ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ဆိုတာ အမည္းေရာင္ နယ္ေျမ

မိုးမခမိုးမခနဲ႔ စကားလက္ဆုံ - ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ဆိုတာ အမည္းေရာင္ နယ္ေျမ
မုိးမခ
ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၀၈

မိုးမခမိတ္ေဆြမ်ားရဲ႔ အသံနဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေတြကို စုစည္းတင္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ေမး - ျပန္ေရာက္လာၾကျပီလား၊ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္သားၾကီးေတြ။
ေျဖ - ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္သားၾကီးလို႔ ေအာ္မေျပာပါနဲ႔။ တိုးတိုးလုပ္ပါဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ကုသိုလ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်က ယူဂ်ီအလုပ္ျဖစ္သြားျပီ အကို။ ဒီမွာ တိတ္တိတ္ပုန္း ခိုး၀ွက္လုပ္ကိုင္ေနရတာ။ လူေတြကို လွဴဖို႔ ဆန္အိတ္ထမ္းျပီး ဆင္းလာတာကို လက္ပစ္ဗုံးေတြ တကိုယ္လုံးပတ္ျပီး ဆင္းလာတဲ့ အေသခံအၾကမ္းဖက္သမားမွတ္လို႔ဆိုျပီး လုံထိန္းေတြက ပစ္ထည့္လိုက္မွျဖင့္ …။

ေမး - အလုိ၊ လုံထိန္း ဆိုပါကလား။ သူတို႔လည္း ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားေတြ အတြက္ အသက္အႏၱရာယ္ ကာကြယ္ဖို႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ေနရာခ်ေပးထားသကိုး …။
ေျဖ - ဟုတ္ပါ့ အကိုေရ။ ေကာ့မွဴး ကြန္ျခံကုန္းဖက္ ဒီတေခါက္ ဆင္းၾကတာေလ။ အေ၀းေျပးလမ္း တေလ်ာက္လုံး ဓါတ္တိုင္ တတိုင္စာေလာက္ ျခားျပီး တန္းစီျပီးေစာင့္ေနၾကတာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဒုကၡသည္ မဟုတ္ဘူးဗ်ဳိ႔။ စစ္လက္နက္ အျပည့္နဲ႔ ဗုးံသီးေတြ၊ ေလာင္ခ်ာေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ ဒုတ္ ဓါးေတြနဲ႔ လုံထိန္း တပ္သားေတြ ေတာက္ေလ်ာက္ပဲ။

ေမး - ဟိုက္၊ ရမ္ဘို အပိုင္း ၄ ၾကည့္ျပီး အရူးထကုန္ၾကတာ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြခ်ည္း မွတ္တာ။ လက္စသတ္ေတာ့ စစ္အုပ္စုက လုံထိန္းေတြလည္း ပါသကိုး။
ေျဖ - ဟုတ္ကဲ့ပါ အကို။ ရန္ကုန္ကေန အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ ျပည္သူလူထုၾကီးကို ရိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ျပီး ရွင္းလင္းေရးေတြလုပ္၊ အလွဴရွင္ေတြကိုလည္း ကားေပၚက အလွဴေတြ ပစ္ခ် လွဴဒါန္းမႈေတြ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အင္အားသုံး အေရးယူ စသည့္တာ၀န္ေတြကို ေန႔ေရာ ညပါ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတာေပါ့ အကို ရယ္။ အားရစရာပါပဲ။ စစ္အစိုးရ စီမံကိန္းတခုျဖစ္တဲ့ တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚတင္ … အဲေလ လမ္းေဘးကလူ ရြာပ်က္ဆီ ေမာင္းထုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းကို လုပ္ေနတာပါ ခင္ဗ်ာ။

ေမး - ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းၾကီး အဲေလ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ ဒီတေခါက္ အလုပ္ျဖစ္ၾကရဲ႔လားဗ်ာ။
ေျဖ - ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲေပါ့။ ရွိတာေလးေတြ စုေဆာင္းျပီး သြားရတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုဇာဂနာကို စစ္အစိုးရက ဖမ္းလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလွဴရွင္ေတြတခ်ဳိ႔က လန္႔သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးေတြ ဦးေဆာင္တဲ့၊ သာသနာ့အလံ လႊင့္ထူျပီး ခ်ီတက္ေနတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရး ကူညီေရးအဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ရဲရဲၾကီး တိုးေနၾကတာပဲ။

ေမး - တပ္မေတာ္ ရမ္ဘိုေတြ အဲေလ လုံထိန္းေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူးလား။
ေျဖ - အ ကုသိုလ္ၾကီးျပီး ျပိတၱာျဖစ္မယ့္ စစ္အစိုးရနဲ႔ တကြေသာ အေပါင္းအပါမ်ားက အလွဴဳခံေတြကို လမ္းေပၚမလာေအာင္ ေမာင္းထုတ္၊ အလွဴရွင္ေတြကို ကားလမ္းေပၚမွာ မလွဴရဲေအာင္ ျခိမ္းေျခာက္ေနေပမယ့္ ဘုန္းၾကီးေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ကားေတြကိုေတာ့ ေစြေစာင္းျပီး မ်က္ေစာင္းထိုးျပီး ၾကည့္တဲ့ အဆင့္ပဲရွိေသးတယ္။

ေမး - လွဴခ်င္ရင္ ခြင့္ေတာင္းျပီးေတာ့ လွဴရမွာေပါ့ေနာ္။
ေျဖ - ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အခြင့္မရွိ မလွဴရ ဆိုတာ အမွန္ပဲ။ အရပ္သားေတြ၊ စီးပြားေရးအုပ္စုေတြက လွဴခ်င္ရင္ ျမိဳ႔ေတြမွာ ၀င္ျပီး မွတ္ပုံတင္ရတယ္။ ဂိတ္ေၾကးေတြ၊ ခ်လံေတြ ျဖတ္ၾကရတယ္။ အဲဒီ စာရြက္စုတ္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္ျပီး အဲေလ ကားေခါင္းေပၚတင္ျပီး သြားၾကရင္ေတာ့ လမ္းေပၚက လုံထိမ္းေတြက ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ လမ္းေပၚက တဲထိုးျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားေတြက အဲဒါကို စစ္ေဆးျပီး ကားေတြကို လႊတ္တယ္။

ေမး - သူတို႔ေတြကိုေကာ ဘယ္လို ဒါနျပဳၾကရသလဲ။
ေျဖ - စစ္တပ္က အလွဴရွင္ကားေတြကို တားတယ္။ ျမိဳ႔နယ္ အာဏာပိုင္ေတြဆီမွာ လွဴထားခဲ့ဖို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အလွဴရွင္ေတြက အင္တင္တင္လုပ္ရင္ သူတို႔က သိန္း ၃၀ မွာ သိန္း ၂၀ ကို ယူထားလိုက္ျပီး က်န္တဲ့ ၁၀ သိန္းနဲ႔ ရြာေတြကို သြားလွဴဖို႔ အၾကပ္ကိုင္တယ္။ ေနာက္ဆုံး အဲလိုမ်ဳိး မရရင္ေတာ့ သူတို႔ကို ဂိတ္ေၾကးတို႔၊ စာရြက္စာတမ္းေၾကးတို႔အျဖစ္ ၃ ေသာင္း ၄ ေသာင္း ေပးျပီး လာဘ္ထိုးျပီး ခ်ီတက္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။

ေမး - လုပ္တတ္တယ္ေနာ္။ သူတို႔လည္း သတင္းစာေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့ အတုယူကုန္တာနဲ႔တူတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကီးအကဲေတြက ထိပ္ကပိတ္ျပီး ေတာင္းစားေနေတာ့။
ေျဖ - အဲဒါေတာ့ မေျဖပါရေစနဲ႔။ အမႈၾကီးမွာ စိုးလို႔။ အခုလို အတိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုကို အာဏာရွင္မ်ားနဲ႔ အေပါင္အပါေတြက မဟာဂရုဏာနဲ႔ လွဴဒါန္းခြင့္ေပးထားတာကို ေက်းဇူးတင္လွရပါျပီ။

ေမး - ဒုကၡသည္ လက္မွတ္တို႔၊ ဒုကၡသည္ စာအုပ္တို႔ေတြလည္း ထုတ္ေပးထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ေျဖ - ဟုတ္တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္က ျပည္သူ႔ဆိုင္တို႔ သမဆိုင္တို႔က ကုန္၀ယ္စာအုပ္လိုမ်ဳိးဗ်ာ။ အဲဒီစာအုပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဆီက ဒုကၡသည္ခြဲတမ္းကို ထုတ္ယူလို႔ရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေန႔ သြားၾကားထိုးတံ အေခ်ာင္း ၁ ေထာင္ကို ဒုကၡသည္ အိမ္ေထာင္စု တစုခ်င္းအတြက္ လုံေလာက္ေအာင္ ထုတ္ေပးေနျပီ။ မယူမေနရက ဆံပင္ဆိုးေဆး ေရႊေရာင္နဲ႔ အုံးခြံေရာင္ ၂ မ်ဳိးထဲက တမ်ဳိး ထုတ္ေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟား ဟား ( ရယ္သံ)။

ေမး - တကယ္ အဲသလိုမ်ဳိး ထုတ္ေပးေနတယ္။
ေျဖ - သေရာ္ျပီး ေငါ့ျပီး ေျပာတာ အကို။ ႏိုင္ငံေတာ္က ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူကို သြားၾကားထိုးတံတို႔ ဆံပင္ဆိုးေဆးတို႔ေတာင္ သဒၵါပါ့မလား။ ဦးေႏွာက္မ်ား ရွိရင္ စဥ္းစားတတ္မွေပါ့။

ေမး - ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ၊ ျပည္သူေတြ ကူေနၾကတာကေကာ ပ်ံပ်ံႏွံ႔ႏွံံ႔ ရွိၾကရဲ႔လား။
ေျဖ - မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ကူရမယ့္ ကယ္ရမယ့္ တာ၀န္က ငါတို႔ တာ၀န္ဆိုျပီး က်ေနာ္တို႔တေတြက သြားၾကရတာကိုး။ ခင္ဗ်ားကို ျမင္ေစ့ခ်င္တယ္။ ရပ္ကြက္တခုက အိမ္တအိမ္မွာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာ ကားၾကီးေတြ ျပင္ေနျပီဆိုရင္ လူၾကီးေတြ လူငယ္ေတြက ၀ိုင္း သတင္းေမးၾကတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရး သြားမလို႔လား ဆိုျပီး။ ျပီးတာနဲ႔ သူတို႔ အထုတ္ေလးသူတို႔ ျပင္ျပီး လုပ္အားအလွဴလိုက္ေပးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ခြင့္ေတာင္းၾကေတာ့တာပဲ။ သူတို႔က ပစၥည္းေတြ၊ ေငြေၾကးေတြ မတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ လုပ္အားနဲ႔ သူတို႔လည္း လိုက္ကူၾကမယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ၀ိုင္းျပီး လိုက္လာၾကတာေနာ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ။

ေမး - ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြက အဲသည္လို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလွဴရွင္ေတြ၊ လုပ္အားအလွဴရွင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းျပီး၊ အသိအမွတ္ျပဳျပီး လက္တြဲျပီး မလုပ္ၾကဘူးလားဗ်ာ။
ေျဖ - သူတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ လက္တြဲျပီး လုပ္ေနရရွာတာပါ အကိုရယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ဘယ္ ေခါင္းထဲ ထည့္စဥ္းစားမလဲ။ ၾကက္ေျခနီအလံတို႔၊ ယူအင္အလံတို႔ေတာင္ လူထုက အလြဲသုံးစား မလုပ္ရဆိုျပီး လိုက္တားေနတဲ့ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ထူစရာ အလံက သာသနာ့ အလံပဲ ရွိေတာ့တယ္။

ေမး - အခု ခင္ဗ်ားသြားတာက ေကာ့မွဴးဖက္ေပါ့။ ဟုတ္လား။ ဘယ္လို ထူးျခားတာ ရွိလဲ။
ေျဖ - ဒုကၡသည္ေတြ၊ အလွဴရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ ရန္သူေတြလို႔မ်ား ၀ါဒ ျဖန္႔ထားသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ညဖက္ မိုးရြာၾကီးထဲ က်ေနာ္တို႔ကားၾကီးနဲ႔ သြားၾကတာ တလမး္လုံး မိုးကာျခဳံျပီး ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ လုံထိန္းေတြဆိုတာ တန္းစီေနတာပဲ။

ေမး - သူတို႔ အဲလိုလုပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္လို လွဴၾကရသလဲ။
ေျဖ - စနစ္တက်ေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ။ ၾကားသေလာက္၊ သိသေလာက္၊ သြားႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကရတာကိုး။ တခ်ဳိ႔ရြာေတြဆို သူတို႔ဆီကို လာမလားလို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။ အလွဴကားေတြက ကပ္ ကပ္ျပီး ေက်ာ္ကုန္ၾကတယ္တဲ့။ လမ္းေပၚထြက္လည္း အကူမေတာင္းရဲဘူးတဲ့။ ရြာခ်င္း ဆက္ျပီး သတင္းပုိ႔ထားတာေပါ့ေနာ္။ ျမိဳ႔ေပၚတက္ၾကေတာ့လည္း စစ္သားေတြ၊ လုံထိမ္းေတြ ေတြ႔ေတာ့ ဆက္မသြားရဲတာနဲ႔ ျပန္ ေနာက္ဆုတ္လာၾကတဲ့ အိမ္ေတြ၊ မိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

ေမး - သတင္းေတြ မထြက္ရင္ ဘယ္လို ကူၾက၊ ကယ္ၾကမွာလဲ။
ေျဖ - အဲဒါေတာ့ အကိုတို႔ပဲ ေျဖပါေတာ့။ ကိုဇာဂနာက အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို လူေရွ႔ထြက္ျပီး အမ်ားသိေအာင္ လိုက္ေျပာေနတာ။ အဲသလိုမ်ဳိး ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေတြက မ်ားမ်ားထုတ္ေျပာမွ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိၾကမွာ။ ၀ိုင္းလုပ္ႏိုင္မွာ။ အေရးယူတာေတြ ဘာေတြလဲ လုပ္လာႏိုင္မွာ။ အဲလိုမ်ဳိးေတာ့ ထင္တာပဲ။

ေမး - ႏိုင္ငံေတာ္ကေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ႏွိမ္ႏွင္းဆုံးမလိုက္ျပီဆို။
ေျဖ - အုတ္ပုံေတာင္ ေရထဲေမ်ာသြားလို႔၊ ေျမကမူေပၚမွာ ေက်ာင္းဆိုင္းဘုတ္ကို မီွထားျပီး ေက်ာင္း မရွိဘဲ၊ ေက်ာင္းသားမရွိဘဲနဲ႔ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ျပီေျပာတာဟာ မုန္တိုင္းကို ေအာင္ႏိုင္ျပီလို႔ ဆိုလိုသလား အကို။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ဘူး။ ကေလးေတြဟာ မိဘေတြနဲ႔အတူ အကူအညီေတြ လက္ျဖန္႔ျပီး လိုက္ေတာင္းေနၾကရတယ္။ လိုက္ျပီး တန္းစီေနၾကရတယ္။

ေမး - သူတို႔ေတြ သူေတာင္းစားေတြ ျဖစ္ကုန္မွာကို ႏိုင္ငံေတာ္က စိုးရိမ္တယ္ေလ။
ေျဖ - ဘယ္သူက ေတာင္းစားခ်င္မွာလဲ အကို။ တန္းစီျပီး ဆန္ႏို႔ဆီဗူးတလုံး လာေတာင္းေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ေတြပါတယ္။ သူရင္းငွားေတြ ပါတယ္။ တံငါသည္ေတြပါတယ္။ စက္ေလွပိုင္ရွင္ေတြပါတယ္။ အခု သူတို႔အားလုံး အတူတူပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြ။ သူေတာင္းစားေတြ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူမယ္ ကယ္မယ္ေျပာျပီး တကယ္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ အရပ္ထဲ လွည့္ျပီး ေတာင္းေနတဲ့ လူေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြကမွ သူေတာင္းစားေတြ။

ေမး - ခင္ဗ်ား အခုေတြ႔ရတဲ့ အေျခအေနေတြက ေကာ့မွဴး၊ ကြမ္းျခံကုန္းဖက္က အေျခအေနေတြကို မ်က္ျမင္ ျပန္ေျပာျပေနတာေပါ့ေနာ္။
ေျဖ - ဟုတ္တယ္။ ခုနင္က သိန္း ၃၀ ကို ဆက္ေၾကးေတာင္း အသိမ္းခံလိုက္ရတာကေတာ့ ဘိုကေလးဖက္မွာ။ ႏိုင္ငံျခားက လာတဲ့ အလွဴရွင္ေတြ။ ျမန္မာေတြပါပဲ။ သူတို႔ကို စစ္တပ္က အႏိုင္က်င့္သြားတာေပါ့။

ေမး - ခင္ဗ်ားေျပာပုံအရကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ဧရာ၀တီတိုင္းကို စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာတခုလို သေဘာထားျပီး က်င့္ၾကံေနသလိုပဲ။
ေျဖ - ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း ရန္သူေတြလို သေဘာထားျပီး ၾကည့္ေနတယ္။

ေမး - ဒီထက္ပိုျပီး ဘာျဖစ္လာႏိုင္ေသးသလဲ။
ေျဖ - ဒုကၡသည္ေတြကို ျပန္ေပးဆြဲထားတာပါ။ အလွဴေတြကလည္း အရွိန္က်လာေနျပီ။ လူ သိန္း ၂၀ ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို အရပ္က ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ကူႏိုင္မွာလဲ။ တေယာက္က ေငြ ၁၀၀၀ ေပးၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေခၚ ၁ ေဒၚလာေပါ့။ နာဂစ္ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ တေန႔ကို ေဒၚလာ သိန္း ၂၀ လိုေနတယ္။ အစိုးရအဆင့္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ကပဲ ကူႏိုင္မယ္။ တကယ္တမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြက တေန႔တာအလွဴကို ဘယ္ကေန ေရရွည္ ရွာႏိုင္မွာလဲ။

ေမး - ေဆးကုတာ မပါေသးဘူး။ ျပန္လည္ထူေထာင္တာ မပါေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားေျပာတာက ေန႔စဥ္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္တဲ့ စာရိတ္ကို ေျပာတာ။
ေျဖ - ဟုတ္တယ္။ အေလာင္းေတြ မီးရွဴိ႔တာလည္း မပါေသးဘူး။ ေကာ့မွဴး ကြန္းျခံကုန္းဖက္မွာ နာေရးအဖြဲ႔က လူေတြ လာျပီး အေလာင္းေတြ ရွင္းျပီး မီးရွဴိ႔ေပးေနတာ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ အေလာင္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ လူေတြေတာင္ မကိုင္ရဲလို႔ ဘုန္းၾကီးေတြကိုယ္တိုင္ ဆြဲျပီး မီးသၿဂိဳလ္ေပးၾကတယ္။ ပရိတ္ေတြ ရြတ္ေပးၾကတယ္။ နာေရးအဖြဲ႕နဲ႔အတူ သုခေဆးခန္းကလူေတြလည္း တပါတည္း ေဆးကုေပးၾကတယ္။ နာဂစ္မွာ လူ ၁ သိန္း ခြဲ ေက်ာ္ ေသတယ္။ သတင္းစာအရ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေလာင္း ၁ ေလာင္းကို ၁ ေဒၚလာ ႏႈန္းနဲ႔ မီးသျဂိဳလ္သလား။ ေဒၚလာ ၁ သိန္းေခၚေက်ာ္ လိုတယ္။ ဒါေတာင္ တျခား စရိတ္ မေျပာေသးဘူး။

ေမး - ခင္ဗ်ား တြက္ျပတဲ့ပုံကေတာ့ က်ေနာ္လုိ လူျပိန္းေတာင္ မ်က္ျဖဴဆိုက္သြားတယ္။ အကူအညီက မနည္း လုိေနတာပဲ။
ေျဖ - ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလွဴရွင္ေတြဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ အစိုးရ အေပါင္းအပါေတြနဲ႔ လက္တြဲျပီး လုပ္ကိုင္လာၾကဖို႔ ဖိအားပိုေပးခံၾကရလာႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာကအဖြဲ႔ေတြ၊ ကုလေတြကေတာင္ အစိုးရနဲ႔ လက္တြဲျပီး လုပ္ေနၾကရေတာ့၊ အရပ္သားေစတနာရွင္ေတြနဲ႔ အစုအဖြဲ႔ေတြဟာ သူတို႔ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြ ေခ်ာေမြ႔ေစဖို႔ အစိုးရကို ေပးကမ္း ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး လုပ္ကိုင္လာၾကတဲ့ အက်င့္ ျဖစ္လာမွာ စိုးတယ္။ အခု စစ္တပ္က လက္နက္ျပျပီး အင္အားသုံးျပီး ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို စြက္ဖက္လာျပီကိုး။

ေမး - ခင္ဗ်ားေျပာပုံအရ အစိုးရမင္းမ်ားနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ တဖက္လွည့္နဲ႔ ညိွႏိႈင္းျပီး လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးလိုက္တဲ့ ပရိုဖယ္ရွင္နယ္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ အစုအဖြဲ႔မ်ားကို အလွဴရွင္ေတြက မ်က္စိက်လာမယ့္ ပုံပဲ။
ေျဖ - ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ကင္မရာ တလုံးကို ေငြ ၁ ေသာင္းေက်ာ္ ေလာက္ လာဘ္ေပးျပီး ခိုး၀ွက္ သယ္လာရတာဗ်ာ။ ေနာက္ဆိုရင္ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ခရီးသြားလုပ္ငန္းၾကီး၊ ဒုကၡသည္ ကယ္ဆယ္ေရး လြတ္လပ္စြာ လုပ္ႏိုင္မည္၊ ဓာတ္ပုံလည္း ရိုက္ႏိုင္မည္၊ တဲေတြ ထိုးႏိုုင္မည္။ ေရ လွဴ မီးလွဴ ေက်ာက္ျပား လွဴ၊ ေရႊျပားကပ္ … အဲေလ ေယာင္လုိ႔။ အလွဴေငြ ၁၀ သိန္း လွဴရန္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို သိန္း ၂၀ လြတ္လပ္စြာ ေပးႏိုင္မည္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ေၾကညာလာမွာေတာင္ စိုးရတယ္။

ေမး - အဲသလို ပြင့္လင္းတဲ့ေခတ္ေရာက္လာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။
ေျဖ - က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ယူဂ်ီပဲေပါ့ဗ်ာ။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို အစိုးရနဲ႔ မပတ္သက္ပဲ ခိုး၀ွက္ျပီး ႏိုင္သေလာက္ ဆက္လုပ္မွာပဲ။ ေတာ္ၾကာ ငရဲ တိရစာၦန္ ျပိတၱာ အသူရကယ္မွာ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးစပ္ေနရအုံးမယ္။ လွဴလည္း လွဴခဲ့ပါရဲ႔။ သူတို႔နဲ႔လည္း ပတ္သက္ခဲ့ေတာ့ သံသရာမွာ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ျပီး စခန္းသြားဖို႔ကိုေတာ့ ဆလံ အျပန္ တသိန္း သ ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါလို႔။

ေမး - ေအာ္ ေမးမလို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေရဒီယိုေတြလည္း လွဴတယ္ မဟုတ္လား။
ေျဖ - လွဴပါတယ္။ သူတို႔ကို ျပည္ပ ေရဒီယိုေတြ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ျပသခဲ့ပါတယ္။ ဧရာ၀တီရဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရး သတင္းေတြ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ကူညီေနတာေတြကို ၾကားရ၊ သိရေအာင္ ေရဒီယိုနားေထာင္ၾက ဆိုျပီး အားေပးခဲ့ရတာေပါ့ေနာ္။

ေမး - ၀မ္းသာၾကမွာေပါ့။
ေျဖ - ၀မ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လို အင္တာနက္ေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ၊ ေခ်ာ့ကလက္ေတြမရွိတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ေရဒီယိုေတာ့ သိၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ေတြအေၾကာင္းကို ကမာၻအေရး၊ အေျခခံဥပေဒအေရး၊ ဓာတ္ဆီေစ်း အေရးေတြၾကားထဲမွာ တခုတ္တရ ပါမလားရယ္လို႔ နားစြင့္ နားေထာင္ ေနၾကတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ေမး - သူတို႔႔အေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေရဒီယိုေတြက လႊင့္ေပးေနရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလား။
ေျဖ - အင္းေလ။ သူတို႔ေတြက လာသမွ် လူေတြကို ရင္ဖြင့္ေနၾကတာ။ သူတို႔ ဘယ္ရြာကပါ။ ဘယ္သူေတြ ေပ်ာက္။ ဘယ္သူေတြ ေသကုန္ပါျပီ။ ဘယ္ ႏွရက္ ငတ္ေနပါျပီ။ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဘယ္လုိ အကူအညီ လိုေနပါတယ္ စသည္ျဖင့္ လာတဲ့ လူေတြ၊ အဖြဲ႔ေတြကို ရင္ကြဲမတတ္ လိုက္ေျပာေနၾကတာဗ်ာ။ ျပီးရင္ ညဖက္က် လူေတြစုျပီး ေရဒီယိုေတြ နားေထာင္ၾကတာ။ သူတို႔ေတြအေၾကာင္းေတြ၊ သူတို႔ေတြလို လူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သတင္းပို႔တာေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတာဗ်ာ။

ေမး - သူတို႔အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ တိတိက်က် အကုန္ဘယ္လိုက္ေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ။
ေျဖ - ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။ သူတို႔က ဒုကၡသည္ေတြဆိုေတာ့ ျပင္ပေလာကၾကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ဆိုတဲ့ ေရဒီယိုဆိုတဲ့ ေကာက္ရိုးမွ်င္ေလးကိုလည္း ဆြဲထားတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေပးတဲ့ ေရဒီယိုၾကိးကို တယ္လီဖုံးေျပာသလိုေတာင္ ျပန္ေအာ္ျပီးေတာ့ ေျပာလို႔ရရင္ ေျပာခ်င္ေနတာဗ်ာ။

ေမး - သူတို႔ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ မ်ားမ်ား လႊင့္ဖို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္တယ္ေပါ့။
ေျဖ - အဲသလိုမ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ ဘန္ကီမြန္းဆိုတဲ့ လူၾကီးလာျပီး ဘယ္ေနရာမွာ မ႑ပ္ေဆာက္ျပီး စတုဒိသာေကၽြးေနျပီလို႔ၾကားရင္ သူတို႔ အဲဒီကို သားေျမးေတြ စုျပီး ခ်ီတက္ၾကမွာေပါ့။ သားေပ်ာက္ သမီးေပ်ာက္လို႔ ရူးသြပ္ေနတဲ့ မိဘေတြဆိုတာ သူတို႔အေၾကာင္း အားလုံးက သိၾကရင္ ၀ိုင္း၀န္း ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပိုရၾကမွာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ငတ္ေနေပမယ့္ ဘ၀တူေတြ တေနရာမွာ အကူအကယ္ေတြ ရေနၾကျပီလို႔ၾကားရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အျမင့္မားဆုံး လႊင့္ထူလို႔ အားတင္းျပီး သူတို႔ ျပင္ဆင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကမွာေပါ့။

ေမး - အင္း။ အဲဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အထက္ကို ဆက္တင္ျပလိုက္ပါ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနျပီ။
ေျဖ - နာဂစ္က ထားခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ အကို။ အေဖနဲ႔ သားနဲ႔ သစ္ပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တယ္။ မိန္းမနဲ႔ ကေလး ၃ ေယာက္က တကြဲစီ ျဖစ္သြားျပီ။ အေဖက က်ဳိးေတာ့မယ့္ နဲ႔နဲ႔ သစ္ပင္ေပၚမွာ စဥ္းစားတယ္။ ငါ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ရင္ က်န္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို ဆက္ျပီး လုပ္ေကၽြးႏိုင္တယ္။ ငါနဲ႔ သားေလးနဲ႔ အတူတူ အေသမခံႏိုင္ဘူး ဆိုျပီး သူ႔သားေလးကို လက္လႊတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ အားလုံး ေသသြားျပီဆိုတာ သိရေတာ့ အဲဒီအေဖဆိုတာ ေျဖဆည္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရူးသြားတယ္။ နံငယ္ပိုင္းေလးနဲ႔ ေလ်ာက္သြားရင္ သတိရရင္ ငိုျပီး အဲဒီဇာတ္ကို ေျပာတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုေနေတာ့တာပဲ။ အဲသလိုမ်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီးပဲအကို။ ကေလးေတြဆိုတာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ကေလးေတြ။ မ်က္လုံးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔။ မုန္႔ေ၀ေပးတယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ျပီး တန္းစီးျပီး တိုးစား။ ရတဲ့ ကစားစရာေလးေတြနဲ႔ အျခားကေလးေတြနဲ႔ တိုးေ၀ွ႔ ကစား။ ခဏေနရင္ေတာ့ အသိျပန္၀င္လာခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ျပီး ငိုလို႔။ အေဖ အေမ ဆိုျပီး တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ျပီး ေလ်ာက္ေခၚေနေတာ့တာေတြ … အမ်ားၾကီးပဲ။

http://moemaka.blogspot.com