အရူး

အရူး
Written by ယဥ္ယဥ္ႏု(မႏၲေလး)

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း

“မိထားေတာ့ ထြက္သြားၿပီ ဆရာေက်ာ္”

“ေဟာဗ်ာ ၁၅ရက္ သမီးေလးကို ထားပစ္ခဲ့တယ္”

“ဟုတ္တယ္ ဆရာေက်ာ္ ဘယ္လုိ စဥ္းစားၿပီး ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ က်ဳပ္” ေျပာေနရင္းနဲ႔ ေအးလြင္ အသံေတြတုန္ၿပီး တိမ္၀င္သြားတယ္။ ေက်ာင္းသြားမယ့္ တန္းလန္း စက္ဘီးေလးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ကိုဘေက်ာ္လည္း စက္ဘီးေဒါက္ေထာက္ၿပီး ဆင္းလုိက္ရတယ္။ ေအးလြင္ လက္ထဲက အႏွီးထုတ္ကေလးနဲ႔ ၁၅ရက္သမီးေလးကေတာ့ ေလာကႀကီးရဲ႔ မာယာေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြကို ဘာမွ ဂ႐ုျပဳမိပံု မေပၚဘဲ မ်က္လံုးေလး ေမွးစက္ၿပီး အိပ္လုိ႔။

အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းသာေရာက္တယ္။ ကိုဘေက်ာ္စိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ မထားထြက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျခရင္းအိမ္က ကုမၸဏီကို အေစာႀကီး ထြက္သြားရလုိ႔ မသိလုိက္တဲ့ အေရာင္းသမား ကိုစည္သူ သိရင္လည္း သူ႔လုိပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာလုိ႔ ေတြးရင္းနဲ႔ အရပ္ထဲကို မထားတုိ႔လင္မယား ေရာက္လာတဲ့ေန႔ ျပန္စဥ္းစားမိေနတယ္။

“ဟဲ့ ေကာင္မ အခုထြက္ခဲ့ စုေၾကးေတြ မေပးဘဲ လစ္ေျပးတဲ့ ေကာင္မ။ နင္ ေပးရမယ့္ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ အခု ခ်က္ခ်င္းေပး”

ေန၀င္စ ရွိေသးတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကေန ႐ိုင္း႐ိုင္းစုိင္းစိုင္း စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လုိက္တဲ့ မိန္းမသံ တစ္သံေၾကာင့္ ဆရာေက်ာ္ ထမင္းစားၿပီး ေသာက္ေနတဲ့ ေရေႏြးခြက္ ျပဳတ္က်မလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ “ဘာလဲကြ” လုိ႔ မိန္းမကို ေမးမိေတာ့ “ကြၽန္မလည္း မသိဘူး” ဆုိတဲ့ ဆရာကေတာ္ မလွလွ အသံ အဆံုးမွာ “ဟဲ့ေကာင္မ သူမ်ားေရွ႕လာေဟာင္မေနနဲ႔ လစ္ေျပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေယာကၡမကေခၚလုိ႔ အိမ္ေျပာင္းလာတာဟဲ့။ နင့္စုေၾကးမေပးခ်င္လုိ႔ မေပးတာ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ရလိမ့္မယ္ေပါ့” ဆုိၿပီး ပထမ မိန္းမထက္ ပိုၿပီး ျပင္းထန္စူး႐ွ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ မိန္းမသံတစ္သံ ေခါင္းရင္းအိမ္ထဲက ေပၚလာတယ္။ ကိုဘေက်ာ္ ပိုလန္႔သြားတယ္။

ထုိင္ရာကထၿပီး အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ဟာ ၿခံ၀န္းထဲက တစ္ေယာက္၊ လမ္းေပၚကတစ္ေယာက္ အျပင္းအထန္ေပါက္ကြဲၿပီး စက္ေသနတ္ပစ္သလုိ ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ တျခားက လာတဲ့ မိန္းမထက္ ေခါင္းရင္းအိမ္က မိန္းမက ပိုၿပီး ေအာ္ႏုိင္ ဟစ္ႏုိင္တယ္။ ပိုၿပီး ႐ိုင္းတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး အံုခဲေနေအာင္ ထြက္ၾကည့္ေနၾကတာကိုမွ အားမနာဘဲ တုိင္းထြာ ဆဲေရးေနၾကတာ။ ကိုဘေက်ာ္ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းခါမိတယ္။

အဲဒီ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က ေခါင္းရင္းအိမ္ရဲ႕ ေျခရင္းဘက္မွာ အဖီခ်ၿပီး ေနၾကတာ။ ကိုဘေက်ာ္တုိ႔ ဘုရားစင္နဲ႔ ကပ္ေနတာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ကိုဘေက်ာ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ ႏုိးလာၿပီး ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကပ္၊ ဆီမီးပူေဇာ္ ဘုရားမွ ရွိခိုးမလို႔ ရွိေသး

“ကိုေအးလြင္ ကိုေအးလြင္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိၿပီလဲ။ ေနဖင္ထိုးေနၿပီ၊ ထေတာ့ ဒီလုိပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ခြက္ဆဲြၿပီး ေတာင္းစားရလိမ့္မယ္။ က်က္သေရ မရွိဘူး”

ဆုိတဲ့ စူးစူး၀ါး၀ါး စီစီညံညံ အသံက နားနားမွာ ကပ္ေအာ္လိုက္သလုိ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ဟိုဘက္အိမ္က မိန္းမရဲ႕ အသံေလ။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ဘုရားကို ဦးသံုးႀကိမ္ခ်ၿပီး ကိုဘေက်ာ္ ေၾကးစည္ကို နာနာ ဖိထုပစ္လုိက္တယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ ဒီလုိ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ေနရမယ့္ ကိစၥကို ေတြးၿပီး ကိုဘေက်ာ္ သက္ျပင္းခ်မိေအာင္ စိတ္ေလးမိတယ္။

“ေတာ့္ႏွယ္ေတာ္၊ သူ႔ဘာသူေန၊ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေနတာပဲ” လုိ႔ အိမ္သူဇနီးက ေျပာရေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေတာ့ ကိုဘေက်ာ္က “ဟ လွလွရ လူဆုိတာ တစ္ေယာက္တည္းေနလုိ႔ မရဘူးကြ။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေနတဲ့ သတၲ၀ါ၊ ငါတုိ႔ အေမ မိဘမ်ား ဆုေတာင္းရင္ အိမ္နီးနားခ်င္း ေကာင္းပါေစလုိ႔ ေရွးလူႀကီးေတြ ထည့္ဆုေတာင္းၾကတာ၊ ငါတုိ႔ ရပ္ကြက္က တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ ဆက္ေနတာ။ သူေျပာၾကား၊ ကိုယ္ေျပာၾကား ဘယ္လုိပဲ ကင္းေအာင္ေနေန ဒီေလာက္ စ႐ိုက္ၾကမ္းတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကပ္လ်က္ ေနရတာ ငါေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး” လုိ႔ ကိုဘေက်ာ္ ေျပာမိတယ္။ ေျပာမိၿပီး မၾကာပါဘူး။ တစ္ပါတ္ေတာင္ ျပည့္မယ္ မထင္ဘူး။ မလွလွနဲ႔ မထားနဲ႔ ျပႆနာ တက္ၾကပါေလေရာ။

အဲဒီေန႔က တပည့္ေဟာင္းေတြ ကိုဘေက်ာ္ကို ပစၥည္း ပစၥယေတြနဲ႔ လာကန္ေတာ့တာ။ မထားက ျမင္သြားပါေလေရာ။ တစ္ပါတ္ေလာက္ၾကာၿပီ ဆုိေတာ့ မလွလွနဲ႔ မထားလည္း ေျပာတစ္ခြန္း၊ ေမးတစ္ခြန္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မလွလွက “ကိုဘေက်ာ္၊ တပည့္ေတြပါ ဆရာ၀န္ျဖစ္တဲ့လူနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမ၊ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္တဲ့လူနဲ႔ စုၿပီး လာကန္ေတာ့ၾကတာ” ဆုိေတာ့ မထားက . . .

“အမယ္ေလး အံ့ၾသပါ။ ၆ ႏွစ္၊ ၇ ႏွစ္ စာသင္ၿပီး ဘာလုပ္ဖုိ႔တုန္း က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ကေလးကို ၂တန္းက ႏုတ္ၿပီး စားပဲြထုိး လုပ္ခုိင္းတယ္။ အႀကီးမ ေကာက္စိုက္တယ္။ ကိုေအးလြင္နဲ႔ မရခင္ အရင္ေယာက်္ားက ေမြးတဲ့ဟာေတြေလ။ ပညာတတ္တာ ဘာလုပ္ဖုိ႔တုန္း”လုိ႔ ငါသိ ငါတတ္ ေျပာပါေလေရာ။ မလွလွက ေက်ာင္းဆရာကေတာ္ ဆုိေတာ့ ပညာတန္ဖိုးကို ေစာ္ကားတဲ့ စကားမုိ႔၊ သူ႔ေယာက်္ား အလုပ္အကိုင္ ေစာ္ကားတယ္လုိ႔ ထင္ေပမယ့္ ခပ္စာစာမုိ႔ ျပန္မေျပာဘဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္း ျဖတ္သြားရင္း ၾကားတဲ့ ကိုစည္သူက . . .

“အို မထားႏွယ္၊ ပညာတတ္ေတာ့ လူရာ၀င္တာေပါ့။ လူ႔ေအာက္မက်ဘူးေပါ႔” လုိ႔ ၀င္ေျပာတယ္။ မဟာပညာေက်ာ္ မေရႊထားက . . .

“အမယ္ေလး က်ဳပ္တုိ႔ၿမိဳင္က ပဲြ႐ံုပိုင္ရွင္ ကိုေရႊသီး လူရာ၀င္ပါ႔ေတာ္၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သူလွဴထားတာခ်ည္းပဲ။ ဘာပညာမွ မတတ္ေပါင္” လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ ကိုဘေက်ာ္ကေတာ့ ေ၀းေ၀းေရွာင္ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာႏုိင္တယ္။ ကိုဘေက်ာ္ သူငယ္ခ်င္း ကိုစည္သူကေတာ့ မေရွာင္ႏုိင္ရွာဘဲ တည့္တည့္တုိးေတာ့တယ္။ ျဖစ္ပံုက ကိုဘေက်ာ္နဲ႔ ကိုစည္သူတုိ႔ အိမ္ၾကား လမ္းမေပၚမွာ ဗြက္အိုင္ျဖစ္ၿပီး ေရေတြ တင္က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ မထားရဲ႕သမီး ၆ ႏွစ္၊ ၇ႏွစ္ေလာက္ ေကာင္မေလးက ဗြက္ထဲ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ေရေတြ ခပ္ခ်ဳိးေနတယ္။ ေဆးကုမၸဏီက အေရာင္းသမားျဖစ္တဲ့ ကိုစည္သူက ေရာဂါေတြ၊ ေရာဂါပိုးေတြအေၾကာင္း ဆရာ၀န္ေလာက္ နီးပါး နားလည္ေနတာနဲ႔. . .

“ဟ ေကာင္မေလး ဘယ့္ႏွယ္ ဗြက္ေရေတြ ခ်ဳိးေနရတာလဲ။ ဗုိင္းရပ္စ္ပိုးေတြ ၀င္ၿပီးေတာ့ ယားနာေတြ ေပါက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ ထ အခုထ အခုထ ဆပ္ျပာတုိက္ၿပီး ေရခ်ဳိးပစ္ ထေလ” လုိ႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာေတာ့ အိမ္ထဲက မထား ေျပးထြက္လာၿပီး

“အံမာ သူမ်ား သားသမီးကို ေငါက္ငမ္းလုိ႔ မိထားနဲ႔ ေတြ႔သြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ။ ခ်ဳိး သမီး ခ်ဳိး လဲွအိပ္လိုက္ဦး” ဆုိၿပီး သူ႔သမီးကို ဗြက္အိုင္ထဲ လွဲအိပ္ခိုင္းတယ္။ ဒီကတည္းက ကိုဘေက်ာ္ေရာ၊ မလွလွေရာ၊ ကိုစည္သူတုိ႔ေရာ၊ မထားကို အရိပ္ျမင္ရင္ ေရွာင္ရေတာ့တာပဲ။

ဒီၾကားထဲမွာ မထားက ကိုယ္၀န္ ရွိလာတယ္။ အရင္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ သံုးေလးေယာက္ ေမြးဖူးေပမယ့္ ကိုေအးလြင္ အတြက္ သားဦးဆုိေတာ့ ကိုေအးလြင္က ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ကိုေအးလြင္ရဲ႕အေမ ေဒၚႀကီးတင္ကလည္း ေျမးလုိခ်င္တယ္။ မထားကေတာ့ ကိုယ္၀န္ ရွိေနလည္း ပါးစပ္ေသနတ္ ပစ္တာကို မေရွာင္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ ကုန္စိမ္းသည္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္၊ ပန္းသည္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လုိက္၊ ကက္ကက္လန္ ေအာ္လုိက္၊ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္တဲ့ သူေတြက ကေလး ကန္႔လန္႔ေမြး ေသမယ့္ေကာင္မလုိ႔ က်ိန္ဆဲလုိက္၊ သူမေရာက္ခင္က တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အရပ္ကေလးမွာ စီကနဲ ညံကနဲ မၾကားလုိက္နဲ႔ ဗုိက္ႀကီး တၿဗဲၿဗဲနဲ႔ မထားခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ ကိုးလ၊ ဆယ္လအလြန္မွာ ကိုဘေက်ာ္ဆီကို မထား ေယာကၡမ ေဒၚႀကီးတင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

“ဆရာရယ္ ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါး လွည့္စမ္းပါဦး။ မိထားကို ေဆး႐ံုတင္ရတယ္။ ကိုယ္၀န္ ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနလုိ႔ ခဲြရမယ္တဲ့ ဆရာရယ္” ကိုဘေက်ာ္ က်ိန္ဆဲသံေတြကို ျပန္သတိရၿပီး ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒၚႀကီးတင္နဲ႔ ကိုေအးလြင္ မ်က္ႏွာ ရွိပါေသးတယ္ေလ ဆုိၿပီး ရွိစု၊ မဲ့စုထဲက ေငြတစ္ေသာင္း ေခ်းလိုက္တယ္။ မထားေဆး႐ံုမွာ ၾကာသင့္တာထက္ ပိုၾကာၿပီး ကေလးက အိမ္ေရာက္လာတယ္။ ကိုဘေက်ာ္ စိတ္အထင္၊ ေဆး႐ံုတက္လုိ့ ၁၅ ရက္ေလာက္ရွိေတာ့ မလွလွက အေရးတႀကီး မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ “ကိုဘေက်ာ္ ကိုဘေက်ာ္ ဒီမယ္ မထားက ေအ ျဖစ္ေနတာတဲ့ေတာ့” လုိ႔ ေျပာေတာ့ ကိုဘေက်ာ္က “ေဟ့ သူမ်ားကိစၥ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မေျပာနဲ႔” လုိ႔ ဟန္႔ေပမယ့္ . . .

“ဟုတ္တယ္တဲ့ေတာ့ ခဲြေမြးရမွာ ဆုိေတာ့ ေသြးစစ္ရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ဆရာ၀န္ႀကီးက ကိုေအးလြင္ကို ေခၚေျပာလုိ႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပန္လာတာတဲ့။ ဘီလား၊ စီလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေအမို႔လုိ႔ ကေလးေတာင္ ႏုိ႔မတုိက္ရဘူးတဲ့။ မထားကေတာ့ မ်က္ႏွာတခ်က္ မညိႇဳးဘူး။ ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လုိ႔ ငါသိသားပဲ။ ေဆးေသာက္ေနတယ္ေလလုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့။ သနားပါတယ္ေတာ္။ ကေလးေလး မကူးတာ ကံေကာင္းလုိ႔ ကိုေအးလြင္လည္း ကူးေနၿပီေပါ့” ဆုိရင္း မလွလွ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုဘေက်ာ္လည္း ငိုင္ငိုင္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မေအေရာ၊ ဖေအေရာ ပိုးရွိေနၿပီ။

ေမြးထားတာက သမီးေလး ျဖဴျဖဴ၀ုိင္း၀ိုင္း လွက လွနဲ႔ ကေလး မ်က္ႏွာျမင္ရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ခ်စ္ခင္ၾကတာ။ ျမႇဴၾက။ ခ်ီၾကနဲ႔ ေမြးစေပါက္ ကေလးေလး မ်က္ႏွာပန္း ပြင့္လန္းေနလုိက္တာ။ မထားေဆး႐ံုက ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ကေလးကို ႏို႔မတုိက္ရလုိ႔ လက္သာကိုယ္ကြၽတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးက ေဒၚႀကီးတင္ လက္ထဲမွာခ်ည္းပဲ။ ရပ္ကြက္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း မထား ဆုိးခဲ့တာေတြ ေမ့ၿပီး ကေလးကို သနားၾကတာေပါ့။ တစ္ရက္မွာ ကိုေအးလြင္နဲ႔ မထား အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ မထားရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါး အသံကို တစ္ရပ္ကြက္လံုး ၾကားရတယ္။

“ႏုိ့မႈန္႔ဘူးဖုိး တတ္ႏုိင္ပါ့မလား” ဆုိၿပီး ဆရာႀကီးေတာင္းတုန္းက နင္ဘာလုိ႔ မေပးခဲ့တုန္း။ ခုမွ ပိုက္ဆံမရဘူးလုိ႔ မေျပာနဲ႔”

“ငါလည္း ရွာတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ယူနီဆက္ဘူးက ငါးေထာင္ေက်ာ္ေတာင္”

“နင္မတတ္ႏုိင္ရင္ ကေလးကို ေပးပစ္လိုက္”

ၾကားရတာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေကာင္းလုိက္တာ။ မနက္ေရာက္ေတာ့ မလွလွက ႏြားႏုိ႔ ၅၀၀ ဖုိး၀ယ္၊ က်က္က်က္ႀကိဳၿပီး ေဒၚႀကီးတင္ကို သြားေပးတယ္။ ႏုိ႔ဘူးထဲ ႏြားႏို႔ထည့္ၿပီးေတာ့ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနတဲ့ ကေလးေလးကို ၀ိုင္းသနားေနၾကတယ္။ ကိုစည္သူနဲ႔ ကိုဘေက်ာ္ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းၿပီး ယူနီဆက္ ႏုိ႔မႈန္႔ဘူးတစ္ဘူး ဝယ္ေပးလုိက္တယ္။

“အေမႀကီး ယူနီဆက္ ႏုိ့မႈန္႔ဘူးအစား နန္းေ၀ႏုိ႔မႈန့္ တုိက္ပါလား။ တစ္ထုပ္မွ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ရယ္” လုိ႔ ကိုဘေက်ာ္က ေျပာေတာ့ ေဒၚႀကီးတင္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဝိုင္းထိန္းတဲ့လူနဲ႔ ႏို႔မႈန္႔၀ယ္တဲ့လူနဲ႔ မထားသမီးေလးကို ၀ိုင္းပံ့ပိုးေနၾကတာ။ ေဟာ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ အိမ္က ထြက္သြားၿပီတဲ့။

ကေလးဟာ ေဒၚႀကီးတင္ လက္ထဲမွာပဲ ရယ္တတ္၊ ၿပံဳးတတ္လာတယ္။ ကိုေအးလြင္ကေတာ့ သူ႔အေမေကာင္းလုိ႔ သမီးေလး အသက္ရွင္တာ မိထားျပန္လာလည္း မေပါင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္လ၊ ႏွစ္လ ထပ္ၾကာသြားတယ္။ ေန႔လည္ခင္းဆုိ ကိုဘေက်ာ္တုိ႔အိမ္မွာ ေစာင္ပုခက္ဆင္လို႔၊ တစ္ရပ္လံုးက သားသည္ အေမေတြစုလုိ႔ မလွလွနဲ႔အတူ ကေလးေလး ပုခက္လႊဲ၊ စကားေျပာၾက၊ စည္ကားေနလုိက္တာ၊ ကိုစည္သူတို႔၊ ကိုဘေက်ာ္တုိ႔လည္း ကိုေအးလြင္ သမီးေလးကို ကိုယ့္တူမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔မျခား ခ်စ္ခင္တြယ္တာလာတဲ့ တစ္ရက္မွာ မနက္ ကိုဘေက်ာ္ ေက်ာင္းမသြားခင္

“ထြက္သြား ထြက္သြား မိန္းမရႊင္မ ညည္းမ်က္ႏွာ ငါမၾကည့္ခ်င္ဘူး” ဆုိတဲ့ ေဒၚႀကီးတင္ရဲ႕ ငိုသံပါႀကီးကို ၾကားလုိက္ရေတာ့ ကိုဘေက်ာ္ အံၾသတႀကီးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္ၾကည့္မိတယ္။ ေဒၚႀကီးတင္တုိ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီးနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းရပ္ေနတဲ့ မထားကို အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဆဲြသားလံုခ်ည္နဲ႔ ရယ္ဒီမိတ္ အက်ႌနဲ႔ မိတ္ကပ္ေတြေဖြးလုိ႔ ေဒါက္ဖိနပ္ကို ဟန္ပါပါစီးထားတဲ့ မထားက ေဒၚႀကီးတင္ကို လံုး၀ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ

“ကိုေအးလြင္ ကိုေအးလြင္” လုိ႔ ေခၚေနတယ္။ ေဒၚႀကီးက ၿခံေပါက္၀ကို ထြက္လာၿပီး

“ထြက္သြား ထြက္သြား” ဆုိ ကုန္းေအာ္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြ အံုလာတယ္။ ကိုစည္သူလည္း ေရာက္လာတယ္။ ကိုေအးလြင္က ပ်ာယာပ်ာယာ အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး

“အေမ ေတာ္ပါဗ်ာ သြားသြား အိမ္ထဲ၀င္” ဆုိၿပီး ေဒၚႀကီးတင္ရဲ႕ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး အိမ္ထဲကို ဆဲြသြင္းတယ္။ ေဒၚႀကီးက

“ငါမ၀င္ဘူး ဒီေကာင္မ လူမဆန္ေအာင္ ကေလးကို ပစ္သြားတာ၊ ေကာင္းသလား ဖယ္ ငါ႐ိုက္လႊတ္မွာ” ဆုိၿပီး ႐ုန္းတယ္။ ကိုေအးလြင္က

“အေမဗ်ာ” ဆုိၿပီး ေတာက္ေခါက္ေတာ့ ကိုစည္သူနဲ႔ ကိုဘေက်ာ္ မ်က္စိလည္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္လဲ မထားကို စိတ္ဆုိးရမွာ၊ ေျပာပစ္ရမွာ မဟုတ္လား။ အခု ကိုေအးလြင္က အေမႀကီးကိုပဲ တားေနတယ္။ အေမႀကီး ကလည္း တားမရဘူး။ ကိုေအးလြင္ ေဒါသေတြ ျဖစ္သြားၿပီး

“အေမဗ်ာ”ဆုိၿပီး အုတ္ခဲက်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရာေနရာကို ပစ္လုိက္တာ၊ ၀ိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြ ရွဲသြားတယ္။ အဲဒီလုိေနတုန္းမွာ မထားက အလြန္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ေျပာလုိက္တယ္။

“ကြၽန္မက အိမ္ငွားၿပီးၿပီ။ ကြၽန္မေယာက်္ားနဲ႔ ကြၽန္မကေလးကို လာေခၚတာ။ ဘာျပႆနာ လုပ္ေနတာတုန္း၊ ကိုေအးလြင္ ေထာ္လာဂ်ီလည္း ငွားလာခဲ့ၿပီ ပစၥည္းေတြတင္ေလ” လုိ႔ အလြန္ ခန္႔ညားတဲ့ ေလသံနဲ႔ ကိုေအးလြင္ကို အမိန္႔ေပးလုိက္တယ္။ ကိုေအးလြင္လည္း အိမ္ထဲ ျပန္၀င္သြားၿပီး ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ၊ ျဖဳတ္သိမ္းေနတယ္။ ေဒၚႀကီးတင္ကေတာ့ ဟီးတိုက္ငိုေနၿပီ။ မထားက ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ပိုက္လုိ႔။ ကိုဘေက်ာ္၊ ဒီ႐ႈခင္းကိုၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ေဘးက ျပင္းထန္တဲ့ ေတာက္ေခါက္သံႀကီးကို ၾကားရလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲေအာင္ စိတ္ဆုိးေနတဲ့ ကိုစည္သူကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

“ဒီေကာင္ ေအးလြင္ အ႐ူးပဲ” တစ္ခြန္းတည္းေျပာၿပီး ကိုစည္သူ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ႐ံုးသြားမလုိ႔ အျမန္ ေမာင္းသြားေတာ့တယ္။ ကိုဘေက်ာ္ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုး ေက်ာင္းမွာ စာသင္အားတဲ့ အခ်ိန္တုိင္း တခိြခြိနဲ႔ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္ေနတယ္။ ၾကည့္ပါဦး ကိုေအးလြင္တုိ႔မ်ား ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက မထားနဲ႔ ျပန္ေျပလည္ၿပီး ဒီအႀကံအစည္ကို ရခဲ့ၾကတာပါလိမ့္။ ကိုေအးလြင္က သူ႔အေမကိုေရာ၊ ရပ္ကြက္ကိုေရာ ပိပိရိရိ လိမ္သြားတာ၊ သူတုိ႔ အိမ္ခန္း မငွားႏုိင္ခင္ အထိ သမီးေလးကို ရပ္ကြက္နဲ႔ အေမ့လက္ထဲ အပ္ၿပီး သူတုိ႔က ေငြက်ိတ္စုေနၾကတာ။

ကိုဘေက်ာ္လုိ ဘဲြ႔ရေရာ၊ တစ္ရပ္ကြက္လံုးေရာ သူတုိ႔ ဆူရင္ ဆူျခင္း၊ ငိုရင္ငိုျခင္း လုိက္ၿပီးေတာ့ ခံစားေနၾကရတာ အခ်ိန္ေတြေပး၊ ေငြေတြ အကုန္ခံၿပီး ကေလးေလးကို သနားၾက၊ ကုိေအးလြင္ကို သနားၾက၊ မထား အတင္းေတြ ေျပာၾကနဲ႔

“အင္း ႐ူးလည္း႐ူးတဲ့ ငါတို႔ေတြ၊ သူမ်ားကိစၥကို ၀င္ခံစားၿပီး ေဒါသေတြ အကုသုိလ္ေတြ ပြားၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႔က အ႐ူးေတြပဲေနာ္”

ဒါေပမယ့္ ကုိဘေက်ာ္ ေက်ာင္းက အျပန္ ကိုစည္သူ အလုပ္က အျပန္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ စကားစပ္ၿပီး ဒီအေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကိုစည္သူက မထင္မွတ္ဘဲ ေဒါသအုိး ေပါက္ကြဲေတာ့တယ္။

“ဘာဗ် အကုန္လံုး ၀ိုင္းကူညီတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔က အ႐ူးဟုတ္လား၊ ဒီမယ္ ေက်ာင္းဆရာ၊ က်ဳပ္တုိ႔က မ႐ူးဘူးဗ်။ ဟိုေကာင္ေအးလြင္ကသာ အ႐ူး သိလား”

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႐ူးမွန္းသိတဲ့ လူက ေတာ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္႐ူးလုိ႔ ႐ူးမွန္းမသိတဲ့ လူက ပိုဆုိးတယ္လုိ႔ စဥ္းစားရင္း ကုိဘေက်ာ္၊ ကိုစည္သူ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ယဥ္ယဥ္ႏု(မႏၱေလး)

(မူပိုင္) ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း
http://www.paephuhlwarmagazine.asia/