ဆိုင္ကယ္လွလွေလးေတြ...

ဆိုင္ကယ္လွလွေလးေတြ...

ေရးသူ ဇာဂနာ

ပုဇြန္ေသေစေသာ ေတာ္သလင္းေနသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေကာင္းစြာဒုကၡေပးေနေတာ့၏။ အၾကိဳအၾကားမ်ားပါမက်န္ ဒရစပ္ထြက္ေနေသာ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္႔တကိုယ္လံုးမွာ ရႊဲနစ္ေနေတာ့သည္။

ခႏၶာကုိယ္ေအာက္ပိုင္းတခုလံုးမွာလည္း ရွိမွရွိပါေသးရဲ႕လားဟု ထင္မွတ္မ်ားေလာက္ေအာင္ပင္ ထံုက်င္ေနေတာ့၏။

မျဖစ္ခံနိင္ပါရိုးလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကိုလည္း ၾကည့္ေလ။

အမိုးအကာမပါေသာ တီအီး ၁၁ ကားႀကီး၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးနွစ္ဘက္ေထာက္ နဖူးနွင့္ ၾကမ္းျပင္ထိထားျပီး လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ယွက္ကာ ေနာက္ေစ့ေပၚသို႔ တင္ထားရေလသည္။

ရုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ စစ္သံု႔ပန္းမ်ားအား ဖမ္းဆီးပံုနွင့္ တူလြန္းလွပါေတာ့ဘိ။

မိမိတို႔သည္ သူပုန္လည္းမဟုတ္ ဓားျပလည္းမဟုတ္ပါပဲလ်က္ အဘယ္႔ေၾကာင့္ ဤသို.ဤႏွယ္ လူ႔တန္ဘိုးကို လ်စ္လ်ဴရွဳေသာ ဖမ္းဆီးနည္းကို အသံုးျပဳမွန္း နားမလည္နိင္ ျဖစ္ရေလသည္။

ပတ္၀န္းက်င္က မိမိတို႔အား မျမင္ေစလို၍ဟု ဆိုရျပန္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဖမ္းဆီးစဥ္ ကာလကပင္ ၀ိုင္းအံု ၾကည့္ရွဳေနေသာ လူအုပ္ၾကီးမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားတေပါင္းပြဲေတာ္တမွ် စည္ကားေနေပရာ ဤအခ်က္သည္ မျဖစ္နိင္ပါေခ်။ သို႔ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔အား မည္သည့္ေနရာကို ေခၚသြားမွန္း မသိေစလို၍သာ ျဖစ္ေပမည္။

ဤအခ်က္သည္လည္း မေအာင္ျမင္နိင္ပါေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ ဦးစံရွား၀တၱဳမ်ားႏွင့္ ၾကီးျပင္းလာရေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေခသူမဟုတ္ရကား ကားရပ္ပံု ေမာင္းပံုခ်ိဳးေကြ႔ပံု တို႔ကို စိတ္ျဖင့္မွန္းျပီး ေဟာ သိမ္ၾကီးေစ်း၊ ဘုန္းၾကီးလမ္း၊ ျပည္လမ္း၊ ဦး၀ိစာရလမ္း စသည္ျဖင့္ မွတ္သားလာနိင္ခဲ့ေပသည္။

"ခ၀ဲျခံေရာက္မယ္ တက္တက္" ဟူေသာ ကားစပယ္ယာမ်ား၏အသံကို ၾကားရသည့္အခါ ေအာ္...မရမ္းကုန္းလမ္းဆံုေရာက္ျပီကိုး ဒါဆို တို႔ကို ေထာက္လွမ္းေရး၆ နဲ႔ ေရၾကည္အိုင္ တခုခုကို ပို႔မွာေသခ်ာၿပီဟု တြက္ဆမိလိုက္၏။ မ်ားမၾကာမီပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တီအီး၁၁ ကားၾကီးသည္ လက်္ာဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ရာ ေထာက္လွမ္းေရး၆ ပဲဟု တထစ္ခ် ယူဆလိုက္ရပါေတာ့သည္။

ေျမနီလမ္းအတိုင္း ေမာင္းခ်လာေသာ ကိုေရႊတီအီးသည္ လက်္ာဘက္ကို ထပ္မံခ်ိဳးျပီးေနာက္ ကုန္းခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုကို တက္ကာ သက္ျပင္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတခု မွဳတ္ထုတ္ၿပီးေနာက္ ရပ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။

"ေဟ့ တေယာက္မွ ေခါင္းေထာင္မၾကည့္ေစနဲ႔ တစ္ေယာက္စီဆင္းခိုင္း ဒါအရင္ယူ ေဟ့ေကာင္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီးပလား "စသည္ျဖင့္ တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုေနသံမ်ားကို ၾကားေနရသျဖင့္ ဧကႏၱျဖင့္ ဒီေနရာဟာ ရံုးခန္းတစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ကင္းတဲတခုခုျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္ဟု တြက္ခ်က္ေနမိ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ျဖဳန္းခနဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို အ၀တ္ၾကီးတခု စြပ္ခ်လိုက္ၿပီး "ထ" ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျခက်င္ေနသည့္ၾကားမွပင္ အသာေျဖးေျဖး ထလိုက္ရ၏။ တဖန္ "ခုန္ခ်"ဟု ဆိုျပန္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မျမင္မကန္း ရမ္းခုန္ခ်လိုက္ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ သဲပံုေပၚ တည့္တည့္ က်သြားသျဖင့္ သက္သာရာရသြားေပသည္။ ထိုေနာက္ "ကဲ, ထ"ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေမာင္းအား လူတစ္ေယာက္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚျပန္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုပုဂိၢၢၢဳလ္ေနာက္သို႔ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ပါသြားရျပန္ေတာ့သည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ တစ္လမ္းလံုး ကြ်န္ေတာ့္အား "ေရွ႕မွာတန္း ေခါင္းငံု႕" "ေရေျမာင္းရွိတယ္ ေက်ာ္လိုက္" "ေလွကားထစ္တခု ရွိတယ္" စသျဖင့္ ေျပာၿပီးေစခိုင္းလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေရွးက ေထာက္လွမ္းေရး စာအုပ္မ်ား ဖတ္ခဲ့ဘူးသည့္ အားေလ်ာ္စြာ " ေခါင္းငံု႔" ဟု အမိန္႔ေပးသူက "လံုး၀မငံု႔ "ဘဲ ေနသည့္ အျဖစ္ကို သံသယ၀င္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ထိုသူ ေစခိုင္းသမွ်ကို လုိက္မလုပ္ဘဲေနရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့၏။ "သံဆူးၾကိဳး ရွိတယ္ ေခါင္းငံု႔"ဟု ထိုသူက ေျပာလာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က မငံု႔ဘဲ တဲ့တဲ့၀င္တိုးပစ္လိုက္ရာ ဘာသံဆူးၾကိဳးႏွင့္မွ မၿငိဘဲ ရွိေလသည္။ အႏွီပုဂိၢဳလ္ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ သူ႔ၾကံစည္မွဳ ပ်က္ျပားသြားသျဖင့္ ေဒါသမ်ားကာ ကၽြန္ေတာ့္အား သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ဆီသို႔ အတင္းဆြဲေခၚသြားေလရာ ကံအားေလွ်ာ္စြာ မ်က္ႏွာႏွင့္မတိုက္မိဘဲ ပခံုးႏွင့္သာ တိုက္မိသျဖင့္ သက္သာသြားရျပန္ေလသည္။

သည္ေနာက္မွာေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ သူ႔ၾကံစည္ခ်က္မ်ား ကုန္ဆံုးသြား၍ထင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား အခန္းတခုထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေတာ့၏။ အုတ္နံရံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားျဖင့္ ကပ္ထားခိုင္းၿပီးေနာက္ "ေနာက္လွည့္ မၾကည့္နဲ႔" ဟု အမိန္႔ေပးကာ အႏွီပုဂၢိဳလ္သည္ အခန္းအျပင္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာျဖင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္။ ဘယ့္ႏွယ့္ ေခါင္းစြပ္ႀကီး စြပ္ထားတဲ့ဟာ ဘာမွ မျမင္ရတဲ့သူက လွည့္ၾကည့္ေတာ့ေကာ ဘာျမင္ရမွာမို႔တုံး၊ အကန္းကို ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာသလိုခ်ည္းပါလား...။ ထို႔ေနာက္ ထိုပုဂိၢဳလ္သည္ အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္လိုက္ျပန္ပါေသးသည္။ ေအာ္ ဒုကၡ ဒုကၡ အခု ထြက္ေျပးပါလုိ႔ ခုိင္းရင္ေတာင္မွ မျမင္မကန္းနဲ႔ ဘယ္သြားရမွန္း ဘယ္လာရမွန္းေတာင္ သိမွာ မဟုတ္။ လိပ္ကို မ်က္ႏွာအ၀တ္နဲ႕စည္းၿပီး ပက္လက္လွန္ထားသလိုပါလား။

မၾကာမတင္မွာပဲ အသံခပ္ၾသၾသတခုက ထြက္လာျပန္သည္။ ဒါက ဇင္၀ိုင္း ဒါက ဇာဂနာ ဒါက မိုး၀င္း စသည္ျဖင့္ တခန္းစီ တခန္းစီ လိုက္၍ မိတ္ဆက္ေပးေနပါေတာ့၏။ တဆက္တည္းဆိုသလိုပင္ လူေလးငါးေယာက္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနရာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာၾကေလသည္။ "မင္းက ဇာဂနာလားကြ" ဟူေသာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အသံနဲ႔အတူ အုန္းခနဲ ရိုက္လိုက္ေသာ လက္ဖ၀ါး၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ နဖူးမွာ အုတ္နံရံႏွင့္ မိတ္ဖြဲ႔သြားရကား ၾကယ္ေတြ လေတြသည္ စီကာတန္းကာ ေပၚထြက္လာပါေတာ့သည္။ သည္ေနာက္မွာေတာ။့

"ေဟ့ေကာင္ လုပ္စမ္းပါဦးကြ ဒို႔အေရးေလး ဘာေလး"

"ဒီမိုကေရစီ ေအာ္ပါဦးကြ"

"ေဟ့ေကာင္ အီမာ ပီတာ ကီေစာင္ လုပ္စမ္းပါဦး"

စသည္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ ထိုးလိုက္ျဖင့္ အႏွီပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ စံခ်ိန္စံညႊန္းမမီမွာ စိုးသည့္အလား ကၽြန္ေတာ့္အား တဖံုးဖံုးတဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ၀ိုင္းထိုးေနၾကပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ သမၼတ လူၾကမ္းအဖြဲ ႔အလယ္သို႔ ေရာက္သြားရွာေသာ ရိုးရိုးအအရြာသားေလး တစ္ဦးလိုပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ သည္အထဲ ေကာင္းေကာင္းမထုိးဘဲ " ေနာက္လွည့္ မၾကည့္နဲ႔"ဟု အမိန္႔ေပးေနေသးသျဖင့္ ေၾသာ္... သူတို႔ မ်က္ႏွာကို ျမင္သြားမွာ ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္ေနၾကရွာပါလား။

ကိုယ့္ကိုျပန္မျမင္နိင္တဲ့သူ ဘာမွ ျပန္မလုပ္နိင္တဲ့သူ တစ္ဦးကိုမွ ၀ိုင္း၀န္းထိုးၾကိတ္ရဲတာ နည္းတဲ့ သတၱိမဟုတ္ပါလား လို႔ ေတြးမိၿပီး အႏွီပုဂၢိဳလ္မ်ားကို မခ်ီးက်ဳးဘဲ မေနနိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရပါေတာ့သည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ပဲ ေညာင္းသြားလို႔လား ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ သနားသြားလို႔လားမသိ ေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာျပင္ ၀မ္းဗိုက္ တို႔မွာလည္း သူတို႔ၾကိဳက္သလို ထိုးၾကိတ္ခြင့္ေပးထားၿပီး ယခုမွပင္ အနားရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း "နားျပန္လည္း မသက္သာ" ဟူဘိကဲ့သို႔ အသံစူးရွရွ နွင့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး။

" ေဟ့ ဒါ ဇာဂနာလားကြ"

"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး "

ဟူ၍ အေမးအေျဖလုပ္ၾကကာ ထို စူးရွရွငနဲသည္ အခန္းသံတံခါးကို ဖြင့္၍ ၀င္လာပါေတာ့သည္။

သည့္ေနာက္မွာေတာ့ "ေဟ့ေကာင္ ဒီမိုကေရစီေတာ့ မရဘူး ဒါပဲရမယ္ကြ" "မေအ ..." "ငါ.. မသား" စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္သက္တာမွာ တခါဘူးမွ် မၾကားဘူးေသာ ဆဲနည္းကထာ ပေဒသာျဖင့္ အသံုးေတာ္ခံကာ သူ၏ ဒူးေခါင္း လက္၀ါးေစာင္း ေျခေထာက္တို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ၀မ္းဗိုက္ ေက်ာကုန္း လည္ကုတ္တို႔ကို မိတ္ဆက္ေနပါေတာ့သည္။ အခ်က္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ စိတ္ရွိသမွ် သံုးေဆာင္ ျပီးသည့္အခါမွာေတာ့ ဤစူးရွရွငနဲသည္လည္း ေခတၱအနားယူျပန္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မနားရပါေခ်။

"ေဟ့ေကာင္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္သလား။ စီးတတ္မွာပါကြာ"

ဟူ၍ သူ႔ဖာသာသူ အေမးအေျဖလုပ္ကာ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္၏ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုင္ကယ္ကို အစီးခိုင္းပါေတာ့သည္။

ဆိုင္ကယ္ဆိုသည္မွာ အျခားေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေျခေထာက္ကို ကားႏိုင္သမွ် ကားခိုင္းၿပီး ဒူးကို ေကြးနိင္သမွ် ေကြးခိုင္းထားကာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို (လက္ထိပ္ျဖဳတ္၍) ေျမွာက္၍ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းထားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အေတာ္ပင္ ေညာင္းညာကိုက္ခဲေသာ အလုပ္ပင္ျဖစ္၏။ ေျခေထာက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္သည္ အထိ ခံစားရေလ၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ၀ုန္းကနဲျပိဳလဲက်သံၾကီးႏွင့္အတူ "ေဟ့ေကာင္ ဇင္၀ိုင္း ဘာျဖစ္တာလဲ ထစမ္း။" ဟူေသာ အသံကို လည္းေကာင္း။

"က်ဳပ္တို႔တပ္ထဲမွာ အသက္ၾကီးတာ ငယ္တာမရွိဘူး၊ ေဟ့လူရပ္စမ္း။" ဟူေသာ ဦးေအာင္ျမင့္ျမတ္ အခန္းမွ အသံကို လည္းေကာင္း။

"တရုတ္ထဲမွာေတာ့ မင္းေတာ္ေတာ္ ေသာက္သံုးမက်တဲ့ ေကာင္ပ။ဲ" ဟူသည့္ ကိုအမိန္၏ အခန္းမွ အသံကို လည္းေကာင္း။

"ကၽြန္ေတာ္ မရပ္နိင္လို႔ပါခင္ဗ်ာ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။" ဟူေသာ ဦးတင္စိုး၏ အသံကို လည္းေကာင္း။

"ေဟ့ ေကာင္ မိုး၀င္း မေအ ...ဆဲစမ္းပါဦးကြ" ဟူ၍ လည္းေကာင္း။

"ေၾကာက္လွပါၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ တသက္တာ တခါမွ ဒီလို မခံစားဖူးပါ ခင္ဗ်ား။" ဟူေသာ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္၏ အာဏာပါးကြက္သားမ်ားအား ငိုယိုေတာင္းပန္ေနသည့္ႏွယ္ ကိုညီ၀င္းစိန္၏ အသံတို႔ကို လည္းေကာင္း ဆက္တိုက္ ဆက္တိုက္ ၾကားလာရေတာ့သည္။

ဒီအေကာင္ေတြ ေရွ႕မွာေတာ့ လဲက်လို႔ အညံ႔ခံလို႔မျဖစ္ဘူး၊ မင္းတို႔ၾကိဳက္သေလာက္လုပ္ ေတာင့္ခံမယ္ကြ ဟု စိတ္ထဲမွာ က်ိန္း၀ါးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းလိုက္မိ၏။ သို႔ျငားလည္း "တင္းျပန္လည္း မသက္သာ" ဆိုသလိုပင္ သူတို႔ေရွ႕မွာ လဲမက်သျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကသည္ထင့္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တဖံုးဖံုးနွင့္ လာကန္ၾကပါေလေတာ့သည္။ ေအာ္ ရွင္မဟာေမာဂၢလာန္လို မေထရ္ျမတ္ၾကီးပင္လွ်င္ ခိုးသားငါးရာ ၀ိုင္းရိုက္သည့္ဒဏ္ ခံရေသးသည္ပဲ။ ကိုယ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္တာ ၀ဋ္ရွိသ၍ ခံအံုးေပါ့ေလ ဟူ၍သာ ေျဖသိမ့္၍ ၾကိတ္မွိတ္ခံေနရေတာ့၏။

သို႔ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကယ္တင္ရွင္တဦးက ေပၚလာပါေတာ့သည္။ "ေဟ႔ ဒို႔ဆီက ေကာင္ေတြ အကုန္ထြက္" ဟူေသာ အသံနွင့္အတူ "ကိုဇာဂနာ သက္သာသလိုေနပါ သက္သာသလိုေနပါ" ဟူ၍ ခ်ိဳသာေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ လာေျပာေလသည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆိုင္ကယ္စီးျခင္း ေဘးဒုကၡမွ ကင္းျငိမ္းခ်မ္းသာရေတာ့၏။ ေညာင္းညာကိုက္ခဲ နာက်င္မွုတို႔က ယခုမွပင္ စုျပံဳတိုးေ၀ွ႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ မတ္တပ္ရပ္ရင္းႏွင့္ပင္ လက္ေမာင္းကေလး ႏွိပ္လိုက္ ေပါင္ကေလး ႏွိပ္လိုက္ျဖင့္ သက္သာရာ ရလိုရျငား ကၽြန္ေတာ့္မွာ လံုးပန္းေနရေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ႏူးညံ့ေသာ အသံပိုင္ရွင္သည္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၿပီး။

"ကိုဇာဂနာ ေခါင္းစြပ္ခၽြတ္လိုက္ပါ ေအးေအး နားပါ။ အဲ့ဒီမွာ ဖ်ာရွိပါတယ္ လွဲခ်င္လွဲေနပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းစြပ္ေပး၊ အေပါ့သြားခ်င္ရင္ ဟိုေထာင့္မွာ ခြက္ရွိတယ္။"

ဟူု၍ လာေျပာျပန္ေလသည္။ ေခါင္းစြပ္ကို သံတိုင္မ်ားအၾကားမွ လွမ္းေပးရင္း ကိုႏူးညံ့၏ မ်က္နွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ ႏွာတံေပၚေပၚနွင့္ ကုလားမင္းသား မီသြန္းႏွင့္တူေသာ လူငယ္တဦးကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထိုပုဂိၢဳလ္ကို "လွ်ပ္တျပက္ မီသြန္း"ဟု အမည္ေပးလိုက္မိသည္။ သူထြက္ခြာသြားၿပီးသည့္အခါမွာေတာ့ သမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်ပစ္လိုက္မိေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္၏ နားထဲမွာေတာ့ "တရားမွ်တ လြတ္လပ္တဲ့ ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးပါ့မယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ မိဘျပည္သူနဲ႔ ဆက္ဆံရင္ ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ဆက္ဆံရမယ၊္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိရမယ္" ဟူေသာ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ဆိုသူ၏ စကားသံမ်ားကိုသာ ၾကားေယာင္မိ ေနပါေတာ့သည္။ ။

ဇာဂနာ

http://www.kaungkin.com/