‘မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ - နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု’

Saturday, 28 June 2008
‘မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ - နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု’

(၀င္းတင့္ထြန္း)
နယ္စပ္ဘ၀ ၀တၳဳတိုမ်ား အမွတ္(၉)

( ၁ )
‘ေမာင္ေမာင္’ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ စီးပြားေရးသမားတေယာက္ပါ။ စီးပြားေရးသမားေတြထဲမွာ‘ဘနဖူးသိုက္တူးခ်င္’ တဲ့ ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတာမွန္ေပမဲ့၊ အဲသေလာက္ေလာဘ ေဇာတိုက္တဲ့စီးပြားေရး ေသာင္းက်န္းသူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ေမာင္ေမာင္ တေယာက္မပါခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာေတာ့ က်မ္းက်ိန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္လဲ ေျပာရဲပါတယ္။ တကယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အျမဲလိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ေနႏိုင္ခဲ့သလို ေမာင္ေမာင့္အေပၚ ယုံၾကည္သူေတြလဲရွိခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးကလဲ ျဖစ္ထြန္းသင့္သေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ထြန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းကေနဘြဲ႕ရျပီးကတည္းက စီးပြားေရးေလာကထဲ ေျခစုန္ပစ္ေရာက္လာေတာ့လဲ တျခားသူေတြနဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ရင္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပသာနာမရွိခဲ့ပါဘူး။ မိဘေတြေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကုန္သည္ ႀကီးမ်ိဳး႐ုိးေတြ မဟုတ္လား။

လူကတ႐ုတ္ေသြးပါေတာ့။ ေက်ာင္းကျပီးလို႔ စီးပြားေရးလုပ္ေတာ့ မယ္ဆိုေတာ့။ မိဘေတြ ကေရာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကပါ တ႐ုတ္-ဗမာနယ္စပ္သြားလုပ္ဖို႔ပဲ တိုက္တြန္းၾကတာေပါ့။ တ႐ုတ္စာ တ႐ုတ္စကားကလဲ တတ္ျပီးသားဆိုေတာ့။ နယ္စပ္မွာဘာမွသိပ္ျပီးမၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကိုယ္လဲ ရာဘရိတ္ ေထာင္ဘရိတ္ေလာက္ ေတာ့ ကိုင္ႏိုင္တဲ့ စီးပြားေရးသမား တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တာေပါ့။

မိဘေဆြမ်ိဳးအ၀န္းအ၀ိုင္း ေတြဖက္က ေရခံေျမခံရွိျပီးသားဆိုေတာ့။ တ႐ုတ္ျပည္ဖက္က ဘယ္ကုန္ ယူခ်င္သလဲ။ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူလို႔ရပါတယ္။ ေရာင္းျပီးေငြေခ် ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ကုန္မွ စာရင္းရွင္း၊ ႀကိဳက္တဲ့ကုန္ကို ေၾကြးယူလို႔ ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ခ်ီျပီး ၾကာလာတဲ့အခါ ကိုယ္လဲ ကုန္သည္ႀကီးတေယာက္ စီးပြားေရး သမားႀကီး တေယာက္အျဖစ္ေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။

ကုန္သည္ဆိုတာ ျမတ္မယ့္ဥစၥာ လိုက္လုပ္ၾကေလ့ရွိ တယ္ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ တလိုင္းေကာင္း ႏွစ္လိုင္းေကာင္းပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ နယ္စပ္မွာ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သြင္းကုန္ေရာ ပို႔ကုန္ပါ လုပ္ၾကေလ့ရွိေပမဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ သြင္းကုန္ပဲ အဓိက ထား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သြင္းကုန္ဆိုတာ ဗမာျပည္ဖက္က သြင္းမယ့္ကုန္။ တ႐ုတ္ကုန္ကိုပဲသြင္းျပီး လက္ကားျဖန္႔တဲ့အလုပ္ကို ေျပာတာပါ။

အဲဒီေတာ့ ကုမၼဏီေတာ့ ေထာင္ရ တာေပါ့။ ဒီေခတ္က ကုမၼဏီေခတ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ပိုင္ကုမၼဏီမရွိပဲ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သြင္းကုန္ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းလုပ္မလဲ။ လက္ကား ျဖန္႔တဲ့အခါ ပိုျပီးအဆင္ေျပေအာင္ ရန္ကုန္မွာလဲ ကုမၼဏီခြဲတခု ေထာင္ထားပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ နယ္စပ္မွာပဲ ထိုင္ထား လိုက္တယ္။ ဒီဖက္ကေန ဖုန္းနဲ႔ေျပာ ဖုန္းနဲ႔လုပ္ေပါ့ ။

လူက နယ္စပ္မွာပဲ အေနၾကာလာေတာ့ ရန္ကုန္တို႔မႏၱေလးတို႔မွာလဲ မေနခ်င္ဘူး။ ကိစၥ၀ိစၥရွိလို႔ သြားရတာေတာင္ ရာသီ ဥတုကကိုယ္နဲ႔သိပ္ သဟဇာတမတည့္ သလို ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ နယ္စပ္ကမွ ကိုယ္နဲ႔ပိုတည့္သလိုလို ခံစားလာရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူက တ႐ုတ္ေသြးတာ ပါတာ ကိုယ့္ကိုေမြးလာခဲ့တာက ရန္ကုန္လဲ မဟုတ္သလို မႏၱေလးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာေတာင္ ပင္လယ္၀မွာ ေမြးလာခဲ့တာဗ်။

မူလတန္း ေက်ာင္းသားထိေအာင္ ပင္လယ္၀မွာပဲေန လာခဲ့ရတာဗ် အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာလဲ အၾကာႀကီး ဘြဲ႔ရတဲ့အထိေနခဲ့ဖူးသလို။ မႏၱေလးမွာလဲေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ စြဲေနမိတာက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚပဲ၊ ပင္လယ္၀ပဲ။ မၾကာမၾကာ သတိတရ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာကလဲ ပင္လယ္၀ပဲ။

အုပ္လိုက္ေမ်ာသြား တတ္တဲ့ ေဗဒါအုပ္ေတြကို သတိရတယ္။ လမုေတာနဲ႔ဓနိေတာကို သတိရတယ္။ တရွဲရွဲ အသံေပးရင္း ဘယ္ညာယိမ္းထိုးေနတတ္တဲ့ အုန္းတန္းအုန္းေတာ အုန္းလက္ အုန္းရြက္ေတြကိုလဲ သတိရတယ္။ အိပ္မက္ေတြထဲထိေအာင္ သတိရေနတတ္တာကေတာ့။ ေန၀င္ခါနီးမွာ ေနလုံးနီနီႀကီး ပင္လယ္ထဲ တေရြ႕ေရြ႕ငုပ္ဆင္းသြားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ေျပာရရင္ေတာ့ ၀င္ေတာ့မယ့္ဆည္းဆာမွာ ေနလုံးနီနီႀကီး ပင္လယ္ထဲ ေရေသာက္ဆင္း သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီျမင္ ကြင္းကို တေမ့တေမာကို ထိုင္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ဖူးတာ ခဏခဏပါပဲ။

ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ေမြးရာဇာတိ ကိုဘယ္ ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။ လူကရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္မွာ လာျပီးအေျခခ်မိထားေတာ့။ စိတ္ကသာ ေရာက္ေပမဲ့။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚနဲ႔ ပင္လယ္၀ကို ကိုယ္တိုင္မေရာက္ႏိုင္တာေတာ့ ၾကာျပီေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာ...ေရာက္မယ့္ေရာက္ရေတာ့လဲ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲနဲ႔ စိတ္မ ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ေရာက္ခဲ့ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲ သိလား။ နာဂစ္ေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ...နာဂစ္ ေၾကာင္...နာဂစ္ေၾကာင့္ ...

( ၂ )
နာဂစ္ ၀င္ေမႊသြားတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ေရာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတခုလုံး ေတာ္ေတာ္ကို ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္း စ၀င္လာ ေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္လွဳပ္သြားမိတယ္။ စီးပြားေရးအရ ရန္ကုန္ကကုမၼဏီခြဲ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းသြားႏိုင္တာကို ေတြးမိျပီး စိုးရိမ္သြားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဖက္မွာ အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္၀နဲ႔ ဘိုကေလးနယ္ဖက္မွာ လူေတြေတာ္ေတာ္ကို ေသေၾကၾက တယ္ ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားလိုက္ရလို႔ပါ။

ရန္ကုန္က ကုမၼဏီက လူေတြက နာဂစ္၀င္ေမႊျပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္မွာပဲ နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ႀကိဳး စားျပီး ခ်က္ခ်င္းသတင္းပို႔လို႔ ကိုယ့္ကုမၼဏီကဘာမွ ထိခုိက္ဆုံး႐ႈံးမွဳ မရွိလိုက္တာကိုလဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူေသေသ စိတ္သာရွိရင္ အျမတ္ထုတ္ခ်င္ေတာင္ အျမတ္ထုတ္လို႔ရတဲ့အေျခအေနေတြေတာင္ ေပၚလာပါေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ... က်ေနာ့္ ကုမၼဏီက စက္ပစၥည္းေတြ ျဖန္႔ေနတဲ့ကုမၼဏီီေလ ေရစုပ္စက္၊ ေမာ္တာ၊ပန္႔နဲ႔ ခ်ိန္းေစာ လို႔ေခၚတဲ့ လႊစက္ေတြ အဓိကျဖန္႔ေနတဲ့ ကုမၼဏီပဲ။

တခ်ိဳ႕ကုမၼဏီေတြမ်ား စက္ေတြကို ေစ်းႏွစ္ဆသုံးဆ ခုန္တက္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အရင္ကေရာင္း ေစ်းတသိန္း ႏွစ္ေသာင္းသုံးေသာင္းရွိတဲ့ ခ်ိန္းေစာလႊစက္တလုံးကို ႏွစ္သိန္းခြဲသုံးသိန္း ျဖစ္သြားတယ္။ သြပ္တခ်ပ္တေသာင္းျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္႐ုိက္သြပ္သံတေခ်ာင္း သုံးရာအထိ ျဖစ္သြားတယ္။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြအကုန္လန္ သြပ္ျပားေတြ ျပဳတ္ပ်က္ထြက္ကုန္ၾကေတာ့ မ၀ယ္မျဖစ္ ပစၥည္းေတြ မဟုတ္လား။ ေရာင္းတာေတာင္ တံခါးပိတ္ျပီး ေရာင္းရတဲ့ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သြားတာ ခင္ဗ်ားလဲ ေကာင္း ေကာင္းၾကားမွာပါ။ကုန္သည္ဆိုတာ လုပ္ငန္းရွင္ဆိုတာ အျမတ္ေကာင္း

ေကာင္းရခ်င္တယ္ဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြ ဒုကၡ သုကၡအႀကီး အက်ယ္ ေရာက္ေနၾကတုန္း အျမတ္ထုတ္မွ ရမယ့္အျမတ္ေငြမ်ိဳး က်ေနာ္မယူခ်င္ဘူး။ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ မယူခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ဘယ္လို လွမ္းအမိန္႔ေပးခဲ့သလဲ သိလား။ ဒို႔ကုမၼဏီက စက္ပစၥည္းေတြဘာမွထပ္ျပီး ေစ်းမတက္နဲ႔အရင္ ေရာင္းျမဲ ေစ်းအတိုင္းေရာင္း။ ဘယ္ကုမၼဏီေတြ ေစ်းတက္တက္ ေစ်းတက္မေရာင္းနဲ႔လို႔ ခ်က္ခ်င္း အမိန္႔ေပးခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ စက္ပစၥည္းေတြပဲ ေရာင္းေနတဲ့ကုမၼဏီတခ်ိဳ႕က ကုန္သည္ႀကီးတခ်ိဳ႕က ‘ေမာင္ေမာင္ မင္းရူးေနသလား -တဲ့။ အေရာင္းအ၀ယ္ဆိုတာ ၀ယ္လိုအားနဲ႔ ေရာင္းလိုအား ၾကည့္ျပီး။ ၀ယ္လိုအား Demand ကသိပ္မ်ားေနျပီး ေရာင္းလိုအား သြင္းႏိုင္အား Supply က သိပ္နည္း ေနရင္။ ကုန္ေစ်းႏွဳန္းဟာ တက္လာရမွာပဲ။ တက္ေရာင္းရမွာပဲ။ ဒါ တရားပဲ။

ဒါမွမဟုတ္ မင္းက ဒို႔ေစ်းတက္ေရာင္းတာကို တမင္ဂြတိုက္ျပီး လုပ္ျပလိုက္တာလား-တဲ့။ ျပီးေတာ့ ထပ္ေျပာၾက ေသးတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ -မင္းကုမၼဏီထဲကေရာ ဂိုေဒါင္ထဲေလွာင္ထားတာေတြ ရွိသမွ်ကိုပါ ဒို႔ ကုမၼဏီေတြ အခုမင္းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းႏွဳန္းအတိုင္းလႊဲေပးလိုက္၊ ဒို႔အကုန္ခ်ဳပ္ျပီး ၀ယ္မယ္။ မင္းေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းႏွဳန္း အတိုင္း အကုန္ေပးမယ္။ မင္း ပစၥည္းေတြ အားလုံးကို ဒို႔၀ယ္မယ္-တဲ့ ’။ မေက်မနပ္ နဲ႔ေျပာလိုက္ၾကတာဗ်ာ။ ေမာင္ေမာင္ ျပဳံးေနလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဟ့ ဘယ္သူ႔မွ ပစၥည္းေတြအားလုံး ခ်ဳပ္ျပီးမေရာင္းဘူး။ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေရာင္းမယ္ေျပာျပီး တကယ္လိုအပ္လို႔ မလႊဲသာလြန္းလို႔ လာ၀ယ္ၾက သူေတြကိုပဲ ေစ်းမတက္ပဲ အရင္ေရာင္းေနၾကေစ်းအတိုင္းပဲ လက္လီ ႏွစ္လုံးခ်င္းသုံးလုံးခ်င္းပဲ ဆက္အေရာင္းခိုင္းလိုက္တယ္။

က်ေနာ္ ပိုက္ဆံမလိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ပိုက္ဆံေတြတအားႀကီးကို ခ်မ္းသာေနလို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ လူေတြအ သက္ေတြေသၾက၊ ဒါေလာက္ေတာင္ ဒုကၡသုကၡေတြေရာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ မတန္တဆ ေစ်းတက္ေရာင္းလဲ မလႊဲသာမေရွာင္သာ ၀ယ္ၾကရရွာေတာ့မယ့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ က်ေနာ္ သူတို႔ အေပၚလည္ျမိဳညႇစ္ မယူခ်င္ဘူးဗ်ာ။ မေတာ္မတရားအျမတ္ထုတ္ မယူခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အျမတ္ထုတ္ျပီး ျပန္ေရာင္းစားမယ့္ သူေတြလက္ထဲလဲ ေရာက္မသြားရေအာင္ ကုမၼဏီကေကာင္ေတြကိုလဲ လွမ္းေျပာထားလိုက္တယ္။ တကယ္ဒုကၡေရာက္လို႔ တကယ္သုံးမယ့္သူေတြလက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ေရာင္းၾကကြာ...လို႔။ ေစ်းလဲ လုံး၀ မတက္ရဘူး...လို႔။

အဲဒီေတာ့ ရန္ကုန္က က်ေနာ့္ကုမၼဏီမွာ လာ လာ ၀ယ္လိုက္ၾကပုံမ်ား ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ဒီဆိုင္က ေစ်း ခ်ိဳတယ္ ဟ၊ သေဘာထားေကာင္းတယ္ ဟ..နဲ႔ တဲ့။ ဘုန္းႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြပါ ဆိုင္ကိုလာျပီး ၀ယ္ ၾကသတဲ့။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ၾကားၾက သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ နာဂစ္ ၀င္ျပီးေမႊသြား ရက္စက္သြားလို႔ ရန္ကုန္ေရာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေရာ တုန္းလုံးပက္လက္ျဖစ္သြားရတာေတြက သစ္ပင္ႀကီးေတြ ဧရာမသစ္ပင္ႀကီးေတြ ကုန္သေလာက္ နီးပါး မဟုတ္လား။ လမ္းေတြေပၚေရာ အိမ္ေတြေပၚမွာပါျမင္မေကာင္းေအာင္ အလဲလဲအျပိဳျပိဳျဖစ္ကုန္ ဖိမိကုန္ ထိခိုက္ကုန္ၾက ရတယ္ မဟုတ္လား။

မုန္တိုင္းစဲတာနဲ႔ မရွင္းမျဖစ္ စရွင္းၾကရတဲ့ ျပသာနာက အျမစ္ကေနပါ ကၽြတ္ထြက္လဲျပိဳေနတဲ့ ဒီတုံးလုံး ပက္လက္ သစ္ပင္အိုႀကီးေတြကို မဟုတ္လား။ ဒါေလာက္ႀကီးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြမ်ိဳးစုံကို လက္ထိုးလႊေလးေတြေလာက္နဲ႔ ရွင္းေန လို႔ကေတာ့ ဘယ္ျပီးေတာ့မလဲ။ ခ်ိန္းေစာႀကီးေတြ စက္လႊႀကီးေတြနဲ႔ ရွင္းရေတာ့တာဗ်။ အဲဒီေတာ့ အဲဒါႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မလဲ။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္၊ ပုံမွန္ေစ်းထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ ခုန္တက္ေတာင္ ေရာင္းၾကတယ္။


က်ေနာ္လဲ ေစ်းတက္ေရာင္းရင္ ရတာပဲ။ လာ လာ ၀ယ္ၾကတဲ့အထဲ ဘုန္းႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြကိုယ္တိုင္ လာၾကတယ္ဗ်ာ။တပါး ႏွစ္ပါး။တေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံမတတ္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေက်ာင္းေတြက။ စုေပါင္းျပီး ေတာင္လာ၀ယ္ၾကသတဲ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒီသံဃာေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ သင္းပိုင္ကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္ျပီး လႊဆြဲၾက အျမင္မေတာ္တာေတြ ရွင္းေပးၾကေတာ့တာလဲ အားလုံးတျပည္လုံးအသိ၊ တျပည္လုံးအျမင္ပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီလို အေျခအေနမွာ သံဃာေတာ္ေတြ လူထုေတြ အေပၚမွာ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ အျမတ္မထုတ္ခ်င္ဘူး။ အျမတ္မထုတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေသာက္ရူးလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ေပးၾက ေျပာေနၾကတဲ့အထဲကကို က်ေနာ္ အဲသလိုပုံမွန္အတိုင္းပဲ ေရာင္းခဲ့တာဗ်။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ပီတိအျဖစ္ရဆုံးအခ်ိန္ကို ျပပါဆိုရင္။ က်ေနာ္ အဲဒါကို ျပလိုက္မွာပဲ။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ ၾကားကေန ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ပီတိေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ အႏုပညာသမားေတြရဲ႕ ေ၀ါဟာရ နဲ႔ဆိုရင္- ေၾကကြဲ ပီတိ ေပါ့ဗ်ာ။

အဲ-အဲ-ေနာက္ထပ္ ပီတိတခု ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကိုလဲ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ က်ေနာ္ေတာ့ ေ၀ါဟာရရွာလို႔ မရဘူး။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီလိုအႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ တကယ္ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ႀကိဳးစားပန္းစားနဲ႔မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားျပီးတတ္ႏိုင္သမွ် ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အ ကူအညီ ေပးႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ေျပာရမွာဗ်၊ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ႀကိဳးစားပန္းစား ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ကူညီႏိုင္ခဲ့တာ အကူအညီေပးႏိုင္ခဲ့တာအေပၚမွာေတာ့ တဖက္ကေနေျပာရရင္ ေက်နပ္တယ္။ ၀မ္းသာ တယ္။ ပီတိျဖစ္ရတယ္။

ဒါေပမဲ့... တဖက္ကေနေျပာရရင္လဲ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြေရာ။ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္စရာ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာေတြပါေတြ႔ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ပီတိက ေအးေအး ျမျမ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျဖစ္ေနရမယ့္အစား။ ပူေလာင္ရတာ ေတြေရာ- ေနာက္က်ိ ရတာေတြပါအကုန္ကို ေရာေနရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ေသာမန ေတြေရာ...ေဒါမနေတြပါ အကုန္ ခံစားလိုက္ရေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့...ဒီလို ပီတိမ်ိဳးကိုဘာပီတိလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ရမလဲ၊ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ားပဲ ႀကိဳက္သလိုသာ နာမည္တပ္ေပေရာ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္လက္ ေတြ႔ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရသလို၊ ခံစားရသလိုပဲ ေျပာျပမယ္။

မုန္တိုင္း၀င္ျပီးျပီးခ်င္း ရန္ကုန္ရဲ႕အေျခအေနပဲ စၾကားၾကရတာလဲ အားလုံးအသိပါပဲ။ ေနာက္မွ မီဒီယာေတြေက်းဇူးနဲ႔ တေျဖးေျဖးခ်င္းၾကားလိုက္ၾကရတာက နာဂစ္ေၾကာင့္ အထိ အနာဆုံးေနရာဟာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆိုတာပဲ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာမွ ဘိုကေလးနဲ႔လပြတၱာဟာ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံလိုက္ၾကရတာ သိလိုက္ရတယ္။ ေသဆုံးသြားၾကရရွာသူေတြလဲ ေသာက္ ေသာက္လဲမဟုတ္လား။ ဘိုကေလးနဲ႔ပင္လယ္၀လို႔ ၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ရင္ထဲ က်င္ကနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရျပီး။ ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိတယ္။ ဘိုကေလးနယ္နဲ႔ ပင္လယ္၀ဟာ ေမာင္ေမာင့္ခ်က္ျမွဳပ္ေမြးရာေဒသမဟုတ္လား။

ေမာင္ေမာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ တ႐ုတ္ေသြးပါတဲ့ ေကာင္ေပမဲ့။ ဇာတိေသြးကပဲ စကားေျပာလာသလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ငါ့ ဇာတိခ်က္ျမွဳပ္နယ္ကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ငါတတ္ႏိုင္သမ်ွ အကူအညီသြားေပးမယ္။ လွဴႏိုင္သမွ်လွဴဒါန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကတ ဖြားဖြားနဲ႔ ၀င္လာခဲ့တယ္ဗ်။ ကိုယ္နဲ႔ရင္းတဲ့ ကုန္သည္ႀကီးေတြထဲက သဒၵါတရားထက္သန္သူတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ ေဆြး ေႏြးျပီး က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က သိန္း(၁၀၀)မတည္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာကို နားလည္ယုံၾကည္တဲ့လူ ေလးငါးဦးကလဲ အသီးသီး၀ိုင္း၀န္းထည့္၀င္ပါ၀င္ၾကေတာ့။ သိန္း(၂၀၀)ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီထဲက လိုက္ႏိုင္တဲ့သူ အလွဴရွင္ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ အတူေခၚျပီး နာဂစ္အျပီး တပတ္အၾကာမွာပဲ ရန္ကုန္အေရာက္ ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။

နယ္စပ္က ရႏိုင္သမွ် သင့္ေတာ္မယ္ထင္ရတဲ့ အ၀တ္အထည္ေလးေတြကိုလဲ သိမ္းက်ဳံးျပီးဆြဲခဲ့၀ယ္ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြ ေ၀ဖို႔အတြက္ ဆိုေတာ့။ ကေလး၀တ္ေရာ လူႀကီး၀တ္ေရာ။ ေယာက္က်ား၀တ္ေရာ မိန္းမ၀တ္ပါ ရသမွ်အစုံပါပဲဗ်ာ။ ပီနံအိတ္ႀကီးေတြနဲ႔(၁၈)လုံး အျပည့္အသိပ္ထည့္ျပီး သယ္သြား ခဲ့ၾကတယ္ဗ်။ အဓိကက်တဲ့ဆန္နဲ႔ေရသန္႔ပုလင္းေတြကိုေတာ့ ရန္ကုန္က်မွ ၀ယ္မယ္ဆိုျပီး တက္သုတ္႐ုိက္သြား ၾကတယ္။

အဲ...ရန္ကုန္မွာ စိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာသြားျပီး ဆန္သြား၀ယ္ေတာ့။ ဆန္ေရာင္းတဲ့ ဆန္ကုန္သည္ အမ်ိဳးသမီးက ‘ေလေဘး ဒုကၡသည္ေတြကို ေ၀ဖို႔ လွဴဖို႔ ဆန္၀ယ္ခ်င္တာ မဟုတ္လား...တဲ့။ ဒုကၡသည္ေတြေ၀ဖို႔ဆိုရင္ ဒီလိုေစ်းေပါေပါ ဆန္ကိုပဲ ၀ယ္သြားလို႔’အၾကံေပးျပီး က်ေနာ္တို႔ကို ထိုးျပတာက ေတာ္ေတာ္ကိုညံ့တဲ့ ဆန္ေတြဗ်ာ။ ဆန္ေတြက ဖုံစုတ္စုတ္ ၀ါတာတာအေရာင္ေတြဗ်။ ေရစို ဆန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ေစ်းလဲအနိမ့္ဆုံး အမ်ိဳးအစားေတြေပါ့။ သူကေတာ့ အိတ္မ်ားမ်ားရေတာ့ လူမ်ားမ်ား ျပီမ်ားမ်ား ေ၀ႏိုင္ေအာင္ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္း ေပးတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္က ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေမြးလာတဲ့ေကာင္ပဲ။ ဒီလိုဆန္မ်ိဳးက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ ၀က္ေကၽြးတဲ့ ဆန္ေလာက္ပဲအဆင့္ရွိတာ သိတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့..ဟာ..ဒီဆန္မ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္မေ၀ဘူး။ မေပးဘူး။ ဆန္ျဖဴျဖဴပဲေပး။ လူစားလို႔သင့္ေလ်ာ္မယ့္ ဆန္ပဲလိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာျပီး ေကာင္းတဲ့ဆန္ပဲ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ဆန္ေခ်ာမဟုတ္ေပမဲ့ ဆန္ၾကမ္းထဲမွာေတာ့ လူစားလို႔ေကာင္းမယ့္ဆန္မ်ိဳးပဲေရြးျပီး အိတ္(၅၀၀)၀ယ္လိုက္တယ္။

ျပီးေတာ့ ကဒုံ ဧရာ ပင္လယ္၀အထိ လိုက္မယ့္ ေမာ္ေတာ္ႀကီးႀကီးတစီး လိုက္ရွာရ ငွါးရ ျပန္တယ္ဗ်။ ေမာ္ေတာ္ကလဲ ရွားလိုက္တာဗ်ာ။ ပင္လယ္၀အထိ လိုက္ခ်င္တဲ့ ေမာ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ရွာရတယ္။ အေၾကာင္းက အျပန္မွာ ဟိုသတၱဝါေတြက ေမာ္ေတာ္ကိုေပၚတာဆြဲလိုက္မွာကိုေၾကာက္သလို။ ရာသီဥတုကလဲ သိပ္ျငိမ္ေသးတာမဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိုးရိမ္ေနေသးတာကိုး။

ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့.. ဟိုကသည္က အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြကလဲ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပိတ္ပင္တာတားျမစ္တာ ဟန္႔တားေႏွာက္ယွက္တာေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ႀကီး မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ ဆီေစ်းေတြကလဲ ေခါင္ခိုက္ေအာင္ကို ထိုးျပီးတက္ေနခ်ိန္ဗ်ာ၊ ဆီေစ်းက တဂါလံကို တေသာင္း အထိေတာင္ ခုန္တက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။

နာဂစ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ေတြ စက္ေလွေတြ သေဘၤာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ဆုံး႐ႈံးပ်က္စီးသြားၾက တာေတြက မနည္းမေနာဆိုေတာ့ ေရယာဥ္ေတြကလဲ သိသိသာသာကို နည္းေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနျပန္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီၾကားထဲကပဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္သြားမယ္ဆိုျပီး ႀကိဳးစားပန္းစား လိုက္ျပီးရွာၾကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ၾကီးၾကီး တစင္းကို ရွာလို႔ရလာတယ္ဗ်ာ။

ေမာ္ေတာ္ပိုင္ရွင္က သူလိုက္ပို႔မယ္...တဲ့။ ေစ်းကေတာ့ တျပားမွ မဆစ္နဲ႔။ ဆီေစ်းက ဒီေလာက္ေတာင္ႀကီး ေနတာ။ အသြားအျပန္ သိန္း(၃၀)ေပးရမတဲ့။ ဒါေတာင္...က်ေနာ္တို႔သြားမွာက ပင္လယ္၀ဖက္ဆီက မုန္တိုင္းသင့္ဒုကၡေရာက္ ေနသူေတြဆီ အကူအညီသြားေပးမွာ။ အလွဴအတန္းသြားလုပ္မွာ ျဖစ္လို႔၊ မြန္ျမတ္တဲ့ ကုသိုလ္ခရီး ျဖစ္ေနလို႔လိုက္မွာ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုသဗ်။

က်ေနာ္ကလဲ -ကိုင္း-မထူးဘူး။ သုံးဆယ္ဆိုလဲသုံးဆယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ လိုအပ္တဲ့ဆီလံုလုံေလာက္ေလာက္သာ ထည့္ထား။ ရာသီဥတုအေျခအေနနဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သင့္ေတာ္မယ့္ စက္ဆရာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြသာ လုံလုံေလာက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သြင္းစီစဥ္ေပးလိုက္၊ က်ေနာ္ငွါးမယ္ ဆိုျပီး စင္းလုံးျပတ္ေအာ္ဒါငွါးလိုက္တယ္။ အဲ...အဲဒီလို ေမာ္ေတာ္လဲ ရွာျပီးျပီ၊ ဆန္အိတ္ေတြလဲ အိတ္(၅၀၀)တင္ထားျပီးျပီ၊ တ႐ုတ္ဖက္ျခမ္းကေန ဆြဲလာခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားမ်ိဳးစုံ ပီနံအိတ္ႀကီး(၁၈)လုံးလဲ တင္ထားျပီးျပီ။ လမ္းခရီးစားစရာ ေသာက္စရာေတြလဲ တပတ္ဆယ္ရက္စာ မပူရေအာင္ ျဖည့္ဆည္း ထားျပီးျပီ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုထြက္မွာလဲ။

လမ္းမွာ အကုသိုလ္ေတြ သတၱ၀ါေတြ မိစၦာေတြ ျဂိဳလ္ဆိုးေတြက တေနရာရာကေန တားဆီးျပီး ရစ္လာရင္ ေႏွာက္ယွက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဘယ္သူ႕ခြင့္ျပဳ မိန္႔နဲ႔ထြက္လာသလဲဆိုျပီး ၀ိုင္းျပီး ဗ်င္းၾကရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာႀကီးက ထပ္ျပီးေပၚလာျပန္တယ္ခင္ဗ်။ လွဴခ်င္တာေတာင္ လြယ္မွတ္သလား။ အဲ...အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ့္အက်ိဳး ေပးလာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိပါဘူး။ နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္ႀကီး တပါးနဲ႔သြားျပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႀကဳံလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ကေနဘယ္လို တိုက္ဆိုင္သြားရသလဲဆိုေတာ့။ တကယ္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ ဆရာေတာ္က ၾကားသြားေတာ့။

‘ဟ...အဲဒီကုမၼဏီက ေကာင္ေတြလား...တဲ့။ လႊစက္ေတြ ေစ်းမတက္ပဲ ေရာင္းေနတဲ့ ကုမၼဏီက ေကာင္ေတြလား...တဲ့။ ဒို႔သံဃာေတြ ဦးပဇင္းေတြတခ်ဳိ႕ သစ္ပင္ႀကီးေတြ တုံးလုံးပက္ လက္ျဖစ္ေနတာ ရွင္းပစ္ဖို႔ မရွိရွိတဲ့ ေငြေလးေတြနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္ျပီး လႊစက္ေတြ ၀ယ္ရာမွာ ေစ်းမတက္ပဲ နဂိုေစ်းအတိုင္း ေရာင္းေပးလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြအခ်င္းခ်င္းၾကား ေျပာဆိုေနသံေတြ သာဓုေခၚသံေတြ ထြက္လာေနတဲ့ ကုမၼဏီက တကာေတြလား’တဲ့။ ‘ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား’လို႔ေလွ်ာက္ထားသူေတြက ေလွ်ာက္ထားလိုက္ၾကေတာ့။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ၾကီးကပဲ ‘ငါ လုပ္ေပးမယ္။ ငါ ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္။ ငါ့အစီအမံနဲ႔ လာတယ္ဆိုတာေျပာ-’ဆိုျပီး သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔သူ စီစဥ္ကူညီေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ထြက္ႏိုင္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

နာဂစ္ျပီးလို႔တပတ္အေက်ာ္ (၁၁)ရက္ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ၾကီး ရန္ကုန္ကေနေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထြက္ႏိုင္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အလွဴရွင္ေတြလဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေလးေယာက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေမာ္ေတာ္နဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၾကတယ္ဗ်။

ေမာ္ေတာ္ထြက္ခါနီးမွာပဲ ေသာက္ေရသန္႔ပုလင္း အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ (၂၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ကိုလဲ ဆြဲျပီးတင္လာခဲ့ၾကေသးတယ္ဗ်။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ဖာေတြ ကိုလဲ အနားကေန ရႏိုင္သမွ် ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆြဲျပီး တင္လာခဲ့ၾကေသးတယ္ဗ်။

အင္း...လမ္းခရီးတေလ်ာက္ သိပ္ျပီးထူးထူးေထြေထြဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့ေပမဲ့၊ ကိုယ့္ဇာတိ ကိုယ္ျပန္ျပီး ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္လွဴႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ပီတိေလး ေတာင္ျဖစ္လိုက္မိေသးေပမဲ့။ ေမာ္ကၽြန္းေက်ာ္ကတည္းက ရင္ထဲကို ထစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္လာတာပါပဲ၊ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးဟာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ဘာတခုမွ ႐ႈရက္စရာ မရွိေတာ့ေအာင္ကို အပ်က္အစီးေတြက ေနရာတိုင္းလိုလိုပါပဲ။

ရန္ကုန္ကအထြက္ကတည္းက အပ်က္အစီးေတြ နာဂစ္ရဲ႕ေျခရာလက္ရာေတြကိုေတာ့ ေနရာအႏွံ႔ေတြ႔ခဲ့ ရေပမဲ့ ဘိုကေလးနယ္ထဲဆီ ၀င္လာေလေလ အပ်က္အစီးေတြက ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းေအာင္ မ်ားလာေလေလလို႔ခံစား လိုက္ရတယ္ဗ်ာ၊ တကယ္ဗ်ာ...တကယ္ တကယ္၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဇာတိ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာင္ ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခဏခဏခ်ေနရ ေလာက္ေအာင္ ျမင္ကြင္းေတြက ဆို႔နင့္စရာႀကီးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသား ဇာတိစစ္စစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္ရဲ႕ရင္ထဲ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ေနမလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားပဲ မွန္းၾကည့္ ေပေရာ့။

ဘိုကေလးနား နီးလာေလ အေလာင္းေတြက ဟိုနားတေလာင္း ဒီနားတေလာင္း စျပီးေတြ႔လာရတယ္ဗ်။ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔ေပါ့။ ဘိုကေလးလဲ ေက်ာ္ ေရာ အေလာင္းေတြက ပိုပိုျပီးမ်ားလာလိုက္တာ ဟိုနားတစု ဒီနားတစု ခပ္စိပ္စိပ္ကို ေတြ႔လာရတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာဗ်ာ။ အေလာင္းေတြထဲမွာ ကေလးေလးေတြေရာ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြေရာ အစုံမွ အစုံဗ်ာ။ အေလာင္းေတြကလဲ ေဖါင္းကား ဖူးေရာင္လို႔။ ေမွာက္ရက္ေရာ ပက္လက္ပါ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔။

ေမာ္ေတာ္ေပၚ ပါလာတဲ့ ေမာ္ေတာ္အလုပ္သမားေလးတေယာက္က ေျပာတယ္။ ‘ ဒါ...ဘာမ်ားအုံးမလဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္ကဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ေတြစက္ေလွေတြ ျဖတ္သြားရတာ အေလာင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း တိုးတိုးေနရလို႔။ စက္နဲ႔ လာမျငိရေအာင္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ႏွစ္ေနရာကေန ထိုး၀ါးႀကီးေတြကိုယ္စီကိုင္ျပီး ေမ်ာလာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ကိုထိုး၀ါးေတြ နဲ႔ခ်ည္း ထိုးထိုးဖယ္ဖယ္ပစ္ျပီးေတာင္ သြားရတာ။ အခုဟာက ဘာဟုတ္ေသးလဲ’တဲ့။ ကဲ ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ား မွန္းသာ ၾကည့္ေပေရာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေမာ္ေတာ္ႀကီး သြားေန ေတာ့လဲ ေရလယ္မွာသာ အေလာင္းေတြက ဒီေလာက္မမ်ားေတာ့တာ။ ဟိုနား တေမ်ာေမ်ာ ဒီနား တေမ်ာေမ်ာ - ၾကည့္ေလရာ ေတြ႔ေနရတုန္း။ ဒီထဲမွာ ကၽြဲေသႀကီးေတြ ႏြားေသ ေခြးေသေတြကလဲ မနဲဘူး။ ကၽြဲ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ သတၱ၀ါ၊ ေရ လဲ အင္မတန္ႀကိဳက္၊ ေရထဲလဲ တေနကုန္ ေရစိမ္ခံျပီး ေနႏိုင္တဲ့ အေကာင္မ်ိဳး၊ အဲဒီလိုအေကာင္မ်ိဳးေတြေတာင္ ဒီနာဂစ္နဲ႔ က်ေတာ့ အတုံးအ႐ုံးျဖစ္ျပီး ေသသြားရတယ္ဆိုေတာ့ ဒီမုန္တိုင္းဟာ ဘယ့္ေလာက္ျပင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေရာ့ဗ်ာ။

အဲ...မိန္းမလွကၽြန္းနားလဲေရာက္ကေရာ။အေလာင္းေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ ကမ္းစပ္ေတြမွာေရာ ကၽြန္းေပၚေတြမွာပါ။ သစ္ပင္ၾကားေတြ မွာေရာ။ ေတာစပ္ေတြမွာပါ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လူေသအေလာင္းေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ။ စစ္ျဖစ္ထားတဲ့စစ္ေျမျပင္မွာ အေလာင္းေတြ တုန္းလုံးပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ဓါတ္ပုံေတြ ကင္မရာ႐ုိက္ခ်က္မ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးတာေပါ့။

အဲဒီျမင္ကြင္းေတြက ေသြးရဲရဲ သံရဲရဲေတြပဲပိုမယ္။ ဒါေလာက္ ေျခာက္ခ်ားစရာ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္တယ္။ အခုဟာကဗ်ာ...အေလာင္းေတြကိုက ဖူးေရာင္ေဖါင္းကားျပီး သေျပသီးမွည့္ေရာင္ ေပါက္ေနၾကျပီး တကယ့္ကို အေလာင္း ဒိုက္ပုံေတာႀကီးလိုကို ျဖစ္ေနတာ။ တကယ့္ကို ျမင္မေကာင္း ႐ႈမေကာင္းေအာင္ပါဗ်ာ။ ေမာ္ေတာ္ကလဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းခုတ္ေနရတာ ဆိုေတာ့၊ ပထမေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္နဲ႔လိုက္ျပီး တေလာင္းႏွစ္ေလာင္း လိုက္ျပီးေရတြက္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ ေရာက္လာေတာ့ ဆက္ျပီးေတာ့ကို မေရႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အနဲဆုံး ေဟာဒီမိန္းမလွကၽြန္းတ၀ိုက္မွာကို က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ေပၚကေန ျမင္ရတာကို အနဲဆုံးငါးေထာင္အထက္ရွိတယ္။

ရန္ကုန္ကေန က်ေနာ္နဲ႔လိုက္လာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း တ႐ုတ္မ်က္ႏွာေတာင္ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ျဖဴပတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ လူကတ႐ုတ္ေသြး ပါတဲ့အျပင္ အစားေကာင္းအေသာက္ ေကာင္းေတြ ႀကိဳက္လြန္းစားလြန္းလို႔အျမဲလိုလို ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ တကယ္ကို ျဖဴပတ္ ျဖဴေရာ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေလာင္းေတြကို ၾကည့္ျပီးေသြးမရွိေတာ့သလိုကို ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ အေလာင္းေတြခ်ည္းေလဗ်ာ။

မိန္းမလွကၽြန္းဆိုတာ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ တကယ့္ကၽြန္းႀကီးဗ်။ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ အျမဲတန္းစိမ္း လန္းစိုေျပေနတဲ့ တကယ့္ဒီေရေတာႀကီး။ ေဘးမဲ့ေတာႀကီးဗ်။ အဲဒီမွာလူေနအိမ္ေျခမရွိပဲနဲ႔ ဒီအေလာင္းေတြက ဘယ္ကေနေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ ဘိုကေလးနယ္တေလ်ာက္ ပတ္ပတ္လည္က ဓါးျမေခ်ာင္းေလာက္အထိ ရြာေတြရြာေတြက ရြာလုံးျပဳတ္ ကြင္းလုံးျပဳတ္သြားရတဲ့ ေနရာေတြကေန လာတင္ရတဲ့ အေလာင္းေတြပဲဗ်။

ဒီမိန္းမလွကၽြန္း တေလ်ာက္ကအေျခအေန ျမင္ရ႐ႈရတာေတြနဲ႔ ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြ ေျပာတာေတြနဲ႔တင္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရရင္။ က်ေနာ့္အထင္... ဒီ ဘိုကေလးနယ္တခုထဲမွာတင္ အနဲဆုံး ေသဆုံးရသူ သိန္းဂဏန္း ရွိေလာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ဒါ ခင္ဗ်ားျမင္ရတာ ကမ္းစပ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကမ္းစပ္ကေန ျမင္ရတာေလာက္ ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္းေပၚမွာလဲ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသတဲ့။

ကဲ...စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့ဗ်ာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတာင္ ေက်ာင္းတိုင္ တိုင္ငုတ္ေလာက္ပဲ က်န္ခဲ့တာတို႔။ တရြာလုံး အိမ္တိုင္ငုတ္တိုေလး သုံးေလး ငုတ္ပဲ က်န္ခဲ့တာတို႔။ ဘာမွေတာင္ မက်န္ခဲ့ပဲ ေရျပင္ျဖစ္ က်န္ခဲ့တာတို႔ အို... ၾကားရ ၾကားရ နား၀မသက္သာေတြကလဲ အမ်ားၾကီးမွ အမ်ားႀကီးဗ်ာ။

တေယာက္ ေျပာတာကေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက ေရတက္ေန တုန္းကမ်ား။ ေရျပင္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေပၚ သေဘၤာ ေပၚကေနေအာက္ကို ေျခေထာက္ခ် ၾကည့္လိုက္မိရင္။ တခ်ဳိ႕ ေနရာေတြမ်ား အိမ္ေခါင္မိုး ေျခေထာက္နဲ႔တိုက္မိ စမ္းမိတာမ်ိဳး အထိေတာင္ ရွိသတဲ့။

မုန္တိုင္းျပီးလို႔တပတ္ေက်ာ္မွ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တာေတာင္ အေလာင္းေတြက ဒီေလာက္မ်ား ေနေသးတယ္ဆိုေတာ့။ ဒီတပတ္ေက်ာ္အတြင္းလွိဳင္းေတြ ဒီေရေတြနဲ႔ ပင္လယ္ထဲအထိ ေရာက္သြား ေမ်ာသြား ပါသြားျပီးသားကလဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနျပီလဲ။ ဘယ္သူမွေရတြက္လို႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ရြာလုံးက်ြတ္သြားရတဲ့ ေနရာေတြမွာ ရြာေတာင္မရွိေတာ့တာ ဒီအေလာင္း ေတြကို ဘယ္သူကမွလဲလာျပီး ဆယ္ေတာ့ ျမွဳပ္ေတာ့မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္မိရင္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေၾကကြဲစရာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာႀကီးပါဗ်ာ။

အဲ...ဒီၾကားထဲမွာ...လူမဆန္တဲ့ေကာင္ေတြကလဲ ရွိလိုက္ေသးဗ်ာ။ ဘယ္လို လူမဆန္တယ္ မွတ္သလဲ။ ေလွေတြသမၼာန္ေတြ ေလးငါးစင္းေလာက္နဲ႔ အေလာင္းေတြကို လွန္ေလွာရွာေဖြျပီး ေရႊတိုေရႊစ လိုက္လံရွာေဖြ ျဖဳတ္ယူေနၾကတဲ့ အေကာင္ေတြေလဗ်ာ၊ ကၽြန္းေပၚအထိတက္ျပီး လိုက္လံရွာ ေဖြေနၾကတဲ့ေကာင္ေတြကလဲ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ရွိမတဲ့။ အဲဒီလို ေရႊတိုေရႊစ ရွာေနၾကတဲ့အေကာင္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လွမ္းျမင္ရတယ္။

သူမ်ားမွာ ကံဆိုး မိုးေမွာင္က်လို႔ေသၾကရရွာတဲ့အၾကားမွာ သူတို႔မွာ အေတာ္တြက္ေျခကိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးတခု ရလိုက္ၾကသလိုပါ့။ ဘယ့္ေလာက္ မ်ား လူမဆန္လိုက္တယ္ မွတ္သလဲ။ အေလာင္းက လက္မွာ လက္ေကာက္ပါတာေတြ႔ရင္။ လက္ကေနေတာင္ ခၽြတ္မယူဘူး။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ယူရေအာင္ လက္ကိုျဖတ္ယူတယ္။ နားက နားကပ္ပါတာေတြ႔ရင္ နားရြက္ကို ျဖတ္ယူသတဲ့ဗ်ာ။ ေတာက္... လူကေမြးတဲ့ ေကာင္ေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား မသိပါဘူးဗ်ာ။

တခ်ဳိ႕လူေတြကေတာ့ ‘ေသျပီးသြားမွပဲဗ်ာ။ ဒီလို လုပ္ယူသြားလို႔ အဲဒီလိုယူတဲ့ သူေတြအဖို႔ ေရႊေငြအဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ ရလိုက္တယ္ဆိုရင္လဲ အလကားမျဖစ္ေတာ့ပဲ သူတို႔မွာ သုံးစရာ စြဲစရာေလးေတြ ျဖစ္သြားေသးတယ္လို႔သေဘာထား ၾကည့္လိုက္ေပါ့ဗ်ာ’လို႔ေျပာခ်င္ ေျပာၾကမယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒါ...လူ မဆန္တာပဲဗ်။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီလို ရလာတဲ့ ေရႊတို ေရႊ စေတြကို အဲဒီလို လူေတြက ဘိုကေလးျမိဳ႕ေပၚအထိ တက္ေရာင္းၾကတာ ရွိသတဲ့ဗ်။

အဲဒီလို ေရႊတိုေရႊစကို ၀ယ္တဲ့သူေတြကလဲ လက္ခံျပီး၀ယ္တာ ရွိသတဲ့ဗ်။ ေစ်းေကာင္းေကာင္း ႏွိမ္ျပီး ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္၀ယ္ၾကရာမွာ ေရႊေစ်းက တက်ပ္သား တသိန္းေတာင္မေပးရဘူးဆိုပဲ။ အျပင္ေပါက္ေစ်းက ေရႊေစ်း(၅)သိန္းေက်ာ္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တသိန္းေတာင္မေပးရပဲ ၀ယ္ၾကဆိုပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကျပီလားလို႔ေတာင္ ေတြးလိုက္မိျပီး တဖက္က ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။

စာရိတၱေတြ အဖ်က္စီးခံထားလိုက္ၾကရတာဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကုစားလို႔ေတာင္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ သူေဌးဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ သူေဌးအေလ်ာက္။ အေျခအေနမဲ့ဆိုတဲ့ေကာင္ ကလဲ အေျခအေနမဲ့ ဆိုတဲ့ အေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ကို စာရိတၱေတြက ထိခိုက္ကုန္ၾကျပီဗ်။ ..ဒီမင္း..ဒီစိုး..ဒီသူခိုး..နဲ႔..ဒီမိုး..ဒီေလ..ဒီလူေတြ...ျဖစ္ကုန္ၾက ရေတာ့ တာပါပဲဗ်ာ။

အဲ...လမ္းခရီးအေတြ႑အၾကဳံေတြ ဆက္ေျပာအုန္းမယ္။ လမ္းမွာ ေလွအိုေလးေတြရရာ သမၼာန္စုတ္ေလးေတြနဲ႔ အေျပး အလႊား ေလွာ္ခတ္လာၾကျပီး စားစရာ ေသာက္စရာ ၀တ္စရာေလးေတြ တတ္ႏိုင္သမ်ွ ကူညီခဲ့ပါဗ်ာ...လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေမာ္ေတာ္နားအထိ ကပ္လာျပီးေတာင္းၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီကေန ေအာ္ျပီး အကူအညီ ေတာင္းၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔လဲ ေရသန္႔ ပုလင္းအတြဲေတြ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ဖာေလးေတြ ပစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အနားထိ ေရာက္လာတဲ့ အကူအညီေတာင္းလာသူေတြကိုေတာ့ ဆန္တအိတ္စ ႏွစ္အိတ္စ ခ်ေပးခဲ့တာေတြရွိသလို အဝတ္အိတ္ထုပ္ေဖါက္ျပီး သင့္သလို စြန္႔ႀကဲေ၀ငွေပးခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ လက္ခ်ည္း ဗလာျဖစ္မသြားရေအာင္ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး ေပးပစ္ေ၀ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ေ၀ဖို႔လွဴဖို႔ ရည္မွန္းသြားခဲ့တာက က်ေနာ့္ဇာတိေမြးရာ ကဒုံကနိဖက္ကိုဆိုေတာ့။ လမ္းမွာ ေတြ႔ရတာေတြ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မေ၀ခဲ့ႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ တတ္ႏိုင္သမွ် မလြတ္ရေအာင္ေတာ့ ေပးခဲ့ ကမ္းခဲ့ ကူခဲ့ပါတယ္။ ဘိုကေလးတနယ္လုံးဟာလဲ ကိုယ့္နယ္ပဲ မဟုတ္လား။

က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ ဇာတိရြာေလး ေရာက္ေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ကို ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားရတယ္။ နာဂစ္ရဲ႕ဒဏ္ကို ဘယ္သူမွ မလြတ္ေအာင္ခံထားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆိုး၀ါးဆုံး ခံလိုက္ရတဲ့ တျခားရြာေတြနဲ႔စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ရြာလုံးျပဳတ္ျဖစ္သြားတဲ့အထဲမပါဘူး။ ဒဏ္ရာေတြ ၾကားထဲမွာ ရြာအျဖစ္ ရပ္အျဖစ္ေတာ့ ပီပီသသ က်န္ေနရစ္ပါေသးတယ္။

တျခားတျခားေသာ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ခံလိုက္ၾကရတဲ့ရြာေတြက ေျပးလာၾက တက္လာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လို႔ဗ်။ ဒီဖက္ကေန ဘိုကေလးတက္သြားၾက။ မအူပင္ ေရာက္သြားၾကသူေတြလဲရွိလို႔။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တျခားရြာက ဒုကၡသည္ေတြ အရင္ရက္ေတြကေလာက္ မမ်ားေတာ့ပဲ ရြာခံရပ္ခံေတြပဲ အမ်ားဆုံး ရွိေတာ့တယ္လို႔ ေျပာၾကသဗ်။ ဟာ...ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒီမွာလဲ ထိေတာ့ ထိထားတာပဲဟာ။ နာဂစ္လက္ခ်က္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လြတ္မလဲ။ နည္းတာနဲ႔မ်ားတာ၊ ကုန္းေကာက္စရာ မက်န္ေအာင္ ခံလိုက္ၾကရတာနဲ႔ အဲသေလာက္အထိ မခံလိုက္ၾကရတာ။ ဒါေလာက္ပဲ ကြာတာ။ ခံေတာ့ ခံလိုက္ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ အခံရႀကီးနဲ႔ အခံရေလးပဲကြာတာ။

အဆိုးဆုံး ခံလိုက္ၾကရသူေတြဟာ အဆင္းရဲ ဆုံးလူေတြခ်ည္းေပါ့ဗ်ာ။ မုန္တိုင္းရဲ႕ ျပင္းအားက အတူတူဆိုရင္။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္ေတြ အိမ္ေတြက ေခါင္မိုးလန္တာ မွန္ေတြတံခါးေတြ ကြဲအက္ယိုင္ရြဲ႕သြားတာေလာက္ပဲ ရွိမယ့္အခ်ိန္မွာ။ အိမ္အိုနဲ႔ တဲစုတ္ေတြ။ အျဖစ္ေလာက္ေဆာက္ထားရတဲ့ ဆင္းရဲသားအိမ္ေတြမ်ိဳးကေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္သြားရေတာ့မွာေပါ့။ တဲေလးေတြ ထရံကာေလးေတြကေတာ့ ဘယ္ေရာက္ သြားမွန္းမသိရေအာင္ကို တစစီလြင့္စင္သြားရေတာ့တာေပါ့။

ဆင္းရဲေလေလ ခံရေလေလသာမွတ္။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာလဲ နာဂစ္ျပီးေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ လူအတန္းအစား သုံးမ်ိဳးေလာက္ ျဖစ္လာတာေတြ႔ရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြနဲ႔ အာဏာပါ၀ါရွိတဲ့ေကာင္ေတြ။ အာဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ရဲ႕ လက္ကိုင္ဒုတ္လို ေကာင္မ်ိဳးေတြက တအုပ္စု။ ဆင္းရဲမြဲေတျပီး အႀကီးအက်ယ္ဒုကၡ ေရာက္ေနၾကသူ လက္ေတြ႔ကပ္ဆိုးဒဏ္သင့္ေနၾကရသူေတြက တအုပ္စု။ အစက ဒီရြာကမဟုတ္ပဲ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ရြာလုံးျပဳတ္သြားၾကရ ရြာပ်က္သြားၾကရတဲ့ အနီးအပါး ေနရာေပါင္းစုံ ရြာေပါင္းစုံကေန ဒုကၡသည္ေတြအျဖစ္ ေရာက္လာၾကသူေတြက တအုပ္စု။ အုပ္စုသုံးစုေလာက္ ျဖစ္ေနတာ သြားေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနဖက္တခ်ဳိ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းေတြတခ်ဳိ႕လဲ ျပန္ေတြ႔ရတယ္ဗ်။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ထပ္တူ တူမလဲဗ်ာ၊ သူတို႔ ဘ၀ေတြ အေျခအေနေတြကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုတင္ကေျပာတဲ့ အုပ္စုသုံးမ်ိဳးထဲက တမ်ိဳးမ်ိဳးေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ ေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ အားလုံးလိုလိုကေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္က က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရြာကိုကူညီဖို႔လာတဲ့သူကိုးဗ်။ အဲဒီထဲမွာ လက္ရွိရြာမွာ အာဏာပါ၀ါရွိေနတဲ့ ေကာင္တခ်ဳိ႕လဲပါတယ္။

က်ေနာ္ကလဲ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ လူအမွမဟုတ္တာ။ ကုန္သည္ႀကီး မ်က္ေစ့ကလဲ ရွိျပီးသားပဲဟာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္လွဴမယ့္ တန္းမယ့္ဟာေလး အဖုအထစ္မရွိရေအာင္ေရာ သူတို႔ေတြလဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖစ္သြားေအာင္ပါ တြက္ခ်က္ျပီး အဲဒီ အာဏာပါ၀ါ ရွိေနတဲ့ အသိေကာင္ေတြကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ‘ငါကေတာ့ ကိုယ့္ရြာကိုယ္မေမ့လို႔။ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကိုလာျပီး သံေယာဇဥ္စိတ္နဲ႔ လာလွဴတာ တန္းတာ ကူညီတာပဲကြာ။ အဲဒါ...မင္းတို႔လဲ ငါ့ကို ၀ိုင္းကူညီၾကအုန္း’လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အဲဒီေကာင္ေတြ အိမ္အတြက္လဲ ဆန္အိတ္တအိတ္စီ အရင္ဆုံး ေပးပစ္လိုက္တယ္။

ယူလာတုန္းက ပီနံအိတ္ႀကီး (၁၈)လုံးေပမဲ့။ လမ္းမွာ တလုံးေဖါက္ျပီး ေ၀ငွပစ္ခဲ့လို႔(၁၇)လုံးေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေတာ့တဲ့ တ႐ုတ္နယ္စပ္က အ၀တ္အထည္အိတ္ႀကီး ေတြကိုလဲ အဲဒီထဲက တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲအထိ သယ္ျပီး ခ်ထားလိုက္တယ္။ သင့္မယ္အ၀တ္အထည္ေလးေတြ ေရြးျပီးတေယာက္မက်န္ ထိုက္သင့္ သေလာက္စီ အရင္ဆုံး လက္ေဆာင္ေပးပစ္လိုက္တယ္။

ျပီးေတာ့မွ အခုရြာမွာ လူဘယ္ႏွေယာက္ေလာက္ ရွိေနသလဲ။ အိမ္ေထာင္စုက ဘယ္ႏွအိမ္ေထာင္စုေလာက္ ရွိေနသလဲ။ ဘယ္ကေန ေရာက္လာ ေရာက္လာ အခုရွိေနတဲ့ ဒုကၡသင့္ေနၾကသူအားလုံး ရြာရွိလူကုန္သာ အကုန္ပါေအာင္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးကြာ...လို႔ေျပာျပီး နယ္စပ္ကတည္းကပါလာတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကုန္သည္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ေရာ ရန္ကုန္ကလိုက္လာတဲ့ မိတ္ေဆြကိုပါ အတူေခၚျပီး ရြာလည္လမ္းကေန ေနရာအႏွံ႔ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။

ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ လူဦးေရနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သယ္လာတဲ့ ဆန္အိတ္(၅၀၀)နီးပါးကို ျပီဖြဲ႔ျပီး။ တေယာက္ ဘယ္ႏွျပီေလာက္ ေ၀လို႔ရႏိုင္မလဲဆိုတာ တခါတည္း တြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လမ္းမွာ နည္းနည္းပါးပါး ခ်ေပးခဲ့တာေတြလဲ ရွိေသးေတာ့ ဆန္က အိတ္(၅၀၀)နီးပါးပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေယာက္ ႏွစ္ျပီႏွဳန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေ၀ႏိုင္ေသးတာ တြက္မိျပီး လူတေယာက္ ႏွစ္ျပီႏွဳန္း လိုက္ျပီး အေ၀ခိုင္းလိုက္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ခ်င္ျပီး ေ၀ေပးတာေတြ လိုက္ေ၀ေပးတာေတြ ရွိသလို။ သူတို႔ေတြကိုလဲ အေ၀ခိုင္းလိုက္ရတာ ရွိတာေပါ့။ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ခ်ည္းေတာ့ ေနရာစုံ ေရာက္ေအာင္ ႏွံ႔ေအာင္ လူေစ့ေအာင္ ေ၀ေပးႏိုင္မလဲဗ်ာ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပီးေအာင္ ေ၀လိုက္ခ်င္တာပါေတာ့။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲေ၀။ သူတို႔ကိုလဲ လိုက္ေ၀ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီမွာ...ဘာ ထပ္ေတြ႔လိုက္ရျပန္သလဲသိလား။ ဒီေခတ္မွာ ရြာလူၾကီး ရပ္လူၾကီး လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေနၾကသူ ေတြထဲမွာ အက်င့္ဆုိး ဥာဥ္ဆိုးက ဘယ္ေလာက္ပါေနၾကသလဲ သိလား။ သူတို႔ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား တအိမ္ ဆန္တအိတ္စီ ေပးထားျပီးသား ျဖစ္တဲ့ၾကားထဲက။ ဆန္အိတ္ကို ထပ္ျပီး ကဲ့ထားခိုးထား လိုက္ၾကေသးတယ္ဗ်ာ။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဆန္အိတ္ ထမ္းျပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ လူတိုင္းေစ့ေအာင္ လိုက္ေ၀ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့။ သူတို႔ေတြကိုပါ လိုက္အေ၀ခိုင္းရတာဆိုေတာ့။ အဲဒီလို သူတို႔ကိုယ္တိုင္လိုက္ေ၀ေပးရတဲ့ အခ်ိန္ေလး ေနရာေလးေတြ ၾကားထဲမွာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ကဲ့ထားလိုက္ၾက ယူထားလိုက္ၾကတာေပါ့ ဗ်ာ။

က်ေနာ္တို႔က ဒီဖက္ျခမ္း သြားေ၀ေနရင္။ သူတို႔က ဟိုဖက္ျခမ္း သြားေ၀ေနရင္းက။ ရသမွ်အခ်ိန္ ေလးေတြ ၾကားထဲမွာ သူတို႔အတြက္ ထပ္ျပီး ကဲ့ထားလိုက္ၾက ယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။ အၾကံအဖန္လုပ္ျပီး ကဲ့ထား ယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့။အိတ္ (၁၀၀)ေလာက္နဲ႔ေလာက္ရမယ့္ ရပ္ကြက္တခုမွာ (၁၀၂)အိတ္ေလာက္ ကုန္သြားတာမ်ိဳးလုပ္ျပီး (၂)အိတ္ေလာက္က ကိုယ္တြက္ခ်န္ထားျပီး ေဝေပးလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ကို ဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္လိုသြား စာရင္းစစ္ၾကည့္လို႔ျဖစ္မတုန္း။

ဒုကၡသည္ ေတြကလဲ ကိုယ္ရတာေလးပဲ ကိုယ္ယူျပီး ဆန္ေတြ ဘယ္ေလာက္စာရင္းကြာေနပါတယ္။ ဘုံးသြားတာေတြ ရွိေနပါတယ္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေစာဒက တက္မတုန္း။ ရတာေလးနဲ႔ပဲ ယူသြားရမယ့္ သေဘာခ်ည္းဆိုေတာ့။ အဲဒီေကာင္ေတြ ႀကိဳက္သလို ကဲ့ဖို႔ အခြင့္အလမ္းကလဲ ပြင့္ေနတာကိုးဗ်။

ရွိသမွ် လူေတြ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အကုန္လာၾကပါ ။ က်ေနာ္ ဆန္လွဴခ်င္လို႔ပါ...လို႔ေျပာျပီး တန္းစီလာသမွ်ေတြကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းသလို တေယာက္ခ်င္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အကုန္ေ၀ေပးႏိုင္တယ္ ေဝခြင့္ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့လဲ။ အဲဒီလို ဘယ္ ကဲ့လို႔ခိုးလို႔ရမလဲဗ်ာ။ အခုဟာက သူခိုးကို သြားျပီး အကူအညီေတာင္း အေ၀ခိုင္းရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ယုန္ကို မုံလာဥ ဂိုေဒါင္အေစာင့္ ခိုင္းထားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ မ်ားမ်ားမခိုးတာ အကုန္မဘုံးလိုက္တာကိုပဲ ၾကံဖန္ျပီး ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ့္ကိန္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။

လွဴခ်င္တာေတာင္ စိတ္တိုင္းက် ႀကိဳက္တဲ့ပုံစံနဲ႔မွ လွဴလို႔မရတာ။ နဲနဲပါးပါး အဲဒီလို အကဲ့ခံလိုက္ရတာ အဘုံးခံလိုက္ရတာ ရွိေပမဲ့။ အလွဴကေတာ့အလွဴေျမာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဆန္ႏွစ္ျပီစီေတာ့ အကုန္ရသြားၾကတယ္ဗ်။ မရလိုက္တဲ့သူ မရွိဘူး။ က်န္သြားတဲ့လူေတာ့ မရွိဘူး။ ခိုးတဲ့ေကာင္ေတြ ခိုးလိုက္ၾကတာကိုေတာ့ သူ႕အကုသိုလ္နဲ႔သူ။ သူ႕အျပစ္ နဲ႔သူ...လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ရေတာ့တာပဲ။

ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ထဲကေတာင္၊ သူတပါးရဲ႕ အလွဴအတန္း ဒါနထဲကေတာင္၊ ရက္ရက္ စက္စက္ ခိုးရက္လိုက္တာ။ မ်က္ႏွာေျပာင္လိုက္တာ- လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါတယ္။ အဲ...အဲဒီလိုပဲ။ ဆန္ေတြမွ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ကေန ဆြဲလာခဲ့တဲ့ အ၀တ္အထည္အိတ္ ပီနံအိတ္ၾကီး(၁၈)လုံးထဲက (၁၇)လုံးခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထဲကလဲ နည္း နည္းပါးပါးေတာ့ သမခံလိုက္ရတယ္။

ခ်ထားရတဲ့အိမ္က မိသားစု၀င္ေတြက သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့အ၀တ္အစားေလးေတြ ေကာင္းတာေလးေတြကို စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ယူထားလိုက္ၾကျပီး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခြဲတမ္းယူထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳး။ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရထားျပီးသား ျဖစ္တာေတာင္။ အားမရႏိုင္ေသးပဲ ထပ္ျပီး ႏွိဳက္ထားလိုက္ၾကတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။

တ႐ုတ္နယ္စပ္ကေန အသစ္ေတြခ်ည္း ၀ယ္သြားတာျဖစ္ေပမဲ့။ အားလုံးက တမ်ိဳးတစားထဲေတြခ်ည္းမွ မဟုတ္တာ။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစားကိုးဗ်။ ေစ်းေပါတာလဲပါ။ ေစ်းသင့္တာလဲပါ။ လွတာလဲပါ မလွတာလဲပါ။ အေရာင္အေသြး ဒီဇိုင္းမ်ိဳးစုံ ဆိုက္စုံဆိုေတာ့။ လူႀကီးအိမ္က မိသားစု၀င္ေတြကေတာ့ အရင္ဦးေအာင္ ေဖါက္ျပီး။ ဘိုးဘြားပိုင္ပစၥည္း စိတ္တိုင္းက် ခြဲယူသလို ယူထား လိုက္ၾကတာဗ်။

က်န္တာမွ ေတြ႔သမွ် ဒုကၡသည္ ေတြကို ေရာ့..အင္..ဆိုျပီး။ ေစတနာသုံးတန္ ျပဌာန္းျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေ၀ငွေပးလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတာ့ရသြားၾကပါတယ္။ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္နဲ႔ သာဓုေခၚသြားၾက ၀မ္းသာ သြားၾကတာေတြလဲ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေပးလိုက္ရရင္း ပီတိေသာမန၏ေတြ ခံစားလိုက္ရတာလဲ ရွိပါတယ္။

ခုတင္က ေျပာသလို နဲနဲပါးပါးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စရာေတြ ေဒါမနႆ ျဖစ္စရာေတြလဲ ရွိေတာ့ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလွဴအတန္းေတာ့ ေျမာက္ပါတယ္။ နယ္စပ္ကလိုက္လာတဲ့ အလွဴရွင္ေတြေရာ ရန္ကုန္ကမွ ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေတြေရာ။ အခုလို လွဴလိုက္ရ ကမ္းလိုက္ရ ေပးလိုက္ရ ေ၀လိုက္ရတာအေပၚမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာေတြၾကားထဲကေန ၀မ္းသာပီတိေတြေတာ့အားလုံး ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ခံစားလိုက္ၾကရပါတယ္။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လွဴဒါန္းလိုက္ႏိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲ...ရြာမွာ အဲဒီလို ေရာက္ျပဳေနရတုန္း ဘာထပ္ျပီး ေတြ႔ခဲ့ရေသးလဲဆိုေတာ့။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမင္းမ်ားက မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ဆိုျပီး စစ္တပ္ကတပ္ခြဲ တခြဲ ခ်ထားတယ္ခင္ဗ်။ လုံျခဳံေရးတို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ။ တပ္မ(၆၆)က တပ္ခြဲဆိုလား ဘာလား မသိပါဘူး။အဲဒီက တာ၀န္ရွိသူ အရာရွိ ဆိုတဲ့ေကာင္ကလဲ မနက္လင္းကတည္းက အရက္တစြတ္စြတ္ေသာက္ျပီး တေနကုန္မူးေနတာခင္ဗ်။

ရြာက တာ၀န္ရွိတဲ့ လူၾကီးဆိုတဲ့သူေတြက သူ႕ကိုပဲ ေက်နပ္ေအာင္ ဧည့္ခံျပဳစုေနရတာလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအရာရွိ ဆိုတဲ့ေကာင္ဆီက ဘာအကူအညီမွ မရပဲ သူ႕ကိုပဲ ျပဳစုဧည့္ ခံေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တဲ့သူကကုန္။ အရက္နဲ႔ျမည္းဖို႔ ၾကက္ရွာေပးရ ငါးရွာေပးရေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းေနဖက္ တေယာက္ကလဲ ရြာမွာ အာဏာပါဝါရွိသူ တေယာက္အျဖစ္ ပါေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လွဴခဲ့တန္းခဲ့ရာမွာ ဘာျပႆနာမွ မေပၚခဲ့ရပါဘူး။

ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို က်ေနာ္တို႔ကလဲ အုတ္ေအာ္ေသာင္း တင္းျဖစ္ေအာင္ ဘာမွမလုပ္ပဲ တက္သုတ္႐ုိက္ျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွဴခဲ့ တန္းခဲ့ ေ၀ခဲ့ငွခဲ့တာလဲျဖစ္ေတာ့။ အရက္မူးေနတဲ့ အဲဒီတပ္ခြဲမွဴးဆိုတဲ့ ေကာင္ဆီက ဘာျပႆနာရွာတာမွလဲ မၾကဳံခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ညဆိုရင္ ရြာထဲေတာင္မအိပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ေမာ္ေတာ္ေပၚ ကိုယ္ျပန္အိပ္ခဲ့ၾကျပီး ႏွစ္ရက္ထဲနဲ႔ အကုန္ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ျပီးေျမာက္ လာခဲ့ၾကပါတယ္။

ႏွစ္ရက္ပဲၾကာျပီး ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့။ အျပန္လမ္း မွာ ဘိုကေလးကို ခဏေတာ့ ၀င္ကပ္ခဲ့ၾကည့္ခဲ့ၾက ေသးတယ္ဗ်။ ဘိုကေလးမွာကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးေတဇတို႔ ဘာတို႔ဆိုတဲ့ ထူးကုမၼဏီကဟာေတြလဲ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးေပါ့။

ဟိုကုမၼဏီီ ဒီကုမၼဏီက ဆိုတဲ့ဟာေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ခဲ့ရ သေပါ့။တခ်ဳိ႕ကလဲ လွဴတာတန္းတာက နဲနဲရယ္။ ပစၥည္းေတြ ေရွ႕ကခ်ျပီး ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခံတဲ့သူက ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ခံၾက။ မွတ္တမ္းတင္ ဗီဒီယို ႐ုိက္တဲ့သူက ႐ုိက္ေပါ့ဗ်ာ။ ရွိဳးျပေနတဲ့သူက ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ လမ္းမွာေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ဒုကၡသည္ သုံးေလးဦးေျပာျပတာကေတာ့။ သူတို႔မွာ အခုမွ ဆန္နို႔ဆီဗူး ႏွစ္လုံးစီနဲ႔ အာလူးက သုံးလုံးလားပဲ ရေသးဆိုပဲဗ်။

ဒါ -ရီစရာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒီဒုကၡသည္ေတြကိုယ္တိုင္ ေျပာျပသြားတာ။ က်ေနာ္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔မွာကလဲ ပင္လယ္၀ဖက္မွာ ယူသြားတာေတြ အကုန္လွဴခဲ့ျပီးျပီဆိုေတာ့။ ေၾသာ္ -ဒုကၡ၊ဒုကၡ...လို႔ပဲ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရင္ထဲညည္းျပီး သက္ျပင္းခ်ရင္း အသာတပ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။

ဘိုကေလးျမိဳ႕ကေန ျပန္အလာမွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ပုစြန္တုပ္ ႀကိဳက္တတ္တာသိလို႔။ ေမာ္ေတာ္ေပၚကို ပုစြန္တုပ္ ေျခာက္ေကာင္လားပဲ ၀ယ္တင္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ စားရေအာင္ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ေပါ့။ ဘိုကေလးေစ်းထဲကပဲ ၀ယ္လာတာနဲ႔တူပါတယ္။ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးဗ်ာ။ ေျခာက္ေကာင္ကို တပိသာေလာက္ေတာင္ ရွိမလားပဲ။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္။ ပထမေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်။ အျပန္လမ္းမွာ ကေန႔ညစာေတာ့ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြနဲ႔အားရပါးရစားလိုက္ႀကမယ္ေပါ့။ ကိုယ္ရည္မွန္းထားတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ကိုေမြးခဲ့တဲ့ ဇာတိ ရပ္ရြာအထိ ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ကိုယ္ပဲ ကမကထျပဳျပီး။ အခုလို အခ်ိန္ႀကီးမွာ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လွဴဒါန္းကူညီႏိုင္ခဲ့ျပီးျပီ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ခဲ့ျပီးျပီ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ စိတ္ညစ္ညူးစရာေတြကိုလဲ ေခါင္းထဲကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္ဗ်။

အစက သိန္း(၁၀၀)ပဲ မတည္ ရည္စူးထားခဲ့တာက ေနာက္ထပ္ (၃၀)ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ေဆာင္းလိုက္ရျပီး ကိုယ္ကပဲ သိန္း(၁၃၀)။ က်န္တဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြရင္းေတြကလဲ ေစတနာေပါက္ျပီး ပါၾကထည့္ၾကနဲ႔စုစုေပါင္း သိန္း(၂၀၀)ဖိုး ေလာက္ေတာ့ လွဴႏိုင္ခဲ့ၾကျပီျပီဆိုျပီး ပီတိျဖစ္စရာေတြဆီပဲ လွည့္ျပီး အာ႐ုံျပဳေနလိုက္မိပါတယ္။

တ႐ုတ္ေတြဆိုတာ အထူး သျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြလုပ္ၾကကိုင္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေတြဟာ ရည္မွန္းထားၾကတဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတခုခု ျပီးေျမာက္ျပီးျပီဆိုရင္။ ညစာစားပြဲၾကီးလိုဟာမ်ိဳးနဲ႔ စားတတ္ေသာက္တတ္ အထိမ္း အမွတ္ျပဳတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္ကလဲ ဗမာျပည္မွာေမြးျပီး ဗမာျပည္ကို ခ်စ္တတ္တဲ့ေကာင္ေပမဲ့။ တ႐ုတ္ေသြးေတာ့ ပါတဲ့ေကာင္မဟုတ္လား။ စီးပြားေရး လုပ္ေတာ့လဲ တ႐ုတ္နယ္စပ္မွာပဲ အေျခစိုက္ျပီး တ႐ုတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေတာ္ေတာ္ဆက္ႏြယ္လုပ္ ကိုင္ေနရျပန္ေတာ့ တ႐ုတ္အက်င့္ေတြ ဓေလ့ေတြနဲ႔ကလဲ ေတာ္ေတာ္ကို က်င့္သားက် ေနရတဲ့ေကာင္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကေန႔ည ညစာကိုေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆုံး ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ေတြနဲ႔လဲ ၾကဳံေနရျပန္ေတာ့။ ေကာင္းေကာင္းစားပစ္ လိုက္မယ္လို႔လဲ စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်ပစ္လိုက္ မိတယ္ဗ် ။

ေမာ္ေတာ္အုံနာကိုယ္တိုင္ကလဲ ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းခိုင္းထားေတာ့ ေကာင္ေလးေတြကလဲ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြကို စပယ္ရွယ္ခ်က္ျပဳတ္ ေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ နယ္စပ္ကေန လိုက္လာတဲ့မိတ္ေဆြေတြေရာ။ ရန္ကုန္က လိုက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုပါ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ။ သူတို႔အားလုံး ရင္ေပါ့သြားၾကသလို ပုံမ်ိဳးေတြ႔ရတယ္ခင္ဗ်။ လမ္းမွာ တခ်က္တခ်က္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရတာကေတာ့ တခါတခါ ေတြ႔ေနရေသးတဲ့ လူေသအေလာင္းေတြနဲ႔ အပုပ္နံ႔ေတြပဲ။

မိန္းမလွ ကၽြန္းနားတ၀ိုက္ ပင္လယ္၀အသြားတုန္းက ေတြ႔ခဲ့ရသေလာက္။ ရန္ကုန္အျပန္လမ္းမွာ လူေသအေလာင္းေတြ ေတြ႔ရတာမမ်ားေတာ့ေပမဲ့။ အပုပ္နံ႔ေတြကေတာ့ ဗ်ာ...ေလအေ၀ွ႔မွာ သိသိသာသာကို နံေနတုန္း ရေနတုန္းဗ်။

ထမင္းစား ဖို႔အသင့္ျဖစ္ျပီလို႔ေမာ္ေတာ္သမားေလးေတြ ေျပာလာလို႔ထမင္းစားပြဲႀကီး ျပင္ထားရာဆီ က်ေနာ္တို႔ မိတ္ေဆြတသိုက္ လာခဲ့ၾက ေတာ့။ ထမင္း၀ိုင္းက ေမာ္ေတာ္အုံနာအပါအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ ေျခာက္ေယာက္စာအတြက္ပဲ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ျပင္ထားတာ ခင္ဗ်။ အဲဒီမွာ ပုစြန္ထုပ္ႀကီးေတြကို စပယ္ရွယ္ခ်က္ထားတဲ့ပန္းကန္ႀကီးကို သပ္သပ္အုပ္ေဆာင္း နဲ႔ေတာင္အုပ္ျပီး အလယ္တည့္တည့္မွာ ခင္းက်င္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ...အဲ...အုပ္ေဆာင္း ေလး အသာမလိုက္ျပီး ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ပန္းကန္ကိုလဲ ႀကည့္လိုက္ကေရာ။ အခုမွ အိုးေပၚက ခ်ထားခါစ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတုန္း ပုစြန္ထုပ္ေတြဆီက အနံ႔တမ်ိဳး ေထာင္းကနဲရလိုက္တယ္။ ဘာနံ႔မွတ္သလဲ။ လမ္းတေလ်ာက္လုံးရေနရတဲ့ လူေသ အေလာင္းေတြဆီက ပုပ္နံ႔မ်ိဳးဗ်ာ။ တကယ့္ကို လူေသပုပ္နံ႔မ်ိဳး။ ကိုယ္မွ စိတ္ထဲစြဲေနလို႔ဒီအနံ႔မ်ိဳး ရတာလား ထင္မိျပီး။ တျခားသူေတြမ်က္ႏွာ ဆီၾကည့္လိုက္မိေတာ့လဲ။ သူတို႔တေတြလဲ စိတ္မသက္သာျဖစ္သြားၾကတဲ့ပုံ အထင္းသားေပၚ ေနတယ္။

တေယာက္က ပုစြန္ထုပ္တေကာင္ရဲ႕ေခါင္းကို ဇြန္းနဲ႔ဖိျပီး ဖဲ့လိုက္ေတာ့။ အနံ႔က ပိုျပီးေတာင္ စူးကနဲျဖစ္ျပီး သိသိသာသာ အဲဒီအနံ႔ႀကီးထြက္လာတယ္။ စားခ်င္စိတ္ကို တခါထဲ ေပ်ာက္သြားရတာပါပဲဗ်ာ။ ဒါေတာင္ ပုစြန္ထုပ္ေနာ္။ ဂဏန္းလိုအေကာင္မ်ိဳးသာ ဆိုလို႔ကေတာ့။ ဒိထက္ ပိုဆိုးႏိုင္တယ္။ လူေသအေလာင္းေတြ ထိုးဆြကိုက္ဖဲ့စားျပီး ႀကီးထြားလာရလို႔လားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အနံ႔ကေတာ့ အဲဒီအနံ႔မွ အဲဒီအနံ႔အစစ္။ က်ေနာ္က ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာမွ ပုစြန္ေပါတဲ့ ပင္လယ္၀မွာ ေမြးလာႀကီးလာရတဲ့ေကာင္ပဲ။ ပုစြန္ရဲ႕အနံ႔ဟာ ဘယ္လို အနံ႔ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းျပီး သိျပီးသားပဲ။

တခ်က္ေတာင္ ျပိဳ႕ကနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းက လူေတြအားလုံးမ်က္ႏွာဟာလဲ ဇာတ္မတိုက္ထားရပဲ တပုံစံထဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အားလုံး သက္ျပင္းႀကီးေတြ ၾကိတ္ခ်လိုက္မိၾကတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ထမင္းစားႏိုင္ေတာ့မလဲဗ်ာ။ ထမင္း၀ိုင္းကို အသိမ္းခိုင္းလိုက္ရျပီး။ အဲဒီေန႔ညစာကို ေခါင္ဆြဲေျခာက္ ထုပ္ေလး ေရေႏြး စိမ္ျပီး ဗိုက္ျပည့္ျပီးေရာ စားလိုက္ၾကရ ေတာ့တာေပါ့။

(၃)
အဲဒါေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ နာဂစ္ဒဏ္သင့္ အလွဴခရီးအေတြ႔အၾကဳံေတြေပါ့ဗ်ာ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိပဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ၾကရတယ္ဆိုေပမဲ့။ ကိုယ့္ကို ေမြးဖြားလာခဲ့ရာ ဇာတိရပ္ေျမဆိုတာ မေမ့ေကာင္းတဲ့အရပ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ေက်းဇူးဆပ္အပ္တဲ့ အရပ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္သမွ် လွဴခဲ့တန္းခဲ့ ေပးကမ္းခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ သြားေရာက္ႏိုင္ခဲ့တာအေပၚ က်ေနာ္ေက်နပ္ပါတယ္။ ပီတိလဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ပီတိနဲ႔အတူ စိတ္မေကာင္းစရာ ၀မ္းနည္းစရာေတြလဲ ေတြ႔ခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ျပဳႏိုင္သမွ် ကုသိုလ္ေလး ေစတနာသုံးတန္ ျပဌာန္းျပီး ျပဳခဲ့ရျပီးပါျပီ။ ခိုးၾက ၀ွက္ၾက ကဲ့ၾက ယူၾကတာ ေတြအေပၚလဲ ေကာင္းေကာင္းျမင္သိ ႐ႈျမင္လိုက္ရျပီး တရားရမိပါတယ္။ ဘယ္လိုႏွလုံးသြင္း ရမယ္ဆိုတာလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။..ဒီမင္း..ဒီစိုး..ဒီသူခိုး..နဲ႔..ဒီမိုး..ဒီေလ..ဒီလူ.. ေတြကိုးဗ်။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ဒီအလွဴ ဒီခရီးစဥ္တခုလုံးအေပၚ နိဂုံးခ်ဳပ္ျပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္...
က်ေနာ့္တေယာက္ခ်င္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ... ‘မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ႐ႈရျပီး။ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု ’ ပါပဲခင္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ ... မိစၦာ ဗာလ အလစ္ေတာ ေရာ ႐ႈ ။ နိဗၺာန ပစၥေယာ ေဟာတု ... ပါပဲ ခင္ဗ်ာ။

( ၀င္းတင့္ထြန္း )
၂၂-၆-၂၀၀၈
( မွတ္ခ်က္။ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္မွ ကုန္သည္ႀကီး ‘ကို - -’သို႔ ရည္ညြွန္းအပ္ပါတယ္။ )

http://komoethee.blogspot.com/