ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားႀကီး လူ႐ႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ

ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားႀကီး လူ႐ႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ
ဧရာ၀တီ ေမ ၃၁၊ ၂၀၀၈

ေမး။ ။ ျဖစ္တဲ့ေန႔ကစၿပီးေတာ့ အခုလက္ရွိကာလအထိ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲဆိုတာ အရင္ေျပာျပပါ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔က ေမလ ၇ ရက္ေန႔ကေန စၿပီးလုပ္တာ ဒီေန႔မနက္အထိ လုပ္ေနၾကတယ္။ ေရာက္တာလည္း ၿမိဳ႕အကုန္ကုန္ၿပီ၊ ငပုေတာတၿမိဳ႕ပဲ မေရာက္ေသးတာ … ဒါလည္း က်ေနာ္သာ မေရာက္တာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ေရာက္ၿပီးသြားၿပီ။ အဲဒီအျပင္ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ဘယ္လိုေနရာေတြ ေရာက္လဲဆိုေတာ့ ဘာအကူအညီမွ မရေသးတဲ့ ႐ြာေပါင္း ၄၂ ႐ြာ ေရာက္ၿပီးၿပီ၊ ေဒးဒရဲ အပိုင္ထဲမွာ ရွိတယ္၊ စပါးဒိုင္ေတြကို စုထားတဲ့႐ြာ … ေက်း႐ြာအစုႀကီး ၃ စု။ဘိုကေလး အပိုင္ထဲမွာလည္း ေက်း႐ြာအစုႀကီး ၃ စု … အဲဒါမ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္တို႔ အေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ႐ြာေတြ ၄၂ ႐ြာ ရွိတယ္၊ ဘာအကူအညီမွ မရၾကေသးဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္က ေပးတဲ့ အကူအညီတင္ မဟုတ္ဘူး … ယူအန္ဆီကလည္း မရဘူး၊ ဘယ္အန္ဂ်ီအိုမွလည္း မေရာက္ၾကေသးဘူး။

ေမး။ ။ အဲဒီေနရာေတြမွာ ဘာေတြေတြ႔ခဲ့သလဲ၊ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေသသလဲ၊ ဘာအကူအညီေတြ လိုအပ္ေနသလဲ၊ ႐ြာေတြ ဘယ္ေလာက္ ပ်က္သြားတယ္ဆိုတာကို ေျပာျပႏိုင္မလား ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ ဥပမာတခု ေျပာျပမယ္။ မေငးႀကီး ဒိုင္နယ္ဆိုရင္ အိမ္ေျခတေထာင္ရွိတယ္ … အဲဒီတေထာင္မွာ ၇၀၀ က ဘာမွ မက်န္ေအာင္ကို လံုး၀ ပ်က္စီးသြားတယ္။ အိမ္ေျခ ၃၀၀ က တိုင္ေလာက္၊ အခင္းေလာက္ က်န္တယ္။ လူ ၂၂၁ ေယာက္ ေသတယ္၊ ၃၀၀ က ေပ်ာက္ေနတုန္းပဲ အခုအထိ ရွာမေတြ႔ေသးဘူး၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိဘူး။က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ ၂၂ ရက္ေန႔အထိ အေလာင္းေတြက ေခ်ာင္းထဲမွာ ဒီအတိုင္းရွိေနတုန္းပဲ။ အစိုးရက ေပးတဲ့ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၇ လံုးနဲ႔ ေစတနာရွင္တေယာက္က လာလွဴတဲ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ တထုပ္ဆီ ရတယ္၊ အဲဒါကလြဲရင္ ဘာမွမရၾကေသးဘူး။ အဲဒါ မုန္တိုင္းအလြန္ ရက္ ၂၀ အၾကာ …။ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၈ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တို႔ ဘိုကေလးကေနၿပီးေတာ့ တင္ေမာင္းေခ်ာင္း၊ ႀကိမ္စု၊ ထိပ္ေခ်ာင္းႀကီးေက်း႐ြာ၊ ကန္စု၊ ေ႐ႊဘိုစု … အဲဒီေနရာေတြကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီေနရာမွာရွိတဲ့ လူေတြအားလံုးက ဘာအကူအညီမွ မရေသးဘူး၊ ဘယ္သူကမွ လာမေပးဘူး … အကႌ်မရွိဘူး၊ ကေလးေတြက ကိုယ္တံုးလံုးနီးပါး ျဖစ္ေနတယ္။အေရအတြက္က မိသားစု ၅၄၂ အိမ္ေထာင္ရွိတယ္ … အဲဒီအိမ္ေထာင္စုေတြအားလံုး အိမ္မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ အကြၽတ္အလြတ္ဆိုတဲ့ ဘုရာေလးတဆူရွိတယ္၊ အဲဒီဘုရားကလည္း ပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ ထီးေတြဘာေတြ က်ိဳးက်ေနၿပီ … သူတို႔ခမ်ာ အဲဒီဘုရားရင္ျပင္ေပၚမွာ စုျပံဳၿပီးေတာ့ အိပ္ေနၾကတယ္။ ယူအန္မလာဘူး၊ အန္ဂ်ီအို မေရာက္ေသးဘူး … ဘာအကူအညီမွ မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ပုဂၢလိက အဖြဲ႔ကေလးေတြပဲ အဲဒီကို ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ သူတို႔ဘာမွ မရေသးလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဆိုးဆံုးက အဲဒီမွာ ေရမရွိဘူး၊ ေသာက္ေရ လံုး၀မရွိဘူး။ အဲဒီလိုမရွိတဲ့အတြက္ မိုး႐ြာမွ ေရခံၿပီး ေသာက္ေနရတယ္။ ေရသန္႔ေတြကို သေဘၤာနဲ႔တင္ၿပီး သြားပို႔ရတယ္။ ေရသန္႔ဘူးေပါင္း တေသာင္း။

ေမး။ ။ အစိုးရ ရေနတဲ့ … လက္ခံထားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီေတြ အဲဒီဘက္ကို မေရာက္ဖူးဘူးလား ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ အဲဒါေတြက … ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းေတြ ရွိတယ္ဗ်။ လပၸတၱာမွာ ရွိတယ္၊ ဘိုကေလးမွာဆိုလည္း ရွိတယ္ … အဲဒီစခန္းေတြမွာေတာ့ မိုးကာတဲေတြနဲ႔ ေနရတယ္၊ တတဲကို ၄၊ ၅ ေယာက္ ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ထမင္း ခ်က္တယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရတယ္၊ အဲဒီဘက္ေတြမွာေတာ့ ရတယ္။ အရည္အတြက္အားျဖင့္ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတယ္။ ႐ြာေတြမွာ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ဘာမွမရၾကဘူး။

ေမး။ ။ ယူအန္က ေျပာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အပတ္အထိ လူဦးေရ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိပဲ အကူအညီေတြ ေရာက္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ … အဲဒီတြက္ခ်က္မႈက ဘယ္ေလာက္အထိ မွန္ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ မွန္တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ရတယ္။ အဲဒီလို ကယ္ဆယ္ေရး ေနရာေတြကို ေရာက္တဲ့လူက နည္းနည္းရယ္ … က်န္တဲ့ ကြၽန္းေတြ၊ ကိုယ့္ရပ္႐ြာေတြေပါ့ဗ်ာ … ဘယ္သူမွလည္း လာမေခၚလို႔၊ ဘယ္သူမွလည္း လာမရလို႔၊ ကားလမ္းလည္း မေပါက္လို႔ ေရလမ္းတခုပဲ အားကိုးအားထားျပဳၿပီး ကိုယ့္႐ြာေလးမွာ အသက္ရွင္က်န္ေနၾကတဲ့ လူေတြေပါ့ဗ်ာ … စိတ္မေကာင္းစရာ အေၾကာင္းေလးတခု က်ေနာ္ ျဖတ္ေျပာျပမယ္ … အဘြားႀကီး တေယာက္က သူ႔မွာ မိသားစု ၁၁ ေယာက္ ရွိတယ္၊ ၁၀ ေယာက္ေသသြားၿပီး သူတေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ၁၀ ေယာက္ ေသသြားတယ္ ဆိုတာကို သူမသိဘူး၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုလူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ကြၽန္းေတြေပၚမွာ အဲဒီလို ေၾကာင္ၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တံငါ႐ြာေလးေတြေပါ့။

ေမး။ ။ အဲဒီလို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္သြားတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတြ႔ခဲ့သလဲ။ သူတို႔ေတြက ဘယ္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရွိေနၾကသလဲ ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ ၃ မ်ိဳး ေတြ႔တယ္ဗ်။ တမ်ိဳးက အရမ္းေပါက္ကြဲေနတယ္၊ အထိမခံ ေ႐ႊပုဂံေပါ့ဗ်ာ … ဘာမွကို အေျပာမခံဘူး၊ ေဒါသေတြ ႀကီးေနတယ္၊ တခ်ိန္လံုး စိတ္ေတြတို ရန္လိုေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒုတိယ တမ်ိဳးက်ေတာ့ လံုး၀ကို ငိုၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲႀကီးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္လံုးေတြးၿပီး ေျပာကာ ေျပာကာနဲ႔ ငိုေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ ဘာစကားမွကို မေျပာေတာ့ဘူး၊ လႈပ္လဲ မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ဆန္သြားေ၀တယ္ဗ်ာ … တေယာက္ကို ဆန္ ၄ ျပည္ႏႈန္းနဲ႔ ေ၀တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပဲ၀ါ၊ ပဲကတၱီပါ ေပးတယ္။ အဲဒါေတြကို အထုပ္ေတြနဲ႔ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ပါ ထည့္ၿပီး တေယာက္ခ်င္းစီကို ေပးတယ္။ အဲဒီလို ေပးတာကိုေတာင္ လာမယူေတာ့ဘူး။ ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး … ငါတို႔ဘ၀ ေသတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။

ေမး။ ။ ကိုဇာဂနာ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က ဘာေတြ လုပ္ေပးေနတာကို ေတြ႔ခဲ့ပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ ရတာက အခုန က်ေနာ္ေျပာသလို ဆန္ႏို႔ဆီဗူး ၇ လံုးနဲ႔ ေစတနာရွင္ တေယာက္ ေ၀သြားတဲ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ တထုပ္ပဲ ရတယ္။ အဲဒါ ၂၈ ရက္ေန႔ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ …

ေမး။ ။ အဲဒီဖက္ေတြကိုက်ေတာ့ အကူပစၥည္းကို ဘာနဲ႔ ပို႔ရသလဲ။ ေလွေတြနဲ႔ သြားတာလား။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္တယ္ … ေလွနဲ႔ သြားရတာ။

ေမး။ ။ ကိုဇာဂနာတို႔လို ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ခြင့္ရသလဲ။
ေျဖ။ ။ အစပိုင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က တြန္းလုပ္တာေပါ့ဗ်ာ … နည္းနည္းေတာ့ အခက္အခဲရွိတယ္။ ထိပ္တိုက္ တိုးရတာေတြ ရွိတယ္။ ဥပမာ - ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို (အာဏာပိုင္) မတိုင္ပင္ဘဲ သြားတာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔ကိုေျပာပါ ဘာညာဆိုၿပီး နည္းနည္းညိႇႏွိင္းၿပီး လုပ္က်တဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ အသက္အႏၱရာယ္ကို တာ၀န္မယူဘူးတဲ့ … မယူလဲေန၊ ေသခ်င္ ေသပေလ့ေစ၊ သြားမယ္ေျပာၿပီး တိုး၀င္သြားရတာေတြ ရွိတယ္။ ေစတနာရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ သြားလွဴလို႔ရတယ္ အမိန္႔ထြက္ၿပီးေတာ့ သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး … သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ ကာကြယ္ေရးအဖြဲ႔က ထုတ္တဲ့ အမိန္႔ေလ … သြားလာေရး ခက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကို သြားႏိုင္ရင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ပါတယ္၊ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္မ်ား မိမိသေဘာနဲ႔မိမိ ႀကိဳက္သလို လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္လို႔ အမိန္႔မွာ ပါတယ္။အဲဒီအမိန္႔ ထြက္ၿပီးမွ တ႐ုတ္တန္းက ကုန္သည္မ်ားအဖြဲ႔၊ မဂိုလမ္းက ေ႐ႊဆိုင္ေတြေတြပါ အကူကိစၥ လုပ္လာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြ ၀င္လာေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြလည္း ပိုရတာေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေခ်ာင္က်တဲ့ ေနရာေတြကို မသြားႏိုင္လည္း က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ယူသြားေပးတယ္။ ဥပမာ - ဘိုကေလးၿမိဳ႕ ဆိုပါေတာ့၊ အလွဴရွင္ေတြက ၿမိဳ႕ေပၚမွာထားခဲ့ … က်ေနာ္တို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက ႐ြာေတြဆီ ယူသြားေပးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ေနတဲ့ လူ ၄၂၀ ရွိတယ္။ ထိေရာက္မႈရွိေအာင္ အဖြဲ႔ေတြခြဲၿပီး လုပ္ၾကတယ္။

ေမး။ ။ တေန႔က ျမန္မာ့အလင္းမွာ လူေတြကို ဖားရွာ၊ ငါးရွာစား … ေနာက္ႏွစ္ဆို ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမွာ စပါးေတြ ေ႐ႊေရာင္းသမ္းၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ စည္ပင္ေတာ့မယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ အဲဒီအိပ္မက္ကေလး ေကာင္းသားပဲလို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္ … ဟဲ ဟဲ ဟဲ … ဖားရွာ၊ ငါးရွာ ရွာလို႔ ရမလားေတာ့ မသိဘူး … ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးနဲ႔ ဘုိကေလးျမစ္ဆိုရင္ ေရအေရာင္ကို နာမည္ေပးထားတယ္၊ နာဂစ္ကာလာလို႔။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ျဖဴျဖဲျဖဲ အေရာင္ႀကီး၊ အဲဒီအေရာင္ႀကီးနဲ႔ လူနဲ႔ ကြၽဲ ႏြားအေလာင္းေတြက အမ်ားႀကီး … နာဂစ္ရနံ႔ ဆိုတာရွိေသးတယ္ … အဲဒီညႇီနံ႔ႀကီးက ျပန္လာရင္ ပါလာတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး အန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို ေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါးရွာ၊ ဖားရွာမွာလဲဗ်ာ … ငါးဖမ္းမယ့္အစား အေလာင္းေတြ ဖဲ့စားမွ ရေတာ့မယ္။

ေမး။ ။ အေလာင္းကိစၥကို ေမးခ်င္ေသးတယ္။ အခုထိ အေလာင္းေတြကို သၿဂႋဳဟ္လို႔ မၿပီးေသးဘူးလား ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ ေကာက္ကို မေကာက္ႏိုင္ေသးတာ။ ၂၈ ရက္ေန႔ ဘိုကေလးက ျပန္လာတယ္။ ႐ြာ ၅ ႐ြာကို သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၅ ႐ြာမွာ ဗီဒီယို၊ ဓာတ္ပံု မ႐ိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး … အေလာင္းေတြ မ်ားလြန္းလို႔။ အနည္းဆံုး အေလာင္း ၄၀ ေလာက္ ေတြခဲ့တယ္။ အဲဒါေတာင္ ဟိုးအစြန္ပိုင္းက အေလာင္းေတြကို ေကာက္ၿပီးေတာ့ မီး႐ႈိ႕လိုက္တာ တေထာင္ေက်ာ္ ရွိတယ္ … ေစတနာရွင္ေတြက မီးစက္ႀကီးေတြ အလံုး ၈၀ ေလာက္ သယ္လာၿပီး မီး႐ႈိ႕ေပးတာ။ က်ေနာ္သိသေလာက္ ေအဇက္ဂ်ီတို႔ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳအဖြဲ႔တို႔ကေပါ့။

ေမး။ ။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမွာ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစုေနၾကတယ္ … သူတို႔ေတြရဲ႕ အေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ဘိုကေလးအပိုင္တို႔ ေဒးဒရဲအပိုင္တို႔မွာ ကရင္႐ြာေတြရွိတယ္ … အမ်ားစုက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီက ကရင္ေတြကို သေဘာက်တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ြာထဲကေနကူမယ့္ လူေတြကို ေခၚတယ္ … သူတို႔ကို ရန္ကုန္ေခၚလာၿပီး ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေပးတယ္။ သူ႔တို႔က ႐ြာကိုျပန္ၿပီး တည္ေဆာက္ေရးကို ဦးေဆာင္ၾကမွာေလ။အေရးေပၚ လိုအပ္ေနတဲ့ အမိုး၊ အကာနဲ႔ အစားအေသာက္စတဲ့ အကူပစၥည္းေတြေပးၿပီး ဒုတိယအဆင့္ အေနနဲ႔ ဒီေန႔က စၿပီးေတာ့ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုႏြယ္၊ ခ်င္ေပါင္ မ်ိဳးေစ့ေတြေပးတယ္။ ဘယ္ေျမမွာမဆို စိုက္လို႔ရေအာင္ ထည့္တဲ့ ေျမၾသဇာေပးတယ္၊ သံုးပံုသံုးနည္းကိုလည္း သင္ေပးတယ္။

ေမး။ ။ အခုလိုကာလမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြ ျပန္စလို႔ရမယ္ ထင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ စပါးကေတာ့ မရႏိုင္ေသးဘူး။ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္၊ ဘူးသီး၊ ခ၀ဲသီးေလာက္ကေတာ့ ရႏိုင္တယ္။ ဒီေန႔စလုပ္တယ္ … ႐ြာေတြက ပါလာတဲ့ ကရင္ေတြကို တတ္ကြၽမ္းတဲ့ လူေတြနဲ႔ သင္ေပးတယ္။

ေမး။ ။ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ တိုင္းရင္သားေတြမို႔ အကူအညီ မရၾကဘူးလို႔ ေျပာၾကတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒါ ဟုတ္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ တိုင္းရင္သားမွ မဟုတ္ပါဘူး … ဗမာလည္း မရၾကပါဘူး … ဘယ္သူမွ မရၾကတာပါ။ စပါးျပန္စိုက္ဖို႔ အခ်ိန္က ၁၅ ရက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔က ကုမၸဏီႀကီးေတြကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး လိုက္ညိႇေနတာ … ထိုင္းက ပညာရွင္ေတြနဲ႔လဲ ညႇိထားတယ္။ ေ႐ႊကြၽဲလို႔ ေခၚတဲ့ လက္တြန္း လယ္ထြန္စက္ေပါ့ … အဲဒီေကာင္နဲ႔ဆိုရင္ ေန႔၀က္ကို တဧက ၿပီးတယ္။ စက္တလံုးကို က်ပ္ ၁၄ သိန္း ရွိတယ္။ ကြၽန္းညိဳႀကီး တိုက္နယ္ကို အဓိက ေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ လူဦးေရ ၅၅၁၄ ဦး ရွိတယ္ … အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေယာက္်ားဦးေရက ၃၂၀၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္။ အဲဒီက ေျမႀကီးေတြကို ထိုင္းက ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ျပင္ၾကည့္ေတာ့ ရတယ္။ သံဘီးတပ္တဲ့ ေ႐ႊကြၽဲ ၁၈ လံုးေလာက္ရွိရင္ အလုပ္စလုပ္လို႔ ရၿပီ။ အခုအလွဴခံထားတာ ၁၀ လံုးရၿပီ၊ ေနာက္ ၈ လံုး လိုေသးတယ္။

ေမး။ ။ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြက က်န္းမာေရးအဖြဲ႔၊ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြ လာၾကတယ္။ သူတို႔ေတြေကာ အဲဒီေနရာေတြကို ေရာက္ၾကရဲ႕လား။
ေျဖ။ ။ တျခားႏိုင္ငံေတြကေတာ့ မေရာက္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ ထိုင္းက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ လိုက္လာၿပီး ေျမႀကီးေတြ ေလ့လာတာေတာ့ ရွိတယ္။ မေန႔က ျပန္သြားတယ္ … စေနေန႔ ျပန္လာမယ္။ သူျပန္လာရင္ေတာ့ သိရမယ္။ ဒီေျမႀကီးကို ၁၅ ရက္အတြင္း စပါးစိုက္လို႔ ရ မရကို။

ေမး။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း၊ အထက္ပိုင္းကေကာ ဘယ္လိုအကူအညီေတြ ရပါသလဲ ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ ေရာက္လာတယ္ … အမ်ားႀကီးပဲ။ ဥပမာ - နမၼတီး၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ လား႐ိႈး ဘက္ကဆို ၁၀ ဘီး ကားႀကီးေတြနဲ႔ လာတာ။ ဆီေတြဆိုရင္ ေပပါ ၂၀၀ တို႔ … အခုေနာက္ပိုင္း ဆင္းလာတယ္။ လား႐ိႈးက ဆင္းလာတဲ့ အဖြဲ႔ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ဆင္းလာတာ ၁၀ ဘီးကား ၁၀ စီးနဲ႔။ အခုနပဲ သြားႀကိဳလာတာ … ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ။

ေမး။ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အေျခအေနကိုလည္း ေျပာျပပါဦး။
ေျဖ။ ။ အဲဒီေနရာေတြကိုလည္း သြားေနရတာပါပဲ။ ဒီေန႔မနက္ဆိုရင္ ဒလ၊ ကြမ္းၿခံကုန္းနဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ တဘက္ကမ္းက ေညာင္၀ိုင္းကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ေတြ သြားၾကတယ္။ အဲဒီေနရာေတြက ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေလာက္ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေတြၿပိဳသြားတယ္၊ အဲဒီလူေတြကိုလည္း လွဴရတာေပါ့။ အဲဒီကလူေတြက ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေလာက္ေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မထိခိုက္ဘူး။

ေမး။ ။ ျပည္ပက လူေတြကိုေရာ ကိုဇာဂနာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။
ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာေတြ ရွိပါတယ္။ အျပင္ကလူေတြ လုပ္ေပးလို႔ ရႏိုင္တာေတြကေတာ့ ပ်က္စီးသြားတဲ့ ႐ြာေတြ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ပါ။ ဥပမာ - ဆူနာမီ တံုးကဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ပညာရွင္ေတြ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြကို ခ်က္ခ်င္း ေဆာက္ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္ … အဲဒီလိုမ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီေလာက္လည္း မခ်မ္းသာဘူး။ ဘီလ္ဂိတ္လို လူမ်ိဳးကလည္း လွဴတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုလူေတြကို ဘာေတြ လုပ္ေပးေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ကို မတတ္ဘူး။အိမ္တလံုး ေဆာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွလည္း မကုန္ပါဘူး … အဲဒီလို အိမ္ေလးေတြမ်ား ႏိုင္ငံတကာက ႐ြာေတြမွာ လာေဆာက္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ … …။ယူအန္ကိုေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ေပးႏိုင္လို႔။ အခု ဘိုကေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ ႐ြာေတြ ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ကိုေ၀ဠဳေက်ာ္တို႔ ေရာက္တဲ့ လပၸတၱာက ႐ြာေတြ၊ က်ေနာ္တို႔လူေတြ ေရာက္တဲ့ ငပုေတာက ႐ြာေတြ … က်ေနာ္တို႔မွာ ေျမပံုေတြ ရွိပါတယ္၊ အဲဒီေနရာေတြကို ယူအန္က တေယာက္မွ မေရာက္ေသးဘူးဗ်ာ။ ယူအန္ျဖစ္ျဖစ္ … တျခား အန္ဂ်ီအိုျဖစ္ျဖစ္ … သူတို႔ေတြက အစိုးရ ၿငိဳျငင္မွာကို ေၾကာက္ေနတယ္ … အဲဒါကို က်ေနာ္က မႀကိဳက္တာ။ ဒုကၡသည္ကို ကူညီမွာ ဘာလို႔ ၿငိဳျငင္တာ မခံရဲရတာလဲ။ မသြားရဘူး ေျပာလည္း သြားေပါ့ဗ်ာ ဘာျဖစ္လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သြားလာေနတဲ့ လူေတြကို အကူအညီ ေပးေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လို အလားသ႑န္တူ သြားေနတဲ့အဖြဲ႔ ၄၊ ၅ ဖြဲ႔ေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း အကူအညီ မေပးဘူး … မယက ႐ံုးထဲကို ပစၥည္းေတြ သြားပို႔ေနေတာ့ ဘာသြားလုပ္မလဲ။

ေမး။ ။ လူေတြ ေတာင္းစားတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကေကာ ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ငတ္ေတာ့လည္း ေတာင္းစားမိမွာေပါ့ဗ်ာ … ဟုတ္တယ္မလား။ ကုန္းၿခံကုန္းလမ္းမွာ အစားအေသာက္ေတြ ေပးၾကပါနဲ႔ တကယ္ငတ္မြတ္ေနၾကတာကိုး … ေတာင္းမွာေပါ့၊ သိပ္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး … ဘီစကစ္ေတြ ကားေပၚက ပစ္ခ်လို႔ လမ္းေဘးမွာ လူးလွိမ့္ၿပီး လုေနတာေတာ့ မရွိပါဘူး … ကားတိုက္ၿပီး ေသကုန္မွာေပါ့။ေမး။ ။ အေမရိကန္က ေျပာေနတုန္း ရွိေသးတယ္၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ေရေပၚ၊ ေျမေပၚမွာ သြားလို႔ရတဲ့ ရွပ္ေျပး ေမာ္ေတာ္ေလးေတြနဲ႔မွ အလုပ္ျဖစ္မယ္၊ ကူညီခ်င္ပါတယ္လို႔ တဲ့။ အဲဒီအကူအညီက အခုလို တလျပည့္လာတဲ့ ကာလမွာ လိုအပ္ေသးတယ္လို႔ ထင္သလား ခင္ဗ်။ေျဖ။ ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ လိုအပ္တယ္ … ဒုကၡသည္ေတြက သူတို႔ကို အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလိပ္က သေဘၤာႀကီးေတြ သူတို႔ကို လာကူညီေနၾကပါၿပီဆိုၿပီး အရမ္း၀မ္းသာေနၾကတာ … က်ေနာ္တို႔က ေရဒီယိုလည္း ေပးတယ္ေလ … ခင္ဗ်ားတို႔ ကမာၻနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေအာင္ နားေထာင္ၾကပါလို႔ … သတင္းေတြ နားေထာင္ၿပီး တအားေပ်ာ္ၾကတာ၊ အခုလို မလာေတာ့ဘူးလိုလိုျဖစ္ေတာ့ သူတို႔ေတြ အရမ္းခံစားရတာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မကယ္ေတာ့ဘူးလား၊ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားေတာ့မွာလား၊ ဒီကြၽန္းေပၚမွာ ေသမယ့္ရက္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရမွာလားလို႔ ေအာ္ၾကတာ။ တေယာက္တည္း၊ ႏွစ္ေယာက္တည္းက ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြပါ ေျပာၾကတာ။ ။