ရာဇအိေႁႏၵ ပ်က္ယြင္းေနေသာ မင္းၾတားႀကီး
ေစာထြန္း ေမ ၂၉၊ ၂၀၀၈
က်ေနာ္ငယ္စဥ္က စစ္တပ္၀န္းထဲတြင္ ေနခဲ့ရပါသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ထုိေခတ္ တပ္မေတာ္အရာရွိ တဦး။ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ က ဗိုလ္ေန၀င္း။ ပါတီေတြ ေကာင္စီေတြႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္အမည္ခံ၀ါဒ ႀကီးစိုးခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ၿမဳိ႕ေလးမွာ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်လိမ့္မည္ဟု နယ္ခံ မိုးေလ၀သဌာနေလးက သတင္းေပးၿပီ ဆိုလ်င္ တပ္ထဲက အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းေတြ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ သတိေပးထားေသာ္ျငား ရဲေဘာ္မ်ားမွာ အိမ္တြင္ မေနၾကရ။ ကားမ်ားေပၚမွာ stand by … ။ ေလျပင္းတိုက္သည္ႏွင့္ ၿမဳိ႕ထဲမွာ လွည့္ပတ္ၾကရသည္။ သစ္ပင္က်ိဳးသလား။ အမိုးေတြလြင့္သလား။ အစိုးရ ႐ံုးေတြေရာ တဲငယ္မ်ားသာရွိသည့္ ၿမဳိ႕စြန္ရပ္ကြက္မ်ားမွာပါ အေရးေပၚ အကူအညီေပးဖို႔ ထြက္ၾကရသည္။
တခါ မီးေတြေလာင္ျပန္ေတာ့လည္း မီးသတ္ကားေတြေပၚတက္၊ ကေလးေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိမ္ေတြထဲ ၀င္ဆြဲ ထုတ္ၾက၊ ပတ္လည္မွာလည္း ေတာေၾကာင္ေတြ မထႏိုင္ေအာင္ ၀န္းရံၾကသည္ကို မွတ္မိပါသည္။ ဒါက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ မဆလ ပ်က္သုဥ္းခါနီးကပါ။
မေန႕တေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဘ၀မွာ မႀကဳံစဖူး မုန္တိုင္းဆိုသည္ကို ေတြ႕ၾကရပါသည္။ က်ေနာ္သည္ တိုက္ခန္း အလယ္ထပ္တစ္ခုမွာေနသူမို႔ အႏၲရာယ္ႏွင့္ေ၀းေသာ္လည္း မအိပ္ႏိုင္ခဲ့။ ကေလးေတြကို အိပ္ခိုင္းၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တညလံုးေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္။ ျမင္ဖူးခ်င္တာလည္း ပါသည္။ တခုခုျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ စဥ္းစားတာလည္းပါသည္။ မသိေသာ ထိုတခုခု ကို အိပ္ၿပီး မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တာလည္းပါပါသည္။
မႀကဳံဘူးေအာင္ ျပင္းထန္ေသာ ေလၾကမ္းအတြင္း သြပ္မိုးေတြ စကၠဴေလးေတြလို လြင့္ပ်ံေနခ်ိန္၀ယ္ တခ်ဳိ႕ တကၠစီေတြ၊ ကားေလးေတြ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ေမာင္းေနၾကသည္ကို မျပတ္ေတြ႕ရသည္။ ေတာ္ေတာ္မေနႏိုင္တဲ့သူေတြပဲ၊ မိုက္မဲတဲ့သူ ေတြပဲဟု ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမဳိ႕တဘက္ပိုင္းမွာ ရွိေသာ မိခင္ႏွင့္ မိသားစုကို သတိရမိေသာအခါ သူတို႔လည္း စိုးရိမ္စရာ လူေတြ အမ်ဳိးေတြရွိရာ ေျပးၾကရွာတာေနမွာပဲဟု စဥ္းစားမိပါသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရွာမိသည္။ မေတြ႕ပါ။ လံုး၀မေတြ႕ပါ။ တျခားေတာ့မဟုတ္ပါ။ ညေနမိုးခ်ဳပ္စအခ်ိန္အထိ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ စစ္ကားႀကီးမ်ား၊ ဒိုင္းမ်ား၊ တုတ္မ်ားႏွင့္ လက္နက္အစံုပါ စစ္တပ္မ်ား လံုထိန္းမ်ားကိုပါ။ သစ္ပင္ေတြ ၿပဳိလဲ၍ ၿမဳိ႕ပ်က္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ ရန္ကုန္ကိုျမင္ၾကရသည့္ ေနာက္တေန႔တြင္လည္း သူတို႔ကို ျပန္မေတြ႕ရပါ။
ေတြ႕ရသည္က စက္တင္ဘာအကုန္ကတည္းက လမ္းေတြေပၚမွာေပ်ာက္သြားခဲ့သည့္ သံဃာေတြကို အစုလိုက္ေတြ႕ရသည္။ သစ္ပင္ေတြကို စက္လႊမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သူကျဖတ္၊ သစ္ကိုင္းေတြ သယ္ၿပီးလမ္းရွင္းသူကရွင္း။ ဒီထဲမွာ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ ႏွင့္ Hip Hop ပံုစံေကာင္ေလးေတြလည္း၀ိုင္းလို႔ ၀န္းလို႔ ပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကဳံကိုသတိရမိသည္။ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္တာပါလဲ။ အထက္က အမိန္႔ မရလို႔ ျဖစ္မယ္ဟု ေျပာသူကေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္မည့္ ေ၀ဖန္ခ်က္တခုကိုေပးသည္။
“ဘုန္းႀကီးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့လို႔ ဒီလို မုန္တိုင္းမ်ဳိးတုိက္တာလို႔ တို႔ေတြက ထင္ၾက ေျပာၾကတာ သာမာန္အေနနဲ႔ပဲ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ တကယ္ကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းေတြတိုက္ တပ္၀န္းထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ က်ိဳးက်၊ သြပ္မိုးေတြပြင့္ထြက္တဲ့ အခါ သူတို႕မွာ စိတ္လံုၿခံဳရာမရဘူး။ ဘုရားပဲ တေနခဲ့ၾကရတာ အရာရွိႀကီးကေန တပ္သား ေတြထိ အားလံုးပဲ။ ဘယ္မွာ သူမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တို႔ေနာက္တေန႔ ထြက္ၿပီး လမ္းရွင္းဖို႔တို႔ စိတ္ကူးႏိုင္လိမ့္မလဲ” တဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္လိမ့္မည္ဟု ေကာလာဟလ ေတြထြက္လာသည္။ ရယ္စရာလိုလို လူေတြက ေလွ်ာက္ေျပာ ေနေသာ္လည္း အယံုၾကည္ဆံုးမွာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမိသားစုမွ သည္ တပ္သားမ်ားအထိပါ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ငလ်င္စကားေျပာတဲ့သူ ဖမ္းမည္ဟု အမိန္႔ထြက္လာျပန္သည္။
မုန္တိုင္းအၿပီး ညေနေလာက္မွစ၍ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက သတင္းဆိုးေတြၾကားလာရသည္။ မေန႔ညကတည္းက ေပ်ာက္သြား ခဲ့သည့္ တပ္ေတြ ရဲေတြ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ရေသး။ ေရဒီယိုေတြ တီဗြီေတြလည္း မရွိ။ ျပည္သူအမ်ားမွာ ေလလွဳိင္းထဲက လူသတ္သမားဆိုသူ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအေတြကိုပဲ အားထားၾကရသည္။ သတင္းဆိုးေတြၾကားေတာ့ ကိုယ့္ထက္ဆိုးပါလားဟု စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ကူညီၾကဖို႔ စတင္စဥ္းစားၾကရသည္။
ဆီေတြ ဂက္စ္ေတြျဖတ္လိုက္သျဖင့္ လူထုသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး မရွိေတာ့သည့္ လမ္းေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရင္း ၈၈ ေက်ာင္းသားတို႔၏ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲေတြကို သတိရၾကသည္။ သံဃာေတြကို ကူညီရင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ရွင္းၾက၊ ေရေတြ မီးေတြကို ကုိယ္တိုင္ရွာၾကေဖြၾကႏွင့္ ခ်မ္းသာသူတို႔က အစြန္အဖ်ားကို သြားၾကည့္ရင္း ထမင္းထုပ္ေ၀ဖို႔ လုပ္ၾကၿပီ။
၂ ရက္ခန္႔အၾကာမွာ ျပန္ေတြ႕ရပါၿပီ။ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ စစ္သားေတြ၊ အပြင့္ေတြ အခက္ေတြနဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ ဗိုလ္ေလးေတြ၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ပံုသ႑န္ႏွင့္ စည္ပင္ စက္ယႏၲယားႀကီး ေဘးကေန မ မ၊ ခ် ခ် အမိန္႔ေပးေနသည္။ လုပ္ေနက်အလုပ္ကို ေဘးက အမိန္႔ေပးခံရသည့္ ယာဥ္ေမာင္းသူမွာ လက္ေမာင္းခန္႔ သစ္ကိုင္းကို ကရိန္းျဖင့္ မလို မရႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ျမင္ကြင္းေတြ၊ သတင္းစာ စဖတ္ရေတာ့ ထူးဆန္းေထြလာေတြ ျမင္ၾကရျပန္ပါသည္။
ဘယ္ေနရာမွာ ရွားရွားပါးပါး ႐ုိက္လာမွန္းမသိသည့္ ဓာတ္ပံုေတြပါ။ သူတို႔ေတြ လမ္းရွင္းေပးေနၾကၿပီ။ အမ်ဳိးသား သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ ကာကြယ္တားဆီးေရးအဖြဲ႕ ဥကၠဌႀကီးတို႔ အစည္းအေ၀းထုိင္ၿပီတဲ့။ လွည့္ၾကည့္ ေနၿပီတဲ့။ အားရဖြယ္သတင္း ေတြ။ ဒီအခ်ိန္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေရစပ္စပ္မွာ မေသဘဲ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ က်န္ရစ္သူ လူ တေသာင္းေလာက္ ကယ္သူမရွိ၍ ထပ္မံ ေသဆံုးကုန္ၾကေလာက္ပါၿပီ။
မုန္တိုင္းမက်မီ ညဦးက ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံက ကန္႔ကြက္မဲေပးစို႔ သီခ်င္းေတြကိုဆို၊ သႀကၤန္သီခ်င္း အလိုက္မို႔ သမီးငယ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကသည္ကို ၾကည့္ရင္း အားတက္ေနခဲ့သည့္ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ျမန္မာေတြအားလံုး ဆႏၵမဲေပးဖုိ႔ ရက္ကို ေမ့ေနၾကပါၿပီ။ စိတ္လည္းမ၀င္စားၾကေတာ့ပါ။ ခုလိုအခ်ိန္ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္က်ခဲ့သည္မွာ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး မလုပ္တတ္သျဖင့္ ညံ့ဖ်င္းလွသည္ဟု အေျပာခံခဲ့ရသည့္ တပ္မေတာ္အတြက္ ႀကီးစြာေသာ အခြင့္အေရးပင္ ျဖစ္သည္။
ေနရာအႏွံ႔သြားႏိုင္ေသာ စစ္သားတို႔ အေတြ႕အႀကဳံ အေလ့အက်င့္၊ အလုပ္ၾကမ္းကို တသက္လံုးက်င့္သားရေနသည့္ သူတို႔၏ အားမာန္သည္ ကယ္ဆယ္ေရး၊ ရွင္းလင္း တည့္မတ္ေရးတို႔တြင္ တျခားသူေတြထက္ အပံုႀကီးသာသည္။ အစိုးရေငြ တျပား တခ်ပ္ သံုးရန္မလို၊ ျပည္ပႏွင့္ ေစတနာရွင္တို႔၏ အလွဴကို လက္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးရင္း ဒုကၡသည္ေတြရွိရာ အစြန္အဖ်ားကို သြားေစာင့္ေရွာက္ေပးရံုမွ်ႏွင့္ ၾကက္ေျခခတ္ရန္ တာစူေနသည့္သူမ်ား သူတို႔ဘက္ ပါသြားမည္သာျဖစ္သည္။
စစ္သားဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ၀လင္ေနသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္ အလွဴ႕လက္ဖက္ကို ကိုယ္လည္းစား၊ ခိုးထုတ္ ၿပီးလည္း ေရာင္း႐ံုႏွင့္ေတာ့ အထူး နာမည္ပ်က္မည္မဟုတ္ပါ။ ေရာက္သင့္သည့္ ေနရာကို ၈၀ ဖိုးေရာက္ခဲ့ပါက ၂၀ ဖိုး ခိုးယူျခင္းအတြက္ ေျပာမည့္သူ မမ်ားလွပါ။ ခုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔၏ ေျခလွမ္းေတြမွာ ထူးျခားလြန္းလွပါသည္။ အရာရွိတုိင္းကို ထိုင္းဆန္ ၁၂ ျပည္စီ ထုတ္ေပးျခင္း၊ ဒုကၡသည္မ်ားကို ဆန္ကြဲေ၀ျခင္းတို႔သည္ သူတို႔ ေရးဆြဲသည့္ အေျခခံဥပေဒပါ “စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း တာ၀န္အရေဆာင္ရြက္ျခင္း” အျဖစ္ ေနာင္အခါ အေရးယူ တရားစြဲခံရမႈမွ လြတ္ကင္းသည့္ သေဘာ႐ိုးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ။
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကူအညီကို တက္တက္ႂကြႂကြ လက္ခံကာ မိမိ တပ္ဖြဲ႕ မ်ားအတြက္ မသိမသာ အျမတ္ထုတ္လ်င္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး အျမတ္မ်ားစြာရႏိုင္ပါလွ်က္ မရွက္မေၾကာက္ ခိုး၀ွက္ၾကသည္။ ျပည္သူျပည္သားတို႔အေပၚ မစၧရိယ ထားခဲ့ၾကသည္။ ၂ ရက္ခန္႔ မစားဘဲေနႏိုင္သည့္ စြမ္းအားျမင့္ ေခ်ာကလက္ကို ၂ ေတာင့္ ၃ ေတာင့္ ဆက္တိုက္ ခိုးစားရင္း သူတို႔သားသမီးေတြ ေဆး႐ံုပို႔ၾကရသည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ဳိးေတြ ၾကားလာၾကရသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ခဲ့သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ လံုး၀ ကြဲျပားေသာ စြန္႔စားမႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အားကိုးရမႈတို႔ကို တ႐ုတ္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အစိုးရက ျပသခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ က်ဖြယ္ စြန္႔လႊြတ္ကူညီမႈမ်ားေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ ရန္စစ္ျဖစ္ေနဆဲ တိဘက္တို႔သည္ပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အလံျပၾကသည္။ တ႐ုတ္အိုလံပစ္အေပၚ ဆန္႔က်င္မႈမ်ား တခန္းရပ္ၾကဖို႔ ၫႊန္ၾကားရသည္အထိ သူတို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။
တျခားတေနရာတြင္ျဖင့္ ၀ိုင္းေျပာေနသည့္ၾကားက မဲေပးပြဲကို ဇြတ္ပင္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ စိတ္မပါျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကန္႔ကြက္မိလ်င္ အၿငိဳးခံရမည္ကို ထိတ္လန္႔ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း မႏၲေလးလို ၿမဳိ႕တြင္ပင္ တစ္၀က္မွ် မဲလာမေပး ၾကပါ။ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ မလာသူအားလံုးကို မဲစာရင္းအတိုင္း ေထာက္ခံမဲ ထည့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ မဲကိုဇြတ္လိမ္ရန္ သိပ္မလိုေတာ့ပါ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီး လမ္းေပၚထြက္လာပါသည္။ ၁၀ ရက္ေက်ာ္အၾကာ အေသအေပ်ာက္ စာရင္း ၃၅၀ မွ ၇၀၀၀၀ သို႔ တိုးျပလိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ပါသည္။ အေမရိကန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ သေဘၤာေတြကို ခံတိုက္ဖို႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကို လွည့္ၾကည့္သည္။ တပ္ေတြကို ဘယ္သူတက္လာလာ ပစ္ဖို႔အမိန္႔ေပးၿပီး ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ျပင္သစ္သေဘၤာကို ျမင္သည့္ အခါ တုန္လႈပ္သြားပါေတာ့သည္။ အာဆီယံကို အေျပးဦးတိုက္သည္။ မေန႔တေန႔က မ်က္ႏွာပ်က္ခံ ျငင္းဆိုထားသည့္ ထိုင္းကို အခ်ဳိသတ္သည္။ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးမွလာ၍ လြန္စြာ ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူ၏ဗ်ဴဟာအတိုင္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းခါျပသည့္ လမ္းစဥ္ကို စတင္က်င့္သံုးေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကညာထားသည့္ နယ္ေျမတြင္ပင္ ဆႏၵမဲေပးေစခဲ့သည္။ ဆင္ဟြာကဲ့သို႔ သတင္းဌာန မ်ဳိးကပင္ အ့ံၾသဖြယ္အျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့ၾကရသည္။ မည္သည့္ အေျခခံဥပေဒတြင္မဆို အဆိုပါေဒသမ်ဳိးတြင္ လြတ္လပ္ေသာမဲ မရႏိုင္ေၾကာင္း ပါရွိၾကသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း (ယခုဖြဲစည္းပံုသစ္တြင္ ပါ၊ မပါ က်ေနာ္ ေသခ်ာမသိပါ) ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာ ၅ ႏွစ္ျပည့္၍ ျပန္လႊတ္ရေတာ့မည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထြက္မလာမီ အၿပီးသတ္ ေၾကညာလိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ဥပေဒႏွင့္ မဲစာရင္းတို႔ကို စိတ္၀င္စားမႈနည္းေနေၾကာင္း၊ မခိုင္မာေသးေၾကာင္း သတိျပဳမိသည့္အခါ ဥပေဒကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္သက္တမ္းကို မ်က္စိမွိတ္တိုးလိုက္ပါသည္။
ဤမွ်ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ စဥ္းစားနည္းမွာ အံ့ၾသဖြယ္။ လူတိုင္းက ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတြင္ လယ္ေတြ ျပန္ေကာင္းဖို႔၊ မုန္တိုင္းဒီေရအတြက္ ဘဂၤလားျပည္မွာကဲ့သို႔ တက္ေျပးစရာ အေဆာက္အဦျမင့္မ်ား ေဆာက္ဖို႔၊ infrastructure ႏွင့္ mitigation အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ေနာင္ အေမရိကန္လာလ်င္ သူပိုင္ႏိုင္သည့္ ၾကည္းတပ္ျဖင့္ ခုခံႏိုင္ေစရန္အတြက္ လမ္းမ အျမင့္ႀကီးမ်ား ေဆာက္ဖို႔ ဘီလ်ံေဒၚလာ အကူအညီမ်ား ေတာင္းခံရွာသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးမွလြဲ၍ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အေမရိကန္သည္ အလံုးအရင္းျဖင့္ ကမ္းမတက္ေတာ့ေၾကာင္း သူမသိ။ စစ္တိုက္ လိုလ်င္ မိမိလိုေသာ ပစ္မွတ္ ကို ဗံုးမိုးခ်ၿပီး အတန္ၾကာမွ အီရတ္သို႔ ၀င္ခဲ့သည္ကိုလည္း သတိမထားမိ။ ယိုင္နဲ႔လာေသာ စည္းစိမ္အာဏာ လုပ္ခ်င္ရာအတြက္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဇာတ္ဆန္ဆန္ေျပာရလ်င္ သူသည္ ရာဇအိေႁႏၵ ပ်က္ယြင္း ေနေပၿပီ။ ။
ဧရာ၀တီ ဇြန္ ၃၊ ၂၀၀၈
ေစာထြန္း ေမ ၂၉၊ ၂၀၀၈
က်ေနာ္ငယ္စဥ္က စစ္တပ္၀န္းထဲတြင္ ေနခဲ့ရပါသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ထုိေခတ္ တပ္မေတာ္အရာရွိ တဦး။ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ က ဗိုလ္ေန၀င္း။ ပါတီေတြ ေကာင္စီေတြႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္အမည္ခံ၀ါဒ ႀကီးစိုးခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိစဥ္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ၿမဳိ႕ေလးမွာ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်လိမ့္မည္ဟု နယ္ခံ မိုးေလ၀သဌာနေလးက သတင္းေပးၿပီ ဆိုလ်င္ တပ္ထဲက အိမ္ေထာင္သည္လိုင္းေတြ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ သတိေပးထားေသာ္ျငား ရဲေဘာ္မ်ားမွာ အိမ္တြင္ မေနၾကရ။ ကားမ်ားေပၚမွာ stand by … ။ ေလျပင္းတိုက္သည္ႏွင့္ ၿမဳိ႕ထဲမွာ လွည့္ပတ္ၾကရသည္။ သစ္ပင္က်ိဳးသလား။ အမိုးေတြလြင့္သလား။ အစိုးရ ႐ံုးေတြေရာ တဲငယ္မ်ားသာရွိသည့္ ၿမဳိ႕စြန္ရပ္ကြက္မ်ားမွာပါ အေရးေပၚ အကူအညီေပးဖို႔ ထြက္ၾကရသည္။
တခါ မီးေတြေလာင္ျပန္ေတာ့လည္း မီးသတ္ကားေတြေပၚတက္၊ ကေလးေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အိမ္ေတြထဲ ၀င္ဆြဲ ထုတ္ၾက၊ ပတ္လည္မွာလည္း ေတာေၾကာင္ေတြ မထႏိုင္ေအာင္ ၀န္းရံၾကသည္ကို မွတ္မိပါသည္။ ဒါက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ မဆလ ပ်က္သုဥ္းခါနီးကပါ။
မေန႕တေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ဘ၀မွာ မႀကဳံစဖူး မုန္တိုင္းဆိုသည္ကို ေတြ႕ၾကရပါသည္။ က်ေနာ္သည္ တိုက္ခန္း အလယ္ထပ္တစ္ခုမွာေနသူမို႔ အႏၲရာယ္ႏွင့္ေ၀းေသာ္လည္း မအိပ္ႏိုင္ခဲ့။ ကေလးေတြကို အိပ္ခိုင္းၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တညလံုးေစာင့္ၾကည့္ၾကသည္။ ျမင္ဖူးခ်င္တာလည္း ပါသည္။ တခုခုျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ စဥ္းစားတာလည္းပါသည္။ မသိေသာ ထိုတခုခု ကို အိပ္ၿပီး မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တာလည္းပါပါသည္။
မႀကဳံဘူးေအာင္ ျပင္းထန္ေသာ ေလၾကမ္းအတြင္း သြပ္မိုးေတြ စကၠဴေလးေတြလို လြင့္ပ်ံေနခ်ိန္၀ယ္ တခ်ဳိ႕ တကၠစီေတြ၊ ကားေလးေတြ သတိႀကီးစြာျဖင့္ ေမာင္းေနၾကသည္ကို မျပတ္ေတြ႕ရသည္။ ေတာ္ေတာ္မေနႏိုင္တဲ့သူေတြပဲ၊ မိုက္မဲတဲ့သူ ေတြပဲဟု ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမဳိ႕တဘက္ပိုင္းမွာ ရွိေသာ မိခင္ႏွင့္ မိသားစုကို သတိရမိေသာအခါ သူတို႔လည္း စိုးရိမ္စရာ လူေတြ အမ်ဳိးေတြရွိရာ ေျပးၾကရွာတာေနမွာပဲဟု စဥ္းစားမိပါသည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ရွာမိသည္။ မေတြ႕ပါ။ လံုး၀မေတြ႕ပါ။ တျခားေတာ့မဟုတ္ပါ။ ညေနမိုးခ်ဳပ္စအခ်ိန္အထိ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ တ႐ုတ္ျပည္လုပ္ စစ္ကားႀကီးမ်ား၊ ဒိုင္းမ်ား၊ တုတ္မ်ားႏွင့္ လက္နက္အစံုပါ စစ္တပ္မ်ား လံုထိန္းမ်ားကိုပါ။ သစ္ပင္ေတြ ၿပဳိလဲ၍ ၿမဳိ႕ပ်က္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ ရန္ကုန္ကိုျမင္ၾကရသည့္ ေနာက္တေန႔တြင္လည္း သူတို႔ကို ျပန္မေတြ႕ရပါ။
ေတြ႕ရသည္က စက္တင္ဘာအကုန္ကတည္းက လမ္းေတြေပၚမွာေပ်ာက္သြားခဲ့သည့္ သံဃာေတြကို အစုလိုက္ေတြ႕ရသည္။ သစ္ပင္ေတြကို စက္လႊမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သူကျဖတ္၊ သစ္ကိုင္းေတြ သယ္ၿပီးလမ္းရွင္းသူကရွင္း။ ဒီထဲမွာ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္ ႏွင့္ Hip Hop ပံုစံေကာင္ေလးေတြလည္း၀ိုင္းလို႔ ၀န္းလို႔ ပါသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကဳံကိုသတိရမိသည္။ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္တာပါလဲ။ အထက္က အမိန္႔ မရလို႔ ျဖစ္မယ္ဟု ေျပာသူကေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္မည့္ ေ၀ဖန္ခ်က္တခုကိုေပးသည္။
“ဘုန္းႀကီးေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့လို႔ ဒီလို မုန္တိုင္းမ်ဳိးတုိက္တာလို႔ တို႔ေတြက ထင္ၾက ေျပာၾကတာ သာမာန္အေနနဲ႔ပဲ။ ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ တကယ္ကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ မိုးသက္မုန္တိုင္းေတြတိုက္ တပ္၀န္းထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ က်ိဳးက်၊ သြပ္မိုးေတြပြင့္ထြက္တဲ့ အခါ သူတို႕မွာ စိတ္လံုၿခံဳရာမရဘူး။ ဘုရားပဲ တေနခဲ့ၾကရတာ အရာရွိႀကီးကေန တပ္သား ေတြထိ အားလံုးပဲ။ ဘယ္မွာ သူမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တို႔ေနာက္တေန႔ ထြက္ၿပီး လမ္းရွင္းဖို႔တို႔ စိတ္ကူးႏိုင္လိမ့္မလဲ” တဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္လိမ့္မည္ဟု ေကာလာဟလ ေတြထြက္လာသည္။ ရယ္စရာလိုလို လူေတြက ေလွ်ာက္ေျပာ ေနေသာ္လည္း အယံုၾကည္ဆံုးမွာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမိသားစုမွ သည္ တပ္သားမ်ားအထိပါ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ငလ်င္စကားေျပာတဲ့သူ ဖမ္းမည္ဟု အမိန္႔ထြက္လာျပန္သည္။
မုန္တိုင္းအၿပီး ညေနေလာက္မွစ၍ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက သတင္းဆိုးေတြၾကားလာရသည္။ မေန႔ညကတည္းက ေပ်ာက္သြား ခဲ့သည့္ တပ္ေတြ ရဲေတြ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ရေသး။ ေရဒီယိုေတြ တီဗြီေတြလည္း မရွိ။ ျပည္သူအမ်ားမွာ ေလလွဳိင္းထဲက လူသတ္သမားဆိုသူ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအေတြကိုပဲ အားထားၾကရသည္။ သတင္းဆိုးေတြၾကားေတာ့ ကိုယ့္ထက္ဆိုးပါလားဟု စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ ကူညီၾကဖို႔ စတင္စဥ္းစားၾကရသည္။
ဆီေတြ ဂက္စ္ေတြျဖတ္လိုက္သျဖင့္ လူထုသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး မရွိေတာ့သည့္ လမ္းေပၚမွာလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရင္း ၈၈ ေက်ာင္းသားတို႔၏ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲေတြကို သတိရၾကသည္။ သံဃာေတြကို ကူညီရင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ရွင္းၾက၊ ေရေတြ မီးေတြကို ကုိယ္တိုင္ရွာၾကေဖြၾကႏွင့္ ခ်မ္းသာသူတို႔က အစြန္အဖ်ားကို သြားၾကည့္ရင္း ထမင္းထုပ္ေ၀ဖို႔ လုပ္ၾကၿပီ။
၂ ရက္ခန္႔အၾကာမွာ ျပန္ေတြ႕ရပါၿပီ။ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ စစ္သားေတြ၊ အပြင့္ေတြ အခက္ေတြနဲ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ ဗိုလ္ေလးေတြ၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ပံုသ႑န္ႏွင့္ စည္ပင္ စက္ယႏၲယားႀကီး ေဘးကေန မ မ၊ ခ် ခ် အမိန္႔ေပးေနသည္။ လုပ္ေနက်အလုပ္ကို ေဘးက အမိန္႔ေပးခံရသည့္ ယာဥ္ေမာင္းသူမွာ လက္ေမာင္းခန္႔ သစ္ကိုင္းကို ကရိန္းျဖင့္ မလို မရႏွင့္ အံ့ၾသဖြယ္ျမင္ကြင္းေတြ၊ သတင္းစာ စဖတ္ရေတာ့ ထူးဆန္းေထြလာေတြ ျမင္ၾကရျပန္ပါသည္။
ဘယ္ေနရာမွာ ရွားရွားပါးပါး ႐ုိက္လာမွန္းမသိသည့္ ဓာတ္ပံုေတြပါ။ သူတို႔ေတြ လမ္းရွင္းေပးေနၾကၿပီ။ အမ်ဳိးသား သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ ကာကြယ္တားဆီးေရးအဖြဲ႕ ဥကၠဌႀကီးတို႔ အစည္းအေ၀းထုိင္ၿပီတဲ့။ လွည့္ၾကည့္ ေနၿပီတဲ့။ အားရဖြယ္သတင္း ေတြ။ ဒီအခ်ိန္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေရစပ္စပ္မွာ မေသဘဲ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ က်န္ရစ္သူ လူ တေသာင္းေလာက္ ကယ္သူမရွိ၍ ထပ္မံ ေသဆံုးကုန္ၾကေလာက္ပါၿပီ။
မုန္တိုင္းမက်မီ ညဦးက ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံက ကန္႔ကြက္မဲေပးစို႔ သီခ်င္းေတြကိုဆို၊ သႀကၤန္သီခ်င္း အလိုက္မို႔ သမီးငယ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကသည္ကို ၾကည့္ရင္း အားတက္ေနခဲ့သည့္ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ျမန္မာေတြအားလံုး ဆႏၵမဲေပးဖုိ႔ ရက္ကို ေမ့ေနၾကပါၿပီ။ စိတ္လည္းမ၀င္စားၾကေတာ့ပါ။ ခုလိုအခ်ိန္ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္က်ခဲ့သည္မွာ စီးပြားေရး ႏိုင္ငံေရး မလုပ္တတ္သျဖင့္ ညံ့ဖ်င္းလွသည္ဟု အေျပာခံခဲ့ရသည့္ တပ္မေတာ္အတြက္ ႀကီးစြာေသာ အခြင့္အေရးပင္ ျဖစ္သည္။
ေနရာအႏွံ႔သြားႏိုင္ေသာ စစ္သားတို႔ အေတြ႕အႀကဳံ အေလ့အက်င့္၊ အလုပ္ၾကမ္းကို တသက္လံုးက်င့္သားရေနသည့္ သူတို႔၏ အားမာန္သည္ ကယ္ဆယ္ေရး၊ ရွင္းလင္း တည့္မတ္ေရးတို႔တြင္ တျခားသူေတြထက္ အပံုႀကီးသာသည္။ အစိုးရေငြ တျပား တခ်ပ္ သံုးရန္မလို၊ ျပည္ပႏွင့္ ေစတနာရွင္တို႔၏ အလွဴကို လက္ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးရင္း ဒုကၡသည္ေတြရွိရာ အစြန္အဖ်ားကို သြားေစာင့္ေရွာက္ေပးရံုမွ်ႏွင့္ ၾကက္ေျခခတ္ရန္ တာစူေနသည့္သူမ်ား သူတို႔ဘက္ ပါသြားမည္သာျဖစ္သည္။
စစ္သားဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ၀လင္ေနသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္ အလွဴ႕လက္ဖက္ကို ကိုယ္လည္းစား၊ ခိုးထုတ္ ၿပီးလည္း ေရာင္း႐ံုႏွင့္ေတာ့ အထူး နာမည္ပ်က္မည္မဟုတ္ပါ။ ေရာက္သင့္သည့္ ေနရာကို ၈၀ ဖိုးေရာက္ခဲ့ပါက ၂၀ ဖိုး ခိုးယူျခင္းအတြက္ ေျပာမည့္သူ မမ်ားလွပါ။ ခုေတာ့ျဖင့္ သူတို႔၏ ေျခလွမ္းေတြမွာ ထူးျခားလြန္းလွပါသည္။ အရာရွိတုိင္းကို ထိုင္းဆန္ ၁၂ ျပည္စီ ထုတ္ေပးျခင္း၊ ဒုကၡသည္မ်ားကို ဆန္ကြဲေ၀ျခင္းတို႔သည္ သူတို႔ ေရးဆြဲသည့္ အေျခခံဥပေဒပါ “စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလအတြင္း တာ၀န္အရေဆာင္ရြက္ျခင္း” အျဖစ္ ေနာင္အခါ အေရးယူ တရားစြဲခံရမႈမွ လြတ္ကင္းသည့္ သေဘာ႐ိုးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ။
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကူအညီကို တက္တက္ႂကြႂကြ လက္ခံကာ မိမိ တပ္ဖြဲ႕ မ်ားအတြက္ မသိမသာ အျမတ္ထုတ္လ်င္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြားေရး အျမတ္မ်ားစြာရႏိုင္ပါလွ်က္ မရွက္မေၾကာက္ ခိုး၀ွက္ၾကသည္။ ျပည္သူျပည္သားတို႔အေပၚ မစၧရိယ ထားခဲ့ၾကသည္။ ၂ ရက္ခန္႔ မစားဘဲေနႏိုင္သည့္ စြမ္းအားျမင့္ ေခ်ာကလက္ကို ၂ ေတာင့္ ၃ ေတာင့္ ဆက္တိုက္ ခိုးစားရင္း သူတို႔သားသမီးေတြ ေဆး႐ံုပို႔ၾကရသည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ဳိးေတြ ၾကားလာၾကရသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ငလ်င္ႀကီးလႈပ္ခဲ့သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ႏွင့္ လံုး၀ ကြဲျပားေသာ စြန္႔စားမႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အားကိုးရမႈတို႔ကို တ႐ုတ္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အစိုးရက ျပသခဲ့သည္။ မ်က္ရည္ က်ဖြယ္ စြန္႔လႊြတ္ကူညီမႈမ်ားေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ ရန္စစ္ျဖစ္ေနဆဲ တိဘက္တို႔သည္ပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အလံျပၾကသည္။ တ႐ုတ္အိုလံပစ္အေပၚ ဆန္႔က်င္မႈမ်ား တခန္းရပ္ၾကဖို႔ ၫႊန္ၾကားရသည္အထိ သူတို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။
တျခားတေနရာတြင္ျဖင့္ ၀ိုင္းေျပာေနသည့္ၾကားက မဲေပးပြဲကို ဇြတ္ပင္လုပ္ခဲ့ပါသည္။ စိတ္မပါျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကန္႔ကြက္မိလ်င္ အၿငိဳးခံရမည္ကို ထိတ္လန္႔ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း မႏၲေလးလို ၿမဳိ႕တြင္ပင္ တစ္၀က္မွ် မဲလာမေပး ၾကပါ။ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ မလာသူအားလံုးကို မဲစာရင္းအတိုင္း ေထာက္ခံမဲ ထည့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ မဲကိုဇြတ္လိမ္ရန္ သိပ္မလိုေတာ့ပါ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာေခါင္းေဆာင္ႀကီး လမ္းေပၚထြက္လာပါသည္။ ၁၀ ရက္ေက်ာ္အၾကာ အေသအေပ်ာက္ စာရင္း ၃၅၀ မွ ၇၀၀၀၀ သို႔ တိုးျပလိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ပါသည္။ အေမရိကန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ သေဘၤာေတြကို ခံတိုက္ဖို႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကို လွည့္ၾကည့္သည္။ တပ္ေတြကို ဘယ္သူတက္လာလာ ပစ္ဖို႔အမိန္႔ေပးၿပီး ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ျပင္သစ္သေဘၤာကို ျမင္သည့္ အခါ တုန္လႈပ္သြားပါေတာ့သည္။ အာဆီယံကို အေျပးဦးတိုက္သည္။ မေန႔တေန႔က မ်က္ႏွာပ်က္ခံ ျငင္းဆိုထားသည့္ ထိုင္းကို အခ်ဳိသတ္သည္။ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးမွလာ၍ လြန္စြာ ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္ေသာ သူ၏ဗ်ဴဟာအတိုင္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းခါျပသည့္ လမ္းစဥ္ကို စတင္က်င့္သံုးေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ အေရးေပၚအေျခအေန ေၾကညာထားသည့္ နယ္ေျမတြင္ပင္ ဆႏၵမဲေပးေစခဲ့သည္။ ဆင္ဟြာကဲ့သို႔ သတင္းဌာန မ်ဳိးကပင္ အ့ံၾသဖြယ္အျဖစ္ ေဖၚျပခဲ့ၾကရသည္။ မည္သည့္ အေျခခံဥပေဒတြင္မဆို အဆိုပါေဒသမ်ဳိးတြင္ လြတ္လပ္ေသာမဲ မရႏိုင္ေၾကာင္း ပါရွိၾကသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း (ယခုဖြဲစည္းပံုသစ္တြင္ ပါ၊ မပါ က်ေနာ္ ေသခ်ာမသိပါ) ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာ ၅ ႏွစ္ျပည့္၍ ျပန္လႊတ္ရေတာ့မည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ထြက္မလာမီ အၿပီးသတ္ ေၾကညာလိုက္ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ဥပေဒႏွင့္ မဲစာရင္းတို႔ကို စိတ္၀င္စားမႈနည္းေနေၾကာင္း၊ မခိုင္မာေသးေၾကာင္း သတိျပဳမိသည့္အခါ ဥပေဒကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္သက္တမ္းကို မ်က္စိမွိတ္တိုးလိုက္ပါသည္။
ဤမွ်ျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ စဥ္းစားနည္းမွာ အံ့ၾသဖြယ္။ လူတိုင္းက ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတြင္ လယ္ေတြ ျပန္ေကာင္းဖို႔၊ မုန္တိုင္းဒီေရအတြက္ ဘဂၤလားျပည္မွာကဲ့သို႔ တက္ေျပးစရာ အေဆာက္အဦျမင့္မ်ား ေဆာက္ဖို႔၊ infrastructure ႏွင့္ mitigation အတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ ေနာက္ေနာင္ အေမရိကန္လာလ်င္ သူပိုင္ႏိုင္သည့္ ၾကည္းတပ္ျဖင့္ ခုခံႏိုင္ေစရန္အတြက္ လမ္းမ အျမင့္ႀကီးမ်ား ေဆာက္ဖို႔ ဘီလ်ံေဒၚလာ အကူအညီမ်ား ေတာင္းခံရွာသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးမွလြဲ၍ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အေမရိကန္သည္ အလံုးအရင္းျဖင့္ ကမ္းမတက္ေတာ့ေၾကာင္း သူမသိ။ စစ္တိုက္ လိုလ်င္ မိမိလိုေသာ ပစ္မွတ္ ကို ဗံုးမိုးခ်ၿပီး အတန္ၾကာမွ အီရတ္သို႔ ၀င္ခဲ့သည္ကိုလည္း သတိမထားမိ။ ယိုင္နဲ႔လာေသာ စည္းစိမ္အာဏာ လုပ္ခ်င္ရာအတြက္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဇာတ္ဆန္ဆန္ေျပာရလ်င္ သူသည္ ရာဇအိေႁႏၵ ပ်က္ယြင္း ေနေပၿပီ။ ။
ဧရာ၀တီ ဇြန္ ၃၊ ၂၀၀၈
.jpg)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment