ဘယ္လဲသူငယ္ခ်င္း

"ဘယ္လဲသူငယ္ခ်င္း"

ႏွစ္သစ္အတြက္ အားလံုးကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္ေနာ္။ ေယာဂီဝတ္ၿပီးတႏွစ္၊ ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္၊ မေလးရွားမွာ ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းမွာတႏွစ္၊ အေမရိကား ႏွစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သႀကၤန္နဲ႔ ရွင္ကြဲကြဲခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီႏွစ္သစ္အတာကို အက်ဥ္းစံ အက်ယ္ခ်ဳပ္မ်ားနည္းတူ အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းေပးေနမိတယ္။ ဒါမွလဲ ပိုမိုရင့္က်က္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈကို သတိျပဳႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ပူေလာင္တဲ့ ေႏြေနေရာင္ေအာက္က လွ်ပ္လွ်ပ္ထေနတဲ့ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေျမျပင္ကို သံတိုင္စကာေတြၾကားကတဆင့္ ေတြေဝေငးေမာစြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လြတ္ရက္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မသိႏိုင္ရွာသူတို႔ရဲ႕ ေပးဆပ္စြန္႔လႈေနရဆဲ ဘဝေတြဘက္က ဝင္ရပ္ၾကည့္မိေနရင္းေပါ့။

သူလဲလူ ကိုယ္လဲလူ၊ အဲဒီ လူခ်င္းတူတူမွာ ကြဲျပားျခားနားမႈ အတုအေယာင္ အဟန္ေဆာင္ေတြနဲ႔၊ တကယ္တမ္းမေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေနသူေတြ ကိုယ္တိုင္က မလြတ္လပ္ႏိုင္ၾကပါဘူးဆိုတာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူတို႔သိခြင့္ရသြားေတာ့မွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ ေထာင္နံရံတံခါးေတြဟာ အတားအဆီးမရွိ ပြင့္လင္းလို႔၊ တိုင္းျပည္ႀကီးတခုလံုးဟာလဲ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလို႔၊ လြတ္လပ္မႈေတြ ကိုယ္၌က လြတ္လပ္လာေတာ့မယ့္တေန႔... ။

တားဆီးမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ အလူးလူးနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ဘႀကီးဦးေလးတို႔ အေမတို႔ အကိုအမတို႔ ညီေလးညီမေလးတို႔နဲ႔အတူ ေအာင္လံေတြ တလႊားလႊား၊ ဝင့္ၾကြားအားမာန္မ်ားအျပည့္နဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕နေဘးမွာ ေသနတ္ေတြ စလြယ္ေက်ာပိုးထားတဲ့ ျပည္သူ႔ရင္ႏွစ္ သားခ်စ္ရတနာမ်ားက ၿပဳံးရႊင္က်ီစယ္စြာ ဝိုင္းပတ္ကခုန္ေနတဲ့ လူထုကို ေပြ႔ဖက္ပိုက္ေထြးလို႔။ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးရင္း ႀကည့္ေနေတာ္မူတဲ့ ဦးပဥ ၨင္းဘုရားမ်ားက ဝမ္းသာလႈိက္လွဲစြာ။ အဲဒါ ျမန္မာ...။ တကယ္တမ္းျဖစ္သင့္တာက ဒါ။

ေလွာင္အိမ္တြင္းမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ငွက္တေကာင္ကိုလႊတ္ေပးၾကည့္၊ ဖြင့္ဟေပးလာတဲ့ တံခါးဝက အငမ္းမရ တိုးထြက္လို႔ မိုးထက္ေဝဟင္ယံဆီ ပ်ံသန္းရင္း တံု႔ျပန္သီေၾကြးသြားတဲ့ ေတးသံဟာ ကမၻာမွာ အလွဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္။

မိဘျပည္သူမ်ားနဲ႔ စစ္ကိုပူဆာေနၾကတဲ့ လူေတြအၾကားမွာ ကေလးမ်ားဟာ ေခါင္းေမာ့လည္ေမာ့နဲ႔ ေသနတ္ေျပာင္းကို နားမလည္ႏိုင္စြာ စူးစမ္းၾကည့္ေနရွာတယ္။ အေမရိကားမွာ တကယ့္ေသနတ္အစစ္နဲ႔တူတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာင္ ကေလးေတြ အျမင္မခံပါဘူး။ ပိုၿပီးေတာ့နားလည္ရခက္ေစတာက ဘာသာလူမ်ဳိးမကြဲျပားပဲ တသားတည္းတူညီ တေျမထဲမွာ ရပ္တည္ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့သူခ်င္း ရန္သူႀကီးေတြပမာ အျငိဳးတႀကီးနဲ႔ စစ္ခင္းေနၾကျခင္းပါ။

တကယ္ေတာ့ ျပည္သူဆိုတာ ယေန႔ယခု ေသနတ္တုတ္ဓါးေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စစ္သည္ရဲမက္မ်ားရဲ႕ တခ်ိန္က မိဘမ်ားပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာေတြးၾကည့္မိရင္ သိႏိုင္လိမ့္မွာပါ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အတူတကြ လက္တဲြလို႔ လူတန္းေစ့ အၿမဲထာဝရ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္သြားရဖို႔ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ညွာတာ ေစာင့္ေရွာက္ ေဖးမစာနာရမွာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္။

ေသနတ္ခလုတ္ကို မနားတမ္းဆြဲညွစ၊္ အားမစိုက္ရပါဘူးဆိုေပမယ့္ အဲဒီက်ည္ဆံေတြ ဒရေဟာ ေျပးဝင္ ထိုးစိုက္သြားလိုက္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခဏတာ ကိုယ္ဝင္ၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ အဲသလိုမ်ိဳး ကိုယ္က ပစ္သတ္လိုက္လို႔ လက္ခ်ည္းဗလာ သက္သက္က ေသသြားရတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ္နည္းတူ ထမင္းကိုလက္နဲ႔စားၿပီး အိုးထဲကေရကို ဆီေဝ့တက္ေနတဲ့ ခြက္ႏြမ္းေလးနဲ႔ ခပ္ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲသားဗမာ။ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ေနလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားအတူတူဟာ ေရွးအတီေတကေန စပ္မယ္ဆို ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ။

မိဘနဲ႔တူတဲ့ အစိုးရဆိုတာဟာ သားသမီးခ်င္းကို အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးကေလးနဲ႔ေတာင္မွ ရန္တိုက္မေပးရဘူး။ ခ်စ္ခင္သင့္ျမတ္ နားလည္မႈရွိစြာနဲ႔ သာယာစိုေျပခ်မ္းေျမ့တဲ့ တိုင္းႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ အလယ္မွာ တင့္တယ္ဂုဏ္ယူစဘြယ္ျဖစ္လာေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ျမွင့္တင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္တိုင္က ေသာက္စားမူးရူးရမ္းကားေနၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေဘးမွာ သားသမီးေတြ အငတ္ခံထားထားတယ္ဆိုရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါဟာျဖင့္ရင္ မိဘအစစ္လား၊ ပေထြးျဖစ္မလား။

တိုက္ပြဲတခုထဲ ကိုယ့္တူရူမွာ ရင္ဆိုင္ရပ္ၾကည့္ေနသူဟာ ငယ္ငယ္က ကစားေဖၚ ညီေလးညီမေလး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့မလား။ တနယ္ရပ္ေက်းမွာ ေရာက္ရွိေနလို႔ ကိုယ့္ေရွ႕က ရပ္ကာေနတဲ့ေကာင္ဟာ ငါ့အမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုရင္ တျခားတေနရာရာ အလားတူ ျမင္ကြင္းတခုထဲမွာပဲ ေရာက္ရွိေနႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ညီေလးညီမေလးမ်ား ေဆြမ်ဳိးဝမ္းကြဲမ်ားအတြက္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ အင္မတန္ကို လွပၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ေလာကအဆင္တန္ဆာ တခုပါ။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားေစခ်င္ပါၿပီ။

၁၃၇၀ျပည့္ ႏွစ္ကူးအတာမွာ သႀကၤန္ကို အင္မတန္မွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔တကြ အက်ဥ္းစံ သူရဲေကာင္းအေပါင္းရဲ႕ ဆံုးရႈံးနစ္နာခံ ေပးဆပ္ေနမႈေတြ...။

ခ်စ္ေသာသားတို႔ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ အေမစုနဲ႔ တို႔ အားလံုးရဲ႕ အေမေတြ...။

အလြမ္းတေဝေဝနဲ႔ ပန္းပိေတာက္တို႔ ေၾကြရာေျမဆီ သမင္လည္ျပန္ေငးၾကည့္မိရင္း...။ ဘယ္သူမွ အျမင္မခံဝံ့တဲ့ ရႈံးနိမ့္မ်က္ရည္မ်ားက အိမ္အျပန္ခက္ေနရွာသူတို႔ရဲ႕ ဘဝ သက္ျပင္းေမာမ်ားနဲ႔အတူေလ။

"မေမ့ရက္ၿပီ
ကမၻာတည္သေရြ႕၊ တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္း
ျပန္လမ္းမသိ၊ ေျဖမရွိႏွင့္
ေဝဒနာအတိျဖင့္၊ ရင္တြင္းၿငိတြယ္
ႏြယ္တႏြယ္။

ယေန႔ထက္တည္
ခ်စ္မေျပမီ၊ စကားလွမ်ား
နားထဲၾကားေယာင္၊ အိပ္မက္ေအာင္ပင္
စြဲလမ္းစိတ္ဝယ္၊ သူဝင့္ထည္။

အေတြ႔ခက္သည္
ၾကာရွည္သမွ်၊ ဘဝအပူ
ခဏကူပါ၊ မွ်ယူမေပး
ေျဖေတြးမေပ်ာ္၊ အေဖၚမဲ့ကင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္၊ ေစာင့္ရင္းလြင့္ျပယ္
ႏွင္းပြင့္ငယ္။"

"ေကာင္းျမတ္သည့္ ႏွစ္သစ္မွာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအေပါင္း ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျဖင့္ မိဘႏွင့္တူေသာ အစိုးရမ်ဳိး ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကလွ်က္ ေဘးဒုကၡရန္အႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္တို႔မွ ေက်ာ္လႊားလြန္ေျမာက္ၾကၿပီးလွ်င္ ႀကီးပြားတိုးတက္ ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈသုခ အျဖာျဖာကို ဆြတ္ခူးရယူ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း အသက္တမွ် ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါသည္။"

ေဇာ္မ်ိဳးလြင္