ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း
ေရးသားသူ။ ။ နန္းရွင္
အပိုင္း(၁)
ေရးသားသူ။ ။ နန္းရွင္
အပိုင္း(၁)
ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးေတြးျပီး တည္ထြင္သူပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ငေတက နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။
ေမာင္ေငြမက္ဆိုျပီး ေမာင္တပ္ထားလို႕ မေခ်မငံ ဆက္ဆံဖို႕ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္။ ခ်ာတိတ္ေလး မဟုတ္ဘူး။ အသက္က ငါးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူမ်ားကိုပဲ ေက်ာခ်င္တာ ကိုယ့္ကို လာေက်ာရင္ နဲနဲမွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
ေမာင္ေငြမက္ဆိုျပီး ေမာင္တပ္ထားလို႕ မေခ်မငံ ဆက္ဆံဖို႕ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္။ ခ်ာတိတ္ေလး မဟုတ္ဘူး။ အသက္က ငါးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူမ်ားကိုပဲ ေက်ာခ်င္တာ ကိုယ့္ကို လာေက်ာရင္ နဲနဲမွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ စာေရးဆရာၾကီးေတြက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ကေလာင္မွာ ေမာင္တပ္ျပီး ေရးတာကို အားက်တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္သူတိုင္းသည္ ၄င္းတို႕ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ သို႕ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းမ်ား ျပဳစုသြားၾကသည္ကို အားက်သည္က တစ္ေၾကာင္းမို႕ က်ေနာ္၏ မွတ္သားဖြယ္ရာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားကိုလည္း ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ေရွာင္လိုက ေရွာင္၍ ေဆာင္လိုက ေဆာင္နိုင္ၾကေစရန္ အလို႕ငွာ ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းဟူေသာ ဤစာတမ္းအား ျပဳစုေရးသားလိုက္ရေပေတာ့သည္။
က်ေနာ့္မိဘေတြက က်ေနာ့္လို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မရွိခဲ့လို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ဘဝဟာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မဲြမဲြေတေတနဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုးတန္းအထိေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဖဆုံးတယ္။ အေမက က်မၼာေရးမေကာင္းဘူး။ ညီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္က အၾကီးဆုံးသား။ အဲ့ဒါေတြထားပါ။ က်ေနာ္စဥ္းစားတာက သူတို႕အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္စဥ္းစားတာ။ ဘာ အကိုၾကီး အဘအရာလဲ လက္မခံဘူး။ သူတို႕လဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္သားကိုယ့္မယားနဲ႕ ျဖစ္သြားၾကမွာ။ အေမ့ အတြက္လား။ အေမက ဆင္းရဲေပမဲ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေတာင့္တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့။
အဲ့ဒီ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ မေက်နပ္ဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ လွည့္မၾကည့္ၾကဘူး။ ဘာ ဗုဒၶဘာသာေတြလဲ။ ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ ဥာတကာနဥၥသဂၤေဟာ ဆိုတဲ့ ဘုရားေဟာ မဂၤလာတရားနဲ႕အညီ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ရမယ္ မဟုတ္လား။ ရမလားလို႕ေတာ့ အညံ့ခံ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေသးတယ္။ လုံးဝမစြန္တဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြမို႕ လမ္းေတြ႕ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က အေမ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေစတနာ နည္းနည္း ရွိၾကတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ အေမအတြက္လဲ ထည့္စဥ္းစား မေနေတာ့ဘူး။
အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေမအပါအဝင္ ေဆြမ်ိဳးအားလုံးကို စြန္႕ျပီးေတာ့ သူေကာင္းျဖစ္ဖို႕ တစ္ရြာေျပာင္းခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ အလုပ္ရွာတယ္။ ပန္းရံဆိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ သူမ်ားထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ပိုျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့သူကိုပဲ ေရြးေပါင္းတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့သူေတြ ဘာမွားလဲ ဘာလိုအပ္လဲ ဘာေတြညံ့ဖ်င္းေနလဲ အကုန္မွတ္ထားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိနိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အက်ဳိးမရွိတဲ့သူ ဆိုတာကေတာ့ အလုပ္သမားေတြေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္သမားေတြ ဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္ ဘယ္သြားတယ္ ဘာညံ့တယ္ ဆိုတာေတြကို ျပန္ေျပာျပျပီး အလုပ္သမားေခါင္းေတြ ကန္ထရိုက္တာေတြကို ေပါင္းတယ္။ သူတို႕က သေဘာက်တယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထဲမွာ မရွိရင္ေတာင္ က်ေနာ္ရွိေနတယ္ဆိုရင္ စိတ္ခ်ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိနည္းနဲ႕ ပါဝါကို ခ်ဲ႕ထြင္တယ္၊ အထက္လူၾကီးရဲ႕ ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကို ရယူတယ္။ အလုပ္သမားေခါင္းရဲ႕ ခ်ီးေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ အေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ ရင္းႏီွးျပီ ဆိုမွေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းေလာက္ကို ဘာဂရုစိုက္စရာလိုေတာ့လို႕လဲဗ်ာ။
တစ္ေန႕အလုပ္သမားေခါင္းက ပစၥည္းနည္းနည္းလိုအပ္လို႕ အျပင္မွာ သြားဝယ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွီးက ခြထိုင္ျပီး ပါသြားတယ္။ တျခားသူေတြထက္ အခြင့္ထူးခံအဆင့္ ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ ျမဴးမိတယ္။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ကို ကုန္းရုံးလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထိုင္ျပီး အျပင္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႕ ထြက္ရွဴနိုင္ေနျပီ မဟုတ္လား။
အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေရွ႕မွာရပ္ျပီး ေစ်းဆင္းဝယ္ၾကတယ္။ သူ ဘာေတြလုပ္လဲ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္တယ္။ ေနာင္မွာ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ဖို႕အခြင့္ေရးေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ၾကံဳလာေအာင္လဲ ဖန္တီးေနသူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ တစ္ရာတန္ပစၥည္းကို တရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ခိုင္းတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို က်ေနာ္ျမင္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျပံဳးစိစိနဲ႕ၾကည့္ျပီး ဟဲဟဲတဲ့။
ဘာမွမသိေသးတဲ့ အအေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ မသိဟန္ေဆာင္ျပီး သူဘာေတြလုပ္လဲ ဆိုတာကို အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွသိဟန္ မရွိတာကိုလဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတဲ့ပုံပါ။ ျပီးေတာ့ သူက စားေသာက္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားျပီး ၾကိဳက္ရာမွာစားဖို႕ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွာရမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွာမလဲ ဘယ္လိုမွာမလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ သ႔ူကို ေသတြင္းပို႕ျပီး သူ႕ေနရာကို ယူဖို႕ ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုမွ လာျပီးေကာင္းေနတဲ့ သူ႕ကို သနားေတာ့ သနားမိသလိုပါပဲ။
ၾကည့္ေလ။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုမွာ ဘယ္လိုစား ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုေကာင္းတာနဲ႕ ဂရုတစိုက္ကို သင္ေပးေနတာ။ သူနဲ႕ ဒါမ်ိဳးမၾကာမၾကာ သြားျဖစ္ခဲ့လို႕လဲ လူနဲ႕သူနဲ႕တူေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္ တက္လာကိုေတာ့ ျငင္းလို႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕သူဆီက ပညာစုံ တတ္ေျမာက္လာတဲ့ တစ္ေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕မသမာတဲ့ လုပ္ရပ္အားလုံးကို ကန္ထရိုက္တာဆီမွာ သြားျပီး ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။
က်ေနာ္က်ိတ္ပိုးေနတဲ့ ပန္းရံအလုပ္သမေလးကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥပါ မက်န္ရေအာင္ ဖြင့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူမ်ားကို လုပ္ၾကံခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ပါတယ္ ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ အသိမခံခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာဖို႕လဲ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို မတြက္ဆတတ္ေသးတဲ့ ကန္ထရိုက္တာၾကီးကေတာ့ စိတ္ခ်ပါ ကိုယ့္လူတဲ့။
က်ေနာ္ အလုပ္သမားေခါင္းအျဖစ္ ခန္႕အပ္ခံရတဲ့ေန႕မွာပဲ ကန္ထရိုက္တာက သူနဲ႕အတူ စည္ဘီယာလိုက္ေသာက္ဖို႕ ေခၚသြားတယ္။ အတူထိုင္ေသာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဘာလိုလဲဆိုတာကို အေသခ်ာၾကည့္ျပီး အားလုံး က်ေနာ္က အလိုက္တသိ ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ ဘီယာကုန္သြားရင္ ထပ္ငဲွ႕ေပးတယ္။ အျမီးတုံးေတြ ၾကီးေနရင္ ေသးေအာင္ ဖဲ့ေပးထားတယ္။ သြားၾကားညပ္တာျမင္ရင္ သြားၾကားထိုးတန္ ယူေပးတယ္။ တခုခု စားျပီးတိုင္း တစ္ရွဴးတစကို ကိုယ္တိုင္ျဖဲေပးတယ္။
ေဆးလိပ္ထုတ္လိုက္တာနဲ႕ မီးညွိေပးတယ္။ သူေျပာသမွ် စကားအားလုံးကို ဟုတ္သည္ျဖစ္ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဟုတ္ေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံတယ္။ ဘီယာတစ္ငုံ ငုံျပီးတိုင္းမွာ အျမီးမစားျဖစ္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ပူသေယာင္ေယာင္နဲ႕ ခြံ ့ေၾကြးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ သူအေတာ္ေလး မူးေနျပီဆိုေတာ့မွ ေနာက္ထပ္မွာလိုက္ျပီး အားပါးတရ ေသာက္စားျပစ္လိုက္တယ္။ အိမ္က မိန္းမေတာင္ မင္းေလာက္ အျပဳစု မေကာင္းဘူးကြာတဲ့။ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ျဖစ္ျပီး ထေအာ္တယ္။
မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ျပီး ဝီစကီသုံးလုံးေလာက္ ထပ္မွာတယ္။ ၾကက္ေၾကာ္ပါဆယ္ သုံးထုတ္ေလာက္ ထုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ဘာေတြ မွာတယ္ စားတယ္ဆိုတာ သူလုံးဝမသိဘူး။ အားလုံးရွင္းျပီးမွ သူကေျပာတယ္။ မင္းဘာမွလဲ မစားပါလားကြတဲ့။ က်ေနာ္ အေတာ္ေလးကို သေဘာက်သြားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႕ကို အိပ္ျပန္ပို႕ျပီးရင္ေတာ့ အလုပ္ထဲက ပန္းရံအလုပ္သမေလးနဲ႕ ခ်ိန္းထားသည္မို႕ ဒီတစ္ညအတြက္ေတာ့ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ သိရေပဦးေတာ့မည္။
အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့ အားလုံးက တရိုတေသ တေလးတစား ရွိလာတယ္။ မၾကည္သူကလဲ ရယ္ျပတယ္။ မုန္းသူကလဲ ျပံဳးျပတယ္။ အရပ္ထဲက ဇာတ္ပဲြမွာ ေငြမက္တို႕ ေနတတ္ဖို႕ပဲ လိုေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ စာရင္းဇယားအားလုံးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ျပလိုက္တယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေခၚဘူး။
ဒါေပမဲ့ အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ အလုပ္သမေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တခါတရံ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႕ စသလို ေနာက္သလိုနဲ႕ လမ္းေၾကာင္းထားတာ ရွိတယ္။ သူကလဲ စသလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ ျပန္လက္ခံတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ရုပ္ရွွင္ရုံကို ႏွစ္ေယာက္အတူ မၾကာမၾကာ သြားျဖစ္တယ္။
ဒီေန႕ညေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရွစ္နာရီေလာက္ လာလည္ဖို႕ ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုကိုနဲ႕သာဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုပဲ။ ေခေတာ့ မေခဘူး။ အဲ့သေလာက္ မေခတဲ့ မိန္းကေလးကို ၾကာၾကာ မေပါင္းသင့္ဘူး လို႕သိလိုက္တယ္။ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ သူနဲ႕ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အလုပ္ကို အတူတူလာတာ ေတြ႕တယ္။
ေကာင္မေလးကို ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္နဲ႕ စြတ္စဲြတယ္။ ေကာင္ေလးကိုေတာ ့မင္းနဲ႕ အဲ့ဒီေကာင္မေလးနဲ႕က ျဖစ္ေနတာလား စသည္ျဖင့္ အစ္ေမးတယ္။ ေကာင္ေလးက မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းတယ္။ ဒါဆို မင္းၾကိဳက္ေရာ မၾကိဳက္ဘူးလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္ ဆိုပဲ။ သူက မယူခ်င္ဘူးလားလို႕ ေမးေတာ့ ရရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့တဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုျပီး နီးစပ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တဖက္ကိုလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စြတ္စြဲေပးလိုက္သလို တဖက္ကိုလဲ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားဖို႕ တိုက္တြန္းေပးလိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။
ေတာ္ေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက ႏႈတ္လုံတယ္။ သူႏႈတ္လုံလို႕လဲ အခုထိ အလုပ္ျမဲေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ၾကာရင္ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာ ျဖစ္လာနိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးကို အလုပ္က ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ့္ အလုပ္ဆိုက္ကို ေရာက္လာသမွ် ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လုံးၾကီးေပါက္လွ လုံေမေခ်ာေလးမ်ား အားလုံးလိုလိုဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အပန္းေျဖစရာ ညစာေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
ေျခာက္လေလာက္ထိ စာရင္းမွန္ အင္းမွန္ လုပ္ျပလိုက္လို႕ ကန္ထရိုက္တာလဲ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရွိလာတာမို႕ အေတာ္ေလးႏွစ္သက္ျပီး လက္ရင္းတပည့္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္သမားေခါင္း။ ဘာမွ သိပ္လုပ္စရာမလိုဘူး။ အလုပ္သမားေတြကို ညႊန္ၾကားခိုင္းေစရုံ သက္သက္ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ပိုေလးေတြ ရွိေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရသမွ် အခ်ိန္ပိုေလးေတြနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတဲ့ သူေ႒းေတြကို အရင္းျပဳျပီး ကန္ထရိုက္တာေပါက္စ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္ဆရာဆိုတဲ့ ကန္ထရိုက္တာကိုေတာ့ အဲ့ဒီလုပ္ငန္းအေၾကာင္း အသိမေပးဘူး။ အသိေပးလို႕လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူယုံၾကည္သြားတဲ့အခါမွာ သူ႕ဆိုက္က ဘိလပ္ေျမ သံသြပ္သစ္စသည္ ခိုးမွန္းမသိ ခိုးထားတာေလးေတြနဲ႕ အရင္းျပဳထားတာ။ ဆိုက္ထဲက ခိုးလိုက္ ေစ်းေခ်ာင္လို႕ က်ေနာ့္ကို ငွားၾကတဲ့ သူေ႒းေတြဆီက ခိုးလိုက္နဲ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သူေ႒းေပါက္စ အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။
အဲ့သလို လုပ္တဲ့အခါမွာလဲ ကိုယ့္ဆိုက္မွာ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား သီးသန္႕ ထပ္ငွားတယ္။ က်ေနာ္ စလုပ္ေတာ့ ၾကီးၾကီးမားမား မဟုတ္ပါဘူး။ ေရကန္တို႕ အိမ္သာတို႕ ေစ်းဆိုင္ခန္းတို႕လို အေသးစားေလးေတြပါ။ အဲ့ဒီ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ေလးေတြအတြက္ အလုပ္သမားငွားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ျပီး စားစရာမရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားမ်ိဳးကို ေရြးငွားတယ္။ လုံးဝမတတ္တဲ့သူဆိုရင္ သင္ခိုင္း ခိုင္းေနရေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မက်န္ဘူး။ အလုပ္ရွိျပီးသား လူေတြကို ငွားရရင္လဲ ေငြပိုေပးရလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အလုပ္သမားေတြကိုပဲ ေရြးငွားတယ္။
လက္ဘက္ရည္တိုက္မယ္ဆိုျပီး အခ်ိန္ပို တစ္ေန႕မွာ ေလးငါးနာရီေလာက္ ခိုင္းတယ္။ ျပီးရင္ လဘက္ရည္ဆို လဘက္ရည္ပဲ မုန္႕မပါဘူး၊ တိုင္ကီ မျဖစ္ရ၊ ႏွစ္ခြက္မျဖစ္ရ၊ ၾကိဳက္သေလာက္သာေသာက္။ ကိုယ့္စေကး မကုန္မခ်င္း။ ေဆးလိပ္လည္း တိုက္တယ္။ ဖက္ၾကမ္းကို ႏွစ္ေယာက္တစ္လိပ္ႏႈန္းနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီလို လဘက္ရည္ဖိုးနဲ႕ ရင္းတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ကေတာ့ ငါးရက္စာကို သုံးရက္နဲ႕ အျပီးျဖတ္နိုင္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္စာ က်ေနာ္စားရတာေပါ့ဗ်ာ။
တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက လာေသးတယ္။ လဘက္ရည္ မေသာက္ခ်င္ဘူး၊ အရက္ပဲတိုက္တဲ့။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ အရက္က ပိုေစ်းၾကီးတယ္ဆိုေတာ့၊ ေဟ့ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့ သုရာေမရယကံကိုေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လဲ မၾကဴးလြန္ဘူး။ ဘယ္သူ ၾကဴးလြန္တာကိုမွလဲ အားမေပးဘူးလို႕ ရုပ္တည္နဲ႕ ေဟာက္ျပစ္လိုက္တယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အလွည့္က် ခ်ိန္းထားတဲ့ အလုပ္သမေလးနဲ ့ ၀ီီစကီေလးနဲ႕ကို ေရာျပီး ျမည္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဆရာ ကန္ထရိုက္တာက လူေတာ္ပါ။ လူေကာင္းလဲ လူေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမေတာ့ အလြန္ၾကိဳက္ဆုိပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ အၾကိဳက္ဆုံးစားေသာက္ဖြယ္ရာကို ေျပာပါဆိုရင္ေတာင္ မိန္းမ နုပ္နုပ္စင္းလို႕ ေျဖမိမွာ အမွန္ပဲတဲ့။ အစပိုင္းေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပဲ ေနခဲ့တာပါ။
ပုံတုံးတုံး အလုပ္သမေတြနဲ႕ စခန္းသြားေနရတာ ျငီးေငြ႕လာတဲ့အတြက္ အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႕ တည္းခိုးခန္းကို ေရာက္သြားတဲ့ေန႕မွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္က စျမင္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူမျမင္ေအာင္ ေရွာင္ေနျပီး သူဘာလုပ္မလဲလို႕ အကဲခတ္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါ ထီေပါက္တာပဲ။
ဟုတ္တယ္။ သူတပါးရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိလုိက္ရတာဟာ အသုံးခ်တတ္ရင္ ပြဖို႕လမ္းစပဲလို႔ ခံယူထားသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ေနာက္တေန႕ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ အသည္းေလးေတြ အေသးအမႊားေလးေတြရွိရင္ အိမ္ကိုေခၚခဲ့ေနာ္လို႕ က်ေနာ္က စသလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာမိန္းမရွိေၾကာင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္တတ္ေၾကာင္းကို စပ္စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး။
ဟုတ္လို႕လား ဆရာရယ္ ကိုယ့္တပည့္ကို ကိုယ္ရွက္မေနပါနဲ႕၊ က်ေနာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ တစ္ေယာက္တည္းသမားပါ၊ ဆရာသမားအတြက္ တညတေလ ေရွာင္ရွားအိပ္ေပးရတာ အပန္းမၾကီးပါဘူး၊ ကိုယ့္ဆရာကိုသာ မသင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာေတြကို ေလွ်ာက္သြားမိျပီး ဟိုလူျမင္ ဒီလူျမင္နဲ႕ သိကၡာက် အထင္ေသးခံရမွာကို စိုးရိမ္တာပါလို႕ နားလည္မႈ ရွိတာလိုလို သူ႕အက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးတာလိုလိုေျပာျပီး သူ႕ေသတြင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝိုင္းတူးေပးလိုက္တယ္။
က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ တခ်က္ျငိမ္က်သြားျပီး၊ ေအး လိုအပ္ရင္ ေျပာမယ္ကြာတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္မရွိလဲ လာသာ လာခဲ့ပါဆရာ က်ေနာ္အားလုံးကို ဖန္တီး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္လို႔လဲ က်ိန္းေသေအာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ယုံၾကည္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အၾကံအစည္ေတြ ေအာင္ျမင္သြားျပီလို႕။
ေနာက္ေန႕ညေနမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ကို ပိုက္ဆံငါးေထာင္ ထုတ္ေပးျပီး မင္းသြားလိုရာ သြားေပေတာ့ မနက္မွ ျပန္လာေတာ့တဲ့။ က်ေနာ္အရမ္း ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီနာက္မွာ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ထက္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အရာေတြ တသီၾကီး ပါလာတယ္ေလ။
က်ေနာ္ အဲ့ဒီညက တန္းခိုခန္းမွာ သြားအိပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ခင္မင္းရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အားလုံးကို ဒီလူဟာ မိန္းမရွိရဲ႕နဲ႕ ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနေၾကာင္းနဲ႕ ေထြရာေလးပါး အပုတ္ခ် အသိေပးလိုက္တယ္။ လူဆုိတာမ်ိဳးကလဲ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းသတင္းေျပာရင္ မယုံသလိုလို လုပ္တတ္ေပမဲ့ မေကာင္းသတင္းကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံယုံၾကည္ လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ သူေခၚလာတဲ့ မိန္းခေလးမ်ားမွာ လင္ရွိမယားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ပိုပိုသာသာေလး တုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
သက္ေသခိုင္လုံဖို႕အတြက္ ၎ျဖစ္စဥ္ေတြအားလုံးဟာ က်ေနာ့္အိမ္မွာပင္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ ကိုယ့္အထက္လူမို႕ ဘာမွမေျပာရဲ၍ လႊတ္ထားလိုက္ရေၾကာင္း၊ သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ မခံခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့ရေၾကာင္း စသည္ စသည္ ေထြရာေလးပါး ေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကိုပါ အေျပာက်က်ေလး ေျပာျပလိုက္တယ္။ တစ္ေနရာ မေကာင္းတဲ့ လူဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မေကာင္းနိုင္ဘူးလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ မစင္ဘင္ပုတ္ကဲ့သို႕ ရြံရွာမုန္းတီးေၾကာင္းကို ေၾကာ္ျငာဝင္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေျပာမိသမွ် အလုပ္ရွင္အားလုံး က်ေနာ္ေျပာတာကို ယုံၾကည္သြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕ ဆက္မလုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ္နဲ႕ပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာၾကီး ျဖစ္လာျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေအာင္ျမင္တိုးတတ္ဖို႕က အဓိကပဲေလ။
ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးေတြးျပီး တည္ထြင္သူ ပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ ငေတက နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။
အလုပ္ရွင္တစ္ဦးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးေစခ်င္တာေတြ ရွိေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးျပီး ခပ္စုပ္စုပ္ ကားေလးတစ္စီး ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႕ ကားသစ္ေလးတစ္စီးကို လစဥ္ေၾကးေပးျပီး ဝယ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဲ့ဒီ ကားေလးကို အရင္းျပဳျပီး ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕ စီးပြားရွာလိုက္တာ အလည္လြန္ျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ ရသြားတယ္။ သူေ႒းသမီးဆိုျပီး အရခ်ိဳင္လိုက္တာပါ။ ေသခ်ာသြားေအာင္ ကေလးယူလိုက္မယ္ စိတ္ကူးျပီး ဘာေဆးမွေတာင္ မတိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ဝန္ရျပီဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့ ခိုးေျပးတယ္။
သူမိဘေတြ လိုက္မလာပါလား၊ မစုံစမ္းၾကပါလားလို႕ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက သူ႕မိဘေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ေတာရြာေလးက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြတဲ့။ မိဘေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးေနလို႕ ေက်ာင္းလဲထားေပးမယ္၊ အိမ္မႈကိစၥလဲ တတ္နိုင္သေလာက္ ဝိုင္းလုပ္ဆိုျပီး ေခၚထားတာတဲ့။ ဆူလြန္း ေငါက္လြန္းလို႕ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးခ်င္ေနတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကိုလဲ မခံခ်င္တာနဲ႕ ေအာင့္ျပီးေနေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ခံလိုက္တာတဲ့။ ကိုယ္ဝန္ရလုိ႕ က်ေနာ္က ခိုးေျပးမယ္ဆိုေတာ့ အရမ္းနဲ႕ကို ဝမ္းသာျပီး လိုက္လာခဲ့တာဆိုပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း သူေ႒းသမီးပဲဆိုျပီး အပိုင္အုပ္လိုက္တာ။ အခုေတာ့ ေသျပီေပါ့ဗ်ာ။
မတတ္နိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္ေပၚမူတည္ျပီး အေကာင္းဆုံး ကရေတာ့မွာပဲ။ သူမကို ျမိဳ႕နဲ႕ေဝးတဲ့ ဆင္ေျခဖုန္း ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ သြားထားလိုက္တယ္။ ဆယ္ေလးငါးရက္ေလာက္အတူေနျပီး မ်က္ေခ်ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကို္ယ္တိုင္လဲ တျခားျမိဳ႕တျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိလို႕ကေတာ့ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာပဲ။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြ ျပိဳက်တာတို႕ ေရစိမ့္တာတို႕ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အလုပ္ရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကို တရားစြဲထားၾကတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ကားကလည္း ႏွစ္လေလာက္ထိ အေၾကြးမဆပ္ျဖစ္လို႕ ရဲနဲ႕တိုင္ထားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အညာသား တစ္ေယာက္နဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ျပီး ၄င္းအညာသားရဲ႕ ဇာတိ အညာေဒသေလးကို အလည္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕က ျပႆနာေတြကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႕ေပါ့။
အဲ့ဒီမွာ ရုပ္ရည္ေလးကလဲေခ်ာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလဲ ျဖစ္တဲ့ ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ သူမအေၾကာင္းကို စုံစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြက က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ထပ္ျပီး စုံစမ္းလိုက္ရေသးတယ္။ သမီးအရင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ မိဘေတြကို ဝင္ေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ အိမ္ထဲကို ကားေမာင္းျပီးေတာ့ ဝင္သြားတာ။ စိန္လက္စြပ္ကလဲ ရွစ္ကြင္း တိတိ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းျဖစ္တ့ဲ ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာမွမေျပာဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ မိတ္ဆက္တယ္။
အဖိုးၾကီးေရာ အဖြားၾကီးပါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကြားလုံးထဲမွာေျမာျပီး သေဘာေတြ က်ေနၾကတယ္။ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕သမီးကို လိုခ်င္တာဆိုေတာ့ အန္တီတို႕ အန္ကယ္တို႕နဲ႕ ေခၚလိုက္တယ္။ သူတို႕က ေက်ာက္အေၾကာင္း နားမလည္လို႕ မဝယ္ေသးဘူးလို႕ ျငင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္က ဒီေနေျမမွာ အခုမွ စတင္ ေျခခ်သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ပထမ စတင္ ရင္းႏွီးသူမ်ားမွာလဲ အန္တီတို႕ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေဆာင္အေနနဲ႕ လက္စြပ္ေလးတကြင္း ေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္း ထိုးေပးလိုက္တယ္။
ျပီေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကို ရေအာင္ တျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ား ရွိပါကလဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေၾကာ္ျငာေပးဖို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕မိသားစုနဲ႕ ရင္းႏွီးသြားျပီး စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕မွာ ျမိဳ႕ကို အလည္ေခၚခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႕မွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ ေက်းဇူးတင္ၾကတာ အခါခါပဲ။ အဖိုးၾကီးက ဘာမွ သိပ္မသိသာေပမဲ့ အဖြားၾကီးက သိသိသာသာၾကီးကို ေျပာင္းလဲလာျပီး ညီမေလးကိုလဲ တရင္းတႏွီးေနဖို႕ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဘာညာ ေျပာလာေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာ ဒါပဲေလ။
စေနတနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ခ်ာတိတ္မကို ေခၚျပီး ဟိုလည္ ဒီလည္ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။ သူမကလဲ ဘယ္ေခၚေခၚ ျငင္းတယ္လို႕မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ထိ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ေသးလို႕ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ ရွက္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စည္းရုံးၾကည့္တယ္။ အစဥ္မေျပဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခြင့္သာမဲ့ တေန႕ကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံပဲ အပိုင္လႈပ္ရွားနိုင္ဖို႕ အျမဲတန္း အဆင္သင့္အေနအထားနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားတယ္။
သူမရဲ႕ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ေန႕မွာ သူတို႕မိသားစုနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးထြက္လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ သူမအနားမွာပဲ က်ေနာ္ အျမဲကပ္ေနတယ္။ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ သူမရဲ႕မိဘေတြနဲ႕ အနည္းငယ္ မ်က္ေျခပ်က္သြားတယ္။ သူမကမေတြ႕တာပါ။ က်ေနာ္က ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲလို႕ သိလိုက္တဲ့ က်ေနာ္က ရသမွ် အခြင့္အေရးကို အပိုင္အသုံးခ်ျပီး သူတို႕မိဘေတြနဲ႕ေဝးတဲ့ ေနရာဘက္ကို ညႊန္ျပီး အဲ့ဒီဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ သူမကေတာ့ စိတ္ေတြပူျပီး အသဲအသန္ လိုက္ရွာေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အရမ္းကို စိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕ လိုက္ရွာျပလိုက္တယ္။
မိုးသာခ်ဳပ္သြားတယ္။ လုံးဝမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ထိုေန ့အတြက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုျပီး တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ သြားတည္းလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရွိသမွ် အစြမ္းအစ အကုန္ထုတ္သုံးျပီး ႏွဴးႏွပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီညမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလိုဆႏၵ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိသြားတယ္။ သူမရဲ႕အလစ္မွာ မိဘေတြကို ေတာင္းပန္သလိုလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေယာက်္ားေကာင္းပီသစြာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူမယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သူမ ဘာမွ်မသိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖို႕ပဲ စီစဥ္ေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေယာကၡမအိမ္မွာပဲ တက္ေနျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္။ ေယာက္်ားေလး။ ကားလဲျပဳတ္ အလုပ္ကလဲ မယ္မယ္ရရ မရွိဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလဲ တစတစ အတင္းတုတ္စ ျပဳလာျပီျဖစ္သလို ေယာကၡမေတြကလဲ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိန္းမကလဲ ပြစိပြစိ လုပ္လာျပီ။
ဘာမွမဟုတ္လဲ တေခါက္ ျမိဳ႕တက္ျပီး ရွိတဲ့ လက္စြပ္ေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ဖို႕ အၾကံေပးတယ္။ လက္စြပ္ေတြက အစစ္မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႕ မင္းမိဘေတြကိုေပးဖို႕ လုပ္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ကြင္း အေသးေလးတစ္ခုသာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမကို ဖြင့္ေျပာျပီး ဒါေတြအားလုံးဟာ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံမိေၾကာင္းေျပာၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
ဘာမွမဟုတ္လဲ တေခါက္ ျမိဳ႕တက္ျပီး ရွိတဲ့ လက္စြပ္ေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ဖို႕ အၾကံေပးတယ္။ လက္စြပ္ေတြက အစစ္မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႕ မင္းမိဘေတြကိုေပးဖို႕ လုပ္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ကြင္း အေသးေလးတစ္ခုသာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမကို ဖြင့္ေျပာျပီး ဒါေတြအားလုံးဟာ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံမိေၾကာင္းေျပာၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
မိန္းမကေတာ့ လင္အလုပ္မရွိရင္ ရွက္လြန္းလို႕ အျပင္ေတာင္ မထြက္ဝံ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ေန႕စဥ္ ယူသုံးေနက် ေငြကို တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ပဲ ပုံမွန္အတိုင္း ယူသုံးေနခဲ့တာပဲ။ အညာဘက္မွာက ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က ရွားလဲရွားတယ္။ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ နယ္မို႕မတိုးခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ အျငိမ့္သားေနရတဲ့ ဘဝကိုပဲ လိုခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ ကန္ထရိုက္အမႈေတြ ကားအေၾကြးမႈေတြနဲ႕ မိသြားခဲ့ရင္ ေထာင္ထဲ ေအာင္းေနရမွာကို ေတြးျပီး လန္႕လာတယ္။
ေနာက္ဆုံး မေလးရွားကိုထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ စုံစမ္းေလ့လာမိသေလာက္ေတာ့ စကၤာပူလို နိုင္ငံမ်ိဳးမွာက ပညာတတ္မွတဲ့။ ပညာမတတ္ရင္ အိမ္ေဖာ္ေလာက္ပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္မွာက မိဘေတြ သင္ေပးထားတဲ့ ေသစာရွင္စာေလးနဲ႕ ဟိုလိမ္ဒီပတ္ ပညာေလာက္ပဲ ရွိတာ အစဥ္မေျပနိုင္ဘူး။ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ က်ေတာ့လဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ မေလးရွားကို ေရြးလိုက္တယ္။ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီး ေယာကၡမေတြဆီမွာ ေငြေတာင္းတယ္။ မိန္းမကလဲ ဝိုင္းငိုျပေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ အသြားစားရိတ္ရဲ႕ သုံးဆေလာက္ကို ေျပာျပီး ေတာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ အားလုံး အစဥ္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ မေလးရွားကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ မေလးရွားကို ေရြးလိုက္တယ္။ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီး ေယာကၡမေတြဆီမွာ ေငြေတာင္းတယ္။ မိန္းမကလဲ ဝိုင္းငိုျပေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ အသြားစားရိတ္ရဲ႕ သုံးဆေလာက္ကို ေျပာျပီး ေတာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ အားလုံး အစဥ္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ မေလးရွားကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
အပိုင္း(၂)
ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ ၾသစေတလ် စတဲ့ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ ဘယ္လို ဒုကၡသည္လဲ။ က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။
မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ထြက္လာကတည္းက လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီလို႕ သေဘာထားျပီး ထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရရ မိန္းမဆီ ျပန္မပို႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဆက္အသြယ္လဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အကူညီေတာင္းလို႕ရေအာင္ သူတို႕အိမ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေတာ့ လိုရမယ္ရ သိမ္းထားတယ္။
မေလးရွားက အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာလဲ အရင္ဗ်ဴဟာအတိုင္းပဲ က်င့္သုံးတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေပါ့။ သူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ အခြင့္အေရး ပိုရတာေလးကလဲြျပီး ဘာမွ မထူးဘူး။ ရတဲ့ေငြကလဲ က်ေနာ့္ အသုံးစာရိတ္နဲ႕ သူေ႒းျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။ “အ”မ လို႕ေခၚတ့ဲ အင္ဒိုနီးရွား အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။ အဲ့ဒါက က်ေနာ့္အတြက္ မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေပါေပါရတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ေခၽြတာေနစရာလည္း မလိုဘူး။ တပတ္ကို တစ္ေယာက္ ေျပာင္းတယ္။ အိမ္က မိန္းမကို သတိေတာင္ မရဘူး။ သူ႕ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီး ေငြပို႕ေနမဲ့အစား ဒီလမ္းစဥ္က က်ေနာ့္အတြက္ ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္း စခန္းသြားေနရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ခိုင္လုံတဲ့ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္လိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊စားလိုက္၊ ‘အ’ မအသစ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာလိုက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လွပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္စာ ခ်မ္းသာ ၾကီးပြားမဲ့ အလုပ္ကေတာ့ မေလးရွားမွာ မရွိတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဗီဇာကလဲ သက္တမ္းကုန္လို႕ အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနျပီ။ သက္တမ္းလဲ ထပ္မတိုးနိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္လာလိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကလဲ စုံေနျပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုက္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။
ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။ နိုင္ငံေရးလုပ္စားတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံး ၾကားဘူးတယ္။ အဲ့ဒါကဘယ္လိုလဲ။ စုံစမ္းၾကည့္တယ္။ နိုင္ငံေရးအဖဲြ႕စည္း ဆိုတာေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တယ္။ အရမ္းခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြရွိသလို ထမင္းငတ္ေနတဲ့ လူေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီအဖဲြ႕ေတြထဲဝင္ရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့လူ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလဲ က်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး။ သူတို႕လုိ စာေတြေပေတြလဲ စိတ္မဝင္စားဘူး။ သူတို႕ကလဲ က်ေနာ္ ဝင္ထြက္သြားလာတာကို သိပ္ၾကိဳက္ပုံမေပၚဘူး။ သူတို႕လူေတြ အခ်င္းခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းကို ေထာက္လွမ္းေရး ထင္ေနတာကြ တဲ့။ အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုေတာင္ အထင္ၾကီးမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ထင္တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။ နိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းက လူေတြဟာ တစိမ္းျမင္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးထင္တဲ့ ေရာဂါရွိၾကပါလားလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ ၾသစေတလ် စတဲ့ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ ဘယ္လို ဒုကၡသည္လဲ။ က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။
မေလးရွားက အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာလဲ အရင္ဗ်ဴဟာအတိုင္းပဲ က်င့္သုံးတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေပါ့။ သူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ အခြင့္အေရး ပိုရတာေလးကလဲြျပီး ဘာမွ မထူးဘူး။ ရတဲ့ေငြကလဲ က်ေနာ့္ အသုံးစာရိတ္နဲ႕ သူေ႒းျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။ “အ”မ လို႕ေခၚတ့ဲ အင္ဒိုနီးရွား အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။ အဲ့ဒါက က်ေနာ့္အတြက္ မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေပါေပါရတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ေခၽြတာေနစရာလည္း မလိုဘူး။ တပတ္ကို တစ္ေယာက္ ေျပာင္းတယ္။ အိမ္က မိန္းမကို သတိေတာင္ မရဘူး။ သူ႕ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီး ေငြပို႕ေနမဲ့အစား ဒီလမ္းစဥ္က က်ေနာ့္အတြက္ ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္း စခန္းသြားေနရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ခိုင္လုံတဲ့ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္လိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊စားလိုက္၊ ‘အ’ မအသစ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာလိုက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လွပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္စာ ခ်မ္းသာ ၾကီးပြားမဲ့ အလုပ္ကေတာ့ မေလးရွားမွာ မရွိတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဗီဇာကလဲ သက္တမ္းကုန္လို႕ အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနျပီ။ သက္တမ္းလဲ ထပ္မတိုးနိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္လာလိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကလဲ စုံေနျပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုက္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။
ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။ နိုင္ငံေရးလုပ္စားတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံး ၾကားဘူးတယ္။ အဲ့ဒါကဘယ္လိုလဲ။ စုံစမ္းၾကည့္တယ္။ နိုင္ငံေရးအဖဲြ႕စည္း ဆိုတာေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တယ္။ အရမ္းခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြရွိသလို ထမင္းငတ္ေနတဲ့ လူေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီအဖဲြ႕ေတြထဲဝင္ရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့လူ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။
နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလဲ က်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး။ သူတို႕လုိ စာေတြေပေတြလဲ စိတ္မဝင္စားဘူး။ သူတို႕ကလဲ က်ေနာ္ ဝင္ထြက္သြားလာတာကို သိပ္ၾကိဳက္ပုံမေပၚဘူး။ သူတို႕လူေတြ အခ်င္းခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းကို ေထာက္လွမ္းေရး ထင္ေနတာကြ တဲ့။ အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုေတာင္ အထင္ၾကီးမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ထင္တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။ နိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းက လူေတြဟာ တစိမ္းျမင္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးထင္တဲ့ ေရာဂါရွိၾကပါလားလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ ၾသစေတလ် စတဲ့ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ ဘယ္လို ဒုကၡသည္လဲ။ က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ ဒဲ့ပဲ ဝင္ေမးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ နိုင္ငံျခားကို ထြက္ခ်င္တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲေပါ့။ မင္းေငြေၾကးတတ္နိုင္ရင္ ဟန္ေဆာင္စရာမလိုဘူး။ တစ္ႏွစ္အတြင္း သြားလို႕ရေအာင္ ခ်ိတ္ေပးနိုင္တဲ့သူရွိတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ လို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာေငြ သိန္းခုဆယ္ေလာက္ဆိုရင္ ရတယ္တဲ့။ ျမန္မာသိန္းခုနစ္ဆယ္ က်ေနာ္ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုရနိုင္မလဲ။ စဥ္းစားတယ္။ အၾကံထုတ္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကို သြားခ်င္တယ္။ အေမရိကန္မွာဆိုရင္ ဘယ္လို ညာလိုနဲ႕ ဟိုလူက တစ္မ်ိဳးေျပာ ဒီလူကတစ္မ်ိဳးေျပာနဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို ထသြားခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ သူတို႕စကားနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရး ျပည့္ဝတဲ့နိုင္ငံဆိုပဲ။
ဘာလူ႕အခြင့္ေရးမွ နားမလည္ဘူး။ ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ။ ေငြရရင္ျပီးေရာ။ အိုဗာစေတးလဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ငါးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕ နိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမရိကန္ အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ျပီး ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဴးကို ေရာက္လို႕ကေတာ့ ေသျပီး ေနာက္ဘဝမွာေတာင္ လူျပန္ျဖစ္ရင္ အဲ့ဒီမွာပဲျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒီမွာပဲ ေသတဲ့အထိ ေနျပစ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီနိုင္ငံကို သြားဖို႕ လမ္းစေတာ့ ရျပီ။ လိုေသာ္ ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုတဲ့အတိုင္း ၾကံဆခဲ့ရတာေပါ့။
တေန႕ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားတုန္း ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္က သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႕ျပီး ေျပာေနတာကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ ေရႊသတင္း ေငြသတင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူက အိုဗာစေတးျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕ခက္ေနတာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖမ္းခံတယ္။ ထိုင္းပုလိပ္က သူ႕ကိုမိေတာ့ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ကို ပို႕တယ္။ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ပို႕တယ္တဲ့။
တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံကုန္စရာ မလိုပဲ အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႕ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းျပီး ျမန္မာျပည္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္နိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းပုလိပ္ေတြက မဲေဆာက္က မိတဲ့သူကို ရိုးရိုးျပန္လႊတ္ျပီး ဘန္ေကာက္က မိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ ေရြးရင္ေရြး မေရြးရင္ ေထာင္ဒဏ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ျမန္မာျပည္ဖြား ဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးဆီက ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အေျခခံျပီး က်ေနာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ အၾကံအစည္တစ္ခု ရခဲ့တယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတာက ထိုင္းပုလိပ္ေတြက အျမဲတန္းေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပုလိပ္ေတြရဲ႕ စီမံခ်က္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။ အလုပ္ရွာရ အခက္္၊ ျပန္လာရလဲ အခက္နဲ႕ ဒုကၡပင္လယ္ေဝသြားနိုင္တယ္ဆိုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး က်ေနာ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခု ဖန္တီးနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကံတစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာသြားသြားတယ္။
အဲ့ဒီရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမနဲ႕ကေလးကို လြမ္းေၾကာင္း၊ ေယာကၡမေတြလဲ သတိရေၾကာင္း စသည္ ပတ္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္မေျပလဲ ျပန္လာပါေတာ့တဲ့။ ေယာကၡမေတြကလဲ သားကြဲမယားကဲြေနျပီး ဘာမွမထူးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားမယားနဲ႕ အနီးဆုံးေနရာကို ျပန္လာျပီး ျဖစ္သလို လုပ္ကိုင္စားပါတဲ့။ အရင္းႏွီးထုတ္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ အလြန္အစဥ္ေျပေၾကာင္း၊ အလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္လုပ္ေနရေၾကာင္း၊ စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ထားျပီး အခ်ိန္တန္မွ ေငြထုတ္ပိုက္၍ ျပန္လာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ လုံးဝ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုအခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္၍ မၾကာခင္ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး ျပန္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္စပို႕သက္တန္း ကုန္သြားျပီျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေတာလမ္းမွ ျဖတ္ျပီး ျပန္လာရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္း၊ ထိုင္းနိုင္ငံဘက္မွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍ အေဖနဲ႕အေမအတြက္ ရိုးဒယား လက္ေဆာင္မ်ားလည္း ပါလာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မစားရ ဝခမန္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားၾကီးနဲ႕က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း အေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ ျပန္္ေျပာလာပါတယ္။
ဘာလူ႕အခြင့္ေရးမွ နားမလည္ဘူး။ ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ။ ေငြရရင္ျပီးေရာ။ အိုဗာစေတးလဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ငါးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕ နိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမရိကန္ အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ျပီး ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဴးကို ေရာက္လို႕ကေတာ့ ေသျပီး ေနာက္ဘဝမွာေတာင္ လူျပန္ျဖစ္ရင္ အဲ့ဒီမွာပဲျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒီမွာပဲ ေသတဲ့အထိ ေနျပစ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီနိုင္ငံကို သြားဖို႕ လမ္းစေတာ့ ရျပီ။ လိုေသာ္ ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုတဲ့အတိုင္း ၾကံဆခဲ့ရတာေပါ့။
တေန႕ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားတုန္း ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္က သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႕ျပီး ေျပာေနတာကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ ေရႊသတင္း ေငြသတင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူက အိုဗာစေတးျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕ခက္ေနတာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖမ္းခံတယ္။ ထိုင္းပုလိပ္က သူ႕ကိုမိေတာ့ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ကို ပို႕တယ္။ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ပို႕တယ္တဲ့။
တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံကုန္စရာ မလိုပဲ အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႕ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းျပီး ျမန္မာျပည္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္နိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းပုလိပ္ေတြက မဲေဆာက္က မိတဲ့သူကို ရိုးရိုးျပန္လႊတ္ျပီး ဘန္ေကာက္က မိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ ေရြးရင္ေရြး မေရြးရင္ ေထာင္ဒဏ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ျမန္မာျပည္ဖြား ဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးဆီက ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အေျခခံျပီး က်ေနာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ အၾကံအစည္တစ္ခု ရခဲ့တယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတာက ထိုင္းပုလိပ္ေတြက အျမဲတန္းေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပုလိပ္ေတြရဲ႕ စီမံခ်က္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။ အလုပ္ရွာရ အခက္္၊ ျပန္လာရလဲ အခက္နဲ႕ ဒုကၡပင္လယ္ေဝသြားနိုင္တယ္ဆိုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး က်ေနာ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခု ဖန္တီးနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကံတစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာသြားသြားတယ္။
အဲ့ဒီရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမနဲ႕ကေလးကို လြမ္းေၾကာင္း၊ ေယာကၡမေတြလဲ သတိရေၾကာင္း စသည္ ပတ္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္မေျပလဲ ျပန္လာပါေတာ့တဲ့။ ေယာကၡမေတြကလဲ သားကြဲမယားကဲြေနျပီး ဘာမွမထူးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားမယားနဲ႕ အနီးဆုံးေနရာကို ျပန္လာျပီး ျဖစ္သလို လုပ္ကိုင္စားပါတဲ့။ အရင္းႏွီးထုတ္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ အလြန္အစဥ္ေျပေၾကာင္း၊ အလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္လုပ္ေနရေၾကာင္း၊ စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ထားျပီး အခ်ိန္တန္မွ ေငြထုတ္ပိုက္၍ ျပန္လာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ လုံးဝ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုအခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္၍ မၾကာခင္ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး ျပန္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္စပို႕သက္တန္း ကုန္သြားျပီျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေတာလမ္းမွ ျဖတ္ျပီး ျပန္လာရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္း၊ ထိုင္းနိုင္ငံဘက္မွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍ အေဖနဲ႕အေမအတြက္ ရိုးဒယား လက္ေဆာင္မ်ားလည္း ပါလာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မစားရ ဝခမန္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားၾကီးနဲ႕က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း အေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ ျပန္္ေျပာလာပါတယ္။
ေနာက္တေန႕ ၄င္းျမန္မာထမင္းဆိုင္သို႕ ျပန္သြား၍ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္လို႕ အဲ့ဒါ ဘယ္ကို ဆက္သြယ္ျပီး ျပန္ရင္ ရနိုင္လဲလို႕ သြားေရာက္စုံစမ္းခဲ့တယ္။ မေလးရွား ရင္းဂစ္ ကိုးရာေပးရင္ ျမန္မာနိုင္ငံ ျမဝတီအထိ အႏၱရယ္ကင္း ေဘးရွင္းစြာ ျပန္ပို႕ေပးဖို႕ တာဝန္ယူေၾကာင္း ဆိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ အေနနဲ႕ တျခားေနရာေတြမွာ မစုံစမ္းဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ မရိုးသားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအရ သူတို႕ကိုလဲ မရိုးသားတဲ့လူေတြပဲလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းမႈေပါင္းမ်ားစြာကို လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာ လူတိုင္းကိုလဲ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ ထင္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕ သီဝရီပဲ။
ရင္းဂစ္ကို္းရာဆိုေတာ့ သူစိမ္းမို႕ သက္သက္ေစ်းတင္ထားတာလို႕ တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတည္ေပါက္နဲ႕ ျပန္အစ္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ကဆိုင္မွာေတာ့ ရွစ္္ရာလို႕ေျပာတယ္ဗ်… လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူလို႕လား လို႕။ ဆိုင္ရွင္က မ်က္ေထာက္နီၾကီးနွင့္ ျပန္ၾကည့္၍ သြားခ်င္မွသြား မသြားခ်င္္ေနဟု ျပန္ေဟာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အူလည္လည္ဟန္ျဖင့္္ အခုမဟုတ္ေသးပါဘူး… ေငြစုရဦးမယ္ … ျပန္မဲ့ေန႕ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕ ေျပာျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။
မေလးေငြတစ္ေထာင္ေက်ာ္္ေလာက္ စုမိတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီဆိုင္ကို ျပန္သြားျပီး ဆက္သြယ္တယ္။ အစဥ္ေျပတယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ဟယိုင္ဘက္ကေန သြားရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့အသြားလမ္းမွာ ညရထားစီးျပီး သြားရတာမို႕ က်ေနာ္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ အတူျပန္လာတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့ အေသျခာ မေရတြက္မိဘူး။
ရထားေပၚမွာ စကားမေျပာဘုိ႔ မွာထားေသးတယ္။ ဘယ္ေနရာလို႕ ေျပာရမွန္း မသိတဲ့ လမ္းခရီးဘူတာတစ္ခုမွာ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္စီးကားေသးေလးေတြရဲ ့ ေနာက္ဖံုးမွာ လူ ၆ေယာက္ကို ဇြတ္ထုိးတင္ျပီး ေခၚသြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားက ရုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးတယ္။ လူေတြမွ မတ္မတ္မရပ္ရေသးဘူး။ ပုလိပ္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဘးလူကေတာ့ ေျပာတယ္။ ငါ့တို႕ အဖမ္းခံရျပီတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ အားလုံး အခ်ဳပ္ကားေလးေပၚ ေျပာင္းစီးလိုက္ၾကတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း စပ္စုခ်င္ စိတ္ကေလး ရွိတာနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းစရိတ္အတြက္ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုးရာငါးဆယ္ စသည္ ေပးခဲ့ရ၍ က်ေနာ္အေတာ္ေလး အူျမဴးသြားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားလူေတြကို ဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ ေပးခဲ့ရတဲ့ သူေတြကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ေရာ ဝမ္းနည္းပတ္လက္ျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီ ဆိုင္ရွင္ဆိုတဲ့ လူကို ျပးျပီး သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္အခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလုံးရဲ႕ လက္ေဗြရာေတြကို ယူထားလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္နဲ႕ကပ္ရက္ အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းထုတ္ေလးေတြ ေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဖုန္းလဲငွားတယ္။ ေရသန္႕ဗူးလဲ ေရာင္းတယ္။ ေဆးလိပ္လဲ ဝယ္ေသာက္လို႕ ရတယ္။
ခဏေနေတာ့ အသားမဲမဲ ပုတက္တက္နဲ႕ အက်ႌမပါပဲ ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားတဲ့ စကားခပ္ဝဲဝဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ ပုလိပ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ဒီေကာင္ကို ပုလိပ္ေတြက မဖမ္းဘဲ ဘာျဖစ္လို႕ အေရးတယူ ဆက္ဆံေနရတာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒါ ပုလိပ္ေခြးလို႕ ေခၚတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္သားေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းျပီး ဘယ္လိုေငြညွစ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေျပာျပရတယ္။ ပုလိပ္ေတြက ဒီလိုလူမ်ိဳးကို လုံးဝမဖမ္းတဲ့အျပင္ ေဝစုထဲကေနေတာင္ သူ႕ကို ခြဲေပးၾကေသးတယ္တဲ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
က်ေနာ္သာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႕ေတာင္ စိတ္ကူးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းစကားမတတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မွာ ဆက္လုပ္မဲ့ အေကာင္းဆုံး လမ္းစဥ္ရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ပုလိပ္ေခြးအလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတယ္။
ပုလိပ္အခ်ဳပ္ကို ေရာက္ျပီး ေနာက္ ေလးငါးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ အခ်ဳပ္ကားနွစ္စီး ျပန္ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တို႕ကို အဲ့ဒီ ကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္ကို ေခၚသြားမွာလဲလို႕ ေဘးလူကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာအခ်ဳပ္ကို သြားမွာတဲ့။ ေတာေမာ အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာဆိုတာ ျမန္မာလို လဝက ေပါ့ကြာတဲ့။ အဲ့ဒီလဝက အခ်ဳပ္ကိုေရာက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကို မေရာက္ဘူးဆိုရင္ ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္တဲ့။ ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။
အဲ့ဒီ ေတာေမာအခ်ဳပ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တဲ့လူကလဲ ေပ်ာ္ေနၾကသလို ညစ္ျပီး မႈိင္တဲ့လူကလဲ မႈိင္ေနတယ္။ နံရံမွာ ေပါက္ကရေရးတဲ့ လူေတြကလဲ လိုက္ေရးေနတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ညေနက်ရင္ အသြန္ခံရေတာ့မွာမို႕ ေပ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။
က်ေနာ္က စပ္စုလိုက္တယ္။ အသြန္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အမႈိက္လို႕ သက္မွတ္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဒီမဲေဆာက္မွာတင္ မိတဲ့လူေတြကို ဟိုဘက္ ျမန္မာျပည္ကမ္းဘက္ စက္ေလွနဲ႕ ျပန္ပို႕လိုက္တာကို သြန္တယ္္လို႕ ေခၚတာတဲ့။ ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ သြန္မွာလဲ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒို႕ကိုေတာ့ မသြန္ဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္ ရဲဆီ ျပန္အပ္မွာတဲ့။ အဲ့ဒီ ေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ ရဲကေန တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေငြရွင္းေပးလိုက္တာတဲ့။
က်ေနာ္တို႕ကို ျမန္မာျပည္ရဲကေန တရားမဝင္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႕ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ဒဏ္ရိုက္မွာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ နီးတဲ့လူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးျပီး အိမ္ေရာက္မွ ေငြရွင္းစနစ္နဲ႕ လုပ္တာလဲ ရွိသတဲ့။ ေဝးလဲေဝးတယ္၊ ဒဏ္ေငြလဲ ေဆာင္နိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးျပီး ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္အခ်ဳပ္မွာ အဖမ္းခံထားရတယ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္ေလာက္နဲ႕ လာေရြးပါဆိုျပီး အေရြးခိုင္းတယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့ သူကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္အထိလဲ က်နိုင္တယ္တဲ့။
အဲ့ဒီ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ အိမ္က လာမေရြးနိုင္မဲ့ လူေတြ ေငြေပးရမွာ ေၾကာက္ၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါလာတာက မေလးေငြ တစ္ေထာင္ေက်ာ္္၊ အျပန္လမ္းခရီးကို စီစဥ္ေပးတဲ့ ပဲြစားကို ေပးလိုက္ရတာက ကိုးရာ၊ ရြာေရာက္ရင္ ရႈိးေလးမိုးေလးလုပ္ဖို႕ ဝယ္လိုက္တာနဲ႕ လမ္းခရီးမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ နည္းနည္းပါးပါး ဝယ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ဘာမွ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ျမဝတီေရာက္ရင္ ခရီးဆက္လို႕ရေအာင္လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ့တာ။ အခုလို အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ဟိုဝယ္ဒီဝယ္ လုပ္လိုက္တာ ေျပာင္ေရာ။
ပုလိပ္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၾကိဳက္တာဝယ္လို႕ ရသလို ေတာေမာ ေခၚ လဝက အခ်ဳပ္ထဲမွာလဲ ၾကိဳက္တာမွာျပီး ဝယ္ခိုင္းလို႕ရတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲကေန အိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း အသနားလည္းခံရင္းေပါ့။ သူတို႕ လာေရြးေအာင္ ၾကိဳျပီးေတာ့ စရံ ရိုက္ထားလိုက္တာ။ အဲ့ဒီေနာက္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ရဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ လာေရြးဖို႕ ဖုန္းဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႕အညာက လူလည္တစ္ေယာက္ လာေရြးပါတယ္။ တသိန္းခဲြနဲ႕။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမေတြကိုလဲ ျပားေနေအာင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ သားနဲ႕မယားကိုလဲ ငိုရိုျပလိုက္တယ္။ ခ်စ္လြန္း လြမ္းလြန္းလို႕သာ၊ သားနဲ႕မယားကို မခဲြနိုင္မခြါရက္ ျဖစ္လြန္းလို႕သာ၊ သားကြဲ မယားကြဲ ေနရတဲ့ ဒုကၡၾကီးကို မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕သာ ျပန္လာရတာပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ လမ္းခရီးတြင္လဲ အသက္နဲ႕ လုခဲ့ရေၾကာင္း တဝၾကီးကို ရႊီးလိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစက္လက္နဲ႕။ အဲ့ဒါဟာ က်ေနာ့္အၾကံ ေအာင္ေတာ့မဲ့ လကၡဏာပဲလို႕ နားလည္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြလဲ မ်ားစြားပါခဲ့ေၾကာင္း၊ အဝတ္အစားေတြလဲ ပါခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ ့လမ္းခရီးတြင္ အခိုးခံလိုက္ရ၍ ဘာမွျပန္မပါလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အားလုံးက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။
အပိုင္း(၃)
က်ေနာ္ အေနနဲ႕ တျခားေနရာေတြမွာ မစုံစမ္းဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ မရိုးသားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအရ သူတို႕ကိုလဲ မရိုးသားတဲ့လူေတြပဲလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းမႈေပါင္းမ်ားစြာကို လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာ လူတိုင္းကိုလဲ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ ထင္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕ သီဝရီပဲ။
ရင္းဂစ္ကို္းရာဆိုေတာ့ သူစိမ္းမို႕ သက္သက္ေစ်းတင္ထားတာလို႕ တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတည္ေပါက္နဲ႕ ျပန္အစ္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ကဆိုင္မွာေတာ့ ရွစ္္ရာလို႕ေျပာတယ္ဗ်… လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူလို႕လား လို႕။ ဆိုင္ရွင္က မ်က္ေထာက္နီၾကီးနွင့္ ျပန္ၾကည့္၍ သြားခ်င္မွသြား မသြားခ်င္္ေနဟု ျပန္ေဟာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အူလည္လည္ဟန္ျဖင့္္ အခုမဟုတ္ေသးပါဘူး… ေငြစုရဦးမယ္ … ျပန္မဲ့ေန႕ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕ ေျပာျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။
မေလးေငြတစ္ေထာင္ေက်ာ္္ေလာက္ စုမိတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီဆိုင္ကို ျပန္သြားျပီး ဆက္သြယ္တယ္။ အစဥ္ေျပတယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ဟယိုင္ဘက္ကေန သြားရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့အသြားလမ္းမွာ ညရထားစီးျပီး သြားရတာမို႕ က်ေနာ္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ အတူျပန္လာတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့ အေသျခာ မေရတြက္မိဘူး။
ရထားေပၚမွာ စကားမေျပာဘုိ႔ မွာထားေသးတယ္။ ဘယ္ေနရာလို႕ ေျပာရမွန္း မသိတဲ့ လမ္းခရီးဘူတာတစ္ခုမွာ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္စီးကားေသးေလးေတြရဲ ့ ေနာက္ဖံုးမွာ လူ ၆ေယာက္ကို ဇြတ္ထုိးတင္ျပီး ေခၚသြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားက ရုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးတယ္။ လူေတြမွ မတ္မတ္မရပ္ရေသးဘူး။ ပုလိပ္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဘးလူကေတာ့ ေျပာတယ္။ ငါ့တို႕ အဖမ္းခံရျပီတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ အားလုံး အခ်ဳပ္ကားေလးေပၚ ေျပာင္းစီးလိုက္ၾကတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း စပ္စုခ်င္ စိတ္ကေလး ရွိတာနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းစရိတ္အတြက္ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုးရာငါးဆယ္ စသည္ ေပးခဲ့ရ၍ က်ေနာ္အေတာ္ေလး အူျမဴးသြားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားလူေတြကို ဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ ေပးခဲ့ရတဲ့ သူေတြကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ေရာ ဝမ္းနည္းပတ္လက္ျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီ ဆိုင္ရွင္ဆိုတဲ့ လူကို ျပးျပီး သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။
ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္အခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလုံးရဲ႕ လက္ေဗြရာေတြကို ယူထားလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္နဲ႕ကပ္ရက္ အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းထုတ္ေလးေတြ ေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဖုန္းလဲငွားတယ္။ ေရသန္႕ဗူးလဲ ေရာင္းတယ္။ ေဆးလိပ္လဲ ဝယ္ေသာက္လို႕ ရတယ္။
ခဏေနေတာ့ အသားမဲမဲ ပုတက္တက္နဲ႕ အက်ႌမပါပဲ ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားတဲ့ စကားခပ္ဝဲဝဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ ပုလိပ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ဒီေကာင္ကို ပုလိပ္ေတြက မဖမ္းဘဲ ဘာျဖစ္လို႕ အေရးတယူ ဆက္ဆံေနရတာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒါ ပုလိပ္ေခြးလို႕ ေခၚတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္သားေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းျပီး ဘယ္လိုေငြညွစ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေျပာျပရတယ္။ ပုလိပ္ေတြက ဒီလိုလူမ်ိဳးကို လုံးဝမဖမ္းတဲ့အျပင္ ေဝစုထဲကေနေတာင္ သူ႕ကို ခြဲေပးၾကေသးတယ္တဲ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။
က်ေနာ္သာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႕ေတာင္ စိတ္ကူးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းစကားမတတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မွာ ဆက္လုပ္မဲ့ အေကာင္းဆုံး လမ္းစဥ္ရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ပုလိပ္ေခြးအလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတယ္။
ပုလိပ္အခ်ဳပ္ကို ေရာက္ျပီး ေနာက္ ေလးငါးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ အခ်ဳပ္ကားနွစ္စီး ျပန္ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တို႕ကို အဲ့ဒီ ကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္ကို ေခၚသြားမွာလဲလို႕ ေဘးလူကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာအခ်ဳပ္ကို သြားမွာတဲ့။ ေတာေမာ အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာဆိုတာ ျမန္မာလို လဝက ေပါ့ကြာတဲ့။ အဲ့ဒီလဝက အခ်ဳပ္ကိုေရာက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကို မေရာက္ဘူးဆိုရင္ ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္တဲ့။ ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။
အဲ့ဒီ ေတာေမာအခ်ဳပ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တဲ့လူကလဲ ေပ်ာ္ေနၾကသလို ညစ္ျပီး မႈိင္တဲ့လူကလဲ မႈိင္ေနတယ္။ နံရံမွာ ေပါက္ကရေရးတဲ့ လူေတြကလဲ လိုက္ေရးေနတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ညေနက်ရင္ အသြန္ခံရေတာ့မွာမို႕ ေပ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။
က်ေနာ္က စပ္စုလိုက္တယ္။ အသြန္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အမႈိက္လို႕ သက္မွတ္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဒီမဲေဆာက္မွာတင္ မိတဲ့လူေတြကို ဟိုဘက္ ျမန္မာျပည္ကမ္းဘက္ စက္ေလွနဲ႕ ျပန္ပို႕လိုက္တာကို သြန္တယ္္လို႕ ေခၚတာတဲ့။ ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ သြန္မွာလဲ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒို႕ကိုေတာ့ မသြန္ဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္ ရဲဆီ ျပန္အပ္မွာတဲ့။ အဲ့ဒီ ေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ ရဲကေန တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေငြရွင္းေပးလိုက္တာတဲ့။
က်ေနာ္တို႕ကို ျမန္မာျပည္ရဲကေန တရားမဝင္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႕ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ဒဏ္ရိုက္မွာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ နီးတဲ့လူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးျပီး အိမ္ေရာက္မွ ေငြရွင္းစနစ္နဲ႕ လုပ္တာလဲ ရွိသတဲ့။ ေဝးလဲေဝးတယ္၊ ဒဏ္ေငြလဲ ေဆာင္နိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးျပီး ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္အခ်ဳပ္မွာ အဖမ္းခံထားရတယ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္ေလာက္နဲ႕ လာေရြးပါဆိုျပီး အေရြးခိုင္းတယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့ သူကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္အထိလဲ က်နိုင္တယ္တဲ့။
အဲ့ဒီ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ အိမ္က လာမေရြးနိုင္မဲ့ လူေတြ ေငြေပးရမွာ ေၾကာက္ၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါလာတာက မေလးေငြ တစ္ေထာင္ေက်ာ္္၊ အျပန္လမ္းခရီးကို စီစဥ္ေပးတဲ့ ပဲြစားကို ေပးလိုက္ရတာက ကိုးရာ၊ ရြာေရာက္ရင္ ရႈိးေလးမိုးေလးလုပ္ဖို႕ ဝယ္လိုက္တာနဲ႕ လမ္းခရီးမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ နည္းနည္းပါးပါး ဝယ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ဘာမွ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ျမဝတီေရာက္ရင္ ခရီးဆက္လို႕ရေအာင္လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ့တာ။ အခုလို အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ဟိုဝယ္ဒီဝယ္ လုပ္လိုက္တာ ေျပာင္ေရာ။
ပုလိပ္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၾကိဳက္တာဝယ္လို႕ ရသလို ေတာေမာ ေခၚ လဝက အခ်ဳပ္ထဲမွာလဲ ၾကိဳက္တာမွာျပီး ဝယ္ခိုင္းလို႕ရတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲကေန အိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း အသနားလည္းခံရင္းေပါ့။ သူတို႕ လာေရြးေအာင္ ၾကိဳျပီးေတာ့ စရံ ရိုက္ထားလိုက္တာ။ အဲ့ဒီေနာက္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ရဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ လာေရြးဖို႕ ဖုန္းဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႕အညာက လူလည္တစ္ေယာက္ လာေရြးပါတယ္။ တသိန္းခဲြနဲ႕။
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမေတြကိုလဲ ျပားေနေအာင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ သားနဲ႕မယားကိုလဲ ငိုရိုျပလိုက္တယ္။ ခ်စ္လြန္း လြမ္းလြန္းလို႕သာ၊ သားနဲ႕မယားကို မခဲြနိုင္မခြါရက္ ျဖစ္လြန္းလို႕သာ၊ သားကြဲ မယားကြဲ ေနရတဲ့ ဒုကၡၾကီးကို မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕သာ ျပန္လာရတာပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ လမ္းခရီးတြင္လဲ အသက္နဲ႕ လုခဲ့ရေၾကာင္း တဝၾကီးကို ရႊီးလိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစက္လက္နဲ႕။ အဲ့ဒါဟာ က်ေနာ့္အၾကံ ေအာင္ေတာ့မဲ့ လကၡဏာပဲလို႕ နားလည္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြလဲ မ်ားစြားပါခဲ့ေၾကာင္း၊ အဝတ္အစားေတြလဲ ပါခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ ့လမ္းခရီးတြင္ အခိုးခံလိုက္ရ၍ ဘာမွျပန္မပါလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အားလုံးက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။
အပိုင္း(၃)
ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကို ယူေသာက္တယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္ေဆးဗူးနဲ႕ ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါ ယူသုံးေပးလိုက္တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရထားသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစလို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။
ေနာက္ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ အခုျပန္လာတာဟာ အေမရိကန္နိုင္ငံကို ထြက္ခြါေတာ့မွာမို႕ သားနဲ႕မယားကို လာျပန္ေခၚရင္း အေဖနဲ႕အေမကို လာေရာက္ ကန္ေတာ့ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ အခိ်န္မွာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သားၾကီးကိုလဲ ဟိုမွာပဲ ေက်ာင္းထားရမွာမို႕ အစစအရာရာ အစဥ္ေျပမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။
အေစာတည္းက နိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီးေနသူေတြျဖစ္လို႕ သိပ္ျပီး မစည္းရုံးလိုက္ရပါ။ ေယာကၡမၾကီးက အဲ့သလိုဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲေျပာ ငါ့ေျမးကို နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ငါစိုက္ထုတ္မယ္လို႕ ထုတ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ လိုခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲေလ။
ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ အေမရယ္ အဲ့ဒိေငြေတြကလဲ ဟိုေရာက္ရင္ ႏွစ္လသုံးလနဲ႕ ျပန္ပို႕ေပးနိုင္မွာပါ လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕က ဟိုေရာက္ရင္ အေမရိကန္နိုင္ငံသား ျဖစ္သြားမွာ၊ အဲ့ဒီက နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရတာနဲ႕ အေမတို႕ဆီ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္လာမွာပါလို႕လဲ ေျပာလိုက္တယ္။ အဖြားၾကီးကေတာ့ သေဘာေတြက်လို႕။ အဖိုးၾကီးကေတာ့ အဲ့သေလာက္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေနမွေတာ့ ဒီကေန တိုက္ရိုက္သြားလို႕ မျဖစ္ဘူးလားကြလို႕ ဝင္ေမးပါတယ္။
ဒီကေနသြားရင္ အေမရိကန္ကို ဝင္ခြင့္ဗီဇာ ရဖို႕မလြယ္ေၾကာင္း၊ ရခဲ့ရင္လဲ ဟိုေရာက္ရင္ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္ေရးရမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ရမ္းတုတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လဲ အေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ လိုရင္းက ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္း ေရွ႕ဆက္နုိင္ဖို႕ပဲ။
သားနဲ႕မယားကို မေလးရွားထိ ျပန္ေခၚလာျပီး တိုက္ခန္းငွားေနတယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း လိုတာထက္ ႏွစ္ဆပို ေတာင္းခဲ့တာမို႕ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္နဲ႕ ႏွစ္နွစ္ေလာက္ မွိန္းျပီး စားေနလိုက္တယ္။ လိုရင္လဲ အိမ္ကေန ျပန္မွာလိုက္ေသးေပါ့။
တိုတိုေျပာရရင္ အေမရိကကို ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
အေမရိကကို ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာနဲ႕ တက္တက္စင္ လြဲေနလို႕ ေသခ်င္ေဆာ္ပါ နံသြားတယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္ေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲ၊ ပိုက္ဆံေတြလဲ အရမ္းရမွာပဲ၊ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ လည္စရာ ပတ္စရာေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့တာေလ။
ေရာက္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က အလုပ္ၾကမ္းသမားေတာင္ ေအာင္လက္မွတ္ရွိမွ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။
အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမွာလဲ ရတဲ့ ဝင္ေငြကေတာ့ မ်ားပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အခြန္က ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ ျဖတ္တာတဲ့။ ျပည္နယ္အစိုးရက တစ္ခါ၊ ဗဟိုအစိုးရက တစ္ခါတဲ့။ ကံေကာင္းတာက မိသားစုနဲ႕ဆိုရင္ အခြန္ကို သိပ္ျပီး မျဖတ္ဘူးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာရတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕ (ရမ္ဆယ္လီယာျမိဳ႕၊ နယူးေယာက္ျပည္နယ္။ Rensselaerville, New York)မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာေတြအားလုံးနီးပါး ဝင္ထြက္သြားလာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကိစၥအတြက္ စုံစမ္းရင္း ဝင္ထြက္သြားလာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆက္နဲ႕ပဲ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ အလုပ္က ဝင္ေငြအေကာင္းဆုံးအလုပ္လို႕ လူေျပာမ်ားၾကတယ္။ အလုပ္မရမခ်င္းေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူကို ဒူးဖက္ျပီး ေပါင္းခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ အလုပ္ရျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အားလုံးကို ခပ္တန္းတန္း ခပ္မွန္မွန္ပဲ ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တယ္။ ဘုရားျပီးရင္ ျငမ္းကိုဖ်က္လို႔ ျမန္မာဆိုရိုးစကားက ရွိေပသကိုးဗ်။
အေမရိကမွာ အလုပ္ရတာဟာ ထီေပါက္သလို တန္ဖိုးရွိေလေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ အျပဳတ္ခံလို႕ မျဖစ္ဘူး။ တစ္နာရီမွာ သူမ်ားက ရွစ္ခုေလာက္ျပီးတဲ့ အလုပ္ကို က်ေနာ္က ဆယ္ခုေလာက္ ၿပီးေအာင္လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းနည္းကို သုံးျပီး ေနရာေကာင္းရဖို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာသာစကား သိပ္မေပါက္တာ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႕ရဲ႕ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာေတြနဲ႕ မတူတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ထင္သလို မျဖစ္တဲ့အျပင္ အလုပ္သမားအားလုံးကို က်ေနာ့္စံခ်ိန္ မွီေအာင္လုပ္ဖို႕ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္သမားအားလုံးက က်ေနာ့္ကို မေက်နပ္ၾကဘူး။
မတတ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္္လဲ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ ဖန္တီးၾကည့္တာပဲ။ သူတို႕လဲ က်ေနာ္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္လာမေျပာရဲၾကဘူး။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီစက္ရုံကို မေရာက္ခင္မွာ အလုပ္သမားအားလုံးက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ ပုံမွန္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံကို ပုံမွန္ရေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႕ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ ဖိအားေပးခံၾကရတယ္ဆိုျပီး လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ အလုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပါးလာတယ္။ အလုပ္သမားေတြက ရွိသမွ် ေအာ္ဒါေတြကို အကုန္ျပီးေအာင္ မလုပ္ၾကဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ျပီး အလုပ္ပုံမွန္ရွိေအာင္ ခ်န္ထားၾကတာ။ အခု က်ေနာ္က မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေရာ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ အားလုံးက ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္လို႕ အျမဲတန္းေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ လုပ္လာလိုက္တာ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားက အရမ္းေကာင္းလာေတာ့ အလုပ္သမားေလွ်ာ့ဖို႕ ေျခလွမ္းျပင္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးဝင္တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အရင္ဆုံး အနားေပးခံရတဲ့ အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သမားေတြကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အနားေပးလို႕ မရေသးလို႕ က်န္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္အျပင္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္သမားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အနားေပးခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလို ျဖစ္သြားေတာ့ အားလုံးက ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ပတ္သက္္ျပီးေတာ့လဲ စကားပုံတစ္ခု က်န္ခဲ့တယ္။ ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ မလိုဘူး၊ အလုပ္ပုံမွန္ဖို႕ပဲ လိုတယ္တဲ့။
ေရာက္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က အလုပ္ၾကမ္းသမားေတာင္ ေအာင္လက္မွတ္ရွိမွ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။
အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမွာလဲ ရတဲ့ ဝင္ေငြကေတာ့ မ်ားပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အခြန္က ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ ျဖတ္တာတဲ့။ ျပည္နယ္အစိုးရက တစ္ခါ၊ ဗဟိုအစိုးရက တစ္ခါတဲ့။ ကံေကာင္းတာက မိသားစုနဲ႕ဆိုရင္ အခြန္ကို သိပ္ျပီး မျဖတ္ဘူးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာရတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕ (ရမ္ဆယ္လီယာျမိဳ႕၊ နယူးေယာက္ျပည္နယ္။ Rensselaerville, New York)မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာေတြအားလုံးနီးပါး ဝင္ထြက္သြားလာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကိစၥအတြက္ စုံစမ္းရင္း ဝင္ထြက္သြားလာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆက္နဲ႕ပဲ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ အလုပ္က ဝင္ေငြအေကာင္းဆုံးအလုပ္လို႕ လူေျပာမ်ားၾကတယ္။ အလုပ္မရမခ်င္းေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူကို ဒူးဖက္ျပီး ေပါင္းခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ အလုပ္ရျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အားလုံးကို ခပ္တန္းတန္း ခပ္မွန္မွန္ပဲ ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တယ္။ ဘုရားျပီးရင္ ျငမ္းကိုဖ်က္လို႔ ျမန္မာဆိုရိုးစကားက ရွိေပသကိုးဗ်။
အေမရိကမွာ အလုပ္ရတာဟာ ထီေပါက္သလို တန္ဖိုးရွိေလေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ အျပဳတ္ခံလို႕ မျဖစ္ဘူး။ တစ္နာရီမွာ သူမ်ားက ရွစ္ခုေလာက္ျပီးတဲ့ အလုပ္ကို က်ေနာ္က ဆယ္ခုေလာက္ ၿပီးေအာင္လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းနည္းကို သုံးျပီး ေနရာေကာင္းရဖို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာသာစကား သိပ္မေပါက္တာ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႕ရဲ႕ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာေတြနဲ႕ မတူတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ထင္သလို မျဖစ္တဲ့အျပင္ အလုပ္သမားအားလုံးကို က်ေနာ့္စံခ်ိန္ မွီေအာင္လုပ္ဖို႕ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္သမားအားလုံးက က်ေနာ့္ကို မေက်နပ္ၾကဘူး။
မတတ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္္လဲ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ ဖန္တီးၾကည့္တာပဲ။ သူတို႕လဲ က်ေနာ္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္လာမေျပာရဲၾကဘူး။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီစက္ရုံကို မေရာက္ခင္မွာ အလုပ္သမားအားလုံးက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ ပုံမွန္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံကို ပုံမွန္ရေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႕ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ ဖိအားေပးခံၾကရတယ္ဆိုျပီး လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ အလုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပါးလာတယ္။ အလုပ္သမားေတြက ရွိသမွ် ေအာ္ဒါေတြကို အကုန္ျပီးေအာင္ မလုပ္ၾကဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ျပီး အလုပ္ပုံမွန္ရွိေအာင္ ခ်န္ထားၾကတာ။ အခု က်ေနာ္က မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေရာ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ အားလုံးက ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္လို႕ အျမဲတန္းေျပာတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ လုပ္လာလိုက္တာ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားက အရမ္းေကာင္းလာေတာ့ အလုပ္သမားေလွ်ာ့ဖို႕ ေျခလွမ္းျပင္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးဝင္တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အရင္ဆုံး အနားေပးခံရတဲ့ အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သမားေတြကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အနားေပးလို႕ မရေသးလို႕ က်န္ခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္အျပင္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္သမားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အနားေပးခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလို ျဖစ္သြားေတာ့ အားလုံးက ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ပတ္သက္္ျပီးေတာ့လဲ စကားပုံတစ္ခု က်န္ခဲ့တယ္။ ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ မလိုဘူး၊ အလုပ္ပုံမွန္ဖို႕ပဲ လိုတယ္တဲ့။
က်ေနာ့္ အလုပ္ထဲက အနားေပး မခံရခင္မွာပဲ က်ေနာ့္မိန္းမ အလုပ္ရတယ္။ ပထမေတာ့ မိန္းမကို အလုပ္မလုပ္ဖို႕ ဟန္လုပ္ျပီး တားၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူက က်ေနာ့္စကားကို အတည္လကၡံေတာ့မဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနလို႕ သားေလးေရွ႕ေရးက ရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေပါ့လို႕ ကိုယ့္စကားကို ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႕ကို လုပ္ေၾကြးခ်င္လို႕ ေခၚလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစဥ္ေျပခ်င္လို႕ အေျခအေနအရ ေခၚလာတာပဲေလ။
က်ေနာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနေပမဲ့ အစိုးရဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့လစာ ေလွ်ာက္စားတာဆိုေတာ့ တစ္ပါတ္ သုံးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္လခက ေစ်းၾကီးေတာ့ သိပ္မကိုက္ဘူး။ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ဘယ္လိုရေအာင္ ရွာမလဲ။ ပုံမွန္ဝင္ေငြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့မလဲလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္က တထပ္လုံး ငွားထားတာ ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္း ပိုေနတယ္။ အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္က လူတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေစ်းအနည္းငယ္ သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္လူ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ့ လစာနည္းနည္း ပိုေပးလိုက္တယ္။
အိမ္ရွင္မသိေအာင္ တျခားလူကို ေခၚတင္ျပီး အဲ့ဒီလူရဲ႕ အိမ္လခကို က်ေနာ္က ယူမလို႕ စီစဥ္တာေပါ့။ အိမ္ရွင္ကို ပုံမွန္ေစ်းထက္ တစ္ရာ ပိုေပးလိုက္တယ္။ တျခားလူ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႕ လကၡံထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္က တစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာ အသားလြတ္ အျမတ္ထြက္မယ္။
ဒီအေမရိကမွာက တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အိမ္ငွားရတာ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။ သူတို႕အတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္း အိမ္က ရွားလဲရွားသလို ရွိခဲ့ရင္လဲ ေစ်းၾကီးတယ္။
က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္က တထပ္လုံး ငွားထားတာ ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္း ပိုေနတယ္။ အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္က လူတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေစ်းအနည္းငယ္ သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္လူ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ့ လစာနည္းနည္း ပိုေပးလိုက္တယ္။
အိမ္ရွင္မသိေအာင္ တျခားလူကို ေခၚတင္ျပီး အဲ့ဒီလူရဲ႕ အိမ္လခကို က်ေနာ္က ယူမလို႕ စီစဥ္တာေပါ့။ အိမ္ရွင္ကို ပုံမွန္ေစ်းထက္ တစ္ရာ ပိုေပးလိုက္တယ္။ တျခားလူ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႕ လကၡံထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္က တစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာ အသားလြတ္ အျမတ္ထြက္မယ္။
ဒီအေမရိကမွာက တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အိမ္ငွားရတာ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။ သူတို႕အတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္း အိမ္က ရွားလဲရွားသလို ရွိခဲ့ရင္လဲ ေစ်းၾကီးတယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက က်ေနာ္တို႕လို မိသားစုရွိတဲ့ လူေတြနဲ႕ ရွယ္ျပီးေနမွ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုရွိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ကလည္း သူစိမ္းနဲ႕ အတူေနဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲေလ။ အဲ့ဒီေတာ့မိသားစုရွိသူေတြနဲ႕ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိတဲ့သူဆိုရင္ အိမ္ရွာဖို႕က လုံးဝကို ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲ။ အဲ့ဒီ အေျခအေနကိုက က်ေနာ့္ကို ကံေကာင္းေစတာပဲ။
အမႈိက္ကို ေရႊျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ေတာင္ မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေတာ္ေနရတာလဲလို႕ ျပန္ျပန္ေမးမိတယ္။ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ ထားရမွာဆိုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာလို႕မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတို႕ ခ်ပ္ေက်ာင္းတို႕လို ေနရာေတြကို သြားျပီးေတာ့ သတင္းလႊင့္တယ္။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မသာဆယ္ေခါက္ ေက်ာင္းတစ္ေခါက္ပဲ။ အသုဘသြားရင္ ေငြထည့္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ဝါးတီးလဲျငိမ္းတယ္။ သတင္းစုံလဲ ေလ့လာလို႕ရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလဲ ေၾကျငာေမာင္းထုလို႕ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသာကိုေရွာင္တယ္၊ ေက်ာင္းကိုေဆာင္တယ္။
အမႈိက္ကို ေရႊျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ေတာင္ မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေတာ္ေနရတာလဲလို႕ ျပန္ျပန္ေမးမိတယ္။ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ ထားရမွာဆိုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာလို႕မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတို႕ ခ်ပ္ေက်ာင္းတို႕လို ေနရာေတြကို သြားျပီးေတာ့ သတင္းလႊင့္တယ္။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မသာဆယ္ေခါက္ ေက်ာင္းတစ္ေခါက္ပဲ။ အသုဘသြားရင္ ေငြထည့္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ဝါးတီးလဲျငိမ္းတယ္။ သတင္းစုံလဲ ေလ့လာလို႕ရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလဲ ေၾကျငာေမာင္းထုလို႕ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသာကိုေရွာင္တယ္၊ ေက်ာင္းကိုေဆာင္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ စာေရးဆရာေရာင္ေရာင္ နိုင္ငံေရးသမားေရာင္ေရာင္နဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး အိမ္ခန္းငွားခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ သူ႕ပုံစံၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ထုံခပ္အအ ထဲကပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေရးေပၚ လိုအပ္ေနတာတဲ့။
ဝယ္လိုအားေကာင္း ေစ်းတင္ေရာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စီးပြားေရး မဟာဗ်ဴဟာကို အသုံးခ်ျပီး ၾကိဳက္ေစ်း ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ လကၡံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခၚတင္ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုးပါ တပါတည္း ေရာေတာင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ လာလည္တယ္လို႕ေျပာဖို႕လဲ မွာထားလိုက္တယ္။
ဒီမွာက အိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္ကိုငွားျပီးရင္ ငွားရမ္းသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္လို႕မရဘူး။ အသိေပး ခြင့္ေတာင္းျပီးမွ ဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အ တဲ့ငနဲပါ။ အခန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေသာ့မခတ္ဘူး။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကိုလဲ ေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အတူေရာထားတယ္။ ဟင္းလဲ ခ်က္တတ္ပုံမရဘူး။ အသားငါးေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ထားျပီး ခ်က္လဲမခ်က္ဘူး။ အျပင္္မွာပဲ ဝယ္စားေနပုံရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ သူဟာေတြကို ေသြးထိုးစမ္းတဲ့ သေဘာနဲ႕ ယူခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ သူတစ္ခုခု ေျပာလာရင္ လဲ ေစ်းမသြားျဖစ္လို႕ ကိုယ့္လူ ပစၥည္းေတြကို ခဏ ယူသုံးထားတယ္၊ ေစ်းသြားတဲ့ေန႕မွ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာမယ္ စိတ္ကူးထားျပီးသား။
ဝယ္လိုအားေကာင္း ေစ်းတင္ေရာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စီးပြားေရး မဟာဗ်ဴဟာကို အသုံးခ်ျပီး ၾကိဳက္ေစ်း ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ လကၡံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခၚတင္ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုးပါ တပါတည္း ေရာေတာင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ လာလည္တယ္လို႕ေျပာဖို႕လဲ မွာထားလိုက္တယ္။
ဒီမွာက အိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္ကိုငွားျပီးရင္ ငွားရမ္းသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္လို႕မရဘူး။ အသိေပး ခြင့္ေတာင္းျပီးမွ ဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အ တဲ့ငနဲပါ။ အခန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေသာ့မခတ္ဘူး။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကိုလဲ ေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အတူေရာထားတယ္။ ဟင္းလဲ ခ်က္တတ္ပုံမရဘူး။ အသားငါးေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ထားျပီး ခ်က္လဲမခ်က္ဘူး။ အျပင္္မွာပဲ ဝယ္စားေနပုံရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ သူဟာေတြကို ေသြးထိုးစမ္းတဲ့ သေဘာနဲ႕ ယူခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ သူတစ္ခုခု ေျပာလာရင္ လဲ ေစ်းမသြားျဖစ္လို႕ ကိုယ့္လူ ပစၥည္းေတြကို ခဏ ယူသုံးထားတယ္၊ ေစ်းသြားတဲ့ေန႕မွ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာမယ္ စိတ္ကူးထားျပီးသား။
ဒါေပမဲ့ သူဘာမွ မေျပာဘူး။ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကုတ္လိုက္တာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုလူမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ အမဲသား ဝက္သား ၾကက္သားေတြ ဝယ္ထားျပီး တခါတေလ ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕ စားတယ္၊ တခါတေလ ငပိေရၾကိဳျပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႕ တို႕စားတယ္။
တေန႕ က်ေနာ့္ မိန္းမက သူ႕အသားငါးေတြကို ယူျပီး ခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မိန္းမ ဘာလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိေပမဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းလန္႕သြားတယ္။ ဟိုေကာင္ ဘာေျပာလာမလဲေပါ့။ အဲ့ဒီလူကလဲ ဘာဆိုဘာမွမေျပာပဲ အသားေတြ ထပ္ဝယ္လာျပီး ထပ္ထည့္ထားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီညကစျပီး က်ေနာ့္မိန္းမကို လုံးဝ ခ်စ္သြားတယ္။ အသြင္တူေတာ့ အိမ္သူ ျဖစ္နိုင္ပါျပီလို႕လဲ သိလိုက္တယ္။ ဒါလဲ အေမရိကန္ အိမ္တြင္းစီးပြားေရး တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။
တေန႕ သူအလုပ္သြားေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ေမႊၾကည့္တယ္။ ကုတင္ေအာက္မွာ ဘီယာဗူး ေျခာက္ဗူးေတြ႕တယ္။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ သုံးဗူးကို ေဖာက္ေသာက္ျပီး အခြံပါ လႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ ငနဲက မေသာက္တတ္ဘူးလိုလိုနဲ႕ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို သူက ပိုေတာင္ မေျပာဘဲ ေနဦးမယ္။ ငအေလ။ ရွက္သလိုလို ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕ လုပ္ေနတဲ့ အေကာင္။ သူေျပာခဲ့ရင္လဲ ညက အရမ္းခ်မ္းလို႕ အျပင္မထြက္နိုင္တာနဲ႕ ယူေသာက္လိုက္တာပါလို႕ ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ ဒါေပပမဲ့ ငနဲက ဘာမွမေျပာဘူး။
ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကို ယူေသာက္တယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္ေဆးဗူးနဲ႕ ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါ ယူသုံးေပးလိုက္တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရထားသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစလို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ဘီယာေသာက္မယ္ဆိုျပီး သူ႕အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ဘီယာဗူးသုံးဗူး ေတြ႕တယ္။ သုံးဗူးစလုံး ေဖာက္ထားျပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ ေဘးနားမွာလဲ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ခ်ထားေသးတယ္။ ေသာက္လိုသူမ်ား ေသာက္ေစသတည္း ဆိုပဲ။
ကိုယ့္လူက သေဘာေတာ့ အေကာင္းသားပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရွိပဲနဲ႕ေတာင္ ေသာက္ေသးတာပဲ၊ ဒီလို ခြင့္ျပဳခ်က္ ရွိလို႕ကေတာ့ ေသာက္ေသးသပဆိုျပီး ေကာက္ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ အားရပါးရကို ေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့မွ အလုပ္ထဲထိကို လိုက္သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ လူယုတ္မာက ဘီယာဗူးခြံေတြထဲကို ဆီးေတြေပါက္ထည့္ျပီး စာေရးထားခဲ့တာပဲ။
ခ်က္ခ်င္း အန္ထုတ္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ေဘးက ေထြးခံကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေထြးခံထဲမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ဟား … ဟား… ဟား… လို႕ ေရးထားတယ္။ သူဆင္တဲ့ အကြက္ထဲ ဝင္သြားလို႕ အေတာ္ေလး ရွက္သြားတယ္။ စိတ္လဲ တိုမိတယ္။ စိတ္တိုလြန္းလို႕ဆိုျပီး မင္းဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ေမးရေအာင္ကလဲ အခက္ဆိုေတာ့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ ဒီေကာင္ ပစၥည္းဆို သြားကို မကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
တေန႕ က်ေနာ့္ မိန္းမက သူ႕အသားငါးေတြကို ယူျပီး ခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မိန္းမ ဘာလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိေပမဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းလန္႕သြားတယ္။ ဟိုေကာင္ ဘာေျပာလာမလဲေပါ့။ အဲ့ဒီလူကလဲ ဘာဆိုဘာမွမေျပာပဲ အသားေတြ ထပ္ဝယ္လာျပီး ထပ္ထည့္ထားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီညကစျပီး က်ေနာ့္မိန္းမကို လုံးဝ ခ်စ္သြားတယ္။ အသြင္တူေတာ့ အိမ္သူ ျဖစ္နိုင္ပါျပီလို႕လဲ သိလိုက္တယ္။ ဒါလဲ အေမရိကန္ အိမ္တြင္းစီးပြားေရး တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။
တေန႕ သူအလုပ္သြားေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ေမႊၾကည့္တယ္။ ကုတင္ေအာက္မွာ ဘီယာဗူး ေျခာက္ဗူးေတြ႕တယ္။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ သုံးဗူးကို ေဖာက္ေသာက္ျပီး အခြံပါ လႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ ငနဲက မေသာက္တတ္ဘူးလိုလိုနဲ႕ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို သူက ပိုေတာင္ မေျပာဘဲ ေနဦးမယ္။ ငအေလ။ ရွက္သလိုလို ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕ လုပ္ေနတဲ့ အေကာင္။ သူေျပာခဲ့ရင္လဲ ညက အရမ္းခ်မ္းလို႕ အျပင္မထြက္နိုင္တာနဲ႕ ယူေသာက္လိုက္တာပါလို႕ ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ ဒါေပပမဲ့ ငနဲက ဘာမွမေျပာဘူး။
ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကို ယူေသာက္တယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္ေဆးဗူးနဲ႕ ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါ ယူသုံးေပးလိုက္တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရထားသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစလို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ ဘီယာေသာက္မယ္ဆိုျပီး သူ႕အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ဘီယာဗူးသုံးဗူး ေတြ႕တယ္။ သုံးဗူးစလုံး ေဖာက္ထားျပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ ေဘးနားမွာလဲ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ခ်ထားေသးတယ္။ ေသာက္လိုသူမ်ား ေသာက္ေစသတည္း ဆိုပဲ။
ကိုယ့္လူက သေဘာေတာ့ အေကာင္းသားပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရွိပဲနဲ႕ေတာင္ ေသာက္ေသးတာပဲ၊ ဒီလို ခြင့္ျပဳခ်က္ ရွိလို႕ကေတာ့ ေသာက္ေသးသပဆိုျပီး ေကာက္ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ အားရပါးရကို ေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့မွ အလုပ္ထဲထိကို လိုက္သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ လူယုတ္မာက ဘီယာဗူးခြံေတြထဲကို ဆီးေတြေပါက္ထည့္ျပီး စာေရးထားခဲ့တာပဲ။
ခ်က္ခ်င္း အန္ထုတ္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ေဘးက ေထြးခံကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေထြးခံထဲမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ဟား … ဟား… ဟား… လို႕ ေရးထားတယ္။ သူဆင္တဲ့ အကြက္ထဲ ဝင္သြားလို႕ အေတာ္ေလး ရွက္သြားတယ္။ စိတ္လဲ တိုမိတယ္။ စိတ္တိုလြန္းလို႕ဆိုျပီး မင္းဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ေမးရေအာင္ကလဲ အခက္ဆိုေတာ့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ ဒီေကာင္ ပစၥည္းဆို သြားကို မကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္ျပဳတ္ေနခ်ိန္၊ မိန္းမကလဲ အလုပ္ေကာင္းေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ မိန္းမက နည္းနည္း ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္လာတယ္။ အရင္ကဆိုရင္ က်ေနာ္ဘာေျပာေျပာ ဟုတ္…. ကို… ဆိုျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမက အခုေတာ့ အလုပ္မာန္နဲ႕ လူကို နဲနဲေက်ာခ်င္သလိုလို လုပ္လာတယ္။ ဟိုေကာင္ကို သတ္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို အာခံခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းနဲ႕ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေဒါသထြက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သားဆိုတဲ့ အေကာင္က အေဖၾကီး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႕လာအီေနတယ္။
ေနာက္ဆုံး ႀကံရာမရျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီေကာင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ အားထည့္ျပီးေတာ့ကို ကန္ထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ သြား... ငါမင္းအေဖမဟုတ္ဘူးလို႕ ပါးစပ္က ေျပာျပီးေတာ့ပါ ကန္ထုတ္လိုက္တာ။ ဒီေကာင္က က်ေနာ္နဲ႕ရတာ မွန္ေပမဲ့ က်ေနာ္လိုခ်င္လို႕ ရခဲ့တဲ့သားမွ မဟုတ္တာ။ က်ေနာ္က သူ႕အေမကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႕အေမဆိုတာေတာင္ မမွန္ေသးဘူး။ သူ႕အေမရဲ႕ မိဘေတြပိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႕အေမက သူ႕သားကို ကန္လို႕ဆိုျပီး ပုလိပ္တိုင္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ပါေလေရာ။
က်ေနာ္ကလဲ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ကမၻာပတ္ျပီး လူတကာရဲ႕ မ်က္ခုံးေမႊးေပၚမွာ စၾကၤန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူပဲ။ သူ႕ေလာက္ကေတာ့ သနားတာေပါ့။ ေၾကာက္ျပေနရင္ ပိုျပီး ၿဖဲေျခာက္ေနဦးမယ္။ ဒီေတာ့ သြားတိုင္ခ်င္တဲ့ ပုလိပ္သြားတိုင္ ငါမေၾကာက္ဘူးလို႕ေျပာျပီး ဖုန္းပါ သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူမတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္။ လူဆိုတာ ဒီအတိုင္းပဲ။ ေၾကာက္ျပေနလို႕ရတဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သတ္မယ္ဆိုရင္ လည္စင္းေပးလိုက္၊ ရိုက္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းထိုးေပးလိုက္၊ လက္ရြယ္ရင္ ပါးေမာ့ေပးလုိက္ ဒါမ်ိဳးမွ ေနာက္ျပန္ တြန္႕သြားတတ္တဲ့ အမ်ိဳး။ အဲ့ဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ငါဘုန္းၾကီးနဲ႕ တိုင္မွာတဲ့။ တဆင့္ေလွ်ာ့သြားတယ္။
က်ေနာ္ကလဲ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ကမၻာပတ္ျပီး လူတကာရဲ႕ မ်က္ခုံးေမႊးေပၚမွာ စၾကၤန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူပဲ။ သူ႕ေလာက္ကေတာ့ သနားတာေပါ့။ ေၾကာက္ျပေနရင္ ပိုျပီး ၿဖဲေျခာက္ေနဦးမယ္။ ဒီေတာ့ သြားတိုင္ခ်င္တဲ့ ပုလိပ္သြားတိုင္ ငါမေၾကာက္ဘူးလို႕ေျပာျပီး ဖုန္းပါ သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူမတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္။ လူဆိုတာ ဒီအတိုင္းပဲ။ ေၾကာက္ျပေနလို႕ရတဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သတ္မယ္ဆိုရင္ လည္စင္းေပးလိုက္၊ ရိုက္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းထိုးေပးလိုက္၊ လက္ရြယ္ရင္ ပါးေမာ့ေပးလုိက္ ဒါမ်ိဳးမွ ေနာက္ျပန္ တြန္႕သြားတတ္တဲ့ အမ်ိဳး။ အဲ့ဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ငါဘုန္းၾကီးနဲ႕ တိုင္မွာတဲ့။ တဆင့္ေလွ်ာ့သြားတယ္။
ရန္ျဖစ္တာက ညဘက္ၾကီးဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးကို ေခၚေပမဲ့ မလာဘူး။ မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေျခအတင္ပဲ။ ေနာက္ဆုံးသူမနိုင္မွန္းသိေတာ့ စကားတစ္လုံး ထုတ္သုံးလာတယ္။ နင္ငါ့ကို လိမ္ယူလာတာ ငါမသိဘူး ထင္မေနနဲ႕၊ နင့္ရဲ႕သားၾကီး မယားၾကီး ရွိတာကိုလဲ ငါသိတယ္၊ နင္ရန္ကုန္မွာ ဘယ္လို လိမ္လာတယ္ဆိုတာလဲ ငါသိတယ္၊ ငါတို႕ မိဘေတြဆီက ေငြဘယ္လို ခ်ဴေနတယ္ ဆိုတာကိုလဲ ငါသိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နင္လို လူလယ္နဲ႕ ဆက္ေပါင္းရင္ ငါေတာ့ တခုခု ေျပာင္းလဲလာမွာပဲလို႔ ေတြးျပီး အံၾကိတ္ေပါင္းလာ တာ၊ အခုေတာ့ နင္မရွိလဲ ျဖစ္ျပီ။ ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ဆင္းသြားဆိုပဲ။
အဲ့ဒီအခ်က္က က်ေနာ့္ရဲ႕ အရႈိက္ကို ထိုးလိုက္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အေမရိက ဆိုတာမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားက ဆင္းရတဲ့ နိုင္ငံမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ သူက Single Mother ဆိုျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ႔ေၾကး ရနိုင္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကလဲ ဆင္းရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီ ကေလးစရိတ္ကိုလဲ ေထာက္ပံ႕ရဦးမယ္။ လူလြတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုလဲ ခံရဦးမယ္။
မျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ျပန္ေခ်ာ့မွလို႕ ေတြးျပီး ညက ကို နည္းနည္းမူးသြားလို႕ပါကြာ ဘာညာနဲ႕ ေဖာေရႊလုပ္ျပီး ကေလးကိုပါ ေတာင္းပန္ျပလိုက္တယ္။ သူေက်နပ္သြားတယ္။ ဒီမိန္းမ က်ေနာ့္ရဲ႕ နိုင္ကြက္ကို သိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေပါင္းမွ ရေတာ့မယ္လို႕ သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ကစျပီး သူ႕ကို က်ေနာ္ ေခ်ာ့ေပါင္းေနရေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီအခ်က္က က်ေနာ့္ရဲ႕ အရႈိက္ကို ထိုးလိုက္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အေမရိက ဆိုတာမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားက ဆင္းရတဲ့ နိုင္ငံမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ သူက Single Mother ဆိုျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ႔ေၾကး ရနိုင္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကလဲ ဆင္းရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီ ကေလးစရိတ္ကိုလဲ ေထာက္ပံ႕ရဦးမယ္။ လူလြတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုလဲ ခံရဦးမယ္။
မျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ျပန္ေခ်ာ့မွလို႕ ေတြးျပီး ညက ကို နည္းနည္းမူးသြားလို႕ပါကြာ ဘာညာနဲ႕ ေဖာေရႊလုပ္ျပီး ကေလးကိုပါ ေတာင္းပန္ျပလိုက္တယ္။ သူေက်နပ္သြားတယ္။ ဒီမိန္းမ က်ေနာ့္ရဲ႕ နိုင္ကြက္ကို သိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေပါင္းမွ ရေတာ့မယ္လို႕ သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ကစျပီး သူ႕ကို က်ေနာ္ ေခ်ာ့ေပါင္းေနရေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း သူ႕ကိုနိုင္တဲ့ နိုင္ကြက္က အေခ်ာ့ၾကိဴက္တာပဲလို႕ သိလိုက္တယ္ေလ။ သူက တေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ကို ထုတ္ျပီးေတာ့ တိုင္ပင္လာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္မရွိခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕မိဘေတြဆီကိုလဲ ေငြနည္းနည္း ပို႕ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအတြက္ ပိုက္ဆံ ပိုထြက္လာေအာင္ လုပ္ဖို႕ နည္းလမ္းေလး ဘာေလး စဥ္းစားပါဦးတဲ့။ က်ေနာ့္မွာ အၾကံမရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ရွိတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေျပာျပရင္ မရီရဘူးေနာ္တဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္မွာ အၾကံဥာဏ္ မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူေပးလာမဲ့ အၾကံကိုလဲ မရီဘဲနဲ႕ ဝိုင္းျပီး စဥ္းစားေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရွက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဟုိဘက္လွည့္ျပီး က်ေနာ့္လက္ကို သူ႕ကိုယ္လုံးေပၚ သိုင္းဖက္ခိုင္းတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္း မျမင္ေတာ့လို႕ အရွက္ေျပျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္လိုက္တာထင္ပါ့။ ဟို ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕ စကားကိုိ သံေယာင္လုိက္ျပီး ပါးစပ္က ရွက္တာမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္နွာက ရွက္တာလို႕ ေျပာေနတဲ့ ဟန္မ်ိဳး။
တစ္အခ်က္ - ဟိုအေကာင္ဆီက အိမ္လစာတိုးေတာင္းရမယ္တဲ့။ ႏွစ္အခ်က္ - စား စရိတ္ ေသာက္စရိတ္ေတြကို သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေလ်ာ႔ခ်ရမယ္တဲ့။ ဒို႕က ဒီအေကာင္ဆီက အိမ္လခကို အသားလြတ္ၾကီး ရေနတာ ထပ္တိုးေတာင္းလို႕ ေကာင္းပါ့မလားလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ဟာ ဘာလို႕မေကာင္းရမွာလဲ ဒီအေကာင္ ဒီအိမ္ကလဲြ တျခားေနစရာ ဘယ္မွာမွ အိမ္မရွိဘူး၊ အခု တေယာက္တည္းသမားေတြ အိမ္မရွိလို႕ ရွာေနၾကတာ အသဲအသန္ပဲ၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ဆီက အိမ္လခ တိုးေတာင္းလို႕ ရနိုင္တယ္၊ သူမေပးနိုင္ရင္ တျခားတက္လာမဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္၊ မပူနဲ႕၊ တိုးသာ တိုးလိုက္လို႔ သူျပန္ေျပာတယ္။
ဒီအတိုင္းၾကီး ေတာင္းလို႕ ေကာင္းပါ့မလား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလး ဘာေလး ေပးနိုင္ဦးမွ ေကာင္းမွာေပါ့လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒို႕ကို အိမ္ရွင္က လခတိုးေတာင္းေနျပီ၊ မင္းလဲ တိုးေပးဦးမွ ရမယ္၊ ဘာညာေျပာေပါ့၊ အိမ္ရွင္နဲ႕ သူနဲ႕က တိုက္ရိုက္ စကားေျပာလို႕ ရတာမွ မဟုတ္တာ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္လွျပီထင္ထားတာ သူနဲ႕အေသအခ်ာ ေပါင္းၾကည့္မွပဲ ဆရာတဆူ တိုးသြားမွန္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္။
ဆရာသမားေလးကို အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ဒါဆိုရင္ စားစရိတ္ေသာက္စရိတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေလ်ာ႔ခ် ဖို႕ ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲလို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အခုကိစၥကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ က်န္တာကို ေနာက္ေန႕မွ ဆက္မယ္လို႕ နားရြက္ေထာင္ထားတဲ့ ယုံကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီညက ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕အတူ ဒုတိယမၸိ သူ႕ကို နမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ သူေျပာသလိုပဲ ဟိုအေကာင္ကို ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုအေကာင္ ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေမးတဲ့အျပင္ ထင္ထားတာထက္လဲ ပိုေပးတယ္။ ဘီယာလဲ တိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘီယာစစ္မစစ္ အေသအခ်ာကို နမ္းျပီးမွ ေသာက္တယ္။ ဟိုေကာင္က တစ္ခုခု ေျပာခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႕ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပံဳးရုံပဲ ၿပံဳးတယ္။
သူ႕ရဲ႕အၾကံနဲ႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္မႈကိစၥ ေအာင္ျမင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ သူကိုယ္တိိုင္ ဘီယာငွဲ႕တိုက္တယ္။ အဲ့ဒီညမွပဲ ေနာက္ထပ္ အၾကံအစည္တခုအတြက္ သူက လမ္းေၾကာင္းစတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္တိုင္း ဘာကို သတိထားမိလဲတဲ့။ လူစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးေပ်ာ္တယ္။ လူမစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးက ဟုိဖုန္းဆက္၊ ဒီဖုန္းဆက္လုပ္တယ္လို႕ က်ေနာ္ကေျဖလိုက္ေတာ့...။
“ဒို႕လူသားေတြေတာင္ အဲ့ဒီ ရမ္ဆယ္လာ ဘုန္းၾကီးေလာက္ ေလာဘမၾကီးဘူး။ သူမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြက သူတို႕ သာသနာကိုျပဳဖို႕ ေရာက္လာသမွ် ဒုကၡသည္ေတြကို အသဲအသန္ လိုက္ကူညီေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒို႕ရမ္ဆယ္လီယာရြာက ဘုန္းၾကီးက ဘယ္ဒုကၡသည္ကို ဘယ္လို ညာေခၚျပီး သူ႕ရဲ႕ ငွားစားမဲ့ အိမ္ကို အလုပ္သမား အခမဲ့ရဖို႕ ဘာခုိင္းရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ ေခ်ာင္းေနတာ။
ၿပီးေတာ့ ခိုင္းဖို႕နဲ႕ အလွဴခံဖို႕ပဲ သိျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားမနာတဲ့ ဘုန္းၾကီး၊ အဲ့ဒီ ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းကို ထည့္မေျပာနဲ႕၊ တရြာလုံးကလဲ တျခားက ၾကြလာမဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို မဖူးရမွာ ေၾကာက္လို႕ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒို႕အိမ္က အေကာင္က ဒီဘုန္းၾကီးကို နာမည္ေပးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား။ အေမရိက က ဖို႕စ္ ေလဘာလို႕။”
“အခု သိခ်င္တာက ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး’’တဲ့။ သူက ကိုယ္ထက္ တတ္သိ နားလည္ေနေတာ့ က်ေနာ္လဲ သူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
သူသတိထားမိတာက “ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း စတုဒိသာ ေကၽြးတယ္။ အဲ့ဒါကလဲ ရွင္သိတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဒီအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္၊ ဟိုအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္နဲ႕ ေပၚတာဆဲြျပီး လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ အလွဴ၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ အဲ့ဒီ အလွဴမွာ က်မတို႕ သြားစားျပီး ပိုတာရွံတာေတြ ျပန္ယူခဲ့လို႕ ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းေတြမွာလဲ သြားစားျပီးေတာ့ ပိုတာရွံတာ အိမ္ျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္” တဲ့။
တေန႕ထဲနဲ႕ ႏွစ္ေနရာ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သြားမလဲလို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ “ရွင္ကလဲ တုံးစရာမရွိ ၾကံဖန္တုံးေနျပန္ျပီ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားရင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရမယ္၊ ဝိုင္းျပီး ခ်က္ျပဳတ္ သိမ္းဆည္းရမယ္၊ ကိုယ္သယ္တာ ျပဳတာ လူျမင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူမစံုေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က သယ္လို႕ မရေသးဘူး။
ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းမွာက ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝမွာ ေထာက္ၾကြေထာက္ၾကြနဲ႕ ျပန္လာရမွာ။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ဆယ္ငါးခ်က္ေလာက္ ျပတ္ေအာင္ ခ်ပ္ေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္း သြားစားေသာက္ျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ညေနလူရွင္းခ်ိန္မွ သြားစားျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။
ဒါဆိုရင္ တပါတ္မွာ ထမင္းနဲ႕ ကေလးမုန္႕ဖိုးေလာက္ပဲ ကုန္က်စရိတ္ ရွိေတာ့မယ္။ ကဲ၊ က်မအၾကံ ဘယ္ေလာက္ပိုင္သလဲ’’ တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္ခ်င္တဲ့မိန္းမ ကဲ ေတာ္ဦးဟ ဆိုျပီး တတိယမၸိ အနမ္းမိုးေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တယ္။
“ဒို႕လူသားေတြေတာင္ အဲ့ဒီ ရမ္ဆယ္လာ ဘုန္းၾကီးေလာက္ ေလာဘမၾကီးဘူး။ သူမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြက သူတို႕ သာသနာကိုျပဳဖို႕ ေရာက္လာသမွ် ဒုကၡသည္ေတြကို အသဲအသန္ လိုက္ကူညီေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒို႕ရမ္ဆယ္လီယာရြာက ဘုန္းၾကီးက ဘယ္ဒုကၡသည္ကို ဘယ္လို ညာေခၚျပီး သူ႕ရဲ႕ ငွားစားမဲ့ အိမ္ကို အလုပ္သမား အခမဲ့ရဖို႕ ဘာခုိင္းရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ ေခ်ာင္းေနတာ။
ၿပီးေတာ့ ခိုင္းဖို႕နဲ႕ အလွဴခံဖို႕ပဲ သိျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားမနာတဲ့ ဘုန္းၾကီး၊ အဲ့ဒီ ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းကို ထည့္မေျပာနဲ႕၊ တရြာလုံးကလဲ တျခားက ၾကြလာမဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို မဖူးရမွာ ေၾကာက္လို႕ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒို႕အိမ္က အေကာင္က ဒီဘုန္းၾကီးကို နာမည္ေပးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား။ အေမရိက က ဖို႕စ္ ေလဘာလို႕။”
“အခု သိခ်င္တာက ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး’’တဲ့။ သူက ကိုယ္ထက္ တတ္သိ နားလည္ေနေတာ့ က်ေနာ္လဲ သူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
သူသတိထားမိတာက “ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း စတုဒိသာ ေကၽြးတယ္။ အဲ့ဒါကလဲ ရွင္သိတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဒီအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္၊ ဟိုအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္နဲ႕ ေပၚတာဆဲြျပီး လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ အလွဴ၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ အဲ့ဒီ အလွဴမွာ က်မတို႕ သြားစားျပီး ပိုတာရွံတာေတြ ျပန္ယူခဲ့လို႕ ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းေတြမွာလဲ သြားစားျပီးေတာ့ ပိုတာရွံတာ အိမ္ျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္” တဲ့။
တေန႕ထဲနဲ႕ ႏွစ္ေနရာ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သြားမလဲလို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ “ရွင္ကလဲ တုံးစရာမရွိ ၾကံဖန္တုံးေနျပန္ျပီ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားရင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရမယ္၊ ဝိုင္းျပီး ခ်က္ျပဳတ္ သိမ္းဆည္းရမယ္၊ ကိုယ္သယ္တာ ျပဳတာ လူျမင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူမစံုေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က သယ္လို႕ မရေသးဘူး။
ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းမွာက ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝမွာ ေထာက္ၾကြေထာက္ၾကြနဲ႕ ျပန္လာရမွာ။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ဆယ္ငါးခ်က္ေလာက္ ျပတ္ေအာင္ ခ်ပ္ေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္း သြားစားေသာက္ျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ညေနလူရွင္းခ်ိန္မွ သြားစားျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။
ဒါဆိုရင္ တပါတ္မွာ ထမင္းနဲ႕ ကေလးမုန္႕ဖိုးေလာက္ပဲ ကုန္က်စရိတ္ ရွိေတာ့မယ္။ ကဲ၊ က်မအၾကံ ဘယ္ေလာက္ပိုင္သလဲ’’ တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္ခ်င္တဲ့မိန္းမ ကဲ ေတာ္ဦးဟ ဆိုျပီး တတိယမၸိ အနမ္းမိုးေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစျပီး က်ေနာ္တို႕ လင္မယားကို တရြာလုံးက ဗုဒ္ခရစ္ စီးပါြးေရး ေမာင္ႏွံလို႕ အမည္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႕ အၾကံတူသူ လင္မယားကေတာ့ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ေအာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ တစ္သက္စာ တကယ့္ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အျဖစ္ ေပါင္းသင္းသြားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။
က်ေနာ္ မခ်စ္တဲ့ က်ေနာ႔သားေလးကိုလဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဆာင့္ခါတလွည့္ ေအာင့္လို႕တခ်ီ နမ္းျပရႈံ႕ျပရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရွ႕ဘဝ ခရီးဆက္ၾကေလသတည္း လို႕ အဆုံးသတ္လိုက္ရုံသာ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္္အားလုံးကို ေတာ့ က်ေနာ့္လို မျပဳက်င့္ မလုိက္နာမိဖို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကို လိမၼာေစခ်င္လို႕တို႕၊ သံသရာခရီး မရွည္ေစခ်င္လို႕တို႕၊ အဲ့ဒီလို ဆႏၵေတြနဲ႕ ဆုေတာင္းျခင္း မဟုတ္ပါ။ အၾကံတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး စားခြက္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႕ ဆုေတာင္းရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႕ အၾကံတူသူ လင္မယားကေတာ့ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ေအာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ တစ္သက္စာ တကယ့္ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အျဖစ္ ေပါင္းသင္းသြားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။
က်ေနာ္ မခ်စ္တဲ့ က်ေနာ႔သားေလးကိုလဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဆာင့္ခါတလွည့္ ေအာင့္လို႕တခ်ီ နမ္းျပရႈံ႕ျပရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရွ႕ဘဝ ခရီးဆက္ၾကေလသတည္း လို႕ အဆုံးသတ္လိုက္ရုံသာ။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္္အားလုံးကို ေတာ့ က်ေနာ့္လို မျပဳက်င့္ မလုိက္နာမိဖို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကို လိမၼာေစခ်င္လို႕တို႕၊ သံသရာခရီး မရွည္ေစခ်င္လို႕တို႕၊ အဲ့ဒီလို ဆႏၵေတြနဲ႕ ဆုေတာင္းျခင္း မဟုတ္ပါ။ အၾကံတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး စားခြက္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႕ ဆုေတာင္းရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္။ ။ မည္သူ၏ ကၽြန္ျပဳျခင္းကိုမွ မခံလိုေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ကၽြန္အႏုပ္၊ ကၽြန္အမဲြ၊ ကၽြန္အေသးအဖြဲ ျဖစ္ရမည္ကို မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြႏု္ပ္ စသည္ျဖင့္ သုံးႏႈံးျခင္းကို အထူးေရွာင္ရွား ေရးသားပါသည္။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment