မဆီမဆိုင္

ေနာ္ေနာ္ေလးက ေဘာ္လံုးအဖြဲ႔ဝင္ထားတယ္ဆိုေတာ့ သူေလ့က်င့္ခ်ိန္ဆို ကိုယ္ကပါ လိုက္ေပးရတယ္..။ ေက်ာင္းေဘာ္လံုးကြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔အရြယ္ သူ ့အတန္းအလိုက္ ေလ့က်င့္ေနၾကတာ ေဘာ္လံုးကြင္း ၄ကြင္းလံုး အျပည့္ဘဲ..။

ခဏနားေနခ်ိန္မွာ တျခားေက်ာင္းသားၾကီးေတြဘက္က ကန္လိုက္တဲဲ့ ေဘာ္လံုးက ဒီဘက္ကို ကၽြံလာတာ.. ေနာ္ေနာ္ဆီ တည့္တည့္ပါဘဲ..။ သားက ေက်ာေပးေနေတာ့ ဘယ္ျမင္မလဲ...။ ကိုယ္ကဘဲ ကာကြယ္ရင္း လက္နဲ႔ ပုတ္ထုတ္လိုက္ရတာ..။

ဒိီေတာ့မွ ေနာ္ေနာ္က သိျပီး အေဖကိုၾကည့္ရင္း ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေတာ့တာဘဲ..။

“သားဆီလာတဲ ့ေဘာ္လံုးကို အေဖ ဘာလို ့ကာလိုက္တာလဲ..။”
“သားကို ထိရင္ နာသြားမွာ စိုးလို ့ေပါ့။”
“မနာဘူး ဆိုရင္ေရာ...”

“မနာဘူး ထင္ရင္လဲ ကာကြယ္ေပးမွာဘဲေပါ့”
“ဘာလို ့လဲ...”
“မိဘျဖစ္ေနလို ့ေပါ့”

“အယ္္မီးလ္(သူ ့သူငယ္ခ်င္းေလး) အေဖဆိုရင္ေရာ..”
“ကာမွာဘဲေပါ့.. သားရ.. ကဲ.. အေဖက ျပန္ေမးမယ္.. အယ္မီးလ္ကို မထိေအာင္ သူ ့အေဖက ဘာျဖစ္လို႔ ကာတာလဲ..”
“မိဘ ျဖစ္ေနလို ့ေပါ႔”

“Ja, du er flink” (ဟုတ္တယ္... မင္းေတာ္တယ္)
(အမွန္က ေနာ္ေနာ္ကခ်ည္း ေနာ္ေ၀စကားနဲ႔ ေျပာေနတာ... ကိုယ္က နားလည္ေပမယ့္ သူ႔ေလာက္ လွ်ာမသြက္ဘူး... မွတ္မွတ္ယယ.. ေနာက္ဆံုးစကားေလးဘဲ ကိုယ္က ေနာ္ေ၀လိုေျပာထွာ... ၾကံဳလို႔ ၾကြားတာ)...။
.............
.............

မေန ့တေန ့ကမဟုတ္ေပမယ့္... အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ မေန ့တေန ့ကအျဖစ္လိုဘဲ..။
ေတြးမိရင္ ျပံဳးခ်င္တယ္..။ ျပံဳးရင္းနဲ႔လဲ မဆီမဆိုင္ စာတန္းတခုက ေခါင္းထဲ ေျပးေျပး၀င္လာတာဘဲ..။ ျပီးမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပံဳးရယ္မိတာ..။

ၾကာပါျပီ... ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကပါ..။
က်ေနာ္တို႔ဇာတ္ ထား၀ယ္ျမိဳ႕နယ္ဘက္အထိ သြားကတုန္းကေပါ့..။ ကလိန္ေအာင္ေတာင္ဆိုတာ ထား၀ယ္ အထက္ ေရျဖဴျမိဳ့နယ္ ဘက္မွာ ရွိတယ္..။ ကျပရမွာက ကလိန္ေအာင္ဆံေတာ္ရွင္ ဘုရားပြဲ..။ အဲဒီ ဘုရား တစ္၀ိုက္မွာ စစ္တပ္ေတြလဲ ထိုင္ထားတယ္..။

ေန႔ခင္းဘက္မွာ အနီးအနားေနထိုင္သူေတြကိုဘဲ ေတြ႔ရေပမယ့္ ညဘက္ပြဲကခ်ိန္ဆို လူေတြမနည္းဘဲ..။ ပြဲစျပီးေနာက္ရက္ကစလို ့ ေန ့ေရာညပါ လူကေတာ့ စည္ေနတာဘဲ..။

ပြဲကျပီဆိုေတာ့လဲ အကပညာနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ လက္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမခ်ိဳးတတ္တဲ့စစ္တပ္မွာ ပြဲမိန္႔ယူထားရတာေပါ့ဗ်ာ...။ ပြဲလံုျခံဳေရးလဲ သူတို႔ပါဘဲ...။ အဲ....ပြဲခင္းထဲမွာ အရက္ေလးတျမျမနဲ႔ လမ္းသလားတာလဲ သူတို ့ပါဘဲ..။ ေအာက္လက္ငယ္သား ဗိုလ္အဆင့္ေလာက္ဆိုေတာ့ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး..။ ခင္ခင္မင္မင္ပါဘဲ..။

သူတို ့တပ္ထိုင္ထားတာက ေတာင္ကုန္းမို ့မို ့ေလးမွာ..။ ဇာတ္စင္နဲ႔ တပ္ထိုင္ထားတာနဲ႔က ကားလမ္း ဟိုဘက္ သည္ဘက္ေပါ့ေလ..။ သူတို ့ဘ၀ေတြကလဲ သနားဘို ့ေကာင္းပါတယ္.. အစာေရစာ မျပည့္မစံု၊ ငွက္ဖ်ားကလဲေပါ.. လူမုန္းကလဲမ်ား..။

က်ေနာ္ကေတာ့ ေရာက္တဲ ့ညေနက ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းေတာ့တာဘဲ... အားရပါးရ ေရငုတ္ပစ္လိုက္တာ (ေရမွ မကူးတတ္တာ)။ ေရခ်ိဳးေကာင္းေနတုန္းဘဲ ရွိေသးတယ္.. စစ္သားေလးတစ္ေယာက္က ဗိုလ္ၾကီးေခၚေနတယ္.. အခုခ်က္ျခင္း လာပါ ဆိုျပီး..လာေခၚတာဘဲ။ ကိုယ္ကလဲေတြးရျပီေပါ့.. အခုဘဲေရာက္ အခုဘဲေခၚ.. ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲေပါ့..။

ေရခ်ိဳးတာ ငုတ္တာရပ္၊ အ၀တ္အစားလဲျပီး သူ႔ေနာက္လိုက္သြားေတာ့ ေတာင္ကုန္းေလးထိပ္မွာ မီးပံုၾကီး ဖိုထားတယ္..။ စစ္သားေလးေတြလဲ ထိုင္တခ်ိဳ ့၊ ရပ္တခ်ိဳ ့ေပါ့..။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ၾကီးဆိုသူကေတာ့ စစ္အက်ီအေဟာင္းနဲ ့ပုဆိုးေဟာင္းေလးနဲ ့ပါ..။

“လာဗ်... ထိုင္၊ ခင္ဗ်ားက မင္းသားမဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား... ဗ်ာ မေမးမစမ္းနဲ ့..”
“ဘာကိုလဲဗ်...”

“ေရဆင္းခ်ိဳးတာေလ... ဒီမွာငွက္ရွိတယ္ဗ်.. ေရာ့... ေရေႏြးေသာက္... ဒါမွမဟုတ္ အာမီရမ္ေတာ့ အိပ္ေဆာင္ ရွိတယ္ဗ်...ေသာက္မလား..”

“ေနပါေစ... က်ေနာ္ မေသာက္ပါဘူး.. ေရေႏြးဆိုရပါျပီ.. ေက်းဇူးဘဲ”

“ေဆးလိပ္ရွိတယ္ဗ်... ပြတ္ခၽြန္းဘဲ.. (ေဆးလိပ္အစား၊ ရရာသစ္ရြက္နဲ ့ေဆးၾကမ္းကို လိပ္ထားေသာ ေဆးလိပ္)”
“ရတယ္... က်ေနာ့္မွာ.. ပါတယ္..”

ဒီလိုနဲ႔ ေရေႏြးေသာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း အလာပ သလာပ ထိုင္ေျပာရင္း ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္သြားတာပါဘဲ..။
သူတို ့ဘ၀အေၾကာင္း ညည္းခ်င္းေတြ နားေထာင္ျပီးေတာ့လဲ သက္ျပင္းေတြ တူတူခ်ရင္း... တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမိေတာ့တာဘဲ..။ ထားပါ.. ဒီလိုနဲ႔ ပြဲကေရာဆိုပါေတာ့..။

ပထမည ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ပါဘဲ...။
ေနာက္ေန ့မိုးလင္းတာနဲ ့ဗိုလ္ၾကီးက ေခၚေတြ ့တာပါဘဲ (အခုထိုင္ထားတဲဲ ့တပ္မွာ အၾကီးဆံုးဗ်ာ)....။

အခု ဒုတိယည ကျပမယ့္ ျပဇာတ္ကို တိုက္ပြဲခန္းေလးေတြ ထည့္ကျပပါေပါ့... စစ္တပ္နဲ ့ေသာင္းက်န္းသူ ဇာတ္လမ္းေပါ့ဗ်ာ...။

သူ ့သေဘာက ၾကိဳက္သလိုသာခ် ဇာတ္လမ္းဆံုးရင္ စစ္တပ္က ေအာင္ပြဲေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ...။ က်ေနာ္က ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေနရာက ေနေပါ့တဲ့..။

(သူကလဲ နပ္တယ္ဗ်.. ေခါင္းေဆာင္မင္းသား သူပုန္ေနရာက ကခဲ့ရင္ ပရိတ္သတ္က ေသာင္းက်န္းသူ မင္းသားဘက္က အားေပးမွာကိုး...။ ေကာင္မေလးေတြ ဆိုတာကလည္း ေသရင္ေတာင္ ေသာင္းက်န္းသူ ဘက္က အမာခံ ငိုမယ့္သူေလးေတြေပါ့)။

“ဘာေတြလိုအပ္လဲ ေျပာပါ”
“ဟိုဘက္ဒီဘက္ တပ္သားေတြအတြက္ အီိေကြးမဲန႔္ေတြ လိုတယ္... ေသနတ္ေတြ ဝတ္စံုယူနီေဖာင္းေတြ လိုတယ္ဗ်”

“၀တ္စံုကေတာ့ ရပါတယ္... လက္နက္က ျပသနာဗ်... က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မကြာရွိေနရမွာ... ဒီနယ္ေျမအေၾကာင္းလဲ မင္းသားသိတာဘဲ...အမဲေရာင္နယ္ေျမဗ်..”

“ဟာ.. ဗိုလ္ၾကီးကလဲ.. ဒါဘုရားပြဲေတာ္ေလ... သူတို ့လဲ သိပါတယ္... မေန႔ညက ကတာေတာင္ ေအးေဆးပါဘဲ... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး..”

“ကဲ... ဒါဆိုလဲ ယူနီေဖာင္းေတြေတာ့ ေစာေစာယူထားေပါ့... လက္နက္နဲ႔ အီေကြးမဲန္႔ေတြေတာ့ ျပဇာတ္မထြက္ခင္ အခ်ိန္မွီ လာပို႔ေပးမယ္.. ျဖစ္မလား”

“ျဖစ္တယ္... စိတ္ခ်မယ္ေနာ္.. ေတာ္ၾကာ ကေနမွ ဟိုဟာမရ ဒီဟာမရဆို... ခက္တယ္”
“ဟာ.. စိတ္ခ်ပါ..”
..... ....

ဒီလိုနဲ ့ကျပေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ...။
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အေရးေပၚ ထိုးဇာတ္ေပါ့...။

ကိုယ့္လူေတြကလဲ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုနဲ ့ကျပတာဆိုေတာ့ ခပ္ၾကြၾကြ...။
ပြဲခင္းကလဲ လွလွ...။

ပြဲေရွ ့ဆံုးတန္းမွာ စားပြဲေတြ ဆက္တီေတြ နဲ ့... ေကာ္ဖီ၊ေရေႏြးအိုး (ေရေႏြးအိုးက ဟန္ေဆာင္... လူျမင္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားတာ...အထဲမွာ အရက္) အစံုအလင္နဲ ့ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္ေလး၊ တပ္သားေတြနဲ ့... ကေတာ္စံုကလဲ စတိုင္က်က်..။

ထိုးဇာတ္သာေျပာတာ ျပဇာတ္က လမိုင္းကပ္ျပီး ကလို ့ေကာင္းတာဆိုေတာ့...။

အဲသလို ကျပေနရင္း... တဖက္လူ စကားေျပာေနတုန္း ကိုယ္က ဇာတ္စင္ ဘယ္ေထာင္းကို လွည့္လို ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ ့ေပါ့ေလ...။

ၾကည့္ေနတုန္းဘဲ... ကိုယ္မ်က္ႏွာမူရာအရပ္ ေတာင္ေၾကာျမင့္ျမင့္ၾကားက မီးပြင့္တပြင့္ ေျမာက္တက္လာျပီး... နီးလာတာ ... မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္ပါဘဲ...။

ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘုရားပြဲေအာင္ျမင္လို ့ သီိတင္းကၽႊတ္ မီးက်ည္ လႊတ္တယ္ထင္ေနတာ...။
ေနာက္မွ ပြဲခင္းတည့္တည့္ကို ... လာတာ..။

“ရႊီး... ကနည္းလိုလို.. ကၽြီးန္ ကနည္းလိုလိုနဲ ့...။

“၀ုန္း...” ဆိုတဲ႔ အသံၾကီးနဲ႔... လူၾကီးမင္းမ်ား စားပြဲေရွ႕တည့္တည့္ပါဘဲဗ်ာ... ေျမၾကီးေတြေရာ၊ စားပြဲေတြေရာ... ဖြာလန္ၾကဲ သြားတာဘဲ... ဗိုလ္ေတြလဲ ဝပ္ေနတာ ျပားေနတာဘဲ...။

ပြဲခင္းတခုလံုးလဲ အုန္းအုန္းထ ပြက္ေလာရိုက္သြားတာ...ေနာက္တလံုးထပ္က်တာက ပြဲခင္းနဲ ့ေ၀းတယ္...။
လူေတြ ေျပးလိုက္ၾကတာဗ်ာ...။ ဗိုလ္ေတြလဲ ေျပးတာဘဲ....။
အထိအခိုက္ေတာ့ မရွိဘူးဗ်...။

ပထမေတာ့ ဇာတ္စင္ေပၚက လူေတြက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာဗ်... ေနာက္မွ သတိ၀င္လာျပီး ေျပးၾကတာ တန္းေနတာဘဲ...။

က်ေနာ္က မီးသမားကို မီးေတြပိတ္ဘို ့ေျပာေနတုန္း... ဘယ္သူမွန္းကိို မသိဘူး... က်ေနာ့္ကို လာဆြဲခ်သြာတာ...။

“ခင္ဗ်ား... ေသသြားမယ္... ဟိုက ထုေနျပီ... ခင္ဗ်ားက မီးေရာင္ေအာက္မွာ... ထင္းထင္းၾကီး...”
“ဟာ... သူတို ့လူေတာ့မွားမွာ မဟုတ္ပါဘူး...”

“အာ... ေသေတာ့မွာဘဲ.... သူတို ့ကအေ၀းက ရမ္းခ်ေနတာ... ေနာက္ ... ခင္ဗ်ားက ယူနီေဖာင္းၾကီးနဲ ့...”
သူေျပာမွ သတိရတာ.... ဘုရားဘုရား.... ယူနီေဖာင္းအီေကြးမဲန္ ့လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ ့... မိတ္ကပ္အေဖြးသားၾကီးနဲ ့ဂန္႔သြားရင္...။
.........

လံုး၀ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ... ထဲမွာ... အခ်င္းခ်င္း အသံျပဳေနရတာ.. တခ်ိဳ ့လဲေခၚလို ့ရတယ္...
... တခ်ိဳ ့လဲ ေခၚလို ့မရ...။

အဲလို ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနတဲ ့ၾကားမွာ...
“ေဇာ္ေဇာ္... ဘယ္မွာလဲ... မင္းသား ဘယ္မွာလဲ...”
“ေဇာ္ေဇာ္... ေဇာ္ေဇာ္.....”

“ရႈးးးးးးးး မထူးနဲ ့... မင္းသားကို ဟိုဟာေတြ လာဆြဲျပီ ထင္တယ္...”
“... ဟမ္... ဘာျဖစ္လို ့လဲ”

“စစ္ဗိုလ္ေနရာက.. ကလို႔.. ေခၚျပီး သမျပီ ထင္တာဘဲ... ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ေပးဆြဲမယ္ ထင္တယ္..”
ဟင္.... ၾကားရ.. ၾကားရ နား၀မွာ မသက္သာ... ဆိုျပီး ေနာက္ပိုင္း ငိုခ်င္းေတာင္ ဆိုခ်လိုက္ခ်င္တာ...
ပုန္းေနတာခ်င္းအတူတူ... စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တခြန္းမွ မေျပာဘူး...။
..........
..........

“ေဇာ္ေဇာ္... ဘယ္မွာလဲ....”
“... ေဇာ္ေဇာ္... လက္နက္ေတြ ျပန္ေပးဦး.... ခ်စ္တိုး.... ေပၚဦး.... ေဟ့လူေတြ... ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ...”

ဟာ... ရဲေဘာ္ေတြ....။
ေဟ့.. က်ေနာ္တို ့ဒီမွာ...။
”ဟာ... ကိုေဇာ္ေဇာ္လား.... လုပ္ဦး လုပ္ဦး... တပ္ရင္းမႈး ပစၥတိုက ခင္ဗ်ားဆီမွာေလ... ျပန္ေပးဦး...”

ဟုတ္တာေပါ့... အဲဒီက်မွ ေမွာင္ၾကီးမဲၾကီးထဲ...
“က်ေနာ္ဒီမွာ... ခင္ဗ်ား လာျဖဳတ္ေပး... က်ေနာ္ထုတ္လို ့မေတာ္တဆ က်ည္ထြက္သြားမွျဖင့္...”
“ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ... ဘယ္မွာလဲ ခင္ဗ်ား...”
“ဒီမွာ...”

“ခ်စ္တိုးတို ့ေတြေရာ...”
“ေျပးကုန္ၾကျပီ.. ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိဘူး...”
“ဟာ... ျပသနာဘဲ... လက္နက္ေတြ က်ည္ေတြက ခင္ဗ်ားတို ့ဆီမွာ...”

“ခင္ဗ်ားတို ့မွာ ေသနတ္ေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ မဟုတ္လား...”
“တခ်ဳိ႕ကင္းေစာင့္ေနတယ္... တပ္ထိုင္ထားတဲ့ဆီက ဒီကိုဆင္းလာလို႔မရဘူး... ေတာင္ကုန္းကို ဝင္မစီိးနိုင္ေအာင္.. ကာကြယ္ရမွာ...”

“ေအာ္... ေဆာရီးဗ်ာ... က်ေနာ္တို ့လဲ လန္႔ဖ်ပ္ျပီး ေျပးပုန္းတာကိုး..”
“ရတယ္၇တယ္... ဗိုလ္ၾကီးကို လက္နက္သြားေပးလိုက္ဦးမယ္... ေနာက္မွ ျပန္လာမယ္.. ခင္ဗ်ားလူေတြ ေခၚစုေပးဦး... က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ေတြ ျပန္ယူရဦးမွာ... အေျခအေနက စိတ္မခ်ရေသးဘူး... ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမွာ”
.......။

တနာရီနီးပါး ၾကာသြားမွ... လူသူသံတိတ္ဆိတ္သြားသလိုလို... စကားသံေတြ ျပန္ထြက္လာသလိုလိုနဲ ့..။
ဟိုဒီသြားလာေနတဲ့ လူရိပ္ေတြ ျပန္ေတြ ့လာရတယ္..။

ခဏၾကာေတာ့ မီးခြက္ မီးေရာင္.. လက္ႏွိပ္မီးေရာင္ေတြ ျပန္ေတြ ့လာရတယ္...။ ကိုယ့္ဇာတ္စင္မွာလဲ.. အလွ်ိဳလွ်ိဳ ျပန္ထြက္လာၾကျပီး တြတ္တြတ္ တြတ္တြတ္နဲ ့...။

ခ်စ္တိုးတို ့ လူရႊင္ေတာ္ အုပ္စုေတြနဲ ့ လူၾကမ္းအုပ္စုေတြလဲ မရဲတရဲ ျပန္ကပ္လာၾကတယ္..။
“ေဟ့... မင္းတို ့ဘယ္လစ္ေနတာလဲ... ဟိုမွာ ေသနတ္ေတြ လိုက္ေတာင္းေနတာ ၾကာေနျပီ...”

“ဟာ.. ကိုယ့္ဆရာကလဲ... တည့္ရာေျပးရတာေပါ့.. သူတို ့ဟာၾကီးေတြ လြယ္သာလြယ္ထားတာ... ျပန္ေပးဘို ့ သတိေတာင္ မရဘူး..”
“ေလးတာ....”

ေတာ္ေနေလာက္ၾကာေတာ့..ရဲေဘာ္ေတြ လာတာပါဘဲ...။
ေသနတ္ေတြ ပစၥည္းေတြ ျပန္လာယူျပီး... မီးစက္မထြန္းဘို ့.. ပြဲကိုလဲ ရပ္ထားလိုက္ဘို ့.. လာေျပာတာဘဲ..။
ျဖစ္ပံုမ်ား...။

ေနာက္ရက္ေတာ့.. ပြဲခင္းက ပံုမွန္နီးပါးေတာ့ ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္...။
တတိယည အစီအစဥ္ကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကိုယ့္ပံုမွန္ျပဇာတ္ပါဘဲ...။

ညေနပိုင္းေလာက္ကေတာ့ သြားေမးခိုင္းေသးတယ္... မေန ့ညက ျပဇာတ္ ျပန္ကျပေပးရဦးမွာလားဆိုေတာ့...
ကလဲ မကနဲ႔ေတာ့.. ေသနတ္လဲ မငွားနိုင္ေတာ့ဘူးတဲ ့..။

ညကေတာင္.. အေရးၾကီးတဲ ့အခ်ိန္မွာ လက္နက္က ကိုယ္နဲ ့မကြာ ရွိေနရမယ့္ဟာ... လူနဲ ့တျခားစီျဖစ္ေနလို ့.. ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုဘဲ..။

မကနဲ ့ဆိုေတာ့လဲ.. မကဘူးေပါ့..။
မငွားလဲေနေပါ့... ကိုယ့္ျပဇာတ္က ေသနတ္မွ မလိုတာ...။

တတိယညက်ေတာ့ ကျပတာ ေအးေဆးဘဲ...။ ဘာမွကို မျဖစ္ဘူး...။
ညေနကတည္းက ပြဲခင္းကို စနည္းနာျပီး ၾကည့္မိတယ္... ရဲေဘာ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ လမ္းသလားတာ မေတြ႔ဘူး...။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္... ပြဲခင္းလံုျခံဳေရးေတာင္ တာ၀န္မယူေတာ့တာဗ်ာ...။
.......
.......

ဒီအျဖစ္အပ်က္က ၾကာေနျပီဆိုေတာ့ အျမဲတမ္းၾကီးေတာ့ သတိမရပါဘူး...။
တိုက္ဆိုင္မွပါ... တိုက္ဆိုင္မွ ဆိုတာကလဲ တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး...

ဆိုင္းဘုတ္ၾကီိးေတြေလ....
“တပ္မေတာ္သာအမိ၊ တပ္မေတာ္သာအဖ”
ဆိုတာၾကိးေတြ ့ရင္... ခုနကေေျပာတဲ ့အေတြ ့အၾကံဳကို ျပန္သတိယျပီး ျပံဳးခ်င္ေရာ...။

က်ေနာ္ဘဲ အေတြးေခါင္တာလား၊ အေတြးနက္တာလား မသိပါဘူး...။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီိပို ့စ္ကို နာမည္ေပးထားတာ...
“မဆီမဆိုင္” လို ့.........ဆို။။။
ဆိုင္ လို ့လား...။

သစ္နက္ဆူး
http://thitnetsue-tns.blogspot.com/