မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ Burmese brides for sale

မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ (သတင္းေဆာင္းပါး)
ေဝယံ
တနလၤာေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ၂၀၀၈။

ေရႊလီ။ ။ ပါးစပ္က ကြမ္းတၿမဳိ႕ၿမဳိ႕ဝါးတတ္သူ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္အရြယ္ မျဖဴဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ေရႊလီၿမ့ဳိမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်က္မိေနပါၿပီ။

သို႔ေပမယ့္ သူဟာ လူကုန္ကူးသူ တေယာက္ဆိုတာေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ သံလ်င္သူေလး မဝါဝါကို မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ဓားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈမွာ တရားခံေတြအျဖစ္ သူတို႔ကို တ႐ုတ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

သံလ်င္ဇာတိဘြား မျဖဴဟာ ခင္ပြန္းသည္ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ သားႏွစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ လင္မယားႏွစ္ဦးနဲ႔ ေရႊလီမွာ အေျခခ်လာတာ ၂ ႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္။

မဝါဝါကို ပီကင္းၿမ့ဳိနားမွာရိွတဲ့ ဆန္းတုန္းျပည္နယ္က တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ရဲ့ လက္ထဲကို ယြမ္ေငြ ၂ ေသာင္းနဲ႔ ေရာင္းစားခဲ့တာပါ။ ဝယ္လက္တ႐ုတ္က ေငြကို အျပည့္မေခ်ေသးဘဲ စရံအျဖစ္ ယြမ္ ၆ဝဝဝ ေပးပါတယ္။ ေရာင္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝါဟာ တ႐ုတ္လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာမွာ ဒီလဆန္းပိုင္းမွာ ေရႊလီကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

အားကိုးရာမယ့္ ဝါဝါဟာ သူ႔ကို ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ ကိုေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ မျဖဴတို႔ဆီမွာပဲ မွီခိုေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မျဖဴတို႔အတြက္ေတာ့ ေရာင္းကုန္ျပန္ရတာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ တ႐ုတ္တေယာက္ လက္ထဲကို ေရာင္းဖို႔ ထပ္ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ ဝါဝါကေတာ့ ဒီတခါ အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္လည္း ပြဲဆိုင္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ဆီက ေငြတခ်ဳိ႔ ယူထားၿပီးလို႔ ဝါဝါကို မရအရေခၚရဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။

အခင္းျဖစ္ပြားမယ့္ေန႔ ညေနပိုင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ ေရႊလီကေန မိုင္အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နမ့္ခမ္းၿမ့ဳိဘက္ သြားရာလမ္းအတိုင္း အငွားကားတစီးနဲ႔ ဝါဝါကို တင္ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားသူေတြက လူပြဲစား မိသားစုဝင္ အားလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္သြားရတဲ့ ျမန္မာပိုင္ မန္႔ဟီး႐ိုးရြာဘက္အေရာက္ လယ္ကြင္းေဘးတေနရာမွာ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။

"သူတို႔ ဒီကေန စသြားကတည္းက ဘီယာေတြ ေသာက္သြားၾကတာ။ မန္႔ဟီး႐ိုးတဝိုက္က လယ္ကြင္းေတြေဘးမွာ ဆင္းၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေခၚသြားၾကတာ။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္စြာကစၿပီး မုဒိန္းက်င့္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုဘိုက ဓားနဲ႔ စထိုးတယ္။ ဓားဒဏ္ရာ ၅ ခ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ေသဆံုးသြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ေရေျမာင္းေဘးမွာ ပစ္ထားလိုက္တယ္" လို႔ အမႈေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ကူညီခဲ့သူ ျမန္မာတဦးက ေျပာပါတယ္။

အခင္္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေဒသခံ ရွမ္းရြာသားေတြက ဝါဝါရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေတြ႔ရာကေန တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြဆီ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ လူေမွာင္ခုိဂိုဏ္းကို တစတစ ေျခရာခံရင္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

အခင္းျဖစ္ၿပီးစမွာ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ လူသတ္မႈ ကြင္းဆက္ကို မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ နာမည္ရွိေနတဲ့ လူဆိုး စာရင္းဝင္ေတြကိုပဲ လိုက္ဖမ္းေနခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မျဖဴတို႔ လင္မယား ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ ေရႊေရႊ ဆိုသူေလးဟာ ေရႊလီကို ထြက္ေျပး လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေဒသခံျမန္မာတခ်ဳိ့က ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးရာကေန ေျခရာေကာက္မိၿပီး မျဖဴတို႔ လူသိုက္ အပါအဝင္ လူကုန္ကူးသူ ၁၂ ေယာက္ကို ဖမ္းဆီး လိုက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဝါဝါ့အမႈမွာ တရားခံေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာ လင္မယားနဲ႔ ဘိုဘို၊ ေအာင္သူစုိးတို႔ ၄ ေယာက္ကို တ႐ုတ္ျပည္ တရားဥပေဒအရ ဆက္လက္ အေရးယူဖို႔ ခ်န္ထားပါတယ္။ လူသတ္မႈမွာ မပါဘဲ လူကုန္ကူးသူ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ မျဖဴနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ အပါအဝင္ တရားခံ ၈ ေယာက္ကိုေတာ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီကို ဒီလ ၁၄ ရက္ေန႔ကပဲ လဲႊေျပာင္းေပးလိုက္ပါၿပီ။

မူဆယ္အဖဲြ႔ရဲ့ စစ္ခ်က္အရ သူတို႔ ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း အေယာက္ ၂ဝ ေလာက္ရိွၿပီလို႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာ စစ္အစိုးရက လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုင္ရာ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဘက္ လူကုန္ကူးမႈ မႈခင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြရဲ့ ဘဝလံုျခံဳမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကာကြယ္ ေပးႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာင္ ထုတ္စရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။

ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဆင္းရဲမြန္းက်ပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေနရပ္စြန္႔ခြါ သြားလာေနၾကရာမွာ လူပြဲစားေတြ လက္ထဲ က်ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဝါဝါလိုပဲ ဘဝေရာ၊ အသက္ပါ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရိွသလို အသက္ မဆံုး႐ံႈးေပမယ့္ စိတ္ပိုင္း႐ုပ္ပိုင္း လူလံုးမလွေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ မနည္းလွပါဘူး။

အဲဒီထဲမွာ ဒီလ ၂၁ ရက္ေန႔ကမွ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြက မူဆယ္လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊေပးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္အနက္က မႏၱေလးၿမ့ဳိက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္လည္း ပါဝင္ပါတယ္၊

မူဆယ္ေဒသခံ တေယာက္က "သူတို႔ေတြရဲ့ အသက္ေတြကေတာ့ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားမယ့္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၂၂ ႏွစ္ၾကား အရြယ္ေလးေတြပါ။ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစု ခံရသလိုပါပဲ။ အလုပ္အကိုင္ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လူပြဲစားေတြက ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာပါ။ လူပြဲစားေတြကေတာ့ လား႐ႈိး ရပ္ကြက္ ၇ ကပါ။ အခုေတာ့ ဖမ္းမိသြားပါၿပီ။ ကြန္ျပဴတာတတ္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျပဴတာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ တလ က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေခၚခဲ့တာပါ" လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။

လား႐ႈိး-သိန္းနီ-ကြမ္းလံု-ခ်င္းေရႊေဟာ္ လမ္းအတိုင္း ေခၚလာၿပီး နယ္စပ္မွာ ယြမ္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း ဆင္းရဲတဲ့ အန္းေဝးျပည္နယ္က လူဆီ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီျပည္နယ္မွာ ေနခဲ့ရတာ ၉ လေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္စကေန ၃ လေလာက္အထိ အဲဒီမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသလို တေနရာနဲ႔တေနရာ လွည့္လည္ ေရာင္းစားတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

၃ လေလာက္အၾကာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝယ္ယူၿပီး ေပါင္းသင္းမယ့္ ဖူးစာရွင္ လင္ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆြံ႔အမ်က္မျမင္၊ ေနာက္တေယာက္က အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္အရြယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစံုတေယာက္ဆီကေန အကူအညီ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကိဳက္သူနဲ႔ပဲ ၆ လေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနထိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။

ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ ေဝးကြာတဲ့ ကမၻာ့ေနရာတခုမွာ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္၊ လူမႈဝန္းက်င္ မတူညီမႈေတြ အပါအဝင္ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆန္မစားရဘဲ ဂ်ဳံကိုပဲ စားရတဲ့အတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကအစ ခက္ခဲစြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။

အဖိုးအိုအရြယ္ကို လင္လုပ္ ေပါင္းသင္းရတဲ့ သူကေတာ့ အလိုမတူတာေၾကာင့္ ညအိပ္စက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ႏိွပ္စက္ညဥ္းပန္းတာ ခံရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ေက်ာျပင္တခုလံုးကို အထိုးခံရၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ၂ ခ်က္ ရိွထားပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္ လွပသူေလးမို႔ လင္လုပ္သူ အဖိုးအိုက မေဖာက္ျပန္ရေလေအာင္ဆိုျပီး ဆံႏြယ္ ၄ ကြက္ၾကားပံုစံ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ အညႇပ္ခံရပါတယ္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ တျခား ေရာင္းစားခံထားရတဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုလည္း ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ မၾကာခင္က က်င္းပခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ အၾကိဳကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြက စိစစ္မႈေတြ လုပ္လို႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ေရာက္ေနသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁ဝဝ ေက်ာ္ ေတြ႔ရိွခဲ့တဲ့အထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါဝင္ခဲ့တာပါ။

အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကာလ စီမံခ်က္ေၾကာင့္ အမိေျမျပန္ရမယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ဖူးက်င့္ျပည္နယ္က တံငါသည္ေတြဆီ ေရာင္းစားခံခဲ့ရတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၃ဝ ၾကား ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁၈ ေယာက္လည္း နယ္စပ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုလည္း မၾကာခင္မွာပဲ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊအပ္ခံရပါမယ္။

သို႔ေပမယ့္လည္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ လူကုန္ကူးေရာင္းစားခံရတာကို ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြဆီ ႏိုင္ငံေတာ္က မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရး မျပည့္မစံုနဲ႔မို႔ ဒီအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၿငီးျငဴေနရတယ္လို႔ နီးစပ္သူ ေဒသခံေတြၾကား အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။

လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္လို႔ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔က နီးစပ္ရာ ကုန္သည္ေတြဆီ အလွဴခံေနရတာရိွသလို အဝတ္အစား ထုတ္ေပးစရာ မရိွလို႔ဆိုၿပီး ရဲေမေတြရဲ့ ယူနီေဖါင္းေတြ ထုတ္ဝတ္ခိုင္းရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ လမ္းစရိတ္ ေပးစရာမရိွလို႔ မလိုအပ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေလာက္အထိ ၾကာသြားတာမ်ဳိးလည္း ရိွေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

http://www.mizzimaburmese.com/

Burmese brides for sale

by Way Yan
Tuesday, 28 October 2008 20:48

Ruili: Ma Phyu was a familiar figure in the Burmese community of Ruili, China, commonly found passing the time by munching betel along the streets. But then one day she was no longer there, and two weeks afterward the truth was found out – Ma Phyu was part of a human trafficking operation that specialized in selling young Burmese women as brides to Chinese men.

With the arrest of Ma Phyu, in her thirties, and her accomplices, a grizzly story of the trafficking of over twenty young Burmese women to China as forced sexual partners gradually came to light.

Nabbing the human traffickers, it would transpire, was linked to a rape and murder case a Chinese police force cracked. About 18-years old and hailing from Syriam, Burma – the same native town as Ma Phyu – Wah Wah was one of the women that Ma Phyu and her gang had sold into slavery.

Wah Wah was sold to a Chinese man living in Sandong, near Beijing, at the price tag of Chinese RMB 20,000 (approximately US$ 2,900). A few weeks later, Wah Wah managed to flee from the clutches of her buyer and made her way back to Ruili earlier this month.

The hapless young lady had nowhere else to go but to return back to her perpetrators, and Ma Phyu was happy when her commodity arrived back in her hands for resale. However, when she tried to sell her to another Chinese man, Wah Wah vehemently refused.

But the traffickers, having already struck a deal and received some advance money, tried to force Wah Wah to accept her newest companion.

As dusk fell over Ruili on that fateful day, Wah Wah was taken by taxi along the road to Namkhan, Burma, a few miles away. Accompanying her in the vehicle were several members of the human trafficker's family.

Eventually, they stopped the taxi next to a paddy field beside the highway in the vicinity of Man Heiro, still in Burmese territory and about 20 miles from Ruili.

"Before leaving Ruili, they were drunk with beer. She was taken to a paddy field near the highway. Then Kyaw Swa started raping her. After that, Bo Bo stabbed her repeatedly. She died from five stab wounds. Then her corpse was left in the nearby drainage," recalls a source from the Chinese police investigation team of the incident.

Local Shan people found her corpse the next day and informed Chinese police by phone. At first, Chinese authorities only investigated the local habitual offenders.

But fortunately, another victim of this human trafficking gang, Shwe Shwe, managed to flee from her Chinese buyer and also return to Ruili. She was given assistance by the local Burmese people living there and provided details vital to tracing down the human trafficking gang, leading to the arrest of 12 people, including Ma Phyu.

Of these culprits, Kyaw Swa and his wife, Bo Bo and Aung Thu Soe are still in the hands of Chinese authorities and are to be dealt with in accordance to Chinese law. The remaining eight traffickers, including Kyaw Tun, Ma Phyu and her 13-year old daughter, were transferred to the hands of the Burma's Muse Human Trafficking Prevention Task Force on the 14th of this month.

Yet the existence of the Muse Human Trafficking Prevention Task Force is itself a sad commentary on the current status of the Burmese state.

The government-supported organization, part of a five year human trafficking eradication program, is poorly funded, and locals frequently complain of their ineffectiveness and incompetence in preventing human trafficking, the existence of which is a well known fact among local residents. In contrast, people see and hear of the successes of Chinese authorities in preventing the same crime.

Deprived of adequate funds, the Muse Task Force has to collect money from businessmen to feed victims when they arrive back to their homeland. Moreover, to provide clothing, female colleagues are forced to share their uniforms with the victims. And on occasion, victims have to wait for about six months to accumulate the transport fare necessary for them to get back to their hometowns.

Under the pressure of abject poverty in Burma, young Burmese women become easy and vulnerable targets for traffickers, as many future brides for sale are seeking greener pastures and better economic opportunities by leaving their native homes.

Among the many victims of Ma Phyu and her gang were also two Mandalay University students, who were included in the six victims transferred to Burmese authorities by Chinese authorities on the 21st of this month.

"Most victims are in an age group from18 to 22 years old. They were persuaded and cheated by traffickers through the promise of a good paying job. They cheated educated girls with computer and English language skills by promising them jobs paying 100,000-150,000 kyat per month (approximately US$ 85 to 130)," an eyewitness from Muse said.

The two university students were taken by highway from Lashio to Chinshwehaw and then sold to a Chinese citizen hailing from the province of Anhui in northern China at the price of RMB 20,000. They proceeded to change hands from one owner to another like a common commodity for about three months.

After three months, a bridegroom was sent for each of them; one a mute and blind and the other over 60 years old. They had no choice and could not expect help from any quarters. They had to spend a total of about six miserable months with these husbands.

Both faced a lot of hardships in living with their husbands in a place that experiences harsh weather and maintains a different social environment with a different staple of food – flour instead of rice.

The one who had to sleep with the elderly groom was persecuted every night for not giving her consent to consummate the relationship. The old man burnt her entire back with a cigarette and injured her head in two places. Moreover, this old groom defaced her by cutting her hair in a bad way.

Yet the removal of Ma Phyu and company from the scene does not spell the end to human trafficking at the Ruili border crossing, let alone to other avenues through which traffickers ply their trade.

Amid the tight pre-Olympic security clampdown, Chinese authorities discovered over 100 Burmese human trafficking victims; among whom were the two university students.

The pre-Olympic security screening also identified and rescued 18 Burmese women from 18 to 30 years of age who were sold to fishermen in Fujian Province. These 18 ladies have also now arrived back on the Burmese border and will shortly be transferred to the Muse Human Trafficking Prevention Task Force.

But, just how long the recent returnees to the border will have to remain there before finding their way home is unfortunately just one of the many questions that remain hanging and unanswered regarding the continued trafficking of Burmese women.

http://www.mizzima.com/