ႏိုင္ငံ + ျပည္သူ = ႏိုင္ငံ့အေရး = ႏိုင္ငံေရး
June 18th, 2008
ကလုိေစးထူး
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ဖို႔၀ိန္းမွာက်င္းပသြားတဲ့ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္႐ႈိးပြဲကိုသြားေတာ့ ခန္းမရဲ႕အ၀င္၀မွာ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အန္တီႀကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံပါတယ္။ `အန္တီတို႔၊ စတိတ္႐ႈိးပြဲလာၾကည့္တာလား´ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေမးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအန္တီႀကီးေတြက မ်က္ႏွာထားမသာမယာနဲ႔ တေယာက္စီ ဒီလိုျပန္ေျဖပါတယ္။
`မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးမေလးေတြကို လိုက္ပို႔တာ၊ တို႔ေတြက ျပန္မွာ´
`ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ တခုခုလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ဆုိၿပီး လူစုရင္၊ အစည္းအေ၀းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ လူေတြက ဒီလို မတက္ႂကြဘူး´
`မင္းလည္း တုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရေအာင္၊ တို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ဖို႔၀ိန္းလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ တင့္တင့္ထြန္းစတိတ္႐ိႈးပြဲ လာတာ မဟုတ္လား´
`အန္တီတို႔ကေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ကဲ.. သြားမယ္ေဟ့´
***
လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ပညာလာသင္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ဒီလိုေျပာပါတယ္။
`က်မတို႔က မိဘေတြက ခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရိွတဲ့ေငြေလးကို ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ဒီမွာ ပညာ လာသင္ေနရတာ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒါေတြလုပ္လုိ႔လည္း တခုခု အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး´
***
လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္းက နာမည္ႀကီး ၀က္ဘ္ဆိုက္တခုရဲ႕ တာ၀န္ရိွသူ လူငယ္တေယာက္က ဒီလိုေျပာတာကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။
`ဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးယူခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနရတာ၊ အဲဒါေတြအတြက္နဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ အနစ္မြန္းမခံႏိုင္ဘူး´
***
အထက္ပါျဖစ္ရပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ `ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတဲ့ စကားရပ္ေလးတခုကို လူေတြ နားလည္လက္ခံၾက တာဟာ မတူညီဘူးဆိုတာ သိလာေစပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈနဲ႔အတူ လူတန္းစားေတြ တစတစနဲ႔ ကြဲျပားေနေလ မလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ `ႏိုင္ငံေရး´လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာ အစဥ္အလာတခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားဆိုတာနဲ႔ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားလို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ အရင္ဆုံး ျမင္ေယာင္ပစ္လုိက္ၾကတာ မ်ားေနပါၿပီ။ သူတို႔သည္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရႏိုင္တယ္။ ယုတ္စြ အဆုံး ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တယ္..၊ အဲဒီလို ေတြးပစ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရး၊ ျပည္သူရဲ႕အေရးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြကလည္း ဒီလိုပဲ အနက္ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ပါတီေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္သလို ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၀င္ျဖစ္မွ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ျပည္သူဆိုၿပီး လူတန္းစားႏွစ္ရပ္က ကြဲျပားမွန္းမသိ ကြဲျပားလာေနပါၿပီ။
ၿခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက်လာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္၊ ရပ္တည္ပုိင္ခြင့္ကိုေတာင္မွ (အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆုိရင္)လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း `သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´လို႔ သတ္မွတ္ ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးေနပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရသူေတြကလည္း သူတို႔လုိမလုပ္၊ မေျပာတဲ့ ျပည္သူကို အားမရ၊ ျပည္သူကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အသားမက်၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားပါေတာ့တယ္။
တေန႔လုပ္မွ တေန႔စား၊ ၀မ္းေရးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သာမန္ျပည္သူတေယာက္က `စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရး´ဆိုတာကို ထည့္မစဥ္းစားအားသလို အစိုးရစရိတ္နဲ႔ ပညာေတာ္သင္ ထြက္လာရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကလည္း သူ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ရမယ့္အခြင့္အေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကိုဆန္႔က်င္လို႔ ရလာမယ့္ လတ္တေလာရလဒ္နဲ႔ မလဲလွယ္ရဲပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ အေတြးေတြ၊ သူတုိ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ တသားတည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံမွာဆိုရင္ `ဒီလူေတြနဲ႔ပတ္သက္မိရင္ ငါ့ကိုပါ ထိခိုက္လာ ႏိုင္တယ္´လုိ႔ေတာင္ ေတြးပစ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာလည္း ပညာသင္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ပါ၀င္ေန သလုိ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနတဲ့ လုပ္သားေတြကလည္း အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေဆာင္ရြက္ ေနပါတယ္။
Seminar တခုမွာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က `လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ တုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္´ လို႔ အဆိုျပဳ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားေသာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ဳိးသားတေယာက္က `အိမ္သာတက္တာကေရာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆိုင္ပါသလား´လုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးငယ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ …
`အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ အိမ္သာတက္သူဟာ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးဖုိ႔ အေရးႀကီးသလို အိမ္သာကိုလည္း သန္႔ရွင္းေအာင္၊ ယင္လုံေအာင္ ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာကိုတက္ၿပီး လက္ကို စင္ၾကယ္စြာမေဆးတဲ့ အိမ္သာတက္သူဟာ ၀မ္းေရာဂါလို ေရာဂါမ်ဳိးေတြရႏိုင္ၿပီး သူကမွတဆင့္ သူ႔မိသားစုကို ေရာဂါကူးေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မိသားစုေတြ မ်ားလာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုပါ ထိခိုက္ေစႏိုင္လုိ႔ အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္´
တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလုံး ေန႔စဥ္ ရွင္သန္သြားလာလႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္မႈတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ပါတီေထာင္မွ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူကုိဆန္႔က်င္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕ငဲ့သူတေယာက္ကို မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီေပးလိုက္တဲ့ ခဏမွာတင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိမိသိထားတာကို မသိေသးတဲ့လူေတြကို ေ၀ငွေပးလိုက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္နည္းတမ်ဳိးပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ `က်ေနာ္/က်မ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး´ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ လူတုိင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းေသာေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ဆုိးေသာေဆာင္ရြက္ျခင္းကေတာ့ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ယုံၾကည္မႈပါပဲ။
လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ မတရားမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မိမိေျပာေနသလို တျခားလူေတြက မေျပာရေကာင္းလားလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေလေလ လူထုနဲ႔ေ၀းသြားေလေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။
`ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ ကန္႔သတ္မႈေအာက္မွာ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူခ်င္းအတူတူ အစုမကြဲေစခ်င္ပါ။ `ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတာဟာ ပါတီေတြေထာင္၊ သာမန္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဟိုစနစ္၊ ဒီစနစ္ေတြ ေျပာတဲ့အလုပ္၊ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့အလုပ္လို႔ ျမင္လာေနတာက တစတစနဲ႔ မ်ားလာေနပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္တဲ့လူနဲ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းလာသလုိလို ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မိဘက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုဆန္႔က်င္တဲ့ သားသမီးကုိ `နင္ဒါမ်ဳိးေတြ လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔ပါေရာၿပီး ဒုကၡမေရာက္ခ်င္ဘူး၊ ငါတုိ႔ အသက္ႀကီးၿပီ´ လို႔ ဆိုဆုံးမေနတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ ျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို တသီးတျခားစီလုပ္ခဲ့တဲ့၊ လုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားကုိေရာက္ေနတဲ့ လူေတြရဲ့ တ၀က္၀န္းက်င္ေလာက္မွာကိုက `ငါသူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ငါ့ႏိုင္ငံျပန္ခြင့္ရပါ့မလား´ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္ စိတ္က ႀကီးစုိးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း `က်ေနာ္/က်မေတာ့ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါ´ လို႔ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလာသူေတြ မ်ားလာေနပါတယ္။ ေနရပ္ကို ျပန္ခြင့္မရမွာကို စိုးရိမ္စိတ္တခုတည္းနဲ႔ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလုံးသား မဲ့ေနေလေရာ့သလားလုိ႔ ေတြးထင္ရေလာက္ေအာင္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္စြမ္းေတြ ရိွေနၾကပါၿပီ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ (အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား)ေတြသည္လည္း ျပည္သူေတြထဲကျပည္သူ၊ က်ေနာ္တို႔ (သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္ေနသူ)ေတြသည္လည္း ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူခ်င္းအတူတူ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပည္သူႏွင့္ မေ၀းလုိပါ။
`ႏိုင္ငံေရး´ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ျပည္သူမ်ား၏အေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျပည္သူႏွင့္ႏိုင္ငံေရး တသီးတျခားစီ မျဖစ္ေစလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္..၊ ႏိုင္ငံေရး= ျပည္သူ + ႏိုင္ငံ = ႏိုင္ငံ့အေရး = ႏိုင္ငံေရး …….။ ။
June 18th, 2008
ကလုိေစးထူး
လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ဖို႔၀ိန္းမွာက်င္းပသြားတဲ့ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္႐ႈိးပြဲကိုသြားေတာ့ ခန္းမရဲ႕အ၀င္၀မွာ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အန္တီႀကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံပါတယ္။ `အန္တီတို႔၊ စတိတ္႐ႈိးပြဲလာၾကည့္တာလား´ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ေမးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအန္တီႀကီးေတြက မ်က္ႏွာထားမသာမယာနဲ႔ တေယာက္စီ ဒီလိုျပန္ေျဖပါတယ္။
`မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးမေလးေတြကို လိုက္ပို႔တာ၊ တို႔ေတြက ျပန္မွာ´
`ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ တခုခုလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ဆုိၿပီး လူစုရင္၊ အစည္းအေ၀းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ လူေတြက ဒီလို မတက္ႂကြဘူး´
`မင္းလည္း တုိ႔နဲ႔ေတြ႔ရေအာင္၊ တို႔နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ဖို႔၀ိန္းလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ တင့္တင့္ထြန္းစတိတ္႐ိႈးပြဲ လာတာ မဟုတ္လား´
`အန္တီတို႔ကေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ကဲ.. သြားမယ္ေဟ့´
***
လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ပညာလာသင္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ဒီလိုေျပာပါတယ္။
`က်မတို႔က မိဘေတြက ခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရိွတဲ့ေငြေလးကို ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ဒီမွာ ပညာ လာသင္ေနရတာ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒါေတြလုပ္လုိ႔လည္း တခုခု အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး´
***
လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္းက နာမည္ႀကီး ၀က္ဘ္ဆိုက္တခုရဲ႕ တာ၀န္ရိွသူ လူငယ္တေယာက္က ဒီလိုေျပာတာကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။
`ဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးယူခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနရတာ၊ အဲဒါေတြအတြက္နဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ အနစ္မြန္းမခံႏိုင္ဘူး´
***
အထက္ပါျဖစ္ရပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ `ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတဲ့ စကားရပ္ေလးတခုကို လူေတြ နားလည္လက္ခံၾက တာဟာ မတူညီဘူးဆိုတာ သိလာေစပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈနဲ႔အတူ လူတန္းစားေတြ တစတစနဲ႔ ကြဲျပားေနေလ မလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ `ႏိုင္ငံေရး´လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာ အစဥ္အလာတခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားဆိုတာနဲ႔ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားလို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ အရင္ဆုံး ျမင္ေယာင္ပစ္လုိက္ၾကတာ မ်ားေနပါၿပီ။ သူတို႔သည္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရႏိုင္တယ္။ ယုတ္စြ အဆုံး ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တယ္..၊ အဲဒီလို ေတြးပစ္လိုက္တာမ်ားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရး၊ ျပည္သူရဲ႕အေရးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြကလည္း ဒီလိုပဲ အနက္ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ပါတီေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္သလို ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၀င္ျဖစ္မွ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ျပည္သူဆိုၿပီး လူတန္းစားႏွစ္ရပ္က ကြဲျပားမွန္းမသိ ကြဲျပားလာေနပါၿပီ။
ၿခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက်လာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္၊ ရပ္တည္ပုိင္ခြင့္ကိုေတာင္မွ (အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆုိရင္)လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း `သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´လို႔ သတ္မွတ္ ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးေနပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရသူေတြကလည္း သူတို႔လုိမလုပ္၊ မေျပာတဲ့ ျပည္သူကို အားမရ၊ ျပည္သူကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အသားမက်၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားပါေတာ့တယ္။
တေန႔လုပ္မွ တေန႔စား၊ ၀မ္းေရးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သာမန္ျပည္သူတေယာက္က `စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရး´ဆိုတာကို ထည့္မစဥ္းစားအားသလို အစိုးရစရိတ္နဲ႔ ပညာေတာ္သင္ ထြက္လာရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကလည္း သူ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ရမယ့္အခြင့္အေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကိုဆန္႔က်င္လို႔ ရလာမယ့္ လတ္တေလာရလဒ္နဲ႔ မလဲလွယ္ရဲပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ အေတြးေတြ၊ သူတုိ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ တသားတည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံမွာဆိုရင္ `ဒီလူေတြနဲ႔ပတ္သက္မိရင္ ငါ့ကိုပါ ထိခိုက္လာ ႏိုင္တယ္´လုိ႔ေတာင္ ေတြးပစ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာလည္း ပညာသင္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ပါ၀င္ေန သလုိ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနတဲ့ လုပ္သားေတြကလည္း အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေဆာင္ရြက္ ေနပါတယ္။
Seminar တခုမွာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က `လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ သြားလာလႈပ္ရွားမႈ တုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္´ လို႔ အဆိုျပဳ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားေသာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ဳိးသားတေယာက္က `အိမ္သာတက္တာကေရာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆိုင္ပါသလား´လုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးငယ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ …
`အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ အိမ္သာတက္သူဟာ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးဖုိ႔ အေရးႀကီးသလို အိမ္သာကိုလည္း သန္႔ရွင္းေအာင္၊ ယင္လုံေအာင္ ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာကိုတက္ၿပီး လက္ကို စင္ၾကယ္စြာမေဆးတဲ့ အိမ္သာတက္သူဟာ ၀မ္းေရာဂါလို ေရာဂါမ်ဳိးေတြရႏိုင္ၿပီး သူကမွတဆင့္ သူ႔မိသားစုကို ေရာဂါကူးေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မိသားစုေတြ မ်ားလာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုပါ ထိခိုက္ေစႏိုင္လုိ႔ အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္´
တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလုံး ေန႔စဥ္ ရွင္သန္သြားလာလႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္မႈတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ပါတီေထာင္မွ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူကုိဆန္႔က်င္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕ငဲ့သူတေယာက္ကို မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီေပးလိုက္တဲ့ ခဏမွာတင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိမိသိထားတာကို မသိေသးတဲ့လူေတြကို ေ၀ငွေပးလိုက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္နည္းတမ်ဳိးပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ `က်ေနာ္/က်မ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး´ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ လူတုိင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းေသာေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ဆုိးေသာေဆာင္ရြက္ျခင္းကေတာ့ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ယုံၾကည္မႈပါပဲ။
လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ မတရားမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မိမိေျပာေနသလို တျခားလူေတြက မေျပာရေကာင္းလားလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေလေလ လူထုနဲ႔ေ၀းသြားေလေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။
`ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ ကန္႔သတ္မႈေအာက္မွာ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူခ်င္းအတူတူ အစုမကြဲေစခ်င္ပါ။ `ႏိုင္ငံေရး´ဆိုတာဟာ ပါတီေတြေထာင္၊ သာမန္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဟိုစနစ္၊ ဒီစနစ္ေတြ ေျပာတဲ့အလုပ္၊ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့အလုပ္လို႔ ျမင္လာေနတာက တစတစနဲ႔ မ်ားလာေနပါၿပီ။
တကယ္ေတာ့လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္တဲ့လူနဲ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းလာသလုိလို ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မိဘက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုဆန္႔က်င္တဲ့ သားသမီးကုိ `နင္ဒါမ်ဳိးေတြ လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔ပါေရာၿပီး ဒုကၡမေရာက္ခ်င္ဘူး၊ ငါတုိ႔ အသက္ႀကီးၿပီ´ လို႔ ဆိုဆုံးမေနတဲ့ေခတ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ ျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို တသီးတျခားစီလုပ္ခဲ့တဲ့၊ လုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားကုိေရာက္ေနတဲ့ လူေတြရဲ့ တ၀က္၀န္းက်င္ေလာက္မွာကိုက `ငါသူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ငါ့ႏိုင္ငံျပန္ခြင့္ရပါ့မလား´ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္ စိတ္က ႀကီးစုိးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း `က်ေနာ္/က်မေတာ့ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါ´ လို႔ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလာသူေတြ မ်ားလာေနပါတယ္။ ေနရပ္ကို ျပန္ခြင့္မရမွာကို စိုးရိမ္စိတ္တခုတည္းနဲ႔ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလုံးသား မဲ့ေနေလေရာ့သလားလုိ႔ ေတြးထင္ရေလာက္ေအာင္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္စြမ္းေတြ ရိွေနၾကပါၿပီ။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ (အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား)ေတြသည္လည္း ျပည္သူေတြထဲကျပည္သူ၊ က်ေနာ္တို႔ (သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္ေနသူ)ေတြသည္လည္း ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူခ်င္းအတူတူ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပည္သူႏွင့္ မေ၀းလုိပါ။
`ႏိုင္ငံေရး´ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ျပည္သူမ်ား၏အေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျပည္သူႏွင့္ႏိုင္ငံေရး တသီးတျခားစီ မျဖစ္ေစလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္..၊ ႏိုင္ငံေရး= ျပည္သူ + ႏိုင္ငံ = ႏိုင္ငံ့အေရး = ႏိုင္ငံေရး …….။ ။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment