9 hours ago
"Fearlessness may be a gift but perhaps more precious is the courage acquired through endeavour, courage that comes from cultivating the habit of refusing to let fear dictate one's actions, courage that could be described as 'grace under pressure' - grace which is renewed repeatedly in the face of harsh, unremitting pressure." (Daw Aung San Suu Kyi, 07.10.1990)
Friday, December 12, 2008
Tuesday, October 28, 2008
ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္
ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္
ဂါမဏိ
၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္ အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နံေဘးမွ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံေန ရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ ပိန္လွီလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔ တားဆီးစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾက သည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ ႏွလံုးခုန္သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမက ေျပာဖူးသည္။
ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္း တိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားသည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ညားထည္ဝါခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအတြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္ သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေ႐ြြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယား ယူနီေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာက သူမ၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာ ပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။
က်ေနာ္တို႔က သူမတခါမွ မမွတ္မိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါ လႊမ္းမိုးေနသည့္ အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္က စေမးလိုက္သည္။
“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ပဲေခၚေပါ့၊”
“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲပဲ ေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဲ ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲ မစုေရ။”
“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊ ... [လမ္းမေတြေပၚက] လူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့ လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ သတၱိကို ၾကည့္။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူးရွင့္။”
“ဒါေပမယ့္လည္း မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”
“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမတခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”
“ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲလာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”
က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈအေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။
“နည္းနည္းေလးမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမက တုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီ လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္႐ြယ္ထားၿပီး ကေလး လုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲ။”
“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”
“က်မ သူေတာ္စင္ တန္ခိုးရွင္ မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ ေျပာျပေပးပါ။”
“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”
“အဲ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္။”
“မစု စႏၵရားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”
“ႀကိဳးျပတ္သြားတုန္းကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလည္း ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”
“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
“ဟား ၊ ဒါ တကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းပဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုက တေယာက္တည္း၊ ေဒါသတ အားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”
“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”
“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလို အေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ ေတြရွိခဲ့ဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကို ဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွ မရွိဘဲ။”
“ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”
“ေၾသာ္၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္း ရွိတယ္။ ... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အထီးက်န္တာကို ခံစားရတာပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေန လာလို႔ေပါ့။”
“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”
“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရားထုိင္တာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ ... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အားကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”
“ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”
“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္ ... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”
က်ေနာ္ သူမႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖုန္းနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖုန္းေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖုန္းရသြားခဲ့သည္။
“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”ဟု သူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္ စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမ အိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။
“ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ပဲေပါ့... ”
“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္း အေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”
“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခပ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။
“လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါလိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြ ကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္ မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္းေန႔ တိုင္း ရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာ ၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့ အိုင္နဲ႔တူတယ္၊ ေရခဲေအာက္က အိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”
“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”
“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ ရလိမ့္မယ္။”
(၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။)
http://drlunswe.blogspot.com/
ဂါမဏိ
၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္ အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နံေဘးမွ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံေန ရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ ပိန္လွီလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔ တားဆီးစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾက သည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ ႏွလံုးခုန္သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမက ေျပာဖူးသည္။
ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္း တိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားသည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ညားထည္ဝါခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအတြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္ သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေ႐ြြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယား ယူနီေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာက သူမ၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာ ပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။
က်ေနာ္တို႔က သူမတခါမွ မမွတ္မိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါ လႊမ္းမိုးေနသည့္ အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္က စေမးလိုက္သည္။
“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ပဲေခၚေပါ့၊”
“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲပဲ ေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဲ ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲ မစုေရ။”
“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊ ... [လမ္းမေတြေပၚက] လူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့ လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ သတၱိကို ၾကည့္။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူးရွင့္။”
“ဒါေပမယ့္လည္း မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”
“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမတခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”
“ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲလာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”
က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈအေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။
“နည္းနည္းေလးမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမက တုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီ လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္႐ြယ္ထားၿပီး ကေလး လုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲ။”
“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”
“က်မ သူေတာ္စင္ တန္ခိုးရွင္ မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ ေျပာျပေပးပါ။”
“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”
“အဲ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္။”
“မစု စႏၵရားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”
“ႀကိဳးျပတ္သြားတုန္းကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလည္း ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”
“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
“ဟား ၊ ဒါ တကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းပဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုက တေယာက္တည္း၊ ေဒါသတ အားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”
“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”
“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလို အေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ ေတြရွိခဲ့ဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကို ဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွ မရွိဘဲ။”
“ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”
“ေၾသာ္၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္း ရွိတယ္။ ... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အထီးက်န္တာကို ခံစားရတာပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေန လာလို႔ေပါ့။”
“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”
“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရားထုိင္တာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ ... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အားကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”
“ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”
“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္ ... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”
က်ေနာ္ သူမႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖုန္းနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖုန္းေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖုန္းရသြားခဲ့သည္။
“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”ဟု သူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္ စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမ အိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။
“ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ပဲေပါ့... ”
“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္း အေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”
“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခပ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။
“လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါလိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြ ကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္ မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္းေန႔ တိုင္း ရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာ ၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့ အိုင္နဲ႔တူတယ္၊ ေရခဲေအာက္က အိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”
“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”
“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ ရလိမ့္မယ္။”
(၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။)
http://drlunswe.blogspot.com/
Conversation with Aung San Suu Kyi by John Pilger
My last conversation with Aung San Suu Kyi
John Pilger, 3 Oct 2007
In his latest column for the New Statesman, John Pilger recalls his last conversation with Aung San Suu Kyi, under premanent house arrest in Rangoon. Filmed secretly by Pilger and David Munro, the legitimate leader of the Burmese people provides a glimpse of her aloneness and courage.
As the people of Burma rise up again, we have had a rare sighting of Aung San Suu Kyi. There she stood, at the back gate of her lakeside home in Rangoon, where she is under house arrest. She looked very thin. For years, people would brave the roadblocks just to pass by her house and be reassured by the sound of her playing the piano. She told me she would lie awake listening for voices outside and to the thumping of her heart. “I found it difficult to breathe lying on my back after I became ill, she said.”
That was a decade ago. Stealing into her house, as I did then, required all the ingenuity of the Burmese underground. My film-making partner David Munro and I were greated by her assistant, Win Htein, who had spent six years in prison, five of them in solitary confinement. Yet his face was open and his handshake warm. He led us into the house, a stately pile fallen on hard times. The garden with its ragged palms falls down to Inya Lake and to a trip wire, a reminder that this was the prison of a woman elected by a landslide in 1990, a democratic act extinguished by generals in ludicrous uniforms.
Aung San Suu Kyi wore silk and had orchids in her hair. She is a striking, glamorous figure whose face in repose shows the resolve that has seen her along her heroic journey.
We sat in a room dominated by a wall-length portrait of Aung San, independent Burma's assassinated liberation fighter, the father she never knew.
“What do I call you?” I asked. “Well, if you can’t manage the whole thing, friends call me Suu.”
“The regime is always saying you are finished, but here you are, hardly finished. How is that?”
“It’s because democracy is not finished in Burma . . . Look at the courage of the people [on the streets], of those who go on working for democracy, those who have already been to prison. They know that any day they are likely to be put back there and yet they do not give up.”
“But how do you reclaim the power you won at the ballot box with brute power confronting you?” I asked.
“In Buddhism we are taught there are four basic ingredients for success. The first is the will to want it, then you must have the right kind of attitude, then perseverance, then wisdom . . .”
“But the other side has all the guns?”
“Yes, but it’s becoming more and more difficult to resolve problems by military means. It’s no longer acceptable.”
We talked about the willingness of foreign business to come to Burma, especially tour companies, and of the hypocrisy of "friends" in the West. I read her a British Foreign Office press release: “Through commercial contacts with democratic nations such as Britain, the Burmese people will gain experience of democratic principles.”
“Not in the least bit,” she responded, “because new investments only help a small elite to get richer and richer. Forced labour goes on all over the country, and a lot of the projects are aimed at the tourist trade and are worked by children.”
“People I’ve spoken to regard you as something of a saint, a miracle worker.”
“I’m not a saint and you’d better tell the world that!”
“Where are your sinful qualities, then?”
“Er, I’ve got a short temper.”
“What happened to your piano?”
“You mean when the string broke? In this climate pianos do deteriorate and some of the keys were getting stuck, so I broke a string because I was pumping the pedal too hard.”
“You lost it ... you exploded?”
“I did.”
“It’s a very moving scene. Here you are, all alone, and you get so angry you break the piano.”
“I told you, I have a hot temper.”
"Weren't there times when, surrounded by a hostile force, cut off from your family and friends you were actually terrified?"
"No, because I didn't feel hostile towards the guards surrounding me. Fear comes out of hostility and I felt none towards them."
“But didn't that produce a terrible aloneness ...?”
“Oh, I have my meditation, and I did have a radio . . . And loneliness comes from inside, you know. People who are free and who live in big cities suffer from it, because it comes from inside."
"What were the small pleasures you'd look forward to?"
"I’d look forward to a good book being read on 'Off the Shelf' on the BBC and of course to my meditation .... I didn't enjoy my exercises so much; I'd never been a very athletic type.”
“Was there a point when you had to conquer fear?”
“Yes. When I was small in this house. I wandered around in the darkness until I knew where all the demons might be . . . and they weren’t there.”
For several years after that encounter with Aung San Suu Kyi I tried to phone the number she gave me. The phone would ring, then go dead. One day I got through.
“Thank you so much for the books,” she said. “It has been a joy to read widely again.” (I had sent her a collection of T S Eliot, her favourite, and Jonathan Coe’s political romp What a Carve Up!.) I asked her what was happening outside her house. “Oh, the road is blocked and they [the military] are all over the street . . .”
“Do you worry that you might be trapped in a terrible stalemate?”
“I am really not fond of that expression,” she replied rather sternly. “People have been on the streets. That’s not a stalemate. Ethnic people, like the Karen, are fighting back. That's not a stalemate. The defiance is there in people’s lives, day after day. You know, even when things seem still on the surface, there's always movement underneath. It's like a frozen lake; and beneath our lake, we are progressing, bit by bit."
"What do you mean exactly?"
"What I am saying is that, no matter the regime’s physical power, in the end they can’t stop the people; they can't stop freedom. We shall have our time.”
John Pilger, 3 Oct 2007
In his latest column for the New Statesman, John Pilger recalls his last conversation with Aung San Suu Kyi, under premanent house arrest in Rangoon. Filmed secretly by Pilger and David Munro, the legitimate leader of the Burmese people provides a glimpse of her aloneness and courage.
As the people of Burma rise up again, we have had a rare sighting of Aung San Suu Kyi. There she stood, at the back gate of her lakeside home in Rangoon, where she is under house arrest. She looked very thin. For years, people would brave the roadblocks just to pass by her house and be reassured by the sound of her playing the piano. She told me she would lie awake listening for voices outside and to the thumping of her heart. “I found it difficult to breathe lying on my back after I became ill, she said.”
That was a decade ago. Stealing into her house, as I did then, required all the ingenuity of the Burmese underground. My film-making partner David Munro and I were greated by her assistant, Win Htein, who had spent six years in prison, five of them in solitary confinement. Yet his face was open and his handshake warm. He led us into the house, a stately pile fallen on hard times. The garden with its ragged palms falls down to Inya Lake and to a trip wire, a reminder that this was the prison of a woman elected by a landslide in 1990, a democratic act extinguished by generals in ludicrous uniforms.
Aung San Suu Kyi wore silk and had orchids in her hair. She is a striking, glamorous figure whose face in repose shows the resolve that has seen her along her heroic journey.
We sat in a room dominated by a wall-length portrait of Aung San, independent Burma's assassinated liberation fighter, the father she never knew.
“What do I call you?” I asked. “Well, if you can’t manage the whole thing, friends call me Suu.”
“The regime is always saying you are finished, but here you are, hardly finished. How is that?”
“It’s because democracy is not finished in Burma . . . Look at the courage of the people [on the streets], of those who go on working for democracy, those who have already been to prison. They know that any day they are likely to be put back there and yet they do not give up.”
“But how do you reclaim the power you won at the ballot box with brute power confronting you?” I asked.
“In Buddhism we are taught there are four basic ingredients for success. The first is the will to want it, then you must have the right kind of attitude, then perseverance, then wisdom . . .”
“But the other side has all the guns?”
“Yes, but it’s becoming more and more difficult to resolve problems by military means. It’s no longer acceptable.”
We talked about the willingness of foreign business to come to Burma, especially tour companies, and of the hypocrisy of "friends" in the West. I read her a British Foreign Office press release: “Through commercial contacts with democratic nations such as Britain, the Burmese people will gain experience of democratic principles.”
“Not in the least bit,” she responded, “because new investments only help a small elite to get richer and richer. Forced labour goes on all over the country, and a lot of the projects are aimed at the tourist trade and are worked by children.”
“People I’ve spoken to regard you as something of a saint, a miracle worker.”
“I’m not a saint and you’d better tell the world that!”
“Where are your sinful qualities, then?”
“Er, I’ve got a short temper.”
“What happened to your piano?”
“You mean when the string broke? In this climate pianos do deteriorate and some of the keys were getting stuck, so I broke a string because I was pumping the pedal too hard.”
“You lost it ... you exploded?”
“I did.”
“It’s a very moving scene. Here you are, all alone, and you get so angry you break the piano.”
“I told you, I have a hot temper.”
"Weren't there times when, surrounded by a hostile force, cut off from your family and friends you were actually terrified?"
"No, because I didn't feel hostile towards the guards surrounding me. Fear comes out of hostility and I felt none towards them."
“But didn't that produce a terrible aloneness ...?”
“Oh, I have my meditation, and I did have a radio . . . And loneliness comes from inside, you know. People who are free and who live in big cities suffer from it, because it comes from inside."
"What were the small pleasures you'd look forward to?"
"I’d look forward to a good book being read on 'Off the Shelf' on the BBC and of course to my meditation .... I didn't enjoy my exercises so much; I'd never been a very athletic type.”
“Was there a point when you had to conquer fear?”
“Yes. When I was small in this house. I wandered around in the darkness until I knew where all the demons might be . . . and they weren’t there.”
For several years after that encounter with Aung San Suu Kyi I tried to phone the number she gave me. The phone would ring, then go dead. One day I got through.
“Thank you so much for the books,” she said. “It has been a joy to read widely again.” (I had sent her a collection of T S Eliot, her favourite, and Jonathan Coe’s political romp What a Carve Up!.) I asked her what was happening outside her house. “Oh, the road is blocked and they [the military] are all over the street . . .”
“Do you worry that you might be trapped in a terrible stalemate?”
“I am really not fond of that expression,” she replied rather sternly. “People have been on the streets. That’s not a stalemate. Ethnic people, like the Karen, are fighting back. That's not a stalemate. The defiance is there in people’s lives, day after day. You know, even when things seem still on the surface, there's always movement underneath. It's like a frozen lake; and beneath our lake, we are progressing, bit by bit."
"What do you mean exactly?"
"What I am saying is that, no matter the regime’s physical power, in the end they can’t stop the people; they can't stop freedom. We shall have our time.”
Monday, October 27, 2008
သား
(၁)အခ်ိန္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ အိမ္ေစာင့္အစိုးရကာလ။ တနည္းဆိုေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခ်မွဳန္းေရး ကာလ။ ကြန္ျမဴနစ္ေခ်မွဳန္းေရးသည္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ၏ (ပ) ဦးစားေပး စီမံခ်က္ျဖစ္သျဖင့္ စစ္ဆင္ေရး ၾကီးငယ္မ်ားက ျမန္မာျပည္၏ေနရာအႏွံ႔တြင္ ရွိေနသည္။
ေနရာကား ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ဗမာျပည္မ၏ နယ္နိမိတ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေပါင္းေလာင္း နန္႔ဖာ ေဒသ။ ထိုေဒသတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ အေျခစိုက္ထား သည္။ ေပါင္းေလာင္း နန္႔ဖာေဒသသည္ ပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္႐ံုး(PHQ)ရွိေနေသာ ပဲခိုး႐ိုးမႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္ေသာ ေဒသတခုျဖစ္ျခင္း၊ ရပ္ေစာက္၊ အင္ေတာ၊ ေက်ာက္ကူ၊ မိုးကုတ္၊ မိုးမိတ္ေဒသမ်ားမွ တဆင့္ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္အထိ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွိႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ စစ္ေရးအရ အလြန္အေရးပါေသာ ေဒသျဖစ္၍ အိမ္ေစာင့္အစိုးရမွ ေတာင္ၾကီးအေျခစိုက္ တပ္မမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီးသိန္းတုတ္၏ ေၾကးစားစစ္တပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ရန္သူ႔ထိုးစစ္မ်ားက သဲသဲမဲမဲ၊ မိုးေရမ်ားက တဖြဲဖြဲ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။
“ေမြးျပီေတာ့ .. ေမြးျပီ။ ေယာက်္ားေလး"
ရြာမွ လက္သည္အမ်ိဳးသမီး၏ စကားသံအၾကားတြင္ သူမတကိုယ္လံုး ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားရသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရသည့္ နာက်င္မွဳ၊ ပင္ပန္းမွဳမ်ားသည္ ဘယ္ဆီသို႔ ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ အမ်ိဳးအမည္မသိရေသာ ခံစားခ်က္တို႔က အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ပီတိဆိုသည္မွာ ဤသည္ကို ေခၚေလသည္လားမသိ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ဆိုေသာ အသိက ခြန္အားသစ္တို႔ိကို ေမြးဖြားေပးလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ၊ တိုက္ပြဲမ်ားၾကားတြင္ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာသည့္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္။ ပါတီ၏မ်ိဳးဆက္။
လက္သည္အမ်ိဳးသမီးေပးလာသည့္ နီတာရဲ ကေလးေလးအား ေပြ႔ခ်ီရင္း ရြာႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ လံုၿခံဳေရးကင္းေစာင့္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို သတိရလာသည္။ သူသိလွ်င္ မည္မွ်ဝမ္းသာမည္မသိ။
သူမတို႔ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး (A/S) သို႔ ဆင္းစဥ္ကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးထဲသို႔ ျပိဳင္တူလိုလို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ ပါဝင္သည့္ တပ္ရင္းမတူခဲ့ၾကပါ။ ဖူးစာဆံုခ်င္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားစစ္မ်က္ႏွာတြင္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၀၊ စက္တင္ဘာ (၁)ရက္တြင္ ဖြဲ႔စည္းေသာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္တြင္ အတူတကြ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ အတက္အက်တေလွ်ာက္လံုး တိုက္ပြဲအသီးသီးကို ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ပါတီ၏ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ အေျခခံေဒသတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ၾကသည္။
“ကၽြန္မသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အစစအရာရာ ကူညီေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္“
ေမြးဖြားျပီးကာစ ေသြးႏုသားႏုဆိုေပမယ့္ အသက္အႏၱရာယ္လံုျခံဳေရးကိုက ပိုဦးစားေပးရသည္။ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းေရွာင္ရင္း ေတာထဲတြင္ ဗိုက္နာလာသည္မို႔ နီးစပ္ရာ ရြာသို႔ဝင္၍ ကေလးမီးဖြား ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ားအဖြဲ႔မို႔ သူမတို႔တြင္ လူအင္အား သိပ္မပါလာခဲ့။ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕က ရြာျပင္တြင္ က်န္ခဲ့ျပီး သူမႏွင့္ အင္းေလးေဒသသူ ရဲေဘာ္တေယာက္က ရြာတြင္းဝင္လာခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။
(၂)
တဲထဲမွ ထြက္လာျပီး မၾကာခင္မွာပင္ ရြာျပင္မွ ေသနတ္သံမ်ားကို စတင္ၾကားရသည္မို႔ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ရြာျပင္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနျပီ။ သူမလက္ထဲတြင္က ယေန႔မွ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာသည့္ ကေလးငယ္ေလး ရွိေနသည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
အေတြးတို႔မဆံုးမီ သူမတို႔ထံသို႔ ကေမ်ာေသာပါး ေျပးလာေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ေတြ႔ရ သည္။
"ဗိုလ္ဘသိုက္က မွာလိုက္တယ္။ သူတို႔ခံပစ္ထားမယ္တဲ့။ ရန္သူေတြ ရြာထဲမေရာက္ခင္ အျမန္ေျပးျပီး၊ ------ ရြာမွာ ေစာင့္ေနပါတဲ့။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာထဲက ခ်က္ခ်င္းထြက္မွ ျဖစ္မယ္"
ခင္ပြန္းသည္ ရဲေဘာ္ဘသိုက္အတြက္ စိုးရိမ္သြားမိေသာ္လည္း၊ ေစာဒကမတက္မိေတာ့။ သူမ၏ ခင္ပြန္းသည္သည္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံတတ္သည့္ တပ္မွဴးေကာင္းတေယာက္။ စစ္ေျမ ျပင္တြင္ တပ္မွဴး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္သာ အတည္ျဖစ္သည္မို႔ သားငယ္ေလးကိုပိုက္၍ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။ ခ်ိန္းထားသည့္ေနရာတြင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ေပမယ့္ ကိုဘသိုက္တို႔ ေရာက္မလာခဲ့။ ရန္သူတပ္မ်ား ေတာင္ယာမက်န္ ရြာဖုန္းဆိုးမ်ားကိုပါ ပိုက္စိပ္ တိုက္ေနျခင္း၊ ပင္မတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ အခ်ိန္မွီ ပူးေပါင္းရန္လိုအပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရြာမွ ရင္းႏွီးသူ မိသားစုထံတြင္ သားေလးအား ခဏအပ္ႏွံ၍ ေရွ႕ခရီးဆက္ရသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္။ ပင္မတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ေပါင္းမိျပီးေနာက္ပိုင္း ခ်စ္ခင္ပြန္းသည္တို႔၏ အျဖစ္ဆိုးကို ရင္နင့္ဖြယ္ ၾကားခဲ့ရသည္။ အဆမတန္အင္အားၾကီးမားသည့္ ရန္သူ႔တပ္မ်ားအား ခုခံေခ်မွဳန္း ရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးခဲ့ၾကေလျပီ။ ရန္သူ႔တပ္မ်ား၀ိုင္းကာ လက္နက္ခ်ခိုင္းသည့္ ၾကားမွ ဒူးမေထာက္၊ အညံ့မခံခဲ့။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ လက္နက္ကို စြဲကိုင္ကာ တိုက္ပြဲဝင္သြား ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္ရဲ၊ ေသရဲခဲ့ၾကသည္။
လံုျခံဳေရးအေျခအေန အတန္ငယ္ စိတ္ခ်ရေတာ့ သားေလးအား ခဏထားခဲ့သည့္ ----ရြာသို႔ သူမ ျပန္ဝင္သည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္သားငယ္ေလးအား သူ႔ဖခင္ကဲ့သို႔ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသား ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာျဖင့္ ရြာသို႔ ေရာက္စဥ္မွာပင္ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းျပီမွန္ သိလိုက္ရျပန္သည္။ ေနဝင္း၏ ဖက္ဆစ္ေၾကးစားစစ္တပ္မ်ား ကမ္းကုန္ေအာင္ ရမ္းကားသြားခဲ့ျပန္ေလျပီ။ ရြာကို မီးရွိဳ႕႐ံုမက ရြာသူရြာသားအမ်ားအျပားကိုပင္ ႐ိုက္ႏွက္ညႇဥ္းပန္းခဲ့ၾကသည္။ မည္သူမွ်ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ခဲ့ၾက။ ကေလးငယ္ကို လံုျခံဳေသာ ေနရာတြင္ ဖြက္ထားခဲ့ၾကသည္။ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားအား ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ကာ အိုးအိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးလိုက္လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးႏိုင္ မည္ဟု ယုတ္မာစြာ ယူဆထားသည့္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ ျပယုဂ္ကို နာက်ည္းဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရ သည္။
ေၾကးစားတပ္မ်ား ရြာမွထြက္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း အေျခအေနကို စိတ္မခ်သည္ႏွင့္ သူမကေလး အား ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ မိသားစုသည္ ပင္းတယေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေၾကာင္း ၾကားသိရျပန္သည္။ ေၾကးစားတပ္အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္၍ ရြာအမည္အား ေျပာမထားခဲ့။ ကေလးအား လူျဖစ္ေအာင္ေမြး၍ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူမထံသို႔ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ပို႔ေပးမည္ဆိုေသာ စကားတခြန္းကိုသာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူမ ရင္ကြဲနာက်ရျပန္သည္။ ဤသို႔ေသာ စစ္မက္ကာလတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ေစတနာကိုလဲ သူမ သေဘာေပါက္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးကို ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သည္ကေတာ့ မိခင္တိုင္း၏ ေမတၱာပင္ မဟုတ္ပါလား။ ႏို႔အံုေတြ တင္းလာသည့္အခါတိုင္း မိခင္ႏို႔ခ်ိဳ တစက္မွ မစို႔လိုက္ရ သည့္ သားငယ္ေလးအတြက္ မ်က္ရည္အတန္တန္ က်ခဲ့ရသည္ပဲေလ။
(၃)
အခ်ိန္ကား (၁၉၈၂)။
ေနရာကား ေပြးလွျမိဳ႕။
ေပြးလွျမိဳ႕သည္ ပင္းတယနယ္ထဲမွ ျဖစ္ျပီး၊ ဓႏုတိုင္းရင္းသားအမ်ားစု ေနထိုင္သည့္ ျမိဳ႕ျဖစ္ သည္။ တိုက္နယ္ေဆး႐ံုငယ္တခုရွိျပီး၊ ငါးရက္တေစ်းရွိသည့္ ျမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ (၁၉၇၉) ပန္ဆန္းတိုးခ်ဲ႕ဗဟိုအစည္းအေဝးမွ အသစ္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ အလယ္ပိုင္းဗဟိုဌာနခြဲ နယ္ေျမတြင္ ပါဝင္သည္။
ခင္ပြန္းသည္ဆံုး၊ သားလည္းေပ်ာက္အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ပြားျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေရရွည္ပူေဆြး ဖို႔ သူမမွာ အခ်ိန္မရခဲ့။ ေနဝင္းေၾကးစားတပ္၏ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ရသည္။ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ (ရပခ)တိုင္းမွဴး ဗိုလ္သန္းတင္၏ မိုးလံုးဟိန္းစစ္ဆင္ေရး၊ ဂဠဳန္စစ္ဆင္ေရးမ်ားကို ၾကံ့ၾက့ံခံ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ (၁၉၇၁)တြင္ ဖြဲ႕စည္းေသာ (၁၀၈)စစ္ေဒသ ၏ လူထုစည္း႐ံုးေရးမ်ားတြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ (၁၀၈)စစ္ေဒသ ႏွင့္ (၆၈၃)တပ္မဟာနယ္ေျမမွ ေကဒါမ်ားႏွင့္ ပါတီဝင္မ်ားပါဝင္သည့္ အလယ္ပိုင္းဗဟိုဌာနခြဲကို ဖြဲ႔စည္းျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ပါတီမွေပးအပ္ေသာ တာဝန္မ်ားကို အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ေက်ပြန္ ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ အလုပ္တာဝန္မ်ားႏွင့္ ပိေန၍ နာက်င္ခဲ့ရေသာ ရင္ထဲမွ ဒဏ္ရာ မ်ားက အကင္းေသစ ျပဳေနခဲ့ပါျပီ။ ထိုဒဏ္ရာမ်ားကို အသစ္တဖန္တူးဆြေစခဲ့သည္ကား --- ။
ထံုးစံအတိုင္း ေပြးလွေစ်းေန႔သည္ ေစ်းသြားေစ်းလာမ်ားျဖင့္ စည္ကားလို႔ေနသည္။ ငါးရက္ တေစ်းမို႔ နီးစပ္ရာနယ္ေပါင္းစံုမွ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္မ်ားျဖင့္ ျပည္႔လွ်ံေနသည္။ တာဝန္ႏွင့္ ရြာထဲျမိဳ႕ထဲဝင္လွ်င္ ထိုလိုေန႔မ်ိဳးကို သူမေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကံၾကမၼာက ဖန္တီးလာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာသူကို သူမ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
“ဦးခြန္သိန္း၊ ဦးခြန္သိန္း၊ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"
ဓႏုတိုင္းရင္းသူတေယာက္လို ႐ုပ္ဖ်က္ထားသည့္ သူမကို ထိုသူက မမွတ္မိ။
“ကၽြန္မ မျမၾကည္ပါ။ ဟို ... ကၽြန္မကေလးေလးေလ၊ ဦးခြန္သိန္းတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ"
ထိုသူက ေဘးဘီဝဲယာကိုၾကည့္သည္။
“ဒီမွာေျပာလို႔မေကာင္းဘူး။ အိမ္ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား"
သားေဇာေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရးကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္မိ။ ထိုသူေခၚရာသို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ျဖစ္ သြားသည္။
“သား၊ သားေလးေကာဟင္ .... "
.jpg)
အိမ္သို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမာတေကာေမးမိသည္။ အခုဆိုသားေလးလဲ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ရွိေနေလာက္ျပီ။ အိမ္ေထာင္ရက္သားမ်ား က်ေနျပီလား။ ကေလးငယ္ေလးသာ ရွိေနရင္ေတာ့ ေျမးေလးကိုပါ ေတြ႕ရခ်ည္ရဲ႕ဟုပင္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိသည္။ တခ်ိန္က အမာခံျဖစ္ခဲ့သူ တေယာက္လက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာေသာ သူမ၏သားထံတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအသိႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ တို႔ ရွိေနမည္မလြဲ။ သားကို အေျခစိုက္ေဒသသို႔ ေခၚသြားရမည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ မ်ိဳးဆက္သစ္ တေယာက္အျဖစ္ လမ္းညႊန္ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမည္။
သူမ၏ လတ္တေလာစိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္တို႔သည္ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ ငံု႔ထားေသာ ထိုသူ၏ အျပဳအမူတို႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
“သားေလး၊ သားေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။ သက္ဆိုးမရွည္ဘူးလား"
ဦးခြန္သိန္းက ေခါင္းကို ရမ္းသည္။
“ဦးခြန္သိန္း။ ကၽြန္မကို အျဖစ္မွန္ေျပာျပပါ။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ ခါးသီးနာက်ည္းဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနစျမဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္တယ္“
“သက္ဆိုးမရွည္ရင္ေတာင္ ေကာင္းဦးမယ္ဗ်ာ။ အခုေတာ့ --- "
ဦးခြန္သိန္း၏ ေတာက္ေခါက္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္။ ဘာမွန္းမသိ၍ သူမမွာ အသက္ပင္မရွဴမိ။
“ေနဦး။ က်ဳပ္ျပမယ္"
ဦးခြန္သိန္းက အိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္၍ ပတ္စ္ပို႔ဒ္ဓာတ္ပံုေလးတပံုအား ယူလာျပသည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ ေၾကးစား စစ္ယူေဖာင္း၊ ပခံုးတြင္ ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ လူငယ္သည္ ဝင့္ထည္စြာ ၿပဳံးေနေလသည္။ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲသည္ဟု မွတ္ယူထားေသာ သူမသည္ ထိုပံုကို ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါတြင္ ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ နင့္ကနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖေအတူသား။ သို႔ေပမယ့္ ဖေအ ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ သစၥာတရားလမ္းမေပၚတြင္ ေရာက္ေနသူမဟုတ္ဘဲ ဖေအကိုသတ္ခဲ့သည့္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ အမိုက္ေမွာင္ လမ္းေပၚတြင္ ေရာက္ေနေလျပီ။
“က်ဳပ္အျပစ္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ၾကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ“
ဦးခြန္သိန္း၏ ဆို႔နင့္ေနေသာ စကားသံကိုၾကားရေတာ့မွ ဓာတ္ပံုကို စိုက္ၾကည့္ျပီး အေသေကာင္ တေယာက္လို ျငိမ္ေနေသာ သူမ သတိဝင္လာသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲရွင္၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ကၽြန္မကို ေျပာျပေပးပါ“
“ဖက္ဆစ္ေနဝင္းတပ္ေတြ ရြာထဲ၀င္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ကေလးကို လံုျခံဳတဲ့ေနရာမွာ ဖြက္ထား ခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ယုတ္မာတယ္။ တရြာလံုးကို ႐ိုက္ႏွက္၊ မီးတင္ရွိဳ႕ျပီး ျပန္မထြက္ခင္မွာ ၾကိမ္းသြားတာက သူပုန္႔ေသြးကို အရွင္မထားဘူး။ ေတြ႔တာနဲ႔ မီးပံုထဲ ပစ္ခ်မယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔လဲ လန္႔ျပီး ေျပးခဲ့ၾကတာ။ ကေလးေလးကို မေသေစခ်င္ဘူးေလ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီနယ္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပင္ က်ဳပ္မိန္းမက ေကာက္ခါငင္ခါ ဆံုးတယ္။ က်ဳပ္က ပန္းနာရင္ၾကပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ပင္းတယေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာေလး ေဒါက္တာခင္ေမာင္ေအးက ကေလး ကို ေမြးစားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကေလးအနာဂတ္အတြက္ သူနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ သူ ေတာင္ၾကီး ေျပာင္းေတာ့ တပါတည္းပါသြားတယ္။ က်ဳပ္ျပန္ေတြ႔ရတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက စစ္ေက်ာင္းဆင္း ျပီးေနျပီ။ က်ဳပ္ကို လာကန္ေတာ့သြားတယ္။ က်ဳပ္ေလ - က်ဳပ္ အားလံုးေကာင္းဖို႔ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ က်ဳပ္ေစတနာက အဆိပ္ပင္ကို ေရေလာင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားျပီ“
ေယာကၤ်ားရင့္မာၾကီးတေယာက္၏ ယူၾကံဳးမရ ငိုေၾကြးေနသံကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားရသည္။ သူမ စိတ္တို႔သည္လည္း ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးတန္ ေသာ လူငယ္ေလးေတြသည္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ အေစအပါး၊ လူသတ္သမားမ်ား ဘဝသို႔ သက္ဆင္းေနရသည္ကို ေတြးမိတိုင္း ႏွေျမာတသျဖစ္ခဲ့ရသူ၊ သူမသည္ ယခုေတာ့ ဝမ္းႏွင့္လြယ္ ေမြးခဲ့ရေသာ ေၾကးစားစစ္ဗိုလ္ေလး၏ မိခင္ဘဝ ေရာက္ေနရပါပေကာလား။
“သူ႔နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
“စစ္ေအာင္၊ ဗိုလ္စစ္ေအာင္တဲ့"
“ကၽြန္မ ဒီဓာတ္ပံုေလး ယူသြားမယ္ေနာ္၊ ခြင့္ျပဳေပးပါ"
“ယူသြားပါ၊ က်ဳပ္ ဒါပဲေပးလိုက္ႏိုင္ေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္းဘူး၊ က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ"
“ရပါတယ္၊ ေခတ္စနစ္ဆိုးရဲ႕ေအာက္မွာ ဒီလိုေတြျဖစ္တတ္တာ အမ်ားၾကီးပါ၊ ကၽြန္မသြားမယ္"
ခံစားခ်က္ကို တာဝန္ဆိုေသာအသိႏွင့္ ထိန္းရင္း သူမဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းေပၚသို႔ ျပန္ခဲ့ ရေလသည္။
(၄)
အခ်ိန္ကား (၁၉၈၃) ခု။
ေနရာကား နန္႔လန္နယ္။
အလုပ္ကိစၥတခုျဖင့္ နန္႔လန္နယ္အတြင္းမွ ရြာငယ္တခုသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ နန္႔လန္ျမိဳ႕အေျခ စိုက္ စစ္တပ္၏ စစ္ေၾကာင္းမ်ား နယ္ေျမတြင္းရွိေေနေပမယ့္ အနီးအနားမွ ရြာတရြာတြင္ မိမိတို႔ တပ္စုတစုရွိေနသည္မို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္ တေယာက္တည္းထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပန္ခါနီး ရြာလူၾကီးမိသားစုမွ ထမင္းစားအတင္းေခၚေနသျဖင့္ ေခတၱ ဝင္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ား စစ္ေဒသ၊ လွဳပ္ရွားနယ္ေျမတြင္ လူထုမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္မွဳသည္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေရးပါလွသည္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ သိပ္မၾကာလိုက္။ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ မသကၤာဖြယ္ရာ အသံတခ်ဳိ႕ၾကားရသည္မို႔ ပါလာ သည့္ ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ရသည္။ အေျခအေနကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ရန္သူမ်ား ဝိုင္းထား သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခုခံျပီး ခုန္ခ်ထြက္ေျပးလွ်င္ေတာ့ လြတ္ခ်င္လြတ္ႏိုင္မည္။ ေသနတ္သံ ၾကားသည္ႏွင့္ ----ရြာအနီး ေတာင္ယာတဲမ်ားတြင္ အေျခစိုက္ထားေသာ တပ္စုက ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာလိမ့္မည္။
ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေသနတ္ကို ေမာင္းတင္စဥ္ခဏ။ အလို ---ဘာသံပါလိမ့္။ ငိုသံ။ ကေလး ငယ္တေယာက္၏ ငိုရွိဳက္သံ။ ရြာလူၾကီး ဇနီးက ကေလးငယ္၏ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ထား သည္မို႔ ဝူးဝူးဝါးဝါး ျဖစ္ေနသည္။ သူမ ေသနတ္ေျပာင္းက ေအာက္သို႔ ငိုက္သြားသည္။ ေၾကးစား စစ္တပ္သည္ လူစိတ္ကင္းမဲ့ေနေသာ တပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚတြင္ ကေလးငယ္တေယာက္ရွိေနသည္ကို ဂ႐ုစိုက္မည္မဟုတ္။ သူမ စပစ္သည္ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားက တဲထဲသို႔ တရေဟာ ဝင္လာ လိမ့္မည္။ သူမလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ေပမယ့္ သနားစဖြယ္ ကေလးငယ္ႏွင့္ မိသားစုတခု အသက္ဆံုးရလိမ့္မည္။ ထိုရြာလူၾကီးမိသားစုသည္ ေတာ္လွန္ေရးကာလတေလွ်ာက္တြင္ သူမ တို႔အား ကူညီအားေပးခဲ့သည့္ သူရဲေကာင္း ျပည္သူမ်ားျဖစ္သည္။
ေသနတ္တခ်က္မွမေဖာက္ဘဲ အသာတၾကည္ပင္ သူမ အဖမ္းခံလိုက္ပါသည္။ ရြာတြင္းတြင္ စစ္တပ္ သတင္းေပးတေယာက္ေယာက္ရွိႏိုင္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို သူမ ေပါ့ေလ်ာ့စြာ သတိ မျပဳခဲ့မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
အဖမ္းခံျခင္းသာျဖစ္သည္။ လက္နက္ခ်ျခင္းမဟုတ္။ ဒါကို သူတို႔သိေအာင္ သူမ ေျပာရသည္။ ရြာသားမ်ားေရွ႕တြင္ လူမဆန္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္း႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ျခင္းကို ခံရသည္။ အသား နာသည္ထက္ ရင္ထဲတြင္ ပိုနာရသည္က သူမအား ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ကာ ခြဲ႐ံုးအေျခစိုက္ေနရာကို ေမးေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမွ အရာရွိသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေက်ာ္က သူမေမြးဖြားထားခဲ့ေသာ သူမ၏ သားရတနာ ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းပင္။
"ဗိုလ္ၾကီး၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဒီဘက္ကို ဆင္းလာတယ္ သတင္းရတယ္"
“ရြာထဲမွာ ၾကာလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ဒါ သူတို႔နယ္ေျမ၊ နန္႔လန္တပ္ကို ခ်က္ခ်င္းသတင္းပို႔၊ စစ္ကူေတာင္း၊ ဆုတ္ဖို႔ျပင္ေတာ့"
“သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
“ကြန္ျမဴနစ္မ၊ ေခါင္း သိပ္မာတယ္၊ ရွင္းပစ္လိုက္၊ ေနဦး၊ ငါပစ္မယ္"
ေသြးအိုင္မ်ားၾကားတြင္ လဲေနေသာ သူမ ရွိသမွ်အားကို စုစည္း၍ ေခါင္းေထာင္ရသည္။ သားေလး မည္မွ်ရက္စက္ယုတ္မာေနသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမသတ္ေသာ သားအျဖစ္ ဘဝသံသရာ အဆက္ဆက္ ငရဲခံရမည္ကို သူမ မလိုလား။
“သားမပစ္နဲ႔၊ မွားမယ္၊ မပစ္နဲ႔"
သားေလး၏ ေျပာင္းဝကို ေရွာင္ရင္း အနီးမွ စစ္သည္တေယာက္၏ ေျပာင္းဝသို႔ ေျပးအဝင္၊ ထိုစစ္သည္ကလဲ အလန္႔တၾကား ေသနတ္ေမာင္းခလုတ္ကို ဆြဲအျဖဳတ္။
ထြက္ေပၚလာေသာ ေသနတ္သံႏွင့္အတူ သူမ ေခြက်သြားသည္။ အေမွာင္အတိ ဖုံးသြားသည္က သူမ၏ ေနာက္ဆံုးအသိ။
ေနာက္ဆက္တြဲ -
အကယ္၍မ်ား သူ႔ကိုသားဟုေခၚကာ နီးရာေသနတ္ေျပာင္းဝသို႔ တိုးဝင္အေသခံသြားေသာ၊ သူ႔အေခၚ ကြန္ျမဴနစ္မတေယာက္၏ အတြင္းခံအက်ႌထဲမွ ဓာတ္ပံုတပံုကိုသာ ဗိုလ္စစ္ေအာင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့မည္ဆိုပါက ---------- ။
(မွတ္ခ်က္။ ။သမိုင္းေနာက္ခံအခ်က္အလက္မ်ားအား ရဲေဘာ္ခင္ညိဳ၏ “၄၉-ေတာ္လွန္ေရး မ်ိဳးဆက္ တဦး၏ ဘ၀၏ဝဒိုင္ယာရီ" ႏွင့္ ဗိုလ္သန္းတင္၏ “စစ္ဆင္ေရးျပီး စစ္ဆင္ေရး“ စာအုပ္မ်ားအား ရည္ညႊန္း ကိုးကားပါသည္။ ေမြးရပ္ဌာေန၊ ရွမ္းေမာေျမမွ၊ ယမ္းေငြ႕က်ည္ဆံ၊ ေသနတ္သံမ်ားၾကားတြင္ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအားလံုးအား ဂုဏ္ယူစြာ ဦးညႊတ္ပါ၏။)
ခင္မမမ်ဳိး
http://www.yoma3.org/
မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ Burmese brides for sale
မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ (သတင္းေဆာင္းပါး)
ေဝယံ
တနလၤာေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ၂၀၀၈။
ေရႊလီ။ ။ ပါးစပ္က ကြမ္းတၿမဳိ႕ၿမဳိ႕ဝါးတတ္သူ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္အရြယ္ မျဖဴဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ေရႊလီၿမ့ဳိမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်က္မိေနပါၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ သူဟာ လူကုန္ကူးသူ တေယာက္ဆိုတာေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ သံလ်င္သူေလး မဝါဝါကို မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ဓားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈမွာ တရားခံေတြအျဖစ္ သူတို႔ကို တ႐ုတ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
သံလ်င္ဇာတိဘြား မျဖဴဟာ ခင္ပြန္းသည္ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ သားႏွစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ လင္မယားႏွစ္ဦးနဲ႔ ေရႊလီမွာ အေျခခ်လာတာ ၂ ႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
မဝါဝါကို ပီကင္းၿမ့ဳိနားမွာရိွတဲ့ ဆန္းတုန္းျပည္နယ္က တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ရဲ့ လက္ထဲကို ယြမ္ေငြ ၂ ေသာင္းနဲ႔ ေရာင္းစားခဲ့တာပါ။ ဝယ္လက္တ႐ုတ္က ေငြကို အျပည့္မေခ်ေသးဘဲ စရံအျဖစ္ ယြမ္ ၆ဝဝဝ ေပးပါတယ္။ ေရာင္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝါဟာ တ႐ုတ္လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာမွာ ဒီလဆန္းပိုင္းမွာ ေရႊလီကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
အားကိုးရာမယ့္ ဝါဝါဟာ သူ႔ကို ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ ကိုေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ မျဖဴတို႔ဆီမွာပဲ မွီခိုေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မျဖဴတို႔အတြက္ေတာ့ ေရာင္းကုန္ျပန္ရတာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ တ႐ုတ္တေယာက္ လက္ထဲကို ေရာင္းဖို႔ ထပ္ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ ဝါဝါကေတာ့ ဒီတခါ အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္လည္း ပြဲဆိုင္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ဆီက ေငြတခ်ဳိ႔ ယူထားၿပီးလို႔ ဝါဝါကို မရအရေခၚရဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။
အခင္းျဖစ္ပြားမယ့္ေန႔ ညေနပိုင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ ေရႊလီကေန မိုင္အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နမ့္ခမ္းၿမ့ဳိဘက္ သြားရာလမ္းအတိုင္း အငွားကားတစီးနဲ႔ ဝါဝါကို တင္ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားသူေတြက လူပြဲစား မိသားစုဝင္ အားလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္သြားရတဲ့ ျမန္မာပိုင္ မန္႔ဟီး႐ိုးရြာဘက္အေရာက္ လယ္ကြင္းေဘးတေနရာမွာ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
"သူတို႔ ဒီကေန စသြားကတည္းက ဘီယာေတြ ေသာက္သြားၾကတာ။ မန္႔ဟီး႐ိုးတဝိုက္က လယ္ကြင္းေတြေဘးမွာ ဆင္းၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေခၚသြားၾကတာ။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္စြာကစၿပီး မုဒိန္းက်င့္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုဘိုက ဓားနဲ႔ စထိုးတယ္။ ဓားဒဏ္ရာ ၅ ခ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ေသဆံုးသြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ေရေျမာင္းေဘးမွာ ပစ္ထားလိုက္တယ္" လို႔ အမႈေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ကူညီခဲ့သူ ျမန္မာတဦးက ေျပာပါတယ္။
အခင္္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေဒသခံ ရွမ္းရြာသားေတြက ဝါဝါရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေတြ႔ရာကေန တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြဆီ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ လူေမွာင္ခုိဂိုဏ္းကို တစတစ ေျခရာခံရင္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။
အခင္းျဖစ္ၿပီးစမွာ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ လူသတ္မႈ ကြင္းဆက္ကို မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ နာမည္ရွိေနတဲ့ လူဆိုး စာရင္းဝင္ေတြကိုပဲ လိုက္ဖမ္းေနခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မျဖဴတို႔ လင္မယား ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ ေရႊေရႊ ဆိုသူေလးဟာ ေရႊလီကို ထြက္ေျပး လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေဒသခံျမန္မာတခ်ဳိ့က ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးရာကေန ေျခရာေကာက္မိၿပီး မျဖဴတို႔ လူသိုက္ အပါအဝင္ လူကုန္ကူးသူ ၁၂ ေယာက္ကို ဖမ္းဆီး လိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
ဝါဝါ့အမႈမွာ တရားခံေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာ လင္မယားနဲ႔ ဘိုဘို၊ ေအာင္သူစုိးတို႔ ၄ ေယာက္ကို တ႐ုတ္ျပည္ တရားဥပေဒအရ ဆက္လက္ အေရးယူဖို႔ ခ်န္ထားပါတယ္။ လူသတ္မႈမွာ မပါဘဲ လူကုန္ကူးသူ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ မျဖဴနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ အပါအဝင္ တရားခံ ၈ ေယာက္ကိုေတာ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီကို ဒီလ ၁၄ ရက္ေန႔ကပဲ လဲႊေျပာင္းေပးလိုက္ပါၿပီ။
မူဆယ္အဖဲြ႔ရဲ့ စစ္ခ်က္အရ သူတို႔ ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း အေယာက္ ၂ဝ ေလာက္ရိွၿပီလို႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာ စစ္အစိုးရက လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုင္ရာ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဘက္ လူကုန္ကူးမႈ မႈခင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြရဲ့ ဘဝလံုျခံဳမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကာကြယ္ ေပးႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာင္ ထုတ္စရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဆင္းရဲမြန္းက်ပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေနရပ္စြန္႔ခြါ သြားလာေနၾကရာမွာ လူပြဲစားေတြ လက္ထဲ က်ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဝါဝါလိုပဲ ဘဝေရာ၊ အသက္ပါ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရိွသလို အသက္ မဆံုး႐ံႈးေပမယ့္ စိတ္ပိုင္း႐ုပ္ပိုင္း လူလံုးမလွေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ မနည္းလွပါဘူး။
အဲဒီထဲမွာ ဒီလ ၂၁ ရက္ေန႔ကမွ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြက မူဆယ္လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊေပးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္အနက္က မႏၱေလးၿမ့ဳိက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္လည္း ပါဝင္ပါတယ္၊
မူဆယ္ေဒသခံ တေယာက္က "သူတို႔ေတြရဲ့ အသက္ေတြကေတာ့ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားမယ့္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၂၂ ႏွစ္ၾကား အရြယ္ေလးေတြပါ။ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစု ခံရသလိုပါပဲ။ အလုပ္အကိုင္ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လူပြဲစားေတြက ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာပါ။ လူပြဲစားေတြကေတာ့ လား႐ႈိး ရပ္ကြက္ ၇ ကပါ။ အခုေတာ့ ဖမ္းမိသြားပါၿပီ။ ကြန္ျပဴတာတတ္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျပဴတာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ တလ က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေခၚခဲ့တာပါ" လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။
လား႐ႈိး-သိန္းနီ-ကြမ္းလံု-ခ်င္းေရႊေဟာ္ လမ္းအတိုင္း ေခၚလာၿပီး နယ္စပ္မွာ ယြမ္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း ဆင္းရဲတဲ့ အန္းေဝးျပည္နယ္က လူဆီ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီျပည္နယ္မွာ ေနခဲ့ရတာ ၉ လေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္စကေန ၃ လေလာက္အထိ အဲဒီမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသလို တေနရာနဲ႔တေနရာ လွည့္လည္ ေရာင္းစားတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
၃ လေလာက္အၾကာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝယ္ယူၿပီး ေပါင္းသင္းမယ့္ ဖူးစာရွင္ လင္ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆြံ႔အမ်က္မျမင္၊ ေနာက္တေယာက္က အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္အရြယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစံုတေယာက္ဆီကေန အကူအညီ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကိဳက္သူနဲ႔ပဲ ၆ လေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနထိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။
ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ ေဝးကြာတဲ့ ကမၻာ့ေနရာတခုမွာ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္၊ လူမႈဝန္းက်င္ မတူညီမႈေတြ အပါအဝင္ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆန္မစားရဘဲ ဂ်ဳံကိုပဲ စားရတဲ့အတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကအစ ခက္ခဲစြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
အဖိုးအိုအရြယ္ကို လင္လုပ္ ေပါင္းသင္းရတဲ့ သူကေတာ့ အလိုမတူတာေၾကာင့္ ညအိပ္စက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ႏိွပ္စက္ညဥ္းပန္းတာ ခံရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ေက်ာျပင္တခုလံုးကို အထိုးခံရၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ၂ ခ်က္ ရိွထားပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္ လွပသူေလးမို႔ လင္လုပ္သူ အဖိုးအိုက မေဖာက္ျပန္ရေလေအာင္ဆိုျပီး ဆံႏြယ္ ၄ ကြက္ၾကားပံုစံ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ အညႇပ္ခံရပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ တျခား ေရာင္းစားခံထားရတဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုလည္း ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ မၾကာခင္က က်င္းပခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ အၾကိဳကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြက စိစစ္မႈေတြ လုပ္လို႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ေရာက္ေနသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁ဝဝ ေက်ာ္ ေတြ႔ရိွခဲ့တဲ့အထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါဝင္ခဲ့တာပါ။
အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကာလ စီမံခ်က္ေၾကာင့္ အမိေျမျပန္ရမယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ဖူးက်င့္ျပည္နယ္က တံငါသည္ေတြဆီ ေရာင္းစားခံခဲ့ရတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၃ဝ ၾကား ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁၈ ေယာက္လည္း နယ္စပ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုလည္း မၾကာခင္မွာပဲ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊအပ္ခံရပါမယ္။
သို႔ေပမယ့္လည္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ လူကုန္ကူးေရာင္းစားခံရတာကို ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြဆီ ႏိုင္ငံေတာ္က မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရး မျပည့္မစံုနဲ႔မို႔ ဒီအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၿငီးျငဴေနရတယ္လို႔ နီးစပ္သူ ေဒသခံေတြၾကား အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။
လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္လို႔ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔က နီးစပ္ရာ ကုန္သည္ေတြဆီ အလွဴခံေနရတာရိွသလို အဝတ္အစား ထုတ္ေပးစရာ မရိွလို႔ဆိုၿပီး ရဲေမေတြရဲ့ ယူနီေဖါင္းေတြ ထုတ္ဝတ္ခိုင္းရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ လမ္းစရိတ္ ေပးစရာမရိွလို႔ မလိုအပ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေလာက္အထိ ၾကာသြားတာမ်ဳိးလည္း ရိွေနတတ္ျပန္ပါတယ္။
http://www.mizzimaburmese.com/
ေဝယံ
တနလၤာေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ၂၀၀၈။
ေရႊလီ။ ။ ပါးစပ္က ကြမ္းတၿမဳိ႕ၿမဳိ႕ဝါးတတ္သူ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္အရြယ္ မျဖဴဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ေရႊလီၿမ့ဳိမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်က္မိေနပါၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ သူဟာ လူကုန္ကူးသူ တေယာက္ဆိုတာေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ သံလ်င္သူေလး မဝါဝါကို မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ဓားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈမွာ တရားခံေတြအျဖစ္ သူတို႔ကို တ႐ုတ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
သံလ်င္ဇာတိဘြား မျဖဴဟာ ခင္ပြန္းသည္ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ သားႏွစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ လင္မယားႏွစ္ဦးနဲ႔ ေရႊလီမွာ အေျခခ်လာတာ ၂ ႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
မဝါဝါကို ပီကင္းၿမ့ဳိနားမွာရိွတဲ့ ဆန္းတုန္းျပည္နယ္က တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ရဲ့ လက္ထဲကို ယြမ္ေငြ ၂ ေသာင္းနဲ႔ ေရာင္းစားခဲ့တာပါ။ ဝယ္လက္တ႐ုတ္က ေငြကို အျပည့္မေခ်ေသးဘဲ စရံအျဖစ္ ယြမ္ ၆ဝဝဝ ေပးပါတယ္။ ေရာင္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝါဟာ တ႐ုတ္လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာမွာ ဒီလဆန္းပိုင္းမွာ ေရႊလီကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
အားကိုးရာမယ့္ ဝါဝါဟာ သူ႔ကို ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ ကိုေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ မျဖဴတို႔ဆီမွာပဲ မွီခိုေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မျဖဴတို႔အတြက္ေတာ့ ေရာင္းကုန္ျပန္ရတာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ တ႐ုတ္တေယာက္ လက္ထဲကို ေရာင္းဖို႔ ထပ္ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ ဝါဝါကေတာ့ ဒီတခါ အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။
သို႔ေပမယ့္လည္း ပြဲဆိုင္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ဆီက ေငြတခ်ဳိ႔ ယူထားၿပီးလို႔ ဝါဝါကို မရအရေခၚရဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။
အခင္းျဖစ္ပြားမယ့္ေန႔ ညေနပိုင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ ေရႊလီကေန မိုင္အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နမ့္ခမ္းၿမ့ဳိဘက္ သြားရာလမ္းအတိုင္း အငွားကားတစီးနဲ႔ ဝါဝါကို တင္ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားသူေတြက လူပြဲစား မိသားစုဝင္ အားလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္သြားရတဲ့ ျမန္မာပိုင္ မန္႔ဟီး႐ိုးရြာဘက္အေရာက္ လယ္ကြင္းေဘးတေနရာမွာ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
"သူတို႔ ဒီကေန စသြားကတည္းက ဘီယာေတြ ေသာက္သြားၾကတာ။ မန္႔ဟီး႐ိုးတဝိုက္က လယ္ကြင္းေတြေဘးမွာ ဆင္းၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေခၚသြားၾကတာ။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္စြာကစၿပီး မုဒိန္းက်င့္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုဘိုက ဓားနဲ႔ စထိုးတယ္။ ဓားဒဏ္ရာ ၅ ခ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ေသဆံုးသြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ေရေျမာင္းေဘးမွာ ပစ္ထားလိုက္တယ္" လို႔ အမႈေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ကူညီခဲ့သူ ျမန္မာတဦးက ေျပာပါတယ္။
အခင္္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေဒသခံ ရွမ္းရြာသားေတြက ဝါဝါရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေတြ႔ရာကေန တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြဆီ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ လူေမွာင္ခုိဂိုဏ္းကို တစတစ ေျခရာခံရင္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။
အခင္းျဖစ္ၿပီးစမွာ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ လူသတ္မႈ ကြင္းဆက္ကို မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ နာမည္ရွိေနတဲ့ လူဆိုး စာရင္းဝင္ေတြကိုပဲ လိုက္ဖမ္းေနခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မျဖဴတို႔ လင္မယား ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ ေရႊေရႊ ဆိုသူေလးဟာ ေရႊလီကို ထြက္ေျပး လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေဒသခံျမန္မာတခ်ဳိ့က ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးရာကေန ေျခရာေကာက္မိၿပီး မျဖဴတို႔ လူသိုက္ အပါအဝင္ လူကုန္ကူးသူ ၁၂ ေယာက္ကို ဖမ္းဆီး လိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
ဝါဝါ့အမႈမွာ တရားခံေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာ လင္မယားနဲ႔ ဘိုဘို၊ ေအာင္သူစုိးတို႔ ၄ ေယာက္ကို တ႐ုတ္ျပည္ တရားဥပေဒအရ ဆက္လက္ အေရးယူဖို႔ ခ်န္ထားပါတယ္။ လူသတ္မႈမွာ မပါဘဲ လူကုန္ကူးသူ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ မျဖဴနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ အပါအဝင္ တရားခံ ၈ ေယာက္ကိုေတာ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီကို ဒီလ ၁၄ ရက္ေန႔ကပဲ လဲႊေျပာင္းေပးလိုက္ပါၿပီ။
မူဆယ္အဖဲြ႔ရဲ့ စစ္ခ်က္အရ သူတို႔ ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း အေယာက္ ၂ဝ ေလာက္ရိွၿပီလို႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာ စစ္အစိုးရက လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုင္ရာ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဘက္ လူကုန္ကူးမႈ မႈခင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြရဲ့ ဘဝလံုျခံဳမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကာကြယ္ ေပးႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာင္ ထုတ္စရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဆင္းရဲမြန္းက်ပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေနရပ္စြန္႔ခြါ သြားလာေနၾကရာမွာ လူပြဲစားေတြ လက္ထဲ က်ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဝါဝါလိုပဲ ဘဝေရာ၊ အသက္ပါ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရိွသလို အသက္ မဆံုး႐ံႈးေပမယ့္ စိတ္ပိုင္း႐ုပ္ပိုင္း လူလံုးမလွေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ မနည္းလွပါဘူး။
အဲဒီထဲမွာ ဒီလ ၂၁ ရက္ေန႔ကမွ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြက မူဆယ္လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊေပးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္အနက္က မႏၱေလးၿမ့ဳိက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္လည္း ပါဝင္ပါတယ္၊
မူဆယ္ေဒသခံ တေယာက္က "သူတို႔ေတြရဲ့ အသက္ေတြကေတာ့ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားမယ့္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၂၂ ႏွစ္ၾကား အရြယ္ေလးေတြပါ။ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစု ခံရသလိုပါပဲ။ အလုပ္အကိုင္ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လူပြဲစားေတြက ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာပါ။ လူပြဲစားေတြကေတာ့ လား႐ႈိး ရပ္ကြက္ ၇ ကပါ။ အခုေတာ့ ဖမ္းမိသြားပါၿပီ။ ကြန္ျပဴတာတတ္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျပဴတာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ တလ က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေခၚခဲ့တာပါ" လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။
လား႐ႈိး-သိန္းနီ-ကြမ္းလံု-ခ်င္းေရႊေဟာ္ လမ္းအတိုင္း ေခၚလာၿပီး နယ္စပ္မွာ ယြမ္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း ဆင္းရဲတဲ့ အန္းေဝးျပည္နယ္က လူဆီ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီျပည္နယ္မွာ ေနခဲ့ရတာ ၉ လေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္စကေန ၃ လေလာက္အထိ အဲဒီမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသလို တေနရာနဲ႔တေနရာ လွည့္လည္ ေရာင္းစားတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
၃ လေလာက္အၾကာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝယ္ယူၿပီး ေပါင္းသင္းမယ့္ ဖူးစာရွင္ လင္ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆြံ႔အမ်က္မျမင္၊ ေနာက္တေယာက္က အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္အရြယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစံုတေယာက္ဆီကေန အကူအညီ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကိဳက္သူနဲ႔ပဲ ၆ လေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနထိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။
ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ ေဝးကြာတဲ့ ကမၻာ့ေနရာတခုမွာ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္၊ လူမႈဝန္းက်င္ မတူညီမႈေတြ အပါအဝင္ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆန္မစားရဘဲ ဂ်ဳံကိုပဲ စားရတဲ့အတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကအစ ခက္ခဲစြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
အဖိုးအိုအရြယ္ကို လင္လုပ္ ေပါင္းသင္းရတဲ့ သူကေတာ့ အလိုမတူတာေၾကာင့္ ညအိပ္စက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ႏိွပ္စက္ညဥ္းပန္းတာ ခံရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ေက်ာျပင္တခုလံုးကို အထိုးခံရၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ၂ ခ်က္ ရိွထားပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္ လွပသူေလးမို႔ လင္လုပ္သူ အဖိုးအိုက မေဖာက္ျပန္ရေလေအာင္ဆိုျပီး ဆံႏြယ္ ၄ ကြက္ၾကားပံုစံ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ အညႇပ္ခံရပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ တျခား ေရာင္းစားခံထားရတဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုလည္း ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ မၾကာခင္က က်င္းပခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ အၾကိဳကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြက စိစစ္မႈေတြ လုပ္လို႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ေရာက္ေနသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁ဝဝ ေက်ာ္ ေတြ႔ရိွခဲ့တဲ့အထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါဝင္ခဲ့တာပါ။
အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကာလ စီမံခ်က္ေၾကာင့္ အမိေျမျပန္ရမယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ဖူးက်င့္ျပည္နယ္က တံငါသည္ေတြဆီ ေရာင္းစားခံခဲ့ရတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၃ဝ ၾကား ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁၈ ေယာက္လည္း နယ္စပ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုလည္း မၾကာခင္မွာပဲ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊအပ္ခံရပါမယ္။
သို႔ေပမယ့္လည္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ လူကုန္ကူးေရာင္းစားခံရတာကို ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြဆီ ႏိုင္ငံေတာ္က မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရး မျပည့္မစံုနဲ႔မို႔ ဒီအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၿငီးျငဴေနရတယ္လို႔ နီးစပ္သူ ေဒသခံေတြၾကား အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။
လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္လို႔ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔က နီးစပ္ရာ ကုန္သည္ေတြဆီ အလွဴခံေနရတာရိွသလို အဝတ္အစား ထုတ္ေပးစရာ မရိွလို႔ဆိုၿပီး ရဲေမေတြရဲ့ ယူနီေဖါင္းေတြ ထုတ္ဝတ္ခိုင္းရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ လမ္းစရိတ္ ေပးစရာမရိွလို႔ မလိုအပ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေလာက္အထိ ၾကာသြားတာမ်ဳိးလည္း ရိွေနတတ္ျပန္ပါတယ္။
http://www.mizzimaburmese.com/
by Way Yan
Tuesday, 28 October 2008 20:48
Ruili: Ma Phyu was a familiar figure in the Burmese community of Ruili, China, commonly found passing the time by munching betel along the streets. But then one day she was no longer there, and two weeks afterward the truth was found out – Ma Phyu was part of a human trafficking operation that specialized in selling young Burmese women as brides to Chinese men.
With the arrest of Ma Phyu, in her thirties, and her accomplices, a grizzly story of the trafficking of over twenty young Burmese women to China as forced sexual partners gradually came to light.
Nabbing the human traffickers, it would transpire, was linked to a rape and murder case a Chinese police force cracked. About 18-years old and hailing from Syriam, Burma – the same native town as Ma Phyu – Wah Wah was one of the women that Ma Phyu and her gang had sold into slavery.
Wah Wah was sold to a Chinese man living in Sandong, near Beijing, at the price tag of Chinese RMB 20,000 (approximately US$ 2,900). A few weeks later, Wah Wah managed to flee from the clutches of her buyer and made her way back to Ruili earlier this month.
The hapless young lady had nowhere else to go but to return back to her perpetrators, and Ma Phyu was happy when her commodity arrived back in her hands for resale. However, when she tried to sell her to another Chinese man, Wah Wah vehemently refused.
But the traffickers, having already struck a deal and received some advance money, tried to force Wah Wah to accept her newest companion.
As dusk fell over Ruili on that fateful day, Wah Wah was taken by taxi along the road to Namkhan, Burma, a few miles away. Accompanying her in the vehicle were several members of the human trafficker's family.
Eventually, they stopped the taxi next to a paddy field beside the highway in the vicinity of Man Heiro, still in Burmese territory and about 20 miles from Ruili.
"Before leaving Ruili, they were drunk with beer. She was taken to a paddy field near the highway. Then Kyaw Swa started raping her. After that, Bo Bo stabbed her repeatedly. She died from five stab wounds. Then her corpse was left in the nearby drainage," recalls a source from the Chinese police investigation team of the incident.
Local Shan people found her corpse the next day and informed Chinese police by phone. At first, Chinese authorities only investigated the local habitual offenders.
But fortunately, another victim of this human trafficking gang, Shwe Shwe, managed to flee from her Chinese buyer and also return to Ruili. She was given assistance by the local Burmese people living there and provided details vital to tracing down the human trafficking gang, leading to the arrest of 12 people, including Ma Phyu.
Of these culprits, Kyaw Swa and his wife, Bo Bo and Aung Thu Soe are still in the hands of Chinese authorities and are to be dealt with in accordance to Chinese law. The remaining eight traffickers, including Kyaw Tun, Ma Phyu and her 13-year old daughter, were transferred to the hands of the Burma's Muse Human Trafficking Prevention Task Force on the 14th of this month.
Yet the existence of the Muse Human Trafficking Prevention Task Force is itself a sad commentary on the current status of the Burmese state.
The government-supported organization, part of a five year human trafficking eradication program, is poorly funded, and locals frequently complain of their ineffectiveness and incompetence in preventing human trafficking, the existence of which is a well known fact among local residents. In contrast, people see and hear of the successes of Chinese authorities in preventing the same crime.
Deprived of adequate funds, the Muse Task Force has to collect money from businessmen to feed victims when they arrive back to their homeland. Moreover, to provide clothing, female colleagues are forced to share their uniforms with the victims. And on occasion, victims have to wait for about six months to accumulate the transport fare necessary for them to get back to their hometowns.
Under the pressure of abject poverty in Burma, young Burmese women become easy and vulnerable targets for traffickers, as many future brides for sale are seeking greener pastures and better economic opportunities by leaving their native homes.
Among the many victims of Ma Phyu and her gang were also two Mandalay University students, who were included in the six victims transferred to Burmese authorities by Chinese authorities on the 21st of this month.
"Most victims are in an age group from18 to 22 years old. They were persuaded and cheated by traffickers through the promise of a good paying job. They cheated educated girls with computer and English language skills by promising them jobs paying 100,000-150,000 kyat per month (approximately US$ 85 to 130)," an eyewitness from Muse said.
The two university students were taken by highway from Lashio to Chinshwehaw and then sold to a Chinese citizen hailing from the province of Anhui in northern China at the price of RMB 20,000. They proceeded to change hands from one owner to another like a common commodity for about three months.
After three months, a bridegroom was sent for each of them; one a mute and blind and the other over 60 years old. They had no choice and could not expect help from any quarters. They had to spend a total of about six miserable months with these husbands.
Both faced a lot of hardships in living with their husbands in a place that experiences harsh weather and maintains a different social environment with a different staple of food – flour instead of rice.
The one who had to sleep with the elderly groom was persecuted every night for not giving her consent to consummate the relationship. The old man burnt her entire back with a cigarette and injured her head in two places. Moreover, this old groom defaced her by cutting her hair in a bad way.
Yet the removal of Ma Phyu and company from the scene does not spell the end to human trafficking at the Ruili border crossing, let alone to other avenues through which traffickers ply their trade.
Amid the tight pre-Olympic security clampdown, Chinese authorities discovered over 100 Burmese human trafficking victims; among whom were the two university students.
The pre-Olympic security screening also identified and rescued 18 Burmese women from 18 to 30 years of age who were sold to fishermen in Fujian Province. These 18 ladies have also now arrived back on the Burmese border and will shortly be transferred to the Muse Human Trafficking Prevention Task Force.
But, just how long the recent returnees to the border will have to remain there before finding their way home is unfortunately just one of the many questions that remain hanging and unanswered regarding the continued trafficking of Burmese women.
http://www.mizzima.com/
Friday, September 5, 2008
မဲေဆာက္ ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမိန္းကေလးမ်ားဘ၀ တေစ့တေစာင္း
မဲေဆာက္ ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမိန္းကေလးမ်ားဘ၀ တေစ့တေစာင္း
ရဲရင့္ျမင့္ေမာင္ (၅- ၉- ၀၈)
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္
“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။
နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေနရာေဒသအသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ
သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍ သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာအေႏွာသေဘာသာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားသာ အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေနအထားသို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစမွတ္ ျပဳၾကသည့္အထိ ျဖစ္သည္။
လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါလုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲက စားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ခံရတယ္။ က်မတို႔ဘ၀လည္း ရရစားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံဆိုတာက တရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပိုက္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရတာရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့ အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရတဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ဆီကလူေတြဟာ ျမ၀တီကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္း အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္းနားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမကစာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူးဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။
ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။
သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အားခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြားတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ ညဘက္အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း အျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလို တူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။
မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစားထားတဲ့ သူေတြကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြကို ျခဴစားေနၾကတာ။ သူတို႔ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။
မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေစာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူ ျပန္သြားၾကတယ္။ အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။
ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ
သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပည့္တန္ဆာဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။
သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။
ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။
ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။
“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔ ႏွလုံးသားကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။ က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာတုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ပန္းဦးေစ်းကြက္
ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာမွတခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။ အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။
ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။
အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။
မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြက် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀)ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။
(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)
http://www.khitpyaing.org/
ရဲရင့္ျမင့္ေမာင္ (၅- ၉- ၀၈)
ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္
“သမီးကို မိဘေတြက ေက်ာင္းဆက္မထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ လူပြဲစားကလည္း ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထိုင္းကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ မက္လုံးေပးစည္း႐ုံးတာကို အိမ္က ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ စရိတ္ၿငိမ္း ေခၚလာတဲ့အျပင္ အိမ္ကိုလည္း က်ပ္တသိန္းခြဲ ႀကိဳေပး ခဲ့ေတာ့ အဲ့ဒီ္ကေနအစျပဳၿပီး မဲေဆာက္မွာ အေရာင္းစားခံရၿပီး ဒီ္ဘ၀ကို ေရာက္လာရတာပါ။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ တခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း မိသားစုအတြက္ အနစ္နာခံရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ေတာ့တယ္” ဟု ေျပာသူမွာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွ အသက္ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္ ပဲခူးၿမိဳ႕သူတဦးျဖစ္သည္။
နအဖလက္ထက္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းရာမွ လူကုန္ကူးမႈ၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသူမ်ားထဲတြင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးငယ္ အမ်ားအျပားလည္းပါ၀င္၏။ ဘ၀ပ်က္ကာ ျပည့္တန္ဆာဘ၀တြင္ နစ္မြန္းေနၾကရသူ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ရွိေၾကာင္း ျမန္မာ့အမ်ိဳးသမီးေရး ေလ့လာေနသည့္ အဖြဲ႔မ်ားက ေျပာသည္။
ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေနၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းမငယ္မ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ စြန္႔စားကာ အလုပ္အကိုင္ လာေရာက္ရွာေဖြၾကျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိဘဲ ေနရာေဒသအသစ္ကို ေရာက္ရွိလာသူတို႔ ထုံးစံအတိုင္း လူကယ္ရီႏွင့္ ပြဲစား မ်ားေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကရေၾကာင္း ကာယကံရွင္မ်ားက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
ျမန္မာပုိင္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ားေပၚလာ
သို႔ေသာ္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ (၂၀)ခန္႔က မဲေဆာက္ေဒသတြင္း ျပည့္တန္ဆာ႐ုံမ်ား (၃၀)ခန္႔ရွိရာ နမ့္က်ိဳင္းဖိ၊ ဒါလင္၊ ပတၱျမား၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ုံ၊ မီးစက္႐ုံမ်ား အပါအ၀င္ ထိုင္းလူမ်ိဳးပိုင္႐ုံမ်ားသာရွိၿပီး ျမန္မာျပည့္တန္ဆာ႐ုံဟူ၍ သီးျခားမရွိဘဲ ထိုင္းျပည့္တန္ဆာမ်ားၾကားထဲတြင္ အေရာအေႏွာသေဘာသာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က စတင္ကာ မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းရွိ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာမ်ားသာ အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည့္ အေနအထားသို႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။
ေဒသခံ ထိုင္းႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အျခားေဒသမွ မိတ္ေဆြမ်ားအား မဲေဆာက္သို႔ အလည္ေခၚရာတြင္ “မဲေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ မင္းတို႔ကို ျမန္မာမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပဳစုမယ္။ တို႔မဲေဆာက္ဆိုတာက ျမန္မာမိန္းကေလးေတြေပါတဲ့ၿမိဳ႕ဆိုတာ တႏိုင္ငံလုံးသိၾကတယ္” ဟု ေျပာဆိုစမွတ္ ျပဳၾကသည့္အထိ ျဖစ္သည္။
လက္ရွိ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ မသဲသဲက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေငြရလြယ္တယ္လို႔ေျပာေနၾကတယ္။ မလြယ္ပါဘူးရွင္၊ အလုပ္တခါလုပ္ရင္ က်မတို႔႐ုံမွာ ဘတ္ (၃၀၀) ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕႐ုံဆိုရင္ ဘတ္ (၂၀၀) ပဲရတယ္။ အလုပ္ရွင္က တ၀က္၊ ကိုယ္က တ၀က္ရတယ္။ ကိုယ္ရတဲ့အထဲက စားစရိတ္၊ေနစရိတ္၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ပုလိပ္ေၾကးက အစ အျဖတ္ခံရတယ္။ က်မတို႔ဘ၀လည္း ရရစားစားပါပဲ။ ဖာ႐ုံဆိုတာက တရား၀င္ဖြင့္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ဖားရတာေတြကလည္းရွိတယ္။ ဒီ္ၾကားထဲ အလကားလိုက္ေပးရတာမ်ိဳး လည္း ရွိတယ္။ အပိုင္ရဲေတြဆိုရင္ သူတို႔ကို ႐ုံကပိုက္ဆံလည္း ေပးရတယ္။ သူတို႔လိုရင္ အလကားလည္းလိုက္ေပးရတယ္။ ဒီကရဲနဲ႔ ဗမာရဲက စကားသာ မတူၾကတာ အက်င့္စ႐ိုက္နဲ႔ ႐ုိက္စားလုပ္တာကေတာ့ အကုန္တူတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ဆက္လက္၍ “အိမ္ကိစၥ အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလို႔ ျမ၀တီကိုသြားတဲ့အခါမွာ ရဲ၊ လ၀က၊ ျပည္သူ႔ စစ္၊ မီးသတ္နဲ႔ အျခားတာဝန္ရွိသူေတြဟာ က်မတို႔ဘ၀ကိုသိေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ ရစ္တယ္။ အဲ့ဒါသူတို႔ရဲ႕အလိုဆႏၵကို ျဖည့္ေပးမွပဲ သြားေရး၊ လာေရး အဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရဲဂိတ္ထဲမွာသူတို႔နဲ႔ အိပ္ရတာရွိသလို တခ်ိဳ႕ဆို ေတြ႔ကရာမွာရွိတဲ့ အိမ္သာထဲမွာပဲ သူတို႔နဲ႔ သြားရတဲ့အထိ ႀကဳံဖူးတယ္။ ေနာက္ကို က်မတို႔ဆီကလူေတြဟာ ျမ၀တီကိုသြားရင္ အေဖာ္(ကြန္ဒုံး) အၿမဲေဆာင္သြားရတယ္။ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရေသးတယ္။ မဲေဆာက္မွာက ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ တရားစြဲတာမရွိေပမယ့္ ဗမာျပည္မွာကေတာ့ရွိတယ္၊ ေထာင္က်ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ကုတ္ေသြးစုပ္ခံရတာက ပိုၿပီးဆိုးတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိသူမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ ႐ုိး႐ုိးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရန္ အလုပ္လာရွာၾကေသာ္လည္း အေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သြားၾကရေၾကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ မႏွင္းဆီက “ဒီအလုပ္လုပ္တာ (၂) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပြဲစားက သမီးကို ဘန္ေကာက္မွာ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ တလ ဘတ္ (၅,၀၀၀)ရမယ္ဆိုၿပီး က်ေလာက္ေအာင္ေျပာ ေတာ့ အိမ္ကလည္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ဘန္ေကာက္မေရာက္ဘဲ ဒီဘ၀ကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ေရာက္စမွာ စကားလည္းနားမလည္၊ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အေတြ႔မခံဘူး။ သမီးကို ထိုင္းသူေဌးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ အိပ္ခိုင္းတယ္။ ပြဲစားနဲ႔ ေခါင္းကဘယ္ေလာက္ရသလဲေတာ့ သမီးမသိဘူး။ သမီးတို႔အိမ္ကို လူႀကဳံနဲ႔ဗမာေငြ (၃) သိန္း ပို႔ေပးတယ္။ အေမကစာပို႔လာတယ္။ ပို႔လိုက္တဲ့ေငြရတဲ့အေၾကာင္း၊ သမီးလိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားဖို႔ေျပာတယ္။ အေမ့စာဖတ္ၿပီး က်မ ႐ူးမတတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့လည္း မထူးဇာတ္ပဲ ခင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ ဒီအလုပ္လုပ္တာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမတို႔ေကာ၊ သမီးတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြလည္း သိကုန္ၿပီ၊ အိမ္ျပန္ဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူႀကဳံနဲ႔ေတာ့ ေငြေလး ဘာေလး ပို႔ႏိုင္တာပဲရွိတယ္။ ဘ၀ေရွ႕ေရးကေတာ့ သမီးတို႔႐ုံမွာ အရင္ကလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့အစ္မေတြ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔ေငြျပန္ပို႔လို႔ ဗမာျပည္က သူတို႔မိဘေတြလည္း တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ သမီးလည္းအဆက္သြယ္ရွာၿပီး ႏိုင္ငံျခားကိုသြားဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္” ဟု ေျပာ သည္။
ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ျဖင့္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေထာက္ပံ့ႏိုင္သူမ်ား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ လက္ရွိဘ၀မွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။
သက္မြန္ျမင့္ႏွင့္တူသည္ဟု လူေျပာမ်ားသည့္ မိန္းကေလးက “ညဖက္အလုပ္လုပ္ၿပီး ေန႔ဘက္ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးရင္ မဲေဆာက္ေစ်းထဲသြားၿပီး ဘီယာေသာက္၊ စီးကရက္ေသာက္၊ ထမင္းစား၊ ကာရာအိုေကဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ယူရတယ္။ က်မတို႔ လုပ္အားခအျပင္ကို လာလည္တဲ့ဧည့္သည္ေတြက တရာမ်ိဳး၊ ႏွစ္ရာမ်ိဳး မုန္႔ဖိုး ေပးသြားတာေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအပို၀င္ ေငြေတြနဲ႔ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးရတာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ က်မတို႔လည္း ႏွလုံးသားနဲ႔ပါ၊ အျပင္မွာလည္း ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အသီးသီးရွိၾကတယ္။ ညဘက္အလုပ္လုပ္ ေန႔ဘက္ သူတို႔နဲ႔အတူ စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာရတာေပါ့။ က်မတို႔ရည္းစားက က်မတို႔ကို ေန႔ပဲပိုင္တယ္၊ ညကိုေတာ့ ႐ုံကပိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရည္းစားလည္း အျခားလူေတြရဲ႕ရည္းစားလို တူတူတန္တန္ရွိေအာင္ အိမ္ခန္းငွားေပးရတယ္၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ေပးထားရတယ္။ ကိုယ္ကခ်စ္ေတာ့ သည္လိုမွမလုပ္ရင္ သူမ်ားဆီပါသြားမယ္” ဟု ေျပာသည္။
မဲေဆာက္ေစ်းမွ ကာရာအိုေကဆိုင္ရွင္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးတဦးကမူ “ဒီမိန္းကေလးေတြကို ပိုက္ဆံစုဖို႔၊ အိမ္ကိုေငြပို႔ဖို႔ က်မတို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ အထိန္းအကြပ္မရွိတဲ့ၾကမ္းလို ပရမ္းပတာ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ သူတို႔ညဘက္ လုပ္လို႔ရတာကို ေန႔ဘက္မွာ လာျဖဳန္းၾကတယ္။ သူတို႔ ရည္းစားထားတဲ့ သူေတြကလည္း မဲေဆာက္မွာ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ အလုပ္မလုပ္စားခ်င္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ က ဒီကေလးမေလးေတြကို ျခဴစားေနၾကတာ။ သူတို႔ရည္းစားေတြကို နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ဆြဲႀကိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္အျပင္ အိမ္ခန္းပါ ငွားေပးတဲ့အထိျဖစ္တယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က အၿပိဳင္လုၿပီး က်မဆိုင္ထဲမွာ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆဲၾက၊ ဆိုၾက၊ ႐ုိက္ၾက၊ ပုတ္ၾကနဲ႔ ခဏခဏ ႀကဳံရတယ္” ဟု ေျပာသည္။
မဲေဆာက္ရွိ တည္းခိုခန္းတခုတြင္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ကိုေအာင္က “ေခတ္စနစ္က မေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း စာရိတၱဆိုတာ ဘာလည္းမသိေတာ့ဘူး၊ အဆိုးအေကာင္းလည္း မသိၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္္တို႔ တည္းခိုခန္းမွာဆိုရင္ ဧည့္သည္က ျမန္မာမိန္း ကေလးလိုရင္ ေခၚေပးရတယ္။ လာပို႔တဲ့သူက ဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတယ္၊ လာတာက သုံးေယာက္။ ကေလးက (၁)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ မိဘေတြနဲ႔အတူလာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတာ က အေဖ၊ အေမလုပ္သူက ျပည့္တန္ဆာဆိုေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာအေဖလုပ္တဲ့သူက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ၿပီး အျပင္ကေစာင့္တယ္။ ကေလးအေမ အခန္းတက္ၿပီးတာနဲ႔ သားအမိ၊သားအဖသုံးေယာက္ ဆိုင္ကယ္နဲ႔အတူတူ ျပန္သြားၾကတယ္။ အဲလိုပဲ အေမနဲ႔ သမီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံ တ႐ုံထဲမွာအတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္းရွိတယ္။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အျဖစ္ကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ ယုံႏိုင္စရာမရွိတဲ့ အေျခအေနေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။
ဆႏၵအေလ်ာက္ ျပည့္တန္ဆာလုပ္သူ မ်ားလာ
သို႔ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လာလုပ္ၾကသည့္ ျမန္မာမိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ လာလုပ္ၾကသူ မ်ားလာသည္။ ယခင္က ျပည့္တန္ ဆာ လူသစ္တေယာက္ရရန္ အခက္ခဲရွိေသာ္လည္း လြန္ခဲ့သည့္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔မွစၿပီး မဲေဆာက္ႏွင့္ ျပည္တြင္းမွပြဲစားမ်ား အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္လာၾကသည့္အတြက္ ယခင္လိုအေျခေနမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့သည့္အေၾကာင္းကို ျပည့္တန္ဆာဘ၀မွနားၿပီး ျပည့္တန္ဆာ႐ုံေထာင္ထားသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတဦးက ေျပာသည္။
သူမက “က်မ ဒီအလုပ္ကို အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေလာက္က လုပ္လာတာ၊ အခု (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ က်မတို႔ေခတ္က လူသစ္တေယာက္ရဖို႔ဆိုတာမလြယ္ေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးၿပီး လူသစ္ရွာေဖြခဲ့ရတယ္။ အခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းရွိ ေတာ့ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပြဲစားကေနတဆင့္ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပုံပန္းသဏၭာန္၊ အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳး မွာလို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်မတို႔႐ုံက အထက္တန္းလႊာ႐ုံမဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ေနယ်ေတြအတြက္ဖြင့္ထားေတာ့ သာမန္လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအလာမ်ားတယ္။ အခန္းတခါ တက္ရင္ ဘတ္ (၂၀၀)ပဲယူတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္တ၀က္ ယူရတယ္။ သူတို႔ကို တလတခါ ေငြရွင္းေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ႀကိဳထုတ္တဲ့လူလည္း ရွိတယ္။ ေငြရွင္းတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိမ္လခနဲ႔ ပုလိပ္ေၾကး တေယာက္ (၁,၀၀၀) ႏုတ္တယ္။ သူတို႔ကို ထမင္းေပးတယ္၊ ဟင္းဖိုး (၁) ေန႔ (၂၀) ေပးတယ္။မဲေဆာက္မွာ တႏိုင္တပိုင္အိမ္႐ုံအပါ၀င္ လက္ရွိဖာ႐ုံ (၂၀) ေလာက္ရွိတယ္။ ႐ုံတိုင္း ပုလိပ္ကို လစဥ္ေၾကးေပးရတယ္။ တလ (၈,၀၀၀)ကေန (၁၀,၀၀၀) ၾကားရွိတယ္။ လိုင္းေၾကးေပးထားေတာ့ အဖမ္းအဆီးရွိရင္ ႀကိဳေရွာင္လို႔ရတယ္။ ဘန္ေကာက္ကလာတဲ့ အထူးအဖြဲ႔တို႔၊ စီမံခ်က္အဖြဲ႔စုံတို႔က်ေတာ့ သူတို႔လည္းဘာမွလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။မႏွစ္က က်မတို႔႐ုံကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ က်မေယာက်္ားကို ဖာ႐ုံေထာင္မႈနဲ႔ ႐ုံးတင္တာ ေထာင္ (၂) ႏွစ္နဲ႔ (၇) လက်သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ယခင္က ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားက ဦးစီးလုပ္ကိုင္ၾကရာမွ ယခုအခါ ျမန္မာမ်ား ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ နားလည္မႈယူကာ “အိမ္ဘိ” ဟုေခၚသည့္ (ျပည့္တန္ဆာ) အိမ္႐ုံမ်ားေထာင္ၿပီး ကိုယ့္အဆက္သြယ္ႏွင့္ကိုယ္ လုပ္စားၾကသည္ဟု လက္ရွိ မဲေဆာက္ ျပည့္တန္ဆာ႐ုံတခုမွ ေခါင္းတဦးျဖစ္သူ ကိုအာႏုိးက ရွင္းျပသည္။
ကိုအာႏုိးက “ကိုယ့္ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္း အိမ္႐ုံေထာင္ၿပီး လုပ္စားၾကေတာ့ ပိုၿပီး တြက္ေျခကိုက္ တယ္။ ဟန္ျပအေနနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစ်းဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားမယ္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္ဖြင့္ထားမယ္။ ဟုိတယ္တို႔၊ တည္းခိုခန္းတို႔၊ အျပင္ ေအာ္ဒါတို႔ သြားဖို႔ၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပို႔ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက မိသားစုရွိေတာ့ ေအာ္ဒါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ရ တယ္” ဟု ေျပာသည္။
ညိဳညိဳဟု အမည္ရွိသည့္ အသက္ (၂၅)ႏွစ္၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကလည္း သူမအလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ရွင္းျပသည္။
“ဧည့္သည္ေခၚလို႔ ဟုိတယ္ကိုသြားရင္ က်မေယာက္်ားက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ အလုပ္သြားရင္ တခါတေလ ကေလးပါေခၚသြားရတယ္။ က်မသားေလးက (၁)ႏွစ္ခြဲပဲရွိေသး တယ္။ က်မဧည့္သည္နဲ႔ အခန္းတက္ရင္ က်မေယာက်္ားက ကေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ရင္း အျပင္က ေစာင့္တယ္။ လူေတြက က်မတို႔လိုလူေတြကိုအျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ က်မက ခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ေရာင္းတာပါ၊ က်မေမတၱာနဲ႔ ႏွလုံးသားကေတာ့ လင္နဲ႔ကေလးေပၚမွာ အျပည့္အ၀ရွိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လို ျမန္မာမိသား စု မဲေဆာက္တခြင္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိပါတယ္။ က်မေယာက္်ား ပန္းရန္လုပ္ရင္ တေန႔ (၁၀၀) ထက္ပိုမရဘူး၊ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြကို ကူညီဖို႔မေျပာနဲ႔၊ ကိုယ္ေတာင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ေယာက္်ားက ကေလးထိန္း၊ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပါ့။ ေအာ္ဒါတခါ သြားရင္ (၅၀၀) ရတယ္၊ (၁) နာရီေတာင္မၾကာဘူး၊ ညအိပ္ရင္ (၁,၅၀၀)ရတယ္။ ဗမာျပည္က မိသားစုေတြကို မ်က္ႏွာမ ငယ္ေအာင္ အိမ္နဲ႔ယာနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လို အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဒီအလုပ္ လုပ္စားတာ မဲေဆာက္မွာ ရာနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ ဒီအလုပ္က မိုးရြာတုန္း ေရခံရတာ၊ အရြယ္ရလာရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ကိုသုံးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိကကေတာ့ လင္မယားခ်င္း နားလည္မႈ ရွိဖို႔ပဲလိုတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ပန္းဦးေစ်းကြက္
ပန္းဦးေရာင္းရာမွ ျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသူ အသက္ (၁၉)ႏွစ္အရြယ္ မေႏြးေႏြးက သူ႕အျဖစ္ကုိ ျပန္ေျပာင္း ေျပာဆုိရာမွာ “သမီးေက်ာင္း (၅)တန္းထိေနခဲ့ဖူးတယ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ကပါ။ ဟိုမွာသမီးတို႔ေမာင္ႏွမ(၄) ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးကအႀကီးဆုံး၊ အေမက သေဘၤာဆိပ္မွာ အေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ေန႔ျပန္တိုးယူၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္ရတယ္။ အေဖက ေလျဖတ္ထားတယ္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ အေမ့လုပ္စာနဲ႔ မိသားစုဘ၀ ဘယ္လိုမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေန႔စားလုပ္ရင္ (၁,၅၀၀) က်ပ္ထက္ပိုမရဘူး၊ ဆန္ (၁) ျပည္က (၁,၀၀၀)ေက်ာ္တယ္။ က်မတို႔အိမ္မွာ မနက္(၁)ျပည္၊ ည(၁) ျပည္ခ်က္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး အေမနဲ႔သမီး မဲေဆာက္မွာအလုပ္လာရွာတယ္။ ၾကက္သြန္ခြာတယ္၊ ပန္းရန္လုပ္တယ္၊ အလုပ္က အဆင္မေျပတဲ့ၾကားထဲ ပုလိပ္က ခဏခဏဖမ္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သမီးတို႔နယ္ကပဲ ေခါင္းလုပ္ တဲ့လူနဲ႔ ဆက္မိတယ္။ အေမက က်မကို မိသားစုအတြက္ က်မကုိေရာင္းဖို႔ေျပာေတာ့ လက္ခံ လိုက္တယ္။ ဘတ္ (၁၅,၀၀၀)နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ေခါင္းနဲ႔တ၀က္စီရတယ္။ သမီးနဲ႔ အိပ္တဲ့ ထိုင္းသူေဌးက သနားလို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘတ္ (၃,၀၀၀)ေပးတယ္။ ရတဲ့ေငြေတြကို အေမ့ကိုေပးၿပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္က လူေတြက ေက်ာင္းေနေတာ့ အိမ္ကို လစဥ္ပိုက္ဆံပို႔ ေပးရတယ္။ ပါကင္ေဖာက္တဲ့ကိစၥက ဒီလိုရွိပါတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ေဖာက္ရင္ (၁၅,၀၀၀)၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ (၈,၀၀၀)၊ တတိယအႀကိမ္မွာ (၃၀၀၀)ေလာက္ရတယ္။ သုံးႀကိမ္စလုံး သမီးကိုလုပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ ကြန္ဒုံးမသုံးၾကဘူး။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ မဲေဆာက္ေဆးရုံႀကီးမွာ ေဆးစစ္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိ္ေသးဘူး” ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာက်န္းမာေရး
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည့္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည့္တန္ဆာမ်ားသည္ မဲေဆာက္ေဆး ႐ုံႀကီးတြင္ (၃) လတႀကိမ္ ေသြးစစ္ၾကရၿပီး (၁)ပတ္တခါ သားအိမ္စစ္ေဆးမႈ ခံယူရသည္ဟု မဲေဆာက္ေဆး႐ုံႀကီးမွ အထက္တန္းသူနာျပဳတဦးက ေျပာၾကားသည္။ ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ျပည့္တန္ ဆာ႐ုံမ်ား အၿမဲတမ္းအဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္း၊ လိင္မႈဆိုင္ရာ ေရာဂါမ်ားကူးစက္မႈမျဖစ္ရေအာင္ ပညာေပးအစီစဥ္မ်ားကို ေဆး႐ုံႀကီးႏွင့္ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အခ်ိဳ႕မွ အကူညီေပး လုပ္ေဆာင္ လ်က္ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
ေဆးစစ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္သြယ္အမည္ရွိ မိန္းကေလးက “ေဆးပုံမွန္စစ္ရတာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ပဲ။ ေဆးလာမစစ္တဲ့လူကို ေဆး႐ုံက သူေဌးမဆီ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီးတိုင္ၿပီဆိုရင္ အတိုင္ခံရတဲ့လူကို ေငြရွင္းတဲ့ရက္မွာဒဏ္ေငြ (၅၀၀) ျဖတ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့လူေတြ ရွိေတာ့ရွိတယ္။ ၾကာၾကာမွတခါ ျဖစ္တာပါ။ ဧည့္သည္ေတြကို ကြန္ဒုံးစြပ္ခိုင္းဖို႔၊ ကြန္ဒုံးမပါဘဲ မလုပ္ၾကဖို႔ သတိေတာ့ထားရတယ္။ ဖာက်ိဳးရင္ ေဆးထိုးလို႔ရေပမယ့္ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဘ၀ဆုံးၿပီ။ တခ်ိဳ႕ဧည့္သည္ေတြက မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ အစြပ္ကိုမသုံးခ်င္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း လုပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔အစြပ္ကိုခိုးျဖဳတ္တာလည္းရွိတယ္။ အႏၱရယ္မ်ားေတာ့ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေျပာရတယ္။ ေျပာလို႔မရတဲ့အဆုံး ကိုယ္ပဲ အမ်ိဳးသမီးကြန္ဒုံး သုံးရတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္ရမယ္၊ လစာေကာင္းတယ္၊ ေငြလည္းႀကိဳယူလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားက အိမ္ကို ျမန္မာေငြ (၂) သိန္းေပးခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္မွပဲ ဒီဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။ အယုံမလြယ္ၾကဖို႔ ဗမာျပည္က လူေတြကို သိေစခ်င္တယ္” ဟုု ေျပာသည္။
ရန္ကုန္သူ ျဖဴျဖဴကလည္း “သမီးက ဒီအလုပ္ကို ရန္ကုန္မွာကတည္းက လုပ္တာပါ။ မဲေဆာက္မွာက လိမၼာရင္ေငြစုၿပီး အိမ္ကိုေငြပို႔ႏိုင္ေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ျပည့္တန္ဆာလုပ္တဲ့ လူမ်ားၿပီး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တဲ့ လူေတြကနည္းေတာ့ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္ကို လာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာက ဆယ္အိမ္မႉး၊ ရာအိမ္မႉး၊ ရဲ၊ မီးသတ္ေတြက အလကားေခၚတာကမ်ားေတာ့ ဒီဘက္ထြက္လာတာက ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး မဲေဆာက္ကို အရင္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ ဒီမွာက ပုလိပ္ေၾကးေလာက္ပဲေပးရတယ္။ဒါကို က်မတို႔ နားလည္ပါတယ္။ ဖာသည္နဲ႔ရဲဆိုတာက ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီပဲ” ဟု ေျပာသည္။
အလုပ္သမား ျမန္မာျပည့္တန္ဆာမ်ားလည္းရွိအေျခေနအရပ္ရပ္၏ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမ်ားမွ အလုပ္သမမ်ားလည္း ျပည့္တန္ဆာေလာကအတြင္း ေရာက္ရွိမႈမ်ားရွိသည္။ ျပည္တြင္းရွိ မိဘမ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာမ်ားအျပင္ တရားမ၀င္ ထီေလာင္းကစားမႈမ်ားေၾကာင့္ အုိးေပ်ာက္၊ အိမ္ေပ်ာက္ျဖစ္ကာ ပို႔သမွ်ေငြ အလ်ဥ္မမီျဖစ္ၿပီး ေငြေနာက္ လိုက္ရင္းျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္သြား သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္ဟု အိမ္ရုံတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦးကလည္း ေျပာသည္္။
မဲေဆာက္ရွိ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲထိုးမ်ားတြင္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ အေၾကာင္းကို စားပြဲထိုးျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မႏြဲ႕က “တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေရာက္ခါစမွာ ရွက္ေတာ့ ႐ုိး႐ုိးစားပြဲထိုးပဲလုပ္တယ္။ အိမ္က ခဏခဏ ပိုက္ဆံမွာတာလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကလည္းမဲေဆာက္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္နဲ႔ ေနခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အရင္ေရာက္တဲ့သူေတြကလည္း စည္း႐ုံးေတာ့၊ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ မနက္ (၂)နာရီဆိုရင္ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ လိုက္အိပ္ေတာ့ တေခါက္ကို(၁,၀၀၀) ေလာက္ရတယ္။ ဆိုင္မွာရတဲ့လခက (၁) လ သုံးေလးေထာင္ထက္ မပိုဘူး။ ဒီလိုပဲ အတုျမင္အတတ္သင္ရာကေန ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ အႏွိပ္သည္ေလာကမွာလည္း ေငြရလြယ္ေတာ့ ဗမာျပည္ကလာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တေန႔ထက္တေန႔ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ အႏွိပ္သည္ေတြက် ေေတာ့ တခါႏွိပ္ရင္ (၂) နာရီကို ဘတ္ (၂၄၀)ကိုယ္က (၁၀၀) ပဲရတယ္၊ က်န္တာက အလုပ္ရွင္ ယူတယ္။ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးကိုေတာ့ သူတို႔တာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီကေန အစျပဳၿပီး ေနာက္ဆုံးကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ဘြဲ႕ရမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာမမ်ားပါ ျပည့္တန္ဆာျဖစ္
ျမန္မာျပည့္တန္ဆာေလာကတြင္ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသူမ်ား၊ ျပည္တြင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ သူနာျပဳျဖစ္ခဲ့သူမ်ား၊ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ သည့္ ရေနာင္း၊ မဲေဆာက္၊မယ္ဆိုင္ေဒသမ်ားႏွင့္ ဘန္ေကာက္တြင္ အမ်ားအျပားလုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို မိစန္းဟု အမည္ခံယူထားသည့္မဲေဆာက္ေရာက္ အထက္တန္းျပဆရာမ တဦးကလည္း ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
သူမက “ဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးလုပ္စရာ အလုပ္မရွိဘူး။ ရွိျပန္ေတာ့လည္း၀န္ထမ္းလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဘယ္လိုမွဆက္စပ္လို႔ မရဘူး။ လက္ရွိျမန္မာျပည္အေျခေနနဲ႔ဆိုရင္ လူေမႊးေျပာင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔၊ က်မတို႔က စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္ေတြပါ။ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းဆရာမေတာင္ လူေမႊးမေျပာင္ဘူးဆိုေတာ့ သာမန္လူဆိုရင္ ပိုဆိုးၿပီေပါ့။ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး ဖာသည္ လုပ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး က်မကိုအျပစ္ေျပာတဲ့လူလည္း ရွိပါတယ္။ က်မ သူတို႔ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္မေလးဂ်မ္းသီခ်င္းထဲကလိုေပါ့၊ ဂ်င္ဆိုတာ သူ႔ဖာသာသူ မလည္တတ္ပါဘူး။ လည္ေအာင္ဖန္တီးေပးတဲ့ အဓိကတရားခံ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဂ်င္မေလးေတြ ကံေကာင္းလာမွာပါ” ဟုေျပာသည္။
(ဤသတင္းေဆာင္းပါးပါ ကာယကံရွင္မ်ား၏အမည္ရင္းမ်ားကုိ လႊဲေျပာင္းထားသည္)
http://www.khitpyaing.org/
Wednesday, September 3, 2008
ေလာ္စပီကာ သံတမန္ေရးႏွင့္ ဥပေဒနည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ေလာ္စပီကာ သံတမန္ေရးႏွင့္ ဥပေဒနည္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး
ရဲနည္၊ စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၀၈
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကုလသမဂၢ အထူသံကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ အီဗရာဟင္ ဂမ္ဘာရီႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီး အပတ္စဥ္ သူ႔ထံပို႔ေပးေနရသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကိုလည္း လက္ခံရန္ ျငင္းပယ္ကာ ဆက္လက္ အသံတိတ္ဆႏၵျပပြဲ ဆင္ေနသည္ဟု အတည္မျပဳႏိုင္သည့္ သတင္းမ်ား ၾကားလာရသည္။ ေဒၚစုက မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဤသို႔ျပဳမူေနပါသနည္းဟု ေမးခြန္းမ်ားျဖစ္လာရသလို၊ သူ၏ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ရွိလာၾကသည္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD)၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းသို႔ ေျပာၾကားရာတြင္ ယခု ေနာက္ဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ျငင္းဆန္အာခံမႈသည္ သူ႔ကို ဆက္လက္ဖမ္းဆီးထားျခင္း၊ သူ႔ကို ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကူညီေပးေနသည့္ သူမ်ားအေပၚ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ျပဳေနသည္ကို မေက်နပ္၍ ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေျပာလာခဲ့သည္။ သူ၏ ကုိယ္ေရးကိစၥ ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူမ်ားသည္ မည္သည့္စြပ္စြဲခ်က္မ်ားႏွင့္မွ် အေရးယူခံထားရျခင္း မရွိၾကေသာ္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားက အထူးကန္႔ သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ား ျပဳထားၾကသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လြန္ခဲ့သည့္ေမလက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္းကို အာဏာပိုင္မ်ားက တႏွစ္ထပ္မံ တိုးလိုက္ျပန္သည္။ ေဒၚစုက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ဒီပဲယင္း ေသြးထြက္သံယို တိုက္ခိုက္လုပ္ၾကံမႈအၿပီး ကာလမွစ၍ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာက သူ႔ကို လႊတ္ေပးရန္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားထံ ေတာင္းဆိုေနၾကသည့္ၾကားမွ၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္းကို ထပ္မံမတိုးရန္ ေမတၱာရပ္ခံေနသည့္ၾကားမွ ဤသို႔ ထပ္တိုး၍ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီ/ခ်ဳပ္ကမူ ေဒၚစုကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားျခင္းသည္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ မညီေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္အေပၚ အယူခံမႈကို လက္ခံပါရန္ စစ္အစိုးရထံသို႔ ေတာင္းဆိုေနခဲ့သည္။ ေဒၚစုက မစၥတာဂမ္ဘာရီ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မလာမီ ကာလေလးတြင္ပင္ ေဒၚစုက သူ႔ေရွ႔ေနႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုထိန္းသိမ္းထားသည့္ အမႈေၾကာင္း အေပၚလည္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့ေသးသည္။
ေဒၚစုက ကုလသမဂၢ အထူးသံကိုယ္စားလွယ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ျငင္းဆန္ၿပီးခဲ့သည့္ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ခံထားရသည့္ အေျခအေန၊ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆံုးရႈံးေနရသည့္ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုး ျပသႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဒီ/ခ်ဳပ္မွ သူ၏ ေရွ႔ေနက ေျပာျပသည္။ ပံုမွန္အေျခအေနတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္မွ ထြက္ခြါသြားလာရန္ ပိတ္ပင္ထားၿပီး၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသံမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ကိုလည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရက ခ်မွတ္ထားသည့္ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း အလြယ္တကူပင္ လ်စ္လ်ဴရႈထား ေနခဲ့သည္။ ဒီ/ခ်ဳပ္အဖြဲ႔၏ ေရွ႕ေနက ေျပာရာတြင္ ကုလသမဂၢ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ စစ္အစိုးရ၏ ၀န္ထမ္းမ်ားက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေလာ္စပီကာ ေအာ္၍ ထြက္ေတြ႔ရန္ ေျပာဆိုတိုက္တြန္းျခင္းသည္ စစ္အစိုးရက ခ်မွတ္ထားသည့္ “ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားမႈမ်ားကို ဆန္႔က်င္ခ်ဳိးေဖာက္ရန္ အတင္းအက်ပ္တိုက္တြန္းမႈ” ပင္ ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္။
ဤအေနအထား အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မစၥတာဂမ္ဘာရီႏွင့္ မေတြ႔ဆံုဘဲ ေနခဲ့ျခင္းသည္ လံုး၀ တရား မွ်တေနသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ မစၥတာဂမ္ဘာရီသည္ ေဒၚစုလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည့္သူ ျဖစ္သင့္ၿပီး၊ သူ႔ကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားရန္ စစ္အစိုးရကို အေၾကာင္းျပခ်က္ရေစမည့္ အျပဳအမူကို ျပဳမူရန္ တိုက္တြန္းသူ မျဖစ္သင့္ေပ။
ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းမႈမ်ား စတင္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ပထမအဆင့္ျဖစ္သည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကမၻာ့ဦးေဆာင္အဖြဲ႔ႀကီး ကုလသမဂၢက ျမန္မာ့အေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္တြင္ မစြမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနရပံုက တျဖည္းျဖည္း ထင္ရွားလာေနသည္။ ကုလသမဂၢက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂,၀၀၀ ေက်ာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရံုမွ်မက ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလက က်င္းပခဲ့သည့္ ဆႏၵခံယူပြဲတြင္လည္း “လြတ္လပ္၊ တရားမွ်တသည့္” က်င့္ထံုးမ်ားအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေစရန္ စစ္အစိုးရကို တိုက္တြန္းနားခ်ျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ပါ။ စစ္အစိုးရက သူထင္သလိုသာ စိတ္ႀကိဳက္ျပဳမူေနခဲ့သည္။
ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ႀကီးကိုလည္း စစ္အစိုးရကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ္ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာက်င့္သံုးပါရန္ တိုက္တြန္းရေတာ့မည့္ဟန္ ျဖစ္ေနသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ားမွာ မတရားဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းထားျခင္း ခံရသည္မွာ ၾကာျမင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢက ဤသို႔ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွသည့္ အေျခအေနကိုလည္း မည္သို႔မွ် တိုးတက္မႈရရွိေအာင္ မစြမ္းသာခဲ့။ နီးစပ္သူ မိသားစု၀င္မ်ား၏ အဆိုအရ ယခုအခါ ထိန္းသိမ္းခံထားရသူ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သူတို႔ကို လူအမ်ားေရွ႔တြင္ တရား၀င္ တရားခံုရံုးတင္စစ္ေဆးရန္၊ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ဥပေဒမ်ားအရ သူတို႔၏အခြင့္အေရး မ်ား ခံစားခြင့္ရရွိေစရန္ ေတာင္းဆိုေနၾကသည္ဟု ၾကားသိေနရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မစၥတာ ဂမ္ဘာရီ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္တြင္ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနမႈ၊ ဥပေဒအတိုင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကင္းမဲ့ေနမႈတို႔ကို အေလးထား ေျပာဆိုကိုင္တြယ္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွ်မက စစ္အစိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံအဖြဲ႔မ်ားအၾကား ေတြ႔ဆံုညိႇႏိႈင္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ သူ႔အေပၚ တာ၀န္ေပးအပ္ခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၿပီး၊ စစ္အစိုးရ အလိုက် ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရ က်င္းပမည့္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို ကူညီေပးရန္ပင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ေသးသည္။
မစၥတာဂမ္ဘာရီက ယခုအခ်ိန္တိုင္ ယခုခရီးစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိသည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည္ကို မၾကားၾကရေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မည္သည့္ေအာင္ျမင္မႈမွ် မရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ကုလသမဂၢႏွင့္ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႔ (အာဆီယံ)တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနမ်ားကို မည္သို႔ေက်ာ္လႊား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ကို ပြင့္လင္းရိုးသားစြာႏွင့္ တြန္းတြန္း တိုက္တိုက္ ေျပာဆိုေဆာင္ရြက္ၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
ယခုအခ်ိန္သည္ ကုလသမဂၢႏွင့္ ၎၏ “ျမန္မာ့မိတ္ေဆြႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႔”တို႔က စစ္အစိုးရ၏ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကို သူ၏ ေနျပည္ေတာ္၀ပ္က်င္းမွ ထြက္လာ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပါရန္ ေတာင္းဆိုၾကရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ယခုအခ်ိန္သည္ ေလာ္စပီကာ အမွန္တကယ္ သံုးရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။
ရဲနည္ေရးသားသည့္ Loudspeaker Diplomacy vs. the Rule of Law ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
http://www.irrawaddy.org/bur
ရဲနည္၊ စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၀၈
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကုလသမဂၢ အထူသံကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ အီဗရာဟင္ ဂမ္ဘာရီႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ျငင္းပယ္ခဲ့ၿပီး အပတ္စဥ္ သူ႔ထံပို႔ေပးေနရသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကိုလည္း လက္ခံရန္ ျငင္းပယ္ကာ ဆက္လက္ အသံတိတ္ဆႏၵျပပြဲ ဆင္ေနသည္ဟု အတည္မျပဳႏိုင္သည့္ သတင္းမ်ား ၾကားလာရသည္။ ေဒၚစုက မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဤသို႔ျပဳမူေနပါသနည္းဟု ေမးခြန္းမ်ားျဖစ္လာရသလို၊ သူ၏ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ရွိလာၾကသည္။
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD)၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းသို႔ ေျပာၾကားရာတြင္ ယခု ေနာက္ဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ျငင္းဆန္အာခံမႈသည္ သူ႔ကို ဆက္လက္ဖမ္းဆီးထားျခင္း၊ သူ႔ကို ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကူညီေပးေနသည့္ သူမ်ားအေပၚ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ျပဳေနသည္ကို မေက်နပ္၍ ျဖစ္ဖြယ္ရွိသည္ဟု ေျပာလာခဲ့သည္။ သူ၏ ကုိယ္ေရးကိစၥ ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူမ်ားသည္ မည္သည့္စြပ္စြဲခ်က္မ်ားႏွင့္မွ် အေရးယူခံထားရျခင္း မရွိၾကေသာ္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားက အထူးကန္႔ သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ား ျပဳထားၾကသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လြန္ခဲ့သည့္ေမလက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္းကို အာဏာပိုင္မ်ားက တႏွစ္ထပ္မံ တိုးလိုက္ျပန္သည္။ ေဒၚစုက ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ဒီပဲယင္း ေသြးထြက္သံယို တိုက္ခိုက္လုပ္ၾကံမႈအၿပီး ကာလမွစ၍ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာက သူ႔ကို လႊတ္ေပးရန္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားထံ ေတာင္းဆိုေနၾကသည့္ၾကားမွ၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္သက္တမ္းကို ထပ္မံမတိုးရန္ ေမတၱာရပ္ခံေနသည့္ၾကားမွ ဤသို႔ ထပ္တိုး၍ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒီ/ခ်ဳပ္ကမူ ေဒၚစုကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားျခင္းသည္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ မညီေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားသည့္အေပၚ အယူခံမႈကို လက္ခံပါရန္ စစ္အစိုးရထံသို႔ ေတာင္းဆိုေနခဲ့သည္။ ေဒၚစုက မစၥတာဂမ္ဘာရီ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ မလာမီ ကာလေလးတြင္ပင္ ေဒၚစုက သူ႔ေရွ႔ေနႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ခဲ့ၿပီး သူ႔ကိုထိန္းသိမ္းထားသည့္ အမႈေၾကာင္း အေပၚလည္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ခဲ့ေသးသည္။
ေဒၚစုက ကုလသမဂၢ အထူးသံကိုယ္စားလွယ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ျငင္းဆန္ၿပီးခဲ့သည့္ေနာက္ပိုင္း သူ႔ကို တင္းက်ပ္စြာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ခံထားရသည့္ အေျခအေန၊ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆံုးရႈံးေနရသည့္ အေျခအေနကို မီးေမာင္းထိုး ျပသႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဒီ/ခ်ဳပ္မွ သူ၏ ေရွ႔ေနက ေျပာျပသည္။ ပံုမွန္အေျခအေနတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္မွ ထြက္ခြါသြားလာရန္ ပိတ္ပင္ထားၿပီး၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသံမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ကိုလည္း ပိတ္ပင္တားျမစ္ထားခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရက ခ်မွတ္ထားသည့္ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း အလြယ္တကူပင္ လ်စ္လ်ဴရႈထား ေနခဲ့သည္။ ဒီ/ခ်ဳပ္အဖြဲ႔၏ ေရွ႕ေနက ေျပာရာတြင္ ကုလသမဂၢ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ စစ္အစိုးရ၏ ၀န္ထမ္းမ်ားက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေလာ္စပီကာ ေအာ္၍ ထြက္ေတြ႔ရန္ ေျပာဆိုတိုက္တြန္းျခင္းသည္ စစ္အစိုးရက ခ်မွတ္ထားသည့္ “ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားမႈမ်ားကို ဆန္႔က်င္ခ်ဳိးေဖာက္ရန္ အတင္းအက်ပ္တိုက္တြန္းမႈ” ပင္ ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္။
ဤအေနအထား အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မစၥတာဂမ္ဘာရီႏွင့္ မေတြ႔ဆံုဘဲ ေနခဲ့ျခင္းသည္ လံုး၀ တရား မွ်တေနသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ မစၥတာဂမ္ဘာရီသည္ ေဒၚစုလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးရမည့္သူ ျဖစ္သင့္ၿပီး၊ သူ႔ကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားရန္ စစ္အစိုးရကို အေၾကာင္းျပခ်က္ရေစမည့္ အျပဳအမူကို ျပဳမူရန္ တိုက္တြန္းသူ မျဖစ္သင့္ေပ။
ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းမႈမ်ား စတင္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ ပထမအဆင့္ျဖစ္သည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကမၻာ့ဦးေဆာင္အဖြဲ႔ႀကီး ကုလသမဂၢက ျမန္မာ့အေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္တြင္ မစြမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနရပံုက တျဖည္းျဖည္း ထင္ရွားလာေနသည္။ ကုလသမဂၢက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂,၀၀၀ ေက်ာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရံုမွ်မက ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလက က်င္းပခဲ့သည့္ ဆႏၵခံယူပြဲတြင္လည္း “လြတ္လပ္၊ တရားမွ်တသည့္” က်င့္ထံုးမ်ားအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေစရန္ စစ္အစိုးရကို တိုက္တြန္းနားခ်ျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ပါ။ စစ္အစိုးရက သူထင္သလိုသာ စိတ္ႀကိဳက္ျပဳမူေနခဲ့သည္။
ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔ႀကီးကိုလည္း စစ္အစိုးရကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ္ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လိုက္နာက်င့္သံုးပါရန္ တိုက္တြန္းရေတာ့မည့္ဟန္ ျဖစ္ေနသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ားမွာ မတရားဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းထားျခင္း ခံရသည္မွာ ၾကာျမင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ကုလသမဂၢက ဤသို႔ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လွသည့္ အေျခအေနကိုလည္း မည္သို႔မွ် တိုးတက္မႈရရွိေအာင္ မစြမ္းသာခဲ့။ နီးစပ္သူ မိသားစု၀င္မ်ား၏ အဆိုအရ ယခုအခါ ထိန္းသိမ္းခံထားရသူ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သူတို႔ကို လူအမ်ားေရွ႔တြင္ တရား၀င္ တရားခံုရံုးတင္စစ္ေဆးရန္၊ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ဥပေဒမ်ားအရ သူတို႔၏အခြင့္အေရး မ်ား ခံစားခြင့္ရရွိေစရန္ ေတာင္းဆိုေနၾကသည္ဟု ၾကားသိေနရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မစၥတာ ဂမ္ဘာရီ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္တြင္ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ႏိုင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနမႈ၊ ဥပေဒအတိုင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကင္းမဲ့ေနမႈတို႔ကို အေလးထား ေျပာဆိုကိုင္တြယ္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွ်မက စစ္အစိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံအဖြဲ႔မ်ားအၾကား ေတြ႔ဆံုညိႇႏိႈင္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ သူ႔အေပၚ တာ၀န္ေပးအပ္ခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့ၿပီး၊ စစ္အစိုးရ အလိုက် ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရ က်င္းပမည့္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို ကူညီေပးရန္ပင္ ကမ္းလွမ္းခဲ့ေသးသည္။
မစၥတာဂမ္ဘာရီက ယခုအခ်ိန္တိုင္ ယခုခရီးစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည့္ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိသည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုသည္ကို မၾကားၾကရေသးပါ။ အေၾကာင္းမွာ မည္သည့္ေအာင္ျမင္မႈမွ် မရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ကုလသမဂၢႏွင့္ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အေရွ႔ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႔ (အာဆီယံ)တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာျဖစ္ေနသည့္ အေျခအေနမ်ားကို မည္သို႔ေက်ာ္လႊား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ကို ပြင့္လင္းရိုးသားစြာႏွင့္ တြန္းတြန္း တိုက္တိုက္ ေျပာဆိုေဆာင္ရြက္ၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
ယခုအခ်ိန္သည္ ကုလသမဂၢႏွင့္ ၎၏ “ျမန္မာ့မိတ္ေဆြႏိုင္ငံမ်ားအဖြဲ႔”တို႔က စစ္အစိုးရ၏ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊကို သူ၏ ေနျပည္ေတာ္၀ပ္က်င္းမွ ထြက္လာ၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပါရန္ ေတာင္းဆိုၾကရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ယခုအခ်ိန္သည္ ေလာ္စပီကာ အမွန္တကယ္ သံုးရေတာ့မည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။
ရဲနည္ေရးသားသည့္ Loudspeaker Diplomacy vs. the Rule of Law ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
http://www.irrawaddy.org/bur
Loudspeaker Diplomacy vs. the Rule of Law
Loudspeaker Diplomacy vs. the Rule of Law
By YENI Monday, September 1, 2008
More than a week after Aung San Suu Kyi apparently refused to meet with UN envoy Ibrahim Gambari, rumors that she is continuing her silent protest—by rejecting her weekly supply of food—have raised questions about her motives, as well as concerns about her health.
Officials from her party, the National League for Democracy (NLD), told The Irrawaddy that Suu Kyi’s latest act of defiance may be linked to her continuing detention and the harassment of her housekeepers, who are subjected to stringent restrictions by the military authorities, despite the fact that they have not been charged with any offense.
Suu Kyi’s confinement to her lakeside home in Rangoon was extended in May, despite international pleas to the ruling generals to end her latest stretch of detention, which began in May 2003.
The NLD insists that her ongoing house arrest is illegal and has demanded that the junta accept an appeal against her detention. Suu Kyi met with her lawyer to discuss the case just before Gambari started his latest Burma visit.
When Suu Kyi failed to appear for a meeting with the UN envoy, it served to highlight the nature of the severe constraints placed upon her freedom, said lawyers for the NLD. Under normal circumstances, Suu Kyi is forbidden to leave her home or have any contact with foreign diplomats.
However, the junta conveniently ignores these rules when it suits its own purposes. NLD lawyers noted that when UN and military officials appeared outside her home with loudspeakers, they were trying to get her to do something that “would have forced her to violate the restrictions” imposed on her by the regime.
Suu Kyi was thus perfectly justified in declining to meet with Gambari, who is supposed to be working for her release—not providing the regime with a pretext for continuing her detention.
The UN Security Council has repeatedly stated that Suu Kyi’s release is a necessary first step towards political dialogue and reconciliation in Burma. But the world body is looking increasingly ineffectual in its efforts to get results in the country. It has failed not only to secure the release of more than 2,000 political prisoners, but also to ensure that a referendum held in May met even the most basic standards for a “free and fair” vote.
It seems that the UN, like the junta, badly needs to be reminded of its own rules.
Political activists in Burma have suffered prolonged and unlawful detentions, and the UN has done virtually nothing to change this sad state of affairs. According to family sources, the leaders of the 88 Generation Students group are calling for open trials and protections which guarantee their rights under the prison law.
However, Gambari, on his latest visit to Burma, failed to focus on the current lack of political freedom and rule of law. Instead of working to fulfill his mandate to negotiate between the military regime and the opposition, he followed a schedule set by the junta and offered to help prepare for regime-controlled elections in 2010.
Gambari still has no comment about what, if anything, his trip accomplished. It is time for the UN, as well as China, India and the Association of Southeast Asian Nations, to speak out sincerely and energetically about how to break Burma’s political deadlock.
The UN and its “Group of Friends on Myanmar” must call on Burma’s supreme military leader, Snr-Gen Than Shwe, to come out of his bunker in Naypyidaw and begin a dialogue with Suu Kyi. This time, they might be justified in using a loudspeaker.
http://www.irrawaddy.org/
By YENI Monday, September 1, 2008
More than a week after Aung San Suu Kyi apparently refused to meet with UN envoy Ibrahim Gambari, rumors that she is continuing her silent protest—by rejecting her weekly supply of food—have raised questions about her motives, as well as concerns about her health.
Officials from her party, the National League for Democracy (NLD), told The Irrawaddy that Suu Kyi’s latest act of defiance may be linked to her continuing detention and the harassment of her housekeepers, who are subjected to stringent restrictions by the military authorities, despite the fact that they have not been charged with any offense.
Suu Kyi’s confinement to her lakeside home in Rangoon was extended in May, despite international pleas to the ruling generals to end her latest stretch of detention, which began in May 2003.
The NLD insists that her ongoing house arrest is illegal and has demanded that the junta accept an appeal against her detention. Suu Kyi met with her lawyer to discuss the case just before Gambari started his latest Burma visit.
When Suu Kyi failed to appear for a meeting with the UN envoy, it served to highlight the nature of the severe constraints placed upon her freedom, said lawyers for the NLD. Under normal circumstances, Suu Kyi is forbidden to leave her home or have any contact with foreign diplomats.
However, the junta conveniently ignores these rules when it suits its own purposes. NLD lawyers noted that when UN and military officials appeared outside her home with loudspeakers, they were trying to get her to do something that “would have forced her to violate the restrictions” imposed on her by the regime.
Suu Kyi was thus perfectly justified in declining to meet with Gambari, who is supposed to be working for her release—not providing the regime with a pretext for continuing her detention.
The UN Security Council has repeatedly stated that Suu Kyi’s release is a necessary first step towards political dialogue and reconciliation in Burma. But the world body is looking increasingly ineffectual in its efforts to get results in the country. It has failed not only to secure the release of more than 2,000 political prisoners, but also to ensure that a referendum held in May met even the most basic standards for a “free and fair” vote.
It seems that the UN, like the junta, badly needs to be reminded of its own rules.
Political activists in Burma have suffered prolonged and unlawful detentions, and the UN has done virtually nothing to change this sad state of affairs. According to family sources, the leaders of the 88 Generation Students group are calling for open trials and protections which guarantee their rights under the prison law.
However, Gambari, on his latest visit to Burma, failed to focus on the current lack of political freedom and rule of law. Instead of working to fulfill his mandate to negotiate between the military regime and the opposition, he followed a schedule set by the junta and offered to help prepare for regime-controlled elections in 2010.
Gambari still has no comment about what, if anything, his trip accomplished. It is time for the UN, as well as China, India and the Association of Southeast Asian Nations, to speak out sincerely and energetically about how to break Burma’s political deadlock.
The UN and its “Group of Friends on Myanmar” must call on Burma’s supreme military leader, Snr-Gen Than Shwe, to come out of his bunker in Naypyidaw and begin a dialogue with Suu Kyi. This time, they might be justified in using a loudspeaker.
http://www.irrawaddy.org/
သူရဲေကာင္းသို႔ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ျခင္း
သူရဲေကာင္းသို႔ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ျခင္း
ျမေၾကးမုံ
ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၀၈
ျမေၾကးမုံ
ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၀၈
သူရဲေကာင္းတေယာက္ကို ဆုံးရႈံးလုိက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ အေမွာင္ထုထဲမွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔ ၊၊
ဒီ့ထက္ဆက္ျပီး ကံဆုိးစရာ မက်န္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို စာနာျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ တဖက္ကေန ေငးေနမိတယ္၊၊ သူရင္ဆုိင္လုိက္ရတဲ့ အဆုံးအရႈံး ဘယ္ေလာက္ ႀကီးတယ္ဆုိတာ တျခား ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလုိပဲ သမီး နားလည္ေပးနုိင္တယ္ေလ၊၊
ဘဘ ကြယ္လြန္ျပီဆုိတဲ့ သတင္းကို ရလုိက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ ျပိဳးျပက္လုိ႔ ေလညင္း ေျဖးေျဖးခ်င္းတိုက္ေနတဲ့ အရမ္းလွတဲ့ ညတညပါ၊၊ လြန္ခဲ့တဲ့ လေပါင္းမ်ားစြာက ဘဘ သမီးတုိ႔ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့တာ ဒီလုိညမ်ိဳးေပါ့၊၊ အႏုပညာသမား စစ္သားႀကီးတေယာက္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္သြားတဲ့သတင္းကို ဘဘအင္မတန္ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးတတ္တဲ့ ဒီလုိညမ်ိဳးမွာပဲ သမီးလက္ခံလုိက္ရတယ္၊၊
ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီးၾကည္ေမာင္ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ေန႔လယ္က ဆုံးသြားၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ျပန္႔သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဘနဲ႔ မုိင္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀းေနတဲ့ ေနရာတခုမွာ သမီးေရာက္ေနတယ္၊၊ သမီးအိပ္မက္ထဲမွာစိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာက လူၾကီးေတြ မ်က္စိမမိွတ္ခင္ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံတခုကို ျမင္သြားရေစခ်င္တာ၊၊ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ နတ္သမီးပုံျပင္ တပုဒ္လုိ မလွခဲ့ပါလား ၊၊
၁၉၃၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ၾကည္ေမာင္ဘ၀နဲ႔ စခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၆၀) ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးခရီး အဆုံးသတ္ သြားျပီေပါ့၊၊ ဘဘ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပင္နီအကၤ်ီေလး တထည္ကေတာ့ ဘဘမိသားစုဆီမွာ က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္၊၊ ဆယ္စုႏွစ္ေျခာက္ခု ေက်ာ္ခဲ့ျပီဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြမွိန္လုိ႔ အသားေတြေတာင္ ေဆြးေကာင္းေဆြးေနမယ့္ ပင္နီအကၤ်ီေလးတထည္ ၊၊
၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အတြင္း၀န္ရုံးကို ၀ိုင္းၾကတုန္းက အလံကိုင္ျပီး တက္လာတဲ့ ဆံပင္တုိတုိ မ်က္ႏွာႏုႏုုေက်ာင္းသားေလးကို သမီးစိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္တယ္၊၊ ေခါင္းကို အရိုက္ခံရလုိ႔ လဲက်သြားတဲ့ ဂ်င္ဆင္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို သူေျပးေပြ႔လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ၀တ္ထားတဲ့ ပင္နီအကၤ်ီ ကလည္း နံပါတ္တုတ္စာမိလုိ႔ စုတ္ျပတ္ျပဲက်ျပီး တကိုယ္လုံးလည္း နာေနျပီ၊၊ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ လဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဟာ ေနာက္နာရီပုိင္း အတြင္း ေဆးရုံၾကီးမွာ ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာေရာ၊ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္တဲ့အခါ ဒီလမ္းဟာ က်ဆုံးသူသူငယ္ခ်င္းရဲ႕နာမည္ကို စြဲျပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းလုိ႔ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာေရာ၊ ေနာင္(၅၂)ႏွစ္ၾကာရင္ သူဟာ အႏိူင္ရပါတီရဲ႕အၾကီးအကဲ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဒီ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ေအာင္ပဲြခံမိန္႔ခြန္းတခုကို ေပးရလိမ့္မယ္ ဆုိတာကိုေရာ ဘာမွမသိေသးတဲ့ လူငယ္ေလး တေယာက္၊၊
ေနာင္တခ်ိန္မွာ သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္သြားၾကမယ့္ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာကို ေက်ာင္းေနဖက္အျဖစ္ ဆုံဆည္းခဲ့ရတဲ့ ဘဘဟာ ျမန္မာျပည္အေပၚ ရူးရူးမုိက္မိုက္ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စိတ္လုိလက္ရရိွတုိင္း ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္၊၊
ေခါင္းတုံးဆံေတာက္နဲ႔ ပင္နီအကၤ်ီ ခ်ည္ၾကမ္းပုဆုိးနဲ႔၊ ျပည္တြင္းျဖစ္ခုံဖိနပ္ကို အၿမဲစီးတတ္တဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (ဂ)ရက္ေန႔မွာ ဤေန႔သည္ ငါတုိ႔ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူေသာေန႔ ျဖစ္သည္၊၊ သတိရၾကပါ ဆုိတဲ့ စာတန္းကို သူ႔အခန္း၀မွာ ကပ္ျပီး တေနကုန္ အခန္းေအာင္း ေနတတ္တဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊၊
ေယာလုံခ်ည္တပတ္ႏြမ္းနဲ႔ လမ္းသြားရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ စိုက္စုိက္စိုက္စိုက္ သြားတတ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ မ်က္ႏွာ မလန္းမဆန္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိရင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ျပန္လွည့္လာျပီး ခင္ဗ်ား ဘာအခက္အခဲရိွလဲ၊ ဘိုင္က်ေနရင္ က်ေနာ့္မွာ ပုိက္ဆံအနည္းအက်ဥ္း ရိွပါေသးတယ္ လုိ႔ ဒဲ့ဒိုးၾကီး ဖြင့္ေမးတတ္တဲ့ ကိုေအာင္ဆန္း၊၊
ေရႊတိဂုံဘုရားၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔က အိမ္တအိမ္မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားတာကို ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိမထားမိလုိက္ဘူး၊၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔မွာဘဲ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ႔ ရုံးခန္းထဲကို ေက်ာင္းသားတေယာက္ ၀င္လာခဲ့တယ္၊၊ ေအးေဆး တည္ျငိမ္သေလာက္ အၿမဲ စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာ အပ္ေနတတ္တဲ့၊ စကားနည္းလွတဲ့ ဒီေက်ာင္းသားဟာ မ်က္ႏွာျဖဴ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကို ရင္ဆုိင္ေတြ႔ျပီး သြားေလသူ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနာက္ဆုံး ဧကရာဇ္မင္းျမတ္ရဲ႔ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ၾကီး စုဖုရားလတ္ ဒီေန႔ဘဲ နတ္ရြာစံခဲ့ျပီမုိ႔ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ေပးဖုိ႔ အေရးဆုိေတာ့တယ္၊၊
ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ရဲ႔ အင္ပါယာပိုင္နက္ထဲမွာ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံငယ္တခုက ေက်ာင္းသားကေလးက သူတို႔ ႏုိင္ငံကို ေနာက္ဆုံးအုပ္ခ်ဴပ္သြားခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ဘုရင္ရဲ႔ မိဖုရားအတြက္ တုိင္းျပည္ကိုယ္စား လာအေရးဆုိတာကို အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္လုိက္သလဲဆုိတာ ဘဘတုိ႔ လူၾကီးေတြေျပာမျပခဲ့ရင္ သမီးတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ခန္႔မွန္းသိႏိုင္မွာလဲ၊၊
သူအုပ္ခ်ဴပ္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဒီလုိေက်ာင္းသားမ်ိဳး ရိွေနတာကို အားရဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္ေပးဖို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သေဘာတူလိုက္တယ္တဲ့၊၊ ဒီေက်ာင္းသားဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ သံအမတ္ၾကီးဦးအုန္း အျဖစ္ ထင္ရွားလာတယ္ ဆိုတာ ဆက္ျပီး သိလုိက္ရေတာ့ သမီး မအ့ံၾသေတာ့ပါဘူး၊၊
(စာတည္းမွတ္ခ်က္- ဦးတင့္ေဆြ (၁၉၀၆-၁၉၅၃) ျဖစ္တယ္လို႔ ၀ိုင္းေတာ္သား ဗိုျဖဴက ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ဦးအုန္း (၁၉၁၃-၁၉၈၀) က အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၂၅ တုန္းက ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ တဲ့)
ဒီလုိလူမ်ိဴးေတြ ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဟာ တခ်ိန္မွာ ဦးၾကည္ေမာင္ျဖစ္လာမယ့္ လူငယ္ေလးတေယာက္ကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္တာလည္း သမီး မအ့ံၾသေတာ့ပါဘူး၊၊
ျမန္မာျပည္ၾကီးရဲ႔ အလွဆုံးေန႔ေတြတုန္းက ဘဘရုပ္ပုံလႊာကို သမီးသတိရတယ္၊၊
ေရြးေကာက္ပဲြႏုိင္ျပီးစ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဂႏီၶခန္းမမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကတုန္းကေလ၊၊
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထဲကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ ၀င္လာတုိင္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း နဲ႔ အားေပးေနၾကတဲ့ လူထုၾကီး၊၊ လုံျခံဳေရးတာ၀န္ယူေပးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ လူအုပ္ၾကီးဆီက တညီတညြတ္တည္း အားေပးေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ၾကက္သီးထစရာ အသံေတြ၊၊
လုပ္စရာရိွတာ ရဲရဲလုပ္
ေျပာစရာရိွတာ ရဲရဲေျပာ
ေတာင္းစရာရိွတာ ရဲရဲေတာင္း
အဖဲြ႔ခ်ဴပ္ေနာက္မွာ လူထုရိွတယ္
အဖဲြ႔ခ်ဴပ္ေနာက္မွာ လူထုရိွတယ္
တုတ္ေကာက္ကို အားျပဳျပီး ကားေပၚက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းလာတဲ့ မုိးကုတ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာဦးအုန္းေမာင္ကို ေက်ာင္းသားေတြက အေျပးအလႊား ၀ိုင္းတြဲၾကတယ္၊၊
ရွမ္း၀တ္စုံနဲ႔ ရွမ္းေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ကေတာ့ တညီတညြတ္တည္းလွေနတဲ့ လူထုၾကီးကို သူကျပန္ ဓါတ္ပုံရုိက္ေနတယ္၊၊
ဟုတ္တယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ အလွဆုံးဟာ လူထုၾကီးပဲ၊၊ တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြျပီး အႏိုင္ရ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ စုေ၀းရာကို အားေပးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ လူထုပရိသတ္၊၊
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားျပီး လုံျခံဳေရးတာ၀န္ယူေပးေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေနတဲ့ ပရိသတ္ကို ထိန္းေပးေနတဲ့ သံဃာေတြနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆီက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံေတြ ၾကားထဲကေန ဗဟန္း အမွတ္(၂) မဲဆႏၵနယ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း ၾကည္ေမာင္ဟာ ပရိသတ္ကို လက္ေ၀ွ႔ရမ္း ႏွုတ္ဆက္ျပီး ဂႏီၶခန္းမနား ေလွ်ာက္လာတယ္၊၊
ဘဘရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက လူတုိင္းခ်ီးမြမ္းၾကတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဦးၾကည္ေမာင္အျပံဳးနဲ႔၊၊ ေအးခ်မ္း သန္႔စင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ လူေတြကို ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း အဖိုးၾကီးတေယာက္ရဲ႔အၿပံဳး၊၊ အၿပံဳးလွိဳင္းေၾကာင့္ တြန္႔ေနတဲ့ပါးေရေတြက ထင္းလို႔၊၊ က်ိဳးတဲ့ေနရာ က်ိဳး၊ က်န္တဲ့ ေနရာက်န္ေနတဲ့ သြားေတြက ဘဘျပံဳးလုိက္တုိင္း ေဖြးကနဲေပၚလုိ႔၊၊
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၅၀)ေက်ာ္က ဒီလမ္းေပၚမွာ နံရိုးေတြေၾကမတတ္ အရိုက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား ကေလးဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ေသြးေတြစြန္းခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚမွာပဲ ေအာင္ပဲြခံလူထုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တေက်ာ့ျပန္ ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္၊၊
"က်ေနာ္တုိ႔ကို အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးရင္ ဘယ္အခ်ိန္ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္မလဲ၊၊ အခုခ်က္ျခင္းဖဲြ႔ႏုိင္တယ္၊၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္အခ်ိန္လႊတ္ေပးမလဲ အခုခ်က္ျခင္း လႊတ္ေပးမယ္ …”
ဒီ့ထက္ဆက္ျပီး ကံဆုိးစရာ မက်န္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို စာနာျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ တဖက္ကေန ေငးေနမိတယ္၊၊ သူရင္ဆုိင္လုိက္ရတဲ့ အဆုံးအရႈံး ဘယ္ေလာက္ ႀကီးတယ္ဆုိတာ တျခား ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလုိပဲ သမီး နားလည္ေပးနုိင္တယ္ေလ၊၊
ဘဘ ကြယ္လြန္ျပီဆုိတဲ့ သတင္းကို ရလုိက္တဲ့အခ်ိန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ ျပိဳးျပက္လုိ႔ ေလညင္း ေျဖးေျဖးခ်င္းတိုက္ေနတဲ့ အရမ္းလွတဲ့ ညတညပါ၊၊ လြန္ခဲ့တဲ့ လေပါင္းမ်ားစြာက ဘဘ သမီးတုိ႔ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့တာ ဒီလုိညမ်ိဳးေပါ့၊၊ အႏုပညာသမား စစ္သားႀကီးတေယာက္ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္သြားတဲ့သတင္းကို ဘဘအင္မတန္ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးတတ္တဲ့ ဒီလုိညမ်ိဳးမွာပဲ သမီးလက္ခံလုိက္ရတယ္၊၊
ဒုဗိုလ္မွဴးၾကီးၾကည္ေမာင္ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ေန႔လယ္က ဆုံးသြားၿပီ ဆုိတဲ့သတင္း ျပန္႔သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဘနဲ႔ မုိင္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀းေနတဲ့ ေနရာတခုမွာ သမီးေရာက္ေနတယ္၊၊ သမီးအိပ္မက္ထဲမွာစိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာက လူၾကီးေတြ မ်က္စိမမိွတ္ခင္ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံတခုကို ျမင္သြားရေစခ်င္တာ၊၊ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ နတ္သမီးပုံျပင္ တပုဒ္လုိ မလွခဲ့ပါလား ၊၊
၁၉၃၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ၾကည္ေမာင္ဘ၀နဲ႔ စခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၆၀) ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးခရီး အဆုံးသတ္ သြားျပီေပါ့၊၊ ဘဘ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပင္နီအကၤ်ီေလး တထည္ကေတာ့ ဘဘမိသားစုဆီမွာ က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္၊၊ ဆယ္စုႏွစ္ေျခာက္ခု ေက်ာ္ခဲ့ျပီဆုိေတာ့ အေရာင္ေတြမွိန္လုိ႔ အသားေတြေတာင္ ေဆြးေကာင္းေဆြးေနမယ့္ ပင္နီအကၤ်ီေလးတထည္ ၊၊
၁၉၃၈ ခုႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အတြင္း၀န္ရုံးကို ၀ိုင္းၾကတုန္းက အလံကိုင္ျပီး တက္လာတဲ့ ဆံပင္တုိတုိ မ်က္ႏွာႏုႏုုေက်ာင္းသားေလးကို သမီးစိတ္ထဲမွာ ျမင္ေယာင္တယ္၊၊ ေခါင္းကို အရိုက္ခံရလုိ႔ လဲက်သြားတဲ့ ဂ်င္ဆင္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္ကို သူေျပးေပြ႔လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ၀တ္ထားတဲ့ ပင္နီအကၤ်ီ ကလည္း နံပါတ္တုတ္စာမိလုိ႔ စုတ္ျပတ္ျပဲက်ျပီး တကိုယ္လုံးလည္း နာေနျပီ၊၊ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ လဲေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဟာ ေနာက္နာရီပုိင္း အတြင္း ေဆးရုံၾကီးမွာ ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ္ ဆိုတာေရာ၊ တုိင္းျပည္လြတ္လပ္တဲ့အခါ ဒီလမ္းဟာ က်ဆုံးသူသူငယ္ခ်င္းရဲ႕နာမည္ကို စြဲျပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းလုိ႔ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာေရာ၊ ေနာင္(၅၂)ႏွစ္ၾကာရင္ သူဟာ အႏိူင္ရပါတီရဲ႕အၾကီးအကဲ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဒီ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ေအာင္ပဲြခံမိန္႔ခြန္းတခုကို ေပးရလိမ့္မယ္ ဆုိတာကိုေရာ ဘာမွမသိေသးတဲ့ လူငယ္ေလး တေယာက္၊၊
ေနာင္တခ်ိန္မွာ သမိုင္းစာအုပ္ေတြထဲ ၀င္ေရာက္သြားၾကမယ့္ သူရဲေကာင္းမ်ားစြာကို ေက်ာင္းေနဖက္အျဖစ္ ဆုံဆည္းခဲ့ရတဲ့ ဘဘဟာ ျမန္မာျပည္အေပၚ ရူးရူးမုိက္မိုက္ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စိတ္လုိလက္ရရိွတုိင္း ျပန္ေျပာျပတတ္တယ္၊၊
ေခါင္းတုံးဆံေတာက္နဲ႔ ပင္နီအကၤ်ီ ခ်ည္ၾကမ္းပုဆုိးနဲ႔၊ ျပည္တြင္းျဖစ္ခုံဖိနပ္ကို အၿမဲစီးတတ္တဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (ဂ)ရက္ေန႔မွာ ဤေန႔သည္ ငါတုိ႔ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူေသာေန႔ ျဖစ္သည္၊၊ သတိရၾကပါ ဆုိတဲ့ စာတန္းကို သူ႔အခန္း၀မွာ ကပ္ျပီး တေနကုန္ အခန္းေအာင္း ေနတတ္တဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊၊
ေယာလုံခ်ည္တပတ္ႏြမ္းနဲ႔ လမ္းသြားရင္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ စိုက္စုိက္စိုက္စိုက္ သြားတတ္ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေယာက္ မ်က္ႏွာ မလန္းမဆန္းျဖစ္ေနတာ သတိထားမိရင္ေတာ့ ခ်က္ျခင္း ျပန္လွည့္လာျပီး ခင္ဗ်ား ဘာအခက္အခဲရိွလဲ၊ ဘိုင္က်ေနရင္ က်ေနာ့္မွာ ပုိက္ဆံအနည္းအက်ဥ္း ရိွပါေသးတယ္ လုိ႔ ဒဲ့ဒိုးၾကီး ဖြင့္ေမးတတ္တဲ့ ကိုေအာင္ဆန္း၊၊
ေရႊတိဂုံဘုရားၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔က အိမ္တအိမ္မွာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားတာကို ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတိမထားမိလုိက္ဘူး၊၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔မွာဘဲ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ႔ ရုံးခန္းထဲကို ေက်ာင္းသားတေယာက္ ၀င္လာခဲ့တယ္၊၊ ေအးေဆး တည္ျငိမ္သေလာက္ အၿမဲ စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာ အပ္ေနတတ္တဲ့၊ စကားနည္းလွတဲ့ ဒီေက်ာင္းသားဟာ မ်က္ႏွာျဖဴ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကို ရင္ဆုိင္ေတြ႔ျပီး သြားေလသူ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနာက္ဆုံး ဧကရာဇ္မင္းျမတ္ရဲ႔ အဂၢမေဟသီ မိဖုရားေခါင္ၾကီး စုဖုရားလတ္ ဒီေန႔ဘဲ နတ္ရြာစံခဲ့ျပီမုိ႔ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ေက်ာင္းပိတ္ေပးဖုိ႔ အေရးဆုိေတာ့တယ္၊၊
ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ရဲ႔ အင္ပါယာပိုင္နက္ထဲမွာ ေရာက္ေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံငယ္တခုက ေက်ာင္းသားကေလးက သူတို႔ ႏုိင္ငံကို ေနာက္ဆုံးအုပ္ခ်ဴပ္သြားခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ဘုရင္ရဲ႔ မိဖုရားအတြက္ တုိင္းျပည္ကိုယ္စား လာအေရးဆုိတာကို အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဘယ္လုိတုန္႔ျပန္လုိက္သလဲဆုိတာ ဘဘတုိ႔ လူၾကီးေတြေျပာမျပခဲ့ရင္ သမီးတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ခန္႔မွန္းသိႏိုင္မွာလဲ၊၊
သူအုပ္ခ်ဴပ္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဒီလုိေက်ာင္းသားမ်ိဳး ရိွေနတာကို အားရဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္ေပးဖို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး သေဘာတူလိုက္တယ္တဲ့၊၊ ဒီေက်ာင္းသားဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ သံအမတ္ၾကီးဦးအုန္း အျဖစ္ ထင္ရွားလာတယ္ ဆိုတာ ဆက္ျပီး သိလုိက္ရေတာ့ သမီး မအ့ံၾသေတာ့ပါဘူး၊၊
(စာတည္းမွတ္ခ်က္- ဦးတင့္ေဆြ (၁၉၀၆-၁၉၅၃) ျဖစ္တယ္လို႔ ၀ိုင္းေတာ္သား ဗိုျဖဴက ျပင္ဆင္ပါတယ္။ ဦးအုန္း (၁၉၁၃-၁၉၈၀) က အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၂၅ တုန္းက ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ တဲ့)
ဒီလုိလူမ်ိဴးေတြ ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဟာ တခ်ိန္မွာ ဦးၾကည္ေမာင္ျဖစ္လာမယ့္ လူငယ္ေလးတေယာက္ကို ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္တာလည္း သမီး မအ့ံၾသေတာ့ပါဘူး၊၊
ျမန္မာျပည္ၾကီးရဲ႔ အလွဆုံးေန႔ေတြတုန္းက ဘဘရုပ္ပုံလႊာကို သမီးသတိရတယ္၊၊
ေရြးေကာက္ပဲြႏုိင္ျပီးစ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဂႏီၶခန္းမမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကတုန္းကေလ၊၊
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းထဲကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ ၀င္လာတုိင္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္း နဲ႔ အားေပးေနၾကတဲ့ လူထုၾကီး၊၊ လုံျခံဳေရးတာ၀န္ယူေပးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ လူအုပ္ၾကီးဆီက တညီတညြတ္တည္း အားေပးေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ ၾကက္သီးထစရာ အသံေတြ၊၊
လုပ္စရာရိွတာ ရဲရဲလုပ္
ေျပာစရာရိွတာ ရဲရဲေျပာ
ေတာင္းစရာရိွတာ ရဲရဲေတာင္း
အဖဲြ႔ခ်ဴပ္ေနာက္မွာ လူထုရိွတယ္
အဖဲြ႔ခ်ဴပ္ေနာက္မွာ လူထုရိွတယ္
တုတ္ေကာက္ကို အားျပဳျပီး ကားေပၚက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းလာတဲ့ မုိးကုတ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေဒါက္တာဦးအုန္းေမာင္ကို ေက်ာင္းသားေတြက အေျပးအလႊား ၀ိုင္းတြဲၾကတယ္၊၊
ရွမ္း၀တ္စုံနဲ႔ ရွမ္းေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္ကေတာ့ တညီတညြတ္တည္းလွေနတဲ့ လူထုၾကီးကို သူကျပန္ ဓါတ္ပုံရုိက္ေနတယ္၊၊
ဟုတ္တယ္ ဒီအခ်ိန္မွာ အလွဆုံးဟာ လူထုၾကီးပဲ၊၊ တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ရေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြျပီး အႏိုင္ရ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ စုေ၀းရာကို အားေပးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ လူထုပရိသတ္၊၊
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားျပီး လုံျခံဳေရးတာ၀န္ယူေပးေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြေနတဲ့ ပရိသတ္ကို ထိန္းေပးေနတဲ့ သံဃာေတြနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးဆီက ေကာင္းခ်ီးၾသဘာသံေတြ ၾကားထဲကေန ဗဟန္း အမွတ္(၂) မဲဆႏၵနယ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း ၾကည္ေမာင္ဟာ ပရိသတ္ကို လက္ေ၀ွ႔ရမ္း ႏွုတ္ဆက္ျပီး ဂႏီၶခန္းမနား ေလွ်ာက္လာတယ္၊၊
ဘဘရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚက လူတုိင္းခ်ီးမြမ္းၾကတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဦးၾကည္ေမာင္အျပံဳးနဲ႔၊၊ ေအးခ်မ္း သန္႔စင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ လူေတြကို ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဥပဓိရုပ္ေကာင္းေကာင္း အဖိုးၾကီးတေယာက္ရဲ႔အၿပံဳး၊၊ အၿပံဳးလွိဳင္းေၾကာင့္ တြန္႔ေနတဲ့ပါးေရေတြက ထင္းလို႔၊၊ က်ိဳးတဲ့ေနရာ က်ိဳး၊ က်န္တဲ့ ေနရာက်န္ေနတဲ့ သြားေတြက ဘဘျပံဳးလုိက္တုိင္း ေဖြးကနဲေပၚလုိ႔၊၊
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၅၀)ေက်ာ္က ဒီလမ္းေပၚမွာ နံရိုးေတြေၾကမတတ္ အရိုက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား ကေလးဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ေသြးေတြစြန္းခဲ့တဲ့ လမ္းေပၚမွာပဲ ေအာင္ပဲြခံလူထုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တေက်ာ့ျပန္ ေလ်ာက္လာခဲ့တယ္၊၊
"က်ေနာ္တုိ႔ကို အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးရင္ ဘယ္အခ်ိန္ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္မလဲ၊၊ အခုခ်က္ျခင္းဖဲြ႔ႏုိင္တယ္၊၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဘယ္အခ်ိန္လႊတ္ေပးမလဲ အခုခ်က္ျခင္း လႊတ္ေပးမယ္ …”
ဆုိတဲ့ ရဲရဲေတာက္မိန္႔ခြန္းကို ေျပာသြားတဲ့(၇၀)ေက်ာ္ အဘိုးၾကီးကို ပူပူေႏြးေႏြး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္၊၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦး အဖမ္းခံထားရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖဲြ႔ကို ေလထဲမိုးထဲ မုန္တုိင္းထဲကေန ေရြးေကာက္ပဲြ အႏုိင္ရတဲ့အထိ ဦးေဆာင္ေပးသြားတဲ့ အဘိုးၾကီး၊၊
အတြင္းအျပင္ဖိအားနဲ႔ အတုိက္အခိုက္ ေပါင္းစုံၾကားမွာ လူထုအတြက္ လုပ္စရာရိွတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ေပးသြားတဲ့အဘုိးၾကီးဟာ ေအာင္ပဲြရေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွာလည္း အပုတ္ခတ္ အတုိက္အခိုက္ခံေနရခ်ိန္ဘ၀နဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး၊၊ ေလာကဓံကို ေနာေၾကေနျပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႔ နာမည္ေက်ာ္အျပံဳးနဲ႔၊၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ေတြကို ထပ္ထပ္ႀကံဳခဲ့ရၿပီးတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုတုိ႔ရဲ႔ ရင့္က်က္ျခင္းနဲ႔၊၊
အႏုိင္ရပါတီရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္က အေမးအေျဖလုပ္ေတာ့ ေသြးညီွနဲ႔မျပယ္ေသးတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူသတ္ပဲြကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္၊၊
ခင္ညြန္႔၊ ႏ်ဴရင္ဘတ္စစ္ခုံရုံး ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရႏွစ္ခုဟာ သူရဲေဘာနည္းလွတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ခင္ညြန္႔ကို အိေျႏၵမေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ တတုိင္းျပည္လုံး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္၊၊
ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမရယ္ႏိုင္ဘူး၊၊ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္ရန္ေထာင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ မာရသြန္ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ဘဘ ႏွစ္ ၂၀ က်သြားခဲ့ရတယ္၊၊
ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္ဆိုသလို အင္မတန္ ႏႈတ္လွ်ာ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ ဘဘဟာ စစ္တပ္က အရပ္သားျပည္သူေတြကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြက္ အခဲမေၾကႏုိင္တဲ့စိတ္ကိုေတာ့ လူရိုးၾကီးပီပီ ၾကာၾကာ ဖုံးမထားႏုိင္ခဲ့တာ သမီးနားလည္ပါတယ္၊၊
ဆုံးရွံဴးခဲ့ရတဲ့ လူ႔အသက္ေတြအတြက္၊ ညိႈးႏြမ္းက်ဆင္းခဲ့ရတဲ့ တခါက ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္း ၾကည္ေမာင္ဟာ တရားမွ်တမႈကို ျပန္အလုိရိွမွန္း သမီးတုိ႔ ရိပ္မိၾကတယ္ေလ၊၊
အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လုံးခ်င္းအိမ္ကေလးတလုံးစီမွာ အက်ဥ္းစံဘ၀ကို လက္တဲြျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဦးတင္ဦးနဲ႔ ဦးၾကည္ေမာင္ဆိုတဲ့ စစ္သားေဟာင္းႀကီး ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သမီး ျပန္သတိရတယ္၊၊
အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းပင္ေတြကိုၾကည့္လုိက္၊ ေရေလာင္းလုိက္နဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လွမ္းစကား လက္ဆုံ က်ႏိုင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းရွာၾကတာေတြ၊ တေယာက္လုိအပ္ခ်က္တေယာက္ အျပန္အလွန္ ျဖည့္တင္း ကူညီေပးၾကတာေတြ၊ ေထာင္၀င္စာမွာပါလာတဲ့ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို ကိုယ္မစားရေသးခင္ တေယာက္ဆီ တေယာက္ အရင္ဆုံး လွမ္းပို႔တတ္တာေလးေတြ၊ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္ ပီညဲရုိး အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္ထဲလာေတြ႔ေတာ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အစအနေတြနဲ႔ ရက္ထားတဲ့ ေထာင္တြင္းျဖစ္ ယပ္ေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ရလုိ႔ ေထာင္ပိုင္က အထိတ္တလန္႔ လုိက္သိမ္းတဲ့အခါ " သဲ သဲ ႏုိင္လြန္းတဲ့ဲ့ ေကာင္ေတြကြာ …" လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ျပီး ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ခဲ့ရတာေတြ၊၊
ဘဘကြယ္လြန္ေတာ့ အက်ယ္ခ်ဴပ္ခံေနရတဲ့ ဘဘဦးတင္ဦး စ်ာပနတက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး၊၊ ဇဲြနပဲ ေကာင္းသေလာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္လည္း ႀကီးလြန္းလွတဲ့ ဘဘသူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးဟာ က်န္ရစ္သူ မိသားစုကို အားေပးစကားေျပာဖုိ႔ မရမကအေရးဆုိျပီး ဘဘအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္၊၊
အေစာင့္အၾကပ္ေတြ ျခံရံျပီး အိမ္ထဲ၀င္ လာမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးသူရတင္ဦးကို သမီးစိတ္ထဲက ျမင္ေယာင္အားက် မိပါရဲ႔၊၊ ကိုယ္တုိင္က တႏွစ္ေက်ာ္ အက်ယ္ခ်ဴပ္ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသား အဘိုးၾကီးက စိတ္အားမငယ္တဲ့အျပင္ သြားေလသူ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲ႕ မိသားစုကို အိမ္လာေတြ႔ျပီး အားေပးသြားသတဲ့ေလ၊၊
တုိင္းျပည္နဲ႔အမွန္တရားကို ေလာကဓံေပါင္းစုံၾကားက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ခ်စ္သြားခဲ့တဲ့ ဘဘကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားကလဲြရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီထက္သမီး ဘာမွ ဆက္မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး၊၊
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအေပၚမွာ အၿပံဳးမပ်က္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ေပးႏုိင္သမွ် အတြက္ေရာ၊ လူတုိင္း အေပၚ ႏုိင္ငံတခုအေပၚ ေကာင္းလြန္းခဲ့တာေတြ အတြက္ေရာ ေက်းဇူးစကားေျပာရင္း ဘဘမရိွျခင္းဟာ ျမန္မာျပည္ အတြက္ အဆုံးအရံွဴး အရမ္းႀကီးခဲ့ျပီဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစေတာ့ ၊၊
(၂၀၀၄၊ ဒီဗီြဘီမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္၊ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႔ ဘေလာက္က ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒီကေနပဲ အားလုံးကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။)
http://moemaka.com/
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဦးတင္ဦး အဖမ္းခံထားရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဖဲြ႔ကို ေလထဲမိုးထဲ မုန္တုိင္းထဲကေန ေရြးေကာက္ပဲြ အႏုိင္ရတဲ့အထိ ဦးေဆာင္ေပးသြားတဲ့ အဘိုးၾကီး၊၊
အတြင္းအျပင္ဖိအားနဲ႔ အတုိက္အခိုက္ ေပါင္းစုံၾကားမွာ လူထုအတြက္ လုပ္စရာရိွတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ေပးသြားတဲ့အဘုိးၾကီးဟာ ေအာင္ပဲြရေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွာလည္း အပုတ္ခတ္ အတုိက္အခိုက္ခံေနရခ်ိန္ဘ၀နဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး၊၊ ေလာကဓံကို ေနာေၾကေနျပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ရဲ႔ နာမည္ေက်ာ္အျပံဳးနဲ႔၊၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ေတြကို ထပ္ထပ္ႀကံဳခဲ့ရၿပီးတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုတုိ႔ရဲ႔ ရင့္က်က္ျခင္းနဲ႔၊၊
အႏုိင္ရပါတီရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ကို ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္က အေမးအေျဖလုပ္ေတာ့ ေသြးညီွနဲ႔မျပယ္ေသးတဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူသတ္ပဲြကိစၥကို ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္၊၊
ခင္ညြန္႔၊ ႏ်ဴရင္ဘတ္စစ္ခုံရုံး ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရႏွစ္ခုဟာ သူရဲေဘာနည္းလွတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ခင္ညြန္႔ကို အိေျႏၵမေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ တတုိင္းျပည္လုံး ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္၊၊
ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမရယ္ႏိုင္ဘူး၊၊ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္ရန္ေထာင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ မာရသြန္ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ဘဘ ႏွစ္ ၂၀ က်သြားခဲ့ရတယ္၊၊
ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္ဆိုသလို အင္မတန္ ႏႈတ္လွ်ာ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ ဘဘဟာ စစ္တပ္က အရပ္သားျပည္သူေတြကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အတြက္ အခဲမေၾကႏုိင္တဲ့စိတ္ကိုေတာ့ လူရိုးၾကီးပီပီ ၾကာၾကာ ဖုံးမထားႏုိင္ခဲ့တာ သမီးနားလည္ပါတယ္၊၊
ဆုံးရွံဴးခဲ့ရတဲ့ လူ႔အသက္ေတြအတြက္၊ ညိႈးႏြမ္းက်ဆင္းခဲ့ရတဲ့ တခါက ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္း ၾကည္ေမာင္ဟာ တရားမွ်တမႈကို ျပန္အလုိရိွမွန္း သမီးတုိ႔ ရိပ္မိၾကတယ္ေလ၊၊
အင္းစိန္ေထာင္ထဲက လုံးခ်င္းအိမ္ကေလးတလုံးစီမွာ အက်ဥ္းစံဘ၀ကို လက္တဲြျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဦးတင္ဦးနဲ႔ ဦးၾကည္ေမာင္ဆိုတဲ့ စစ္သားေဟာင္းႀကီး ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သမီး ျပန္သတိရတယ္၊၊
အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္သား ပန္းပင္ေတြကိုၾကည့္လုိက္၊ ေရေလာင္းလုိက္နဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လွမ္းစကား လက္ဆုံ က်ႏိုင္ဖုိ႔ အေၾကာင္းရွာၾကတာေတြ၊ တေယာက္လုိအပ္ခ်က္တေယာက္ အျပန္အလွန္ ျဖည့္တင္း ကူညီေပးၾကတာေတြ၊ ေထာင္၀င္စာမွာပါလာတဲ့ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို ကိုယ္မစားရေသးခင္ တေယာက္ဆီ တေယာက္ အရင္ဆုံး လွမ္းပို႔တတ္တာေလးေတြ၊ ကုလသမဂၢကိုယ္စားလွယ္ ပီညဲရုိး အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္ထဲလာေတြ႔ေတာ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အစအနေတြနဲ႔ ရက္ထားတဲ့ ေထာင္တြင္းျဖစ္ ယပ္ေတာင္ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္ရလုိ႔ ေထာင္ပိုင္က အထိတ္တလန္႔ လုိက္သိမ္းတဲ့အခါ " သဲ သဲ ႏုိင္လြန္းတဲ့ဲ့ ေကာင္ေတြကြာ …" လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ျပီး ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ခဲ့ရတာေတြ၊၊
ဘဘကြယ္လြန္ေတာ့ အက်ယ္ခ်ဴပ္ခံေနရတဲ့ ဘဘဦးတင္ဦး စ်ာပနတက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး၊၊ ဇဲြနပဲ ေကာင္းသေလာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္လည္း ႀကီးလြန္းလွတဲ့ ဘဘသူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးဟာ က်န္ရစ္သူ မိသားစုကို အားေပးစကားေျပာဖုိ႔ မရမကအေရးဆုိျပီး ဘဘအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္၊၊
အေစာင့္အၾကပ္ေတြ ျခံရံျပီး အိမ္ထဲ၀င္ လာမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးသူရတင္ဦးကို သမီးစိတ္ထဲက ျမင္ေယာင္အားက် မိပါရဲ႔၊၊ ကိုယ္တုိင္က တႏွစ္ေက်ာ္ အက်ယ္ခ်ဴပ္ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသား အဘိုးၾကီးက စိတ္အားမငယ္တဲ့အျပင္ သြားေလသူ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲ႕ မိသားစုကို အိမ္လာေတြ႔ျပီး အားေပးသြားသတဲ့ေလ၊၊
တုိင္းျပည္နဲ႔အမွန္တရားကို ေလာကဓံေပါင္းစုံၾကားက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ခ်စ္သြားခဲ့တဲ့ ဘဘကို ေက်းဇူးအရမ္း တင္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ စကားကလဲြရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီထက္သမီး ဘာမွ ဆက္မေျပာတတ္ ေတာ့ပါဘူး၊၊
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအေပၚမွာ အၿပံဳးမပ်က္ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ေပးႏုိင္သမွ် အတြက္ေရာ၊ လူတုိင္း အေပၚ ႏုိင္ငံတခုအေပၚ ေကာင္းလြန္းခဲ့တာေတြ အတြက္ေရာ ေက်းဇူးစကားေျပာရင္း ဘဘမရိွျခင္းဟာ ျမန္မာျပည္ အတြက္ အဆုံးအရံွဴး အရမ္းႀကီးခဲ့ျပီဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစေတာ့ ၊၊
(၂၀၀၄၊ ဒီဗီြဘီမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္၊ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႔ ဘေလာက္က ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒီကေနပဲ အားလုံးကို ခြင့္ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။)
http://moemaka.com/
Friday, August 29, 2008
Joe Biden and Burma
Joe Biden and Burma
By WAI MOE
Friday, August 29, 2008
Democratic presidential candidate Barack Obama applauds with his running mate Joe Biden after his acceptance speech at the Democratic National Convention at Invesco Field at Mile High in Denver Thursday. (Photo: AP)
The Democratic Party senator from Delaware, Joseph R. Biden, has been under the glare of the international media spotlight this week after being nominated as US presidential candidate Barack Obama’s running mate for the US election in November.
Joe Biden is familiar to Burma lobbyists in Washington, DC. As the chairman of the Senate Foreign Relations Committee, he has been prominent in the shaping of US policy on Burma in recent years, say observers in the US capital.
Alongside senators Mitch McConnell, Dianne Feinstein and congressmen Joseph Crawley, Joseph Pitts and Tom Lantos (who died in February 2008), Biden is often outspoken in his criticism of the Burmese regime.
Most recently, Biden spearheaded the Tom Lantos Block Burmese JADE (the Junta’s Anti-Democratic Efforts) Act 2008, which was signed into law by President Bush on July 29. The bill renews the act of 2007 restricting the import of gems from Burma and tightening sanctions on mining projects.
“The bill is a tribute to my dear friend, Tom Lantos, who worked tirelessly on behalf of human rights for the people of Burma, and stood by them throughout their long struggle for democratic civilian rule,” Biden said in July.
“We must continue Tom’s work. Working together with the international community, including the Association of Southeast Asian Nations (Asean), the EU, India and China, I look forward to the day when a democratic, peaceful Burma will be fully integrated into the community of nations.”
The Tom Lantos Block Burmese JADE Act marks the outline of a strong US policy on Burma. The act has three aims: to impose new financial sanctions and travel restrictions on the leaders of the junta and their associates; to tighten the economic sanctions imposed in 2003 by outlawing the importation of Burmese gems to the United States; and to create a new position of US “Special Representative and Policy Coordinator” for Burma.
The US special envoy is to work with Burma’s neighbors and other interested countries, such as the European Union (EU) and Asean.
According to Biden’s web site, the US envoy’s mission is also to develop a comprehensive approach to the Burma crisis, including pressure, dialogue and support for non-governmental organizations providing humanitarian relief to the Burmese people.
Diplomatic sources told The Irrawaddy that US officials have sat with their Chinese counterparts on Burma issues as many as 15 times this year, and that the US special envoy to Asean, Scot Marciel, has reportedly met with several Burmese officials in Rangoon.
“As far as I know, the US government knows that they need to have dialogue with the Burmese junta,” said Aung Naing Oo, a Burmese political commentator in Thailand.
“But whether the US policy on Burma changes doesn’t just depend on the new men in the US administration. We also need to be aware that Burmese lobby groups are quite strong in Washington.”
After the Burmese junta’s crackdown on Buddhist monks and demonstrators in September, 2007, Biden was quoted as saying: “The violent crackdown on unarmed civilians is a great tragedy. The international community must work together to end almost two decades of disastrous military dictatorship in Burma and promote the peaceful transition to civilian rule.”
He also noted that the Burmese junta relied heavily on military and economic assistance from China, Russia, India, and Thailand “to sustain its grip on power.”
Several Burmese dissidents said that Obama’s choice of running mate is a positive sign for Burma’s democracy movement. “If Joe Biden becomes the US Vice President, I think it will be a good thing for the people of Burma,” said Bo Kyi, the joint-secretary of the Assistance Association for Political Prisoners-Burma, a Burmese human rights group in exile.
Nyo Ohn Myint of the opposition National League for Democracy-in-exile said if the Democrats win the US election in November, the Obama administration, including Senator Biden, could instigate an effective Burma policy.
He added that Maung Maung, the secretary-general of the National Council of the Union of Burma, attended the Democratic National Congress in Denver this year by invitation of the Democratic Party.
Obama and Biden’s rival, Republican John McCain, is also known to be a firm supporter of Burma’s democracy movement. He met detained democracy leader Aung San Suu Kyi in the 1990s in Rangoon.
In May, McCain said of the Cyclone Nargis disaster: “It does highlight the fact that they (the Burmese people) live under one of the most excessive and repressive regimes in the world. We also need to put more pressure on this illegal, corrupt government in Burma to make them change.”
In January 2008, Thaung Tun, the UN representative of Burma’s government in exile, the National Coalition Government of the Union of Burma, said that he didn’t expect a “big change” in US policy from a new administration, because all the candidates shared the same views on Burma.
http://www.irrawaddy.org/
By WAI MOE
Friday, August 29, 2008
Democratic presidential candidate Barack Obama applauds with his running mate Joe Biden after his acceptance speech at the Democratic National Convention at Invesco Field at Mile High in Denver Thursday. (Photo: AP)The Democratic Party senator from Delaware, Joseph R. Biden, has been under the glare of the international media spotlight this week after being nominated as US presidential candidate Barack Obama’s running mate for the US election in November.
Joe Biden is familiar to Burma lobbyists in Washington, DC. As the chairman of the Senate Foreign Relations Committee, he has been prominent in the shaping of US policy on Burma in recent years, say observers in the US capital.
Alongside senators Mitch McConnell, Dianne Feinstein and congressmen Joseph Crawley, Joseph Pitts and Tom Lantos (who died in February 2008), Biden is often outspoken in his criticism of the Burmese regime.
Most recently, Biden spearheaded the Tom Lantos Block Burmese JADE (the Junta’s Anti-Democratic Efforts) Act 2008, which was signed into law by President Bush on July 29. The bill renews the act of 2007 restricting the import of gems from Burma and tightening sanctions on mining projects.
“The bill is a tribute to my dear friend, Tom Lantos, who worked tirelessly on behalf of human rights for the people of Burma, and stood by them throughout their long struggle for democratic civilian rule,” Biden said in July.
“We must continue Tom’s work. Working together with the international community, including the Association of Southeast Asian Nations (Asean), the EU, India and China, I look forward to the day when a democratic, peaceful Burma will be fully integrated into the community of nations.”
The Tom Lantos Block Burmese JADE Act marks the outline of a strong US policy on Burma. The act has three aims: to impose new financial sanctions and travel restrictions on the leaders of the junta and their associates; to tighten the economic sanctions imposed in 2003 by outlawing the importation of Burmese gems to the United States; and to create a new position of US “Special Representative and Policy Coordinator” for Burma.
The US special envoy is to work with Burma’s neighbors and other interested countries, such as the European Union (EU) and Asean.
According to Biden’s web site, the US envoy’s mission is also to develop a comprehensive approach to the Burma crisis, including pressure, dialogue and support for non-governmental organizations providing humanitarian relief to the Burmese people.
Diplomatic sources told The Irrawaddy that US officials have sat with their Chinese counterparts on Burma issues as many as 15 times this year, and that the US special envoy to Asean, Scot Marciel, has reportedly met with several Burmese officials in Rangoon.
“As far as I know, the US government knows that they need to have dialogue with the Burmese junta,” said Aung Naing Oo, a Burmese political commentator in Thailand.
“But whether the US policy on Burma changes doesn’t just depend on the new men in the US administration. We also need to be aware that Burmese lobby groups are quite strong in Washington.”
After the Burmese junta’s crackdown on Buddhist monks and demonstrators in September, 2007, Biden was quoted as saying: “The violent crackdown on unarmed civilians is a great tragedy. The international community must work together to end almost two decades of disastrous military dictatorship in Burma and promote the peaceful transition to civilian rule.”
He also noted that the Burmese junta relied heavily on military and economic assistance from China, Russia, India, and Thailand “to sustain its grip on power.”
Several Burmese dissidents said that Obama’s choice of running mate is a positive sign for Burma’s democracy movement. “If Joe Biden becomes the US Vice President, I think it will be a good thing for the people of Burma,” said Bo Kyi, the joint-secretary of the Assistance Association for Political Prisoners-Burma, a Burmese human rights group in exile.
Nyo Ohn Myint of the opposition National League for Democracy-in-exile said if the Democrats win the US election in November, the Obama administration, including Senator Biden, could instigate an effective Burma policy.
He added that Maung Maung, the secretary-general of the National Council of the Union of Burma, attended the Democratic National Congress in Denver this year by invitation of the Democratic Party.
Obama and Biden’s rival, Republican John McCain, is also known to be a firm supporter of Burma’s democracy movement. He met detained democracy leader Aung San Suu Kyi in the 1990s in Rangoon.
In May, McCain said of the Cyclone Nargis disaster: “It does highlight the fact that they (the Burmese people) live under one of the most excessive and repressive regimes in the world. We also need to put more pressure on this illegal, corrupt government in Burma to make them change.”
In January 2008, Thaung Tun, the UN representative of Burma’s government in exile, the National Coalition Government of the Union of Burma, said that he didn’t expect a “big change” in US policy from a new administration, because all the candidates shared the same views on Burma.
http://www.irrawaddy.org/
Monday, August 25, 2008
ဂမ္ဘာရီဆိုတဲ့ ဂန္ဘလား
ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပႆနာကို ဝင္ေရာက္ကူညီ ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုၿပီး ကု လအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံသား အီဘရာဟင္ဂမ္ဘာရီကို ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ကစလို႔ ကုလအထူးတမန္အျဖစ္ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အၾကမ္းၾကဳတ္ အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ ျခအစားဆံုး စစ္အာဏာရွင္ ဆံနီအဘာခ်ာ အစိုးရလက္ထက္ (၁၉၉၃-၉၈) မွာ ဂမ္ဘာရီ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။
အဲဒီကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အျမဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဘာခ်ာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လူသတ္ဝါဒေတြကို ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာ ပညာသား ပါပါနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္ပါးနပ္စြာ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အင္မတန္႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုယ္စားျပဳေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အထက္ကခိုင္းလို႔ တာဝန္အရ ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ရတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ “ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားလူမ်ဳိးေတြ လိုအပ္ေနတာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စားလို႔မွ မရတာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီက ဦးစားေပးမဟုတ္ဘူး”လို႔ ဂမ္ဘာရီ အဲဒီ တုန္းက ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
အဘာခ်ာအစိုးရအေပၚ တစ္ကမၻာလံုးကေန ဖိအားေတြတိုးလာတဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာ အာဏာရွင္စနစ္ကို ကာကြယ္ေပးရာမွာနဲ႔ ဖိအားကို လမ္းလႊဲေပးရာမွာ ပိုနာမည္ဆိုး၊ ပိုျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ ခု ႏိုဝင္ဘာလမွာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားလည္းျဖစ္တဲ့ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသားလူထုေခါင္းေဆာင္ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါကို မတရားအမႈဆင္ဖမ္းၿပီး ေသဒဏ္ေပးလိုက္လို႔ တကမၻာလံုးက ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်တဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီက ကင္ဆာ႐ိုဟာ “သာမန္ရာဇဝတ္သား”တေယာက္သာျဖစ္တယ္။ လူသတ္သမားျဖစ္တယ္လို႔ စီအဲန္အဲန္ ႐ုပ္သံအစီအစဥ္ တခုမွာ သမုတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလိုမေျပာခဲ့ရပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။) ကင္ဆာ႐ိုတို႔ (၉)ေယာက္ကို ဥပေဒ နည္းလမ္းတက် တရား႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခုခံကာကြယ္ ေလွ်ာက္လဲခြင့္ရခဲ့ေၾကာင္း ဂမ္ဘာရီကေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္တရား႐ံုးမွာ အမႈမစစ္ဘဲ အထူးခံု႐ံုးမွာစစ္တာ၊ အမႈစစ္ပံုကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ေနအားလံုးနီးနီး ႏုတ္ထြက္သြားတာ၊ တရားလိုျပ သက္ေသေတြကို စစ္အစိုးရကေငြေပးၿပီး သက္ေသထြက္ခိုင္းတာ၊ အယူခံခြင့္ မရတာေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာပါဘူး။
ကင္ဆာ႐ိုနဲ႔ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၈)ဦး ေသဒဏ္ေပးမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကိုသြားၿပီး ေသဒဏ္ကိစၥ လက္ခံဖို႔ စည္း႐ံုးနားခ်တာေရာ ေရနံလက္နက္အားကိုးနဲ႔ အၾကပ္ကိုင္တာေရာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အဓိက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား သံတမန္ (၂)ေယာက္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ သံအမတ္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး တြမ္အစ္ကီမီ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ကို နားခ်လို႔ မရခဲ့ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂမ္ဘာရီဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီး ယား ဘ႑ာေရးဌာနကို ပိုင္တယ္၊ သူ႔မွာ အဘာခ်ာစစ္အုပ္စုကို ကာကြယ္ေပးရာမွာ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အကန္႔ အသတ္မဲ့ ရင္းျမစ္ေတြရွိတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုမွာ အာဏာရွင္ အဘာခ်ာတစ္ေယာက္ ျပည့္တန္ဆာ (၂)ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနရင္း ဗိုင္ယာဂရာ (ကာ မအားေဆး) ေဆးလြန္လို႔ ေသသြားၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီ တစံုတရာေပၚလာၿပီး၊ အဘာခ်ာရဲ႕ မိုက္ေဖာ္ဆိုး ဖက္ေတြကို စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ခဲ့ရာမွာ ဂမ္ဘာရီ လြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းလင္းေျဖၾကားတာေတြ မလုပ္ ခဲ့ရပါဘူး။ အရွက္ခြဲ ႐ႈတ္ခ်ခံရမယ့္အစား ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကိုဖီအာနန္က ေခၚယူသူေကာင္းျပဳေပးၿပီး လက္ေထာက္အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုဖီအာနန္႔သား ကုိဂ်ဳိအာနန္ဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားေရနံလုပ္ငန္းထဲ ပတ္သက္ေနလို႔ ကိုဖီအာနန္ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမွာ ဒီမိုကေရစီရွိမရွိကုိ စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ဂ်ီးရီး ယားႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ေလးဂို႔စ္မွာ ကိုဂ်ဳိအာနန္ရဲ႕ ဧရာမဇိမ္ခံတိုက္အိမ္ႀကီး အထင္အရွားရွိပါတယ္။ ကိုဂ်ဳိအာ နန္နဲ႔ အဘာခ်ာနဲ႔ ေရနံလုပ္ငန္းေတြၾကားမွာ အဓိက ခ်ိတ္ဆက္က ဂမ္ဘာရီျဖစ္တယ္လို႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ (ကိုဖီအာနန္႔သားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆဒၵမ္ဟူစိန္လက္ထက္ အီရတ္ကိုပိတ္ဆို႔ အေရး ယူထားခ်ိန္မွာ ကုလရဲ႕ ပိတ္ဆို႔ေရးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အၾကံအဖန္နည္းနဲ႔ ေအာက္လမ္းကဝင္ စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းခဲ့ပါေသးတယ္။)
အဘာခ်ာေသၿပီးေနာက္မွာ ကိုဖီအာနန္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကိုသြားၿပီး ၁၉၉၃ သမၼတေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရခဲ့ တဲ့ (အဘာခ်ာ အာဏာသိမ္းလို႔ သမၼတ မျဖစ္လိုက္ရတဲ့) အာဘီယိုလာကို ၉၃ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမင္းဒိတ္ စြန္႔ လႊတ္ဖို႔ ေျဖာင္းျဖခဲ့ရာမွာလည္း ဂမ္ဘာရီက ကိုဖီအာနန္ကို အရင္မိတ္ဆက္ သေဘာထားခ်ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အာဘီယိုလာခမ်ာ အဘာခ်ာေသေပမယ့္ သမၼတမျဖစ္လိုက္ဘဲ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ၂ဝဝ၈ ခုထဲမွာ ဂမ္ဘာရီကို ႏိုင္ဂ်ာျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ထိပ္သီးအစည္းအေဝးရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ေကာ္ မတီဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔ဖို႔ကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၅ တုန္းကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္တကၠသိုလ္ မက္ဒ္ဂါအဲဗားစ္ေကာလိပ္ အာဏာပိုင္ေတြက ဂမ္ဘာရီကို လာေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့အခါ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားအသိုင္း အဝိုင္းက ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂမ္ဘာရီလို စစ္အာဏာရွင္ေဒါက္တုိင္က လူမႈအခြင့္အ ေရးအေၾကာင္း ပို႔ခ်မွာဟာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘာခ်ာ လက္ထက္မွာ ဂမ္ဘာရီဟာ သတင္းစာ တုိက္ေတြ၊ စာအုပ္တိုက္ေတြ ပိတ္ပစ္တာကို ဆင္ေျခေပးကာကြယ္ ေပးခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သင္းပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္း သားအခြင့္အေရးတို႔ကို ပိတ္ပင္တဲ့ အမိန္႔ေတြ၊ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္တာကိုလည္း ရပ္ခံကာကြယ္ေလွ်ာက္လဲ ေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုဆိန္က ေမ့ႏိုင္ေပမယ့္ သစ္ပင္က ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူးလို႔ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား ျပည္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကင္ ဆာ႐ိုဝီဝါဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ တသက္တာကို ထာဝစဥ္ ေျခာက္လွန္႔ေနလိမ့္မယ္၊ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ ေသြး စြန္းထားတဲ့ သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ ရွားသူေတြက ေျပာထားပါတယ္။
အဲဒီဂမ္ဘာရီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၂ဝဝ၈ ၾသဂုတ္လ (၂ဝ)ရက္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို လြတ္ လပ္တရားမွ်တေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး နအဖအေျခခံဥပေဒ၊ နအဖဆႏၵခံယူပြဲ၊ နအဖလမ္းျပေျမပံုေတြ ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ဘက္ကေန ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ ဘာမ်ားဆန္းပါသလဲ။ သူ႔ဆရာ ဘန္ကီမူး ကိုယ္တုိင္က နာဂစ္မုန္တိုင္း ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥသက္သက္အတြက္ ဗမာျပည္ကို လာတယ္ဆိုၿပီး သန္းေ႐ႊနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေလးနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုကို အျမန္ဆံုး ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ ခယဝယ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာနဲ႔တီဗြီမွာပါဖို႔ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရ႐ံု၊ ဝါဒျဖန္႔ခံရ႐ံု သက္သက္ အတြက္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို သပိတ္ေမွာက္တာဟာ လံုးဝမွန္ကန္ပါတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္က ဒီလို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ သေဘာထားေပးေနမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း အခုလိုကြဲလြယ္ ေမွာက္ လြယ္တဲ့ ဂမ္ဘလားေတြ၊ လင္ဘန္းေတြကို အားကိုးမေနဘဲ ကိုယ့္လူထု၊ ကိုယ့္တပ္မေတာ္ ေအာက္ေျခ တပ္မႉး တပ္သားေတြ စြမ္းအားနဲ႔သာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျမန္မာ့ေျမကေန အၿပီးအပိုင္ တိုက္ထုတ္ရမွာျဖစ္ ပါေၾကာင္း။
ဂါမဏိ
http://drlunswe.blogspot.com/
အဲဒီကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အျမဲတမ္းကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဘာခ်ာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ လူသတ္ဝါဒေတြကို ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာ ပညာသား ပါပါနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္ပါးနပ္စြာ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အင္မတန္႔ကို တက္တက္ႂကြႂကြ စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုယ္စားျပဳေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အထက္ကခိုင္းလို႔ တာဝန္အရ ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ရတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ “ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားလူမ်ဳိးေတြ လိုအပ္ေနတာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ စားလို႔မွ မရတာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီက ဦးစားေပးမဟုတ္ဘူး”လို႔ ဂမ္ဘာရီ အဲဒီ တုန္းက ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
အဘာခ်ာအစိုးရအေပၚ တစ္ကမၻာလံုးကေန ဖိအားေတြတိုးလာတဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီဟာ အဘာခ်ာ အာဏာရွင္စနစ္ကို ကာကြယ္ေပးရာမွာနဲ႔ ဖိအားကို လမ္းလႊဲေပးရာမွာ ပိုနာမည္ဆိုး၊ ပိုျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၅ ခု ႏိုဝင္ဘာလမွာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားလည္းျဖစ္တဲ့ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသားလူထုေခါင္းေဆာင္ ကင္ဆာ႐ိုဝီဝါကို မတရားအမႈဆင္ဖမ္းၿပီး ေသဒဏ္ေပးလိုက္လို႔ တကမၻာလံုးက ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်တဲ့အခါ ဂမ္ဘာရီက ကင္ဆာ႐ိုဟာ “သာမန္ရာဇဝတ္သား”တေယာက္သာျဖစ္တယ္။ လူသတ္သမားျဖစ္တယ္လို႔ စီအဲန္အဲန္ ႐ုပ္သံအစီအစဥ္ တခုမွာ သမုတ္ခဲ့ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဒီလိုမေျပာခဲ့ရပါဘူးလို႔ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။) ကင္ဆာ႐ိုတို႔ (၉)ေယာက္ကို ဥပေဒ နည္းလမ္းတက် တရား႐ံုးတင္ စစ္ေဆးခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕ေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ခုခံကာကြယ္ ေလွ်ာက္လဲခြင့္ရခဲ့ေၾကာင္း ဂမ္ဘာရီကေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္တရား႐ံုးမွာ အမႈမစစ္ဘဲ အထူးခံု႐ံုးမွာစစ္တာ၊ အမႈစစ္ပံုကို ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနဲ႔ ေရွ႕ေနအားလံုးနီးနီး ႏုတ္ထြက္သြားတာ၊ တရားလိုျပ သက္ေသေတြကို စစ္အစိုးရကေငြေပးၿပီး သက္ေသထြက္ခိုင္းတာ၊ အယူခံခြင့္ မရတာေတြကိုေတာ့ ထည့္မေျပာပါဘူး။
ကင္ဆာ႐ိုနဲ႔ အိုဂိုနီတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၈)ဦး ေသဒဏ္ေပးမႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကိုသြားၿပီး ေသဒဏ္ကိစၥ လက္ခံဖို႔ စည္း႐ံုးနားခ်တာေရာ ေရနံလက္နက္အားကိုးနဲ႔ အၾကပ္ကိုင္တာေရာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အဓိက ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား သံတမန္ (၂)ေယာက္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ သံအမတ္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး တြမ္အစ္ကီမီ တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ကို နားခ်လို႔ မရခဲ့ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဂမ္ဘာရီဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီး ယား ဘ႑ာေရးဌာနကို ပိုင္တယ္၊ သူ႔မွာ အဘာခ်ာစစ္အုပ္စုကို ကာကြယ္ေပးရာမွာ ဘာမဆိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အကန္႔ အသတ္မဲ့ ရင္းျမစ္ေတြရွိတယ္လို႔ သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုမွာ အာဏာရွင္ အဘာခ်ာတစ္ေယာက္ ျပည့္တန္ဆာ (၂)ေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနရင္း ဗိုင္ယာဂရာ (ကာ မအားေဆး) ေဆးလြန္လို႔ ေသသြားၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီ တစံုတရာေပၚလာၿပီး၊ အဘာခ်ာရဲ႕ မိုက္ေဖာ္ဆိုး ဖက္ေတြကို စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ခဲ့ရာမွာ ဂမ္ဘာရီ လြတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရွင္းလင္းေျဖၾကားတာေတြ မလုပ္ ခဲ့ရပါဘူး။ အရွက္ခြဲ ႐ႈတ္ခ်ခံရမယ့္အစား ကုလအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ကိုဖီအာနန္က ေခၚယူသူေကာင္းျပဳေပးၿပီး လက္ေထာက္အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေတာင္ ျဖစ္လာပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုဖီအာနန္႔သား ကုိဂ်ဳိအာနန္ဟာ အဘာခ်ာစစ္အစိုးရနဲ႔ေပါင္းၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားေရနံလုပ္ငန္းထဲ ပတ္သက္ေနလို႔ ကိုဖီအာနန္ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားမွာ ဒီမိုကေရစီရွိမရွိကုိ စိတ္မဝင္စားခဲ့ပါဘူး။ ႏိုင္ဂ်ီးရီး ယားႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ေလးဂို႔စ္မွာ ကိုဂ်ဳိအာနန္ရဲ႕ ဧရာမဇိမ္ခံတိုက္အိမ္ႀကီး အထင္အရွားရွိပါတယ္။ ကိုဂ်ဳိအာ နန္နဲ႔ အဘာခ်ာနဲ႔ ေရနံလုပ္ငန္းေတြၾကားမွာ အဓိက ခ်ိတ္ဆက္က ဂမ္ဘာရီျဖစ္တယ္လို႔လည္း သတင္းေတြ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ (ကိုဖီအာနန္႔သားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆဒၵမ္ဟူစိန္လက္ထက္ အီရတ္ကိုပိတ္ဆို႔ အေရး ယူထားခ်ိန္မွာ ကုလရဲ႕ ပိတ္ဆို႔ေရးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး အၾကံအဖန္နည္းနဲ႔ ေအာက္လမ္းကဝင္ စီးပြားေရးေသာင္းက်န္းခဲ့ပါေသးတယ္။)
အဘာခ်ာေသၿပီးေနာက္မွာ ကိုဖီအာနန္က ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကိုသြားၿပီး ၁၉၉၃ သမၼတေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရခဲ့ တဲ့ (အဘာခ်ာ အာဏာသိမ္းလို႔ သမၼတ မျဖစ္လိုက္ရတဲ့) အာဘီယိုလာကို ၉၃ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမင္းဒိတ္ စြန္႔ လႊတ္ဖို႔ ေျဖာင္းျဖခဲ့ရာမွာလည္း ဂမ္ဘာရီက ကိုဖီအာနန္ကို အရင္မိတ္ဆက္ သေဘာထားခ်ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါ တယ္။ အာဘီယိုလာခမ်ာ အဘာခ်ာေသေပမယ့္ သမၼတမျဖစ္လိုက္ဘဲ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ၂ဝဝ၈ ခုထဲမွာ ဂမ္ဘာရီကို ႏိုင္ဂ်ာျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ထိပ္သီးအစည္းအေဝးရဲ႕ ပဲ့ကိုင္ေကာ္ မတီဥကၠဌအျဖစ္ ခန္႔ဖို႔ကို ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပည္သူေတြက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝဝ၅ တုန္းကလည္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံ နယူးေယာက္တကၠသိုလ္ မက္ဒ္ဂါအဲဗားစ္ေကာလိပ္ အာဏာပိုင္ေတြက ဂမ္ဘာရီကို လာေဟာေျပာပို႔ခ်ေပးဖို႔ ဖိတ္ခဲ့တဲ့အခါ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားအသိုင္း အဝိုင္းက ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဂမ္ဘာရီလို စစ္အာဏာရွင္ေဒါက္တုိင္က လူမႈအခြင့္အ ေရးအေၾကာင္း ပို႔ခ်မွာဟာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘာခ်ာ လက္ထက္မွာ ဂမ္ဘာရီဟာ သတင္းစာ တုိက္ေတြ၊ စာအုပ္တိုက္ေတြ ပိတ္ပစ္တာကို ဆင္ေျခေပးကာကြယ္ ေပးခဲ့ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သင္းပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္၊ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး၊ ေက်ာင္း သားအခြင့္အေရးတို႔ကို ပိတ္ပင္တဲ့ အမိန္႔ေတြ၊ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္တာကိုလည္း ရပ္ခံကာကြယ္ေလွ်ာက္လဲ ေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုဆိန္က ေမ့ႏိုင္ေပမယ့္ သစ္ပင္က ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူးလို႔ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား ျပည္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကင္ ဆာ႐ိုဝီဝါဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ တသက္တာကို ထာဝစဥ္ ေျခာက္လွန္႔ေနလိမ့္မယ္၊ ဂမ္ဘာရီရဲ႕ ေသြး စြန္းထားတဲ့ သမိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္ ရွားသူေတြက ေျပာထားပါတယ္။
အဲဒီဂမ္ဘာရီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကုလအထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ၂ဝဝ၈ ၾသဂုတ္လ (၂ဝ)ရက္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ၂ဝ၁ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို လြတ္ လပ္တရားမွ်တေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး နအဖအေျခခံဥပေဒ၊ နအဖဆႏၵခံယူပြဲ၊ နအဖလမ္းျပေျမပံုေတြ ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ဘက္ကေန ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ ေျပာခဲ့တာ ဘာမ်ားဆန္းပါသလဲ။ သူ႔ဆရာ ဘန္ကီမူး ကိုယ္တုိင္က နာဂစ္မုန္တိုင္း ကယ္ဆယ္ေရးကိစၥသက္သက္အတြက္ ဗမာျပည္ကို လာတယ္ဆိုၿပီး သန္းေ႐ႊနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေလးနဲ႔ လမ္းျပေျမပံုကို အျမန္ဆံုး ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ ခယဝယ လုပ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတင္းစာနဲ႔တီဗြီမွာပါဖို႔ ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံရ႐ံု၊ ဝါဒျဖန္႔ခံရ႐ံု သက္သက္ အတြက္ ဂမ္ဘာရီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုရတာကို သပိတ္ေမွာက္တာဟာ လံုးဝမွန္ကန္ပါတယ္။ ေဒၚစုကိုယ္တိုင္က ဒီလို ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ သေဘာထားေပးေနမွေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လည္း အခုလိုကြဲလြယ္ ေမွာက္ လြယ္တဲ့ ဂမ္ဘလားေတြ၊ လင္ဘန္းေတြကို အားကိုးမေနဘဲ ကိုယ့္လူထု၊ ကိုယ့္တပ္မေတာ္ ေအာက္ေျခ တပ္မႉး တပ္သားေတြ စြမ္းအားနဲ႔သာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ျမန္မာ့ေျမကေန အၿပီးအပိုင္ တိုက္ထုတ္ရမွာျဖစ္ ပါေၾကာင္း။
ဂါမဏိ
http://drlunswe.blogspot.com/
"The ax forgets. The tree remembers." (African proverb)
Tuesday, August 19, 2008
Friday, August 15, 2008
The Bystander Effort, the boycott by Ashin Lay
ပြဲၾကည့္သူလက္ထဲက သပိတ္
အရွင္ေလး
ၾသဂုတ္ ၈၊ ၂ဝဝ၈
(၁)
ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္က်ဲလည္း
ဇြဲသန္ မယုတ္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔
မုခ္ဝေရွ့မွာ လက္တကမ္း။
(တင္မုိး)
ေမြးေန႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလား၊ အျခားေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလားေတာ့ တိတိက်က် မမွတ္မိ။ ဆရာ တင္မုိးက လူထု ေဒၚအမာအတြက္ ေရးေပးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ခုလုိ႔ေတာ့ အၾကမ္းအားျဖင့္ မွတ္မိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိကဗ်ာမ်ိဳး ကို ဘယ္ႏွစ္ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက ေရးေပးတာမ်ိဳးဆုိတာကုိ တိတိက်က် မွတ္မိေနသင့္တာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ရသေျမာက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေလးနက္တဲ့ကဗ်ာဟာကုိ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ္ကလည္း ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြ၊ အခ်ိန္အခါေတြ မွတ္ရတာမ်ိဳးဆုိ အလြန္ၿငီးေငြ႔တာ။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီဘက္မွာ အလြန္အားနည္းတာ။ ေျပာရလ်င္ ကုိယ့္ေမြးေန႔ သကၠရာဇ္ကုိေတာင္ ရုတ္တရက္ေျပာဖုိ႔ ေမ့လ်င္ေမ့ေနတတ္တာ။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္က ေဗဒင္ မေမးရပါပဲ ရင္းႏွီးတဲ့ ေဗဒင္ ဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ဘယ္ေန႔ေမြးလည္းေမးတတ္လုိ႔ ႏႈတ္ထဲ ေတြ႔ရာကုိ ေျပာေနၾကမုိ႔ ကုိယ့္ေမြးေန႔က ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ ျဖစ္ေနတာလည္း ပါသေပါ့။
ခုလုိ ေန႔လေတြမွတ္တာ ဝါသနာ မထုံေတာ့လည္း အေရးဆုိလ်င္ တစ္ခုခုကုိ တိတိက်က်ျပန္ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္က ကဗ်ာေလးကုိလည္း ဘယ္တုံးကေရးခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ တိတိက်က် ျပန္မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေလးရဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အဓိပၸါယ္ေလးကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မွတ္္မွတ္ထင္ထင္ကုိပဲ စြဲက်န္ေနရစ္ပါတယ္။
ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ဆုိလ်င္ တစ္ေယာက္ထဲပင္ျဖစ္ေစဦး၊ မေလ်ာ့တမ္းဇြဲနဲ႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားမယ္ ဆုိလ်င္ ပန္းတိုင္ကုိ ဧကန္ေရာက္မွာ။ အားမေလ်ာ့နဲ႔။ အားမငယ္နဲ႔။ ဆက္ေလ်ာက္ပါ၊ ဆက္သြားပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ခြန္ အားျဖစ္ဖြယ္ စကားပါလဲ။ တုိတုိနဲ႔ ထိထိမိမိရွိတဲ့ ကဗ်ာေလး။ အသံကလည္း ခ်ိဳပါဘိသနဲ႔။ တေခါက္ဖတ္ၾကည့္ရုံနဲ႔ပဲ စြဲၿငိ အမွတ္ရနုိင္ေလာက္တာ။
(၂)
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကသာ ဘယ္အားကစားမွ မကစားတတ္တာ။(ဒါလည္းႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အခြင့္အလမ္း ဖန္တီး မေပးႏုိင္ခဲ့တာလည္း ပါမွာပါ)တရားသျဖင့္ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကတဲ့ အားကစားေတြဆုိလ်င္ အားကစားနည္းေပါင္းစုံေလာက္ကုိပဲ ဝါသနာပါတာ။ လက္ေဝွ့ပြဲက လြဲရင္ေပါ့။ လက္ေဝွ႔ကုိေတာ့ အားကစားတစ္ရပ္လုိ႔ မျမင္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ဝါသနာမပါတာလည္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အားကစားေပါင္းစုံကုိ ဝါသနာပါေတာ့ အခြင္သာလ်င္ အားကစားပြဲေတြကုိ ၾကည့္ေနၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ ကမၻာနဲ႔ခ်ီက်င္းပတဲ့ ကမၻာ့အားကစားပြဲႀကီးေတြဆုိလ်င္ျဖင့္ အားကစားတြင္သာမက၊ ဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲစတဲ့ အႏုပညာေျမာက္ အခမ္းအနားႀကီးေတြကုိလည္း စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
ခုလည္း ကမၻာ့အုိလံပစ္ပြဲႀကီး။ တရုတ္ႏုိင္ငံမွာ က်င္းပေနတယ္။ ပီကင္းမွာ က်င္းပတာမုိ႔ ပီကင္းအုိလံပစ္တဲ႔။ တရုတ္အစုိးရ အဆုိအရေတာ့ အႀကီးက်ယ္အခမ္းနားဆုံး အားကစားပြဲေတာ္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္။ မဟုတ္ခ်င္လည္း မဟုတ္ႏုိင္ဘူး။ ႀကီးက်ယ္မႈ ခမ္းနားမႈဆုိတာေတြကုိ အံ့ၾသဘနန္း လုပ္ျပႏုိင္တာသက္သက္နဲ႔ တုိင္းတာလို႔မွ မျဖစ္ႏုိင္တာ။ လူ႔အရုိးေခါင္းေတြ ရာေထာင္သိန္းသန္းမက ပုံျပၿပီး အရုိးေတာင္ႀကီး ဖန္တီးျပႏုိင္တာမိ်ဳးကုိ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ျပနုိင္သူလုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ကင္ပြန္းတတ္ႏုိင္မွာလဲ။
တကယ္ေတာ့ တရုတ္အစုိးရဆုိတာက ကမၻာေပၚက ကုိယ္က်င့္တရားေခါင္းပါးတဲ့၊ ကုိယ့္ျပည္သူ ျပည္သားေတြကို မတရား ႏွိပ္စက္ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆုိးေတြကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ အားေပးေထာက္ပံ့ၿပီး အဲဒီလုိႏုိင္ငံေတြက သယံဇာတေတြနဲ႔ သူ႔အာဏာအင္ပါယာကုိ ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတာ။ သူ႔စီးပြါးေရးကုိ အားေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာ။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆုိသလုိမ်ိဳး။ ဘယ္သူေတြ မသာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဝတုိ႔ သာသာယာယာျဖစ္လ်င္ ၿပီးေရာ ဆုိတာမ်ိဳး။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အားကစားပြဲႀကီးက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္ဆုိလ်င္ေတာင္ အျပစ္မဲ့တဲ့ သူ႔ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ့ ေသြးစက္ေတြ၊ ေခြၽးစက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လိမ္းက်ံထားမယ္၊ ကုိယ့္ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ့ ထမင္းလုပ္ေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ပါမယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္း တြက္ဆလုိ႔မွ မရတာ။
ကုိယ္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ အဲဒီလုိ လူ႔က်င့္ဝတ္တရားေဖာက္ျပားခ်ိဳ႔ယြင္းတဲ့သူေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဘယ္နည္းနည္းနဲ႔မွ အား မေပးႏုိင္၊ မေထာက္ခံႏုိင္ဘူး။ ဒါကုိမွားတယ္လို႔ ဆုိလ်င္လည္းဆိုေတာ့။
(၃)
ဒီေန႔အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ကာလီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ ဘာကေလၿမိဳ႔မွာ ရွစ္ေလးလုံး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျမန္မာေန႔ရယ္လုိ႔သတ္မွတ္ကာ ျမန္မာအလံတင္ပြဲက်င္းပတယ္။ အဲဒီကုိေတာ့ အခ်ိန္္လုံးဝမရလုိ႔ မသြားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ညေနပုိင္းမွာလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ၿမိဳ႔လည္မွာရွိတဲ့ Union Square ရင္ျပင္မွာ “ျမန္မာေန႔” စုေပါင္းက်င္းပတယ္။ အဲဒီကုိေတာ့ သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။
ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ စစ္ကြၽန္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ေရးကုိ လူတုိင္းအလုိရွိေပမယ့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတာလဲလုိ႔ ကုိယ္စဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္ထဲမွာ (Bystander)မဆုိင္သလုိ ရပ္ၾကည့္ေနသူ၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြ၊ ကုိယ့္ ကုိယ္စားတစ္ဦးတစ္ေယာက္က လာလုပ္ေပးမွာပဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနသူေတြ မ်ားေနလုိ႔လုိ႔ ကုိယ္ကယုံၾကည္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္တဲ့ပြဲမ်ိဳးဆုိလ်င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိ ဘာမွျဖစ္မလာေသးတာအတြက္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားမရသလုိ ကုိယ္လုိလုပ္ေနၾကသူေတြကုိလည္း အားမရဘူး။ အဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေဘးထုိင္ဘုေျပာ ေရစုန္ကုိ ေပါေလာ ေျမွာလုိက္ေနခ်င္တဲ့ တာဝန္မဲ့လူသားေတြကုိေတာ့ နာက်ည္းေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီလုိသူေတြ ဘယ္လုိ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးနဲ႔မ်ား အသက္ရွင္ရပ္တည္လုိ႔ ေနႏုိင္ၾကပါလိမ့္လုိ႔လည္း စဥ္းစားမရေအာင္ျဖစ္မိတယ္။
(၄)
ရွစ္ေလးလုံး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ပတ္လည္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီပြဲမ်ိဳးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ေရေပၚမွာ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူႏႊဲေပ်ာ္ က်င္းပရမွာ။ ခုေတာ့ တစ္နယ္ေဝးမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာပြဲအျဖစ္ ျပဳလုပ္ႀကရတယ္။ ကိုယ္တုိ႔က ဝမ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေျမကုိယ့္ရြာက ထြက္တဲ့ သယံဇာတ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ သစ္၊ ဝါး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်င္ ပုတ္သင္လုိ ေတာက္တဲ့လုိ အေကာင္ကစၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ႀကီးစားၿပီး ႀကီးပြား တုိးတက္လာတဲ့သူေတြက ကမၻာ့အုိလံပစ္လုိပြဲႀကီးကုိ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးႏႊဲလုိ႔။
အားကစားကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားစား။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကုိ ဘယ္လုိပဲ အားက်အားက်။ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္။ ပီကင္းအုိလံပစ္ကုိ သပိတ္ေမွာက္ထားလုိက္တယ္။ ၿပိဳင္ပြဲမေျပာနဲ႔။ ၿပိဳင္ပြဲနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ သတင္းဆုိလ်င္ေတာင္မွ မဖတ္ပဲ၊ မၾကည့္ပဲ၊ ေနလုိက္မယ္။
ကုိယ့္ရဲ့ေထာက္ခံအားေပးမႈ တရုတ္အစုိးရ မရႏုိင္တာေတာ့ လုံးဝေသခ်ာတယ္။ တစ္ေယာက္ေထာက္ခံမႈ မရေတာ့ေကာ၊ ဘာအေရးလဲလုိ႔၊ ေမးခ်င္ေမးႏုိင္တယ္။ ၾကားဖူးတာရွိတယ္။
မ်က္စဥ္းရည္ေလးေတြ တစက္ခ်င္းခပ္ေပမယ့္ ပုလင္းထဲက မ်က္စဥ္းေရေတြအားလုံး ၾကာလာေတာ့ ကုန္သြားတယ္တဲ့။ ပ်ားေကာင္ေလးေတြ ႏႈတ္သီးဖ်ားေလးနဲ႔ တစက္ခ်င္းစုရာကေန ပ်ားရည္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ခ်ေလးေတြ ပါးစပ္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ကုိက္ခ်ီစုတာ ဧရာမ ခ်ေတာင္ပုိ႔ႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္တဲ့။
ကုိယ္က ခုမွအုိလံပစ္ကုိသာ သပိတ္ေမွာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာစစ္အာဏာရွင္ လူဆုိးေတြကုိ သက္ဆုိးရွည္ဖုိ႔ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစႏုိင္လုိ႔မုိ႔ ရွယ္ဗရြန္(Chevron) ဓာတ္ဆီဆုိင္က ဓာတ္ဆီဆုိလ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မထည့္ဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဝယ္သုံးရတာမ်ိဳးဆုိလ်င္ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနား(Made In China) ဆုိတဲ့ တရုတ္ႏုိင္ငံလုပ္ ပစၥည္းမ်ိဳးဆုိ တတ္ႏုိင္သမွ် မဝယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ လုံးဝေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိလ်င္ေတာင္ ႏွစ္ခုသုံးခု ဝယ္မည့္အစား တစ္ခုေလာက္ပဲဝယ္တယ္။
ဒီလုိတစ္ေယာက္ထဲ သပိတ္ေမွာက္ေနရုံနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲလုိ႔ မေမးပါနဲ႔။ ေျပာခဲ့သလုိ ျခေလးေတြ၊ ပ်ားေလးေတြေတာင္ ေတာင္ပုိ႔ႀကီးေတြ၊ ပ်ားလဘုိ႔ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိ္င္ေသးတာ။ တစ္ေန႔မွာ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ ေအာင္ျမင္မလာဘူး၊ အက်ိဳးရွိလာနုိင္စရာ မရွိဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မွာလဲ။ ကုိယ့္လုိသူေတြ တုိးတက္မ်ားျပား မလာနုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ဘယ္သူေျပာနုိင္မွာ လဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနလုိ႔ အေဖာ္က်ဲ၊ အေဖာ္ကြဲေနလ်င္ေတာင္ ကုိယ္ကေတာ့ ဇြဲသန္မယုတ္မေလ်ာ့ဘဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေရွ႔ဆက္လုိ႔ေလွ်ာက္ကာ ေနဦးမွာပဲ။ ။
အရွင္ေလး
ၾသဂုတ္ ၈၊ ၂ဝဝ၈
(၁)
ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္က်ဲလည္း
ဇြဲသန္ မယုတ္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔
မုခ္ဝေရွ့မွာ လက္တကမ္း။
(တင္မုိး)
ေမြးေန႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလား၊ အျခားေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလားေတာ့ တိတိက်က် မမွတ္မိ။ ဆရာ တင္မုိးက လူထု ေဒၚအမာအတြက္ ေရးေပးလုိက္တဲ့ ကဗ်ာတုိေလးတစ္ခုလုိ႔ေတာ့ အၾကမ္းအားျဖင့္ မွတ္မိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိကဗ်ာမ်ိဳး ကို ဘယ္ႏွစ္ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္သူ႔အတြက္ ဘယ္သူက ေရးေပးတာမ်ိဳးဆုိတာကုိ တိတိက်က် မွတ္မိေနသင့္တာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ရသေျမာက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေလးနက္တဲ့ကဗ်ာဟာကုိ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ္ကလည္း ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြ၊ အခ်ိန္အခါေတြ မွတ္ရတာမ်ိဳးဆုိ အလြန္ၿငီးေငြ႔တာ။ ဒီေတာ့လည္း အဲဒီဘက္မွာ အလြန္အားနည္းတာ။ ေျပာရလ်င္ ကုိယ့္ေမြးေန႔ သကၠရာဇ္ကုိေတာင္ ရုတ္တရက္ေျပာဖုိ႔ ေမ့လ်င္ေမ့ေနတတ္တာ။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္က ေဗဒင္ မေမးရပါပဲ ရင္းႏွီးတဲ့ ေဗဒင္ ဆရာေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ဘယ္ေန႔ေမြးလည္းေမးတတ္လုိ႔ ႏႈတ္ထဲ ေတြ႔ရာကုိ ေျပာေနၾကမုိ႔ ကုိယ့္ေမြးေန႔က ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ခ်ာ ျဖစ္ေနတာလည္း ပါသေပါ့။
ခုလုိ ေန႔လေတြမွတ္တာ ဝါသနာ မထုံေတာ့လည္း အေရးဆုိလ်င္ တစ္ခုခုကုိ တိတိက်က်ျပန္ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ ခက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အထက္က ကဗ်ာေလးကုိလည္း ဘယ္တုံးကေရးခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ တိတိက်က် ျပန္မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာေလးရဲ့အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အဓိပၸါယ္ေလးကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မွတ္္မွတ္ထင္ထင္ကုိပဲ စြဲက်န္ေနရစ္ပါတယ္။
ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ဆုိလ်င္ တစ္ေယာက္ထဲပင္ျဖစ္ေစဦး၊ မေလ်ာ့တမ္းဇြဲနဲ႔ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားမယ္ ဆုိလ်င္ ပန္းတိုင္ကုိ ဧကန္ေရာက္မွာ။ အားမေလ်ာ့နဲ႔။ အားမငယ္နဲ႔။ ဆက္ေလ်ာက္ပါ၊ ဆက္သြားပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ခြန္ အားျဖစ္ဖြယ္ စကားပါလဲ။ တုိတုိနဲ႔ ထိထိမိမိရွိတဲ့ ကဗ်ာေလး။ အသံကလည္း ခ်ိဳပါဘိသနဲ႔။ တေခါက္ဖတ္ၾကည့္ရုံနဲ႔ပဲ စြဲၿငိ အမွတ္ရနုိင္ေလာက္တာ။
(၂)
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကသာ ဘယ္အားကစားမွ မကစားတတ္တာ။(ဒါလည္းႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က အခြင့္အလမ္း ဖန္တီး မေပးႏုိင္ခဲ့တာလည္း ပါမွာပါ)တရားသျဖင့္ ယွဥ္ျပိဳင္ၾကတဲ့ အားကစားေတြဆုိလ်င္ အားကစားနည္းေပါင္းစုံေလာက္ကုိပဲ ဝါသနာပါတာ။ လက္ေဝွ့ပြဲက လြဲရင္ေပါ့။ လက္ေဝွ႔ကုိေတာ့ အားကစားတစ္ရပ္လုိ႔ မျမင္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ဝါသနာမပါတာလည္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အားကစားေပါင္းစုံကုိ ဝါသနာပါေတာ့ အခြင္သာလ်င္ အားကစားပြဲေတြကုိ ၾကည့္ေနၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ ကမၻာနဲ႔ခ်ီက်င္းပတဲ့ ကမၻာ့အားကစားပြဲႀကီးေတြဆုိလ်င္ျဖင့္ အားကစားတြင္သာမက၊ ဖြင့္ပြဲ ပိတ္ပြဲစတဲ့ အႏုပညာေျမာက္ အခမ္းအနားႀကီးေတြကုိလည္း စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
ခုလည္း ကမၻာ့အုိလံပစ္ပြဲႀကီး။ တရုတ္ႏုိင္ငံမွာ က်င္းပေနတယ္။ ပီကင္းမွာ က်င္းပတာမုိ႔ ပီကင္းအုိလံပစ္တဲ႔။ တရုတ္အစုိးရ အဆုိအရေတာ့ အႀကီးက်ယ္အခမ္းနားဆုံး အားကစားပြဲေတာ္ႀကီးတဲ့။ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္။ မဟုတ္ခ်င္လည္း မဟုတ္ႏုိင္ဘူး။ ႀကီးက်ယ္မႈ ခမ္းနားမႈဆုိတာေတြကုိ အံ့ၾသဘနန္း လုပ္ျပႏုိင္တာသက္သက္နဲ႔ တုိင္းတာလို႔မွ မျဖစ္ႏုိင္တာ။ လူ႔အရုိးေခါင္းေတြ ရာေထာင္သိန္းသန္းမက ပုံျပၿပီး အရုိးေတာင္ႀကီး ဖန္တီးျပႏုိင္တာမိ်ဳးကုိ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ျပနုိင္သူလုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ကင္ပြန္းတတ္ႏုိင္မွာလဲ။
တကယ္ေတာ့ တရုတ္အစုိးရဆုိတာက ကမၻာေပၚက ကုိယ္က်င့္တရားေခါင္းပါးတဲ့၊ ကုိယ့္ျပည္သူ ျပည္သားေတြကို မတရား ႏွိပ္စက္ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆုိးေတြကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္ အားေပးေထာက္ပံ့ၿပီး အဲဒီလုိႏုိင္ငံေတြက သယံဇာတေတြနဲ႔ သူ႔အာဏာအင္ပါယာကုိ ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတာ။ သူ႔စီးပြါးေရးကုိ အားေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာ။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆုိသလုိမ်ိဳး။ ဘယ္သူေတြ မသာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဝတုိ႔ သာသာယာယာျဖစ္လ်င္ ၿပီးေရာ ဆုိတာမ်ိဳး။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အားကစားပြဲႀကီးက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတယ္ဆုိလ်င္ေတာင္ အျပစ္မဲ့တဲ့ သူ႔ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ့ ေသြးစက္ေတြ၊ ေခြၽးစက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လိမ္းက်ံထားမယ္၊ ကုိယ့္ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ့ ထမင္းလုပ္ေတြလည္း ဘယ္ေလာက္ပါမယ္ဆုိတာ ခန္႔မွန္း တြက္ဆလုိ႔မွ မရတာ။
ကုိယ္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ အဲဒီလုိ လူ႔က်င့္ဝတ္တရားေဖာက္ျပားခ်ိဳ႔ယြင္းတဲ့သူေတြရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ဘယ္နည္းနည္းနဲ႔မွ အား မေပးႏုိင္၊ မေထာက္ခံႏုိင္ဘူး။ ဒါကုိမွားတယ္လို႔ ဆုိလ်င္လည္းဆိုေတာ့။
(၃)
ဒီေန႔အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ကာလီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ ဘာကေလၿမိဳ႔မွာ ရွစ္ေလးလုံး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျမန္မာေန႔ရယ္လုိ႔သတ္မွတ္ကာ ျမန္မာအလံတင္ပြဲက်င္းပတယ္။ အဲဒီကုိေတာ့ အခ်ိန္္လုံးဝမရလုိ႔ မသြားႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ညေနပုိင္းမွာလည္း ဆန္ဖရန္စစၥကုိ ၿမိဳ႔လည္မွာရွိတဲ့ Union Square ရင္ျပင္မွာ “ျမန္မာေန႔” စုေပါင္းက်င္းပတယ္။ အဲဒီကုိေတာ့ သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။
ကုိယ့္ႏုိင္ငံက ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ စစ္ကြၽန္ေအာက္ကလြတ္ေျမာက္ေရးကုိ လူတုိင္းအလုိရွိေပမယ့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတာလဲလုိ႔ ကုိယ္စဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္ထဲမွာ (Bystander)မဆုိင္သလုိ ရပ္ၾကည့္ေနသူ၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနသူေတြ၊ ကုိယ့္ ကုိယ္စားတစ္ဦးတစ္ေယာက္က လာလုပ္ေပးမွာပဲလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနသူေတြ မ်ားေနလုိ႔လုိ႔ ကုိယ္ကယုံၾကည္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လုပ္တဲ့ပြဲမ်ိဳးဆုိလ်င္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိ ဘာမွျဖစ္မလာေသးတာအတြက္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားမရသလုိ ကုိယ္လုိလုပ္ေနၾကသူေတြကုိလည္း အားမရဘူး။ အဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေဘးထုိင္ဘုေျပာ ေရစုန္ကုိ ေပါေလာ ေျမွာလုိက္ေနခ်င္တဲ့ တာဝန္မဲ့လူသားေတြကုိေတာ့ နာက်ည္းေဒါသျဖစ္တယ္။ ဒီလုိသူေတြ ဘယ္လုိ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးနဲ႔မ်ား အသက္ရွင္ရပ္တည္လုိ႔ ေနႏုိင္ၾကပါလိမ့္လုိ႔လည္း စဥ္းစားမရေအာင္ျဖစ္မိတယ္။
(၄)
ရွစ္ေလးလုံး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ပတ္လည္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီပြဲမ်ိဳးကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ေအာင္ပြဲခံတဲ့အေနနဲ႔ ကုိယ့္ေျမကုိယ့္ေရေပၚမွာ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အတူႏႊဲေပ်ာ္ က်င္းပရမွာ။ ခုေတာ့ တစ္နယ္ေဝးမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာပြဲအျဖစ္ ျပဳလုပ္ႀကရတယ္။ ကိုယ္တုိ႔က ဝမ္းနည္းစြာ ငုိေၾကြးေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေျမကုိယ့္ရြာက ထြက္တဲ့ သယံဇာတ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ သစ္၊ ဝါး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်င္ ပုတ္သင္လုိ ေတာက္တဲ့လုိ အေကာင္ကစၿပီး ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ႀကီးစားၿပီး ႀကီးပြား တုိးတက္လာတဲ့သူေတြက ကမၻာ့အုိလံပစ္လုိပြဲႀကီးကုိ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးႏႊဲလုိ႔။
အားကစားကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားစား။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကုိ ဘယ္လုိပဲ အားက်အားက်။ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္။ ပီကင္းအုိလံပစ္ကုိ သပိတ္ေမွာက္ထားလုိက္တယ္။ ၿပိဳင္ပြဲမေျပာနဲ႔။ ၿပိဳင္ပြဲနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ သတင္းဆုိလ်င္ေတာင္မွ မဖတ္ပဲ၊ မၾကည့္ပဲ၊ ေနလုိက္မယ္။
ကုိယ့္ရဲ့ေထာက္ခံအားေပးမႈ တရုတ္အစုိးရ မရႏုိင္တာေတာ့ လုံးဝေသခ်ာတယ္။ တစ္ေယာက္ေထာက္ခံမႈ မရေတာ့ေကာ၊ ဘာအေရးလဲလုိ႔၊ ေမးခ်င္ေမးႏုိင္တယ္။ ၾကားဖူးတာရွိတယ္။
မ်က္စဥ္းရည္ေလးေတြ တစက္ခ်င္းခပ္ေပမယ့္ ပုလင္းထဲက မ်က္စဥ္းေရေတြအားလုံး ၾကာလာေတာ့ ကုန္သြားတယ္တဲ့။ ပ်ားေကာင္ေလးေတြ ႏႈတ္သီးဖ်ားေလးနဲ႔ တစက္ခ်င္းစုရာကေန ပ်ားရည္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာတယ္တဲ့။ ခ်ေလးေတြ ပါးစပ္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ကုိက္ခ်ီစုတာ ဧရာမ ခ်ေတာင္ပုိ႔ႀကီးေတြ ျဖစ္လာတယ္တဲ့။
ကုိယ္က ခုမွအုိလံပစ္ကုိသာ သပိတ္ေမွာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာစစ္အာဏာရွင္ လူဆုိးေတြကုိ သက္ဆုိးရွည္ဖုိ႔ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစႏုိင္လုိ႔မုိ႔ ရွယ္ဗရြန္(Chevron) ဓာတ္ဆီဆုိင္က ဓာတ္ဆီဆုိလ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မထည့္ဘူး။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဝယ္သုံးရတာမ်ိဳးဆုိလ်င္ မိတ္အင္ခ်ိဳင္းနား(Made In China) ဆုိတဲ့ တရုတ္ႏုိင္ငံလုပ္ ပစၥည္းမ်ိဳးဆုိ တတ္ႏုိင္သမွ် မဝယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ လုံးဝေရွာင္တိမ္းလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိလ်င္ေတာင္ ႏွစ္ခုသုံးခု ဝယ္မည့္အစား တစ္ခုေလာက္ပဲဝယ္တယ္။
ဒီလုိတစ္ေယာက္ထဲ သပိတ္ေမွာက္ေနရုံနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲလုိ႔ မေမးပါနဲ႔။ ေျပာခဲ့သလုိ ျခေလးေတြ၊ ပ်ားေလးေတြေတာင္ ေတာင္ပုိ႔ႀကီးေတြ၊ ပ်ားလဘုိ႔ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိ္င္ေသးတာ။ တစ္ေန႔မွာ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ ေအာင္ျမင္မလာဘူး၊ အက်ိဳးရွိလာနုိင္စရာ မရွိဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မွာလဲ။ ကုိယ့္လုိသူေတြ တုိးတက္မ်ားျပား မလာနုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ဘယ္သူေျပာနုိင္မွာ လဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တကယ္လုိ႔ ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနလုိ႔ အေဖာ္က်ဲ၊ အေဖာ္ကြဲေနလ်င္ေတာင္ ကုိယ္ကေတာ့ ဇြဲသန္မယုတ္မေလ်ာ့ဘဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေရွ႔ဆက္လုိ႔ေလွ်ာက္ကာ ေနဦးမွာပဲ။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)
A
-
“ဗျုဟာပိုင်းကို စဉ်းစားတဲ့အခါ တော်လှန်ရေးရဲဘော်တွေရဲ့ စိတ်ဓတ်ထိခိုက်နိုင... - “ဗျုဟာပိုင်းကို စဉ်းစားတဲ့အခါ တော်လှန်ရေးရဲဘော်တွေရဲ့ စိတ်ဓတ်ထိခိုက်နိုင်မှုကိုပါ ထည့်စဉ်းစားဖို့လိုပါတယ်” - လင်းထက်အောင် (CDM- တပ်မတော်အရာရှိ) (၂၆- ၄- ...
-
1Apr2024 - Too cheeeessssyyy !! (ညဈေးတန်းမှာ တွေ့ရာစားခဲ့) ဒီပုံကတော့ ရေတံခွန်မှာ အကိုကြီးရိုက်ပေးတဲ့ပုံ တလမ်းလုံးကားစီးရတာ ငြီးစီစီဖြစ်လာခဲ့သမျှ ကြည်ပြီး...
3 weeks ago -
တိတ်ဆိတ်သော သာယာမှု ရှိရာဆီ ခဏ... - Almost heaven, West Virginia Blue Ridge Mountains, Shenandoah River Life is old there, older than the trees Younger than the mountains, growin' like a br...
3 months ago -
ကနန်ကျေးရွာ လေကြောင်းတိုက်ခိုက်ခံရမှုအပေါ် CDM ကထိက ဌာနမှူး ဆရာမ #ဒေါ်ရတီအုန်း ရဲ့ ပြောကြားချက် (Jan 12, 2024) - Mobile Medical Team-West Division တာဝန်ခံ CDM ကထိက ဌာနမှူး ဆရာမ #ဒေါ်ရတီအုန်း ရဲ့ ပြောကြားချက် (Jan 12, 2024) #တမူး မြို့နယ်၊ #ခမ်းပတ် မြို့အနီးရှိ #ကနန်...
3 months ago -
ဘလော့ပေါ်အလည်တခေါက် - ဘလော့လဲ သတိတရဝင်ကြည့်ရင်း ကိုယ်ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ အရာတွေကို လွမ်းမိတယ်။ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးသွားချိန်မှာ မှတ်ဉာဏ်ထဲတောင် မသိမ်းနိုင်ခဲ့တဲ့ အမှတ်ရစရာတွေ ပြန်ဖတ်ရ...
4 months ago -
-
ကမ္ဘာ့ဘဏ် အစီရင်ခံစာနှင့် မြန်မာပြည်သူများ၏ ဒုက္ခဆင်းရဲ - ယခုလ ၂၇ ရက်နေ့က ထုတ်ပြန်သည့် ကမ္ဘာ့ဘဏ်၏ မြန်မာ့စီးပွားရေးစောင့်ကြည့်အစီရင်ခံစာပါ အချက်အလက်များသည် လွန်ခဲ့သော ဇန်နဝါရီလက ထုတ်ပြန်ခဲ့သည့် အစီရင်ခံစာပါ အချက်မ...
9 months ago -
ဗမာလူမျိုးကြီးဝါဒ၏အစွဲအလမ်းများ - (ဗမာလူမျိုးကြီးဝါဒ၏အစွဲအလမ်းများ) အကြီးဆုံးအစွဲအလမ်းမျာ၊ အနော်ရထာ၊ ဘုရင့်နောင်၊ အလောင်းဘုရား အစွဲအလမ်းဖြစ်သည်။ နဝတ-နအဖ အစိုးရက အမွှမ်းတင်လွန်းသည်။ အနော်ရထာ...1 year ago
-
-
-
သဟဇာတ ... - ရဲရဲကို သင်တဲ့ Science မှာ adaptation သင်ခန်းစာ ရောက်တော့ adaptation နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူနားလည်အောင် အများကြီး ပြောပြရတယ်။ . Adaptation ဆိုတာ သက်ရှိတွေရဲ့...2 years ago
-
တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေရအျမန္ဆံုးက်ပါေစ။ - တို ့ေမတၱာစြမ္း ကမၻာလႊမ္း ေရအျမန္ဆံုးက်ပါေစ။ ျပည့္၀န္းတဲ့လဟာ ညအေမွာင္မွာ နီေရာင္သန္းေနေပါ့ ႏွစ္၀ါထပ္သတဲ့ လမ္းၾကံဳရင္ ရြာဦးေက်ာင္းက ကပၸိယၾကီးကို အတိတ္တေဘာင...2 years ago
-
တပ်မတော်သားအပေါင်းသို့ - မင်းအောင်လှိုင် ည လ မသာဘူး။ အမှောင်အောက်မှာပဲ ကြယ်တွေက တောက်ပရတာ။ ကျည်ဆန်ခွံပေါ စစ်နွံတော။ နွံထဲမှာပဲ ကြာပန်းတွေ ပွင့်ရတာ။ မတရားမှုထဲမှာ တရားမှု ရှာရ။ အမ...3 years ago
-
-
ဖိုးရွှေညီမှိုင်း - ရိုးရိုးကလေး ငြိမ်းချမ်းရေး - *ရိုးရိုးကလေး ငြိမ်းချမ်းရေး* *ဖိုးရွှေညီမှိုင်း* *(မိုးမခ) ဇန်နဝါရီ ၄၊ ၂၀၂၁* ဒါ ကို မထုတ်နဲ့ ထုတ်မိရင် ခုတ်ပြီးမှ ပြန်ထည့်လို့ရသတဲ့။ ခဏ ခဏ ထုတ်ခဲ့ကြ ခဏ ...
3 years ago -
ဝမ္းနည္းျခင္း မိုးတိမ္ - ဝမ္းနည္းျခင္း မိုးတိမ္ **************** ဖြင့္ထားေသာ တံခါးရြက္တိုု႔သည္ ေလ အတိုုးတြင္ ျပတင္းေဘာင္ကိုု လာေရာက္ ရိုုက္ခတ္သည္။ ဝန္းက်င္သည္ ရုုတ္ခ်ည္း မွိဳင္းမွုု...4 years ago
-
Social Media Abuse (Social Media အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း) - Social Media ဟာ ေျပာျပလို႔မရေအာင္ ၂၀ ရာစုသစ္မွာ အေရးပန္းစားလာခဲ့တာ အမွန္ပါဘဲ။ လူတိုင္းဟာ social media ကို ေန့စဥ္အသံုးစြဲျပဳသလို၊ Social Media ေပၚမွာျမင္ေတ...
4 years ago -
Lock Down - အလင်းတွေအားလုံးကိုပိတ် မျက်စိတွေကိုမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ အလင်းမဲ့သွားတဲ့ အမှောင်ကမ္ဘာထဲမှာ...။ အမြဲကြားနေရတဲ့ နားတွေထဲမှာ ဝါဂွမ်းတွေဆို့ထားလိုက်တယ်။ တိတ်ဆိတ်သွ...4 years ago
-
Appstweaked.Com Call Of Duty Mobile Hack Cheat Loot Map Hack - Appstweaked.Com Call Of Duty Mobile Hack Cheat Loot Map Hack [image: cod mobile hack generator] [image: Codmobilecheat.Club Cấu Hình Call Of Duty Mobile ...
4 years ago -
Edwin van der Sar Sebut Manchester United Kehilangan Karakter - Edwin van der Sar meminta manajer Manchester United untuk segera membangkitkan motivasi para pemain. Manchester United mengundang perhatian dari para manta...4 years ago
-
1080p Liberty Heights 2000 Película completa netflix en español - Liberty Heights 2000 online Liberty Heights 2000 descargar Liberty Heights 2000 hdrip castellano Liberty Heights 2000 online castellano Liberty Heights 2...
4 years ago -
-
-
သူရဲေကာင္း - ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း) - ေက်ာင္းမွာကထည္းကသူငယ္ခ်င္းသို႕..... သူရဲေကာင္း ......,,,,,, ပန္းလိုေႂကြလည္း ေဝတုန္းအတိုင္းသင္းေနတယ္... ၾကယ္လိုေႂကြလည္း ေနတုန္းအတိုင္း လင္းေနတယ္... ပန္းလို...
5 years ago -
အမွဳိက္ပစ္သူမ်ား ရွက္ဖြယ္။ - ႏိုင္ငံၾကီးသား မပီသေသာ စိတ္ဓါတ္မရွိၾကေသာ လုပ္ရပ္။ သၾကၤန္ရက္အတြင္း ေပ်ာ္ပါးမွဳမွ မဟုတ္၊ မည္သည့္ ပြဲလန္းသဘင္မွာမဆို အတြင္းအျပင္ေနရာေတြမွာ အမွဳိက္ေတြကို ပစ္ခ်...
6 years ago
.jpg)
B
-
-
ဦးရဲထွဋ် စာအုပ်ဖတ်ဖြစ်တယ်။ ကျနော် Case study တခု ရေးချင်မိတယ်။ - အောင်သူငြိမ်း *(ဦး) ရဲထွဋ်၊ [(ဦး) သက်ဆွေ မြန်မာပြန်]။ (၂၀၂၀ ဩဂုတ်လ)။ မြန်မာ့နိုင်ငံရေး ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများနှင့် လက်လွတ် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော အခွင့်အလမ်း ...6 months ago
-
-
Halo dunia! - Selamat datang di Situs-situs Slot Jaringan. Ini adalah artikel pertama Anda. Edit atau hapus artikel ini, dan mulailah menulis!1 year ago
-
-
စမ်းချောင်း ကျွန်းတောမြောက်ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံးသစ်ကို အဝေးထိန်းဗုံးနဲ့ တိုက်ခိုက် - မဲခေါင်၊ နိုဝင်ဘာ ၈ရန်ကုန်တိုင်း၊ စမ်းချောင်းမြို့နယ်၊ ကျွန်းတောလမ်းနဲ့ အောင်သပြေလမ်းထောင့်မှာရှိတဲ့ ကျွန်းတော/မြောက် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံး အသစ်ကို အ...
1 year ago -
ကိုကိုနဲ့ ကျွန်မရဲ့ ကောင်းကင် - သစ်သားတံတား အစပ်မှာ ထိကရုန်းပင်လေးတွေ... ထိလိုက်တာနဲ့ အရွက်လေးတွေ ယှက်ပြီး လှလှပပ ပိတ်သိမ်းသွားတဲ့ ထိကရုန်းပင်တွေကို တစ်ခုချင်း ခပ်ဖွဖွ လိုက်ထိကြည့်နေခဲ့တယ်...
1 year ago -
ခရမ်းချဉ်သီးပန်ထွေဖျော် - * ခရမ်းချဉ်သီးပန်ထွေဖျော်* _________________________ ခရမ်းချဉ်ပင်ကနေ သီးဝေတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးကလေးတွေအရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ သူတို့ထဲကတချို့ဟာ.. ခရမ်းချဉ်သီးပန်ထွေ...2 years ago
-
တောက်တယ်ကျင်း အပိုဒ် (၃၃) - တပါးအကြောင်း သိသူသည် ပညာတတ်မျှ ဖြစ်၍၊ မိမိကိုယ်ကိုယ် သိသူသည်သာ ပညာရှိမည်၏။ တပါးကို အောင်နိုင်သူသည် သန်မာသူမျှ ဖြစ်၍၊ မိမိကိုယ်ကိုယ် အောင်နိုင်သူသည်သာ ခွန်အ...2 years ago
-
-
အရေးတော်ပုံအောင်နေပြီ Shadow Assassin Alliance - ယခုအခါ ပြည်သူကိုကာကွယ်ပါမည်ဟု သစ္စာဆိုထားသော စစ်တပ်သည် ပြည်သူနှင့်စစ်ဖြစ်လျက်ရှိပါသည်။ နှစ်ဘက်စစ်ဖြစ်နေစဉ်အတွင်း ဒလံများ၊ သူလျှိုများ၊ စစ်သတင်းပေးများသည် ပ...2 years ago
-
Am I the only one? - လူတိုင်းက အဆင်ပြေနေတာမဟုတ်ဘူး ဆိုတဲ့စကားကို ခဏခဏကြားနေရတာ ၂၀၂၁ ခုနှစ် ၂ လပိုင်း နောက်ပိုင်းလို့ ထင်တာပါပဲ။ အဲဒီ ၂ လပိုင်းနောက်ပိုင်းမှာမှ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင...2 years ago
-
ခေါင်းဆောင်ကောင်း တယောက်ဆိုတာ - တစ်ချို့လူတွေက Leader နဲ့ Boss ဆိုတာကို အတူတူပဲ ထင်တတ်ကြပါတယ်။ တကယ်တမ်း ဒီနှစ်ခုက မိုးနဲ့ မြေလို ကွာခြားတာပါ။ အထက်လူကြီးဖြစ်ရုံနဲ့ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် မဖ...2 years ago
-
မြန်မာ့ရေးရာ သတင်းပဒေသာ (၄ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၀၂၁) - မြန်မာနိုင်ငံမှာ အာဏာသိမ်းစစ်အစိုးရက ဖေ့စ်ဘွတ်ကို ဒီနေ့ကစပြီး ဖေဖော်ဝါရီ ၇ ၇က်နေ့အထိ ပိတ်ထားတယ်လို့ သိရပါတယ်။ - တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်မှု - NLD အမတ်တွေ ကိုယ...3 years ago
-
ဦးဝင္းျမင့္ နဲ့ ေဒါ္ေအာင္ဆန္းစုျကည္ တို ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ မွုးျက ီး ေဟာင္းသန္းေရြွ အား ေ တြ ့ ခြင့္ ေ တာင္းခံ ထား - သမတ ဦးဝင္းျမင့္ နဲ့ ေ ဒါ္ေအာင္ဆန္းစုျကည္ တို ့နွစ္ဦး ဟာ ျမန္မာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ေ ဟာင္း ဗိုလ္ခ်ုပ္မွုးျက ီး သန္းေရြွ နဲ့ ေ တြ ့ခြင့္ ေ တာင္းခံ ထား ေ သာ္ လည္း...3 years ago
-
western bedding sets - western bedding sets [image: western bedding sets] western bedding sets East Urban Home duvet cover sets will provide a fresh feeling throughout the nig...3 years ago
-
Nero Burning 2020 - CD/DVD အတွက် Data ကူးကူး၊ Video ကူးကူး Nero Burning က လွယ်ကူပြီး အထောက်အပံ့ ကောင်းကောင်း ပေးတာ အားလုံးအသိပါ။ အသုံးပြုချင်သူများ အရင်ဆုံး Download ယူပြီး က...
3 years ago -
ထိုးရတော့မည် ဆိုသော်ကြောင့် - ထိုးရတော့မည် ဆိုသော်ကြောင့် ကာကွယ်ဆေးကိုထိုးရတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် နည်းနည်းလေ့လာမိခဲ့သည်။ ကာကွယ်ဆေးရာဇာဝင်တွင် Risk % အများဆုံးကာကွယ်ဆေးဖြစ်သည်၊ စမ်းသပ်မှ...3 years ago
-
စာေပဆု ၂၀၂၀ - ျပည္သူ႕အစုိးရလက္ထက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ေရြးခ်ယ္ေရး ေကာ္မတီရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ အခုလို ဆုေတြ ေပးႏိုင္တာ အင္မတန္မွ ဝမ္းသာစရာ ေ...
3 years ago -
ဖရိုလန်းပန်းခြံနှင့် နော်ဝေးခရီးစဉ် - *ဖရိုလန်းပန်းခြံနှင့် နော်ဝေးခရီးစဉ် * ကိုဗစ်ပြီးလို့ ခရီးသွားတာမဟုတ်ပေမယ့် ခရီးသွားခွင့်ပြုလို့ ကိုဗစ်အစီအမံတွေကြားထဲကနေ ကျွန်တော်တို့ ဇနီးမောင်နှံ နော်ဝေ...
3 years ago -
-
The 5 Commandments of And How Learn More - Factors to Consider when Choosing a Marriage Counsellor Visiting a marriage counselor does not necessarily mean your marriage has any problems. They are ex...3 years ago
-
လမ္းေပၚက ဂစ္တာသည္မ - “ျပန္မလာခဲ့နဲ႔” အေမ လမ္းေပၚမွာ ဂစ္တာကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္။ သူမရဲ႕ႏုိ႔ေတြကုိ အဲဒီထဲ ထုိးထည့္ေတာ့မယ့္ အတုိင္း။ လုိအပ္တဲ့နည္းလမ္းအရ ...4 years ago
-
သမၼတႏွင့္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္တို႔ ၂၀၂၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၿပိဳင္မည္ - [image: ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးဝင္းျမင့္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တို႔ကို ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔က ေတြ႕ရစဥ္] ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဥ...4 years ago
-
gamesbugs.com/roblox Nrobux.Fun Psyduckc Roblox Bot Hack - QVV - cpbld.co/roblox2k17-3049 Nrobux.Fun Psyduckc Roblox Bot Hack [image: Nrobux.Fun Psyduckc Roblox Bot Hack] [image: Nrobux.Fun Psyduckc Roblox Bot Hack] ...
4 years ago
.jpg)
C
-
တေခတ္တခါက ျမန္မာစာကို မွန္ကန္စြာ ေရးသားၾက၏ - တခါက တခါတုန္းက တခါက တဘဝ တေခတ္ တခါက တခါက ေမြးဌာနီ တခါက မေၾကးစည္ တေခတ္တခါက ျမန္မာစာကို မွန္ကန္စြာ ေရးသားၾက၏။ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ ၁၇-၁၁-၂၀၁၉
4 years ago -
ဗိုက္ႀကီးမွာကို ပူၾကမယ့္အစား - ကမၻာမွာ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုး ကာသသားေရာဂါသစ္ ေတြ႕ရိွ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ တလင္တမယားစနစ္အတိုင္း ေနထိုင္ေပမယ့္ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွက အိပ္ေဖာ္တေယာက...6 years ago
-
အရက္နာက်ျခင္း - ဒီဘက္မွာ လတုိင္းေရးထားတာေတြတင္ဖုိ႕ကိုပဲေမ႔ေမ႔ေနတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးကိုေတာ႔ ယမကာလုလင္ေလးမ်ား၊ယမကာလုလင္ၾကီးမ်ား၊ အရက္သမားပ်ိဳေလးမ်ားနဲ႕ အရက္သည္သာအမိ၊အရက္သည္သာအဖမ်...12 years ago
-
အေအးမိ ႏွာေစးေရာဂါ ကင္ေ၀းေအာင္ - အေအးမိ (အေအးပတ္) တယ္ဆိုတဲ႔ စကားလံုးဟာ ျမန္မာ ေတြ အတြက္ ရင္ႏွီးျပီးသာပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္း တစ္ႏွစ္ ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ႕ ခံစားဖူးၾကပါတယ္။ ႏွာေစး၊ ေခ်ာင္းဆိုး ...15 years ago
-
ခါးနာေရာဂါ - ခါးနာေရာဂါ ခါးနာေရာဂါဘာေၾကာင့္္္စတင္ျဖစ္ရတာလဲဆိုတဲ့ history ကိုသိဖို ့အေရးၾကီးပါတယ္။အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ကုသနည္းေတြကေတာ အေလးအပင္မ မပါနဲ ေမြ ့ယာနဲ ့မအိပ္ပါနဲ...
16 years ago -
-
-
-
-
-
-
-
-
The Kitchen မီးဖိုေခ်ာင္
-
Matcha Parfait - Matcha Parfait Recipe Matcha parfait is a layered dessert that typically consists of various ingredients such as matcha-flavored jelly, whipped cream, swee...2 weeks ago
-
onion fritter salad - The key to a good Burmese salad is to have a balance of salty, sour and spicy, as well as a mixture of textures; the freshness of herbs... The post onion...5 months ago
-
-
Hello from Evy's Kitchen - Greetings from Evy's Kitchen... It's been a while since my last post, back in 2018.... There were a couple of reasons that I couldn't post anything...
1 year ago -
Sri Lankan Hoppers - Sri Lankan hoppers, the bowl-shaped flatbreads made of rice flour and coconut milk, have already had their moment in Great Britain, where they have been ha...5 years ago
-
ပုစြန္ေဘာ့ခ်ိတ္ေၾကာ္ - ေလွာ္ထားတဲ့ပုစြန္ေလး ေထာငး္ထားတဲ့ ငရုတ္သီးၾကက္သြန္ျဖဴနီဆီသတ္ ဆီသတ္နံ႕ေမႊးလာျပီ ႕ ႕ ႕ ေလွာ္ထားတဲ့ပုစြန္ေလးေတြ ထည့္ေမႊ ႕ ႕ ႕ စားလုိ႕ရပါျပီ ႕ ႕ ႕ ခ်စ္ေသာေ...
5 years ago -
Wutyee Gourmet Foods ဟင္းခ်က္နည္း အမ်ဳိး (၁၀၀) စာအုပ္သစ္ - Wutyee Gourmet Foods ဟင္းခ်က္နည္း အမ်ဳိး (၁၀၀) စာအုပ္သစ္ ” Wutyee Gourmet Foods ဟင္းခ်က္နည္း အမ်ဳိး (၁၀၀) စာအုပ္သစ္ ထြက္ျပီ” – ခ်စ္ခင္ ေလးစားရပါေသာ အန္တီ၊ ...6 years ago
-
Top ten snacks for your hair growth - Here is top ten foods that help your hair growth and strong.8 years ago
-
ငါးခူငါးဆုပ္ဆန္ေလွာ္ဟင္း( ကရင္ဟင္း ) - ဒီဟင္းေလးကို လုပ္နည္းေပးတဲ႔ မေဆးလြယ္ေဖာ္ ကိုအလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကရင္ဟင္းေလးပါေနာ္။ က်မကအစပ္ၾကိဳက္သူဆိုေတာ့ဒီဟင္းေလးကိုလဲ အလြန္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဆန္ေလွာ္မႈန...10 years ago
-
စားၾကမယ္ေဟ့ ေကာင္းေကာင္း - ၃၄ - ဒီတစ္ခါေတာ့ အၿပင္မွာ စားၿဖစ္ရင္ အၿမဲမွာေနက် ဟင္းအတြဲကို အိမ္မွာဘဲ ခ်က္စားၿဖစ္တယ္။ ဟင္းအေၾကာင္း မေရးခင္ အလုပ္ထဲက အေၾကာင္းေရးအုန္းမယ္ေနာ္။ ဟင္းခ်က္နည္းက လြဲၿ...
10 years ago -
Buns & Rose - Buns & Rose Ingredients : All purpose flour – 2 1/3 cups Yeast – 7g ( 1/4 oz ) Salt – 1/8 tsp butter – 1 Oz Sugar – 1/8 cup = 1 oz Milk – 275 ml ( 1 cup ...10 years ago
-
ၾကက္သား ပဲ ရည္ သုုတ္ ေလး လုုပ္စားရေအာင္ - ၾကက္ သား ပဲ ရည္ သုုတ္ ေလး လုုပ္ စား ျဖစ္ ရ တဲ့ အေၾကာင္း ကေတာ့ သမီးၾကီး က FB မွာကြ်န္မ သိတဲံ ညီမေလး တေယာက္ ရဲ cooking album ၾကည့္ျပီး သူ စား ခ်င္ တဲ့ အေၾကာ...
11 years ago -
-
ဆိတ္ရုိးစြပ္ျပဳတ္ - မေန႔ကခ်က္တဲ႔ ဆိတ္ရုိးစြပ္ျပဳတ္ တင္လုိက္ပါတယ္ေနာ္။ ခုတစ္ေလာ ရုံးပိတ္ရက္ဆုိ ရာသီဥတုကလည္း ကုိယ္ေတာ္ႀကီးဘက္ ပါပါေနတယ္။ အဟဲ ။ ဒီအပတ္ပါဆုိ ပိတ္ရက္ ၂ ပတ္ ဆက္တုိက္...
12 years ago -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
“အေမရိကန္မဲေဆာက္” အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ လူမ်ားၿပီး ပြဲမစည္တဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္... အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ အရူးကို လင္လုပ္ထားရတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္... အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ ... -
အုိဘယ့္ဒုကၡသည္ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ တုိးတက္တဲ့ တတိယႏုိင္ငံေတြမွာ ေရာက္သြားၾကရင္ အေတြးအေခၚေတြ ျမင့္မားလာမယ္။ အတက္ပညာ၊ နည... -
ေကာက္ေနတဲ့သမိုင္းနဲ႔ ေျဖာင့္တန္းရဲဖို႔သတၱိ မန္းကိုကို ၂၀၁၀ အတြင္းမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသတိထားမိႏိုင္မယ့္ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ ပုဂံဘုရားေတြထဲက နံရံ...
-
ကမၻာကို အမွန္အတုိင္း ေျပာျပလိုက္ပါ ေအာင္ေဇာ္ Saturday, September 25, 2010 ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တုန္းက ျမန္မာပညာတတ္လူငယ္ မင္းလတ္ရဲေခါင္ တေယာက္ ခ်က္ကို... -
မေလးရွားရွိ ျမန္မာ အကူအညီေပးေရး အဖြဲ႔မ်ား ဒုကၡသည္မွတ္ပံုတင္ခြင့္ ေရာင္းစား ကိုေထြး Monday, October 04, 2010 မေလးရွားႏိုင္ငံရွိ ကုလသမဂၢ ဒု...
-
Myanmar's Style (Vol 1, No 5) PDF
-
ကေလာင္ကိုဖက္ ေဖာင္ကို ဖ်က္၍… “အသက္ကေလးရယ္တဲ့ တိုသထက္တို၊ ေၾသာ္…ဘယ္လို ‘ျပိဳ’ ရပါ့။ အတၱကိုျဖိဳ၊ ပရမွာပို၊ ျမတ္ဘုန္းမို အလိုက်။” ဘာလိုလိုႏ... -
“ေမာ္ ဒန္ ဇြ ၏ ၂၁ ရာ စု ေက်ာက္ စာ” သွ်ရီ နေမာဗုဒၶာႆ ... သကၠရစ္ ၂၀၁၀ ခု၊ ေရြးေကာက္ပြဲႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလဆန္း ၉ ရက္၊ စေနေန႔။ ဆိုင္းဆရာ ရြာစားၾက...
-
ငါ့သားကင္မရာ ျပန္ေပး ေမာင္လတ္နီ Monday, September 27, 2010 ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ သတင္းယူရင္း ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ ပစ္သတ္ျခင္းက...
