အတည္ အျမဲေတြးလို႔ ထီြကနဲ ေထြးစို႔ ... တုတ္ႀကီး (ေခတၱ-တာ၀တႎသာ)
က်ေနာ့္မွာက သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္မ်ားျဖင့္ မအားလွ ...။ ကိုယ့္ဘ၀ေလးကိုယ္ က်က်နန လူေမြးသူေမြးေျပာင္ေအာင္ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ ကိုယ့္အသိဉာဏ္အား အရင္းျပဳ၍ ေငြစေၾကးစေလး ရွာေဖြရပ္တည္ေနသူ ျဖစ္၏။
ယေန႔ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ့္႐ံုးခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ရင္း နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ခုႏွစ္နာရီ ႏွစ္ဆယ္ရွိၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုလြဏ္းေဆြက အင္တာနက္မွတဆင့္ “ေဟ့ ... ကိုယ့္လူ ... ေရးလိုက္ မေရးလိုက ္မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ခုခ်ိန္မွာ လူထုအတြက္ အျမဲေရးေနသင့္တယ္” ဟု ေျပာ၏။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အခန္းတံခါး၀တြင္ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနေသာ ထုတ္လုပ္ေရးဌာနမွ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးကို ၀င္လာရန္ လက္ယပ္ေခၚလိုက္၏။
ၿပီးေနာက္ ကိုလြဏ္းေဆြကို “ေဟ့လူေရ ... နအဖကေတာ့ အျမဲတမ္း အံ့အားသင့္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္လြန္းတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဒီလူေတြ ေစာက္ရွက္မဲ့တာ ကမ္းက ကုန္ကိုမကုန္ႏိုင္ဘူးပဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ က်ေနာ္က ကိုလြဏ္းေဆြ လွမ္းေျပာသည္ကို ဖတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာမ်က္နွာသို႔ သြားၾကည့္ျဖစ္ေတာ့၏။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္ သေရာ္စာေရးမည္မဟုတ္။ တည္တည္တံ့တံ ေ၀ဖန္ပါမည္။
နအဖ၏ ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးရာထူးျဖစ္သည္ဟု အတည္ေပါက္ေတြေျပာကာ ၾကံ့ဖြတ္ပါတီ ထေထာင္လိုက္သည္က မထူးဆန္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီလူေတြ အရွက္မဲ့တာ ကမ္းကုန္ႏိုင္ေသးဘူးပဲကိုးဟုေတာ့ အံ့ၾသလိုက္မိပါသည္။ ၿမိဳ႕လည္လမ္းဆံုလမ္းခြက အိမ္သာတလံုးတြင္ အခင္းႀကီး ထိုင္သြားေနစဥ္ ၀ုန္းကနဲ နံရံေလးဘက္ၿပိဳသြားၿပီး ဝန္းက်င္အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား အလည္တြင္ စကၠဴမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဖင္ေျပာင္ငုတ္တုတ္ျဖစ္ရသည္ထက္ပင္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းလွေသာ္လည္း အႏွီဆရာသမားတို႔က “တူမႀကီး အဲဒီမဲျပားေလးေတြ ကမ္းလိုက္စမ္းပါ၊ အီအီးကုန္းဖို႔”ဟုပင္ ေျပာေနသည့္သေယာင္။
ယခု ေဆြးေႏြးလိုသည္မွာ ယခင္အပတ္က က်ေနာ္ ဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ ေဒါက္တာခင္ေဇာ္၀င္းဆိုသူ၏ ခပ္နိမ့္နိမ့္စာတမ္းႏွင့္ ယခုလက္ရွိ က်ယ္ေလာင္ေနေသာ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ ေလးငါးဦးအုပ္စု၏ကိစၥပင္ ျဖစ္ပါေတာ့ ၏။ ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အခါကမွ် လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ႐ိုး႐ိုးသားသား ထမင္းရွာမစားဖူးခဲ့သည့္ ေသာင္းထြန္း (ဘားမားဖန္းမွ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ေဒၚလာတို႔ကို ကိုင္ေဆာင္သံုးစြဲေနသူ)၊ ေဇာ္ဦး၊ ေအာင္ႏုိင္ဦးတုိ႔ႏွွင့္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ သခင္တင္ျမ၊ ေက်ာ္၀င္း၊ ေမာင္စူးစမ္းတို႔၏ ေအာက္တန္းက်လွပံုကိုပါ ေဆြးေႏြးရမည္ျဖစ္ေပသည္။
ေဒါက္တာဇာနည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးရန္ လုပ္သည့္ကိစၥတုန္းက က်ေနာ္မွတ္မိေသး၏။ ေဒါက္တာဇာနည္ကို မီဒီယာဒံုးက်ည္ျဖင့္ ၀ိုင္း ခေရပြင့္ေႁခြၾက၏။ ဟိုလိုလို ဒီလုိလိုႏွင့္ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားေသာ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ေတာ့ မလြတ္သာလြတ္သာ ကပ္လြတ္သြား၏။ ေဇာ္ဦးတို႔ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ဝင္ေရာက္သြားခဲ့၏။ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္အထိ ခ်ီတက္ျဖစ္ခဲ့သည္ဟုသိရ၏။ ထိုကိစၥတုန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သိၾကပါ၏။ သိသိႏွင့္ ၿငိမ္ေနခဲ့သလို အားလံုးက တံုဏွိဘာေ၀ေနၾက၏။ က်ေနာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ ထေရးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အားလံုးကို ေရာေမႊပတ္တုတ္သည့္ထဲတြင္သာ တေၾကာင္းစ ႏွစ္ေၾကာင္းစ ပါသြား၏။ သိပ္အေသးစိတ္မက်။ ေအာင္ႏုိင္ဦးတို႔ တိုးတိုးတမ်ဳိး က်ယ္က်ယ္တမ်ဳိး တြတ္ထိုး၏။ ဧရာ၀တီလို လက္ေ၀ခံ သတင္းဌာနေလးကလည္း ယခုအခါ ခင္ေမာင္ေဆြကို ပြဲအႀကီးအက်ယ္ထုတ္၏။ ထိုဧရာ၀တီကိုလည္း ျမန္မာလို ေျပာတတ္၍ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္တတ္ၿပီး ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးရွိလွ်င္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေသာ (သတင္းသမား အလုပ္ျဖင့္ လူစြာလုပ္ေနေသာ) ဆရာသမားတို႔က ေရဒီယိုမွ ပြဲထပ္ထုတ္ျပန္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူမ်ား ထမင္းလုတ္ကို ပုတ္ခ်ရန္မလို။ သို႔ေသာ္ အႏွီသေကာင့္သားတို ့မ်ဳိဆို႔ေနေသာ ထမင္းလုတ္သည္ တိုင္းရင္းသားျပည္သူလူထု၏ ငတ္မြတ္ဆာေလာင္ျခင္း ေသာကေတြကို ဟင္းလ်ာလုပ္၍ ဝၿဖီးစိုေျပေနေစသည့္ ပြဲေတာ္တည္ျခင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ေ၀ဖန္ရမည္ျဖစ္၏။
က်ေနာ္က စစ္တပ္ကို မမုန္း။ စစ္တပ္ကို သံေယာဇဥ္အျမဲရွိ၏။ မတတ္သာသည့္အဆံုး လြန္လြန္းလာသျဖင့္ သာ ထခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ စစ္ဗိုလ္စစ္သားမ်ားကိုလည္း တကယ့္ေယာက္်ားေကာင္းပီသၿပီး ေလးစားအားကိုးဖြယ္ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေကာင္းမ်ားအျဖစ္ျမင္လိုလွ၏။ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ေသြးျမင္လွ်င္ မူးလဲ၊ ဆိုက္ကားဘီးေပါက္လွ်င္ ျပားေနေအာင္ ဝပ္သည့္အထိ ေၾကာက္တတ္ေသာ္လည္း သြားေလသူ က်ေနာ့္အကိုႀကီး၏ သူရဘြဲ႔ႏွင့္ ေငြဓားကို အျမဲအားက်ခဲ့ဖူးသည္မွာ လူပ်ဳိေပါက္ကတည္းက ျဖစ္၏။ မဟုတ္လွ်င္ မဟုတ္၊ မတရားလွ်င္ မတရား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ၾကံရာပါ လူယုတ္မဟုတ္လွ်င္ ေ၀ဖန္ရမည္၊ ေျပာရမည္၊ ဆန္႔က်င္ရမည္ျဖစ္၏။ ဒါကလည္း စစ္တပ္ကိုမွမဟုတ္ မည္သူ႔ကိုမဆိုျဖစ္၏။
ထိုအေၾကာင္းရင္းတို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို ့ေခတ္စကားႏွင့္ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို စကတည္းက ဖီးလ္မလာခဲ့။ ေရေရလည္လည္ေအာက္သည့္ ကိစၥမ်ားကိုလည္း က်ေနာ္ ေ၀ဖန္ခဲ့၏။ က်ေနာ္ အသည္းနာသည္မွာ အာရွတိုက္ႀကီးတြင္ က်ေနာ္တို႔ ငမြဲ၊ ငျပာ၊ ဖာႏွင့္ သူေတာင္းစားဆိုသည့္ ဘ၀ကို ေရာက္ေနရသည့္ကိစၥသာျဖစ္၏။ ယခု အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ပါတီ၏ ရပ္တည္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ဒီမုိကေရစီနည္းက်က် ရပ္ခံခဲ့ခ်ိန္တြင္ အီးတလံုးမေပါက္ခဲ့ေသာသူမ်ားက စာနယ္ဇင္းမ်ား၊ သတင္းဌာနမ်ားမွတဆင့္ ခပ္ညံ့ညံ့ ေလပစ္လက္ကူ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ထမိန္အလံထူေနသည့္ကိစၥမ်ားအား ရြံ႕လြန္းလွသျဖင့္ျဖစ္၏။ တကယ္ေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္တြင္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတုိ႔လိုလူေတြ မ်ားေနခဲ့လို႔မ်ား ဘာအလုပ္မွ မျဖစ္ခဲ့သလားဟုပင္ သံုးသပ္ရေတာ့မည္လိုလို ...။
ဦးခင္ေဇာ္၀င္း ေရးခဲ့ေသာစာက ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔အုပ္စုနွင့္ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္မ်ား ၾကားပြဲစားလုပ္ေပးသည့္ စာျဖစ္ေသာ္လည္း တဖက္မွၾကည့္လွ်င္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔အုပ္စုအေပၚ အထက္ဆီးကအျမင္ျဖင့္ ခပ္ေၾကာေၾကာ ေရးထားသည့္စာ ျဖစ္၏။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြ႔ဲခ်ဳပ္ကို အၿငိဳးတႀကီး ဂြင္မိုက္တုန္း ၀င္ကိုက္မွ ဆိုသည့္ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖစ္၏။ ထိုလက္ဟန္ေျခဟန္တို႔ေနာက္မွ တဖန္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ကလည္း ထပ္ခ်ပ္ လိုက္လာသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ ၀ဲနာကို ကိုက္လ်က္ တအီအီ အသံေပးေနသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေအာက္က အုပ္စုႏွင့္ တူျပန္၏။ ေကး၀ဋ္ပုဏၰားကို အသျပာခြဲတမ္း ေဝခိုင္းသလို ျဖစ္သည္ႏွင့္တူသည့္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔ အဖြဲ႔က ဦးခင္ေဇာ္၀င္းကို အားကိုးေျပးရွာသည့္ကိစၥ ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ရပ္မ်ားမွာ ဦးဗိုလ္ငေျပာင္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အရွက္မဲ့သည့္ႏွင္ႏွင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။
နိုင္ငံေရးအသက္ကယ္ေလွအျဖစ္ ပါတီေထာင္မည္ဆို၏။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ရွဲဒိုးပါတီတခု၊ ကိုယ္ပြားပါတီတခုလိုလို ဆိုသည္ကို တရား၀င္ေျပာ၏။ ဦးခင္ေဇာ္၀င္း၏ စာထဲတြင္ က်န္ရွိေနေသာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုးကို ေထာင္ထဲဆြဲသြင္းနိုင္ေစရန္ စကားမ်ား သံုးစြဲထား၏။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ေခါင္းေဆာင္မႈခံယူမည္ ေျပာေသာ္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလည္း ထိထိမိမိ ေစာ္ကားထားေသး၏။
ထုိကိစၥမ်ားသည္ အဆက္အစပ္မဲ့ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားမဟုတ္။ ေသာင္းထြန္းတို႔ႏွင့္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြ ဆက္စပ္ ပတ္သက္မႈတခု၊ ေဇာ္ဦးတို႔ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ မိမိကုိယ္မိမိ ပညာတတ္ႀကီးမ်ားဟု ယူဆသည့္သူမ်ားႏွင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ ျဖစ္မႈတခု၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ၀င္ေရာက္ၾသဇာေပးလိုၾကေသာ မ်က္ႏွာျဖဴ မ်က္ႏွာမဲ မ်က္ႏွာ၀ါတို႔ထံမွ သဒၶါေၾကးျဖင့္ လည္ပတ္ေနေသာသူမ်ား၏ ေဘးတီးမႈကလည္းတခု၊ အရာရာသည္ သူ႔ကြင္းဆက္ႏွင့္သူ ဆက္စပ္ေနေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္၏။
ယခုအခါ ျပည္သူမ်ားတြင္ ေသာက္စရာ မ်က္ရည္သာက်န္၍ ထမင္းနပ္မမွန္၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာကိစၥ၊ သိကၡာတရားပိုင္းဆိုင္ရာဆို ေ၀လာေ၀းဘ၀ေတြႏွင့္ နအဖစစ္အုပ္စု၏ေအာက္တြင္ တံုးေအာက္ကဖားမ်ား ျဖစ္ေနၾကရသည့္အထဲ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဆရာမ်ားက တံုးၾကားက ေႁမြလိုျဖစ္ေန၏။ အႏွစ္ (၂၀) ပတ္လံုး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျဖင့္ လုပ္ကိုင္စားလာၾကေသာ ေသာင္းထြန္းတို႔၊ ေဇာ္ဦးတို႔၊ ေအာင္ႏိုင္ဦးတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို ့ သမၼာအာဇီ၀နည္းကေလးနဲ႔မ်ား လက္ေၾကာတင္းေအာင္ ထမင္းရွာစားဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလား ဟုပင္ ေမးရမလိုျဖစ္၏။
ထိုသူတို႔၏ ေလႀကီးေလက်ယ္ ေလထုေအာက္တြင္ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔လို ခပ္ယုိင္ယုိင္၊ ခပ္နဲ႔နဲ႔လူေတြ ယိမ္းသြားသည္မွာ မဆန္းလွ။ ဦးခင္ေမာင္ေဆြကို လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔က တခါေတြ႔ခဲ့ဖူး၏။ ထိုစဥ္အခါက လင့္ခ္႐ိုဘာကား ခဲေရာင္ႏွင့္၊ ပင္နီတိုက္ပံု၊ ကခ်င္ပုဆိုး၊ လြယ္အိတ္တလံုးႏွင့္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခု၏ အႀကီးတန္းေခါင္းေဆာင္၊ မဆလေခတ္ အရာရွိေဟာင္း တေယာက္အျဖစ္ ...။
ထိုစဥ္က စကားမေျပာခဲ့ျဖစ္ပါ။ ေျပာျဖစ္ေလာက္ေအာင္လည္း အေၾကာင္းအရာမရွိခဲ့သလို ေဆြးေႏြးရန္လည္း စိတ္မင္စားခဲ့ပါ။ ကိုယ္က အင္မတန္ငယ္လြန္းသည့္ ခ်ာတိတ္၊ သူတို႔က ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ၊ လုပ္ငန္းအေတြ႔အၾကံဳ၊ ျဖတ္သန္းမႈအေတြ႔အၾကံဳႀကီးသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း စိတ္၀င္တစား ေျပာစရာမရွိဟုသာ ျမင္ခဲ့မိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သတၱဳခ်ၾကည့္လွ်င္မူ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔လို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့လူေတြႏွင့္ ေသာင္းထြန္းတို႔လို လုပ္စားေတြ ေပါင္းစပ္ဆက္ႏြယ္သြားမႈသည္ တမ်ဳိးေတာ့လည္း ေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမလုိျဖစ္၏။
အေၾကာင္းမူကား ေဖာက္ျပန္သူသည္ ေဖာက္ျပန္သူႏွင့္ ေပါင္းမည္ျဖစ္၏။ ေလပုတ္ထုတ္ေဆး ဦးသုေ၀တို႔၊ ကိုယ့္သားေလာက္ ကေလးေတြမ်ားေတြ႔လွ်င္ အဆီဖူး အလိုလိုခါတတ္ေသာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသမီးတို႔အဖြဲ႔တို႔၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ေထာင္ကာ ေအာက္အီးအီးအြတ္ဟု တညလံုး အသံေကာင္းဟစ္ေနေသာ ရဲထြန္း၊ ေအးလြင္တို႔ အုပ္စု၏ၾကားတြင္ ၾကံ့ဖြတ္ပါတီကို ၀င္ၿပိဳင္ရန္ ေျခစစ္ပြဲ၀င္လိုၾကသည္ဆိုလွ်င္လည္း ၀င္ၾကပါ။ သမုိင္းဆိုသည့္အရာသည္ အညႇာတာကင္း၏။ ဘက္လိုက္မႈမရွိ။ ႏုိင္သူေရးေသာ ကိုယ္ရည္ေသြး မွတ္တိုင္ႏွင့္ ပကတိ သမိုင္းသည္ လြန္စြာ ကြာျခားလွေသာ ကိစၥျဖစ္၏။
က်ေနာ့္အေနနွင့္ ယေန႔အထိ ေသာင္းထြန္းတို႔၊ ေဇာ္ဦးတို႔၊ ေအာင္ႏိုင္ဦးတို႔၏ နအဖႏွင့္ ပလူးပလဲလုပ္၊ ပလဲပနံသင့္ေရးစီမံကိန္းမ်ားအား ယခင္ ေဒါက္တာဇာနည္ကို ၀ိုင္းဖဲ့ခဲ့ၾကေသာ သူမ်ားမသိၾက၍ေလာ သို႔မဟုတ္ မ.က.ဒ.တႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနၾကျခင္းေလာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မေတြးတတ္ပါ။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္း မာနယ္ပေလာက်ၿပီးသည္အထိ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္တပ္ရင္းတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ရပ္တည္ခဲ့ၾကေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ဆရာဦးေအးေဆာင္တို႔ အင္အားစုမွ ရဲေဘာ္မ်ား၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီမွ အေၾကာင္းအမိ်ဳးမိ်ဳးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ထြက္ခြာရပ္တည္ေနထိုင္ရေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၊ စစ္အာဏာရွင္ကို ဘ၀ေပးေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားနွင့္ မည္သည့္အခါကမွ် လက္နက္ မကိုင္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္က တိုင္းျပည္ကို ႏြံနစ္သည့္ဘ၀မွ ေျမပက္ၾကားအက္ကာ ေျမၿမိဳသည့္ဘဝသို႔ အေရာက္ပို႔ေနသည္ကို ၿငိမ္မခံႏိုင္ၾကေတာ့ေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ေနရာအသီးသီး ေရာက္ေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအေနႏွင့္ အေျခခံအေတြးအေခၚႏွင့္ တူညီသည့္ ရပ္တည္ခ်က္ ယခုအထိ ရွိေနၾကသည္ဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ဆန္႔က်င္ရမည္မွာ နအဖ၏ လမ္းစဥ္ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုသာမဟုတ္။ အေခ်ာင္သမားလုပ္ရပ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရး ဗန္းျပကာ ဆူၿဖိဳး၀ၿဖီးေနၾကေသာ လုပ္စားမ်ားကိုလည္း ဘီလူးစည္းလူ႔စည္း ခြဲျခားဆက္ဆံရန္ လိုအပ္၏။ ဒီမုိကေရစီဆုိသည္မွာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ရွိသည္ဟုဆိုေသာ စကားသည္မွန္၏။ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ကို က်င့္ၾကံေနထိုင္ႏုိင္ေသာ ကာလသို ့ေရွးရွဴခ်ီတက္ရာတြင္ ဒီမိုကေရစီေရးပန္းတိုင္သို႔ ဦးတည္သည့္ လမ္းေၾကာင္းအား အထက္ပါစကားစုေလးတခုျဖင့္ လမ္းေခ်ာ္ယိမ္းယိုင္သြားခြင့္ ေပး၍မရ။ ေပးလိုက္လွ်င္ ဒီမိုကေရစီမရွိေသာ အေနအထားတြင္ ေဖာက္ျပန္သူ၊ လက္ေၾကာမတင္းသူ၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ ရွာမစားခဲ့ဖူးသူမ်ားက ငါးပြက္ရာငါးစာခ် လုပ္သမွ်ကို “ေၾသာ္ ... လြတ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ ရွိေပသကိုး” ဆိုေသာ မွတ္ခ်က္ျဖင့္သာ သက္မခ်ရင္း တစ္က ျပန္စေနရလွ်င္ျဖင့္ မနိပ္လွ ...။
ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ေဂဟစနစ္ လံုး၀ပ်က္စီးက်ိဳးပဲ့သြားၿပီ ျဖစ္၏။ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ ပူေႏြးမႈေၾကာင့္ပါဟု ေရာခ်၍မရ။ ယခု အပူဒဏ္ေအာက္၀ယ္ ေရတြင္းေရကန္တို႔ ခန္းေျခာက္၏။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ စက္ေရတြင္းငယ္မ်ားမွ ေရတင္ရန္ မီးစက္ေမာင္းၾကရ၏။ စက္ေရတြင္းငယ္မ်ားျဖင့္ စီးပြားရွာသူမ်ားကလည္း ေန႔မအားညမအား ေမာင္းၾက၏။ ထိုအတြက္ မီးစက္လည္ရသျဖင့္ ဆီဖိုးျမင့္တက္လာ၏။ ဆီဖိုးျမင့္တက္လာေတာ့ အျခားကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားလည္း အလိုအေလ်ာက္ လိုက္တက္လာ၏။ သံုးစရာ ေသာက္စရာ ေရမရွိသည့္ၾကားထဲ စားစရာ ေနစရာ စရိတ္စက ကပါ တက္လာ၏။
ျပည္တြင္းရွိ စီးပြားေရးသမားတို႔ကလည္း ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ကိစၥမ်ားကိုသာ လုပ္ရဲ၏။ အရင္းအႏွီးႀကီး စိုက္လုပ္ျပန္လွ်င္လည္း ဒီေခတ္ ဒီလူေတြေအာက္တြင္ သူေဌးဘ၀မွ ေခြးဘ၀သို႔ တန္းေရာက္သြားမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္ကို သိၾက၏။ ဒီေတာ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္မ်ားကိုလုပ္ရင္း အၿမီးက်က္အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစား ဌာနဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစား ပင္းစားၾက၏။ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေသာ လူထုမွာေတာ့ ေသခ်င္ပါသျဖင့္ ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္း ႏွာေခါင္းေဖာ္ေသရန္သာ က်န္ေတာ့၏။
ျမန္မာ့စီးပြားေရးေလာကတြင္ တကယ္တမ္း regulation ေတြ၊ standard ေတြ ဘာမွမရွိ။ ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္ ကပ္ႏုိင္လွ်င္ ရသည့္အေနအထားျဖင့္ လာဘ္သိန္းငါးရာဖိုးထိုးလွ်င္ အျမတ္သိန္းႏွစ္ေထာင္ဖိုးေလာက္ ျပန္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကိုသာ စီးပြားေရးသမားမ်ားက လုပ္ကာ သူတို႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္၏ ရာသီဥတု မည္မွ်ပ်က္စီး ေဖာက္ျပန္မည္ကို တခ်က္မေတြး။ ယခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ဆိုေသာ ကာလတိုကေလး အတြင္းမွာပင္ တိုင္းျပည္၏ စိတ္ပိုင္း ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အလံုးစံု ပ်က္စီးထိုးက်သြားခဲ့သည္မွာ သြပ္တျပားရွိလွ်င္ ၾကက္ဥေၾကာ္လို႔ရသည့္ အျဖစ္သို႔ ထိုးဆင္းသြား၏။ ဒီအေနအထားမ်ဳိးတြင္ပင္ စက္မႈဝန္ႀကီးဆိုသည့္ ငႂကြားက နိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားအား ပင့္ဖိတ္ကာ သြပ္ျပားေပၚ ႏွမ္းဆီေလာင္း ၾကက္ဥခြဲခ်ကာ သံေယာင္းမျဖင့္ထိုးရင္း ျမန္မာ့သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာတိုးတက္မႈ၏ မွတ္တိုင္သစ္ စိုက္ထူသည့္ အထိမ္းအမွတ္ ေနစြမ္းအင္သံုး ဆိုလာဒယ္အိုးႀကီးအား ေအာင္ျမင္စြာ တီထြင္လိုက္နိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကြန္ျပဴတာျဖင့္ ထိန္းညိႇေမာင္းႏွင္သည့္ ႏြားျဖင့္ ထုတ္လုပ္ေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားစီမံကိန္းလို အတည္ေပါက္ေတြ ႂကြားခ်င္ႂကြားပါလိမ့္ဦးမည္။
ဦးသန္းေရႊတို႔ ... ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ယခု တိုင္းျပည္ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အေနအထားတို႔ကို သိမည္ျဖစ္သည္။ သိလည္းသိသင့္သည္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဆိုသည့္ကိစၥကို ဇြတ္မလုပ္ဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဇြတ္မတင္ဘဲ အျမန္ဆံုး သူမနာ ကိုယ္မနာ ျပည္တြင္းမွ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ ရွိရွိသမွ် တိုင္းရင္းသား (အင္ထု ထားေသာ အင္အားစုမ်ားမဟုတ္) အဖြဲ႔မ်ားကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး၍ တိုင္းျပည္၏အနာဂတ္အတြက္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ ့လုိအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္၏ လက္ရွိအေျခအေနမွ အေကာင္းဘက္သို ့ဦးတည္ ျပင္ဆင္ယူရန္ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္း မတတ္ႏုိင္ပါ။ ကုလႏွင့္အတူ ကမၻာ့ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားမွ နည္းပညာႏွင့္ ေငြေၾကးအကူအညီမ်ားစြာ လုိအပ္ပါသည္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိစၥကို လုပ္ရန္အတြက္ တိုင္းျပည္၏ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ခံရမႈ အကူအညီ ျဖတ္ေတာက္ခံရမႈမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းရန္ လိုအပ္၏။ ထိုသို႔ဖ်က္သိမ္းရန္မွာ ဦးသန္းေရႊတို႔အေနျဖင့္ credibility ရွိေသာသူမ်ားျဖစ္သည္ဆိုေသာ သက္ေသျပခ်က္လုပ္ရန္လိုအပ္၏။ လက္ပူတိုက္ ကုလားဖန္ထိုး၍ ရသည့္ကိစၥမဟုတ္။
နာဂစ္ေဒသ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိစၥကို ေမ့ထား၍ မရသလို ယခု ပ်က္စီးေနေသာ သဘာ၀၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသည္လည္း အဓိကက်လြန္းလွပါသည္။ ထိုအရာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ား၊ စက္ကိရိယာမ်ား လုိအပ္သည္။ သစ္ပင္သစ္ေတာမ်ား ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးရမည္။ ႏွစ္တိုျဖင့္ ေျမဆီထိန္းႏုိင္ေသာ အပင္မ်ား စိုက္ရမည္။ တၿပိဳင္နက္တည္း ႏုိင္ငံ၏သယံဇာတျဖစ္ေသာ ကြၽန္းႏွင့္ အျခားသစ္မာမ်ားကိုလည္း ညႇပ္၍ စိုက္ပ်ိဳးရမည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးတုမ်ား ဖန္တီးရမည္။ လယ္ေျမထိမ္းသိမ္းေရးႏွင့္ ေရေပးေ၀ေရးစနစ္ကို အစမွ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္ျဖစ္၏။ ထိုကိစၥမ်ားအားလုပ္ေဆာင္ရန္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ ထစ္ေန၏။ ယခု ဥတုရာသီ အေနအထားအရ ပိုမုိဆိုး၀ါးေသာ မုန္တိုင္းမ်ား ၀င္လာႏုိင္၏။ ဘူမိေဗဒသေဘာအရလည္း ငလ်င္လႈပ္မႈမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္၏။ ထိုေဘးဆိုးမ်ား ထပ္မံျဖစ္လာလွ်င္ နာဂစ္တုန္းက အဘယ္မွ် အရွက္မဲ့ခဲ့ၾကသည္ကို ေလးလပတ္ အစည္းအေ၀းတြင္ ဦးသန္းေရႊအေနႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏ မ်က္နွာကို တေယာက္ခ်င္းၾကည့္၍ ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါ၏။
စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ မန္ေနဂ်ာေကာင္းမ်ားလည္းမဟုတ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အခ်င္းကို နားမလည္သလို ျပည့္ဝေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္းမဟုတ္။ ထိုအေနအထားတြင္ တပ္မေတာ္ကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ၊ စီစဥ္ၫႊန္ၾကား ထိန္းမတ္ႏုိင္ေသာ၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား၊ ဝန္ထမ္းေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္သာလို၏။ ေႏြကာလ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ဆိုက္ကားျဖင့္ လွည့္လည္ကာ မီးေဘး အႏၱရာယ္ကာကြယ္သည့္ လံႈ႕ေဆာ္မႈမ်ားတြင္ ဖြင့္ေသာ ဦးထြန္းေရႊ၏ သီခ်င္းတပုိဒ္လို သူခိုးဓါးျပထက္ဆိုးတဲ့ ရန္သူဟာ ဆိုသည့္ဘဝမွ အားကိုးေလာက္ဖြယ္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ရန္ လိုအပ္လွပါ၏။
တဗိုလ္တမင္းျဖင့္ လက္နက္အားကိုး ကိုယ္က်ိဳးရွာ႐ံုသာ တတ္သည့္အဆင့္သို ့ေလွ်ာက်သြားေသာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား၏ ဖ်က္ဆီးမႈေအာက္တြင္ တပ္မေတာ္သည္ အဖတ္ဆည္မရေအာင္ ပ်က္စီးေနသည့္ အေနအထားမွ ၀န္ထမ္းေကာင္း ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းမ်ားအေနျဖင့္ ျပန္လည္ဂုဏ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ႏွင့္ ျပည္သူလူထုဘ၀ နာလံထႏိုင္ရန္ သက္ဆိုင္သူအားလံုး အေက်အလည္ နားလည္မႈတည္ေဆာက္ကာ ညိႇယူ၍ ေသြးစည္းညီညြတ္ၾကလွ်င္ေတာင္မွ အနည္းဆံုး မ်ဳိးဆက္တခုခန္႔ၾကာေအာင္ တည္ေဆာက္ယူရမည္ျဖစ္သည္။
ေရွ႕ေလွ်ာက္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေကာင္းေစလိုသူမ်ား လက္တြဲ၍ အမ်ားႀကီး လုပ္ရဦးမည္ျဖစ္၏။ ေငြေၾကးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ရမည္။ ေစ်းကြက္စနစ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္ကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ ဖြင့္သင့္သည္ကို ဖြင့္ေပးရမည္။ ပညာေရးစနစ္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္။ က်န္းမာေရးစနစ္ကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္။ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္။ ႏုိင္ငံျခားေရးရာေပၚလစီကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္။ မိတ္ေဆြေရြးခ်ယ္မႈကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရမည္။ ကုန္သြယ္မႈကို စည္းႏွင့္ စနစ္ႏွင့္ျဖစ္ေအာင္၊ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို regulation မ်ား၊ standard မ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ရမည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္ကို မိ႐ိုးဖလာစိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္မွ စက္မႈအင္အားသံုး စိုက္ပ်ိဳးေရးစနစ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရမည္။ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္တြင္ စားသံုးသူျပည္သူလူထုအေနႏွင့္ ေပါေပါမ်ားမ်ား စားသံုးႏိုင္၍ အာရွႏွင့္ အနီးေစ်းကြက္ကို ေကာက္ပဲသီးႏွံ တင္ပို႔ႏုိင္ရမည္။ သဘာ၀စြမ္းအင္ကို အတိုင္းအတာ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ျပည္တြင္းသံုးစြဲမႈမွ ပိုလွ်ံသည့္ ႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းကိုသာ ေရာင္းခ်ျခင္း ... စေသာ စည္းစနစ္မ်ား ရွိရမည္။
နည္းပညာမရွိလွ်င္ စြမ္းအင္မရွိ၊ စြမ္းအင္မရွိလွ်င္ နည္းပညာ မထြန္းကား။ နည္းပညာႏွင့္ စြမ္းအင္ထြန္းကားရန္ ျပည္တြင္းပညာရွင္မ်ား၊ ျပည္တြင္းစက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားကို အားေပးရမည္။ အစိုးရမွ အာမခံေပးရမည္။ လုပ္ခ်င္လာေအာင္၊ လုပ္ႏိုင္လာေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရမည္။ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဆည္ေျမာင္းစနစ္ မ်ားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရမည္လည္းျဖစ္၏။ ယခုေဆြးေႏြးသည္မွာ အေပၚယံ အင္မတန္က်သည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္ေသး၏။
ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ တကယ္တတ္ကြၽမ္းေသာ ပညာရွင္မ်ား ေျမာက္ျမားစြာလို၏။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ညံ့ေသာ တံုးေသာ လူမ်ဳိးမ်ားမဟုတ္ၾက။ လူငယ္မ်ားကို ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားသုိ႔ ပညာေတာ္သင္မ်ား စြာေစလႊတ္ရမည္လည္း ျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔လုပ္ေဆာင္ရာတြင္လည္း ဖိလစ္ပိုင္၊ ထိုင္း၊ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံတို႔လို အေနအထားမ်ဳိးျဖင့္ လံုးခ်ာလိုက္မေနရန္အတြက္ တဘ၀လံုးတြင္ တခါေလာက္ကေလး အတၱကင္းကင္းႏွင့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူလူထု၏ ဘ၀မ်ားကို တခ်က္ကေလးငဲ့ၿပီး ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၾကပါဟု ေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္။
ေနာက္တက္မယ့္ ငနဲ၊ ေစာက္ရွက္မယ့္ဆဲေတာ့ မျဖစ္ေစလိုေတာ့ပါ။
ထို႔အတူ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူအားလံုးကလည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို၊ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေသာင္းထြန္း၊ ေဇာ္ဦး၊ ေအာင္ႏုိင္ဦးတို႔ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွ ဦးခင္ေဇာ္ဝင္းတို႔လို၊ ဦးခင္ေမာင္ေဆြတို႔လုိ လူမ်ားကိုလည္း မ်က္နွာျမင္လွ်င္ ထီြကနဲ တံေတြးျဖင့္ ေထြးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပတ္သားၾကပါဟု တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ ေမာင္စူးစမ္းတို႔၏ ယူတိုးပီးယားႏွင့္ ေက်ာ္၀င္းတို႔၊ သခင္တင္ျမတို႔၏ ဘိုလိုလို ပဲလိုလို အဘိဓမၼာ ေလခ်ဥ္တက္မႈေအာက္တြင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြေ၀မိန္းေမာေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခံ၍မျဖစ္ေတာ့ ...။
အေၾကာင္းမူကား ရန္သူသည္ အေတြးအေခၚ အယူအဆ ရပ္တည္ခ်က္ မတူခ်ိန္၊ လူထုအက်ဳိးအတြက္ ၎တို႔မွ လက္တြဲမလုပ္ႏိူင္ခ်ိန္တြင္ ရန္သူျဖစ္ေသာ္လည္း လူထုအက်ဳိးအတြက္ ႏွစ္ဘက္အေလွ်ာ့ေပး နားလည္မႈထူေထာင္ကာ တလမ္းထဲသြား တခရီးတည္း ခ်ီတက္ခ်ိန္တြင္ ရန္သူမဟုတ္ေတာ့ေပျငား ေဖာက္ျပန္ေရးသမား ဆိုသည္ကား ရန္သူထက္ဆိုးေသာ အျမဲတမ္း ျခံခုန္အကြက္ေခ်ာင္းေနေသာ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ားေၾကာင့္ မည္သည့္အခါမွ ယံုၾကည္မ်က္နွာသာေပး၍မရသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။
တုတ္ႀကီး (ေခတၱ-တာ၀တႎသာ)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment