အိုဘယ့္ ဒို႔ မီဒီယာအုပ္စိုးႏိုင္၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၀၉။
ဘုရားဒကာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔နဲ႔ စီအာရ္ပီပီထဲ ၀င္မယ့္သူမ်ား
လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေလာက္က က်ေနာ္တုိ႔ဆီကုိ ပဲခူးေက်းလက္ဘက္က လူငယ္တဦး ေရာက္လာပါသည္။ သူ႔အသက္က ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲရွိပါေသးသည္။ ျပည္တြင္းမွလာေသာ လူငယ္တဦးအေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေျပာခြင့္မရခဲ့ ေသာ စကားေပါင္းစုံ၊ မေက်နပ္ခ်က္ေပါင္းစုံႏွင့္၊ ၿမိဳသိပ္ထားရသမွ် ကိစၥအဝဝကုိ၊ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
သူတုိ႔ေဒသက ရ-ဝ-တ ေတြ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ၾကံ့ဖြံ႔ေတြ လူပါးဝၾကေၾကာင္း၊ ေဒသခံတပ္ရင္းေတြက အႏုိင္အထက္ ျပဳၾကေၾကာင္း၊ စီကာစဥ္ကာေျပာျပရာ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း လူထုအသံ အစစ္အမွန္ကုိၾကားေနရၿပီဟုဆုိၿပီး ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ တခုခုလုိေနသလုိခံစားရသျဖင့္ သူ႔အား က်ေနာ္တုိ႔အသိခ်င္ဆုံးေမးခြန္းကုိ ေမးခဲ့ၾကပါသည္။
“ညီေလးေျပာတာက ရ-ဝ-တ တုိ႔၊ ၾကံ့ဖြံ႔တုိ႔၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး ဗုိလ္က်တာတုိ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စုံသြားၿပီပဲ။ ဒါေတြကလည္း ညီေလးတုိ႔နဲ႔ တုိက္႐ုိက္ထိေတြ႔ေနရတာဆုိေတာ့၊ အမွန္အတုိင္း ပုိသိရတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ညီေလးတုိ႔အေနနဲ႔ အခု အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစုိးရအေပၚ ဘယ္လုိျမင္သလဲ၊ ဥပမာ ဗုိလ္ခင္ၫြန္႔တုိ႔ ဘာတုိ႔ကုိေပါ့”
ခ်ာတိတ္သည္ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားပါသည္။ ၿပီးမွ တလုံးခ်င္း သူ႔အျမင္ကုိ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေျပာျပပါ သည္။
“ဗုိလ္ခင္ၫြန္႔ကေတာ့ ဘုရားဒကာဗ်၊ ဗမာတျပည္လုံး သူလွဴထားတဲ့ တံတားေတြကလည္း အမ်ားႀကီးဗ်” … တဲ့။
စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါကုန္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ပက္လက္လန္သြားပါသည္။
ေနာက္ထပ္ၾကံဳရေသာ လူငယ္တေယာက္မွာ ရန္ကုန္ ေရႊျပည္သာမွ ျဖစ္ပါသည္။ သူက က်ေနာ့္ကုိ ျပည္တြင္းမွ လူထု၏ ဒုကၡေပါင္းစုံကုိ တနာရီခန္႔ စီကာပတ္ကုံး ေျပာျပပါသည္။ ျပည္ပမွ ျမန္မာဘာသာျဖင့္လႊင့္ေသာ ေရဒီယုိအစီအစဥ္မ်ားကုိ လည္း သူနားေထာင္ေလ့ရွိသည့္အေၾကာင္း၊ စစ္အစုိးရကိုဆန္႔က်င္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုကုိ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ရန္ ဆုံးျဖတ္ထားေၾကာင္း၊ အားတက္သေရာ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္က သူ႔ကုိ …
“ဘာအကူအညီေပးရမလဲ” … ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးခဲ့ပါသည္။ သူကလည္း ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးပုံျဖင့္ ခုိင္ခုိင္မာမာ အေျဖျပန္ေပးခဲ့ပါသည္။
“က်ေနာ္ CRPP ဝင္ခ်င္လုိ႔ အကုိ …”
က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမ်ားမွားသြားခဲ့ၾကသလဲဟု က်ေနာ္ အထပ္ထပ္စဥ္းစားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာရွိစဥ္က ဝါရင့္ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးတဦးေျပာခဲ့ေသာ သူ၏ေကာက္ခ်က္ကုိ အမွတ္ရမိပါသည္။
“ဒီေကာင္ေတြ အာဏာကုိဘယ္လုိခ်ဳပ္ကုိင္ထားသလဲဆုိတဲ့ အခ်က္အလက္အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိႏုိင္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဘ အျမင္ကေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ အဓိကထိမ္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ထားတာက ၂ ခု တည္းကြ၊ အဲဒါက စစ္တပ္နဲ႔ မီဒီယာ (ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးယႏၱယား) ပဲကြ”
မွန္ပါသည္။ ရန္သူ၏ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးယႏၱယား အားသာမႈကို က်ေနာ္တုိ႔ သြားေတြ႔ပါသည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးယႏၱယား အားနည္းမႈကို သတိျပဳမိပါသည္။ ႏွစ္ခ်က္စလုံးသည္ လူထုအက်ဳိးကို ထိခိုက္ေစေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခ့ဲပါသည္။
‘လိမ္စရာရွိရင္ ရဲရဲတင္းတင္း လိမ္ရမည္’ ဆုိေသာ၊ ဟစ္တလာႏွင့္ သူ၏ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးတုိ႔၏ ကမၻာေက်ာ္ လိမ္နည္းကား ႀကီးသည္၊ ျမန္မာစစ္အုပ္စုအတြက္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္သင့္သေလာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ ရာစုႏွစ္ထက္ဝက္ခန္႔ေလာက္ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္ခံထားရေသာ ျမန္မာလူထုမွာ စစ္အုပ္စုမီဒီယာမွ တပါး၊ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိခဲ့ပါ။ အမွားၾကာ၍ အမွန္ျဖစ္တတ္ေသာ မုိးခါးေရ ပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြ နစ္ေနခဲ့ရတာလည္း ၾကာပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ အတုိက္အခံမီဒီယာဟူသည္မွာ ခုိင္ခုိင္မာမာ မရွိလွပါ။
မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တိုက္ၾကစို႔ ဟု … ဘယ္သူက စ
စစ္တပ္က လက္နက္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းပါ သည္။ သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ မွန္သည္ဟုေျပာသည့္ မီဒီယာ ခုိင္မာစြာရွိပါသည္။ လူထုက အဖိႏွိပ္ခံရပါသည္။ လူထုဘက္က ရပ္တည္ေပး၊ ေျပာေပး ကာကြယ္ေပး မည့္ကုိယ္စားျပဳအသံဟူ၍ မည္မည္ရရ မရွိပါ။ သည္ကြက္လပ္၊ သည္လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ဖုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔လူေတြ တေလွ်ာက္လုံး ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာေတာ့ အက်ပ္အတည္းေပါင္းစုံၾကားမွ ပင္ လူထုဘက္မွ က်ားကန္ရပ္တည္ေပးေသာ မီဒီယာသမား၊ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ စြန္႔စြန္႔စားစားျဖင့္ စစ္အုပ္စုကုိ နားရြက္ တံေတြးဆြတ္ဝံ့ေသာ မီဒီယာသမားမ်ားကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေလးစား၍မဆုံးပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ကုိ ထြက္လာၾကေသာ အတုိက္ခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေနျဖင္႔၊ လူထုဘက္က ရပ္တည္မည့္ မီဒီယာတရပ္ကုိ အာသာငမ္းငမ္း ေတာင္႔တခဲ့ၾကပါသည္။ လုိေနတဲ့ကြက္လပ္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖည့္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ မီဒီယာအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိရာတြင္ အထူးသျဖင့္ အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားကို ပိုမုိ ေတာင့္တခ့ဲပါသည္။ အားလုံး၏ အေထြေထြေပးဆပ္ခဲ႔ရေသာ ရလဒ္မ်ားအျဖစ္ ဒီမုိကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ထူေထာင္ခြင္႔ရခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ လြတ္လပ္ေသာ အာရွအသံ ေပၚလာပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ဝမ္းသာလုိက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။
က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ လုိအပ္ေသာကြက္လပ္ကုိ ျဖည့္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါၿပီ၊ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မီဒီယာတပ္မွဴး အသီးသီးကုိ အားကုိးေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသည္။
… ကုိင္း … မီဒီယာစစ္ေျမျပင္ေရွ႔တန္းကုိ မနားတမ္း သြားလုိက္ၾကေပရာ့။ … ေအာင္သေျပကုိ ေညာင္ေရပါ ေလာင္းေပးလုိက္ပါသည္။
စစ္အုပ္စုမွာ သူ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားႏုိင္ေသာ မီဒီယာေပါင္းစုံရွိပါသည္။ MRTV၊ ျမဝတီ၊ MRTV 3 ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဂ်ာနယ္၊ စာနယ္ဇင္းအမ်ဳိးမ်ဳိး။
ေနာက္ၿပီး သူ ေျပာခ်င္၊ ဆုိခ်င္၊ ဝါဒျဖန္႔ခ်င္တာမွန္သမွ်ကုိ ကာတြန္းစာအုပ္ႏွင့္ သီခ်င္းစာအုပ္ပါမက်န္ ေရွ႕ဆုံး စာမ်က္ႏွာမွာ ဦးစားေပးေဖာ္ျပခြင့္ရေနေသာ အာဏာပုိင္ျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔မွာရွိေသာ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး တင္းပုတ္ႀကီးျဖင့္ ျပည္သူလူထုကုိ အားမနာတမ္း ထုႏွက္ပါသည္။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူလူထုႀကီးမွာ တုံးေအာက္က ဖား၊ ျပားမွ ျပား။
က်ေနာ္တုိ႔မွာ တင္းပုတ္ေလာက္ မႀကီးေသာ္လည္း၊ သြားၾကားထုိးတံေလာက္ေတာ့ရွိသည့္ မီဒီယာအခ်ဳိ႕ကုိ ရွစ္ေလးလုံး ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ေသြးေျမက်ခဲ့သူမ်ားစြာတုိ႔၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့ပါသည္။ သြားၾကားထုိးတံမွာလည္း သူ႔အရြယ္ သူ႔အစြယ္နဲ႔ေပပဲ အားတက္ခဲ့ၾကရပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔မွာ ျမန္မာ့ေျမေပၚႏွင့္ ကင္းလြတ္ခ့ဲေသာအခါ လြတ္လပ္ခြင့္အနည္းငယ္ကုိ ျမည္းတုိ႔ခြင့္ရခဲ့ၾကပါသည္။ သည္ ကမၻာႀကီးမွာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ လုိခ်င္စရာေတြ မ်ားလြန္းလွပါသည္။ ဒီမုိကရစီေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ တဦးခ်င္း ဗဟုိျပဳဝါဒေတြကုိ ပုိမုိေလ့လာခြင့္၊ သိခြင့္ရၾကသည္။ Freedom of media, Freedom of Journalism, Individualism စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာင္တခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ဒီမုိကေရစီ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္တြင္ ထြန္းလင္းခြင့္ရလုိ႔ကျဖင့္ ပြင့္ေသာပန္းတုိင္း ေမႊးေအာင္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ႀကိဳးစားခြင့္ရၾကလိမ့္မည္။ ေခတ္ေရစီးကုိဆန္ၿပီး တားဖုိ႔က တစထက္တစ ပုိၿပီး ခက္လာတာကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ့္အယူအဆကလည္း၊ အခြင့္အေရး တန္းတူညီမွ်ရွိေန သည့္ အေျခအေနဆုိလွ်င္၊ အရာအားလုံးကုိ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေစခ်င္သည္။
သုိ႔ေသာ္ … … …။
ေကအဲန္ယူက လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္သည္။ ABSDFက လူသတ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေခါင္းမာသည္။ ၉ဝ ခုႏွစ္ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ အေသဆုပ္ကုိင္ထားတာ တင္းမာသည္။ ဒီပဲယင္းကိစၥမွာ လူေတြအမ်ားႀကီးေသတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔ရင္ လူေတြငတ္ကုန္ၾကမွာေပါ့။
သည္အသံ၊ သည္သတင္းေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာေနရာမ်ားက ၾကားခ့ဲၾကရပါသည္။ ျမန္မာ တုိင္း(မ္)သတင္းစာ၊ မအူပင္ ျခင္က်ားရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြထဲက အခ်က္အလက္မ်ား၊ နအဖ၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကအသံ စတာေတြႏွင့္ တသေဝမတိမ္းတူေသာ အသံမ်ားလည္းျဖစ္ပါသည္။ သည္အသံမ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔၏ အတုိက္အခံကိုယ္စားျပဳ မီဒီယာမ်ားက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာခ့ဲသည္ဟုဆုိပါလွ်င္ သင္ အ့ံၾသပါသလား။
အိပ္မက္မဟုတ္ပါ။ ဤအရာမ်ားအားလုံး တကယ္ျဖစ္သြားၿပီးခဲ့ပါၿပီ။
သြားၾကားထိုးတံ အာေခါင္ျပန္စူးျခင္း
‘ဝါေလခီး’မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ အလြန္အင္မတန္ ရင္းႏွီးေသာ သတင္းသမားတေယာက္က သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
“န-ဝ-တ မေကာင္းေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲေျပာရတာ ညည္းေငြ႔လာၿပီဗ်၊ ဒါေတြက သိပ္ၿပီး သတင္းမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘူး၊ ကုိယ့္တုိ႔လည္း တုိးတက္သင့္သေလာက္ တုိးတက္မလာဘူး ရပ္ေနတယ္”တဲ့ …
က်ေနာ္က ရင္းႏွီးသူပီပီ သူ႔ကို ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။
“န-ဝ-တ ေကာင္းေၾကာင္းေရးမွ တုိးတက္မယ္ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္တက္လမ္းကုိယ္ရွာေပါ့ကြာ” ဟု ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။
သူသည္ က်ေနာ္ ခြတုိက္ၿပီးအၾကံေပးခဲ့သလုိ ဘယ္ေတာ့မွလုပ္မည့္သူ မဟုတ္ပါ၊ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘာရွိသည္ ဆုိတာကုိ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါသည္။ သူသည္ န-ဝ-တ ေကာင္းေၾကာင္းဝါဒျဖန္႔ျခင္းကုိ လုပ္မည့္သူမ်ဳိး မဟုတ္ပါ၊ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အတုိက္အခံ မေကာင္းေၾကာင္း မထိခလုတ္ ထိခလုတ္လုပ္ရင္းျဖင့္၊ သူ႔ တုိးတက္လမ္း ရွာေတြ႔သြားပုံရ ေၾကာင္းကုိေတာ့ သတိျပဳမိခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလျခင္း။
သတင္းေထာက္တဦးႏွင့္ သတင္းကိစၥမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးဖူးပါသည္။ သူက … မွန္တာဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးရ ေျပာရမည္ ဟု အေၾကာက္အကန္ရပ္တည္ပါသည္။ အရွိအတုိင္းေဖာ္ျပတာ သူ႔တာဝန္ဟု ဆုိပါသည္။
သည္တရားကုိ က်ေနာ္ မျငင္းလုိပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး ဒီဘဝမွာ ရပ္တည္ေနၾကတာကုိက အမွန္တရားအတြက္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔ေနထုိင္ၾကေသာ ေလာကႀကီးသည္ အခါခပ္သိမ္း သိမ္ေမြ႔ေနၿပီ မဟုတ္ေသးပါ၊ တခါတရံ အမွန္တရားအတြက္ အခ်ိန္ယူရပါသည္။ အခ်ိန္ေပးရပါသည္။ မွန္ၿပီး အက်ဳိးမရွိေသာစကားကုိ မေျပာအပ္ဟုဆုိေသာ ဒႆနအခ်ဳိ႕ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔သတိထားရပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔အင္အားစုမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စြပ္စြဲခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာသိ၍ ေျပာျခင္းထက္ မွန္းဆ၍တင္ျပျခင္းမ်ားရွိသည္ကုိလည္း ေတြ႔ရဖူးပါသည္။ နစ္နာစရာရွိလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔က ပုိၿပီးနစ္နာပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ တေလွ်ာက္လုံး လူထုဘက္ကသာ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ကာကြယ္ခဲ့ၾကေသာ အင္အားစုမ်ားျဖစ္ခ့ဲေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ န-ဝ-တ ေျပာတာ မ်ားကုိမူ က်ေနာ္တုိ႔ လုံးဝ ဂ႐ုမစုိက္ပါ၊ န-ဝ-တ သည္ က်ေနာ္တုိ႔ရန္သူျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ျခင္းကုိ ထူးၿပီး မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။
က်ေနာ္ကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး လူထုဦးစိန္ဝင္း ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကုိ သေဘာက်မိပါသည္။ သူ႔အဆုိအရ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ေတြ ျပည္ပကုိ ခုိးထြက္ၾကတုန္းက ရန္ကုန္က စာနယ္ဇင္းသမားေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ား သိခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ထုိသူမ်ားကုိ သူတုိ႔ပင္ ရွာေဖြစုေဆာင္း ပို႔ေဆာင္ေပးခ့ဲၾကရ သည္။
သုိ႔ေသာ္ အရွိအတုိင္းေဖာ္ျပတာ သတင္းသမားတာဝန္ပဲဆုိၿပီး ဘယ္သူကမွ် မဖြခဲ့ၾကသည့္အေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ေခတ္က စာနယ္ဇင္းသမားေတြ လူထု ဘက္ေတာ္သားေတြဘက္ကသာ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ခဲ့ၾက သည့္အေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါသည္။ အုိးေဝ ဦးညိဳျမတုိ႔လုိ၊ ဆရာႀကီး လူထုဦးစိန္ဝင္းတုိ႔လုိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ တုိ႔လုိ၊ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ စံျပဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဘီအုိင္ေအ၊ ဘီဒီေအ ေခတ္ကလည္း ေတာ္လွန္ေရး လုိအပ္ခ်က္အရ၊ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မ်ားကုိ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကရသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကုိသာအေျခခံလွ်က္ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး စည္း႐ုံးေရးအေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ စည္းကမ္းပုိင္းမ်ားမွာ အားနည္းခဲ့ၾကပါသည္။ well trained army ႀကီးလုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မ်ားစြာ မရခဲ့ၾကပါ။ သည့္အတြက္ အမွားအယြင္းအခ်ဳိ႕ရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယင္းကိစၥမ်ားကို နယ္ခ်ဲ႕မွတပါး မည္သူကမွ် ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ Highlight မလုပ္ခဲ့ၾက။ တခုခ်င္းကိစၥထက္ တခုလုံးကိစၥကုိသာ ပုိမုိဦးစားေပးခဲ့ ၾကပါသည္။
ေနာက္ပုိင္း တစုံတရာပြင့္လင္းခဲ့ေသာ ေခတ္မ်ားတြင္မူ ေရးႏုိင္ သေလာက္ ျပန္ေရးၾကတာ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဖတ္ခဲ့ရပါသည္။ ျပႆနာ မရွိလွပါ။ တုိက္႐ုိက္ ပတ္သက္သူမ်ားက သို႔မဟုတ္ ေသေသခ်ာခ်ာသိသူမ်ားက တစုံတရာ ျပန္လည္ ခုခံေျဖရွင္းႏုိင္၊ ျငင္းခုံႏုိင္ေသာဝန္းက်င္ေအာက္တြင္ ကုိယ့္တာဝန္ ကုိယ္ယူႏုိင္ၾကပါသည္။
ငါကိုယ္တုိင္က “ဘာ” လဲ “ဘယ္” လဲ …
သည္လိုေျပာသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔အင္အားစုမ်ားအား Watchမလုပ္ရဘူးဟု ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ Movementမွာလည္း အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိပါသည္။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္လွ်င္ မီဒီယာ၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကိုလည္း က်ေနာ္တို႔က ေတြ႔ပါသည္။
တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ လူေတြက Activistလို လုပ္ၾကပါသည္။ တခါတရံ Academicလုိ လုပ္ၾကပါသည္။ တခါတရံ Journalistလို လုပ္တာေတြလည္း ေတြ႔ပါသည္။ တဦးထဲက သုံးမ်ဳိး ေလးမ်ဳိးစလုံး လုပ္ၾကတာလည္း ေတြ႔ပါသည္။ ဒီကေန႔ မီဒီယာသမားေတြရဲ႕ Roleက ဘာလည္းဆိုတာ ေလ့လာရပါဦးမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္တို႔လည္း Audience ပရိသတ္ေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တခ်က္ ‘ဘက္’ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ‘ဘက္’ ရပ္တည္မႈမရွိေသာ မီဒီယာမ်ဳိးျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္သူမ်ား ရွိၾကပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔တုိင္းျပည္ ဒီမုိကေရစီအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရွိလာမည့္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဒီကိစၥကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အားကုိ အားေပးၾကရပါမည္။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘယ္ဘက္ကပဲ ရပ္ရပ္၊ အဲ့သည္လုိ မီဒီယာမ်ဳိး ခုိင္ခုိင္မာမာရွိလာဖုိ႔လည္း က်ေနာ္တုိ႔ လုိလားပါသည္။
ယခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ ဘက္မရွိေသာ မီဒီယာမ်ဳိးကေတာ့ က်ေနာ္ေတာ့ မျမင္မိေသးပါ။ (က်ေနာ္ ညံ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္) အစုိးရတခုခု၊ ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းတခုခု၊ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းတခုခု၊ စီးပြားေရးအုပ္စု တခုခု၊ အင္ဂ်ီအို တခုခု …တခုခုေသာ တခုခု၏ဘက္တြင္ ရွိေနၾကသည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ျမင္ေနရပါသည္။ ‘ဘ-ေျခာက္လုံး’ အေျခခံေပမင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ နာမဝိေသသနမ်ား၊ ႀကိယာဝိေသသနမ်ား၊ ေခါင္းစဥ္တပ္ပုံမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္႐ုံႏွင့္ပင္ ဘယ္ဘက္ကရပ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေနတာလဲဆုိတာ ရိပ္မိရပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏႈတ္ဖ်ားက လြတ္လပ္ခ်င္စိတ္မ်ားကုိေတာ့ တျပားသားမွ် မေလွ်ာ့ၾကပါ။ အခ်ဳိ႕သတင္းမ်ားဆိုလွ်င္ သတင္းသမား၏ Preconceived idea ကို ႐ုပ္လုံးမေပၚေပၚေအာင္ ေဖာ္ထားမွန္း သိသာလွပါသည္။ သတင္းသမားမ်ား သည္ Comment ေပးလုိ႔ရပါသည္။ News Commentary ဆရာႀကီးေတြကို က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ဖူးပါသည္။ အားလုံးက ေလးစားရေသာ ဆရာႀကီးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ သူတို႔မွာ သင့္တင့္ လုံေလာက္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ဗဟုသုတ၊ ႐ိုးသားေသာ စိတ္ေနသဘာဝတို႔ ရွိပုံရပါသည္။ သည့္အတြက္လည္း ေအာင္ျမင္ၾကပုံ ေပၚပါသည္။
ေငြတမတ္ႏွင့္ ငါးၾကင္းေခါင္းကိုင္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ဖူးပါသည္။ ငါ့မွာလည္း ေျပာခြင့္ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာ အလကားလူႀကီးပါဟု လက္လြတ္စပယ္ ေျပာၾကလွ်င္ရပါ႐ိုးလား။
က်ေနာ္တုိ႔ အင္အားစုမ်ားက ကိုယ့္အျမင္ကို ကိုယ္ေျပာလွ်င္ အဆိုးျမင္လြန္းသည္၊ Negative ေတြမ်ားလြန္းသည္ဟု တံဆိပ္ကပ္ေလ့ ရွိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိကိုယ္မိမိ ၾကားေနမ်ားဟု ေႂကြးေၾကာ္သူမ်ားကိုယ္တုိင္ တင္ဆက္သည့္ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ အစီအစဥ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ တခါတရံ၊ သူတုိ႔ကပင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထက္ ပိုၿပီး ကဲေနၾကတာကိုလည္း ဖတ္ရ၊ ၾကားရပါသည္။ ေအာ္ … သည္လုိေတာ့လည္း လုပ္လုိ႔ရေပကသားပဲဟု ေတြးမိခ့ဲပါသည္။
တပ္မွဴးၾကီးလား ဒိုင္လူၾကီးလား
မႏွစ္က က်ေနာ့္ကုိ ဖုန္းျဖင့္ အင္တာဗ်ဴးတခု လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း အေျခအေနတခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ အျမင္ကုိ ေျပာျပေပးဖုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ မေျပာျပခင္ ႀကိဳတင္စည္းကမ္းတခု သတ္မွတ္ေပးပါသည္။ အျခားသူမ်ား၏ Comment ႏွင့္ မတူေအာင္ ေျပာေပးဖုိ႔၊ အျခားသူေတြ ဘာေျပာထားတယ္ဆုိတာကုိလည္း က်ေနာ့္ကုိေျပာျပပါသည္။ ေမးသူမွာ လူခ်င္းကလည္း အေတာ္ခင္ေနသူျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားပါသည္။
“က်ေနာ္ျမင္တာ က်ေနာ္ေျပာလုိ႔မရဘူးလား။ အျခားသူေတြနဲ႔ တူခ်င္လည္း တူမွာေပါ့” ဟု ျပန္ေျပာမိပါသည္။ “သတင္းေတြက လွေအာင္ လုပ္ရတာဗ်၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာၾကည့္ေပါ့” လုိ႔ သူက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခြင့္ျပဳခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္က အျခားေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ႏွင့္ တူေကာင္းတူေနႏုိင္မည့္အျမင္ကုိပင္ ေျပာျပမိပါသည္။ သုိ႔အတြက္ က်ေနာ့္အသံကုိ သူ မသုံးခဲ့ပါ၊ ဒါက သူ႔လုပ္ပုိင္ခြင့္ထဲက ကိစၥျဖစ္ေသာ္လည္း တခုခုေတာ့ မွားေနသလုိ က်ေနာ္ခံစားရပါသည္။ သတင္းေတြကုိ ဘာေၾကာင့္ လွေအာင္လုပ္ဖုိ႔လုိသလဲဆုိတာ က်ေနာ္ တကယ္မသိပါ။
တခါကလည္း Economic sanction ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ေမးရာ က်ေနာ္က sanction လုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္၊ ေထာက္ခံတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္ အင္တာဗ်ဴးအၿပီးမွာ အင္တာဗ်ဴးလုပ္သူက က်ေနာ့္ကုိ ဝမ္းသာေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါ သည္။ “ေက်းဇူးပဲဗ်ာ … တခ်ဳိ႕လူေတြက sanction လုပ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ေျပာထားတာရွိေတာ့၊ ခင္ဗ်ားေျပာလုိက္တာ သိပ္ေကာင္းသြားတယ္၊ က်ေနာ့္သတင္းကုိ Balance လုပ္ဖုိ႔ ေကာင္းသြားတာေပါ့ … ဒါမွ မွ်သြားတယ္”ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။
သတင္းသမားဟာ တကယ္ေကာ Balance ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိလုိ႔လား၊ က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္၍ ဖုန္းေျပာၾကရေသာအခါ ထုိကိစၥကုိ က်ေနာ္က အရင္ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ သူက က်ေနာ့္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ျပန္ရွင္းျပေပးပါသည္။ “က်ေနာ္တုိ႔က သတင္းသမားဆုိေတာ့ ၾကားလူေတြ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ႏွစ္ဘက္ စလုံးကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ မွ်ေအာင္ စဥ္းစားေပးရတာေတြ ရွိလာတယ္”ဟု သူ႔ခံယူမႈကုိ ႐ိုး႐ုိးသားသား ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
လူတဦးခ်င္းစီ၏ စိတ္ဓာတ္ခံယူမႈ၊ ယုံၾကည္မႈမ်ားကုိ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာမွ်ကန္႔ကြက္လုိစိတ္ မရွိပါ။ ကန္႔ကြက္လွ်င္လည္း တရားမွ်တမွာ မဟုတ္ပါ၊ ျပႆနာက က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျဖစ္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က သူ႔ကို တင္းပုတ္နဲ႔ သြားၾကားထုိးတံ တုိက္တဲ့တုိက္ပြဲမွာ၊ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မီဒီယာတပ္မွဴးလုိ သေဘာထားခဲ့ တာ ျဖစ္ပါသည္။
သူက ‘တပ္မွဴး’ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ ‘ဒုိင္လူႀကီး (ၾကားလူ)’ ပဲ ျဖစ္ခ်င္သည္ဟု ေျပာလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ထုိသူသည္ တသက္လုံး အဖိႏွိပ္ခံႏွင့္ ဖိႏွိပ္သူတုိ႔၏ပဋိပကၡတြင္ အဖိႏွိပ္ခံဘက္ကသာ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ သူ ‘တပ္မွဴးဘဝ’ ကေန၊ ‘ဒုိင္လူႀကီး’ ဘယ္အခ်ိန္က ျဖစ္သြားခ့ဲမွန္း က်ေနာ္ပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါ။ အျခားသူေတြေရာ သိခဲ့ၿပီလား က်ေနာ္ မသိပါ။ က်ေနာ္ဆုိခဲ့ပါၿပီ၊ တဦးခ်င္း၏ ကုိယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈမ်ားကို က်ေနာ္ အေလးထားပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ ၾကားလူပဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ကတုတ္ ထဲကေန သူထြက္သြားတာကုိ လက္ခံႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ ယူခဲ့ရပါသည္။ သူ႔ ျဖတ္သန္းမႈ၊ သူ႔ ကြၽမ္းက်င္မႈႏွင့္ အတတ္ပညာ၊ သူ႔ စိတ္ေစတနာေကာင္းေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ အျပည့္မရႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိေသာအသိသည္ က်ေနာ့္စိတ္ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့တာ အမွန္ျဖစ္ပါသည္။
အျခားေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးက က်ေနာ့္ကို ေျပာျပဖူးပါသည္။ သူ႔ကို နယ္ေျမခံသတင္းေထာက္တဦးက အင္တာဗ်ဴး လုပ္သည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔ကို မေလးမစား အလုပ္ခံရသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည့္အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ပါသည္။ ထုိသတင္းေထာက္က သူ သတင္းပို႔ရန္ အခ်ိန္ကပ္ေနသျဖင့္၊ ေျပာခ်င္တာတခုခု ျမန္ျမန္ ေျပာေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည္ဟု ဆုိပါသည္။
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက “ခင္ဗ်ား တခုခုေတာ့ေမးေလ … က်ေနာ္က ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူးဗ်” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ “ရပါတယ္ ကိစၥမရွိဘူး … ဆရာ့အသံပါရင္ၿပီးေရာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာသာေျပာခ်လိုက္၊ သင့္ေတာ္တ့ဲအပိုင္းကို က်ေနာ္ၾကည့္ၿပီး ထည့္လိုက္မယ္”ဟု ေျပာေၾကာင္း ဆိုပါသည္။ “အေတာ္ခြက်တ့ဲလူဗ်ာ အသံပါရင္ၿပီးေရာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ လက္ေခါက္မႈတ္ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဆုိၿပီး စဥ္းစားမိေသးတယ္” ဟု က်ေနာ့္ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပခ့ဲဖူးပါသည္။
အမွန္တရား"ဘက္" က ရပ္ၾကတဲ့ေနရာ …
ဒီပဲယင္းကိစၥျဖစ္ေသာအခါ သတင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္ရပ္ႀကီးက်ယ္ခဲ့တာကိုေတာ့ အားလုံး သိၿပီးျဖစ္၍ အက်ယ္ မေရးလုိပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ပူပန္စိတ္ႏွင့္မုိ႔ အျဖစ္မွန္ေတြလူထုသိဖုိ႔ Media ေတြကုိ အားကုိးတႀကီး ခ်ဥ္းကပ္ရပါသည္။ သတင္းအမ်ားစု မွန္ကန္ေၾကာင္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ အတည္ျပဳ၍ ရေသာ္လည္း၊ အခ်ဳိ႕သတင္းမ်ားမွာ ခုထိအတည္မျပဳႏုိင္ေသးပါ၊ အခ်ဳိ႕မွာ မွားယြင္းပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔တင္ျပသည့္ သတင္းအခ်ဳိ႕ မွားယြင္းေသာအခါ အတုိက္အခံ ေတြဟာ ဒီလုိပဲဆုိၿပီး အျပစ္ပုံခ်ပါသည္။ နအဖ က မဟုတ္ပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔၏ ၾကားလူမ်ားက အျပစ္တင္တာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကလည္း အေျခအေနကုိ ရွင္းျပရပါသည္။ “ျမန္မာျပည္မွာ စစ္အုပ္စုတက္လာကတည္းက ဘယ္သူကမ်ား ရာႏႈန္းျပည့္ အမွန္အတုိင္း သိခြင့္ရလုိ႔လဲ၊ ဘာမွအတည္ျပဳလုိ႔ မရတာ၊ အတည္ျပဳဖုိ႔ ခက္ခဲတာကုိက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနမွန္ပဲ။ အမွန္အတုိင္း သိခြင့္မရလုိ႔ မွားတာဟာ အျပစ္မဟုတ္ဘူး”လုိ႔ ျပန္ေျပာ ခဲ့ရပါသည္။ မီဒီယာသမားအခ်ဳိ႕က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မ်က္မာန္ေတာ္ ရွသြားခဲ့ပါသည္။
အတုိက္အခံ (အဖိႏွိပ္ခံ) ဘက္က ရပ္တည္သည္ဟုအထင္ခံရသျဖင့္ နဝတ ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးကို အင္တာဗ်ဴး ေတာင္းလုိ႔မရဘူးဆိုကာ ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနပုံရေသာ က်ေနာ္တို႔လူမ်ားကို ျမင္ခ့ဲရ ဖူးပါသည္။ ျပည္သူ႔ သစၥာေဖာက္ေတြက ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ခံ ရတာကို ဂုဏ္ယူပုံမရသည့္အျပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားငယ္ေနပုံပင္ ေပါက္ေနပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ အင္အားစုေတြအေနႏွင့္ တေလွ်ာက္လုံးတြင္ တတ္ႏုိင္သမွ် လူထုဘက္ကရပ္တည္ၿပီး စြမ္းသေလာက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဒီကေန႔ မီဒီယာရဲ႕အေရးပါမႈကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔က အေလးထား ပါသည္။ သတိျပဳမိၾကပါသည္။ Media Ethic အရ ေဆာင္ရြက္ၾကရတာေတြ ကုိလည္း နားလည္မႈရွိပါသည္။ Media သမားေတြထဲမွာ၊ ကုိယ္ယုံတဲ့အတုိင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္ လုပ္ကုိင္ေနၾကသူအခ်ဳိ႕ ကုိလည္း က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔ပါသည္၊၊ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ က်ေနာ္ တေလးတစား ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္ ယခု တင္ျပခဲ့သည္ မ်ားမွာ ဝါးလုံးရွည္ႏွင့္ ရမ္းလုိ၍မဟုတ္ပါ၊ အခ်ဳိ႕ေသာ ငါးခုံးမမ်ားေၾကာင့္ တေလွလုံး မပုပ္ေစလုိ၍ ျဖစ္ပါသည္။
က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တပ္မွဴးေတြကုိ ဒုိင္လူႀကီး မျဖစ္ေစခ်င္ပါ၊ အဖိႏွိပ္ခံဘက္က ရပ္ရတာကုိ၊ ဂုဏ္ငယ္ တယ္လုိ႔ မခံစားေစလုိပါ။ လူထု ဦးစိန္ဝင္းတုိ႔၊ အုိးေဝ ဦးညိဳျမတုိ႔၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္တုိ႔၊ အေမ ေဒၚအမာ တုိ႔လုိ လူထုဘက္က ျပတ္ျပတ္ရပ္ခဲ့တဲ့၊ မီဒီယာသမားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ခ့ဲသူျဖစ္ပါသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ဆုိလွ်င္ ဘယ္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီအဖြဲ႔အစည္းကုိမွ တရားဝင္မဝင္ခဲ့ေပမင့္ လူထုဘက္ကရပ္ခဲ့ေသာ သတင္းစာဆရာ တေယာက္ ဆုိသည့္ဂုဏ္ကုိမူ ေတာင့္တခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ အေထာက္အပ့ံ ျဖစ္ေစလုိေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕က ေငြေၾကး အရ၊ ႐ုပ္ဝထၱဳအရ အကူအညီအခ်ဳိ႕ေပးပါသည္။ ထိုေခါင္းစဥ္ေအာက္ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာက္တြင္ရွိေနသူမ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ တေလွထဲစီး တခရီးထဲသြားၾကသူမ်ားဟု က်ေနာ္တုိ႔က ႐ိုး႐ိုးသားသား ယုံၾကည္ပါ သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားဟုလည္း သုံးစြဲလိုပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အခ်ဳိ႕အင္အားစုမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာဟု ဆိုလိုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္အဆိုကို သီအိုရီအရ သုံးစြဲတင္ျပျခင္းမဟုတ္ပါ။ လတ္တေလာ အေျခအေနေအာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထု အက်ဳိးစီးပြားကို ခ်ဥ္းကပ္သုံးစြဲျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အားလုံးကုိယ္စီမွာ မိမိႏွစ္သက္ရာ သင့္ေတာ္ေသာ နည္းလမ္းေပါင္းစုံ၊ နည္းနာေပါင္းစုံကုိ က်င့္သုံးႏိုင္ခြင့္ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္နည္းနာကမွ် ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို သစၥာ မေဖာက္သင့္ပါ။
မီဒီယာတင္းပုတ္လား သြားၾကားထိုးတံကေလးလား
တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခ်ဳပ္၍ေဖာ္ျပပါမည္။ ရန္သူက မီဒီယာတင္းပုတ္ႀကီး ႏွင့္ လူထုကို မညႇာမတာ ထုပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က မဆိုစေလာက္ေသာ မီဒီယာသြားၾကားထုိးတံကေလးျဖင့္ ျပန္တြန္းလွန္ ေနရေသာ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ သြားၾကားထုိးတံေလးမွာမွ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနရလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ နာလံထူၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ပုဂၢိဳလ္ေရးရာေျပာဆုိရန္ ဆႏၵလုံးဝမရွိပါ။ မူသေဘာမ်ားကိုသာ အဓိက ေျပာလုိပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ အယူအဆက ဒီမုိကေရစီေတာ္လွန္ေရး ခရီးစဥ္ေအာက္မွာ မီဒီယာသမားတုိင္းက အဖိႏွိပ္ခံ လူထု ဘက္ကသာ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဒီမုိကေရစီဆန္႔က်င္သူႏွင့္ ဒီမိုကေရစီလုိလားသူတုိ႔၏ ပဋိပကၡ ပိုမ်ားလာေလေလ မီဒီယာ၏ အေရးပါမႈက ပိုလာေလေလျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
သည္ေဆာင္းပါးကို ေရးသားရသည္မွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔လူေတြကို ပိုမိုဦးတည္၍ ေမတၱာရပ္ခံသည့္သေဘာ ျဖစ္ပါသည္။ မကေသာ အ႐ုပ္မ်ား ႀကိဳး႐ႈပ္ေနသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တားႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ၊ မီဒီယာသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ ျဖစ္ေစလုိေသာ ေစတနာျဖင့္ ဤစာကို ေရးပါသည္။ ။
လူ႔ေဘာင္သစ္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၈ အမွတ္ ၁ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီး -
မိုးမခ၀ုိင္းေတာ္သား ကိုဦး၊ မသႏၱာတို႔ ဘေလာ့ဂ္က ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ http://oothandar.blogspot.com
.jpg)
.jpg)
.jpg)
