ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္

ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္
ဂါမဏိ

၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္ အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နံေဘးမွ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံေန ရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ ပိန္လွီလွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔ တားဆီးစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾက သည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ ႏွလံုးခုန္သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမက ေျပာဖူးသည္။

ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္း တိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေနၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားသည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ညားထည္ဝါခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအတြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္ သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေ႐ြြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယား ယူနီေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာက သူမ၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာ ပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။

က်ေနာ္တို႔က သူမတခါမွ မမွတ္မိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါ လႊမ္းမိုးေနသည့္ အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္က စေမးလိုက္သည္။

“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ပဲေခၚေပါ့၊”

“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲပဲ ေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဲ ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲ မစုေရ။”

“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊ ... [လမ္းမေတြေပၚက] လူေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့ လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ သတၱိကို ၾကည့္။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ ဆိုတာကို သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူးရွင့္။”

“ဒါေပမယ့္လည္း မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”

“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမတခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”

“ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”

“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲလာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”

က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈအေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳ ရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။

“နည္းနည္းေလးမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမက တုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီ လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္႐ြယ္ထားၿပီး ကေလး လုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲ။”

“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”

“က်မ သူေတာ္စင္ တန္ခိုးရွင္ မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ ေျပာျပေပးပါ။”

“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”

“အဲ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္။”

“မစု စႏၵရားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”

“ႀကိဳးျပတ္သြားတုန္းကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလည္း ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”

“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”

“ဟုတ္ကဲ့။”

“ဟား ၊ ဒါ တကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းပဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုက တေယာက္တည္း၊ ေဒါသတ အားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”

“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”

“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလို အေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ ေတြရွိခဲ့ဖူးလား။”

“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကို ဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွ မရွိဘဲ။”

“ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”

“ေၾသာ္၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္း ရွိတယ္။ ... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အထီးက်န္တာကို ခံစားရတာပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေန လာလို႔ေပါ့။”

“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”

“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရားထုိင္တာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ ... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အားကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”

“ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”

“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္ ... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”

က်ေနာ္ သူမႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖုန္းနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖုန္းေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖုန္းရသြားခဲ့သည္။

“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”ဟု သူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္ စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမ အိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။

“ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ပဲေပါ့... ”

“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္း အေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”

“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခပ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။

“လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါလိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြ ကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္ မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္းေန႔ တိုင္း ရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာ ၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့ အိုင္နဲ႔တူတယ္၊ ေရခဲေအာက္က အိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”

“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”

“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ ရလိမ့္မယ္။”

(၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။)

http://drlunswe.blogspot.com/

Conversation with Aung San Suu Kyi by John Pilger

My last conversation with Aung San Suu Kyi
John Pilger, 3 Oct 2007

In his latest column for the New Statesman, John Pilger recalls his last conversation with Aung San Suu Kyi, under premanent house arrest in Rangoon. Filmed secretly by Pilger and David Munro, the legitimate leader of the Burmese people provides a glimpse of her aloneness and courage.

As the people of Burma rise up again, we have had a rare sighting of Aung San Suu Kyi. There she stood, at the back gate of her lakeside home in Rangoon, where she is under house arrest. She looked very thin. For years, people would brave the roadblocks just to pass by her house and be reassured by the sound of her playing the piano. She told me she would lie awake listening for voices outside and to the thumping of her heart. “I found it difficult to breathe lying on my back after I became ill, she said.”

That was a decade ago. Stealing into her house, as I did then, required all the ingenuity of the Burmese underground. My film-making partner David Munro and I were greated by her assistant, Win Htein, who had spent six years in prison, five of them in solitary confinement. Yet his face was open and his handshake warm. He led us into the house, a stately pile fallen on hard times. The garden with its ragged palms falls down to Inya Lake and to a trip wire, a reminder that this was the prison of a woman elected by a landslide in 1990, a democratic act extinguished by generals in ludicrous uniforms.

Aung San Suu Kyi wore silk and had orchids in her hair. She is a striking, glamorous figure whose face in repose shows the resolve that has seen her along her heroic journey.
We sat in a room dominated by a wall-length portrait of Aung San, independent Burma's assassinated liberation fighter, the father she never knew.

“What do I call you?” I asked. “Well, if you can’t manage the whole thing, friends call me Suu.”

“The regime is always saying you are finished, but here you are, hardly finished. How is that?”

“It’s because democracy is not finished in Burma . . . Look at the courage of the people [on the streets], of those who go on working for democracy, those who have already been to prison. They know that any day they are likely to be put back there and yet they do not give up.”

“But how do you reclaim the power you won at the ballot box with brute power confronting you?” I asked.

“In Buddhism we are taught there are four basic ingredients for success. The first is the will to want it, then you must have the right kind of attitude, then perseverance, then wisdom . . .”
“But the other side has all the guns?”

“Yes, but it’s becoming more and more difficult to resolve problems by military means. It’s no longer acceptable.”

We talked about the willingness of foreign business to come to Burma, especially tour companies, and of the hypocrisy of "friends" in the West. I read her a British Foreign Office press release: “Through commercial contacts with democratic nations such as Britain, the Burmese people will gain experience of democratic principles.”

“Not in the least bit,” she responded, “because new investments only help a small elite to get richer and richer. Forced labour goes on all over the country, and a lot of the projects are aimed at the tourist trade and are worked by children.”

“People I’ve spoken to regard you as something of a saint, a miracle worker.”

“I’m not a saint and you’d better tell the world that!”

“Where are your sinful qualities, then?”

“Er, I’ve got a short temper.”

“What happened to your piano?”

“You mean when the string broke? In this climate pianos do deteriorate and some of the keys were getting stuck, so I broke a string because I was pumping the pedal too hard.”

“You lost it ... you exploded?”

“I did.”

“It’s a very moving scene. Here you are, all alone, and you get so angry you break the piano.”

“I told you, I have a hot temper.”

"Weren't there times when, surrounded by a hostile force, cut off from your family and friends you were actually terrified?"

"No, because I didn't feel hostile towards the guards surrounding me. Fear comes out of hostility and I felt none towards them."

“But didn't that produce a terrible aloneness ...?”

“Oh, I have my meditation, and I did have a radio . . . And loneliness comes from inside, you know. People who are free and who live in big cities suffer from it, because it comes from inside."

"What were the small pleasures you'd look forward to?"

"I’d look forward to a good book being read on 'Off the Shelf' on the BBC and of course to my meditation .... I didn't enjoy my exercises so much; I'd never been a very athletic type.”

“Was there a point when you had to conquer fear?”

“Yes. When I was small in this house. I wandered around in the darkness until I knew where all the demons might be . . . and they weren’t there.”

For several years after that encounter with Aung San Suu Kyi I tried to phone the number she gave me. The phone would ring, then go dead. One day I got through.

“Thank you so much for the books,” she said. “It has been a joy to read widely again.” (I had sent her a collection of T S Eliot, her favourite, and Jonathan Coe’s political romp What a Carve Up!.) I asked her what was happening outside her house. “Oh, the road is blocked and they [the military] are all over the street . . .”

“Do you worry that you might be trapped in a terrible stalemate?”

“I am really not fond of that expression,” she replied rather sternly. “People have been on the streets. That’s not a stalemate. Ethnic people, like the Karen, are fighting back. That's not a stalemate. The defiance is there in people’s lives, day after day. You know, even when things seem still on the surface, there's always movement underneath. It's like a frozen lake; and beneath our lake, we are progressing, bit by bit."

"What do you mean exactly?"

"What I am saying is that, no matter the regime’s physical power, in the end they can’t stop the people; they can't stop freedom. We shall have our time.”

http://www.johnpilger.com/

သား

(၁)

အခ်ိန္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ အိမ္ေစာင့္အစိုးရကာလ။ တနည္းဆိုေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခ်မွဳန္းေရး ကာလ။ ကြန္ျမဴနစ္ေခ်မွဳန္းေရးသည္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ၏ (ပ) ဦးစားေပး စီမံခ်က္ျဖစ္သျဖင့္ စစ္ဆင္ေရး ၾကီးငယ္မ်ားက ျမန္မာျပည္၏ေနရာအႏွံ႔တြင္ ရွိေနသည္။

ေနရာကား ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ဗမာျပည္မ၏ နယ္နိမိတ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည့္ ေပါင္းေလာင္း နန္႔ဖာ ေဒသ။ ထိုေဒသတြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ အေျခစိုက္ထား သည္။ ေပါင္းေလာင္း နန္႔ဖာေဒသသည္ ပါတီဗဟိုဌာနခ်ဳပ္႐ံုး(PHQ)ရွိေနေသာ ပဲခိုး႐ိုးမႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္ေသာ ေဒသတခုျဖစ္ျခင္း၊ ရပ္ေစာက္၊ အင္ေတာ၊ ေက်ာက္ကူ၊ မိုးကုတ္၊ မိုးမိတ္ေဒသမ်ားမွ တဆင့္ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္အထိ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွိႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ စစ္ေရးအရ အလြန္အေရးပါေသာ ေဒသျဖစ္၍ အိမ္ေစာင့္အစိုးရမွ ေတာင္ၾကီးအေျခစိုက္ တပ္မမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီးသိန္းတုတ္၏ ေၾကးစားစစ္တပ္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ရန္သူ႔ထိုးစစ္မ်ားက သဲသဲမဲမဲ၊ မိုးေရမ်ားက တဖြဲဖြဲ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။

“ေမြးျပီေတာ့ .. ေမြးျပီ။ ေယာက်္ားေလး"

ရြာမွ လက္သည္အမ်ိဳးသမီး၏ စကားသံအၾကားတြင္ သူမတကိုယ္လံုး ေျမာက္တက္သြားသလို ခံစားရသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ခံစားခဲ့ရသည့္ နာက်င္မွဳ၊ ပင္ပန္းမွဳမ်ားသည္ ဘယ္ဆီသို႔ ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ အမ်ိဳးအမည္မသိရေသာ ခံစားခ်က္တို႔က အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ပီတိဆိုသည္မွာ ဤသည္ကို ေခၚေလသည္လားမသိ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ဆိုေသာ အသိက ခြန္အားသစ္တို႔ိကို ေမြးဖြားေပးလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ၊ တိုက္ပြဲမ်ားၾကားတြင္ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာသည့္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ိဳးဆက္။ ပါတီ၏မ်ိဳးဆက္။

လက္သည္အမ်ိဳးသမီးေပးလာသည့္ နီတာရဲ ကေလးေလးအား ေပြ႔ခ်ီရင္း ရြာႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ လံုၿခံဳေရးကင္းေစာင့္ေနသည့္ ခင္ပြန္းသည္ကို သတိရလာသည္။ သူသိလွ်င္ မည္မွ်ဝမ္းသာမည္မသိ။

သူမတို႔ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး (A/S) သို႔ ဆင္းစဥ္ကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးထဲသို႔ ျပိဳင္တူလိုလို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ ပါဝင္သည့္ တပ္ရင္းမတူခဲ့ၾကပါ။ ဖူးစာဆံုခ်င္ေတာ့ ပ်ဥ္းမနားစစ္မ်က္ႏွာတြင္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၀၊ စက္တင္ဘာ (၁)ရက္တြင္ ဖြဲ႔စည္းေသာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္တြင္ အတူတကြ ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဒီေရ အတက္အက်တေလွ်ာက္လံုး တိုက္ပြဲအသီးသီးကို ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ပါတီ၏ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ အေျခခံေဒသတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ၾကသည္။

“ကၽြန္မသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အစစအရာရာ ကူညီေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္“

ေမြးဖြားျပီးကာစ ေသြးႏုသားႏုဆိုေပမယ့္ အသက္အႏၱရာယ္လံုျခံဳေရးကိုက ပိုဦးစားေပးရသည္။ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္းေရွာင္ရင္း ေတာထဲတြင္ ဗိုက္နာလာသည္မို႔ နီးစပ္ရာ ရြာသို႔ဝင္၍ ကေလးမီးဖြား ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ားအဖြဲ႔မို႔ သူမတို႔တြင္ လူအင္အား သိပ္မပါလာခဲ့။ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕က ရြာျပင္တြင္ က်န္ခဲ့ျပီး သူမႏွင့္ အင္းေလးေဒသသူ ရဲေဘာ္တေယာက္က ရြာတြင္းဝင္လာခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)

တဲထဲမွ ထြက္လာျပီး မၾကာခင္မွာပင္ ရြာျပင္မွ ေသနတ္သံမ်ားကို စတင္ၾကားရသည္မို႔ သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ရြာျပင္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနျပီ။ သူမလက္ထဲတြင္က ယေန႔မွ လူ႔ေလာကထဲေရာက္လာသည့္ ကေလးငယ္ေလး ရွိေနသည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

အေတြးတို႔မဆံုးမီ သူမတို႔ထံသို႔ ကေမ်ာေသာပါး ေျပးလာေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ေတြ႔ရ သည္။

"ဗိုလ္ဘသိုက္က မွာလိုက္တယ္။ သူတို႔ခံပစ္ထားမယ္တဲ့။ ရန္သူေတြ ရြာထဲမေရာက္ခင္ အျမန္ေျပးျပီး၊ ------ ရြာမွာ ေစာင့္ေနပါတဲ့။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာထဲက ခ်က္ခ်င္းထြက္မွ ျဖစ္မယ္"

ခင္ပြန္းသည္ ရဲေဘာ္ဘသိုက္အတြက္ စိုးရိမ္သြားမိေသာ္လည္း၊ ေစာဒကမတက္မိေတာ့။ သူမ၏ ခင္ပြန္းသည္သည္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔အနစ္နာခံတတ္သည့္ တပ္မွဴးေကာင္းတေယာက္။ စစ္ေျမ ျပင္တြင္ တပ္မွဴး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္သာ အတည္ျဖစ္သည္မို႔ သားငယ္ေလးကိုပိုက္၍ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။ ခ်ိန္းထားသည့္ေနရာတြင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာေစာင့္ေပမယ့္ ကိုဘသိုက္တို႔ ေရာက္မလာခဲ့။ ရန္သူတပ္မ်ား ေတာင္ယာမက်န္ ရြာဖုန္းဆိုးမ်ားကိုပါ ပိုက္စိပ္ တိုက္ေနျခင္း၊ ပင္မတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ အခ်ိန္မွီ ပူးေပါင္းရန္လိုအပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရြာမွ ရင္းႏွီးသူ မိသားစုထံတြင္ သားေလးအား ခဏအပ္ႏွံ၍ ေရွ႕ခရီးဆက္ရသည္။

သိပ္မၾကာလိုက္။ ပင္မတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ေပါင္းမိျပီးေနာက္ပိုင္း ခ်စ္ခင္ပြန္းသည္တို႔၏ အျဖစ္ဆိုးကို ရင္နင့္ဖြယ္ ၾကားခဲ့ရသည္။ အဆမတန္အင္အားၾကီးမားသည့္ ရန္သူ႔တပ္မ်ားအား ခုခံေခ်မွဳန္း ရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္စြာ က်ဆံုးခဲ့ၾကေလျပီ။ ရန္သူ႔တပ္မ်ား၀ိုင္းကာ လက္နက္ခ်ခိုင္းသည့္ ၾကားမွ ဒူးမေထာက္၊ အညံ့မခံခဲ့။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ လက္နက္ကို စြဲကိုင္ကာ တိုက္ပြဲဝင္သြား ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္ရဲ၊ ေသရဲခဲ့ၾကသည္။

လံုျခံဳေရးအေျခအေန အတန္ငယ္ စိတ္ခ်ရေတာ့ သားေလးအား ခဏထားခဲ့သည့္ ----ရြာသို႔ သူမ ျပန္ဝင္သည္။ မ်ိဳးဆက္သစ္သားငယ္ေလးအား သူ႔ဖခင္ကဲ့သို႔ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသား ေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာျဖင့္ ရြာသို႔ ေရာက္စဥ္မွာပင္ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းျပီမွန္ သိလိုက္ရျပန္သည္။ ေနဝင္း၏ ဖက္ဆစ္ေၾကးစားစစ္တပ္မ်ား ကမ္းကုန္ေအာင္ ရမ္းကားသြားခဲ့ျပန္ေလျပီ။ ရြာကို မီးရွိဳ႕႐ံုမက ရြာသူရြာသားအမ်ားအျပားကိုပင္ ႐ိုက္ႏွက္ညႇဥ္းပန္းခဲ့ၾကသည္။ မည္သူမွ်ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ခဲ့ၾက။ ကေလးငယ္ကို လံုျခံဳေသာ ေနရာတြင္ ဖြက္ထားခဲ့ၾကသည္။ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားအား ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ကာ အိုးအိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးလိုက္လွ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ကို ႐ိုက္ခ်ိဳးႏိုင္ မည္ဟု ယုတ္မာစြာ ယူဆထားသည့္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ ျပယုဂ္ကို နာက်ည္းဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရ သည္။

ေၾကးစားတပ္မ်ား ရြာမွထြက္သြားျပီးေနာက္ပိုင္း အေျခအေနကို စိတ္မခ်သည္ႏွင့္ သူမကေလး အား ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ မိသားစုသည္ ပင္းတယေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေၾကာင္း ၾကားသိရျပန္သည္။ ေၾကးစားတပ္အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္၍ ရြာအမည္အား ေျပာမထားခဲ့။ ကေလးအား လူျဖစ္ေအာင္ေမြး၍ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူမထံသို႔ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ပို႔ေပးမည္ဆိုေသာ စကားတခြန္းကိုသာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူမ ရင္ကြဲနာက်ရျပန္သည္။ ဤသို႔ေသာ စစ္မက္ကာလတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၏ေစတနာကိုလဲ သူမ သေဘာေပါက္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ေသြးေလးကို ရင္အုပ္မကြာ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သည္ကေတာ့ မိခင္တိုင္း၏ ေမတၱာပင္ မဟုတ္ပါလား။ ႏို႔အံုေတြ တင္းလာသည့္အခါတိုင္း မိခင္ႏို႔ခ်ိဳ တစက္မွ မစို႔လိုက္ရ သည့္ သားငယ္ေလးအတြက္ မ်က္ရည္အတန္တန္ က်ခဲ့ရသည္ပဲေလ။

(၃)

အခ်ိန္ကား (၁၉၈၂)။
ေနရာကား ေပြးလွျမိဳ႕။

ေပြးလွျမိဳ႕သည္ ပင္းတယနယ္ထဲမွ ျဖစ္ျပီး၊ ဓႏုတိုင္းရင္းသားအမ်ားစု ေနထိုင္သည့္ ျမိဳ႕ျဖစ္ သည္။ တိုက္နယ္ေဆး႐ံုငယ္တခုရွိျပီး၊ ငါးရက္တေစ်းရွိသည့္ ျမိဳ႕ငယ္ေလးျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ (၁၉၇၉) ပန္ဆန္းတိုးခ်ဲ႕ဗဟိုအစည္းအေဝးမွ အသစ္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာ အလယ္ပိုင္းဗဟိုဌာနခြဲ နယ္ေျမတြင္ ပါဝင္သည္။

ခင္ပြန္းသည္ဆံုး၊ သားလည္းေပ်ာက္အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ပြားျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ေရရွည္ပူေဆြး ဖို႔ သူမမွာ အခ်ိန္မရခဲ့။ ေနဝင္းေၾကးစားတပ္၏ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲမ်ားစြာ ရင္ဆိုင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ရသည္။ အေရွ႕ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ (ရပခ)တိုင္းမွဴး ဗိုလ္သန္းတင္၏ မိုးလံုးဟိန္းစစ္ဆင္ေရး၊ ဂဠဳန္စစ္ဆင္ေရးမ်ားကို ၾကံ့ၾက့ံခံ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ (၁၉၇၁)တြင္ ဖြဲ႕စည္းေသာ (၁၀၈)စစ္ေဒသ ၏ လူထုစည္း႐ံုးေရးမ်ားတြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထိုမွတဖန္ (၁၀၈)စစ္ေဒသ ႏွင့္ (၆၈၃)တပ္မဟာနယ္ေျမမွ ေကဒါမ်ားႏွင့္ ပါတီဝင္မ်ားပါဝင္သည့္ အလယ္ပိုင္းဗဟိုဌာနခြဲကို ဖြဲ႔စည္းျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း ပါတီမွေပးအပ္ေသာ တာဝန္မ်ားကို အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ေက်ပြန္ ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ အလုပ္တာဝန္မ်ားႏွင့္ ပိေန၍ နာက်င္ခဲ့ရေသာ ရင္ထဲမွ ဒဏ္ရာ မ်ားက အကင္းေသစ ျပဳေနခဲ့ပါျပီ။ ထိုဒဏ္ရာမ်ားကို အသစ္တဖန္တူးဆြေစခဲ့သည္ကား --- ။

ထံုးစံအတိုင္း ေပြးလွေစ်းေန႔သည္ ေစ်းသြားေစ်းလာမ်ားျဖင့္ စည္ကားလို႔ေနသည္။ ငါးရက္ တေစ်းမို႔ နီးစပ္ရာနယ္ေပါင္းစံုမွ ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္မ်ားျဖင့္ ျပည္႔လွ်ံေနသည္။ တာဝန္ႏွင့္ ရြာထဲျမိဳ႕ထဲဝင္လွ်င္ ထိုလိုေန႔မ်ိဳးကို သူမေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိသည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ကံၾကမၼာက ဖန္တီးလာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာသူကို သူမ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

“ဦးခြန္သိန္း၊ ဦးခြန္သိန္း၊ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"

ဓႏုတိုင္းရင္းသူတေယာက္လို ႐ုပ္ဖ်က္ထားသည့္ သူမကို ထိုသူက မမွတ္မိ။

“ကၽြန္မ မျမၾကည္ပါ။ ဟို ... ကၽြန္မကေလးေလးေလ၊ ဦးခြန္သိန္းတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ"

ထိုသူက ေဘးဘီဝဲယာကိုၾကည့္သည္။

“ဒီမွာေျပာလို႔မေကာင္းဘူး။ အိမ္ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား"

သားေဇာေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရးကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္မိ။ ထိုသူေခၚရာသို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ျဖစ္ သြားသည္။

“သား၊ သားေလးေကာဟင္ .... "


အိမ္သို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမာတေကာေမးမိသည္။ အခုဆိုသားေလးလဲ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ရွိေနေလာက္ျပီ။ အိမ္ေထာင္ရက္သားမ်ား က်ေနျပီလား။ ကေလးငယ္ေလးသာ ရွိေနရင္ေတာ့ ေျမးေလးကိုပါ ေတြ႕ရခ်ည္ရဲ႕ဟုပင္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိသည္။ တခ်ိန္က အမာခံျဖစ္ခဲ့သူ တေယာက္လက္တြင္ ၾကီးျပင္းလာေသာ သူမ၏သားထံတြင္ ေတာ္လွန္ေရးအသိႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ တို႔ ရွိေနမည္မလြဲ။ သားကို အေျခစိုက္ေဒသသို႔ ေခၚသြားရမည္။ ေတာ္လွန္ေရး၏ မ်ိဳးဆက္သစ္ တေယာက္အျဖစ္ လမ္းညႊန္ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမည္။

သူမ၏ လတ္တေလာစိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္တို႔သည္ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ ငံု႔ထားေသာ ထိုသူ၏ အျပဳအမူတို႔ေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။

“သားေလး၊ သားေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။ သက္ဆိုးမရွည္ဘူးလား"

ဦးခြန္သိန္းက ေခါင္းကို ရမ္းသည္။

“ဦးခြန္သိန္း။ ကၽြန္မကို အျဖစ္မွန္ေျပာျပပါ။ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား တေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာ ခါးသီးနာက်ည္းဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနစျမဲ ဆိုတာကို ကၽြန္မ နားလည္တယ္“

“သက္ဆိုးမရွည္ရင္ေတာင္ ေကာင္းဦးမယ္ဗ်ာ။ အခုေတာ့ --- "

ဦးခြန္သိန္း၏ ေတာက္ေခါက္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္။ ဘာမွန္းမသိ၍ သူမမွာ အသက္ပင္မရွဴမိ။

“ေနဦး။ က်ဳပ္ျပမယ္"

ဦးခြန္သိန္းက အိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္၍ ပတ္စ္ပို႔ဒ္ဓာတ္ပံုေလးတပံုအား ယူလာျပသည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ ေၾကးစား စစ္ယူေဖာင္း၊ ပခံုးတြင္ ၾကယ္ႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ လူငယ္သည္ ဝင့္ထည္စြာ ၿပဳံးေနေလသည္။ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ရဲသည္ဟု မွတ္ယူထားေသာ သူမသည္ ထိုပံုကို ေတြ႔လိုက္ရေသာအခါတြင္ ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ နင့္ကနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖေအတူသား။ သို႔ေပမယ့္ ဖေအ ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ သစၥာတရားလမ္းမေပၚတြင္ ေရာက္ေနသူမဟုတ္ဘဲ ဖေအကိုသတ္ခဲ့သည့္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ အမိုက္ေမွာင္ လမ္းေပၚတြင္ ေရာက္ေနေလျပီ။

“က်ဳပ္အျပစ္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ၾကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ“

ဦးခြန္သိန္း၏ ဆို႔နင့္ေနေသာ စကားသံကိုၾကားရေတာ့မွ ဓာတ္ပံုကို စိုက္ၾကည့္ျပီး အေသေကာင္ တေယာက္လို ျငိမ္ေနေသာ သူမ သတိဝင္လာသည္။

“ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲရွင္၊ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ကၽြန္မကို ေျပာျပေပးပါ“

“ဖက္ဆစ္ေနဝင္းတပ္ေတြ ရြာထဲ၀င္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ကေလးကို လံုျခံဳတဲ့ေနရာမွာ ဖြက္ထား ခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ယုတ္မာတယ္။ တရြာလံုးကို ႐ိုက္ႏွက္၊ မီးတင္ရွိဳ႕ျပီး ျပန္မထြက္ခင္မွာ ၾကိမ္းသြားတာက သူပုန္႔ေသြးကို အရွင္မထားဘူး။ ေတြ႔တာနဲ႔ မီးပံုထဲ ပစ္ခ်မယ္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔လဲ လန္႔ျပီး ေျပးခဲ့ၾကတာ။ ကေလးေလးကို မေသေစခ်င္ဘူးေလ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီနယ္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပင္ က်ဳပ္မိန္းမက ေကာက္ခါငင္ခါ ဆံုးတယ္။ က်ဳပ္က ပန္းနာရင္ၾကပ္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ပင္းတယေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတဲ့ ဆရာေလး ေဒါက္တာခင္ေမာင္ေအးက ကေလး ကို ေမြးစားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကေလးအနာဂတ္အတြက္ သူနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ သူ ေတာင္ၾကီး ေျပာင္းေတာ့ တပါတည္းပါသြားတယ္။ က်ဳပ္ျပန္ေတြ႔ရတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက စစ္ေက်ာင္းဆင္း ျပီးေနျပီ။ က်ဳပ္ကို လာကန္ေတာ့သြားတယ္။ က်ဳပ္ေလ - က်ဳပ္ အားလံုးေကာင္းဖို႔ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ က်ဳပ္ေစတနာက အဆိပ္ပင္ကို ေရေလာင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားျပီ“

ေယာကၤ်ားရင့္မာၾကီးတေယာက္၏ ယူၾကံဳးမရ ငိုေၾကြးေနသံကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားရသည္။ သူမ စိတ္တို႔သည္လည္း ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အဖိုးတန္ ေသာ လူငယ္ေလးေတြသည္ ေၾကးစားစစ္တပ္၏ အေစအပါး၊ လူသတ္သမားမ်ား ဘဝသို႔ သက္ဆင္းေနရသည္ကို ေတြးမိတိုင္း ႏွေျမာတသျဖစ္ခဲ့ရသူ၊ သူမသည္ ယခုေတာ့ ဝမ္းႏွင့္လြယ္ ေမြးခဲ့ရေသာ ေၾကးစားစစ္ဗိုလ္ေလး၏ မိခင္ဘဝ ေရာက္ေနရပါပေကာလား။

“သူ႔နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

“စစ္ေအာင္၊ ဗိုလ္စစ္ေအာင္တဲ့"

“ကၽြန္မ ဒီဓာတ္ပံုေလး ယူသြားမယ္ေနာ္၊ ခြင့္ျပဳေပးပါ"

“ယူသြားပါ၊ က်ဳပ္ ဒါပဲေပးလိုက္ႏိုင္ေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္းဘူး၊ က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ"

“ရပါတယ္၊ ေခတ္စနစ္ဆိုးရဲ႕ေအာက္မွာ ဒီလိုေတြျဖစ္တတ္တာ အမ်ားၾကီးပါ၊ ကၽြန္မသြားမယ္"

ခံစားခ်က္ကို တာဝန္ဆိုေသာအသိႏွင့္ ထိန္းရင္း သူမဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းေပၚသို႔ ျပန္ခဲ့ ရေလသည္။

(၄)

အခ်ိန္ကား (၁၉၈၃) ခု။
ေနရာကား နန္႔လန္နယ္။

အလုပ္ကိစၥတခုျဖင့္ နန္႔လန္နယ္အတြင္းမွ ရြာငယ္တခုသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ နန္႔လန္ျမိဳ႕အေျခ စိုက္ စစ္တပ္၏ စစ္ေၾကာင္းမ်ား နယ္ေျမတြင္းရွိေေနေပမယ့္ အနီးအနားမွ ရြာတရြာတြင္ မိမိတို႔ တပ္စုတစုရွိေနသည္မို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ပင္ တေယာက္တည္းထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပန္ခါနီး ရြာလူၾကီးမိသားစုမွ ထမင္းစားအတင္းေခၚေနသျဖင့္ ေခတၱ ဝင္ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေျပာက္က်ား စစ္ေဒသ၊ လွဳပ္ရွားနယ္ေျမတြင္ လူထုမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္မွဳသည္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အေရးပါလွသည္။

အခ်ိန္အားျဖင့္ သိပ္မၾကာလိုက္။ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ မသကၤာဖြယ္ရာ အသံတခ်ဳိ႕ၾကားရသည္မို႔ ပါလာ သည့္ ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ရသည္။ အေျခအေနကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ရန္သူမ်ား ဝိုင္းထား သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခုခံျပီး ခုန္ခ်ထြက္ေျပးလွ်င္ေတာ့ လြတ္ခ်င္လြတ္ႏိုင္မည္။ ေသနတ္သံ ၾကားသည္ႏွင့္ ----ရြာအနီး ေတာင္ယာတဲမ်ားတြင္ အေျခစိုက္ထားေသာ တပ္စုက ခ်က္ခ်င္း လိုက္လာလိမ့္မည္။

ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေသနတ္ကို ေမာင္းတင္စဥ္ခဏ။ အလို ---ဘာသံပါလိမ့္။ ငိုသံ။ ကေလး ငယ္တေယာက္၏ ငိုရွိဳက္သံ။ ရြာလူၾကီး ဇနီးက ကေလးငယ္၏ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ထား သည္မို႔ ဝူးဝူးဝါးဝါး ျဖစ္ေနသည္။ သူမ ေသနတ္ေျပာင္းက ေအာက္သို႔ ငိုက္သြားသည္။ ေၾကးစား စစ္တပ္သည္ လူစိတ္ကင္းမဲ့ေနေသာ တပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚတြင္ ကေလးငယ္တေယာက္ရွိေနသည္ကို ဂ႐ုစိုက္မည္မဟုတ္။ သူမ စပစ္သည္ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားက တဲထဲသို႔ တရေဟာ ဝင္လာ လိမ့္မည္။ သူမလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ေပမယ့္ သနားစဖြယ္ ကေလးငယ္ႏွင့္ မိသားစုတခု အသက္ဆံုးရလိမ့္မည္။ ထိုရြာလူၾကီးမိသားစုသည္ ေတာ္လွန္ေရးကာလတေလွ်ာက္တြင္ သူမ တို႔အား ကူညီအားေပးခဲ့သည့္ သူရဲေကာင္း ျပည္သူမ်ားျဖစ္သည္။

ေသနတ္တခ်က္မွမေဖာက္ဘဲ အသာတၾကည္ပင္ သူမ အဖမ္းခံလိုက္ပါသည္။ ရြာတြင္းတြင္ စစ္တပ္ သတင္းေပးတေယာက္ေယာက္ရွိႏိုင္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို သူမ ေပါ့ေလ်ာ့စြာ သတိ မျပဳခဲ့မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

အဖမ္းခံျခင္းသာျဖစ္သည္။ လက္နက္ခ်ျခင္းမဟုတ္။ ဒါကို သူတို႔သိေအာင္ သူမ ေျပာရသည္။ ရြာသားမ်ားေရွ႕တြင္ လူမဆန္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္း႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ျခင္းကို ခံရသည္။ အသား နာသည္ထက္ ရင္ထဲတြင္ ပိုနာရသည္က သူမအား ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ကာ ခြဲ႐ံုးအေျခစိုက္ေနရာကို ေမးေနေသာ စစ္ေၾကာင္းမွ အရာရွိသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေက်ာ္က သူမေမြးဖြားထားခဲ့ေသာ သူမ၏ သားရတနာ ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းပင္။

"ဗိုလ္ၾကီး၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဒီဘက္ကို ဆင္းလာတယ္ သတင္းရတယ္"

“ရြာထဲမွာ ၾကာလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ဒါ သူတို႔နယ္ေျမ၊ နန္႔လန္တပ္ကို ခ်က္ခ်င္းသတင္းပို႔၊ စစ္ကူေတာင္း၊ ဆုတ္ဖို႔ျပင္ေတာ့"

“သူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"

“ကြန္ျမဴနစ္မ၊ ေခါင္း သိပ္မာတယ္၊ ရွင္းပစ္လိုက္၊ ေနဦး၊ ငါပစ္မယ္"

ေသြးအိုင္မ်ားၾကားတြင္ လဲေနေသာ သူမ ရွိသမွ်အားကို စုစည္း၍ ေခါင္းေထာင္ရသည္။ သားေလး မည္မွ်ရက္စက္ယုတ္မာေနသည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမသတ္ေသာ သားအျဖစ္ ဘဝသံသရာ အဆက္ဆက္ ငရဲခံရမည္ကို သူမ မလိုလား။

“သားမပစ္နဲ႔၊ မွားမယ္၊ မပစ္နဲ႔"

သားေလး၏ ေျပာင္းဝကို ေရွာင္ရင္း အနီးမွ စစ္သည္တေယာက္၏ ေျပာင္းဝသို႔ ေျပးအဝင္၊ ထိုစစ္သည္ကလဲ အလန္႔တၾကား ေသနတ္ေမာင္းခလုတ္ကို ဆြဲအျဖဳတ္။

ထြက္ေပၚလာေသာ ေသနတ္သံႏွင့္အတူ သူမ ေခြက်သြားသည္။ အေမွာင္အတိ ဖုံးသြားသည္က သူမ၏ ေနာက္ဆံုးအသိ။

ေနာက္ဆက္တြဲ -

အကယ္၍မ်ား သူ႔ကိုသားဟုေခၚကာ နီးရာေသနတ္ေျပာင္းဝသို႔ တိုးဝင္အေသခံသြားေသာ၊ သူ႔အေခၚ ကြန္ျမဴနစ္မတေယာက္၏ အတြင္းခံအက်ႌထဲမွ ဓာတ္ပံုတပံုကိုသာ ဗိုလ္စစ္ေအာင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့မည္ဆိုပါက ---------- ။

(မွတ္ခ်က္။ ။သမိုင္းေနာက္ခံအခ်က္အလက္မ်ားအား ရဲေဘာ္ခင္ညိဳ၏ “၄၉-ေတာ္လွန္ေရး မ်ိဳးဆက္ တဦး၏ ဘ၀၏ဝဒိုင္ယာရီ" ႏွင့္ ဗိုလ္သန္းတင္၏ “စစ္ဆင္ေရးျပီး စစ္ဆင္ေရး“ စာအုပ္မ်ားအား ရည္ညႊန္း ကိုးကားပါသည္။ ေမြးရပ္ဌာေန၊ ရွမ္းေမာေျမမွ၊ ယမ္းေငြ႕က်ည္ဆံ၊ ေသနတ္သံမ်ားၾကားတြင္ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ က်ဆံုးသြားၾကေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအားလံုးအား ဂုဏ္ယူစြာ ဦးညႊတ္ပါ၏။)

ခင္မမမ်ဳိး

http://www.yoma3.org/

မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ Burmese brides for sale

မယားေရာင္းရန္ ရွိသည္ (သတင္းေဆာင္းပါး)
ေဝယံ
တနလၤာေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၇ ၂၀၀၈။

ေရႊလီ။ ။ ပါးစပ္က ကြမ္းတၿမဳိ႕ၿမဳိ႕ဝါးတတ္သူ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္အရြယ္ မျဖဴဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ေရႊလီၿမ့ဳိမွာရွိတဲ့ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်က္မိေနပါၿပီ။

သို႔ေပမယ့္ သူဟာ လူကုန္ကူးသူ တေယာက္ဆိုတာေတာ့ သူ ေပ်ာက္သြားၿပီး ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဗူးေပၚသလို ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ သံလ်င္သူေလး မဝါဝါကို မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ဓားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ထိုးသတ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈမွာ တရားခံေတြအျဖစ္ သူတို႔ကို တ႐ုတ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

သံလ်င္ဇာတိဘြား မျဖဴဟာ ခင္ပြန္းသည္ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ သားႏွစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမဝမ္းကဲြ ေတာ္စပ္သူ လင္မယားႏွစ္ဦးနဲ႔ ေရႊလီမွာ အေျခခ်လာတာ ၂ ႏွစ္နီးပါးပဲ ရွိပါေသးတယ္။

မဝါဝါကို ပီကင္းၿမ့ဳိနားမွာရိွတဲ့ ဆန္းတုန္းျပည္နယ္က တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ရဲ့ လက္ထဲကို ယြမ္ေငြ ၂ ေသာင္းနဲ႔ ေရာင္းစားခဲ့တာပါ။ ဝယ္လက္တ႐ုတ္က ေငြကို အျပည့္မေခ်ေသးဘဲ စရံအျဖစ္ ယြမ္ ၆ဝဝဝ ေပးပါတယ္။ ေရာင္းစားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဝါဝါဟာ တ႐ုတ္လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရာမွာ ဒီလဆန္းပိုင္းမွာ ေရႊလီကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။

အားကိုးရာမယ့္ ဝါဝါဟာ သူ႔ကို ေရာင္းစားလိုက္တဲ့ ကိုေက်ာ္ထြန္းနဲ႔ မျဖဴတို႔ဆီမွာပဲ မွီခိုေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မျဖဴတို႔အတြက္ေတာ့ ေရာင္းကုန္ျပန္ရတာေပါ့၊ ေနာက္ထပ္ တ႐ုတ္တေယာက္ လက္ထဲကို ေရာင္းဖို႔ ထပ္ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ ဝါဝါကေတာ့ ဒီတခါ အျပင္းအထန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္လည္း ပြဲဆိုင္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ဆီက ေငြတခ်ဳိ႔ ယူထားၿပီးလို႔ ဝါဝါကို မရအရေခၚရဖို႔ ၾကိဳးစားပါေတာ့တယ္။

အခင္းျဖစ္ပြားမယ့္ေန႔ ညေနပိုင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္မွာ ေရႊလီကေန မိုင္အနည္းငယ္ေဝးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နမ့္ခမ္းၿမ့ဳိဘက္ သြားရာလမ္းအတိုင္း အငွားကားတစီးနဲ႔ ဝါဝါကို တင္ေခၚသြားပါတယ္။ ေခၚသြားသူေတြက လူပြဲစား မိသားစုဝင္ အားလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္သြားရတဲ့ ျမန္မာပိုင္ မန္႔ဟီး႐ိုးရြာဘက္အေရာက္ လယ္ကြင္းေဘးတေနရာမွာ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။

"သူတို႔ ဒီကေန စသြားကတည္းက ဘီယာေတြ ေသာက္သြားၾကတာ။ မန္႔ဟီး႐ိုးတဝိုက္က လယ္ကြင္းေတြေဘးမွာ ဆင္းၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေခၚသြားၾကတာ။ အဲဒီမွာ ေက်ာ္စြာကစၿပီး မုဒိန္းက်င့္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ က်င့္ၿပီးတာနဲ႔ ဘိုဘိုက ဓားနဲ႔ စထိုးတယ္။ ဓားဒဏ္ရာ ၅ ခ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ေသဆံုးသြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အေလာင္းကို ေရေျမာင္းေဘးမွာ ပစ္ထားလိုက္တယ္" လို႔ အမႈေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ကူညီခဲ့သူ ျမန္မာတဦးက ေျပာပါတယ္။

အခင္္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာ ေဒသခံ ရွမ္းရြာသားေတြက ဝါဝါရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေတြ႔ရာကေန တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြဆီ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္မွေတာ့ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ လူေမွာင္ခုိဂိုဏ္းကို တစတစ ေျခရာခံရင္း ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

အခင္းျဖစ္ၿပီးစမွာ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ လူသတ္မႈ ကြင္းဆက္ကို မေဖာ္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ နာမည္ရွိေနတဲ့ လူဆိုး စာရင္းဝင္ေတြကိုပဲ လိုက္ဖမ္းေနခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မျဖဴတို႔ လင္မယား ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ ေရႊေရႊ ဆိုသူေလးဟာ ေရႊလီကို ထြက္ေျပး လာျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေဒသခံျမန္မာတခ်ဳိ့က ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးရာကေန ေျခရာေကာက္မိၿပီး မျဖဴတို႔ လူသိုက္ အပါအဝင္ လူကုန္ကူးသူ ၁၂ ေယာက္ကို ဖမ္းဆီး လိုက္ႏုိင္ပါတယ္။

ဝါဝါ့အမႈမွာ တရားခံေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာ လင္မယားနဲ႔ ဘိုဘို၊ ေအာင္သူစုိးတို႔ ၄ ေယာက္ကို တ႐ုတ္ျပည္ တရားဥပေဒအရ ဆက္လက္ အေရးယူဖို႔ ခ်န္ထားပါတယ္။ လူသတ္မႈမွာ မပါဘဲ လူကုန္ကူးသူ ကိုေက်ာ္ထြန္း၊ မျဖဴနဲ႔ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ အပါအဝင္ တရားခံ ၈ ေယာက္ကိုေတာ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီကို ဒီလ ၁၄ ရက္ေန႔ကပဲ လဲႊေျပာင္းေပးလိုက္ပါၿပီ။

မူဆယ္အဖဲြ႔ရဲ့ စစ္ခ်က္အရ သူတို႔ ေရာင္းစားခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေပါင္း အေယာက္ ၂ဝ ေလာက္ရိွၿပီလို႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာ စစ္အစိုးရက လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးဆိုင္ရာ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဘက္ လူကုန္ကူးမႈ မႈခင္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြရဲ့ ဘဝလံုျခံဳမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ကာကြယ္ ေပးႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုေတာင္ ထုတ္စရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။

ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဆင္းရဲမြန္းက်ပ္မႈေအာက္မွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ တဝမ္းတခါးအတြက္ ေနရပ္စြန္႔ခြါ သြားလာေနၾကရာမွာ လူပြဲစားေတြ လက္ထဲ က်ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဝါဝါလိုပဲ ဘဝေရာ၊ အသက္ပါ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရိွသလို အသက္ မဆံုး႐ံႈးေပမယ့္ စိတ္ပိုင္း႐ုပ္ပိုင္း လူလံုးမလွေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ မနည္းလွပါဘူး။

အဲဒီထဲမွာ ဒီလ ၂၁ ရက္ေန႔ကမွ တ႐ုတ္ အာဏာပိုင္ေတြက မူဆယ္လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊေပးခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီး ၆ ေယာက္အနက္က မႏၱေလးၿမ့ဳိက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္လည္း ပါဝင္ပါတယ္၊

မူဆယ္ေဒသခံ တေယာက္က "သူတို႔ေတြရဲ့ အသက္ေတြကေတာ့ လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားမယ့္ ၁၈ ႏွစ္ကေန ၂၂ ႏွစ္ၾကား အရြယ္ေလးေတြပါ။ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစု ခံရသလိုပါပဲ။ အလုပ္အကိုင္ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လူပြဲစားေတြက ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ အေခၚခံခဲ့ရတာပါ။ လူပြဲစားေတြကေတာ့ လား႐ႈိး ရပ္ကြက္ ၇ ကပါ။ အခုေတာ့ ဖမ္းမိသြားပါၿပီ။ ကြန္ျပဴတာတတ္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျပဴတာတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ တလ က်ပ္ ၁ သိန္းခဲြ ေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေခၚခဲ့တာပါ" လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။

လား႐ႈိး-သိန္းနီ-ကြမ္းလံု-ခ်င္းေရႊေဟာ္ လမ္းအတိုင္း ေခၚလာၿပီး နယ္စပ္မွာ ယြမ္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ေျမာက္ပိုင္း ဆင္းရဲတဲ့ အန္းေဝးျပည္နယ္က လူဆီ ေရာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီျပည္နယ္မွာ ေနခဲ့ရတာ ၉ လေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္စကေန ၃ လေလာက္အထိ အဲဒီမွာ ကုန္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းသလို တေနရာနဲ႔တေနရာ လွည့္လည္ ေရာင္းစားတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

၃ လေလာက္အၾကာမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝယ္ယူၿပီး ေပါင္းသင္းမယ့္ ဖူးစာရွင္ လင္ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆြံ႔အမ်က္မျမင္၊ ေနာက္တေယာက္က အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္အရြယ္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ တစံုတေယာက္ဆီကေန အကူအညီ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၾကံဳၾကိဳက္သူနဲ႔ပဲ ၆ လေလာက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနထိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတယ္။

ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ဌာေနနဲ႔ ေဝးကြာတဲ့ ကမၻာ့ေနရာတခုမွာ မတူညီတဲ့ ရာသီဥတုၾကမ္းတမ္းမႈဒဏ္၊ လူမႈဝန္းက်င္ မတူညီမႈေတြ အပါအဝင္ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဆန္မစားရဘဲ ဂ်ဳံကိုပဲ စားရတဲ့အတြက္ စားေရးေသာက္ေရးကအစ ခက္ခဲစြာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။

အဖိုးအိုအရြယ္ကို လင္လုပ္ ေပါင္းသင္းရတဲ့ သူကေတာ့ အလိုမတူတာေၾကာင့္ ညအိပ္စက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ ႏိွပ္စက္ညဥ္းပန္းတာ ခံရပါတယ္။ ေဆးလိပ္မီးနဲ႔ ေက်ာျပင္တခုလံုးကို အထိုးခံရၿပီး ဦးေခါင္းမွာလည္း အရိုက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာ ၂ ခ်က္ ရိွထားပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္ လွပသူေလးမို႔ လင္လုပ္သူ အဖိုးအိုက မေဖာက္ျပန္ရေလေအာင္ဆိုျပီး ဆံႏြယ္ ၄ ကြက္ၾကားပံုစံ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ အညႇပ္ခံရပါတယ္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ တျခား ေရာင္းစားခံထားရတဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုလည္း ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ မၾကာခင္က က်င္းပခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ အၾကိဳကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္အာဏာပိုင္ေတြက စိစစ္မႈေတြ လုပ္လို႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ေရာက္ေနသူ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁ဝဝ ေက်ာ္ ေတြ႔ရိွခဲ့တဲ့အထဲမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ပါဝင္ခဲ့တာပါ။

အိုလံပစ္ပြဲေတာ္ကာလ စီမံခ်က္ေၾကာင့္ အမိေျမျပန္ရမယ့္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ဖူးက်င့္ျပည္နယ္က တံငါသည္ေတြဆီ ေရာင္းစားခံခဲ့ရတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ၃ဝ ၾကား ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး ၁၈ ေယာက္လည္း နယ္စပ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ကိုလည္း မၾကာခင္မွာပဲ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ လဲႊအပ္ခံရပါမယ္။

သို႔ေပမယ့္လည္း ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ လူကုန္ကူးေရာင္းစားခံရတာကို ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြဆီ ႏိုင္ငံေတာ္က မေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ေငြေရးေၾကးေရး မျပည့္မစံုနဲ႔မို႔ ဒီအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ၿငီးျငဴေနရတယ္လို႔ နီးစပ္သူ ေဒသခံေတြၾကား အေျပာမ်ားၾကပါတယ္။

လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ စားေသာက္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္လို႔ မူဆယ္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီး ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႔က နီးစပ္ရာ ကုန္သည္ေတြဆီ အလွဴခံေနရတာရိွသလို အဝတ္အစား ထုတ္ေပးစရာ မရိွလို႔ဆိုၿပီး ရဲေမေတြရဲ့ ယူနီေဖါင္းေတြ ထုတ္ဝတ္ခိုင္းရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ လမ္းစရိတ္ ေပးစရာမရိွလို႔ မလိုအပ္ဘဲ ႏွစ္ဝက္ေလာက္အထိ ၾကာသြားတာမ်ဳိးလည္း ရိွေနတတ္ျပန္ပါတယ္။

http://www.mizzimaburmese.com/

Burmese brides for sale

by Way Yan
Tuesday, 28 October 2008 20:48

Ruili: Ma Phyu was a familiar figure in the Burmese community of Ruili, China, commonly found passing the time by munching betel along the streets. But then one day she was no longer there, and two weeks afterward the truth was found out – Ma Phyu was part of a human trafficking operation that specialized in selling young Burmese women as brides to Chinese men.

With the arrest of Ma Phyu, in her thirties, and her accomplices, a grizzly story of the trafficking of over twenty young Burmese women to China as forced sexual partners gradually came to light.

Nabbing the human traffickers, it would transpire, was linked to a rape and murder case a Chinese police force cracked. About 18-years old and hailing from Syriam, Burma – the same native town as Ma Phyu – Wah Wah was one of the women that Ma Phyu and her gang had sold into slavery.

Wah Wah was sold to a Chinese man living in Sandong, near Beijing, at the price tag of Chinese RMB 20,000 (approximately US$ 2,900). A few weeks later, Wah Wah managed to flee from the clutches of her buyer and made her way back to Ruili earlier this month.

The hapless young lady had nowhere else to go but to return back to her perpetrators, and Ma Phyu was happy when her commodity arrived back in her hands for resale. However, when she tried to sell her to another Chinese man, Wah Wah vehemently refused.

But the traffickers, having already struck a deal and received some advance money, tried to force Wah Wah to accept her newest companion.

As dusk fell over Ruili on that fateful day, Wah Wah was taken by taxi along the road to Namkhan, Burma, a few miles away. Accompanying her in the vehicle were several members of the human trafficker's family.

Eventually, they stopped the taxi next to a paddy field beside the highway in the vicinity of Man Heiro, still in Burmese territory and about 20 miles from Ruili.

"Before leaving Ruili, they were drunk with beer. She was taken to a paddy field near the highway. Then Kyaw Swa started raping her. After that, Bo Bo stabbed her repeatedly. She died from five stab wounds. Then her corpse was left in the nearby drainage," recalls a source from the Chinese police investigation team of the incident.

Local Shan people found her corpse the next day and informed Chinese police by phone. At first, Chinese authorities only investigated the local habitual offenders.

But fortunately, another victim of this human trafficking gang, Shwe Shwe, managed to flee from her Chinese buyer and also return to Ruili. She was given assistance by the local Burmese people living there and provided details vital to tracing down the human trafficking gang, leading to the arrest of 12 people, including Ma Phyu.

Of these culprits, Kyaw Swa and his wife, Bo Bo and Aung Thu Soe are still in the hands of Chinese authorities and are to be dealt with in accordance to Chinese law. The remaining eight traffickers, including Kyaw Tun, Ma Phyu and her 13-year old daughter, were transferred to the hands of the Burma's Muse Human Trafficking Prevention Task Force on the 14th of this month.

Yet the existence of the Muse Human Trafficking Prevention Task Force is itself a sad commentary on the current status of the Burmese state.

The government-supported organization, part of a five year human trafficking eradication program, is poorly funded, and locals frequently complain of their ineffectiveness and incompetence in preventing human trafficking, the existence of which is a well known fact among local residents. In contrast, people see and hear of the successes of Chinese authorities in preventing the same crime.

Deprived of adequate funds, the Muse Task Force has to collect money from businessmen to feed victims when they arrive back to their homeland. Moreover, to provide clothing, female colleagues are forced to share their uniforms with the victims. And on occasion, victims have to wait for about six months to accumulate the transport fare necessary for them to get back to their hometowns.

Under the pressure of abject poverty in Burma, young Burmese women become easy and vulnerable targets for traffickers, as many future brides for sale are seeking greener pastures and better economic opportunities by leaving their native homes.

Among the many victims of Ma Phyu and her gang were also two Mandalay University students, who were included in the six victims transferred to Burmese authorities by Chinese authorities on the 21st of this month.

"Most victims are in an age group from18 to 22 years old. They were persuaded and cheated by traffickers through the promise of a good paying job. They cheated educated girls with computer and English language skills by promising them jobs paying 100,000-150,000 kyat per month (approximately US$ 85 to 130)," an eyewitness from Muse said.

The two university students were taken by highway from Lashio to Chinshwehaw and then sold to a Chinese citizen hailing from the province of Anhui in northern China at the price of RMB 20,000. They proceeded to change hands from one owner to another like a common commodity for about three months.

After three months, a bridegroom was sent for each of them; one a mute and blind and the other over 60 years old. They had no choice and could not expect help from any quarters. They had to spend a total of about six miserable months with these husbands.

Both faced a lot of hardships in living with their husbands in a place that experiences harsh weather and maintains a different social environment with a different staple of food – flour instead of rice.

The one who had to sleep with the elderly groom was persecuted every night for not giving her consent to consummate the relationship. The old man burnt her entire back with a cigarette and injured her head in two places. Moreover, this old groom defaced her by cutting her hair in a bad way.

Yet the removal of Ma Phyu and company from the scene does not spell the end to human trafficking at the Ruili border crossing, let alone to other avenues through which traffickers ply their trade.

Amid the tight pre-Olympic security clampdown, Chinese authorities discovered over 100 Burmese human trafficking victims; among whom were the two university students.

The pre-Olympic security screening also identified and rescued 18 Burmese women from 18 to 30 years of age who were sold to fishermen in Fujian Province. These 18 ladies have also now arrived back on the Burmese border and will shortly be transferred to the Muse Human Trafficking Prevention Task Force.

But, just how long the recent returnees to the border will have to remain there before finding their way home is unfortunately just one of the many questions that remain hanging and unanswered regarding the continued trafficking of Burmese women.

http://www.mizzima.com/