ဒုကၡသည္အတုနည္းျဖင့္ အေမရိကန္သုိ႔ ေနာက္ဆုံးေပၚ လူကုန္ကူးျခင္း

ဒုကၡသည္အတုနည္းျဖင့္ အေမရိကန္သုိ႔ ေနာက္ဆုံးေပၚ လူကုန္ကူးျခင္း

ရဲရင့္ျမင့္ေမာင္ - ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆုိက္

ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ေရာက္ေအာင္ လူေမွာင္ခုိကုန္ကူးသည့္ လုပ္ငန္းအမ်ားအျပားတြင္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡ သည္စခန္းမ်ားမွတဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရာက္ေအာင္ လူကုန္ကူးသည့္လုပ္ငန္းမွာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ကစ၍ ေခတ္ စားလာသည္။

အေမရိကန္ႏုိ္င္ငံ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္လုိသူ ျမန္မာမ်ားအဖုိ႔ အေမရိကန္ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာရရန္ သာမန္အား ျဖင့္ ခဲယဥ္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္သြားလုိသူ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ကုိ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႔ လူကုန္ကူးၿပီး ပုိ႔သည့္နည္းလမ္းကို အသုံးခ်ၿပီး အေမရိကန္၀င္ခြင့္ရဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည့္ နည္းမ်ား သုံးလာၾကသည္။

ဥပမာ-ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ မပတ္သက္သူတဦးက အေမရိကန္ႏုိင္ငံသြားလုိလွ်င္ ပြဲစားအမ်ဳိးမ်ဳိးမွတဆင့္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းတခုခုသို႔ ဒုကၡသည္အတုလုပ္ၿပီး တတိယႏုိင္ငံ တခုခုေရာက္ေအာင္ လူ ကုန္ကူးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ပြဲစားမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ိဳးရွိၿပီး ရန္ကုန္မွ နယ္စပ္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးသည့္အဆင့္ ပြဲစားမ်ားတြင္ပင္ အေမရိ ကန္ႏုိ္င္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ႏွင့္ ေရာက္ေနၿပီး ေနာက္ပုိင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားျဖစ္လာသူ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ပင္ ပါ၀င္သည္ဟု ေခတ္ၿပိဳင္က စုံစမ္းသိရသည္။ အဆုိပါ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား ျမန္မာပြဲစားမ်ားကုိ ရန္ကုန္ကုိ အ လည္အပတ္ ျပန္စဥ္ကာလအတြင္း အေမရိကန္သြားလုိသူမ်ားကုိ အခေၾကးေငြယူၿပီး နယ္စပ္ပြဲစားမ်ား ကတ ဆင့္ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းတခုခုသို႔ လူေမွာင္ခုိကုန္ကူးျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား အေမရိကန္အပါအ၀င္ တတိယ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ထြက္ခြာသည့္လမ္းေၾကာင္းမွာ ယခုအခါ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ား၏ စားက်က္ခြင္တခုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြား ၿပီဟု ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းမွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ဦးျမင့္ေအာင္က ေျပာသည္။

၎က “ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြကေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ခ်င္တာရတဲ့ ခြင္ျဖစ္သြားတာ (၂) ႏွစ္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔စခန္းမွာ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ရထားတဲ့ ျမန္မာတေယာက္ ရန္ကုန္မွာက်န္ေနတဲ့ သူ႔မိသား စုကိုေခၚၿပီး ဘတ္ေငြ (၃)သိန္းေလာက္ အကုန္ခံၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းက လူႀကီးေတြ ရပ္ကြက္မႉးေတြနဲ႔ ညႇိလိုက္ တာ အခုမိသားစုလိုက္ကို အေမရိကန္ေရာက္ကုန္ၿပီ။ ဒါက စခန္းအခ်ဳိ႕မွာျဖစ္ေနတာ၊ အထူးသျဖင့္ မဲေဆာက္ နဲ႔နီးတဲ့ စခန္းေတြမွာျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာသည္။

ရန္ကုန္အပါအ၀င္ ေဒသအသီးသီးက ျမန္မာမ်ားမွာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွတဆင့္ အေမရိကန္ေရာက္ရိွေရးအ တြက္ ေထာင္ျမင္ရာစြန္႔ကာ မဲေဆာက္ႏွင့္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားရိွ အသိအကၽြမ္း ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ၾကားပဲြစား မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ ေငြထုပ္ပိုက္လာသူမ်ား အဆင္ေျပသူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ အဆင္မေျပဘဲ အလိမ္ခံရကာ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး ဘ၀ပ်က္၍ မဲေဆာက္တြင္ ေသာင္တင္ေနသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား႐ိွသည္။

ဒုကၡသည္ပြဲစားမ်ားသည္ ရန္ကုန္၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ဘားအံကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးတုိ႔မွ လူမ်ားကိုဆက္သြယ္ၿပီး တဦးခ်င္းအ လိုက္ ဘတ္ေငြ (၅) ေသာင္း (ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၁၇ သိန္းခန္႔)၊ မိသားစုအလိုက္ ဘတ္ေငြ (၁) သိန္း (ျမန္မာေငြ ၃၅ သိန္းခန္႔) အထိ ပြဲခယူကာ လူေမွာင္ခုိကူးလ်က္႐ိွသည္။ မဲေဆာက္တြင္ ေနထိုင္ၿပီး ထိုင္းဧည့္ႏုိင္ငံသား လက္မွတ္ ရရွိထားသည့္ ျမန္မာမိသားစု (၅) ဦးဆုိလွ်င္ ဘတ္ေငြ (၂) သိန္းခဲြျဖင့္ စခန္း၀င္ရန္မလိုဘဲ အေမရိကန္ သို႔ ေရာက္ရိွသြားၿပီျဖစ္သည္။

ေငြအလံုးအရင္းႏွင့္ ေပးနိုင္သူမ်ား ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္း လာေရာက္ေနထိုင္ရန္မလိုဘဲ ကုလသမဂၢမွ လူ ေတြ႔စစ္ေဆးမည့္ေန႔ရက္၊ ေဆးစစ္မည့္ေန႔၊ ေလယာဥ္စီးသင္တန္းႏွင့္ အျခားဗဟုသုတဆိုင္ရာ သင္တန္းတက္ ရမည့္ေန႔မ်ားကို စခန္းအတြင္းရွိ ပြဲစားက ဖုန္းျဖင့္ဆက္သြယ္လာပါက မဲေဆာက္မွ ကားငွား၍ သြား႐ံုသာျဖစ္ သည္။

အခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဆုိလွ်င္ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံျခားမထြက္ၾကေသာ္လည္း ျပည္ တြင္းရိွ ၎တို႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းမ်ားအား ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ားျပဳလုပ္ကာ ရန္ကုန္မဂၤလာ ဒံုေလဆိပ္မွ ဘန္ေကာက္သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္သို႔ လာေစသည္။ ထိုမွတဆင့္ နယ္စပ္ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ သြားကာ တတိယႏိုင္ငံတခုခု ေရာက္ရိွေရးအတြက္ ႀကိဳးစားၾကသူ အမ်ားအျပားရွိသကဲ့သို႔ ေဒါနေတာင္တန္း ကိုေက်ာ္ၿပီး နယ္စပ္ျမ၀တီၿမိဳ႕မွတဆင့္ လာေရာက္သူမ်ားလည္းရွိသည္။

အေမရိကန္ေရာက္ရိွသြားသူ အမ်ိဳးသမီးတဦးက “ရန္ကုန္ကေန ေလယာဥ္နဲ႔ထြက္တယ္။ ေဒၚလာ (၂)ေထာင္ ယူလာတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အသိေတြနဲ႔ မဲေဆာက္သြားၿပီး ပြဲစားနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ စခန္းထဲ ၀င္ရဖို႔ ေစာင့္ရတာ (၂) လေက်ာ္ၾကာတယ္။ စာအုပ္က ဘန္ေကာက္အ၀င္ တလေနထိုင္ခြင့္ရတယ္။ ရက္ျပည့္တာနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ႐ိွတဲ့ ထိုင္းလ၀က႐ံုးမွာ တလဘတ္ေငြ (၂,၈၀၀)ႏႈန္းနဲ႔ (၂)လ ထပ္ရတယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ စာအုပ္ေသၿပီ။ ကန္႔ထဲကို၀င္ဖို႔ စာအုပ္မေသခင္ ၿပီးေအာင္စီစဥ္ရတယ္။ စခန္းထဲမွာေနဖို႔ အိမ္၀ယ္တဲ့ကိစၥ လူေဟာင္းစာရင္းထဲ လူစားထိုးတဲ့ကိစၥေတြကို ပြဲစားကပဲ အားလံုးစီစဥ္ေပးတယ္။ ဘတ္ေငြ (၁)သိန္းေလာက္ ကုန္တယ္။ လိုတဲ့ေငြကို အိမ္က ေအာက္လမ္းကေန မဲေဆာက္ကို ပို႔ေပးတယ္။ ေငြလႊဲတဲ့ဆိုင္က ဒုကၡသည္စခန္း အထိ ေငြလာပို႔ေပးတယ္" ဟု ေျပာသည္။

ဒုကၡသည္စခန္း၌ အ၀င္အထြက္ရိွသည့္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး ၫြန္႔ေပါင္းအ သင္းမွ အမည္မေဖာ္လုိသူတဦးက “ဒီကိစၥ ေျပာရရင္ေတာ့ စခန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုေတြ၊ ယူအန္ကလူေတြ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈေတြရိွတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က စခန္းတိုင္းမွာ ဒုကၡသည္ေတြကို မွတ္ပံုတင္လုပ္္ေပးတယ္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း စလံုး လက္ေဗြႏွိပ္ရတယ္။ မွန္ျပားေပၚမွာ လက္ေဗြႏွိပ္ရၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ ကြန္ပ်ဴတာထဲသြင္းတယ္။ ဒါကို ထိုင္းျပည္ထဲေရးက ကိုင္တယ္။ ဒုကၡသည္ေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရဖို႔ ဆံုးျဖတ္တာက UNHCR နဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းျပည္ရဲ႕သံ႐ံုးေတြျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ စီစဥ္တာက IOM ျဖစ္တယ္။ သူ႔ အလုပ္က ေဆးစစ္မယ္။ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း တက္ရမယ္။ ခရီးသြားသင္ တန္း တက္ရမယ္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ့္လူဟာ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး (ပလာ)က လက္မွတ္မထိုးရင္ စခန္းထဲက ေန လံုး၀ထြက္ခြင့္မရွိဘူး။ အဲလိုစနစ္တက် ရိွတဲ့ၾကားမွာ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရဖို႔ လူသစ္ေတြကို လူေဟာင္းေတြနဲ႔ အစားထိုးတဲ့ကိစၥမွာ ေအာက္ေျခကေနစၿပီး အထက္အထိ အားလံုးပါ၀င္မႈမရိွရင္ ဒီကိစၥ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ” ဟု ေျပာသည္။

မဲေဆာက္တြင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတခု လုပ္ကုိင္ေနသည့္ မူတူးဆုိလ်င္ အေမရိကန္သြားခါနီးမွ လူတဦးက ဘတ္ေငြ (၅) ေသာင္းျဖင့္ လူစားထိုးရန္ လာညိႇသျဖင့္ အေမရိကန္ မသြားေတာ့ဘဲ ၎ေငြျဖင့္ ရင္းႏွီးၿပီး မဲေဆာက္မွာပင္ စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္လ်က္႐ွိသည္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္ မွတ္ပံုတင္စဥ္က မဲေဆာက္ေဒသအတြင္းမွ လူမ်ား အုန္းဖ်န္၊ ႏို႔ဖိုး၊ မယ္ လ စသည့္ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႔သြားကာ သက္ဆိုင္ရာ စခန္းေကာ္မတီ၀င္မ်ား ရပ္ကြက္မႉးမ်ား ပြဲစားမ်ားျဖင့္ ဆက္သြယ္ကာ မွတ္ပံုတင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ရာႏွင့္ခ်ီရိွသည့္ အဆိုပါလူမ်ားသည္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရိွ ျမန္မာစီး ပြားေရး အလႊာအသီးသီးတြင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူ အမ်ားစုျဖစ္သည္။

မဲေဆာက္ေက်ာက္၀ိုင္းမွ ေက်ာက္အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ကုိင္ၾကသည့္ ျမန္မာမ်ား အနည္းဆံုး (၁၀၀) ခန္႔ (၁) ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း အေမရိကန္ေရာက္ရိွသြားၿပီဟု သားသမီးမ်ား အေမရိကန္ထြက္သြားသူ ျမန္မာ ေက်ာက္ကုန္သည္တဦးက ေျပာသည္။

၎အဆိုအရ လူတဦး အနည္းဆံုး ဘတ္ေငြ (၅) ေသာင္းမွ (၁) သိန္းထိ ေပါက္ေစ်းရိွေၾကာင္း ယခု အခ်ိန္ထိ သြားလာလုပ္ရွားသူမ်ား မျပတ္ရိွေၾကာင္း၊ ပြဲစားမ်ား မဲေဆာက္တြင္ အၿမဲရိွေၾကာင္း ေျပာသည္။

ခါေတာ္မီမ်ား ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ေနခ်ိန္တြင္ နို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းရိွ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္ NI နံပါတ္ (၁၆၇) ခု၊ လူဦးေရ (၅၀၀)ခန္႔သည္ သံ႐ံုးအင္တာဗ်ဴးႏွင့္ ေဆးစစ္အၿပီးတြင္ ၎တို႔အား အကန္႔အသတ္မရိွ ဆိုင္းငံ့ ထားေၾကာင္း သံ႐ံုးမွ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့သည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဒုကၡသည္တဦးက ဒုကၡသည္မဟုတ္သည့္ အႀကံအဖန္မ်ားကိုေတာင္ လက္ခံလွ်င္ ဒုကၡသည္ အမွန္အကန္မ်ားအတြက္ လက္ခံစဥ္းစားသင့္သည္ဟု ေျပာၿပီး ၎ကိစၥအတြက္ အေမရိကန္အစိုးရထံသို႔ စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထိုးကာ ေတာင္းဆိုမႈ ျပဳလုပ္မည္ဟု ေျပာသည္။

ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားမွ အေမရိကန္ႏွင့္ တတိယႏိုင္ငံတခုခု ထြက္လိုသူမ်ားေၾကာင့္ မဲေဆာက္ရွိ ပြဲစားမ်ားမွာ ဘတ္ေငြ သိန္းခ်ီကာ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ပြဲခရေသာ္လည္း စခန္းလူႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ ဒုကၡသည္စခန္းရွိ အဓိက စီစဥ္ေပးသူမ်ားမွာ ေသာင္းဂဏန္းခန္႔သာ ရရိွၾကသည္ဟု ပြဲစားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားက ေျပာသည္။

အေမရိကန္နွင့္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ၎ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သြားၾကေသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ မဲ ေဆာက္သို႔ ျပန္လာကာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္ တတိယႏိုင္ငံတခုခု သြားလိုသူမ်ားအတြက္ ကူညီမႈမ်ားရွိၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ ပြဲစားကဲ့သို႔ အခေၾကးေငြမ်ားယူကာ မက္လံုးေပး စည္း႐ံုးမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ ခရီးေပါက္သူ မ်ားရွိသလို အခ်ဳိ႕အလိမ္ခံရ႐ံုမက အမ်ိဳးသမီးအခ်ဳိ႕ ဘ၀ပ်က္ ခဲ့ၾကရသည္။

ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားတြင္လည္း စခန္းတာ၀န္ရွိသူမ်ားကိုယ္တိုင္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကသျဖင့္ စခန္းအတြင္း ဒုကၡသည္အတုႏွင့္ အစစ္မ်ားၾကားတြင္ မေက်နပ္မႈမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း မေျပာရဲေၾကာင္း၊ ၎အတုမ်ားကို စခန္းတာ၀န္ရိွသူမ်ားက အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားကဲ့သို႔ ထားေၾကာင္း၊ သာမန္လူမ်ားအေနျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွ ထြက္ေျပးတိမ္း ေရွာင္လာသူမ်ားဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းၾကေၾကာင္း ဒုကၡသည္တဦးက ေျပာသည္။

လူေမွာင္ခုိနည္းျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ ဒုကၡသည္အတုတို႔သည္ အခ်ိန္မွန္ ဘီဘီစီ၊ ဗြီအိုေအ နားေထာင္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ထုတ္ေ၀ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ျခင္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မိန္႔ ခြန္းမ်ား အလြတ္က်က္ျခင္း၊ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း အေရးႀကီး ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ေန႔စြဲမ်ားကို အလြတ္ က်က္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ၾကသည္ဟု သိရသည္။

၎ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဒုကၡသည္စခန္းအခ်ဳိ႕မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားႏွင့္ အန္ဂ်ီအိုမ်ားအား မီဒီယာမ်ားက ေမးျမန္းၾကရာ ေကာလာဟလ သတင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဆိုၿပီး အျဖစ္မွန္ကို ဖံုးကြယ္၍ တံု႔ျပန္ေျဖၾကားေလ့ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္ ဒုကၡသည္အစစ္မ်ားအား ႏွစ္ခ်ီ၍ ရိကၡာမေပးေသာေၾကာင့္ မယ္လစခန္းမွဒုကၡသည္ (၂၀)ခန္႔ မဲေဆာက္႐ွိ UNHCR ႐ံုးတြင္ ယခင္လက လာေရာက္ဆႏၵျပမႈတရပ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ား၏ အဆိုအရ မယ္လဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ယူအန္အသိမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ရၿပီး ရိကၡာမရရိွသူ (၁၀၀) ေက်ာ္ရွိသည္ဟု စုံစမ္းသိ ရသည္။

မဲေဆာက္အေျခစိုက္ လူကုန္ကူးမႈတိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔ အဖြဲ႔၀င္တဦးကမူ ဒုကၡသည္စခန္းမွတဆင့္ သြားေသာ္ လည္း ထိုင္းမွာ အသစ္ျပ႒ာန္းသည့္ “လူကုန္ကူးမႈကာကြယ္ျခင္းႏွင့္ တိုက္ဖ်က္ျခင္းဥပေဒ ဘီအီး ၂၅၅၁” အရ လူကုန္ကူးမႈ ေျမာက္သည္ဟုေျပာၿပီး ယခုျဖစ္ရပ္တြင္ သက္ဆိုင္ရာတာ၀န္ရိွသူ အဆင့္ဆင့္မွာလည္း လူကုန္ ကူးမႈက်ဴးလြန္ရန္ အားေပးကူညီျခင္း ပုဒ္မ-၇ အရ အက်ဳံး၀င္သည္ဟု ေျပာသည္။

ယခုျဖစ္ရပ္မ်ားအား သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရိွသူမ်ားက နည္းလမ္းတက် ေျဖရွင္းမႈမျပဳဘဲ ထားမည္ဆိုပါက ဒုကၡသည္စခန္းအခ်ဳိ႕သည္ မသမာသူမ်ား ႀကီးစိုးရာေဒသႏွင့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ကင္းမဲ့သည့္ ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္လာၿပီး မလိုလားအပ္ေသာ ျပႆနာမ်ား ဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္ဟု ဒုကၡသည္စခန္းမွ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တဦးက ေျပာသည္။ ။

http://www.khitpyaing.org/

ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီး ေနတဲ့ကၽြန္း

ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီး ေနတဲ့ကၽြန္း
ညိဳထက္ညိဳ

သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားေရာက္ေတာ့ သူထိုင္ေနက် ဆိုင္အဝင္ဝ စားပြဲပုပုေလးမွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ မေ႐ွးမေႏွာင္းပင္ သူ႔ကိုျမင္ေသာ စားပြဲထိုးေလးထံမွ ႐ွယ္က်ဆိမ့္ဝမ္း ဟူေသာ အသံက သူ႔ထံ လြင့္ပ်ံလာေလသည္။ လန္ဒန္တပြဲကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေကာင္တာသို႔ သြားယူလိုက္ပါသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ သူဆိုင္ေရာက္တာ နည္းနည္းေစာသည္။ ေစာသည္ဆိုတာက သူ႔အတြက္ သူ ေျပာျခင္း၊ တကယ္က ၁၀ နာရီထိုးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ လန္ဒန္တလိပ္ကို မီးညိွရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ နံေဘး႐ွိ စာအုပ္ဆိုင္သို႔ သူ လွမ္းၾကည့္သည္။ ဂ်ာနယ္ေတြက တိုးလို႔တြဲေလာင္း။ တေစာင္ေလာက္ ဝယ္ဦးမွဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ ထမည္လုပ္ၿပီးမွ ဒီသတင္းေတြ ပါပဲေလ အလကား ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ျပန္ထိုင္သည္။

လက္ဖက္ရည္ပင္ အေငြ႔ ေသသြားခဲ့ၿပီ။ သူ မေသာက္ျဖစ္ေသး။ လမ္းတဖက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ႐ွိေသာ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းသို႔ သူ ေတြေတြေငးေငး ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကမ္းေျခ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက ထီးထီးမားမား။ ဆိုင္ေ႐ွ႕႐ွိ ဗာဒံပင္ထံ သူ႔အၾကည့္ ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ အုတ္ခံုေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ က်ားထိုးလ်က္၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ေတာ့ နီေရာ္ေရာ္ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ ႐ြက္ေျခာက္မ်ားက ပ်ံ႕က်ဲေနသည္။ အုတ္ခံုေဘးတြင္ေတာ့ ….. လက္ထဲတြင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကေလးႏွင့္ …. သူျမင္ေနက် ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။

ခဏေနေတာ့ ေကာင္မေလးက လမ္းကိုကူး၍ သူထိုင္ေနရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔ စားပြဲနားေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနၿပီျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးက သူ႔ကို လွစ္ခနဲ ျပံဳးျပသည္။ သူ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႔ စားပြဲေဘး တိုက္ေလွကားရင္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မေရမရာ မ်က္ႏွာထားေလးႏွင့္ ေနာက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္သည္။ ေနာက္မွ စိတ္ဒံုးဒံုး ခ်လိုက္ဟန္ျဖင့္ အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ လူတေယာက္ လမ္းတဖက္မွ ကူးလာၿပီး ေကာင္မေလးေနာက္သို႔ လိုက္တက္သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ အေပၚထပ္ ညာဘက္အခန္း။ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သက္တမ္း႐ွိၿပီျဖစ္ေသာ တည္းခိုခန္း ကေလးသို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ သူ ထပ္ေတြ႔ရမည့္ ျမင္ကြင္းေတြကိုေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေဟာင္းတခုကို ၾကည့္ေနရသလို သူ႔စိတ္ထဲ ျမင္ေနမိသည္။

နာရီဝက္ သို႔မဟုတ္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေကာင္မေလး ျပန္ဆင္းလာလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ၅ မိနစ္မွ် ၾကာလွ်င္ ခုနက တက္သြားေသာသူ ျပန္ဆင္းလာမည္။ လက္ထဲတြင္ တစ္႐ႈး တာဝါတခုကို ကိုင္ထားလိမ့္မည္။ စီးကရက္တလိပ္လည္း ေသာက္ခ်င္ ေသာက္ေနလိမ့္မည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူ ဆက္ထုိင္လိုစိတ္ မ႐ွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ႏွင့္ လန္ဒန္ႏွစ္လိပ္စာ ပိုက္ဆံကို ပန္းကန္ျပားႏွင့္ ဖိ၍ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။ “ဘယ္လိုမွ အသက္႐ွဴ မဝဘူး” တဲ့ …. သူ ထြက္လာခ်ိန္တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ ဆီက ခင္ဘုဏ္း၏ သီခ်င္းသံက ေနာက္တြင္ လြင့္ပ်ံက်န္ေနခဲ့ေလသည္။

စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ သူ ထိုင္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းက ၁၀ ႏွစ္ ႐ွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၆ ေလာက္ကတည္းက၊ ဆိုင္ဖြင့္စကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အိမ္ႏွင့္ နီးသည္တေၾကာင္း၊ ကက္ဆက္ေကာင္းေကာင္း ဖြင့္သည္တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ ပံုမွန္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူ ထိုင္စက တခြက္ ၁၀ လက္ဖက္ရည္သည္ပင္ ယခု တခြက္ ၂၀၀ ။ ယခင္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းမေရာက္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္က စၿပီး သူ တေန႔ သံုးခါ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ နံနက္၊ ေန႔လယ္၊ ည၊ သည္မွာပင္ သူ တသက္လံုး ေနထိုင္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္၏ ျမင္ကြင္းအသစ္ တခုကို သူ စေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က မန္းသီရိတြင္ သူ ေခြ ဝင္ဝယ္မိသည္။ သူ ေခြဝယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားရန္ လမ္းကူးမည္ အလုပ္တြင္ သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူ႔ကို တစံုတရာ လွမ္းေျပာသည္။ “သြားမလား” ဟု သူ ၾကားမိလိုက္သည္ ထင္သည္။ သူ တအံ့တၾသ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ထို အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာ မိေတာ့ဘဲ လမ္းကူး၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားသည္။

လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရင္း ဆိုင္႐ွင္ ဆရာေက်ာင္း (သူေပးထားေသာ အမည္ျဖစ္ပါသည္)ႏွင့္ ေစာေစာကအေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ ဆရာေက်ာင္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။ မင္းကလည္း ခုမွသိလား၊ ပစၥည္းေတြ ကားဂိတ္ ေရာက္ေနတာျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိေတာ့မယ္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္ေလာက္ ႐ွိတယ္ဟုလည္း လမ္းတဖက္ဆီ ေမးေငါ႔ျပသည္။ သည္ေတာ့မွ သူ သတိထားမိေလသည္။ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနသူမ်ားၾကားတြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား။ အမ်ားစုက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေတာ္ အသက္ႀကီးၿပီ။ လက္ထဲတြင္ ထီးႏွင့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ကေလးမ်ားကို ကိုင္သူကိုင္ထားၾကသည္။ ဝတ္ထား စားထားသည္ကေတာ့ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး။ ေၾသာ္ … သည္လိုပါလား …။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ထို ျမင္ကြင္းက သူ႔အတြက္ ႐ိုးသြားခဲ့သည္။
--------------------------------------

ဟိုယခင္ သူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အ႐ြယ္တုန္းကေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ား၏ အဓိက က်င္လည္ က်က္စားရာက ကန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားမွသည္ ၂၀၀၁ ေလာက္အထိ။ သည့္ေရွ႕ပိုင္းတြင္ မည္သို႔ ႐ွိသည္ကိုေတာ့ သူ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာေၾကာင့္ မသိ။ သို႔ေသာ္ သူသိထားသည့္ အတိုင္းအတာတြင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္သည္ နတ္သမီးေလးမ်ား ေမြ႔႕ေလ်ာ္ရာမဟုတ္။ ထိုစဥ္က ေမြ႕ေလ်ာ္ခြင့္ပဲ မျပဳသည္ေတာ့လားေတာ့ မသိ။ ႐ွိေတာ့ ႐ွိသည္၊ ႐ွားသည္ဟု ဆိုလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုစဥ္က နတ္သမီး ကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရတတ္သည္က ဆူးေလပန္းျခံေလး နားတြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္တံတား ရဲစခန္းႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္တြင္၊ ေနာက္ ၂၈ လမ္း ၂၉ လမ္းေအာက္ဘက္ ကုန္သည္လမ္းေပၚတြင္။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ဒါကလည္း ညပိုင္းေလာက္သာ။ ယခုလို ကားဂိတ္ေတြတြင္ က်က္စားျခင္း မ႐ွိသည္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္တြင္ တသက္လံုး ေနလာခဲ့ေသာ သူ အသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္အေျခအေနက ေမွာက္ေသာခြက္ကို လွန္လိုက္သလို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ စတင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ သူ စေတြ႕သည္ကေတာ့ အထက္က ဆိုခဲ့သလို အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ လမ္း ၄၀ ထိပ္ ကားဂိတ္တြင္ ျဖစ္သည္။ လအေတာ္ၾကာလာေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ခြဲျခားသိလာသည္။ ဒါကလည္း မဆန္း၊ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သည္လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ခြဲ၍ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ နံနက္ဂိုဏ္းႏွင့္ ညဂိုဏ္းဟု ခြဲေျပာႏိုင္သည္။ ဂိုဏ္းႏွစ္ဂိုဏ္း စလံုးတြင္ လူက ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နံနက္ဂိုဏ္းက အေျပာင္းအလဲမ႐ွိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ အနည္းငယ္ အေျပာင္းအလဲ ႐ွိသည္။ လာေနက်သူမ်ားအျပင္ အျခား ပ်ံက်မ်ားလည္း ေရာက္လာတတ္သည္။ နံနက္ဂိုဏ္း၏ အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီသာသာမွ ညေန ၃ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ။ ညဂိုဏ္းကေတာ့ ညေန ၃ နာရီမွ ည ၁၀ နာရီ ဝန္းက်င္တိုင္။ ဘယ္သူကမွ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ သူတို႔ သြားခ်ိန္ျပန္ခ်ိန္ သူတို႔ဘာသာ ခ်ိန္ကိုက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သူ ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္တံတားျမိဳ႕နယ္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ႏိုင္သည္က အေနာ္ရထာ လမ္းေပၚ႐ွိ လမ္း ၄၀ ကားဂိတ္တြင္။ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ၃၈ လမ္းထိပ္ ပ်ံက်ေစ်းကေလးမွသည္ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းႏွင့္ ၃၉ လမ္းၾကား အပင္ရိပ္ အုတ္ခံုမ်ား႐ွိရာတြင္ ျဖစ္သည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ နတ္သမီးေလးမ်ား၏ ကြန္းခိုရာက သူထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေပၚထပ္ တည္းခိုခန္းကေလး၌၊ ၃၈ လမ္းႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္႐ွိ နတ္သမီးေလးမ်ားကေတာ့ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းထဲ ခ်ဳိးဝင္လွ်င္ဝင္ခ်င္း ေတြ႔ရမည့္ တည္းခိုခန္းေလးတြင္။ အဆင္ေျပရာ ေျပေၾကာင္းကို သူတို႔ဘာသာ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

စီခနဲ ၾကားလိုက္ရေသာ လူသံသူသံတို႔ေၾကာင့္ သူ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေကာင္းေနရာက အသံလာရာဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဟိုဘက္လမ္းကူး ကားဂိတ္ဆီမွ အမ်ဳိးသမီးတသိုက္ ေျပးလာၾကတာကို သူျမင္ရသည္။ ဦးတည္ရာက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လမ္းဆီသို႔။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ရပ္တန္႔ ေငးေမာေနၾကသည္။ သူ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပးေနသူေတြက နတ္သမီးကေလးမ်ား။ သူ ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို ျဖတ္၍ ဗိုလ္တေထာင္ ၆ ဘက္ဆီ ဆက္ေျပးသြားၾကသည္။

သည္ေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ေက်ာက္တံတားအပိုင္မွ ဗိုလ္တေထာင္အပိုင္သို႔ ေျပးျခင္း။ သည္ည စီမံခ်က္႐ွိ၍ လိုက္ဖမ္းျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ရဲက နယ္ေက်ာ္၍ မလိုက္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားဂိတ္ဆီမွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားကို ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သူ မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆိုင္မွထ၍ လမ္းကူးသြားမိသည္။ လူအုပ္ႀကီးအလယ္တြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ ႏွစ္ဦး။ ဖမ္းဆီးသူ နယ္ထိန္းႏွင့္ သူ႔ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ မီးသတ္ကို ဒူးတုပ္၍ ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ဳိးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး အငွားကားတစီးကို တား၍ တင္သည္။ လူစုကြဲေသာ အခ်ိန္တြင္ ၁၀ နာ႐ီ ေက်ာ္ေနခဲ့ေပၿပီ။
-------------------------------------

တရက္တြင္ေတာ့ နတ္သမီးကေလးမ်ားကို စစ္တမ္း ေကာက္ၾကည့္ရန္ သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ သူက လူ႔ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာေတြကို စိတ္ဝင္စားသည္။ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြကို ေစ့ခ်င္ငုခ်င္သည္။ အတိမ္အနက္ အက်ဥ္းအက်ယ္တို႔ကို စူးခ်င္စမ္းခ်င္သည္။ အလင္းအေမွာင္ အမွိန္အေဖ်ာ့ေတြကို ႐ွာခ်င္ေဖြခ်င္သည္။ သည္လိုႏွင့္ တမနက္တြင္ သူ ၿမိဳ႕ထဲတခြင္သို႔ နတ္သမီးကေလးမ်ား ေလ့လာေရး ထြက္မိသည္။ ၁၀ နာရီ သာသာခန္႔။ သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ထလာခ်ိန္။ သူ႔ ခရီးစဥ္ကို လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ စသည္။ လမ္း ၄၀ ထိပ္မွ သည္ ၃၈ လမ္းေစ်းအထိ။ သည္တဝိုက္က နတ္သမီးကေလးမ်ားကိုေတာ့ သူ အားလံုးလိုလို သိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၁၅ ေယာက္ဝန္းက်င္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ပန္းဆိုးတန္းကိုျဖတ္၍ ၃၆ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔ သူေရာက္လာသည္။ သည္မွာလည္း ၇ ေယာက္၊ ၈ ေယာက္။ ဆူးေလဘုရားလမ္းေရာက္ေတာ့ သူ ညာေကြ႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဆီ သြားသည္။ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ်ား ေအာက္တြင္လည္း နတ္သမီးကေလးမ်ား။ ၁၄-၅ ေယာက္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ မနက္ပိုင္းကိုေတာ့ သည္မွ်ျဖင့္ သူ အဆံုးသတ္လိုက္ပါသည္။

ညေနပိုင္းတြင္ေတာ့ သူ မဟာဗႏၶဳလလမ္းဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ၃၉ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္ဆီသို႔။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးကေလးမ်ားကို အေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကို သူ ေတြ႔ရျပန္ေလသည္။ ၃၇ လမ္းထိပ္ ထီ႐ံုးမွသည္ ၃၉ လမ္းထိပ္အထိ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္တို႔တြင္ ေက်ာက္ခ်သူတို႔က ေက်ာက္ခ်လ်က္။ ကားဂိတ္တြင္ ေရာေႏွာ ရပ္ေနသူတို႔လည္း မ႐ွား။ ၂၀ ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိလိမ့္မည္။ ကားဂိတ္ႀကီးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဒါက သူ ေတြ႔မိသေလာက္၊ မေတြ႔မိသည္မ်ားလည္း က်န္ဦးမည္။ မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းကလည္း ကြဲဦးမည္။ သူ႕ေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ကို သူ စာရင္းခ်ဳပ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေယာက္ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ စာရင္း ထြက္လာသည္။ သူ႔တိုင္းသူ႔ျပည္၏ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈဘဝသည္ ခြ်တ္ျခံဳက်ေနခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။
---------------------------------

သူ တယ္လီဖုန္း ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး စာတိုက္ႀကီးမွ ထြက္လာေတာ့ ေန႔လယ္ ၂ ခ်က္ခြဲေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မြန္းေဘကရီ ဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ သူ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဂ်ာနယ္မ်ားလည္း ဖတ္ခ်င္၍ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ လူတို႔ ျပည့္သိပ္လ်က္။ သည္မွာလည္း သူတို႔ကို သူ ေတြ႔မိျပန္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကားဂိတ္႐ွိ နတ္သမီးကေလးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ပို၍ ေတာက္ပသည္။ ႐ုပ္ရည္ ႐ူပကာလည္း သာသည္။ အထက္လႊာဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ အထက္လႊာ နတ္သမီးမ်ား။ သူတို႔ ထိုင္ေလ့႐ွိသည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းကို မ်က္ႏွာမူထားသည့္ စားပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာ တခုတည္းက ဆိုင္အျပင္မွေရာ အတြင္းမွပါ အျပန္အလွန္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ သူ ေငးေနမိခ်ိန္မွာပင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း တဖက္႐ွိ ဆက္သြယ္ေရး တယ္လီဖုန္းမွ ဝန္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက ဆိုင္အျပင္မွ လက္ဟန္ေျခဟန္ ျပ၍ လာေခၚသည္။ သူတို႔ထဲမွ တေယာက္ထသြားၿပီး ဖုန္းသြားေျပာေနသည္ကို သူ ျမင္ေနရေလသည္။ ဒါက သူတို႔၏ ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း။ ေရစီးေၾကာင္းေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းဟု ေခၚခ်င္လည္း ေခၚဆိုႏိုင္ပါသည္။

ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းထိပ္တြင္ ေကာင္မေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ သူ အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ည ၁၀ နာရီ ပင္ထိုးေတာ့မည္။ သူ ေတြ႔ေနက် မနက္ဂိုဏ္းမွ ေကာင္မေလး။ ညဂိုဏ္းသို႔ပဲ ေျပာင္းသြားလို႔လား၊ လူသြားလူလာကေတာ့ အနည္းငယ္ ႐ွင္းေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ ေဘးဘီကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးတခု ရလာသည္။ ေကာင္မေလးကို သူ အနည္းငယ္ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္သည္။ သူႏွင့္ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနေသာေၾကာင့္လည္း သူ ေမးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္က သည္ေနရာက သူ႔အိမ္ႏွင့္ ဘာမွမေဝး၊ သို႔ေသာ္ သူ မတတ္ႏိုင္။ ႐ွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္း ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကိုထိန္းရင္း သူ ေကာင္မေလးဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားမိသည္။ သူ႔ကို ေကာင္မေလး အထင္လြဲေတာ့မည္က ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္သည္။ ဒါ႔ေၾကာင့္ သူကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ႐ွင္းျပဖို႔ သူ ဆံုးျဖတ္လို္က္သည္။

“ညီမ ညပိုင္း ေျပာင္းသြားတာလား” ဟု သူ စကားစလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက “ဟုတ္တယ္ အကို” ဟု တံု႔ျပန္သည္။ သူ႔ကို မွတ္မိလားလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္မေလးက ''မနက္တိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အဝမွာ ထိုင္ထိုင္ေနတဲ့ အကို မဟုတ္လား'' ဟု ျပန္ေမးသည္။ ဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ကို တမ်ဳိးမထင္ရန္ သူ အျမန္႐ွင္းျပရသည္။ သူ ေမးစရာ နည္းနည္း႐ွိ၍ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေကာင္မေလး အနည္းငယ္ တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။ ''ရဲတို႔၊ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္'' ဟု သူ႔ကို မဝံံ့မရဲ ျပန္ေမးသည္။ မဟုတ္ေၾကာင္း သူ ေျပာၿပီး သူ သိလိုသည္တို႔ကို ေမးသည္။ တကယ္က ေကာင္မေလးတို႔က တကိုယ္ေတာ္ လႈပ္႐ွားသူမ်ား။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္သူ မ႐ွိ။ တခုပဲ႐ွိသည္။ သည္အပိုင္က နယ္ထိန္းကိုေတာ့ တရက္ ၅၀၀ ေပးရသည္။ စီမံခ်က္႐ွိ၍ ဖမ္းလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ မီးသတ္ကိုပါ ေပးေပးေနရသည္ဟု ေျပာသည္။ ဒါကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ သူ႔ ဝန္းက်င္႐ွိ ဂ်ပိုးေတေလမ်ား မီးသတ္အဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။

''ကိုယ္နဲ႔ရင္းလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံ အကိုရာ။ သူတို႔မို႔ မ်ဳိရက္ ဆို႔ရက္တယ္'' ဟု ညည္းေျပာ ေျပာရင္း ေကာင္မေလးက စကားကို နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။ ေကာင္မေလး ေနတာက ဒဂံုမွာ။ သည္အခ်ိန္ ကား႐ွိေသးလို႔လား ဟု သူေမးေတာ့ သည္ညေတာ့ မဂိုလမ္း႐ွိ တည္းခိုခန္းမွာ အိပ္မည္တဲ့။ ထိုသို႔ ေျပာရင္း ေကာင္မေလး၏ အၾကည့္က သူ႔ဆီ ဖ်တ္ခနဲ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ကပ်ာကရာ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္သည္။ ''ညီမအတြက္ မုန္႔ဖိုးပါ'' ဟု ဆိုကာ ေငြ ၁၅၀၀ ကို ေကာင္မေလး လက္ထဲထည့္ရင္း သူ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲ လိုက္ေတာ့သည္။ 'သဇင္' ဟု ေခၚေသာ ေကာင္မေလးကေတာ့ သူ႔ ကို နားမလည္သလို ၾကည့္ေနေပလိမ့္မည္။
------------------------------------

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တကၠစီတားေနေသာ စံုတြဲကို ျမင္၍ သူ႔ကားကို အ႐ွိန္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ေဝဇယႏာၱ လမ္းမႀကီးေပၚ။ ဆီေစ်းတို႔ ႀကီးျမင့္လာသျဖင့္ ခရီးသြားဟန္လႊဲ လမ္းၾကံဳလွ်င္ သူ ပရိုက္ဗိတ္ တကၠစီ ေမာင္းေလ့ရွိသည္။ ''ဘယ္သြားမလဲ အကို'' ဟု သူ ေမးေတာ့ အမ်ဳိးသားထံမွ အသံမထြက္။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ဆီမွသာ အသံထြက္လာသည္။ ေဝဇယႏာၱလမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ပင္႐ွိေသာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕ အမည္ကို ယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းသို႔။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ မဆစ္ေတာ့ဘဲ ကားေပၚသို႔ တက္သည္။ ခရီးက ဘာမွ်မေဝး၊ ၅ မိနစ္သာသာ ေမာင္း႐ံုႏွင့္ သူ တည္းခိုခန္းေ႐ွ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ''ခဏေလး ေစာင့္ေပးပါလား ညီေလးရာ၊ အကို အရင္ေမးၾကည့္မလို႔'' ဟု ကားခ႐ွင္းရင္း အမ်ဳိးသားက ေျပာေတာ့ သူ ေခါင္းညိတ္သည္။

သူ႔တြင္ ဘာမွ အေထြအထူး လုပ္စရာမ႐ွိ။ အမ်ဳိးသမီးငယ္ကပင္ ဦးေဆာင္၍ တည္းခိုခန္းအတြင္း ဝင္သြားသည္။ သူ အျပင္မွ တည္းခိုခန္းႀကီးကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းေတြက မနည္းမေနာ။ ရာေက်ာ္လိမ့္မည္ဟု သူထင္သည္။ ၅ မိနစ္မွ်အၾကာ ေစာေစာက စံုတြဲ ျပန္ထြက္လာသည္။ အခန္းပဲ အဆင္မေျပသည္လား ဘာျဖစ္သည္လဲ … သူ ေတြးေတာေနမိစဥ္တြင္ပင္ အမ်ဳိးသားထံမွ ''အခန္းမႀကိဳက္လို႔ ညီေလးရာ။ ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ မသိဘူး'' ဟု စကားသံ ထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ကေတာ့ သည္ကိစၥတြင္ ကြ်မ္းက်င္ဟန္ ႐ွိသည္။ သူ႔ကို ဘုရင့္ေနာင္ဘက္႐ွိ တည္းခိုခန္းႀကီးတခု၏ အမည္ကိုေျပာရင္း ေစ်းေမးသည္။ သူ ေစ်းေျပာေတာ့ အမ်ဳိးသားက မဆစ္ေတာ့ပါ။ သူကလည္း ပံုမွန္ေစ်းပဲ ေျပာပါသည္။ ကားေမာင္းလာရင္း မိုးက ႐ြာလာသည္။ ဘုရင့္ေနာင္ မီးပိြဳင့္ မေရာက္မီတြင္ သူ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးလိုက္သည္။ သည္လမ္းက သူ ေက်ာင္းသြားတိုင္း မီးပြိဳင့္ေ႐ွာင္ရန္ သံုးေနက်လမ္း။ တည္းခိုခန္း၏ ေနာက္ဘက္႐ွိ ကားပါကင္တြင္ သူ ကားရပ္သည္။ မိုးက ပို၍ သည္းလာသည္။ သူ႔ကားေပၚမွ စံုတြဲ ဆင္းသြားေသာ္လည္း သူ ကားျပန္ မထြက္ျဖစ္ေသး။ မိုးစဲေအာင္ ခဏေစာင့္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကားပါကင္မွ ဝိတ္တာကေလးက သူ႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ သူ႔ကို ခရီးသည္ လိုက္ပို႔သူဟု ထင္ပံုမရ။ ''အကိုေကာ မတက္ေတာ့ဘူးလား'' ဟုေမးသည္။ သူ ျပံဳးရင္း ''ျပန္ေတာ့မွာ'' ဟုေျပာေတာ့ ဝိတ္တာေလးက သူ႔အတြက္ အေဖာ္ ေခၚေပးမည္ဟု ဆိုျပန္သည္။ သူ နည္းနည္း စိတ္ဝင္စားလာသျဖင့္ ဝိတ္တာေလးကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးရင္း အခန္းတခန္းယူရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

၃ နာရီ တဆက္႐ွင္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ႈိးလို႔ ေခၚၾကေလသည္။ ပထမထပ္တြင္ သူ အခန္းတခန္း ရသည္။ သူ အခန္းထဲေရာက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ေစာေစာက ဝိတ္တာကေလး ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ နတ္သမီးကေလး တဦး။ နတ္သမီးကေလးက အျခား အခန္းတခန္းမွ ကူးလာပံုရသည္။ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊ ၁၉-၂၀ အ႐ြယ္ ။ ပံုစံ အသြင္အျပင္က ညွိဳးေရာ္ ႏြမ္းလ်ေနသည္။ သူ႔ကို ဟန္လုပ္ျပံဳးျပေနေသာ နတ္သမီးေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ ေစာေစာက စိတ္တို႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားရသည္။ သူ ဝိတ္တာေလးကို စကားလွေအာင္ ေျပာရင္း နတ္သမီးေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ အခန္းကလည္း ယူၿပီးၿပီ။ ခဏေတာ့ ေနလိုက္ဦးမည္ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ အခန္းကို ေစ့ငုမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တလံုး၊ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာတြဲလ်က္၊ တီဗီတလံုးႏွင့္ တယ္လီဖုန္းလည္း ပါသည္။ အျပင္အဆင္ အခင္းအက်င္းက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ေတာ့႐ွိသည္။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသည္ႏွင့္ တီဗီဖြင့္လိုက္သည္။

ခ်ယ္နယ္တို႔ကို ဟိုေ႐ႊ႕သည္ေ႐ႊ႕ လုပ္ရင္း ေစာေစာက ဝိတ္တာေလး ေျပာသြားေသာ ခ်ယ္နယ္ကို သူ ေတြ႔ရသည္။ ၂၄ နာရီ အျပာကားမ်ား ျပသည့္ခ်ယ္နယ္။ ေအာက္ထပ္႐ွိ စက္ခန္းမွ ေခြထိုးျပေနျခင္း။ သူ ပ်င္းပ်င္းရိရိႏွင့္ အိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း တီဗီၾကည့္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာလ်က္။ ဗုဒၶဝင္မွ အလြန္ ကံုလံုျပည့္စံုေသာ သူၾကြယ္ႀကီးတဦး၏ အမည္နာမကို ခံယူထားသည့္ တည္းခိုခန္းႀကီး တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
--------------------------

ည ၈ နာရီ ေက်ာ္ၿပီမို႔ သိမ္ႀကီးေစ်း၏ ညက သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာသည္။ zero zone မွ လြင့္ပ်ံလာေသာ ေတးသံမ်ားကို သူ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ သူက မဂၤလာ႐ံု အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေရာက္႐ွိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဖခင္ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ရာ တိုကင္နံပါတ္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ ေနာက္တနာရီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ေစာင့္ရေပဦးမည္။ လမ္းတေလွ်ာက္႐ွိ ကလပ္မ်ားကို သူ အေပၚစီးမွ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၿငီးေငြ႕လာသျဖင့္ ေအာက္ဆင္း၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘယ္မွာထိုင္ရမည္ကို သူ ေဝခြဲမရ။ သိမ္ႀကီးေစ်းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း အေနာ္ရထာလမ္းႏွင့္ ဆံုရာ လူကူးတံတား ေအာက္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေတြ႔သည္။ နတ္သမီးကေလးေတြ ထိုင္ေနပါလား …။ မဂၤလာ႐ံုႏွင့္ နီးနီးနားနားမွာပဲ ထိုင္ေတာ့မည္ ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ သူ ျပန္လွည့္လာသည္။

သည္လိုႏွင့္ မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား လမ္းေထာင့္ လူကူးတံတားေအာက္မွ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကေလးတြင္ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးမွ သူ သတိျပဳမိေလသည္။ သည္မွာလည္း နတ္သမီးေလးမ်ား။ သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ ဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ တေယာက္က သူ႔ထံမွ မီးျခစ္ လွမ္းေတာင္းေလသည္။ ေပးလိုက္ေတာ့ ''ေဆးလိပ္ေလးပါ ေပးပါလား'' ဟု ေနာက္တေယာက္က ေျပာင္စပ္စပ္ ေျပာျပန္သည္။ သူ႔ေဆးလိပ္ဗူး လွမ္းေပးလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ အျခားဝိုင္းမွ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ ထလာကာ နတ္သမီးကေလးတို႔၏ ဝိုင္းတြင္ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ ႏိုက္လား၊ ႐ႈိးလား ဟူေသာ အသံမ်ား၊ တပုလင္းခြဲ ႏွစ္ပုလင္းဟု တံု႔ျပန္သံမ်ား၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ သူ ထဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည္အထိ သူတို႔ ညွိႏႈိင္းပြဲ မၿပီးဆံုးေသး။ မဂၤလာ႐ံုအေပၚထပ္ ေရာက္မွ သူ႔ စီးကရက္ဗူး သူ ျပန္သတိရေလသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားထံတြင္ က်န္ေနခဲ့ၿပီ။
---------------------------------------

“ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ။ ထမင္းေၾကာ္ သြားစားရေအာင္“ ဟု သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာ၍ နာရီကို သူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ည တခ်က္ ထိုးေတာ့မည္။ သည္အခ်ိန္ ဘယ္သြားမလဲ။ ၁၇ လမ္းသြားဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကေလးက လူ႐ွင္းေနသည္။ သည္ည ဘာေဘာလံုးပြဲ မွမ႐ွိ။ သည္အခ်ိန္ ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မ႐ွိေတာ့၍ သူကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပဲ မွာလိုက္သည္။ ဆိုင္တြင္ ဝိုင္းက ၃ ဝိုင္းတည္း။ ေယာက္်ားေလး ဝိုင္းဆို၍ သူတို႔ တဝိုင္းသာ။ က်န္ႏွစ္ဝိုင္းတြင္က ကလပ္မွ ျပန္လာေသာ နတ္သမီးေလးမ်ား။ သည္ဆိုင္ကေလးက ညလံုးေပါက္ ဖြင့္ေသာ ဆိုင္ကေလးမို႔ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တခါတရံ စီမံခ်က္ ႐ွိလွ်င္ေတာ့ နတ္သမီးေလးမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚ႐ွိ အစိုးရ ဝင္းတဝင္းအတြင္း ဖြင့္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေျပာင္းထိုင္တတ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၁၇ လမ္းက စစ္ႀကိဳေခတ္က နတ္မိမယ္မ်ား တရားဝင္ ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဆရာေသာ္တာေဆြ ေရးတာ သူ ဖတ္ရဖူးသည္။

နတ္သမီးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူ တခု ေတြးမိလာ၍ ျပံဳးမိသည္။ သူ႔ ေန႔စဥ္ဘဝတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားကို မေတြ႔ရသည့္ေန႔ မ႐ွိ။ နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္မွ စေတြ႔ လိုက္သည္မွာ ယခု ည တနာရီအထိ ေတြ႔တုန္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ ခ်စ္သူကိုပင္လွ်င္ သူ ေန႔စဥ္မေတြ႔၊ တပတ္လံုးလံုး မေတြ႔ျဖစ္သည္လည္း ႐ွိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားကိုေတာ့ ….. ''ဘာျပံဳးတာလဲ'' ဟု ေမးသည့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ''ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး'' ဟုသာ သူျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ညက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လိုက္ရသျဖင့္ သူ႔ မ်က္လံုးမ်ား ျပန္က်ယ္လာသည္။ နတ္သမီးေလး တေယာက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း အေဖာ္မ်ားအား တစံုတရာ တီးတိုးေျပာသည္။ ရယ္သံမ်ား သူၾကားရခ်ိန္တြင္ လႈပ္႐ွား သြားေသာ စိတ္ကို ဖံုးကြယ္ရန္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ငွဲ႔လိုက္ရေလသည္။ ေဆး႐ံုႀကီးဘက္ဆီက ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရသည္။ ေဆာင္းဝင္လာၿပီမို႔ ညက တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာေလသည္။

ႏိုင္ငံျခားမွ ေခတၱျပန္ေရာက္ လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသည့္ ပြဲမို႔ သူတို႔ဝိုင္းက အေတာ္ညဥ့္ နက္သြားခဲ့သည္။ ဘီယာပုလင္းတို႔က အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ ဘယ္ဆက္သြားမလဲဟု အေမရိကားမွ သူငယ္ခ်င္းကေမး၍ သူ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည တခ်က္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ ဘယ္ဆက္သြားမလဲ…။ သူတို႔ တဝိုင္းလံုး မူးယစ္ရီေဝလ်က္။ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္လို႔ရမည့္ ေနရာတေနရာ…။ လေပၚသို႔ တက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လျပည့္ညမို႔ လ က ထိန္ထိန္သာ ေနေလသည္။

၃၉ လမ္း အထက္လမ္း႐ွိ တိုက္တတိုက္၏ ငါးလႊာသို႔ သူတို႔ေရာက္ေတာ့ ည တခ်က္ခြဲ ခဲ့ၿပီ။ စႏၵာေငြလမင္း၏ အမည္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ ကေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ တံခါးေခါက္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္႐ွင္ မႏိုင္ ကိုယ္တိုင္ တံခါးလာဖြင့္ေလသည္။ မႏိုင္ က ယခင္ကတည္းက သူႏွင့္ သိကြ်မ္းသူ။ အရင္ကေတာ့ အိမ္ပြဲစား၊ အခုေတာ့လည္း သည္ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ။ “သားႀကီးပါလား။ ေဘာ္ဒါေတြလည္း ပါတာပဲ။ လာ လာ“ ဟူေသာ မႏိုင္ စကားအဆံုးမွာေတာ့ သူတို႔အားလံုး အခန္းထဲ ဝင္လို္က္ၾကေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္မေလးေတြက ထိုင္သူထိုင္ လွဲသူလွဲလ်က္။ ဗီစီဒီေခြ မွ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းကို လိုက္ညည္းသူက ညည္းေနၾကသည္။ သည္ည ဧည့္သည္ ပါးပံုရသည္။ “ကိုသားႀကီး လက္ဖက္သုတ္စားပါဦး“ ဟူေသာ ေကာင္မေလး တေယာက္၏ ဖိတ္မႏၱကျပဳမႈကို သူ ၿပံဳး၍ ေခါင္းခါရင္း သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေနရာထိုင္ခင္း စီစဥ္ရသည္။ အခန္း၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ႐ွိေနတာက လူ ၅ ေယာက္စာ ႏွစ္ခန္း။ တခန္းက လံုးလံုးအားေနသည္။ သူတို႔အဖြဲ႔က လူ ၆ ေယာက္မို႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ကို အခန္းတခန္း ေပးလို္က္သည္။ သူကေတာ့ ေနာက္တခန္းထဲ ဝင္ခဲ့ေလသည္။

သူ ဝင္လာသည့္ အခန္းထဲတြင္ အျခား ဧည့္သည္ ၄ ေယာက္။ သူက အခန္း၏ အလယ္တြင္ ေနရာရသည္။ တခန္းလံုးက ေမွာင္မိုက္လ်က္။ အိပ္ရာတို႔ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခင္းထားသည္။ အိပ္ရာတခုႏွင့္ တခုၾကားတြင္ေတာ့ ခန္းဆီးပါးကေလးမ်ား ျခားထားသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္က စိုးမိုးေနသည္မို႔ သူ႔ကို ႏိွပ္ေနေသာ ေကာင္မေလးကိုပင္ သူ ဘာမွမေျပာမိ။ သို႔ေသာ္ သူ ေခါင္းခ်လိုက္မိစဥ္မွာပင္ သူ႔ ဘယ္ဘက္ေဘး အိပ္ရာမွ ေကာင္မေလး၏ အသံကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ “ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ယူလာတာလဲ။ တခုဆို ေတာ္ေရာေပါ႔“ တဲ့။ စကားသံ သဲ့သဲ့ကို သူၾကားရျပန္သည္။ ခဏေနေတာ့ တီးတိုးညည္းညဴသံမ်ား။ သည္အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေျခေထာက္တဖက္က ခန္းဆီးစကိုေက်ာ္၍ သူ႔ အိပ္ရာဘက္ဆီ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ ဆက္အိပ္၍ မရေတာ့။ ေမွာင္မိုက္ ေလာင္အိုက္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ သူ ေဇာေခြ်းျပန္စ ျပဳလာသည္။ ခဏအၾကာ ညည္းညဴသံမ်ား ထပ္ၾကားရျပန္သည္။ သည္တခါ သူ႔ ညာဘက္က။ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အခန္းထဲမွ ထြက္ရန္ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေဆးလိပ္ဗူးကို ႏိႈက္သည္။ ေဆးလိပ္ မက်န္ေတာ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႐ွိရာ အခန္းဆီ သူ ကူးခဲ့ေလသည္။

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အခန္းတြင္ေတာ့ မီးလင္းေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း႐ွိရာေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးႏွင့္ စကား ေျပာေနသည္ကို ေတြ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ေဆးလိပ္တလိပ္ ေတာင္းယူရင္း အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းဘက္ သူ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ဝရန္တာတြင္ ေဆးလိပ္ေသာက္လို္က္မွ သူ နည္းနည္း ေနသာထိုင္သာ ႐ွိလာသည္။ သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ားအေၾကာင္း သူ စဥ္းစားမိသည္။ ဟိုယခင္ကေတာ့ အႏိွပ္ခန္းလုပ္ငန္းကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္သည္က ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ေအာက္ဘက္႐ွိ ဟိုတယ္ႀကီး တခုတြင္။ ထိုစဥ္က ယခုလို ေနရာတိုင္းတြင္ မ႐ွိေသး။ ၿပီးေတာ့ ယခုလို လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး မပါ။ အႏိွပ္ခံ႐ံု သက္သက္မွ်သာ။ အဆင္ေျပလွ်င္ အျပင္တြင္ ခ်ိန္းေတြ႔။ သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ထဲတခြင္တြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား မႈိလို ေပါက္လာသည္ကေတာ့ သူ မွတ္မိသေလာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ စ၍။ ၂၀၀၅ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိလမ္းတိုင္းတြင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား ပ်ံ႕ႏံွ႔ေနခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲ႐ွိ လမ္းတလမ္းတြင္ အထက္လမ္း၊ အလယ္လမ္းႏွင့္ ေအာက္ဆံုးႏွစ္လမ္း ဟူ၍ ဘေလာက္ ၄ ခု ႐ွိရာ ၄ ခုစလံုးကို သူ ဆိုလိုပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ဝါဝါ၊ ျပာျပာေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ။ သည္လုပ္ငန္းက မ်ားေသာအားျဖင့္ အထပ္ျမင့္ ငါးလႊာ ေျခာက္လႊာ အခန္းမ်ားတြင္ လုပ္ေလ့လုပ္ထ ႐ွိသည္။ ထူးထူးျခားျခား ၃၈ လမ္းေစ်းမွ ဆိုင္တဆိုင္ကေတာ့ ေျမညီထပ္တြင္ ဖြင့္ထားသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ဖြင့္ထားသည့္ပံုပင္ မ႐ွိေတာ့။ ေပၚေပၚတင္တင္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္တခါ ထူးျခားသည္က အႏိွပ္ခန္းအမ်ားမွာ သာမန္မဟုတ္။ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖရာ ဌာနမ်ား။ လာေရာက္သူ အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ကလည္း ဒါက ပိုအဆင္ေျပသည္။ ယခင္ကကဲ့သို႔ တကူးတက အမ်ဳိးသမီးအေဖာ္ လိုက္႐ွာရန္ မလိုေတာ့။ တည္းခိုခန္းလည္း သြားစရာမလို။ အႏိွပ္ခန္း တဆက္႐ွင္ခႏွင့္ ႏိွပ္ေပးသူ ေကာင္မေလးကို မုန္႔ဖိုး အနည္းအက်ဥ္း ေပးလိုက္႐ံုသာ ျဖစ္သည္။

သည္မွာပင္ အႏိွပ္ခန္းမ်ား နာမည္ႀကီးသထက္ ႀကီးလာသည္။ အႏိွပ္ခန္း တခန္းတြင္ နတ္သမီးေလးမ်ားက အနည္းဆံုး ၁၀ ေယာက္ဝန္းက်င္ေတာ့ ႐ွိတတ္သည္။ ေၾသာ္ … ေျမေပၚသို႔ မသက္သည့္ ဘံုခုနစ္ဆင့္ တိမ္ယံေငြနန္းမွ နတ္သမီးကေလးမ်ား …..။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီမို႔ အေတြးကို ျဖတ္ရင္း အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ “သူတို႔က နတ္ေတြေလ အေငြ႔ပဲစားတာ“ သူ႔ကို ခုနက ႏိွပ္သည့္ နတ္သမီးေလးက မၾကားတၾကား လွမ္းစေလသည္။ ''သည္မွာေတာ့ နတ္ျဖစ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္မေလးရယ္'' … သူ႔စိတ္ထဲမွ ျပန္ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ျပန္သြားသည္။ သူႏွင့္ လိုက္ျပန္မည့္သူ သိပ္မ႐ွိ။ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ညအိပ္ၾကလိမ့္မည္။ မႏိုင္ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လေပၚမွ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီ။ လ က သာၿမဲ သာေနပါသည္။
--------------------------------

သူ စစ္တမ္းေကာက္ၿပီး ၃-၄ လ အၾကာတြင္ ကားဝပ္ေ႐ွာ့တခု၌ အင္ဂ်ီအို အဖြဲ႕တခုမွ ဝန္ထမ္းတေယာက္ႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ကြန္ဒြန္မ်ား ေဝငွေနျခင္း။ သူ႔ကို ကမ္းေပးလိုက္ေသာ လက္ကမ္းစာ႐ြက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ျဖစ္ပြားသူဦးေရ သူ႔ ႏိုင္ငံတြင္ မည္၍မည္မွ် ႐ွိသည္ကို သူ စံုစမ္းမိသည္။ အစိုးရ ထုတ္ျပန္ထားေသာ စာရင္းက ၃၈၅၀၀၀။ သို႔ေသာ္ သူသိလိုသည္က တကယ့္ အစစ္အမွန္။
-------------------------------

“ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း နတ္သမီး ေနတဲ့ကြ်န္း” သူ ငယ္ငယ္က ဝွက္ခဲ့ေသာ စကားထာ ကေလးကို သူ ျပန္သတိရသည္။ “ေရလယ္ေခါင္ ေသာင္ထြန္း” တဲ့ ။ သည္စကားထာေလးကို သူ ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားႏွင့္ သူ ထင္ၾကည့္ဟပ္ၾကည့္သည္။ သူ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္သည္ ေသာင္တခု ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား …. အျခားေနရာမ်ားထက္ေတာ့ ေသာင္ေသာင္သာသာ ႐ွိ၍ နတ္သမီးေလးမ်ား ေရာက္႐ွိလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ ဘဝလႈိင္းတံပိုးမ်ား အၾကားတြင္ မနစ္ျမဳပ္ရန္ ယာယီျဖစ္ေစ ေခတၱရပ္တည္ ေနရသည့္ေသာင္။ သည္ေသာင္ကေကာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမည္လဲ ….။ တကယ္က သူတို႔အားလံုးက သည္ေခတ္၊ သည္စနစ္၏ သားေကာင္မ်ား …

သူကေကာ …. သည္ေခတ္ကို ေျပာင္းႏိုင္ရန္ သူ႔တာ သူ႔ဝန္ကို ဘယ္၍ဘယ္မွ် ထမ္း႐ြက္ခဲ့ၿပီလဲ …..။ သူ စဥ္းစားရင္း ေခါင္းတို႔ ေနာက္က်ိ ရီေဝလာသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားက သည္ေခတ္ သည္စနစ္၏ ျပယုဂ္တခု၊ သူ႔ျပည္သူ႔႐ြာ၏ ႐ုပ္ပံုလႊာတခ်ပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သည္ပန္းခ်ီကားက စုတ္ခ်က္ ၾကမ္းလွပါလား။ သည္လိုပဲ သူ ခံစားမိသည္။ နတ္သမီးေလးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္ဟူသည္ မ႐ွိ။ မနက္ျဖန္ ဆိုသည္မ႐ွိ။ “အကိုကသာ ကြန္ဒြန္ သံုးရဲ႕လား ေမးေနတာ။ တခ်ဳိ႕ေဖာက္သည္ေတြက သံုးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ညီမတို႔လည္း ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မ်က္စိ မွိတ္လိုက္ရတာပဲ” ေကာင္မေလး၏ စကားသံက သူ႔ထံ ပဲ့တင္ျပန္လာသည္။ သည္ေခတ္ သည္စနစ္ႀကီးအတြက္ ေပးလိုက္ရသည့္ တန္ဖိုးက မနည္းပါလား စိတ္ကူးယဥ္သည္ဟုပဲဆိုဆို …… သူ တင္စားေခၚေဝၚ မိခဲ့ေသာ နတ္သမီးေလးမ်ားကို ေနာင္ဘဝတြင္ေတာ့ တကယ့္ နတ္သမီးကေလးမ်ား သူ ျဖစ္ေစလိုလွသည္။ နတ္တို႔တြင္ အစာႏွင့္ ေနစရာ ႐ွာရန္ မလိုအပ္ဟု သူ ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ။

http://www.mizzimaburmese.com

သတင္းေထာက္တဦးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ … လပြတၱာျမင္ကြင္း

သတင္းေထာက္တဦးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ … လပြတၱာျမင္ကြင္း
ေအာင္သက္ဝိုင္း/ လပြတၱာ ဇူလိုင္ ၁၆၊ ၂၀၀၈

က်ေနာ္ အခု လပြတၱာက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အင္တာနက္ဆိုင္ကိုတန္း၀င္လာတာပါ။ အေျခအေနေတြက အစိုးရေျပာ သလို လုံး၀မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးတယ္။ အရင္တုန္းက ဒုကၡသည္ေတြက စခန္းေတြမွာ ဒုကၡခံရတယ္။ အခု ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ျပန္ၿပီး ဒုကၡခံရတယ္။ ကိုင္းေသာင္၊ ကညင္ကုန္း၊ ေရြး၊ ျပင္စလူ ရြာေတြေရာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ ေရးအတြက္ဆိုၿပီး လုပ္အားဝင္ေပးခိုင္းတာ အႀကီးအက်ယ္ပဲ။

“မင္းတို႔ ရပ္ရြာေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ ငါတို႔စစ္သားေတြက ေရာက္လာတာ။ မင္းတို႔တေတြ ငါတို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္” ဆိုၿပီး လုပ္အားေပးခိုင္းတာပဲ။ ႐ိုက္တာ၊ ႏွက္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ ၃မိုင္၊ ၅မိုင္နဲ႔ ရတနာဒီပ ကစားကြင္းက ေနရပ္မျပန္ေသးတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအမ်ားႀကီး လုပ္အားေပးအခိုင္းခံေနရတယ္။ သူတို႔က လုံး၀မျပန္ခ်င္ၾကဘူး။ လုပ္အားေပးမလိုက္ရင္ စခန္းက ေမာင္းထုတ္မယ္ဆိုလို႔သာ လုပ္အားေပး လုိက္ၾကရတာ။ စခန္းေတြကို ၾသဂုတ္ ၅ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ဖ်က္မယ္၊ မျပန္ရင္ အၾကမ္းဖက္မယ္လို႔သတိေပးထားတယ္။

ကုလသမဂၢကို သိပ္အထင္မႀကီးနဲ႔ဗ်ိဳ႕။ သူတို႔ေတြက လူထုနဲ႔တသားတည္းမျဖစ္ဘူး။ ေဒၚလာရလို႔ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ။ ဒုကၡသည္ေတြ အရမ္းအခက္အခဲျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတာေတာင္ သတင္းမထုတ္ျပန္ေပးၾကဘူး။ အစိုးရၿငိဳျငင္မွာ အရမ္း ေၾကာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက အေျခအေနကို အၿမဲထိေတြ႕ေနရတာ။ သိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေဒၚလာရေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္သြားမွာစိုးလို႔ သိရဲ႕သားနဲ႔ မသိလုိက္ မသိဘာသာ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ေနၾကတာ။

သူတို႔အတြက္သုံးေနတဲ့ စရိတ္ေတြက ဒုကၡသည္ေတြကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့စရိတ္ထက္ မ်ားမယ္လို႔ ထင္တယ္။ အိမ္အေကာင္း စားေတြကို တလ က်ပ္ ၁၀ သိန္း နဲ႔ ၁၅ သိန္းအၾကားေပးၿပီး ငွားေနၾကတယ္။ တကယ္လို႔သာ သူတို႔ေတြ ေစတနာရွိရင္ အသုံးစရိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ သုံးေငြ အပိုုထြက္လာေအာင္ လုပ္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက ၀တ္ေက်တန္းေက်ဗ်။ လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္အရင္းခံၿပီး လာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။

အခု ထပ္ေတာင္းတဲ့ ေဒၚလာ သန္း ၂၈၀ ဆိုတာ သူတို႔အတြက္ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ တာေပၚလင္စကို အမိုး အကာလုပ္၊ ၀ါးလုံးနဲ႔ တဲထိုး၊ WFP က မေသ႐ံုေပးတ့ဲ ဧည့္မထ ဆန္ညံ့ကို စားေနရတာ။ မုိးေလးရြာေနလို႔ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ ေရအဆင္ေျပေနတာ။ မုိးသာမရြာရင္ေတာ့ ျဖစ္လိုက္မယ့္ကပ္ေရာဂါေတြ။ ေဆးကုသမႈအပိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အဲဒီ အန္ဂ်ီအိုေတြ မေရာက္ေသးတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြမွာ အားကိုးရာမရွိဘူး။

က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ ရြာေတြက ဒုကၡသည္ေတြက က်ေနာ့္ကိုတိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကိုေပါ့။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္က သူတို႔ကို တခုခုျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးႏုိင္မယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္ ၀မ္းအနည္းဆုံးပဲ။ က်ေနာ္က သူတို႔အတြက္ သတင္းေရးေပး႐ံုကလြဲရင္ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ သတင္းေတြက သူတို႔ေတြကို မကယ္တင္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ သိတယ္။

ကမၻာက သိမယ္၊ ႏုိင္ငံတကာက သိမယ္၊ ဒါေလာက္ပဲ။ အဲဒါအကုန္ပဲ။ ကုလသမဂၢဆိုတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ေတြေတာင္ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိေနၿပီး ဒီဒုကၡသည္ေတြကို မကူညီႏုိင္တာ က်ေနာ္လို သတင္းေထာက္ တေယာက္က ဘာကူညီႏုိင္ မွာလဲ။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ သတင္းေကာင္းေတြ ရမယ္၊ လူေတြဖတ္ၾကမယ္၊ အေရးေကာင္းရင္ ခ်ီးက်ဴးၾကမယ္၊ ဒါပဲ။ လာမယ့္ ဇူလိုင္လကုန္ဆိုရင္ ၃ မိုင္၊ ၅မုိင္၊ ရတနာဒီပက လူေတြကို ဆြဲထုတ္မယ္။ တဲေတြဖ်က္မယ္။ ႏွင္မယ္။ ေျပာမရရင္ ႐ိုက္ေကာင္း႐ိုက္မယ္။

ဟိုးအရင္ လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚက ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန ဒုကၡသည္ေတြကို ၃ မိုင္၊ ၅မိုင္နဲ႔ ရတနာဒီပ စခန္းေတြကို ပို႔တုန္းက ဘယ္လို ပို႔ခဲ့တယ္ထင္လဲ။ ဘုရားႀကီး၀င္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚစခန္းက လူေတြကိုညေန ၄ နာရီေလာက္ လပြတၱာ ၿမိဳ႕မွာတပ္စြဲထားတဲ့ တပ္မ ၆၆ က စစ္သားေတြက နံပါတ္တုတ္ေတြ ေသနတ္ေတြကိုင္၊ ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို ၀ိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကားႀကီးေတြေပၚ ကို ကြၽဲႏြားေတြလို ေမာင္းတင္ခဲ့တာဗ်။ အဲဒါ အခုမွ ဒုကၡသည္ေတြက က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတာ။ သူတို႔အဲဒီလို ထပ္လုပ္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။

အဲဒီလို ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို အင္အားသုံးေရႊ႕တာ ကုလသမဂၢက ျမန္မာ၀န္ထမ္းေတြသိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သတင္းမထုတ္ ခဲ့ၾကတာလဲ။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ကုိ ၿမိဳ႕ခံေတြအားလုံးလည္းသိတယ္။ အခုေနာက္တႀကိမ္ အဲဒီလို ျဖစ္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ စခန္းကို တာ၀န္ယူထားတဲ့တပ္နဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြက ညေန အရက္မူးလာရင္ “သူမ်ား ထမင္းစားၿပီး အပ်င္းတက္ေနတဲ့ ဟာေတြ၊ သူေတာင္းစားေတြ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ၾကပါလား” ဆိုၿပီး ဆဲတယ္။ အဲဒါ မခံႏုိင္တဲ့ ဒုကၡသည္မိသားစုေတြက၊ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေတြက ျပန္ေအာ္ရင္ ေခၚၿပီး႐ိုက္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိသားစုကုိ စခန္းက ေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲဒါ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ ေတြ။ စခန္း ၃ ခုစလုံးမွာ ျဖစ္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ အလွဴရွင္ေတြလာရင္ ဘာမွ မလိုအပ္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္။ အရမ္းလွဴခ်င္ တဲ့သူေတြက ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အၾကာႀကီး စကားေတြေျပာၿပီးမွ လွဴလို႔ ရတယ္။ အဲဒီအေျခအေနေတြကို ကုလသမဂၢ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတာလဲ ...။

ၿပီးေတာ့လည္း TCG (အာဆီယံ၊ ကုလသမဂၢ၊ နအဖ … သံုးပြင့္ဆိုင္ ဗဟိုအဖြဲ႔) ဘာေတြ ဘယ္လို စာရင္းေကာက္ သြားတယ္ မသိဘူးလို႔ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ခံေတြက ေျပာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြ လာတယ္တဲ့။ သူတို႔က အာဆီယံ ... ဘာဘာ ညာညာ အဖြဲ႔ ကပါေပါ့။ ရြာေတြမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲသိခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚမွာေနတဲ့ ရယကကို မရမက ေမးတယ္။ ဟုိက က်ေနာ္တို႔ အရမ္းႀကီးမသိဘူး။ ရြာကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ အခ်ိန္မရလို႔ပါ၊ ျမန္ျမန္နဲ႔ ခန္႔မွန္းေျပာပါဆိုၿပီး စာရင္း ေတြေကာက္သြားေလရဲ႕။ အဲဒါဘယ္လိုလုပ္ၿပီး စာရင္းအမွန္ ထြက္မလဲ။ က်ေနာ့္မွာ လူသက္ေသေတြ၊ အေထာက္အထား ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စာရင္းေတြကို အေပၚယံ လုပ္သြားၾကတာေလ။ အဲဒါ TGC ေပါ့။ အဲဒီ အစီရင္ခံစာက အေျခအေနမွန္ ကို လုံး၀ထင္ဟပ္မျပႏုိင္တာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။

ၿပီးေတာ့ အစိုးရနဲ႔ VOA နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေလဆင္ႏွာေမာင္းကိစၥ။ အစိုးရက ေလဆင္ႏွာေမာင္း မတိုက္ဘူး။ VOA ကတိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ တိုက္ခဲ့တယ္။ လပြတၱာၿမိဳ႕ ၃ မုိင္ နားက ရြာေတြမွာ အိမ္ေတြ အလုံးလိုက္ကို ကြၽတ္ထြက္ တာ။ သို႔ေသာ္ VOA က ေျပာတဲ့ေနရာ လြဲသြားတာ။ အဲဒါ အစိုးရက ခ်က္ေကာင္းရၿပီဆိုၿပီး ကိုင္လိုက္တာဗ်။

ေနာက္တခုက အစိုးရ ေျပာေနတဲ့ လယ္ထြန္စက္ေတြ ေပးေနတယ္။ မ်ဴိးစပါးေတြ ေပးေနတယ္။ ေလွေတြ၊ ပိုက္ေတြေပးေန တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥ။ ရြာက လူေတြက က်ေနာ့္ကို ဘာေျပာလဲသိလား။ မင္းက အစိုးရဘက္ကလားတဲ့။ သူတို႔ဘာမွမရဘူးတဲ့။ ရတဲ့ရြာေတြေတာ့ ရွိတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ ရတဲ့ရြာေတြရွိတယ္။ သို႔ေသာ္္ စက္အစုတ္။ လယ္တဧကကို ဒီဇယ္ဆီ ၂ ဂါလန္ ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစက္အစုတ္ေတြက ပ်က္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆီအရမ္းစားတယ္။ တဧက ထြန္ဖို႔ ၄ ဂါလံနဲ႔ ၅ ဂါလံ ကုန္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ စက္ ၁၀ လုံးမွာ ၃ လုံးေလာက္ပဲ ေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲဒီေကာင္းတဲ့ ၃ လုံးကို ကုိယ့္လယ္မွာ ထြန္ႏုိင္ ဖို႔ ရြာလူႀကီးကို ၂ သိန္းလာဘ္ထိုးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေပးတာက အသုံးမက်တဲ့စပါး၊ ႏွံကား ဆိုတာ။ သူက ဆန္နာမည္ဆိုရင္ မေနာသုခေပါ့။ က်ဲလိုက္တယ္။ တပင္မွ မေပါက္ဘူး။ သူတို႔အရင္ကစိုက္တဲ့ မ်ဴိးစပါးကလည္း လုံး၀မရေတာ့ လယ္သမား ေတြ ပက္လက္လန္ေရာ။

စပါးပင္မရွိတဲ့လယ္ကြင္းေတြကို ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာျမင္ခဲ့တယ္။ အစိုးရ လိမ္တာေတြကေတာ့ အံ့ေရာပဲ။ စပါးပင္ရွိတဲ့ လယ္ကြင္းေတြကုိေတာ့ လပြတၱာၿမိဳ႕အ၀င္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒါက မုန္တုိင္းသင့္ ဧရိယာ တခုလုံးနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တကယ့္ကို ရင္ေမာစရာပဲ။

ဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ ဒုကၡသည္စခန္းကို အုပ္ခ်ဴပ္တဲ့ လူႀကီးမင္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရယက၊ မရက ေဆြေတာ္၊ မ်ဳိးေတာ္၊ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ခံ အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြ အေတာ့္ကို ခ်မ္းသာလာၾကၿပီ။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြဆိုတာ ၾကက္ပ်ံမက်။ ၿပီးေတာ့ လပြတၱာမွာ UN က မမေတြ၊ ကိုကိုေတြ၊ ဦးႀကီးေတြ၊ တျခား INGO က ကိုကို၊ မမ၊ ဦးႀကီးေတြရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြကေတာ့ ေဒၚလာေငြ ရာခ်ီေပးငွားထားတဲ့ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြေပၚမွာ ရွိလာၿပီ။


ဒုကၡသည္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈတဲ့သူတို႔ကို က်ေနာ္တကယ္မုန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမသိရွာေလတဲ့ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုက ေတာ့ UN နဲ႔ INGO က က်ပ္ေငြ ေသာင္းဂဏန္းနဲ႔ ဆန္ေလးေတြေပးတာကို ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြအလား ထင္မွတ္ယူဆ ကိုးကြယ္ေနၾကတယ္ဗ်။ ဆရာမ၊ ဆရာဆိုၿပီး ေလးေလးစားစား ႐ို႐ိုေသေသ ေအာက္က်ဳိ႕ ဆက္ဆံေနၾကတယ္။ ေအးေပါ့ ေလ။ အစိုးရက လုပ္မေပးတာထက္စာရင္ သူတို႔ကလုပ္ေပးေနေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေတြလို႔ ထင္ေနတာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ေဆာရီးပဲ။ အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ အကကေတာ့ ခ်ဳိမိုင္မုိင္ဆိုတာေတြ။

အရင္ ခရီးစဥ္တုန္းက ဒုကၡသည္ေတြကို သနားစိတ္၊ ဒီUN နဲ႔ INGO ေတြကို မုန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အခု ခရီးစဥ္လည္း ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္ခရီးစဥ္လည္း ဒီလိုပဲလာဦးမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက လူစိတ္မရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အိုေက။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပါ့သြားၿပီ။

http://www.irrawaddy.org

မေမႊးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ညေမႊးပန္းကေလးမ်ား

မေမႊးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ညေမႊးပန္းကေလးမ်ား
ေအာင္သက္ဝိုင္း/ရန္ကုန္ ဇူလိုင္ ၄၊ ၂၀၀၈

ရန္ကုန္ - ျပည္လမ္းမေဘးတေနရာ၊ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေရွ႕ တံတားျဖဴ မွတ္တိုင္နားက မႈန္ပ်ပ် လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ အသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတဦး တစုံတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနပါတယ္။ ည၈နာရီေက်ာ္ခ်ိန္ျဖစ္လို႔ လူအသြားအလာ နည္းပါးေနေပမယ့္ မိန္းကေလးငယ္ကေတာ့ အေၾကာက္အလန္႔ ရွိပုံမရပါဘူး။

ေဖြးဆြတ္ေနတဲ႕အျဖဴေရာင္အက်ႌ၊ အနက္ေရာင္စကတ္ကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ပါးျပင္ထက္မွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ႀကီးႏွစ္ခုကို ခပ္ထူထူ လိမ္းထားတယ္။ ညာဘက္လက္မွာ ခ်ာလီထီး တေခ်ာင္းကိုင္ထားၿပီး သူ႔မ်က္လုံးေတြကေတာ့ လမ္းမေပၚ ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားတိုင္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါတယ္။

လမ္းမေပၚကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို တကၠစီအငွားယာဥ္တစီး ဟြန္းသံေပးရင္း သူ႔နားမွာရပ္လိုက္တယ္။ ကားေပၚက ခပ္၀၀အမ်ဳိးသားႀကီးတဦး ဆင္းလာၿပီး သူ႔နားကို တိုးကပ္လာေပမယ့္ ေကာင္မေလးက စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ဟန္မျပဘဲ ရဲတင္းစြာနဲ႔ အမ်ဳိးသားႀကီးနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားပါတယ္။

“တခါေလွ်ာ့(လိင္ဆက္ဆံခ်ိန္ တနာရီနီးပါးခန္႔ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္)ရင္ ၄၅၀၀။ တညလုံး ဆိုရင္ေတာ့ ၁၅၀၀၀။ စိတ္တုိင္းက်ေစရမယ္။ စိတ္တိုင္းမက်ရင္ေငြမေပးနဲ႔။ လူႏွစ္ေယာက္ထိ လက္ခံတယ္”လို႔ိ္ ေကာင္မေလးဆီက စကားသံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွာ ခပ္၀၀အမ်ဴိးသားက ခႏၶာကိုယ္ သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ ရယ္ေမာရင္း ရီေ၀တဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေကာင္မေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ခဏအၾကာမွာ ေကာင္မေလးရဲ႕ပုခုံးကို သူ႔ညာလက္နဲ႕သိုင္းဖက္လို႔ တကၠစီဆီ ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ တကၠစီကားဟာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ေနရာတခုဆီ ဦးတည္ ထြက္ခြာ သြားပါေတာ့တယ္။ အဌားယာဥ္ေပၚမွာလိုက္ပါသြားတဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ ညေမႊးပန္းလို႔ အမ်ားေခၚၾကတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ျပည့္တန္ဆာမေလးတဦးပါပဲ။

စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပမႈ၊ စီးပြားေရး ၾကပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးမႈ ေတြေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမႀကီးေတြ၊ အခ်က္အခ်ာက် လမ္းဆုံလမ္းခြေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ၊ ပန္းၿခံနဲ႔ ကားဂိတ္္ေတြမွာ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳလာတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေတြ တေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာတာကို ေတြ႕ရွိေနရပါတယ္။

လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾကတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ နယ္ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေတြက အမ်ားဆုံးျဖစ္ၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၀င္ေရာက္တုိက္ခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးငယ္ေတြနဲ႔ အျခားအသက္အရြယ္စုံအမ်ဳိးသမီးေတြ အေရအတြက္အားျဖင့္ ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္လို႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံ ေတြကေျပာပါတယ္။

ညေန ၄နာရီအခ်ိန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕အခ်က္အခ်ာက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမႀကီး ေဘးမွာရွိတဲ့ သြင္႐ုပ္ရွင္ရုံအနီးကေန က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္သြားေနတုန္း “အကိုဘာလိုခ်င္လဲ ေျပာၾကည့္ေလ။ ဒီမွာ အရြယ္စံု ဆုိက္မ်ဳိးစုံရွိတယ္။ ႀကိဳက္တာေရြးလို႔ရတယ္။ အျပဳအစုေကာင္းတယ္”ဆိုတဲ့ စကားသံနဲ႔အတူ အသက္ ၄၅ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦး ခ်ဥ္းကပ္လာတယ္။

အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ေနာက္မွာအသက္ ၁၅ႏွစ္အရြယ္ကေန အသက္ ၃၀ေက်ာ္အရြယ္ထိ အမ်ဳိးသမီး၉ဦးေလာက္ ကပ္လ်က္လိုက္လာတယ္ သူတို႔ေတြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက ၀ါက်င္က်င္အေရာင္ ေပါက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ အနီေရာင္ရင့္ရင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ရဲပေတာင္းခတ္လို႔ေနတယ္။

မ်က္ႏွာေတြက ေခ်ာင္က်ေနၿပီး အသားအေရက မြဲေျခာက္ေျခာက္ ရွိေနေပမယ့္ သူတို႔ အားလုံးက က်ေနာ့္ကို ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုေနေလရဲ႕။ သူတို႔ဆီက ေစ်းခပ္ေပါေပါ ကုလားေရေမႊးနံ႔က ႏွာေခါင္းထဲအရွိန္ျပင္ျပင္း တုိးေ၀ွ႔ ၀င္လာတယ္။

အသားအေရ အျဖဴေရာင္သန္းၿပီး အရပ္ ၅ ေပေက်ာ္နဲ႔ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္႐ုပ္ရည္ရွိတဲ့ အသက္ ၂၀ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းကေလးတဦးကို ေရြးခ်ယ္ေခၚေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း အထက္ဘေလာက္မွာရွိတဲ့ တည္းခုိခန္းတခုကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ည၈နာရီေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ္။ တည္းခိုခန္းက အထပ္ျမင့္ တိုက္တခုရဲ႕ ဒုတိယထပ္မွာ ဖြင့္ထားၿပီး အထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကိုးေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္း အခု ၃၀ ေလာက္ေတြ႕ရတယ္။

တခ်ဳိ႕အခန္းေတြမွာ မွိန္ပ်ပ် အနီေရာင္မီးလုံးကေလးေတြ ထြန္းထားတာေတြ႕ရၿပီး တခ်ဳိ႕ အခန္း၀မွာေတာ့ အတြင္းခံပဲပါတဲ့ ကိုယ္လုံးတီးသာသာ ေကာင္မေလးေတြ မတ္တပ္ရပ္ရင္း တစုံတဦးကို ေစာင့္ဆိုင္းေနဟန္ ျမင္ေတြ႕ရတယ္။ ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြမွာပဲ ျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးပါ။

တည္းခုိခအေနနဲ႔ အခန္းတခန္းကို နာရီနဲ႔ ငွားရင္ တနာရီ က်ပ္ ၂ ေထာင္ က်သင့္မွာျဖစ္ၿပီး တညလုံးငွားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ပ္ ၅၀၀၀ ေပးရမယ္လို႔ တည္းခိုခန္း မန္ေနဂ်ာက ေျပာတယ္။

ငွားလို႔ရတဲ့ အခန္းနံပါတ္၂၁ရွိရာသြားဖို႔ တျခားအခန္းေတြကို ျဖတ္သန္းသြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြထဲက ညည္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရတယ္။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕ေတြ၊ အရက္နံ႔၊ ဘီယာန႔ံေတြနဲ႔ အေပါစားေရေမႊးနံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္း ထလို႕ေနတယ္။

အခန္းထဲေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ “က်မက မိသားစု ၃ ဦး၊ အေမ၊ ေမာင္ေလးနဲ႔ က်မ စုစုေပါင္း ၃ ေယာက္ေပါ့။ အေဖက ဆုံးသြားတာၾကာၿပီ။ မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ က်မ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ”လို႔ ေကာင္မေလးက လိုရင္းတိုရွင္း မိတ္ဆက္တယ္။ သူ႔နာမည္ ျမေဝတဲ့။

အဲဒီေကာင္မေလးက ၾကည္႕ျမင္တိုင္ညေစ်းနားက ရပ္ကြက္တခု မွာေနၿပီး သူ႔အေမကေတာ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္အရြယ္ နာတာရွည္ ေရာဂါခံစားေနရတယ္၊ သူ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေျခတဘက္ က်ံဳလွီေနတဲ့ ပိုလီယို ေရာဂါေ၀ဒနာရွင္ေလးျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပတယ္။

“အေမနဲ႔ေမာင္ေလးအတြက္ ဒီအလုပ္မွမလုပ္ရင္ က်မ ဘယ္လိုမွ လုံေလာက္တဲ့ ေငြရွာႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တညကို အိမ္ကိုျပန္တဲ့ တကၠစီခႏုတ္ၿပီး အနည္းဆုံး ၁၀၀၀၀ေလာက္ရမွ တေန႔ စားဖို႔နဲ႔ အေမ့ေဆးဖိုး ကာမိတယ္” လို႔ ျမေ၀က ေျပာတယ္။

ျမေ၀ဟာ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းမွာ အသက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္က စတင္၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအလုပ္မလုပ္ခင္က ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြနဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေတြမွာ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“ကာရာအိုေက ဆိုင္မွာ ၃လလုပ္ဖူးတယ္။ အဓိကလုပ္ရတာက ဆိုင္မွာ သီခ်င္းလာဆိုရင္ အရက္ေသာက္တဲ့ သူေတြေဘးမွာထုိင္ အရက္ငွဲ႔ေပး၊ သီခ်င္းကူဆိုေပးရတယ္။ ဧည့္သည္က သေဘာက်ရင္ ေဘာက္ဆူးေပးတယ္။ ဧည့္သည္သေဘာက်ေအာင္ သူတို႔ ဟိုကိုင္ သည္ကိုင္ လုပ္သမွ်ခံရတယ္” လို႕ေျပာျပတယ္။

ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က သူ တလ က်ပ္ ၁၅၀၀၀ လစာရၿပီး၊ ဧည့္သည္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တနာရီ ၄၀၀ ရတယ္လို႔ သူကေျပာျပတယ္။ ရတဲ့ ေဘာက္ဆူးကိုေတာ့ ဆိုင္နဲ႔ သူ ငါးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းဆီ ခြဲေ၀ယူရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“ဧည့္သည္တဦး ကာရာအိုေကဆိုင္မွာ အပန္းလာေျဖရင္ ဆိုင္က တနာရီကုိ က်ပ္ ၅၅၀၀ကစၿပီး ၁၅၀၀၀ထိ ဝန္ေဆာင္မႈအလိုက္ ေစ်းအမ်ဳိးမ်ဳိးယူတယ္။ ဧည့္သည္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေပးရတဲ့ က်မတို႔ကေတာ့ ေငြနည္းနည္းပဲ ရတယ္။ တလကို က်ပ္ ၆၀၀၀၀ ေလာက္ပဲရေတာ့ မိသားစုအတြက္ ဘယ္လိုမွ မလုံေလာက္ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဝါးတန္းလမ္းက အႏွိပ္ခန္းတခုမွာ အလုပ္ သြားလုပ္တယ္” လို႕ ျမေ၀က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အခ်က္အခ်ာက် လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ၀ါးတန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ အႏွိပ္ခန္းတခုမွာ ဝင္အလုပ္လုပ္လိုက္တာဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕အခ်ဳိးအေကြ႔ႀကီးတခု ျဖစ္ၿပီး လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းအတြင္းကို ဝင္ေရာက္မိေစတဲ့ ပထမဆုံး ေျခလွမ္း ျဖစ္တယ္လို႔ ျမေ၀က ဆိုပါတယ္။

“အႏွိပ္ခန္းမွာ အလုုပ္၀င္ၿပီး ၂ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အႏွိပ္ခန္း ေထာင္ထားတဲ့ မာမီက ညည္းအလုပ္တခု လုပ္ရမယ္၊ ေငြ၃ေသာင္းေလာက္ရမယ္လို႔ေျပာၿပီး ဟုိတယ္တခု ပို႔ေပးတယ္”လို႕ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ပထမဆုံး လိင္ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ရွင္းျပတယ္။

ျမေ၀ဟာ ဟုိတယ္မွာ အသက္၄၀ေက်ာ္အရြယ္ တ႐ုုတ္နုိ္င္ငံသားတဦးနဲ႔ တညတာ လိင္ဆက္ဆံခဲ့ရၿပီး အဲဒီညဟာ သူမအတြက္ ငရဲခန္းတခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားရတယ္လို႔ သူရဲ႕ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကဳံကို မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးရင္း ရွုင္းျပတယ္။

“ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္တေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။ သူေျပာတာ က်မနားမလည္၊ က်မေျပာတာ သူနားမလည္နဲ႔ေပါ့။ ဆက္ဆံတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ပထမဆုံးဆိုေတာ့ အရမ္းနာတယ္။ ငုိၿပီး ေတာင္းပန္တာ။ မရဘူး”လို႔ ျမေ၀က ေျပာတယ္။

သူမရဲ႕ ပထမဆုံးလိင္ဆက္ဆံဖက္ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားဟာ သူ႔ရဲ႕လိင္အဂၤါကို ပုံမွန္ မဟုတ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားတာေၾကာင့္ အပ်ဳိစင္တဦးျဖစ္တဲ့ ျမေဝအဖို႔ အသည္းခုိက္ေအာင္ နာက်င္ခဲ့ရတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

“တိရစၦာန္တေကာင္လို ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဆက္ဆံခံခဲ့ရတာ။ အဲဒီတ႐ုတ္နဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး က်မ တပတ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိ္င္ဘူူး။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့လည္း ႐ိုးသြားၿပီ”လို႔ ျမေ၀က ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ က်ေနာ့္ကုိေျပာတယ္။

ျမေ၀နဲ႔က်ေနာ္ အခန္းကျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာ ည ၁၁နာရီတိတိရွိေနၿပီ။ တည္းခိုခန္း ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ ၀တ္စုံျပည့္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ရဲႏွစ္ဦး တည္းခိုခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေရာ၊ ျမေ၀ပါ ေခါင္းနပန္းႀကီး စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တည္းခိုခန္း မန္ေနဂ်ာကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ မျပတဲ့အျပင္ ရဲေတြကို ေဖာ္ေရြတဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ဆီးႀကိဳတာ ေတြ႕ရတယ္။

“ဆရာတို႔ လာပါ။ ထုိင္ပါ”လို႔မန္ေနဂ်ာကေျပာၿပီး တည္းခိုခန္းဧည့္ႀကဳိေကာင္တာေဘးက ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခုံေတြမွာ ေနရာခ်ထားေပးလိုက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာ မန္ေနဂ်ာက ေငြစကၠဴေတြ ထည့္ထားဟန္ရွိတဲ့ ခပ္ထူထူစာအိတ္ႀကီးတလုံး ရဲေတြဆီကိုု လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ရဲႏွစ္ဦးဟာ မန္ေနဂ်ာကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ တည္းခုိခန္းထဲကေန ထြက္ခြာသြားပါတယ္။

“မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ က်ေနာ့္အသိ ရဲေတြပါ”လို႔ တည္းခိုခန္းမန္ေနဂ်ာက က်ေနာ္နဲ႔ ျမေ၀ကို ေျပာဆိုႏွစ္သိမ့္တယ္။ တည္းခိုခန္းက အျပင္ကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္ရွိေနပါၿပီ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္း ဦးစားေပးလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ တည္းခိုခန္း၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းနဲ႔အလွျပင္ဆုိင္ေတြြ တေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တည္းခိုခန္း ဖြင့္လွစ္ လုပ္ကိုင္သူေတြ အလြန္မ်ားျပားလာပါတယ္။

မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္၊ တာေမြၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်ာက္တံတား၊ ဗိုလ္တေထာင္၊ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔၊ လမ္းမေတာ္အပါအဝင္ ၿမိဳ႕တြင္း လူဦးေရထူထပ္တဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ကစလို႔ ေရႊျပည္သာ၊ အင္းစိန္၊ လႈိင္သာယာ၊ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္လိုု ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံး ေနရာေတြမွာ တည္းခိုခန္းေတြကို အေရအတြက္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္။

“အေအးခန္းတည္းခိုရိပ္သာ”ဆိုတဲ့ သေဘာတရားက ရပ္ေ၀းကလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေခတၱ အဆင္ေျပ တည္းခိုေစဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖြင့္လွစ္လုပ္ကိုင္ေစတာဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တည္းခုိခန္းေတြက အဲဒီသေဘာတရားကို ဖီလာဆန္႔က်င္လို႔ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းေတြ အဓိကလုပ္ကိုင္ရာ ဌာနႀကီးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

“တည္းခိုခန္း လိုင္စင္ရဖို႔ စည္ပင္၊ ရဲနဲ႔ နယ္ေျမမယကေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးယူရတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔မရဘူး”လို႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္က တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္တဦးက ေျပာတယ္။

တည္းခိုခန္းလိုင္စင္ လြယ္လြယ္မရႏုိင္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ “အေအးခန္း တည္းခိုရိပ္သာ”၊ “တည္းခိုရိပ္မြန္”၊ “ဧည့္ရိပ္သာစခန္း”စတဲ့ နာမည္ဆိုင္းဘုတ္ေတြတပ္ၿပီး ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ တည္းခိုခန္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒီတည္းခိုေတြမွာ ေန႔ေရာ ညပါ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ကိုင္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္နဲ႔ အရြယ္စုံျပည့္တန္ဆာေတြ အမ်ားအျပား ရႏုိ္င္တယ္လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံ လူငယ္ေတြက ေျပာပါတယ္။

“လိုင္းေၾကးဆိုတာရွိတယ္။ တည္းခိုခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ကိုိလိုက္ၿပီး လိုင္းေၾကးက အနည္းဆုံး တလ ၃သိန္းကေန ၁၀သိန္းထိရွိတယ္” လို႔ တည္းခိုခန္းမွာ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သား လူငယ္တဦးက ေျပာျပတယ္။

တည္းခိုခန္းေတြဟာ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ သက္ဆိုင္ရာၿမိဳ႕နယ္ ရဲစခန္းေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ အဆက္အသြယ္ရွိၿပီး တကယ္လို႔ တိုင္းရဲတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးမႈေတြ ရွိမယ္ဆိုရင္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲစခန္းေတြက အေၾကာင္းၾကားေပးတာေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာေတြ ႀကိဳတင္ဖယ္ရွားၾကတဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးအေရးယူဖို႕ ဆိုတာမျဖစ္ႏုိ္င္ဘူးလို႕ အဲဒီလူငယ္ကဆိုတယ္။

“ေအာက္ေျခ ၿမိဳ႕နယ္ရဲနဲ႔ အပိုင္ေပါင္းထားေတာ့ အထက္ကဘယ္ေလာက္ပဲ စစ္ေဆးေရးေတြ လုပ္လုပ္ လြတ္ၾကတာမ်ားတယ္”လို႔ လႈိင္သာယာ ဒဂုံဧရာအေ၀းေျပး၀န္းအနီးက ေရႊေကာင္းကင္ တည္းခုိခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္တဦးက ေျပာျပတယ္။

တည္းခိုခန္းေတြဟာ အရြယ္စုံ ျပည့္တန္ဆာအမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိၿပီး တခ်ဳိ႕တည္းခိုခန္းေတြကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ျပည့္တန္ဆာေတြ ထားၾကတယ္လို႔ တည္းခိုခန္းလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ နီးစပ္သူေတြက ေျပာျပတယ္။

“အမ်ားစုကေတာ့ ပစၥည္းေတြ(ျပည့္တန္ဆာ)နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး လုပ္ၾကတာ။ အေကာင္ႀကီးႀကီး (ရာထူးႀကီးမားသည့္ စစ္အရာရွိ၊ ရဲအရာရွိ)ေတြနဲ႔ ပိုင္တဲ့ တည္းခိုခန္းေတြကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းေတြ ေမြးထားတယ္”လို႔ လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ တည္းခိုခန္းဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စီးပြားေရးသမားတဦးနဲ႔ နီးစပ္သူ တဦးက ရွင္းျပတယ္။

လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး အဓိကထားလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြဟာ တေန႔ကို ေငြက်ပ္ ၇သိန္းေက်ာ္ အျမတ္ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

“တည္းခိုခန္းရဲ႕၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ လုပ္ႏုိင္စြမ္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အျမတ္က မတူဘူး။ သာမန္ ပစၥည္းေတြေခၚေပးၿပီး အခန္းငွားတဲ့ တည္းခိုခန္းတခု ဆိုရင္ေတာင္ အျမတ္ေငြ ၅သိန္းနဲ႔ ၇သိန္းေလာက္ ၀င္ေငြရွိတယ္။ လုပ္ငန္းအႀကီး(ကိုယ္ပိုင္ ျပည့္တန္ဆာရွိၿပီး အခန္း ၅၀ အထက္ရွိတဲ့ တည္းခိုခန္း)လုပ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ အျမတ္ကေတာ့ က်ပ္သိန္း ဆယ္ဂဏန္း အထက္မွာရွိတယ္” လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံ ကားပြဲစားတဦးက ဆိုပါတယ္။

တည္းခိုခန္းေတြလိုပဲ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး အဓိကထားလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ကာရာအိုေက ဆိုင္ေတြ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ အလွျပင္ဆိုင္ေတြလည္း အျမတ္ေငြ တေန႔ သိန္းဆယ္ဂဏန္း အထက္မွာရွိတယ္လို႔ အဲဒီကားပြဲစားက ရွင္းျပတယ္။

“ႏုိက္ကလပ္ေတြ၊ ဘားေတြလည္း ပစၥည္းေတြနဲ႔ စီးပြားရွာရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကလပ္နဲ႔ ဘားက်ေတာ့ လူႀကီးသားသမီးေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြပဲ အဓိကလာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာႏိုက္ကလပ္နဲ႔ ဘားေတြက လက္ခ်ဳိးေရလို႔ရေအာင္ နည္းတယ္” လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပိုင္အိုးနီးယားကလပ္က စားပြဲထိုး လူငယ္တဦးက ေျပာျပတယ္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္အပါအဝင္ အသက္အရြယ္မ်ဳိးစုံ ျပည့္တန္ဆာေတြကို တည္းခိုခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ အလွျပင္ဆိုင္၊ ႏုိက္ကလပ္နဲ႔ ဘားေတြမွာသာမက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ လမ္းမႀကီးေတြ၊ ပန္းၿခံေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြ ကားဂိတ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ လူစည္ကားရာ ေစ်းေတြမွာလည္း အလြယ္တကူ ရွာေဖြေတြ႕ႏုိ္င္တယ္လို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခံ ကားပြဲစားေတြနဲ႔ တကၠစီအငွားယာဥ္ ဒရုိင္ဘာေတြက ေျပာပါတယ္။

“ၿမိဳ႕ထဲမွာဆိုရင္ လမ္း၄၀၊ ပန္းဆိုးတန္း၊ သိမ္ႀကီးေစ်းတ၀ိုက္။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းနဲ႔ သြင္၊ ၀ဇီရာ၊ ဆုထူးပန္၊ ၿမိဳ႕မနဲ႔ တျခား႐ုပ္ရွင္႐ံုေအာက္ေတြမွာ ေန႔ေရာညပါ ဇယားေတြ(ျပည့္တန္ဆာေတြြ)ရွိတယ္”လို႔ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ေနထုိင္တဲ့ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာတဦးက ေျပာပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမေတြနဲ႔ လူစည္ကားရာ ေနရာေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျပည့္တန္ဆာေတြကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆုံးျဖစ္ၿပီး သူတို႔ေတြရဲ႕ အသြင္အျပင္က ျပည့္တန္ဆာမွန္း ျမင္႐ံုနဲ႔ သိႏုိ္င္တယ္လို႔ ဟံသာ၀တီ ကားပြဲစား တန္းက ပြဲစားတဦးက ရွင္းျပတယ္။

ေသာင္းဂဏန္းခ်ီရွိေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမေတြေပၚက ျပည့္တန္ဆာေတြရဲ႕ ဘ၀ကလည္း လြယ္ကူလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ရဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ရဲေတြရဲ႕ အဖမ္းအဆီးကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရတယ္လို႔ ကမၻာေအးဘုရားလမ္း၊ ျမကၽြန္းသာပန္းၿခံနားမွာ ပုံမွန္ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလးတဦးက ေျပာျပတယ္။

“ရဲကိုလည္းေရွာင္ရ၊ မူး႐ူးၿပီးအုပ္စုလိုက္ ေငြမေပးဘဲ ဆက္ဆံတဲ့သူေတြလည္း ေရွာင္ရတယ္။ အေရွာင္မတတ္လို႔ လြန္ခဲတဲ့လက က်မ ရဲဖမ္းခံရတယ္။ ေငြ၇ေသာင္းေပးၿပီး ျပန္လြတ္လာတာ။ ေငြမေပးႏုိင္တဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပုဒ္မ ၃(ခ) ျပည့္တန္ဆာပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ တႏွစ္ထိ က်ကုန္တယ္” လို႕ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ဆိုပါတယ္။

ျပည့္တန္ဆာေတြဟာ ခုခံအားက်ဆင္းမႈေရာဂါအေၾကာင္း သိရွိနားလည္ၾကၿပီး ဧည့္သည္နဲ႔ လိင္ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ကြန္ဒုံးအသုံးျပဳခိုင္းတယ္လို႔ က်ေနာ္ေမးျမန္းခဲ့တဲ့ ျပည့္တန္ဆာ၂၀ေက်ာ္က ေျပာတယ္။

“ကြိဳင္(ကြန္ဒုံး) သုံးခုိင္းတယ္။ ကြိဳင္မသုံးရင္ က်မကေတာ့ မဆက္ဆံဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ အရမ္းမူးေနတဲ့သူေတြ ဆိုရင္ ေျပာမရဆိုမရနဲ႔ ဆက္ဆံခံံရတာမ်ဳိးကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့”လို႔ အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္က အမ်ဳိးသမီးတဦးက ဆိုပါတယ္။

နာဂစ္မုန္တုိင္း တုိက္ခတ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ျပည့္တန္ဆာ အမ်ဳိးသမီးေတြ ပိုမို မ်ားျပားလာတာကို ေတြ႕ရၿပီး ေစ်းလည္း က်လာတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

“အၿပိဳင္အဆိုင္ ဧည့္သည္ရွာရတယ္။ အရင္တုန္းက တခါဆက္ဆံရင္ က်ပ္ ၄၅၀၀၊ ၅၀၀၀ အခုေတာ့ ၃၀၀၀ဆိုရင္လည္း လိုက္ရတာပဲ။ အဲလိုမွမလိုက္ရင္အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ထမင္းေကၽြးရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး လိုက္တဲ့သူေတြေတာင္ရွိေနေတာ့ ေစ်းုအရမ္းကိုင္လို႔မရဘူး”လို႔ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ေျပာျပပါတယ္။

http://www.irrawaddy.org/

Sex And The (Burmese) City by Aung Thet Wine

Sex And The (Burmese) City
By AUNG THET WINE

Young women dance in a Rangoon nightclub. (Photo: Pat Brown / The Irrawaddy)

"One area of the economy where Cyclone Nargis caused prices to drop"

Rangoon- THEY’re known fancifully as nya-hmwe-pan, or “fragrant flowers of the night,” although the reality of after-dark life for Rangoon’s increasing number of prostitutes isn’t so romantic.

The number of “fragrant flowers” walking the streets and working the bars of Burma’s major city has reportedly soared since Cyclone Nargis ripped into the Irrawaddy delta and tore families apart. The arrival of desperate young women ready to trade their bodies for the equivalent of two or three dollars has depressed Rangoon prices still further, and the new girls on the block face not only police harassment but the hostility of the “old timers.”

One afternoon in central Rangoon, I went hunting for an interview subject in one of the city’s main thoroughfares, Bogyoke Aung San Street. I didn’t have far to look.

Outside the Thwin cinema, a woman in her forties approached me with the offer of a girl of my choice. She was accompanied by about nine heavily made-up young women, ranging in age from the mid-teens to their thirties.

I chose a girl in her twenties and took her to a brothel posing as a guesthouse, making it clear to her that I only wanted to obtain an interview. She agreed.

The “guesthouse” rented its 30 or so rooms to “short stay” guests, charging 2,000 kyat (US $1.6) for an hour and 5,000 kyat ($4) for the night.

Its corridors reeked of cigarette smoke, alcohol and cheap perfume. Scantily dressed women lounged beyond open doorways, waiting for customers. I was reminded of similar scenes from foreign movies.

I rented Room 21, and once inside the young woman introduced herself as Mya Wai. For the next hour or so we talked about her life and her job.

“There are three of us in my family. The other two are my mother and younger brother. My father passed away a long time ago. My mother is bedridden and my brother is also sick. I have to work in this business to support my family,” she told me.

She had not come to Rangoon to escape the aftermath of the cyclone, she said, but lived near the night market of Rangoon’s Kyeemyindaing Township.

Mya Wai described vividly the daily struggle to survive—“I need to make at least 10,000 kyat ($8.50) a day to cover the family food bill, medicines and travel costs.”

She started out at the age of 16 working in a karaoke bar and took up full-time prostitution about one year later.

“My job in the karaoke bar was to sit with the customers, pour their drinks and sing along with them. Sure, they would touch me, but I had to tolerate that.”

She earned a basic monthly salary of 15,000 kyat ($12.50), plus a share of the tips and an additional 400 kyat (33 cents) an hour when entertaining a customer. It wasn’t enough to support herself and her family, so she moved to a massage parlor on War Dan Street in Rangoon’s Lanmadaw Township.

“A couple of days after I started work there, the owner sent me to a hotel, saying I could earn 30,000 kyat ($22.50) from a customer there.”

She was still a virgin and described that experience as “my first night in hell.” Her client was Chinese, a man in his 40s with sexual demands that were strange and painful for young Mya Wai.

“He treated me like an animal,” she said. “I couldn’t walk properly for one week. But I’m used to all that now.”

The interview over, it was dark when we left the guesthouse, and I was alarmed to see two uniformed police officers in the entrance. Soliciting for prostitution is illegal in Burma and the sex trade can also get customers into trouble.

But the guesthouse owner didn’t turn a hair—and it soon became apparent why. To my alarm, he invited them in, sat them down and, after some pleasantries, he handed them a large envelope, clearly containing money. The policemen smiled and left.

“Don’t worry, they’re my friends,” the guesthouse owner assured me.

Brothels masquerading as guesthouses are mushrooming all over Rangoon, despite the difficulty of obtaining licenses. “It’s not that easy,” a guesthouse owner in Insein Township told me. “You have to obtain all kinds of documents from the police and local authorities.”

Once licensed, a guesthouse owner still has to nurture good relations with the neighborhood police, paying annual “levies” ranging from 300,000 kyat ($250) to 1 million kyat ($800). The money buys advanced warnings from the local police if a raid is planned by superior officers.

It’s a profitable arrangement for both sides. Guesthouses used by outside sex workers can earn up to 700,000 kyat ($590) a day by renting out its rooms, while an establishment employing its own women can make more than 1 million kyat ($800), sources told me.

http://www.irrawaddy.org

ျပည္တြင္းျပည္ပ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသို႔ အိတ္ဖြင့္အၾကံျပဳစာ (၈-၇-၀၈)

ျပည္တြင္းျပည္ပ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသို႔ အိတ္ဖြင့္အၾကံျပဳစာ (၈-၇-၀၈)

လက္ရွိဦးေဆာင္မႈေပးေနသည့္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ အတုိက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ားသို႔ အိတ္ဖြင့္အၾကံျပဳစာ (၈-ဇူလိုင္-၂၀၀၈)
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္လ်က္ရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားခင္ဗ်ား …

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ ဆႏၵမဲေပးခဲ့သည့္ မဲဆႏၵရွင္တစ္ဦးအေနႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲ၀င္ ျမန္မာျပည္သား တစ္ဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း ဒီမိုကေရစီတိုက္ ပြဲအား လူႀကီးမင္းတို႔ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ ျပဳေပးေနမႈမ်ားအေပၚ မေထာက္မညႇာ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳစကား ေျပာၾကားလိုက္ရပါသည္။ တိုက္ပြဲအေနအထား က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲဲတြင္ ေရာက္ရွိေနၿပီး အဆံုးစြန္ေသာ ဒုကၡမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ေနရသည့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ေပၚလာလို ေပၚလာျငား ဤသို႔မေထာက္မညႇာ အမုန္းခံ ေျပာၾကားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

နအဖစစ္အုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ လက္ရွိတိုင္းျပည္အေျခအေနသည္ ႏူရာ၀ဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္းအဆင့္ မကေတာ့ဘဲ ယင္တေလာင္းေလာင္း လင္းတ(လဒ)တ၀ဲ၀ဲ အေျခအေနသို႔ပင္ ဆိုက္ေရာက္ေနသည္ကို လူႀကီးမင္းတို႔အသိ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ရျခင္းတြင္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ မရွည္ၾကာသင့္ဘဲ ရွည္ၾကာခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းတရားသည္ အဓိက ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔တိုက္ပြဲရွည္ၾကာျခင္းသည္ ျပည္သူလူထု ပါ၀င္မႈအေနအထား အားနည္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လံုး၀မ ဟုတ္ပါ။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲတစ္ေလွ်ာက္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုမွ ယေန႔အထိ တာ၀န္ အေက်ဆံုးႏွင့္ သတၱိအရွိဆံုးသည္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ရွစ္ေလးလံုး အ ေရးေတာ္ပံု၊ ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ႏွင့္ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ၾကည့္လွ်င္ ျပည္သူလူထု၏ တာ ၀န္ေက်ခဲ့မႈအပိုင္းကို အထင္းသား ျမင္ႏိုင္္ပါသည္။

တိုက္ပြဲရွည္ၾကာရျခင္းသည္ အဓိကအေၾကာင္းတရား ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
(၁) စစ္တပ္အာဏာ တည္ျမဲေရးအတြက္ န၀တ/နအဖစစ္အုပ္စုမွ နည္းမ်ဳိးစံု ဖိႏွိပ္လုပ္ေဆာင္ေနမႈ
(၂) အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ား (အဓိက ျပည္သူလူထုထံမွ Mandate ရထားသည့္ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟို ေကာ္မတီ၀င္မ်ား) ၏ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳမႈအပိုင္း ခြၽတ္ယြင္းအားနည္းမႈ … စသည္တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

နအဖစစ္အုပ္စု၏ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာရလွ်င္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အာဏာလက္ လႊတ္ခ်င္သူမ်ား မဟုတ္သည့္အတြက္ သူတို႔အား ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းႏွင့္ စည္း႐ံုးေဖ်ာင္းဖ်၍ ရမည့္အေနအထားမ်ဳိး ယခင္ကလည္း မရွိခဲ့၊ ေနာင္လည္း ရွိမည္မဟုတ္ပါ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ဖိႏွိပ္ရက္စက္ခဲ့မွႈမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ သူတို႔အား ကုတ္ႏွင့္ ကေလာ္ထုတ္မွသာ ရာဇာပလႅင္ေပၚမွ ဆင္းမည္ဆိုသည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္သင့္ၿပီ ထင္ပါသည္။ ဖိႏွိပ္ရေကာင္းလားဟု သူတို႔အား သြားအျပစ္ဖို႔ေနျခင္းထက္ မဖိႏွိပ္ေအာင္ မည္သို႔တြန္းလွန္မည္လဲ ဆိုသည္ကိုသာ စဥ္းစားၾကဖို႔ရွိ သည္ဟု ျမင္ပါသည္။ ထိုသို႔တြန္းလွန္ဖို႔ မႀကိဳးစားခဲ့ဘဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး နည္းလမ္းႏွင့္ အေျဖရွာဖို႔ (မစြန္႔ခ်င္တာႏွင့္ သူရဲေဘာေၾကာင္တာလည္း ရာခိုင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားမ်ားပါမည္) ႀကိဳးစားေနခဲ့၍သာ တိုက္ပြဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထု အဆံုးအစြန္ထိ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း အတိုက္အခံအမ်ားစု (အဓိက ဦးေအာင္ေ႐ႊ၊ ဦးလြင္ ဦးေဆာင္သည့္ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီ) အေနႏွင့္ သူေတာင္းစား၀ါဒ (Beggarism) ႏွင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကျခင္းသည္ အဓိက မဟာအမွားဟု သံုးသပ္မိပါသည္။ သူေတာင္းစား၀ါဒဆိုသည္မွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ၌ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီ အပါအ၀င္ အတိုက္အခံ အဖြဲ႕အစည္း အေတာ္မ်ားမ်ား တစ္ခ်ိန္လံုး Statement ထုတ္ၿပီး ေတာင္းဆိုေနျခင္းႏွင့္ ျပည္ပတြင္ အတုိက္အခံ အမ်ားစုမွာ ဒုကၡသည္အေရး၊ အလုပ္သမားအေရး၊ အမ်ဳိးသမီးအေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ ဗုတ္ႏိုး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား ကူညီေရး … စသည့္ အေရးကိစၥမွန္သမွ်အတြက္ ပ႐ုိပိုဇယ္တင္ ေတာင္းၿပီး လႈပ္ရွားေဆာင္႐ြက္ ေနရျခင္းမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။

ထိုသို႔ သူေတာင္းစား၀ါဒႏွင့္ ခ်ီတက္ေနၾကသည့္အတြက္ ေဘာလံုးစကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ ဂိုးသြင္းခြင့္ ရခဲ့သည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို အမိအရ အသံုးမခ်ႏိုင္ဘဲ ဘန္ေကး (ေဘးကန္) ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကံဳခဲ့ရသည္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ ဖဲစကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္မူ နအဖ ေဟာက္စားလုပ္သည္ကို အဲန္အယ္လ္ဒီ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၿငိမ္ခံလာသည့္အတြက္ ယခုအခ်ိန္အထိလည္း နအဖက ေဟာက္စားလုပ္ၿပီး ၂၀၁၀သို႔ ခ်ီတက္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္ေနႏိုင္ျခင္းဟု သံုးသပ္မိပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာင္းလြန္းမက ေတာင္းေနသည့္ အဲန္အယ္လ္ဒီကို “အခုအထိ ေတာင္းတုန္းပဲဲလား”ဟု အျပစ္ျမင္လာၾကၿပီး တခါမွ မေပးခဲ့သည့္ နအဖကို အျပစ္မေျပာေတာ့သည့္ အေနအထားႏွင့္ ရယ္သြမ္းေသြးဖြယ္ ၾကံဳလာရပါသည္။

အတိုက္အခံအမ်ားစု ထိုသို႔ေတာင္းစားရသည့္ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾက႐ံုမက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း တတိယႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သြားေရာက္ကြၽန္ခံရသည့္ အေနအထားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါသည္။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ လက္မခံသည္ျဖစ္ေစ ဤအေျခအေနသည္ ပကတိ ဆိုက္ေရာက္ေနသည့္ အေျခအေနမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုပ႐ိုပိုဇယ္ guideline မ်ား၊ resettlement programme မ်ားေၾကာင့္ အင္အားစုမ်ား ညီၫြတ္မလာဘဲ ပို၍စိတ္၀မ္းကြဲၿပီး အၿပိဳၿပိဳ အလဲလဲဲ ျဖစ္ကုန္ပါသည္။ နအဖစစ္အုပ္စုကေတာ့ ထိုသို႔ အင္အားမ်ား ၿဖိဳခြဲေပးေနသည့္ ႏိုင္ငံတကာမွ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို ဦးကုန္းခ်ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ပ႐ိုပိုဇယ္ေပးသည့္ သူမ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား ခံစားေနရသည့္ ပကတိအေျခအေနႏွင့္ တိုက္ပြဲအေနအထားအေၾကာင္းကို ဂဃနဏ သိၾကသူမ်ား မဟုတ္ပါ။ သိခ်င္သူမ်ားလည္း မဟုတ္ပါ။ သိၿပီး ပြဲၿပီးေအာင္ ကူညီမည့္သူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။ လုပ္စားကိုင္စား အဆင့္တြင္သာ အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳေနၾကမည့္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယူထားသည့္ ပ႐ိုပိုဇယ္မ်က္ႏွာေၾကာင့္ သူတို႔က အၾကမ္းမဖက္ ႏွင့္ဆိုတိုင္း အၾကမ္းမဖက္ၾကဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူေတြ လုိက္ေအာ္ေနၾကရသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ့္ကို ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္္တို႔၏ လက္ရွိတိုက္ပြဲအေနအထားကို ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈမ်ဳိးစံု ခံေနရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားသာ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေနသည့္ စစ္အာဏာ ရွင္အုပ္စုကို အၾကမ္းမဖက္သည့္ နည္းလမ္းတစ္ခုတည္းႏွင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ မလံုေလာက္ေတာ့ေၾကာင္း ေ႐ႊ၀ါ ေရာင္ေတာ္လွန္ေရးက ျပ႒ာန္းေပးၿပီး ျဖစ္သည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး သိရွိၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အဲန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီ အပါအ၀င္ အတုိက္အခံ အင္အားစုမ်ားအေနႏွင့္ အခ်ိန္မေႏွာင္းမီ လက္ရွိက်င့္သံုးေနသည့္ သူေတာင္းစား၀ါဒကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး နအဖစစ္အုပ္စုကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္မည့္ နည္းလမ္းမ်ား အျမန္ဆံုး ရွာၾကံက်င့္သံုးၾကဖို႔ႏွင့္ ၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အလ်င္အျမန္ အေကာင္အ ထည္ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ အၾကံျပဳ ေျပာၾကားလိုက္ရပါသည္။ သို႔မဟုုတ္ပါက အီးေရာအီးေရာ၊ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္၊ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္ႏွင့္ ၂၀၁၀ သို႔ ေရာက္ရွိသြားၿပီး တတိုင္း ျပည္လံုး စစ္ကြၽန္အျဖစ္ ႏြံနစ္ဖို႔သာရွိေတာ့မည့္အေၾကာင္း တပ္လွန္႔သတိေပးလိုက္ရပါသည္။

ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦး ေခါင္းေဆာင္တို႔ …။

တိုက္ပြဲသစၥာျဖင့္ …
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(၁၉၉၀ျပည့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဲဆႏၵရွင္တစ္ဦး)

http://drlunswe.blogspot.com

၀ီွး ဖတ္ ဖတ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ကြန္ဖရင့္ (သေရာ္စာ)

၀ီွး ဖတ္ ဖတ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ကြန္ဖရင့္ (သေရာ္စာ)

သိၾကားမင္း

(ေပးပို႔သူ ။ ။ အေျခအေန ကိုက္ညီေနဆဲျဖစ္၍ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ရန္ ေပးပို႔လိုက္ပါသည္။ ဇူလိုင္လ၊ ၂၀၀၈)

ေဒါက္တာစိန္၀င္းတို႔အဖြဲ႔ အီတလီႏိုင္ငံ တူရင္ၿမိဳ႕မွာ ကြန္ဖရင့္လုပ္တယ္ ၾကားေတာ့ သၾကားမင္းလည္း ျမန္ မာအေရးကို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့အတြက္ ကြန္ဖရင့္ကို သြားေရာက္ သတင္းယူဖို႔ သူေ႐ြးခ်ယ္ထား တဲ့ ျမန္မာ့ေရးရာ အထူးကြၽမ္းက်င္သူ နတ္သားကို သတင္းေထာက္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သတင္းယူခိုင္းလိုက္သတဲ့။ သတင္းေထာက္လည္း ေဒါက္တာစိန္၀င္းကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့တယ္။

နတ္သား ။ ။ က်ေနာ္ ေရဒီယို ဖရီး႐ိုက္စားက သတင္းေထာက္ပါ။ ေဒါက္တာစိန္၀င္းခင္ဗ်ား အန္စီဂ်ီ-႐ူး ဘီအဖြဲ႔ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ရတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္

စိန္ ။ ။ ေလွာ္တက္ႀကီး တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အန္စီဂ်ီ-ရူးဘီကို မုနပုေလာမွာ ၁၉၉၀ ခုနစ္မွာ စတင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။

နတ္သား ။ ။ အေသးစိတ္ေလး နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပပါလား။

စိန္ ။ ။ ေအာ္ … ဒီလိုပါ။ ေက်ာင္းသားေလးေတြ စတင္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးက ေလွႀကီးတစီးနဲ႔ တူပါတယ္။ သူတို႔ ေလွကို လုပ္တတ္ေပမယ့္ ေလွာ္တက္ မလုပ္တတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္တို႔ အမတ္မင္းေတြက ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ေလွႀကီးကို ခရီးေပါက္ေအာင္ ေလွာ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေလွာ္တက္ႀကီးတခု လုပ္မယ္။ ေလွာ္မယ္။

နတ္သား ။ ။ ေလွကေလးကို ေလွာ္မည္ေပါ့။

စိန္ ။ ။ ဟုတ္တယ္။

နတ္သား ။ ။ ၁၇ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီေတာ့ ေလွာ္တက္ႀကီး လုပ္ကိုင္ၿပီးစီးမႈ အေျခအေန။

စိန္ ။ ။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ အခက္အခဲေတြ ရိွတယ္။ ပထမတစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ အမတ္ေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ မၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထမထိုးမိၾကဖို႔အတြက္ မ်က္စိပိတ္ထားၾကဖို႔ က်ေနာ္ၫႊန္ၾကားထားပါတယ္။

ဒုတိယက က်ေနာ္တို႔ တေယာက္နာမည္ကို တေယာက္ၾကားရင္ ေအာ္ဂလီဆန္သလို ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ဆိုရင္ နားကို အျမဲပိတ္ထားရပါတယ္။ အမတ္ေတြ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြက ေသာက္တလြဲေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျပာမိရင္ ထၿပီး နားရင္းအုပ္မိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အမတ္ေတြဟာ ပါးစပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ပိတ္ထားရပါတယ္။

နတ္သား ။ ။ မျမင္ရ၊ မၾကားရ၊ မေျပာရဆိုတဲ့ ေမ်ာက္သံုးေကာင္လို ျဖစ္ေနတာေပါ့။

စိန္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။

နတ္သား ။ ။ သနားစရာ ေမ်ာက္ေတြပါလား။ ဒီေတာ့ ေလွာ္တက္ႀကီး စီမံကိန္း ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ။

စိန္ ။ ။ အင္ … ဒါကေတာ့ ဒီလိုရိွတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာေတာ့ ေလွာ္တက္ေတာ့ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုသိေတာ့ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ ဒဗၺလင္ ကြန္ဖရင့္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဗ်ဴဟာေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဒါကေတာ့ ေလွာ္တက္ေတာ့ မလုပ္နိင္ရင္ ေလွာ္တက္နဲ႔တူတဲ့ ေယာင္းမလုပ္ဖို႔ က်ေနာ္ရဲ႕ အဆိုျပဳခ်က္ကို အမတ္ေတြ အားလံုးက ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ေယာက္မလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိ္ုက္ၾကပါတယ္။

နတ္သား ။ ။ အိုး မိုင္ေဂါ့၊ ေဒါက္တာစိန္၀င္း၊ ေယာင္းမေလးနဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီေလွႀကီးကို ေလွာ္ေနရင္ ခရီးဘယ္ေတာ့ ေပါက္ေတာ့မလဲ။

စိန္ ။ ။ ခရီးေပါက္တာ မေပါက္တာ သြားတာ မသြားတာ အေရးမႀကီးဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေလွကို ေလွာ္ေနပါတယ္ ဆိုတာကို ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ပဲ။

နတ္သား ။ ။ အိုး အိုင္ဆီး။ ယူက အေရွ႕က ေလွာ္ေနတဲ့ပံု ဟန္ေဆာင္တယ္။ ယူ႔လူေတြကလည္း ေလွာ္ေနတဲ့ပံု ဟန္ေဆာင္မယ္။လူေတြက ယူတို႔အဖြဲ႔ ေသာက္ရမ္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္လို႔ ထင္မယ္။ (ေ၀ါင္း) ဂြတ္ အိုင္ဒီယာ။

စိန္ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။

စိန္ ။ ။ က်ေနာ္တို႔ ညီလာခံၿပီးသြားရင္ ေခ်ာင္းထဲသြားမယ္။ အမတ္ေတြကို ေလွႀကီးကို ေလွာ္ေနတဲ့ပံု ခင္ဗ်ား ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး သတင္းစာထဲ ထည့္ေပးပါ။ ေရဒီယိုကလည္း လႊင့္ေပးပါ။

နတ္သား ။ ။ စိတ္သာခ်ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေယာင္းမလုပ္ၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါ။ က်ေနာ္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ပါမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေယာင္းမလုပ္တာ ဘယ္ေတာ့ၿပီးမလဲ သိပါရေစ။

စိန္ ။ ။ မနက္ဖန္ကာဆိုရင္ ၿပီးမွာပါ။ မနက္ဖန္မွာ ကြန္ဖရင့္ ပိတ္ပြဲလုပ္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ထားတဲ့
ေယာင္းမအသစ္ကိုလည္း ေတြ႔ရမယ္။

( ေနာက္တေန႔မနက္)

နတ္သား ။ ။ ေဒါက္တာစိန္၀င္း။ ေယာင္းမ ၿပီးသြားၿပီလား။ ေယာင္းမလည္း မေတြ႔ပါလား။

စိန္ ။ ။ ေယာင္းမ လုပ္တာပဲဗ်။ ေယာင္းမလုပ္ရင္း လုပ္ရင္းနဲ႔ ပ်က္သြားတယ္။

နတ္သား ။ ။ အိုး မိုင္ေဂါ့။ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ေယာင္းမလုပ္မယ္ဆို။

စိန္ ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ေယာင္းမ လုပ္တာပဲ။ ေယာင္းမ မျဖစ္ေပမယ့္ ပစ္လိုက္ရင္ေတာ့ ၀ွီးဖတ္ဖတ္လို႔ေတာ့ ျမည္ေသးတယ္ကြ။

နတ္သား ။ ။ အဓိပၸါယ္က …

စိန္ ။ ။ ငါတို႔ လုပ္တယ္ေလ။ ေယာင္းမ မျဖစ္ေပမယ့္ ၀ွီးဖတ္ဖတ္လို႔ ျမည္သားပဲ။ ငါတို႔လုပ္လို႔ ျမည္တာေပါ့။

နတ္သား ။ ။ အိုင္ဆီး

ဒါနဲ႔ ကြန္ဖရင့္ပိတ္ပြဲ အခမ္းအနားကို ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ ေႂကြးေၾကာ္သံကို ေဒါက္တာစိန္၀င္းက ေညာင္နာနာအသံနဲ႔ တိုင္လိုက္တယ္။

စိန္ ။ ။ ဒီမိုကေရစီရရိွေရး
အမတ္မ်ား (သံၿပိဳင္) ။ ။ ၀ွီးဖတ္ဖတ္ … ၀ွီးဖတ္ဖတ္

စိန္ ။ ။ စစ္အာဏာရွင္ တိုက္ဖ်က္ေရး
အမတ္မ်ား (သံၿပိဳင္) ။ ။ ၀ွီး … ဖတ္ဖတ္၊ ၀ွီးဖတ္ဖတ္။

စိန္ ။ ။ အေရးေတာ္ပံု
အမတ္မ်ား (သံၿပိဳင္) ။ ။ ၀ွီး ဖတ္ ဖတ္ … ၀ွီးဖတ္ဖတ္။

ေနာက္တေန႔ တာ၀တိ ံသာတိုင္း သတင္းစာမွာေတာ့ အန္စီဂ်ီ- ႐ူးဘီအဖြဲ႔ရဲ႕ တူရင္ကြန္ဖရင့္ကို ေျခာက္လိုင္း စာလံုးမဲႀကီးနဲ႔ ၀ွီးဖတ္ဖတ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ကြန္ဖရင့္လို႔ ပါလာေလေတာ့သတည္း။

သိၾကားမင္း

http://drlunswe.blogspot.com

ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ (လူမ်ဳိးတံုး သုတ္သင္မႈ)

ေမ(၂)ရက္ႏွင့္ (၃)ရက္က အင္အားျပင္းထန္မႈအဆင့္ ၾကယ္ ၄ ပြင့္ရွိ၍ တနာရီ မိုင္ ၁၂ဝ ႏႈန္းျဖင့္ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခဲ့ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူ (၂)သိန္းခန္႔ ေသသည္ဟု ကုလသမဂၢႏွင့္ အန္ဂ်ီအိုမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။ နအဖက ၁၃၃၆၅၅ ေယာက္ေသဆံုး ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္ဟု ဆိုသည္။ အမည္မေဖာ္လိုသည့္ နအဖအစိုးရ အရာရွိႀကီးတဦးကမူ ေသဆံုးသူ အေရအတြက္ ၆ သိန္းေက်ာ္သည္ဟု တရားမဝင္ ေျပာျပသည္။ ဤသို႔ မုန္တိုင္းႀကီးမ်ား တုိက္ခတ္မႈဒဏ္ခ်က္ကို အျခားဘဝတူ တတိယကမၻာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေသာအခါ ယခုလို ေတြ႔ရသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၁၇ ႏွစ္ျဖစ္ေသာ ၁၉၉၁ ခုက ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း (ၾကယ္ ၅ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၆ဝ) တြင္ လူ ၁၃၅ဝဝဝ (တသိန္းသံုးေသာင္းခြဲ) ေသခဲ့့သည္။ သို႔ေသာ္ ၂ဝဝ၇ ႏိုဝင္ဘာလက ဆီဒါဆုိင္ကလုန္း (ၾကယ္ ၅ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၆ဝ)ေၾကာင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တြင္ လူ ၁ဝဝဝဝ (တေသာင္း) ခန္႔သာေသခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္လည္း ၁၉၉၉ ႏိုဝင္ဘာလက ၾသရစ္သ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း (ၾကယ္ ၅ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၆ဝ) တိုက္ရာ လူ ၁ဝဝဝဝ (တေသာင္း) ေသခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၆ ႏိုဝင္ဘာလက ဒူးရင္းတိုင္ဖြန္းမုန္တိုင္း (ၾကယ္ ၄ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၄ဝ) တိုက္၍ ဖိလစ္ပိုင္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံတို႔တြင္ လူ ၁၅ဝဝ ေသခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၄ မတ္လမွာ ဂါဖီလို ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း (ၾကယ္ ၅ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၆ဝ) တုိက္၍ အာဖရိကတိုက္ မာဒါဂါစကာႏိုင္ငံတြင္ လူ ၄ဝဝ နီးပါး ေသခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၃၈ ႏွစ္ျဖစ္ေသာ ၁၉၇ဝ က အေရွ႕ပါကစၥတန္ ဆိုင္ကလုန္း (ၾကယ္ ၃ ပြင့္၊ တနာရီ ၁၁၅ မိုင္) တြင္ လူ ၅ သိန္း ေသခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၄ဝ ျဖစ္ေသာ ၁၉၆၈ ခု ေမလက ရခိုင္ျပည္ တျပည္လံုးကို စိစိညက္ညက္ ေၾကသြားေစခဲ့သည့္ ထိုေခတ္က နာမည္ေက်ာ္ ရခိုင္ေလမုန္တိုင္းႀကီး (ၾကယ္ ၄ ပြင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၅ဝ) တြင္ လူ ၁ဝဝဝ ေက်ာ္သာ ေသခဲ့သည္။ လူ ၁၈ဝဝ ေက်ာ္ ေသသျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ နာမည္ပ်က္ သိကၡာက်သြားေသာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ကက္ထရီနာ ဟာရီကိန္း မုန္တိုင္းမွာ ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိၿပီး တနာရီ ၁၇၅ မိုင္ႏႈန္း တိုက္ခတ္ခဲ့သည္။

ဤအခ်က္မ်ားကိုၾကည့္လွ်င္ ၂ဝ ရာစု အကုန္ႏွင့္ ၂၁ ရာစု အစပိုင္း၌ ဆင္းရဲေခတ္ေနာက္က်သည့္ တတိယကမၻာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ၂ဝ ရာစု အလယ္ပိုင္းႏွင့္ ယွဥ္ပါက ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ ခံႏိုင္ရည္ျပင္ဆင္မႈ တိုးတက္လာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကယ္ ၄ ပြင့္အဆင့္၊ တနာရီ မိုင္ ၁၂ဝ ဆုိင္ကလုန္းမုန္တိုင္း တခုေၾကာင့္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ၂၁ ရာစုဆန္း တတိယကမၻာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံတြင္ လြန္ေရာကြၽံေရာ လူ ၁ဝဝဝဝ ခန္႔သာ ေသႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ယုတ္ညံ့မႈ၊ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္မႈမ်ားေၾကာင့္ ကာကြယ္ ကယ္တင္ႏိုင္ရမည့္ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ မလိုအပ္ဘဲ အလြန္အကြၽံ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္။ မုန္တိုင္းႀကိဳတင္ သတိေပးစနစ္ ညံ့ဖ်င္း (သို႔) မရွိ၊ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေရး အေဆာက္အဦစနစ္ ညံ့ဖ်င္း (သို႔) မရွိ၊ ပညာေပးစနစ္မ်ား ညံ့ဖ်င္း (သို႔) မရွိ။ ဤသို႔ျဖင့္ နအဖႏွင့္ နာဂစ္လက္ေအာက္တြင္ အလြန္ဆံုးအားျဖင့္ ေသဆံုးသူ ၁ဝဝဝဝ (၁ ေသာင္း)မွာ နာဂစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းထက္ပိုလြန္၍ ေသဆံုးသူမ်ားမွာ မေသသင့္ဘဲႏွင့္ နအဖစစ္အုပ္စု ပေယာဂေၾကာင့္ ေသဆံုးရျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္း အကူအညီမ်ားကို ပိတ္ပင္ျခင္း၊ အကန္႔အသတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်မွတ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ အသက္မ်ား ထပ္မံဆံုး႐ႈံးရျခင္း၊ မလိုအပ္ဘဲ ႐ုပ္ခႏၶာအရႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ထိခိုက္နစ္နာ ပ်က္စီးျခင္းမ်ားလည္း ႀကီးႀကီးမားမား ရွိေနသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း အဓမၼလုပ္အားေပးမႈ အပါအဝင္ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုး႐ႈံးရမႈမ်ား၊ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္း ဆံုး႐ႈံးရမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၂ သန္း ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ တရားမဝင္ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္လုပ္ေနရကာ မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္လည္း ၅ သိန္းႏွင့္ ၁ သန္းၾကား ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ေနရသည္။

ဤသို႔ တရားမဝင္ ေရႊ႕ေျပာင္းကူးဝင္လာၾကရာ၌ ၂ဝဝ၈ ဧၿပီ ၉ ရက္က ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းမွ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းသို႔ ခိုးပို႔သည့္ ကြန္တိန္ကားထဲ ေလမြန္းၿပီး ျမန္မာ ၅၄ ေယာက္ ေသခဲ့ရသည္။ ၂ဝဝ၇ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္ကလည္း ေကာ့ေသာင္းမွ ရေနာင္းသို႔ ခိုးကူးသည့္ စက္ေလွေမွာက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ခ်င္းလူမ်ဳိး ၄၅ ေယာက္ေသခဲ့ရသည္။ ၂ဝဝ၈ မတ္ ၂ ရက္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ႐ိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိး ေလွစီးေျပး ဒုကၡသည္ ၅ဝ ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာေနသည္ကို သီရိလကၤာေရတပ္က ေတြ႔ရွိကယ္ဆယ္ခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ပတ္ၾကာ ေမ်ာေနစဥ္အတြင္း အစာေရစာျပတ္၍ လူ ၂ဝ ေသခဲ့ရသည္။ ၂ဝဝ၈ မတ္ ၈ ရက္ကလည္း ႐ိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိး ေလွစီးေျပး ဒုကၡသည္ ၁၂ဝ ပါ စက္ေလွတစီး ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရာ ၅ ေယာက္သာ အသက္ရွင္ခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၇ ဇြန္လက ထိုင္းႏိုင္ငံ တာ့ခ္ခ႐ုိင္ ဝန္ေက်ာက္တြင္ တရားမဝင္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကို ခိုးပို႔သည့္ ကားေမွာက္၍ ၂၅ ေယာက္ ေသခဲ့ရသည္။

ဤလထဲမွာပင္ တာ့က္ခ႐ိုင္အတြင္း ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ခိုးပို႔သည့္ ကားတိုက္၍ ၁ဝ ေယာက္ ေသေသးသည္။ ၂ဝဝ၆ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ သင္းဘူ ရီေဒသ၌ အလားတူ လူေမွာင္ခိုကား ေမွာက္၍ ၅ ေယာက္ေသကာ ၂၈ ေယာက္ ဒဏ္ရာရခဲ့သလို ၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာတြင္လည္း ပက္ခ်္ဘူရီအရပ္တြင္ လူေမွာင္ခိုကား ေမွာက္၍ တရားမဝင္ ျမန္မာအလုပ္သမား ၈ ေယာက္ေသကာ ၁၄ ေယာက္ ဒဏ္ရာရခဲ့ျပန္သည္။ ၂ဝဝ၈ ဇန္နဝါရီ ၁၅ ရက္တြင္မူ ကန္ခ်နဘူရီေဒသ ေရေလွာင္ကန္ကို ခိုးျဖတ္ေနေသာ လူေမွာင္ခိုေလွ ေမွာက္၍ ကေလးငယ္မ်ား အပါအဝင္ ျမန္မာ ၇ ေယာက္ ေသခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၈ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇ ရက္တြင္မူ ရေနာင္းမွ ဟတ္ယိုင္သြား လူေမွာင္ခိုကားကို ထိုင္းလံုျခံဳေရးက ပစ္ခတ္၍ ၉ ႏွစ္သား ရခိုင္ကေလး ေမာင္ဦးမင္းစိုးေသၿပီး ၃ ဦး ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။

နအဖစစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ ကရင္ျပည္၌ ရြာေပါင္း ၃ဝဝဝ ေက်ာ္ ဖ်က္ဆီးခံရၿပီး ကရင္အရပ္သား ၃ဝဝဝ ေက်ာ္ အသတ္ခံရသည္။ ကရင္ျပည္၊ မြန္ျပည္ႏွင့္ တနသၤာရီေဒသတို႔တြင္ ျပည္သူ ၆ သိန္းေက်ာ္မွာ ျပည္တြင္းအိုးအိမ္မဲ့ ဒုကၡသည္ IDP ျဖစ္ေနၿပီး ရြာပံုး ရြာေရွာင္မ်ားတြင္ ေနရာအတည္တက်မရွိ လွည့္လည္ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ေနရသည္။ ကရင္ျပည္တြင္ ၁၉၈၈ ႏွင့္ ၂ဝဝ၄ ၾကား၌ အနည္းဆံုး ကရင္အမ်ဳိးသမီး ၁၂၅ ေယာက္ မုဒိမ္းက်င့္ခံရသည္။ ကရင္နီျပည္တြင္လည္း ျပည္သူ ၁ သိန္းနီးပါးမွာ အလားတူ အိုးအိမ္မဲ့ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနသည္။ ဤေဒသမ်ားတြင္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ကေလး ေသႏႈန္းမွာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး ပ်မ္းမွ်ႏႈန္းထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေနသည္။

ရွမ္းျပည္တြင္မူ ရြာေပါင္း ၂ဝဝဝ ခန္႔ဖ်က္ဆီးခံရၿပီး ရွမ္းျပည္သူ ၂ဝဝဝ ခန္႔ အသတ္ခံရသည္။ ရွမ္း လူထု ၄ သိန္း ျပည္တြင္းအိုးအိမ္မဲ့ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနသည္။ ၁၉၉၆ ႏွင့္ ၂ဝဝ၁ ၾကား၌ အနည္းဆံုး အမ်ဳိးသမီး ၆၂၅ ေယာက္ မုဒိမ္းက်င့္ခံရသည္။ ဤသည္မွာ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေကာက္ယူရရွိသည့္ စာရင္းသာ ျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ကရင္ျပည္၊ ကရင္နီျပည္၊ ရွမ္းျပည္တို႔တြင္ မုဒိမ္းက်င့္ခံရသည့္ အမ်ဳိးသမီး အေရအတြက္၊ အသတ္ခံရသည့္ ျပည္သူလူထု အေရအတြက္တုိ႔မွာ အထက္ပါ စာရင္းမ်ားထက္ မ်ားစြာပို သည္။ အိုးအိမ္ အတည္တက်မရွိ ေတာထဲေတာင္ထဲ လွည့္ပတ္ေရွာင္ပုန္း ေနၾကရသျဖင့္ ငွက္ဖ်ား၊ တီဘီ၊ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈႏွင့္ ေရာဂါဘယ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ၍လည္း မေသသင့္ဘဲ ေသေနၾကရသည္။ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ မြန္၊ ရွမ္း ျပည္သူလူထု ႏွစ္သိန္းေက်ာ္မွာ ထိုင္းနယ္စပ္သို႔ နယ္စပ္ေက်ာ္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ေရာက္ရွိေနရသည္။

၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလက သံဃာေတာ္တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို နအဖစစ္အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းခဲ့ရာ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္ ၁၅ ပါးအပါအဝင္ ဆႏၵျပသမား ၁ဝဝ နီးပါး အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၈၈ ခုေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအတြင္း၌လည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၅ဝ နီးပါး ေသဆံုး ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ ခ်ီေသာ သာမန္ရာဇဝတ္ အက်ဥ္းသားမ်ားလည္း အက်ဥ္းေထာင္မ်ား၊ ရဲဘက္စခန္းမ်ား၊ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မ်ား၌ ေသဆံုးခဲ့ၾက၊ ေသဆံုးေနၾကသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ နအဖစစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ေပၚလစီမ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ား၊ ေတြးေခၚစဥ္းစားမႈမ်ားမွာ ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ မွားယြင္းေနျခင္းမွ် မဟုတ္ေပ။ ဆရာျမသန္းတင့္ ေျပာဖူးသည့္ ဆိုးယုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Evil ျဖစ္သည္။ ဟစ္တလာ အပါအဝင္ ကမၻာေပၚမွ အဆိုးဆံုး အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္သည္။ သံဃာကိုပင္ ေျဗာင္အတိအလင္း သတ္ရဲေသာ ဗမာျပည္အာဏာရွင္တို႔အတြက္ မလုပ္ႏိုင္စရာ ဆိုးယုတ္မႈဟူသည္ ဘာမွမရွိ။

ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတြင္ ခမာနီအစိုးရလက္ထက္ ၁၉၇၅ မွ ၁၉၇၉ အထိ ေလးႏွစ္အတြင္း ျပည္သူ ၂ သန္း ေသခဲ့ရာ လူငါးေသာင္းမွ ရွစ္ေသာင္းမွာ အသတ္ခံရျခင္းျဖစ္ၿပီး က်န္တသန္းေက်ာ္မွာ ခမာနီအစိုးရ ေပၚလစီမ်ားေၾကာင့္ ငတ္ျပတ္ဖ်ားနာ ပင္ပန္းဆင္းရဲ၍ ေသၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ အေရွ႕တီေမာ ႏိုင္ငံတြင္လည္း အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံက ၁၉၇၅ မွ ၁၉၉၉ အထိ တိေမာသား ၂ ေသာင္းကို သတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အင္ဒို နီးရွား အစိုးရေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည့္ ငတ္ျပတ္ပင္ပန္းမႈႏွင့္ ေရာဂါဘယမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ တိေမာသား ၉ ေသာင္းေသခဲ့သည္။

အီရတ္အာဏာရွင္ ဆဒၵန္ဟူစိန္က ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ကာ့ဒ္တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ၅ ေသာင္းကို ဓာတုလက္နက္ျဖင့္ လူမ်ဳိးတံုး စစ္ဆင္ေရး လုပ္ခဲ့သည္။ ရဝမ္ဒါႏိုင္ငံ၌ အာဏာရွင္အစိုးရႏွင့္ လက္ပါးေစတို႔က ၁၉၉၄ ဧၿပီလမွ ဇူလိုင္လအထိ ရက္ေပါင္း ၁ဝဝ အတြင္း လူ ၈ဝဝဝဝဝ (ရွစ္သိန္း)ကို သတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၂-၉၅ မွာ ဆားဘီးယားႏွင့္ ၾသဇာခံ ေဘာ့စ္နီးယား ခြဲထြက္ဆာ့ဘ္တို႔က ေဘာ့စ္နီးယား - ဟာဇီဂိုဗီးနား တြင္ မြတ္ဆလင္မ်ားအေပၚ လူမ်ဳိးတံုး စစ္ဆင္ေရး လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ ဇူလိုင္လက ဆဘရင္နီကာၿမိဳ႕တြင္ ေဘာ့စ္နီးယား အရပ္သား ၈ဝဝဝ ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မလာဒစ္ ဦးစီးေသာ ဆားဘီးယားတပ္က သတ္ပစ္ခဲ့သည္။ လူမ်ဳိးတံုးသတ္ပြဲမ်ား အဓိက က်ဴးလြန္သည့္ ဆာ့ဘ္လက္မရြံ႕တပ္ဖြဲ႔ အမည္မွာ စေကာ္ပီယံ ဟူ၏။

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း နာဇီဂ်ာမဏီႏိုင္ငံက ဂ်ဴးလူမ်ဳိး ၆ သန္း၊ ဆိုဗီယက္ျပည္သူ ၂၅ သန္းႏွင့္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီေသာ ဥေရာပျပည္သူမ်ားကို ေသေစခဲ့သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ငတ္ျပတ္မႈဒဏ္၊ ေရာဂါဘယဒဏ္တို႔ျဖင့္ အသက္ဆံုးရျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ႀကီးအၿပီး၌ ဂ်ာမန္ဖက္ဆစ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ႏ်ဴရင္ဘတ္ စစ္ခံု႐ံုးမွာ ခံု႐ံုးတင္စစ္ေဆး အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ (လူမ်ဳိးတံုး သုတ္သင္မႈ) ဆိုေသာ အယူအဆသည္ ဥပေဒပိုင္းအရ ထိုအခ်ိန္မွ အစျပဳခဲ့ၿပီးေနာက္ ကုလသမဂၢက ၁၉၄၈ ခုတြင္ ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ ကြန္ဗင္းရွင္း စာခ်ဳပ္ကို အေသအခ်ာ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းခဲ့ရာ ၁၉၅၁ ခုမွာ စတင္အသက္ဝင္ခဲ့ၿပီး ယခုအခါ ျမန္မာအပါအဝင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ ၁၃ဝ ေက်ာ္က လက္ခံအတည္ျပဳထားသည္။ ဤသေဘာတူစာခ်ဳပ္ ပုဒ္မ ၂ တြင္ ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ကို ယခုလို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ထားသည္။

“ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ လူအုပ္စု သို႔မဟုတ္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးဆုိင္ရာ လူအုပ္စု သို႔မဟုတ္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ လူအုပ္စုတခုကို တခုလံုးေသာ္လည္းေကာင္း၊ တစိတ္တပိုင္းေသာ္လည္းေကာင္း ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေအာက္ပါလုပ္ရပ္မ်ားကို က်ဴးလြန္ျခင္း။

(က) ယင္းလူအုပ္စု အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊
(ခ) ယင္းလူအုပ္စု အဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို ႐ုပ္ခႏၶာပိုင္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စိတ္ပိုင္းအရ ေသာ္လည္းေကာင္း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ထိခိုက္နစ္နာေစျခင္း၊
(ဂ) တခုလံုးအရ သို႔မဟုတ္ တစိတ္တပိုင္းအရ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပ်က္စီးမႈျဖစ္ေစရန္ အေသအခ်ာ စီစဥ္ထားသည့္ ဘဝအေျခအေနမ်ားကို ယင္းလူအုပ္စုအေပၚ၌ သက္ေရာက္ေစျခင္း၊
(ဃ) ယင္းလူအုပ္စုအတြင္း ကေလးေမြးဖြားမႈမ်ားကို တားျမစ္ရန္ ရည္ရြယ္သည့္ အစီအမံမ်ား ခ်မွတ္ျခင္း၊ (င) ယင္းလူအုပ္စုမွ ကေလးသူငယ္မ်ားကို အျခားလူစုသို႔ အတင္းအဓမၼ ေရႊ႕ေျပာင္းပစ္ျခင္း။”

၁၉၉၄ ခု ရဝမ္ဒါႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ခံု႐ံုးက ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ကို ယခုလို ထပ္မံခ်ဲ႕ထြင္၍ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခဲ့သည္။

“လူအုပ္စုတခုကို မေသ႐ံုတမယ္ မဝေရစာ ေကြၽးထားျခင္း၊ ေနအိမ္မ်ားမွ စနစ္တက် ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈကို အနိမ့္ဆံုး လိုအပ္ခ်က္ထက္ ႏွိမ့္ခ်ပစ္ျခင္း။... ယင္းလူအုပ္စုကို တခုလံုးအရ သို႔မဟုတ္ တစိတ္တပိုင္းအရ ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ အထူးရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ မုဒိမ္းမႈ၊ လိင္ကိစၥ အၾကမ္းဖက္မႈ က်ဴးလြန္ျခင္း။”

ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ အပိုဒ္ခြဲ (ခ) မွာ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ ကဗ်ာဆရာ ေဖသက္နီ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ မဲန္တယ္လ္ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ ေခၚ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ခံယူခ်က္မ်ား၊ က်င့္ဝတ္တန္ဖိုးမ်ား၊ စာရိတၱ စာရဏတရားမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ နအဖလက္ထက္တြင္ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္ အက်င့္ပ်က္မႈမ်ား ႏိုင္ငံႏွင့္အဝွမ္း ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ႀကီးထြားေနသည္။ သာမန္ျပည္သူထဲမွ ျဖစ္လာေသာ ရယက၊ ၾကံ့ဖြတ္၊ စြမ္းအားရွင္၊ မီးသတ္တို႔သည္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ထံမွ အ႐ိုးအရင္းေလး ရဖို႔အတြက္ ဇာတ္တူသားျဖစ္ေသာ ျပည္သူလူထုကို ရက္ရက္စက္စက္ စားကုန္ၾကသည္။ ဤသို႔ စာရိတၱ စာရဏ ပ်က္ျပားမႈမ်ား တႏိုင္ငံလံုး လႊမ္းမိုးႀကီးစိုးေနရာ နယ္စပ္ေက်ာ္လြန္၍ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား၊ အတုိက္အခံ အဖြဲ႔မ်ားထဲမွာပင္ ရင္ေမာတုန္လႈပ္ဖြယ္ လႈိက္စားေနသည္။

ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္သည္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ ဆန္႔က်င္ေရး ရာဇဝတ္မႈမ်ား၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ၿပီး စစ္ကာလ အတြက္သာမက စစ္မျဖစ္သည့္ ကာလအတြက္လည္း အက်ဳံးဝင္သည္။

ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ က်ဴးလြန္သည့္ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လူ႔အသက္ကို တန္ဖိုးမထားသည့္ သေဘာထား ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီး အာဏာရွင္ ဘက္ေတာ္သားတို႔က က်န္ႏိုင္ငံသားတို႔အား ဘာသာကြဲ ဒိ႒ိမ်ား၊ အ႐ိုင္းအစိုင္းမ်ား၊ သ႐ုပ္ပ်က္မ်ား၊ ဥပေဒေဘာင္ ျပင္ပကလူမ်ား၊ ေအာက္တန္းစား လူမ်ဳိးမ်ား၊ ခြဲထြက္ေရး သမားမ်ား၊ ေသာင္းက်န္းသူ အဖ်က္သမားမ်ား၊ မင္းမဲ့ဝါဒီမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ပါးေစမ်ား၊ ပုဆိန္႐ိုးမ်ား၊ လူတန္းစား ရန္သူမ်ား၊ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား စသျဖင့္ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိး သမုတ္ၿပီး ဂ်ီႏိုဆိုက္ဒ္ကို က်ဴးလြန္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အတြက္ကိုမူ ျမင့္ျမတ္ေသာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ လူမ်ဳိးမ်ား၊ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာ သန္႔ရွင္းတည္တံ့ေရးကို ေစာင့္ထိန္းသူမ်ား၊ အသိအျမင္ ျပည့္ဝရင့္က်က္သူမ်ား၊ တိုင္းျပည္ကို အဓိက ေစာင့္ေရွာက္ေနရသူမ်ား၊ ႏိုင္ငံအတြက္ အဓိက အနစ္နာခံေနသူမ်ား၊ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ စစ္မွန္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ ကိုယ္မိမိ သတ္မွတ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ အမ်ဳိးသား၊ မ်ဳိးခ်စ္၊ ဝံသာႏု၊ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးဟူေသာ စကားလံုးမ်ားကို ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ေရလဲႏွင့္ သံုးေလ့ရွိသည္။

ဂ်ာမန္ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီႏွင့္ ဂ်ာမန္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတို႔က နာဇီအာဏာရွင္အစိုးရကို အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္း၊ လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္နည္း၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္နည္း စသည့္နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၄၄ ခုတြင္ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားဦးစီး၍ ဂ်ာမန္စစ္တပ္က ဟစ္တလာကို ဗံုးခြဲလုပ္ၾကံ အာဏာသိမ္းရန္ အထိပင္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ ေနာင္တြင္ ဘူလ္ေဂးရီးယား သမၼတ ျဖစ္လာမည့္ ဂ်ာမန္ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ ဒီမီထေရာ့ဗ္ (႐ိုက္ခ်္စတက္လႊတ္ေတာ္ မီး႐ႈိ႕မႈျဖင့္ အမႈဆင္ အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ တရားခြင္၌ ကမၻာေက်ာ္ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးခဲ့သူ)သည္ ကြန္ျမဴနစ္ပီပီ ျပည္တြင္းမွ ျပည္သူ႔အင္အားကို အဓိကထားၿပီး နာဇီအာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး အယူအဆကို ရပ္တည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေမရိကန္-အဂၤလိပ္- ႐ုရွား မဟာမိတ္ စစ္အင္အားျဖင့္ ဂ်ာမန္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရးကို တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွား အက်ဳိးေဆာင္ေပးသူ ျဖစ္သြားသည္။ အီတလီ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္တို႔ကို လည္း အီတလီ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အီတလီ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၊ အက္ရွင္ပါတီ၊ ခရစ္ယာန္ ဒီမိုကရက္ပါတီ စသည္တို႔က လက္နက္ကိုင္တုိက္ပြဲ အပါအဝင္ သ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဆန္႔က်င္အံတုခဲ့ၾကသည္။ အလားတူ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔ကိုလည္း ဂ်ပန္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားက လွ်ဳိ႕ဝွက္အံတုခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမရိကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုတို႔မွ (အဏုျမဴဗံုး အပါအဝင္) စစ္ေရးနည္းလမ္းျဖင့္သာ ဂ်ာမန္၊ အီတလီ၊ ဂ်ပန္ ဖက္ဆစ္အာဏာရွင္တို႔ကို ဇီဝိန္ေႁခြပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

သည္ဘက္ေခတ္တြင္လည္း ဂ်ီႏိုဆိုက္ က်ဴးလြန္သည့္ အဆိုးဆံုး အာဏာရွင္တို႔ကို ျပင္ပမွ အင္အား သံုးသည့္နည္းျဖင့္သာ နိဂံုးခ်ဳပ္ေစႏိုင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေမၻာဒီးယား၊ ရဝမ္ဒါ၊ အေရွ႕တိေမာ၊ ေဘာ့စ္နီးယား- ဟာဇီဂိုဗီးနား၊ ကိုဆိုဗို၊ လိုင္ေဘးရီးယား၊ ဆီယာရာလီယြန္း၊ ေဟတီ၊ ပနားမား၊ အီရတ္၊ အာဖဂန္နစၥတန္ စသည့္ ဥပမာမ်ား အထင္အရွားရွိေနသည္။ မည္သူမွ် ျငင္းမရႏိုင္သည့္ သက္ေသ သာဓကမ်ားျဖစ္သည္။ (ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာမ်ားတြင္သာ ျငင္းစရာမ်ား ေပၚတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ နဂိုမူလ အာဏာရွင္ ျပႆနာေလာက္ မႀကီးေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။)

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ျပည္တြင္းမွ အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးသမား အတိုက္အခံမ်ား၊ ျပည္သူမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုမူ လံုးဝပစ္ပယ္၍ မရ။ ဤျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ား ရွိမွသာ ျပည္ပမွ အင္အားသံုး စြက္ဖက္မႈအတြက္ လမ္းခင္းလမ္းျပရာ ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ ကေမၻာဒီးယားမွ ခမာနီခြဲထြက္ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဟင္ဆာရင္ႏွင့္ ဟြန္ဆင္၊ ဘုရင့္ဂိုဏ္း သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ မင္းသားႀကီး သီဟာႏု၊ ရဝမ္ဒါမ်ဳိးခ်စ္တပ္ဦး သူပုန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ေပါလ္ကာဂါမီ၊ အေရွ႕တိေမာမွ ဖရီတီလင္ သူပုန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဂတ္စ္မာအိုႏွင့္ ဟိုေဆးရားမို႔စ္ဟိုတာ၊ ေဘာ့စ္နီးယားမွ ေရြးေကာက္ခံသမၼတ အလီယာ အီဇက္ဘီဂိုဗစ္ခ်္၊ ကိုဆိုဗို လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ သူပုန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဟာရွင္သက္ဆီႏွင့္ အဂင္ခ်ီကူး၊ လိုင္ေဘးရီးယား ညီၫြတ္ေရး ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး သူပုန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဆီကူကြန္နယ္ႏွင့္ ေသာမတ္နင္မလီ၊ ဆီယာရာလီယြန္းမွ ေရြးေကာက္ခံသမၼတ ကက္ဘာ၊ ေဟတီမွ ေရြးေကာက္ခံသမၼတ ဘုန္းေတာ္ႀကီး အာရစၥတိဒ္၊ အာဖဂန္နစၥတန္မွ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ရွားမာဆြဒ္ စသူတို႔ ရွိ၍သာ ျပင္ပမွ အင္အားသံုး ဝင္ေရာက္ႏိုင္ျခင ျဖစ္သည္။ ႁခြင္းခ်က္အားျဖင့္ အခ်ဳိ႕အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ တူးေျမာင္း၊ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ ေရနံစသည့္ ထူးျခားခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျပင္ပမွ အင္အားသံုး ဝင္ေရာက္ျခင္းလည္း ရွိသည္။

ထူးျခားခ်က္မွာ အာဏာရွင္ကို ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားက လက္နက္ကိုင္ အၾကမ္းပတမ္းနည္း ျဖင့္ အံုးအံုးၿခိမ့္ၿခိမ့္ တံု႔ျပန္ရင္ဆိုင္ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေသာ high-intensity conflict ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျပည္ပမွ အင္အားသံုးဝင္ေရာက္မႈ ပိုလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ျမန္ျမန္ပြဲျပတ္ေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ လံုးဝမရွိ (သို႔မဟုတ္) မျပင္းထန္သည့္ low- intensity conflict အာဏာရွင္ႏိုင္ငံကို ျပင္ပမွ အင္အားသံုး စြက္ဖက္ ပြဲသိမ္းေပးျခင္း ျပဳေလ့မရွိ။ အထူးသျဖင့္ အၾကမ္းမဖက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အံတုသည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဒိုင္ယာေလာ့ကို မဟာဗ်ဴဟာအျဖစ္လည္းေကာင္း စြဲစြဲျမဲျမဲ က်င့္သံုးေနသည့္ အာဏာရွင္ ႏိုင္ငံမ်ားကို ျပင္ပမွ အင္အားသံုး စြက္ဖက္ျခင္း မရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ တဖက္မွၾကည့္ပါက ယင္းကဲ့သို႔ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ၾကယ္ ၂ ပြင့္ ၾကယ္ ၃ ပြင့္အဆင့္ အာဏာရွင္ႏိုင္ငံမ်ားေလာက္သာ ျဖစ္တတ္ၿပီး ျပည္တြင္းအင္အား သက္သက္ျဖင့္ အာဏာရွင္စနစ္မွ ဒီမိုကေရစီသို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္စြမ္းရွိၾကသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ကမၻာေပၚမွ အာဏာရွင္မ်ားအနက္ ဆိုးယုတ္မႈအဆင့္ ၾကယ္ ၄ ပြင့္ ၾကယ္ ၅ ပြင့္အထိ ေရာက္သြားသည့္ ဂ်ီႏိုဆိုက္ အာဏာရွင္မ်ားကို ျပင္ပမွ စစ္ကူအင္အားမ်ားကသာ ပြဲသိမ္းေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႔ရွိရၿပီး ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားက အာဏာရွင္ကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တန္ျပန္တိုက္ပြဲဝင္ေလ၊ ျပည္ပမွစစ္အင္အားမ်ား အျမန္ဆံုး ဝင္ေရာက္ကူညီႏိုင္ေရးကို လႈံ႔ေဆာ္အားေပးရာ ေရာက္ေလျဖစ္သည္။ ဤနည္းျဖင့္သာ ဂ်ီႏိုဆိုက္အာဏာရွင္ကို force out လုပ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းအင္အားစုမ်ားက မည္သည့္တိုက္ပြဲမွ ဆူပြက္လႈပ္ရွားမေနဘဲ ပါးစပ္မွ ထုိင္ေအာ္ေန႐ံုမွ်ျဖင့္ မည္သည့္ႏိုင္ငံျခား စစ္တပ္မွ ဝင္တိုက္ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေၾကာင္း။

ဂါမဏိ

ရည္ၫႊန္း ။ ။Encyclopedia Brittanica, Wikipedia

http://drlunswe.blogspot.com/