သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ သူထိုင္ေနက် ဆိုင္အဝင္ဝ စားပြဲပုပုေလးမွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းပင္ သူ႔ကိုျမင္ေသာ စားပြဲထိုးေလးထံမွ ႐ွယ္က်ဆိမ့္ဝမ္း ဟူေသာ အသံက သူ႔ထံ လြင့္ပ်ံလာေလသည္။ လန္ဒန္တပြဲကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေကာင္တာသို႔ သြားယူလိုက္ပါသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ သူဆိုင္ေရာက္တာ နည္းနည္းေစာသည္။ ေစာသည္ဆိုတာက သူ႔အတြက္ သူ ေျပာျခင္း၊ တကယ္က ၁၀ နာရီထိုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ လန္ဒန္တလိပ္ကို မီးညိွရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ နံေဘး႐ွိ စာအုပ္ဆိုင္သို႔ သူ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဂ်ာနယ္ေတြက တိုးလို႔တြဲေလာင္း။ တေစာင္ေလာက္ ဝယ္ဦးမွဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ ထမည္လုပ္ၿပီးမွ ဒီသတင္းေတြ ပါပဲေလ အလကား ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ျပန္ထိုင္သည္။
လက္ဖက္ရည္ပင္ အေငြ႔ ေသသြားခဲ့ၿပီ။ သူ မေသာက္ျဖစ္ေသး။ လမ္းတဖက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ႐ွိေသာ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းသို႔ သူ ေတြေတြေငးေငး ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကမ္းေျခ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက ထီးထီးမားမား။ ဆိုင္ေ႐ွ႕႐ွိ ဗာဒံပင္ထံ သူ႔အၾကည့္ ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ အုတ္ခံုေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ က်ားထိုးလ်က္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့ နီေရာ္ေရာ္ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ ႐ြက္ေျခာက္မ်ားက ပ်ံ႕က်ဲေနသည္။ အုတ္ခံုေဘးတြင္ေတာ့ ….. လက္ထဲတြင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကေလးႏွင့္ …. သူျမင္ေနက် ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ခဏေနေတာ့ ေကာင္မေလးက လမ္းကိုကူး၍ သူထိုင္ေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔ စားပြဲနားေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို လွစ္ခနဲ ျပံဳးျပသည္။ သူ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ စားပြဲေဘး တိုက္ေလွကားရင္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မေရမရာ မ်က္ႏွာထားေလးႏွင့္ ေနာက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္သည္။ ေနာက္မွ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်လိုက္ဟန္ျဖင့္ အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ လူတေယာက္ လမ္းတဖက္မွ ကူးလာၿပီး ေကာင္မေလးေနာက္သို႔ လိုက္တက္သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ အေပၚထပ္ ညာဘက္အခန္း။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သက္တမ္း႐ွိၿပီျဖစ္ေသာ တည္းခိုခန္း ကေလးသို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ သူ ထပ္ေတြ႔ရမည့္ ျမင္ကြင္းေတြကိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေဟာင္းတခုကို ၾကည့္ေနရသလို သူ႔စိတ္ထဲ ျမင္ေနမိသည္။
နာရီဝက္ သို႔မဟုတ္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေကာင္မေလး ျပန္ဆင္းလာလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ၅ မိနစ္မွ် ၾကာလွ်င္ ခုနက တက္သြားေသာသူ ျပန္ဆင္းလာမည္။ လက္ထဲတြင္ တစ္႐ႈး တာဝါတခုကို ကိုင္ထားလိမ့္မည္။ စီးကရက္တလိပ္လည္း ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ေနလိမ့္မည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ ဆက္ထုိင္လိုစိတ္ မ႐ွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ႏွင့္ လန္ဒန္ႏွစ္လိပ္စာ ပိုက္ဆံကို ပန္းကန္ျပားႏွင့္ ဖိ၍ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။ “ဘယ္လိုမွ အသက္႐ွဴ မဝဘူး” တဲ့ …. သူ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ဆီက ခင္ဘုဏ္း၏ သီခ်င္းသံက ေနာက္တြင္ လြင့္ပ်ံက်န္ေနခဲ့ေလသည္။
စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ သူ ထိုင္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းက ၁၀ ႏွစ္ ႐ွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၆ ေလာက္ကတည္းက၊ ဆိုင္ဖြင့္စကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အိမ္ႏွင့္ နီးသည္တေၾကာင္း၊ ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္း ဖြင့္သည္တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ ပံုမွန္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူ ထိုင္စက တခြက္ ၁၀ လက္ဖက္ရည္သည္ပင္ ယခု တခြက္ ၂၀၀ ။ ယခင္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းမေရာက္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က စၿပီး သူ တေန႔ သံုးခါ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ နံနက္၊ ေန႔လယ္၊ ည၊ သည္မွာပင္ သူ တသက္လံုး ေနထိုင္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္၏ ျမင္ကြင္းအသစ္ တခုကို သူ စေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က မန္းသီရိတြင္ သူ ေခြ ဝင္ဝယ္မိသည္။ သူ ေခြဝယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရန္ လမ္းကူးမည္ အလုပ္တြင္ သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူ႔ကို တစံုတရာ လွမ္းေျပာသည္။ “သြားမလား” ဟု သူ ၾကားမိလိုက္သည္ ထင္သည္။ သူ တအံ့တၾသ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထို အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာ မိေတာ့ဘဲ လမ္းကူး၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။
လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ဆိုင္႐ွင္ ဆရာေက်ာင္း (သူေပးထားေသာ အမည္ျဖစ္ပါသည္)ႏွင့္ ေစာေစာကအေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာေက်ာင္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။ မင္းကလည္း ခုမွသိလား၊ ပစၥည္းေတြ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနတာျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိေတာ့မယ္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္ေလာက္ ႐ွိတယ္ဟုလည္း လမ္းတဖက္ဆီ ေမးေငါ႔ျပသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ သတိထားမိေလသည္။ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနသူမ်ားၾကားတြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား။ အမ်ားစုက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ အသက္ႀကီးၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ထီးႏွင့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ကေလးမ်ားကို ကိုင္သူကိုင္ထားၾကသည္။ ဝတ္ထား စားထားသည္ကေတာ့ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး။ ေၾသာ္ … သည္လိုပါလား …။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ထို ျမင္ကြင္းက သူ႔အတြက္ ႐ိုးသြားခဲ့သည္။
--------------------------------------
ဟိုယခင္ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္တုန္းကေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ား၏ အဓိက က်င္လည္ က်က္စားရာက ကန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားမွသည္ ၂၀၀၁ ေလာက္အထိ။ သည့္ေရွ႕ပိုင္းတြင္ မည္သို႔ ႐ွိသည္ကိုေတာ့ သူ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာေၾကာင့္ မသိ။ သို႔ေသာ္ သူသိထားသည့္ အတိုင္းအတာတြင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္သည္ နတ္သမီးေလးမ်ား ေမြ႔႕ေလ်ာ္ရာမဟုတ္။ ထိုစဥ္က ေမြ႕ေလ်ာ္ခြင့္ပဲ မျပဳသည္ေတာ့လားေတာ့ မသိ။ ႐ွိေတာ့ ႐ွိသည္၊ ႐ွားသည္ဟု ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က နတ္သမီး ကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရတတ္သည္က ဆူးေလပန္းျခံေလး နားတြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္၊ ေနာက္ ၂၈ လမ္း ၂၉ လမ္းေအာက္ဘက္ ကုန္သည္လမ္းေပၚတြင္။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း ညပိုင္းေလာက္သာ။ ယခုလို ကားဂိတ္ေတြတြင္ က်က္စားျခင္း မ႐ွိသည္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္တြင္ တသက္လံုး ေနလာခဲ့ေသာ သူ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္အေျခအေနက ေမွာက္ေသာခြက္ကို လွန္လိုက္သလို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ စတင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ သူ စေတြ႕သည္ကေတာ့ အထက္က ဆိုခဲ့သလို အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ လမ္း ၄၀ ထိပ္ ကားဂိတ္တြင္ ျဖစ္သည္။ လအေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ခြဲျခားသိလာသည္။ ဒါကလည္း မဆန္း၊ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သည္လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ခြဲ၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ နံနက္ဂိုဏ္းႏွင့္ ညဂိုဏ္းဟု ခြဲေျပာႏိုင္သည္။ ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္း စလံုးတြင္ လူက ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္ဂိုဏ္းက အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ အနည္းငယ္ အေျပာင္းအလဲ ႐ွိသည္။ လာေနက်သူမ်ားအျပင္ အျခား ပ်ံက်မ်ားလည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ နံနက္ဂိုဏ္း၏ အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီသာသာမွ ညေန ၃ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ ညေန ၃ နာရီမွ ည ၁၀ နာရီ ဝန္းက်င္တိုင္။ ဘယ္သူကမွ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ သူတို႔ သြားခ်ိန္ျပန္ခ်ိန္ သူတို႔ဘာသာ ခ်ိန္ကိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သူ ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္တံတားျမိဳ႕နယ္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ႏိုင္သည္က အေနာ္ရထာ လမ္းေပၚ႐ွိ လမ္း ၄၀ ကားဂိတ္တြင္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၃၈ လမ္းထိပ္ ပ်ံက်ေစ်းကေလးမွသည္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းႏွင့္ ၃၉ လမ္းၾကား အပင္ရိပ္ အုတ္ခံုမ်ား႐ွိရာတြင္ ျဖစ္သည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ နတ္သမီးေလးမ်ား၏ ကြန္းခိုရာက သူထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေပၚထပ္ တည္းခိုခန္းကေလး၌၊ ၃၈ လမ္းႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္႐ွိ နတ္သမီးေလးမ်ားကေတာ့ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထဲ ခ်ဳိးဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္း ေတြ႔ရမည့္ တည္းခိုခန္းေလးတြင္။ အဆင္ေျပရာ ေျပေၾကာင္းကို သူတို႔ဘာသာ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
စီခနဲ ၾကားလိုက္ရေသာ လူသံသူသံတို႔ေၾကာင့္ သူ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေကာင္းေနရာက အသံလာရာဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟိုဘက္လမ္းကူး ကားဂိတ္ဆီမွ အမ်ဳိးသမီးတသိုက္ ေျပးလာၾကတာကို သူျမင္ရသည္။ ဦးတည္ရာက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္းဆီသို႔။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ရပ္တန္႔ ေငးေမာေနၾကသည္။ သူ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပးေနသူေတြက နတ္သမီးကေလးမ်ား။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို ျဖတ္၍ ဗိုလ္တေထာင္ ၆ ဘက္ဆီ ဆက္ေျပးသြားၾကသည္။
သည္ေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ေက်ာက္တံတားအပိုင္မွ ဗိုလ္တေထာင္အပိုင္သို႔ ေျပးျခင္း။ သည္ည စီမံခ်က္႐ွိ၍ လိုက္ဖမ္းျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ရဲက နယ္ေက်ာ္၍ မလိုက္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားဂိတ္ဆီမွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သူ မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆိုင္မွထ၍ လမ္းကူးသြားမိသည္။ လူအုပ္ႀကီးအလယ္တြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ႏွစ္ဦး။ ဖမ္းဆီးသူ နယ္ထိန္းႏွင့္ သူ႔ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ မီးသတ္ကို ဒူးတုပ္၍ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ဳိးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အငွားကားတစီးကို တား၍ တင္သည္။ လူစုကြဲေသာ အခ်ိန္တြင္ ၁၀ နာ႐ီ ေက်ာ္ေနခဲ့ေပၿပီ။
-------------------------------------
တရက္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို စစ္တမ္း ေကာက္ၾကည့္ရန္ သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ သူက လူ႔ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြကို စိတ္ဝင္စားသည္။ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို ေစ့ခ်င္ငုခ်င္သည္။ အတိမ္အနက္ အက်ဥ္းအက်ယ္တို႔ကို စူးခ်င္စမ္းခ်င္သည္။ အလင္းအေမွာင္ အမွိန္အေဖ်ာ့ေတြကို ႐ွာခ်င္ေဖြခ်င္သည္။ သည္လိုႏွင့္ တမနက္တြင္ သူ ၿမိဳ႕ထဲတခြင္သို႔ နတ္သမီးကေလးမ်ား ေလ့လာေရး ထြက္မိသည္။ ၁၀ နာရီ သာသာခန္႔။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထလာခ်ိန္။ သူ႔ ခရီးစဥ္ကို လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ စသည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ သည္ ၃၈ လမ္းေစ်းအထိ။ သည္တဝိုက္က နတ္သမီးကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူ အားလံုးလိုလို သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၁၅ ေယာက္ဝန္းက်င္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းကိုျဖတ္၍ ၃၆ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔ သူေရာက္လာသည္။ သည္မွာလည္း ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္။ ဆူးေလဘုရားလမ္းေရာက္ေတာ့ သူ ညာေကြ႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဆီ သြားသည္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ား ေအာက္တြင္လည္း နတ္သမီးကေလးမ်ား။ ၁၄-၅ ေယာက္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ မနက္ပိုင္းကိုေတာ့ သည္မွ်ျဖင့္ သူ အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။
ညေနပိုင္းတြင္ေတာ့ သူ မဟာဗႏၶဳလလမ္းဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ၃၉ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကို သူ ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။ ၃၇ လမ္းထိပ္ ထီ႐ံုးမွသည္ ၃၉ လမ္းထိပ္အထိ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္တို႔တြင္ ေက်ာက္ခ်သူတို႔က ေက်ာက္ခ်လ်က္။ ကားဂိတ္တြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနသူတို႔လည္း မ႐ွား။ ၂၀ ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ ကားဂိတ္ႀကီးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဒါက သူ ေတြ႔မိသေလာက္၊ မေတြ႔မိသည္မ်ားလည္း က်န္ဦးမည္။ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းကလည္း ကြဲဦးမည္။ သူ႕ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ကို သူ စာရင္းခ်ဳပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ စာရင္း ထြက္လာသည္။ သူ႔တိုင္းသူ႔ျပည္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈဘဝသည္ ခြ်တ္ျခံဳက်ေနခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။
---------------------------------
သူ တယ္လီဖုန္း ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး စာတိုက္ႀကီးမွ ထြက္လာေတာ့ ေန႔လယ္ ၂ ခ်က္ခြဲေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မြန္းေဘကရီ ဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း ဖတ္ခ်င္၍ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ လူတို႔ ျပည့္သိပ္လ်က္။ သည္မွာလည္း သူတို႔ကို သူ ေတြ႔မိျပန္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကားဂိတ္႐ွိ နတ္သမီးကေလးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ပို၍ ေတာက္ပသည္။ ႐ုပ္ရည္ ႐ူပကာလည္း သာသည္။ အထက္လႊာဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ အထက္လႊာ နတ္သမီးမ်ား။ သူတို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ စားပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာ တခုတည္းက ဆိုင္အျပင္မွေရာ အတြင္းမွပါ အျပန္အလွန္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ သူ ေငးေနမိခ်ိန္မွာပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း တဖက္႐ွိ ဆက္သြယ္ေရး တယ္လီဖုန္းမွ ဝန္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက ဆိုင္အျပင္မွ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပ၍ လာေခၚသည္။ သူတို႔ထဲမွ တေယာက္ထသြားၿပီး ဖုန္းသြားေျပာေနသည္ကို သူ ျမင္ေနရေလသည္။ ဒါက သူတို႔၏ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း။ ေရစီးေၾကာင္းေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဟု ေခၚခ်င္လည္း ေခၚဆိုႏိုင္ပါသည္။
ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္တြင္ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ည ၁၀ နာရီ ပင္ထိုးေတာ့မည္။ သူ ေတြ႔ေနက် မနက္ဂိုဏ္းမွ ေကာင္မေလး။ ညဂိုဏ္းသို႔ပဲ ေျပာင္းသြားလို႔လား၊ လူသြားလူလာကေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွင္းေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ ေဘးဘီကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးတခု ရလာသည္။ ေကာင္မေလးကို သူ အနည္းငယ္ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနေသာေၾကာင့္လည္း သူ ေမးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္က သည္ေနရာက သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဘာမွမေဝး၊ သို႔ေသာ္ သူ မတတ္ႏိုင္။ ႐ွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း သူ ေကာင္မေလးဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိသည္။ သူ႔ကို ေကာင္မေလး အထင္လြဲေတာ့မည္က ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သည္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သူကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ႐ွင္းျပဖို႔ သူ ဆံုးျဖတ္လို္က္သည္။
“ညီမ ညပိုင္း ေျပာင္းသြားတာလား” ဟု သူ စကားစလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက “ဟုတ္တယ္ အကို” ဟု တံု႔ျပန္သည္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္မေလးက ''မနက္တိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အဝမွာ ထိုင္ထိုင္ေနတဲ့ အကို မဟုတ္လား'' ဟု ျပန္ေမးသည္။ ဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ကို တမ်ဳိးမထင္ရန္ သူ အျမန္႐ွင္းျပရသည္။ သူ ေမးစရာ နည္းနည္း႐ွိ၍ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလး အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။ ''ရဲတို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္'' ဟု သူ႔ကို မဝံံ့မရဲ ျပန္ေမးသည္။ မဟုတ္ေၾကာင္း သူ ေျပာၿပီး သူ သိလိုသည္တို႔ကို ေမးသည္။ တကယ္က ေကာင္မေလးတို႔က တကိုယ္ေတာ္ လႈပ္႐ွားသူမ်ား။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္သူ မ႐ွိ။ တခုပဲ႐ွိသည္။ သည္အပိုင္က နယ္ထိန္းကိုေတာ့ တရက္ ၅၀၀ ေပးရသည္။ စီမံခ်က္႐ွိ၍ ဖမ္းလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ မီးသတ္ကိုပါ ေပးေပးေနရသည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ သူ႔ ဝန္းက်င္႐ွိ ဂ်ပိုးေတေလမ်ား မီးသတ္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။
''ကိုယ္နဲ႔ရင္းလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံ အကိုရာ။ သူတို႔မို႔ မ်ဳိရက္ ဆို႔ရက္တယ္'' ဟု ညည္းေျပာ ေျပာရင္း ေကာင္မေလးက စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။ ေကာင္မေလး ေနတာက ဒဂံုမွာ။ သည္အခ်ိန္ ကား႐ွိေသးလို႔လား ဟု သူေမးေတာ့ သည္ညေတာ့ မဂိုလမ္း႐ွိ တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္မည္တဲ့။ ထိုသို႔ ေျပာရင္း ေကာင္မေလး၏ အၾကည့္က သူ႔ဆီ ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ကပ်ာကရာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္သည္။ ''ညီမအတြက္ မုန္႔ဖိုးပါ'' ဟု ဆိုကာ ေငြ ၁၅၀၀ ကို ေကာင္မေလး လက္ထဲထည့္ရင္း သူ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲ လိုက္ေတာ့သည္။ 'သဇင္' ဟု ေခၚေသာ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔ ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ေနေပလိမ့္မည္။
------------------------------------
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တကၠစီတားေနေသာ စံုတြဲကို ျမင္၍ သူ႔ကားကို အ႐ွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ေဝဇယႏာၱ လမ္းမႀကီးေပၚ။ ဆီေစ်းတို႔ ႀကီးျမင့္လာသျဖင့္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ လမ္းၾကံဳလွ်င္ သူ ပရိုက္ဗိတ္ တကၠစီ ေမာင္းေလ့ရွိသည္။ ''ဘယ္သြားမလဲ အကို'' ဟု သူ ေမးေတာ့ အမ်ဳိးသားထံမွ အသံမထြက္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ဆီမွသာ အသံထြက္လာသည္။ ေဝဇယႏာၱလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ပင္႐ွိေသာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕ အမည္ကို ယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းသို႔။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ မဆစ္ေတာ့ဘဲ ကားေပၚသို႔ တက္သည္။ ခရီးက ဘာမွ်မေဝး၊ ၅ မိနစ္သာသာ ေမာင္း႐ံုႏွင့္ သူ တည္းခိုခန္းေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ''ခဏေလး ေစာင့္ေပးပါလား ညီေလးရာ၊ အကို အရင္ေမးၾကည့္မလို႔'' ဟု ကားခ႐ွင္းရင္း အမ်ဳိးသားက ေျပာေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္သည္။
သူ႔တြင္ ဘာမွ အေထြအထူး လုပ္စရာမ႐ွိ။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကပင္ ဦးေဆာင္၍ တည္းခိုခန္းအတြင္း ဝင္သြားသည္။ သူ အျပင္မွ တည္းခိုခန္းႀကီးကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းေတြက မနည္းမေနာ။ ရာေက်ာ္လိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ ေစာေစာက စံုတြဲ ျပန္ထြက္လာသည္။ အခန္းပဲ အဆင္မေျပသည္လား ဘာျဖစ္သည္လဲ … သူ ေတြးေတာေနမိစဥ္တြင္ပင္ အမ်ဳိးသားထံမွ ''အခန္းမႀကိဳက္လို႔ ညီေလးရာ။ ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ မသိဘူး'' ဟု စကားသံ ထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေတာ့ သည္ကိစၥတြင္ ကြ်မ္းက်င္ဟန္ ႐ွိသည္။ သူ႔ကို ဘုရင့္ေနာင္ဘက္႐ွိ တည္းခိုခန္းႀကီးတခု၏ အမည္ကိုေျပာရင္း ေစ်းေမးသည္။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ အမ်ဳိးသားက မဆစ္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ပံုမွန္ေစ်းပဲ ေျပာပါသည္။ ကားေမာင္းလာရင္း မိုးက ႐ြာလာသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ မီးပိြဳင့္ မေရာက္မီတြင္ သူ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးလိုက္သည္။ သည္လမ္းက သူ ေက်ာင္းသြားတိုင္း မီးပြိဳင့္ေ႐ွာင္ရန္ သံုးေနက်လမ္း။ တည္းခိုခန္း၏ ေနာက္ဘက္႐ွိ ကားပါကင္တြင္ သူ ကားရပ္သည္။ မိုးက ပို၍ သည္းလာသည္။ သူ႔ကားေပၚမွ စံုတြဲ ဆင္းသြားေသာ္လည္း သူ ကားျပန္ မထြက္ျဖစ္ေသး။ မိုးစဲေအာင္ ခဏေစာင့္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားပါကင္မွ ဝိတ္တာကေလးက သူ႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ သူ႔ကို ခရီးသည္ လိုက္ပို႔သူဟု ထင္ပံုမရ။ ''အကိုေကာ မတက္ေတာ့ဘူးလား'' ဟုေမးသည္။ သူ ျပံဳးရင္း ''ျပန္ေတာ့မွာ'' ဟုေျပာေတာ့ ဝိတ္တာေလးက သူ႔အတြက္ အေဖာ္ ေခၚေပးမည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ သူ နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားလာသျဖင့္ ဝိတ္တာေလးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရင္း အခန္းတခန္းယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
၃ နာရီ တဆက္႐ွင္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ႈိးလို႔ ေခၚၾကေလသည္။ ပထမထပ္တြင္ သူ အခန္းတခန္း ရသည္။ သူ အခန္းထဲေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ေစာေစာက ဝိတ္တာကေလး ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ နတ္သမီးကေလး တဦး။ နတ္သမီးကေလးက အျခား အခန္းတခန္းမွ ကူးလာပံုရသည္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊ ၁၉-၂၀ အ႐ြယ္ ။ ပံုစံ အသြင္အျပင္က ညွိဳးေရာ္ ႏြမ္းလ်ေနသည္။ သူ႔ကို ဟန္လုပ္ျပံဳးျပေနေသာ နတ္သမီးေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ ေစာေစာက စိတ္တို႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားရသည္။ သူ ဝိတ္တာေလးကို စကားလွေအာင္ ေျပာရင္း နတ္သမီးေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ အခန္းကလည္း ယူၿပီးၿပီ။ ခဏေတာ့ ေနလိုက္ဦးမည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ အခန္းကို ေစ့ငုမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တလံုး၊ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာတြဲလ်က္၊ တီဗီတလံုးႏွင့္ တယ္လီဖုန္းလည္း ပါသည္။ အျပင္အဆင္ အခင္းအက်င္းက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေတာ့႐ွိသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည္ႏွင့္ တီဗီဖြင့္လိုက္သည္။
ခ်ယ္နယ္တို႔ကို ဟိုေ႐ႊ႕သည္ေ႐ႊ႕ လုပ္ရင္း ေစာေစာက ဝိတ္တာေလး ေျပာသြားေသာ ခ်ယ္နယ္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ၂၄ နာရီ အျပာကားမ်ား ျပသည့္ခ်ယ္နယ္။ ေအာက္ထပ္႐ွိ စက္ခန္းမွ ေခြထိုးျပေနျခင္း။ သူ ပ်င္းပ်င္းရိရိႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း တီဗီၾကည့္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာလ်က္။ ဗုဒၶဝင္မွ အလြန္ ကံုလံုျပည့္စံုေသာ သူၾကြယ္ႀကီးတဦး၏ အမည္နာမကို ခံယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းႀကီး တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
--------------------------
ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ၿပီမို႔ သိမ္ႀကီးေစ်း၏ ညက သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာသည္။ zero zone မွ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေတးသံမ်ားကို သူ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ သူက မဂၤလာ႐ံု အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္႐ွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ရာ တိုကင္နံပါတ္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တနာရီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေစာင့္ရေပဦးမည္။ လမ္းတေလွ်ာက္႐ွိ ကလပ္မ်ားကို သူ အေပၚစီးမွ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၿငီးေငြ႕လာသျဖင့္ ေအာက္ဆင္း၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္မွာထိုင္ရမည္ကို သူ ေဝခြဲမရ။ သိမ္ႀကီးေစ်းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ ဆံုရာ လူကူးတံတား ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေတြ႔သည္။ နတ္သမီးကေလးေတြ ထိုင္ေနပါလား …။ မဂၤလာ႐ံုႏွင့္ နီးနီးနားနားမွာပဲ ထိုင္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ ျပန္လွည့္လာသည္။
သည္လိုႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား လမ္းေထာင့္ လူကူးတံတားေအာက္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးတြင္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးမွ သူ သတိျပဳမိေလသည္။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးေလးမ်ား။ သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ ဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တေယာက္က သူ႔ထံမွ မီးျခစ္ လွမ္းေတာင္းေလသည္။ ေပးလိုက္ေတာ့ ''ေဆးလိပ္ေလးပါ ေပးပါလား'' ဟု ေနာက္တေယာက္က ေျပာင္စပ္စပ္ ေျပာျပန္သည္။ သူ႔ေဆးလိပ္ဗူး လွမ္းေပးလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ အျခားဝိုင္းမွ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ထလာကာ နတ္သမီးကေလးတို႔၏ ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ ႏိုက္လား၊ ႐ႈိးလား ဟူေသာ အသံမ်ား၊ တပုလင္းခြဲ ႏွစ္ပုလင္းဟု တံု႔ျပန္သံမ်ား၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ သူ ထဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္အထိ သူတို႔ ညွိႏႈိင္းပြဲ မၿပီးဆံုးေသး။ မဂၤလာ႐ံုအေပၚထပ္ ေရာက္မွ သူ႔ စီးကရက္ဗူး သူ ျပန္သတိရေလသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားထံတြင္ က်န္ေနခဲ့ၿပီ။
---------------------------------------
“ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ။ ထမင္းေၾကာ္ သြားစားရေအာင္“ ဟု သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာ၍ နာရီကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ည တခ်က္ ထိုးေတာ့မည္။ သည္အခ်ိန္ ဘယ္သြားမလဲ။ ၁၇ လမ္းသြားဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကေလးက လူ႐ွင္းေနသည္။ သည္ည ဘာေဘာလံုးပြဲ မွမ႐ွိ။ သည္အခ်ိန္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မ႐ွိေတာ့၍ သူကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲ မွာလိုက္သည္။ ဆိုင္တြင္ ဝိုင္းက ၃ ဝိုင္းတည္း။ ေယာက္်ားေလး ဝိုင္းဆို၍ သူတို႔ တဝိုင္းသာ။ က်န္ႏွစ္ဝိုင္းတြင္က ကလပ္မွ ျပန္လာေသာ နတ္သမီးေလးမ်ား။ သည္ဆိုင္ကေလးက ညလံုးေပါက္ ဖြင့္ေသာ ဆိုင္ကေလးမို႔ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တခါတရံ စီမံခ်က္ ႐ွိလွ်င္ေတာ့ နတ္သမီးေလးမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ အစိုးရ ဝင္းတဝင္းအတြင္း ဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေျပာင္းထိုင္တတ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၁၇ လမ္းက စစ္ႀကိဳေခတ္က နတ္မိမယ္မ်ား တရားဝင္ ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြ ေရးတာ သူ ဖတ္ရဖူးသည္။
နတ္သမီးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူ တခု ေတြးမိလာ၍ ျပံဳးမိသည္။ သူ႔ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားကို မေတြ႔ရသည့္ေန႔ မ႐ွိ။ နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မွ စေတြ႔ လိုက္သည္မွာ ယခု ည တနာရီအထိ ေတြ႔တုန္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ ခ်စ္သူကိုပင္လွ်င္ သူ ေန႔စဥ္မေတြ႔၊ တပတ္လံုးလံုး မေတြ႔ျဖစ္သည္လည္း ႐ွိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားကိုေတာ့ ….. ''ဘာျပံဳးတာလဲ'' ဟု ေမးသည့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ''ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး'' ဟုသာ သူျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ညက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္က်ယ္လာသည္။ နတ္သမီးေလး တေယာက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း အေဖာ္မ်ားအား တစံုတရာ တီးတိုးေျပာသည္။ ရယ္သံမ်ား သူၾကားရခ်ိန္တြင္ လႈပ္႐ွား သြားေသာ စိတ္ကို ဖံုးကြယ္ရန္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ငွဲ႔လိုက္ရေလသည္။ ေဆး႐ံုႀကီးဘက္ဆီက ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရသည္။ ေဆာင္းဝင္လာၿပီမို႔ ညက တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာေလသည္။
ႏိုင္ငံျခားမွ ေခတၱျပန္ေရာက္ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည့္ ပြဲမို႔ သူတို႔ဝိုင္းက အေတာ္ညဥ့္ နက္သြားခဲ့သည္။ ဘီယာပုလင္းတို႔က အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ ဘယ္ဆက္သြားမလဲဟု အေမရိကားမွ သူငယ္ခ်င္းကေမး၍ သူ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည တခ်က္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ ဘယ္ဆက္သြားမလဲ…။ သူတို႔ တဝိုင္းလံုး မူးယစ္ရီေဝလ်က္။ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္လို႔ရမည့္ ေနရာတေနရာ…။ လေပၚသို႔ တက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လျပည့္ညမို႔ လ က ထိန္ထိန္သာ ေနေလသည္။
၃၉ လမ္း အထက္လမ္း႐ွိ တိုက္တတိုက္၏ ငါးလႊာသို႔ သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ည တခ်က္ခြဲ ခဲ့ၿပီ။ စႏၵာေငြလမင္း၏ အမည္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ ကေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္႐ွင္ မႏိုင္ ကိုယ္တိုင္ တံခါးလာဖြင့္ေလသည္။ မႏိုင္ က ယခင္ကတည္းက သူႏွင့္ သိကြ်မ္းသူ။ အရင္ကေတာ့ အိမ္ပြဲစား၊ အခုေတာ့လည္း သည္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ။ “သားႀကီးပါလား။ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ပါတာပဲ။ လာ လာ“ ဟူေသာ မႏိုင္ စကားအဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔အားလံုး အခန္းထဲ ဝင္လို္က္ၾကေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္မေလးေတြက ထိုင္သူထိုင္ လွဲသူလွဲလ်က္။ ဗီစီဒီေခြ မွ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းသူက ညည္းေနၾကသည္။ သည္ည ဧည့္သည္ ပါးပံုရသည္။ “ကိုသားႀကီး လက္ဖက္သုတ္စားပါဦး“ ဟူေသာ ေကာင္မေလး တေယာက္၏ ဖိတ္မႏၱကျပဳမႈကို သူ ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါရင္း သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ရသည္။ အခန္း၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ႐ွိေနတာက လူ ၅ ေယာက္စာ ႏွစ္ခန္း။ တခန္းက လံုးလံုးအားေနသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔က လူ ၆ ေယာက္မို႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ကို အခန္းတခန္း ေပးလို္က္သည္။ သူကေတာ့ ေနာက္တခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။
သူ ဝင္လာသည့္ အခန္းထဲတြင္ အျခား ဧည့္သည္ ၄ ေယာက္။ သူက အခန္း၏ အလယ္တြင္ ေနရာရသည္။ တခန္းလံုးက ေမွာင္မိုက္လ်က္။ အိပ္ရာတို႔ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခင္းထားသည္။ အိပ္ရာတခုႏွင့္ တခုၾကားတြင္ေတာ့ ခန္းဆီးပါးကေလးမ်ား ျခားထားသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးေနသည္မို႔ သူ႔ကို ႏိွပ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကိုပင္ သူ ဘာမွမေျပာမိ။ သို႔ေသာ္ သူ ေခါင္းခ်လိုက္မိစဥ္မွာပင္ သူ႔ ဘယ္ဘက္ေဘး အိပ္ရာမွ ေကာင္မေလး၏ အသံကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ “ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ယူလာတာလဲ။ တခုဆို ေတာ္ေရာေပါ႔“ တဲ့။ စကားသံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ တီးတိုးညည္းညဴသံမ်ား။ သည္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေျခေထာက္တဖက္က ခန္းဆီးစကိုေက်ာ္၍ သူ႔ အိပ္ရာဘက္ဆီ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ဆက္အိပ္၍ မရေတာ့။ ေမွာင္မိုက္ ေလာင္အိုက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ သူ ေဇာေခြ်းျပန္စ ျပဳလာသည္။ ခဏအၾကာ ညည္းညဴသံမ်ား ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သည္တခါ သူ႔ ညာဘက္က။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အခန္းထဲမွ ထြက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ဗူးကို ႏိႈက္သည္။ ေဆးလိပ္ မက်န္ေတာ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႐ွိရာ အခန္းဆီ သူ ကူးခဲ့ေလသည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အခန္းတြင္ေတာ့ မီးလင္းေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း႐ွိရာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးႏွင့္ စကား ေျပာေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ေဆးလိပ္တလိပ္ ေတာင္းယူရင္း အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းဘက္ သူ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ဝရန္တာတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္လို္က္မွ သူ နည္းနည္း ေနသာထိုင္သာ ႐ွိလာသည္။ သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ားအေၾကာင္း သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဟိုယခင္ကေတာ့ အႏိွပ္ခန္းလုပ္ငန္းကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္သည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ေအာက္ဘက္႐ွိ ဟိုတယ္ႀကီး တခုတြင္။ ထိုစဥ္က ယခုလို ေနရာတိုင္းတြင္ မ႐ွိေသး။ ၿပီးေတာ့ ယခုလို လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး မပါ။ အႏိွပ္ခံ႐ံု သက္သက္မွ်သာ။ အဆင္ေျပလွ်င္ အျပင္တြင္ ခ်ိန္းေတြ႔။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ထဲတခြင္တြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား မႈိလို ေပါက္လာသည္ကေတာ့ သူ မွတ္မိသေလာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ စ၍။ ၂၀၀၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိလမ္းတိုင္းတြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား ပ်ံ႕ႏံွ႔ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိ လမ္းတလမ္းတြင္ အထက္လမ္း၊ အလယ္လမ္းႏွင့္ ေအာက္ဆံုးႏွစ္လမ္း ဟူ၍ ဘေလာက္ ၄ ခု ႐ွိရာ ၄ ခုစလံုးကို သူ ဆိုလိုပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ၊ ျပာျပာေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ။ သည္လုပ္ငန္းက မ်ားေသာအားျဖင့္ အထပ္ျမင့္ ငါးလႊာ ေျခာက္လႊာ အခန္းမ်ားတြင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ႐ွိသည္။ ထူးထူးျခားျခား ၃၈ လမ္းေစ်းမွ ဆိုင္တဆိုင္ကေတာ့ ေျမညီထပ္တြင္ ဖြင့္ထားသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဖြင့္ထားသည့္ပံုပင္ မ႐ွိေတာ့။ ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္တခါ ထူးျခားသည္က အႏိွပ္ခန္းအမ်ားမွာ သာမန္မဟုတ္။ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖရာ ဌာနမ်ား။ လာေရာက္သူ အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ကလည္း ဒါက ပိုအဆင္ေျပသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ တကူးတက အမ်ဳိးသမီးအေဖာ္ လိုက္႐ွာရန္ မလိုေတာ့။ တည္းခိုခန္းလည္း သြားစရာမလို။ အႏိွပ္ခန္း တဆက္႐ွင္ခႏွင့္ ႏိွပ္ေပးသူ ေကာင္မေလးကို မုန္႔ဖိုး အနည္းအက်ဥ္း ေပးလိုက္႐ံုသာ ျဖစ္သည္။
သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား နာမည္ႀကီးသထက္ ႀကီးလာသည္။ အႏိွပ္ခန္း တခန္းတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားက အနည္းဆံုး ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိတတ္သည္။ ေၾသာ္ … ေျမေပၚသို႔ မသက္သည့္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တိမ္ယံေငြနန္းမွ နတ္သမီးကေလးမ်ား …..။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီမို႔ အေတြးကို ျဖတ္ရင္း အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ “သူတို႔က နတ္ေတြေလ အေငြ႔ပဲစားတာ“ သူ႔ကို ခုနက ႏိွပ္သည့္ နတ္သမီးေလးက မၾကားတၾကား လွမ္းစေလသည္။ ''သည္မွာေတာ့ နတ္ျဖစ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္မေလးရယ္'' … သူ႔စိတ္ထဲမွ ျပန္ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ျပန္သြားသည္။ သူႏွင့္ လိုက္ျပန္မည့္သူ သိပ္မ႐ွိ။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ညအိပ္ၾကလိမ့္မည္။ မႏိုင္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လေပၚမွ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ။ လ က သာၿမဲ သာေနပါသည္။
--------------------------------
သူ စစ္တမ္းေကာက္ၿပီး ၃-၄ လ အၾကာတြင္ ကားဝပ္ေ႐ွာ့တခု၌ အင္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တခုမွ ဝန္ထမ္းတေယာက္ႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ကြန္ဒြန္မ်ား ေဝငွေနျခင္း။ သူ႔ကို ကမ္းေပးလိုက္ေသာ လက္ကမ္းစာ႐ြက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ပြားသူဦးေရ သူ႔ ႏိုင္ငံတြင္ မည္၍မည္မွ် ႐ွိသည္ကို သူ စံုစမ္းမိသည္။ အစိုးရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စာရင္းက ၃၈၅၀၀၀။ သို႔ေသာ္ သူသိလိုသည္က တကယ့္ အစစ္အမွန္။
-------------------------------
“ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီး ေနတဲ့ကြ်န္း” သူ ငယ္ငယ္က ဝွက္ခဲ့ေသာ စကားထာ ကေလးကို သူ ျပန္သတိရသည္။ “ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း” တဲ့ ။ သည္စကားထာေလးကို သူ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားႏွင့္ သူ ထင္ၾကည့္ဟပ္ၾကည့္သည္။ သူ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သည္ ေသာင္တခု ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား …. အျခားေနရာမ်ားထက္ေတာ့ ေသာင္ေသာင္သာသာ ႐ွိ၍ နတ္သမီးေလးမ်ား ေရာက္႐ွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ ဘဝလႈိင္းတံပိုးမ်ား အၾကားတြင္ မနစ္ျမဳပ္ရန္ ယာယီျဖစ္ေစ ေခတၱရပ္တည္ ေနရသည့္ေသာင္။ သည္ေသာင္ကေကာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမည္လဲ ….။ တကယ္က သူတို႔အားလံုးက သည္ေခတ္၊ သည္စနစ္၏ သားေကာင္မ်ား …
သူကေကာ …. သည္ေခတ္ကို ေျပာင္းႏိုင္ရန္ သူ႔တာ သူ႔ဝန္ကို ဘယ္၍ဘယ္မွ် ထမ္း႐ြက္ခဲ့ၿပီလဲ …..။ သူ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းတို႔ ေနာက္က်ိ ရီေဝလာသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားက သည္ေခတ္ သည္စနစ္၏ ျပယုဂ္တခု၊ သူ႔ျပည္သူ႔႐ြာ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာတခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပန္းခ်ီကားက စုတ္ခ်က္ ၾကမ္းလွပါလား။ သည္လိုပဲ သူ ခံစားမိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ဟူသည္ မ႐ွိ။ မနက္ျဖန္ ဆိုသည္မ႐ွိ။ “အကိုကသာ ကြန္ဒြန္ သံုးရဲ႕လား ေမးေနတာ။ တခ်ဳိ႕ေဖာက္သည္ေတြက သံုးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ညီမတို႔လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မ်က္စိ မွိတ္လိုက္ရတာပဲ” ေကာင္မေလး၏ စကားသံက သူ႔ထံ ပဲ့တင္ျပန္လာသည္။ သည္ေခတ္ သည္စနစ္ႀကီးအတြက္ ေပးလိုက္ရသည့္ တန္ဖိုးက မနည္းပါလား စိတ္ကူးယဥ္သည္ဟုပဲဆိုဆို …… သူ တင္စားေခၚေဝၚ မိခဲ့ေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားကို ေနာင္ဘဝတြင္ေတာ့ တကယ့္ နတ္သမီးကေလးမ်ား သူ ျဖစ္ေစလိုလွသည္။ နတ္တို႔တြင္ အစာႏွင့္ ေနစရာ ႐ွာရန္ မလိုအပ္ဟု သူ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ။
လက္ဖက္ရည္ပင္ အေငြ႔ ေသသြားခဲ့ၿပီ။ သူ မေသာက္ျဖစ္ေသး။ လမ္းတဖက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ႐ွိေသာ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းသို႔ သူ ေတြေတြေငးေငး ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကမ္းေျခ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက ထီးထီးမားမား။ ဆိုင္ေ႐ွ႕႐ွိ ဗာဒံပင္ထံ သူ႔အၾကည့္ ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ အုတ္ခံုေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ က်ားထိုးလ်က္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့ နီေရာ္ေရာ္ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ ႐ြက္ေျခာက္မ်ားက ပ်ံ႕က်ဲေနသည္။ အုတ္ခံုေဘးတြင္ေတာ့ ….. လက္ထဲတြင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကေလးႏွင့္ …. သူျမင္ေနက် ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ခဏေနေတာ့ ေကာင္မေလးက လမ္းကိုကူး၍ သူထိုင္ေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔ စားပြဲနားေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို လွစ္ခနဲ ျပံဳးျပသည္။ သူ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ စားပြဲေဘး တိုက္ေလွကားရင္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မေရမရာ မ်က္ႏွာထားေလးႏွင့္ ေနာက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္သည္။ ေနာက္မွ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်လိုက္ဟန္ျဖင့္ အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ လူတေယာက္ လမ္းတဖက္မွ ကူးလာၿပီး ေကာင္မေလးေနာက္သို႔ လိုက္တက္သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ အေပၚထပ္ ညာဘက္အခန္း။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သက္တမ္း႐ွိၿပီျဖစ္ေသာ တည္းခိုခန္း ကေလးသို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ သူ ထပ္ေတြ႔ရမည့္ ျမင္ကြင္းေတြကိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေဟာင္းတခုကို ၾကည့္ေနရသလို သူ႔စိတ္ထဲ ျမင္ေနမိသည္။
နာရီဝက္ သို႔မဟုတ္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေကာင္မေလး ျပန္ဆင္းလာလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ၅ မိနစ္မွ် ၾကာလွ်င္ ခုနက တက္သြားေသာသူ ျပန္ဆင္းလာမည္။ လက္ထဲတြင္ တစ္႐ႈး တာဝါတခုကို ကိုင္ထားလိမ့္မည္။ စီးကရက္တလိပ္လည္း ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ေနလိမ့္မည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ ဆက္ထုိင္လိုစိတ္ မ႐ွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ႏွင့္ လန္ဒန္ႏွစ္လိပ္စာ ပိုက္ဆံကို ပန္းကန္ျပားႏွင့္ ဖိ၍ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။ “ဘယ္လိုမွ အသက္႐ွဴ မဝဘူး” တဲ့ …. သူ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ဆီက ခင္ဘုဏ္း၏ သီခ်င္းသံက ေနာက္တြင္ လြင့္ပ်ံက်န္ေနခဲ့ေလသည္။
စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ သူ ထိုင္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းက ၁၀ ႏွစ္ ႐ွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၆ ေလာက္ကတည္းက၊ ဆိုင္ဖြင့္စကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အိမ္ႏွင့္ နီးသည္တေၾကာင္း၊ ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္း ဖြင့္သည္တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ ပံုမွန္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူ ထိုင္စက တခြက္ ၁၀ လက္ဖက္ရည္သည္ပင္ ယခု တခြက္ ၂၀၀ ။ ယခင္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းမေရာက္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က စၿပီး သူ တေန႔ သံုးခါ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ နံနက္၊ ေန႔လယ္၊ ည၊ သည္မွာပင္ သူ တသက္လံုး ေနထိုင္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္၏ ျမင္ကြင္းအသစ္ တခုကို သူ စေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က မန္းသီရိတြင္ သူ ေခြ ဝင္ဝယ္မိသည္။ သူ ေခြဝယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရန္ လမ္းကူးမည္ အလုပ္တြင္ သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူ႔ကို တစံုတရာ လွမ္းေျပာသည္။ “သြားမလား” ဟု သူ ၾကားမိလိုက္သည္ ထင္သည္။ သူ တအံ့တၾသ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထို အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာ မိေတာ့ဘဲ လမ္းကူး၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။
လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ဆိုင္႐ွင္ ဆရာေက်ာင္း (သူေပးထားေသာ အမည္ျဖစ္ပါသည္)ႏွင့္ ေစာေစာကအေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာေက်ာင္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။ မင္းကလည္း ခုမွသိလား၊ ပစၥည္းေတြ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနတာျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိေတာ့မယ္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္ေလာက္ ႐ွိတယ္ဟုလည္း လမ္းတဖက္ဆီ ေမးေငါ႔ျပသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ သတိထားမိေလသည္။ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနသူမ်ားၾကားတြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား။ အမ်ားစုက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ အသက္ႀကီးၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ထီးႏွင့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ကေလးမ်ားကို ကိုင္သူကိုင္ထားၾကသည္။ ဝတ္ထား စားထားသည္ကေတာ့ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး။ ေၾသာ္ … သည္လိုပါလား …။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ထို ျမင္ကြင္းက သူ႔အတြက္ ႐ိုးသြားခဲ့သည္။
--------------------------------------
ဟိုယခင္ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္တုန္းကေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ား၏ အဓိက က်င္လည္ က်က္စားရာက ကန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားမွသည္ ၂၀၀၁ ေလာက္အထိ။ သည့္ေရွ႕ပိုင္းတြင္ မည္သို႔ ႐ွိသည္ကိုေတာ့ သူ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာေၾကာင့္ မသိ။ သို႔ေသာ္ သူသိထားသည့္ အတိုင္းအတာတြင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္သည္ နတ္သမီးေလးမ်ား ေမြ႔႕ေလ်ာ္ရာမဟုတ္။ ထိုစဥ္က ေမြ႕ေလ်ာ္ခြင့္ပဲ မျပဳသည္ေတာ့လားေတာ့ မသိ။ ႐ွိေတာ့ ႐ွိသည္၊ ႐ွားသည္ဟု ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္က နတ္သမီး ကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရတတ္သည္က ဆူးေလပန္းျခံေလး နားတြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္၊ ေနာက္ ၂၈ လမ္း ၂၉ လမ္းေအာက္ဘက္ ကုန္သည္လမ္းေပၚတြင္။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း ညပိုင္းေလာက္သာ။ ယခုလို ကားဂိတ္ေတြတြင္ က်က္စားျခင္း မ႐ွိသည္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္တြင္ တသက္လံုး ေနလာခဲ့ေသာ သူ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္အေျခအေနက ေမွာက္ေသာခြက္ကို လွန္လိုက္သလို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ စတင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ သူ စေတြ႕သည္ကေတာ့ အထက္က ဆိုခဲ့သလို အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ လမ္း ၄၀ ထိပ္ ကားဂိတ္တြင္ ျဖစ္သည္။ လအေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ခြဲျခားသိလာသည္။ ဒါကလည္း မဆန္း၊ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သည္လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ခြဲ၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ နံနက္ဂိုဏ္းႏွင့္ ညဂိုဏ္းဟု ခြဲေျပာႏိုင္သည္။ ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္း စလံုးတြင္ လူက ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္ဂိုဏ္းက အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ အနည္းငယ္ အေျပာင္းအလဲ ႐ွိသည္။ လာေနက်သူမ်ားအျပင္ အျခား ပ်ံက်မ်ားလည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ နံနက္ဂိုဏ္း၏ အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီသာသာမွ ညေန ၃ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ ညေန ၃ နာရီမွ ည ၁၀ နာရီ ဝန္းက်င္တိုင္။ ဘယ္သူကမွ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ သူတို႔ သြားခ်ိန္ျပန္ခ်ိန္ သူတို႔ဘာသာ ခ်ိန္ကိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သူ ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္တံတားျမိဳ႕နယ္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ႏိုင္သည္က အေနာ္ရထာ လမ္းေပၚ႐ွိ လမ္း ၄၀ ကားဂိတ္တြင္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၃၈ လမ္းထိပ္ ပ်ံက်ေစ်းကေလးမွသည္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းႏွင့္ ၃၉ လမ္းၾကား အပင္ရိပ္ အုတ္ခံုမ်ား႐ွိရာတြင္ ျဖစ္သည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ နတ္သမီးေလးမ်ား၏ ကြန္းခိုရာက သူထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေပၚထပ္ တည္းခိုခန္းကေလး၌၊ ၃၈ လမ္းႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္႐ွိ နတ္သမီးေလးမ်ားကေတာ့ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထဲ ခ်ဳိးဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္း ေတြ႔ရမည့္ တည္းခိုခန္းေလးတြင္။ အဆင္ေျပရာ ေျပေၾကာင္းကို သူတို႔ဘာသာ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
စီခနဲ ၾကားလိုက္ရေသာ လူသံသူသံတို႔ေၾကာင့္ သူ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေကာင္းေနရာက အသံလာရာဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟိုဘက္လမ္းကူး ကားဂိတ္ဆီမွ အမ်ဳိးသမီးတသိုက္ ေျပးလာၾကတာကို သူျမင္ရသည္။ ဦးတည္ရာက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္းဆီသို႔။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ရပ္တန္႔ ေငးေမာေနၾကသည္။ သူ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပးေနသူေတြက နတ္သမီးကေလးမ်ား။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို ျဖတ္၍ ဗိုလ္တေထာင္ ၆ ဘက္ဆီ ဆက္ေျပးသြားၾကသည္။
သည္ေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ေက်ာက္တံတားအပိုင္မွ ဗိုလ္တေထာင္အပိုင္သို႔ ေျပးျခင္း။ သည္ည စီမံခ်က္႐ွိ၍ လိုက္ဖမ္းျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ရဲက နယ္ေက်ာ္၍ မလိုက္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားဂိတ္ဆီမွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သူ မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆိုင္မွထ၍ လမ္းကူးသြားမိသည္။ လူအုပ္ႀကီးအလယ္တြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ႏွစ္ဦး။ ဖမ္းဆီးသူ နယ္ထိန္းႏွင့္ သူ႔ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ မီးသတ္ကို ဒူးတုပ္၍ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ဳိးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အငွားကားတစီးကို တား၍ တင္သည္။ လူစုကြဲေသာ အခ်ိန္တြင္ ၁၀ နာ႐ီ ေက်ာ္ေနခဲ့ေပၿပီ။
-------------------------------------
တရက္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို စစ္တမ္း ေကာက္ၾကည့္ရန္ သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ သူက လူ႔ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြကို စိတ္ဝင္စားသည္။ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို ေစ့ခ်င္ငုခ်င္သည္။ အတိမ္အနက္ အက်ဥ္းအက်ယ္တို႔ကို စူးခ်င္စမ္းခ်င္သည္။ အလင္းအေမွာင္ အမွိန္အေဖ်ာ့ေတြကို ႐ွာခ်င္ေဖြခ်င္သည္။ သည္လိုႏွင့္ တမနက္တြင္ သူ ၿမိဳ႕ထဲတခြင္သို႔ နတ္သမီးကေလးမ်ား ေလ့လာေရး ထြက္မိသည္။ ၁၀ နာရီ သာသာခန္႔။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထလာခ်ိန္။ သူ႔ ခရီးစဥ္ကို လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ စသည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ သည္ ၃၈ လမ္းေစ်းအထိ။ သည္တဝိုက္က နတ္သမီးကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူ အားလံုးလိုလို သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၁၅ ေယာက္ဝန္းက်င္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းကိုျဖတ္၍ ၃၆ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔ သူေရာက္လာသည္။ သည္မွာလည္း ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္။ ဆူးေလဘုရားလမ္းေရာက္ေတာ့ သူ ညာေကြ႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဆီ သြားသည္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ား ေအာက္တြင္လည္း နတ္သမီးကေလးမ်ား။ ၁၄-၅ ေယာက္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ မနက္ပိုင္းကိုေတာ့ သည္မွ်ျဖင့္ သူ အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။
ညေနပိုင္းတြင္ေတာ့ သူ မဟာဗႏၶဳလလမ္းဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ၃၉ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကို သူ ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။ ၃၇ လမ္းထိပ္ ထီ႐ံုးမွသည္ ၃၉ လမ္းထိပ္အထိ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္တို႔တြင္ ေက်ာက္ခ်သူတို႔က ေက်ာက္ခ်လ်က္။ ကားဂိတ္တြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနသူတို႔လည္း မ႐ွား။ ၂၀ ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ ကားဂိတ္ႀကီးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဒါက သူ ေတြ႔မိသေလာက္၊ မေတြ႔မိသည္မ်ားလည္း က်န္ဦးမည္။ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းကလည္း ကြဲဦးမည္။ သူ႕ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ကို သူ စာရင္းခ်ဳပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ စာရင္း ထြက္လာသည္။ သူ႔တိုင္းသူ႔ျပည္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈဘဝသည္ ခြ်တ္ျခံဳက်ေနခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။
---------------------------------
သူ တယ္လီဖုန္း ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး စာတိုက္ႀကီးမွ ထြက္လာေတာ့ ေန႔လယ္ ၂ ခ်က္ခြဲေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မြန္းေဘကရီ ဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း ဖတ္ခ်င္၍ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ လူတို႔ ျပည့္သိပ္လ်က္။ သည္မွာလည္း သူတို႔ကို သူ ေတြ႔မိျပန္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကားဂိတ္႐ွိ နတ္သမီးကေလးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ပို၍ ေတာက္ပသည္။ ႐ုပ္ရည္ ႐ူပကာလည္း သာသည္။ အထက္လႊာဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ အထက္လႊာ နတ္သမီးမ်ား။ သူတို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ စားပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာ တခုတည္းက ဆိုင္အျပင္မွေရာ အတြင္းမွပါ အျပန္အလွန္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ သူ ေငးေနမိခ်ိန္မွာပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း တဖက္႐ွိ ဆက္သြယ္ေရး တယ္လီဖုန္းမွ ဝန္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက ဆိုင္အျပင္မွ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပ၍ လာေခၚသည္။ သူတို႔ထဲမွ တေယာက္ထသြားၿပီး ဖုန္းသြားေျပာေနသည္ကို သူ ျမင္ေနရေလသည္။ ဒါက သူတို႔၏ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း။ ေရစီးေၾကာင္းေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဟု ေခၚခ်င္လည္း ေခၚဆိုႏိုင္ပါသည္။
ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္တြင္ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ည ၁၀ နာရီ ပင္ထိုးေတာ့မည္။ သူ ေတြ႔ေနက် မနက္ဂိုဏ္းမွ ေကာင္မေလး။ ညဂိုဏ္းသို႔ပဲ ေျပာင္းသြားလို႔လား၊ လူသြားလူလာကေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွင္းေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ ေဘးဘီကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးတခု ရလာသည္။ ေကာင္မေလးကို သူ အနည္းငယ္ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနေသာေၾကာင့္လည္း သူ ေမးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္က သည္ေနရာက သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဘာမွမေဝး၊ သို႔ေသာ္ သူ မတတ္ႏိုင္။ ႐ွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း သူ ေကာင္မေလးဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိသည္။ သူ႔ကို ေကာင္မေလး အထင္လြဲေတာ့မည္က ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သည္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သူကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ႐ွင္းျပဖို႔ သူ ဆံုးျဖတ္လို္က္သည္။
“ညီမ ညပိုင္း ေျပာင္းသြားတာလား” ဟု သူ စကားစလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက “ဟုတ္တယ္ အကို” ဟု တံု႔ျပန္သည္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္မေလးက ''မနက္တိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အဝမွာ ထိုင္ထိုင္ေနတဲ့ အကို မဟုတ္လား'' ဟု ျပန္ေမးသည္။ ဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ကို တမ်ဳိးမထင္ရန္ သူ အျမန္႐ွင္းျပရသည္။ သူ ေမးစရာ နည္းနည္း႐ွိ၍ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလး အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။ ''ရဲတို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္'' ဟု သူ႔ကို မဝံံ့မရဲ ျပန္ေမးသည္။ မဟုတ္ေၾကာင္း သူ ေျပာၿပီး သူ သိလိုသည္တို႔ကို ေမးသည္။ တကယ္က ေကာင္မေလးတို႔က တကိုယ္ေတာ္ လႈပ္႐ွားသူမ်ား။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္သူ မ႐ွိ။ တခုပဲ႐ွိသည္။ သည္အပိုင္က နယ္ထိန္းကိုေတာ့ တရက္ ၅၀၀ ေပးရသည္။ စီမံခ်က္႐ွိ၍ ဖမ္းလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ မီးသတ္ကိုပါ ေပးေပးေနရသည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ သူ႔ ဝန္းက်င္႐ွိ ဂ်ပိုးေတေလမ်ား မီးသတ္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။
''ကိုယ္နဲ႔ရင္းလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံ အကိုရာ။ သူတို႔မို႔ မ်ဳိရက္ ဆို႔ရက္တယ္'' ဟု ညည္းေျပာ ေျပာရင္း ေကာင္မေလးက စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။ ေကာင္မေလး ေနတာက ဒဂံုမွာ။ သည္အခ်ိန္ ကား႐ွိေသးလို႔လား ဟု သူေမးေတာ့ သည္ညေတာ့ မဂိုလမ္း႐ွိ တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္မည္တဲ့။ ထိုသို႔ ေျပာရင္း ေကာင္မေလး၏ အၾကည့္က သူ႔ဆီ ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ကပ်ာကရာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္သည္။ ''ညီမအတြက္ မုန္႔ဖိုးပါ'' ဟု ဆိုကာ ေငြ ၁၅၀၀ ကို ေကာင္မေလး လက္ထဲထည့္ရင္း သူ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲ လိုက္ေတာ့သည္။ 'သဇင္' ဟု ေခၚေသာ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔ ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ေနေပလိမ့္မည္။
------------------------------------
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တကၠစီတားေနေသာ စံုတြဲကို ျမင္၍ သူ႔ကားကို အ႐ွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ေဝဇယႏာၱ လမ္းမႀကီးေပၚ။ ဆီေစ်းတို႔ ႀကီးျမင့္လာသျဖင့္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ လမ္းၾကံဳလွ်င္ သူ ပရိုက္ဗိတ္ တကၠစီ ေမာင္းေလ့ရွိသည္။ ''ဘယ္သြားမလဲ အကို'' ဟု သူ ေမးေတာ့ အမ်ဳိးသားထံမွ အသံမထြက္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ဆီမွသာ အသံထြက္လာသည္။ ေဝဇယႏာၱလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ပင္႐ွိေသာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕ အမည္ကို ယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းသို႔။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ မဆစ္ေတာ့ဘဲ ကားေပၚသို႔ တက္သည္။ ခရီးက ဘာမွ်မေဝး၊ ၅ မိနစ္သာသာ ေမာင္း႐ံုႏွင့္ သူ တည္းခိုခန္းေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ''ခဏေလး ေစာင့္ေပးပါလား ညီေလးရာ၊ အကို အရင္ေမးၾကည့္မလို႔'' ဟု ကားခ႐ွင္းရင္း အမ်ဳိးသားက ေျပာေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္သည္။
သူ႔တြင္ ဘာမွ အေထြအထူး လုပ္စရာမ႐ွိ။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကပင္ ဦးေဆာင္၍ တည္းခိုခန္းအတြင္း ဝင္သြားသည္။ သူ အျပင္မွ တည္းခိုခန္းႀကီးကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းေတြက မနည္းမေနာ။ ရာေက်ာ္လိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ ေစာေစာက စံုတြဲ ျပန္ထြက္လာသည္။ အခန္းပဲ အဆင္မေျပသည္လား ဘာျဖစ္သည္လဲ … သူ ေတြးေတာေနမိစဥ္တြင္ပင္ အမ်ဳိးသားထံမွ ''အခန္းမႀကိဳက္လို႔ ညီေလးရာ။ ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ မသိဘူး'' ဟု စကားသံ ထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေတာ့ သည္ကိစၥတြင္ ကြ်မ္းက်င္ဟန္ ႐ွိသည္။ သူ႔ကို ဘုရင့္ေနာင္ဘက္႐ွိ တည္းခိုခန္းႀကီးတခု၏ အမည္ကိုေျပာရင္း ေစ်းေမးသည္။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ အမ်ဳိးသားက မဆစ္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ပံုမွန္ေစ်းပဲ ေျပာပါသည္။ ကားေမာင္းလာရင္း မိုးက ႐ြာလာသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ မီးပိြဳင့္ မေရာက္မီတြင္ သူ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးလိုက္သည္။ သည္လမ္းက သူ ေက်ာင္းသြားတိုင္း မီးပြိဳင့္ေ႐ွာင္ရန္ သံုးေနက်လမ္း။ တည္းခိုခန္း၏ ေနာက္ဘက္႐ွိ ကားပါကင္တြင္ သူ ကားရပ္သည္။ မိုးက ပို၍ သည္းလာသည္။ သူ႔ကားေပၚမွ စံုတြဲ ဆင္းသြားေသာ္လည္း သူ ကားျပန္ မထြက္ျဖစ္ေသး။ မိုးစဲေအာင္ ခဏေစာင့္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားပါကင္မွ ဝိတ္တာကေလးက သူ႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ သူ႔ကို ခရီးသည္ လိုက္ပို႔သူဟု ထင္ပံုမရ။ ''အကိုေကာ မတက္ေတာ့ဘူးလား'' ဟုေမးသည္။ သူ ျပံဳးရင္း ''ျပန္ေတာ့မွာ'' ဟုေျပာေတာ့ ဝိတ္တာေလးက သူ႔အတြက္ အေဖာ္ ေခၚေပးမည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ သူ နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားလာသျဖင့္ ဝိတ္တာေလးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရင္း အခန္းတခန္းယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
၃ နာရီ တဆက္႐ွင္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ႈိးလို႔ ေခၚၾကေလသည္။ ပထမထပ္တြင္ သူ အခန္းတခန္း ရသည္။ သူ အခန္းထဲေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ေစာေစာက ဝိတ္တာကေလး ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ နတ္သမီးကေလး တဦး။ နတ္သမီးကေလးက အျခား အခန္းတခန္းမွ ကူးလာပံုရသည္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊ ၁၉-၂၀ အ႐ြယ္ ။ ပံုစံ အသြင္အျပင္က ညွိဳးေရာ္ ႏြမ္းလ်ေနသည္။ သူ႔ကို ဟန္လုပ္ျပံဳးျပေနေသာ နတ္သမီးေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ ေစာေစာက စိတ္တို႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားရသည္။ သူ ဝိတ္တာေလးကို စကားလွေအာင္ ေျပာရင္း နတ္သမီးေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ အခန္းကလည္း ယူၿပီးၿပီ။ ခဏေတာ့ ေနလိုက္ဦးမည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ အခန္းကို ေစ့ငုမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တလံုး၊ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာတြဲလ်က္၊ တီဗီတလံုးႏွင့္ တယ္လီဖုန္းလည္း ပါသည္။ အျပင္အဆင္ အခင္းအက်င္းက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေတာ့႐ွိသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည္ႏွင့္ တီဗီဖြင့္လိုက္သည္။
ခ်ယ္နယ္တို႔ကို ဟိုေ႐ႊ႕သည္ေ႐ႊ႕ လုပ္ရင္း ေစာေစာက ဝိတ္တာေလး ေျပာသြားေသာ ခ်ယ္နယ္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ၂၄ နာရီ အျပာကားမ်ား ျပသည့္ခ်ယ္နယ္။ ေအာက္ထပ္႐ွိ စက္ခန္းမွ ေခြထိုးျပေနျခင္း။ သူ ပ်င္းပ်င္းရိရိႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း တီဗီၾကည့္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာလ်က္။ ဗုဒၶဝင္မွ အလြန္ ကံုလံုျပည့္စံုေသာ သူၾကြယ္ႀကီးတဦး၏ အမည္နာမကို ခံယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းႀကီး တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
--------------------------
ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ၿပီမို႔ သိမ္ႀကီးေစ်း၏ ညက သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာသည္။ zero zone မွ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေတးသံမ်ားကို သူ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ သူက မဂၤလာ႐ံု အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္႐ွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ရာ တိုကင္နံပါတ္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တနာရီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေစာင့္ရေပဦးမည္။ လမ္းတေလွ်ာက္႐ွိ ကလပ္မ်ားကို သူ အေပၚစီးမွ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၿငီးေငြ႕လာသျဖင့္ ေအာက္ဆင္း၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္မွာထိုင္ရမည္ကို သူ ေဝခြဲမရ။ သိမ္ႀကီးေစ်းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ ဆံုရာ လူကူးတံတား ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေတြ႔သည္။ နတ္သမီးကေလးေတြ ထိုင္ေနပါလား …။ မဂၤလာ႐ံုႏွင့္ နီးနီးနားနားမွာပဲ ထိုင္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ ျပန္လွည့္လာသည္။
သည္လိုႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား လမ္းေထာင့္ လူကူးတံတားေအာက္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးတြင္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးမွ သူ သတိျပဳမိေလသည္။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးေလးမ်ား။ သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ ဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တေယာက္က သူ႔ထံမွ မီးျခစ္ လွမ္းေတာင္းေလသည္။ ေပးလိုက္ေတာ့ ''ေဆးလိပ္ေလးပါ ေပးပါလား'' ဟု ေနာက္တေယာက္က ေျပာင္စပ္စပ္ ေျပာျပန္သည္။ သူ႔ေဆးလိပ္ဗူး လွမ္းေပးလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ အျခားဝိုင္းမွ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ထလာကာ နတ္သမီးကေလးတို႔၏ ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ ႏိုက္လား၊ ႐ႈိးလား ဟူေသာ အသံမ်ား၊ တပုလင္းခြဲ ႏွစ္ပုလင္းဟု တံု႔ျပန္သံမ်ား၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ သူ ထဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္အထိ သူတို႔ ညွိႏႈိင္းပြဲ မၿပီးဆံုးေသး။ မဂၤလာ႐ံုအေပၚထပ္ ေရာက္မွ သူ႔ စီးကရက္ဗူး သူ ျပန္သတိရေလသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားထံတြင္ က်န္ေနခဲ့ၿပီ။
---------------------------------------
“ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ။ ထမင္းေၾကာ္ သြားစားရေအာင္“ ဟု သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာ၍ နာရီကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ည တခ်က္ ထိုးေတာ့မည္။ သည္အခ်ိန္ ဘယ္သြားမလဲ။ ၁၇ လမ္းသြားဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကေလးက လူ႐ွင္းေနသည္။ သည္ည ဘာေဘာလံုးပြဲ မွမ႐ွိ။ သည္အခ်ိန္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မ႐ွိေတာ့၍ သူကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲ မွာလိုက္သည္။ ဆိုင္တြင္ ဝိုင္းက ၃ ဝိုင္းတည္း။ ေယာက္်ားေလး ဝိုင္းဆို၍ သူတို႔ တဝိုင္းသာ။ က်န္ႏွစ္ဝိုင္းတြင္က ကလပ္မွ ျပန္လာေသာ နတ္သမီးေလးမ်ား။ သည္ဆိုင္ကေလးက ညလံုးေပါက္ ဖြင့္ေသာ ဆိုင္ကေလးမို႔ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တခါတရံ စီမံခ်က္ ႐ွိလွ်င္ေတာ့ နတ္သမီးေလးမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ အစိုးရ ဝင္းတဝင္းအတြင္း ဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေျပာင္းထိုင္တတ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၁၇ လမ္းက စစ္ႀကိဳေခတ္က နတ္မိမယ္မ်ား တရားဝင္ ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြ ေရးတာ သူ ဖတ္ရဖူးသည္။
နတ္သမီးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူ တခု ေတြးမိလာ၍ ျပံဳးမိသည္။ သူ႔ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားကို မေတြ႔ရသည့္ေန႔ မ႐ွိ။ နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မွ စေတြ႔ လိုက္သည္မွာ ယခု ည တနာရီအထိ ေတြ႔တုန္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ ခ်စ္သူကိုပင္လွ်င္ သူ ေန႔စဥ္မေတြ႔၊ တပတ္လံုးလံုး မေတြ႔ျဖစ္သည္လည္း ႐ွိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားကိုေတာ့ ….. ''ဘာျပံဳးတာလဲ'' ဟု ေမးသည့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ''ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး'' ဟုသာ သူျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ညက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္က်ယ္လာသည္။ နတ္သမီးေလး တေယာက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း အေဖာ္မ်ားအား တစံုတရာ တီးတိုးေျပာသည္။ ရယ္သံမ်ား သူၾကားရခ်ိန္တြင္ လႈပ္႐ွား သြားေသာ စိတ္ကို ဖံုးကြယ္ရန္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ငွဲ႔လိုက္ရေလသည္။ ေဆး႐ံုႀကီးဘက္ဆီက ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရသည္။ ေဆာင္းဝင္လာၿပီမို႔ ညက တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာေလသည္။
ႏိုင္ငံျခားမွ ေခတၱျပန္ေရာက္ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည့္ ပြဲမို႔ သူတို႔ဝိုင္းက အေတာ္ညဥ့္ နက္သြားခဲ့သည္။ ဘီယာပုလင္းတို႔က အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ ဘယ္ဆက္သြားမလဲဟု အေမရိကားမွ သူငယ္ခ်င္းကေမး၍ သူ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည တခ်က္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ ဘယ္ဆက္သြားမလဲ…။ သူတို႔ တဝိုင္းလံုး မူးယစ္ရီေဝလ်က္။ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္လို႔ရမည့္ ေနရာတေနရာ…။ လေပၚသို႔ တက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လျပည့္ညမို႔ လ က ထိန္ထိန္သာ ေနေလသည္။
၃၉ လမ္း အထက္လမ္း႐ွိ တိုက္တတိုက္၏ ငါးလႊာသို႔ သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ည တခ်က္ခြဲ ခဲ့ၿပီ။ စႏၵာေငြလမင္း၏ အမည္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ ကေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္႐ွင္ မႏိုင္ ကိုယ္တိုင္ တံခါးလာဖြင့္ေလသည္။ မႏိုင္ က ယခင္ကတည္းက သူႏွင့္ သိကြ်မ္းသူ။ အရင္ကေတာ့ အိမ္ပြဲစား၊ အခုေတာ့လည္း သည္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ။ “သားႀကီးပါလား။ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ပါတာပဲ။ လာ လာ“ ဟူေသာ မႏိုင္ စကားအဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔အားလံုး အခန္းထဲ ဝင္လို္က္ၾကေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္မေလးေတြက ထိုင္သူထိုင္ လွဲသူလွဲလ်က္။ ဗီစီဒီေခြ မွ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းသူက ညည္းေနၾကသည္။ သည္ည ဧည့္သည္ ပါးပံုရသည္။ “ကိုသားႀကီး လက္ဖက္သုတ္စားပါဦး“ ဟူေသာ ေကာင္မေလး တေယာက္၏ ဖိတ္မႏၱကျပဳမႈကို သူ ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါရင္း သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ရသည္။ အခန္း၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ႐ွိေနတာက လူ ၅ ေယာက္စာ ႏွစ္ခန္း။ တခန္းက လံုးလံုးအားေနသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔က လူ ၆ ေယာက္မို႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ကို အခန္းတခန္း ေပးလို္က္သည္။ သူကေတာ့ ေနာက္တခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။
သူ ဝင္လာသည့္ အခန္းထဲတြင္ အျခား ဧည့္သည္ ၄ ေယာက္။ သူက အခန္း၏ အလယ္တြင္ ေနရာရသည္။ တခန္းလံုးက ေမွာင္မိုက္လ်က္။ အိပ္ရာတို႔ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခင္းထားသည္။ အိပ္ရာတခုႏွင့္ တခုၾကားတြင္ေတာ့ ခန္းဆီးပါးကေလးမ်ား ျခားထားသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးေနသည္မို႔ သူ႔ကို ႏိွပ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကိုပင္ သူ ဘာမွမေျပာမိ။ သို႔ေသာ္ သူ ေခါင္းခ်လိုက္မိစဥ္မွာပင္ သူ႔ ဘယ္ဘက္ေဘး အိပ္ရာမွ ေကာင္မေလး၏ အသံကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ “ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ယူလာတာလဲ။ တခုဆို ေတာ္ေရာေပါ႔“ တဲ့။ စကားသံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ တီးတိုးညည္းညဴသံမ်ား။ သည္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေျခေထာက္တဖက္က ခန္းဆီးစကိုေက်ာ္၍ သူ႔ အိပ္ရာဘက္ဆီ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ဆက္အိပ္၍ မရေတာ့။ ေမွာင္မိုက္ ေလာင္အိုက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ သူ ေဇာေခြ်းျပန္စ ျပဳလာသည္။ ခဏအၾကာ ညည္းညဴသံမ်ား ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သည္တခါ သူ႔ ညာဘက္က။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အခန္းထဲမွ ထြက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ဗူးကို ႏိႈက္သည္။ ေဆးလိပ္ မက်န္ေတာ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႐ွိရာ အခန္းဆီ သူ ကူးခဲ့ေလသည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အခန္းတြင္ေတာ့ မီးလင္းေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း႐ွိရာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးႏွင့္ စကား ေျပာေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ေဆးလိပ္တလိပ္ ေတာင္းယူရင္း အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းဘက္ သူ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ဝရန္တာတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္လို္က္မွ သူ နည္းနည္း ေနသာထိုင္သာ ႐ွိလာသည္။ သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ားအေၾကာင္း သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဟိုယခင္ကေတာ့ အႏိွပ္ခန္းလုပ္ငန္းကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္သည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ေအာက္ဘက္႐ွိ ဟိုတယ္ႀကီး တခုတြင္။ ထိုစဥ္က ယခုလို ေနရာတိုင္းတြင္ မ႐ွိေသး။ ၿပီးေတာ့ ယခုလို လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး မပါ။ အႏိွပ္ခံ႐ံု သက္သက္မွ်သာ။ အဆင္ေျပလွ်င္ အျပင္တြင္ ခ်ိန္းေတြ႔။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ထဲတခြင္တြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား မႈိလို ေပါက္လာသည္ကေတာ့ သူ မွတ္မိသေလာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ စ၍။ ၂၀၀၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိလမ္းတိုင္းတြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား ပ်ံ႕ႏံွ႔ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိ လမ္းတလမ္းတြင္ အထက္လမ္း၊ အလယ္လမ္းႏွင့္ ေအာက္ဆံုးႏွစ္လမ္း ဟူ၍ ဘေလာက္ ၄ ခု ႐ွိရာ ၄ ခုစလံုးကို သူ ဆိုလိုပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ၊ ျပာျပာေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ။ သည္လုပ္ငန္းက မ်ားေသာအားျဖင့္ အထပ္ျမင့္ ငါးလႊာ ေျခာက္လႊာ အခန္းမ်ားတြင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ႐ွိသည္။ ထူးထူးျခားျခား ၃၈ လမ္းေစ်းမွ ဆိုင္တဆိုင္ကေတာ့ ေျမညီထပ္တြင္ ဖြင့္ထားသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဖြင့္ထားသည့္ပံုပင္ မ႐ွိေတာ့။ ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္တခါ ထူးျခားသည္က အႏိွပ္ခန္းအမ်ားမွာ သာမန္မဟုတ္။ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖရာ ဌာနမ်ား။ လာေရာက္သူ အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ကလည္း ဒါက ပိုအဆင္ေျပသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ တကူးတက အမ်ဳိးသမီးအေဖာ္ လိုက္႐ွာရန္ မလိုေတာ့။ တည္းခိုခန္းလည္း သြားစရာမလို။ အႏိွပ္ခန္း တဆက္႐ွင္ခႏွင့္ ႏိွပ္ေပးသူ ေကာင္မေလးကို မုန္႔ဖိုး အနည္းအက်ဥ္း ေပးလိုက္႐ံုသာ ျဖစ္သည္။
သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား နာမည္ႀကီးသထက္ ႀကီးလာသည္။ အႏိွပ္ခန္း တခန္းတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားက အနည္းဆံုး ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိတတ္သည္။ ေၾသာ္ … ေျမေပၚသို႔ မသက္သည့္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တိမ္ယံေငြနန္းမွ နတ္သမီးကေလးမ်ား …..။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီမို႔ အေတြးကို ျဖတ္ရင္း အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ “သူတို႔က နတ္ေတြေလ အေငြ႔ပဲစားတာ“ သူ႔ကို ခုနက ႏိွပ္သည့္ နတ္သမီးေလးက မၾကားတၾကား လွမ္းစေလသည္။ ''သည္မွာေတာ့ နတ္ျဖစ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္မေလးရယ္'' … သူ႔စိတ္ထဲမွ ျပန္ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ျပန္သြားသည္။ သူႏွင့္ လိုက္ျပန္မည့္သူ သိပ္မ႐ွိ။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ညအိပ္ၾကလိမ့္မည္။ မႏိုင္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လေပၚမွ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ။ လ က သာၿမဲ သာေနပါသည္။
--------------------------------
သူ စစ္တမ္းေကာက္ၿပီး ၃-၄ လ အၾကာတြင္ ကားဝပ္ေ႐ွာ့တခု၌ အင္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တခုမွ ဝန္ထမ္းတေယာက္ႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ကြန္ဒြန္မ်ား ေဝငွေနျခင္း။ သူ႔ကို ကမ္းေပးလိုက္ေသာ လက္ကမ္းစာ႐ြက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ပြားသူဦးေရ သူ႔ ႏိုင္ငံတြင္ မည္၍မည္မွ် ႐ွိသည္ကို သူ စံုစမ္းမိသည္။ အစိုးရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စာရင္းက ၃၈၅၀၀၀။ သို႔ေသာ္ သူသိလိုသည္က တကယ့္ အစစ္အမွန္။
-------------------------------
“ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီး ေနတဲ့ကြ်န္း” သူ ငယ္ငယ္က ဝွက္ခဲ့ေသာ စကားထာ ကေလးကို သူ ျပန္သတိရသည္။ “ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း” တဲ့ ။ သည္စကားထာေလးကို သူ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားႏွင့္ သူ ထင္ၾကည့္ဟပ္ၾကည့္သည္။ သူ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သည္ ေသာင္တခု ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား …. အျခားေနရာမ်ားထက္ေတာ့ ေသာင္ေသာင္သာသာ ႐ွိ၍ နတ္သမီးေလးမ်ား ေရာက္႐ွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ ဘဝလႈိင္းတံပိုးမ်ား အၾကားတြင္ မနစ္ျမဳပ္ရန္ ယာယီျဖစ္ေစ ေခတၱရပ္တည္ ေနရသည့္ေသာင္။ သည္ေသာင္ကေကာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမည္လဲ ….။ တကယ္က သူတို႔အားလံုးက သည္ေခတ္၊ သည္စနစ္၏ သားေကာင္မ်ား …
သူကေကာ …. သည္ေခတ္ကို ေျပာင္းႏိုင္ရန္ သူ႔တာ သူ႔ဝန္ကို ဘယ္၍ဘယ္မွ် ထမ္း႐ြက္ခဲ့ၿပီလဲ …..။ သူ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းတို႔ ေနာက္က်ိ ရီေဝလာသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားက သည္ေခတ္ သည္စနစ္၏ ျပယုဂ္တခု၊ သူ႔ျပည္သူ႔႐ြာ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာတခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပန္းခ်ီကားက စုတ္ခ်က္ ၾကမ္းလွပါလား။ သည္လိုပဲ သူ ခံစားမိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ဟူသည္ မ႐ွိ။ မနက္ျဖန္ ဆိုသည္မ႐ွိ။ “အကိုကသာ ကြန္ဒြန္ သံုးရဲ႕လား ေမးေနတာ။ တခ်ဳိ႕ေဖာက္သည္ေတြက သံုးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ညီမတို႔လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မ်က္စိ မွိတ္လိုက္ရတာပဲ” ေကာင္မေလး၏ စကားသံက သူ႔ထံ ပဲ့တင္ျပန္လာသည္။ သည္ေခတ္ သည္စနစ္ႀကီးအတြက္ ေပးလိုက္ရသည့္ တန္ဖိုးက မနည္းပါလား စိတ္ကူးယဥ္သည္ဟုပဲဆိုဆို …… သူ တင္စားေခၚေဝၚ မိခဲ့ေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားကို ေနာင္ဘဝတြင္ေတာ့ တကယ့္ နတ္သမီးကေလးမ်ား သူ ျဖစ္ေစလိုလွသည္။ နတ္တို႔တြင္ အစာႏွင့္ ေနစရာ ႐ွာရန္ မလိုအပ္ဟု သူ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment