တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ကာလ ေရာက္ေတာ့မယ္

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ကာလ ေရာက္ေတာ့မယ္

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

တုိင္းျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရွ႕မတုိးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနမ်ဳိးႀကဳံလာရင္ ေဆးၿမီးတုိကအစ တေဘာင္ေပး၊ နတ္လမ္းၫႊန္ေပးတာေတြ၊ ေရႊငုံး မင္းအၿမီးေမွ်ာ္သလုိ ေမွ်ာ္ခုိင္းတာ စတာေတြ ဟုိကဒီက ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အေျခအေန မွာ ႏုိင္ငံေရးစကားေျပာေနသူ မဟုတ္သူေတြေတာင္ ဒီလုိအခါမွာ ခုန္ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါ မဆန္းပါဘူး။ တကမၻာလုံးမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသေဘာတရားေတြထုတ္လာသူေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ ေပး တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာစီစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေစတနာ ရွိသူေတြပါတက္သလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီတေကြ႔မွာျဖင့္ ငါ့အကြက္ေပၚၿပီလို႔ယူဆၿပီး ထြက္လာ တာပါ။ ငါ့အကြက္ဆိုတာမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးေလာကမွာဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔၊ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ အလိုေတာ္ရိေလာကမွာဆိုရင္ ငါမ်က္ႏွာရေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ရာထူးေနရာရဖို႔ စတာ မ်ဳိးေတြပါတတ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ သက္တမ္း႐ွည္ၾကာ လာ တာနဲ႔အမွ် ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း အယူအဆေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အေနာက္ တိုင္းက စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတာေတြကို ကုိယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနနဲ႔ သင့္ေတာ္သည္၊ မသင့္ေတာ္ သည္ကို မစဥ္းစားပဲ အတင္းဆြဲယူၿပီး သေဘာတရားဖန္တီးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖိနပ္မေတာ္ ရင္ ဖေႏွာင့္ျဖတ္မယ့္ သေဘာပါ။

ဗမာျပည္ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားမ်ဳိးမွာ အာဏာရလူတန္းစားဟာ “ခြင္လံုးကၽြတ္ႏိုင္ခ်င္ ေနသမွ်” ဒါမွမဟုတ္ “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူဖို႔ပဲေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္ေနသမွ်” ဘယ္ေတာ့ ႏွစ္ ဖက္အႏိုင္ရရွိတဲ့ “WIN–WIN ေျဖရွင္းနည္း” ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္ပါဘူး။ “WIN-WIN ေျဖရွင္းနည္း”ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးသေဘာ႐ိုးနဲ႔ အေျဖေကာင္းရလိုတဲ့ ဆႏၵအစျပဳခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြး ၾကမွရ တာပါ။ အာဏာရလူတန္းစားက “သူ႔ဘက္က အႏိုင္ရတယ္”လို႔ထင္ေနသမွ်“ဂိမ္းသီ၀ရီ”ဆိုတာ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ဗမာျပည္ျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ရန္သူဟာ ဘယ္လိုလူလဲ ဆိုတာကို အကဲျဖတ္တာမွာကိုပဲ ျပႆနာ႐ွိေနပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပန္းပန္၊ သနပ္ခါး လိမ္းေပးေနၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကို အိုးမဲသုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ဖက္က သူ႔ကို ၾကည့္ရင္ တမ်ဳိး၊ သူ႔ဖက္က ကိုယ္ကိုၾကည့္ရင္တမ်ဳိးဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာရမယ္။

ဒီေန႔ ဗမာျပည္ႀကံဳေတြ႔ေနတဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရ လူတန္းစားက အာဏာကိုျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းေပးဖို႔ မေျပာနဲ႔ တဖဲ့တစေတာင္ ခြဲမေပးခ်င္လို႔ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ႏိုင္ငံေရးပေရာ ဟိတ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆေနသူေတြ ေျပာသလို အတိုက္အခံေတြဘက္က၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိး သားဒီမိုကေရစီဘက္က အေလွ်ာ့မေပးလို႔၊ တင္းခံေနလို႔ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီၾကားထဲကပဲ “ကိုယ္က အေလွ်ာ့ေပးရင္ သူကလည္းေလွ်ာ့ေပးလာမယ္”ဆိုတဲ့ အံ့ၾသစရာ စဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြေတာင္ ၾကားရ၊ ဖတ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ နအဖကို ဖားခ်င္လြန္း တာလား၊ ႏံုအလြန္းတာလား၊ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီထက္ဒီသာ ဆက္ၿပီးအေလွ်ာ့ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခါးပါ ပါယံုမက “က်ားေရွ႕ခံတြင္းမွာ ကုိယ္ကိုလည္စင္းေပး” လိုက္တာပဲျဖစ္ ေတာ့မွာပါ။

ဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ အဆက္တည္းတခ်ဳိ႕က ဗမာျပည္ရဲ႕ “ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဆြဲေရးေနတာေတြေပၚလာေနပါတယ္။ နအဖေပးထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီဟာ သူတို႔ရဲ႕ အဲဒီလိုေရးသားမႈေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္အံကိုက္ပါ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပည္လည္တည္ေထာင္ဖို႔ ဗကပက ၁၉၅၅ မွာ ကမ္းလွမ္းတုန္းက “စစ္အုပ္စု” ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းမွာပဲ ဘန္ကာတူး၊ အေျခစိုက္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ “မဆလဆိုရွယ္လစ္အေတြးအေခၚ”ဆိုတာကို စတင္ၿပီးေတာ့ ႀကံဆေနၾကတုန္းျဖစ္မွာပါ။ စစ္အုပ္စုအပိုင္စီးထားတဲ့“စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးဌာန”ကိုအသံုးျပဳၿပီး“ေခတ္ေရး” စာေစာင္ကေလးေတြထုတ္ၿပီး တပ္ကိုတလက္ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားစည္း႐ံုးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။ (အဲဒီ “ေခတ္ေရး”စာေစာင္ကေလးေတြထုတ္ၿပီး ျပည္လည္ ေလ့လာၾကည့္႐ႈ႕ရင္ ရွင္းပါလိမ့္မယ္။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ႐ိုက္ထားၿပီး အလကားေ၀ခဲ့တာမို႔ အခု႐ွာရင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။)ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းကတည္းက “ဖဆပလ အစိုးရ”ရဲ႕ တရား၀င္ေပၚလစီနဲ႔ “စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး” ေပၚလစီဟာ အတိအလင္းကြဲျပားေနတာကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ စစ္တပ္ဟာ ဦးႏုကို မ်က္လံုးထဲေတာင္ မထားပါဘူး။

ဗကပထဲမွာလည္း အဲဒီတုန္းကတည္းက ကုိယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္က လည္း ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကိုစစ္တမ္းေတြ ပလူပ်ံေအာင္ေရးၿပီး ျဖန္႔ေ၀ေန ၾကပါ။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ “ခ်မ္းေအးစစ္တမ္း” ပါ။ ဒါက တခုျဖစ္တယ္။ တျခားစစ္ တမ္းေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ အေတြးအေခၚကေတာ့ တခုတည္း ပါ။ အဲဒါက “ကိုယ္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးမွ သူဘက္ကေလွ်ာ့လာမယ္”ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီအယူအဆရွင္ တခ်ဳိ႕က “ဆုတ္မဲ့ဆုတ္ ကတုတ္ထိေအာင္ဆုတ္ရမယ္”လို႔ေျပာၿပီး လက္နက္ခ်အညံ့ခံဖို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူတို႔မစဥ္းစားမိတာက “ခြင္လံုးကၽြတ္အႏိုင္ယူခ်င္သူဟာ ေလွ်ာ့ေပးရင္ ကမ္းတက္တတ္တယ္” ဆိုတာပါပဲ။

“ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္နဲ႔လဲ” လို႔ မရခဲ့တာကိုေတာ့ “ျပည္သူရဲေဘာ္” ေတြ “အလံနီ” ေတြရဲ႕ျဖစ္ရပ္က သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။

“ဒီမိုကေရစီကို 'မဲျပား' နဲ႔ ရေအာင္တိုက္ရင္ရမယ္။ “အၾကမ္းမဖက္ေရး” နဲ႔ လုပ္ရင္ရ မယ္ထင္တဲ့ “ထင္ေယာင္ထင္မွားမႈ” ကိုေတာ့ ပထစနဲ႔ ဒီခ်ဳပ္အေတြ႔အႀကံဳက ျပသြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္ ပါလား။ အခုေတာ့ “စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ေရး” မွာ ေအာက္သက္ေက်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက “တရား ခံအျဖစ္ခံၿပီး” အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲလိုက္ပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုး လက္သီးခ်က္သြင္းတဲ့ Coup de grace အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္အုပ္စုဟာ “စစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္း” Coup data နဲ႔ စခဲ့ၿပီး Coup de grace နဲ႔ စစ္အုပ္စု မင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခ်င္ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ေလွ်ာ့ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ျပားျပား၀ပ္တဲ့ ဘ၀ပဲေရာက္ မွာပါ။ အၫႊန္႔တုံးတဲ့ ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဒီ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္မလဲ။ အေကာင္းလား၊ အဆိုးလား ေတြ႔ရေတာ့မွာ ပါ။ ၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေတြေ၀ေနရင္ တသက္တာလံုးခံရပါမယ္။

ဖဆပလ- ပထစ- မဆလ တို႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မသိမ္းရ ေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ၿမီးဆြဲလုပ္တာ မဟုတ္ ဘူး။ သမိုင္းတေခတ္မွာ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကုိယ့္က်တဲ့အခန္းက ပါ၀င္တာျဖစ္ပါ တယ္။

တကယ္ေတာ့ဗမာျပည္ရဲ႕အျဖစ္ဟာ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာလို႔ ဖြတ္ေၾကာျပာစု ဘ၀ ေရာက္ရတာပါ။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက စစ္အုပ္စုဟာ အိမ္ေျမႇာင္အျဖစ္ကေန ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္ ႀကီးထြားလာတဲ့ “ဖြတ္ဘ၀” ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလကြဲ ေတာ့ တဆင့္တက္လာပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ “ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္” အျဖစ္ ယာယီျဖစ္လာပါ တယ္။ အာဏာရဲ႕အရသာကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ေနေသးသပၿခံဳထဲက၊ ခ်ဳိေသးသပ တျမျမ” လုပ္ေနပါတယ္။

ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ သူ႔တပ္မွဴးေတြဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ကို “အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့” ဦးႏု ရဲ႕ ပထစ အစိုးရကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သူတို႔အာဏာသိမ္းရင္ ပထစ ေတြ လြန္ဆန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ တြက္မိၿပီး တဆင့္တက္လိုက္တာပါပဲ။ အာဏာကို အၿပီး သိမ္းလိုက္တာပါ။ ကမၻာတည္ သေရြ႕အာဏာကို ဆုတ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ “မဆလအလံ” ကိုလည္း အတိအလင္း ထူျပလုိက္ပါတယ္။

၁၉၈၈ မွာ စစ္အုပ္စုဟာ မ်ဳိးဆက္သစ္ကုိ အာဏာအေမြလႊဲေပးပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး တိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းပန္းေပးသြားတာပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန အခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အထိ မွာေတာ့ အာဏာကိုလႊဲမေပး၊ စစ္တန္းလ်ားကိုလည္း မျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ေနျပည္ေတာ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီး အာဏာကိုရာသက္ပန္ သိမ္းထားမယ္ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ အခုဗမာျပည္သူေတြ ရင္ဆုိင္ ေနရတာဟာ အာဏာကို တရား၀င္ရာသက္ပန္ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဥပေဒျပဳတာနဲ႔ စစ္အင္အားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀င္လာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကလည္း တစတစေျပာင္း လာလုိက္တာ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုလသမဂၢကိုေျပးတိုင္လိုက္၊ ကုလသမဂၢကို ရန္ေထာင္လိုက္နဲ႔ လူရီစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္ မယ္။ ျပည္ပမွာ သူမ်ားေတြက အမႈိက္လွည္းႀကီးလို႔ ထင္စရာျဖစ္လာေနခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာ က် ေတာ့ ဖြတ္ကမိေက်ာင္းျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမစ္ျပင္တခုလံုး မခ်မ္းသာ႐ုံမက ျမစ္ျပင္ တခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္မယ့္ အေျခအေနဆိုက္ေနပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးဘ၀မွာ ဇာတ္ဆရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ ကၾကရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းဟာ ပြဲၾကည့္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္တိုင္ ကျပေန ၾကတာပါ။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ထိုင္ေနရင္ အဲဒါလည္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ ဖို႔ပါပဲ။

ရိုးမ၃ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။