Monday, August 1, 2011

အေမရိကန္မဲေဆာက္


“အေမရိကန္မဲေဆာက္”

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
လူမ်ားၿပီး ပြဲမစည္တဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
အရူးကို လင္လုပ္ထားရတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ဂလိုဘယ္လ္ဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးစံုၿပီး
ဂလိုဘယ္လ္ဆန္ဆန္လည္း ၿပႆနာစံုတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္
ေဘာင္းဘီခၽြတ္လို႔ရတဲ့ ေနာက္မီးလင္းညေနခင္းေတြလည္းရွိတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
တေယာက္ႏွစ္ေပါက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္မွာေလးၿခမ္းကြဲၿပီး
အယူတိမ္းလို႔ နတ္စိမ္းၿဖစ္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ပါတီနဲ႔ေမြးေန႔ပြဲေတြမွာ လူမ်ားသေလာက္
ႏုိင္ငံေရးအခမ္းအနားေတြမွာ တေစၦေၿခာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
ေဆြမ်ိဳး၇ဆက္လမ္းေဖာက္ၿပီး အိမ္လြမ္းသူေတြရွိသလို
ဇာတိငတ္ေနတဲ့ တေကာင္ၾကြက္သူပုန္ေတြလည္းရွိတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
ဒယ္ဘယ္လ္ခ်ာ့တ္ စတိုးဆိုင္ေတြမ်ားသလို
ေရႊအတု ေငြအတု စိန္အတု လိင္အတု ဘာသာအတု လူနာအတုနဲ႔
အေဖအေမအတု အေရးအခင္းအတု လူအတုေတြလည္းမ်ားတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
ၿဂိဳလ္တုစေလာင္း အင္တာနက္ေတြထက္အားေကာင္းတဲ့
ရပ္ကြက္သတင္းကြန္ယက္ အင္တာပ်က္ေတြလည္းရွိတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
အေမရိကန္ေရာက္ အန္တီမဲေဆာက္ေတြရွိသလို
ၿပန္ေတာ္ၿပန္ အန္ကယ္လ္အေမရိကန္ေတြလည္းရွိတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ရသမွ်ဖရီးရုိက္တတ္တဲ့ အေခ်ာင္စရုိက္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ယဥ္ေက်းမႈေၿခရာေပ်ာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးေရေနာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
လူမႈေရးႏြားကြဲလို႔ စီးပြားေရးက်ားဆြဲခံေနရတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေလထဲကို တံေတြးေထြးေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
ေလထဲမွာ တိုက္ေဆာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕ဟာ
“က” နဲ႔ “ယ”၊ “ေ” နဲ႔ “ခ” မွားေရးေနတဲ့ၿမိဳ႕ၿဖစ္တယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
မ်က္မွန္နဲ႔အကိုၾကီးေၿပာတဲ့
ေဖဂါ (Figure) ေတြေပါၿပီး မိတ္ကာ (Maker) ေတြရွားတယ္...

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ
ႏုိင္ငံေရးအလွည့္အေၿပာင္းတိုင္း ဂ်ီးေဒၚႏြားေက်ာင္းေနရတဲ့
မိတ္ကာ(Maker) စစ္စစ္ ရာဇဝင္”ဗိုလ္ခ်စ္”ေနတယ္...။ ။


http://saungyunela.blogspot.com

Tuesday, May 24, 2011

ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း


ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း
ေရးသားသူ။ ။ နန္းရွင္

အပိုင္း(၁)
ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးေတြးျပီး တည္ထြင္သူပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ငေတက နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။

ေမာင္ေငြမက္ဆိုျပီး ေမာင္တပ္ထားလို႕ မေခ်မငံ ဆက္ဆံဖို႕ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္။ ခ်ာတိတ္ေလး မဟုတ္ဘူး။ အသက္က ငါးဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူမ်ားကိုပဲ ေက်ာခ်င္တာ ကိုယ့္ကို လာေက်ာရင္ နဲနဲမွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။

အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ စာေရးဆရာၾကီးေတြက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ ကေလာင္မွာ ေမာင္တပ္ျပီး ေရးတာကို အားက်တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္သူတိုင္းသည္ ၄င္းတို႕ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိ သို႕ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းမ်ား ျပဳစုသြားၾကသည္ကို အားက်သည္က တစ္ေၾကာင္းမို႕ က်ေနာ္၏ မွတ္သားဖြယ္ရာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားကိုလည္း ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား ေရွာင္လိုက ေရွာင္၍ ေဆာင္လိုက ေဆာင္နိုင္ၾကေစရန္ အလို႕ငွာ ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းဟူေသာ ဤစာတမ္းအား ျပဳစုေရးသားလိုက္ရေပေတာ့သည္။

က်ေနာ့္မိဘေတြက က်ေနာ့္လို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မရွိခဲ့လို႕ က်ေနာ္ရဲ႕ဘဝဟာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မဲြမဲြေတေတနဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုးတန္းအထိေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဖဆုံးတယ္။ အေမက က်မၼာေရးမေကာင္းဘူး။ ညီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ကလည္း ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္က အၾကီးဆုံးသား။ အဲ့ဒါေတြထားပါ။ က်ေနာ္စဥ္းစားတာက သူတို႕အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္စဥ္းစားတာ။ ဘာ အကိုၾကီး အဘအရာလဲ လက္မခံဘူး။ သူတို႕လဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္သားကိုယ့္မယားနဲ႕ ျဖစ္သြားၾကမွာ။ အေမ့ အတြက္လား။ အေမက ဆင္းရဲေပမဲ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေတာင့္တယ္။ ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့။

အဲ့ဒီ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ မေက်နပ္ဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ လွည့္မၾကည့္ၾကဘူး။ ဘာ ဗုဒၶဘာသာေတြလဲ။ ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ ဥာတကာနဥၥသဂၤေဟာ ဆိုတဲ့ ဘုရားေဟာ မဂၤလာတရားနဲ႕အညီ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ရမယ္ မဟုတ္လား။ ရမလားလို႕ေတာ့ အညံ့ခံ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေသးတယ္။ လုံးဝမစြန္တဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြမို႕ လမ္းေတြ႕ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕က အေမ့ကိုေတာ့ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေစတနာ နည္းနည္း ရွိၾကတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ အေမအတြက္လဲ ထည့္စဥ္းစား မေနေတာ့ဘူး။

အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေမအပါအဝင္ ေဆြမ်ိဳးအားလုံးကို စြန္႕ျပီးေတာ့ သူေကာင္းျဖစ္ဖို႕ တစ္ရြာေျပာင္းခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို ေရာက္တယ္။ အလုပ္ရွာတယ္။ ပန္းရံဆိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ သူမ်ားထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ပိုျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့သူကိုပဲ ေရြးေပါင္းတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့သူေတြ ဘာမွားလဲ ဘာလိုအပ္လဲ ဘာေတြညံ့ဖ်င္းေနလဲ အကုန္မွတ္ထားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိနိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ အက်ဳိးမရွိတဲ့သူ ဆိုတာကေတာ့ အလုပ္သမားေတြေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္သမားေတြ ဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္ ဘယ္သြားတယ္ ဘာညံ့တယ္ ဆိုတာေတြကို ျပန္ေျပာျပျပီး အလုပ္သမားေခါင္းေတြ ကန္ထရိုက္တာေတြကို ေပါင္းတယ္။ သူတို႕က သေဘာက်တယ္။

ေနာက္ပိုင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္ အလုပ္ထဲမွာ မရွိရင္ေတာင္ က်ေနာ္ရွိေနတယ္ဆိုရင္ စိတ္ခ်ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိနည္းနဲ႕ ပါဝါကို ခ်ဲ႕ထြင္တယ္၊ အထက္လူၾကီးရဲ႕ ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကို ရယူတယ္။ အလုပ္သမားေခါင္းရဲ႕ ခ်ီးေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ အေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ ရင္းႏီွးျပီ ဆိုမွေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းေလာက္ကို ဘာဂရုစိုက္စရာလိုေတာ့လို႕လဲဗ်ာ။

တစ္ေန႕အလုပ္သမားေခါင္းက ပစၥည္းနည္းနည္းလိုအပ္လို႕ အျပင္မွာ သြားဝယ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွီးက ခြထိုင္ျပီး ပါသြားတယ္။ တျခားသူေတြထက္ အခြင့္ထူးခံအဆင့္ ေရာက္လာျပီဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ ျမဴးမိတယ္။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ကို ကုန္းရုံးလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထိုင္ျပီး အျပင္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႕ ထြက္ရွဴနိုင္ေနျပီ မဟုတ္လား။

အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေရွ႕မွာရပ္ျပီး ေစ်းဆင္းဝယ္ၾကတယ္။ သူ ဘာေတြလုပ္လဲ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္တယ္။ ေနာင္မွာ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ဖို႕အခြင့္ေရးေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို ၾကံဳလာေအာင္လဲ ဖန္တီးေနသူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ တစ္ရာတန္ပစၥည္းကို တရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ခိုင္းတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို က်ေနာ္ျမင္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကို ျပံဳးစိစိနဲ႕ၾကည့္ျပီး ဟဲဟဲတဲ့။

ဘာမွမသိေသးတဲ့ အအေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ မသိဟန္ေဆာင္ျပီး သူဘာေတြလုပ္လဲ ဆိုတာကို အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွသိဟန္ မရွိတာကိုလဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတဲ့ပုံပါ။ ျပီးေတာ့ သူက စားေသာက္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကို ေခၚသြားျပီး ၾကိဳက္ရာမွာစားဖို႕ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွာရမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွာမလဲ ဘယ္လိုမွာမလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႕ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ သ႔ူကို ေသတြင္းပို႕ျပီး သူ႕ေနရာကို ယူဖို႕ ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုမွ လာျပီးေကာင္းေနတဲ့ သူ႕ကို သနားေတာ့ သနားမိသလိုပါပဲ။

ၾကည့္ေလ။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္လိုမွာ ဘယ္လိုစား ဘယ္ဟာက ဘယ္လိုေကာင္းတာနဲ႕ ဂရုတစိုက္ကို သင္ေပးေနတာ။ သူနဲ႕ ဒါမ်ိဳးမၾကာမၾကာ သြားျဖစ္ခဲ့လို႕လဲ လူနဲ႕သူနဲ႕တူေအာင္ ေနထိုင္စားေသာက္ တက္လာကိုေတာ့ ျငင္းလို႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕သူဆီက ပညာစုံ တတ္ေျမာက္လာတဲ့ တစ္ေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕မသမာတဲ့ လုပ္ရပ္အားလုံးကို ကန္ထရိုက္တာဆီမွာ သြားျပီး ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။

က်ေနာ္က်ိတ္ပိုးေနတဲ့ ပန္းရံအလုပ္သမေလးကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥပါ မက်န္ရေအာင္ ဖြင့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူမ်ားကို လုပ္ၾကံခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ပါတယ္ ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ အသိမခံခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာဖို႕လဲ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို မတြက္ဆတတ္ေသးတဲ့ ကန္ထရိုက္တာၾကီးကေတာ့ စိတ္ခ်ပါ ကိုယ့္လူတဲ့။

က်ေနာ္ အလုပ္သမားေခါင္းအျဖစ္ ခန္႕အပ္ခံရတဲ့ေန႕မွာပဲ ကန္ထရိုက္တာက သူနဲ႕အတူ စည္ဘီယာလိုက္ေသာက္ဖို႕ ေခၚသြားတယ္။ အတူထိုင္ေသာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဘာလိုလဲဆိုတာကို အေသခ်ာၾကည့္ျပီး အားလုံး က်ေနာ္က အလိုက္တသိ ေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ ဘီယာကုန္သြားရင္ ထပ္ငဲွ႕ေပးတယ္။ အျမီးတုံးေတြ ၾကီးေနရင္ ေသးေအာင္ ဖဲ့ေပးထားတယ္။ သြားၾကားညပ္တာျမင္ရင္ သြားၾကားထိုးတန္ ယူေပးတယ္။ တခုခု စားျပီးတိုင္း တစ္ရွဴးတစကို ကိုယ္တိုင္ျဖဲေပးတယ္။

ေဆးလိပ္ထုတ္လိုက္တာနဲ႕ မီးညွိေပးတယ္။ သူေျပာသမွ် စကားအားလုံးကို ဟုတ္သည္ျဖစ္ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဟုတ္ေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံတယ္။ ဘီယာတစ္ငုံ ငုံျပီးတိုင္းမွာ အျမီးမစားျဖစ္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ပူသေယာင္ေယာင္နဲ႕ ခြံ ့ေၾကြးဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ သူအေတာ္ေလး မူးေနျပီဆိုေတာ့မွ ေနာက္ထပ္မွာလိုက္ျပီး အားပါးတရ ေသာက္စားျပစ္လိုက္တယ္။ အိမ္က မိန္းမေတာင္ မင္းေလာက္ အျပဳစု မေကာင္းဘူးကြာတဲ့။ ရူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ျဖစ္ျပီး ထေအာ္တယ္။

မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ျပီး ဝီစကီသုံးလုံးေလာက္ ထပ္မွာတယ္။ ၾကက္ေၾကာ္ပါဆယ္ သုံးထုတ္ေလာက္ ထုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ဘာေတြ မွာတယ္ စားတယ္ဆိုတာ သူလုံးဝမသိဘူး။ အားလုံးရွင္းျပီးမွ သူကေျပာတယ္။ မင္းဘာမွလဲ မစားပါလားကြတဲ့။ က်ေနာ္ အေတာ္ေလးကို သေဘာက်သြားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႕ကို အိပ္ျပန္ပို႕ျပီးရင္ေတာ့ အလုပ္ထဲက ပန္းရံအလုပ္သမေလးနဲ႕ ခ်ိန္းထားသည္မို႕ ဒီတစ္ညအတြက္ေတာ့ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ သိရေပဦးေတာ့မည္။

အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့ အားလုံးက တရိုတေသ တေလးတစား ရွိလာတယ္။ မၾကည္သူကလဲ ရယ္ျပတယ္။ မုန္းသူကလဲ ျပံဳးျပတယ္။ အရပ္ထဲက ဇာတ္ပဲြမွာ ေငြမက္တို႕ ေနတတ္ဖို႕ပဲ လိုေတာ့တယ္ မဟုတ္လား။ စာရင္းဇယားအားလုံးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ျပလိုက္တယ္။ ဘယ္ကိုသြားသြား ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေခၚဘူး။

ဒါေပမဲ့ အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ အလုပ္သမေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တခါတရံ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ ရုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႕ စသလို ေနာက္သလိုနဲ႕ လမ္းေၾကာင္းထားတာ ရွိတယ္။ သူကလဲ စသလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ ျပန္လက္ခံတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ရုပ္ရွွင္ရုံကို ႏွစ္ေယာက္အတူ မၾကာမၾကာ သြားျဖစ္တယ္။

ဒီေန႕ညေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကို ရွစ္နာရီေလာက္ လာလည္ဖို႕ ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ ကိုကိုနဲ႕သာဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုပဲ။ ေခေတာ့ မေခဘူး။ အဲ့သေလာက္ မေခတဲ့ မိန္းကေလးကို ၾကာၾကာ မေပါင္းသင့္ဘူး လို႕သိလိုက္တယ္။ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ သူနဲ႕ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အလုပ္ကို အတူတူလာတာ ေတြ႕တယ္။

ေကာင္မေလးကို ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္နဲ႕ စြတ္စဲြတယ္။ ေကာင္ေလးကိုေတာ ့မင္းနဲ႕ အဲ့ဒီေကာင္မေလးနဲ႕က ျဖစ္ေနတာလား စသည္ျဖင့္ အစ္ေမးတယ္။ ေကာင္ေလးက မဟုတ္ေၾကာင္း ျငင္းတယ္။ ဒါဆို မင္းၾကိဳက္ေရာ မၾကိဳက္ဘူးလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္ ဆိုပဲ။ သူက မယူခ်င္ဘူးလားလို႕ ေမးေတာ့ ရရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့တဲ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုျပီး နီးစပ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တဖက္ကိုလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စြတ္စြဲေပးလိုက္သလို တဖက္ကိုလဲ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားဖို႕ တိုက္တြန္းေပးလိုက္တယ္။ မၾကာပါဘူး။ ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။

ေတာ္ေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက ႏႈတ္လုံတယ္။ သူႏႈတ္လုံလို႕လဲ အခုထိ အလုပ္ျမဲေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ၾကာရင္ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာ ျဖစ္လာနိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံးကို အလုပ္က ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ့္ အလုပ္ဆိုက္ကို ေရာက္လာသမွ် ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လုံးၾကီးေပါက္လွ လုံေမေခ်ာေလးမ်ား အားလုံးလိုလိုဟာ က်ေနာ့္အတြက္ အပန္းေျဖစရာ ညစာေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။

ေျခာက္လေလာက္ထိ စာရင္းမွန္ အင္းမွန္ လုပ္ျပလိုက္လို႕ ကန္ထရိုက္တာလဲ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရွိလာတာမို႕ အေတာ္ေလးႏွစ္သက္ျပီး လက္ရင္းတပည့္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္သမားေခါင္း။ ဘာမွ သိပ္လုပ္စရာမလိုဘူး။ အလုပ္သမားေတြကို ညႊန္ၾကားခိုင္းေစရုံ သက္သက္ပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ပိုေလးေတြ ရွိေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရသမွ် အခ်ိန္ပိုေလးေတြနဲ႕ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတဲ့ သူေ႒းေတြကို အရင္းျပဳျပီး ကန္ထရိုက္တာေပါက္စ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

က်ေနာ့္ဆရာဆိုတဲ့ ကန္ထရိုက္တာကိုေတာ့ အဲ့ဒီလုပ္ငန္းအေၾကာင္း အသိမေပးဘူး။ အသိေပးလို႕လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူယုံၾကည္သြားတဲ့အခါမွာ သူ႕ဆိုက္က ဘိလပ္ေျမ သံသြပ္သစ္စသည္ ခိုးမွန္းမသိ ခိုးထားတာေလးေတြနဲ႕ အရင္းျပဳထားတာ။ ဆိုက္ထဲက ခိုးလိုက္ ေစ်းေခ်ာင္လို႕ က်ေနာ့္ကို ငွားၾကတဲ့ သူေ႒းေတြဆီက ခိုးလိုက္နဲ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ သူေ႒းေပါက္စ အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့တယ္။

အဲ့သလို လုပ္တဲ့အခါမွာလဲ ကိုယ့္ဆိုက္မွာ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမား သီးသန္႕ ထပ္ငွားတယ္။ က်ေနာ္ စလုပ္ေတာ့ ၾကီးၾကီးမားမား မဟုတ္ပါဘူး။ ေရကန္တို႕ အိမ္သာတို႕ ေစ်းဆိုင္ခန္းတို႕လို အေသးစားေလးေတြပါ။ အဲ့ဒီ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ေလးေတြအတြက္ အလုပ္သမားငွားတဲ့ အခါမွာေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ျပီး စားစရာမရွိ ျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားမ်ိဳးကို ေရြးငွားတယ္။ လုံးဝမတတ္တဲ့သူဆိုရင္ သင္ခိုင္း ခိုင္းေနရေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မက်န္ဘူး။ အလုပ္ရွိျပီးသား လူေတြကို ငွားရရင္လဲ ေငြပိုေပးရလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အလုပ္သမားေတြကိုပဲ ေရြးငွားတယ္။

လက္ဘက္ရည္တိုက္မယ္ဆိုျပီး အခ်ိန္ပို တစ္ေန႕မွာ ေလးငါးနာရီေလာက္ ခိုင္းတယ္။ ျပီးရင္ လဘက္ရည္ဆို လဘက္ရည္ပဲ မုန္႕မပါဘူး၊ တိုင္ကီ မျဖစ္ရ၊ ႏွစ္ခြက္မျဖစ္ရ၊ ၾကိဳက္သေလာက္သာေသာက္။ ကိုယ့္စေကး မကုန္မခ်င္း။ ေဆးလိပ္လည္း တိုက္တယ္။ ဖက္ၾကမ္းကို ႏွစ္ေယာက္တစ္လိပ္ႏႈန္းနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီလို လဘက္ရည္ဖိုးနဲ႕ ရင္းတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်ဳိးအျမတ္ကေတာ့ ငါးရက္စာကို သုံးရက္နဲ႕ အျပီးျဖတ္နိုင္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ရက္စာ က်ေနာ္စားရတာေပါ့ဗ်ာ။

တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက လာေသးတယ္။ လဘက္ရည္ မေသာက္ခ်င္ဘူး၊ အရက္ပဲတိုက္တဲ့။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ အရက္က ပိုေစ်းၾကီးတယ္ဆိုေတာ့၊ ေဟ့ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့ သုရာေမရယကံကိုေတာ့ ငါကိုယ္တိုင္လဲ မၾကဴးလြန္ဘူး။ ဘယ္သူ ၾကဴးလြန္တာကိုမွလဲ အားမေပးဘူးလို႕ ရုပ္တည္နဲ႕ ေဟာက္ျပစ္လိုက္တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အလွည့္က် ခ်ိန္းထားတဲ့ အလုပ္သမေလးနဲ ့ ၀ီီစကီေလးနဲ႕ကို ေရာျပီး ျမည္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဆရာ ကန္ထရိုက္တာက လူေတာ္ပါ။ လူေကာင္းလဲ လူေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမေတာ့ အလြန္ၾကိဳက္ဆုိပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ အၾကိဳက္ဆုံးစားေသာက္ဖြယ္ရာကို ေျပာပါဆိုရင္ေတာင္ မိန္းမ နုပ္နုပ္စင္းလို႕ ေျဖမိမွာ အမွန္ပဲတဲ့။ အစပိုင္းေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပဲ ေနခဲ့တာပါ။

ပုံတုံးတုံး အလုပ္သမေတြနဲ႕ စခန္းသြားေနရတာ ျငီးေငြ႕လာတဲ့အတြက္ အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႕ တည္းခိုးခန္းကို ေရာက္သြားတဲ့ေန႕မွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ႕ကို က်ေနာ္က စျမင္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူမျမင္ေအာင္ ေရွာင္ေနျပီး သူဘာလုပ္မလဲလို႕ အကဲခတ္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါ ထီေပါက္တာပဲ။

ဟုတ္တယ္။ သူတပါးရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိလုိက္ရတာဟာ အသုံးခ်တတ္ရင္ ပြဖို႕လမ္းစပဲလို႔ ခံယူထားသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ေနာက္တေန႕ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာ အသည္းေလးေတြ အေသးအမႊားေလးေတြရွိရင္ အိမ္ကိုေခၚခဲ့ေနာ္လို႕ က်ေနာ္က စသလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာမိန္းမရွိေၾကာင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္တတ္ေၾကာင္းကို စပ္စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး။

ဟုတ္လို႕လား ဆရာရယ္ ကိုယ့္တပည့္ကို ကိုယ္ရွက္မေနပါနဲ႕၊ က်ေနာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ တစ္ေယာက္တည္းသမားပါ၊ ဆရာသမားအတြက္ တညတေလ ေရွာင္ရွားအိပ္ေပးရတာ အပန္းမၾကီးပါဘူး၊ ကိုယ့္ဆရာကိုသာ မသင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာေတြကို ေလွ်ာက္သြားမိျပီး ဟိုလူျမင္ ဒီလူျမင္နဲ႕ သိကၡာက် အထင္ေသးခံရမွာကို စိုးရိမ္တာပါလို႕ နားလည္မႈ ရွိတာလိုလို သူ႕အက်ဳိးကို ေမွ်ာ္ကိုးတာလိုလိုေျပာျပီး သူ႕ေသတြင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝိုင္းတူးေပးလိုက္တယ္။

က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ တခ်က္ျငိမ္က်သြားျပီး၊ ေအး လိုအပ္ရင္ ေျပာမယ္ကြာတဲ့။ ကိုယ္ပိုင္မရွိလဲ လာသာ လာခဲ့ပါဆရာ က်ေနာ္အားလုံးကို ဖန္တီး စီစဥ္ေပးပါ့မယ္လို႔လဲ က်ိန္းေသေအာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ ယုံၾကည္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အၾကံအစည္ေတြ ေအာင္ျမင္သြားျပီလို႕။

ေနာက္ေန႕ညေနမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ကို ပိုက္ဆံငါးေထာင္ ထုတ္ေပးျပီး မင္းသြားလိုရာ သြားေပေတာ့ မနက္မွ ျပန္လာေတာ့တဲ့။ က်ေနာ္အရမ္း ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီနာက္မွာ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ထက္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ အရာေတြ တသီၾကီး ပါလာတယ္ေလ။

က်ေနာ္ အဲ့ဒီညက တန္းခိုခန္းမွာ သြားအိပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ခင္မင္းရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အားလုံးကို ဒီလူဟာ မိန္းမရွိရဲ႕နဲ႕ ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနေၾကာင္းနဲ႕ ေထြရာေလးပါး အပုတ္ခ် အသိေပးလိုက္တယ္။ လူဆုိတာမ်ိဳးကလဲ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းသတင္းေျပာရင္ မယုံသလိုလို လုပ္တတ္ေပမဲ့ မေကာင္းသတင္းကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံယုံၾကည္ လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ သူေခၚလာတဲ့ မိန္းခေလးမ်ားမွာ လင္ရွိမယားမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ပိုပိုသာသာေလး တုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

သက္ေသခိုင္လုံဖို႕အတြက္ ၎ျဖစ္စဥ္ေတြအားလုံးဟာ က်ေနာ့္အိမ္မွာပင္ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ ကိုယ့္အထက္လူမို႕ ဘာမွမေျပာရဲ၍ လႊတ္ထားလိုက္ရေၾကာင္း၊ သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ မခံခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ့ရေၾကာင္း စသည္ စသည္ ေထြရာေလးပါး ေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကိုပါ အေျပာက်က်ေလး ေျပာျပလိုက္တယ္။ တစ္ေနရာ မေကာင္းတဲ့ လူဟာ ဘယ္ေနရာမွာ မေကာင္းနိုင္ဘူးလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ မစင္ဘင္ပုတ္ကဲ့သို႕ ရြံရွာမုန္းတီးေၾကာင္းကို ေၾကာ္ျငာဝင္လိုက္တယ္။

က်ေနာ္ေျပာမိသမွ် အလုပ္ရွင္အားလုံး က်ေနာ္ေျပာတာကို ယုံၾကည္သြားၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕ ဆက္မလုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ္နဲ႕ပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာၾကီး ျဖစ္လာျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေအာင္ျမင္တိုးတတ္ဖို႕က အဓိကပဲေလ။

ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္ျပီးေရာ ဆိုတဲ့ စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ ေတြးေတြးျပီး တည္ထြင္သူ ပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ ငေတက နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။

အလုပ္ရွင္တစ္ဦးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးေစခ်င္တာေတြ ရွိေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးျပီး ခပ္စုပ္စုပ္ ကားေလးတစ္စီး ဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႕ ကားသစ္ေလးတစ္စီးကို လစဥ္ေၾကးေပးျပီး ဝယ္နိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ႕ အဲ့ဒီ ကားေလးကို အရင္းျပဳျပီး ျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕ စီးပြားရွာလိုက္တာ အလည္လြန္ျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ ရသြားတယ္။ သူေ႒းသမီးဆိုျပီး အရခ်ိဳင္လိုက္တာပါ။ ေသခ်ာသြားေအာင္ ကေလးယူလိုက္မယ္ စိတ္ကူးျပီး ဘာေဆးမွေတာင္ မတိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ဝန္ရျပီဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့ ခိုးေျပးတယ္။

သူမိဘေတြ လိုက္မလာပါလား၊ မစုံစမ္းၾကပါလားလို႕ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက သူ႕မိဘေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ေတာရြာေလးက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြတဲ့။ မိဘေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးေနလို႕ ေက်ာင္းလဲထားေပးမယ္၊ အိမ္မႈကိစၥလဲ တတ္နိုင္သေလာက္ ဝိုင္းလုပ္ဆိုျပီး ေခၚထားတာတဲ့။ ဆူလြန္း ေငါက္လြန္းလို႕ အိမ္ကေန ထြက္ေျပးခ်င္ေနတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကိုလဲ မခံခ်င္တာနဲ႕ ေအာင့္ျပီးေနေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ခံလိုက္တာတဲ့။ ကိုယ္ဝန္ရလုိ႕ က်ေနာ္က ခိုးေျပးမယ္ဆိုေတာ့ အရမ္းနဲ႕ကို ဝမ္းသာျပီး လိုက္လာခဲ့တာဆိုပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း သူေ႒းသမီးပဲဆိုျပီး အပိုင္အုပ္လိုက္တာ။ အခုေတာ့ ေသျပီေပါ့ဗ်ာ။

မတတ္နိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္ေပၚမူတည္ျပီး အေကာင္းဆုံး ကရေတာ့မွာပဲ။ သူမကို ျမိဳ႕နဲ႕ေဝးတဲ့ ဆင္ေျခဖုန္း ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ သြားထားလိုက္တယ္။ ဆယ္ေလးငါးရက္ေလာက္အတူေနျပီး မ်က္ေခ်ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကို္ယ္တိုင္လဲ တျခားျမိဳ႕တျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိလို႕ကေတာ့ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာပဲ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြ ျပိဳက်တာတို႕ ေရစိမ့္တာတို႕ ျဖစ္ပါေလေရာ။ အလုပ္ရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကို တရားစြဲထားၾကတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ ကားကလည္း ႏွစ္လေလာက္ထိ အေၾကြးမဆပ္ျဖစ္လို႕ ရဲနဲ႕တိုင္ထားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အညာသား တစ္ေယာက္နဲ႕ မိတ္ေဆြျဖစ္ျပီး ၄င္းအညာသားရဲ႕ ဇာတိ အညာေဒသေလးကို အလည္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕က ျပႆနာေတြကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႕ေပါ့။

အဲ့ဒီမွာ ရုပ္ရည္ေလးကလဲေခ်ာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလဲ ျဖစ္တဲ့ ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ သူမအေၾကာင္းကို စုံစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြက က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ထပ္ျပီး စုံစမ္းလိုက္ရေသးတယ္။ သမီးအရင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ မိဘေတြကို ဝင္ေရာက္ ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ အိမ္ထဲကို ကားေမာင္းျပီးေတာ့ ဝင္သြားတာ။ စိန္လက္စြပ္ကလဲ ရွစ္ကြင္း တိတိ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းျဖစ္တ့ဲ ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘာမွမေျပာဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ မိတ္ဆက္တယ္။

အဖိုးၾကီးေရာ အဖြားၾကီးပါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၾကြားလုံးထဲမွာေျမာျပီး သေဘာေတြ က်ေနၾကတယ္။ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး ဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕သမီးကို လိုခ်င္တာဆိုေတာ့ အန္တီတို႕ အန္ကယ္တို႕နဲ႕ ေခၚလိုက္တယ္။ သူတို႕က ေက်ာက္အေၾကာင္း နားမလည္လို႕ မဝယ္ေသးဘူးလို႕ ျငင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္က ဒီေနေျမမွာ အခုမွ စတင္ ေျခခ်သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ ပထမ စတင္ ရင္းႏွီးသူမ်ားမွာလဲ အန္တီတို႕ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေဆာင္အေနနဲ႕ လက္စြပ္ေလးတကြင္း ေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္း ထိုးေပးလိုက္တယ္။

ျပီေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈကို ရေအာင္ တျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ား ရွိပါကလဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေၾကာ္ျငာေပးဖို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕မိသားစုနဲ႕ ရင္းႏွီးသြားျပီး စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕မွာ ျမိဳ႕ကို အလည္ေခၚခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႕မွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ ေက်းဇူးတင္ၾကတာ အခါခါပဲ။ အဖိုးၾကီးက ဘာမွ သိပ္မသိသာေပမဲ့ အဖြားၾကီးက သိသိသာသာၾကီးကို ေျပာင္းလဲလာျပီး ညီမေလးကိုလဲ တရင္းတႏွီးေနဖို႕ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဘာညာ ေျပာလာေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာ ဒါပဲေလ။

စေနတနဂၤေႏြလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ခ်ာတိတ္မကို ေခၚျပီး ဟိုလည္ ဒီလည္ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။ သူမကလဲ ဘယ္ေခၚေခၚ ျငင္းတယ္လို႕မရွိဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ထိ တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ေသးလို႕ လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ ရွက္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စည္းရုံးၾကည့္တယ္။ အစဥ္မေျပဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခြင့္သာမဲ့ တေန႕ကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံပဲ အပိုင္လႈပ္ရွားနိုင္ဖို႕ အျမဲတန္း အဆင္သင့္အေနအထားနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားတယ္။

သူမရဲ႕ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ေန႕မွာ သူတို႕မိသားစုနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးထြက္လာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ သူမအနားမွာပဲ က်ေနာ္ အျမဲကပ္ေနတယ္။ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ သူမရဲ႕မိဘေတြနဲ႕ အနည္းငယ္ မ်က္ေျခပ်က္သြားတယ္။ သူမကမေတြ႕တာပါ။ က်ေနာ္က ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲလို႕ သိလိုက္တဲ့ က်ေနာ္က ရသမွ် အခြင့္အေရးကို အပိုင္အသုံးခ်ျပီး သူတို႕မိဘေတြနဲ႕ေဝးတဲ့ ေနရာဘက္ကို ညႊန္ျပီး အဲ့ဒီဘက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ သူမကေတာ့ စိတ္ေတြပူျပီး အသဲအသန္ လိုက္ရွာေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အရမ္းကို စိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕ လိုက္ရွာျပလိုက္တယ္။

မိုးသာခ်ဳပ္သြားတယ္။ လုံးဝမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ထိုေန ့အတြက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုျပီး တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ သြားတည္းလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရွိသမွ် အစြမ္းအစ အကုန္ထုတ္သုံးျပီး ႏွဴးႏွပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီညမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အလိုဆႏၵ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ရွိသြားတယ္။ သူမရဲ႕အလစ္မွာ မိဘေတြကို ေတာင္းပန္သလိုလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေယာက်္ားေကာင္းပီသစြာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူမယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး သူမ ဘာမွ်မသိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကို လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖို႕ပဲ စီစဥ္ေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ေယာကၡမအိမ္မွာပဲ တက္ေနျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္။ ေယာက္်ားေလး။ ကားလဲျပဳတ္ အလုပ္ကလဲ မယ္မယ္ရရ မရွိဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလဲ တစတစ အတင္းတုတ္စ ျပဳလာျပီျဖစ္သလို ေယာကၡမေတြကလဲ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိန္းမကလဲ ပြစိပြစိ လုပ္လာျပီ။

ဘာမွမဟုတ္လဲ တေခါက္ ျမိဳ႕တက္ျပီး ရွိတဲ့ လက္စြပ္ေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ဖို႕ အၾကံေပးတယ္။ လက္စြပ္ေတြက အစစ္မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႕ မင္းမိဘေတြကိုေပးဖို႕ လုပ္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ကြင္း အေသးေလးတစ္ခုသာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမကို ဖြင့္ေျပာျပီး ဒါေတြအားလုံးဟာ မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ၾကံမိၾကံရာ ၾကံမိေၾကာင္းေျပာၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။

မိန္းမကေတာ့ လင္အလုပ္မရွိရင္ ရွက္လြန္းလို႕ အျပင္ေတာင္ မထြက္ဝံ့ဘူးတဲ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ေန႕စဥ္ ယူသုံးေနက် ေငြကို တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ပဲ ပုံမွန္အတိုင္း ယူသုံးေနခဲ့တာပဲ။ အညာဘက္မွာက ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က ရွားလဲရွားတယ္။ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္မကၽြမ္းက်င္တဲ့ နယ္မို႕မတိုးခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ အျငိမ့္သားေနရတဲ့ ဘဝကိုပဲ လိုခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ ကန္ထရိုက္အမႈေတြ ကားအေၾကြးမႈေတြနဲ႕ မိသြားခဲ့ရင္ ေထာင္ထဲ ေအာင္းေနရမွာကို ေတြးျပီး လန္႕လာတယ္။

ေနာက္ဆုံး မေလးရွားကိုထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ စုံစမ္းေလ့လာမိသေလာက္ေတာ့ စကၤာပူလို နိုင္ငံမ်ိဳးမွာက ပညာတတ္မွတဲ့။ ပညာမတတ္ရင္ အိမ္ေဖာ္ေလာက္ပဲ လုပ္ရမယ္တဲ့။ က်ေနာ့္မွာက မိဘေတြ သင္ေပးထားတဲ့ ေသစာရွင္စာေလးနဲ႕ ဟိုလိမ္ဒီပတ္ ပညာေလာက္ပဲ ရွိတာ အစဥ္မေျပနိုင္ဘူး။ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ က်ေတာ့လဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ မေလးရွားကို ေရြးလိုက္တယ္။ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီး ေယာကၡမေတြဆီမွာ ေငြေတာင္းတယ္။ မိန္းမကလဲ ဝိုင္းငိုျပေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ အသြားစားရိတ္ရဲ႕ သုံးဆေလာက္ကို ေျပာျပီး ေတာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ အားလုံး အစဥ္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕ မေလးရွားကို ေရာက္ခဲ့တယ္။

အပိုင္း(၂)
ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ ၾသစေတလ် စတဲ့ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ ဘယ္လို ဒုကၡသည္လဲ။ က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။ 
မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ထြက္လာကတည္းက လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီလို႕ သေဘာထားျပီး ထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရရ မိန္းမဆီ ျပန္မပို႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဆက္အသြယ္လဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အကူညီေတာင္းလို႕ရေအာင္ သူတို႕အိမ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေတာ့ လိုရမယ္ရ သိမ္းထားတယ္။

မေလးရွားက အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာလဲ အရင္ဗ်ဴဟာအတိုင္းပဲ က်င့္သုံးတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေပါ့။ သူမ်ားထက္ အနည္းငယ္ အခြင့္အေရး ပိုရတာေလးကလဲြျပီး ဘာမွ မထူးဘူး။ ရတဲ့ေငြကလဲ က်ေနာ့္ အသုံးစာရိတ္နဲ႕ သူေ႒းျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။ “အ”မ လို႕ေခၚတ့ဲ အင္ဒိုနီးရွား အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ေခၚထားတယ္။ အဲ့ဒါက က်ေနာ့္အတြက္ မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေပါေပါရတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ေခၽြတာေနစရာလည္း မလိုဘူး။ တပတ္ကို တစ္ေယာက္ ေျပာင္းတယ္။ အိမ္က မိန္းမကို သတိေတာင္ မရဘူး။ သူ႕ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီး ေငြပို႕ေနမဲ့အစား ဒီလမ္းစဥ္က က်ေနာ့္အတြက္ ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္း စခန္းသြားေနရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ခိုင္လုံတဲ့ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္လိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊စားလိုက္၊ ‘အ’ မအသစ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာလိုက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခန္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လွပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္စာ ခ်မ္းသာ ၾကီးပြားမဲ့ အလုပ္ကေတာ့ မေလးရွားမွာ မရွိတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဗီဇာကလဲ သက္တမ္းကုန္လို႕ အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနျပီ။ သက္တမ္းလဲ ထပ္မတိုးနိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္လာလိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကလဲ စုံေနျပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုင္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း က်ေနာ္ မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုက္ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။

ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ။ နိုင္ငံေရးလုပ္စားတယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံး ၾကားဘူးတယ္။ အဲ့ဒါကဘယ္လိုလဲ။ စုံစမ္းၾကည့္တယ္။ နိုင္ငံေရးအဖဲြ႕စည္း ဆိုတာေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တယ္။ အရမ္းခ်မ္းသာေနတဲ့ လူေတြရွိသလို ထမင္းငတ္ေနတဲ့ လူေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒီအဖဲြ႕ေတြထဲဝင္ရင္ က်ေနာ့္အေနနဲ႕ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့လူ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။

နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလဲ က်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး။ သူတို႕လုိ စာေတြေပေတြလဲ စိတ္မဝင္စားဘူး။ သူတို႕ကလဲ က်ေနာ္ ဝင္ထြက္သြားလာတာကို သိပ္ၾကိဳက္ပုံမေပၚဘူး။ သူတို႕လူေတြ အခ်င္းခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းကို ေထာက္လွမ္းေရး ထင္ေနတာကြ တဲ့။ အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုေတာင္ အထင္ၾကီးမိသလို ျဖစ္သြားတယ္။ ဆယ္တန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ ထင္တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။ နိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းက လူေတြဟာ တစိမ္းျမင္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးထင္တဲ့ ေရာဂါရွိၾကပါလားလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ ၾသစေတလ် စတဲ့ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ ဘယ္လို ဒုကၡသည္လဲ။ က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ ဒဲ့ပဲ ဝင္ေမးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ နိုင္ငံျခားကို ထြက္ခ်င္တယ္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲေပါ့။ မင္းေငြေၾကးတတ္နိုင္ရင္ ဟန္ေဆာင္စရာမလိုဘူး။ တစ္ႏွစ္အတြင္း သြားလို႕ရေအာင္ ခ်ိတ္ေပးနိုင္တဲ့သူရွိတယ္ ဆိုပဲ။ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ လို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာေငြ သိန္းခုဆယ္ေလာက္ဆိုရင္ ရတယ္တဲ့။ ျမန္မာသိန္းခုနစ္ဆယ္ က်ေနာ္ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုရနိုင္မလဲ။ စဥ္းစားတယ္။ အၾကံထုတ္တယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကို သြားခ်င္တယ္။ အေမရိကန္မွာဆိုရင္ ဘယ္လို ညာလိုနဲ႕ ဟိုလူက တစ္မ်ိဳးေျပာ ဒီလူကတစ္မ်ိဳးေျပာနဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို ထသြားခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ သူတို႕စကားနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရး ျပည့္ဝတဲ့နိုင္ငံဆိုပဲ။

ဘာလူ႕အခြင့္ေရးမွ နားမလည္ဘူး။ ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ။ ေငြရရင္ျပီးေရာ။ အိုဗာစေတးလဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ငါးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕ နိုင္ငံသားအျဖစ္ ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမရိကန္ အက္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ျပီး ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဴးကို ေရာက္လို႕ကေတာ့ ေသျပီး ေနာက္ဘဝမွာေတာင္ လူျပန္ျဖစ္ရင္ အဲ့ဒီမွာပဲျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒီမွာပဲ ေသတဲ့အထိ ေနျပစ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီနိုင္ငံကို သြားဖို႕ လမ္းစေတာ့ ရျပီ။ လိုေသာ္ ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုတဲ့အတိုင္း ၾကံဆခဲ့ရတာေပါ့။

တေန႕ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားတုန္း ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္က သူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႕ျပီး ေျပာေနတာကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်က္ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ ေရႊသတင္း ေငြသတင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူက အိုဗာစေတးျဖစ္ေနလို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕ခက္ေနတာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ေအာင္သြားျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖမ္းခံတယ္။ ထိုင္းပုလိပ္က သူ႕ကိုမိေတာ့ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ကို ပို႕တယ္။ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ပို႕တယ္တဲ့။

တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံကုန္စရာ မလိုပဲ အေစာင့္အၾကပ္ေတြနဲ႕ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းျပီး ျမန္မာျပည္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္နိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းပုလိပ္ေတြက မဲေဆာက္က မိတဲ့သူကို ရိုးရိုးျပန္လႊတ္ျပီး ဘန္ေကာက္က မိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ ေရြးရင္ေရြး မေရြးရင္ ေထာင္ဒဏ္တဲ့။ အဲ့ဒီ ျမန္မာျပည္ဖြား ဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးဆီက ရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကို အေျခခံျပီး က်ေနာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့ အၾကံအစည္တစ္ခု ရခဲ့တယ္လို႕ပဲ ေျပာရမယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတာက ထိုင္းပုလိပ္ေတြက အျမဲတန္းေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပုလိပ္ေတြရဲ႕ စီမံခ်က္နဲ႕ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။ အလုပ္ရွာရ အခက္္၊ ျပန္လာရလဲ အခက္နဲ႕ ဒုကၡပင္လယ္ေဝသြားနိုင္တယ္ဆိုပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး က်ေနာ့္အတြက္ အခြင့္အလမ္းတစ္ခု ဖန္တီးနိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကံတစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာသြားသြားတယ္။

အဲ့ဒီရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမနဲ႕ကေလးကို လြမ္းေၾကာင္း၊ ေယာကၡမေတြလဲ သတိရေၾကာင္း စသည္ ပတ္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္မေျပလဲ ျပန္လာပါေတာ့တဲ့။ ေယာကၡမေတြကလဲ သားကြဲမယားကဲြေနျပီး ဘာမွမထူးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားမယားနဲ႕ အနီးဆုံးေနရာကို ျပန္လာျပီး ျဖစ္သလို လုပ္ကိုင္စားပါတဲ့။ အရင္းႏွီးထုတ္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ အလြန္အစဥ္ေျပေၾကာင္း၊ အလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္လုပ္ေနရေၾကာင္း၊ စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ထားျပီး အခ်ိန္တန္မွ ေငြထုတ္ပိုက္၍ ျပန္လာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ လုံးဝ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုအခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္၍ မၾကာခင္ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး ျပန္လာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္စပို႕သက္တန္း ကုန္သြားျပီျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေတာလမ္းမွ ျဖတ္ျပီး ျပန္လာရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္း၊ ထိုင္းနိုင္ငံဘက္မွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍ အေဖနဲ႕အေမအတြက္ ရိုးဒယား လက္ေဆာင္မ်ားလည္း ပါလာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မစားရ ဝခမန္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖြားၾကီးနဲ႕က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးလည္း အေတာ္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ ျပန္္ေျပာလာပါတယ္။

ေနာက္တေန႕ ၄င္းျမန္မာထမင္းဆိုင္သို႕ ျပန္သြား၍ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္လို႕ အဲ့ဒါ ဘယ္ကို ဆက္သြယ္ျပီး ျပန္ရင္ ရနိုင္လဲလို႕ သြားေရာက္စုံစမ္းခဲ့တယ္။ မေလးရွား ရင္းဂစ္ ကိုးရာေပးရင္ ျမန္မာနိုင္ငံ ျမဝတီအထိ အႏၱရယ္ကင္း ေဘးရွင္းစြာ ျပန္ပို႕ေပးဖို႕ တာဝန္ယူေၾကာင္း ဆိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ္ အေနနဲ႕ တျခားေနရာေတြမွာ မစုံစမ္းဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ မရိုးသားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳအရ သူတို႕ကိုလဲ မရိုးသားတဲ့လူေတြပဲလို႕ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မေကာင္းမႈေပါင္းမ်ားစြာကို လုပ္ေနတဲ့ လူေတြဟာ လူတိုင္းကိုလဲ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္ ထင္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕ သီဝရီပဲ။

ရင္းဂစ္ကို္းရာဆိုေတာ့ သူစိမ္းမို႕ သက္သက္ေစ်းတင္ထားတာလို႕ တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတည္ေပါက္နဲ႕ ျပန္အစ္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ကဆိုင္မွာေတာ့ ရွစ္္ရာလို႕ေျပာတယ္ဗ်… လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူလို႕လား လို႕။ ဆိုင္ရွင္က မ်က္ေထာက္နီၾကီးနွင့္ ျပန္ၾကည့္၍ သြားခ်င္မွသြား မသြားခ်င္္ေနဟု ျပန္ေဟာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အူလည္လည္ဟန္ျဖင့္္ အခုမဟုတ္ေသးပါဘူး… ေငြစုရဦးမယ္ … ျပန္မဲ့ေန႕ က်ေနာ္ ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕ ေျပာျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။

မေလးေငြတစ္ေထာင္ေက်ာ္္ေလာက္ စုမိတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီဆိုင္ကို ျပန္သြားျပီး ဆက္သြယ္တယ္။ အစဥ္ေျပတယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ဟယိုင္ဘက္ကေန သြားရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့အသြားလမ္းမွာ ညရထားစီးျပီး သြားရတာမို႕ က်ေနာ္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ အတူျပန္လာတဲ့လူေတြ အေတာ္မ်ားတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့ အေသျခာ မေရတြက္မိဘူး။

ရထားေပၚမွာ စကားမေျပာဘုိ႔ မွာထားေသးတယ္။ ဘယ္ေနရာလို႕ ေျပာရမွန္း မသိတဲ့ လမ္းခရီးဘူတာတစ္ခုမွာ ဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္စီးကားေသးေလးေတြရဲ ့ ေနာက္ဖံုးမွာ လူ ၆ေယာက္ကို ဇြတ္ထုိးတင္ျပီး ေခၚသြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားက ရုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္။

ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးကို ဖြင့္ေပးတယ္။ လူေတြမွ မတ္မတ္မရပ္ရေသးဘူး။ ပုလိပ္အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ ေဘးလူကေတာ့ ေျပာတယ္။ ငါ့တို႕ အဖမ္းခံရျပီတဲ့။ ဒီလိုနဲ႕ အားလုံး အခ်ဳပ္ကားေလးေပၚ ေျပာင္းစီးလိုက္ၾကတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း စပ္စုခ်င္ စိတ္ကေလး ရွိတာနဲ႔ စကားစပ္မိတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းစရိတ္အတြက္ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုးရာငါးဆယ္ စသည္ ေပးခဲ့ရ၍ က်ေနာ္အေတာ္ေလး အူျမဴးသြားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားလူေတြကို ဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္သာ ေပးခဲ့ရတဲ့ သူေတြကိုလဲ ေတြ႕လိုက္ေရာ ဝမ္းနည္းပတ္လက္ျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီ ဆိုင္ရွင္ဆိုတဲ့ လူကို ျပးျပီး သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။

ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္အခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေနရာကို ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕အားလုံးရဲ႕ လက္ေဗြရာေတြကို ယူထားလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္နဲ႕ကပ္ရက္ အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းထုတ္ေလးေတြ ေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဖုန္းလဲငွားတယ္။ ေရသန္႕ဗူးလဲ ေရာင္းတယ္။ ေဆးလိပ္လဲ ဝယ္ေသာက္လို႕ ရတယ္။

ခဏေနေတာ့ အသားမဲမဲ ပုတက္တက္နဲ႕ အက်ႌမပါပဲ ေဘာင္းဘီတို ဝတ္ထားတဲ့ စကားခပ္ဝဲဝဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ ပုလိပ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ဒီေကာင္ကို ပုလိပ္ေတြက မဖမ္းဘဲ ဘာျဖစ္လို႕ အေရးတယူ ဆက္ဆံေနရတာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အဲ့ဒါ ပုလိပ္ေခြးလို႕ ေခၚတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္သားေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းျပီး ဘယ္လိုေငြညွစ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေျပာျပရတယ္။ ပုလိပ္ေတြက ဒီလိုလူမ်ိဳးကို လုံးဝမဖမ္းတဲ့အျပင္ ေဝစုထဲကေနေတာင္ သူ႕ကို ခြဲေပးၾကေသးတယ္တဲ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္ေတာင္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။

က်ေနာ္သာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႕ေတာင္ စိတ္ကူးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းစကားမတတ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မွာ ဆက္လုပ္မဲ့ အေကာင္းဆုံး လမ္းစဥ္ရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ပုလိပ္ေခြးအလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတယ္။

ပုလိပ္အခ်ဳပ္ကို ေရာက္ျပီး ေနာက္ ေလးငါးနာရီေလာက္ အၾကာမွာ အခ်ဳပ္ကားနွစ္စီး ျပန္ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တို႕ကို အဲ့ဒီ ကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္ကို ေခၚသြားမွာလဲလို႕ ေဘးလူကို ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာအခ်ဳပ္ကို သြားမွာတဲ့။ ေတာေမာ အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာဆိုတာ ျမန္မာလို လဝက ေပါ့ကြာတဲ့။ အဲ့ဒီလဝက အခ်ဳပ္ကိုေရာက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကို မေရာက္ဘူးဆိုရင္ ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္တဲ့။ ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီ ေတာေမာအခ်ဳပ္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တဲ့လူကလဲ ေပ်ာ္ေနၾကသလို ညစ္ျပီး မႈိင္တဲ့လူကလဲ မႈိင္ေနတယ္။ နံရံမွာ ေပါက္ကရေရးတဲ့ လူေတြကလဲ လိုက္ေရးေနတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ညေနက်ရင္ အသြန္ခံရေတာ့မွာမို႕ ေပ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။

က်ေနာ္က စပ္စုလိုက္တယ္။ အသြန္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အမႈိက္လို႕ သက္မွတ္တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဒီမဲေဆာက္မွာတင္ မိတဲ့လူေတြကို ဟိုဘက္ ျမန္မာျပည္ကမ္းဘက္ စက္ေလွနဲ႕ ျပန္ပို႕လိုက္တာကို သြန္တယ္္လို႕ ေခၚတာတဲ့။ ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ သြန္မွာလဲ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒို႕ကိုေတာ့ မသြန္ဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္ ရဲဆီ ျပန္အပ္မွာတဲ့။ အဲ့ဒီ ေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ ရဲကေန တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေငြရွင္းေပးလိုက္တာတဲ့။

က်ေနာ္တို႕ကို ျမန္မာျပည္ရဲကေန တရားမဝင္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႕ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ဒဏ္ရိုက္မွာတဲ့။ တခ်ိဳ႕ နီးတဲ့လူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးျပီး အိမ္ေရာက္မွ ေငြရွင္းစနစ္နဲ႕ လုပ္တာလဲ ရွိသတဲ့။ ေဝးလဲေဝးတယ္၊ ဒဏ္ေငြလဲ ေဆာင္နိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးျပီး ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္အခ်ဳပ္မွာ အဖမ္းခံထားရတယ္။ အဲ့ဒါ ဘယ္ေလာက္နဲ႕ လာေရြးပါဆိုျပီး အေရြးခိုင္းတယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့ သူကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္အထိလဲ က်နိုင္တယ္တဲ့။

အဲ့ဒီ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ အိမ္က လာမေရြးနိုင္မဲ့ လူေတြ ေငြေပးရမွာ ေၾကာက္ၾကတဲ့ လူေတြကေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ ပါလာတာက မေလးေငြ တစ္ေထာင္ေက်ာ္္၊ အျပန္လမ္းခရီးကို စီစဥ္ေပးတဲ့ ပဲြစားကို ေပးလိုက္ရတာက ကိုးရာ၊ ရြာေရာက္ရင္ ရႈိးေလးမိုးေလးလုပ္ဖို႕ ဝယ္လိုက္တာနဲ႕ လမ္းခရီးမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ နည္းနည္းပါးပါး ဝယ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ဘာမွ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ျမဝတီေရာက္ရင္ ခရီးဆက္လို႕ရေအာင္လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္ပဲက်န္ေတာ့တာ။ အခုလို အဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ဟိုဝယ္ဒီဝယ္ လုပ္လိုက္တာ ေျပာင္ေရာ။

ပုလိပ္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၾကိဳက္တာဝယ္လို႕ ရသလို ေတာေမာ ေခၚ လဝက အခ်ဳပ္ထဲမွာလဲ ၾကိဳက္တာမွာျပီး ဝယ္ခိုင္းလို႕ရတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲကေန အိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း အသနားလည္းခံရင္းေပါ့။ သူတို႕ လာေရြးေအာင္ ၾကိဳျပီးေတာ့ စရံ ရိုက္ထားလိုက္တာ။ အဲ့ဒီေနာက္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ရဲတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ လာေရြးဖို႕ ဖုန္းဆက္ေပးပါတယ္။ သူတို႕အညာက လူလည္တစ္ေယာက္ လာေရြးပါတယ္။ တသိန္းခဲြနဲ႕။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမေတြကိုလဲ ျပားေနေအာင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ သားနဲ႕မယားကိုလဲ ငိုရိုျပလိုက္တယ္။ ခ်စ္လြန္း လြမ္းလြန္းလို႕သာ၊ သားနဲ႕မယားကို မခဲြနိုင္မခြါရက္ ျဖစ္လြန္းလို႕သာ၊ သားကြဲ မယားကြဲ ေနရတဲ့ ဒုကၡၾကီးကို မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕သာ ျပန္လာရတာပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ လမ္းခရီးတြင္လဲ အသက္နဲ႕ လုခဲ့ရေၾကာင္း တဝၾကီးကို ရႊီးလိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစက္လက္နဲ႕။ အဲ့ဒါဟာ က်ေနာ့္အၾကံ ေအာင္ေတာ့မဲ့ လကၡဏာပဲလို႕ နားလည္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြလဲ မ်ားစြားပါခဲ့ေၾကာင္း၊ အဝတ္အစားေတြလဲ ပါခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ ့လမ္းခရီးတြင္ အခိုးခံလိုက္ရ၍ ဘာမွျပန္မပါလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလဲ ထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အားလုံးက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။

အပိုင္း(၃)
ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကို ယူေသာက္တယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္ေဆးဗူးနဲ႕ ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါ ယူသုံးေပးလိုက္တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရထားသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစလို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။

ေနာက္ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ အခုျပန္လာတာဟာ အေမရိကန္နိုင္ငံကို ထြက္ခြါေတာ့မွာမို႕ သားနဲ႕မယားကို လာျပန္ေခၚရင္း အေဖနဲ႕အေမကို လာေရာက္ ကန္ေတာ့ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ အခိ်န္မွာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သားၾကီးကိုလဲ ဟိုမွာပဲ ေက်ာင္းထားရမွာမို႕ အစစအရာရာ အစဥ္ေျပမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။

အေစာတည္းက နိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီးေနသူေတြျဖစ္လို႕ သိပ္ျပီး မစည္းရုံးလိုက္ရပါ။ ေယာကၡမၾကီးက အဲ့သလိုဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲေျပာ ငါ့ေျမးကို နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ငါစိုက္ထုတ္မယ္လို႕ ထုတ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ လိုခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲေလ။

ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ အေမရယ္ အဲ့ဒိေငြေတြကလဲ ဟိုေရာက္ရင္ ႏွစ္လသုံးလနဲ႕ ျပန္ပို႕ေပးနိုင္မွာပါ လို႕ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕က ဟိုေရာက္ရင္ အေမရိကန္နိုင္ငံသား ျဖစ္သြားမွာ၊ အဲ့ဒီက နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရတာနဲ႕ အေမတို႕ဆီ တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္လာမွာပါလို႕လဲ ေျပာလိုက္တယ္။ အဖြားၾကီးကေတာ့ သေဘာေတြက်လို႕။ အဖိုးၾကီးကေတာ့ အဲ့သေလာက္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေနမွေတာ့ ဒီကေန တိုက္ရိုက္သြားလို႕ မျဖစ္ဘူးလားကြလို႕ ဝင္ေမးပါတယ္။

ဒီကေနသြားရင္ အေမရိကန္ကို ဝင္ခြင့္ဗီဇာ ရဖို႕မလြယ္ေၾကာင္း၊ ရခဲ့ရင္လဲ ဟိုေရာက္ရင္ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္ေရးရမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ရမ္းတုတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လဲ အေသခ်ာသိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ လိုရင္းက ကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္း ေရွ႕ဆက္နုိင္ဖို႕ပဲ။

သားနဲ႕မယားကို မေလးရွားထိ ျပန္ေခၚလာျပီး တိုက္ခန္းငွားေနတယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း လိုတာထက္ ႏွစ္ဆပို ေတာင္းခဲ့တာမို႕ ဟိုေရာင္ေရာင္ ဒီေရာင္ေရာင္နဲ႕ ႏွစ္နွစ္ေလာက္ မွိန္းျပီး စားေနလိုက္တယ္။ လိုရင္လဲ အိမ္ကေန ျပန္မွာလိုက္ေသးေပါ့။

တိုတိုေျပာရရင္ အေမရိကကို ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အေမရိကကို ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာနဲ႕ တက္တက္စင္ လြဲေနလို႕ ေသခ်င္ေဆာ္ပါ နံသြားတယ္။ က်ေနာ္က အလုပ္ေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲ၊ ပိုက္ဆံေတြလဲ အရမ္းရမွာပဲ၊ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ လည္စရာ ပတ္စရာေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့တာေလ။

ေရာက္ျပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထင္သလို မဟုတ္ဘူး။ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြးမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က အလုပ္ၾကမ္းသမားေတာင္ ေအာင္လက္မွတ္ရွိမွ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။

အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမွာလဲ ရတဲ့ ဝင္ေငြကေတာ့ မ်ားပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အခြန္က ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ ျဖတ္တာတဲ့။ ျပည္နယ္အစိုးရက တစ္ခါ၊ ဗဟိုအစိုးရက တစ္ခါတဲ့။ ကံေကာင္းတာက မိသားစုနဲ႕ဆိုရင္ အခြန္ကို သိပ္ျပီး မျဖတ္ဘူးဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာရတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ ဘာသာစကားကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕ (ရမ္ဆယ္လီယာျမိဳ႕၊ နယူးေယာက္ျပည္နယ္။ Rensselaerville, New York)မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျမန္မာေတြအားလုံးနီးပါး ဝင္ထြက္သြားလာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကိစၥအတြက္ စုံစမ္းရင္း ဝင္ထြက္သြားလာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆက္နဲ႕ပဲ အလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ အလုပ္က ဝင္ေငြအေကာင္းဆုံးအလုပ္လို႕ လူေျပာမ်ားၾကတယ္။ အလုပ္မရမခ်င္းေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူကို ဒူးဖက္ျပီး ေပါင္းခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ အလုပ္ရျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အားလုံးကို ခပ္တန္းတန္း ခပ္မွန္မွန္ပဲ ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တယ္။ ဘုရားျပီးရင္ ျငမ္းကိုဖ်က္လို႔ ျမန္မာဆိုရိုးစကားက ရွိေပသကိုးဗ်။

အေမရိကမွာ အလုပ္ရတာဟာ ထီေပါက္သလို တန္ဖိုးရွိေလေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕ အျပဳတ္ခံလို႕ မျဖစ္ဘူး။ တစ္နာရီမွာ သူမ်ားက ရွစ္ခုေလာက္ျပီးတဲ့ အလုပ္ကို က်ေနာ္က ဆယ္ခုေလာက္ ၿပီးေအာင္လုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းကလိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းနည္းကို သုံးျပီး ေနရာေကာင္းရဖို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘာသာစကား သိပ္မေပါက္တာ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႕ရဲ႕ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာေတြနဲ႕ မတူတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ထင္သလို မျဖစ္တဲ့အျပင္ အလုပ္သမားအားလုံးကို က်ေနာ့္စံခ်ိန္ မွီေအာင္လုပ္ဖို႕ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္သမားအားလုံးက က်ေနာ့္ကို မေက်နပ္ၾကဘူး။

မတတ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္္လဲ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ ဖန္တီးၾကည့္တာပဲ။ သူတို႕လဲ က်ေနာ္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္လာမေျပာရဲၾကဘူး။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီစက္ရုံကို မေရာက္ခင္မွာ အလုပ္သမားအားလုံးက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ ပုံမွန္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံကို ပုံမွန္ရေနၾကတယ္။

က်ေနာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႕ မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ ဖိအားေပးခံၾကရတယ္ဆိုျပီး လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၾကာေတာ့ အလုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပါးလာတယ္။ အလုပ္သမားေတြက ရွိသမွ် ေအာ္ဒါေတြကို အကုန္ျပီးေအာင္ မလုပ္ၾကဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလုပ္ျပီး အလုပ္ပုံမွန္ရွိေအာင္ ခ်န္ထားၾကတာ။ အခု က်ေနာ္က မ်ားမ်ားနဲ႕ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေရာ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ အားလုံးက ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္လို႕ အျမဲတန္းေျပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ လုပ္လာလိုက္တာ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားက အရမ္းေကာင္းလာေတာ့ အလုပ္သမားေလွ်ာ့ဖို႕ ေျခလွမ္းျပင္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံးဝင္တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အရင္ဆုံး အနားေပးခံရတဲ့ အထဲမွာ ပါသြားတယ္။ လုပ္သက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သမားေတြကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အနားေပးလို႕ မရေသးလို႕ က်န္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ့္အျပင္ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္သမားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အနားေပးခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလို ျဖစ္သြားေတာ့ အားလုံးက ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ ပတ္သက္္ျပီးေတာ့လဲ စကားပုံတစ္ခု က်န္ခဲ့တယ္။ ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ မလိုဘူး၊ အလုပ္ပုံမွန္ဖို႕ပဲ လိုတယ္တဲ့။ 

က်ေနာ့္ အလုပ္ထဲက အနားေပး မခံရခင္မွာပဲ က်ေနာ့္မိန္းမ အလုပ္ရတယ္။ ပထမေတာ့ မိန္းမကို အလုပ္မလုပ္ဖို႕ ဟန္လုပ္ျပီး တားၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ သူက က်ေနာ့္စကားကို အတည္လကၡံေတာ့မဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနလို႕ သားေလးေရွ႕ေရးက ရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေပါ့လို႕ ကိုယ့္စကားကို ျပန္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႕ကို လုပ္ေၾကြးခ်င္လို႕ ေခၚလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစဥ္ေျပခ်င္လို႕ အေျခအေနအရ ေခၚလာတာပဲေလ။

က်ေနာ္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနေပမဲ့ အစိုးရဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့လစာ ေလွ်ာက္စားတာဆိုေတာ့ တစ္ပါတ္ သုံးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္လခက ေစ်းၾကီးေတာ့ သိပ္မကိုက္ဘူး။ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ဘယ္လိုရေအာင္ ရွာမလဲ။ ပုံမွန္ဝင္ေငြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့မလဲလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္က တထပ္လုံး ငွားထားတာ ဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္း ပိုေနတယ္။ အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္က လူတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေစ်းအနည္းငယ္ သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္လူ လက္မခံခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပီးေတာ့ လစာနည္းနည္း ပိုေပးလိုက္တယ္။

အိမ္ရွင္မသိေအာင္ တျခားလူကို ေခၚတင္ျပီး အဲ့ဒီလူရဲ႕ အိမ္လခကို က်ေနာ္က ယူမလို႕ စီစဥ္တာေပါ့။ အိမ္ရွင္ကို ပုံမွန္ေစ်းထက္ တစ္ရာ ပိုေပးလိုက္တယ္။ တျခားလူ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႕ လကၡံထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္က တစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာ အသားလြတ္ အျမတ္ထြက္မယ္။

ဒီအေမရိကမွာက တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အိမ္ငွားရတာ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။ သူတို႕အတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္း အိမ္က ရွားလဲရွားသလို ရွိခဲ့ရင္လဲ ေစ်းၾကီးတယ္။

အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက က်ေနာ္တို႕လို မိသားစုရွိတဲ့ လူေတြနဲ႕ ရွယ္ျပီးေနမွ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုရွိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ကလည္း သူစိမ္းနဲ႕ အတူေနဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲေလ။ အဲ့ဒီေတာ့မိသားစုရွိသူေတြနဲ႕ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိတဲ့သူဆိုရင္ အိမ္ရွာဖို႕က လုံးဝကို ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲ။ အဲ့ဒီ အေျခအေနကိုက က်ေနာ့္ကို ကံေကာင္းေစတာပဲ။

အမႈိက္ကို ေရႊျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ေတာင္ မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေတာ္ေနရတာလဲလို႕ ျပန္ျပန္ေမးမိတယ္။ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ ထားရမွာဆိုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာလို႕မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတို႕ ခ်ပ္ေက်ာင္းတို႕လို ေနရာေတြကို သြားျပီးေတာ့ သတင္းလႊင့္တယ္။

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မသာဆယ္ေခါက္ ေက်ာင္းတစ္ေခါက္ပဲ။ အသုဘသြားရင္ ေငြထည့္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ ဝါးတီးလဲျငိမ္းတယ္။ သတင္းစုံလဲ ေလ့လာလို႕ရတယ္။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလဲ ေၾကျငာေမာင္းထုလို႕ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မသာကိုေရွာင္တယ္၊ ေက်ာင္းကိုေဆာင္တယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ စာေရးဆရာေရာင္ေရာင္ နိုင္ငံေရးသမားေရာင္ေရာင္နဲ႕ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး အိမ္ခန္းငွားခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာတယ္။ သူ႕ပုံစံၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ထုံခပ္အအ ထဲကပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေရးေပၚ လိုအပ္ေနတာတဲ့။

ဝယ္လိုအားေကာင္း ေစ်းတင္ေရာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စီးပြားေရး မဟာဗ်ဴဟာကို အသုံးခ်ျပီး ၾကိဳက္ေစ်း ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ လကၡံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခၚတင္ထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုးပါ တပါတည္း ေရာေတာင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ လာလည္တယ္လို႕ေျပာဖို႕လဲ မွာထားလိုက္တယ္။

ဒီမွာက အိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္ကိုငွားျပီးရင္ ငွားရမ္းသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္လို႕မရဘူး။ အသိေပး ခြင့္ေတာင္းျပီးမွ ဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အ တဲ့ငနဲပါ။ အခန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ေသာ့မခတ္ဘူး။ စားစရာ ေသာက္စရာေတြကိုလဲ ေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အတူေရာထားတယ္။ ဟင္းလဲ ခ်က္တတ္ပုံမရဘူး။ အသားငါးေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ထားျပီး ခ်က္လဲမခ်က္ဘူး။ အျပင္္မွာပဲ ဝယ္စားေနပုံရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကပဲ သူဟာေတြကို ေသြးထိုးစမ္းတဲ့ သေဘာနဲ႕ ယူခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ သူတစ္ခုခု ေျပာလာရင္ လဲ ေစ်းမသြားျဖစ္လို႕ ကိုယ့္လူ ပစၥည္းေတြကို ခဏ ယူသုံးထားတယ္၊ ေစ်းသြားတဲ့ေန႕မွ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာမယ္ စိတ္ကူးထားျပီးသား။

ဒါေပမဲ့ သူဘာမွ မေျပာဘူး။ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းကုတ္လိုက္တာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုလူမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ အမဲသား ဝက္သား ၾကက္သားေတြ ဝယ္ထားျပီး တခါတေလ ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕ စားတယ္၊ တခါတေလ ငပိေရၾကိဳျပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႕ တို႕စားတယ္။

တေန႕ က်ေနာ့္ မိန္းမက သူ႕အသားငါးေတြကို ယူျပီး ခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္မိန္းမ ဘာလုပ္လိုက္တယ္ဆိုတာ သိေပမဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ နည္းနည္းလန္႕သြားတယ္။ ဟိုေကာင္ ဘာေျပာလာမလဲေပါ့။ အဲ့ဒီလူကလဲ ဘာဆိုဘာမွမေျပာပဲ အသားေတြ ထပ္ဝယ္လာျပီး ထပ္ထည့္ထားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီညကစျပီး က်ေနာ့္မိန္းမကို လုံးဝ ခ်စ္သြားတယ္။ အသြင္တူေတာ့ အိမ္သူ ျဖစ္နိုင္ပါျပီလို႕လဲ သိလိုက္တယ္။ ဒါလဲ အေမရိကန္ အိမ္တြင္းစီးပြားေရး တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။

တေန႕ သူအလုပ္သြားေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ေမႊၾကည့္တယ္။ ကုတင္ေအာက္မွာ ဘီယာဗူး ေျခာက္ဗူးေတြ႕တယ္။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ သုံးဗူးကို ေဖာက္ေသာက္ျပီး အခြံပါ လႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ ငနဲက မေသာက္တတ္ဘူးလိုလိုနဲ႕ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ိဳးကို သူက ပိုေတာင္ မေျပာဘဲ ေနဦးမယ္။ ငအေလ။ ရွက္သလိုလို ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕ လုပ္ေနတဲ့ အေကာင္။ သူေျပာခဲ့ရင္လဲ ညက အရမ္းခ်မ္းလို႕ အျပင္မထြက္နိုင္တာနဲ႕ ယူေသာက္လိုက္တာပါလို႕ ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ ဒါေပပမဲ့ ငနဲက ဘာမွမေျပာဘူး။

ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကို ယူေသာက္တယ္။ ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။ အဆင္ကို ေျပေနတာပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းက သူ႕သြားတိုက္ေဆးဗူးနဲ႕ ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးေတြကိုပါ ယူသုံးေပးလိုက္တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ ရထားသလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္မင္းၾကီးသား မ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစလို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီး ဆုေတာင္းမိေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ ဘီယာေသာက္မယ္ဆိုျပီး သူ႕အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ဘီယာဗူးသုံးဗူး ေတြ႕တယ္။ သုံးဗူးစလုံး ေဖာက္ထားျပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ ေဘးနားမွာလဲ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ခ်ထားေသးတယ္။ ေသာက္လိုသူမ်ား ေသာက္ေစသတည္း ဆိုပဲ။

ကိုယ့္လူက သေဘာေတာ့ အေကာင္းသားပဲလို႕ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရွိပဲနဲ႕ေတာင္ ေသာက္ေသးတာပဲ၊ ဒီလို ခြင့္ျပဳခ်က္ ရွိလို႕ကေတာ့ ေသာက္ေသးသပဆိုျပီး ေကာက္ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ အားရပါးရကို ေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့မွ အလုပ္ထဲထိကို လိုက္သတ္္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။ လူယုတ္မာက ဘီယာဗူးခြံေတြထဲကို ဆီးေတြေပါက္ထည့္ျပီး စာေရးထားခဲ့တာပဲ။

ခ်က္ခ်င္း အန္ထုတ္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ေဘးက ေထြးခံကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေထြးခံထဲမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ ဟား … ဟား… ဟား… လို႕ ေရးထားတယ္။ သူဆင္တဲ့ အကြက္ထဲ ဝင္သြားလို႕ အေတာ္ေလး ရွက္သြားတယ္။ စိတ္လဲ တိုမိတယ္။ စိတ္တိုလြန္းလို႕ဆိုျပီး မင္းဘာျဖစ္လို႕ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ေမးရေအာင္ကလဲ အခက္ဆိုေတာ့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ ခံလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ ဒီေကာင္ ပစၥည္းဆို သြားကို မကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္ျပဳတ္ေနခ်ိန္၊ မိန္းမကလဲ အလုပ္ေကာင္းေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ မိန္းမက နည္းနည္း ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္လာတယ္။ အရင္ကဆိုရင္ က်ေနာ္ဘာေျပာေျပာ ဟုတ္…. ကို… ဆိုျပီး ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမက အခုေတာ့ အလုပ္မာန္နဲ႕ လူကို နဲနဲေက်ာခ်င္သလိုလို လုပ္လာတယ္။ ဟိုေကာင္ကို သတ္ခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကို အာခံခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းနဲ႕ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီး ေဒါသထြက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သားဆိုတဲ့ အေကာင္က အေဖၾကီး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႕လာအီေနတယ္။

ေနာက္ဆုံး ႀကံရာမရျဖစ္ျပီး အဲ့ဒီေကာင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ အားထည့္ျပီးေတာ့ကို ကန္ထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ သြား... ငါမင္းအေဖမဟုတ္ဘူးလို႕ ပါးစပ္က ေျပာျပီးေတာ့ပါ ကန္ထုတ္လိုက္တာ။ ဒီေကာင္က က်ေနာ္နဲ႕ရတာ မွန္ေပမဲ့ က်ေနာ္လိုခ်င္လို႕ ရခဲ့တဲ့သားမွ မဟုတ္တာ။ က်ေနာ္က သူ႕အေမကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႕အေမဆိုတာေတာင္ မမွန္ေသးဘူး။ သူ႕အေမရဲ႕ မိဘေတြပိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။ သူ႕အေမက သူ႕သားကို ကန္လို႕ဆိုျပီး ပုလိပ္တိုင္မယ္ တကဲကဲ လုပ္ပါေလေရာ။

က်ေနာ္ကလဲ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ကမၻာပတ္ျပီး လူတကာရဲ႕ မ်က္ခုံးေမႊးေပၚမွာ စၾကၤန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူပဲ။ သူ႕ေလာက္ကေတာ့ သနားတာေပါ့။ ေၾကာက္ျပေနရင္ ပိုျပီး ၿဖဲေျခာက္ေနဦးမယ္။ ဒီေတာ့ သြားတိုင္ခ်င္တဲ့ ပုလိပ္သြားတိုင္ ငါမေၾကာက္ဘူးလို႕ေျပာျပီး ဖုန္းပါ သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ သူမတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။

ဟုတ္တယ္။ လူဆိုတာ ဒီအတိုင္းပဲ။ ေၾကာက္ျပေနလို႕ရတဲ့ အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သတ္မယ္ဆိုရင္ လည္စင္းေပးလိုက္၊ ရိုက္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းထိုးေပးလိုက္၊ လက္ရြယ္ရင္ ပါးေမာ့ေပးလုိက္ ဒါမ်ိဳးမွ ေနာက္ျပန္ တြန္႕သြားတတ္တဲ့ အမ်ိဳး။ အဲ့ဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ငါဘုန္းၾကီးနဲ႕ တိုင္မွာတဲ့။ တဆင့္ေလွ်ာ့သြားတယ္။

ရန္ျဖစ္တာက ညဘက္ၾကီးဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးကို ေခၚေပမဲ့ မလာဘူး။ မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေျခအတင္ပဲ။ ေနာက္ဆုံးသူမနိုင္မွန္းသိေတာ့ စကားတစ္လုံး ထုတ္သုံးလာတယ္။ နင္ငါ့ကို လိမ္ယူလာတာ ငါမသိဘူး ထင္မေနနဲ႕၊ နင့္ရဲ႕သားၾကီး မယားၾကီး ရွိတာကိုလဲ ငါသိတယ္၊ နင္ရန္ကုန္မွာ ဘယ္လို လိမ္လာတယ္ဆိုတာလဲ ငါသိတယ္၊ ငါတို႕ မိဘေတြဆီက ေငြဘယ္လို ခ်ဴေနတယ္ ဆိုတာကိုလဲ ငါသိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နင္လို လူလယ္နဲ႕ ဆက္ေပါင္းရင္ ငါေတာ့ တခုခု ေျပာင္းလဲလာမွာပဲလို႔ ေတြးျပီး အံၾကိတ္ေပါင္းလာ တာ၊ အခုေတာ့ နင္မရွိလဲ ျဖစ္ျပီ။ ၾကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ဆင္းသြားဆိုပဲ။

အဲ့ဒီအခ်က္က က်ေနာ့္ရဲ႕ အရႈိက္ကို ထိုးလိုက္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အေမရိက ဆိုတာမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားက ဆင္းရတဲ့ နိုင္ငံမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ သူက Single Mother ဆိုျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပံ႔ေၾကး ရနိုင္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကလဲ ဆင္းရဦးမယ္၊ အဲ့ဒီ ကေလးစရိတ္ကိုလဲ ေထာက္ပံ႕ရဦးမယ္။ လူလြတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုလဲ ခံရဦးမယ္။

မျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ျပန္ေခ်ာ့မွလို႕ ေတြးျပီး ညက ကို နည္းနည္းမူးသြားလို႕ပါကြာ ဘာညာနဲ႕ ေဖာေရႊလုပ္ျပီး ကေလးကိုပါ ေတာင္းပန္ျပလိုက္တယ္။ သူေက်နပ္သြားတယ္။ ဒီမိန္းမ က်ေနာ့္ရဲ႕ နိုင္ကြက္ကို သိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေပါင္းမွ ရေတာ့မယ္လို႕ သိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ကစျပီး သူ႕ကို က်ေနာ္ ေခ်ာ့ေပါင္းေနရေတာ့တယ္။ 

က်ေနာ္လည္း သူ႕ကိုနိုင္တဲ့ နိုင္ကြက္က အေခ်ာ့ၾကိဴက္တာပဲလို႕ သိလိုက္တယ္ေလ။ သူက တေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕ အၾကံဥာဏ္ကို ထုတ္ျပီးေတာ့ တိုင္ပင္လာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္မရွိခ်ိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕မိဘေတြဆီကိုလဲ ေငြနည္းနည္း ပို႕ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီအတြက္ ပိုက္ဆံ ပိုထြက္လာေအာင္ လုပ္ဖို႕ နည္းလမ္းေလး ဘာေလး စဥ္းစားပါဦးတဲ့။ က်ေနာ့္မွာ အၾကံမရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာ ရွိတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေျပာျပရင္ မရီရဘူးေနာ္တဲ့။

က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္မွာ အၾကံဥာဏ္ မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူေပးလာမဲ့ အၾကံကိုလဲ မရီဘဲနဲ႕ ဝိုင္းျပီး စဥ္းစားေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရွက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ဟုိဘက္လွည့္ျပီး က်ေနာ့္လက္ကို သူ႕ကိုယ္လုံးေပၚ သိုင္းဖက္ခိုင္းတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္း မျမင္ေတာ့လို႕ အရွက္ေျပျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္လိုက္တာထင္ပါ့။ ဟို ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕ စကားကိုိ သံေယာင္လုိက္ျပီး ပါးစပ္က ရွက္တာမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္နွာက ရွက္တာလို႕ ေျပာေနတဲ့ ဟန္မ်ိဳး။

တစ္အခ်က္ - ဟိုအေကာင္ဆီက အိမ္လစာတိုးေတာင္းရမယ္တဲ့။ ႏွစ္အခ်က္ - စား စရိတ္ ေသာက္စရိတ္ေတြကို သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေလ်ာ႔ခ်ရမယ္တဲ့။ ဒို႕က ဒီအေကာင္ဆီက အိမ္လခကို အသားလြတ္ၾကီး ရေနတာ ထပ္တိုးေတာင္းလို႕ ေကာင္းပါ့မလားလို႕ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ဟာ ဘာလို႕မေကာင္းရမွာလဲ ဒီအေကာင္ ဒီအိမ္ကလဲြ တျခားေနစရာ ဘယ္မွာမွ အိမ္မရွိဘူး၊ အခု တေယာက္တည္းသမားေတြ အိမ္မရွိလို႕ ရွာေနၾကတာ အသဲအသန္ပဲ၊ အဲ့ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ဆီက အိမ္လခ တိုးေတာင္းလို႕ ရနိုင္တယ္၊ သူမေပးနိုင္ရင္ တျခားတက္လာမဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္၊ မပူနဲ႕၊ တိုးသာ တိုးလိုက္လို႔ သူျပန္ေျပာတယ္။

ဒီအတိုင္းၾကီး ေတာင္းလို႕ ေကာင္းပါ့မလား။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလး ဘာေလး ေပးနိုင္ဦးမွ ေကာင္းမွာေပါ့လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒို႕ကို အိမ္ရွင္က လခတိုးေတာင္းေနျပီ၊ မင္းလဲ တိုးေပးဦးမွ ရမယ္၊ ဘာညာေျပာေပါ့၊ အိမ္ရွင္နဲ႕ သူနဲ႕က တိုက္ရိုက္ စကားေျပာလို႕ ရတာမွ မဟုတ္တာ ဆိုပဲ။ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္လွျပီထင္ထားတာ သူနဲ႕အေသအခ်ာ ေပါင္းၾကည့္မွပဲ ဆရာတဆူ တိုးသြားမွန္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္။

ဆရာသမားေလးကို အားကိုးတၾကီးနဲ႕ ဒါဆိုရင္ စားစရိတ္ေသာက္စရိတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေလ်ာ႔ခ် ဖို႕ ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲလို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အခုကိစၥကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ က်န္တာကို ေနာက္ေန႕မွ ဆက္မယ္လို႕ နားရြက္ေထာင္ထားတဲ့ ယုံကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီညက ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕အတူ ဒုတိယမၸိ သူ႕ကို နမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။

ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ သူေျပာသလိုပဲ ဟိုအေကာင္ကို ေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုအေကာင္ ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေမးတဲ့အျပင္ ထင္ထားတာထက္လဲ ပိုေပးတယ္။ ဘီယာလဲ တိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘီယာစစ္မစစ္ အေသအခ်ာကို နမ္းျပီးမွ ေသာက္တယ္။ ဟိုေကာင္က တစ္ခုခု ေျပာခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႕ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပံဳးရုံပဲ ၿပံဳးတယ္။

သူ႕ရဲ႕အၾကံနဲ႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္မႈကိစၥ ေအာင္ျမင္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ သူကိုယ္တိိုင္ ဘီယာငွဲ႕တိုက္တယ္။ အဲ့ဒီညမွပဲ ေနာက္ထပ္ အၾကံအစည္တခုအတြက္ သူက လမ္းေၾကာင္းစတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္တိုင္း ဘာကို သတိထားမိလဲတဲ့။ လူစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးေပ်ာ္တယ္။ လူမစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးက ဟုိဖုန္းဆက္၊ ဒီဖုန္းဆက္လုပ္တယ္လို႕ က်ေနာ္ကေျဖလိုက္ေတာ့...။

“ဒို႕လူသားေတြေတာင္ အဲ့ဒီ ရမ္ဆယ္လာ ဘုန္းၾကီးေလာက္ ေလာဘမၾကီးဘူး။ သူမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြက သူတို႕ သာသနာကိုျပဳဖို႕ ေရာက္လာသမွ် ဒုကၡသည္ေတြကို အသဲအသန္ လိုက္ကူညီေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒို႕ရမ္ဆယ္လီယာရြာက ဘုန္းၾကီးက ဘယ္ဒုကၡသည္ကို ဘယ္လို ညာေခၚျပီး သူ႕ရဲ႕ ငွားစားမဲ့ အိမ္ကို အလုပ္သမား အခမဲ့ရဖို႕ ဘာခုိင္းရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ ေခ်ာင္းေနတာ။

ၿပီးေတာ့ ခိုင္းဖို႕နဲ႕ အလွဴခံဖို႕ပဲ သိျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ အားမနာတဲ့ ဘုန္းၾကီး၊ အဲ့ဒီ ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းကို ထည့္မေျပာနဲ႕၊ တရြာလုံးကလဲ တျခားက ၾကြလာမဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြကို မဖူးရမွာ ေၾကာက္လို႕ သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒို႕အိမ္က အေကာင္က ဒီဘုန္းၾကီးကို နာမည္ေပးထားတာ မေတြ႕ဘူးလား။ အေမရိက က ဖို႕စ္ ေလဘာလို႕။”

“အခု သိခ်င္တာက ဘုန္းၾကီးအေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး’’တဲ့။ သူက ကိုယ္ထက္ တတ္သိ နားလည္ေနေတာ့ က်ေနာ္လဲ သူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။

သူသတိထားမိတာက “ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း စတုဒိသာ ေကၽြးတယ္။ အဲ့ဒါကလဲ ရွင္သိတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဒီအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္၊ ဟိုအပါတ္မွာ ဘယ္သူ လွဴရမယ္နဲ႕ ေပၚတာဆဲြျပီး လုပ္ခိုင္းထားတဲ့ အလွဴ၊ ဘာဘဲေျပာေျပာ အဲ့ဒီ အလွဴမွာ က်မတို႕ သြားစားျပီး ပိုတာရွံတာေတြ ျပန္ယူခဲ့လို႕ ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းေတြမွာလဲ သြားစားျပီးေတာ့ ပိုတာရွံတာ အိမ္ျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္” တဲ့။

တေန႕ထဲနဲ႕ ႏွစ္ေနရာ ဘယ္လုိလုပ္ျပီး သြားမလဲလို႕ က်ေနာ္ကေမးေတာ့ “ရွင္ကလဲ တုံးစရာမရွိ ၾကံဖန္တုံးေနျပန္ျပီ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားရင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရမယ္၊ ဝိုင္းျပီး ခ်က္ျပဳတ္ သိမ္းဆည္းရမယ္၊ ကိုယ္သယ္တာ ျပဳတာ လူျမင္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ လူမစံုေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က သယ္လို႕ မရေသးဘူး။

ၿပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းမွာက ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝမွာ ေထာက္ၾကြေထာက္ၾကြနဲ႕ ျပန္လာရမွာ။ အဲ့ဒီေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ဆယ္ငါးခ်က္ေလာက္ ျပတ္ေအာင္ ခ်ပ္ေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္း သြားစားေသာက္ျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ညေနလူရွင္းခ်ိန္မွ သြားစားျပီး ျပန္သယ္ရမယ္။

ဒါဆိုရင္ တပါတ္မွာ ထမင္းနဲ႕ ကေလးမုန္႕ဖိုးေလာက္ပဲ ကုန္က်စရိတ္ ရွိေတာ့မယ္။ ကဲ၊ က်မအၾကံ ဘယ္ေလာက္ပိုင္သလဲ’’ တဲ့။ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္ခ်င္တဲ့မိန္းမ ကဲ ေတာ္ဦးဟ ဆိုျပီး တတိယမၸိ အနမ္းမိုးေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တယ္။

အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစျပီး က်ေနာ္တို႕ လင္မယားကို တရြာလုံးက ဗုဒ္ခရစ္ စီးပါြးေရး ေမာင္ႏွံလို႕ အမည္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႕ အၾကံတူသူ လင္မယားကေတာ့ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္ေအာင္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ တစ္သက္စာ တကယ့္ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အျဖစ္ ေပါင္းသင္းသြားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။

က်ေနာ္ မခ်စ္တဲ့ က်ေနာ႔သားေလးကိုလဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဆာင့္ခါတလွည့္ ေအာင့္လို႕တခ်ီ နမ္းျပရႈံ႕ျပရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရွ႕ဘဝ ခရီးဆက္ၾကေလသတည္း လို႕ အဆုံးသတ္လိုက္ရုံသာ။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္္အားလုံးကို ေတာ့ က်ေနာ့္လို မျပဳက်င့္ မလုိက္နာမိဖို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကို လိမၼာေစခ်င္လို႕တို႕၊ သံသရာခရီး မရွည္ေစခ်င္လို႕တို႕၊ အဲ့ဒီလို ဆႏၵေတြနဲ႕ ဆုေတာင္းျခင္း မဟုတ္ပါ။ အၾကံတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး စားခြက္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႕ ဆုေတာင္းရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။

မွတ္ခ်က္။ ။ မည္သူ၏ ကၽြန္ျပဳျခင္းကိုမွ မခံလိုေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ကၽြန္အႏုပ္၊ ကၽြန္အမဲြ၊ ကၽြန္အေသးအဖြဲ ျဖစ္ရမည္ကို မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြႏု္ပ္ စသည္ျဖင့္ သုံးႏႈံးျခင္းကို အထူးေရွာင္ရွား ေရးသားပါသည္။

ေရးသားသူ။ ။ နန္းရွင္
http://www.nan-shin.com

Thursday, May 19, 2011

အုိဘယ့္ဒုကၡသည္

အုိဘယ့္ဒုကၡသည္

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ တုိးတက္တဲ့ တတိယႏုိင္ငံေတြမွာ ေရာက္သြားၾကရင္ အေတြးအေခၚေတြ ျမင့္မားလာမယ္။ အတက္ပညာ၊ နည္းပညာေတြ ရရွိလာမယ္။ အဲဒီ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ သံယံဇာတေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ယူဆမိတယ္။

ယေန႔ ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား အတြင္းသုိ႔ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား တဖြဲဖြဲ ၀င္ေရာက္လွ်က္ ရွိသည္ကုိ မျမင္ခ်င္အဆုံး ေတြ႔ျမင္ေနရေပသည္။

နအဖစစ္တပ္ တခါ ထိုးစစ္ဆင္လွ်င္ ဒုကၡသည္မ်ား အင္အားတခါ တုိးသည္။ လူသစ္မ်ား ဓာတ္ပုံရုိက္မည္ ၾကားလွ်င္ ဓာတ္ပုံရုိက္ရန္ ဒုကၡသည္မ်ား အင္အားတခါ တုိးသည္။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ဒုကၡသည္မ်ား ကမၻာ့လူဦးေရတုိးႏႈန္းႏွင့္အညီ တုိးလာသည့္အခါ NGO အဖြဲ႔အစည္းတခုျဖစ္သည့္ ရိကၡာေထာက္ပ့ံေသာ TBBC အဖြဲ႔သည္ပင္လွ်င္ လုံေလာက္စြာ ေထာက္ပံ့ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေသာေၾကာင့္ ရိကၡာျဖတ္ေတာက္ခဲ့သည္မွာ လေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၿပီ။ ဤ ရိကၡာမလုံေလာက္ေသာ ျပႆနာသည္ အလြန္ဂြက်လွေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။

‘ခင္ဗ်ားတုိ႔လို ဒုကၡသည္ေတြေၾကာင့္ ရိကၡာမေလာက္တာ’ ေျပာျပန္လွ်င္လည္း တကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်မည္။ အဲလုိမဟုတ္ျပန္လွ်င္လည္း ဘာအလုပ္အကုိင္မွမရွိဘဲ ေထာက္ပ့ံေသာ ရိကၡာကုိသာ ထုိင္စားေနရေသာ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ ၎ျပႆနာကုိ အဘယ္သုိ႔ ေျဖရွင္းအံ့သနည္း။ အေတာ္ ေခါင္းေျခာက္စရာ ေကာင္းေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။

ရိကၡာတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ျပန္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္မ်ားစြာ က်န္ေသးသည္။ UN မွ ခ်ေပးေသာ အိမ္ေတြ အကုန္လုံး အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္ကုန္သည္။ တေလာတုန္းက အိမ္ေစ်းမ်ား တလုံးကုိ ထုိင္းဘတ္ေငြ (၆၀၀၀) ေက်ာ္သြားသည္။ ဒါေတာင္ လမ္းမတန္းက တေစ်းျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္ဆုိပါမွ အဘယ္မွာ အိမ္၀ယ္ႏုိင္မည္နည္း။

သုိ႔ေပမဲ့ ၀ယ္ႏုိင္တဲ့သူေတြ ၀ယ္ေနေတာ့ မ၀ယ္ႏုိင္တဲ့သူေတြက ကုိယ္တုိင္၀ါးခုတ္ၿပီး အဖီေလး ထုိးေနၾကေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ စေရာက္ေတာ့ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ မဲ့ေဆာက္မွာ လကၻရည္ တခြက္ (၇) ဘတ္။ ႏုိ႔ဘုိးစခန္းမွာေတာ့ ဒုကၡသည္မ်ားအေနႏွင့္ လကၻရည္တခြက္ (၇) ဘတ္ ဘယ္မွာ ၀ယ္ေသာက္ႏုိင္မည္နည္း။

ဒါ့ေၾကာင့္ စခန္းထဲမွာရွိတဲ့ လကၻရည္ဆုိင္ေတြအားလုံး ေစ်းႏႈံးတေျပးညီ သတ္မွတ္ေပးထားသည္။ လကၻရည္တခြက္ သုံးဘတ္၊ အသုတ္တပြဲ ၅ ဘတ္ ရွိသည္။ တခါက ဆုိင္တဆုိင္က လကၻရည္တခြက္ (၄)ဘတ္ လုပ္မိလုိ႔ စခန္းတာ၀န္ရွိသူေတြက သုံးဘတ္မေရာင္းႏုိင္လွ်င္ ဆုိင္မဖြင့္နဲ႔ ေျပာလုိက္တာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ (၃) ဘတ္ ျပန္ျဖစ္လုိက္ရတယ္။

မွန္တယ္ေလ။ ဒုကၡသည္ေတြမွ အလုပ္လုပ္လုိ႔မရတာ။ ဘယ္မွာ၀င္ေငြရွိပါ့မလဲ။ မတန္တဆေစ်းတင္ၿပီး စီးပြားျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ လကၻရည္တခြက္ (၅) ဘတ္၊ အသုတ္တပြဲ ၁၀-၂၀ ဘတ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လကၻရည္တခြက္ (၅) ဘတ္လဲ ၀ယ္ေသာက္ႏုိင္၊ အသုတ္တပြဲ ၁၀ ဘတ္ လည္း ၀ယ္စားႏုိင္ၾကၿပီကုိး။ ၀ယ္မစားႏုိင္တဲ့သူကေတာ့ ငတ္ေပါ့။

အမွန္က ကုန္ေစ်းႏႈံးက မတက္ပါဘူး။ ၀ယ္လုိအားမ်ားလာေတာ့ ေရာင္းလုိအားနည္း၊ ေရာင္းလုိအားနည္းေတာ့ ေစ်းေတြတက္တာပါဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လကၻရည္တခြက္ (၅)ဘတ္ ၀ယ္မေသာက္ႏုိင္တဲ့သူေတြ မ်ားၾကည့္။ ဘယ္မွာ သူတုိ႔ေစ်းတက္ရဲပါ့မလဲ။

အဲဒါေတြကေတာ့ ၾကြယ္၀ေသာ လူသစ္ေရာက္ရွိမႈမ်ား၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ေတြပါဘဲ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ၎ကဲ့သုိ႔ ဒုကၡသည္အသစ္မ်ား တစတစ တုိးပြားလားျခင္းသည္ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မ်ားပါနည္း။
က်ေနာ္ ေလ့လာၾကည့္ရသေလာက္ျဖင့္ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္ပုံ ၀င္ေရာက္နည္း (၃) မ်ဳိး ရွိသည္။

ပထမတနည္းမွာ နအဖ စစ္တပ္၏ ထုိးစစ္ကုိခံရေသာ ေက်းရြာမ်ားမွ စစ္ဒဏ္မခံႏုိင္၍ တုိင္းျပည္ကုိ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးေသာ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္သည္။

ဒုတိယနည္းမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမရွိ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္ ၎တုိ႔၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထုိင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင္ ့ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆုံးနည္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ားႏွင့္၊ အခြင့္အလမ္း ရွာေဖြေသာသူမ်ား တတိယႏုိင္ငံသုိ႔ သြားေရာက္ရန္ ၀င္ေရာက္ေသာနည္း ျဖစ္သည္။ ထုိသူတုိ႔သည္ အမ်ားစု ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ ဦးေရ ေဖာင္းပြလာျခင္း ျဖစ္သည္။

၎ျပႆနာ အရင္းျမစ္ကုိ ရွာေဖြၾကည့္ေသာ္ စစ္အစုိးရေၾကာင့္ႏွင့္ တုိင္းျပည္တြင္ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမိျမန္မာျပည္ကုိ စြန္႔ခြာလာရျခင္းျဖစ္သည္။ အားလုံးေသာ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ က်ေနာ္ နားလည္ေပးႏုိင္ပါသည္။

သုိ႔ရာတြင္ က်ေနာ္နားမလည္ေသာ ဒုကၡသည္အမ်ဳိးအစားလည္း ရွိပါေသးသည္။ အဘယ္သုိ႔ေသာ ဒုကၡသည္နည္း။

အေတာ္ထူးဆန္းသည္။ သူတုိ႔သည္ ဒုကၡသည္စခန္းအတြင္းမွာသာ နာမည္ေပါက္သည္။ လူေတြကေတာ့ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးမွာေနၿမဲ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ အလုပ္အကုိင္ကား အမ်ားစုသည္ Company ပုိင္ရွင္ေတြ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဂၤလာေစ်းတုိ႔လုိ ေနရာေတြမွာ ဆုိင္ဖြင့္ထားသူေတြ။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႔ကုိေမးၾကည့္မိသည္။

‘ခင္ဗ်ားတုိ႕ဒီေလာက္ခ်မ္းသာေနတာ ျမန္မာျပည္ကေန ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ႏုိင္ငံျခားသြားလုိ႔ မရဘူးလားလုိ႔’။

သူတုိ႔ေျဖတာက ‘ငါတုိ႔က ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခ်င္တာ’။

ဟုတ္ပါသည္။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ တတိယႏုိင္ငံကုိသြားရင္ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ အလြယ္တကူရွိတာကုိး။

ဒါ့အျပင္ လူကသာ စခန္းအတြင္းမွာ မရွိတာ။ စခန္းအတြင္းက သတင္းမ်ားကုိေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ရတက္ပါေသးသည္။ ဥပမာ စခန္းအတြင္းမွာ လူစစ္မည္ ဆုိပါစုိ႔။ ထုိ လူစစ္မည့္ အခ်ိန္ကုိ ျမန္မာျပည္ကေန အခ်ိန္မီ ေရာက္ေအာင္ လာသည္။ (လူစစ္မည့္ သူကုိယ္တုိင္ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားေလသလား)။

ေနာက္ၿပီး ထုိလူမ်ား ဘယ္ေလာက္ထိ ေပါက္ေရာက္ပါသနည္းဆုိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေရာက္သည္ဟု ေျပာခ်င္သည္။ ဥပမာ ထုိသူတုိ႔ စခန္းအတြင္း တဖြဲဖြဲ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ စခန္းအတြင္းမွာ တခုခု ထူးျခားမည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္ စခန္းအတြင္းမွာ ထူးျခားမႈ ႀကဳံကိုႀကံဳရသည္။

ေနာက္ဆုံး အဘယ္မွ်ျဖစ္သြားသနည္းဆုိလွ်င္ စခန္းအတြင္းမွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေျပာင္းဖူး သြားခ်ဳိးရေသာ၊ ပန္းရံသြားလုပ္ရေသာ ဒုကၡသည္မ်ားအေနျဖင့္ ၎တုိ႔စခန္းအတြင္းမွာ ရွိေနလွ်င္ လုပ္ငန္းခြင္သုိ႔ မသြားရဲ။ စုိးရိမ္စိတ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေနရာ ၀င္ဦးသြားမည္လား (သုိ႔) တခုခု ထူးျခားေလမည္လား။

ေသခ်ာသည္။ ၎တုိ႔စခန္းအတြင္းေရာက္ၿပီး တပတ္၊ ဆယ္ရက္အတြင္း လူစစ္မည္လား၊ DHS ေခၚေတာ့မည္လား၊ ထြက္မဲ့ရက္ ရေတာ့မည္လား၊ စသျဖင့္။ တခုခုေတာ့ ထူးျခားသည္။ မလြဲေသာ တုိက္ဆုိင္မႈမ်ားပါေပ။

အဲဒီအျပင္ တတိယႏုိင္ငံ ကူးေျပာင္းမည့္ စာရင္းကုိ ကပ္လွ်င္လည္း ေျပးမၾကည့္ပါႏွင့္။ ၎တုိ႕က ထိပ္ဆုံးက။ အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ တတိယႏုိင္ငံ ကူးေျပာင္းခါနီးအထိ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိသည့္ ကားေတြ၊ ၿခံေတြ လုပ္ငန္းေတြက ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လက္ လည္ပတ္ခုိင္းထားဆဲပါပဲ။

ဘယ္လုိပင္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ တုိးတက္တဲ့ တတိယႏုိင္ငံေတြမွာ ေရာက္သြားၾကရင္ အေတြးအေခၚေတြ ျမင့္မားလာမယ္။ အတက္ပညာ၊ နည္းပညာေတြ ရရွိလာမယ္။ အဲဒီ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ သံယံဇာတေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ယူဆမိသည္။

ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ဒုကၡသည္ ဝမ္းစာေတြကို အသစ္အသစ္ေသာ အမည္ခံ ဒုကၡသည္ လူခ်မ္းသာေတြ အတြက္ ေ၀မွ်ေပးရတာ ဂုဏ္ယူစရာပဲေပါ့။

အခုလ ဆီျဖတ္ၿပီး၊ ေနာက္လ ဆန္ပဲထပ္ျဖတ္ျဖတ္၊ အငတ္ခံႏုိင္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ဖြား တတိယႏုိင္ငံသြား ေရႊျမန္မာတုိ႔သာ ျမန္မာျပည္ႀကီးကုိ မေမ့ပါနဲ႔ေလ…………။

(စာေရးသူသည္ ထုိင္းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းရွိ ႏုိ႔ဘုိးဒုကၡသည္စခန္းမွ ဒုကၡသည္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။)

Wednesday, April 27, 2011

တီဗီဆုိရင္ ျပားရမယ္ ႀကီးရမယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡသည္


TV ဆုိရင္ျပားရမယ္၊ ႀကီးရမယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡသည္ 

ငါ့အိမ္က အျပားက နင့္..အိမ္က အျပားထက္ပုိႀကီးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါက,နင့္ထက္ပုိၿပီး ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့။ ဒီလုိမ်ဳိး။..ၿပိဳင္စရာမရွိ ႀကံဖန္ၿပီး အႀကီးအေသး ၿပိဳင္ၾကေလတယ္။


ၾသစေတ်းလ်ႏုိင္ငံကုိနယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြေရာက္လာၾကတယ္။ ျပည္တြင္းကလည္း လာၾကတယ္။

ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ေနၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က TV ဆုိရင္ အျပားမွ။ ႀကီးမွ ႀကိဳက္ၾကတယ္။ Flat TV လုိ႔ေခၚတဲ့ TV အျပားက ေနာက္ဆုံးေပၚျဖစ္ေတာ့ ၾသစီက ျမန္မာေတြ အိမ္တုိင္းနီးနီးရွိၾကတယ္။

တခ်ဳိ ့လည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ သူ၀ယ္ရင္ ကုိယ္လည္း၀ယ္တယ္။ ကုိယ္ႀကီးရင္ သူလည္းလုိက္ႀကီးၾကတယ္။ TV အျပားကလည္း High Definationက ေကာင္းေတာ့ ရုပ္ေတာ္ေတာ္ရွင္းတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္ၾကတယ္ေပါ့။

ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက TV အျပား မေျပာနဲ႔ ေဂၚျပားေလာက္ပဲကုိင္ဖူးတဲ့လူက အခုဆုိရင္ TV အလုံးမၾကည့္ခ်င္။ အလုံးရွိေနရင္ ဂုဏ္ငယ္သလုိမ်ဳိး။ ငါ့အိမ္က အျပားက နင့္..အိမ္က အျပားထက္ပုိႀကီးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါက,နင့္ထက္ပုိၿပီး ခ်မ္းသာတယ္ေပါ့။ ဒီလုိမ်ဳိး။..ၿပိဳင္စရာမရွိ ႀကံဖန္ၿပီး အႀကီးအေသး ၿပိဳင္ၾကေလတယ္။

လုပ္တဲ့အလုပ္က စက္ရုံမွာ။ ေစ်းဆုိင္ေတြမွာ။ သန္႔ရွင္းေရးနဲ႔ စက္ရုံအလုပ္သမား။ ၀င္ေငြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ ့တစ္ေယာက္ သိပ္မကြာ။ အတူတူေလာက္ပဲ။ ဒါကိုမ်ား TV အျပားၿပိဳင္ရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔။

ဗဟုသုတကလည္း ရွိသလားမေမးနဲ႔။

တခ်ဳိ ႔ေသာ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြက TV ျပားရင္၊ ႀကီးရင္ ၿပီးေရာ က်န္တာသူတုိ႔စိတ္မ၀င္စား။ TV အျပားက Plasma လား၊ LCD လား၊ LED လားလည္းမသိ။ ဘယ္ဟာက ပုိၿပီး မီးတာခပုိသက္သာ၊ ပုိၿပီးတိက်ရွင္းလင္းလည္းမသိ။ သူတုိ႔သိတာက ျပားရမယ္၊ႀကီးရမယ္။

Flat TV ဆုိၿပီး ဘုိလုိမေခၚတက္ေတာ့ ဘယ္လုိေခၚလဲသိလား။ "ဟုိ TV ျပားျပားေလးကြာတဲ့"..ရီလည္းရီရတယ္။

အေနၾကာေတာ့ ဘုိလုိတက္တယ္လုိ႔ထင္လား?။

ဖပ္နဲ ့ရွစ္နဲ႔ေတာ့ အလြတ္ရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅-ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ကုိေရႊတုိ႔ ဘုိလုိလည္း ကၽြမ္းသလားမေမးနဲ႔။ ရုံးကိစၥ၊ အလုပ္ကိစၥေျပာၿပီးဆုိရင္ ေခြးအ,ႀကီးလွည္းနင္းထားသလုိ။ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ ဟုိလူ႔ေခၚရ ဒိလူ႔ေခၚရနဲ႔။ ဘာသာ ျပန္ေပးပါအုံးဟဲ့။ အဲ...တခုေတာ့ရွိတယ္။ ဗမာေတြ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းစုေ၀းၿပီဆုိရင္ ပါးစပ္က တဖပ္ဖပ္ Fuck ၊ တရွစ္ရွစ္ (Shit) ေျပာလိုက္တဲ့ ဘုိလုိ။ သူ႔ေလာက္တက္တဲ့ လူ, မရွိေတာ့ဘူး။ လူအထင္ႀကီးေအာင္။

အားလုံးက ဓာတ္သိေတြပဲဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ဖပ္လည္း၊ ဖပ္တာပဲ အဖပ္တင္တယ္။ ဒီလူရွစ္လည္း ရွစ္တာပဲအဖတ္တင္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း အထင္မႀကီး။

ထုုိင္း၊ မေလးမွာရွိတဲ့ အလုပ္သမားေတြ သုံးေလးႏွစ္ဆုိရင္ ထုိင္းနဲ႔မေလးစကားကုိ ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္ၿပီ။ ၾသစေတ်းလ်က ေရႊျမန္မာေတြ ၁၀-ႏွစ္ေနလည္း တဖပ္ဖပ္၊ တရွစ္ရွစ္ နဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ေနေတာ့တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ TV ဆုိရင္ျပားရမယ္။ ႀကီးရမယ္။ က်န္တာနားမလည္တဲ့ ကုိေရႊဗမာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။

TV ၿပီးေတာ့ ကား,အလွည့္။ ဒုကၡသည္ဘ၀မွာတုန္းက ကားဆုိရင္ ဆန္သယ္တဲ့ကားေလာက္ပဲအနီးကပ္ျမင္ဘူးတဲ့ လူေတြက အခုဆုိရင္ ကားဆုိရင္ Four Wheel မွ။ သူမ်ားေတြက Four Weel ကုိ ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ စီးဖုိ ့အတြက္ပဲ ၀ယ္ၾကတယ္။ ျမန္မာေတြနဲ ့ ဗီယမ္နမ္ေတြကေတာ့ ေတာထဲလည္းစီးတယ္။ ၿမိဳ ့ေပၚမွာလည္းစီးတယ္။ Four Wheel ရွိမွ ေခတ္မွီၾကေလတယ္။

သူက ေလးဖက္ယက္ဆုိရင္၊ ကုိယ္လည္း ေလးဖက္ယက္လုပ္ၾကတဲ့ဓေလ့။ ဘယ္လုိ နားလည္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ ျမန္မာေတြပါလားလုိ႔ဆုိၿပီး ေတြးေနမိတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိေျပာတာပါ။ အားလုံးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

သူမ်ားလုပ္တုိင္း ေလွ်ာက္လုပ္တဲ့လူစားေတြက အထက္ကေျပာတဲ့အတုိင္း TV ဆုိရင္ ျပားမွႀကီးမွ။ Plasma လား၊ LCD လား၊ LED လား ခြဲျခားမသိတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း တဖပ္ဖပ္ နဲ႔ တရွစ္ရွစ္နဲ႔။

ေခတ္မွီၾကေလသတည္း။

ေရးသူ - ဘုန္းေက်ာ္

Monday, March 7, 2011

တပ္ေပါင္းစုမ်ားကို ေလ့လာျခင္း

တပ္ေပါင္းစုမ်ားကို ေလ့လာျခင္း
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

တပ္ေပါင္းစုႀကီးဖြဲ႕ၿပီး ၎တပ္ေပါင္းစုထဲမွ တပ္ေပါင္းစုေလး ထပ္ဖြဲ႕ၿပီးထားျခင္းသည္ ထိေရာက္မႈထက္ လုပ္ငန္း႐ႈပ္ေထြးမႈ၊ အုပ္စုဖြဲ႕မႈ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ အိမ္ငယ္ေဆာက္သည့္ သေဘာ၊ မလုပ္သင့္သည့္ သေဘာဟု ျမင္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး စစ္ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ရန္အတြက္ ျပည္သူမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား ပူးေပါင္း၍ တပ္ေပါင္းစုမ်ားဖြဲ႕ၿပီးရင္း ဖြဲ႕ျခင္း ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိမလာဘဲ တပ္ေပါင္းစုမ်ားသာ မႈိလိုေပါက္လာခဲ့သည္ကို ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုသည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖၚျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕က တပ္ေပါင္းစုတခုတည္း ျဖစ္သည္ကို လိုလားပါသည္၊ သို႔ရာတြင္မျဖစ္ႏိုင္၊ ဘယ္သူကမွ သူတို႔ တပ္ေပါင္းစုမ်ားကို ဖ်က္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ေစာဒကတက္ၾကသည္။ ျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ သို႔ရာတြင္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု လက္ေလ်ာ့ခ်င္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္ေပါင္းစု မႈိလိုေပါက္ေနသည့္ ဇစ္ျမစ္ကို တင္ျပ၍ ထိုတပ္ေပါင္းစုမ်ားကို ဘယ္သို႔ ခ်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္သည္ကို တင္ျပေဆြးေႏြးရန္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားလိုက္ပါသည္။

လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတြင္ NDF (National Democratic Front) အမ်ဳိးသား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ေပါင္းစုကို ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း (၉) ဖြဲ႕ျဖင့္ ဖြဲဲ႕စည္းခဲ့ၿပီး ဥကၠ႒အျဖစ္ ပဒိုေစာဘသင္စိန္၊ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ခိုင္စိုး၊ ႏုိင္ေအာင္၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဇင္က်ဳံးႏွင့္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ (၁၂) ဦးျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။

NDF အဖြဲ႕ဝင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ

(၁) ရခိုင္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ (ALP) Arakan Liberation Party

(၂) ခ်င္းအမ်ဳိးသားတပ္ဦး (CNF) Chin National Front

(၃) လားဟူဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (LDF) Lahu Democratic Front

(၄) ပေလာင္ျပည္နယ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (PSLF) Pa Laung State Liberation Font

(၅) ပအို႔ဝ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ (PPLO) Pao People Liberation Organization

(၆) ဝအမ်ဳိးသားအဖြဲ႕ (WNO) Wa National Organization

(၇) မြန္ျပည္သစ္ပါတီ (NMSP) New Mon State Party

(၈) ကယန္းျပည္သစ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ (KNLP) Kayan Newland Party

(၉) ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ုံး (KNU) Karen National Union တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရကစ္တစ္ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (မဒ.မခ) Democratic Alliance of Burma (DAB) ကို ရွစ္ေလးလုံး အေရးအခင္းၿပီး မဒတ (NDF) မွ ႀကီးမႉး၍ ေတာတြင္းသို႔ ထြက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စုစည္းကူညီ၍ ေက်ာင္းသား ညီလာခံႀကီးကို ႏိုဝင္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔ မွစ၍ ၅ ရက္တိုင္တိုင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေပးခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (All Burma Student’s Democratic Front (ABSDF) ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ ABSDF ေပၚေပါက္လာျခင္းႏွင့္ ၎ေက်ာင္းသားအင္အားစုမ်ား NDF ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ABSDF ဖြဲ႕ၿပီး ဆယ့္သုံးရက္အၾကာတြင္ ေရေက်ာ္ (ခရက္ေဒး)စခန္း၌ ႏုိဝင္ဘာလ ၁၈ ရက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ NDF ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ABSDF ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ဦးစီးေကာ္မီတီ (CRDB) ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ Over Sea Burmese Liberation Front (OBLF), Over Sea Karen Organization အေဝးေရာက္ ကရင္အစည္းအ႐ုံး (OKO), All Burma Young Monk Union ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ရဟန္းပ်ဳိမ်ား သမဂၢ (ABYMU), People’s Liberation Front ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (PLF), People’s Patriotic Party ျပည္သူ႔ျပည္ခ်စ္ပါတီ (PPP), Muslim Liberation Organization Burma ျမန္မာႏုိင္ငံ မြတ္စလင္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕(MLOB), All Burma Muslim Union (ABMU), General Strike Committee (GSE) တို႔ျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုိုကရက္တစ္မဟာမိတ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (မဒမခ) ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ၾကပါသည္။

DAB သည္ NDF ကို ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕၊ ျမန္မာဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား, ရဟန္းပ်ဳိအဖြဲ႕စသည့္အဖြဲ႕ (၁၀) ဖြဲ႕ ထပ္ေပါင္း၍ ျဖစ္လာသည့္ ပိုမိုႀကီးမားသည့္ တပ္ေပါင္းစုျဖစ္လာေသာ္လည္း မူလ တပ္ေပါင္းစုNDF သည္ ရွိၿမဲရွိေနခဲ့သည္။

လြတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား နယ္စပ္သို႔ ထြက္ေျပးလာၾကၿပီးအေနာက္ NCGUB ဖြဲ႕စည္းၿပီးသည့္အခါ NLD အဖြဲ႕ဝင္မ်ားလည္း တသဲသဲ ထြက္လာခဲ့ၾကသျဖင့္ NLD (LA) ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျပန္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္အမတ္မင္းမ်ား NCGUB ဖြဲ႕ၿပီး ေနာက္ႏွစ္အေတာ္ၾကာတြင္ ထပ္ထြက္လာၾကရာ၌ တိုင္းရင္းသားပါတီမွ အမတ္မ်ားပါ ပါဝင္လာခဲ့ၿပီး အမတ္ဦးေရ (၃၀) ေက်ာ္ခန္႔ ရွိလာခဲ့သျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းၾကျပန္သည္။

DAB တြင္ NLD (LA) ပါတီက မဝင္ဘဲႏွင့္ ေဒါက္ေလးေထာက္စံနစ္ကို ေႂကြးေၾကာ္ၾကၿပီး NCUB ကို ဖြဲ႕စည္းၾကျပန္သည္။ NCUB တြင္ NDF, DAB, MPU ႏွင့္ NLD (LA) တို႔ ပါဝင္သည္။

ေနာက္ပိုင္း DAB တြင္ ဝင္လာခဲ့သည္ အဖြဲ႕ဝင္သစ္မ်ားမွာ-

(၁) ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ (People Progressive Front) PPF

(၂) ျပည္သူ႔ကာကြယ္ေရးတပ္ (People’s Defense Force) PDF

(၃) လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ (Democratic Party for New Society) DPNS

(၄) ရခိုင္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ (Democratic Party of Arakan) DPA

(၅) ရခိုင္အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (Arakan League for Democracy) ALD

(၆) နာဂအမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (Naga NLD)

(၇) ၿမိတ္ထားဝယ္ ညီညြတ္ေရးတပ္ဦး (MDUF)

(၈) ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအင္အားစု (NDD)

(၉) ျမန္မာႏိုင္ငံအလုပ္သမားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (FTUB) တို႔ျဖစ္သည္။

DAB တြင္ စုစုေပါင္းအဖြဲ႕ဝင္ (၂၅) ဖြဲ႕ ရွိလာခဲ့သည္။ ပထမေတြ႕ျမင္သည့္အခ်က္မွာ တိုင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီတို႔ DAB တြင္ အဖြဲ႕ဝင္ အျဖစ္ ဝင္ၾကေသာ္လည္း NLD ပါတီ လြက္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ မဝင္ဘဲ သီးသန္႔ ရပ္တည္ေနျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ အခြင့္ထူး ခံယူထားသည္ဟု ျပတ္သားစြာျမင္သည္။ ပါတီႀကီးသည္ ငယ္သည္မရွိ၊ တန္းတူအခြင့္အေရး ရွိရမည္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ႏုိင္ထားသည့္ ပါတီျဖစ္သည့္အတြက္ ေတာတြင္းေရာက္သည့္အခါ တပ္ေပါင္းစုထဲသို႔ မဝင္ဘဲ သီးျခားရပ္ၿပီး NCUB ဖြဲသည့္အခါ ေဒါက္တိုက္ႀကီး တခုအျဖစ္ ပါဝင္သည္မွာ အၾကည့္ရဆိုးလွပါသည္။ မျဖစ္သင့္ပါ၊ ဒါကတခ်က္။

NCUB ဖြဲ႕စည္းျခင္း အေျခခံအင္အားစုမ်ား-

NCUB= DAB+ NLD (LA)+ MPU ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။

NDF တြင္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ (၉) ဖြဲ႕ရွိသည္။

DAB= NDF (၉) ဖဲြ႕+ ၁၈ ဖြဲ႕= ၂၇ ဖြဲ႕

NCUB= NDF(၉) ဖဲြ႕ + ၁၈ ဖြဲ႕+ NLD (LA) + MUP= ၂၉ ဖြဲ႕ရွိသည္။

ေနာက္ဆုံး ေပၚေပါက္လာတဲ့ တပ္ေပါင္းစုကေတာ့ ေဘာ္ခ်က္ဖို႔ လုပ္ထားသည့္ တပ္ေပါင္းဟု ျမင္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးေပၚ 7 Alliances ဆိုသည္မွာ-

NCUB+ NCGUB+ ENC+ WLB+ FDB+ NYF+ SYCB အဖြဲ႕မ်ား ေပါင္းထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဟိတ္ဟန္ထုတ္ထားေသာ္လည္း အႏွစ္သာရမွာ NCUB အား (၆) ဖြဲ႕ႏွင့္ ထပ္ေပါင္းထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ NCUB ထက္ ပိုမိုႀကီးသေယာင္ ထင္ရေပသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာလွ်င္ NCGUB သည္ NCUB တြင္ ပါဝင္သည့္ MPU မွ ဖြဲ႕စည္းေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ NCUB အဝန္းအဝိုင္းတြင္းပင္ ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ENC သည္ ဟန္ေညာင္ေ႐ႊမွ ဦးစီးၿပီး ဥေရာပမွ ေထာက္ပံ့ေငြျဖင့္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ထူေထာင္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္သည္။ ENC တြင္ ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသည္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား (NDF)၏ လက္ခြဲအဖြဲ႕မ်ားျဖင့္ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕ ျပည္ပေရာက္ တိုင္းရင္းသားမ်ာကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ၿပီး တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႕ခိုင္းျခင္းျဖင့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုအားလုံးကို ကိုယ္စားျပဳသေယာင္ ဟန္ျပထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ENC သည္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ျပည္ပေရာက္တိုင္းရင္းသား ပညာတတ္မ်ားကို တိုင္းရင္းသားအမည္ခံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအျဖစ္ ေငြေပးစည္း႐ုံး ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ အဖြဲ႕သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ENC အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ နာမည္ကို ၾကည့္လွ်င္ပင္ အႀကံအဖန္ ေငြရွိ၍ ဖြဲ႕စည္းထားေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ Arakan National Council, Chin National Council, Kachin National Organization, Karen State Coordinating Body, Karenni State Coordinating Body, Mon State Coordinating Body, Shan State Representative Council ဆိုသည့္ နံမည္မ်ားသည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အမည္သာ ကြဲသြားၿပီး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ပုံသ႑ာန္အမည္ကအစ ဆင္တူ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။

ဟန္ေညာင္ေ႐ႊက ေငြထုပ္ပိုက္၍ (ENC) ႀကီးၾကပ္စီစဥ္ ခ်ထားဖြဲ႕စည္းေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Women’s League of Burma သည္လည္း တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ဖြဲ႕စည္းေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ KNU အဖြဲ႕အစည္းမွ KWO သည္ ပင္မ KNU အဖြဲ႕ခြဲပင္ျဖစ္သည္။ WLB အဖြဲ႕ဝင္အမ်ားစုမွာ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ အမ်ဳိးသမီးမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ WLB အေနႏွင့္ DAB သို႔ဝင္သင့္သည္။

FDB Forum for Democracy in Burma (FDB) သည္ ABFSU- FAC, ABSDF, BWU, DPNS, NDD, PDF, YCOWA ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူ ပုဂၢလိကမ်ား ပါဝင္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ FDBသည္ အဖြဲ႕မဟုတ္ ဖိုရမ္ျဖစ္သည္္။ FDB ဖိုရမ္တြင္ တက္ေရာက္သူမ်ားသည္ DAB အဖြဲ႕ဝင္အမ်ားစု ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ဖိုရမ္ကို အဖြဲ႕အမည္ခံ၍ 7 Alliance အဖြဲ႕ထဲ ထည့္ထားျခင္းသည္ ႐ိုးသားျခင္းမရွိဟု ျမင္သည္။

တပ္ေပါင္းစုႀကီးဖြဲ႕ၿပီး ၎တပ္ေပါင္းစုထဲမွ တပ္ေပါင္းစုေလး ထပ္ဖြဲ႕ၿပီးထားျခင္းသည္ ထိေရာက္မႈထက္ လုပ္ငန္း႐ႈပ္ေထြးမႈ၊ အုပ္စုဖြဲ႕မႈ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ အိမ္ငယ္ေဆာက္သည့္သေဘာ၊ မလုပ္သင့္သည့္ သေဘာဟုျမင္သည္။

တပ္ေပါင္းစု တစုတည္း ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္သနည္း? တပ္ေပါင္းစုအတြင္းမွာ ငါတို႔အုပ္စုဖြဲ႕၍ လူလယ္က်ရန္လား? တပ္ေပါင္းစုကို ညီညြတ္စြာ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ရင္း ညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရန္လား? ေမးၾကဘို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ FDB သည္ လူလယ္က်ၿပီး တပ္ေပါင္းစုႀကီးကို အားနည္းေစရန္ ဦးတည္ထားသည္ဟု သုံးသပ္သည္။ ညီညြတ္ေရးကို ေရွး႐ႈေသာ လုပ္ရပ္မဟုတ္ဟု ျမင္သည္။ အားလုံးတြဲလုပ္ၾကဘုိ႔ထက္ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ခြဲလုပ္ဘို႔ ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္းၾကဘို႔ စီစဥ္လုပ္ေဆာင္မႈဟု ျမင္သည္။

FDB ကို ဦးေဆာင္ေနသူမွာ NDD ျဖစ္သည္။ NDD ကိုၾကည့္လွ်င္ ABSDF မွ ခြဲထြက္၍ တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ABSDF ၏ ဦးေဆာင္မႈ ဗဟိုေကာ္မီတီ တခုလုံးနီးပါး ႏႈတ္ထြက္၍ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို မယုံၾကည္ေတာ့ဟု စြန္႔လႊတ္ထူေထာင္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ABSDF ကို ဦးေဆာင္ေနေသာ ဗဟိုေကာ္မီတီ တခုလုံးက NDD အသြင္ေျပာင္းၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားကို ငါတို႔ေနာက္မလိုက္ရင္ မင္းတို႔ ၆ လခံရင္ ကံေကာင္းဟု ခြဲထြက္သြားသည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

ABSDF ကို သံေယာဇဥ္ထားဘို႔ မဆိုထားႏွင့္ ABSDF အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို အဓိက လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မွာ NDD ပင္ ျဖစ္သည္။ ABSDF အဖြဲ႕အစည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားဘဝမွ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို မယုံၾကည္၍ ထြက္သြားၿပီး တစင္ေထာင္ျခင္းကို မေျပာလိုပါ။ အစကတည္းက လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ယုံၾကည္၍ ဝင္လာၾကသူမ်ား မဟုတ္ျခင္းကို ၎တို႔လုပ္ရပ္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

ဆိုးဝါးသည္က ABSDF အတြက္ ရရွိထားသည့္ ႐ုံးသုံးပစၥည္း Computer မ်ားကအစ၊ အဆုံးသယ္ယူဘုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သံလြင္စခန္း တပ္ရင္းမႉး သိန္းဆန္း ယေန႔ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ရွိေနပါေသးသည္။ သိန္းဆန္းမွ တယ္လီဖုန္းဆက္ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ထိုကိစၥကို လုံးဝလက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း အင္တာနက္မွ ေရးသား ကန္႔ကြက္ခဲ့သျဖင့္ Computer တဝက္ ခြဲယူသြားခဲ့ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။

အမွန္စင္စစ္ ABSDF အတြက္ ေပးထားေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ NDD ႏွင့္ လုံးဝ မဆိုင္ပါ။ ထို NDD သည္ FDB ကို ဦးေဆာင္ၿပီး တပ္ေပါင္းစုထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ တပ္ေပါင္းစုတခု ထပ္ဖြဲ႕ျခင္းသည္ ေစတနာမွန္ မမွန္ စဥ္းစားဘို႔လိုေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါသည္။

လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ပါဝင္ေသာ Youth လူငယ္ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးပြဲ ဖိုရမ္ကိုလည္း အဖြဲ႕အစည္းတခု အသြင္အျဖစ္ FDB ထဲတြင္ ထည့္သြင္းထားခဲ့သည္။ သတိမထားမိပါက အဖြဲ႕အစည္းမ်ားသဖြယ္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိသည္။ အဓိကပညာျပခ်က္မွာ တပ္ေပါင္းစုထဲတြင္ အုပ္စုဖြဲ႕ခ်ယ္လွယ္ႏုိင္ရန္ ရည္႐ြယ္၍ ႏုိင္ငံေရးအရ အျမတ္ထုတ္ရန္ မ႐ိုးသားေသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈပင္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ 7 Alliance သည္ Proposal ႏိုင္ငံေရးအတြက္ တီထြင္ဖန္တီးခ်က္တခုသာ ျဖစ္သည္။ တပ္ေပါင္းစုမ်ား မႈိလိုေပါက္လာျခင္းေၾကာင့္ ထိုတပ္ေပါင္းစုမ်ားေအာက္တြင္ “ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ” လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ဟုဆိုကာ UG လုပ္ငန္းအေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းျပ၍ စာရင္းေပ်ာက္ လုပ္စားကြက္မ်ား ဖန္တီးယူႏုိင္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးအဓြန္႔ရွည္ေအာင္ လုပ္စားခြင့္ ရရွိႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တခုတည္းေသာ တပ္ေပါင္းစု ျပဳလုပ္လိုလွ်င္ NLD (LA) ႏွင့္ MPU ႏွစ္ဖြဲ႕က DAB ဖြဲ႕ဝင္အျဖစ္ ဝင္လိုက္လွ်င္ DAB သည္ ၿပီးျပည့္စုံေသာ အဖြဲ႕အားလုံးပါဝင္သည့္ တပ္ေပါင္းစုႀကီးအျဖစ္ ရပ္တည္လာႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို DAB ဆိုသည့္နာမည္ကို မသုံးလွ်င္လည္း ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းအားလုံး၏ သေဘာထားကို ရယူ၍ နာမည္အသစ္တခုကို ေ႐ြးႏုိင္သည္။ ထိုအခါ ထို DAB တပ္ေပါင္းစုသည္ အဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးကို ကိုယ္စားျပဳေသာ တခုတည္းေသာ တပ္ေပါင္းစုအျဖစ္ ေပၚထြက္လာႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

သို႔မဟုတ္ပါက NDF မွ ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး၊ ဘ႑ာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ျပည္တြင္းဆက္ဆံေရး၊ သီးျခားလုပ္သလို DAB မွာလည္း သီးျခား လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား၊ NCUB မွလည္း သီးျခားလုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ေဒြးေရာယွက္တင္ ျဖစ္ေနၿပီး ျမင္သာထင္သာမရွိဘဲ စစ္အစိုးရကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ စုစည္းမႈ အင္အားမရွိဘဲ အားနည္းေနေပလိမ့္မည္။

ထိုေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို တကယ္ၿဖိဳဖ်က္လိုပါက တစည္းတလုံးတည္းေသာ က်စ္လစ္ခိုင္မာသည့္ တပ္ေပါင္းစုတခု ေပၚထြက္လာရန္ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၾကဘို႔ လိုသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တင္ျပေသာ ယူဆခ်က္ကို ျဖစ္သင့္သည္ဟု ယုံၾကည္ပါက စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းေထာက္ခံအားေပးၾကဘို႔ အထူးသျဖင့္ ေထာက္ခံစာမ်ား ေရးသား၍ ထိုအဖြဲ႕အစည္းအသီးသီးရွိ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို တိုက္တြန္း ဖိအားေပးၾကဘို႔ တာဝန္ရွိေပသည္။ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္၍ ေထာက္ခံေန႐ုံႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္ေပၚမလာႏုိင္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ ေျပာဆိုေရးသားေပးၾကဘို႔ လိုအပ္သည္ဟု ေျပာခ်င္ပါသည္။

ထိုအဖြဲ႕ (၂၉) ဖြဲ႕ကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ညီလာခံႀကီးတခု လုပ္သင့္သည္။ ထိုညီလာခံႀကီးမွ တခုတည္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕အစည္းအားလုံး ပါဝင္ေသာ တခုတည္းေသာ တပ္ေပါင္းစုကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္သမွ် ကာလပတ္လုံး စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို တိုက္ရန္ ဒုံးေဝးေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။

ပ႐ိုပိုဆယ္စားၿပီး နယ္စပ္တြင္ လပ္ယားလပ္ယား လုပ္ေနမည္ေလာ၊ တကယ္ထိုးစစ္ဆင္ႏုိင္မည့္ အင္အားစုတရပ္ကို ဖန္တီးယူၾကမည္ေလာ စဥ္းစားဘို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားေထာက္ပံ့ေငြမ်ား အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီး ျဖတ္ေတာက္ခံလာရျခင္းမွာ မ႐ိုးသားမႈ၊ လိမ္ညာမႈ၊ ေတာ္လွန္ေရးကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ မယုံၾကည္မႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေဖာ္ျပပါ ဇယားကြက္တြင္ ၾကည့္ၿပီး တပ္ေပါင္းစုတခုတည္းျပဳရန္ အလွမ္းမေဝးေၾကာင္း၊ လုပ္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ အားလုံးကို ေျပာခ်င္သည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာရွိပါ၊ ႐ိုးသားပါ၊ ေငြရဘို႔ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနျခင္းမဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးရဘို႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေငြရခ်င္လွ်င္ အလုပ္ထြက္လုပ္ပါ။ ေငြေနာက္လိုက္၍ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာင္းမစားဘို႔၊ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ ေထာက္ၾကဘို႔လိုၿပီ။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမေထာက္ဘဲ ေဖာက္ျပန္ေနသူမ်ား၊ ကိုယ္က်ဳိးရွာ အုပ္စုဖြဲ႕ေနသူမ်ားကို ရွင္းဘို႔လိုၿပီဟု ေျပာလိုက္ပါရေစ။

နိဂုံးအားျဖင့္ ယခင္လုပ္စားခဲ့သည္မ်ားကို ခဝါခ်သင့္ပါသည္။ ယေန႔မွစ၍ အက်င့္ဆိုးမ်ားကို ျပင္ၾကပါ။ အုပ္စုဖြဲ႕ျခင္းထက္ ဘယ္သူဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏုိင္သည္ ခံယူခ်က္ ျပင္းထန္မႈ(Commitment) ရွိရွိ ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ ယေန႔မွစ၍ တခုတည္းေသာ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႕ၿပီး လုပ္ၾကမည္ဟု ပိုင္းျဖတ္လုပ္ေဆာင္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္

Thursday, February 17, 2011

ေကာက္ေနတဲ့သမိုင္းနဲ႔ ေျဖာင့္တန္းရဲဖို႔သတၱိ

ေကာက္ေနတဲ့သမိုင္းနဲ႔ ေျဖာင့္တန္းရဲဖို႔သတၱိ
မန္းကိုကို

၂၀၁၀ အတြင္းမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသတိထားမိႏိုင္မယ့္ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ ပုဂံဘုရားေတြထဲက နံရံကပ္ပန္းခ်ီေတြကို ထံုးသုတ္ဖံုးအုပ္တဲ့ ကိစၥပါ။ ေအာက္မွာ ထံုးေတြဖံုးသြားတဲ့ ပန္းခ်ီအလႊာေဟာင္းေတြက ႏွစ္ထပ္၊ သံုးထပ္ေလာက္ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သိရက္နဲ႔ေကာ မသိရက္နဲ႔ပါ ဒီလိုေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ၊ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာေဖၚထုတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ရွိၿပီးသားေတြကိုေတာင္ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ေနတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ဟာေတြကမွားလို႔ ဘယ္ဒင္းေတြက အမွန္ဆိုတာ သာမန္ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြအတြက္ ေဝခြဲႏိုင္ဖို႔ရာ ၾကာေလခက္ေလ ျဖစ္လာေနပါတယ္။

မႏွစ္က ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သထံုျပည္ပ်က္တာဟာ ပုဂံကသြားတိုက္လို႔ မဟုတ္ပဲ ကပ္ေဘးေတြက်လို႔ မႏူဟာဘုရင္တို႔တေတြ ပုဂံကို လာေရာက္ခိုလံႈၾကတာပါဆိုၿပီး ေရးထားပါတယ္။ အဆံုးသတ္မွာ ကိုးကားက်မ္းစာရင္းေတြပါ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။ လူငယ္ေတြဖတ္မိရင္ေတာ့ သမိုင္းကို ဘယ္လိုနားလည္သြားမလဲဆိုတာ ေတြးၿပီး ပူပင္စရာပါ။ ဒီလိုသိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္သင့္တဲ့ အမ်ားသိ သတင္းနဲ႔ စာနယ္ဇင္းထဲမွာ သမိုင္းကို လက္လြတ္စပယ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲတာကေတာ့ အေတာ္ရုပ္ဆိုးပါတယ္။

မႏူဟာဘုရင့္မိသားစု သထံုကေန ပုဂံအထိ ဘုရားကၽြန္သြားခံမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္သလို ေနာက္လိုက္ ၄၀ နဲ႔ ကရင့္ေပပုရပိုဒ္ေတြတင္ၿပီး စစ္ေဘးေရွာင္တိမ္းခဲ့တဲ့ ကရင္အမတ္ ဖူ႕ဒိုက္ေကာ္ရဲ့ ျဖစ္ရပ္ဟာလည္း သက္ေသရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မြန္ေတြရဲ့ တင္ျပခ်က္ေတြကို ျမန္မာျပည္မသားေတြ ၾကားဖူးၾကမယ္ေတာ့ မထင္ပါ။

မသိျခင္းေတြဟာ ထပ္ဆင့္မသိျခင္းေတြနဲ႔ နားမလည္ျခင္းေတြကို ဦးေဆာင္သြားႏိုင္သလို ျပည့္စံုတဲ့ ေနာက္ခံေတြကို အေျခမခံပဲ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သမိုင္းဟာလည္း စိတ္ကူးယဥ္သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုရဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ သမိုင္းေတြနဲ႔ တင္ျပခ်က္ေတြ ရွိၾကတာကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကၾကားဖူးၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ၾကံဳရတာတစ္ခုကိုၾကည့္ရင္ မႏွစ္က သတင္း႒ာနတစ္ခုရဲ့ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ (တိုင္းရင္းသား) ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ကေန တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ သမိုင္းကို ေက်ာင္းသင္ရိုးညႊန္းတန္းထဲထည့္ဖို႔ အဆိုျပဳတဲ့ကိစၥ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ဗမာပညာတတ္ အခ်ိဳ႕က အေၾကာက္အကန္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ပုဂၢိဳလ္ေရးအရေကာ အျခားဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔မွ မေဝဖန္လိုေပမယ့္ သိပၸံစကၠဴလို႔ေခၚၾကတဲ့ litmus paper အလုပ္လုပ္ပံုကို သြားသတိရမိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့တုန္႔ျပန္ပံုဟာ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သား (ဗမာ) ေတြရဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေဖၚက်ဴးေပးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ လူတိုင္းရွိၾကတဲ့ အတၱစြဲနဲ႔ တုန္႔ျပန္တာကို မွားတယ္လို႔ မဆိုခ်င္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အျခားတစ္ဖက္က သူတို႔သိမထားခဲ့တဲ့ သမိုင္းရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္ခု လက္လြတ္လိုက္ၾကသလို ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ေနရတာနဲ႔ အျပင္မွာရွိတဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာအမ်ားစုဟာ ဗမာေတြရဲ့ သမိုင္းကို ဗဟိုျပဳထားသလို အျခားတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြမွာေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ စာအျဖစ္တင္ထားတာ (အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လံုးဝေပ်ာက္ေနတာ) ကို လူအမ်ားစုကေန သတိျပဳၾကမိလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္မွာကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ သမိုင္းကို ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲ ထည့္တာမထည့္တာက ေနာက္တစ္ဆင့္မွပါ။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လူမ်ိဳးႏြယ္စုေတြဆီမွာ မတူညီတဲ့ သီးျခားသမိုင္းကိုယ္စီ ရွိခဲ့ၾကၿပီး ေရွးဘိုးေဘးမ်ားရဲ့ (ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း) လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဒီကေန႔ အတူတကြ စုစည္းေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္ဆိုတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဖၚထုတ္တင္ျပခြင့္ရွိၾကဖို႔ အေျခခံအားျဖင့္ လိုပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလို႔ အကန္႔အသတ္မရွိ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ဖို႔ ၊ ထင္ရာျမင္ရာ အဆိုျပဳၾကဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ တတ္စြမ္းသမွ် လက္လွမ္းမွီသမွ် အတတ္ပညာနည္းပညာေတြကို သံုးစြဲေဖၚထုတ္ သခၤန္းစာေတြယူၿပီး ျမန္မာျပည္သူျပည္သား အားလံုးအတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္မယ့္ အနာဂါတ္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္၊ လမ္းေၾကာင္းရွာႏိုင္ေအာင္ရယ္ပါ။

ဒီေနရာမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ပံုပမာနဲ႔ နည္းနည္းခိုင္းႏိႈင္းခ်င္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာျဖဴေတြလည္း အရင္က သူတို႔ဖက္ သူတို႔ယက္ၿပီး သူတို႔ပဲ အလြန္ေကာင္းခဲ့ေလဟန္ (လူမ်ားစုက) လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာေတာ့ သမိုင္းထဲက သူတို႔ရဲ့လုပ္ရပ္အမွားေတြကို အမွန္အတိုင္းထုတ္ေဖၚဝန္ခံၿပီး ႒ာေနလူနီ (သို႔မဟုတ္) အျခားေဒသခံေတြနဲ႔ အျမင္ရွင္းရွင္း လက္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီကေန႔ အေမရိကန္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု ဆံုစည္းေရာေႏွာ ေပ်ာ္ဝင္ရာ (the melting pot) လို႔ တင္စားေခၚေဝၚတာခံရၿပီး လူသားအားလံုး အတြက္ အခြင့္အလမ္း တန္းတူ (နီးပါး) ရွိတဲ့ ေဒသ (ႏိုင္ငံ) အျဖစ္နဲ႔ ရပ္တည္ေနတာဟာ အတုယူခ်င္ရင္ နမူနာေကာင္း တစ္ခုပါ။ (ခၽြင္းခ်က္နဲ႔ အခက္အခဲေတြကိုေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးနဲ႔စာရင္ နည္းတာမို႔ သီးသန္႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး)။ ဒီလိုဆင္တူရိုးမွားပံုစံကို ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံမွာလည္း ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြဟာ မေကာင္းတာလုပ္သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိသလို မတရားတာကို လက္မခံပဲ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္မယ့္သူေတြ၊ အမွန္တရားဖက္က ဝိုင္းဝန္းရပ္တည္ေပးမယ့္သူေတြ ဘယ္တုန္းကမွ မေလ်ာ့နည္းခဲ့တာဟာ အတုယူသင့္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါ။

ဒီကေန႔ျမန္မာျပည္ရဲ့ အေနအထားတစ္ခုကိုပဲ ၾကည့္ၾကရေအာင္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့အလိုအရ ျမန္မာျပည္ရဲ့ တိုင္းရင္းသား မ်ိဳးႏြယ္စုေပါင္းဟာ အရင္ ၁၃၅ မ်ိဳးကေန အခုဆိုလိုသလို ေဖၚထုတ္ရင္း ၁၄၀ မက ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုခြဲျခားေရတြက္ၾကသလဲဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ထင္သာျမင္သာေအာင္ အေသးစိတ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေျပာၾကတာကို အေျခခံအားျဖင့္ ေတြ႕ရပါတယ္။

သာမန္ ျမန္မာျပည္သားတစ္ဦးကိုေမးရင္ ဗမာ၊ မြန္၊ ရွမ္း၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ရခိုင္၊ ကယား၊ ကရင္ဆိုတဲ့ အဓိက လူမ်ိဳးႏြယ္ေတြရဲ့ေနာက္ ပအို႔ဝ္၊ ပေလာင္၊ ဝ၊ လီဆူး၊ ပေဒါင္၊ ဓႏု၊ ထားဝယ္၊ လားဟူေတြေလာက္ၿပီးရင္ ဆက္ရြတ္ဖို႔ အေတာ္ေလး ေႏွးေကြးလာပါလိမ့္မယ္။ လူမ်ိဳးႏြယ္စု ၁၀၀ ေက်ာ္လို႔ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ခ်င္းတစ္မ်ိဳးထဲတင္ ၆၂မ်ိဳး ျပန္ခြဲထည့္ထားတာက်ေတာ့ ရွင္းမျပႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေတြးစရာက သက္ဆိုင္ရာသမိုင္းေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္တဲ့အျပင္ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြ အေသးစိတ္ေတြ ထပ္ခြဲၿပီး ေသြးခြဲစနစ္ကိုက်င့္သံုးဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသလား၊ မဟုတ္ရင္လည္း အတင္းလြမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းျပေကာင္းေအာင္ တမင္ဆင္ထားတာလား ဆိုတာကိုပါ။

တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့သမိုင္းဆိုတာ ျပင္လို႔ရေကာင္းတဲ့ အရာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ေနၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ျဖစ္ၿပီးတာကို ဘယ္လိုမွ ျပင္လို႔မရတာ အားလံုးအသိပါ။ သက္ဆိုင္ရာလူေတြရဲ့ အျမင္အသိကိုသာ ျပင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတာပါ။ (ဦးေအာင္ခင္ေရးထားတဲ့ “အရပ္သားအျမင္နဲ႔ စစ္သားအထင္” ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေတြးလို႔ရမယ္ထင္ပါတယ္။) သတိျပဳစရာက ဗမာေတြဟာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ စိတ္ႀကိဳက္ေရးရင္း ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို အမွန္ထင္ နစ္ေမ်ာေနမိၾကသလားဆိုတာ ျပန္မဆန္းစစ္ၾကရင္ ေရရွည္မွာ အခက္ႀကံဳစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလာႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိေပးခ်င္တာက (ဆရာ) ေဒါက္တာသန္းထြန္းဟာ လူအမ်ား ေလးစားခံရတာ သိၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအရ သူအပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သမိုင္းဆရာေတြဟာ သူတို႔သိသမွ် အျပည့္အစံုကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေျပာႏိုင္ ေရးႏိုင္ခဲ့ၾကရဲ့လားဆိုတာ သံသယရွိစရာပါ။ တစ္ခုရွိတာက သူတို႔ရဲ့ အသိပညာနဲ႔ ရိုးသားမႈကို ေမးခြန္းထုတ္တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာေတာ့ နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သက္ရွိသမိုင္းအခ်ိဳ႕ က်န္ရစ္ေနၾကတုန္းပါ။ သူတို႔သိသမွ် အမွန္ေတြကို စာအကၡရာျပည့္ျပည့္စံုစံု တင္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ျဖင့္ ၂၀ ရာစုမွာ လိုေနခဲ့တဲ့ ကြက္လပ္အခ်ိဳ႕ကို ျဖည့္ဖို႔နဲ႔ လိုရာဆြဲ ဝါဒျဖန္႔ခဲ့တာအခ်ိဳ႕ကို တန္ျပန္ ေျခဖ်က္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။

သမိုင္းမွာ ျပန္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို မြန္ဂိုေတြ လာတိုက္စဥ္အခါက မြန္ဂိုစစ္သူႀကီးကို စီးခ်င္းထိုးၿပီး အႏိုင္ယူေပးခဲ့သူဟာ မြန္သူရဲေကာင္း သမိန္ဗရမ္းပါ။ ဗမာဘုရင္ကို မသတ္ခဲ့တာ၊ ဗမာအမတ္ေတြကို မေသေအာင္ သတိ္ေပးခဲ့သူဟာ (လူ ၁၀၀ နဲ႔ ၄၀၀ မတန္တဆ အတိုက္ခံရၿပီး က်ဆံုးခဲ့တဲ့) မြန္သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္ပါ။ ဒီအျဖစ္ေတြနဲ႔တင္ ျမန္မာ့သမိုင္းကို ေျပာင္းျပန္မလွန္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ဒီကေန႔က်ေနာ္တို႔သိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးဆိုတာနဲ႔ မတူတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေပးႏိုင္ခဲ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္တကယ္တန္းက်ေတာ့ မြန္ေတြမွာ အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳတာကို မခံၾကရတဲ့အျပင္ လူမ်ိဳးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကိုပါ ဝါးမ်ိဳခံေနရပါတယ္။

သမိုင္းမွာ ဗမာေတြ ကံေကာင္းတာ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္လက္ထက္မွာ နန္းတြင္းကို ဓါးစာခံအျဖစ္ ေခၚထားခဲ့တဲ့ နာရက္စူဝမ္မင္းသားဟာ သူ ဘုရင္ (King Naresuan the Great) ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ စီယံ (Siam) လို႔ေခၚတဲ့ ကေန႔ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျပန္စုစည္းၿပီး အင္းဝကို စစ္သည္ ၁သိန္းနဲ႔ ခ်ီခဲ့ရာမွာ လမ္းတစ္ဝက္ နတ္ရြာစံခဲ့တာေၾကာင့္ သမိုင္းတစ္ပတ္ မလည္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ အျမင္အေနနဲ႔ အဓိက အဆိုတစ္ခု ျပဳခ်င္တာက “ဗမာ” ေတြမွာ အေျခခံက်တဲ့ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “ဗမာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လို အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခံယူၿပီး သတ္မွတ္ရပ္တည္ၾကမလဲ” ဆိုတာပါ။ ထူးဆန္းေကာင္း ထူးဆန္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗမာေတြရဲ့ ဆင္းသက္လာပံု အဦးအစကို ျပန္ေကာက္ၾကည့္ရင္ အေစာပိုင္းဟာ အေတာ္အသင့္ ေဝဝါးေနၿပီး ေသြးေႏွာမႈေတြလည္း ရွိေနႏိုင္တာေတြကို သတိထားမိၾကရင္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို ပိုၿပီး အျမင္ၾကည္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

ဗမာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားသိတဲ့ အခ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေယဘုယ် စီၾကည့္ရေအာင္။

** ဗမာေတြရဲ့ မူလအစကို အားလံုးလက္ခံႏိုင္ၾကမယ့္ ေနာက္ခံသမိုင္းကို ေရေရရာရာ စနစ္တက် သုေတသနျပဳ တည္ေဆာက္ အဆိုျပဳထားခ်က္ေတြ ခုထိမရွိေသးဘူးလို႔ ေယဘုယ် ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အိႏိၵယေနာက္ခံနဲ႔ သာကီႏြယ္လိုလို၊ တိဘက္ကဆင္းလာတဲ့ အႏြယ္လိုလိုနဲ႔ ဗမာအစ တေကာင္းက၊ ဗမာအစ ေက်ာက္ဆည္က အျပင္ လူသားအစ ပံုေတာင္ပံုညာကဆိုၿပီး အဆက္အစပ္ သက္ေသျပမႈ ေဝဝါးဝါးေတြရဲ့ ေရာသမေမႊခ်က္ေတြဟာ နားလည္ရ ပိုခက္လာစရာေတြပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးကို တိဘက္-ျမန္မာ စကားအုပ္စုထဲ ထည့္သြင္းခံထားရေပမယ့္ စကားမွာလည္း ခုထိ ဆက္စပ္သက္ေသျပလို႔ မရၾကေသးပါဘူး။

** ပုဂံမတိုင္ခင္ ပ်ဴလူမ်ိဳးေတြအျပင္ ကမ္းယံနဲ႔ သက္လူမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ပ်ဴျပည္ပ်က္တယ္လို႔ သိၾကရျပန္ပါတယ္။ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္ေတြဟာ ဒီကေန႔ ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္ကိုေျပာင္းသြားၾကလဲ၊ မ်ိဳးျပဳတ္သြားလား၊ ဗမာေတြက မ်ိဳးျဖဳတ္လိုက္တာလား၊ ဗမာေတြ ကိုယ္တိုင္က အဲဒီလူမ်ိဳးေတြရဲ့ အဆက္အႏြယ္ သို႔မဟုတ္ ေသြးေႏွာသူေတြလား။ ေမးစရာေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ မွတ္တမ္းသက္ေသေတြမရွိ သို႔မဟုတ္ ရွာမေတြ႕ေသးတာေၾကာင့္ အတူေနခဲ့တာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေသြးေႏွာ ေရာေထြးသြားတာေသာ္လည္းေကာင္း ယူဆလို႔ ရႏိုင္ျပန္ပါတယ္။

** ပုဂံေခတ္ကတည္းကစၿပီး မြန္ေတြနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရတာေၾကာင့္ မြန္-ဗမာ ေသြးေႏွာမႈေတြ အေတာ္ရွိခဲ့တယ္လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ဆြဲ အဆိုျပဳလို႔ ရႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ အင္းဝေခတ္ မြန္ -ဗမာ ႏွစ္ေလးဆယ္ စစ္ပြဲလိုမ်ိဳး အႀကိတ္အနယ္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ မြန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ကေန႔အခ်ိန္မွာ ဗမာေတြထက္ လူဦးေရ အဆမတန္ နည္းေနတာ၊ မြန္ေဒသေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ကေန႔ျမန္မာျပည္ထဲ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားတာဟာလည္း ထည့္တြက္စရာပါ။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေသြးေႏွာသြားတယ္လို႔ပဲ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ (မြန္ျပည္နယ္သတ္မွတ္ဖို႔ လုပ္စဥ္တံုးက ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့တဲ့ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ကလည္း ဒါကိုအတည္ျပဳေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ)။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ျပည္ဖက္မွာဆိုရင္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆံုလာသူေတြထဲက မြန္၊ ကရင္တိုင္းရင္းသားပံုေတြ ေပါက္ေနေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္ကို ဗမာလို႔ပဲ ေျပာေနၾကသူေတြကို ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ (ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ကျပားမွန္း ေသခ်ာေပမယ့္ လူမ်ိဳးတစ္ဖက္ကိုပဲ ခံယူထားတဲ့သူေတြပါ။ ကိုယ္ပိုင္ျမင္မိတာကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ရခိုင္ကေလးတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္ေမြးစားလို႔ သူကရင္စကားေျပာၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ကရင္လို႔ခံယူရင္ သူဟာ ကရင္ပါပဲ။ က်ေနာ့္သားသမီးျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ခ်င္းမိသားစုထဲ ေရာက္ၿပီး ခ်င္းစကားေျပာ၊ သူ႕ကိုယ္သူ ခ်င္းပါဆိုရင္ က်ေနာ္ လက္ခံရမွာပါပဲ)။

** အေစာပိုင္းေခတ္မွာ ရွမ္းေတြ အထက္ဗမာျပည္ကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ (ႀကီးစိုး)အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာဟာလည္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွားပါေနတာမို႔ ကူးလူးဆက္ဆံမႈ၊ ေသြးေႏွာမႈေတြကေတာ့ အထူးထပ္ေျပာစရာကို လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။

** ဘန္ေကာက္ပို႔စ္သတင္းစာမွာ ယိုးဒယားပညာရွင္တစ္ဦး တင္ျပခ်က္ကို ျမင္ဖူးပါတယ္။ သူ႕အဆိုအရ ပုဂံေခတ္ (ေႏွာင္း)ဝန္းက်င္ ယိုးဒယားႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္ဟာ ပုဂံေအာက္နားအထိေအာင္ ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သတိျပဳစရာက ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ မသိေသးတဲ့ (အခ်ိဳ႕လည္း မသိခ်င္တဲ့) ရွည္လ်ားရႈပ္ေထြးတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ ေရွးအရင္ ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့သူေတြကို ထည့္မတြက္ပဲ မျဖစ္ပါဘူး။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အေသးစိတ္မပါပဲ လစ္ဟာေနတဲ့ ေဒသ အခ်ိန္ေတြကို အေသအခ်ာ ေလ့လာရင္ ျမင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ နယ္နိမိတ္ ဆိုတာဟာလည္း အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ နယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ျဖစ္လာတာ ပညာရွင္တိုင္း လက္ခံထားၾကတဲ့ အခ်က္ပါ။ အလြယ္ဆံုး နမူနာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္ၿမိဳ႕တစ္ဝိုက္က ဥယ်ာဥ္ျခံေတြဟာ ကေန႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ေျမရွင္ေတြက ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္မၿပီးခင္အထိ သူတို႔ပိုင္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမေတြအတြက္ အဌားခ (သီးစားခ) လာေကာက္ေနခဲ့ၾကတာကို နယ္ခံလူႀကီးမ်ားအဆိုအရ သိရပါတယ္။ စစ္ၿပီးေနာက္ နယ္နိမိတ္ေတြ အတိအက် လုပ္ၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူတို႔ေျမေတြကို ဆံုးရံႉးသြားၾကရၿပီး သီးစားခေကာက္ခံတာေတြလည္း ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့ရပါတယ္။

ဆိုခ်င္တာက ျမန္မာ့သမိုင္းဟာ အျခားတိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ သမိုင္းေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ရွာေဖြ ေဖၚထုတ္ ေလ့လာမွတ္တမ္းတင္ဖို႔ လိုေနေသးတာကိုပါ။

** တဆက္ထဲမွာ တရုပ္ေတြ ဝင္တိုက္ခဲ့တာ၊ ယိုးဒယား ရခိုင္ စစ္တေကာင္းစစ္ပြဲေတြကအစ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္ခ်ီစစ္တက္ခဲ့တာေတြဟာလည္း ေသြးေႏွာစရာ အေၾကာင္းေတြပါ။ အရင္ေခတ္ေတြက စစ္တို႔ရဲ့ ထံုးစံျဖစ္တဲ့ စစ္ႏိုင္သူေတြက ရံႉးသူရဲ့ နယ္ထဲမွာ သူတို႔လူေတြကို အေျခစိုက္ ေနရစ္ေစခဲ့တာ (ဥပမာ - အေလာင္းစည္သူထားခဲ့တဲ့ ကေန႔ ထားဝယ္ေတြ၊ ဘုရင့္ေနာင္ထားခဲ့တဲ့ ကေန႔ ယိုးဒယားကရင္အခ်ိဳ႕၊ တနသၤာရီဖက္က အခ်ိဳ႕ရွမ္းရြာေတြ)၊ စစ္ႏိုင္တဲ့အခါ ရႉံးသူရဲ့ လက္မႈ အႏုပညာသည္ေတြနဲ႔ အသံုးဝင္မယ့္သူေတြကို ေထာင္ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး ျပန္ေခၚလာတာ၊ ေရႊသမင္ မင္းႀကီးတာက လြတ္သလို ဘုရင္မ်ားရဲ့ လူမ်ိဳးျခား မင္းသမီးေတြနဲ႔ လက္ဆက္ခဲ့တာေတြကေတာ့ ေရတြက္လို႔ ကုန္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါဟာလည္း ေသြးေႏွာေစတဲ့ ျပယုဂ္ေတြပါ။

ေသြးစပ္သူ (ကျပား) ေတြကို ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ မ်ိဳးအျပဳတ္ သုတ္သင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ မရွိတဲ့အျပင္ ပညာရွင္ေတြရဲ့ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြအရ လူမ်ိဳးတိုင္း ေသြးေႏွာေနၾကတယ္ ဆိုတာဟာလည္း ထည့္တြက္စရာပါ။ ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ဒီကေန႔ ဗမာေတြ ဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗမာလို႔ နားလည္သတ္မွတ္ေနလို႔ ဗမာဆိုၿပီး ျဖစ္ေနတာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဓေလ့ေတြမွာလည္း ႒ာေနျခံေပါက္ ဆိုတာထက္ အိႏၵိယ၊ မြန္နဲ႔ ယိုးဒယားတို႔ဆီက ရလာတာေတြကို ရွိထားတာေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္မြမ္းမံၿပီး အသံုးတည့္ေအာင္ လုပ္ထားတာေတြဆိုတာ စိတ္ရွင္းရွင္းထားရင္ ျမင္နိုင္ၾကပါတယ္။

ဒါေတြ ထုတ္ႏႈတ္ျပေနတာဟာ ဗမာလူမ်ိဳးကို တိုက္ခိုက္ခ်ိဳးဖဲ့ဖို႔ ႀကိဳးစားဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္ကို ဝိုင္းဝန္းအေျဖရွာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ လကၡဏာ (identity) သတ္မွတ္ဖို႔နဲ႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္ေတြထားၿပီး ေတြးေခၚ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမယ္ ဆိုတာကို လမ္းေၾကာင္းေဖၚႏိုင္ေအာင္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ေတြကိုခ်ႏိုင္ဖို႔ အဓိကထား ေထာက္ျပခ်င္တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ျမင္မိတာက လူက်င့္ဝတ္ေတြနဲ႔ ဖီလာဆန္႔က်င္တဲ့ မ်ိဳးမစစ္ေတြလို႔ ႏွိမ့္ခ်ေတြးေတာမယ့္ အေတြးအျမင္ စိတ္ဓါတ္ေတြအစား အဂၤလိပ္ေတြလို ေသြးေႏွာေပမယ့္ ႏိုင္ငံႀကီး လူမ်ိဳးႀကီး တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ကမၻာမွာ သိကၡာရွိရွိ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာမ်ိဳးကို အားက်အတုယူၾကလို႔ရပါတယ္။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဗမာနဲ႔ အဂၤလိပ္ေတြရဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းပံုစံဟာ ဒီတစ္ေနရာေတာ့ ဆင္တူယိုးမွားလို႔ေတာင္ ေယဘုယ် ဆိုရႏိုင္ပါတယ္။

လူမ်ိဳးအရ ေသြးေႏွာမႈေတြ ရွိႏိုင္သလို အိႏိၵယ၊ မြန္၊ ယိုးဒယားေတြဆီက စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပညာေတြကို ယူေဆာင္လာခဲ့ၿပီး ကိုယ့္နဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ အေနအထားကို ေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ အဓိက လူမ်ိဳးစုအေနနဲ႔ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာဟာ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ေခၚလို႔ရပါတယ္။ ဘယ္လူမ်ိဳးမဆို ႏွိမ့္ခ်အေျပာခံရလို႔ လူအျဖစ္ကေန နိမ့္ေလွ်ာမသြားႏိုင္ပါဘူး။ လက္ရွိပကတိကို နားလည္လက္ခံၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္သြားတာဟာသာ လက္ေတြ႕က်တဲ့ နည္းလမ္းပါ။ ျမန္မာျပည္(နဲ႔ အာရွ)ရဲ့ သေဘာသဘာဝအရ နိမ့္က်ေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုေတာ့ ႀကီးႀကီးျမင့္ျမင့္ ထားတတ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ကေန႔အထိ အားနည္းေနတဲ့ အဓိကတစ္ခ်က္ကေတာ့ ေခတ္မွီသမိုင္းပညာရွင္နဲ႔ နည္းပညာ ကရိယာေတြ အသံုးျပဳတဲ့ ေလ့လာမႈေတြပဲဆိုတာ ျငင္းလို႔ရမယ္မထင္ပါဘူး။ ေခတ္ေျပာင္းလဲေနသလို သမိုင္းကို ေလ့လာရာမွာလည္း အေသးစိတ္ဘာသာရပ္ခြဲေတြ၊ ဘာသာရပ္ ကူးယွက္ေလ့လာမႈေတြ (cross displine) အျပင္ စက္ကရိယာနဲ႔ နည္းပညာအသစ္ေတြကိုပါ တြဲစပ္သံုးၿပီး လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြရဲ့ သမိုင္းဇစ္ျမစ္ကို ပိုၿပီးတိတိက်က် ပံုေဖၚလာေနၾကတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ခၽြင္းခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ အတိအက် သိရရင္ လက္ရွိတည္ေဆာက္ထားၿပီးတဲ့ အိပ္မက္နဲ႔ စိတ္ကူးေတြ ၿပိဳကြဲေျပာင္းလဲသြားမွာ စိုးရိမ္ေနရင္ေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈပါပဲ။

ဒီလိုေျပာေနတာေတြဟာ မႏိုင္တဲ့ဇာတ္ကို ကဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေပၚက ေရးခဲ့သမွ်ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွတ္ခ်က္တစ္ခု ျပဳခ်င္တာကေတာ့ ဒီစာဟာ ေတြးစရာအခ်ိဳ႕ကို မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးရံု ျခံဳငံုတင္ျပ ေဆြးေႏြးခ်က္ တစ္ခုသာျဖစ္ၿပီး သမိုင္းအျပည့္အစံု ခင္းၿပီးတင္ဆက္တဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဖတ္သူရဲ့ ေနာက္ခံနဲ႔ သိျမင္နားလည္မႈအေပၚ တည္မွီၿပီး အျမင္အေတြးေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာသြားႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။

က်ေနာ္ဟာ ဗမာပညာေရးစနစ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတာမို႔ သာမန္ဗမာတစ္ဦး နားလည္ထားသေလာက္ တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ ျမန္မာျပည္ သမိုင္းအေၾကာင္းကို ပိုၿပီးက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာနားလည္ထားတဲ့ ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုသူမ်ား ရွိရင္လည္း ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဟာ သာမန္ဗမာတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျချပဇယား (meter) လို ကိုယ္စားျပဳေနတာေၾကာင့္ က်ေနာ္မွားတယ္ဆိုတာ ေထာက္ျပႏိုင္သူအေနနဲ႔ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက လူေတြပါ သိေအာင္၊ လက္ခံလာေအာင္ ေနာက္တစ္ဆင့္ လုပ္ဖို႔လည္း လိုမွာေသခ်ာပါတယ္။

ထို႔နည္းတူစြာပဲ တစ္ဖက္မွာ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ေတြးရင္ ျမန္မာျပည္က လူမ်ိဳးစုအေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း ဗမာနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္းး ေသြးေႏွာေနႏိုင္တာကို သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြမွာလည္း ေရာေႏွာသြားတာေတြရွိသလို ဗမာေတြလို ေပါင္းစပ္ဆန္းသစ္တီထြင္မႈေတြ အားနည္းခဲ့လို႔ တျဖည္းျဖည္း ေနာက္က်က်န္ရစ္မယ့္ အေနအထားကို ဦးတည္ေနၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြဟာလည္း ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားတဲ့ ဘယ္လိုအျပဳအမူမ်ိဳးကိုမွ လက္မခံသင့္ မက်င့္သံုးသင့္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းခံႀကီးေတြလို႔ ျမင္မိပါတယ္။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ဗမာေတြေကာ အျခားတိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအေနနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ခါးသီးတဲ့ အမွန္တရားေတြကို ရင္ဆိုင္လိုက္ပါ၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ႏွီးေႏွာၾကၿပီး ေရွ႕ေလွ်ာက္မယ့္လမ္းကို စုေပါင္းအုတ္ျမစ္ခ်လိုက္ၾကပါ၊ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ဘယ္လူမ်ိဳး ဘာသာ ဝါဒ အဆင့္အတန္းမ်ိဳးနဲ႔မဆို အတူရင္ေပါင္တန္းၿပီး အက်ိဳးရွိမယ့္ အနာဂါတ္ဆီကို စာမ်က္ႏွာသစ္တစ္ခု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဖြင့္လိုက္ၾကစမ္းပါလို႔သာ ေစတနာရွင္းရွင္းနဲ႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

မန္းကိုကို
၁၅၊ ၀၂၊ ၂၀၁၁။

မွတ္ခ်က္ - ျမန္မာ့သမိုင္း ေက်ာင္းသံုးသင္ရိုး၊ မန္းသင့္ေနာင္(ေကာ့ကရိတ္)ရဲ့ ကရင္ျပည္နယ္သမိုင္း၊ အီးအန္စီထုတ္ စာအုပ္ေတြ၊ ႏိုင္ေဖသိန္းျဇာရဲ့ ဥကၠဌႀကီးႏိုင္ေရႊက်င္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားလိုစာအုပ္ေတြအျပင္ မွတ္တမ္းမရွိပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္စာေပေတြနဲ႔ အင္တာနက္ထဲက ျခံဳငံုမိတာေတြကို သင့္ေတာ္သလို ဆြဲယူသံုးစြဲ တင္ျပထားတာျဖစ္ၿပီး reference လို တိုက္ရိုက္ညႊန္းဆိုမႈေတြ မဟုတ္ပဲ bibliography ဆန္ဆန္ ယူငင္သံုးသပ္ထားတာမို႔လို႔ အမွားအယြင္းမ်ားပါခဲ့ရင္လည္း မူရင္းေရးသူေတြထက္ က်ေနာ့္အမွား ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္လို႔ စကားပလႅင္ ခံထားပါရေစ။

A

B

C

The Kitchen မီးဖိုေခ်ာင္