“အကိုေရ...အေမေမွ်ာ္ေနၿပီဆိုတာ လူႀကီးေတြဆီေျပာေပးပါ”

အကို,

အလုပ္က ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္တယ္။ ဒီမွာ မိုးေတြက ရြာလို႔...။ ေႏြရာသီအႀကိဳ ရြာေနတဲ့မိုးနဲ႔အတူ စိတ္ထဲမွာ တခါမွမရႏိုင္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မရွိဖူးေသးတဲ့ လြတ္လပ္ေျမကို တမ္းတရင္း ကိုထီးသီခ်င္း နားေထာင္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ ခံမႏိုင္တဲ့အဆံုး ေရးထုတ္တဲ့စာမွာက်ေတာ့ ေဒါသေတြ သင့္ေနျပန္တယ္။ ရူးရူူးမိုက္မိုက္ကို ဆုေန႔တိုင္းေတာင္းပါတယ္ အကိုရာ။ သူတို႔ကို ဘုရားရုိက္ပါေစလို႔။ အကိုေျပာတဲ့ အဲဒီႏွစ္ဖက္စလံုး (ကိုေက်ာ္သူ၊ ကိုသူရ၊ ကိုစိုင္းမြန္၊ အက်ဥ္းစံ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ မိသားစု တကြဲတျပား ပုန္းေအာင္းေနရသူ ဒီမိုကရက္တစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔မပါ)ကို ဘုရားက တအားသာ သိမ္းႀကဳံးရိုက္ပါေစလို႔ေလ။

ျမန္မာျပည္ထဲက ဆင္းရဲဒုကၡေတြအတိနဲ႔ မိသားစုကစဥ့္ကလ်ား ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနရရွာတဲ့ အေမေတြရဲ႕ ရင္ထဲကက်တဲ့ မ်က္ရည္၊ အဆင္ေျပေနသူေတြ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ၾကဘူးေနာ္။ က်ေနာ္တို႔သိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာနဲ႔ ျပည္ပကမၻာတခြင္မွာ တိုက္အိမ္ျခံက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ အဘေအာင္ဆန္းပါခဲ့တဲ့ ခ်ီးေလာက္မွ တန္ဘိုးမရွိတဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓါတ္မ်ားက ဦးေနဝင္းနဲ႔ တန္းၿပိဳင္ သူရုိ႔မို႔ မရွက္ႏုိင္တာပါ။ အကို႔ကိုပဲ ရင္ဖြင့္ရဲတယ္ဆိုတာလဲ က်ေနာ္တို႔က ဘာေကာင္ညာေကာင္မွမဟုတ္ သူမ်ားေခၚေမြးစားတာခံၿပီး အေရးမပါ အရာမေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေပ်ာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

သိပ္ၿပီးေတာ့စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းလွတဲ့ နအဖဗိုလ္ေတြရဲ႕ရာဇဝင္နိဂံုးနဲ႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ဘြယ္ရာ ဒီဖက္ကလူေတြရဲ႕နိဒါန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အရိုးသားဆံုးက်ေနာ္ေျပာႏိုင္တာကေတာ႔ ျပည္သူအတြက္ ျပည္သူေတြရဲ႕ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ အသက္ေတာင္ေပးလႈဝံ့တယ္ဆိုရင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး တႏိုင္ငံလံုးက ျပည္သူေတြကို သိမ္းႀကံဳးအတင္းအဓမၼ ကိုယ္စားျပဳၿပီးေတာ့ ဒုကၡေတြ လွလွခံေပးခဲ့တယ္ပဲေျပာေျပာ၊ စကားေတြ ႏိုင္ငံတကာ ပတ္ေျပာေပးခဲ့တယ္ပဲဆိုဆို ျပည္သူက ဆံုးျဖတ္လို႔ထြက္လာမယ့္ရလဒ္ကပဲ အေျဖျဖစ္မွာပါ။

ရူပေဗဒမွာ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဥပမာ ဖြင့္ဆိုထားတာက ပစၥည္းတခုကို ဒီေနရာကေန ဟိုေနရာေရာက္ေအာင္ ေရႊ႕ၾကၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီပစၥည္းဟာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာထဲမွာ ေရာက္ရွိေစလိုတဲ့ မူလရည္မွန္းခ်က္ ေနရာဆီကိုေရာက္မွ အလုပ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုပဲ။ အဲလိုမွမဟုတ္ပဲ ေနရာလြဲသြားၿပီဆိုရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းခုလပ္မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာ ပ်က္စီးရပ္တံ့ရၿပီဆိုရင္၊ ရႈံးနိမ့္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အကိုတို႔ရဲ႕ ၇၄အေရးအခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ အေခါင္းထမ္းလာပံုကို မ်က္ႏွာဖံုးထဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္သရုပ္ေဖၚထားတဲ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခမ္းမေမွ်ာ္စင္ပံုႀကီးနဲ႔ ၁၉၈၀ အလြန္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းက ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲ ဖတ္မိဖူးတာေလး ျပန္သတိရလို႔ပါ။ သီဝရီေတြဆိုတာက အၿမဲမွန္မမွန္ေတာ့ မသိဖူးေလ။ စံလြဲတဲ့ သီဝရီထက္ အကိုေျပာသလို ေငြလႊဲတဲ့ ေပါက္ေစ်းႏႈန္းေလာက္ပဲ သိႏိုင္ဖို႔ လူေတြက အားသန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ေပါ႔။

အဲဒီဥပမာဖြင့္ဆိုခ်က္ထဲက အတိုင္းဆိုရင္ နအဖစစ္အစိုးရက မၾကာခင္မွာ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ႔ေနာ္။ ၁၉၇၄ ကာလေတြ တဝိုက္ဆီကစလို႔ ဒီအာဏာရွင္စနစ္ကို အျပတ္ေရႊ႕လာၾကတဲ့ အကို႔ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ ဒီပစၥည္းက ေရြ႕မသြားတာေၾကာင့္ ရႈံးနိမ့္ၾကရေတာ့မယ္ေပါ႔ေလ။ အကိုေရးပို႔လိုက္တဲ့ စာေတြဖတ္ၿပီး ေၾကေၾကကြဲကြဲ ရင္ထဲမေကာင္းခံစားရလြန္းလို႔ပါဗ်ာ။

ေပးဆပ္ခဲ႔သမွ် သူတို႔ေတြရိတ္သိမ္းၾကရေတာ့မွာပါ။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔စီခဲ႔တဲ့ ဖဲစဥ္ေလးကိုင္ၿပီး ခပ္တည္တည္ဆက္ရိုက္လာတဲ့ နအဖက အေထြစံုၿပီမို႔ ကာလာေတြ ခင္းၿပီးေတာ့ ေဒါင္းေတာ့မယ္။ ဒီဘက္က ဆရာေတြခမ်ာမွာေတာ့ ဆြဲဖဲကတက္မလာလို႔၊ စားဖဲက အေရာင္လြဲေနလို႔၊ ခင္းထားတာက အပြင့္ကြာေနလို႔နဲ႔၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တေယာက္တေပါက္ ဟိုလိုစီပါ၊ ဒီလိုတြဲပါနဲ႔ ဖဲကိုင္ထားတဲ့ ျပည္သူေတြခမ်ာမယ္ မ်က္လံုးေလးေတြ ေပကလပ္က ပြဲလယ္မွာငုတ္တုတ္။ ဒီၾကားထဲ တအိမ္ဝင္ထိုင္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဒုိင္ကထုတ္ေပးတဲ့ေငြယူၿပီး ခပ္တည္တည္ဝင္လာေၾကာတဲ့ ဖဲဝယ္ ဖဲဆြယ္ သေဘာက္မသားေတြ(သူရို႕အေမေတြကိုေတာ့ ေဆာရီးပဲ)ကတေမွာင့္။ အင္အယ္ဒီက ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေခၚဖဲလဲ ဟိုဖက္ကဆင္းမလာလို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေကာက္စားဖို႔ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း က်ေတာ့လဲ အဲဒီ အင္အယ္ဒီက ခ်ေပးမယ့္ ပစ္ဖဲပဲ ဆြဲစားဖို႔ ဝိုင္းေမွ်ာ္ေနၾကေတာ့ ဒိုင္ကသိၿပီေပါ့။

စိမ္ေျပနေျပ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းကစားတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ အေမနဲ႔ ဦးေလး အေဒၚေတြ၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြက်ေတာ့ ရႈံးမွာေၾကာက္လို႔ ယုတ္မာၿပီး သူ႔လူမိုက္ေတြနဲ႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ခိုင္းထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒိုင္ဘက္မွာေကာ္မရွင္ယူၿပီး ဝင္ရိုက္ေပးေနတဲ့ ဆရာေကာင္ေတြရွိမွန္းသိေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ဝင္ရိုက္ေပးမလားလို႔ ကာစီႏိုေပါတဲ့ အေမရိကန္ေကာင္ေတြကို ဒိုင္အတြက္ ၿပိဳင္ဘက္ ျဖစ္မလားနဲ႕ ေမွ်ာ္လိုေမွ်ာ္(တကယ္ပါ၊ အျမင္နဲ႔တင္ ရႈံးေနၿပီဆိုေတာ့ ဖဲစီကၽြမ္းတဲ့လူကိုေမွ်ာ္တာေပါ့ေနာ္)။ ဒီလိုနဲ႔ ဝိုင္းလံုးကၽြတ္ ဒိုင္စားၿပီး ပြဲကသိမ္းေတာ့မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဘးအိမ္လိုက္ထားတဲ့ လူေတြမွာေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။

ဒိုင္က ဖဲလိမ္ရိုက္ေနမွန္းသိသိႀကီးနဲ႔ ကံအားကိုးၿပီး မႏုိင့္ရင္ကာ အၾကမ္းမဖက္ ပြဲမဖ်က္ပဲ ဆက္ရိုက္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြကပဲမွားသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျမင္မေတာ္ရင္ တာဝန္ရွိ ရဲေတြက ဝင္ဖမ္းေပးမလားနဲ႔ ေစာင့္ေနတာမ်ားလား။ အဲလိုဆိုရင္ ဖဲဝိုင္းခံကတည္းက ၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္လာဘ္ထိုးၿပီးသားဆိုတာ အားလံုးလဲ သိၾကၿပီးသားနဲ႔မဟုတ္လား။ ပြဲဖ်က္ၿပီးဝင္လုရေအာင္ကလဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မ်က္စပစ္ျပ အခ်က္ေတြေပးၾကနဲ႔ ဒိုင္က ရိပ္မိလို႔ အိမ္သာတံခါးဖြင့္ျပဳၿပီး ေခြးေတြကို ေခၚေစာင့္ခိုင္းထားတယ္။ ျဖစ္လာရင္ ျပည္သူက လူခ်င္းရိုက္ရမွာထက္ ေခြးေတြနဲ႔ အရင္ဆံုးဖက္ကုိက္ေနရမွာ။ ေနာက္ၿပီး ေခြးကိုက္ခံရလို႔ ကာကြယ္ေဆးဘိုးေလးမွ မရွိရင္လဲ ရူးရခ်ည္ရဲ႕ ။ ဒါမွမဟုတ္ ေခြးသတ္လို႔ ေသတယ္ဆိုဦး၊ ေသရက်ဴိးနပ္ဖို႔ ျပည္သူက နိပြန္မာစတာ ဂ်ပန္ဆရာေတြလဲမဟုတ္။

မတရားတာကို မတရားမွန္းသိလို႔ မတရားခံေနရတဲ့ တရြာထဲေန ျပည္သူေတြဘက္က က်ေနာ္တို႔ ရိုးရုိးသားသား အရႈံးခံၿပီး မလိုလဲလိုလဲ ေဘးအိမ္လိုက္ေနတာပါအကိုရယ္။ တေလွ်ာက္လံုးလဲ ဘယ္တုန္းကမွ ဝင္ၿပီးေတာ့ ၾသဇာမေပးခဲ့ပါဘူးဆိုရင္ လိမ္ရာက်မယ္။ အဲဒါကိုမွ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး မေရးရပါဘူးတို႔၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အရင္ လူမႈေရးလုပ္ဘူးေအာင္ ႀကိဳးစားတို႔၊ ဒီျပည္သူေတြအတြက္ ဒို႔ကတသက္လံုး အပင္ပမ္းခံလာတာ မင္းက ဘာမို႔လို႔လဲတို႔နဲ႔ မဆလာလုပ္ငန္းရွင္တခ်ဳိ႔က အတင္း မမိမိရာ လွမ္းကိုင္တာခံလိုက္ရေတာ့၊ ဟင့္အင္း ကိုယ့္ထက္အရင္ ဟိုးနယ္ခ်ဲ႔ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက မိုက္ခဲ႔ဖူးတဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး လူမိုက္ႀကီးမ်ားကို အားက်ၿပီး သူတို႔ "မိုက္ပါရေစ"ဆိုသလို ကိုယ္လဲပဲ မိုက္ၾကည့္ဦးမွလို႔ စိတ္ကူးတုန္းဟာက ျပန္သတိဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ငယ္ငယ္က အမ်ားကေလးေတြနည္းတူ အရမ္းကို လိမၼာခဲ့တာပါဗ်ာ။ ခုမွ အသက္ႀကီးလာလို႔ လူႀကီးျဖစ္ခ်င္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔က ဒီဖက္မွာ ရြာရုိးကိုးေပါက္ ဖဲရိုက္စားလာတဲ့ ၿမိဳ႔ျပင္ေန ကာလသားေခါင္းႀကီးမ်ားကို ၾကားဖူးနားဝနဲ႔တင္ ခ်စ္ေၾကာက္ၾကည္ညိုၿပီးသားပါ။ ဘယ္ကၾကားသလဲဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးမဲ့စက္က ၾကားတာပါ(ယခုဆိုရင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာစက္ကေပါ့)။

တကယ္ေျပာတာပါအကို။ ရႈံးေၾကးကလဲမ်ားလွၿပီ။ ေငြေမ်ာေငြနဲ႔လိုက္တဲ့။ လူေမ်ာခဲ့တာေတြက်ေတာ့ေကာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဦးပဥၹင္းေတြပါအဆစ္ ေမ်ာထားတာ ေရထဲမွာေမွာက္ခံုႀကီး။ နားမလည္ႏိုင္ေသးတာက က်ေနာ္တို႔တဦးစီထက္ ေငြေၾကးတပည့္တပန္းေတာင့္တင္းတဲ့ အၿမဲတမ္းလဲ ဖဲကိုင္ျပည္သူကို ရိုက္စရာ ပိုက္လိုင္းအစား စိုက္ဖို႔ႀကီးပဲ ဂိုက္လိုင္းခ်လာေပးေနက် ေတာပိုင္ ေတာင္ပိုင္ႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္က ႏႈတ္ဆြံ႕လက္တြန္႔ေနၾကတာကိုပါ။ ဝင္ေငြအခ်ိဳးအစားအလိုက္ အခ်ဳိးက်ေလာင္းေၾကးထည့္ေဟ့ဆို က်ေနာ္တို႔က စိမ္ၿပီးသားပဲ။ လူႀကီးတို႔ကသာ ကေလးေတြ ခ်ီပိုးေခၚလာၿပီးေတာ့ မလိမ္နဲ႔ေပါ့။

ဒိုင္က ဝမ္နိမ္ေခၚေနၿပီဆိုမွ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္ႀကဲဘို႔ ကိုယ္တိုင္ဖဲဝင္ကိုင္သင့္တာပါေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ျပည္သူေတြ လက္ထဲစီထားတဲ့ ဖဲအစဥ္က မလွေတာ့လို႔လား။ အဲဒီျပည္သူေတြကို ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးဆြဲစားလာခဲ့ၾကတာပဲဟာ။ ဒီတခ်ီပြဲသိမ္း အင္အယ္ဒီ တအိမ္ေလ်ာ့မွာကိုေစာင့္ၿပီးမွ ကိုယ့္ေတာ ကိုယ့္ေတာင္မွာ ကိုယ္ျပန္ၿပီး ဖဲဒိုင္ကိုင္ဖို႔ အစိီအစဥ္ရွိလို႔ ေငြကို ႀကိဳခ်န္ထားရတယ္ဆိုလဲ သေဘာပဲ။

အဲသလိုဆိုလဲ ျပည္သူက သူ႔ဟာသူ ရွိတာေလး ရင္းႏွီးၿပီးမွရလာရင္ ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ေဝစုေတာ့ သြားမေတာင္းနဲ႔။ ရြာထဲကေမာင္းထုတ္ခံရလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဝွက္ဖဲတခ်ပ္ က်န္ေနေသးတယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူရွိေနတဲ့ အကိုတို႔တေတြ အားလံုးလဲ ၾကံေဆာင္သမွ် ေအာင္ျမင္အႏိုင္ရၾကပါေစ။

ေဇာ္မ်ိဳးလြင္

မုိက္ပါရေစ
“လိမၼာသည္ဆိုျခင္းမွာ သူရဲေဘာနည္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေသြးမရွိျခင္း၊ သတၱိမြဲျခင္း၊ ဒူးတုန္ျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းႀကံျခင္း၊ အေမႏွင့္ ငါမာလွ်င္ၿပီးေရာဆိုေသာ စိတ္ရွိျခင္း၊ ကိုယ့္အိမ္မွ ကိုယ့္အိမ္မွတ္ျခင္း၊ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားတခုတည္းကိုသာၾကည့္ျခင္း၊ ေရွ႕လာမည့္ေဘးကို စည္းလံုး၍ ခုခံရမွန္းမသိျခင္းျဖစ္ပါမူ၊ အို-အခ်င္းတုိ႔ ငါတို႔သည္ မလိမၼာလိုပါၿပီ။ မိုက္သာ မိုက္လိုပါ၏။ ငါတို႔အား မိုက္ခြင့္ကို ျပဳၾကပါကုန္။ ငါတုိ႔မိုက္ပါရေစ”
[တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ေၾကညာစာတမ္း (၁) မွ]

Hollywood: UN Must Act to help Aung San Suu Kyi and Burma

September 6, 2007

Dear United Nations Secretary General Ban Ki-moon,

We are writing to urge you to personally intervene to secure the release of the world's only imprisoned Nobel Peace Prize recipient, Aung San Suu Kyi. As you know, she has been held under house arrest in the Southeast Asian country of Burma for 12 of the past 17 years. On June 19th, she spent her 62nd birthday under house arrest.

Aung San Suu Kyi is not just a charismatic leader, she is the elected leader of the Burmese people. In Burma's last election, she won 82% of the seats in parliament, yet the military regime cruelly locked her up along with many members of her party. Meanwhile, according to the United Nations expert on human rights in Burma, the ruling military regime has burned down or otherwise destroyed over 3,000 villages in eastern Burma, forcing over 1 million and a half people to flee their homes.

This courageous, brave woman whom many call "Burma's Nelson Mandela" should be released and the military regime should end its attacks on civilians. We urge you to take action to secure her immediate release.

Sincerely,

(In Alphabetical Order)

Jennifer Aniston

Anne Archer

Kabir Bedi

Julie Benz

Jane Birkin

Jim Carrey

Jorja Fox

Kris Hahn

Jack Healey

Dustin Hoffman

Anjelica Huston

Eddie Izzard

Mimi Kennedy

Walter Koenig

Christine Lahti

Padma Lakshmi

Laura Linney

Jimmy Miller

Damien Rice

Christina Ricci

Susan Sarandon

Liev Schreiber

Jason Schwartzman

Eric Szmanda

Bonnie Timmerman

Robin Williams

Owen Wilson

Elijah Wood

Robin Wright

ထမင္းတနပ္အတြက္ ကၽြန္သက္ဆက္ေနရရွာသူ အႏုပညာဖက္ခြက္စားမ်ား

နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာအခ်ဳိ႕ ေထာက္ခံမဲထည့္ရန္ စည္း႐ံုးလႈံ႕ေဆာ္မည့္ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးကားမ်ား ႐ုိက္ကူးရန္ စီစဥ္ေန

ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ သတင္းေထာက္ ေပးပို႔သည္။

ေမလတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေတာ့မည့္ နအဖလူသတ္အစိုးရ၏ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းႏိုင္ေရး ျပည္လံုးကြၽတ္ဆႏၵခံယူပြဲတြင္ ေထာက္ခံမဲေပးၾကဖို႔ လံႈ႕ေဆာ္စည္း႐ံုးသည့္ အေနႏွင့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ ျမ၀တီ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတို႔မွ မိနစ္(၄၀)ၾကာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ဇာတ္ကား (၅)ကားကို ထုတ္လႊင့္ျပသႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

အဆုိပါ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ဇာတ္ကားမ်ားကို နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္တင္ဦး၊ ဒါ႐ိုက္တာ မီးပြား၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ဦး (စႏိႈး၀ိႈက္)၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေနာင္ထြန္းလြင္-ညီညီထြန္းလြင္ႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာ ခင္ေမာင္ဦး-စိုးသိမ္းထြဋ္တို႔က ႐ိုက္ကူးရန္ စီစဥ္ေနသည္။

ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ အသက္၊ ေသြး၊ ေခြၽး ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသည့္ ရဟန္းရွင္လူ၊ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားအေပၚ သစၥာေဖာက္သည့္ အဆိုပါ ဒါ႐ိုက္တာမ်ားအား ေငြထုတ္ေပးသည့္ အလိုတူ အလိုပါ ကုမၸဏီမ်ားမွာ (၁) ေအးေအး၀င္း -လပ္ကီးဆဲဗင္း ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး (ဒါ႐ို္က္တာ ခင္ေမာင္ဦး - စိုးသိမ္းထြဋ္) (၂) စိန္ေ႒း ႐ုပ္ရွင္ထုတ္ေရး (ဒါ႐ုိက္တာ ေနာင္ထြန္းလြင္ - ညီညီထြန္းလြင္) (၃) စႏိႈး၀ိႈက္ ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး (ဒါ႐ိုက္တာ စႏိႈး၀ိႈက္ေမာင္ေမာင္ဦး) (၄) ေ႐ႊစင္ဦး ႐ုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ေရး (ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္တင္ဦး)ႏွင့္ (၅) Eleven Media Group (ဒါ႐ိုက္တာမီးပြား)တို႔ျဖစ္ၾကၿပီး ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္းမ်ားကို ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ံုးဥကၠ႒ ျမင့္သိန္းေဖ၊ အတြင္းေရးမွဴး ဒါ႐ိုက္တာ မလိခ စိုးထိုက္ေအာင္၊ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဇာတ္ၫႊန္း ၿငိမ္းမင္းႏွင့္ နအဖ လက္ကိုင္တုတ္ ေအးလြင္တို႔က တာ၀န္ယူ ေရးသားၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။

(ေဒါက္တာလြန္းေဆြ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

“ရာဇဝင္မွာအေရးခံမယ့္ လူစားမ်ဳိးေတြလား”

“ရာဇဝင္မွာ အေရးခံမယ့္ လူစားမ်ိဳးေတြလား” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း(၁၉၁၅-၁၉၄၇)

ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအေပါင္း၏ အတုမဲ့ယံုၾကည္မႈျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ နယ္ခ်ဲ႔ကိုလိုနီ လက္ေအာက္က အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သူ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ဝံ့ဝ့ံစားစား ေမးလိုက္သည့္ ေခါင္းစဥ္ပါ ခံ့ညားထည္ဝါေသာ အသံကို မၾကာခဏ ၾကားေယာင္မိသည္။

ထိုစဥ္က ဆင္းရဲသား အမ်ားနည္းတူ တမတ္တန္းမွ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့သူ၊ အစိုးရဝန္ႀကီးဘဝ လမ္းေဘးက ပလာတာဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံမပါပဲ ေျခက်င္က်ိတ္ခဲ့သူ၊ အျမင္မေတာ္၍ ကားေပၚေခၚတင္သည္ကိုမွ သူ႔အစိုးရထံက အခြင့္အေရးေတာင္းမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ တြန္႔ဆုတ္ခဲ့သူ၊ ေရမကူးတတ္ေသာ၊ စက္ဘီးစီးမကၽြမ္းက်င္ေသာ၊ မိန္းမမည္သို႔ ပိုးရသည္ကို မသိေသာ၊ အထူးအားျဖင့္ ျပည္သူထဲက ျပည္သူသာလွ်င္ျဖစ္ေသာ ေရွးဦးပထမ မူလတပ္မေတာ္ႀကီးအား တည္ေထာင္ေပးခဲ့သူ တပ္မေတာ္၏ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းအထုပၸတ္က ေတြးမိတိုင္း ႏွလုံးစိတ္ဝမ္း ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာပါေပ။

သူ႔ႏိုင္ငံ၊ သူ႔ျပည္သူ၊ သူ႔တပ္မေတာ္သားမ်ား အေရးအတြက္ သူ႔အသက္ကိုပင္လွ်င္ ႏွေမ်ာတြန္႔တို ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းမရွိ ေပးလႈရက္ေရာခဲ့သူ…။ သူ႔အေၾကာင္းအထုပၸတၱိကို ရုပ္ရွင္ျပန္လည္ရိုက္ကူးဖို႔ရာ ျမန္မာအႏုပညာရွင္အခ်ဳိ႕က ယေန႔ေခတ္မွာ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေနၾကသည့္ သတင္းေတြ ၾကားသိရသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စြာ ႀကိဳတင္သာဓုေခၚမိသည္။

ထို႔အတူ မည္သူေတြက ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ၾကမည္ဆိုသည္ကို စိတ္ဝင္တစားရွိရသလို စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳိတင္ျမင္ေယာင္ေတြးမိသည္မွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပည္သူတိုင္း၏ထံုးစံ။ တပ္မေတာ္၏ဖခင္၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ၊ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စသည့္ဝိေသသမ်ားစြာကို စံနမူနာတင္ ရိုက္ကူးသရုပ္ေဆာင္ျပႏုိင္မည့္ အႏုပညာရွင္အျဖစ္က ေတာ္ရံုႏွင့္ေတာ့ လြယ္မည္မထင္၊ ရလိမ့္မည္လဲမဟုတ္။

ယေန႔ေခတ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုသူတစုႏွင့္ ၄င္းတို႔၏အခြင့္ထူးခံ ေပါက္လႊတ္ပဲစား လူခ်မ္းသာ ေဆြမ်ဳိးသားမယားတို႔ ခံစားၾကည့္ျမင္ ဆင္ျခင္ႏိုင္အပ္ကုန္ေသာ ဦးတည္ခ်က္၁၂ရပ္ပါ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ဇာတ္ကားမ်ဳိးမဟုတ္သည့္အတြက္ ေဖါက္လြဲေဖါက္ျပန္ ျပဳႏိုင္လြန္းသည့္ အေဖ်ာ္ေျဖခံ ျမန္မာ့အႏုပညာရွင္ဆိုသူမ်ား ပါဝင္ရိုက္ကူးရန္မသင့္သလို တန္လည္းမတန္။ လုပ္ရပ္ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ခံစားခ်က္တို႔က သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ထပ္တူမဟုတ္လွ်င္ေသာ္မွ ေငြျမင္တိုင္းခံသည့္ ကၽြန္စိတ္ေတာ့ ကင္းသင့္သည္။

အႏုပညာသည္ ျပည္သူအတြက္၊
အႏုပညာသည္ တိုင္းျပည္အတြက္၊
အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္။

အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု စံုတကာေစ့ေအာင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾကေသာ္ျငား တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔မွာေတာ့မူ အၾကြင္းမဲ့ဥသုံ ဆင္းရဲဒုကၡအလံုးစံုကို ခါးစည္းရင္နင့္ခံေနရေသာ ျပည္သူ႔ဘက္မွာ လက္ခ်ဳိးေရတြက္၍ ရသည့္ အႏုပညာရွင္ အနည္းစုမွ်သာ ရွိေနသည္။

ဦးေအာင္ဆန္းေလာက္ ျပည္သူအေပၚ ေမတၱာေစတနာ ႀကီးမားလွစြာ အနစ္နာခံေသာသူ၊
ဦးေအာင္ဆန္းေလာက္ တိုင္းျပည္အေပၚ ျမတ္ႏိုးျခင္း ႀကီးမားလွစြာ သစၥာရွိေသာသူ၊
ထို႔ထက္ပို၍ ဆိုရပါမူ ဦးေအာင္ဆန္းေလာက္ အႏုပညာေျမာက္ေသာသူ...။

ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ထည္ဝါခံ့ညားလွသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္တို႔ကို ကိုယ္စားျပဳရန္ ယေန႔အႏုပညာရွင္ အမ်ားအျပား ခံယူထားၾကေသာ ေျမြမေသဒုတ္မက်ဳိး အယူအဆမ်ိဴးတို႔ႏွင့္ လားလားမွ် မဆီေလွ်ာ္၊ မထိုက္တန္သလို ဆက္စပ္၍လည္းမရ။ အႏုပညာအစဥ္အလာ ႀကီးမားလွပါသည္ ဆိုကုန္ေသာ ျမန္မာေဖ်ာ္ေျဖေရးသရုပ္ေဆာင္မ်ား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္ဆင္ျခင္ သံုးသပ္သင့္လွသည္။

အာဇာနည္ဦးေအာင္ဆန္း၏ အထုပၸတိၲအား ရိုက္ကူးရန္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ပါဝင္ကိုယ္စားျပဳ သရုပ္ေဆာင္မည့္ ျမန္မာအမ်ဳိးေကာင္းသား ေအာင္ဆန္းဇာနည္ဘြား အႏုပညာရွင္တို႔ မရွိသေလာက္ ဆြ႕ံအ ရွားပါးလွ်က္ ေနကုန္ေသာ တိုင္းျပည္၏ တန္ဘိုးမဲ့ အႏုပညာႏွင့္ ေနာင္အနာဂတ္ ဖါမ်ဳိးဆက္တို႔ ႏိုင္ငံအျဖစ္ မေရာက္ရေစေရးကို ျပည္သူအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသည့္ ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားက ျပည္သူတို႔ႏွင့္ အတူတကြ လက္တြဲ သမိုင္းေရးျပင္ရန္ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တိုက္တြန္း ေရးသားလိုက္ရေပသည္။

“အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ အက်ဳိး ေကာင္းစြာသယ္ပိုး ထမ္းရြက္ႏိုင္ေသာကိုယ္ ျဖစ္ရပါလို၏။”

ေဇာ္မ်ိဳးလြင္

ထက္ျခမ္းကြဲ တုိင္းျပည္

ထက္ျခမ္းကြဲ တုိင္းျပည္
ခြန္ဆုိင္း(၁၆ . ၃ . ၂၀၀၈)
ျပီးခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔မိန္႔ခြန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊက သူရဲ႕ကုိယ္ပိုင္စိတ္ကူး ပဲလား၊ တေယာက္ေယာက္က ေရးေပးတာကို ဖတ္တာပဲလား။ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲေအာင္ ျပည္ တြင္းျပည္ပ အတိုက္အခံေတြက လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပုံက တုိင္း ျပည္ဟာ သူတို႔စစ္အုပ္စု မတရား အာဏာယူကတည္းက ထက္ျခမ္းကြဲေနခဲ့တာ။ တိုင္းရင္းသား ေတြအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ေရးေတြ ပိုၿပိဳကြဲခဲ့တာ၊ ဆက္ၿပိဳကြဲေနခဲ့တာ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အဆက္ဆက္ ႏိွပ္ကြပ္မႈေတြေအာက္မွာ မခံႏိုင္လို႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြ ပိုပိုမ်ား လာခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူမ်ားကုိ လက္ညိႇဳးထိုးတယ္။ တရားခံရွာ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါေတြ တကယ္မသိရေလာက္ေအာင္ အေျမာ္အျမင္နဲတာလား။
ဒီေနရာမွာ အေရးတၾကီးထပ္ေျပာဘုိ႔၊ ထပ္သိဘုိ႔လိုတာက တိုင္းျပည္ဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဆက္ၿပီးလည္း အစိတ္စိတ္ၿပိဳကဲြဦးမယ့္ အေၾကာင္းပါဘဲ။ ေလာေလာဆယ္ လူတိုင္း အလြယ္ တကူ ျမင္သာတဲ့၊ ရင္ဆိုင္ခံစားေနၾကရတဲ့ အခ်က္က ေဒါင္လိုက္ ထက္ျခမ္းကြဲေနတဲ႔ကိစၥ။ ဒါက ဒီမိုကေရစီကတဖက္၊ အာဏာရွင္ေတြကတဖက္ ျဖစ္လာတဲ့ ဧရာမကြဲေၾကာင္းႀကီး။ ဒီကြဲေၾကာင္း ႀကီးက ၾကာေလႀကီးေလ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာတယ္။ အလံဘယ္ေတာ႔မွမလွဲမယ့္ ဒီမိုကေရစီကုိ အမွန္တကယ္ ယုံသူေတြ၊ အနိမ့္ဆုံး အေျခခံ စံတန္ဖိုးေတြဟာ လူထုေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္၊ ရယူခံစားေစရမယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ အင္အားစုေတြရယ္၊ ဒီအာဏာရွင္စနစ္ႀကီးေအာက္ မွာ ဘာေတြဘယ္လိုႀကိဳးစားလုပ္လုပ္ မေသ႐ုံကလြဲၿပီး ခုိင္မာတဲ့ ဘာစီးပြားေတြမွ ျဖစ္မလာဘဲ ပ်က္စီးၾက၊ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္နက္ၾက၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကုိ မသိၾကေတာ့တဲ့ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ လူထုၾကီးက တဖက္။
တျခားတဖက္မွာေတာ့ ယူနီေဖါင္း၀တ္ထားရင္၊ ေသနတ္ကိုင္ထားရင္ ဥပေဒဟာ ငါ့ဟာ၊ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္၊ စိတ္ကူးတည့္တာ လုပ္ခ်င္တာ ဘာမဆိုလုပ္၊ လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္၊ ခုိင္းလို႔ရ တယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကုိပဲ ေပးတတ္တဲ့၊ အာဏာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူထုဆီက လာရတယ္ဆိုတာ ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မယုံၾကည္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဒီလုိ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မယုံေပမယ့္၊ မဆလ လက္ထြက္ေတြပီပီ ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာ လုပ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး ဒီမိုကေရစီ(မိတ္အင္ျမန္မာ) Democracy ( made in Myanmar ) လုပ္ၾကတယ္။ လူထုဆႏၵနဲ႔ ကမာၻ႔ဆႏၵ ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ေဆးမီးတိုတခု ျဖစ္သလိုရွာေပးတာမ်ဳိး မေပးခ်င္ေပးခ်င္ အကြက္ခ်ေပးရ ေပမယ့္ ေငြေၾကး၊ အခြင္႔အေရးနဲ႔ ၾသဇာခံေတြေမြးျပီး ဆက္ခ်ဳပ္ကုိင္ရင္ရမွာလို႔ ပိုင္းျဖတ္ အကြက္ခ်ေနတဲ့ နံမည္ခံ ဒီမိုကေရစီသမားေတြက တဖက္မွာ။
ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ ထက္ျခမ္းကြဲေၾကာင္းဟာ ေရွ႕ကုိ ပိုပုိဆိုးသြားဘုိ႔ဘဲ ရွိပါတယ္။ နအဖ သံတမန္ပရိယာယ္ေၾကာင္းနဲ႔ သူမ်ားၾကားေကာင္း႐ုံ ေျပာလာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတာလည္း ဘာမွ အႏွစ္မပါတာကို ဒီလပိုင္းေတြထဲမွာဘဲ ႏုိင္ငံတကာက မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီ။ ကုလရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံအေရးကုိ ၾကား၀င္ေပးခဲ့တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ကုိ ႏွစ္ (၂၀) လုံးလုံး ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ ငါတေကာ၀ါဒနဲ႔ လုပ္ျပခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းတရားခံဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖလုံေလာက္တယ္။ ဒီေဒါင္လုိက္ ဟက္တက္ကြဲေၾကာင္းေတြအျပင္ အလ်ားလိုက္ကြဲေၾကာင္းေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေပၚ၊ တိုင္းျပည္ကုိ ကပ္သံုးပါးဆိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်သြားဘို႔ ရွိေနပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ၊ ဌာနဆိုင္ရာအခ်င္းခ်င္း၊ စီးပြားေရလုပ္တဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း၊ လူမႈေရး လုပ္သူအခ်င္းခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား မွာ၊ ဘာသာတခုနဲ႔တခုၾကားမွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္စုေတြၾကားမွာ၊ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး တစုထဲေတာင္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ အကုန္လုံး အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ ကြဲၾကမွာပါ။
စစ္အာဏာကိုခုိင္ေအာင္ အလႊာအသီးသီးမွာ အရပ္၀တ္ေပးေလေလ၊ နအဖ သေဘာက်အဖြဲ႔တခု တိုးေလ၊ ကြဲေၾကာင္းႀကီးေလပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ဒီအေရၿခံဳစနစ္မ်ဳိးဟာ အခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲသပ္လွ်ိဳထားမွ၊ ခြဲထားမွ၊ ကြဲေနမွ ဆက္ အသက္ရွင္တတ္တဲ့ စနစ္ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ လူေတြ အေၾကာက္တရားမရွိေတာ့တဲ့ေန႔၊ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ထုတ္ေဖၚရဲလာၾကတဲ့ေန႔မွာ သူဟာ ဘုန္းဘုန္းလဲက်ေသဆုံးသြားရမယ့္ စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ပါ။ ကြဲေၾကာင္းေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။ ဥပမာတခုေလာက္နဲ႔ရွင္းျပရရင္ ၾကပ္္ေျပးမင္းေနျပည္ ေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပးကုိေရြ႕ဘို႔ ဘယ္သူဆံုးျဖတ္္သလဲ။ ဒါ လူထုသိခြင့္မရွိဘူး။ ဒါ လူထုနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွ တုိင္ပင္စရာမလိုဘူး။ စစ္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ မင္းသမတ ဆုံးျဖတ္္တာ ေျပာမလား။ စစ္ေရးအျမင္ေနာက္တမ်ဳိးရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ မင္းသမတ တက္လာရင္ေကာ ပိုလုံၿခံဳေအာင္ တ႐ုတ္နယ္စပ္ေရႊ႕စို႔ဆိုလည္း ေရႊ႕ၾကရဦးမွာလား။ မင္းခစား ဝန္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုစား၀တ္ေနေရးနဲ႔ အငတ္မခံႏိုင္ေသးသမွ် လိုက္ေရြ႕ၿပီး နအဖ ယႏၱယားကုိ ေမာင္းၾကရဦးေပါ့။ ဒါကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္သေဘာတူတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက အကုန္ေပ်ာ္မယ္ထင္သလား။ ဘယ္တူမလဲ။ ဘယ္ေပ်ာ္ပါ့မလဲ။ ၾကပ္ေျပးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္တခု တည္ရမယ့္ ေနရာမဟုတ္္တာ ေတြးတတ္သူေတြ ပါမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့ ၀န္ၾကီးနဲ႔ဌာနလည္း တုတ္တုတ္မွ လွဳပ္ရဲလိုက္ဘူး။ ဒီလုိၿမိဳ႕မ်ဳိးတည္ရင္ အနဲဆုံး ပတ္၀န္းက်င္မိုင္ ၅၀ သဘာ၀ေတာ႐ိုင္းေတြ အကုန္ပ်က္သြားတာ ဘယ္သူျငင္းမလဲ။ ဒါေပမယ့္ အမိန္႔နာခံမႈအရ ဘယ္အရာရွိက အဓြန္႔တက္ရဲသလဲ။ ဒါ ဒီစနစ္ရဲ႕ ေမြးရာပါ ေမးခုိင္ေရာဂါတမ်ိဳး။ မေက်နပ္လည္း တာ၀န္အရ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုိက္လုပ္ၾက႐ုံေပါ႔။ ဒီေမးခုိင္ေရာဂါမ်ိဳးက အၿမဲ စိတ္ႏွစ္ခြ လကၡဏာေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာရိွတာတစိတ္၊ ပါးစပ္ကထြက္တာတစိတ္။
စားေပါက္ ေခ်ာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အိမ္တလုံးထပ္ေဆာက္ဘုိ႔ကိစၥ ထမင္းစား ေရေသာက္ေပမယ့္ ေအာက္ေျခအရာရွိေတြ၊ အရပ္၀န္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုကုိ ႐ုံးပိတ္ရက္ မွာ ျပန္ေျပးေတြ႔ၾက႐ုံ၊ ေဆြတကြဲ မ်ိဳးတကြဲ သားတကြဲ မေၾကမနပ္နဲ႔ ၾကားရက္ေတြမွာ ႐ုံးတက္ ႐ုံးဆင္းလုပ္႐ုံ ကူးခ်ီသန္းခ်ီ လုပ္ေနၾက႐ုံဘဲေပါ့။ သူတို႔ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ေျဖသိမ့္ေနမွာ ေတြက အနီးအနားက တသက္လုံး ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း လုပ္ကုိင္ေနထိုင္လာၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား လယ္သမားေတြဆီက လယ္ေျမေတြကုိ စစ္အစုိးရပီပီ ထုံးစံအတုိင္း မတရား ေသနတ္ျပ ၿခိမ္းေျခာက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဆိုတာနဲ႔ ဓါးျပတိုက္သိမ္းပုိက္လိုက္တဲ႔အခါ အဲဒီေျမေတြထဲက ေျမေလးတကြက္ေလာက္ ခြဲတမ္းေလးရမလား ေမွ်ာ္ၾကရတာမ်ိဳးေပါ့။ ေႂကြးတင္ဘုရင္ဆပ္လိမ့္ မယ္။ ဒီ မတရားသံသရာ အကုသိုလ္ကံေႂကြးကလည္း ဘုရင္ဘဲဆပ္ရမွာပ။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ေျမတကြက္ရတဲ့ေန႔ ျပန္ေရာင္းစား၊ အရင္းအႏွီးေလးရွာ၊ ဒီေခတ္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းကုန္ေတြးခြင့္နဲ႔ အိပ္မက္က ဒီေလာက္ပါဘဲ။ ဒီေတာ့ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္သမားနဲ႔ ဥကြဲ အသိုက္ပ်က္ေတြြၾကားမွာ၊ လယ္သမားေတြနဲ႔ အစိုးရၾကား အတြင္းေၾက ကြဲၾကေပါ့။
အခြင္႔ထူးခံဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ေပ (၁၀၀) ေက်ာ္ (၂၀၀) ပတ္လည္ တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ ဇိမ္က်ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းေတြက ႐ုံးစားပြဲေတြဆက္ ကုတင္လုပ္အိပ္ေနၾကတုန္းေပါ့။ ဒီေတာ့ လည္း အခြင့္ထူးခံသမားေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခပိုင္းေတြၾကား အစုိင္အခဲေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ အတြင္း ႀကိတ္ကြဲေနၾကတာ သဘာ၀ေပါ့။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကကြာ၊ ၾကပ္ေျပးအိမ္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ စားရိတ္နဲ႔ ေရေလာင္းအိမ္သာကို သိန္း ၅၀ အကုန္ခံတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ တသက္လုံးလုပ္တာ ေတာင္ အိမ္တခန္းမပိုင္ေသးဘူးေပါ့။ ေအာက္ေျခမွာဘဲ သူတုိ႔ တိုးတိုးေျပာၾက။ ၀၀စား၊ ေဝးေဝး ေန၊ ၀င္မပါနဲ႔၊ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုပ္။ ဒီေလာက္ဘဲရတာ။ လာမယ့္ စေနအိမ္ျပန္ရမယ့္ ရက္ ကေလး တြက္ေနၾကေပါ႔။
ပတ္၀န္းက်င္အနီးအနားက တိုင္းရင္းသား ကရင္ရြာေတြခမ်ာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္း ဗိုလ္ႀကီးတို႔ေရာက္္လာမွဘဲ က်မတို႔ရြာေလး ေျပးရပ်က္ရပါျပီေပါ႔ရွင္။ ခ်က္ခ်င္းေရြ႕ေစ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာမ်ား။ သူတို႔ရိွေနတာ လုံၿခံဳေရး စိတ္မခ်ရလုိ႔တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါဘဲလား။ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပန္းလိုဆိုတာဒါလား။ သီခ်င္းက တမ်ဳိး၊ သတင္းစာမွာထည့္ဖို႔၊ သူ႔ရက္ေရာက္ရင္ဖတ္ျပဘို႔က တမ်ဳိး၊ တယ္လီေဗးရွင္းထဲမွာ ဒုံးယိမ္းေတြ ကခြင့္ေပးထားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားေန႔ေတြေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ သြားလုပ္ၾက၊ မဆလတေခတ္လုံးလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ျပည္ေထာင္စုအလံေလးေပၚလာၿပီး ႏုိင္ငံအႏွံ႔ လွည့္ ေပးခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား။ ျပီးမွ ထိုးစစ္ေတြထုိးတာ။ စည္း႐ုံးလို႔ရတဲ့၊ နဲနဲၾသဇာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ သူ႔ေအာက္ေျခနဲ႔ လြတ္သြားေအာင္ သစ္ကြက္ေလး၊ ေရာ္ဘာၿခံေလး၊ လုိင္စင္မဲ့ကားေလးေတြ ေပး၊ လုပ္စားပါေစ၊ သတ္ထိုးထားလုိက္တာေပါ့။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သားေတြက ခုဆို သိပ္ေသြးမႀကီးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္က စ်ာန္ ေလွ်ာသြားၿပီကုိး။ နအဖလက္ထက္ မီးမလာလို႔လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ေနတတ္ပါၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ ေရလွည္းလည္း တြန္းတတ္ေနၿပီ။ ခႏၱီပါရမီေတြ တက္ေနတာပ။ ကုိလိုနီလက္က်န္ ေပမယ့္ ခုထိ ခမ္းနားထည္၀ါဆဲ အတြင္း၀န္မ်ား႐ုံးၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ေန႔ စီးပြါးေရးသမား တေယာက္ေယာက္လက္ထဲ လက္သိတ္ထိုး အငွားခ်တာခံရၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြ ျဖစ္ကုန္မလား၊ ေတာ္ေတာ္စုံစုံရတဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြျဖစ္ကုန္မလား အေတြး၀င္ေနပုံဘဲ။ တရား႐ုံး ႀကီး အျဖစ္လို သူ႔စ်ာန္ေလ်ာမယ္႔ေန႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနရရွာၿပီ။ ျပည္လမ္းနဲ႔ အလုံလမ္းေထာင့္က လူထုကို ဘာအက်ိဳးမွေပးမသြားနိုင္တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ မုိင္းလား ကာစီႏို႐ံု ေတြ သူ႔ဆီ ေနရာေရြ႕မလာရင္ ကံေကာင္း။ စီးပြါးေရးအကြက္ျမင္သူေတြက ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကုိခ်ဥ္းကပ္ရင္ မီးေသမလဲ၊ အၿမဲစိတ္ကူးကြက္ေတြ ေရြ႕ၾကည့္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမိဳ႕ေတာ္မွမဟုတ္ေတာ့တဲ့၊ ေနာက္ သူ႔ေနရာက လႊတ္ေတာ္ေခၚဘို႔ ဓါတ္မစီး ေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆို ဒါေတြက မဆလတုန္းက လူထုပိုက္ဆံေတြ တနင့္တပုိးနဲ႔ ႏွစ္ေတြအၾကာ ၾကီး အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ လူေတြေသ ေဆာက္ထားခဲ့ရတာေတြ။
ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ ေျမာက္ကုိရီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ ၿပံဳယမ္းမွာလည္း ကမာၻ႔ နံပါတ္ (၂၂) အျမင္႔ဆံုး နံပါတ္ခ်ိတ္တဲ့ အထပ္ ၁၀၅၊ အခန္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ အံ့ဘြယ္ သုံးေျမႇာင့္ပုံ ေဟာ္တယ္ႀကီးတခု ေဆာက္ဖူးပါသဗ်ား။ တိုင္းျပည္၀င္ေငြရဲ႕ ၂ ရာႏႈန္းေတာင္ သုံးခဲ႔ဆိုဘဲ။ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ လာမတည္း၊ ပစ္ထားလိုက္ရတယ္ေလ။ ကေလးေတြ၊ လူထုေတြက အငတ္ေဘးကပ္ၾကီးသင့္ၿပီး လူသိန္းခ်ီေသေနခ်ိန္၊ ႏွစ္တိုင္း စားဘုိ႔မေလာက္လို႔ ကုလစားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔က ေဒၚလာသန္းခ်ီ ေထာက္ေနရခ်ိန္မွာဘဲ သစၥာခံလူယုံေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြအတြက္ ဆုခ်ဘို႔ ေနာက္ဆုံးေပၚ မာစီးဒီးဘင္႔စ္ (၁၀၀) ေလာက္ ၀ယ္ပစ္ခဲ႔ေသးတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ဒီေလာက္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေရႊ႕တာ ဘယ္သူဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါ လိမ့္ဆိုတာေတြက အေရးမပါဘူး။ ေျမာက္ကုိရီးယား ႏ်ဴကလီးယားတက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီလိုမ်ဳိး ပုိင္ဆိုင္လာမွ လုိတာအကူအညီေပးၾကလုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္တဲ့ နည္းသုံးလည္း ေငြနဲ႔ အကူအညီ ရနိုင္တာဘဲ။
ခု ဒီၾကပ္ေျပးမွာ ဧရာမေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထ႐ုိက္ႀကီးေတြ လုပ္ငန္း ၾကီးေတြ ရွိေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ကန္ထ႐ုိက္အလုပ္ေတြက တသက္လုပ္မကုန္ဘူး။ အဲဒါရဘုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ။ ဘယ္သူ အဓိကလဲ။ ဒါက အခရာက်တယ္။ ဒီလိုအသားက် အာဏာရွင္ႏိုင္ငံ တိုင္းမွာ သား-တူ-ညီႏွင့္ ပတ္သက္မ်ား တစုတစည္း ေကာင္းစားေရး၀ါဒဟာ ေခတ္စား ထြန္းကားၿမဲ။ တြက္ခ်က္မႈ အေျခခံကလည္း ေစ်းတြက္ေလာက္ မခက္ဘူး။ တက္လမ္းရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခမီးခမက္ေတာ္မိဘို႔နဲ႔ ဆရာတင္မိဘို႔ရယ္၊ က်လမ္းရွိတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေယာက္ခမ မေတာ္မိဘုိ႔ လိုတယ္။ ဥပမာ - န၀ရတ္ေဟာ္တယ္နဲ႔ ျမရိပ္ညိဳ ရြိဳင္ရယ္တို႔ကို ႏိွဳင္းယွဥ္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။ အလုပ္က သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူဘဲ ျဖစ္တယ္။ အရည္အခ်င္းမွီ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ စီးပြါးေရးေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ လူမီွရတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြၾကားမွာ ကြဲေၾကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေအာက္ေျခပိုင္းမွာ တပ္ေထာက္ကုိင္ရတဲ့ ဗိုလ္နဲ႔ သင္တန္းျပရတဲ့ ဗိုလ္တုိ႔ နဲနဲကြဲမွာ ေပါ႔။ နယ္စပ္ဂိတ္တံတားထိပ္လုံၿခံဳေရးက်တဲ့ တပ္စုနဲ႔ တပ္ထဲ ျမက္ေပါက္ထုံးျဖဴးလုပ္ေနရတဲ့ တပ္စု ကြဲမွာပ။ ေအာက္ေျခမွာလည္း လုပ္ခလစာနဲ႔ စားစရိတ္မမွ်ရင္ အခြင္႔အခါကုိ သူ႔နည္းနဲ႔သူ ရွာေဖြၾက။ ဒါနဲ႔ ကြာဟမႈကြဲေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကရတာဘဲ။
နအဖရဲ႕ ဆရာဒကာစီမံခ်က္က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တပည့္သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ ကြဲေၾကာင္းထေစတယ္။ နအဖက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘုန္းဘုန္းေတြ မပတ္သက္ခုိင္းဘူး။ ဓမၼစက္နဲ႔ၿပီးရင္ၿပီး၊ မၿပီးရင္ အာဏာစက္ရွိတယ္။ သာသနာညိႇဳးႏြမ္းပုဒ္မနဲ႔ ေတြ႔သြားခ်င္သလား ေပါ့။ နအဖလုပ္တာေတြကုိ ဘာမွမေ၀ဖန္ၾကဖို႔ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ အမိန္႔ထုတ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးတခ်ဳိ႕ သံဃာထိန္းတပ္မွဴးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြမွာ နိပါတ္ေတာ္အကုိး၊ သမိုင္း အကုိးေတြက အမ်ားႀကီးသား။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းတဲ့ ကာလက သာသနာ့အာဇာနည္ေတြ တပုံတပင္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျမစ္ေရလုရင္း စစ္ျဖစ္ ေတာ့မယ့္ တိုင္းျပည္ ၂ ခုၾကား၀င္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတမာန္လုပ္ မဟာသမယသုတ္နဲ႔ ဒုကၡေတြ ကယ္တင္၊ တရားျပနားခ် ျဖန္ေျဖခ႔ဲရဘူးတာပ။ ဂ်ာမဏီမွာ နာဇီေတြလက္ထက္တုန္းက နာဇီ ေတြက ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္မွဳေတြလုပ္ေနတဲ့အခိ်န္မွာ ဘာသာေရးအရ တာ၀န္ရွိတဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရငုံႏွဳတ္ပိတ္ေနတာ၊ တခ်ဳိ႕ ဟစ္တလာကိုအားေပး ခဲ့မိတာ မွားခဲ႔ပါတယ္လို႔ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ျပန္၀န္ခံတာေတြ လုပ္ေနရၿပီ။ အဲဒီတုန္းက နာဇီေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ႔လို႔ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳ ေအာက္ေမ့ ခ်ီးက်ဴးေနၾကရပါၿပီ။ သံေ၀ဂေတြက ယူေသာ္ရ၏ေပါ့။ ဘာသာေရးကို ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်ျပန္ရင္လည္း ဘာသာခ်င္းေတြၾကားမွာ အထင္လြဲစရာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စစ္တပ္ဟာ မဆလေခတ္မွာထဲက ဌာနဆိုင္ရာေတြကို ခ်ဳပ္ကုိင္ဘို႔ ညႊန္မွဴးညႊန္ခ်ဳပ္ ရာထူးၾကီးေတြကို သူ႔လူေတြ အရပ္၀တ္၀တ္ခိုင္း၊ တခ်ဳိ႕လည္း ယူနီေဖါင္းမခၽြတ္ဘဲထုိးထည့္တာ အစဥ္အလာျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ေက်ာင္းဆင္းရင္ အကုန္တတ္ၿပီးသားဆိုတဲ့ အေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗုိင္းရပ္စ္တမ်ိဳးက ဘယ္ေဒသမ်ဳိးစိတ္လဲေတာ့မသိဘူး။ ကုရခက္တယ္။ ဌာနဆိုင္ရာေတြဟာ မတတ္သာလို႔ လက္ခံရေပမယ့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဘုိ႔ အေတာ္စိတ္ညစ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေတြ ေၾကာင္႔လည္း (back-rock) မေရာက္ေသးရင္ အျမန္ပို႔ေပးလုိက္ဆိုုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေရနံ ရွာတဲ႔ေနရာက ၾကားရတာ။ မဂၤလာဒုံေလယာဥ္ကြင္းသြားစစ္ရင္း ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေဘးက ျမက္ခင္းေတြကို ပန္းၿခံလုပ္ခုိင္းတာေတြျဖစ္တာ။ ဒီလို အိမ္က်ယ္လုပ္ေနလည္းရေနေတာ႔ ႏိုင္ငံ တကာကို လွမ္းၾကည္႔ဘုိ႔၊ ယွဥ္ဖို႔ မလိုဘူးေလ။ ဒီေန႔ ႐ံုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ (၂၄) နာရီ ဂ်ဴတီ ဆိုတာ၊ စေန တနဂၤေႏြ လုံၿခဳံေရးဆိုတာေတြက စစ္တပ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ အတိအက်ေပါ့။ ပညာမတတ္တဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြ ခဏအသာထားလို႔ ပညာတတ္ ေက်ာင္းေလာက၊ ႐ုံးေလာကအသိုင္းအ၀ိုင္းက လူေတြေတာင္ ကုိယ့္မူလအခြင္႔အေရးေတြက ဘာ၊ ကိုယ္႔ပုိင္ခြင္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နစ္နာနာ ခ်ဳိးေဖါက္ခံေနရသလဲဆိုတာ မသိရွာ ၾကေတာ႔ဘူး။
နအဖက ထူးထူးျခားျခား မဆလအေမြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားတာေတြမွာ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီ ပါတယ္။ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီဆင္းေတြဟာ ပုံစံခြက္နဲ႔ ၄ လေက်ာ္ ေလာက္ ထမင္းစားလိုက္ရလို႔လားမသိဘူး။ တခ်ဳိ႕ အာစလွ်ာစညံ့သြားတယ္။ ဘာမွျပန္ေျပာ ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ လူထုကို အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ အစိုးရကုိ အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ တခုခုေစာင္းသြားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ အျမင္တည့္ေအာင္ ေက်ာင္းက မသင္ေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္တည့္မလဲ။ သင္တန္းမွာေအာင္ဘို႔ သူသင္တာေျဖေလ။ ငါသိတာ၊ ငါယုံတာ ေျဖလို႔မွမရတာ၊ မေအာင္တာ။
ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးတင္မဟုတ္ဘဲ ေဖါင္းပြလာခဲ့တာေတြထဲ ယူနီဗာစီတီေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဌာနေတြ ပါတယ္။ တကယ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ အကုန္ေပါင္း လိုက္မွ သူမ်ားတိုင္းျပည္က တကယ့္တကၠသိုလ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိ တယ္အဆင့္ မမွီခ်င္ဘူး။ တုိးတက္မႈကို အေရအတြက္နဲ႔ျပရင္ လုံေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးရွိသူေတြေၾကာင့္ ေဖါင္ၾကီးယူနီဗာစီတီေတြ ေပၚတယ္။ တခါ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအစုိးရ ဝန္ႀကီး အဖြဲ႔၀င္နဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာအေရအတြက္ေတြက ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထက္ ပိုႀကီး၊ ကုိယ့္တိုင္းျပည္ထက္ လူဦးေရအဆ ပိုအမ်ားႀကီးမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံထက္ ပိုမ်ားေန၊ ပိုေဖါင္းပြေနေသးတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ပါ။ ဒါေတြျဖစ္တာက သူေကာင္းျပဳရမယ္႔သူေတြ ေမြးရင္းေမြးရင္း သူေကာင္းေတြ မ်ားၿပီး ေနရာကမရိွ၊ ရွိေအာင္ရွာေတာ့ ေဖါင္းပြလာရတာေလ။ ဒီစနစ္ဟာ အလုိလိုဘဲ အခြင့္ထူး ခံ လူတန္းစားတရပ္ ေမြးဖြားလာေစတယ္။ ခက္တာက ဒီလူတန္းစားဟာ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ဘီလ်ံနာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ေရာဂါလည္း ကပ္ေလ႔ရိွတယ္။ တုိင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တဲ့ ေရာဂါေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ျဖစ္ သလုိ ေတြးမယ္။ နအဖ ဓါတ္ေငြ႔ထုတ္ေရာင္း၊ တေျဖးေျဖး တနိုင္ငံလုံး တေျပးညီ ခ်မ္းသာၾက ကုန္ေလသတည္းေပါ့။ ေရနံတြင္းေတြ ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ့ ေဆာ္ဒီေတာင္ လူေတြ ခုထိ အကုန္ မခ်မ္းသာလာဘူး။ ေစာ္ဘြားေတြဘဲ အဆမတန္ ပိုပိုခ်မ္းသာသြားတာ။
ရန္ကုန္သားေတြ ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိတဲ့ အခ်က္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕က ပနက္ခ်လက္စ ရပ္သြားတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးတခု။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တိရိစာၦန္႐ုံ ေဘးက ေဆာက္လက္စတန္းလန္း လက္စမသိမ္းနုိင္ခဲ့တဲ့ ဧရာမေဟာ္တယ္ႀကီးတခုအေၾကာင္း။ ဆူဟာတိုသမီး ေဆာက္ေနတုန္း ဆူဟာတိုျပဳတ္သြားေတာ့ ေငြေၾကးမသမာမႈေတြ တသီႀကီးနဲ႔ အမႈတန္းလန္းျဖစ္ၿပီး ရပ္သြားရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုဘဲ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ၾကား၊ ၀န္ငယ္၀န္ႀကီးေတြၾကား အခ်င္းမ်ားကြဲၿပဲၾကေတာ့ သကၤန္းကြ်န္း၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ တဝိုက္ စစ္တပ္ဦးပိုင္က ပိုင္တဲ့ ေဆာက္လက္စတန္းလန္းနဲ႔ ဧရာမအေဆာက္အဦႀကီးေတြဟာ အမ်ားႀကီးဘဲ။ တာ၀န္ဆက္ယူဘုိ႔ လူမရွိေတာ႔တာလား၊ မူမရွိေတာ႔တာလား၊ ေငြမက်ေတာ့တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ စီမံကိန္း၀င္လာ အတည္ျဖစ္သြားလုိ႔ ခ်က္မတဲ့ေတာ့ တာ၊ ေနရာေရြ႕ရတာလား၊ အရင္လူလုပ္ခဲ႔တာေတြ ေဘာင္မ၀င္ အကုန္ရပ္ေစဆိုတဲ့ ျဖစ္ေနက် ေတြလားမသိ။ အကုန္ရပ္၊ မိုးထဲေရထဲပစ္ထား။ ျမက္၊ ၿခံဳေတာေတြထ။ ေနစရာ စားစရာမရွိ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ ႏွေျမာစရာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ေလ်ာက္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြၾကံဳရမွာဘဲ။ ရန္ကုန္က ေရႊ႕ရမယ့္ အေဆာက္အဦးေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားဘို႔ေကာင္းတာက စစ္သမိုင္းျပတုိက္မ်ိဳး။ တုိင္းျပည္ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ၾသထားတာ။ ဒီလို ဦးသူက စိတ္ကူးတည့္ရာ ေနရာယူ၊ ညြန္႔ေပ့ ဆုိတဲ႔ေနရာေတြ သိမ္းပိုက္။ လူထုဘ႑ာ ကုိယ္႔ဟာမွတ္၊ တဖက္သတ္ သုံးသြားသမွ် တိုင္းျပည္ မွာ အကြဲအၿပဲ အယိုအဖိတ္ေတြနဲ႔ မြဲျပာက် ျဖစ္ေနရဦးမွာခ်ည္းဘဲ။
ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႀကံ့ဖြ႔ံ၀င္ထားရင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း တက္ခြင့္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း အခမဲ့ တက္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားခြင့္ႀကဳံရင္ ပိုဦးစားေပးမယ္ဆိုတဲ႔ မက္လုံးေတြေပး၊ လူစုရင္း ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခြင့္ထူးခံ အာဏာပိုင္လက္သတ္ေမြး အလႊာတရပ္ ေမြးစားပါတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚတရပ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ ၾကီးပြားခြင့္ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရျပီ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စြမ္းအားရွင္ထဲ၀င္ရင္ ဧည့္စာရင္းတုိင္စရာမလို၊ ခ်ဲေရာင္းခြင့္ရွိမယ္။ လမ္းေဘးက်ဴးေက်ာ္ဆိုင္ေလး စည္ပင္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးမယ္၊ ဒါေလးေတြနဲ႔ အခြင့္ထူးခံအလႊာေလး ဖန္ေပးထားမယ္။ ေသနတ္နဲ႔ စစ္သားဆိုရင္ ရြာထဲ၀င္သာ သြား၊ ရြာသူၾကီးက ျပာျပာသလဲ ၾကိဳရ၊ စားေရးေသာက္ေရးစီစဥ္ရယူရတဲ့ ဦးစားေပးအလႊာတခု ေပါ့။ တပ္ၾကပ္ၾကီးေလာက္ဆိုရင္ ရဲအုပ္ေလာက္ကုိ ေဟာက္နုိင္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတတ္ တဲ့ အလႊာတခု။ ေထာက္လွမ္းေရးဆုိ တိုင္းမွဴးက သာမန္တပ္မွဴးေလးကို ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေအာင္ တန္ခုိးထြားဖူးတယ္။ အရာရွိဦးထုပ္ေလး ကားစက္ဖုံးေပၚတင္ျပထားရင္ေတာ့ မရွာနဲ႔ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ ရွာေဖြေရးေတြကလည္း ေတာသူေတာင္သားဆိုရင္ နင္ပဲငဆ။ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေအးေစသြားေစ၊ လက္ျပတတ္ေနတဲ႔ ေခါက္ရုိးက်ိဳး အ႐ုိးမဲ့၀န္ထမ္း ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္က ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြဘ၀က ကားမဲေတြ၊ ၿငိမ္းနံပါတ္ေတြ၊ မင္းမနုိင္သားေလး ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိ မကၽြမ္းရင္၊ ခြဲျခားသိမထားရင္ နယ္ေျပာင္းတာ ေကာင္းတယ္။ မူရင္း လူမႈ ဝန္ထမ္းလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ မီးသတ္ကုိ ရ၀တအကူ ဧည့္စာရင္းစစ္အာဏာေလး ထည့္ေပးလုိက္တာ နဲ႔ ေဟာက္စားအလႊာေလးတခု ျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြဟာ ဒီစနစ္ၾကီးရဲ႕ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး ပုံသြင္းမွဳေအာက္မွာ ေဒါင္လိုက္ေတြ အလ်ားလိုက္ေတြ အစိတ္စိတ္ကြဲၾက၊ ဇာတ္တူသားစားစိတ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာစိတ္၊ ဘနဖူးလည္း သိုက္တူးေကာင္းတဲ့ ငါ႔ဘို႔အဓိကစိတ္ေတြ ျဖစ္ လာရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြလိုခ်င္တာ ပုံသြင္းတာကလည္း ညီညတ္တဲ့၊ အေၾကာက္တရား ကင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ရင္ေကာ့ေနတဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ဳိးေတြ။ အေတြး တိမ္တိမ္၊ မ်က္လုံးတဖက္ကန္း၊ နားတဖက္ပင္းေတြ။ လူထုကလည္း အေၾကာက္တရား ကင္းကင္းနဲ႔ ညီညြတ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသနတ္ေတြကို အရည္ၾကိဳပစ္ၾကျမဲဘဲ။ ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ သက္တမ္းရင့္ အာဏာရွင္ေတြကုိ ရက္ပိုင္းနဲ႔ ပုလႅင္ေပၚက ဆြဲခ်ပစ္နိုင္္စြမ္းတယ္။ သံမဏိ အင္ပါယာၾကီးေတြဟာ ရက္ပုိင္းနဲ႔ အေငြ႔ျပန္ ေကာက္ေကြးသြားတယ္။ အတိတ္သမိုင္းသင္ခန္း စာ မယူသူေတြကေတာ့ ပစၥဳပၸန္က လက္ေတြ႔ေပးတဲ့ သမိုင္းသင္ခန္းစာကုိ ထပ္ယူရမွာ အေသအခ်ာဘဲ။
လာမယ့္ေမမွာ ဆႏၵခံယူပြဲ။ အဲဒီမွာ တုိုင္းျပည္ဟာ အေမွာင္ထဲကေန အနာတရနဲ႔ ႐ုန္းထလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီမွာ မိုးေကာင္းကင္ဟာ ဟက္တက္ကြဲလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ရာဇ၀င္ဟာ ထပ္႐ုိင္းျပီး သမိုင္းဟာ ထပ္လွလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ အာဇာနည္ေထာင္ေသာင္းဟာ အမိေျမ အတြက္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ဂႏၱ၀င္ေမာ္ကြန္းေတးကုိ သူတို႔ႏွလုံးေသြးေတြနဲ႔ ထပ္ေရး ၿပီး ပူေဇာ္ၾကလိမ္႔မယ္။

(ရိုးမ၃ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

“မိုက္ပါရေစ”

မုိက္ပါရေစ
“လိမၼာသည္ဆိုျခင္းမွာ သူရဲေဘာနည္းျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ ေသြးမရွိျခင္း၊ သတၱိမြဲျခင္း၊ ဒူးတုန္ျခင္း၊ တကိုယ္ေကာင္းႀကံျခင္း၊ အေမႏွင့္ ငါမာလွ်င္ၿပီးေရာဆိုေသာ စိတ္ရွိျခင္း၊ ကိုယ့္အိမ္မွ ကိုယ့္အိမ္မွတ္ျခင္း၊ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားတခုတည္းကိုသာၾကည့္ျခင္း၊

ေရွ႕လာမည့္ေဘးကို စည္းလံုး၍ ခုခံရမွန္းမသိျခင္းျဖစ္ပါမူ၊

အို-အခ်င္းတုိ႔ ငါတို႔သည္ မလိမၼာလိုပါၿပီ။ မိုက္သာ မိုက္လိုပါ၏။ ငါတို႔အား မိုက္ခြင့္ကို ျပဳၾကပါကုန္။ ငါတုိ႔မိုက္ပါရေစ”

[တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ေၾကညာစာတမ္း (၁) မွ]

(ကိုထုိက္၏ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

“အက်ိဳးအေၾကာင္း သံသရာ”

အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြဘယ္ကလာ

ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာနိုင္ငံကို နိုင္ငံတကာႏွင့္ အိမ္နီးျခင္းနိုင္ငံမ်ားက ျမင္ေတြ႔လိုသည္မွာ စီးပြါးေရးေကာင္းမြန္ေသာ၊တိုးတက္ေသာ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုး ခ်စ္ခင္စြာ အတူတကြႏွင့္ တည္ျငိမ္ေသာဖြဲ ့စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု နိုင္ငံေရးဥပေဒေအာက္တြင္ ေနထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္လို ၾကသည္ဆိုတာေတာ့ စာေတြေပေတြအထက္မွာရိွေပမဲ ့လက္ေတြ ့မွာ၊ ရွင္းရွင္းန႔ဲျပတ္ျပတ္ေျပာရရင္ အားေတာ့နာပါရဲ ့အားလံုးကေတာ့ စီးပြါးေရးအတြက္ကိုသာၾကည့္သြားၾကတာပါ။ ကိုယ္အတြက္အဆင္မေခ်ာ၊ မေျပလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါ၊ တကယ္တန္းကေတာ ့ ဆယ္စုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ ေလးစားပါ၊ တန္ဖိုးထားပါဟုေျပာဆိုေနခဲ့ၾကေသာ၊ သေဘာတူခဲ ့ၾကေသာ၊ လူတိုင္းလူတိုင္း သာတူညီမွ်ႏွင့္ အေျခခံလူအခြင့္အေရး တူညီေရးဆိုတာေတြကေတာ့ ယေန့အခ်ိန္ထိ အျပည့္အ၀မေဖၚေဆာင္နိုင္သလို စာရြက္ေပၚမွာ၊ ေလထဲမွာဘဲရိွေနခဲ့တာကေတာ့မ်ားေသာအားျဖင့္အာရွတိုက္နွင့္ ေျမထဲပင္လယ္္တြင္ အမ်ားဆံုးဟုပင္ေျပာရေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနပါသည္။

ထိုအျပင္္ထိုလူအခြင့္ေရးဆိုတာၾကီးကိုဘဲ လြဲမွားစြာ ကမၻာတြင္အသံုးခ်စရာ၊ လုပ္စားစရာ၊ အစဆြဲထုတ္ကာ၊ အင္ပါယာတစ္ခုအျဖစ္၊ စကားစုအျဖစ္ မိမိတို ့ရဲ ့အာဏာကိုအေျခခံျပုျပီး ကြဲျပားစြာရိွေနတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ သို ့ေသာ္မည္သို ့ေသာအေျခခံသေဘာထားေတြရိွေစကာမႈ ျမန္မာနိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစစ္အာဏာရွင္စံနစ္ က်င့္သံုးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ဆိုး၀ါးစြာအေတြးေခၚေတြက ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲတိုးတက္ျခင္းကေတာ့မရိွေသးပါ၊ သို ့ေသာ္လည္း ျပည္တြင္း၊ျပည္ပ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုအားလံုးကလည္း သာတူညီမွ်ရိွေရး၊ မွ်တေရး၊ စီးပြါးေရးေကာင္းမြန္ေသာ၊ တိုးတက္ေသာ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအားလံုးခ်စ္ခင္စြာနွင့္ အတူတကြ တည္ျငိမ္ေသာ ဖြဲ ့စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု နိုင္ငံေရး ဥပေဒေအာက္တြင္ ေနထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္လို တမ္းတမ္းတတ ေတာင္းဆိုၾကသည္။

ယေန ့အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္ဘက္ကေရာ၊ အတိုက္အခံမ်ားဘက္ကပါ သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ဆႏၵရိွေၾကာင္း အျမဲတမ္းေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္ဘက္ကေတာ့ ေျပာေနၾကစကားနွင့္ အႏွစ္၂၀လံုးလံုးစာရြက္ေပၚတြင္ ေရးခ်ကာ ျပည္သူကိုေအာ္ရင္း၊ စည္းရံုးရင္း တိုင္းရင္းသား အမ်ိဳးသားျပန္လည္စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးဆိုတာနဲ ့ေျပာေနသလို၊ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြကလည္း အမ်ိဳးသားျပန္လည္ ညီညြတ္ေရး၊ သင့္ျမတ္ေရးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ႏွင့္ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦးဆိုတာထက္ ကြဲျပားေနေသာအုပ္စုေတြကို ျပန္လည္ေစ့စပ္ သင့္ျမတ္ေရးလုပ္ကာတိုင္းျပည္ကိုျပန္လည္တည္ေထာင္လိုတဲ့ ဆႏၵေတြရိွေနေၾကာင္း ေျပာဆိုေနတာကေတာ့ အားလံုးသိျပီးသားပါ။ သို ့ပါေသာ္လည္းတစံုတခုေသာအတိုင္းတာထိ ဘာမွမျဖစ္လာေသးလာေတာ့အမွန္ပါ၊

ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဘက္မလိုက္ဘဲေျပာရလွ်င္ စစ္တပ္ေၾကာင့္ပါ၊ ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ မဆလအသြင္ေျပာင္း တစညတို ့၏အာေဘာ္၊ စစ္တပ္၏ပုဂၢိဳလ္ေရးအျမင္တို႔ေပၚတြင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာရပါမည္။ ထို ့အတူစာစကား၊ေပစကားေတြ နဲ ့အားလံုးကေျပာဆိုေနၾကတာေတာ့ နားလည္မႈေတြရဖို႔ အေရးၾကီးေၾကာင္း၊ ဒို္္င္ယာေလာ့(ခ္)ေတြနဲ့အတူဆိုရင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ္၊ တခ်ဳိ့ဆိုရင္ ဒို္္င္ယာေလာ့(ခ္)မရိွဘဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္ေလွ်ာက္လွမ္းေသာနိုင္ငံ၊ ဒို္္င္ယာေလာ့(ခ္)ဆင္းရဲေသာနိုင္ငံဟုပင္ဆိုၾကပါသည္။

မွန္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ကြ်န္ေတာ္တို ့၏ နိုင္ငံတြင္ အာဏာကို လက္နက္ႏွင့္ဗိုလ္က်ကာ သူပုန္အဆင့္ထက္ နည္းနည္းပိုေသာသူေတြက ထိုသို ့ေသာ ဒို္္င္ယာေလာ့(ခ္)ေတြကိုလည္းဂရုမစိုက္၊ Non Banding ဆိုေသာ ကုလသမဂၢ လံုျခံုေရးေကာင္စီ၏ ေျပာဆိုေသာ အေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ လိုက္နာျခင္းမရိွတာကိုၾကည့္ျပီး အႏွစ္၂၀အတြင္းရိွေသာအေတြ ့အၾကံုမ်ားနွင့္ေပါင္းစပ္ကာ ဒီမိုကေရစီလိုလားေသာျမန္မာနိုင္ငံသား တိုင္းရင္းသားျပည္သူအေပါင္းတို ့မွေသေသခ်ာခ်ာခြဲျခားျမင္သင့္ေနပါျပီ။

ဒါေတြကဒီလိုရိွတယ္၊ ဟိုလိုရိွတယ္ဆိုေသာ အေျခအေနေတြ၊ မူေတြ၊ ေဘာင္ထဲမွာေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရးကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးေအာ္ရင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ကြ်န္မတို ့ပူေပါင္းလက္ေတြ ့လုပ္ေဆာင္ညိွနိုုင္းကာ အေျဖရွာရင္း အျပုသေဘာေတြ၊ ဘာေတြ၊ ညာေတြနဲ့အတူ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို တည္ေဆာက္ကာ တစ္ဘက္နဲ႔တစ္ဘက္ နားလည္မႈပိုရလာမယ္လို ့သာေျပာလာၾကတယ္၊ တဘက္ကေတာ့ ဒါေတြကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာ မည္သည့္နိုင္ငံတြင္မွမရိွေသာ ေသာက္ျမစ္ ကပ္ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မမ်ားကို ေပၚေပၚၾကီး သံုးစြဲလာတာကို ေတြ့ရတာကေတာ့ေနစဥ္ႏွင့္အမွ်ပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ စာမ်က္ႏွာသစ္မ်ားစြာကို တရြက္ျပီးတစ္ရြက္၊ ပံုစံတူေရးမွာကို ထူးဆန္းစြာဘဲလုပ္ေတာ့မေယာင္နွင့္ေျပာဆိုကာ စာရြက္ေတြေပၚမွာနဲ ့အခ်ိန္ကို၀ယ္ ယူသြားျခင္းကို ခံရတာလည္း သိသိၾကီးပါလို ့ေျပာရမွာျဖစ္ပါသည္။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္က အခင္းအက်င္း ဆရာၾကီးမ်ား၊ ေလ့လာေရးဆိုသူမ်ား၊၊အဖြဘုရင္ေလလႈိင္း ဆရာၾကီးမ်ားကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခဲ့ေသာအခင္းအက်င္းကိုဘာမွမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အျခအေနလိုက္ကာ ရာသီေပၚအစားစာေတြကိုေရာင္းရင္း ႏွစ္၂၀ထိတိုင္ေအာင္ျဖတ္သန္းေပးခဲ့ၾကတာကေတာ့ မည္သူမွမျငင္းနိုင္ခဲ့ၾကဟုထင္ပါသည္။ အားလံုးေသာသူေတြရဲ ့ေျပာလိုက္ ခင္းက်င္းလိုက္တာေတြကေတာ့ အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းေတြကိုနည္းဗ်ဴဟာေတြခ်ျပီးေတာ့လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတာ ဒီေန ့မဟုတ္ မနက္ျဖန္ဆိုေသာ ေမ််ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့လိုက္ခဲ့၊ေစာင့္စားခဲ့ၾကတာကေတာ့ အထဲတြင္ရိွေသာ ျပည္သူေတြကအစ၊ အျပင္တြင္ရိွေနေသာ လူတန္းစားအလြာေပါင္းစံုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့နားလည္သင့္ေသာ ယခုထိ အားလံုးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းၾကီးမ်ား၊ နိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းၾကီးမ်ား ၀န္ခံဖြင့္ဟ မေျပာဆိုရဲေသာ အတိတ္ကမွားဟြင္းခဲ့ေသာသမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုကိုေတာ့သိသင့္ပါသည္။ ျပည္သူကတင္ေျမွာက္ထားေသာ အစိုးရကိုယ္တိုင္ကိုက အမွန္တကယ္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အမွန္ကိုအမွန္တိုင္းမေျပာဘဲ မွားသေယာင္ေယာင္၊ ပံုမွားရိုက္ကာ စစ္တပ္နဲ့ေပါင္းျပီးေတာ့ လက္၀ါးျခင္းရိုက္ကာ ဇာတ္လမ္းေပးခဲ့ေသာ၊ တနည္းဆိုေသာ္ ငါ့၀ါဒနွင့္ငါတို ့သာဆိုေသာ လမ္းစဥ္မႈကို လုပ္ေဆာင္ခ်င္လိုၾက၍၊ ဖန္တီးခဲ့ေသာ အခင္းအက်င္းတြင္၊ သူထက္သာေသာ နိုင္ငံေရးေဘာင္းဘီ၀တ္မ်ားရဲ ့လက္ဦးျခင္းကို ခံရလိုက္ကာမွ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္နွင့္ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို တြင္တြင္ၾကီးေျပာင္းေအာ္ခဲ့ၾကတာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမိေပးၾကပါ၊ သိထားမိၾကပါလို ့တင္ျပပါသည္။

ျမန္မာစစ္တပ္ကေတာ့ အျမဲတမ္းပဲ အာဏာ မတရားသိမ္းပိုက္ျပီးခဲ့ျပီး အနာဂါတ္ျမန္မာနိုင္ငံကို ေခတ္အေျခအေနၾကည့္ျပီး မည္သို ့လုပ္ေဆာင္လိုေၾကာင္း ေျပာဆို၍ အကြန္ ့ေတြတက္ျခင္းကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းမွစကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရြွထိပါဘဲ။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ဆိုေသာမႈေတြ စကားလံုးေတြ၊ စည္းကမ္း၊ ညီညြတ္ျခင္း၊ တန္းတူ၊ ညီတူဆိုေသာ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားအားေတြကို ဘယ္ကေနဘယ္လိုဆိုေသာ မစားရ၀ခမန္းေျပာဆိုမႈေတြနဲ ့အတူေဟာင္ဖြာရင္း၊ ၄င္းတို ့ ေရရွည္တည္တံ့ရန္အတြက္ အေျခခံၾကေသာ ရိွျပီးသားအရပ္သား ျမို့ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ားကို ဖ်က္ဆီးကာ အသြင္ေျပာင္း တပ္မေတာ္သားမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္အစားထိုးတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းကိုလုပ္ေဆာင္ ေသာကာလအတြင္းတြင္ စစ္တပ္အားငါတို ့ခံယူေသာ၀ါဒ၊ ငါတို ့ သေဘာထားနဲ ့တူတာေတြရိွတယ္၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ၊ ငါတို ့နိုင္ဖို ့ငါတို ့အလုပ္ျဖစ္ဖို ့အေရးၾကီးတယ္ဆိုေသာငါဆိုေသာ၊ ငါ့၀ါဒ( တကယ္တန္းသူတို့၀ါဒကလည္းေပါ့ပ်က္ပ်က္ပါ၊ ဘာမွသေဘာတရားလည္းေၾကလည္တာမရိွသလို၊ သူမ်ား၀ါဒကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လက္ခံေ၀ဖန္နိုင္ျခင္းနွင့္ ကိုယ္ကိုေ၀ဖန္ခံနိုင္ျခင္းဆိုတာလည္းမရိွၾကပါ)နွင့္ သံသရာအမွားကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး၊ဂုဏ္ယူစြာနွင့္ ကိုယ္ကဘဲ တိုင္းျပည္လူမ်ဳိး၊ သာသနာကိုပိုခ်စ္ျပီး၊ အႏွစ္နာခံနိုင္သေယာင္ေယာင္ကို စံႏွစ္တက်လုပ္ေဆာင္သူမ်ားမွာ ျမန္မာစစ္တပ္က (ေဘာင္းဘီ၀တ္ ေယာင္ ေတာင္ေတာင္ နိုင္ငံေရးသမားမ်ား အပါအ၀င္)၊ ႏွင့္ေဘာင္းဘီမ၀တ္ေသာ နိုင္ငံေရးလြယ္အိပ္လုပ္သူမ်ား ထိပ္ဆံုးမွာရိွပါသည္။

ထိုသို ့ေသာပံုစံတူကလည္း ယခုေတြ ့ျမင္ေနရပါသည္။ ျပည္တြင္းတြင္ (ဥပမာ)ခ်ီးထုပ္ေအးလြင္ႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ား၊ ၀ံသာနုဟုဆိုကာလုပ္ေဆာင္ေနၾကေသာသူမ်ား၊ ၾကံဖြတ္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္ဆိုသူမ်ား၊ ႏွင့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္မွာမည္သို့မွေနရာရစရာ၊ လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခြင့္မရေတာ့ေသာေၾကာင့္၊ ထြက္လာကာ၊ စစ္တပ္ႏွွင့္ေပါင္းသင္း ကိုယ္ေကာင္းစားေရးကိုၾကည့္သူမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္မွေမြးထုပ္လိုက္ေသာ တတိယလိုင္း အုပ္စု၀င္မ်ားတို ့ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအတူ ျပည္ပတြင္ေတာ့ လုပ္စား နိုင္ငံေရးဆရာၾကီးမ်ား၊ ဘာအလုပ္မွမရိွဘဲ ဒီအလုပ္ေပၚတြင္ လုပ္ကိုင္ကာ ဘ၀ရွင္သန္ေရးကို အမွီျပုေနရေသာသူမ်ားနွင့္ ၄င္းတို ့၏ မွ်ေ၀ခံစားေနၾကေသာသူေတြျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္အျမင္တစ္ခုအေနႏွင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ အခင္းအက်င္းဆရာမ်ားက ေတာ္ေတာ္ေလး အျပုသေဘာကိုၾကည့္သည္ဆိုတာထက္၊ ၾကိုးတမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေသာ အေနအထားကိုဘဲၾကိုက္ေနလို့လား၊ ၀ါသနာဘဲပါလို့လား၊ သိုတည္းမဟုတ္ စစ္အာဏာရွင္ေအာက္မွာ ေနသားၾကခဲ့ေသာေၾကာင့္ အေတြးေတြကဘဲ မေက်ာ္လြန္နိုင္ေတာ့တာလားမသိပါ၊ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနွင့္တင္ျပျခင္း၊ ခင္းက်င္းျခင္းေတြကို ပံုစံမ်ဳိးစံုမွေန၍ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္လာၾကတာကို ေတြ ့ရပါသည္။

ထိုအျပင္ မ်ဳိးစံုေသာအေတြးေတြနဲ့အတူ ထြက္ေပါက္၊ လြတ္ေျမာက္ေရးလမ္းစကိုရသလိုနည္းနည္းမွေသာ္၄င္း ဆိုေသာအေၾကာင္းေတြ၊ ျပီးမွ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရွင္း ၾကည့္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုေသာနည္းေတြ(၁၉၇၄ မဆလ ေပၚေပါက္ရန္၀ိုင္းအားေပးေသာ နိုင္ငံေရးအူေၾကာင္က်ားတို ့၏ မ်က္ေတာင္တခတ္အၾကည့္ေတြကဲ့သို ့ၾကည့္ကာ) ဒလေဟာ ေပၚထြက္လာတာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔လာရတာနဲ ့ႏွစ္အပိုင္းအျခားကို ျပန္ျပီးေတာ့ၾကည့္လွ်င္ ၂၀၀၃ေက်ာ္ေလာက္ကစျပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေတြေအာ္လာၾကပါတယ္။ သုေတသနစာတမ္းေတြ၊ ကိုးကားတာေတြကလည္း ကမၻာနိုင္ငံအသီးသီးတြင္ရိွေသာ နိုင္ငံေရးသမိုင္းဆရာေတြေတာင္မ်က္စိလည္ကာ၊ အူလည္လည္ျဖစ္သြားရပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ရဲ႔ အနာဂါတ္က ကြ်န္ေတာ္တို ့လက္ထဲမွာဘဲရိွတယ္လို့ဆိုရမွာထက္ ေနာင္လာေနာင္သားေတြနဲ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့အနာဂါတ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို့ကဘဲ ဖန္တီးယူေဆာင္ေပးခဲ့မွာလား။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဆယ္စုနွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားရခဲ့တာေတြကို ေဆးျမီးတိုေသာက္သလိုေသာက္ျပီး ေရာဂါကိုအျပီးမကုဘဲ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြကို ေပးခဲ့ေတာ့မွာလား ေသေသခ်ာခ်ာ ျပတ္ျပတ္သားသား စဥ္းစားၾကပါ၊ ရန္စည္းလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျခားရေတာ့မွာပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံေရးကို ကုလသမဂၢလဲ ေဘာင္ေတြအတြင္းကေန ေျပာင္းလဲဖို ့ၾကိဳးစားေနတာကေတာ့ ၾကာပါၿပီ။

သို ့ေပမဲ ့အျမင္မၾကည္ မႈေတြၾကားထဲမွာ စီးပြါးေရးကို ဦးစားေပးလုပ္ၾကေသာ အင္အားၾကီး တရုပ္နိုင္ငံနဲ ့ဘယ္သူဘဲျဖစ္ျဖစ္ငါတို ့ရသေလာက္ခ်ဳိင္မယ္ဆိုေသာ ပါးစပ္ကဘုရား လက္ကကားယား လုပ္ေနတတ္ေသာ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံနဲ ့အေရွ့ေတာင္အာရွနိုင္ငံေတြျဖစ္ၾကေသာ ထိုင္း၊စင္ကာပူ၊အင္ဒိုနီးရွား၊မေလးရွား၊တို ့ရဲ ့ ေရေအးတစ္ဖက္၊ ေရပူတစ္ဖက္ကိုင္ေသာမႈေအာက္တြင္ န၀တမွ အိပဲ့အိပဲ့နွင့္သြားခြင့္၊ အုပ္စိုးခြင့္ ရေနသြားတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျငင္းနိုင္ေသာ အခ်က္ကိုေတြ ့ရပါသည္။

ယခုလည္းလာပါျပီး န၀တကေနတိုက္စစ္ထပ္ျပီးဆင္ျခင္းဆိုတာထက္ ၊ျပည္သူေတြကို တိုးတိုးတမ်ဳးိ၊ က်ယ္က်ယ္တမ်ဳိး၊ ေျဗာင္တမ်ဳိးေျပာဆိုေ၀ဖန္သံုးသပ္ေနရန္အတြက္၄င္း၊ ျပီးခဲ့ေသာ ၁၉၉၀ေရြးေကာက္ပြဲကိုေခ်ာင္ထိုး၍ရမရ၊ ျပည္သူအားဘယ္ေလာက္ရိွမရိွ ကမၻာနိုင္ငံတစ္ခုလံုး နွင့္ျပည္သူမ်ားတအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေနခဲ့ၾကေသာ စက္တင္ဘာလ အမ်ဳိးသာသနာကိုပက္ပက္စက္စက္ေဆာ္ကားျခင္း၊ အတြင္းလူကိုျပန္လည္တည္ေဆာက္ျခင္းတို ့ကိုျငိမ္းသပ္နိုင္ရန္အတြက္၄င္း၊ အလုပ္မရိွ အလုပ္ရွာျပီး ဖြေနၾကေသာ ဆရာအဖြမ်ားကို သူလိုျခင္ေသာလိုင္းေပၚတြင္ ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ေျပာဆိုရန္အတြက္ လုပ္ခ်လိုက္ပါျပီ။ ဒါကေတာ့ အေျခခံဥပေဒအျပီးေရးဆြဲျခင္း၊ဆႏၵခံယူပြဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲတို့ကို ေၾကျငာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ ကုလသမဂၢကေတာင္ သူတို့ေျပာေနေသာေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးေရးဆိုတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆုပ္ကိုင္မေျပာေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းဆက္ဆံကာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နိုင္ငံေရးထဲ ျပန္ပါခြင့္ ရေအာင္ေတာင္ သံတမာန္ေလသံစကားေျပာဆိုျခင္း (ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ေျပာရမဲ့)အေျခအေနကို ေရာက္ေအာင္လုပ္သြားနိုင္တာရယ္၊ တရုပ္ရဲ ့အားကို အျပည့္အ၀ ေပၚေပၚၾကီးယူေနတာထက္ တရုပ္မွ ေပၚေပၚၾကီး မ်က္ႏွာလိုက္ေျပာဆို၊ ညြန္ ့ၾကားေနတာကိုသိရက္နဲ ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ကဘာလို ့ဘာကို အျပုသေဘာေတြ၊ ညာသေဘာေတြ ၊အလည္လတ္သေဘာေတြ၊ သေဘာထားၾကီးမားျခင္းေတြကို ေျပဆိုေနရေတာ့မွာလဲ။

ေရးဆြဲေသာ အေျခခံ ဥပေဒက ဒီမိုကေရစီစံမ်ားနဲ႕အျပည့္အ၀ကိုက္ညီမႈ မရိွဘူး၊ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ အခြင့္အေရးမွာလည္း ကန္႔သတ္ ခ်က္ေတြနဲ့အတူ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ တင္ျပေတာင္းဆိုတာကိုလည္း လစ္လွ်ဴကာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတာကိုသိရက္နဲ ့(၁၉၇၄ မဆလ ကဲ့သို နားလွည့္ပါးရိုက္ေသာ ညွစ္ပတ္ေသာမႈေတြနဲ့အတူ) ဘာလို ့၀ိုင္းျပီးေတာ့ အရင္ကေတာင္မရေသာအခြင့္ေရးေတြကို အခုရျပီမို ့ရ သေလာက္နဲ ့ ဆက္လက္သြားၾကရေအာင္ဟုေျပာေသာ၊ ယူဆေသာသူမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ၾကည့္ေတာ့ အားလံုးဟာမ်ားေသာအား ျဖစ္အလံရႈးေတြဆိုတာ ေတြ ့လာရပါတယ္။

ဒီလိုအျဖစ္ပ်က္ေတြကို ျပတ္ျပတ္သားဆန္႔က်င္သူေတြကေတာ့ ၁၉၇၄ကဲ့သို ့မျဖစ္ေရးဆိုေသာသူေတြကစျပီး၊ ျပည္တြင္းျပည္ပရိွေသာ ဒီမိုကေရစီကိုလိုလားေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအားလံုးနီးပါးသြားျပီတူညီေနတာကို ေတြ ့ရသလို၊ ဆန့္က်င္ကန္ ့ကြက္မႈကိုအျပည့္အ၀လက္ကိုင္ထားၾကတာကိုေတြ ့ရပါသည္။

သို ့ေသာ္ တုန္ ့ျပန္ေျပာဆို ၊ေရြးခ်ယ္ခ်ျပေသာမႈေတြ၊ အခင္းအက်င္းေတြက ျပည္တြင္းကလူမ်ားအတြက္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္နိုင္ေသာနိုင္ငံေရးစကားနုန္းအသံုးမ်ားနွင့္အတူ၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ျပည္ပတြင္ရိွေနေသာသူေတြ အခ်င္းခ်င္းပင္ မ်က္စိလွည္ေလာက္ေအာင္ကုိ မရွင္းမရွင္းေတြက ေပၚေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ျပည္သူေတြကို ေျပာရမည့္စကားကို တိုရင္းလိုရွင္း ထိေရာက္ေအာင္ ေျပာဆိုျခင္းမရိွၾကပါ။ ကြ်န္ပ္ျမင္သည္မွာ န၀တမွ ၁၉၉၀ ျပည့္ေရြးေကာက္ပြဲ ျပည္သူကိုယ္စားလွယ္ေတြကေရးဆြဲေသာအေျခခံဥပေဒကို ျပည္သူမွအတည္ျပု၍ ေပၚလာေသာ အစိုးရမွ တိုင္းျပည္ အာဏာကိုကိုင္ေဆာင္ကာ ျမန္မာနိုင္ငံကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးရန္အတြက္ ျပည္သူကို ရွင္းလင္းျပတ္ သားေသာ စကားလံုးတိုတိုကို ေပးေသာ အခင္းအက်င္းတစ္ခုတည္းကိုသာလွ်င္ လုပ္ေဆာင္ရမည္ဟုယံုၾကည္ပါသည္။ ထိုမွတျခားေသာလမ္း၊ အခင္းအက်င္းလုပ္၍မရပါ။

ထိုသို ့၁၉၇၄ကဲ ့သို ့့ဒီတစ္ခါ၀ိုင္း၀န္း၍ ခင္းက်င္းၾကေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာရဲေသာ အေၾကာင္းကေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ျပည္တြင္းစစ္ကိုမျငိမ္းသတ္နိုင္သလို တိုင္းျပည္မွာ ေတာင္ကိုရီးယားနွင့္ေျမာက္ကိုရီးယားကဲ့သို ့ႏွစ္ပိုင္းတိတိ ကြဲကိုကြဲမည္ဟု ေျပာနိုင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ ့ တို ့တိုင္းျပည္ ကဗ်ာကဲ့သိုပင္ ထေလာ့ျမန္မာ၊အိုျမန္မာတို ့ ဟု တိုက္တြန္းကာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ျပည္တြင္းျပည္ပ တြင္ေနၾကေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြ အားလံုး မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ကိုဘဲၾကည့္မွာလား၊ ထာ၀ရလမ္းကိုၾကည့္မွာလားဆိုတာ ခြဲျခားသင့္ျပီဟု တိုက္တြန္းတင္ျပပါသည္။

ျမန္မာေျမေပၚတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ျဖုတ္ခ်ေရး ဒို့အေရး

ျမန္မာေျမေပၚတြင္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္က်ဆံုးေရး သည္ ပထမ

ျမန္မာေျမေပၚတြင္ စစ္အာဏာရွင္းစံနစ္ ထာ၀ရပေပ်ာက္ေရး နိုင္ငံသားတိုင္းေမြးရာပါတာ၀န္

စိုင္းမြန္၂၀၀၈ မတ္လ (၃) ရက္။

(ကိုစိုင္းမြန္၏ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

“ဘာလို႔ဒီအတိုင္းငံု႔ခံေနၾကတာလဲ”

စက္တင္ဘာရဲ႕ မေမ့ရက္တဲ့ ေန႔ရက္ဆိုးမ်ား

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး

စက္တင္ဘာ… မွသည္… ဒီဇင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာမွသည္ မတ္လ။ အခ်ိန္ေတြကို အဲသလို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ေဟာင္းမွာ ေၾကကဲြစရာေတြကို ခ်န္ထား႐ံု ခ်န္ထားခဲ့ရက္မွာလား။ ပံုမွန္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ သြားလာမႈေတြနဲ႔ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္ေနၿပီဆိုတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့မွာလား။

ဒီလိုပဲ ၿပီးခဲ့ရတာပါပဲလို႔ ေျပာတဲ့သူေတြကို တခုေတာ့ က်မေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ၾကံဳခဲ့သမွ်ေတြကို ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့ၾကလို႔ ခုခ်ိန္ထိ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္နိုင္ခဲ့ေသးတာ ဆိုတာကိုပါ။ တႀကိမ္တည္းနဲ႔ေတာ့ မရနိုင္ဘူး။ ေနာက္အႀကိမ္ေတြအတြက္ ျပည္သူေတြ ေသြးေအးမသြားၾကပါနဲ႔ဦးလို႔ က်မေျပာခ်င္တယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ သားေတြ ေျမးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ က်မတို႔မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

အာဇာနည္ေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဉာဏ္ နည္းပါးၿပီး တိုင္းျပည္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေအာင္၊ စုတ္ျပတ္ သတ္ေအာင္္ လုပ္ေနတဲ့ လူတစုရဲ႕ လက္ေအာက္က ဘာျဖစ္လို႔ က်မတို႔ မလြတ္ေျမာက္နိုင္ၾကတာလဲ။စက္တင္ဘာ အေရးအခင္း ျဖစ္လာတာ ဆီေစ်းႏႈန္းေတြ ႐ုတ္တရက္ တက္သြားတာ သက္သက္ေၾကာင့္လို႔ ေတာ့ က်မအေနနဲ႔ မထင္မိဘူး။ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြမွာ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြ ခါးသီးျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္တိုးလာတဲ့ ဒုကၡတခုအတြက္ေတာင္ ခံစားနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့လို႔ ေပါက္ကဲြထြက္သြား ရျခင္းလို႔ပဲ သာမန္နားလည္မိပါတယ္။

က်မက နိုင္ငံေရးေတြ ၀ါဒေတြ မသိတဲ့၊ ပါတီစဲြ ပုဂၢိဳလ္စဲြလည္း မရွိတဲ့ သာမန္ျပည္သူတဦးပါ။ က်မတို႔ ျပည္သူေတြဟာ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရတဲ့ (ကိုယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ေနၿပီး ဗုိလ္တကာ့ ဗိုလ္ေတြကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ အခုလို ဘ၀မ်ဳိးမဟုတ္တဲ့) ဘ၀မ်ိဳးကိုေတာ့ လုိခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ျပည္သူေတြ ဘာေတြ လိုအပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘာေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနၾကသလဲ ဆိုတာကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္ေမွာက္ အေျခအေနကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၊ ျပည္သူ႔အသံေတြကို နားခါးေနတဲ့ အစိုးရကို ဘယ္ျပည္သူက ၾကည္ျဖဴပါ့မလဲ။ က်မလို သာမန္လူတေယာက္ေတာင္ ဆီေစ်းေတြ ႐ုတ္တရက္ တက္သြားၿပီး ျပည္သူေတြ ဟိုေျပး ဒီေျပး ဒုကၡေရာက္ေနတာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ အနံ႔အသက္ကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္ေနတဲ့သူေတြ ရွိသမွ်အခြင့္အေရးေတြ အခ်င္းခ်င္း လုယူဖို႔၊ ကိုယ့္စားခြက္ ဘယ္သူ၀င္လုမလဲ မာန္ေစာင္ေနရတာေတြ အတြက္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႔ ဒါေတြကို မသိမျမင္ၾကတာလား။ ျပည္သူေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ တကယ့္ အေျခအေန မွန္ေတြကို မျမင္ေလာက္ေအာင္ကို လစ္လ်ဴရွဴထားလို႔ပဲလို႔ က်မ ရင္နာနာနဲ႔ သေဘာေပါက္လိုက္ရပါတယ္။

တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုတိုးတိုးလာတဲ့ ဒုကၡေတြကို အသံတိတ္ ႀကိတ္မွိတ္လို႔ ခါးစည္းသာ ခံၾကေပေတာ့။ အသံမထြက္နဲ႔ …၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔။ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားနဲ႔။ လက္ထဲမွာပဲ ဥပေဒရွိတယ္။ လက္ထဲမွာပဲ အမွားအမွန္ ရွိတယ္၊ လက္ထဲမွာ ေသေစတတ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ ရွိတယ္။ က်ည္ဆံေတြမွာ မ်က္စိမပါဘူး။ အဲသလို ၿခိမ္းေျခာက္မႈ မ်ားစြာေအာက္မွာ၊ မမွ်တမႈေတြၾကားမွာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ နွိပ္ကြပ္မႈေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြ ေၾကာက္တတ္ၾကတာ အျပစ္လို႔ မယူဆမိဘူး။

ကဲ … ဒီေလာက္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပပဲြထဲ ထြက္လာၾကတဲ့ အျဖစ္ဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သတၱိရွိၿပီး ျပည္သူေတြဘက္မွာ အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ရဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ယံုၾကည္ၾကလို႔လို႔ က်မေျပာရဲပါတယ္။ ေရွ႕ဆံုးမွာ ကိုယ္တိုင္ေနၿပီး တရားမွ်တျခင္းနဲ႔ ရဲရင့္ျခင္းကို ျပသခဲ့တယ္။ ဒါဟာ လုပ္ၾကံညာၿဖီးလို႔ရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ၈၈-မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပဲဲြေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆႏၵမွန္ ေဖာ္ထုတ္ျပရဲတဲ့ ျပည္သူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါလာၾကပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ သူေတြကို နအဖလက္ကိုင္တုတ္ေတြက အတင္းအၾကမ္းဖက္ ဆဲြလဲြၿပီး ကားေတြေပၚ အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အခြင့္အေရးေလး ႏွစ္ျပားတပဲဖိုး ရထားတာကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ရွဴးတိုက္တိုင္း ကိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိ၊ ရည္မွန္းခ်က္မရွိ အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ လူ႔အႏၶေတြကိုပဲ သူတို႔(နအဖစစ္အုပ္စု) စည္း႐ံုးနိုင္ပါလိမ့္မယ္။

လက္နက္လည္းမရွိ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြလည္း မရွိေပမယ့္ ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္း က်ေနတဲ့ (သူတို႔မွာ မရွိတဲ့ ) အရည္အခ်င္းေတြ ရွိေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ စစ္အုပ္စုက လံုး၀ လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလို ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တဲ့ သူေတြ ေပၚလာရင္လည္း ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ သူတို႔ တားဆီးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက မတရားတာကို ခံလာရတာ မ်ားေတာ့ ခါးသီးလာၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မပါရဲရင္ေတာင္ ေဘးကေန အားေပးၾကတာကိုၾကည့္ရင္ ျပည္သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနတာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမ်ဳိးကေတာ့ ျပည္သူေတြက ပိုၿပီး အယံုအၾကည္ပ်က္ေအာင္ အ႐ုိအေသတန္္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးက ကုိယ္တိုင္မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ နအဖအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာမေပါက္လို႔ အဲသလိုလုပ္ေနတာပါ။ ပိုၿပီးဆိုးတာက မေက်နပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဆႏၵျပပဲြေတြ ေနရာအနွံ႔မွာ ျဖစ္ပြားလာတဲ့အေပၚ ကိုင္တြယ္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ညံ့ဖ်င္းလြန္းပါတယ္။

က်မကေတာ့ တုိင္းျပည္ကို (သေဘာတူတူ၊ မတူတူ) အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရအေနနဲ႔ေတာ့ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ လုပ္ေဆာင္သြားသင့္တယ္လို႔ ယူဆတာပဲ။ အခုေတာ့ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ပံုေၾကာင့္ စစ္တပ္အစိုးရဆိုတာ အၾကမ္းဖက္တာပဲ တတ္တယ္လို႔ ျပည္သူေတြက လံုး၀ဥႆံု ယံုၾကည္သြားပါေတာ့တယ္။ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ ပခုကၠဴမွာျဖစ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္ေနရာတခုကလဲြရင္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာ သာသနာကိုပါ နင္းေခ်ရဲတဲ့ တဖက္စြန္းေရာက္ေနတဲ့ အာဏာ႐ူးမႈကို အဲဒီပခုကၠဴကိစၥမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။

တကယ္ဆို သာသနာ့အႏြယ္၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ။ သကၤန္းျမင္တာနဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ သာသနာေတာ္ထမ္းပဲဆိုၿပီး ၾကည္ညိဳ ဦးခ်ရမွာပါ။ အဲသလိုလုပ္လိုက္ရင္ ကိုယ္မွားသြားကို ေတာင္းပန္၀န္ခ်တာ ေအာက္က်တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆစရာ မရွိတဲ့အျပင္ မွားတာကို ၀န္ခံရဲတဲ့ သတိၱေတာ့ ရွိရွာသားပဲလို႔ အဆိုးေတြထဲက အေကာင္းျမင္စရာ တကြက္ေတာ့ ရွိလာပါဦးမယ္။ သတင္းေတြ ၾကားစကေတာ့ မယံုတ၀က္ရယ္။ လုပ္လိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့မိၾကဘူးေလ။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕သတင္းေတြ ျဖစ္မွာပါလို႔ပဲ ေနခဲ့ၾကတာ။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေဒါသထြက္ေနၾကတာ သတင္းထဲပါလာေတာ့ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးကုန္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ လုပ္လို႔ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေတာင္းပန္၊ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို အေရးယူေပးလုိက္ရင္ကို ေတာ္တန္႐ံု ၿပီးသြားမယ့္ဥစၥာ …။ မိုက္တြင္းနက္လိုက္ေလေတာ့ အ၀ိစိထိ ဆင္းဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ေလ။

အဲဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မုန္တိုင္းရွိေတာ့ ရာသီဥတုက မံႈမံႈမိႈင္းမိႈင္း။ သံဃာေတာ္မ်ားက ပခုကၠဴမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပဲြေတြ ေနရာအနွံ႔ ေပၚေပါက္လာတယ္္။ တကယ္ဆို ျမန္မာျပည္လို ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ သံဃာ့အားက ႀကီးမားလွပါတယ္။ သံဃာထု ေနာက္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျပည္သူလူထုက အမ်ားအျပား။ ယံုၾကည္ သဒၶါအားေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအတြက္ ကိုယ့္ေစာ္ကားတာမွ သည္းခံနိုင္ေသးရဲ႕။ ကုိယ္အထြတ္အထိပ္ထား အျမတ္တနိုးထားတဲ့ သူေတြကို ေစာ္ကားတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ပိုနာတတ္ၾကေသးသည္ပဲ။ အဲဒီမွာ သူတို႔လြန္မွန္း မွားမွန္းသိသြားေတာ့ စစ္အုပ္စုက နည္းနည္း ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္း သံဃာေတာ္ေတြ ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ ဆႏၵျပပဲြမ်ားေတြမွာ ၀င္ေရာက္တားဆီးျခင္း မျပဳခိုင္းဘဲ အသာေစာင့္ၾကည့္ေစခဲ့တယ္္။ သံဃာေတာ္ေတြက သူတို႔သံဃာ့အေရးမို႔ ျပည္သူမ်ားမပါ၀င္ဖို႔ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို္ ေမတၱာရပ္ခဲ့ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၇-ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းမျပဳက နအဖစစ္အစိုုးရအား ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္မႈကို တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ျပဳလုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္္။ က်မတို႔ကေတာ့ အခုမွ ၾကံဳဖူးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြပါ၀င္တဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြနဲ႔ ကံေဆာင္မႈေတြကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကပါတယ္္။ တကယ္ပါပဲ။ သံဃာေတာ္ေတြ ကံေဆာင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ မိုးေတြကလည္း ေကာင္း၊ မိုးေတြ ေရေတြၾကားမွာ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔အညီ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ သကၤန္း စိုစိို ေလးေလးေတြနဲ႔ ေဒါသမပါ ၿငိမ္းေအးစြာ ေမတၱာသုတ္ ႐ြတ္ဆိုေနတဲ့ အသံေတြ လမ္းေတြေပၚမွာ ၾကားလာရပါတယ္္။

ျမင္တဲ့သူေတြ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မတုန္လႈပ္ ဘယ္သူ ေနနိုင္္မလဲ။ ေျပာၾကဦးေလ။ အာဏာကို အေခ်ာင္ ျဖတ္လမ္းက လိုခ်င္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြလို႔။ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္မွာ ေမတၱာအရင္းခံ ရွိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အလြယ္တကူ စီးကူး ေပါင္းစည္းမိသြားၾကပါတယ္။ သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမတၱာကို မခံစားခဲ့ဖူးၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ သရဲတေစၧေတြ ပရိတ္တရား မနာ၀ံ့သလိုဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ ထင္တယ္။ စနစ္က်လွစြာ စည္းကမ္းတက် ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ကံေဆာင္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျပည္သူေတြ ေက်ာင္းသားအရြယ္ လူငယ္ေလးေတြသာမက လူႀကီးေတြပါ ၀ိုင္း၀န္းကာရံ ေပးထားၾကတာ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ေသြးေတြ ျပန္လည္ ပူေႏြးလာၾကပါၿပီ။ ဒါ ဗမာေဟ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္ ငုတ္လွွ်ိဳးမသြားမယ့္ တို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ အမွန္တရားဘက္က သတၱိေသြးေတြေဟ့ …။ လူငယ္ေလးေတြက ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြ၊ ကိုးရီးယား မင္းသားစတို္င္ေလးေတြ ပါမယ္။ မိန္းကေလးေတြက ေျခသလံုးတ၀က္ ေဘာင္းဘီစကတ္ေလးေတြ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ေတြ ၀တ္ထားၾကတာေတြလည္း ပါမယ္။ ထိုင္မသိမ္းနဲ႔ ရင္ဖံုး၀တ္မွ ျမန္မာပီသမတဲ့လား။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ အေပၚယံထိန္းသိမ္း႐ုံနဲ႔ ရမတဲ့လား။ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရနိုင္တဲ့ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္နုိးတဲ့ စိတ္ဓာတ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႕ အေသြးအသားထဲမွာ ရွိေနတယ္ေလ။ က်မ အားတက္ခဲ့ရတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြခ်ီလာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူေတြ တခဲနက္ အားေပးေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ရင္တြင္း ဆႏၵအမွန္ေတြကို ျမင္နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေၾကာက္႐ြံ႕စိုးထိတ္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က တကယ့္ဆႏၵ အစစ္အမွန္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကရတာပါ။

ဒီေနရာမွာေတာ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ တာ၀န္သိ ျပည္သူေတြရဲ႕ မီဒီယာလက္နက္က အေရးပါခဲ့ပါတယ္။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းတတ္ၾကတာလည္း က်မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ အစဥ္အလာေလးပါ။ တေျဖးေျဖး ဆႏၵျပပဲြေတြ က်ယ္ျပန္႔လာေပမယ့္ သူတို႔စစ္အုပ္စုဘက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ။ ေနာက္ ၂၅ရက္ေန႔ ညဘက္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လိုက္ေအာ္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း သဲသဲကဲြကဲြ မၾကားရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ထဲမွာ သတင္းေတြ ေရာက္လာလို႔ `လူ ၅ဦးထက္ ပိုမစုရ။ စီတန္း လွည့္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပျခင္း မျပဳရ´ဆိုတဲ့ ပုဒ္မ ၁၄၄ လိုမ်ဳိး ေၾကညာခ်က္ထုတ္မွန္း သိရတယ္။

ညဖက္မွာ သတင္းထူးမယ္ ထင္တယ္ဆိုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိကာမွ မ်က္နွာမေကာင္းတဲ့ သံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္ေတြကို သာသနာေရး၀န္ႀကီးက က်က္သေရမဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၈၈ - တုန္းကလို ဦးေန၀င္း တီဗီြထဲကေန တိုင္းျပည္ကို “ … တည့္တည့္ပစ္မယ္ …” လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တာကို ျပန္အမွတ္ရမိပါတယ္။ သူတို႔ လူမစုရ ေျပာေပမယ့္ ျပည္သူေတြအင္အားက ပိုၿပီးမ်ားလာပါေသးတယ္။ ေန႔လည္ တနာရီေလာက္ဆိုရင္ လူစုၿပီး ထြက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ၀ုိင္း၀န္းေနၾကတာပါ။

ေနာက္တေန႔ … ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔ …။ က်မတို႔ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနမိတယ္ …။ သံဃာေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ ေဘးရန္ကင္းေစဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ဖို႔ က်မတတ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အခါႀကီးရက္ႀကီးမို႔ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ဖို႔ သြားတဲ့သူေတြကို ျပန္လႊတ္တယ္။ ဘုရားဖူးေတြကိုလည္း ဘုရားေပၚ ေပးမတက္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဓမၼႏ ၱရာယ္ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ လူေတြကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာမယ့္ေနရာေတြမွာ သြားေစာင့္ေနၾကတယ္။ အေျခအေန ဆိုးလာနိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့ သတိေတာ့ ထားေနၾကတယ္။

ေန႔လည္ပိုင္းမွာ သတင္းဆိုးေတြ ဆက္တိုက္ ၀င္လာပါတယ္။ ဒီလိုပဲ မိုက္႐ုိင္းလိမ့္ဦးမွာပဲလို႔ သိထားေပမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ မလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ မယံုခ်င္သမွ် …။က်မတို႔ သမိုင္းမွာ ေသြးစက္ေတြ ထပ္ၿပီး စြန္းထင္းခဲ့ၿပီေလ။ စေတးခဲ့ရတဲ့ ေသြးေခ်ာင္းထဲ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေသြးေတြပါ ေပါင္းစည္းလာခဲ့ရၿပီ။ အကုန္လံုးဟာ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြ ညံ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း မခံမရပ္နုိင္တဲ့ ေဒါသမီးလွ်ံေတြ၊ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲမႈေတြ၊ ယူၾကံဳးမရတဲ့ ေဒါသမုန္တိုင္းေတြ ထန္ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီေန႔က မိုးေတြကလည္း ၿခိမ္းလိုက္တာ …။ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သၾကားမင္းကေတာ့ သတိေပး႐ုံ သက္သက္ပဲထင့္။ မိုးႀကိဳးလက္နက္ဟာ သူတုိ႔အျပစ္နဲ႔စာရင္ သက္သာလြန္းေနလို႔ ျဖစ္မွာပဲ။

လမ္းေတြေပၚမွာ လူသူေတြ ေျခာက္ကပ္၊ ဆိုင္ေတြ ေစာေစာပိတ္၊ ႐ုံးသူ႐ံုးသားေတြလည္း ေစာေစာျပန္ၾကနဲ႔။ လမ္းေပၚမွာ စစ္ကားေတြ … စစ္ကားေတြ။ လက္နက္မရွိတဲ့ သူေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေသနတ္ေတြေထာင္၊ ဒုိင္းေတြနဲ႔ အကာအကြယ္ယူ။ လည္စည္း အနီေတြ၊ ခရမ္းေတြ။ မ်က္နွာေတြကို ေစ့ေစ့ မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာထားေတြမ်ဳိးနဲ႔ ေနၾကပါလိမ့္လို႔ စက္ဆုပ္စြာ ၾကည့္မိေတာ့ … အံ့ၾသစရာ …။ တင္းမာခက္ထန္ ေနရမယ့္အစား ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ ေနၾကေလရဲ႕။ ေအာ္… သူတို႔ေတြလည္း “ … သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ…” ရြတ္ဆိုဖူးခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္မွာပါ။ အဇာတသတ္လို ေဒ၀ဒတ္ကို ဆရာတင္ မွားမိေလေတာ့ …။

က်မတို႔ေတြလည္း သတင္းေတြ နားေထာင္၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဖလွယ္ အင္တာနက္ထဲကေန အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ၾကနဲ႔ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနခဲ့ၾကပါတယ္။ လုပ္ရက္ေလျခင္း၊ မိုက္႐ုိင္းလိုက္ၾကတာ။ ဘာတဲ့ … သံဃာ အတုအေယာင္ေတြပါတဲ့။ သံဃာေတြကို ေစာ္ကားၿပီးရင္း ေစာ္ကားေနလိုက္ၾကတာ …. ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ခဲ့ရၿပီေလ။ ေငြၾကာယံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္စီးတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုမွ ၾကားလို႔ မသင့္ေတာ္။ ရန္သူ႔စခန္း သိမ္းသလိုမ်ဳိး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္၊ ႐ိုက္ႏွက္ လုယက္ လုပ္သြားလိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ ဘယ္လိုစစ္သား အ႐ုိင္းအစိုင္းေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္ဖ်က္ဆီးခိုင္းသလဲ။ အရင္က ႐ြာေတြ၀င္ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီး မုဒိမ္းက်င့္တာ တပ္မေတာ္က လုပ္တယ္ေျပာရင္ သိပ္မယံုလွဘူး။ အခုလို အထင္ကရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို ကိုယ္တုိင္သိလိုက္ရတဲ့ အခါက်မွ လူမသိ သူမသိ ႐ုိင္းစိုင္းနွိပ္စက္ အနို္င္က်င့္ခံရတာေတြကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔အေနနဲ႔ အရင္ကလို တခုတည္းေသာ အစိုးရ မီဒီယာေတြနဲ႔ လိမ္ခ်င္တိုင္းလိမ္၊ ညာခ်င္တိုင္း ညာလို႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ ေခတ္မီ နည္းပညာေတြကို က်မတို႔ ျပည္သူေတြ ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ စစ္အစိုးရသတင္းက လိမ္ဖို႔ ညာဖို႔ ျပင္ဆင္တုန္း အင္တာနက္ထဲမွာ ပံုေတြနဲ႔ သတင္းေတြ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ပိုင္း အခ်ိန္အထိ ျပည္သူ႔သတင္းေတြက ဦးႏွင့္ေနၿပီ။ သူတို႔ဘက္ကို ထိလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညစ္ပတ္ၿပီေပါ့။ မ်က္ေစ့ထဲ သဲနဲ႔ ပက္လိုက္တာေလ။ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ေတြ အကုန္ျဖတ္၊ ဖုန္းေတြ ေခၚမရ၊ မိုဘုိင္းဖုန္းေတြ အကုန္ပိတ္၊ မက္ေဆ့ခ်္ေတြလည္း ပို႔မရ။

အဲဒီေတာ့လည္း ေရဒီယိုေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အ၀ယ္လိုက္ၾကတာ။ ျပည္သူေတြ နားေထာင္ခ်င္တာ တကယ့္သတင္းမွန္။ ကိုယ့္အေျခအေန ျပန္စစ္ၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ မီဒီယာေတြ ဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီလဲ သိသင့္တာၾကာၿပီ။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ေရးခ်င္တာေရးထားတဲ့ သတင္းေတြကို သူတို႔ကိုယ္တို္င္ေရာ နားေထာင္ျဖစ္၊ ဖတ္ျဖစ္မယ္မထင္ (ကိုယ့္ပံုကုိယ္ၾကည့္ဖို႔ကလဲြရင္)။ မသိနားလည္ေသးတဲ့ စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးကေတာင္ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းၿပီးလုိ႔ သတင္းလာတာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို လာပိတ္ေတာ့တာပဲ။ မီဒီယာေတြရဲ႕ အမွန္တရား႐ုိက္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားလို႔ သူတို႔ေတြ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေတာင္ မလုပ္နိုင္ေတာ့။ နိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာ တမ်က္နွာ အျပည့္နီးပါး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ထေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေအာ့ေၾကာလန္ အရက္သမား လူရမ္းကား အရက္မူးၿပီး ရမ္းေနသလိုသာ သေဘာထားေတာ့တယ္္။ အမူးသမား စကားေတာ့ ဘယ္လိုေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ အေရးမထားပါဘူး။ သိကၡာမရွိတဲ့သူရဲ႕ စကား ဘယ္သူယံုလို႔ နားေထာင္မွာလဲ။

က်မတို႔ေတြကေတာ့ သတင္းမွန္သိနိုင္မယ့္ ေနာက္ကိုသာ အတင္းလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ေရဒီယိုသတင္း၊ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းေတြက သတင္းေတြကိုသာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဖံုးလို႔မရ၊ ဖိလို႔မရ။ ကမာၻ႔အလယ္မွာ သူတို႔ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခဲ့ရၿပီ။ က်မတို႔မွာလည္း သတင္းေတြၾကည့္ နားေထာင္နဲ႔။ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မ၀င္၊ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ညအခါသမယမွာ ကားႀကီးသံေတြ လမ္းမေပၚမွာ ၾကားေနရေတာ့ `ေအာ္… ဘယ္သူေတြကို ထပ္ဖမ္းလာၿပီး နွိပ္စက္ဦးမလဲ´လို႔ စိတ္မခ်မ္းသာ အိပ္မရ။ ထထိုင္ၿပီး ေတြးေနမိျပန္။ ငါတို႔ေတြ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္မွ ငါတို႔တိုင္းျပည္ လူလူသူသူ ျပန္ျဖစ္လာမလဲ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း စိန္တံုး စိန္ခဲေတြကို ျမင္လာ၊ `စိန္အစစ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚသတဲ့´။ စိန္အစစ္လည္း ျပည္သူေတြ မျမင္ဖူးခ်င္ပါဘူး၊ ျပည္သူေတြက အလင္းေရာင္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္႐ံုေလးပါ။ အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြ အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့သူေတြ မေျပာနဲ႔။ ျပည္သူေတြအားလံုး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြပါ။ ေနာက္တခါ ထပ္ရႈံးခဲ့ရင္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ၁၉-ႏွစ္ အႏွစ္နွစ္ဆယ္ နီးပါး အဖိနွိပ္ခံရမယ့္ အေရးကိုလည္း ေတြးမိတိုင္း အခုပဲြကို အမွန္တရားဘက္ကပဲ အနိုင္ရေစခ်င္ေနၾကပါတယ္။

႐ံႈးလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ အခ်င္းခ်င္း အားေပးေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္နဲ႔ လက္နက္မဲ့တို႔ရဲ႕ တိုက္ပဲြမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို သူတို႔ဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵျပသူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္အင္အားကိုေတာ့ သူတို႔ယွဥ္လို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ရပ္တည္တဲ့ ဘက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ စြန္႔ရဲနုိင္မႈကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တာ၀တိ ံသာနဲ႔ အ၀ိစိေလာက္ကြာပါတယ္။ သူတို႔ေတြ သတင္းေတြ ဒီေလာက္ပိတ္ထားတဲ့ ၾကားက ျမင္ရတဲ့ အနိဌာ႐ံု ျမင္ကြင္းေတြကို မျမင္ခ်င္ မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အမွန္တရားကို သိေအာင္ေတာ့ အားတင္းၿပီး ၾကည့္ၾကရ။ ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင့္ေနလို႔။ ကေလးေတြ မျမင္ေအာင္ေတာ့ ကြယ္ထားရေသးတယ္။ ဘယ္သူေတြက လုပ္လို႔ ဒီလို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာလဲ ေမးရင္ က်မ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ နုနယ္လွတဲ့ ကေလးေတြကို အစိုးရ မႀကိဳက္တာ လုပ္မိလို႔ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္မိလို႔ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္လို႔ အမွတ္မမွားေစခ်င္ဘူး။

ဒီလို ဆိုး၀ါးရက္စက္တဲ့ သူေတြကို ဘာလို႔ ေမေမတို႔က ဒီအတိုင္း ငံု႔ခံေနၾကတာလဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ သူရဲေကာင္းႀကီးပဲ လုပ္ခ်င္တဲ့ က်မ ေျဖရမွာ ရွက္တယ္။စြန္႔၀ံ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ စြန္႔သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳေလး ၿပိဳကဲြမယ္မွန္း သိေပမယ့္ ၊ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ခဲြသြားရမယ္မွန္း သိေပမယ့္၊ ကိုယ့္အတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ကလဲြလို႔ ဘာမွ မယူေဆာင္ သြားနိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အသက္စြန္႔ သြားၾကတဲ့၊ ကိုယ္ပင္ပန္း စိတ္ဆင္းရဲ ခံေနၾကရတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မတို႔ ေအးေအးသက္သာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနရက္ၾကမွာလား။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ယံုၾကည္တာေတြကို ေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ေနသင့္သလား။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူခ်စ္လွစြာေသာ မိသားစုနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနနိုင္တဲ့ ဘ၀ကို္ထားခဲ့ၿပီး ဘာအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡခံၿပီး ေနေနရသလဲဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပးၾကပါ။ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ေကာင္းစားဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သတိရေပးၾကပါ၊ ဘုရားရွိခုိး အာ႐ုံျပဳတိုင္းလည္း ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာ ေမ့မထားၾကပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ‘တို႔တုိင္းျပည္’ကဗ်ာထဲကလိုပဲ ေတာကၿပိတၱာ မျဖစ္ရေလေအာင္ တစိပ္တ၀မ္းညီညီနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္စီတာ၀န္ယူတတ္ၾကရင္ေတာ့ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းမေ၀းေလာက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ …။ ။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး

(ေဒါက္တာလြန္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္)

မိမိကိုယ္ကို မီး႐ိႈ႕ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵျပကုန္ၾကၿပီ

မိမိကိုယ္ကို မီး႐ိႈ႕ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵျပကုန္ၾကၿပီ

ရန္ကုန္ နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ခုဆိုရင္ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးေတြကို စေနၾကပါၿပီ။ ျပည္သူေတြလဲ ဖိႏိွပ္မႈေတြကို မခံခ်င္တဲ့စိတ္ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ငတ္မြတ္ေနရတဲ့ဘဝေတြက လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ အနင္းခံထားရတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို ငတ္မြတ္တဲ့စိတ္ ဒီစိတ္ေတြရဲ့ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ အားလံုးက ေသမထူးေနမထူး ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။

စစ္အစိုးရဟာ လူေတြရဲ့ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို အသုံးခ်ၿပီး မတရားအုပ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က လူသားတစ္ဦးရဲ့ သည္းခံႏိႈင္မႈ အတိုင္းအတာကို ထည့္မတြက္ခဲ့ပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ေပါက္ကြဲလုနီးနီး ျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ခံစားမႈေတြဟာ ေနာက္ဆံုးၿငိမ္သက္ျခင္းဆိုတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ မၾကာခင္အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲပြင့္ထြက္ လာပါေတာ့မယ္။

မေန႔ကဘဲ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ခုလို သက္ေသျပခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ၊ ၂၁ရက္ ေသာၾကာေန႔ ဟာ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္မွာ ညေနခင္းဘုရားဖူးမ်ားနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ စည္ကားေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေအးခ်မ္းေနတဲ့ ညေလးရဲ့ ၈ နာရီေလာက္ ေမွာင္စပ်ိဴးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေအးခ်မ္းမႈေလးက အားလံုးလန္႔ႏိုးခဲ့ရပါတယ္။

ေသာၾကာေထာင့္မွာ ဘုရားဖူးေနသူေတြထဲက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ဘာမေျပာမဆိုနဲ႔ အသင့္ယူလာတဲ့ ဓါတ္ဆီပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ စေလာင္းပါေတာ့တယ္။ ေဘးကလူေတြလဲ အံအားသင့္ၿပီး ေၾကာင္ေနၾကတုန္းဘဲ သူကမီးျခစ္ကို စျခစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီးစ႐ိႈ႕လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ေဘးက ဘုရားဖူးေတြလဲ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ေဂါပက အဖြဲ႕ေတြလဲ ႐ုပ္႐ွင္ထဲကလို ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးက တာဝန္သိသူေတြရဲ့ ကူညီမႈနဲ႔ အဲဒီလူကို အသက္မဆံုးခင္ ဝိုင္းၿပီး မီးၿငိမ္းေပးႏိႈင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေဆး႐ံုကားေတာ့မေခၚဘဲ ေဂါပက႐ံုးကို ထမ္းေခၚသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဂါပက႐ံုးထဲအေရာက္မွာ တကိုယ္လံုးမီးကၽြမ္းထားလို႔ မဲနက္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့လူက သတိျပန္ရလာပါတယ္။ ဒီမွာတင္ သူဘာေၾကာင့္ခုလို လုပ္ရတယ္ ဆိုတာအားလံုးသိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

သူသတိျပန္လည္လာတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ခင္မွာဘဲ ေဂါပက ႐ံုးခန္းထဲကေန ႐ုတ္တရက္ အျပင္ကို ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ထၿပီးေျပးပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့…စစ္အစိုးရက်ဆံုးပါေစ စစ္အစိုးရက်ဆံုးပါေစ စစ္အစိုးရ်ကဆံုးပါေစ ဆိုၿပီး အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေတာ့တာပါဘဲ။ အင္မတန္ေၾကကြဲတုန္လႈပ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပါလို႔ မ်က္ျမင္သက္ေသ တခ်ိဳ႕က မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ ရဲ့ မိတ္ေဆြကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ေဂါပကေတြလဲ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး သူ႔ကို ကမန္းကတမ္း ဖမ္းခ်ဳပ္လို႔ တေနရာကိုထပ္ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒါ ေဆး႐ံုကို မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါဘဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္တဲ့ကိစၥဟာ ဗုဒၶဘာသာအရမွားယြင္းပါတယ္။ အဖန္ငါးရာငါးကမာၻ ျပန္ငရဲခံရပါတယ္လို႔ ဆို႐ိုး႐ိွခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ။ အခုလုပ္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ သနားစရာပါဘဲ။ နည္းနည္းေနာေနာ နာက်ည္းမႈနဲ႔ သတၱိမ႐ိွဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိႈင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံေနရမယ္ဆိုရင္ေတာ့သူ႔ေျခရာနင္းၿပီး အသက္စြန္႔ရဲတဲ့ ပုန္ကန္သူေတြ ထပ္ေပၚလာေတာ့မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ထားသလို ျမန္မာျပည္ရဲ့ ျပည္တြင္းသတင္း စာမ်က္နွာေတြဟာ အေ႐ွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံေတြလို တစ္ပတ္တစ္ခါ အေသခံဗုန္းခြဲမႈေတြနဲ႔ ျပည့္မလာပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာ

(မွတ္ခ်က္။ သတင္းေပးပို႔ သူအား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္)

မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ဆက္တြဲျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။

ခ်င္းမုိင္။ ။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတြင္ မိမိကိုယ္ကို မီး႐ႈိ႕ခဲ့သျဖင့္ ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ ရရွိသြားသူ လူငယ္သည္ ရန္ကုန္ ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးတြင္ ၿပီီးခဲ့သည့္ရက္ပိုင္းက ေသဆံုးသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္မွလာေသာ ေအပီ သတင္းတပုဒ္က ဆုိသည္။
ေဆးရုံမွ အရာရွိတဦးကို ကုိးကားေသာ သတင္းအရ ခႏၶာကိုယ္တြင္ (၆၀)ရာခုိင္ႏွဳန္းေက်ာ္ မီးေလာင္ခံထားရသူ အသက္ (၂၆) ႏွစ္အရြယ္ ကိုေက်ာ္ဇင္ႏိုင္သည္ ယခုလ (၁၇) ရက္ေန႔ ကတည္းက ေသဆံုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဧရာ၀တီတုိင္း၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ဇာတိျဖစ္သူ ကိုဇင္ႏိုင္သည္ မတ္လ (၂၁)ရက္ေန႔၊ ေသာၾကာေန႔က ေရႊတိဂံု ဘုရားေပၚတြင္ လူစည္ကားခ်ိန္၌ ဓာတ္ဆီေလာင္းၿပီး မိမိကိုယ္ကို မီး႐ႈိ႕ဆႏၵျပရာ လံုျခံဳေရးမ်ားက ၀ုိင္း၀န္း ေဆးရုံပို႔ခဲ့သည္။
မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ားကို ကိုးကားေသာ အေစာပိုင္း သတင္းမ်ားအရ ကိုေက်ာ္ဇင္ႏိုင္သည္ ကိုယ္ကို မီး႐ႈိ႕ျခင္း မျပဳလုပ္မီတြင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းၾကီးျမင့္မႈႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲမ်ားကို ေရရြတ္ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ "စစ္အစိုးရ က်ဆံုးပါေစ" ဟု ေအာ္ဟစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။
စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းၾကီး က်ဆင္းေရး ဆႏၵျပမႈမ်ား ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ဆက္တုိက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားစု ေနထုိင္ရာ တုိင္းျပည္တြင္ အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံစည္သည္အထိ စြန္႔စားမႈမ်ဳိးသည္ ပထမဦးဆံုး ျဖစ္သည္။

(မဇၩိမသတင္းဌာန)

In Solidarity with the Tibetan People

"No man is an island, entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main...... any man's death diminishes me, because I am involved in mankind, and therefore never seek to know for whom the bell tolls; it tolls for thee."

"Meditation XVII"---John Donne

“ဒို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာခဲ့တယ္”

“ေဟ့ … ေသလည္း ျမန္မာပီပီ ဇာတိမာန္နဲ႔ ေသၾကပါ။

ရန္သူကမိရင္ ‘လက္’အားရင္ လက္နဲ႔ထိုး၊ ‘ေျခ’အားရင္ ေျခနဲ႔ကန္ပါ။

ေနာက္ဆံုး ‘ပါးစပ္’အားေနရင္ ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ၿပီးမွ ရဲရဲသာေသျပလိုက္တာေပါ့။”

(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း - ဟိုင္နန္ကြၽန္း၌ စစ္ပညာသင္စဥ္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာစကား)

“အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ အတြက္”

“က်ေနာ္တို႔ဟာ
ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္
ၿပီးတဲ့အထိ...၊
ေနာက္ဆံုးတေန႔ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မယ္
ရႈံးမယ္ထင္သည္ျဖစ္ေစ...
ႏိုင္မယ္ထင္သည္ျဖစ္ေစ...
မေလ်ာ့တမ္းဇြဲနဲ႔
က်ေနာ္တို႔ သြားရမယ္။”

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း(၁၉၁၅-၁၉၄၇)

ႏိုးေလာ့ ထေလာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္

လြတ္ေျမာက္ေရး မုန္တိုင္းမ်ား၏ နိဒါန္း
သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)

မၾကာမွီေရာင္နီ လာေတာ့မည္၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား၏ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ ထြင္းေဖါက္ထြက္လာေသာ နံက္ေစာေစာ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းဆီမွ ညီညာစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ "ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ….ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္" အသံမ်ားက ေတာင္နံရံတ၀ိုက္၌ ဟိန္း၍ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္ရဲ႔ ေဘးတြင္လည္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ႏွစ္ဦး၏ အသံမ်ားသည္လည္း ေအးစက္စက္ ေဆာင္းေလတိုး၍ စကားေျပာသံမ်ား တိုးသြားလိုက္ က်ယ္သြားလိုက္ မီးပံုကိုအာရံုျပဳကာ ရွင္းျပေဆြးေႏြးလွ်က္၊ က်ေနာ္သည္လည္း မေနာေတာင္တန္းမ်ား၏ အေအးဒါဏ္ကို ႀကံ႔ႀကံ႔ခံလွ်က္ သူတို႔ေျပာသမွ်ကို ႀကံဳးငံု႔၍ ေရးလွ်က္မွတ္လွ်က္၊ လက္မ်ားကေတာ႔ ခဲသြားမလား လို႔ပင္ထင္ရေအာင္ ေအးစက္ေနသည္၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အရွိန္ေၾကာင္႔ ခႏၶာကိုယ္မွ ေသြးမ်ားက အရွိန္ျပင္းစြာ လည္ပါတ္ေနသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုးညွင္းၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသည္ ထိုေန႔က လုိင္စင္ေဒသနံနက္ခင္း ေရခဲမ်ားကို အရည္ေပ်ာ္ေစခဲ့သည္။

တိုက္ပြဲ အတြက္ ကနဦးပိုင္း အေျခအေန

မိုးညွင္းတိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားျပည္သူအားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေအာင္ျမင္စြာ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ လူထုတရပ္လံုး ေထာက္ခံမႈရခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲႀကီး၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို န.၀.တစစ္အုပ္စုက ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲၿပီးေနာက္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔ခံလူထုမ်ား၏ အနာဂါတ္ရင္ေသြးငယ္မ်ား၊ အေရးေတာ္ပံုႏွင္႔ ပါတ္သက္ေနေသာသူမ်ားအား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းက်ခံမူမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ တိုက္ပြဲတပြဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္လွန္႔သံဟုေျပာလွ်င္ ရေပမည္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားေပါင္းစပ္မႈ အရွိန္ႀကီးေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရသည္။

ထိုတိုက္ပြဲထဲတြင္ လူထုအားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအား။ လက္နက္ကိုင္အင္အားကို အထူးေပါင္းစပ္ ေပးႏိုင္ခဲ့သူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦး၊ ဗိုလ္ထြန္းလြင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးသည္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းေတာတြင္းတေနရာ၌ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ပီတာသည္ ၁၉၉၄-ေမလခန္႔က ဖားကန္႔ေဒသ၌ ရန္သူလက္ခ်က္ႏွင့္ အသက္စြန္႔သြားသူျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္ဦး၀င္းသည္ ေကအိုင္အိုအေျခစိုက္ လိုင္ဆာေဒသ ေနာင္လာပါစခန္းတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ၁၉၉၆တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့၍ သူ၏ရုပ္ကလပ္သည္ ထိုစခန္း၌ ျငိမ္းခ်မ္းစြာလဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ဗိုလ္စိန္ေအး(အတြင္းေရးမႉး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)ေျမာက္ပိုင္းသည္ ၁၉၉၈တြင္နယ္စပ္တေနရာ၌ အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရျပီး ယခုအခါ သရက္အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၁၇-ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းကို ခံေနရသူတဦးျဖစ္ သည္။ ၁၉၈၈မွ ယခုတိုင္ ဒီမိုကေရစီလြတ္ေျမာက္မႈ တိုက္ပြဲမ်ားအတြက္ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက အေယာက္တရာေက်ာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးလႉ သြားခဲ့ၾကသည္။

ယခင္ကာလမ်ား၌ မိုးညွင္း၊ နမၼား၊ ေမာ္လူး၊ ေမာ္ဟန္ ထိုရွမ္းနီအမ်ားစုေနေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ေကအိုင္အိုသည္ အနီးသို႔ပင္ ေျခခ်ခြင့္မရႏိုင္ခဲ့၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတိတ္သမိုင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းနီႏွင့္ ေကအိုင္အိုတို႔ႀကီးစြာ ပတိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾက၍ လူမ်ဳိးစုျခင္း ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ၾကရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္မိုးညွင္းတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးသြားျပီးေနာက္ ထိုေဒသမွလူထုတရပ္လံုး၏ ေလးစားခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္မႈကို ေကအိုင္အိုမွ ရရွိလိုက္သည္။ ယေန႔လူထုတရပ္လံုး၏ လိုလားခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားက သင္ခန္းစာယူ၍ ေရွ႔သို႔တဟုန္ထိုးတက္ရန္ လိုအပ္လာသည့္အခ်ိန္ က်ေရာက္ေနၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထု၊ ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အရွိန္သည္ ႀကီးစြ။ ယေန႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔႔ အစည္းတခ်ဳိ႔၏လက္နက္မ်ားသည္ န.အ.ဖ၏ မက္လံုးေပးမႈမ်ား ေအာက္တြင္ အရည္ေပ်ာ္ေနလွ်က္ရွိသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ တကိုယ္ေရအက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ လူထုႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ စစ္ဖိနပ္ေအာက္၌္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားစြာ ဆက္၍ဆက္၍ ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိေနသည္။ လူထုအက်ဳိးကိုလိုလားေသာ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုမ်ားမွ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လက္မ်ားသည္လည္း ေသနတ္ေမာင္းခလုပ္ထဲ၌ လက္ညွဴိးထည့္လွ်က္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပဲြ စနစ္တက်ေပါင္းစပ္ႏိုင္မည့္အခ်ိန္ က်ေရာက္လာလွ်င္ျဖင့္ ရန္သူသည္မၾကာမွီ ကေသာကေမွ်ာ ေျပးၾကရေတာ့မည္ကို ဤမိုးညွင္းတိုက္ပြဲက သက္ေသျပဳလွ်က္ရွိေနသည္။

တိုက္ပြဲ အတြက္ က်ေနာ္အသိခ်င္ဆံုးအရာသည္ကား ထိုသံုးခု ………
မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနထား၊
ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ ေရးဆြဲမႈ၊
ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အားထုတ္မႈႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မွန္းေခ်ေပါ႔ေလ …. ။

မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထား

မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ အေရွ႔ဘက္တြင္ ႀကီးမားေသာေတာင္ႀကီးက မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ စိမ္းစိမ္းညွိဳ႔ညွိဳ႔ မႈံမိႈင္းလွ်က္၊ လယ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခႏွင့္ထိစပ္ ယွက္ႏြယ္လွ်က္၊ လူေနရပ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခကို ဦးခိုက္လွ်က္၊ ထိုေတာင္ေျခႏွင့္ကပ္လွ်က္ ရပ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေအာင္သေျပ၊ အေရွ႔စု၊ မိုးတားစု တို႔တည္ရွိၾကသည္၊ ထိုမွတဆင့္ ဆင္းလာလွ်င္ ကားလမ္းမႀကီးက ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလွ်က္၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ယြန္းေသာ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေတာင္ဘက္တြင္ မႏၱေလး၊ ထိုမွအေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္လွ်င္ သာယာလွပေသာ နမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးက မိုးညွင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ရစ္ေခြပတ္ကာ စီးဆင္းလွ်က္။

ထိုနမ့္ရင္းေခ်ာင္းေပၚ၌ ႀကိဳးတံတား၊ အုတ္က်င္းတံတား၊ သံတံတား၊ ေနာင္စြန္းတံတား တို႔ ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိသည္၊ ထိုမွအေနာက္လြန္လွ်င္မႏၱေလး၊ ျမစ္ႀကီးနားသံလမ္းႀကီးက ေျဖာင့္တန္းစြာ ၿမိဳ႔အလယ္၌ လဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ထိုမိုးညွင္းဘူတာေဘးတြင္ ေရွတန္းတပ္ရင္းရုံးက ကပ္လွ်က္တည္ရွိၿပီး မိုးညွင္းေတာင္ဘက္တြင္ တပ္ရင္း(၁၅)က မဲပုတ္ပုတ္ ၀ပ္တြားတည္ရွိလွ်က္ ရွိေနသည္။

ကခ်င္ျပည္နယ္၌ လြင္ျပင္ႀကီးသံုးခုရွိသည္။ ေကာက္ေကြ႔လြင္ျပင္၊ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္၊ ဟူးေကာင္းခ်ဳိင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုထဲမွ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တခုလံုးသာမက အထက္ျမန္မာတျပည္လံုးကိုပင္ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ေနသလို ရွိလ်က္ေနသည္။ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္ေပၚ၌ မိုးညွင္းၿမိဳ႔က ထီးထီးမားမား တည္ရွိေနသည္။ မိုးညွင္းေဒသရွိ လူထုတရပ္လံုးသည္ လယ္ယာျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳၾကသည္။ သူတို႔သည္ ရုိးသားေသာ ေတာင္သူလယ္သမား ရွမ္းလူထုမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ခံစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုကို တူးတူးခါးခါး ရြံရွာမုန္းတီးၾကသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳနယ္ထဲ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အင္းေတာ္ႀကီး အိုင္သည္ လွပစြာၿငိိမ္၀ပ္စြာတည္ရွိေနၿပီး ထိုအိုင္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုး ေရအိုင္ႀကီးျဖစ္ကာ ေရအိုင္အလယ္၌ အင္းေတာ္ႀကီးေရႊမဥၨဴ ဘုရားကလည္း သပၸါယ္စြာ တည္ရွိေနသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာင္သူမ်ားတည္ရွိေသာၿမိဳ႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ လူထုမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ရရွိလာေသာ သူတို႔၏ အရင္းအျမစ္ ေခၽြြးနဲစာမ်ားသည္ လႉေရးတန္းေရးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းၿပီးစီးလွ်င္ ေက်ာင္းကန္ဘုရား သြားၾကမည္။ လူငယ္မ်ားက ဖါးကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္ထဲသို႔ သြားၾကသည္။

ထိုေဒသရွိ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအေပၚ စစ္အုပ္စု၏ ဗိုလ္က်ဖိႏွိပ္ဂုတ္ေသြးစုပ္မႈမ်ားက ရွစ္လံုးေလး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ တက္ၾကြစြာပါ၀င္လာေစရန္ မီးပြားႀကီးတခုျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုသမိုင္း၀င္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ မိုးညွင္းလူထုတရပ္လံုးမွ ေလထဲမိုးထဲေရထဲ၌ ဒီမိုကေရစီကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာတျပည္လံုး လူထုတရပ္လံုး၏ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားႏွင့္ တထပ္တည္း တသားတည္း က်ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလတြင္ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းလိုက္သည္။ အာဏာသိမ္းျပီး မိုးညွင္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကဇြဲမေလွ်ာ႔ေသး။ မေၾကာက္တမ္း ဆက္လုပ္ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ဆက္လုပ္သည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔အား န.၀.တက ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး မိုးညွင္းရဲစခန္းသို႔ ဂုတ္ဆြဲ၊ ရုိက္ႏွက္၍ ပို႔လိုက္ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားအား ဖမ္းဆီးထားမႈသည္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔လူထုတရပ္လံုးအား စိတ္ႏွလံုးပူပန္ေသာက ေရာက္ေစခဲ့ေသာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပင္ မဟုတ္ပါလား။

ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ

မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီတည္ရွိမႈကို အေျခခံ၍ ေကအိုင္အိုက ဗ်ဴဟာဆြဲသည္၊ အဓိကက်သည္႔ အေရးႀကီး စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္တြင္ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးျဖစ္သည္။ ရန္သူက အေရွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ဘက္ အဘက္ဘက္မွ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္သည္။ ထိုေနရာမ်ားကို အဖြဲ႔မ်ားစြာ ဖြဲ႔၍ ပိတ္ရမည္၊ ဆို႔ရမည္၊ ကာရမည္၊ တိုက္ရမည္၊ စီမံခ်က္သည္ လံုး၀အေသးစိတ္က်မွ ျဖစ္မည္။ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အင္အားမ်ားစြာ၏ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈလိုလာသည္။ စစ္ေအာင္ႏိုင္ရေၾကာင္း အေျခခံအခ်က္မ်ားစြာထဲတြင္ လူထုတရပ္လံုး၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားက ပို၍ အေရးႀကီးသည္။ ေျမာက္ဘက္ရွိ စစ္ဌာနခ်ဳပ္မ်ားရွိရာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္မွ ရန္သူကိုလည္း ဂရုစိုက္ရမည္။ ေတာင္ဘက္က ခ.လ.ရ(၁၅)ကိုလည္း အျပတ္တြယ္ကာ ဖိထားမွွရမည္။ မိုညွင္းၿမိဳ႔ကို ပတ္ေခြစီးဆင္းေနသည္႔ နမ္႔ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ တဖက္ကမ္းမွ ၀င္လာႏိုင္သည့္ ရန္သူမ်ားကိုလည္း အေလးထားရမည္။ ဘူတာႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ေရွတန္းရုံးက ေကာင္ေတြကိုလည္း အေသးစိတ္ၾကည့္ မ်က္ေျခမျပတ္ ေနမွရမည္။ ၿမိဳ႔တြင္း ရန္သူ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားမွန္သမွ် အကုန္လံုးအစံု လံုးဂရုစိုက္ရေတာ့မည္။ ဤေနရာ၌ တိုက္ပြဲ၏ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းကဏၰက ပို၍ အေရးႀကီးလာသည္။

ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ႀကိဳတင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ား

ေက်ာင္းသားမ်ားအားကယ္ထုတ္ရန္ ကိုထြန္းလြင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ႀကီး၊ ကိုမင္းေဌး (ရမ္ဘို-၄ ဇါတ္ကားမွ ဗီလိန္)တို႔က ပထမေစာလ်င္စြာ ေကအိုင္အိုဗဟိုႏွင့္ လိုင္စင္ေဒသ၌ ေတြ႔ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းခဲ့ၾကသည္။ ကိုထြန္းလြင္က မိုးညွင္းသို႔ႀကိဳ၍ ဆင္းသြားသည္။ ေကအိုင္အိုအရာရွိတဦးႏွင့္ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ရန္သူ႔အေျခအေနကို ေလ့လာသည္။ တပ္ရင္း၁၅ အေျခအေနကို ဘက္ေပါင္းစံုေလ့လာသည္။ မိုးညွင္းဘူတာအနီးရွိ ရန္သူအင္အားကို တြက္သည္ဆသည္။ ထိုစဥ္က ေရွ႔တန္းရုံးအနားသို႔ ညေနပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားသည္။ တန္းစီခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ လူေစ႔တက္ေစ့ကို ျမင္လိုက္ရၿပီ။ ရန္သူအ၀င္ အထြက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေလ့လာသည္။ က်ေနာ္(ထြန္းလြင္)သည္ မိုးညွင္းျပည္သူ႔စစ္မ်ားႏွင့္ စီမံကိန္းအေသးစိတ္ကို ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးသည္၊ အခ်ိန္ကာလ တလအတြင္း ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သျဖင့္ ရန္သူ၏ဘက္ေပါင္းစံု အေျခအေနမ်ားကို ၿခံဳငံုေလ့လာမိေတာ့သည္။ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးတို႔ လိုင္စင္ေက်ာင္းသားဗဟိုမွ ဆင္းလာၾကဦးမည္။

တာ၀န္ခြဲေ၀ျခင္း

ခလရ (၁၅)ကို တြယ္မည္။ ဗ်ဴဟာေတာ့ဆြဲၿပီးသြားၿပီ။ သဲေျမပံုမ်ားႏွင့္ တာ၀န္ခြဲေ၀ၾကသည္။ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ဒူကမာၻ လဆန္ေအာင္၀ါတာ၀န္ယူမည္။ တပ္ရင္း၁၅ကို ဒူကမာၻေဇာ္တူးက တြယ္မည္။ ျမစ္ႀကီးနား၊ မိုးေကာင္းမွ မီးရထားျဖင့္လာႏိုင္မည့္ရန္သူကို ပိတ္ဆ႔ိုျဖတ္ေတာက္ရန္တာ၀န္ကို ဗိုလ္ဦး၀င္းႏွင့္ဗိုလ္ေဇာ္ဦးက တာဝန္ယူၾကမည္။

ၿမိဳ႔တြင္း နမ့္ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ကမ္း ေရွ႔တန္းရုံးမွ ၀င္လာႏိုင္ေသာ ရန္သူမ်ားကို ဗိုလ္ထြန္းလြင္က တာဝန္ယူၾကမည္။ အခ်ဳပ္စခန္းသို႔ ၀င္စီးထိုးေဖါက္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသားမ်ားအား ကယ္ထုတ္ေရးတာ၀န္ကို ဗိုလ္ပီတာက တာ၀န္ယူမည္။ ဗိုလ္စိန္ေအးက မ်က္စိမေကာင္း၍ ဗ်ဴဟာကုန္း၌သာ က်န္ေနရစ္ေတာ့သည္။ ဒီ…မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ၀င္စီးသည္႔ တိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သမိုင္းတြင္ အေစာဆံုးေသနတ္ေပါက္ခဲ႔သည္႔ တိုက္ပြဲအျဖစ္ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ေဒါင္းမ်ားက မေနာေျမတြင္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ေဖေဖၚရီလလည္ပိုင္းတြင္ သမိုင္းကမၺည္း ေရးထိုးၾကေတာ႔မည္……. ။

စစ္ျပင္ျခင္း

အခ်ိန္က ညေမွာင္ၿပီ။ ၿမိဳ႔ကို ကပ္ေတာ့မည္။ ေဆာင္းတြင္း အေအးဓါတ္က က်ေနာ္ (ဗိုလ္ထြန္းလြင္)ကို ႏွိပ္စက္လွ်က္ရွိသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း အက်ၤီီအပါးေလးျဖင့္ အခ်မ္းဒါဏ္ကို ခုခံကာကြယ္လွ်က္။ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြ အေရးက ပိုအေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္တင္းထားလွ်က္ အေအးဒါဏ္အား စိတ္ျဖင္႔ကာလွ်က္။ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ား၏ ေသနတ္ေမာင္းထိုးသံမ်ား ေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ လူစစ္ေဆးေနသံမ်ားႏွင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဂေယာက္ဂယက္ ဒီေကာင္ေတြ အေရးေတာ္ပံုကိုလည္းၿဖိဳခြဲသည္။ ငါတို႔မႏၱေလးဘုန္းႀကီးေတြကို ပစ္သတ္သည္။ ငါတို႔စစ္ကိုင္းလူထုကိုလည္းပစ္သတ္ ျမစ္ထဲေမွ်ာခ်သည္။ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားသည္။ က်ားႏွင့္ဆင္ေတာ့ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔ၾကေတာ့မည္။ အာဏာသိမ္းစစ္ဘီလူးေစာေမာင္ေရ …….. ! ႏိုင္တံုးလုပ္ထားကြလို႔သာ စိတ္ထဲကေတးေနမိသည္။

ခ်ရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိကရင္ထဲသို႔ ေဆာင္႔တက္လာသည္႔ႏွယ္ တလိွမ္႔လွိမ္႔ တက္လာေနသည္။ ဆူနာမီေရလႈိင္းထက္ပင္လွ်င္ အဆေထာင္ေသာင္းႀကီးမားႏိုင္သည္။ ဒီေကာင္ေတြကို ခ်မွရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးအေတြးေ၀စီလွ်က္၊ တပ္ရင္း(၁၅)ကို ညလင္းအားႀကီး ႏွစ္နာရီတြင္ တိုက္မည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္ေရာက္ရန္ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေစာလွ်က္၊ စိတ္ေမာလွ်က္၊ ေစာင့္ရသည့္အလုပ္သည္ ကမာၻမွာ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ကမခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္။ က်ေနာ္၏ စိတ္အရွိန္သည္ အထြတ္အထိပ္ အဖ်ားသို႔ ေရာက္လွ်က္။ ႏွစ္နာရီတြင္ ခ်ေတာ့မည္။ ထိုးပါေတာ႔ ဒီႏွစ္နာရီဟု "တ"ေနမိသည္။ ႏွစ္နာရီထိုးၿပီ ၀င္ေတာ့ဟု စက္မွ ေျပာလာသည္ႏွင္႔ ခ်ရေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္အလ်င္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႔အတြင္းသို႔ အရွိန္ျဖင့္ေျပး၀င္မိသည္။ ထိုစိတ္အလ်င္၏ ရုိက္ခတ္လာသျဖင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္မ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား သူ႔အလိုလိုက်ဆင္းလာသည္။

ထိုစဥ္ၿမိဳ႔အနီးသို႔ ကပ္၍၀င္ေေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ကို ဆုတ္ပါဆုတ္ပါ ဟု ေျပာလိုက္သံႀကီးက နားထဲသို႔ သံေရပူႏွင့္ေလာင္းခ်ေနသကဲ့သို႔ ဖိစီး၀င္လာသလို အသံေတြ၊ က်ေနာ္၏ ေသနတ္ဖ်ားတြင္ တပ္ထားေသာ ခၽြန္ျမေနေသာ ဘက္နက္ကို "မင္း" ျဖဳတ္သိမ္းလိုက္ပါဟု ေျပာဆိုေနသကဲ့သို႔။ သို႔ေလာ သို႔ေလာ …။ စစ္ဆိုသည္မွာ မထင္မွတ္ေသာအရာမ်ားက ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္။ ဆုတ္ပါဟုေျပာျခင္းကို မေက်နပ္ႏိုင္။ ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔လဲ အားလံုးက ေနၿမဲ။

ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ထိုးေဖါက္တိုက္ခိုက္ စီးနင္းျခင္း

ထိုစဥ္ လက္နက္ႀကီးသံ အုန္း … ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံမ်ား တပ္ရင္း ၁၅ဖက္က ၾကားလိုက္ရသည္။ ဂ်ီသရီးအသံ၏ ဒုတ္…ဒုတ္…ဒုတ္ ဟုအသံမ်ားက ေဖါက္ထြက္လာသည္။ ေအေက၄၇ အသံမ်ားကလည္း ကၽြြက္ကၽြက္ဆူလာသည္။ လက္နက္ႀကီးက်သံ၊ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ မနက္ဦးယံကို လႈပ္ခါႏိုးထေစသည္။ ေျမာက္ျပန္ေလႏွင္႔ အတူသယ္လာေသာ ကာဘိုက္ယမ္းနံ႔က က်ေနာ္၏ စစ္ေသြးစစ္မာန္ကို ဒိုင္းကနဲေဆာင့္တက္ေစလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔၀င္မည့္တပ္္ဖြဲ႔သည္လည္း ေနာ္မန္ဒီကမ္းေျခသို႔ တက္၍ထိုးေသာ စစ္သည္မ်ားလို တရွိန္ထိုး တိုး၍ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ တဟုန္ထိုး ၀င္ၾကေလၿပီ။

မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ေျမာက္ဖက္တြင္ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးႏွင့္ဗိုလ္ဦး၀င္း ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႔က ရန္ကင္းတံတားကိုလည္း ေဖါက္ခြဲကုန္ၿပီ။ အားလံုးတိုင္ပင္ကိုက္ လႈပ္ရွားၾကၿပီ။ ၀ုန္း … ဂ်ိန္း။ ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္အသံမ်ားက ဆူကၽြတ္ဆဲ။ ေတာင္ဖက္၊ ေျမာက္ဖက္အေရွ႔ဖက္ အႏွံ႔ေသနတ္ ေပါက္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ေအာင္သေျပ၊ နတ္ႀကီးကုန္းလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း က်ေနာ္က နမ့္ရင္းေခ်ာင္းဘက္သို႔ ဦးတည္ေနသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေကအိုင္အိုစစ္ေၾကာင္းသည္လိုက္ပါလွ်က္။ ေခ်ာင္းဘက္မွ ၀င္လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ ရန္သူမ်ားတြင္သာမက ဘူတာေဘး၌ ရွိေသာ ေရွ႔တန္းေခြးရုံးမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တာ၀န္ယူထားရသည္။ က်ေနာ္၏ တာ၀န္ကလည္း အေရးႀကီးေနသည္၊ ၿမိဳ႔ထဲမွလွ်ံ လာႏိုင္သည့္ ရန္သူ၊ ၿမိဳ႔တြင္းရန္သူ ၀င္လာႏိုင္သည့္လမ္းမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ပိတ္ဆို႔ရေလၿပီ။

ရန္သူ႔ ေသနတ္ပစ္မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္သံမ်ားက တၿမိဳ႔လံုးဆူညံလွ်က္ရွိေနသည္။ ေသနတ္ က်ည္ဆံမ်ား၏ မီးေရာင္မ်ားကလည္း တလက္လက္တဖိတ္ဖိတ္ ထြက္လွ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၏ ၂၂အမ်ဳိးအစားေသနတ္ သံုးလက္၏ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားသည္လည္း ကားမီးထြန္းသည့္ပမာ အေရာင္မ်ားက ေဖြးေဖြးလႈပ္လွ်က္္။ က်ေနာ္သည္ ထိုေနရာမွ ၿမိဳ႔အ၀င္ ႀကိဳးတံတားရွိရာသို႔ ေဖါက္ထြက္သြားရသည္။ ထိုေနရာေရာက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္၏ တပ္စုကို ကမန္းကတန္း ေနရာခ်ျပန္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ သံတံတားရွိရာဘက္ဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားရျပန္သည္။ ထိုေနရာမွ ခုခံေနေသာရန္သူကို က်ေနာ္တို႔ သြား၍ ၿဖိဳခြင္းရျပန္သည္။ ရန္သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကားဆုတ္ခြာေသာ္လည္း ကာပစ္ေတာ႔ ပစ္ေနေသးသည္။ ရန္သူဆုတ္ခြာသည့္သတင္းကို ႀကိဳးတံတားရွိရာ က်ေနာ္၏ မဟာမိတ္မ်ားဘက္သို႔ ထိုသတင္းေပးပို႔ရန္ သြားရျပန္သည္။ ရပ္ … ဘယ္သူလဲ ! ဘယ္သူလဲ ! ဟု ေမးသံၾကားလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္က ကခ်င္လိုေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္တို႔ကုိ စပစ္ေတာ႔သည္။ ဟိုက္!!ဟုသာေအာ္ႏိုင္သည္။ အလွ်င္အျမန္ဝပ္္လိုက္ရသည္။ အကြာအေ၀းသည္ကား ၁၀ကိုက္မွ်သာ။ ရန္သူက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ပစ္၍သာ က်ေနာ့္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို မထိျခင္းပင္။ က်ေနာ္က လွိမ့္၍ လွိမ့္၍ ေနရာယူသည္။ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ ပစ္ခြဲရန္ႀကံစည္မိေသာ္လည္း အေျခအေနမေပးလိုက္။

တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္မ်ားသည္ကား ရူပ္ေထြးလွ်က္ရွိေနသည္။ ရန္သူပစ္ေသာ ေသနတ္မီးေရာင္မ်ားက ဖြာကနဲဖြာကနဲ ရဲကနဲရဲကနဲထြက္လာေနသည္။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔လည္ဘူတာရုံအနီးေရွ႔တန္းရုံးမွ အန္ထြက္လာႏိုင္မည့္ ရန္သူမွန္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ကာဆီး ပစ္ရွင္း ရွင္းေနရသည္။ ေသနတ္သံမ်ားကလည္း ေရေႏြး ပြက္ပြက္ဆူ ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ အသံကိုျမွင့္လွ်က္ လက္သီးကိုဆုပ္ကာ … ေယာ္ေအ႔ ေယာ္(ကခ်င္္စကား) (ခ်ေဟ႔ … ခ်ကြ)ဟု က်ေနာ္သည္ ဟစ္ေၾကြးလွ်က္ရွိေနသည္။ အေနာက္ဘက္ သံတံတားဘက္မွ ရန္သူပစ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံမီးက်ည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ရွိရာသို႔ တန္းကနဲတန္းကနဲ။ က်ေနာ္တို႔ မဟာမိတ္ကလည္း ရဲရဲတင္းတင္း လမ္းမေပၚ စက္ေသနတ္ကို ေထာက္ကာ ရန္သူကို တဒက္ဒက္ႏွင့္ပစ္ခတ္ေနသည္။

ေသနတ္သံမ်ားကလည္း လူထုကို ဆြဲရမ္းႏႈိးေနသကဲ့သို႔။ မိုးညွင္းျပည္သူလူထုႀကီးကလည္း ေသနတ္သံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ရာမွ ႏိုးထလာကုန္က်ၿပီ။ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက လူထုႀကီးကို လႈပ္ရမ္း ႏိုးခါေနသည္။ ထိုခဏတြင္ပင္လွ်င္ အသံနက္ႀကီးမ်ား တၿမိဳ႔လံုး ဟိန္း၍ ဟိန္း၍ ထြက္လာသည္။ ထိုအသံႀကီးက ရန္သူကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစသည္။ ထိုအသံနက္ႀကီးက မနက္ခင္းအရုဏ္ဦးတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟည္းလွ်က္။ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလွ်က္။ ထိုအသံႀကီးကား ရန္ငါစည္းခြဲျခားသံ။ ထိုအသံသည္ကား ရန္သူကို ပုန္ကန္သည့္အသံ။ ထိုအသံသည္ကား ….ခ်ကြ၊ ခ်ကြ ….ဒီေကာင္ေတြကို ခ်ၾကကြဟု ေနအိမ္မ်ားတြင္းမွ အားေပးသံမ်ားၾကားရသည္။ လူထုက အသံျဖင့္ စစ္အုပ္စုကို ပုန္ကန္ကုန္ၾကၿပီ ….။ မိုးညင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ထိုအသံျဖင့္ လႈပ္ႏိုးလႈပ္ခတ္လႈပ္ရမ္းသြားေစခဲ့ၿပီ။

န၀တ ခလရ (၁၅)တပ္ရင္းမႉးဗိုလ္မႉးႀကီး၏ ထြက္ေျပးျခင္း အျဖစ္သႏွစ္

တၿမိဳ႔လံုး ဒိန္းဒိန္းဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္ မိုးလံုးညံကာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးစီးသလို ျဖစ္ေနသည္။ တပ္ရင္း(၁၅) တပ္ရင္းမႉးႀကီးသည္ ေသြးေလ ေျခာက္ျခားေနသည္။ သူသည္ေျပးေပါက္ရွာ ႀကံလွ်က္ရွိေနသည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပြဲ ေက်ာင္းသားပူးေပါင္းမႈႀကီးက သူကိုယူနီေဖါင္းေတာင္ ဝတ္ခ်ိန္မေပးႏိုင္။ ေဆာင္းကာလႀကီးတြင္ မာရသြန္အေျပးသမားတေယာက္ လုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ လန္ကြတ္တီႏွင့္ ဒိုးမွရေတာ့မည္။ သူ၏ လန္ကြတ္တီ ေအာက္ခံအနီေရာင္ ေဘာင္းဘီတိုကိုပင္လွ်င္ ျမင္ေနရျပန္သည္။ မဲေျပာင္ေျပာင္ ကိုယ္လံုးႀကီးေပၚ၌ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတထည္မွ်သာ တင္ႏိုင္ေတာ့သည္။ တၿမိဳ႔လံုး လက္နက္ကိုင္ေပ်ာက္က်ားမ်ား စိမ္းစိမ္းလႈပ္ေနသည္။ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖါက္ ဟုသူေတြးမိလိုက္သည္ထင္ရဲ႔။ ထိုမွစ၍ သူသည္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါးတသားတည္းက်ကာ အသကုန္ ေျခကုန္သုတ္ေလေတာ့သည္။ အေ၀းမွ ေျပးလာေသာ ထိုမဲမဲလံုးလံုးႀကီးကို (ေစ်းထြက္ေရာင္းလာၾကေသာ ေစ်းသည္မမ်ားက ဤသို႔ ျမင္၍ ေနာက္ျပန္ေျပာျပခ်င္မွ်သာ)ဟယ္ …. ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ၀ိရိယ ေကာင္းလိုက္တာ ….ဟယ္၊ ေစာေစာစီးစီးႀကီး အက်ၤီမပါဘဲ အေျပးက်င့္ေနလိုက္တာ ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေနၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲႏွင့္ လူထုေပါင္းစပ္မႈႀကီးက သူကို အမႈန္႔ႀကိတ္ၾကေတာ့မည္၊ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္ေပေတာ့မည္။

သူသည္ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပးမိရာေျပးေနသည္။ ေသငယ္ေဇာျဖင့္ ေျပးေနသျဖင့္ေနာက္သို႔ ပင္မလွည့္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့။ ဖေနာင့္ႏွင့္ တပ္ပါးတသားတည္းက်ေနသည္။ သူသည္ မိုင္ငါးမိုင္ေက်ာ္ခရီးကို သက္လံုအျပည့့္ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ေျပးေနသည္။ တံတားဂိတ္ရန္သူရဲေဘာ္တပ္စိတ္ တစိတ္ဆီသို႔ သူသည္ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ေရာက္လာ၍ က်ေနာ္တို႔ျပန္အတက္လမ္းကို သြားေရာက္ပစ္ခတ္ရန္ အာဏာျပအမိန္႔ေပးလွ်က္ရွိသည္၊ အမိန္႔ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူိကိုယ္၌ကား ဘန္ကာထဲ၌ အခ်ိန္မွီခုန္ခ်လိုက္ကာ ဇက္ပု၍ ၀ပ္၍ေနသည္။

ကယ္ဆယ္ လို႔ရၿပီ ….!

မိုးညွင္းရဲစခန္း၌ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ ဗိုလ္ပီတာ စစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ယူရသည္။ ရဲစခန္း၊ ေကာင္စီရုံးမ်ားေရွမွ ဘန္ကာထဲက ရန္သူက ကန္႔လန္႔ကန္႔လုပ္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၀င္မည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ထားေနသည္။ ဒီေကာင္ ေတြကိုရွင္းမွ ရေတာ့မည္။ ဘဇူကာ တလံုးပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘဇူကာက အေပၚသို႔ ေထာင္တက္ကာ ထိုဘန္ကာထဲရွိ အကုသိုလ္ေကာင္မ်ားဆီသို႔ တန္း၍ မတ္၍ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။ ဒုန္း … ဂ်ိန္း။ ဘဇူကာသီးႀကီး၏ အစြမ္းကထက္ေလစြ။ စစ္ေၾကာင္းသည္ အရွိန္ျဖင့္ ထိုး၍ ရဲစခန္း၀င္းထဲသို႔ အေျပး၀င္ေရာက္သည္။ အခ်ဴပ္ခန္းေသာ့ကို ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခ်ဳိးဖ်က္စီးလိုက္ၾကသည္။ သံတိုင္ အခ်ဳပ္စခန္းၾကား၏ က်ေနာ္တို႔ ေသြးေသာက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ား။ ၿငိဳးလ်စြ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ႏွင့္သူမ်ား။ ရုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ထားသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ကမထႏိုင္။ တခ်ဳိ႔က သံတိုင္မ်ားကို ကိုင္၍ေငး၍။ စစ္ေၾကာင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားေရထိေသာ ပန္းမ်ားကဲ့သို႔ လန္းျဖာကုန္သည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ မ်က္ဝန္းအိမ္မ်ား၌ အားငယ္စိတ္။ ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္မ်ားမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားကို ေသနတ္သံမ်ားၾကားမွ ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ဗိုလ္ပီတာ၏ လက္ႏွင့္သူတို႔လက္မ်ား လက္ခ်င္းယွက္သြားၾကသည္၊ သူတို႔၏ လက္မ်ားက ခိုင္ၿမဲလို႔ေနၿပီ။ ေအာင္ၿပီ….။ ေအာင္ၿပီ….။ ေအာင္ၾကၿပီဟု ေၾကြးးေၾကာ္သံမ်ားက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင္႔ ျပည္သူမ်ား၏ ႏူတ္ဖ်ားမွ ပြင့္အံ ထြက္လာၾကသည္။ ဒို႔အေရး …..၊ ဒို႔ အေရး အသံမ်ားကလည္း မိုးလံုးညံလွ်က္ ခ်ကြ ….။ ခ်ကြ ….။ ေအာင္ၿပီ ….။ ေအာင္ၿပီ ….။ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး…. တို႔ျပည္သူမ်ား အေရးပင္ မဟုတ္ပါလား။

ရန္သူကိုဖမ္းဆီးရမိျခင္း

တရားရုံးထဲက စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို မီးရႈိ႔လိုက္သည္။ ရဲစခန္းကိုမီးတိုက္သည္။ ဒီေနရာေတြဟာ လူထုကို မတရားဖိစီးသည္႔ ေနရာမ်ားမို႔ ဤသို႔ျပဳၾကရသည္။ ညီေနာင္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚေဆာင္လာခဲ႔ၿပီး မလိုအပ္ေသာ သူမ်ားအား ရဲစခန္းမွ လႊတ္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ထိုဟုန္းေတာက္ေနေသာ မီးေရာင္မ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔တၿမိဳ႔လံုးကို ထိန္ထိန္လင္းလွ်က္ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ၿပီးဆံုးၿပီ။ သတ္မွတ္ေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ စစ္ေၾကာင္းက အျမန္ဆုတ္ခြာၾကကုန္ေလၿပီ္။ က်ေနာ္သည္လည္း ေတာင္ေျခဘက္သို႔ဦးလွည့္၍ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆုတ္ခြာသည္။ ေတာင္ေျခစပ္ကေလးတေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထိုေနရာ၌ ဗိုလ္မႉးသိန္းတင့္ အူယာဖားယားေျပး၍ ပစ္ရန္အမိန္႔ေပးခဲ့ေသာ တံတားထိပ္ တပ္စိတ္မွရန္သူ သံုးေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္က ဟိတ္ … ! လက္နက္ခ်၊ လက္နက္ခ် ဟု ေအာ္ေျပာသည္။ ထိုသံုးေယာက္သည္ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္လႈပ္ရွိေနသည္၊ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္ရြံမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘီးလူးသံပုရာသီး ေကၽြးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ လံုး၀အာမခံတယ္ဟု ေအာ္ေျပာေနေသာ က်ေနာ့္ကို သံု႔ပန္းေပၚလစီကို နားမလည္ မသိေသးေသာ ေကအိုင္ေအရဲေဘာ္မ်ားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင္႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္က လမ္းမႀကီး၌တကိုယ္လံုးေပၚ၍ ထြက္ေအာ္ေနသည္။ ဘာအကြယ္မွမရွိ။ ထိုေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရဲတင္းမႈကို အံ့ၾသလွ်က္ၾကည့္ေနသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္အကြယ္မွ ထြက္လာၾကသည္။ ဂ်ီသရီး၊ ဂ်ီဖိုးေသနတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္လွ်က္။ က်ေနာ္၏ ေရွ႔ ေဒါက္ေထာင္လွ်က္သား လက္နက္လာခ်သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ယံုၾကည္ကိုစားလြန္း၍ သူ႔အသက္၏အရံ လက္ပစ္ဗံုးကိုပင္ သူ႔အိတ္ထဲ၌ ႏိုက္ယူသြားရန္ ဆိုခဲ့သည္။ ထိုမွစ၍ သူတို႔တပ္ရင္း(၁၅)တပ္ရင္းမႉးႀကီး၏ ျဖစ္အင္သနစ္ကို က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ထံမွ စံုလင္စြာသိလိုက္ရသည္။ သူတို႔တပ္ရင္းမႉးႀကီးေတာင္ အသကုန္ေျပးမွေတာ့ျဖင့္ သူတို႔သည္လည္း ဤကဲ႔သို႔ လက္နက္ခ်ရေလၿပီ။ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ ရဲအေလာင္းမ်ားသည္လည္း မီးစက္၀င္းထဲမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ ျမင္ခဲ႔ရသည္။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲရခဲ့သည့္ စစ္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ားပမာ ဆုတ္ခြာလာခဲ႔ကာ ႏႈတ္မွေတာ႔ "တိုင္းျပည္ကို… ေရွ႔ေဆာင္ကာ… တို႔ေက်ာင္းသားေတြသည္… စံနမူနာတင္… ေက်ာင္းသား သမဂၢတို႔ျဖစ္သည္ ကမာၻတ၀ွမ္းမွာ … ျမန္မာစြမ္းတာ … ေမာ္ကြန္းတင္ပါမည္၊ ဒို႔တေတြေသြးစည္းမည္။ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ … ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္…ရာဇ၀င္တင္ေလာက္ေပသည္… ေတာ္လွန္ရာတြင္ ေရွ႔ကပင္ဦးစီးသည္ သက္္စြန္႔က်ဳိးပမ္း … ထမ္းရြက္ခဲ့ေပသည္၊ ကိုယ္က်ဴိးအတြက္ဆို…. မငဲ့ကြက္ႏိုင္ပါသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႔ … ေကာင္းက်ဳိးေတြကို…ထမ္းရြက္မည္…….။ "ေက်ာင္းသားသမဂၢ"သီခ်င္းဆိုသံမ်ားသည္ မိုးညွင္းအေရွ႔ ေတာေတာင္တခြင္လံုးကို ရုိက္ခတ္သြားသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ရရွိခဲ့ေသာ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ ေဖါက္သံမ်ားကလည္း "ေက်ာင္းသားသမဂၢ"သီခ်င္းကို ဘရာဇီးေတြ တီးခတ္သည့္ ဆမ္ဘားေတးဂီတလို နရီစည္း၀ါးလိုက္လွ်က္ေနသကဲ့သို႔ပင္… ရွိေလ၏။

စစ္ထြက္ေတာ႔မည္႔ ေျမာက္ပိုင္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ေတာ္မ်ား

မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေသာ မေနာေျမ စိမ္းညွိ႔ညွိ႔ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ရင္ဖြင့္၍ ႀကိဳဆိုေနသည္႔ႏွယ္္၊ မိုးညွင္းနမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးသည္လည္း သာယာေသာ အလ်င္အဟုန္ျဖင္႔ စီးဆင္လွ်က္၊ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း ေအးျမ၍ လြတ္လပ္စိမ္းစိုေသာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၏ ရင္ခြင္သို႔ ခိုလံႈမိၾကသည္။

လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားမ်ား၏ အစြမ္းထက္လွေသာ လက္ေစာင္း ကို န.၀.တ ေကာင္းေကာင္ႀကီး ခံစားလိုက္ရေခ်ၿပီ။ မိုးညွင္းတရားရုံး၊ ရဲစခန္းမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးခိုး မႈိင္းမႈိင္းႀကီးမ်ားက သကၠရာဇ္၁၉၈၉ရဲ႔ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ေကာင္းကင္တိမ္တိုက္မ်ား အၾကား အမွန္တရားကို ေရးခ်ယ္ေနသလို မေနာေျမေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သမင္လည္ျပန္ၾကည္႔မိတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ထိုေန႔က ေကအိုင္အိုေနာက္တန္း တပ္ရင္း(၅)မီးပံုပြဲႀကီး၏ စစ္ေဇာမာန္တက္ေနတဲ႔ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားဟာ တေတာလံုးတေတာင္လံုး လင္းထိန္လွ်က္ ရွိလို႔ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္ျပည္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားလွ်က္၊ ေပ်ာ္လွ်က္၊ ေမာ္လွ်က္။

ဒါေတြသည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အန္တုမည့္ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႔ အစလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ မေတြးမိေသးတာေတာ႔ အမွန္ပါ။

(ဟစ္တိုင္ အြန္လိုင္းမွ ကူးယူေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

တိုက္ခ်ိန္တန္ၿပီ

တိုက္ခ်ိန္တန္ၿပီ
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ(၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လထုတ္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္)

၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ(၈)ရက္ေန႔ကစၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ၿမိဳ႕နယ္ေဒသအသီးသီးမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲႀကီးဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္းမွာ အရွိန္အဟုန္ ေတာ္ေတာ္ ျမင့္မားလာခဲ့တယ္။ မဆလအစိုးရလက္ထဲမွာ အာဏာစက္ဆိုတာ လံုး၀မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕တိုင္းနယ္တိုင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ သပိတ္ေကာ္မတီ၀င္ေတြ လက္တြဲၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ စစ္တပ္က ဘယ္ဘက္ကိုမွ ၀င္မပါဘဲ ၾကားေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး မဆလအစိုးရထံ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ မဆလအစိုးရဟာ အာဏာစက္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အတိုက္အခံေတြ ေတာင္းဆိုတာကိုလည္း မလိုက္ေလ်ာဘဲ တင္းခံေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဆႏၵျပတဲ့ ရက္ေတြ ရွည္ၾကာလာခဲ့ၿပီး တိုက္ပြဲက အီလည္လည္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီရဲ႕ အာဏာသိမ္းျခင္းကို ခံခဲ့ရတဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက သူ႔ဆီက ဗိုလ္ေန၀င္း လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ျပန္လည္ရယူလိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စက္တင္ဘာလ(၉)ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာလိုက္ၿပီး အစိုးရအဖြဲ႕စာရင္းပါ တပါတည္း ထုတ္ျပန္လိုက္ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို (၆)လအတြင္း က်င္းပေပးမယ္လို႔လည္း ေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးအကင္းပါးသူက မဆလအစိုးရရဲ႕ သမၼတျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုရဲ႕ေျခလွမ္းကို ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိတယ္။ ဦးႏုအစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာတာကို ျပည္တြင္းက အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက တၿပိဳင္နက္ေထာက္ခံလိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႕မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို လံုး၀သေဘာေပါက္တယ္။

အဲဒီလို သေဘာေပါက္တဲ့အတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပက ဦးႏုရဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႔ကို ေထာက္ခံသင့္မသင့္ ခ်ိန္ဆေနၾကခ်ိန္္မွာပဲ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ေခၚယူတဲ့အေၾကာင္း အလ်င္အျမန္ ေၾကညာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ၿပီး လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ျပတ္ေတာက္ေနတာေၾကာင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းအတုႀကီးကို ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တေယာက္ အေရးေပၚ က်င္းပၿပီး ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားက ထုတ္လႊင့္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ုပ္ပ်က္သလဲဆိုရင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ မိန္႔ခြန္းေျပာတာကိုပဲ ႐ိုက္ကူးၿပီး အရင္လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းေတြတုန္းက တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ပံုေတြနဲ႔ ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္ၿပီး လႊင့္ထုတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ဟာ ဦးႏုရဲ႕ တိုက္ကြက္ကို အလြန္ပဲ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဦးႏု အဲဒီလို စင္ၿပိဳင္အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာတာကို အတုိက္အခံေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႕ေတြ၊ တခ်ဳိ႕ေခါင္း ေဆာင္ေတြက ပြဲလန္႔ဖ်ာခင္းတယ္လို႔ အထင္အျမင္မွားၿပီး မေထာက္ခံတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဦးႏုရဲ႕ စင္ၿပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔စည္းမႈ တိုက္ကြက္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႏုဟာ အာဏာမက္ေမာလို႔ မဟုတ္ဘဲ အီေနတဲ့ ဆႏၵျပပြဲႀကီးကို အဆံုးသတ္ေပးဖို႔ ႏိုင္ငံေရးအဆင့္တဆင့္ ျမႇင့္လိုက္တာပါ။ အာဏာမမက္ေမာလို႔လည္း (၆)လအတြင္း လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္လို႔ တပါတည္း ေၾကညာခဲ့တာပါ။ အတိုက္အခံအဖြဲ႕ေတြ အားလံုးကသာ တညီတၫြတ္တည္း ေထာက္ခံမႈေပးခဲ့ရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်ၿပီး ျပည္သူလူထုက တင္ေျမႇာက္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရ ေစာစီးစြာ ေပၚထြန္းခဲ့မွာပါ။အဲဒီတိုက္ကြက္ကို ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က သိျမင္ၿပီး ဦးႏု အစိုးရဖြဲ႕တာ မေအာင္ျမင္ေအာင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းမိန္႔ခြန္းမွာ (၃)လအတြင္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲ က်င္းပေပးမယ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကရေအာင္လို႔ မက္လံုးေပး ေျပာၾကားခဲ့ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အတိုက္အခံေတြဘက္က ဦးႏုစင္ၿပိဳင္အစိုးရကိုလည္း တညီတၫြတ္တည္း မေထာက္ခံ၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ မက္လံုးေပးတာကိုလည္း လက္မခံဘဲ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕ေပးဖို႔သာ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနစဥ္မွာပဲ သူခုိးလက္က သူ၀ွက္လု ဆိုသလို ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို န၀တစစ္အုပ္စုက လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားေနေနတဲ့ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရဲသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြထဲမွာ အတိုက္အခံအုပ္စုေတြ ညီၫြတ္မႈ မရွိေတာ့တာကို သိရွိသြားတာကလည္း အဓိက အခ်က္အေနနဲ႔ ပါ၀င္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ထိလည္း ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရွိတဲ့ အတိုက္အခံ အုပ္စုေတြၾကားမွာ အဓိကျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာက ညီၫြတ္မႈမရွိဘဲ တေယာက္တေပါက္ ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္ေနၾကတ့ဲ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကို နအဖက အခြင့္ေကာင္းယူ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာပါ။

တကယ္က ဦးႏုစင္ၿပိဳင္အစိုးရ ေၾကညာတာကို မေထာက္ခံသည့္တိုင္ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ညီညီၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ ညႇိႏႈိင္းၿပီး စင္ၿပိဳင္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေၾကညာႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း မဆလအစိုးရ ျပဳတ္က်မွာ ေသခ်ာေပါက္ပါ။ အဲဒီလို စင္ၿပိဳင္အစုိးရ ေၾကညာၿပီး ‘တိုက္ရမွာ’ကို ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ေပးဖို႔ ‘ေတာင္းေနရင္း’နဲ႔ ညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲၿပီး န၀တက်ားဆြဲတာကို ခံလိုက္ရတာပါ။ ဒါက ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ က်႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ နစ္နာဆံုး႐ွဴံးမႈႀကီး တခုပါ။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေတာင္းဆိုရင္းနဲ႔ ဆံုး႐ွဴံးခဲ့ရတဲ့ နစ္နာမႈကေတာ့ ၁၉၉၀ျပည့္ ဇူလိုင္လ (၂၈၊၂၉)ရက္ေန႔ေတြမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ဂႏီၶခန္းမ အစည္းအေ၀းမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ ေမလ (၂ရ)ရက္ေန႔မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပါတီစံု အေထြေထြေြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိခဲ့တဲ့ အမ်ဳးိသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ စံုညီစြာ တက္ေရာက္ၾကတဲ့ အစည္းအေ၀းပြဲပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ န၀တ စစ္အုပ္စုကလည္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္အေရအတြက္ရဲ႕ ၈၀ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္နဲ႔ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အစုိးရအဖြဲ႕ ေၾကညာမွာကို စုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔လို႔ ၁/၉၀ အမိန္႔ေၾကညာခ်က္ကို ဇူလိုင္လ (၂၇)ရက္ေန႔မွာ တရက္ႀကိဳတင္ထုတ္ျပန္ၿပီး ဟန္႔တားခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူလူထုကလည္း အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာရင္ တခဲနက္ ေထာက္ခံအားေပးဖို႔ ဂႏၶီခန္းမ အျပင္ဘက္မွာ စု႐ံုးေရာက္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပည္သူ႔လြတ္ေတာ္ေခၚ ယူေပးဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ပြဲသိမ္းမယ့္ အခြင့္အေရးတခု ဆံုး႐ွဴံးခဲ့ၿပီး လူထုႀကီးရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မျပည့္၀ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

န၀တ စစ္အုပ္စုဟာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အစိုးရအဖြဲ႕ ေၾကညာမွာကို စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔ၿပီး ၁/၉၀ကို အေရးေပၚ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီအမိန္႔ေၾကညာစာ အပိုဒ္(၁၅)မွာပါတဲ့ ‘လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့ၾကသည့္ ကမၻာ့ ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရၿပီးမွသာ တိုင္းျပည္ျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ကို ေခၚယူ၍ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲၾကသည့္ အစဥ္အလာရွိသည္’ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိသာထင္ရွားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အေနနဲ႔လည္း ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေနရာ (၄၈၅)ေနရာမွာ (၃၉၂) ေနရာရရွိခဲ့ၿပီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အေရအတြက္ရဲ႕ ၈၀ ရာခို္င္ႏႈန္း ေက်ာ္တဲ့အတြက္ ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြရဲ႕ က်င့္ထံုးအတိုင္း အစိုးရတရပ္ကို ခိုင္မာစြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္တဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ န၀တ ေျခာက္လွန္႔တဲ့ ၁/၉၀ကို လိုက္နာၿပီး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူေရးကိုသာ ေတာင္းဆိုခဲ့လို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ပြဲသိမ္းမယ့္ အေနအထားကို လက္လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ နစ္နာဆံုး႐ွဴံးမႈႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ စစ္အုပ္စုက ဆက္တုိက္ဖိနင္းလာၿပီး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေတာင္းဆိုခဲ့သမွ်ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပါပဲ။ နအဖဘက္က သေဘာထား တင္းမာဆဲျဖစ္ၿပီး ဆက္လက္ ဖိႏွိပ္ျမဲ ဖိႏွိပ္ေနပါတယ္။ အေလွ်ာ့ေပးမယ့္ အရိပ္အေယာင္ လံုး၀မေတြ႕ရဘဲ မိုက္တြင္းနက္နက္ ဆက္တူးဖို႔ ျပင္ေနတာကိုသာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲကို (၁၇)ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ အၿပီးမသတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္လည္း ျပည္သူေတြ အတိဒုကၡ ေရာက္သထက္ ေရာက္ေနၾကရပါၿပီ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ အတံုးအ႐ံုးလည္း ေသခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္လည္း ဆႏၵျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အခြင့္အာဏာကုန္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔လည္း တခဲနက္ မဲေပးခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ အခုလည္း နအဖကို အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ေပမယ့္ တိတ္တဆိတ္ ဆန္႔က်င္လ်က္ပါပဲ။

ျမန္မာျပည္လူထုေလာက္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ တာ၀န္ေက်တဲ့ ျပည္သူေတြေတာ့ ကမၻာမွာ ရွိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါကလည္း ျပည္သူေတြကို အျပစ္ဖို႔ခ်င္တဲ့ ေလသံေတြ ၾကားၾကားေနရလို႔ ေျပာရတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူေတြ ထပ္ေသမွာစိုးလို႔ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ေရးလမ္းစဥ္နဲ႔ အေျဖရွာဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါဆုိတဲ့(လက္ရွိအျပင္မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ့) အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို (၁၇)ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြေသမွာ စိုးတာလား ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုယ္တိုင္ မစြန္႔စားခ်င္ (risk မယူခ်င္)တာလားဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။

စစ္အုပ္စုထံကို ေတာင္းဆိုေနတဲ့ လမ္းစဥ္ဟာ ထိေရာက္မႈ မရွိဘူးဆိုတာကို (၁၇)ေက်ာ္ၾကာ တိုက္ပြဲကာလက သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။ ဒုကၡအ၀၀ကို ခါးစည္းခံေနရတဲ့ လူထုကို ငဲ့ညာတဲ့အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲကို အျမန္ဆံုးအဆံုးသတ္ဖို႔ ေတာင္းတဲ့ လမ္းစဥ္ကို ရပ္သင့္ပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ ေတာင္းတဲ့ လမ္းစဥ္အစား စစ္အုပ္စုက ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ အမိန္႔ေၾကညာစာအမွတ္ ၁/၉၀ အပုိဒ္(၁၅)ပါ စာသားအတိုင္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ရၿပီးမွ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူၿပီး ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲဖို႔အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို အရင္ေၾကညာၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား တိုက္ပြဲ၀င္သင့္ၿပီလို႔ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း အၾကံျပဳ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

(ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)