ထက္ျခမ္းကြဲ တုိင္းျပည္
ခြန္ဆုိင္း(၁၆ . ၃ . ၂၀၀၈)
ျပီးခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔မိန္႔ခြန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊက သူရဲ႕ကုိယ္ပိုင္စိတ္ကူး ပဲလား၊ တေယာက္ေယာက္က ေရးေပးတာကို ဖတ္တာပဲလား။ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲေအာင္ ျပည္ တြင္းျပည္ပ အတိုက္အခံေတြက လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပုံက တုိင္း ျပည္ဟာ သူတို႔စစ္အုပ္စု မတရား အာဏာယူကတည္းက ထက္ျခမ္းကြဲေနခဲ့တာ။ တိုင္းရင္းသား ေတြအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ေရးေတြ ပိုၿပိဳကြဲခဲ့တာ၊ ဆက္ၿပိဳကြဲေနခဲ့တာ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အဆက္ဆက္ ႏိွပ္ကြပ္မႈေတြေအာက္မွာ မခံႏိုင္လို႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြ ပိုပိုမ်ား လာခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူမ်ားကုိ လက္ညိႇဳးထိုးတယ္။ တရားခံရွာ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါေတြ တကယ္မသိရေလာက္ေအာင္ အေျမာ္အျမင္နဲတာလား။
ဒီေနရာမွာ အေရးတၾကီးထပ္ေျပာဘုိ႔၊ ထပ္သိဘုိ႔လိုတာက တိုင္းျပည္ဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဆက္ၿပီးလည္း အစိတ္စိတ္ၿပိဳကဲြဦးမယ့္ အေၾကာင္းပါဘဲ။ ေလာေလာဆယ္ လူတိုင္း အလြယ္ တကူ ျမင္သာတဲ့၊ ရင္ဆိုင္ခံစားေနၾကရတဲ့ အခ်က္က ေဒါင္လိုက္ ထက္ျခမ္းကြဲေနတဲ႔ကိစၥ။ ဒါက ဒီမိုကေရစီကတဖက္၊ အာဏာရွင္ေတြကတဖက္ ျဖစ္လာတဲ့ ဧရာမကြဲေၾကာင္းႀကီး။ ဒီကြဲေၾကာင္း ႀကီးက ၾကာေလႀကီးေလ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာတယ္။ အလံဘယ္ေတာ႔မွမလွဲမယ့္ ဒီမိုကေရစီကုိ အမွန္တကယ္ ယုံသူေတြ၊ အနိမ့္ဆုံး အေျခခံ စံတန္ဖိုးေတြဟာ လူထုေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္၊ ရယူခံစားေစရမယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ အင္အားစုေတြရယ္၊ ဒီအာဏာရွင္စနစ္ႀကီးေအာက္ မွာ ဘာေတြဘယ္လိုႀကိဳးစားလုပ္လုပ္ မေသ႐ုံကလြဲၿပီး ခုိင္မာတဲ့ ဘာစီးပြားေတြမွ ျဖစ္မလာဘဲ ပ်က္စီးၾက၊ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္နက္ၾက၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကုိ မသိၾကေတာ့တဲ့ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ လူထုၾကီးက တဖက္။
တျခားတဖက္မွာေတာ့ ယူနီေဖါင္း၀တ္ထားရင္၊ ေသနတ္ကိုင္ထားရင္ ဥပေဒဟာ ငါ့ဟာ၊ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္၊ စိတ္ကူးတည့္တာ လုပ္ခ်င္တာ ဘာမဆိုလုပ္၊ လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္၊ ခုိင္းလို႔ရ တယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကုိပဲ ေပးတတ္တဲ့၊ အာဏာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူထုဆီက လာရတယ္ဆိုတာ ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မယုံၾကည္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဒီလုိ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မယုံေပမယ့္၊ မဆလ လက္ထြက္ေတြပီပီ ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာ လုပ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး ဒီမိုကေရစီ(မိတ္အင္ျမန္မာ) Democracy ( made in Myanmar ) လုပ္ၾကတယ္။ လူထုဆႏၵနဲ႔ ကမာၻ႔ဆႏၵ ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ေဆးမီးတိုတခု ျဖစ္သလိုရွာေပးတာမ်ဳိး မေပးခ်င္ေပးခ်င္ အကြက္ခ်ေပးရ ေပမယ့္ ေငြေၾကး၊ အခြင္႔အေရးနဲ႔ ၾသဇာခံေတြေမြးျပီး ဆက္ခ်ဳပ္ကုိင္ရင္ရမွာလို႔ ပိုင္းျဖတ္ အကြက္ခ်ေနတဲ့ နံမည္ခံ ဒီမိုကေရစီသမားေတြက တဖက္မွာ။
ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ ထက္ျခမ္းကြဲေၾကာင္းဟာ ေရွ႕ကုိ ပိုပုိဆိုးသြားဘုိ႔ဘဲ ရွိပါတယ္။ နအဖ သံတမန္ပရိယာယ္ေၾကာင္းနဲ႔ သူမ်ားၾကားေကာင္း႐ုံ ေျပာလာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတာလည္း ဘာမွ အႏွစ္မပါတာကို ဒီလပိုင္းေတြထဲမွာဘဲ ႏုိင္ငံတကာက မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီ။ ကုလရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံအေရးကုိ ၾကား၀င္ေပးခဲ့တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ကုိ ႏွစ္ (၂၀) လုံးလုံး ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ ငါတေကာ၀ါဒနဲ႔ လုပ္ျပခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းတရားခံဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖလုံေလာက္တယ္။ ဒီေဒါင္လုိက္ ဟက္တက္ကြဲေၾကာင္းေတြအျပင္ အလ်ားလိုက္ကြဲေၾကာင္းေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေပၚ၊ တိုင္းျပည္ကုိ ကပ္သံုးပါးဆိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်သြားဘို႔ ရွိေနပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ၊ ဌာနဆိုင္ရာအခ်င္းခ်င္း၊ စီးပြားေရလုပ္တဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း၊ လူမႈေရး လုပ္သူအခ်င္းခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား မွာ၊ ဘာသာတခုနဲ႔တခုၾကားမွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္စုေတြၾကားမွာ၊ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး တစုထဲေတာင္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ အကုန္လုံး အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ ကြဲၾကမွာပါ။
စစ္အာဏာကိုခုိင္ေအာင္ အလႊာအသီးသီးမွာ အရပ္၀တ္ေပးေလေလ၊ နအဖ သေဘာက်အဖြဲ႔တခု တိုးေလ၊ ကြဲေၾကာင္းႀကီးေလပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ဒီအေရၿခံဳစနစ္မ်ဳိးဟာ အခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲသပ္လွ်ိဳထားမွ၊ ခြဲထားမွ၊ ကြဲေနမွ ဆက္ အသက္ရွင္တတ္တဲ့ စနစ္ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ လူေတြ အေၾကာက္တရားမရွိေတာ့တဲ့ေန႔၊ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ထုတ္ေဖၚရဲလာၾကတဲ့ေန႔မွာ သူဟာ ဘုန္းဘုန္းလဲက်ေသဆုံးသြားရမယ့္ စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ပါ။ ကြဲေၾကာင္းေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။ ဥပမာတခုေလာက္နဲ႔ရွင္းျပရရင္ ၾကပ္္ေျပးမင္းေနျပည္ ေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပးကုိေရြ႕ဘို႔ ဘယ္သူဆံုးျဖတ္္သလဲ။ ဒါ လူထုသိခြင့္မရွိဘူး။ ဒါ လူထုနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွ တုိင္ပင္စရာမလိုဘူး။ စစ္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ မင္းသမတ ဆုံးျဖတ္္တာ ေျပာမလား။ စစ္ေရးအျမင္ေနာက္တမ်ဳိးရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ မင္းသမတ တက္လာရင္ေကာ ပိုလုံၿခံဳေအာင္ တ႐ုတ္နယ္စပ္ေရႊ႕စို႔ဆိုလည္း ေရႊ႕ၾကရဦးမွာလား။ မင္းခစား ဝန္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုစား၀တ္ေနေရးနဲ႔ အငတ္မခံႏိုင္ေသးသမွ် လိုက္ေရြ႕ၿပီး နအဖ ယႏၱယားကုိ ေမာင္းၾကရဦးေပါ့။ ဒါကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္သေဘာတူတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက အကုန္ေပ်ာ္မယ္ထင္သလား။ ဘယ္တူမလဲ။ ဘယ္ေပ်ာ္ပါ့မလဲ။ ၾကပ္ေျပးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္တခု တည္ရမယ့္ ေနရာမဟုတ္္တာ ေတြးတတ္သူေတြ ပါမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့ ၀န္ၾကီးနဲ႔ဌာနလည္း တုတ္တုတ္မွ လွဳပ္ရဲလိုက္ဘူး။ ဒီလုိၿမိဳ႕မ်ဳိးတည္ရင္ အနဲဆုံး ပတ္၀န္းက်င္မိုင္ ၅၀ သဘာ၀ေတာ႐ိုင္းေတြ အကုန္ပ်က္သြားတာ ဘယ္သူျငင္းမလဲ။ ဒါေပမယ့္ အမိန္႔နာခံမႈအရ ဘယ္အရာရွိက အဓြန္႔တက္ရဲသလဲ။ ဒါ ဒီစနစ္ရဲ႕ ေမြးရာပါ ေမးခုိင္ေရာဂါတမ်ိဳး။ မေက်နပ္လည္း တာ၀န္အရ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုိက္လုပ္ၾက႐ုံေပါ႔။ ဒီေမးခုိင္ေရာဂါမ်ိဳးက အၿမဲ စိတ္ႏွစ္ခြ လကၡဏာေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာရိွတာတစိတ္၊ ပါးစပ္ကထြက္တာတစိတ္။
စားေပါက္ ေခ်ာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အိမ္တလုံးထပ္ေဆာက္ဘုိ႔ကိစၥ ထမင္းစား ေရေသာက္ေပမယ့္ ေအာက္ေျခအရာရွိေတြ၊ အရပ္၀န္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုကုိ ႐ုံးပိတ္ရက္ မွာ ျပန္ေျပးေတြ႔ၾက႐ုံ၊ ေဆြတကြဲ မ်ိဳးတကြဲ သားတကြဲ မေၾကမနပ္နဲ႔ ၾကားရက္ေတြမွာ ႐ုံးတက္ ႐ုံးဆင္းလုပ္႐ုံ ကူးခ်ီသန္းခ်ီ လုပ္ေနၾက႐ုံဘဲေပါ့။ သူတို႔ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ေျဖသိမ့္ေနမွာ ေတြက အနီးအနားက တသက္လုံး ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း လုပ္ကုိင္ေနထိုင္လာၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား လယ္သမားေတြဆီက လယ္ေျမေတြကုိ စစ္အစုိးရပီပီ ထုံးစံအတုိင္း မတရား ေသနတ္ျပ ၿခိမ္းေျခာက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဆိုတာနဲ႔ ဓါးျပတိုက္သိမ္းပုိက္လိုက္တဲ႔အခါ အဲဒီေျမေတြထဲက ေျမေလးတကြက္ေလာက္ ခြဲတမ္းေလးရမလား ေမွ်ာ္ၾကရတာမ်ိဳးေပါ့။ ေႂကြးတင္ဘုရင္ဆပ္လိမ့္ မယ္။ ဒီ မတရားသံသရာ အကုသိုလ္ကံေႂကြးကလည္း ဘုရင္ဘဲဆပ္ရမွာပ။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ေျမတကြက္ရတဲ့ေန႔ ျပန္ေရာင္းစား၊ အရင္းအႏွီးေလးရွာ၊ ဒီေခတ္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းကုန္ေတြးခြင့္နဲ႔ အိပ္မက္က ဒီေလာက္ပါဘဲ။ ဒီေတာ့ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္သမားနဲ႔ ဥကြဲ အသိုက္ပ်က္ေတြြၾကားမွာ၊ လယ္သမားေတြနဲ႔ အစိုးရၾကား အတြင္းေၾက ကြဲၾကေပါ့။
အခြင္႔ထူးခံဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ေပ (၁၀၀) ေက်ာ္ (၂၀၀) ပတ္လည္ တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ ဇိမ္က်ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းေတြက ႐ုံးစားပြဲေတြဆက္ ကုတင္လုပ္အိပ္ေနၾကတုန္းေပါ့။ ဒီေတာ့ လည္း အခြင့္ထူးခံသမားေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခပိုင္းေတြၾကား အစုိင္အခဲေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ အတြင္း ႀကိတ္ကြဲေနၾကတာ သဘာ၀ေပါ့။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကကြာ၊ ၾကပ္ေျပးအိမ္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ စားရိတ္နဲ႔ ေရေလာင္းအိမ္သာကို သိန္း ၅၀ အကုန္ခံတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ တသက္လုံးလုပ္တာ ေတာင္ အိမ္တခန္းမပိုင္ေသးဘူးေပါ့။ ေအာက္ေျခမွာဘဲ သူတုိ႔ တိုးတိုးေျပာၾက။ ၀၀စား၊ ေဝးေဝး ေန၊ ၀င္မပါနဲ႔၊ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုပ္။ ဒီေလာက္ဘဲရတာ။ လာမယ့္ စေနအိမ္ျပန္ရမယ့္ ရက္ ကေလး တြက္ေနၾကေပါ႔။
ပတ္၀န္းက်င္အနီးအနားက တိုင္းရင္းသား ကရင္ရြာေတြခမ်ာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္း ဗိုလ္ႀကီးတို႔ေရာက္္လာမွဘဲ က်မတို႔ရြာေလး ေျပးရပ်က္ရပါျပီေပါ႔ရွင္။ ခ်က္ခ်င္းေရြ႕ေစ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာမ်ား။ သူတို႔ရိွေနတာ လုံၿခံဳေရး စိတ္မခ်ရလုိ႔တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါဘဲလား။ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပန္းလိုဆိုတာဒါလား။ သီခ်င္းက တမ်ဳိး၊ သတင္းစာမွာထည့္ဖို႔၊ သူ႔ရက္ေရာက္ရင္ဖတ္ျပဘို႔က တမ်ဳိး၊ တယ္လီေဗးရွင္းထဲမွာ ဒုံးယိမ္းေတြ ကခြင့္ေပးထားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားေန႔ေတြေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ သြားလုပ္ၾက၊ မဆလတေခတ္လုံးလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ျပည္ေထာင္စုအလံေလးေပၚလာၿပီး ႏုိင္ငံအႏွံ႔ လွည့္ ေပးခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား။ ျပီးမွ ထိုးစစ္ေတြထုိးတာ။ စည္း႐ုံးလို႔ရတဲ့၊ နဲနဲၾသဇာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ သူ႔ေအာက္ေျခနဲ႔ လြတ္သြားေအာင္ သစ္ကြက္ေလး၊ ေရာ္ဘာၿခံေလး၊ လုိင္စင္မဲ့ကားေလးေတြ ေပး၊ လုပ္စားပါေစ၊ သတ္ထိုးထားလုိက္တာေပါ့။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သားေတြက ခုဆို သိပ္ေသြးမႀကီးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္က စ်ာန္ ေလွ်ာသြားၿပီကုိး။ နအဖလက္ထက္ မီးမလာလို႔လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ေနတတ္ပါၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ ေရလွည္းလည္း တြန္းတတ္ေနၿပီ။ ခႏၱီပါရမီေတြ တက္ေနတာပ။ ကုိလိုနီလက္က်န္ ေပမယ့္ ခုထိ ခမ္းနားထည္၀ါဆဲ အတြင္း၀န္မ်ား႐ုံးၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ေန႔ စီးပြါးေရးသမား တေယာက္ေယာက္လက္ထဲ လက္သိတ္ထိုး အငွားခ်တာခံရၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြ ျဖစ္ကုန္မလား၊ ေတာ္ေတာ္စုံစုံရတဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြျဖစ္ကုန္မလား အေတြး၀င္ေနပုံဘဲ။ တရား႐ုံး ႀကီး အျဖစ္လို သူ႔စ်ာန္ေလ်ာမယ္႔ေန႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနရရွာၿပီ။ ျပည္လမ္းနဲ႔ အလုံလမ္းေထာင့္က လူထုကို ဘာအက်ိဳးမွေပးမသြားနိုင္တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ မုိင္းလား ကာစီႏို႐ံု ေတြ သူ႔ဆီ ေနရာေရြ႕မလာရင္ ကံေကာင္း။ စီးပြါးေရးအကြက္ျမင္သူေတြက ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကုိခ်ဥ္းကပ္ရင္ မီးေသမလဲ၊ အၿမဲစိတ္ကူးကြက္ေတြ ေရြ႕ၾကည့္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမိဳ႕ေတာ္မွမဟုတ္ေတာ့တဲ့၊ ေနာက္ သူ႔ေနရာက လႊတ္ေတာ္ေခၚဘို႔ ဓါတ္မစီး ေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆို ဒါေတြက မဆလတုန္းက လူထုပိုက္ဆံေတြ တနင့္တပုိးနဲ႔ ႏွစ္ေတြအၾကာ ၾကီး အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ လူေတြေသ ေဆာက္ထားခဲ့ရတာေတြ။
ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ ေျမာက္ကုိရီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ ၿပံဳယမ္းမွာလည္း ကမာၻ႔ နံပါတ္ (၂၂) အျမင္႔ဆံုး နံပါတ္ခ်ိတ္တဲ့ အထပ္ ၁၀၅၊ အခန္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ အံ့ဘြယ္ သုံးေျမႇာင့္ပုံ ေဟာ္တယ္ႀကီးတခု ေဆာက္ဖူးပါသဗ်ား။ တိုင္းျပည္၀င္ေငြရဲ႕ ၂ ရာႏႈန္းေတာင္ သုံးခဲ႔ဆိုဘဲ။ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ လာမတည္း၊ ပစ္ထားလိုက္ရတယ္ေလ။ ကေလးေတြ၊ လူထုေတြက အငတ္ေဘးကပ္ၾကီးသင့္ၿပီး လူသိန္းခ်ီေသေနခ်ိန္၊ ႏွစ္တိုင္း စားဘုိ႔မေလာက္လို႔ ကုလစားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔က ေဒၚလာသန္းခ်ီ ေထာက္ေနရခ်ိန္မွာဘဲ သစၥာခံလူယုံေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြအတြက္ ဆုခ်ဘို႔ ေနာက္ဆုံးေပၚ မာစီးဒီးဘင္႔စ္ (၁၀၀) ေလာက္ ၀ယ္ပစ္ခဲ႔ေသးတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ဒီေလာက္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေရႊ႕တာ ဘယ္သူဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါ လိမ့္ဆိုတာေတြက အေရးမပါဘူး။ ေျမာက္ကုိရီးယား ႏ်ဴကလီးယားတက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီလိုမ်ဳိး ပုိင္ဆိုင္လာမွ လုိတာအကူအညီေပးၾကလုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္တဲ့ နည္းသုံးလည္း ေငြနဲ႔ အကူအညီ ရနိုင္တာဘဲ။
ခု ဒီၾကပ္ေျပးမွာ ဧရာမေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထ႐ုိက္ႀကီးေတြ လုပ္ငန္း ၾကီးေတြ ရွိေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ကန္ထ႐ုိက္အလုပ္ေတြက တသက္လုပ္မကုန္ဘူး။ အဲဒါရဘုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ။ ဘယ္သူ အဓိကလဲ။ ဒါက အခရာက်တယ္။ ဒီလိုအသားက် အာဏာရွင္ႏိုင္ငံ တိုင္းမွာ သား-တူ-ညီႏွင့္ ပတ္သက္မ်ား တစုတစည္း ေကာင္းစားေရး၀ါဒဟာ ေခတ္စား ထြန္းကားၿမဲ။ တြက္ခ်က္မႈ အေျခခံကလည္း ေစ်းတြက္ေလာက္ မခက္ဘူး။ တက္လမ္းရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခမီးခမက္ေတာ္မိဘို႔နဲ႔ ဆရာတင္မိဘို႔ရယ္၊ က်လမ္းရွိတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေယာက္ခမ မေတာ္မိဘုိ႔ လိုတယ္။ ဥပမာ - န၀ရတ္ေဟာ္တယ္နဲ႔ ျမရိပ္ညိဳ ရြိဳင္ရယ္တို႔ကို ႏိွဳင္းယွဥ္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။ အလုပ္က သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူဘဲ ျဖစ္တယ္။ အရည္အခ်င္းမွီ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ စီးပြါးေရးေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ လူမီွရတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြၾကားမွာ ကြဲေၾကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေအာက္ေျခပိုင္းမွာ တပ္ေထာက္ကုိင္ရတဲ့ ဗိုလ္နဲ႔ သင္တန္းျပရတဲ့ ဗိုလ္တုိ႔ နဲနဲကြဲမွာ ေပါ႔။ နယ္စပ္ဂိတ္တံတားထိပ္လုံၿခံဳေရးက်တဲ့ တပ္စုနဲ႔ တပ္ထဲ ျမက္ေပါက္ထုံးျဖဴးလုပ္ေနရတဲ့ တပ္စု ကြဲမွာပ။ ေအာက္ေျခမွာလည္း လုပ္ခလစာနဲ႔ စားစရိတ္မမွ်ရင္ အခြင္႔အခါကုိ သူ႔နည္းနဲ႔သူ ရွာေဖြၾက။ ဒါနဲ႔ ကြာဟမႈကြဲေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကရတာဘဲ။
နအဖရဲ႕ ဆရာဒကာစီမံခ်က္က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တပည့္သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ ကြဲေၾကာင္းထေစတယ္။ နအဖက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘုန္းဘုန္းေတြ မပတ္သက္ခုိင္းဘူး။ ဓမၼစက္နဲ႔ၿပီးရင္ၿပီး၊ မၿပီးရင္ အာဏာစက္ရွိတယ္။ သာသနာညိႇဳးႏြမ္းပုဒ္မနဲ႔ ေတြ႔သြားခ်င္သလား ေပါ့။ နအဖလုပ္တာေတြကုိ ဘာမွမေ၀ဖန္ၾကဖို႔ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ အမိန္႔ထုတ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးတခ်ဳိ႕ သံဃာထိန္းတပ္မွဴးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြမွာ နိပါတ္ေတာ္အကုိး၊ သမိုင္း အကုိးေတြက အမ်ားႀကီးသား။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းတဲ့ ကာလက သာသနာ့အာဇာနည္ေတြ တပုံတပင္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျမစ္ေရလုရင္း စစ္ျဖစ္ ေတာ့မယ့္ တိုင္းျပည္ ၂ ခုၾကား၀င္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတမာန္လုပ္ မဟာသမယသုတ္နဲ႔ ဒုကၡေတြ ကယ္တင္၊ တရားျပနားခ် ျဖန္ေျဖခ႔ဲရဘူးတာပ။ ဂ်ာမဏီမွာ နာဇီေတြလက္ထက္တုန္းက နာဇီ ေတြက ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္မွဳေတြလုပ္ေနတဲ့အခိ်န္မွာ ဘာသာေရးအရ တာ၀န္ရွိတဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရငုံႏွဳတ္ပိတ္ေနတာ၊ တခ်ဳိ႕ ဟစ္တလာကိုအားေပး ခဲ့မိတာ မွားခဲ႔ပါတယ္လို႔ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ျပန္၀န္ခံတာေတြ လုပ္ေနရၿပီ။ အဲဒီတုန္းက နာဇီေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ႔လို႔ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳ ေအာက္ေမ့ ခ်ီးက်ဴးေနၾကရပါၿပီ။ သံေ၀ဂေတြက ယူေသာ္ရ၏ေပါ့။ ဘာသာေရးကို ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်ျပန္ရင္လည္း ဘာသာခ်င္းေတြၾကားမွာ အထင္လြဲစရာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စစ္တပ္ဟာ မဆလေခတ္မွာထဲက ဌာနဆိုင္ရာေတြကို ခ်ဳပ္ကုိင္ဘို႔ ညႊန္မွဴးညႊန္ခ်ဳပ္ ရာထူးၾကီးေတြကို သူ႔လူေတြ အရပ္၀တ္၀တ္ခိုင္း၊ တခ်ဳိ႕လည္း ယူနီေဖါင္းမခၽြတ္ဘဲထုိးထည့္တာ အစဥ္အလာျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ေက်ာင္းဆင္းရင္ အကုန္တတ္ၿပီးသားဆိုတဲ့ အေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗုိင္းရပ္စ္တမ်ိဳးက ဘယ္ေဒသမ်ဳိးစိတ္လဲေတာ့မသိဘူး။ ကုရခက္တယ္။ ဌာနဆိုင္ရာေတြဟာ မတတ္သာလို႔ လက္ခံရေပမယ့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဘုိ႔ အေတာ္စိတ္ညစ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေတြ ေၾကာင္႔လည္း (back-rock) မေရာက္ေသးရင္ အျမန္ပို႔ေပးလုိက္ဆိုုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေရနံ ရွာတဲ႔ေနရာက ၾကားရတာ။ မဂၤလာဒုံေလယာဥ္ကြင္းသြားစစ္ရင္း ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေဘးက ျမက္ခင္းေတြကို ပန္းၿခံလုပ္ခုိင္းတာေတြျဖစ္တာ။ ဒီလို အိမ္က်ယ္လုပ္ေနလည္းရေနေတာ႔ ႏိုင္ငံ တကာကို လွမ္းၾကည္႔ဘုိ႔၊ ယွဥ္ဖို႔ မလိုဘူးေလ။ ဒီေန႔ ႐ံုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ (၂၄) နာရီ ဂ်ဴတီ ဆိုတာ၊ စေန တနဂၤေႏြ လုံၿခဳံေရးဆိုတာေတြက စစ္တပ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ အတိအက်ေပါ့။ ပညာမတတ္တဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြ ခဏအသာထားလို႔ ပညာတတ္ ေက်ာင္းေလာက၊ ႐ုံးေလာကအသိုင္းအ၀ိုင္းက လူေတြေတာင္ ကုိယ့္မူလအခြင္႔အေရးေတြက ဘာ၊ ကိုယ္႔ပုိင္ခြင္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နစ္နာနာ ခ်ဳိးေဖါက္ခံေနရသလဲဆိုတာ မသိရွာ ၾကေတာ႔ဘူး။
နအဖက ထူးထူးျခားျခား မဆလအေမြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားတာေတြမွာ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီ ပါတယ္။ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီဆင္းေတြဟာ ပုံစံခြက္နဲ႔ ၄ လေက်ာ္ ေလာက္ ထမင္းစားလိုက္ရလို႔လားမသိဘူး။ တခ်ဳိ႕ အာစလွ်ာစညံ့သြားတယ္။ ဘာမွျပန္ေျပာ ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ လူထုကို အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ အစိုးရကုိ အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ တခုခုေစာင္းသြားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ အျမင္တည့္ေအာင္ ေက်ာင္းက မသင္ေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္တည့္မလဲ။ သင္တန္းမွာေအာင္ဘို႔ သူသင္တာေျဖေလ။ ငါသိတာ၊ ငါယုံတာ ေျဖလို႔မွမရတာ၊ မေအာင္တာ။
ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးတင္မဟုတ္ဘဲ ေဖါင္းပြလာခဲ့တာေတြထဲ ယူနီဗာစီတီေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဌာနေတြ ပါတယ္။ တကယ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ အကုန္ေပါင္း လိုက္မွ သူမ်ားတိုင္းျပည္က တကယ့္တကၠသိုလ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိ တယ္အဆင့္ မမွီခ်င္ဘူး။ တုိးတက္မႈကို အေရအတြက္နဲ႔ျပရင္ လုံေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးရွိသူေတြေၾကာင့္ ေဖါင္ၾကီးယူနီဗာစီတီေတြ ေပၚတယ္။ တခါ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအစုိးရ ဝန္ႀကီး အဖြဲ႔၀င္နဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာအေရအတြက္ေတြက ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထက္ ပိုႀကီး၊ ကုိယ့္တိုင္းျပည္ထက္ လူဦးေရအဆ ပိုအမ်ားႀကီးမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံထက္ ပိုမ်ားေန၊ ပိုေဖါင္းပြေနေသးတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ပါ။ ဒါေတြျဖစ္တာက သူေကာင္းျပဳရမယ္႔သူေတြ ေမြးရင္းေမြးရင္း သူေကာင္းေတြ မ်ားၿပီး ေနရာကမရိွ၊ ရွိေအာင္ရွာေတာ့ ေဖါင္းပြလာရတာေလ။ ဒီစနစ္ဟာ အလုိလိုဘဲ အခြင့္ထူး ခံ လူတန္းစားတရပ္ ေမြးဖြားလာေစတယ္။ ခက္တာက ဒီလူတန္းစားဟာ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ဘီလ်ံနာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ေရာဂါလည္း ကပ္ေလ႔ရိွတယ္။ တုိင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တဲ့ ေရာဂါေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ျဖစ္ သလုိ ေတြးမယ္။ နအဖ ဓါတ္ေငြ႔ထုတ္ေရာင္း၊ တေျဖးေျဖး တနိုင္ငံလုံး တေျပးညီ ခ်မ္းသာၾက ကုန္ေလသတည္းေပါ့။ ေရနံတြင္းေတြ ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ့ ေဆာ္ဒီေတာင္ လူေတြ ခုထိ အကုန္ မခ်မ္းသာလာဘူး။ ေစာ္ဘြားေတြဘဲ အဆမတန္ ပိုပိုခ်မ္းသာသြားတာ။
ရန္ကုန္သားေတြ ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိတဲ့ အခ်က္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕က ပနက္ခ်လက္စ ရပ္သြားတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးတခု။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တိရိစာၦန္႐ုံ ေဘးက ေဆာက္လက္စတန္းလန္း လက္စမသိမ္းနုိင္ခဲ့တဲ့ ဧရာမေဟာ္တယ္ႀကီးတခုအေၾကာင္း။ ဆူဟာတိုသမီး ေဆာက္ေနတုန္း ဆူဟာတိုျပဳတ္သြားေတာ့ ေငြေၾကးမသမာမႈေတြ တသီႀကီးနဲ႔ အမႈတန္းလန္းျဖစ္ၿပီး ရပ္သြားရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုဘဲ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ၾကား၊ ၀န္ငယ္၀န္ႀကီးေတြၾကား အခ်င္းမ်ားကြဲၿပဲၾကေတာ့ သကၤန္းကြ်န္း၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ တဝိုက္ စစ္တပ္ဦးပိုင္က ပိုင္တဲ့ ေဆာက္လက္စတန္းလန္းနဲ႔ ဧရာမအေဆာက္အဦႀကီးေတြဟာ အမ်ားႀကီးဘဲ။ တာ၀န္ဆက္ယူဘုိ႔ လူမရွိေတာ႔တာလား၊ မူမရွိေတာ႔တာလား၊ ေငြမက်ေတာ့တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ စီမံကိန္း၀င္လာ အတည္ျဖစ္သြားလုိ႔ ခ်က္မတဲ့ေတာ့ တာ၊ ေနရာေရြ႕ရတာလား၊ အရင္လူလုပ္ခဲ႔တာေတြ ေဘာင္မ၀င္ အကုန္ရပ္ေစဆိုတဲ့ ျဖစ္ေနက် ေတြလားမသိ။ အကုန္ရပ္၊ မိုးထဲေရထဲပစ္ထား။ ျမက္၊ ၿခံဳေတာေတြထ။ ေနစရာ စားစရာမရွိ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ ႏွေျမာစရာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ေလ်ာက္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြၾကံဳရမွာဘဲ။ ရန္ကုန္က ေရႊ႕ရမယ့္ အေဆာက္အဦးေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားဘို႔ေကာင္းတာက စစ္သမိုင္းျပတုိက္မ်ိဳး။ တုိင္းျပည္ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ၾသထားတာ။ ဒီလို ဦးသူက စိတ္ကူးတည့္ရာ ေနရာယူ၊ ညြန္႔ေပ့ ဆုိတဲ႔ေနရာေတြ သိမ္းပိုက္။ လူထုဘ႑ာ ကုိယ္႔ဟာမွတ္၊ တဖက္သတ္ သုံးသြားသမွ် တိုင္းျပည္ မွာ အကြဲအၿပဲ အယိုအဖိတ္ေတြနဲ႔ မြဲျပာက် ျဖစ္ေနရဦးမွာခ်ည္းဘဲ။
ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႀကံ့ဖြ႔ံ၀င္ထားရင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း တက္ခြင့္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း အခမဲ့ တက္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားခြင့္ႀကဳံရင္ ပိုဦးစားေပးမယ္ဆိုတဲ႔ မက္လုံးေတြေပး၊ လူစုရင္း ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခြင့္ထူးခံ အာဏာပိုင္လက္သတ္ေမြး အလႊာတရပ္ ေမြးစားပါတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚတရပ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ ၾကီးပြားခြင့္ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရျပီ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စြမ္းအားရွင္ထဲ၀င္ရင္ ဧည့္စာရင္းတုိင္စရာမလို၊ ခ်ဲေရာင္းခြင့္ရွိမယ္။ လမ္းေဘးက်ဴးေက်ာ္ဆိုင္ေလး စည္ပင္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးမယ္၊ ဒါေလးေတြနဲ႔ အခြင့္ထူးခံအလႊာေလး ဖန္ေပးထားမယ္။ ေသနတ္နဲ႔ စစ္သားဆိုရင္ ရြာထဲ၀င္သာ သြား၊ ရြာသူၾကီးက ျပာျပာသလဲ ၾကိဳရ၊ စားေရးေသာက္ေရးစီစဥ္ရယူရတဲ့ ဦးစားေပးအလႊာတခု ေပါ့။ တပ္ၾကပ္ၾကီးေလာက္ဆိုရင္ ရဲအုပ္ေလာက္ကုိ ေဟာက္နုိင္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတတ္ တဲ့ အလႊာတခု။ ေထာက္လွမ္းေရးဆုိ တိုင္းမွဴးက သာမန္တပ္မွဴးေလးကို ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေအာင္ တန္ခုိးထြားဖူးတယ္။ အရာရွိဦးထုပ္ေလး ကားစက္ဖုံးေပၚတင္ျပထားရင္ေတာ့ မရွာနဲ႔ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ ရွာေဖြေရးေတြကလည္း ေတာသူေတာင္သားဆိုရင္ နင္ပဲငဆ။ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေအးေစသြားေစ၊ လက္ျပတတ္ေနတဲ႔ ေခါက္ရုိးက်ိဳး အ႐ုိးမဲ့၀န္ထမ္း ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္က ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြဘ၀က ကားမဲေတြ၊ ၿငိမ္းနံပါတ္ေတြ၊ မင္းမနုိင္သားေလး ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိ မကၽြမ္းရင္၊ ခြဲျခားသိမထားရင္ နယ္ေျပာင္းတာ ေကာင္းတယ္။ မူရင္း လူမႈ ဝန္ထမ္းလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ မီးသတ္ကုိ ရ၀တအကူ ဧည့္စာရင္းစစ္အာဏာေလး ထည့္ေပးလုိက္တာ နဲ႔ ေဟာက္စားအလႊာေလးတခု ျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြဟာ ဒီစနစ္ၾကီးရဲ႕ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး ပုံသြင္းမွဳေအာက္မွာ ေဒါင္လိုက္ေတြ အလ်ားလိုက္ေတြ အစိတ္စိတ္ကြဲၾက၊ ဇာတ္တူသားစားစိတ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာစိတ္၊ ဘနဖူးလည္း သိုက္တူးေကာင္းတဲ့ ငါ႔ဘို႔အဓိကစိတ္ေတြ ျဖစ္ လာရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြလိုခ်င္တာ ပုံသြင္းတာကလည္း ညီညတ္တဲ့၊ အေၾကာက္တရား ကင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ရင္ေကာ့ေနတဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ဳိးေတြ။ အေတြး တိမ္တိမ္၊ မ်က္လုံးတဖက္ကန္း၊ နားတဖက္ပင္းေတြ။ လူထုကလည္း အေၾကာက္တရား ကင္းကင္းနဲ႔ ညီညြတ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသနတ္ေတြကို အရည္ၾကိဳပစ္ၾကျမဲဘဲ။ ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ သက္တမ္းရင့္ အာဏာရွင္ေတြကုိ ရက္ပိုင္းနဲ႔ ပုလႅင္ေပၚက ဆြဲခ်ပစ္နိုင္္စြမ္းတယ္။ သံမဏိ အင္ပါယာၾကီးေတြဟာ ရက္ပုိင္းနဲ႔ အေငြ႔ျပန္ ေကာက္ေကြးသြားတယ္။ အတိတ္သမိုင္းသင္ခန္း စာ မယူသူေတြကေတာ့ ပစၥဳပၸန္က လက္ေတြ႔ေပးတဲ့ သမိုင္းသင္ခန္းစာကုိ ထပ္ယူရမွာ အေသအခ်ာဘဲ။
လာမယ့္ေမမွာ ဆႏၵခံယူပြဲ။ အဲဒီမွာ တုိုင္းျပည္ဟာ အေမွာင္ထဲကေန အနာတရနဲ႔ ႐ုန္းထလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီမွာ မိုးေကာင္းကင္ဟာ ဟက္တက္ကြဲလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ရာဇ၀င္ဟာ ထပ္႐ုိင္းျပီး သမိုင္းဟာ ထပ္လွလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ အာဇာနည္ေထာင္ေသာင္းဟာ အမိေျမ အတြက္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ဂႏၱ၀င္ေမာ္ကြန္းေတးကုိ သူတို႔ႏွလုံးေသြးေတြနဲ႔ ထပ္ေရး ၿပီး ပူေဇာ္ၾကလိမ္႔မယ္။
(ရိုးမ၃ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)
ခြန္ဆုိင္း(၁၆ . ၃ . ၂၀၀၈)
ျပီးခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔မိန္႔ခြန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး သန္းေရႊက သူရဲ႕ကုိယ္ပိုင္စိတ္ကူး ပဲလား၊ တေယာက္ေယာက္က ေရးေပးတာကို ဖတ္တာပဲလား။ တုိင္းျပည္ၿပိဳကြဲေအာင္ ျပည္ တြင္းျပည္ပ အတိုက္အခံေတြက လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ေျပာတယ္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းပုံက တုိင္း ျပည္ဟာ သူတို႔စစ္အုပ္စု မတရား အာဏာယူကတည္းက ထက္ျခမ္းကြဲေနခဲ့တာ။ တိုင္းရင္းသား ေတြအခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ေရးေတြ ပိုၿပိဳကြဲခဲ့တာ၊ ဆက္ၿပိဳကြဲေနခဲ့တာ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အဆက္ဆက္ ႏိွပ္ကြပ္မႈေတြေအာက္မွာ မခံႏိုင္လို႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္အဖြဲ႔ေတြ ပိုပိုမ်ား လာခဲ့ရတာ။ ဒါေတြကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး သူမ်ားကုိ လက္ညိႇဳးထိုးတယ္။ တရားခံရွာ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒါေတြ တကယ္မသိရေလာက္ေအာင္ အေျမာ္အျမင္နဲတာလား။
ဒီေနရာမွာ အေရးတၾကီးထပ္ေျပာဘုိ႔၊ ထပ္သိဘုိ႔လိုတာက တိုင္းျပည္ဟာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဆက္ၿပီးလည္း အစိတ္စိတ္ၿပိဳကဲြဦးမယ့္ အေၾကာင္းပါဘဲ။ ေလာေလာဆယ္ လူတိုင္း အလြယ္ တကူ ျမင္သာတဲ့၊ ရင္ဆိုင္ခံစားေနၾကရတဲ့ အခ်က္က ေဒါင္လိုက္ ထက္ျခမ္းကြဲေနတဲ႔ကိစၥ။ ဒါက ဒီမိုကေရစီကတဖက္၊ အာဏာရွင္ေတြကတဖက္ ျဖစ္လာတဲ့ ဧရာမကြဲေၾကာင္းႀကီး။ ဒီကြဲေၾကာင္း ႀကီးက ၾကာေလႀကီးေလ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာတယ္။ အလံဘယ္ေတာ႔မွမလွဲမယ့္ ဒီမိုကေရစီကုိ အမွန္တကယ္ ယုံသူေတြ၊ အနိမ့္ဆုံး အေျခခံ စံတန္ဖိုးေတြဟာ လူထုေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တယ္၊ ရယူခံစားေစရမယ္ဆိုတဲ့ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ အင္အားစုေတြရယ္၊ ဒီအာဏာရွင္စနစ္ႀကီးေအာက္ မွာ ဘာေတြဘယ္လိုႀကိဳးစားလုပ္လုပ္ မေသ႐ုံကလြဲၿပီး ခုိင္မာတဲ့ ဘာစီးပြားေတြမွ ျဖစ္မလာဘဲ ပ်က္စီးၾက၊ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္နက္ၾက၊ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကုိ မသိၾကေတာ့တဲ့ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ လူထုၾကီးက တဖက္။
တျခားတဖက္မွာေတာ့ ယူနီေဖါင္း၀တ္ထားရင္၊ ေသနတ္ကိုင္ထားရင္ ဥပေဒဟာ ငါ့ဟာ၊ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္၊ စိတ္ကူးတည့္တာ လုပ္ခ်င္တာ ဘာမဆိုလုပ္၊ လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္၊ ခုိင္းလို႔ရ တယ္ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကုိပဲ ေပးတတ္တဲ့၊ အာဏာနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူထုဆီက လာရတယ္ဆိုတာ ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ မယုံၾကည္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဒီလုိ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မယုံေပမယ့္၊ မဆလ လက္ထြက္ေတြပီပီ ျမန္မာ႔နည္းျမန္မာ့ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုတာ လုပ္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳး ဒီမိုကေရစီ(မိတ္အင္ျမန္မာ) Democracy ( made in Myanmar ) လုပ္ၾကတယ္။ လူထုဆႏၵနဲ႔ ကမာၻ႔ဆႏၵ ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ေဆးမီးတိုတခု ျဖစ္သလိုရွာေပးတာမ်ဳိး မေပးခ်င္ေပးခ်င္ အကြက္ခ်ေပးရ ေပမယ့္ ေငြေၾကး၊ အခြင္႔အေရးနဲ႔ ၾသဇာခံေတြေမြးျပီး ဆက္ခ်ဳပ္ကုိင္ရင္ရမွာလို႔ ပိုင္းျဖတ္ အကြက္ခ်ေနတဲ့ နံမည္ခံ ဒီမိုကေရစီသမားေတြက တဖက္မွာ။
ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ ထက္ျခမ္းကြဲေၾကာင္းဟာ ေရွ႕ကုိ ပိုပုိဆိုးသြားဘုိ႔ဘဲ ရွိပါတယ္။ နအဖ သံတမန္ပရိယာယ္ေၾကာင္းနဲ႔ သူမ်ားၾကားေကာင္း႐ုံ ေျပာလာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတာလည္း ဘာမွ အႏွစ္မပါတာကို ဒီလပိုင္းေတြထဲမွာဘဲ ႏုိင္ငံတကာက မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီ။ ကုလရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံအေရးကုိ ၾကား၀င္ေပးခဲ့တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ကုိ ႏွစ္ (၂၀) လုံးလုံး ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ ငါတေကာ၀ါဒနဲ႔ လုပ္ျပခဲ့တာေတြဟာလည္း သမိုင္းတရားခံဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖလုံေလာက္တယ္။ ဒီေဒါင္လုိက္ ဟက္တက္ကြဲေၾကာင္းေတြအျပင္ အလ်ားလိုက္ကြဲေၾကာင္းေတြကလည္း ဆက္တိုက္ေပၚ၊ တိုင္းျပည္ကုိ ကပ္သံုးပါးဆိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်သြားဘို႔ ရွိေနပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ၊ ဌာနဆိုင္ရာအခ်င္းခ်င္း၊ စီးပြားေရလုပ္တဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း၊ လူမႈေရး လုပ္သူအခ်င္းခ်င္းေတြၾကားမွာ၊ သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား မွာ၊ ဘာသာတခုနဲ႔တခုၾကားမွာ၊ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္စုေတြၾကားမွာ၊ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳး တစုထဲေတာင္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ၊ အကုန္လုံး အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ ကြဲၾကမွာပါ။
စစ္အာဏာကိုခုိင္ေအာင္ အလႊာအသီးသီးမွာ အရပ္၀တ္ေပးေလေလ၊ နအဖ သေဘာက်အဖြဲ႔တခု တိုးေလ၊ ကြဲေၾကာင္းႀကီးေလပါဘဲ။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ဒီအေရၿခံဳစနစ္မ်ဳိးဟာ အခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲသပ္လွ်ိဳထားမွ၊ ခြဲထားမွ၊ ကြဲေနမွ ဆက္ အသက္ရွင္တတ္တဲ့ စနစ္ျဖစ္လို႔ပါဘဲ။ လူေတြ အေၾကာက္တရားမရွိေတာ့တဲ့ေန႔၊ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ထုတ္ေဖၚရဲလာၾကတဲ့ေန႔မွာ သူဟာ ဘုန္းဘုန္းလဲက်ေသဆုံးသြားရမယ့္ စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ပါ။ ကြဲေၾကာင္းေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။ ဥပမာတခုေလာက္နဲ႔ရွင္းျပရရင္ ၾကပ္္ေျပးမင္းေနျပည္ ေတာ္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္ၾကပ္ေျပးကုိေရြ႕ဘို႔ ဘယ္သူဆံုးျဖတ္္သလဲ။ ဒါ လူထုသိခြင့္မရွိဘူး။ ဒါ လူထုနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွ တုိင္ပင္စရာမလိုဘူး။ စစ္ေရးအျမင္ရွိတဲ့ မင္းသမတ ဆုံးျဖတ္္တာ ေျပာမလား။ စစ္ေရးအျမင္ေနာက္တမ်ဳိးရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ မင္းသမတ တက္လာရင္ေကာ ပိုလုံၿခံဳေအာင္ တ႐ုတ္နယ္စပ္ေရႊ႕စို႔ဆိုလည္း ေရႊ႕ၾကရဦးမွာလား။ မင္းခစား ဝန္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုစား၀တ္ေနေရးနဲ႔ အငတ္မခံႏိုင္ေသးသမွ် လိုက္ေရြ႕ၿပီး နအဖ ယႏၱယားကုိ ေမာင္းၾကရဦးေပါ့။ ဒါကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္သေဘာတူတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက အကုန္ေပ်ာ္မယ္ထင္သလား။ ဘယ္တူမလဲ။ ဘယ္ေပ်ာ္ပါ့မလဲ။ ၾကပ္ေျပးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္တခု တည္ရမယ့္ ေနရာမဟုတ္္တာ ေတြးတတ္သူေတြ ပါမွာေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ တာဝန္ရွိတဲ့ ၀န္ၾကီးနဲ႔ဌာနလည္း တုတ္တုတ္မွ လွဳပ္ရဲလိုက္ဘူး။ ဒီလုိၿမိဳ႕မ်ဳိးတည္ရင္ အနဲဆုံး ပတ္၀န္းက်င္မိုင္ ၅၀ သဘာ၀ေတာ႐ိုင္းေတြ အကုန္ပ်က္သြားတာ ဘယ္သူျငင္းမလဲ။ ဒါေပမယ့္ အမိန္႔နာခံမႈအရ ဘယ္အရာရွိက အဓြန္႔တက္ရဲသလဲ။ ဒါ ဒီစနစ္ရဲ႕ ေမြးရာပါ ေမးခုိင္ေရာဂါတမ်ိဳး။ မေက်နပ္လည္း တာ၀န္အရ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုိက္လုပ္ၾက႐ုံေပါ႔။ ဒီေမးခုိင္ေရာဂါမ်ိဳးက အၿမဲ စိတ္ႏွစ္ခြ လကၡဏာေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာရိွတာတစိတ္၊ ပါးစပ္ကထြက္တာတစိတ္။
စားေပါက္ ေခ်ာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက အိမ္တလုံးထပ္ေဆာက္ဘုိ႔ကိစၥ ထမင္းစား ေရေသာက္ေပမယ့္ ေအာက္ေျခအရာရွိေတြ၊ အရပ္၀န္ထမ္းေတြဘ၀က မိသားစုကုိ ႐ုံးပိတ္ရက္ မွာ ျပန္ေျပးေတြ႔ၾက႐ုံ၊ ေဆြတကြဲ မ်ိဳးတကြဲ သားတကြဲ မေၾကမနပ္နဲ႔ ၾကားရက္ေတြမွာ ႐ုံးတက္ ႐ုံးဆင္းလုပ္႐ုံ ကူးခ်ီသန္းခ်ီ လုပ္ေနၾက႐ုံဘဲေပါ့။ သူတို႔ အေကာင္းဆုံး ေမွ်ာ္လင့္ေျဖသိမ့္ေနမွာ ေတြက အနီးအနားက တသက္လုံး ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း လုပ္ကုိင္ေနထိုင္လာၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား လယ္သမားေတြဆီက လယ္ေျမေတြကုိ စစ္အစုိးရပီပီ ထုံးစံအတုိင္း မတရား ေသနတ္ျပ ၿခိမ္းေျခာက္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာဆိုတာနဲ႔ ဓါးျပတိုက္သိမ္းပုိက္လိုက္တဲ႔အခါ အဲဒီေျမေတြထဲက ေျမေလးတကြက္ေလာက္ ခြဲတမ္းေလးရမလား ေမွ်ာ္ၾကရတာမ်ိဳးေပါ့။ ေႂကြးတင္ဘုရင္ဆပ္လိမ့္ မယ္။ ဒီ မတရားသံသရာ အကုသိုလ္ကံေႂကြးကလည္း ဘုရင္ဘဲဆပ္ရမွာပ။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ ေျမတကြက္ရတဲ့ေန႔ ျပန္ေရာင္းစား၊ အရင္းအႏွီးေလးရွာ၊ ဒီေခတ္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ရဲ႕ အစြမ္းကုန္ေတြးခြင့္နဲ႔ အိပ္မက္က ဒီေလာက္ပါဘဲ။ ဒီေတာ့ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္သမားနဲ႔ ဥကြဲ အသိုက္ပ်က္ေတြြၾကားမွာ၊ လယ္သမားေတြနဲ႔ အစိုးရၾကား အတြင္းေၾက ကြဲၾကေပါ့။
အခြင္႔ထူးခံဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ ေပ (၁၀၀) ေက်ာ္ (၂၀၀) ပတ္လည္ တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ ဇိမ္က်ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းေတြက ႐ုံးစားပြဲေတြဆက္ ကုတင္လုပ္အိပ္ေနၾကတုန္းေပါ့။ ဒီေတာ့ လည္း အခြင့္ထူးခံသမားေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခပိုင္းေတြၾကား အစုိင္အခဲေတြ အေသအခ်ာနဲ႔ အတြင္း ႀကိတ္ကြဲေနၾကတာ သဘာ၀ေပါ့။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကကြာ၊ ၾကပ္ေျပးအိမ္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ စားရိတ္နဲ႔ ေရေလာင္းအိမ္သာကို သိန္း ၅၀ အကုန္ခံတယ္။ ငါတို႔ကေတာ့ တသက္လုံးလုပ္တာ ေတာင္ အိမ္တခန္းမပိုင္ေသးဘူးေပါ့။ ေအာက္ေျခမွာဘဲ သူတုိ႔ တိုးတိုးေျပာၾက။ ၀၀စား၊ ေဝးေဝး ေန၊ ၀င္မပါနဲ႔၊ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္လုပ္။ ဒီေလာက္ဘဲရတာ။ လာမယ့္ စေနအိမ္ျပန္ရမယ့္ ရက္ ကေလး တြက္ေနၾကေပါ႔။
ပတ္၀န္းက်င္အနီးအနားက တိုင္းရင္းသား ကရင္ရြာေတြခမ်ာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္း ဗိုလ္ႀကီးတို႔ေရာက္္လာမွဘဲ က်မတို႔ရြာေလး ေျပးရပ်က္ရပါျပီေပါ႔ရွင္။ ခ်က္ခ်င္းေရြ႕ေစ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာမ်ား။ သူတို႔ရိွေနတာ လုံၿခံဳေရး စိတ္မခ်ရလုိ႔တဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု စိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ဒါဘဲလား။ ျပည္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပန္းလိုဆိုတာဒါလား။ သီခ်င္းက တမ်ဳိး၊ သတင္းစာမွာထည့္ဖို႔၊ သူ႔ရက္ေရာက္ရင္ဖတ္ျပဘို႔က တမ်ဳိး၊ တယ္လီေဗးရွင္းထဲမွာ ဒုံးယိမ္းေတြ ကခြင့္ေပးထားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားေန႔ေတြေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ သြားလုပ္ၾက၊ မဆလတေခတ္လုံးလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ျပည္ေထာင္စုအလံေလးေပၚလာၿပီး ႏုိင္ငံအႏွံ႔ လွည့္ ေပးခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား။ ျပီးမွ ထိုးစစ္ေတြထုိးတာ။ စည္း႐ုံးလို႔ရတဲ့၊ နဲနဲၾသဇာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ဆိုရင္ သူ႔ေအာက္ေျခနဲ႔ လြတ္သြားေအာင္ သစ္ကြက္ေလး၊ ေရာ္ဘာၿခံေလး၊ လုိင္စင္မဲ့ကားေလးေတြ ေပး၊ လုပ္စားပါေစ၊ သတ္ထိုးထားလုိက္တာေပါ့။
ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္သားေတြက ခုဆို သိပ္ေသြးမႀကီးႏုိင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္က စ်ာန္ ေလွ်ာသြားၿပီကုိး။ နအဖလက္ထက္ မီးမလာလို႔လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔ ေနတတ္ပါၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ ေရလွည္းလည္း တြန္းတတ္ေနၿပီ။ ခႏၱီပါရမီေတြ တက္ေနတာပ။ ကုိလိုနီလက္က်န္ ေပမယ့္ ခုထိ ခမ္းနားထည္၀ါဆဲ အတြင္း၀န္မ်ား႐ုံးၾကီးကေတာ့ သူ႔ကုိ ဘယ္ေန႔ စီးပြါးေရးသမား တေယာက္ေယာက္လက္ထဲ လက္သိတ္ထိုး အငွားခ်တာခံရၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တန္းေတြ ျဖစ္ကုန္မလား၊ ေတာ္ေတာ္စုံစုံရတဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြျဖစ္ကုန္မလား အေတြး၀င္ေနပုံဘဲ။ တရား႐ုံး ႀကီး အျဖစ္လို သူ႔စ်ာန္ေလ်ာမယ္႔ေန႔ကုိ ေမွ်ာ္ေနရရွာၿပီ။ ျပည္လမ္းနဲ႔ အလုံလမ္းေထာင့္က လူထုကို ဘာအက်ိဳးမွေပးမသြားနိုင္တဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ မုိင္းလား ကာစီႏို႐ံု ေတြ သူ႔ဆီ ေနရာေရြ႕မလာရင္ ကံေကာင္း။ စီးပြါးေရးအကြက္ျမင္သူေတြက ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကုိခ်ဥ္းကပ္ရင္ မီးေသမလဲ၊ အၿမဲစိတ္ကူးကြက္ေတြ ေရြ႕ၾကည့္ေနတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမိဳ႕ေတာ္မွမဟုတ္ေတာ့တဲ့၊ ေနာက္ သူ႔ေနရာက လႊတ္ေတာ္ေခၚဘို႔ ဓါတ္မစီး ေတာ့ဘူး။ တကယ္ဆို ဒါေတြက မဆလတုန္းက လူထုပိုက္ဆံေတြ တနင့္တပုိးနဲ႔ ႏွစ္ေတြအၾကာ ၾကီး အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ လူေတြေသ ေဆာက္ထားခဲ့ရတာေတြ။
ဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူးဗ်ာ။ ေျမာက္ကုိရီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ ၿပံဳယမ္းမွာလည္း ကမာၻ႔ နံပါတ္ (၂၂) အျမင္႔ဆံုး နံပါတ္ခ်ိတ္တဲ့ အထပ္ ၁၀၅၊ အခန္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ အံ့ဘြယ္ သုံးေျမႇာင့္ပုံ ေဟာ္တယ္ႀကီးတခု ေဆာက္ဖူးပါသဗ်ား။ တိုင္းျပည္၀င္ေငြရဲ႕ ၂ ရာႏႈန္းေတာင္ သုံးခဲ႔ဆိုဘဲ။ ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူမွ လာမတည္း၊ ပစ္ထားလိုက္ရတယ္ေလ။ ကေလးေတြ၊ လူထုေတြက အငတ္ေဘးကပ္ၾကီးသင့္ၿပီး လူသိန္းခ်ီေသေနခ်ိန္၊ ႏွစ္တိုင္း စားဘုိ႔မေလာက္လို႔ ကုလစားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔က ေဒၚလာသန္းခ်ီ ေထာက္ေနရခ်ိန္မွာဘဲ သစၥာခံလူယုံေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြအတြက္ ဆုခ်ဘို႔ ေနာက္ဆုံးေပၚ မာစီးဒီးဘင္႔စ္ (၁၀၀) ေလာက္ ၀ယ္ပစ္ခဲ႔ေသးတာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ဒီေလာက္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ေရႊ႕တာ ဘယ္သူဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါ လိမ့္ဆိုတာေတြက အေရးမပါဘူး။ ေျမာက္ကုိရီးယား ႏ်ဴကလီးယားတက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီလိုမ်ဳိး ပုိင္ဆိုင္လာမွ လုိတာအကူအညီေပးၾကလုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္တဲ့ နည္းသုံးလည္း ေငြနဲ႔ အကူအညီ ရနိုင္တာဘဲ။
ခု ဒီၾကပ္ေျပးမွာ ဧရာမေဆာက္လုပ္ေရးကန္ထ႐ုိက္ႀကီးေတြ လုပ္ငန္း ၾကီးေတြ ရွိေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ကန္ထ႐ုိက္အလုပ္ေတြက တသက္လုပ္မကုန္ဘူး။ အဲဒါရဘုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ။ ဘယ္သူ အဓိကလဲ။ ဒါက အခရာက်တယ္။ ဒီလိုအသားက် အာဏာရွင္ႏိုင္ငံ တိုင္းမွာ သား-တူ-ညီႏွင့္ ပတ္သက္မ်ား တစုတစည္း ေကာင္းစားေရး၀ါဒဟာ ေခတ္စား ထြန္းကားၿမဲ။ တြက္ခ်က္မႈ အေျခခံကလည္း ေစ်းတြက္ေလာက္ မခက္ဘူး။ တက္လမ္းရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခမီးခမက္ေတာ္မိဘို႔နဲ႔ ဆရာတင္မိဘို႔ရယ္၊ က်လမ္းရွိတဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေယာက္ခမ မေတာ္မိဘုိ႔ လိုတယ္။ ဥပမာ - န၀ရတ္ေဟာ္တယ္နဲ႔ ျမရိပ္ညိဳ ရြိဳင္ရယ္တို႔ကို ႏိွဳင္းယွဥ္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။ အလုပ္က သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူဘဲ ျဖစ္တယ္။ အရည္အခ်င္းမွီ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ စီးပြါးေရးေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ လူမီွရတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြၾကားမွာ ကြဲေၾကာင္းရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ေအာက္ေျခပိုင္းမွာ တပ္ေထာက္ကုိင္ရတဲ့ ဗိုလ္နဲ႔ သင္တန္းျပရတဲ့ ဗိုလ္တုိ႔ နဲနဲကြဲမွာ ေပါ႔။ နယ္စပ္ဂိတ္တံတားထိပ္လုံၿခံဳေရးက်တဲ့ တပ္စုနဲ႔ တပ္ထဲ ျမက္ေပါက္ထုံးျဖဴးလုပ္ေနရတဲ့ တပ္စု ကြဲမွာပ။ ေအာက္ေျခမွာလည္း လုပ္ခလစာနဲ႔ စားစရိတ္မမွ်ရင္ အခြင္႔အခါကုိ သူ႔နည္းနဲ႔သူ ရွာေဖြၾက။ ဒါနဲ႔ ကြာဟမႈကြဲေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ၾကရတာဘဲ။
နအဖရဲ႕ ဆရာဒကာစီမံခ်က္က ဆရာေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ တပည့္သံဃာေတာ္ေတြၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ ကြဲေၾကာင္းထေစတယ္။ နအဖက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဘုန္းဘုန္းေတြ မပတ္သက္ခုိင္းဘူး။ ဓမၼစက္နဲ႔ၿပီးရင္ၿပီး၊ မၿပီးရင္ အာဏာစက္ရွိတယ္။ သာသနာညိႇဳးႏြမ္းပုဒ္မနဲ႔ ေတြ႔သြားခ်င္သလား ေပါ့။ နအဖလုပ္တာေတြကုိ ဘာမွမေ၀ဖန္ၾကဖို႔ ကုိယ္ေတာ္ေတြကုိ အမိန္႔ထုတ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးတခ်ဳိ႕ သံဃာထိန္းတပ္မွဴးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေတြမွာ နိပါတ္ေတာ္အကုိး၊ သမိုင္း အကုိးေတြက အမ်ားႀကီးသား။ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းတဲ့ ကာလက သာသနာ့အာဇာနည္ေတြ တပုံတပင္။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျမစ္ေရလုရင္း စစ္ျဖစ္ ေတာ့မယ့္ တိုင္းျပည္ ၂ ခုၾကား၀င္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတမာန္လုပ္ မဟာသမယသုတ္နဲ႔ ဒုကၡေတြ ကယ္တင္၊ တရားျပနားခ် ျဖန္ေျဖခ႔ဲရဘူးတာပ။ ဂ်ာမဏီမွာ နာဇီေတြလက္ထက္တုန္းက နာဇီ ေတြက ဂ်ဴးေတြကို လူမ်ိဳးတုံးသတ္ျဖတ္မွဳေတြလုပ္ေနတဲ့အခိ်န္မွာ ဘာသာေရးအရ တာ၀န္ရွိတဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရငုံႏွဳတ္ပိတ္ေနတာ၊ တခ်ဳိ႕ ဟစ္တလာကိုအားေပး ခဲ့မိတာ မွားခဲ႔ပါတယ္လို႔ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ျပန္၀န္ခံတာေတြ လုပ္ေနရၿပီ။ အဲဒီတုန္းက နာဇီေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ႔လို႔ လုပ္ၾကံခံရတဲ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္လည္ေဖၚထုတ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳ ေအာက္ေမ့ ခ်ီးက်ဴးေနၾကရပါၿပီ။ သံေ၀ဂေတြက ယူေသာ္ရ၏ေပါ့။ ဘာသာေရးကို ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်ျပန္ရင္လည္း ဘာသာခ်င္းေတြၾကားမွာ အထင္လြဲစရာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စစ္တပ္ဟာ မဆလေခတ္မွာထဲက ဌာနဆိုင္ရာေတြကို ခ်ဳပ္ကုိင္ဘို႔ ညႊန္မွဴးညႊန္ခ်ဳပ္ ရာထူးၾကီးေတြကို သူ႔လူေတြ အရပ္၀တ္၀တ္ခိုင္း၊ တခ်ဳိ႕လည္း ယူနီေဖါင္းမခၽြတ္ဘဲထုိးထည့္တာ အစဥ္အလာျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ေက်ာင္းဆင္းရင္ အကုန္တတ္ၿပီးသားဆိုတဲ့ အေတာ္ဆိုးတဲ့ ဗုိင္းရပ္စ္တမ်ိဳးက ဘယ္ေဒသမ်ဳိးစိတ္လဲေတာ့မသိဘူး။ ကုရခက္တယ္။ ဌာနဆိုင္ရာေတြဟာ မတတ္သာလို႔ လက္ခံရေပမယ့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ဘုိ႔ အေတာ္စိတ္ညစ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေတြ ေၾကာင္႔လည္း (back-rock) မေရာက္ေသးရင္ အျမန္ပို႔ေပးလုိက္ဆိုုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေရနံ ရွာတဲ႔ေနရာက ၾကားရတာ။ မဂၤလာဒုံေလယာဥ္ကြင္းသြားစစ္ရင္း ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေဘးက ျမက္ခင္းေတြကို ပန္းၿခံလုပ္ခုိင္းတာေတြျဖစ္တာ။ ဒီလို အိမ္က်ယ္လုပ္ေနလည္းရေနေတာ႔ ႏိုင္ငံ တကာကို လွမ္းၾကည္႔ဘုိ႔၊ ယွဥ္ဖို႔ မလိုဘူးေလ။ ဒီေန႔ ႐ံုးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ (၂၄) နာရီ ဂ်ဴတီ ဆိုတာ၊ စေန တနဂၤေႏြ လုံၿခဳံေရးဆိုတာေတြက စစ္တပ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ အတိအက်ေပါ့။ ပညာမတတ္တဲ့ လက္လုပ္လက္စားေတြ ခဏအသာထားလို႔ ပညာတတ္ ေက်ာင္းေလာက၊ ႐ုံးေလာကအသိုင္းအ၀ိုင္းက လူေတြေတာင္ ကုိယ့္မူလအခြင္႔အေရးေတြက ဘာ၊ ကိုယ္႔ပုိင္ခြင္႔ေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ နစ္နစ္နာနာ ခ်ဳိးေဖါက္ခံေနရသလဲဆိုတာ မသိရွာ ၾကေတာ႔ဘူး။
နအဖက ထူးထူးျခားျခား မဆလအေမြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သိမ္းထားတာေတြမွာ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီ ပါတယ္။ ေဖါင္ႀကီးယူနီဗာစီတီဆင္းေတြဟာ ပုံစံခြက္နဲ႔ ၄ လေက်ာ္ ေလာက္ ထမင္းစားလိုက္ရလို႔လားမသိဘူး။ တခ်ဳိ႕ အာစလွ်ာစညံ့သြားတယ္။ ဘာမွျပန္ေျပာ ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ လူထုကို အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ အစိုးရကုိ အျမင္ေစာင္းခ်င္ေစာင္း၊ တခုခုေစာင္းသြားတာေတာ႔ ေသခ်ာတယ္။ အျမင္တည့္ေအာင္ ေက်ာင္းက မသင္ေပးႏိုင္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဘယ္တည့္မလဲ။ သင္တန္းမွာေအာင္ဘို႔ သူသင္တာေျဖေလ။ ငါသိတာ၊ ငါယုံတာ ေျဖလို႔မွမရတာ၊ မေအာင္တာ။
ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးတင္မဟုတ္ဘဲ ေဖါင္းပြလာခဲ့တာေတြထဲ ယူနီဗာစီတီေတြ၊ ဝန္ႀကီးေတြ၊ ဌာနေတြ ပါတယ္။ တကယ္မွာ တႏိုင္ငံလုံးက တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ အကုန္ေပါင္း လိုက္မွ သူမ်ားတိုင္းျပည္က တကယ့္တကၠသိုလ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းကုိ တယ္အဆင့္ မမွီခ်င္ဘူး။ တုိးတက္မႈကို အေရအတြက္နဲ႔ျပရင္ လုံေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးရွိသူေတြေၾကာင့္ ေဖါင္ၾကီးယူနီဗာစီတီေတြ ေပၚတယ္။ တခါ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအစုိးရ ဝန္ႀကီး အဖြဲ႔၀င္နဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာအေရအတြက္ေတြက ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထက္ ပိုႀကီး၊ ကုိယ့္တိုင္းျပည္ထက္ လူဦးေရအဆ ပိုအမ်ားႀကီးမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံထက္ ပိုမ်ားေန၊ ပိုေဖါင္းပြေနေသးတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္ပါ။ ဒါေတြျဖစ္တာက သူေကာင္းျပဳရမယ္႔သူေတြ ေမြးရင္းေမြးရင္း သူေကာင္းေတြ မ်ားၿပီး ေနရာကမရိွ၊ ရွိေအာင္ရွာေတာ့ ေဖါင္းပြလာရတာေလ။ ဒီစနစ္ဟာ အလုိလိုဘဲ အခြင့္ထူး ခံ လူတန္းစားတရပ္ ေမြးဖြားလာေစတယ္။ ခက္တာက ဒီလူတန္းစားဟာ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ဘီလ်ံနာ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ေရာဂါလည္း ကပ္ေလ႔ရိွတယ္။ တုိင္းျပည္ဒုကၡေရာက္တဲ့ ေရာဂါေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ျဖစ္ သလုိ ေတြးမယ္။ နအဖ ဓါတ္ေငြ႔ထုတ္ေရာင္း၊ တေျဖးေျဖး တနိုင္ငံလုံး တေျပးညီ ခ်မ္းသာၾက ကုန္ေလသတည္းေပါ့။ ေရနံတြင္းေတြ ဖင္ခုထိုင္ထားတဲ့ ေဆာ္ဒီေတာင္ လူေတြ ခုထိ အကုန္ မခ်မ္းသာလာဘူး။ ေစာ္ဘြားေတြဘဲ အဆမတန္ ပိုပိုခ်မ္းသာသြားတာ။
ရန္ကုန္သားေတြ ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိတဲ့ အခ်က္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေရွ႕က ပနက္ခ်လက္စ ရပ္သြားတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီးတခု။ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္း တိရိစာၦန္႐ုံ ေဘးက ေဆာက္လက္စတန္းလန္း လက္စမသိမ္းနုိင္ခဲ့တဲ့ ဧရာမေဟာ္တယ္ႀကီးတခုအေၾကာင္း။ ဆူဟာတိုသမီး ေဆာက္ေနတုန္း ဆူဟာတိုျပဳတ္သြားေတာ့ ေငြေၾကးမသမာမႈေတြ တသီႀကီးနဲ႔ အမႈတန္းလန္းျဖစ္ၿပီး ရပ္သြားရတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီလိုဘဲ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ၾကား၊ ၀န္ငယ္၀န္ႀကီးေတြၾကား အခ်င္းမ်ားကြဲၿပဲၾကေတာ့ သကၤန္းကြ်န္း၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ တဝိုက္ စစ္တပ္ဦးပိုင္က ပိုင္တဲ့ ေဆာက္လက္စတန္းလန္းနဲ႔ ဧရာမအေဆာက္အဦႀကီးေတြဟာ အမ်ားႀကီးဘဲ။ တာ၀န္ဆက္ယူဘုိ႔ လူမရွိေတာ႔တာလား၊ မူမရွိေတာ႔တာလား၊ ေငြမက်ေတာ့တာ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ စီမံကိန္း၀င္လာ အတည္ျဖစ္သြားလုိ႔ ခ်က္မတဲ့ေတာ့ တာ၊ ေနရာေရြ႕ရတာလား၊ အရင္လူလုပ္ခဲ႔တာေတြ ေဘာင္မ၀င္ အကုန္ရပ္ေစဆိုတဲ့ ျဖစ္ေနက် ေတြလားမသိ။ အကုန္ရပ္၊ မိုးထဲေရထဲပစ္ထား။ ျမက္၊ ၿခံဳေတာေတြထ။ ေနစရာ စားစရာမရွိ လူေတြအဖို႔ကေတာ့ ႏွေျမာစရာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕ေလ်ာက္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြၾကံဳရမွာဘဲ။ ရန္ကုန္က ေရႊ႕ရမယ့္ အေဆာက္အဦးေတြထဲမွာ စိတ္၀င္စားဘို႔ေကာင္းတာက စစ္သမိုင္းျပတုိက္မ်ိဳး။ တုိင္းျပည္ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ၾသထားတာ။ ဒီလို ဦးသူက စိတ္ကူးတည့္ရာ ေနရာယူ၊ ညြန္႔ေပ့ ဆုိတဲ႔ေနရာေတြ သိမ္းပိုက္။ လူထုဘ႑ာ ကုိယ္႔ဟာမွတ္၊ တဖက္သတ္ သုံးသြားသမွ် တိုင္းျပည္ မွာ အကြဲအၿပဲ အယိုအဖိတ္ေတြနဲ႔ မြဲျပာက် ျဖစ္ေနရဦးမွာခ်ည္းဘဲ။
ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႀကံ့ဖြ႔ံ၀င္ထားရင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္း တက္ခြင့္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း အခမဲ့ တက္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားခြင့္ႀကဳံရင္ ပိုဦးစားေပးမယ္ဆိုတဲ႔ မက္လုံးေတြေပး၊ လူစုရင္း ေက်ာင္းသားေတြၾကား အခြင့္ထူးခံ အာဏာပိုင္လက္သတ္ေမြး အလႊာတရပ္ ေမြးစားပါတယ္။ ဒီကေလးေတြရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚတရပ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ ၾကီးပြားခြင့္ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရျပီ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စြမ္းအားရွင္ထဲ၀င္ရင္ ဧည့္စာရင္းတုိင္စရာမလို၊ ခ်ဲေရာင္းခြင့္ရွိမယ္။ လမ္းေဘးက်ဴးေက်ာ္ဆိုင္ေလး စည္ပင္က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးမယ္၊ ဒါေလးေတြနဲ႔ အခြင့္ထူးခံအလႊာေလး ဖန္ေပးထားမယ္။ ေသနတ္နဲ႔ စစ္သားဆိုရင္ ရြာထဲ၀င္သာ သြား၊ ရြာသူၾကီးက ျပာျပာသလဲ ၾကိဳရ၊ စားေရးေသာက္ေရးစီစဥ္ရယူရတဲ့ ဦးစားေပးအလႊာတခု ေပါ့။ တပ္ၾကပ္ၾကီးေလာက္ဆိုရင္ ရဲအုပ္ေလာက္ကုိ ေဟာက္နုိင္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေနတတ္ တဲ့ အလႊာတခု။ ေထာက္လွမ္းေရးဆုိ တိုင္းမွဴးက သာမန္တပ္မွဴးေလးကို ျပန္ေၾကာက္ရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေအာင္ တန္ခုိးထြားဖူးတယ္။ အရာရွိဦးထုပ္ေလး ကားစက္ဖုံးေပၚတင္ျပထားရင္ေတာ့ မရွာနဲ႔ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ ရွာေဖြေရးေတြကလည္း ေတာသူေတာင္သားဆိုရင္ နင္ပဲငဆ။ စစ္တပ္နဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ေအးေစသြားေစ၊ လက္ျပတတ္ေနတဲ႔ ေခါက္ရုိးက်ိဳး အ႐ုိးမဲ့၀န္ထမ္း ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္က ယာဥ္ထိမ္းရဲေတြဘ၀က ကားမဲေတြ၊ ၿငိမ္းနံပါတ္ေတြ၊ မင္းမနုိင္သားေလး ေတြရဲ႕ ကားေတြကုိ မကၽြမ္းရင္၊ ခြဲျခားသိမထားရင္ နယ္ေျပာင္းတာ ေကာင္းတယ္။ မူရင္း လူမႈ ဝန္ထမ္းလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ မီးသတ္ကုိ ရ၀တအကူ ဧည့္စာရင္းစစ္အာဏာေလး ထည့္ေပးလုိက္တာ နဲ႔ ေဟာက္စားအလႊာေလးတခု ျဖစ္သြားတယ္။ လူေတြဟာ ဒီစနစ္ၾကီးရဲ႕ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး ပုံသြင္းမွဳေအာက္မွာ ေဒါင္လိုက္ေတြ အလ်ားလိုက္ေတြ အစိတ္စိတ္ကြဲၾက၊ ဇာတ္တူသားစားစိတ္၊ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာစိတ္၊ ဘနဖူးလည္း သိုက္တူးေကာင္းတဲ့ ငါ႔ဘို႔အဓိကစိတ္ေတြ ျဖစ္ လာရတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြလိုခ်င္တာ ပုံသြင္းတာကလည္း ညီညတ္တဲ့၊ အေၾကာက္တရား ကင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ရင္ေကာ့ေနတဲ့ လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ဳိးေတြ။ အေတြး တိမ္တိမ္၊ မ်က္လုံးတဖက္ကန္း၊ နားတဖက္ပင္းေတြ။ လူထုကလည္း အေၾကာက္တရား ကင္းကင္းနဲ႔ ညီညြတ္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေသနတ္ေတြကို အရည္ၾကိဳပစ္ၾကျမဲဘဲ။ ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ သက္တမ္းရင့္ အာဏာရွင္ေတြကုိ ရက္ပိုင္းနဲ႔ ပုလႅင္ေပၚက ဆြဲခ်ပစ္နိုင္္စြမ္းတယ္။ သံမဏိ အင္ပါယာၾကီးေတြဟာ ရက္ပုိင္းနဲ႔ အေငြ႔ျပန္ ေကာက္ေကြးသြားတယ္။ အတိတ္သမိုင္းသင္ခန္း စာ မယူသူေတြကေတာ့ ပစၥဳပၸန္က လက္ေတြ႔ေပးတဲ့ သမိုင္းသင္ခန္းစာကုိ ထပ္ယူရမွာ အေသအခ်ာဘဲ။
လာမယ့္ေမမွာ ဆႏၵခံယူပြဲ။ အဲဒီမွာ တုိုင္းျပည္ဟာ အေမွာင္ထဲကေန အနာတရနဲ႔ ႐ုန္းထလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီမွာ မိုးေကာင္းကင္ဟာ ဟက္တက္ကြဲလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ရာဇ၀င္ဟာ ထပ္႐ုိင္းျပီး သမိုင္းဟာ ထပ္လွလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ အာဇာနည္ေထာင္ေသာင္းဟာ အမိေျမ အတြက္ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ဂႏၱ၀င္ေမာ္ကြန္းေတးကုိ သူတို႔ႏွလုံးေသြးေတြနဲ႔ ထပ္ေရး ၿပီး ပူေဇာ္ၾကလိမ္႔မယ္။
(ရိုးမ၃ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment