ဇာဂနာ (သို႔မဟုတ္) လူထုႏွလံုးသည္းပြတ္ႏွင့္ ရင္ခုန္သူ

ဇာဂနာ (သို႔မဟုတ္) လူထုႏွလံုးသည္းပြတ္ႏွင့္ ရင္ခုန္သူ
မင္းဟန္(ေဆာင္းပါး-ေခတ္ၿပိဳင္)

(က)
ကိုသူရ မိခင္၏ဇာတိက မြန္ျပည္နယ္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ ေတာင္စြန္းကျဖစ္သည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ေမာင္သူရ ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း မိခင္ဇာတိ ေတာင္စြန္းသို႔ အလည္ေရာက္၍ ေနသည္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ႏွင့္တ႐ုန္း႐ုန္း။ ေကလာသေတာင္သို႔ တက္သည္။ က်ဳိက္ထီးေဆာင္း ဘုရားသို႔ သြား၏။ ေဆြမ်ဳိးညီအစ္ကို ေမာင္ ႏွမမ်ားႏွင့္။ ရန္ကုန္သား ေမာင္သူရ ေက်းလက္တြင္ ေပ်ာ္ေန၏။ ထုိစဥ္ ေတာင္စြန္းသို႔ အၿငိမ့္ပြဲ၀င္၏။ အၿငိမ့္က ေမာ္လၿမိဳင္အၿငိမ့္။ ဗလာပြဲပင္။ စင္ထုိးသည္ႏွင့္ ေမာင္သူရ အၿငိမ္မေနႏုိင္ေတာ့ စင္ေပၚတက္ခ်င္ေန၏။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ေျမႇာက္ေပးၾက၏။ အၿငိမ့္မွ လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾက၏။ ၿမဳိ႕ခံမ်ားက ဧည့္ခံရင္း လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။

လူရႊင္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေမာင္သူရအား ပ်က္လံုးေတြ တုိက္ေပး၏။ သင္ေပး၏။ ေမာင္သူရက ေျခတႂကြႂကြ။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားကလည္း အားပါးတရ။

ညေရာက္ၿပီ။ အၿငိမ့္ထြက္ၿပီ။ (၁၅)ႏွစ္သား ေမာင္သူရလည္း လူရႊင္ေတာ္အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ စင္ေပၚမွာ။ ညေနက လူရႊင္ေတာ္ႀကီးမ်ား တုိက္ေပးထားသည့္ ပ်က္လံုးမ်ားကို ပ်က္ရန္အသင့္။ စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ညေနက ပ်က္လံုးမ်ား သင္ေပးခဲ့သည့္ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္က လူရႊင္ေတာ္ေလး ေမာင္သူရအား လွည့္၍ပင္ မၾကည့္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးပင္ ပ်က္လံုးမ်ားအား ေရပက္မ၀င္ ပ်က္၍ေနၾက၏။ ပရိတ္သတ္က တ၀ါး၀ါး တဟားဟား။ လူရႊင္ေတာ္ေလး ေမာင္သူရ ေငါင္၍ ေနသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ သူ၀င္ပ်က္ရပါ့မလဲ။ ေတြး၍ ၾကည့္၏။ ေငး၍ ၾကည့္၏။

ဤသို႔ႏွင့္ ဇာတ္စင္ေပၚ၌ ေတာၾကည့္ေတာင္ၾကည့္ ျဖစ္၍လာသည္။ ပရိသတ္အား ၾကည့္ရင္း အားငယ္လာသည္။ လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မွင္ေမာင္းအျပည့္ႏွင့္ ပ်က္၍ ေကာင္းဆဲ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူရႊင္ေတာ္ေလး ေမာင္သူရ ဇာတ္စင္ေပၚ၌ ေနရင္း ရင္ထဲ၌ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လာ၏။ အၿငိမ့္စင္ တုိင္အကြယ္သို႔ မသိမသာခုိ၀င္ရင္း တုိး၀င္ရင္းႏွင့္။ ပရိသတ္အား မ်က္ႏွာမျပ၀ံ့ေတာ့။ ႏွင္းမႈန္မ်ားေအာက္၌ ေမာင္သူရ ေခၽြးမ်ားးစုိ၍ ေနခဲ့ရ၏။

ထုိစဥ္က ဇာဂနာဟူ၍ မျဖစ္ေသး။ “က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ဘယ္လုိမွ မေမ့ႏုိင္ခဲ့သလို သင္ခန္းစာ အႀကီးႀကီးရခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တခုပါပဲ။ ကိုယ့္မွာ က်ည္ဆန္မရွိလို႔ဆုိၿပီး သူမ်ားပစ္တာ ခံခဲ့ရတာပါ။ သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္၀မ္းစာျပည့္ေအာင္ ႀကိဳးုစားခဲ့ရသလို ေနရာရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္” ( ရတီ -၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္လ - စာမ်က္ႏွာ ၁၇၄ မွ ) “ဇာဂနာ”

(ခ)
ကိုသူရ သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ေက်ာင္းအတြင္း ကပြဲမ်ား၌ အၿငိမ့္ကျဖစ္လာ၏။ ဆဌမအႀကိမ္ သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသုိလ္၏ ဘဲြႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား၌ အၿငိမ့္ပြဲပါ၏။ ကိုသူရတုိ႔၏ အၿငိမ့္။ “ပုလဲသြယ္အၿငိမ့္” ဟူ၍ အမည္ေပးသည္။ အျခား ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ကိုသူရလည္း လူရႊင္ေတာ္ လုပ္သည္။ ပုလဲသြယ္အၿငိမ့္တြင္ လူရႊင္ေတာ္ ေလးေယာက္ရွိ၏။ မိုလာ၊ စေကလာ၊ တင္ခ်ာႏွင့္ ဇာဂနာဟူ၍ အမည္ေပးၾက၏။ အားလံုး သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ အသံုးအေဆာင္ အမည္မ်ား။ ဤတြင္ ကိုသူရမွ ဇာဂနာျဖစ္လာခဲ့၏။ (ကို)ဇာဂနာ၏ အႏုပညာေျဖေဖ်ာ္မႈက သစ္ပုပ္ပင္ႏွင့္ အင္းယားကမ္းစပ္၌ပင္ ရပ္၍မေန။ ျပည္သူလူထုအတြင္းသို႔ တုိး၍ စီးဝင္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (လိႈင္)မွ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၾက၏။ ဂီတဘက္မွ ကိုင္ဇာ၊ ဗထူး ခ်စ္၊ ေမာင္ေမာင္ခ်န္တို႔ႏွင့္ တြဲမိလာခဲ့၏။

(ဂ)
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ စင္တင္ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ ၿပီးသည့္ေနာက္ (ကို)ဇာဂနာ စဥ္းစားသည္။ ကံ့ေကာ္ေတာအား ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ လူထုႀကီးအတြင္း မ်ားမ်ားနဲ႔ျမန္ျမန္ ပ်ံ႕ႏွ႔ွံႏုိင္ေအာင္ အႏုပညာကို ဘယ္လိုျဖန္႔မလဲ။ အၿငိမ့္စင္ေပၚ တက္ကပါက တပြဲၾကည့္မွ ပရိသတ္က ငါးေထာင္၊ တေသာင္း။ နည္းသည္။ အားမရ။ (ကို)ဇာဂနာ စဥ္းစား၏။ ၾကားခံမီဒီယာ အသံုးျပဳရမည္။ အမ်ားဆံုးႏွင့္ အျမန္ဆံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏုိ္င္သည္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကား။ TVပရိသတ္က သန္းဂဏန္းအထိရွိသည္။ တႏုိင္ငံလံုး တနံတလ်ား။ ခ်က္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႔မည္။ ဤတြင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ တြင္ ေဖ်ာ္ေျဖအၿငိမ့္ ကျပႏိုင္ေရးအတြက္ (ကို)ဇာဂနာ လံုးပမ္း၏။

၁၉၈၄ ခုႏွစ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဂုဏ္ျပဳအၿငိမ့္အား ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖႏုိင္ေရးအတြက္ (ကို)ဇာဂနာ ႀကိဳးစား၏။ ထုိစဥ္က “မိုးနတ္သူဇာအၿငိမ့္”အား ထူေထာင္ၿပီးျဖစ္သည္။ မင္းသမီးက (မ)သီတာ၀င္း။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက တတ္တူ၊ စုတ္ခၽြန္း၊ ပိန္ပိန္ႏွင့္ ဇာဂနာ တုိ႔ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္တြင္ (ကို)ဇာဂနာက သမိုင္းေရးရာ ေနာက္ခံထားေသာ အၿငိမ့္ခန္းအား လုပ္ခ်င္၏။ (ကို)ဇာဂနာ အခိိ်န္ေပး၍ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ေရွ႕မီ အႏုပညာသည္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕၏။ ေမး၏။ မွင္တက္ခဲ့ရ၏။ အေမ (ေဒၚ)ေအာင္ၾကည္၊ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္၊ ဂီတလုလင္ေမာင္ကိုကို၊ (ေဒၚ)ထား၊ ျမန္မာ့အသံ ဦးသစၥာတုိ႔က (ကို)ဇာဂနာအား ကူညီေပးၾက၏။ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့ၾက၏။ ဤသို႔ႏွင့္ သမိုင္းအခ်က္အလက္ မ်ားအား (ကို)ဇာဂနာ မွတ္သား ရွာေဖြခဲ့ရ၏။

၁၉၄၇ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (၁)ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏုိ္င္ငံ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ဌာနအား ဆရာႀကီး ဦးဥာဏ ေခါင္းေဆာင္၍ ဖြဲ႕စည္းခဲ့၏။ ျပဇာတ္ဌာန၏ ဌာနမႉးက ဒဂံုဆရာတင္။ ဆရာရန္ႏို္င္စိန္က ထုိဌာန၏ ၀န္ထမ္း တဦး။

၁၉၄၈ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄)ရက္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ ျမန္မာ့အသံမွ ထုတ္လႊင့္ရန္ လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္း တပုဒ္လိုသည္။ ရွိၿပီးသိီခ်င္းက ဆရာေရႊတုိင္ၫြန္႔ ေရးသည့္ ဂ်ပန္ ေခတ္ေရႊရည္စိမ္ လြတ္လပ္ေရးေပးတုန္းက သံုးခဲ့သည့္ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ မသံုးခ်င္။ သုိ႔ႏွင့္ သီခ်င္းသစ္အား ေရြးၾက၏။ ဆရာႀကီးဦးဥာဏက စာသားေရးၿပီး ဆရာရန္ႏို္င္စိန္က အသံထည့္၏။ ဤသို႔ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးသီခ်င္းသစ္ တပုဒ္ရလာ၏။ ဤသီခ်င္းအား ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၄)ရက္ေန႔ မနက္ (၄)နာရီ (၂၀)မိနစ္တြင္ ျမန္မာ့အသံမွ လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီးသည္ႏွင့္ ထုတ္လႊင့္ခဲ့၏။

ဤသီခ်င္းအား (ကို)ဇာဂနာက ၁၉၈၄ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဂုဏ္ျပဳအစီအစဥ္ ေျဖေဖ်ာ္ ခန္းတြင္ “မိုးနတ္သူဇာ အၿင္ိမ့္” ၏ အဖြင့္သီခ်င္းအျဖစ္ ျပန္၍ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့၏။

“… ဗမာေဟ့ ဗမာ ကမၻာေရွ႕မွာ ဗမာေဟ့လုိ႔ ႂကြား၀င့္စရာ တုိ႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ လွ်မ္းတင့္ ေ၀ဆာၿပီ ဒါတုိ႔ျပည္ ဒါတုိ႔ေျမ ဒါတုိ႔ျပည္ အဖုိးမျဖတ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ေအးခ်မ္းသာယာစည္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတုိင္းသည္ အခြင့္ အေရးညီညီ တကယ္လြတ္လပ္ပါၿပီ” (ရတီ-၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလထုတ္ ၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၇၃ မွ)

(ဃ)
ဇာဂနာႏွင့္ မိုးနတ္သူဇာက ခြဲ၍မရေတာ့။ တြဲ၍သာ ျမင္ေနၾကရသည္။ ဇာဂနာ၏ ပ်က္လံုးမ်ားက လူထုၾကားမွ လာသည့္ ပ်က္လံုးမ်ားျဖစ္၍ လူထုႏွင့္ထိမိ၏။ ေခတ္ႀကီးက သေရာ္စာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေန၍ ဇာဂနာ၏ ပ်က္လံုးမ်ားက ေခတ္ႏွင့္ညီ၍ေနသည္။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖရသလို ႏို္င္ငံအႏွ႔ံ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္လည္း စင္တင္၍ ေဖ်ာ္ေျဖၾကရသည္။ ဇာဂနာက မိုးနတ္သူဇာအား ဤမွ်ႏွင့္ အားမရ။ ရပ္မေနခ်င္။ အၿငိမ့္သဘင္အား ေျပာင္းလဲခ်င္၏။ ဤတြင္ မိုးနတ္သူဇာမွ စလုိသည္။

ထုိင္မသိမ္းေတြ၀တ္၊ ဆံထံုးႀကီးေတြထံုးၿပီး အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြ ကေနတာၾကာၿပီ။ ႐ိုးေလာက္ၿပီ။ ကိုရီးယားမွာလို၊ ဗီယက္နမ္မွာလို ယပ္ေတာင္ယိမ္းေတြ၊ လယ္သမားယိမ္းေတြလိုမ်ဳိးႏွင့္ အၿငိမ့္ကို တင္ဆက္ခ်င္သည္။

ေကာက္စိုက္သမ သီခ်င္း။ အၿငိမ့္မင္းသမီးႏွင့္အဖြဲ႕က ေကာက္စိုက္သမ၀တ္စံုနဲ႔ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ေကာက္စုိက္ရင္း သီခ်င္းဆုိမည္။ ၿပီးလွ်င္ အကအပိုဒ္ေျပာင္း။ ဒီေတာ့ မင္းသမီး၀တ္စံု ႏွင့္ျပန္ကမည္။ တင္ဆက္ပံုေျပာင္းမည္။ အေၾကာင္းအရာက လူထုဘ၀သို႔ ၀င္မည္။

ညဘက္ အပ်ဳိမေလးေတြအနား ကာလသားလူပ်ဳိေတြ လူပ်ဳိလွည့္မည္။ လသာသာတြင္။ ေကာင္မေလးေတြက ဗိုင္းငင္ခ်င္ ငင္ေနၾကမည္။ လူပ်ဳိကာလသားေတြက အနားတြင္ စကားထာ၀ွက္မည္။ ေက်းလက္ကို ေဖာ္မည္။ သီခ်င္းက ေက်းလက္သီခ်င္း။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးက အကစြမ္းရည္ျပဖို႔ အတြက္ကေတာ့ စင္ေပၚတက္ၿပီး ကေစမည္။ ဤတြင္လည္း မင္းသမီး၏ အကကို တေယာက္တည္း ကေနသည္ထက္ ပို၍ “ႂကြ”ေစရန္ အားျဖည့္မႈအျဖစ္ ဟာမိုနီယိမ္းအဖြဲ႔ကို ထည့္မည္။ မင္းသမီးႏွင့္ ယိမ္းအဖြဲ႔၏ အကသည္ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆန္မည္ ဆုိေသာ္ ၾကည့္သူအျမင္တြင္မူ လုိက္ဖက္မႈ ရွိေနရမည္။ ဤသို႔ မိုးနတ္သူဇာတြင္စ၍ အၿငိမ့္႐ႈတင္အား ေျပာင္းခ်င္၏။ ေျပာင္းလဲလိုေသာ ဇာဂနာႏွင့္ ေရွး႐ိုးစြဲတုိ႔အၾကား ျပႆနာျဖစ္၏။

ပဋိပကၡသည္ ႀကီး၍လာသည္။ ေနာက္ဆံုး မိုးနတ္သူဇာ ကြဲခဲ့၏။ မင္းသမီး (မ)သီတာ၀င္း ဦးေဆာင္သည့္ မိုးနတ္သူဇာႏွင့္ (ကို)ဇာဂနာ အသစ္ထူေထာင္သည့္ ျမပုဏၰာမာအၿငိမ့္ ဟူ၍။

ျမပုဏၰာမာတြင္ (ကို)ဇာဂနာႏွင့္ တြဲဖက္အညီဆံုးက “အ႐ိုင္း” ျဖစ္သည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုေသာ တင္ဆက္မႈ အသစ္မ်ားႏွင့္ ျမပုဏၰာမာအား စခဲ့ၾက၏။ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ “အမွတ္တရ ရတနာပံု” အစီအစဥ္တြင္ ျမပုဏၰာမာ၏ “ေရွးအၿငိမ့္၊ အမ်ဳိးသားအၿငိမ့္”အစီအစဥ္တုိ႔အား တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့၏။ (ကို)ဇာဂနာ၏ “ေနေကာင္းသြားမွာပါ” ၊ “ အားလည္း နာတယ္၊ ခင္လည္း ခင္တယ္” ၊ “သနားတယ္” ၊ “သိေနတယ္ေလ” ။ ပ်က္လံုးမ်ားက လူထုစကား ျဖစ္၍လာသည္။

လူရႊင္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ပ်က္လံုးမ်ားမွာမူ ေျပာစရာမရွိ။ “အား” ေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ျမပုဏၰာမာ၏ အၿငိမ့္ခန္း အဖြင့္အား ပရိသတ္ စိတ္၀င္စားရန္ (ကို)ဇာဂနာတုိ႔ ျပင္ၾကရျပန္သည္။ မင္းသမီး၏ အကအား ပရိသတ္က တခုတ္တရ ထုိင္ၿပီး ၾကည့္ရႈခ်င္ေစရန္ ျမပုဏၰာမာ၏ အၿငိမ့္အဖြင့္ေတးထပ္အား အမ်ဳိးသားေန႔ ဂုဏ္ျပဳေတးထပ္ႏွင့္စသည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး (ဦး)၀င္းဦးက ေရးေပး၏။

“….. မ်ဳိးျမန္မာ စံပမာျပဳသိရန္ဆို ကနက္၏သ႑န္ သီဟာၾကငွာန္း ေရႊနန္းေရႊထီး ျပည္ႀကီး ဟန္ထည္ စည္တီး သံႂကြယ္ တေခတ္တခ်ိန္ကလွ်မ္း...” (ရတီ-၂၀၀၆ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ စာမ်က္ႏွာ -၁၈၁ မွ)

(င)
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ “၈”ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြင္း၌ (ကို)ဇာဂနာသည္ အႏုပညာရွင္ တဦးအေနႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရး တုိက္ပြဲတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ခဲ့၏။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လူထုတရားပြဲမ်ားတြင္ (ကို)ဇာဂနာက အုပ္စုိးသူ အာဏာရွင္မ်ားအား သေရာ္သည့္ ပ်က္လံုးမ်ားက ထိမိလွ၏။

မၾကာ။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၂)ရက္ေန႔တြင္ အာဏာသိမ္းစစ္အုပ္စုက (ကို)ဇာဂနာအား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဘားလမ္းရွိ စံပယ္ဦးစာေပတုိက္ အတြင္းမွာပင္ ၀င္ေရာက္၍ ဖမ္းဆီးခဲ့၏။ အၿငိမ့္စင္ မီးေရာင္ေအာက္မွ နံရံေလးဘက္အၾကား အေမွာင္တုိက္အတြင္းသုိ႔ (ကို)ဇာဂနာ ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ (ကို)ဇာဂနာ၏ ပ်က္လံုးမ်ားကမူ လူထုအၾကား၌ ပ်ံံ႕ႏွံ႔၍ေန၏။ စစ္အုပ္စုမွ ေသနတ္ျပ၍ (ကို)ဇာဂနာ၏ ပ်က္လံုးမ်ားအား ဖမ္းဆီး၍မရ။

(စ)
“အင္းစိန္”မွ ျပန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ (ကို)ဇာဂနာ အၿငိမ့္စင္ေပၚသို႔ တတ္ခြင့္မရေတာ့။ အာဏာရွင္တုိ႔သည္ (ကို)ဇာဂနာ၏ ပ်က္လံုးမ်ားအား ဒီ၀ီဇံတပ္မႀကီးတခု၏ က်ည္ပစ္အားထက္ ေၾကာက္လန္႔ဟန္တူ၏။ (ကို)ဇာဂနာအား အ ၿငိမ့္ကခြင့္ လံုး၀ခြင့္မျပဳေတာ့။

(၁၉)ႏွစ္လံုးလံုး (ကို)ဇာဂနာ အၿငိမ့္ကခြင့္မရ၊ ပ်က္လံုးထုတ္ခြင့္မရ။ ကန္႔လန္႔ကာ။ မီးေရာင္ေအာက္၌ ေဖ်ာ္ေျဖ ကျပခြင့္မရသည့္ (ကို)ဇာဂနာ။ ဘာလုပ္မည္နည္း။ သူ၏ အႏုပညာက “ရပ္”၍ မေန။ “အ”၍ မသြား။ လူထုထံသို႔ စီး၀င္ရန္ ႀကိဳးစားဆဲ။ (ကို)ဇာဂနာသည္ ကန္႔လန္႔ကာ မီးေရာင္ေအာက္မွေန၍ ပိတ္ကားဖလင္ၾကားႏွင့္ ဖန္သားျပင္သို႔ ကူးေျပာင္းရန္ သူ႔၏အႏုပညာအား လူထုထံသို႔ စိမ့္၀င္ စီးဆင္းေစျပန္၏။

ဤတြင္ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္ (ကို)ဇာဂနာ ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္သူရဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္၏။ အၿငိမ့္စင္တြင္ ကိုယ္တုိင္ မီးေရာင္ေအာက္သို႔ မ၀င္ႏို္င္ေသာ္လည္း ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွေန၍ ၀ါယမ စုိက္ျပန္သည္။ ကင္းေေကာင္၊ ေဂၚဇီလာ၊ ေညာင္ေညာင္၊ ထင္ေပၚ၊ ဒိန္းေဒါင္၊ အာႏိုး၊ ထိန္ထိန္၊ စုတ္ဖြား၊ ခ်က္စူးတုိ႔အား (ကို)ဇာဂနာက မီးေရာင္ေအာက္သို႔ ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပး၏။

အၿငိမ့္စင္ေပၚသို႔ တတ္ခြင့္မရသည့္ (ကို)ဇာဂနာသည္ ဖန္သားျပင္မွတဆင့္ “မိုးအၿငိမ့္”ဟူ၍ VCDႏွင့္ လူထုအား ေဖ်ာ္ေျဖျပန္၏။ ေအာင္ျမင္၏။ လူထုမွ အားေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ရာဇာေန၀င္းႏွင့္ “ရာဇာႀကီး ႏွစ္ပါးခြင္”အား ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သူရမွ ႐ိုက္၏။ အၿငိမ့္စင္ျမင့္မွ လုပ္ခ်င္သည္မ်ားအား လုပ္ခြင့္မရခင္ (ကို)ဇာဂနာမွ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ၾသခက္စၾတာႏွင့္ ႏွစ္ပါးက၏။ ေျမ၀ုိင္းအကလည္း ပါ၏။

အၿငိမ့္စင္ျမင့္မွစ၍ ပရိသတ္သိခဲ့ရေသာ (ကို)ဇာဂနာသည္ (၁၉)ႏွစ္လံုးလံုး အၿငိမ့္ကခြင့္မရခဲ့။ သို႔ေသာ္ လူထုပရိသတ္ကမူ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာအျဖစ္ သူတုိ႔၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္၌ စြဲၿမဲစြာ ထင္ေနဆဲ။ အၿငိမ့္ကျပခြင့္ မရသည့္ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္ႏွင့္ ဗြီဒီယိုတုိ႔တြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္သည္။ ဟာသသရုပ္ေဆာင္ (ကို)ဇာဂနာအျဖစ္ လူထုပရိသတ္က လက္ခံအားေပးၾက၏။ တဖန္ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗြီဒီယိုဇာတ္ကားမ်ား႐ိုက္၏။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သူရအျဖစ္ႏွင့္။ ဒါ႐ုိက္တာ ေမာင္သူရ ႐ိုက္ကူးသည့္ ဇာတ္ကားမ်ားက မဲျပာပုဆုိးကားမ်ား မဟုတ္။ ေတြးစရာပါ၏။ စဥ္းစားရန္ပါ၏။ နိမိတ္ပံု မ်ား သံုး၏။ သေကၤတမ်ား ပါ၏။ ထူးသည္ဟု ဆိုရမည့္ကားမ်ား။

(ဆ)
လြန္ခဲ့သည့္ (၂)ႏွစ္ေလာက္က ၾကည့္ခဲ့ရသည့္ VCD ဇာတ္ကားအား ျပန္၍သတိရမိသည္။ ဒါ႐ိုက္တာက ေမာင္ သူရ။ မင္းသမီး တေယာက္မွ မပါ။ မင္းသားဟု ေျပာ၍ရမည္က လူမင္း။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္မ်ားက (ကို)ဇာဂနာႏွင့္ (ကို)ေက်ာ္သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္။ ဇာတ္ရံမ်ား ပါသည္။ အားလံုး လူရႊင္ေတာ္မ်ားပင္။ ေညာင္ေညာင္ တေယာက္ကိုေတာ့ မွတ္မိေန၏။ (ကို)ေက်ာ္သူႏွင့္ (ကို)ဇာဂနာ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေငြေၾကးျပည့္စံုသည့္ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းအစား ျပဳလုပ္ၾက၏။ အေျခခံမရွိေသာ သူတေယာက္အား ေငြေၾကးမ်ား ပံုေပးလုိက္လွ်င္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ။ အလံုးစံုပ်က္စီးျခင္းသို႔ ဆိုက္သြားမည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ...။

ေလာင္းေၾကးက ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္ေၾကး။ ဤတြင္ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သူရ ႐ိုက္ျပ၏။ လူမင္းက ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုး က်ဴးေက်ာ္ ရပ္ကြက္တြင္ ေနသည္။ ပေထြးက အရက္သမား၊ အေမက ပေထြးကို ေၾကာက္ရသည္။ ပေထြးက မင္းသားႀကီး (ဦး)ေအာင္လြင္။ လူမင္းက ၿမိဳ႕တြင္းရွိ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းတခုတြင္ လုပ္သည့္ အလုပ္ၾကမ္းသမား။ ပေထြးႏွင့္ ႀကီးခဲ့ရသည့္ လူငယ္တဦး။ ပညာမသင္ခဲ့ရ။ ေလာကနီတိ မသိ။ လုပ္ခထဲမွ ပေထြးအား အရက္ဖုိးေပးရသည္။ ဤဇာတ္ေကာင္ လူမင္းအား (ကို)ေက်ာ္သူႏွင့္ (ကို)ဇာဂနာက ေငြက်ပ္ဆယ္သိန္း ေခၚေပးၿပီး သူဘာျဖစ္မည္ကို အေလာင္းအစားလုပ္ၾက၏။ မၾကာ ေငြဆယ္သိန္းအား မစီမံတတ္၍ လူမင္း အလံုးစံု ပ်က္သုဥ္းျခင္းသို႔ ဆုိက္သြား၏။ မိခင္ေသ၏။ ဘ၀ပ်က္၏။

ဤတြင္ (ကို)ေက်ာ္သူႏွင့္ (ကို)ဇာဂနာတုိ႔၏ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားႏွင့္ ဇာတ္လမ္းအားပို႔၏။ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ေငြေၾကးဓနတုိ႔ကား ေကာင္းမြန္စြာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ မျပဳလုပ္ႏို္င္ပဲ ပိုင္ဆုိင္ေနပါက မိမိႏွင့္ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ အလံုးစံု ပ်က္သုဥ္းျခင္းသို႔ ဆုိက္ေရာက္ေစေၾကာင္း။ ၿပီးၿပီ။

သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သူရ႐ိုက္ျပသည့္ “နိမိတ္ပံု”မ်ားအား ရွာေနမိသည္။ လူမင္းအား လူမင္းအ ျဖစ္ မျမင္ေတာ့။

(ကို)ဇာဂနာက အႏုပညာတြင္ အဘက္ဘက္မွ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆုိရမည္။ ဘာေၾကာင့္နည္း။ (ကို)ဇာဂနာက သူ၏အႏုပညာအား သူ၏ႏွလံုးသားႏွင့္ ဖန္တီး၏။ သူ႔ႏွလံုးေသြးက လူထု၏ ႏွလံုးေသြးႏွင့္ ဆက္၍ စီးေမွ်ာေနသည္။ လူထုရင္ခုန္လွ်င္ (ကို)ဇာဂနာ ရင္ခုန္၏။ လူထု ရယ္ရႊင္လွ်င္ (ကို)ဇာဂနာ ရယ္ရႊင္၏။ လူထုတုိက္ပြဲ၀င္လွ်င္ ထုိတုိက္ပြဲ၌ (ကို)ဇာဂနာရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ (ကို)ဇာဂနာ၏ အႏုပညာက လူထု၏ အႏုပညာ။ လူထုႏွလံုး သည္းပြတ္မွ လာသည့္ အႏုပညာ…။

(ျပည္သူ႔အႏုပညာရွင္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳပါသည္)

http://drlunswe.blogspot.com/