ကေလာင္ကိုဖက္ ေဖာင္ကို ဖ်က္၍…
“အသက္ကေလးရယ္တဲ့ တိုသထက္တို၊
ေၾသာ္…ဘယ္လို ‘ျပိဳ’ ရပါ့။
အတၱကိုျဖိဳ၊ ပရမွာပို၊ ျမတ္ဘုန္းမို အလိုက်။”
ဘာလိုလိုႏွင့္ အသက္(၆၅) ႏွစ္ထဲ ဝင္လာပါေကာလား။ သည္ အရြယ္မွာပဲ အေမဆံုးခဲ့ပါ့။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အဆို၊ ေယဘုယ် လူ႔သက္တမ္း မွာ (၇၅)ႏွစ္ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ကံကလည္း မျငိမ္း၊ လူကလည္း ထိန္းမည္ဆိုလွ်င္၊ (၁၀)ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ က်န္ပါေသး။
“(၁၀)ႏွစ္ ေနရဦးမယ္ ထားပါ။ ေရွ႕ဘယ္လိုဆက္သြားမလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခဲ့ပါသည္။ ယခု ကိုယ္တိုင္ ဘဝဆည္းဆာ ျဖတ္သန္းေနျပီမို႔၊ ဘယ္လိုရပ္တည္ျပီ၊ အဆံုးသတ္မည္နည္း။ အခ်ိန္မရွိလွေတာ့ပါ။
ေရွ႕ဆယ္ႏွစ္အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို မေရးခင္၊ ေႏွာင္းကာလ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္ရပ္ေတြကို ဆက္စပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ၁၉၉၉ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၁၆)ရက္၊ သီတငး္ကၽြတ္လျပည့္ေန႔၊ နံနက္ေဝရီေဝလင္း၊ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ရွိ ေနာင္ေတာ္ၾကီးေလွခါးအနီးက ေစတီေလးတဆူေရွ႕တြင္၊ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ တဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ပါသည္။
“အသက္(၅၅)ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခါ အလုပ္ကထြက္မယ္” ဟု မႏၱေလးေတာင္ေပၚတြင္ သံုးႏွစ္ၾကိဳ၍ မိသားစုကို ေျပာခဲ့ေသာစကားကို ဘုရားရွင္ေရွ႕ေမွာက္မွာ အေကာင္ထည္ေဖၚရန္ ယူလာသည့္ ထြက္စာေလွ်ာက္လႊာကို လက္မွတ္ထိုးလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ငါးႏွစ္ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ႏိုင္ပါေသး။ ေဒၚလာမိုး ခံသြားရံုပါ။ သို႔ေပမဲ့ ရပ္ခ်ိန္တန္ျပီ။”
ဘဝကို ေလာကီအတြက္ဘဲ မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။ ေလာကုတၱရာဘက္ လွည့္အုံး” ဟု ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဆံုးမရငး္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္လာသည့္ သံရံုးမွ ကိုယ္သေဘာနွင့္ ကိုယ္ထြက္ခဲ့ပါ့။ “ကိုင္း …ေဖာင္ေတာ့ဖ်က္ခဲ့ျပီ။ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။”
ရံုးကထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ေလာကုတၱရာနယ္ေျမကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္မသြားပါ။ စီးပြာေရးလဲမလုပ္၊ လုပ္မိသည္ကေတာ့ ကေလာင္ ျပန္ေသြးျခင္း၊ ရံုးကထြက္ခါနီး ၾကာျမင့္စြာ ေအာင္းေနသည့္ စာပိုးက တရွိန္ထိုး ႏိုးထလာသည္မို႔ ကေလာင္အဖ်ားမွာ ကဗ်ာမိုးေပါက္ေလးမ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ရြာေလရဲ့။ အရွိန္ရသည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးအသြင္ျဖင့္ စီးဆင္းသြားပါေသး။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က စာေရးဖူးပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ တခါႏွင့္ တခါ ျခားလြန္းအားၾကီး။
ရံုးကထြက္လိုက္မွ တကိုယ္ေတာ္ လြတ္လပ္ေရး ရလိုက္သလို၊ စာလြင္ျပင္တြင္ “မိုးဟိန္း(မိုးဟိန္း-သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) ‘သင့္’ အမည္ႏွင္႔ ငုတ္တိုင္ေလးမ်ား စိုက္ခြင့္ရလိုက္ပါ့။ အဆက္ျပတ္ေနသည့္ စာေရအလ်ဥ္ကို သြယ္တန္းမိပါျပီ။
ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ဘာသာမ်ားႏွင့္ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္မ်ားေရးခဲ့ရာ၊ ယခု ပံုႏွိပ္စာအုပ္အေနျဖင့္ (၇) အုပ္ထြက္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေနာက္ထပ္ထြက္ရန္ (၆)အုပ္ အဆင္သင့္။ စာလြင္ျပင္ ေလွ်ာက္ေနရင္း အခါအားေလ်ာ္စြာ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ေတြေပၚတက္ခဲ့ရေသး။ မၾကာခင္က ျပည္ပသို႕ပင္ စာေပခရီး ႏွင္ခဲ့ရပါ့။
သားသမီးတို႔၏ ဝတၱရားငါးပါးအနက္ ေမြခံတိုက္ေစ ဝတၱရားကို စာေပျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းခြင့္ရလိုက္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းထက္အလြန္ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ပါဘိ။ သို႔ေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးသည္ စာလြင္ျပင္ဆီကိုသာ ေရွ႕ရွဳထားေလသေလာ။ က်ြန္ေတာ္ ဤသို႔မထင္။
ရံုးကထြက္ျပီး ကေလာင္ကို္င္ရင္းက တျခားလုပ္စရာမ်ားေပၚလာပါေသး။ စာျပျခင္းအလုပ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားေတြကို အဂၤလိပ္စာျပပါသည္။ ဟိုး ယခင္ကလဲ အဂၤလိပ္စာ ျပခဲ့ဘူး။ ယခုအခါ၊ ကမၻာရြာတြင္ ဥာဏ္အလင္းေခတ္ၾကီး ထိန္ထိန္ညီးေနျပီမို့ လူငယ္ေတြ အဂၤလိပ္စာကို အလုအယက္ ေလ့လာေနၾကေပါ့။ တစ္ဖက္တလမ္းက အကူညီလိုသည္မို႔ ရသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာ ပညာဒါနပို႔ခ်ခဲ့ပါသည္။ ပို႔ခ်ေနဆဲပါ။
“တေန႔တျခား ကမၻာမွာ ျပန္႔႔ပြားေနတဲ့ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာကို ပုိျပီးျပန္႔ပြားႏိုင္ေအာင္ သံဃာေတာ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အလုပ္ေကၽြးျပဳရရင္ေကာင္းမယ္။” ဟု ဆႏၵျဖစ္မိေသး။ မည္သူမွ မတိုက္တြန္းရ၊ မည္သူမွမဖိတ္ေခၚဘဲ၊ အဂၤလိပ္စာျပလိုေၾကာင္း က်ြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လႊာတေစာင္ေရးျပီး ၂၀၀၂ ခုႏွစ္အဆံုးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတိၱ သာသနာ့တကၠသိုလ္(ရန္ကုန္)ဆီ လိပ္မူျပီးပို႔လိုက္ပါ့။ သာသနာ့ အလုပ္ေက်ြးျဖစ္ လံုးဝလစာမယူဘဲ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ ေန႕ည အခ်ိန္ခြဲကာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ စာျပျပီး၊ ဘာသာျပန္အလုပ္မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ “ေလာကုတၳရာ ဘက္လွည့္အံုး” ဟု ပထမတဆစ္ခ်ိဳးခဲ့စဥ္က အဓိဌာန္ကို တစ္ပိုင္းတစ္စမွ် အေကာင္းထည္ေဖာ္ရံုပါ။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာေဟာေျပာပြဲမ်ား ေဟာေျပာခဲ့ရသလို၊ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လႏွင့္ ဒီဇင္ဘာလမ်ားတြင္ ထုိင္းႏိုင္ငံႏွင့္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတို႔မွာ က်င္းပသည့္ ဘာသာေရးညီလာခံၾကီးႏွစ္ခုသို႕ ပရိယတိၳတကၠသိုလ္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါေသး။
စဥ္စားလိုက္ပါလွ်င္ က်ြန္ေတာ္ ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးသည္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ရိုးေခ်ာင္းေလးမွ အဆမႏွိုူင္းသာေအာင္ က်ယ္ဝန္းသည့္ ပင္လယ္ဆီသို့ ကံကေရွ႕ရႈ႕ပို႕လိုက္ျခင္းပါ။ သို႔ေပမဲ့ စာေပ၊ ပညာ၊ သာသနာ့ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရင္း “ဒုတိယ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး” ကို လွမ္းျမင္လိုက္ပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားကို အစဥ္ကိုင္လွုပ္ခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားရွိပါ့။ မိမဲ့၊ ဖမဲ့ႏွင့္ခေလးမ်ား၊ သူတို႔ေလးေတြ၏ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ဘဝကိုေတြ႕တိုင္း ရင္ထဲတြင္ လိွုင္းထမိ။ ငယ္စဥ္ကဆို၊ သူတို႕ကိုျမင္လွ်င္ ကိုယ္စားေနသည့္ အစာမ်ိဳမက်၊ ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္ကပင္ က်ပ္လာသလိုလို။ ငယ္စဥ္က သနားရံုမွ်ျဖစ္ျပီး၊ ကိုယ္တက္ႏိုင္သေလာက္ လွဴတန္းေပးကမ္း၊ ဒိထက္မပို။ ၾကီးလာေတာ့ ခံစားခ်က္ထက္ ေတြးေတာမွဳေတြက ပိုလာသည္။ ကိုယ့္သားသမီးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးလူငယ္ေတြက ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ျပီး အလုပ္ဟန္က်သြားသည္ကို က်ြန္ေတာ္ဝမ္းသာၾကည္ႏူးရသေလာက္၊ သူတို႔ေလးေတြ အျဖစ္ကို ျမင္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ဟာမိ ေမာမိပါ၏။ “ဘာလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ – ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ” ေမးခြန္းမ်ား ရွည္လ်ားလာပါေတာ့သည္။
မိဘမဲ့ေတြ ႏြမ္းပါးကေလးေတြကို လွဴတန္းေပးကမ္းယံုမဟုတ္ ဘဝထူေထာင္နိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ဘဝကို မေပးဆပ္ႏိုင္ဘူးလား”ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးမိ၊ ေမးသင့္သည္။
“ပံ့ပိုးမႈေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ကံဥာဏ္ဝိရိယလိုက္လို႔ ပညာရည္ခၽြန္ေတြေပၚခဲ့သလို၊ သူတို႔ေလးေတြထဲကေကာ ပံ့ပိုးမႈႏွင့္ ႀကိဳးစားမႈေကာင္းရင္ ပညာလူရည္ခၽြန္ေလးေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။” မုခ်ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကမာၻ့သမိုင္းကိုၾကည့္ပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးနိမ့္က်သည့္ ဘဝမွ အထက္သို႔ အဆင့္ဆင့္ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့သူ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ား၊ လူမႈအက်ိဳးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ဒုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့ပါ့။ ထို႔ေၾကာင့္အမွီေကာင္း၍ ဘဝလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းခဲ့ရသူမ်ား ယခင္ကလဲရွိခဲ့သလို၊ ယခုလဲရွိ၊ ေနာင္လဲမုခ်ရွိပါမည္။
ကြ်န္ေတာ္ မိဘမဲ့ႏြမ္းပါးသူမ်ား ေလာကသို႔ တိုး၍တိုး၍ ဝင္ၾကည့္ပါသည္။ အခါအခြင့္ရတိုင္း ရန္ကုန္အတြင္းသာ မဟုတ္၊ နယ္တခ်ိဳ႕ရိွ သူတို႕ေလးေတြေနရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစာသင္ေက်ာင္း၊ သီလရွင္ေက်ာင္း၊ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေက်ာင္းမ်ားသို႕ တတ္နိုင္သေလာက္ သြားၾကည္႕ပါသည္။ မွန္ပါသည္။ မိဘမဲ့ ႏြမ္းပါးကေလးမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသူ အမ်ားဆံုးမွာ သံဃာေတာ္ႏွင့္ သီလရွင္မ်ား၊ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ေလးေတြ၏ ေနရပံုကို စံုစံုလင္လင္ ေမးမိပါသည္။
အေျခအေနလိုက္၍ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာမတူ။ ေစာင့္ေရွာက္မွူမွာ ေထာက္ပံ့မွူအားေပၚတြင္ မူတည္ေနပါ႔။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ သီလရွင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ အေျခခံ၊ မူလတန္းႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြက မ်ားၿပီး အထက္တန္းတက္သူမ်ားက ျပင္ပ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ လိုက္တက္ရသည္။ အင္အားေတာင့္တင္းသည့္ ပရဟိတေက်ာင္းအခ်ိဳ႕မွာသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား အနည္းငယ္ေတြ႕ရ၏။ (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီး အေဝးစာေပးစာယူ ဆက္သင္၊ အလုပ္ထဲဝင္ၾကႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္နိဳင္သည္ကနည္းပါ့။ မည္သို႕ျဖစ္ျဖစ္ ႏြမ္းပါးသည့္ဘဝမွ ေစတနာ၊ ကရုဏာမိုးေတြေၾကာင့္ ရွင္သန္ၿပီး ျပန္လည္လန္းစြမ္းနိဳင္မည့္ ဘဝကို ရလိုက္သူမ်ားအဖို႔ ဘဝေတာ္ေပစြ။ အမွီကို မွီရင္း ႀကိဳးစားအားယူေနဆဲသူမ်ားအဖို႔ အားငယ္စရာမရိွ။ အမိုးအရိပ္မဲ့ေနသူမ်ားအဖို႔ေတာ့ အမိုးအရိပ္ ရွာေဖြရပါဦးမည္။
မိဘမဲ့ႏွင့္ ႏြမ္းပါးသူေတြေနရာကို သြားတိုင္း သူတို႔အတြက္ လွဴရံုမဟုတ္၊ ထိထိမိမိ လုပ္ေပးခ်င္းစိတ္မ်ား ျဖစ္လာပါသည္။ ပညာ၊ အလိမၼာ၊ဘာသာအသိ၊ က်န္းမာေရး၊ အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္းအတတ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အက်ိဳးျပဳ၊ နိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးအေပၚ သစၥာေစာင့္သိမႈ၊ စည္းကမ္းႏွင့္ ဇြဲ လံု႕ လ၊ ဘဝယံုၾကည္ခ်က္စသျဖင့္ သိသင့္သိရာ၊ ရွိသင့္ရိွရာ၊ တတ္သင့္တတ္ရာ၊ လုပ္သင့္ လုပ္ရာေတြႏွင့္ လူေတာ္လူေကာင္းေလးမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္းေပးခ်င္လွပါဘိ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ မိဘမဲ့ႏြမ္းပါးေက်ာင္းမ်ားမွ စာရိတၱႏွင့္ ဉာဏ္ေကာင္းသူတခ်ိဳ႕ကို ေရြးထုတ္ၿပီး “Special Orphanage Model” “စံျပပရဟိတေက်ာင္းေလး” အျဖစ္ တစ္ပိုင္တစ္ႏုိုင္တည္ေထာင္ခ်င္ပါ့။ အေျခခံေကာင္း၊ အစီမံေကာင္း၊ အေထာက္အပံ့ေကာင္းရဖို႔သာ လိုပါေတာ့သည္။
ဥယ်ာဥ္မွဴးတို႔မည္သည္ ပန္းမာလာအပင္တို႕ႏွင့္အတူ အၿမဲ ရိွေနရမည္။ အစဥ္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ပ်ိဳးေထာင္၊ ျပဳစု၊ ျပဳျပင္ေနပါမွ ဥယ်ာဥ္သည္ ျပန္႕ေျပာသာေမာေပစြ။ ထို႕အတူ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားအက်ိုဳး သယ္ပိုးေတာ့မည္ဆိုက လက္ျဖင့္ ေပးကမ္းရံုႏွင့္မၿပီး။ လူပါရင္းရမည္။ သို႔မွသာ ထိထိေရာက္္ေရာက္ ခရဲီးေပါက္ႏိုင္ပါ့။
အလုပ္ကိုစြန္႔ၿပီး ပထမတစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔၊ ေနာက္ထပ္တစ္ဆစ္ခ်ိဳးၿပီး စြန္႔ရန္ ဝန္မေလးေတာ့ပါ။ မိမိ၏ က်န္ရိွေနေသာ သက္တိုင္းပိုင္းအတြင္း သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ထူေထာင္ေပးခ်င္ပါသည္။ တနည္းေျပာရလွ်င္ “လူပင္” ေလးေတြ စိုက္ခ်င္ပါ့။ အပင္တစ္ပင္သည္ ပင္လွ်င္ အက်ိဳးမ်ားစြာ ေဆာာင္နိုင္ပါက ” လူပင္” ဆိုလွ်င္ ေျပာကုန္ဘြယ္ရာမရိွ။
ဆႏၵသိ၍ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီလာသူတစ္ဦးမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ပန္းခ်ီဖန္တီးရွင္ ဦးမ်ိဳးခင္(ထန္းရိပ္ညိဳ)၊ ျပင္ဦးလြင္ ကန္ႀကီးကုန္းအုပ္စု၊ စည္သာရြာမွာ လာေနဖို႕ ေျမတစ္ကြက္ေပးပါသည္။ စည္သာရြာအနီးမွာပဲ ” ဒိုးပင္ေအာင္ကံသာ ပရဟိတ” ေက်ာင္းရိွပါ့။ ေက်ာင္းသား ၆၀၀ မွ်။ မိဘမဲ့ေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္လို ဘဝကိုပံုေပးခ်င္သူအဖို႔ အေထာက္အပံ့သာရမည္ဆိုလွ်င္ စံျပပရဟိတေက်ာင္းေလး ေပၚေပါက္နိဳင္ပါ့။ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ား၏ ပရဟိတ ဝန္တာကိုပါ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက မွ်ယူရာက်ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဘဝကို အတၱႏွင့္မခ်ဳပ္လို၊ ပရဟိတႏွင့္သာ ခ်ဳပ္လို။ စာေပ-စာျပႏွင့္သာ မျပီးလို။ ပရဟိတႏွင့္သာၿပီးလို။ ဒိအတြက္ ဘဝကို စြန္႔စားရန္ အသင့္၊ ေဖါင္မဖ်က္ႏိုင္ေတာင္ လက္ဆင့္ကမ္း၍ ကူညီၾကမည္ဆိုလွ်င္၊ စာဆိုေတာ္ႀကီး ၏ လူမသိ သူမသိ၊ ေတာႀကိဳ ေတာင္ၾကားက “ဒဟတ္ပန္းေလးမ်ား” သည္၊ အံ့ဘြယ္ပန္းေလးမ်ား ျဖစ္လာနိုင္ပါ့။
ျဖစ္လာႏိုင္ဖို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ ကေလာင္ကိုဖက္၊ ေဖာင္ကိုဖ်က္၍ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ေရွ႕ဆက္ရင္း ဒုတိယ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးဆီသို႕။ ။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ႏွစ္သက္လွ်င္ ႀကိဳက္ရာစာနယ္ဇင္းတြင္ ကူးယူေဖၚျပႏိုင္ပါသည္။)
ေမတၱာျဖင့္
မိုးဟိန္း ( သား-ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ )
(၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၂၃ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သည္။)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment