မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရ

မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရ

ေရးသူ-ေမာင္ေမာင္၀မ္း

(၁)

မေကာင္းျမစ္တား၊ ေကာင္းရာၫႊန္လတ္၊ အတတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း၊ ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္၊ ၀တ္ငါးအင္၊ ဖခင္မယ္တို႔တာ။

က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရတဲ႔ ေဆာင္ပုိဒ္ေလးပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရင္းႏွီးေနၾကလိမ္႔မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မိဘေတြက သားသမီးတုိ႔အေပၚ ထားအပ္ေသာ ၀တၱရားမ်ားေပါ႔။ ေလာကမွာ မိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သားသမီးအေပၚမွာ ေမတၱာႀကီးမားတတ္တယ္ဆုိတာ စာဖြဲ႔အထူးေျပာဘုိ႔ လုိမယ္ မထင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း တခ်ိဳ႕ေသာ ခၽြင္းခ်က္မ်ားေတာ႔ ရွိတာေပါ႔ေလ။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေတာင္႔ျဖစ္ခဲပါ။ မိဘေတြက သားသမီးကုိ သတ္ပစ္တာတုိ႔၊ ျပည္႔တန္ဆာလုပ္ငန္းအတြက္ ေရာင္းခ်ခဲ႔တာတုိ႔ ဆုိတာေတြက ႀကဳံရခဲတဲ႔ ကိစၥပါ။ ႀကဳံခဲ႔ရင္ေတာင္မွ ရွားပါးတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ၿဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒီလုိအၿဖစ္မ်ိဳး ရွိလာခဲ႔ရင္ေတာင္မွ ဘယ္သူကမွ အားေပးအားေၿမွာက္နဲ႔ ဂုဏ္ယူေနမွာ မဟုတ္သလုိ ၀ုိင္း၀န္းျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။

လူတုိင္းမွာ ကုိယ္႔ကုိ ေမြးထုတ္ခဲ႔သူေတြဟာ မိဘေတြျဖစ္သလုိ၊ တုိင္းျပည္တျပည္မွာ အစုိးရဆုိတာကလည္း တကယ္ေတာ႔ မိဘပါ၊ မိဘအစစ္ေတြ မဟုတ္သည္႔တုိင္ေအာင္ ျပည္သူလူထုတရပ္လုံးရဲ႕ မိဘေနရာမွာ ရွိေနရတဲ႔ သူေတြလုိ႔ က်ေနာ္ယုံၾကည္ပါတယ္။ သားသမီးမ်ားရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆုိးေမြမ်ားကုိ မိဘမ်ားက ခံၾကရသလုိ သားသမီးမ်ားအေပၚ တာ၀န္ေက်ၾကဘုိ႔ကုိလည္း မိဘတုိင္းနီးပါး ႀကိဳးစားအားထုတ္ တတ္ၾကပါတယ္။ ထုိ႔နည္းတူစြာ အစုိးရဆုိတာကလည္း ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေကာင္းေမြဆုိးေမြမ်ားကုိ ခံၾကရပါမယ္။ ၿပည္သူလူထုအေပၚတာ၀န္ေက်ဘုိ႔ လုိပါလိမ္႔မယ္။ ဒါမွ မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရၿဖစ္ေနမွာပါ။ ဘယ္ျပည္သူလူထုမဆုိ မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရကုိ အလုိရွိၾကမွာ အမွန္ပါ။

တေန႔ က်ေနာ္ အင္တာနက္ေပၚမွာ Gtalk ဖြင္႔ထားတုန္း ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ လုိင္းေပၚမွာ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ ၿမန္မာျပည္က က်ေနာ္႔တူတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရပါတယ္။ သူက အခုမွ ၁၆ ႏွစ္သား ဆယ္တန္း တက္ေနတယ္။ က်ေနာ္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု နယူးေယာက္ၿပည္နယ္၊ ဘတ္ဖဲလုိးၿမိဳ႕မွာ ေနတာပါ။

“ဦး၀မ္း… ျမန္မာျပည္က.. အင္တာနက္ေတြ.. ေရြးေကာက္ပြဲနီးလုိ႔လား မသိဘူး။ ျဖတ္ထားတယ္။”

“ဟုတ္လား..။”

“ေနာက္ၿပီး လုိင္းေတြကလည္း.. အရမ္းေႏွးတယ္ဗ်ာ.. အင္တာနက္သုံးရတာ အဆင္ကုိ မေျပဘူး။ မီးကလည္း လာလုိက္ မလာလုိက္နဲ႔၊ ဦးတုိ႔ဆီမွာေရာ အဲဒါမ်ိဳး လုိင္းျဖတ္တာေတြ.. လုိင္းေတြ ေႏွးတာေတြ ျဖစ္လား။”

က်ေနာ္ တခ်က္ၿပဳံးမိလုိက္တယ္..။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ့ရင္ထဲမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ထိခုိက္သြားပါတယ္။ သူက သူအၿမင္နဲ႔ ႀကဳံေနရတဲ႔ အခက္ခဲကုိ လွမ္းၿငီးႀကည္႔လုိက္တာပါ…။

“ဘယ္ရွိမလည္း သားရဲ႕.. ဦးတုိ႔ဆီမွာ မီးပ်က္တယ္ဆုိတာလည္း မရွိဘူး..။ အင္တာနက္လုိင္းေတြ ျဖတ္ထားတာတုိ႔ ေႏွးတာတုိ႔ ဆုိတာမရွိဘူး။”

က်ေနာ္႔တူေလးရဲ႕ သက္ၿပင္းခ်သံကုိ တခ်က္ႀကားလုိက္ရအၿပီး သူ႔ဘက္က အင္တာနက္လုိင္း ျပတ္သြားၿပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ တတူတူနဲ႔ လွမ္းေခၚၿပီး စကားဆက္ေၿပာမယ္ႀကံေတာ႔ စကားသံက ေျပာရလုိက္ မရလုိက္နဲ႔...။

က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ သူၿငီးမယ္ဆုိလည္း ၿငီးေလာက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အခု အင္တာနက္ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ေပးတဲ႔ ကုမၸဏီ ဘယ္ႏွစ္ခုရွိလည္း မသိဘူး။ ဒီမွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေသးေလးမွာေတာင္ ကုမၸဏီ၅ခု အၿပိဳင္ရွိပါတယ္။ သုံးစြဲရာမွာလည္း စာအုပ္တအုပ္က စာရြက္ေတြကုိ လွန္ဖတ္ေနသလုိမ်ိဳး ၿမန္ဆန္ပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ႔ဒီမုိကေရစီ (Liberal Democracy)က်င္႔သုံးေနတဲ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ ဒါမ်ိဳးပါလား စဥ္းစားေနတုန္း တခါ တူေလးဆီက လွမ္းေခၚသံၾကားလုိ႔ လက္ခံ နားေထာင္လုိက္ေတာ႔ စကားနည္းနည္း ေၿပာရၿပန္တယ္။

“ဦး၀မ္း.. အလုပ္နားေနရတယ္ဆုိ။”

“ေအးကြ..၊ ငါအလုပ္ကနားေနရတယ္။”

“ဟင္..၊ ဒါဆုိ ဦး၀မ္း ၀င္ေငြမရွိေတာ႔.. ဘယ္လုိလုပ္မလဲ.. ဘာနဲ႔စားၾကမလဲ”

“အစုိးရက ေကၽြးတယ္..။ အစုိးရက ေပးတယ္ကြ။”

“ဟာ.. ဦး၀မ္းကလည္း.. သားက အတည္ေျပာေနတဲ႔ဥစၥာ.. ေနာက္ေနတယ္။”

“ဘယ္ကလာ ေနာက္ရမွာလဲ..။ ဦးအလုပ္က နားေနရေတာ႔.. အစုိးရက စားဘုိ႔ဆုိၿပီး တလ မိသားစု ၃ဦးကုိ ေဒၚလာ ငါးရာေက်ာ္ ေပးတယ္..။ ေနာက္ၿပီး တပတ္ကုိ ေဒၚလာ ၂၅၀ ေပးတယ္ကြာ။ တလ ၁၀၀၀ ေပါ႔..။ ငါမေနာက္ပါဘူးကြာ.. တကယ္ေၿပာေနတာပါ။”

“တကယ္….”

“တကယ္ေပါ႔ သားရဲ႕.. ဦး၀မ္း.. သားကုိ ဘယ္တုန္းက လိမ္ေျပာဘူးလုိ႔လည္း။”

“အစုိးရက.. တလကုိ ေဒၚလာ ၁၅၀၀ေက်ာ္ အလကား ေထာက္ပံ႔ထားတယ္ဆုိတာ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆုိ ၁၃သိန္းေလာက္ ရွိတယ္..။ သားၿဖင္႔ ဦး၀မ္း ေၿပာလုိ႔သာ ယုံရတယ္..။ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး..။ သားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ အေဖဆုိ စစ္တပ္ထဲကေန ပင္စင္နဲ႔ ထြက္လာတာေတာင္မွ တလ.. တလ စားဘုိ႔ အလွ်ဥ္မမွီဘူးဗ်ာ.. သနားပါတယ္။”

သူရဲ႕အသံေတြထဲမွာ ကရုဏာနဲ႔ ေရာစြက္ေနတဲ႔ မေက်နပ္သံ တခ်ိဳ႕ကုိ လွမ္းျမင္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။

အေမရိကားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ လူတေယာက္ဟာ သက္ဆုိင္ရာ ကုမ႑ီက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးေၾကာင္႔ ရပ္နားလုိက္ရတယ္ဆုိ အဲဒီကုမၸဏီနဲ႔ အစုိးရ ေပါင္းၿပီး ၀န္ထမ္းေတြကုိ ေထာက္ပံ႔ရပါတယ္။ တပတ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ဆုိတာေတာ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူဘူး။ (သူအလုပ္လုပ္လုိ႔ ရလာတဲ႔ ၀င္ေငြ အေပၚ တည္မွီၿပီး ဆုံးၿဖတ္တယ္)။ ၿပီးေတာ႔ အစားအေသာက္အတြက္ မိသားစုဦးေရ အေပၚတည္မွီၿပီး ေပးတယ္။

အလုပ္လက္မဲ႔ ေထာက္ပံ႔ေၾကးကုိ ပ်မ္းမွ်အားၿဖင္႔ ၂ႏွစ္ေလာက္အထိ ေပးပါတယ္။ ဒီအေတာအတြင္း အလုပ္တခု ရေအာင္ရွာေပါ႔။ မရခဲ႔ရင္ေရာဆုိရင္ အစုိးရကေန တခါ လူမႈေထာက္ပံ႔ေရး အသြင္သ႑ာန္ တမ်ိဳးနဲ႔ ထပ္ေပးျပန္တယ္။ ဒါကေတာ႔ အေမရိကားမွာရွိတဲ႔ ဘယ္သူမဆုိ လ ၆၀(၅ႏွစ္) ခံစားခြင္႔ ရွိတယ္။

အစားအေသာက္ အတြက္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာထိကုိ ေထာက္ပံ႔ပါတယ္။ အစုိးရဟာ လူထုကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ အငတ္မခံဘူး။ ဒါဆုိ နအဖေၿပာသလုိမ်ိဳး အုိးမဲ႔အိမ္မဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးဆုိတာကုိ က်ေနာ္ နည္းနည္းေလး ရွင္းၿပခ်င္တယ္။ အေမရိကားမွာ လူေတြကုိ ခရက္ဒစ္(credit)ဆုိတာနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ခရက္ဒစ္ဆုိတာ အေၾကြး၀ယ္စနစ္နဲ႔ ေပးထားတဲ႔ ကဒ္ကေလးေတြကုိတင္ ေၿပာတာမဟုတ္ပါဘူး..။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ဆုိ ပုိမွန္မလားမသိဘူး။

လူတေယာက္ ရုိးသားတာ၊ အျပစ္မရွိတာ၊ အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္တာ၊ ပစၥည္းေတြကုိ အေၾကြးစနစ္နဲ႔ ၀ယ္ရင္ မွန္မွန္ ျပန္ေပးတာ၊ ရာဇ၀တ္မႈ ကင္းတာ စသၿဖင္႔ က်န္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာေပါ႔။ အဲဒါေတြကုိ အမွတ္ေပးစနစ္နဲ႔ ေပးတယ္။ ေမးစရာတစ္ခုရွိမယ္..။ ခင္ဗ်ားက လုိခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းတခုကုိ အေႀကြးနဲ႔၀ယ္ၿပီး ျပန္မဆပ္ဘူး ဆုိရင္ေရာ (ဗမာၿပည္မွာဆုိ အေႀကြးရရင္ ဆင္ေတာင္၀ယ္စီးမယ္႔ သူမ်ားအတြက္)၊ ရတယ္။ မဆပ္နဲ႔၊ အခ်ိန္တန္လုိ႔ လစဥ္ေပးရမဲ႔ အေၾကြးကုိ မေပးေတာ႔ဘူးဆုိရင္.. အဲဒီပစၥည္းကုိ ပုိင္ရွင္ ကုမၸဏီေတြက လာသိမ္းမွာပဲ၊ မပူနဲ႔။ ေမာ္ေတာ္ကားဆုိ ႀကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာ ဖြက္ထား သူတုိ႔သိတယ္..။ ေရဒါစနစ္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ား ခရက္ဒစ္က ဆုိးသြားၿပီ။ ခရက္ဒစ္ဆုိးေတာ႔ ဘာၿဖစ္မလဲ။ ခင္ဗ်ားဘာမွ အေၾကြး၀ယ္လုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။

ဘဏ္ေတြကလည္း ပုိက္ဆံေခ်းလုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။ အနိမ္႔ဆုံး အိမ္ေတာင္ ငွားေနလုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။ အလုပ္ေတြက လက္မခံဘူး။ ခရက္ဒစ္ေကာင္းရင္ေရာ ဘာၿဖစ္မလဲ။ အိမ္၀ယ္ခ်င္တယ္။ ေဒၚလာတသိန္းတန္ေလာက္ အိမ္ေတာင္မွ အရစ္က် ၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ တလျခင္း နည္းနည္း ဆပ္သြားရတယ္။ ခင္ဗ်ားေပးတာ မွန္ေလ၊ ခရက္ဒစ္ အမွတ္က တက္ေလပဲ။ စ၀ယ္၀ယ္ၿခင္း တစ္ျပားမွ မကုန္ဘူး။

က်ေနာ္ေနတဲ႔ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္မွာဆုိ ပထမဆုံး အိမ္၀ယ္မဲ႔သူ အတြက္ အစုိးရက ေဒၚလာ ၈၀၀၀ ေလာက္အထိ အလကားေပးတယ္။ ခင္ဗ်ား အလုပ္သာရွိ (အနည္းဆုံး ၂ ႏွစ္ေလာက္ေပါ႔)။ ေနာက္တခါ ခရက္ဒစ္လဲေကာင္းဆုိ အိမ္တလုံး တျပားမွမကုန္ပဲ ၀ယ္လုိ႔ရတယ္။ ၿပီးမွတစ္လခ်င္း နည္းနည္းျပန္ဆပ္ေပါ႔၊ က်ေနာ္ေၿပာခဲ႔တဲ႔အတုိင္း ခရက္ဒစ္ဆုိးတဲ႔သူေတြအတြက္ အိမ္ငွားႏုိင္တဲ႔ ပုိက္ဆံရွိလည္း အိမ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခရက္ဒစ္စစ္ေဆးႀကည္႔လုိ႔ ဆုိးတယ္ဆုိရင္ မငွားဘူး။ အဲဒီေတာ႔ အုိးမဲ႔ အိမ္မဲ႔ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။

ေနာက္ေမးစရာ ရွိႏုိင္တာက အစုိးရက အၿမဲေထာက္ပံ႔ေနေတာ႔.. ဗမာေတြးနဲ႔ဆုိ အလုပ္မလုပ္ပဲ ထုိင္စားေနမယ္ ဆုိရင္ေရာ… ျဖစ္တယ္၊ ထုိင္စား။ ခင္ဗ်ား ခရက္ဒစ္က ဆုိးေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ား အခြင္႔ေရးေတြ အကုန္ဆုံးရႈံးမယ္။

ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မငတ္ဘူး။ အစုိးရက ခင္ဗ်ားကုိ ေကၽြးထားမယ္။ ခရက္ဒစ္ေကာင္းရင္ ခင္ဗ်ားလုပ္ငန္းတခု ထူေထာင္ခ်င္တယ္ဆုိပါစို႔။ ဘဏ္ေတြက ခင္ဗ်ားကုိ ပုိက္ဆံေခ်းခ်င္ႀကမွာ အလုအယက္ပဲ။ ဘာလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ သူတုိ႔ ထုတ္ေခ်းမယ္။ အေမရိကားမွာ အလုပ္လုပ္ျခင္းဟာလည္း ေကာင္းမြန္ေသာ ခရက္ဒစ္ကုိ ၿဖစ္ေစတယ္။ ပ်င္းလုိ႔မရဘူး။

က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကလည္း ၀င္ေငြနည္း မိသားစုမ်ားကုိ အစုိးရက ေထာက္ပံ႔တယ္။ ေနထုိင္မေကာင္း က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ႔ရင္ အစုိးရက ကူတယ္(ကုန္ခ်င္သေလာက္ ကုန္ပါေစ)။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြထဲမွာ ေဆးကုလုိက္ရတာ ေဒၚလာသိန္းနဲ႔ခ်ီ ကုန္တဲ႔သူေတြ ရွိတယ္။ အစုိးရက ကူတယ္။

ဒီမွာ ေဆးခန္း၊ ေဆးရုံေတြဆုိတာ ပုဂၢလိကပုိင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေဆးကုသ စရိတ္ကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ၀င္ေငြေကာင္းတယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ အခမဲ႔ ေဆးကုသခြင္႔ မရဘူး။ ကုိယ္႔ပုိက္ဆံနဲ႔ ကုိယ္ကုရတယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီေတြကုိ ခင္ဗ်ားေဆးကုလုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ အတြက္ အစုိးရက ေပးတယ္။ ဘာမွ ပူစရာမလုိဘူး။ အလကား ေဆးသြားကုရတာဆုိ သိမ္ငယ္စရာမလုိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ အလကားကုတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားကုန္က်မဲ႔ေငြကုိ အစုိးရက ေပးတာ။

တပ္မေတာ္သားေတြ က႑ေျပာျပဦးမယ္။ ဒီမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကေန ေရာက္လာၿပီး ေနထုိင္ခြင္႔ တရား၀င္ရွိတဲ႔ သူေတြဆို စစ္ထဲ၀င္ခ်င္ႀကတာ အမ်ားႀကီး။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ ဘ၀အာမခံခ်က္ အၿပည္႔ရွိတယ္။ ရပုိင္ခြင္႔ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တုိက္ပြဲမွာ က်ဆုံးသြားမယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ ေဒၚလာ သိန္းခ်ီ (ၿမန္မာေငြ သိန္းေထာင္ခ်ီၿပီး) ေပးတယ္။

မိဘ၊ သားသမီး၊ မိန္းမ၊ လင္ေယာက်ာၤး သူတုိ႔အတြက္ေတာင္မွ အားလုံးေနဘုိ႔ ထုိင္ဘုိ႔ကအစ အစုိးရက တာ၀န္ယူ ေပးတယ္။ သူတုိ႔တေတြ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ အခြင္႔အေရး သူမ်ားထက္သာတယ္။ ဒါ စစ္သား မဟုတ္ေသးဘူး။ စစ္သားေဆြမ်ဳိးပဲ ရွိေသးတယ္။ စစ္သားေတြ ပင္စင္ယူမယ္ဆုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္အလုိက္ ၾကည္႔ၿပီး လစာရၾကတယ္။ (အနည္းဆုံး ေဒၚလာ ၂၀၀၀နဲ႔ အထက္မွာ ရွိတယ္။) ဒါ သာမန္စစ္သားအဆင္႔၊ အရာရွိေတြဆုိ ပင္စင္လစာ အမ်ားႀကီး ရတယ္။သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္လုိေသးတယ္ဆုိရင္ ခ်က္ၿခင္း အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရးဌာနေတြက အလုပ္ရွာေပးတယ္။

စစ္သားဘ၀မွာလည္း အလုပ္ခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္ မဟုတ္ပဲ အထက္အရာရွိက ေအာက္လက္ငယ္သားကုိ အမိန္႔ေပးပုိင္ခြင္႔၊ အာဏာျပပုိင္ခြင္႔မရွိဘူး။ သြားျပလုိ႔ကေတာ႔ ၿပသနာတက္ၿပီသာ ၿပင္ေပေတာ႔။ အဲဒီလုိ စစ္သားက စစ္သားအလုပ္ပဲ လုပ္တယ္။ တၿခားအလုပ္မွာ ၀င္မပါဘူး။ ၀င္မရႈတ္ဘူး၊ အဓိက ထူးၿခားတာက စစ္သားေတြ၊ ရဲေတြကုိ လူထုက ခ်စ္တယ္။ ေလးစားႀကတယ္။ ဗမာၿပည္နဲ႔မကြာလားဗ်ာ။

(၂)

က်မတုိ႔ၿပည္သူေတြအတြက္ လုံၿခံဳတဲ႔စနစ္တခုကုိတည္ေဆာက္ရမယ္။
(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္၏ RFA အေၿဖက႑)

က်ေနာ္ အခုေရးေနတဲ႔ မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရဆုိတဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးေနစဥ္မွာပဲ တေယာက္က မိတ္ဆက္လာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ သူဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ မသိပါဘူး။ ကုိယ္႔အက်င္႔ကုိက လူေတြအေပၚ မသကာၤစိတ္ မထားတတ္တဲ႔သူဆုိေတာ႔၊ စီစစ္မႈတုိ႔၊ သံသယ ဆုိတာလည္း မရွိပါဘူး၊ ဒီလုိနဲ႔ တေန႔ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာ ဆုံပါတယ္။

“ကုိေမာင္ေမာင္၀မ္းလား..” (အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႕ အသံပါ)

“ဟုတ္ပါတယ္.. ခင္ဗ်ား..”

“က်မကုိ တေယာက္က ေျပာလုိ႔ပါ။ အကုိ႔ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ႔ေပါ႔ေနာ္..။ က်မလည္းဖတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူလည္း ဆုိတာေတာ႔ မေၿပာပရေစနဲ႔၊ က်မၿပည္တြင္းကေန ဆက္တာပါ။ (အသံကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကည္ပါတယ္။ ၿပတ္လည္းမသြားပါဘူး။ က်ေနာ္ တၿခားသူေတြနဲ႔ စကားေၿပာၿပီဆုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္းေၿပာရတယ္ မရွိပါ၊ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရွည္ရပါတယ္။)

“ဘာမ်ားေၿပာခ်င္လုိ႔ပါလည္း.. က်ေနာ္ သိခြင္႔ရွိမလား”

“ဒီလုိပါ အကုိ႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးထဲမွာ.. အေမရိကားမွာ အစုိးရက လူေတြကုိ အငတ္မထားဘူးလုိ႔ ေရးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူကေၿပာတာက သူ႔မိတ္ေဆြေတြ အေမရိကားမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒါ ေမးႀကည္႔ေတာ႔ ငတ္ေသေနတဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သူလိမ္ေရးေနတာပါလုိ႔ ေၿပာလုိ႔ က်မ သိပ္မရွင္းလုိ႔ပါ။”

ဘယ္သူလည္းဆုိတာ မေၿပာပရေစနဲ႔လုိ႔ စကားခံထားေတာ႔ ဘာဆုိတာလည္း မေမးေတာ႔ပါဘူး။

က်ေနာ္ တခ်က္ၿပဳံးလုိက္မိတယ္။ ေဘးနားကရပ္ေနတဲ႔ က်ေနာ္႔အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက ရႈံ႕မဲ႕သြားၿပီး၊ အဓိပါယ္မရွိဆုိတဲ႔ ပုံစံလုပ္ေနၿပေနေတာ႔ က်ေနာ္က အသာေလးတားရတယ္။

“အေမရိကားမွာ အခုဆုိ ၿမန္မာႏုိင္ငံသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ သိန္းဂဏန္းေလာက္ေတာင္ ရွိမလားမသိဘူး။ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ အဆက္သြယ္ရွိရင္ေမးႀကည္႔ပါ။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း ဆက္သြယ္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ အေမရိကားမွာ ေနထုိင္ေနတဲ႔ ဘယ္ၿမန္မာႏုိင္ငံသားမဆုိ ဒါကုိ အားလုံးသိပါတယ္။

ဒီလုိပါ။ အေမရိကားမွာရွိတဲ႔ သတ္မွတ္၀င္ေငြထက္နည္းတဲ႔ တရား၀င္ေနထုိင္ခြင္႔ ရွိထားတဲ႔ မည္သူမဆုိေပါ႔ေနာ္..။ သူတုိ႔ကုိ အစုိးရက အစားေသာက္ကဒ္ (Food Stamp) ဆုိတာ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ၀င္ေငြမ်ားရင္ေတာ႔ မရပါဘူး၊ အလုပ္မရွိတာတုိ႔၊ ၀င္ေငြရွိေပမဲ႔လည္း မိသားစုမ်ားလုိ႔ မလုံေလာက္တာတုိ႔ အတြက္ေပါ႔..။ ဒါအမွန္ပါ.. တလကုိ ထုတ္ေပးထားတာကေတာ႔ တၿပည္နယ္နဲ႔ တၿပည္နယ္မတူပါဘူး။ က်ေနာ္ေနတဲ႔ နယူးေယာက္ၿပည္နယ္မွာ ဆုိရင္ေတာ႔ ပွ်မ္းမွ်တလကုိ လူတေယာက္ ေဒၚလာ၁၇၀ ေလာက္ေပးပါတယ္။ (သုံးေယာက္ဆုိရင္ေတာ႔ ငါးရာေက်ာ္ေပါ႔)။

အဲသေလာက္ေငြဟာ လူတေယာက္အတြက္ ေကာင္းေကာင္းကုိ လုံေလာက္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားရတာပါ။ အစားအတြက္ ေခၽြတာစားစရာမလုိတဲ႔ ပမာဏပါ။ ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႕စာရိတၱပ်က္လူေတြ ရွိပါတယ္။ အလုပ္လုံး၀မလုပ္ပါဘူး။ မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲတယ္။ အစုိးရ အေထာက္အပံ႕နဲ႔ပဲ ရပ္တည္တယ္။ အစုိးရကလည္း သိေပမယ္႔ ေထာက္ပံ႕ပါတယ္။ သူတုိ႔က အဲဒီ အစားအေသာက္အတြက္ ထုတ္ေပးထားတဲ႔ ပုိက္ဆံကုိေတာင္မွ ဖလွယ္ၿပီး မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ သူတုိ႔ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ပါ။

အစားေသာက္ကဒ္ ထုတ္ေပးတဲ႔ေနရာမွာ ပုိက္ဆံေငြသားထုတ္မေပးပါဘူး။ ကဒ္ၿပားပဲေပးလုိက္တာပါ။ အစားေသာက္ကလြဲလုိ႔ တၿခားအရာေတြလည္း ၀ယ္လုိ႔မရပါဘူး။ ယုတ္စြအဆုံး ဆပ္ၿပာမႈန္႔ေတာင္ ၀ယ္လုိ႔ မရပါဘူး။ သူတုိ႔ဖာသာသူတုိ႔ မစားပဲ မူးယစ္ေဆး၀ါးသုံးစြဲၿပီး အငတ္ခံေနတာကေတာ႔ အစုိးရနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔လည္း ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသႀကတယ္ဆုိတာကေတာ႔ က်ေနာ္ေလ႔လာမိသေလာက္ မႀကားဘူးတာ အမွန္ပါခင္ဗ်ာ။”

သူ႔ဘက္က အသံတိတ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ နားေရာေထာင္ရဲ႕လား ဆုိတာသိခ်င္တာနဲ႔

“ဟလုိ..ဟလုိ”

“က်မလုိင္းေပၚမွာ ရွိေနပါတယ္။ ေၿပာေနတာကုိ နားေထာင္ေနတာပါ။”

“က်ေနာ္တင္ၿပခဲ႔တဲ႔ အေႀကာင္းအရာေတြ အားလုံးအတြက္ မွန္ကန္တယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တာ၀န္ယူပါတယ္။”

“က်မလည္း အခုလုိ အစုိးရတရပ္က ၿပည္သူကုိ ထမင္းအငတ္မခံဘူး အစားအေသာက္အတြက္ စိတ္ပူစရာ မလုိေအာင္ ေထာက္ပံ႕ေပးထားတယ္ဆုိတာ မႀကားဘူးတာအမွန္ပါ။ ဗဟုသုတနည္းတယ္ ေၿပာလည္း ခံရမွာေပါ႔။”

က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ရင္ေလးသြားပါတယ္။ ကုိယ္ကအမွန္ကုိ တင္ၿပခဲ႔တာေတာင္မွ မလုိသူမ်ားက ကုိယ္႔လိပ္ၿပာ ကုိယ္မလုံလုိ႔ ေသြးထုိးတာနဲ႔ ယုံမွားသံသယ အၿဖစ္ခံလုိက္ရတယ္။ ဒါကလည္းရွင္းပါတယ္။ ၿမန္မာႏုိင္ငံမွာ စစ္အစုိးရက ၿပည္သူမဆုိထားနဲ႔ သူ႔စစ္တပ္ေတာင္ သူလုံေလာက္ေအာင္ ေပးထားႏုိင္တာမွ မဟုတ္တာ။ စစ္သားေတြ လစာဘယ္ေလာက္မ်ား ေပးထားႏုိင္လုိ႔လဲ။ ရိကၡာအလုံအေလာက္ ေထာက္ပံ႔မႈေရာ ၿပည္႔၀ပါရဲ႕လား ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္မွ စစ္သားတစ္ေယာက္အတြက္ လစာဟာ ပ်မ္းမွ် ေဒၚလာ၃၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္နဲ႔ ရိကၡာအလုံအေလာက္ ေထာက္ပံ႔ေပးထားႏုိင္ပါတယ္။

တုိင္းၿပည္မတုိးတက္ပဲနဲ႔၊ မခ်မ္းသာပဲနဲ႔ အဆင္႔မွီ တပ္မေတာ္တည္ေဆာက္ဘုိ႔ဆုိတာ အေတာ္ကုိ ခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေန႔ ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္ကုိ ၿပန္ႀကည္႔မယ္ဆုိ ဒုတိယကမၻာစစ္က စစ္တပ္ေတြရဲ႕ အေနအထားထက္မပုိဘူးလုိ႔ေတာင္ ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ မာနနဲ႔ခံၿပီး ၿငင္းမယ္ဆုိရင္ ၿငင္းႏုိင္ပါတယ္။ (အရွိတရားဟာ အမွန္ဆုိတာကုိေတာ႔ မ်က္ကြယ္ၿပဳလုိ႔ မရနုိင္ေကာင္းပါဘူး)။

ဒါဘာၿဖစ္လုိ႔ ဒီလုိၿဖစ္ရတာလည္း ဆန္းစစ္ႀကည္႔ရေအာင္ပါ။ စနစ္ေႀကာင္႔ပါ။ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္ စနစ္ပါ။ ဒီစနစ္ကုိ မေၿပာင္းပဲနဲ႔ တုိင္းၿပည္ဘယ္ေတာ႔မွ တုိးတက္ခ်မ္းသာလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေႀကာင္းရာေတြကုိ တင္ၿပေရးသားၿခင္းအေပၚ ေမးခြန္းထုတ္လုိ႔ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက အေမရိကားကုိ အထင္ႀကီး အားက်လုိ႔လားလုိ႔ ေမးခဲ႔ရင္ေတာင္မွ ဟုတ္ပါတယ္လုိ႔ ရဲ၀ံ႔စြာ ၀န္ခံပါ႔မယ္။ က်ေနာ္ ခ်မ္းသာတုိးတက္တဲ႔ ႏုိင္ငံကုိ အားက်လုိ႔ အတုယူဘုိ႔ ေရးသားတယ္ဆုိ ပုိမွန္ပါတယ္။

ေၿမာက္ကုိရီးယားလုိ ၿပည္သူေတြ ငတ္ၿပတ္ေနတာေတာင္ ေနာင္တမရေသးဘူး။ ႏ်ဴးကလီးယား တန္ခိုးနဲ႔ ေထာင္ေထာင္လုပ္ေနတဲ႔ တုိင္းၿပည္မ်ိဳးကုိ အားက်မခုိင္းပါဘူး၊ နအဖေၿပာေနသလုိ ၿမန္မာႏုိင္ငံဟာ အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးပါတယ္ဆုိရင္ တၿခားက႑ကုိ မေၿပာပါဘူး။ တပ္မေတာ္ထဲမွာရွိေနတဲ႔ စစ္သားေတြကုိပဲ လုံေလာက္ေအာင္ ေထာက္ပံ႔ပါဦး။ အနည္းဆုံး ထုိင္းစစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္လလစာဟာ ေဒၚလာ ၃၀၀ေလာက္ ပ်မ္းမွ်ရွိတယ္ဆုိရင္၊ ၿမန္မာစစ္သားတေယာက္အတြက္ (ရုိးရုိးရဲေဘာ္ေပါ႔) ေဒၚလာ ၁၅၀ေလာက္ပဲ ေပးစမ္းပါဦး။ အဲဒါဆုိ ၿမန္မာ႔တပ္မေတာ္ အဆင္႔ရွိေနပါေသးတယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံေပးလုိက္မယ္။

ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ တရားစီရင္ေရးအာဏာ၊ ဥပေဒၿပဳအာဏာ ဆုိတဲ႔ သုံးရပ္လုံးကုိ တစ္ေယာက္၊ တစ္စု၊ တစ္ဖြဲ႔က ခ်ဳပ္ကုိင္ထားရင္ အဲဒီႏုိင္ငံ မစြံဘူးသာ ၿပင္ေပေတာ႔၊ တခုခုေတာ႔ ခၽြတ္ယြင္းေနမွာ အမွန္ပဲ။ တရုတ္ၿပည္ကုိ ဥပမာေပးေၿပာခ်င္တယ္ ဆုိရင္ တရုတ္ၿပည္မွာ ကြန္ၿမဴနစ္ပါတီက ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတယ္။ တုိင္းၿပည္စီးပြားေရး တုိးတက္တယ္ဆုိရင္ သန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိေနတဲ႔ လူေတြကုိ ထမင္းေႀကြးထားႏုိင္လား။ လူအခြင္႔အေရး တကယ္ၿပည္႔၀စြာ ရေနၿပီလား။ သတ္ခ်င္တုိင္းသတ္၊ ဖမ္းခ်င္တုိင္းဖမ္းေတြက ရွိေနဆဲပါ။ တည္ဆဲအစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္လုိက္တာနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ေတာ႔တာပဲ။

အေမရိကားမွာ သမၼတေတာင္ ခံတြင္းမေတြ႔ရင္ ဆႏၵၿပလုိ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကုိ သမၼတ အုိဘားမားလာတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ဘာလႈပ္လႈပ္ရွားရွားမွ မရွိဘူး။ အားလုံးပုံမွန္ပဲ။ တခ်ိဳ႔သိေတာင္မသိႀကဘူး။ သူလာေတာ႔ သူ႔ကုိ မႀကိဳက္တဲ႔ သူေတြက ဆႏၵၿပႀကတာပဲ။ သမၼတကလည္း အဲဒီအေပၚ ေဒါသမထြက္ပါဘူး။ ၿပံဳးၿပီးေတာင္ လက္ၿပသြားေသးတယ္။ အေမရိကားမွာ ကုိယ္႔ဆႏၵကုိ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင္႔ရွိတယ္။ လူအေယာက္တစ္ရာထက္ မပိုရင္ သတင္းပုိ႔စရာ မလုိဘူး။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းက ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင္႔ၿပဳတယ္။ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင္႔ အၿပည္႔ရွိတယ္။ ႀကိဳက္တာေရးတင္ၿပ၊ ဒါေပမဲ႔ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဥပေဒပါ အခြင္႔ေရးေတြကုိေတာ႔ သြားမထိပါးနဲ႔။ လက္မခံဘူး၊ တရားစြဲခံရမယ္သာၿပင္။ ကုိယ္လုပ္တဲ႔လုပ္ရပ္၊ ကုိယ္ေရးသားတင္ၿပတဲ႔ အရာေတြအတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ခံႏုိင္ရမယ္။

လြတ္လပ္တဲ႔ ဒီမုိကေရစီ နုိင္ငံဆုိေပမဲ႔ ပရမ္းပတာ မထင္ေလနဲ႔။ (နအဖက မဟုတ္မမွန္ အေမရိကန္ဆုိရင္ ပရမ္းပတာႏုိင္ငံလုိ႔ ထင္ၿမင္ေအာင္ ၀ါဒၿဖန္႔ထားတာေလ)။ ဥပေဒေတြက အရမ္းတင္းႀကပ္တယ္။ အေမရိကားထဲမွာ ဘယ္သူမွ အိမ္ေရွ႔ထြက္ လမ္းမထြက္ အရက္ေသာက္လုိ႔ မရဘူး။ ဒါကုိ ဥပေဒနဲ႔ တင္းႀကပ္ထားတာ။ ေနာက္တခါ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ အာဏာသုံးရပ္ကုိ သီးၿခားစီခြဲထားတာ။ မေရာဘူး။ ဥပေဒၿပဳသူေတြက ဥပေဒၿပဳ အလုပ္လုပ္၊ တရားစီရင္ရမဲ႔လူက တရားစီရင္၊ သမၼတက တုိင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္။ တခုနဲ႔တခု သြားလႊမ္းမုိးလုိ႔ မရဘူး။

ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္လုိ႔မရဘူး။ သမၼတမွားရင္ အေရးယူခံရမွာပဲ (ကလင္တန္ ဥပမာႀကည္႔ပါ)။ သမၼတမုိ႔ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္လုိ႔ မရဘူး။ ငါသမၼတဆုိၿပီး တရားစီရင္ေရးတုိ႔၊ ဥပေဒၿပဳေရးတုိ႔အေပၚ သြားအာဏာပါ၀ါၿပလုိ႔ မရဘူး။ အဲဒါ လြတ္လပ္တဲ႔ ဒီမုိကေရစီ (Liberal democracy)ရဲ႕ အႏွစ္သာရပါပဲ။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံအတြက္ ခ်က္ၿခင္းႀကီး ဒီလုိမၿဖစ္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ယခုအခ်ိန္ကတည္းက အစမပ်ိဳးေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ႔ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ ေမွ်ာ္လင္႔ရဦးမလည္း ဆုိတာက ေတြးမိတုိင္း စိတ္ပ်က္စရာပါ။

ေနာက္တခါ အေမရိကားမွာ ဥပေဒအရ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အေရးယူေဆာင္ရႊက္ေနတဲ႔ အရာတခုရွိတယ္။ အဲဒါက လူအခ်င္းခ်င္း အသားေရာင္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာဓေလ႔၊ ယဥ္ေက်းမႈ အစရွိတာေတြကုိ ထိခုိက္ေစာ္ကားရင္ ဥပေဒအရ ၿပင္းထန္စြာ အေရးယူ အၿပစ္ေပးတယ္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ခြဲၿခားဆက္ဆံရင္ ဥပေဒအရ ၿပင္းထန္စြာ အေရးယူ အၿပစ္ေပးတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ နုိင္ငံမွာ မလုိသူေတြ ေၿပာေနႀကတဲ႔ ကိစၥတခုက ေခါင္းထဲ၀င္လာလုိ႔ပါ။ အန္တီစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥ ေၿပာလုိက္ႀကတာ၊ ေရးလုိက္ႀကတာ ရစရာမရွိဘူး။ လူမ်ိဳးခြဲၿခား ႀကည္႔ၿမင္တတ္တဲ႔ အေတြးေခၚဆုိတာ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၿပီး ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ႔ပါၿပီ။

အေမရိကားမွာ လူသားတုိင္း ဥပေဒပါ အခြင္႔ေရးေတြကုိ တန္းတူခံစားခြင္႔ရွိတယ္။ သမၼတမုိ႔ ပုိေပးတာမ်ိဳး၊ မ်က္နွာမရွိလုိ႔ ပစ္ပယ္တာမ်ဳိး လုံးလုံးခြင္႔မၿပဳဘူး။ အစုိးရဟာ ႏုိင္ငံတြင္းမွာ မေၿပာနဲ႔ သူ႔ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ႏုိင္ငံၿပင္ပ ေရာက္တာေတာင္ ေစာင္႔ေရွာက္တယ္။ အေမရိကံႏုိင္ငံသားမ်ား အၿခားႏုိင္ငံတခုခုမွာ ၿပသနာတခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ႀကဳံရၿပီဆုိ လုိက္လံေၿဖရွင္း ေစာင္႔ေရွာက္တယ္။ အနိမ္႔ဆုံး ရာဇ၀တ္ၿပစ္မႈ တစုံတရာ က်ဴးလြန္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ (က်ဴးလြန္ၿခင္းအတြက္ သက္ဆုိင္ရာႏုိင္ငံက ခ်မွတ္တဲ႔ ၿပစ္ဒဏ္ကုိ မကယ္တင္ႏုိင္တာမွအပ) က်န္တာ အကုန္ေစာင္႔ေရွာက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကယ္လုိ႔၊ ေတာင္းဆုိလုိ႔ ရႏုိင္ေသးတယ္ဆုိရင္ ကယ္တင္တယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြ ၿပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကသူေတြေရာ၊ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင္႔ ေရာက္ရွိေနႀကသူေတြေရာ အမ်ားႀကီးပါ။ ၿမန္မာသံရုံးဆုိတာ အခြန္ေကာက္တဲ႔ အလုပ္ကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ား နုိင္ငံသား အခြင္႔ေရးကုိ အကာကြယ္ေပးနုိင္ပါသလဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အသတ္ခံရတဲ႔ ၿမန္မာနုိင္ငံသားေတြဆုိတာ နည္းလုိ႔လား။ ၿဖစ္လာၿပီဆုိ ဆင္ေ၀ွ႔ရန္ေရွာင္၊ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ စကားကလြဲလုိ႔ ဘာမွလုပ္မေပးခဲ႔ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသာ စီးပြားဖြံၿဖိဳးတဲ႔ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံ ၿဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူ နုိင္ငံရပ္ၿခားကုိ ထြက္အလုပ္လုပ္ႀကမွာလဲ။

ႏုိင္ငံရပ္ၿခားကုိ ထြက္အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ သူေတြကုိေတာင္မွ ကၽြန္သြားခံႀကတယ္ဆုိတဲ႔ ရင္႔သီးတဲ႔ စကားေတြနဲ႔ ပုတ္ခတ္ေသးတာပဲ။ ကဲ.. ထားပါေတာ႔။ အဲဒီလူေတြက ကၽြန္သြားခံတယ္ဆုိ.. ခံခ်င္လုိ႔ ခံႀကတာလားေမးရင္.. ဘယ္လုိၿပန္ေၿဖမလဲ။ မိဘမေကာင္းေတာ႔ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားၿပီး အေစခံလုပ္ ကုိယ္႔ဘ၀ကုိယ္ ရပ္တည္ရတဲ႔ သားသမီးမ်ားလုိပါပဲ။ အခ်ိန္တန္ရင္ မိဘက သားသမီးကုိ လုပ္ကုိင္မေကၽြးတဲ႔အၿပင္ သားသမီးလုပ္အားခထဲက အရက္ဖုိးၿဖတ္ေတာင္းတတ္တဲ႔ မိဘေတြ ႀကဳံဘူးပါတယ္။

ပညာေရးပုိင္းကုိ ႀကည္႔မယ္ဆုိရင္လည္း ကေလးတုိင္း ေက်ာင္းတက္ႏုိင္ရမယ္ဆုိတဲ႔ ေပၚလစီရွိတယ္။ ေငြေႀကးတစ္ၿပားတခ်ပ္မွ မကုန္တဲ႔အၿပင္ ေက်ာင္းမွာေတာင္ နံနက္စာ၊ ေန႔လည္စာေတြနဲ႔ ေႀကြးေသးတာ။ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္တက္မယ္ ဆုိရင္လည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေထာက္ပံ႔ေႀကးေတြအၿပည္႔ (ေက်ာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပုဂၢလိကပုိင္ေတြမ်ားတယ္။ ေက်ာင္းတက္ခအတြက္ ေငြေႀကးေပးရတယ္ - အဲဒီေငြေႀကးအတြက္ အစုိးရေတြ၊ ဘဏ္ေတြက ေပးတာ) လုပ္ငန္းခြင္ကုိ၀င္သြားၿပီဆုိ ၿပန္ဆပ္ရတာလည္း ရွိတယ္။ မဆပ္ရတာလည္း ရွိတယ္။

ေနာက္တခါ အလုပ္အေႀကာင္း နည္းနည္းေၿပာခ်င္တယ္။ အေမရိကားမွာ အလုပ္သမားအခြင္႔ေရး အၿပည္႔ရွိသဗ်။ အလုပ္သမားသမဂၢ ဆုိတာေတြက ေနရာတုိင္းမွာ။ အလုပ္ရွင္ေတြက ငါအလုပ္ရွင္ပဲဆုိၿပီး အလုပ္သမားေတြကုိ အႏုိင္က်င္႔လုိ႔ မရဘူး။ မတရားခုိင္းေစလုိ႔ မရဘူး။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အတြက္ ရသင္႔တဲ႔ လုပ္အားခကုိ ဥပေဒနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ တနာရီ ၇.၂၅ ေဒၚလာထက္ ေလွ်ာ႔ေပးလုိ႔မရဘူး။

ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ အာရွနဲ႔မတူတဲ႔ အခ်က္က ဒီမွာ တပတ္ကုိ နာရီ ၄၀ဆုိတာ ပုံမွန္အလုပ္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဒီ႔ထက္ပုိရင္ အခ်ိန္ပုိလုပ္အားခေပါ႔။ အခ်ိန္ပုိ လုပ္အားခအတြက္ ပုံမွန္ထက္ တဆခြဲေပးရတယ္။ ဥပမာ ခင္ဗ်ားက တနာရီကုိ ၁၀ေဒၚလာရတယ္ဆုိ အခ်ိန္ပုိအတြက္ ၁၅ ေဒၚလာ သတ္မွတ္ထားတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းမွာ တခုခုထိခုိက္အနာတရၿဖစ္တယ္ဆုိ ေလွ်ာ္ေႀကးေပးရတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ႔ ေနရာမွာလည္း ဥပေဒအရ သတ္မွတ္ထားတာက အလုပ္သမားတုိင္းကုိ ႏွစ္နာရီအလုပ္ၿပီးတုိင္း တခါနားခြင္႔ ရွိရမယ္တဲ႔။ (ဒါေပမဲ႔ ပ်မ္းမွ်အားၿဖင္႔ေတာ႔ ႏွစ္နာရီနဲ႔ သုံးနာရီႀကားေလာက္ မ်ားပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ နာရီေပါ႔)။

ေနာက္တခုက အလုပ္ရွင္တေယာက္က အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကုိ အလုပ္ခန္႔လုိက္ၿပီဆုိ အဲဒီ႔အလုပ္သမားကုိ အေႀကာင္းမဲ႔ အလုပ္က ထုတ္ပစ္တာမ်ိဳး ဥပေဒက ခြင္႔မၿပဳဘူး။ ဆုိလုိတာက ဥပမာ သူအလုပ္လုပ္တာ မႀကိဳက္လုိ႔ ေနထုိင္မေကာင္း ခဏခဏၿဖစ္လုိ႔ စတာမ်ိဳးေတြေပါ႔။ ထုတ္ခဲ႔မယ္ဆုိ ေလွ်ာ္ေႀကးေပးရတယ္။ (ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ရွင္မ်ားဟာ ဒါမ်ိဳးလုပ္ခဲပါတယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ သူတုိ႔က ဥပေဒနားလည္ႀကတာမ်ားတယ္)။

ေၿပာရမယ္ဆုိ အမ်ားႀကီးေပါ႔ ၊ ေၿပာလုိ႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ စပ္မိလုိ႔ တခုရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြက ရဲတုိ႔ စစ္သားတုိ႔ေတြ႔ရင္ အလုိလုိကုိ လိပ္ၿပာလန္႔ေနႀကတာ။ အဲဒါကုိ ဒီကရဲေတြက သေဘာေပါက္ပုံရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ နုိင္ငံသားေတြ တခုခုၿဖစ္ၿပီဆုိ သူတုိ႔က မေႀကာက္ဘုိ႔ အရင္ဆုံးေၿပာတယ္။ ရဲဆုိတာ လူေတြကုိ ကူညီဘုိ႔ ေစာင္႔ေရွာက္ဘုိ႔ပဲ ေႀကာက္စရာမလုိဘူး။

တေန႔ႀကဳံရတဲ႔ အၿဖစ္ကေလးတခုေပါ႔..။ က်ေနာ္႔မိတ္ေဆြ တေယာက္က က်ေနာ္႔အိမ္ အလည္လာတယ္။ သူကအမ်ိဳးသမီးပါ။ သူ႔သားေလးနဲ႔ (၁၀လသားေလာက္ပဲရွိမယ္) လာေတာ႔ က်ေနာ္႔အိမ္ေရွ႕ကုိ အေရာက္ သူေမာင္းလာတဲ႔ ကားေပၚကဆင္း ကားတံခါးကုိပိတ္ က်ေနာ္႔အိမ္ေရွ႕က ဘဲလ္လာတီးတာေပါ႔ (က်ေနာ္ရွိမရွိေပါ႔ဗ်ာ)။ အဲသလိုနဲ႔ သူသတိတခု၀င္သြားတယ္။ ကားထဲမွာ သူ႔ကားေသာ႔ကုိ ထားခဲ႔ၿပီး တံခါးပိတ္လုိက္ေတာ႔ ကားတံခါးဖြင္႔လုိ႔ မရေတာ႔ဘူး။ ကေလးငယ္က ကားထဲမွာ၊ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီခါက်မွ ကေလးကလည္း ထငုိပါေလေရာ။ မေအလုပ္သူခမ်ာ ေၿခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိနဲ႔၊ ကားေသာ႔ကလည္း အပုိမရွိဘူးေလ။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ရဲကုိ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္လုိက္တယ္။ အက်ိဳးအေႀကာင္း ရွင္းၿပတယ္။ ေၿပာရင္ ယုံႏုိင္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲ ႀကာမယ္ထင္တယ္။ ရဲကားေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔အတူ တံခါးဖြင္႔ေပးဘုိ႔ ကၽႊမ္းက်င္သူပါ ပါလာတယ္ဗ်။ ကားေပၚက အၿမန္ဆင္း ကားကုိ တံခါးေကာက္ဖြင္႔လုိက္တာ ခ်က္ၿခင္းပဲ။ ၿပီးမွ ရဲအရာရွိ လုပ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကေလးကုိ ေကာက္ေပြ႔တဲ႔ၿပီး နမ္းရႈတ္ မိခင္ၿဖစ္သူဆီကုိ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၿပန္ေပးလုိက္တယ္။ မိခင္ၿဖစ္သူခမ်ာ ၀မ္းသာလုိက္တဲ႔ၿဖစ္ၿခင္း။ ကၽႊန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံက အၿဖစ္ေတြနဲ႔ မကြာလား။

ေနာက္တခါကေတာ႔ က်ေနာ္႔အမ်ိဳးသမီး။ တေနရာကုိ သြားႀကတာ အၿပန္မွာ သူ႔ကုိ ေၿပာလုိက္တယ္။ “ငါတုိ႔အၿပန္ တကၠစီနဲ႔ ၿပန္ရေအာင္”ဆုိၿပီး က်ေနာ္က ေဘးနားမွာရွိတဲ႔ ေစ်းဆုိင္ေလးထဲကုိ ခဏအ၀င္ အမ်ိဳးသမီးက ရဲကားကုိ တကၠစီမွတ္ၿပီး သြားတားတယ္ဗ်။ (သူကလည္း အဲသေလာက္တုံးတာ)။ ရဲကားကလည္း ရပ္ေပးၿပီး သူ႔ကုိေမးတယ္ ဘာအကူညီေပးရမလဲဆုိမွ အမ်ိဳးသမီးက ရဲကားမွန္း သိေတာ႔တယ္။ ဘာအကူညီေပးရမလဲေမးေတာ႔ က်ေနာ္႔အမ်ိဳးသမီးကလည္း အဂၤလိပ္လုိ မေၿပာတတ္ ဒုကၡေတြ႔ပါေလေရာ။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္႔ကုိ လက္ညႈိးထုိးၿပၿပီး သူက က်မအမ်ိဳးသား။ သူက အဂၤလိပ္လုိ ေၿပာတတ္တယ္။ က်မက မေၿပာတတ္ဘူးဆုိေတာ႔ ရဲက က်ေနာ္႔ဆီ တန္းတန္းလာေတာ႔တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၿဗဳန္းကနဲဆုိေတာ႔ လန္႔သြားတယ္။ ေနာက္မွ ရဲကရွင္းၿပေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း ၿပန္ရွင္းၿပရေတာ႔တယ္။ အဲဒီရဲက က်ေနာ္႔ကုိ ဘာေၿပာသလဲ ဆိုေတာ႔ မင္းတို႔အာရွသားေတြက ဒီမွာ မ်က္စိခဏခဏလည္ၿပီး အိမ္မၿပန္တတ္ႀကဘူးတဲ႔.. ငါလုိက္ပုိ႔ရမလားတဲ႔။ က်ေနာ္လည္း အားနာသြားတာေပါ႔။ ရပါတယ္ ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္ ၿပန္တတ္ပါတယ္ ဆုိမွ က်ေနာ္႔ကုိ အၿပဳံးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားတာ။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ္႔ကုိယ္ေတြ႔ တကယ္႔အၿဖစ္ေတြပါ။

ေနာက္တခုက သက္ႀကီးရႊယ္အုိ လူႀကီးေတြကိစၥ။ က်ေနာ္ အေမရိကားထြက္လာေတာ႔ က်ေနာ္႔ အေမကုိပါ တပါတည္း ေခၚလာပါတယ္။ အေမက အသက္ ၆၅ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီေရာက္ေတာ႔ သက္ႀကီးပင္စင္ဆုိၿပီး အစုိးရက တစ္လကုိ ေဒၚလာ ၇၀၀နဲ႔ အစားေသာက္အတြက္ တစ္လကုိ ၂၀၀ စုစုေပါင္း ၉၀၀ ေထာက္ပံ႔ပါတယ္။ အဲဒါ အေမ အေမရိကားမွာ ေနထုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး ေပးသြားမွာပါ။ အဲဒီလိုဆုိေတာ႔ တခါက ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး ေၿပာသြားတဲ႔ စကားေလးကုိ သြားသတိရမိတယ္။

“က်ေနာ္ တသက္လုံး လုပ္ေႀကြးၿပဳစုလာေသာ အမိၿမန္မာႏုိင္ငံမွ က်ေနာ္႔အား ေထာင္ခ်လုိက္ၿပီး၊ က်ေနာ္ တခါမွ လုပ္ေကၽႊးသမႈ မၿပဳခဲ႔ေသာ အေမရိကန္ၿပည္ေထာင္စုမွ က်ေနာ္႔အား ပင္စင္ေပးလုိက္ပါသည္တဲ႔။”

ကုိင္း၊ ေၿပာစမွတ္ကုိ တြင္ပါေလေရာ႔လားဗ်ာ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ ဆုိရရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ ကုိယ္႔အမိနုိင္ငံကုိ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္။ အခြင္႔ေရးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားေနပါေစ။ ကုိယ္႔ေၿမ ကုိယ္႔ေရမွာပဲ ေနခ်င္ပါတယ္။ မွန္တာေၿပာရရင္ အေမရိကားမွာ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔လည္း ၿပန္လုိ႔မွ အခြင္႔မသာေတာ႔ ဒီလုိပဲ ေနရေတာ႔တာေပါ႔။

က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အၿမဲတမ္း ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ဘာ႔ေႀကာင္႔ စစ္အာဏာရွင္ေတြကုိ တြန္းလွန္တုိက္ခုိက္ေနရတာလည္း ဆုိတာကုိ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္ရင္ သေဘာေပါက္လာပါလိမ္႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အမိၿမန္မာနုိင္ငံကုိ တုိးတက္ခ်မ္းသာ ေစခ်င္တယ္၊ အေမရိကန္ေလာက္ မဆုိလုိဘူး။ ထုိင္းႏုိင္ငံေလာက္ တုိးတက္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ေက်နပ္ေနမွာပါ။ (ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္မွ ၿမန္မာထက္ အမ်ားႀကီး တုိးတက္ေနၿပီ)။

က်ေနာ္႔တုိ႔ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ႔ အစုိးရဟာ ၿပည္သူလူထုကုိ မိဘသဖြယ္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကင္ႀကင္နာနာနဲ႔ သားသမီးေတြ ေကာင္းရာေကာင္းေႀကာင္းကုိ အၿမဲႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ႔ မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရ ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ေသခ်ာတာတခုေတာ႔ ရွိတယ္ဗ်ာ။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ယေန႔လုပ္ေဆာင္ေနတဲ႔ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေၿခခံဥပေဒနဲ႔ တက္လာမယ္႔ အစုိးရသစ္ရဲ႕ စည္းကမ္းၿပည္႔၀ေသာ ဒီမုိကေရစီကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အနာဂါတ္မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ေနတဲ႔ မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရကို ဘယ္လုိမွ ပုံေဖာ္လုိ႔ မရနုိင္ဘူးဆုိတာ ရဲရဲႀကီး အာမခံႏုိင္ပါတယ္။

မိဘနဲ႔တူေသာ အစုိးရကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ၿပည္သူလူထုတရပ္လုံး ေတာင္းတလွပါၿပီ။ လုိခ်င္လွပါၿပီ။

အားလုံးကုိ ေလးစားစြာၿဖင္႔

(ေမာင္ေမာင္၀မ္း)

http://facebook.com/onemyat