ျမန္မာ့လူမႈေရး မီးေတာင္ႀကီး ေပါက္ကြဲရန္ အသင့္ျဖစ္ေန
လယ္ရီေဂ်ဂင္
ၾကာသပေတးေန႔၊ ၾသဂုတ္လ 07 2008 10:00 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
သံဃာမ်ားႏွင့္လူထုက စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္ေန
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးကို ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္၏ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပဳတ္က်လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ ဒီမိုကေရစီေရး လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ပြါးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂ဝ ရွိသည့္ အခါတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ေလာက္သည့္ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးမွာ ယခုအခါ အတိတ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ ၁ လေက်ာ္ၾကာလွ်င္ပင္ စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူမ်ားကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ အၾကမ္းဖက္ကာ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေခ်မႈန္း ပစ္လိုက္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ စစ္မွန္ေသာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေလာက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈဟူ၍ အနည္းအက်ဥ္းသာ ေတြ႔ခဲ့ရေတာ့သည္။ ႏွစ္ ၂ဝ ၾကာ၍မွ တိုးတက္မႈ တစံုတရာကို မျမင္ရေသာအခါ ျမန္မာျပည္သည္ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္တြင္ ေနရေတာ့မည္ဟု ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားအျပားက ယံုၾကည္လာၾကေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယမန္ႏွစ္က ေခတ္သစ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ေလာဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေလး သန္းလာျပန္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား လမ္းေပၚသို႔ ထြက္လာၿပီး စစ္အစိုးရကို ဆႏၵျပၾကကာ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးတည္း ဟူေသာ လႈပ္ရွားမႈသစ္တရပ္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဤတႀကိမ္တြင္လည္း စစ္တပ္က အင္အားသံုး၍ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရျပန္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္းရွိ လႈပ္ရွား တက္ႂကြသူ အမ်ားအျပားလည္း ေထာင္က်သူက်၊ ေျမေအာက္လွ်ဳိးသူလွ်ဳိးရ ျဖစ္ကုန္ျပန္သည္။
မယ္မယ္ရရ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားက သက္ေသျပေနသည္။ ျပည္တြင္းရွိ ျမန္မာလူမ်ဳိး စီးပြါးေရးသမား အမ်ားအျပားက ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္သည့္ လူမႈေရး မီးေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီဟု က်ေနာ့္အား ေျပာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါၿပီ။ လိုေနတာ မီးပြါးေလးပါပဲ၊ အဲဒါကလဲ အခ်ိန္မေရြး ေပၚလာႏိုင္တာပဲ ဟု သူတုိ႔က ေျပာၾကပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မည္သူကမွ် ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္မျဖစ္ခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို စစ္တပ္က အညႇာတာ ကင္းမဲ့စြာ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သူ ဦးအုန္းေဂ်ာ္ကမူ ဤအေရးအခင္းတြင္ ေသသူမွာ ၄ ဦးသာ ရွိပါသည္၊ ယင္းတို႔မွာလည္း အခ်င္းခ်င္း တက္နင္းမိၾက၍သာ ေသျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္တပ္က ပစ္၍ မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို အေၾကာက္အကန္ ေျပာဖူးပါသည္။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေလ့လာသူ အမ်ားစုကမူ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္၍ လူ ၃ဝဝဝ ခန္႔ ေသဆံုးခဲ့ႏိုင္သည္ ဟု ဆိုခဲ့ၿပီး စစ္တပ္က တိုးတုိးတိတ္တိတ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံသည္က မူ လူေပါင္းအနည္းဆံုး ၆ဝဝဝ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
အမွန္စင္စစ္ ယခု ထိန္းသိမ္းခံေနရသည့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိတဦးက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ခန္႔မွန္းခ်က္အရပင္ ေသဆံုးသူေပါင္း ၁ဝဝဝဝ ေက်ာ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “အေလာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တိတ္တိတ္ကေလး မီးသၿဂဳိလ္ လိုက္တာ၊ ဒီေတာ့ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ သတ္ခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားလဲ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု သူက ေျပာပါသည္။ ဤသို႔ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ယမန္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာလမ်ားကလဲ ျဖစ္ခဲ့ဖြယ္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတိုင္းအတာ ပမာဏကမူ အေတာ္ပင္ နည္းပါလိမ့္မည္။
လူအမ်ားစု နားမလည္ၾကေသးသည့္ အခ်က္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ “လူထုလႈပ္ရွားမႈ” ႀကီးသည္ စစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့လုနီးနီး ျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ “က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပသမားေတြကို အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ေလ်ာလိုက္ဘို႔ နဲနဲေလး လိုေတာ့တာဗ်” ဟု ယခုအခါ လာဘ္စားမႈ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မႈတို႔ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၉၇ ႏွစ္က်ခံေနရေသာ အႀကီးတန္း ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ သိန္းေဆြက သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတဦးကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ “ဆႏၵျပပြဲေတြသာ ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ေလာက္ ဆက္ျဖစ္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္ရေတာ့မွာ” ဟု သူက ေတြးေတြးဆဆ ေျပာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆႏၵျပသူမ်ားက အရင္ လက္ေလွ်ာ့ အရံႈးေပးလိုက္ၾကသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသခဲ့ရၿပီး ထို႔ထက္ပိုေသာ အေရအတြက္က ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ေျပး ခိုလံႈခဲ့ၾကရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ၿပီးကတဲက ျမန္မာ ၂ သိန္းခြဲေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ ယူခဲ့ရသည္။ ပထမအသုတ္က ေတာေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ေဒသမ်ား ျဖစ္ေသာ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာတပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေတြ႔ရာေနရာတြင္ ပစ္သတ္မည္စိုး၍ ယင္းတုိ႔ကို ေရွာင္ကြင္းကာ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကရသည္။ လမ္းတြင္အဖ်ား ေရာဂါႏွင့္ အျခားေရာဂါ မ်ဳိးစံုျဖစ္ေသာ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး တို႔ကို ခံခဲ့ၾကရသည္ သာမက လမ္းတြင္ စားနပ္ရိကၡာ ျပတ္ေတာက္မႈကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ၾကရေသးသည္။
သူတို႔ အမ်ားအျပားကို ယခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာစစ္တပ္ကို အံတု တိုက္ခိုက္ေနေသးသည့္ တိုင္းရင္းသား သူပုန္အဖြဲ႔မ်ားက အကူအညီမ်ား ေပးခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီႏွင့္ ရွမ္းသူပုန္အဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအေျခအေနက ျမန္မာ အတိုက္အခံမ်ားကို တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား၏ တရားဝင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႏွင့္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳေစခဲ့သည္။ သူတို႔၏ အေရးေတာ္ပံုကို ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီး သူတို႔ အနာဂါတ္ ႏိုင္ငံေရး စီမံကိန္းမ်ား၏ အစိတ္အပိုင္းတရပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သူတုိ႔တြင္ စိတ္ထိခုိ္က္ဖြယ္ ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ရွိၾကသည္။ သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ မေတြ႔ၾကရေတာ့သည့္ မိဘမ်ား၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ခြဲခြါ ထားရစ္ခဲ့ၾကရသည္။ အခ်ဳိ႔မွာ သူတို႔ ကေလးငယ္မ်ားကို လြတ္လပ္ေရးခရီး လမ္းခရီးရွည္ႀကီး၏ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္မည္စုိး၍ အဖိုးအဖြါးမ်ားႏွင့္ ထားခဲ့ၾကရသည္။ ဤကေလးငယ္မ်ားသည္ သူတို႔ မိဘမ်ားကို မေတြ႔မျမင္ဖူး၊ အခ်ဳိ႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ မိဘမ်ားကို စကားပင္ မေျပာဖူးဘဲ အရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဤစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရမႈမ်ားသည္ ထြက္ေျပးလာခဲ့သူမ်ားကို သာမက က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ား အေပၚတြင္လည္း ဖ်က္မရသည့္ အမာရြတ္မ်ား က်န္ရစ္ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ က်ဳိးပဲ့၍ ဒုကၡိျဖစ္ေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္။ အထိန္းသိမ္းခံ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း လႈပ္ရွားမႈအေပၚ တက္ႂကြ၍ မဟာဗ်ဴဟာက်ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ဤဒီခ်ဳပ္၏ မေအာင္ျမင္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ပါတီတြင္း အထင္အျမင္ ေသးမႈမ်ားေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဤေခါင္းေဆာင္မႈ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ဆည္းရန္ ၁၉၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လူထု အမ်ားအျပားက လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လာၾကသည္။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ခင္ညြန္႔ကို ဖမ္းၿပီးေနာက္ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား လြတ္လာသည့္အခါ အေကာင္းျမင္ အယူအဆမ်ား ျပန္လည္ ေမြးဖြါးလာျပန္သည္။ “ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ကိုကိုႀကီးပဲ” ဟု အမည္မေဖၚလိုသူ ျမန္မာပညာရွင္ တဦးက အဆိုပါ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လြတ္ေျမာက္လာအၿပီးတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ “သူက အတိုက္အခံထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ၿပီးရင္ အထက္ဆံုးသူ တဦးဘဲ” ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဆိုပါ အဓိက ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း ခဏေလးသာ လြတ္လပ္စြာ ေနလိုက္ရၿပီး ေထာင္ထဲသို႔ တဖန္ ေရာက္သြား ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္မွာ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ ေငြေဖါင္းပြမႈမ်ားကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပသည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအတြက္ အေျခခံေကာင္းမ်ားကို ခ်မွတ္ေပးခဲ့သည္။ သူတုိ႔သည္ ထုိႏွစ္အေစာပိုင္းက တိုင္းျပည္၏ စီးပြါးေရး ဒုကၡမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လူထုၾကား ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ စာမ်ား ထုတ္ေဝ ျဖန္႔ခ်ိေပးပို႔သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ သူတို႔ကို ေနာက္တႀကိမ္ အသံတိတ္သြားေစရန္ စစ္အစိုးရ အတြက္ အပူတျပင္း လိုအပ္လာျပန္သည္မွာ အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။
ယမန္ႏွစ္က ဆႏၵျပပြဲမ်ား၏ အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေလာင္စာဆီႏွင့္ စားေသာက္ကုန္ ေစ်းႏံႈးမ်ား တက္ေနမႈမွာ ယခုထိ ဆက္ျဖစ္ေနဆဲ ရွိသည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အဆင့္ေအာက္ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာလူထုမွာ ပိုမို မ်ားျပားလာေနသည္။ ဤျပႆနာသည္ ေနာက္ထပ္ လမ္းေပၚတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ မီးခဲ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ လူအမ်ား သိပ္သတိမထားမိလိုက္သည့္ အခ်က္မွာ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ အေရးပါေသာ အစိတ္အပိုင္းမွ ဆႏၵျပပြဲတြင္ လူငယ္ အမ်ားအျပား ပါဝင္ခဲ့သည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤအသက္ ၃ဝ ေအာက္ လူငယ္မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအေၾကာင္း မမွတ္မိ မသိရွိႏိုင္ၾကပါ။ သူတို႔၏ ေနာင္ေတာ္မ်ားလိုပင္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အေရးအခင္းက သူတို႔ကို ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္သြင္းေပးလိုက္ျပန္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အေရးအခင္း ၿပီးကတဲက သိသိသာသာ တိုးတက္လာသည့္ အခ်က္မွာ စစ္အစိုးရအေပၚ လူထု၏ ေဒါသ ျဖစ္သည္။ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးက လူထု၏ နာက်ည္းမႈႏွင့္ အမ်က္ေဒါသကို အားျဖည့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ ဆိုင္ကလံုး၏ ဖ်က္ဆီးမႈကို စစ္အစိုးရက ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္ အေရးယူမႈ မရွိခဲ့ျခင္းက ဘာလာလာ လုပ္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ စစ္အစိုးရ၏ ပံုရိပ္ကုိ ေနာက္ထပ္အိုးမဲ သုတ္လိုက္ျပန္သည္။ ပိုအေရးႀကီးသည့္ အခ်က္မွာ ဤအၾကပ္အတည္းကို အရပ္သားမ်ားႏွင့္ လူမႈေရး အုပ္စုမ်ားက မိမိတို႔ဘာသာ တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ပိုမို ယံုၾကည္မႈ ရရွိသြားေစခဲ့သည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ ထိပ္ပိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ေၾကာက္ရြံ႔စိုးရိမ္ေနသည္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူထုက အစိုးရကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ခ်ရန္ ျပင္ဆင္ေနသလား ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကို ႏွိမ္နင္းရန္ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ျပင္းထန္သည့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ ႀကိဳးပန္းေနျပန္သည္။ ဤသို႔ ေနာက္ထပ္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကမည့္ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသးေသာ္လည္း စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အတြက္ေတာ့ အက်ပ္ရိုက္စရာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေနရသည္။ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒတြင္ ျပဌာန္းထားရွိသည့္အတိုင္း စစ္အစိုးရမွ အရပ္သား အစိုးရသို႔ ေျပာင္းလဲသည့္ နည္းျဖင့္ လူထု၏ ေထာက္ခံမႈကို ရမလားဟု လုပ္ေနရျပန္သည္။ ဤအစီအစဥ္အရ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပ ျပဳလုပ္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္ကား မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲမ်ား မတိုင္မီတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားႏွင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ျဖစ္ပြါးလာႏိုင္သည္။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ တကယ့္ကို မတည္ၿငိမ္ေသာ ကာလ ျဖစ္သည္။ သံဃာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္သည့္ ေနာက္ထပ္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။
(လယ္ရီေဂ်ဂင္၏ Burma's social volcano ready to erupt ကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
လယ္ရီေဂ်ဂင္
ၾကာသပေတးေန႔၊ ၾသဂုတ္လ 07 2008 10:00 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
သံဃာမ်ားႏွင့္လူထုက စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ၿခိမ္းေျခာက္ေန
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးကို ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္၏ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပဳတ္က်လုဆဲဆဲ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ ဒီမိုကေရစီေရး လူထုဆႏၵျပပြဲႀကီး ျဖစ္ပြါးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂ဝ ရွိသည့္ အခါတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ခဲ့ေလာက္သည့္ အေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရးမွာ ယခုအခါ အတိတ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ ၁ လေက်ာ္ၾကာလွ်င္ပင္ စစ္တပ္က ဆႏၵျပသူမ်ားကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ အၾကမ္းဖက္ကာ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ေခ်မႈန္း ပစ္လိုက္သည္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ စစ္မွန္ေသာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေလာက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈဟူ၍ အနည္းအက်ဥ္းသာ ေတြ႔ခဲ့ရေတာ့သည္။ ႏွစ္ ၂ဝ ၾကာ၍မွ တိုးတက္မႈ တစံုတရာကို မျမင္ရေသာအခါ ျမန္မာျပည္သည္ ေနာက္ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္တြင္ ေနရေတာ့မည္ဟု ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားအျပားက ယံုၾကည္လာၾကေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ယမန္ႏွစ္က ေခတ္သစ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ေလာဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေလး သန္းလာျပန္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား လမ္းေပၚသို႔ ထြက္လာၿပီး စစ္အစိုးရကို ဆႏၵျပၾကကာ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးတည္း ဟူေသာ လႈပ္ရွားမႈသစ္တရပ္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဤတႀကိမ္တြင္လည္း စစ္တပ္က အင္အားသံုး၍ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရျပန္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္းရွိ လႈပ္ရွား တက္ႂကြသူ အမ်ားအျပားလည္း ေထာင္က်သူက်၊ ေျမေအာက္လွ်ဳိးသူလွ်ဳိးရ ျဖစ္ကုန္ျပန္သည္။
မယ္မယ္ရရ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားက သက္ေသျပေနသည္။ ျပည္တြင္းရွိ ျမန္မာလူမ်ဳိး စီးပြါးေရးသမား အမ်ားအျပားက ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္သည့္ လူမႈေရး မီးေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီဟု က်ေနာ့္အား ေျပာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါၿပီ။ လိုေနတာ မီးပြါးေလးပါပဲ၊ အဲဒါကလဲ အခ်ိန္မေရြး ေပၚလာႏိုင္တာပဲ ဟု သူတုိ႔က ေျပာၾကပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မည္သူကမွ် ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္မျဖစ္ခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို စစ္တပ္က အညႇာတာ ကင္းမဲ့စြာ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သူ ဦးအုန္းေဂ်ာ္ကမူ ဤအေရးအခင္းတြင္ ေသသူမွာ ၄ ဦးသာ ရွိပါသည္၊ ယင္းတို႔မွာလည္း အခ်င္းခ်င္း တက္နင္းမိၾက၍သာ ေသျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္တပ္က ပစ္၍ မဟုတ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို အေၾကာက္အကန္ ေျပာဖူးပါသည္။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေလ့လာသူ အမ်ားစုကမူ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္၍ လူ ၃ဝဝဝ ခန္႔ ေသဆံုးခဲ့ႏိုင္သည္ ဟု ဆိုခဲ့ၿပီး စစ္တပ္က တိုးတုိးတိတ္တိတ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံသည္က မူ လူေပါင္းအနည္းဆံုး ၆ဝဝဝ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။
အမွန္စင္စစ္ ယခု ထိန္းသိမ္းခံေနရသည့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိတဦးက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ခန္႔မွန္းခ်က္အရပင္ ေသဆံုးသူေပါင္း ၁ဝဝဝဝ ေက်ာ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “အေလာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တိတ္တိတ္ကေလး မီးသၿဂဳိလ္ လိုက္တာ၊ ဒီေတာ့ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ သတ္ခဲ့တဲ့ အေထာက္အထားလဲ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု သူက ေျပာပါသည္။ ဤသို႔ အလားတူ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ယမန္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာလမ်ားကလဲ ျဖစ္ခဲ့ဖြယ္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အတိုင္းအတာ ပမာဏကမူ အေတာ္ပင္ နည္းပါလိမ့္မည္။
လူအမ်ားစု နားမလည္ၾကေသးသည့္ အခ်က္မွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ “လူထုလႈပ္ရွားမႈ” ႀကီးသည္ စစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့လုနီးနီး ျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ “က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပသမားေတြကို အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ေလ်ာလိုက္ဘို႔ နဲနဲေလး လိုေတာ့တာဗ်” ဟု ယခုအခါ လာဘ္စားမႈ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မႈတို႔ႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၉၇ ႏွစ္က်ခံေနရေသာ အႀကီးတန္း ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ သိန္းေဆြက သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတဦးကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ “ဆႏၵျပပြဲေတြသာ ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ေလာက္ ဆက္ျဖစ္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္ရေတာ့မွာ” ဟု သူက ေတြးေတြးဆဆ ေျပာခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆႏၵျပသူမ်ားက အရင္ လက္ေလွ်ာ့ အရံႈးေပးလိုက္ၾကသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသခဲ့ရၿပီး ထို႔ထက္ပိုေသာ အေရအတြက္က ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ေျပး ခိုလံႈခဲ့ၾကရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ၿပီးကတဲက ျမန္မာ ၂ သိန္းခြဲေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ ယူခဲ့ရသည္။ ပထမအသုတ္က ေတာေတာင္မ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ေဒသမ်ား ျဖစ္ေသာ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာတပ္ဖြဲ႔မ်ားက ေတြ႔ရာေနရာတြင္ ပစ္သတ္မည္စိုး၍ ယင္းတုိ႔ကို ေရွာင္ကြင္းကာ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကရသည္။ လမ္းတြင္အဖ်ား ေရာဂါႏွင့္ အျခားေရာဂါ မ်ဳိးစံုျဖစ္ေသာ ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး တို႔ကို ခံခဲ့ၾကရသည္ သာမက လမ္းတြင္ စားနပ္ရိကၡာ ျပတ္ေတာက္မႈကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ၾကရေသးသည္။
သူတို႔ အမ်ားအျပားကို ယခုအခ်ိန္အထိ ျမန္မာစစ္တပ္ကို အံတု တိုက္ခိုက္ေနေသးသည့္ တိုင္းရင္းသား သူပုန္အဖြဲ႔မ်ားက အကူအညီမ်ား ေပးခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီႏွင့္ ရွမ္းသူပုန္အဖြဲ႔မ်ား ျဖစ္သည္။ ဤအေျခအေနက ျမန္မာ အတိုက္အခံမ်ားကို တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား၏ တရားဝင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႏွင့္ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳေစခဲ့သည္။ သူတို႔၏ အေရးေတာ္ပံုကို ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈက အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီး သူတို႔ အနာဂါတ္ ႏိုင္ငံေရး စီမံကိန္းမ်ား၏ အစိတ္အပိုင္းတရပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သူတုိ႔တြင္ စိတ္ထိခုိ္က္ဖြယ္ ရင္နာစရာ ဇာတ္လမ္းမ်ား ရွိၾကသည္။ သူတို႔ကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ မေတြ႔ၾကရေတာ့သည့္ မိဘမ်ား၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ခြဲခြါ ထားရစ္ခဲ့ၾကရသည္။ အခ်ဳိ႔မွာ သူတို႔ ကေလးငယ္မ်ားကို လြတ္လပ္ေရးခရီး လမ္းခရီးရွည္ႀကီး၏ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္မည္စုိး၍ အဖိုးအဖြါးမ်ားႏွင့္ ထားခဲ့ၾကရသည္။ ဤကေလးငယ္မ်ားသည္ သူတို႔ မိဘမ်ားကို မေတြ႔မျမင္ဖူး၊ အခ်ဳိ႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ မိဘမ်ားကို စကားပင္ မေျပာဖူးဘဲ အရြယ္ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဤစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရမႈမ်ားသည္ ထြက္ေျပးလာခဲ့သူမ်ားကို သာမက က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ား အေပၚတြင္လည္း ဖ်က္မရသည့္ အမာရြတ္မ်ား က်န္ရစ္ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ က်ဳိးပဲ့၍ ဒုကၡိျဖစ္ေနေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္။ အထိန္းသိမ္းခံ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ၂ဝ အတြင္း လႈပ္ရွားမႈအေပၚ တက္ႂကြ၍ မဟာဗ်ဴဟာက်ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ဤဒီခ်ဳပ္၏ မေအာင္ျမင္ခဲ့မႈမ်ားေၾကာင့္ ပါတီတြင္း အထင္အျမင္ ေသးမႈမ်ားေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဤေခါင္းေဆာင္မႈ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ဆည္းရန္ ၁၉၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လူထု အမ်ားအျပားက လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လာၾကသည္။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရး အႀကီးအကဲ ခင္ညြန္႔ကို ဖမ္းၿပီးေနာက္ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား လြတ္လာသည့္အခါ အေကာင္းျမင္ အယူအဆမ်ား ျပန္လည္ ေမြးဖြါးလာျပန္သည္။ “ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္စရာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ကိုကိုႀကီးပဲ” ဟု အမည္မေဖၚလိုသူ ျမန္မာပညာရွင္ တဦးက အဆိုပါ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လြတ္ေျမာက္လာအၿပီးတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ “သူက အတိုက္အခံထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ၿပီးရင္ အထက္ဆံုးသူ တဦးဘဲ” ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဆိုပါ အဓိက ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း ခဏေလးသာ လြတ္လပ္စြာ ေနလိုက္ရၿပီး ေထာင္ထဲသို႔ တဖန္ ေရာက္သြား ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္မွာ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ ေငြေဖါင္းပြမႈမ်ားကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပသည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအတြက္ အေျခခံေကာင္းမ်ားကို ခ်မွတ္ေပးခဲ့သည္။ သူတုိ႔သည္ ထုိႏွစ္အေစာပိုင္းက တိုင္းျပည္၏ စီးပြါးေရး ဒုကၡမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လူထုၾကား ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ စာမ်ား ထုတ္ေဝ ျဖန္႔ခ်ိေပးပို႔သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ သူတို႔ကို ေနာက္တႀကိမ္ အသံတိတ္သြားေစရန္ စစ္အစိုးရ အတြက္ အပူတျပင္း လိုအပ္လာျပန္သည္မွာ အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။
ယမန္ႏွစ္က ဆႏၵျပပြဲမ်ား၏ အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေလာင္စာဆီႏွင့္ စားေသာက္ကုန္ ေစ်းႏံႈးမ်ား တက္ေနမႈမွာ ယခုထိ ဆက္ျဖစ္ေနဆဲ ရွိသည္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အဆင့္ေအာက္ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာလူထုမွာ ပိုမို မ်ားျပားလာေနသည္။ ဤျပႆနာသည္ ေနာက္ထပ္ လမ္းေပၚတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား အခ်ိန္မေရြး ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ မီးခဲ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္သည္။ လူအမ်ား သိပ္သတိမထားမိလိုက္သည့္ အခ်က္မွာ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ အေရးပါေသာ အစိတ္အပိုင္းမွ ဆႏၵျပပြဲတြင္ လူငယ္ အမ်ားအျပား ပါဝင္ခဲ့သည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤအသက္ ၃ဝ ေအာက္ လူငယ္မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ဆႏၵျပပြဲမ်ားအေၾကာင္း မမွတ္မိ မသိရွိႏိုင္ၾကပါ။ သူတို႔၏ ေနာင္ေတာ္မ်ားလိုပင္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အေရးအခင္းက သူတို႔ကို ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္သြင္းေပးလိုက္ျပန္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အေရးအခင္း ၿပီးကတဲက သိသိသာသာ တိုးတက္လာသည့္ အခ်က္မွာ စစ္အစိုးရအေပၚ လူထု၏ ေဒါသ ျဖစ္သည္။ ယမန္ႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့ေသာ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးက လူထု၏ နာက်ည္းမႈႏွင့္ အမ်က္ေဒါသကို အားျဖည့္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ မၾကာေသးခင္က ျဖစ္ပြါးခဲ့သည့္ ဆိုင္ကလံုး၏ ဖ်က္ဆီးမႈကို စစ္အစိုးရက ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္ အေရးယူမႈ မရွိခဲ့ျခင္းက ဘာလာလာ လုပ္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ စစ္အစိုးရ၏ ပံုရိပ္ကုိ ေနာက္ထပ္အိုးမဲ သုတ္လိုက္ျပန္သည္။ ပိုအေရးႀကီးသည့္ အခ်က္မွာ ဤအၾကပ္အတည္းကို အရပ္သားမ်ားႏွင့္ လူမႈေရး အုပ္စုမ်ားက မိမိတို႔ဘာသာ တံု႔ျပန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ပိုမို ယံုၾကည္မႈ ရရွိသြားေစခဲ့သည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ ထိပ္ပိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ေၾကာက္ရြံ႔စိုးရိမ္ေနသည္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူထုက အစိုးရကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္ခ်ရန္ ျပင္ဆင္ေနသလား ဆိုသည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကို ႏွိမ္နင္းရန္ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ျပင္းထန္သည့္ အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ ႀကိဳးပန္းေနျပန္သည္။ ဤသို႔ ေနာက္ထပ္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပၾကမည့္ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသးေသာ္လည္း စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အတြက္ေတာ့ အက်ပ္ရိုက္စရာ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေနရသည္။ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒတြင္ ျပဌာန္းထားရွိသည့္အတိုင္း စစ္အစိုးရမွ အရပ္သား အစိုးရသို႔ ေျပာင္းလဲသည့္ နည္းျဖင့္ လူထု၏ ေထာက္ခံမႈကို ရမလားဟု လုပ္ေနရျပန္သည္။ ဤအစီအစဥ္အရ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား က်င္းပ ျပဳလုပ္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္ကား မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲမ်ား မတိုင္မီတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားႏွင့္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ျဖစ္ပြါးလာႏိုင္သည္။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ တကယ့္ကို မတည္ၿငိမ္ေသာ ကာလ ျဖစ္သည္။ သံဃာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခါင္းေဆာင္သည့္ ေနာက္ထပ္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။
(လယ္ရီေဂ်ဂင္၏ Burma's social volcano ready to erupt ကို ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment