မုန္တို္င္းအလြန္ - ရန္ကုန္ က ဒိုင္ယာရီ
(ေမ ၅၊ ၂၀၀၈)
သူ
ေမ ၈၊ ၂၀၀၈
သူငယ္ခ်င္း ေဟမန္သဇင္
ရန္ကုန္စစ္မ်က္ႏွာက ငါစာေရးလိုက္တယ္။ ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိတဲ့ ျမိဳ႔ပ်က္ၾကီးရဲ႔ ညမွာ ဖေယာင္းတိုင္တတိုင္ရဲ႔ အလင္းနဲ႔ ဒီစာကို ငါေရးေနတာ ေဟမန္။ နင္တို႔ သိပ္စိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္ေလ။ ငါ့မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္တဲ့အခါ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ နင္တို႔မိသားစု အိမ္ကေလးကို သတိရေနတယ္။ ဥဏ္ရည္ထက္ျပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးကိုလည္း ငါသိပ္လြမ္းပါတယ္။
ငါနဲ႔ ငါ့မိသားစု အထိအခိုက္မရွိပါဘူး ေဟမန္။ ငါတို႔အိမ္အမိုးေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးတပင္ လာပိေနေပမယ့္ အိမ္ကေလးကို ငါတို႔ စြန္႔ခြာလာခဲ့ရေပမယ့္၊ အခု ယာယီေန ေနရတဲ့ေနရာမွာ ေသာက္စရာ၊ သုံးစရာ ေရမရွိေပမယ့္ ငါတို႔ က်န္းမာေနဆဲပါ။
ရန္ကုန္ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး ေဟမန္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါေတာင္ ရန္ကုန္ကုိ မမွတ္မိေတာ့လို႔ဘဲ။ ဒီမွာပဲ အျမဲေနေနရတဲ့ လူတေယာက္ေတာင္ ျမိဳ႔ၾကီးရဲ႔ အရင္ပုံရိပ္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရေတာ့ရင္ ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ ခြဲခြာသြားခဲ့တဲ့ နင့္အတြက္ ဒီျမိဳ႔က သိပ္စိမ္းေနေတာ့မယ္။
လမ္းေတြနဲ႔ အိမ္ေတြေပၚမွာ ျပိဳလဲၾကေနတဲ့ တခ်ိန္က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ရဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြ၊ က်ဳိးပဲ့ပြင့္ထြက္ေနတဲ့ သမိုင္း၀င္အေဆာက္အဦၾကီးေတြ၊ လမ္းေပၚမွာ က်ီးလန္႔စာစား ေျပးလႊားေနၾကတဲ့လူေတြ၊ တခ်ိန္က အျမဲတမ္း ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ရႈိးနဲ႔ မိုးနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာက္တရား၊ ေဒါသနဲ႔ ေသာကေတြ …။
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပါ ေဟမန္၊ ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပါ …။
ဒါေပမဲ့ ဒီစစ္ဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ လူသားေတြ အၾကားက စစ္ပြဲပဲလို႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း သတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ဆိုင္ကလုန္းဆိုး "နာဂစ္" နဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတ ြအၾကားက ျပသနာတခုဆိုတာထက္ အဓိပၸါယ္ အမ်ားၾကီး ပိုပါတယ္။ ဒီစစ္ပြဲဟာ တာ၀န္မဲ့မႈနဲ႔ နာက်င္မႈအၾကားက စစ္ပြဲ။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ရက္စက္မႈနဲ႔ အမွန္တရား အၾကားက စစ္ပြဲ။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အၾကားက စစ္ပြဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ …
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပဲ ေဟမန္။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ဟာ အရင္အတိုင္းပဲ စည္စည္ကားကားရွိေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြလည္း ရုံးတက္၊ ေစ်း၀ယ္၊ လည္ပတ္နဲ႔ ပုံမွန္နိစၥဓူ၀ထဲမွာ လည္ပတ္ေနတုန္းပဲ။ သမိုင္းတြင္မယ့္ ေျခာက္ျခားစရာ အေျပာင္အလဲတခု လာေနျပီဆိုတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး။ သတိထားမိေအာင္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒီျမိဳ႔သားေတြကို ၾကိဳတင္အသိမေပးခဲ့ၾကဘူး။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ မိုးေတြ ရြာေနခဲ့တယ္ ေဟမန္။ တကယ္ေတာ့ မိုးရြာေနခဲ့တာ ရက္အနည္းငယ္ေတာင္ ရွိသြားျပီ။ မိုးထဲမွာ ေပ်ာ္ျပီးသား ရန္ကုန္သားေတြအတြက္ ေမလရဲ႔မိုးဟာ ပန္းနဲ႔ေပါက္သလုိပါ။ တခ်ဳိ႔က မုန္တိုင္းတခု လာေနျပီဆိုတာကို သိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔က မသိၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ သိသူေရာ မသိသူေတြပါ ဒီမုန္တိုင္းရဲ႔ ျပင္းအားနဲ႔ ဖ်က္ဆီးအားကို မသိခဲ့ၾကပါဘူး။
ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ဦးတည္လာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္မႈ မလြန္ကဲပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အစိုးရရဲ႔ တုိတိုတုတ္တုတ္ ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာ ဒီေန႔အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ဖို႔နဲ႔ တခါးလုံေအာင္ပိတ္ျပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေကြးဖို႔ေလာက္ပဲ ျမိဳ႔သားအမ်ားစုက ယူဆခဲ့ၾကတယ္။
ေရကို ၾကိဳတင္စုေဆာင္းထားဖို႔၊ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ထားဖို႔၊ အထပ္ျမင့္ျမင့္က လူေတြနဲ႔ ေတာရြာကလူေတြ လုံျခဳံတဲ့ေနရာကို ၾကိဳတင္ေရြ႔ေျပာင္းထားၾကဖို႔ ျပည္သူေတြကို ဘယ္သူကမွ ၾကိဳတင္ သတိမေပးၾကဘူး။
တကယ္ကေတာ့ "နာဂစ္" လာေနျပီဆိုတာကို ရက္ေတြနဲ႔ ၾကိဳျပီး သိေနခဲ့ျပီးသား။ မိုးေလ၀သျဂိဳလ္တုေတြနဲ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြက ခန္႔မွန္းထားျပီးသား။ "နာဂစ္" ဟာ ၾကိဳတင္မသိႏိုင္တဲ့ ငလ်င္တခုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ခရီးစဥ္ကို ၾကိဳတင္အသိေပးျပီး ဟိန္းေဟာက္ခ်ီတက္လာတဲ့ မုန္တုိင္းတခု။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ပအဖ်က္သမားေတြရဲ႔ ၾကိဳးဆြဲရုပ္ေသး အစိုးရ ေပၚေပါက္လာမွာကို မလိုလားသူတိုင္း - အေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံမဲေပးၾက … ဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကိုပဲ ဖိေအာ္ေနၾကတဲ့ အစိုးရမီဒီယာေတြက "နာဂစ္" ကို ေနရာမေပးခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုန႔ဲ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္တဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ၾကီးဆီကို ကူရာ ကယ္ရာမဲ့စြာနဲ႔ တလွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သတ္ကြင္းထဲကို မေတာ္တဆေရာက္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတ္ကြင္းထဲကို အပို႔ခံလိုက္ၾကရတာပါ။
ည ၁၁ နာရီခြဲ ေလာက္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္းေမာင္းတင္လာတဲ့ေလဟာ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ အရွိန္သိပ္ေကာင္းေနျပီ။ မနက္ ၃ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး မုန္တိုင္းတခုကို ရင္ဆိုင္ေနရျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ (ဒီတၾကိမ္လည္း) အစိုးရရဲ႔ သစၥာေဖာက္မႈကို ခံရျပန္ျပီဆိုတဲ့အသိက ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြဆီကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ မုန္တုိင္းဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္သတၱ၀ါၾကီးတေကာင္လို ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ သြပ္ျပားေတြ ၀ဲပ်ံေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျပတ္က်ေနတယ္. ေနာက္ တေန႔ ေန႔လည္အထိ စကၠန္႔တိုင္းဟာ ေၾကာက္စရာ အတိျပီးခဲ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ မုန္တိုင္းစဲလို႔ လမ္းမေပၚကို ထြက္ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ အပ်က္အစီးပုံေတြၾကားက စစ္ေျမျပင္တခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြ ေတြ႔ရွိလိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ျပိဳလဲေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြက ပိတ္ဆို႔ေနတယ္။ ကားေတြ ယာဥ္ေတြ ပ်က္စီးေနၾကတယ္။ အေဆာက္အဦေတြ ျပိဳက်ေနတယ္။ ဓာတ္တိုင္၊ ဖုန္းၾကိဳး၊ ဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ဟာ "နာဂစ္" ရဲ႔ ဖ၀ါးေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ့ျပီ။
လူေတြဟာ ေျခာက္ျခားစြာနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး ျမင္ကြင္းတခုကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ အုပ္လိုက္ ပ်ံသန္းရင္း ထိတ္လန္႔ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ က်ီးကန္းအုပ္ၾကီးေတြပဲ။ သစ္ပင္ေတြ ျပိဳလဲကုန္ၾကလို႔ နားခိုစရာမရွိပဲ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ီးကန္းအုပ္ေတြက ရန္ကုန္ျမဳိ႔ရဲ႔ေကာင္းကင္မွာ နိမ့္နိမ့္ေလးေတြ ပ်ံရင္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကပုံဟာ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းလွတယ္။
ငါ့မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးတဦးကေတာ့ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ "ဗန္ဂိုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသခင္ ေရးသြားတဲ့ပန္းခ်ီကားလိုပဲ၊ ငွက္မည္းၾကီးေတြက ပ်ံလို႔ …" တဲ့။
မုန္တုိင္းစဲသြားမွ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ေပြ႔ဖက္လိုက္ရတဲ့ ျမိဳ႔သားေတြဟာ တစုံတရကို သတိထားမိသြားၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စက္တင္ဘာျပီးကတည္းက လမ္းေတြေပၚမွာ ဟန္ေရး တျပျပနဲ႔ လက္နက္ေတြ ဆြဲကိုင္ျပီး လူထုကို ျခိမ္းေျခာက္ေနခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္၊ ရဲနဲ႔ ၾကံ့ဖြံ႔ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းပဲ ေဟမန္။ မုန္တိုင္းတိုက္မယ့္ ၂ ရက္ေန႔ ည ရ နာရီအထိ အလုံလမ္းတေလ်ာက္ ေမာင္းသြားတဲ့ လုံထိန္းကားေတြကို ငါတို႔ ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ အဓိကရုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရး ၀တ္စုံေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ တုတ္ေတြ၊ ဒိုင္းေတြနဲ႔အတူ လမ္းေပၚက ျပည္သူေတြကို စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြ ၾကည့္လို႔။ အခုေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကပါျပီ။
ဆရာျမသန္းတင့္သာရွိရင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို မီးလွ်ံထဲက ျပန္ထတဲ့ ဖီးနစ္ငွက္နဲ႔ တင္စားလိမ့္မယ္။ တိုက္ပြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးတဲ့ ရန္ကုန္သားေတြဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး အပ်က္အစီးပုံေတြကို မ တင္ ရွင္းလင္းဖို႔ အားထုတ္ၾကတယ္။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံေနာက္ပိုင္းမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ျပည္သူေတြ ကို္ယ့္ေျခ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ျပန္လည္ ျပဳစုၾကရေတာ့တယ္။ အစိုးရဘက္ကေတာ့ ေရဒီယို၊ ရုပ္သံေ၀းလို႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ေတာင္ လွည့္ျပီး အားေပးဂရုျပဳမႈ မရွိၾကဘူး။ ဘာမွ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမရွိတဲ့အျပင္ မုန္တုိင္းတိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ ေၾကညာမႈ မရွိခဲ့ဘူး။
တခ်ိန္လုံး တိတ္ေနခဲ့တဲ့ အစိုးရဟာ မုန္တိုင္းတိုက္ျပီး ေနာက္ေန႔ ၃ ရက္ ညေန ၅ နာရီမွာ GSM တယ္လီဖုန္းေတြကို MPT (Myanmar Post & Telecomm) ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆက္သြယ္ေရးလိပ္စာနဲ႔ သတင္း မက္ေဆ့ခ်္ ေပးပို႔ခဲ့တယ္။ "မုန္တိုင္း ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္၀င္မယ္။ ျပင္းထန္မယ္ …" တဲ့။
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး တို္က္ခိုက္မႈၾကီးကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လူေတြဟာ ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ ေသြးပ်က္သြားၾကတယ္။ အပ်က္အစီးေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔လုပ္ေနၾကတဲ့၊ လူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံး ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ MPT ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆက္သြယ္ေရးက ေပးပို႔တဲ့ ဒီသတင္းဟာ အမွားပါ။ ဒီ ယူဆခ်က္အမွားကို ေနျပည္ေတာ္က ပုဂိၢဳလ္တခ်ဳိ႔ကလည္း သံေယာင္လိုက္ၾကတယ္။ ၃ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီနဲ႔ ၆ နာရီ အၾကားမွာ "နာဂစ္" ထပ္လာမယ္တဲ့။ နာဂစ္ ထပ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အစိုးရအေပၚ ယုံၾကည္မႈ အစြမ္းကုန္မဲ့ေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြအၾကားမွာ သူတို႔အေပၚ အထင္ေသးမႈနဲ႔ မုန္းတီးမႈဟာ အျပင္းထန္ဆုံး အဆင့္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဘာမွ ကူညီ အားေပး ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိတဲ့ အစိုးရဟာ GSM Message တခုေပးပို႔ျခင္းနဲ႔ လူထုကို သတင္းမွားေပးျပီး ေျခာက္ျခားမႈ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ေရေက်ာ္ထိပ္မွာ သစ္ပင္ပိေနတဲ့ ကားတစင္းရဲ႔ ပိုင္ရွင္ လူလတ္ပိုင္းတဦကေတာ့ အခုလို ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ " လူေတြကို သတ္ဖုိ႔ လမ္းေပၚေရာက္လာတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ အခုက်ေတာ့ တေကာင္ တျမီးမွ မေတြ႕ရဘူး …" တဲ့။
ပ်က္စီးေနတဲ့ အိမ္စုတ္ကေလးေရွ႔မွာ ရပ္ေနတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ဳိးသားတဦးကေတာ့ - " တာ၀န္မဲ့တဲ့အေကာင္ေတြ၊ ဒီတေခါက္ေတာ့ ေထာက္ခံမဲ လာေတာင္းရင္၊ x - ပဲ ရမယ္ …" လို႔ ေရရြတ္ေနတယ္။
ကယ္ဆယ္ေရး အစီအမံ မေျပာနဲ႔၊ ယူနီေဖာင္းေတာင္ မျမင္ရတဲ့ ရန္ကုန္မွာ လူေတြနဲ႔ မၾကဳံစဖူး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။ အဆိုး၀ါးဆုံးကေတာ့ "ေရ" ေပါ့ ေဟမန္။ ေရသန္႔ဗူးၾကီး တဗူး က်ပ္ ၁၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ၀ယ္လုိ႔ မရေသးဘူး။ တေပါက္ခ်င္း က်ေနတဲ့ ေရပိုက္ကို တန္းစီေနတဲ့ လူေတြဟာ မ်က္စိတဆုးံပဲ။
လမ္းေပၚမွာ လူေတြအားလုံးဟာ ေရပုံးအလြတ္ေလးေတြကို ကိုင္ျပီး ေရရႏိုင္မယ့္ ေနရာကို ရွာေဖြေနၾကတယ္။ အစိုးရက လူထုကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ ေက်ာခိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ဒီတာ၀န္ကို ၾကား၀င္ထမ္းရြက္ေပးသူေတြကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြပဲ။ သူတို႔မွာ လက္က်န္ရွိတဲ့ ေရေတြကို ျပည္သူေတြကို ခြဲေ၀ေပးခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ဗလီေတြလည္း လူထုကို ေရ ေထာက္ပံ့ၾကတယ္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ စားနပ္ရိကၡာျပသနာကလည္း သိပ္ၾကီးမားတယ္။ ဆိုက္ကားခက ဟိုနား ဒီနား က်ပ္ ၁၀၀၀။ ဘဲဥတလုံး ၃၀၀။ မုန္႔ဟင္းခါး တပြဲ ၅၀၀။ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူေတြဟာ တေန႔စာ စားဖုိ႔ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ထားရတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ရပ္ထားရတယ္။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရမယ့္ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူေတြအတြက္ ဒုကၡဟာ အရမ္းၾကီးမားသြားေတာ့တယ္။ ေစ်းေတြမွာ ေစ်းသည္ေတြဟာလည္း ေျခာက္ခ်ားေနၾကတယ္။ ၀င္ေငြေလးရဖို႔ကို ၾကိဳးစားဖြင့္ၾကေပမယ့္ လူတဦးစ ႏွစ္ဦးစ ကေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးပဲ ပစၥည္းေတြကို ေကာက္ယူသြားတဲ့အခါမွာ ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ ၂ ပင္ေလာက္ ပါတဲ့ အစည္းေလး တစည္းကို က်ပ္ ၂၂၀ ေပးျပီး ၀ယ္ရေတာ့တယ္။
ငါမိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္ကို ငါ နင့္ကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဆိုင္ေပၚမွာ သစ္ပင္ပိေနလို႔ သူက ရွင္းလင္းဖို႔လုပ္တဲ့အခါ စည္ပင္သာယာက လာေျပာတယ္။ ရွင္းခ်င္တိုင္း ရွင္းလို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒီအပင္ဟာ ပ်ဥ္းကတိုး ျဖစ္ေနလို႔ သစ္ေတာက ခြင့္ျပဳခ်က္စာက်မွ ရွင္းပါတဲ့။ ေဟမန္ေရ … ရွိသမွ်သစ္ေတာအားလုံးကို ေျပာင္ေအာင္ ခုတ္ယူသြားတဲ့ ေတဇတေယာက္ ဒီစကားၾကားရင္ ဘာေျပာမလဲ ငါသိခ်င္တယ္။
ေဟမန္ …
ငါေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သမိုင္း၀င္ သစ္ပင္ေတြ အားလုံးကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရျပီး အမိုးေတြ အုတ္ကၽြတ္ေတြနဲ႔ နံရံအခ်ဳိ႔ကို ဆုံးရႈံးလိုက္ရတဲ့ အတြင္း၀န္ရုံး (၀န္ၾကီးမ်ား ရုံး) ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ စိမ္းမႈိင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့လို႔ ရုပ္ပ်က္သြားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ ေခတ္မီဖြံျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ က်ီးကန္းေတာင္ နားစရာ 'ကိုင္း' မရွိပါဘူး ေဟမန္ ရယ္။
ဒီဒုကၡက ၾကီးေပမယ့္ ရန္ကုန္က လူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဘုိကေလး၊ ငပုေတာ၊ လပၸတၱာ၊ ဖ်ာပုံ၊ ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းေနရာေတြဟာ ဒို႔ထက္ ပိုဆိုးတယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြဟာ သင္းခ်ဳိင္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါျပီ။
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ငါ့ဇနီးနဲ႔ သားကေလးကို သယ္သြားမယ့္ ဘတ္စကားေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းတေနရာက ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ကို သြားလိမ့္မယ္။ ငါကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာတလုံးနဲ႔ က်န္ခဲ့ဦးမယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္ယူမယ္။ ငါ သိသမွ် ကမာၻကို ေဖာ္ထုတ္မယ္။ နင့္ကို ပုံမွန္စာေရးမယ္။ ဒီစစ္ပြဲကို ငါ သတင္း ေပးပို႔မွ ျဖစ္မယ္။ ငါေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာ …။ ။
နင့္သူငယ္ခ်င္း
သူ
ရန္ကုန္
ေမ ၅၊ ၂၀၀၈
ည ၁၂ နာရီ
http://moemaka.blogspot.com/
(ေမ ၅၊ ၂၀၀၈)
သူ
ေမ ၈၊ ၂၀၀၈
သူငယ္ခ်င္း ေဟမန္သဇင္
ရန္ကုန္စစ္မ်က္ႏွာက ငါစာေရးလိုက္တယ္။ ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိတဲ့ ျမိဳ႔ပ်က္ၾကီးရဲ႔ ညမွာ ဖေယာင္းတိုင္တတိုင္ရဲ႔ အလင္းနဲ႔ ဒီစာကို ငါေရးေနတာ ေဟမန္။ နင္တို႔ သိပ္စိတ္ပူေနမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္ေလ။ ငါ့မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္တဲ့အခါ ဆန္ဖရန္စစၥကိုက ေႏြးေထြးေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ နင္တို႔မိသားစု အိမ္ကေလးကို သတိရေနတယ္။ ဥဏ္ရည္ထက္ျပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သမီးေလးကိုလည္း ငါသိပ္လြမ္းပါတယ္။
ငါနဲ႔ ငါ့မိသားစု အထိအခိုက္မရွိပါဘူး ေဟမန္။ ငါတို႔အိမ္အမိုးေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီးၾကီးတပင္ လာပိေနေပမယ့္ အိမ္ကေလးကို ငါတို႔ စြန္႔ခြာလာခဲ့ရေပမယ့္၊ အခု ယာယီေန ေနရတဲ့ေနရာမွာ ေသာက္စရာ၊ သုံးစရာ ေရမရွိေပမယ့္ ငါတို႔ က်န္းမာေနဆဲပါ။
ရန္ကုန္ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး ေဟမန္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါေတာင္ ရန္ကုန္ကုိ မမွတ္မိေတာ့လို႔ဘဲ။ ဒီမွာပဲ အျမဲေနေနရတဲ့ လူတေယာက္ေတာင္ ျမိဳ႔ၾကီးရဲ႔ အရင္ပုံရိပ္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရေတာ့ရင္ ႏွစ္ေတြၾကာေအာင္ ခြဲခြာသြားခဲ့တဲ့ နင့္အတြက္ ဒီျမိဳ႔က သိပ္စိမ္းေနေတာ့မယ္။
လမ္းေတြနဲ႔ အိမ္ေတြေပၚမွာ ျပိဳလဲၾကေနတဲ့ တခ်ိန္က ရန္ကုန္ျမိဳ႔ရဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြ၊ က်ဳိးပဲ့ပြင့္ထြက္ေနတဲ့ သမိုင္း၀င္အေဆာက္အဦၾကီးေတြ၊ လမ္းေပၚမွာ က်ီးလန္႔စာစား ေျပးလႊားေနၾကတဲ့လူေတြ၊ တခ်ိန္က အျမဲတမ္း ဟန္နဲ႔ပန္နဲ႔ ရႈိးနဲ႔ မိုးနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚက အေၾကာက္တရား၊ ေဒါသနဲ႔ ေသာကေတြ …။
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပါ ေဟမန္၊ ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပါ …။
ဒါေပမဲ့ ဒီစစ္ဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ လူသားေတြ အၾကားက စစ္ပြဲပဲလို႔ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း သတ္မွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ဆိုင္ကလုန္းဆိုး "နာဂစ္" နဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတ ြအၾကားက ျပသနာတခုဆိုတာထက္ အဓိပၸါယ္ အမ်ားၾကီး ပိုပါတယ္။ ဒီစစ္ပြဲဟာ တာ၀န္မဲ့မႈနဲ႔ နာက်င္မႈအၾကားက စစ္ပြဲ။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ရက္စက္မႈနဲ႔ အမွန္တရား အၾကားက စစ္ပြဲ။ ဒီစစ္ပြဲဟာ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အၾကားက စစ္ပြဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ …
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာပဲ ေဟမန္။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ဟာ အရင္အတိုင္းပဲ စည္စည္ကားကားရွိေနခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြလည္း ရုံးတက္၊ ေစ်း၀ယ္၊ လည္ပတ္နဲ႔ ပုံမွန္နိစၥဓူ၀ထဲမွာ လည္ပတ္ေနတုန္းပဲ။ သမိုင္းတြင္မယ့္ ေျခာက္ျခားစရာ အေျပာင္အလဲတခု လာေနျပီဆိုတာကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိၾကဘူး။ သတိထားမိေအာင္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒီျမိဳ႔သားေတြကို ၾကိဳတင္အသိမေပးခဲ့ၾကဘူး။
ေမလ ၂ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းမွာ မိုးေတြ ရြာေနခဲ့တယ္ ေဟမန္။ တကယ္ေတာ့ မိုးရြာေနခဲ့တာ ရက္အနည္းငယ္ေတာင္ ရွိသြားျပီ။ မိုးထဲမွာ ေပ်ာ္ျပီးသား ရန္ကုန္သားေတြအတြက္ ေမလရဲ႔မိုးဟာ ပန္းနဲ႔ေပါက္သလုိပါ။ တခ်ဳိ႔က မုန္တိုင္းတခု လာေနျပီဆိုတာကို သိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔က မသိၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ သိသူေရာ မသိသူေတြပါ ဒီမုန္တိုင္းရဲ႔ ျပင္းအားနဲ႔ ဖ်က္ဆီးအားကို မသိခဲ့ၾကပါဘူး။
ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ဦးတည္လာေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိုးရိမ္မႈ မလြန္ကဲပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အစိုးရရဲ႔ တုိတိုတုတ္တုတ္ ေၾကညာခ်က္ေအာက္မွာ ဒီေန႔အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ဖို႔နဲ႔ တခါးလုံေအာင္ပိတ္ျပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေကြးဖို႔ေလာက္ပဲ ျမိဳ႔သားအမ်ားစုက ယူဆခဲ့ၾကတယ္။
ေရကို ၾကိဳတင္စုေဆာင္းထားဖို႔၊ စားနပ္ရိကၡာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ျပင္ဆင္ထားဖို႔၊ အထပ္ျမင့္ျမင့္က လူေတြနဲ႔ ေတာရြာကလူေတြ လုံျခဳံတဲ့ေနရာကို ၾကိဳတင္ေရြ႔ေျပာင္းထားၾကဖို႔ ျပည္သူေတြကို ဘယ္သူကမွ ၾကိဳတင္ သတိမေပးၾကဘူး။
တကယ္ကေတာ့ "နာဂစ္" လာေနျပီဆိုတာကို ရက္ေတြနဲ႔ ၾကိဳျပီး သိေနခဲ့ျပီးသား။ မိုးေလ၀သျဂိဳလ္တုေတြနဲ႔ ျပည္ပသတင္းဌာနေတြက ခန္႔မွန္းထားျပီးသား။ "နာဂစ္" ဟာ ၾကိဳတင္မသိႏိုင္တဲ့ ငလ်င္တခုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ခရီးစဥ္ကို ၾကိဳတင္အသိေပးျပီး ဟိန္းေဟာက္ခ်ီတက္လာတဲ့ မုန္တုိင္းတခု။ ဒါေပမဲ့ ျပည္ပအဖ်က္သမားေတြရဲ႔ ၾကိဳးဆြဲရုပ္ေသး အစိုးရ ေပၚေပါက္လာမွာကို မလိုလားသူတိုင္း - အေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံမဲေပးၾက … ဆုိတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကိုပဲ ဖိေအာ္ေနၾကတဲ့ အစိုးရမီဒီယာေတြက "နာဂစ္" ကို ေနရာမေပးခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုန႔ဲ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္တဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ၾကီးဆီကို ကူရာ ကယ္ရာမဲ့စြာနဲ႔ တလွမ္းခ်င္းတိုး၀င္သြားခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သတ္ကြင္းထဲကို မေတာ္တဆေရာက္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတ္ကြင္းထဲကို အပို႔ခံလိုက္ၾကရတာပါ။
ည ၁၁ နာရီခြဲ ေလာက္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္းေမာင္းတင္လာတဲ့ေလဟာ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ အရွိန္သိပ္ေကာင္းေနျပီ။ မနက္ ၃ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး မုန္တိုင္းတခုကို ရင္ဆိုင္ေနရျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔အတူ (ဒီတၾကိမ္လည္း) အစိုးရရဲ႔ သစၥာေဖာက္မႈကို ခံရျပန္ျပီဆိုတဲ့အသိက ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြဆီကို ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ မုန္တုိင္းဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္သတၱ၀ါၾကီးတေကာင္လို ေအာ္ဟစ္ေနတယ္။ ေကာင္းကင္မွာ သြပ္ျပားေတြ ၀ဲပ်ံေနတယ္။ သစ္ပင္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျပတ္က်ေနတယ္. ေနာက္ တေန႔ ေန႔လည္အထိ စကၠန္႔တိုင္းဟာ ေၾကာက္စရာ အတိျပီးခဲ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ မုန္တိုင္းစဲလို႔ လမ္းမေပၚကို ထြက္ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ အပ်က္အစီးပုံေတြၾကားက စစ္ေျမျပင္တခုကို ရန္ကုန္ျမိဳ႔သားေတြ ေတြ႔ရွိလိုက္ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ျပိဳလဲေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြက ပိတ္ဆို႔ေနတယ္။ ကားေတြ ယာဥ္ေတြ ပ်က္စီးေနၾကတယ္။ အေဆာက္အဦေတြ ျပိဳက်ေနတယ္။ ဓာတ္တိုင္၊ ဖုန္းၾကိဳး၊ ဘာမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္ဟာ "နာဂစ္" ရဲ႔ ဖ၀ါးေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္သြားခဲ့ျပီ။
လူေတြဟာ ေျခာက္ျခားစြာနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး ျမင္ကြင္းတခုကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ အုပ္လိုက္ ပ်ံသန္းရင္း ထိတ္လန္႔ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ က်ီးကန္းအုပ္ၾကီးေတြပဲ။ သစ္ပင္ေတြ ျပိဳလဲကုန္ၾကလို႔ နားခိုစရာမရွိပဲ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ီးကန္းအုပ္ေတြက ရန္ကုန္ျမဳိ႔ရဲ႔ေကာင္းကင္မွာ နိမ့္နိမ့္ေလးေတြ ပ်ံရင္း ေအာ္ဟစ္ေနၾကပုံဟာ ေျခာက္ျခားစရာ ေကာင္းလွတယ္။
ငါ့မိတ္ေဆြ ပန္းခ်ီဆရာၾကီးတဦးကေတာ့ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ "ဗန္ဂိုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မေသခင္ ေရးသြားတဲ့ပန္းခ်ီကားလိုပဲ၊ ငွက္မည္းၾကီးေတြက ပ်ံလို႔ …" တဲ့။
မုန္တုိင္းစဲသြားမွ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကို ေပြ႔ဖက္လိုက္ရတဲ့ ျမိဳ႔သားေတြဟာ တစုံတရကို သတိထားမိသြားၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စက္တင္ဘာျပီးကတည္းက လမ္းေတြေပၚမွာ ဟန္ေရး တျပျပနဲ႔ လက္နက္ေတြ ဆြဲကိုင္ျပီး လူထုကို ျခိမ္းေျခာက္ေနခဲ့ၾကတဲ့ စစ္တပ္၊ ရဲနဲ႔ ၾကံ့ဖြံ႔ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္းပဲ ေဟမန္။ မုန္တိုင္းတိုက္မယ့္ ၂ ရက္ေန႔ ည ရ နာရီအထိ အလုံလမ္းတေလ်ာက္ ေမာင္းသြားတဲ့ လုံထိန္းကားေတြကို ငါတို႔ ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္။ အဓိကရုဏ္း ႏွိမ္ႏွင္းေရး ၀တ္စုံေတြ၊ ေသနတ္ေတြ၊ တုတ္ေတြ၊ ဒိုင္းေတြနဲ႔အတူ လမ္းေပၚက ျပည္သူေတြကို စိမ္းစိမ္းၾကီးေတြ ၾကည့္လို႔။ အခုေတာ့ သူတို႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကပါျပီ။
ဆရာျမသန္းတင့္သာရွိရင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို မီးလွ်ံထဲက ျပန္ထတဲ့ ဖီးနစ္ငွက္နဲ႔ တင္စားလိမ့္မယ္။ တိုက္ပြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးတဲ့ ရန္ကုန္သားေတြဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး အပ်က္အစီးပုံေတြကို မ တင္ ရွင္းလင္းဖို႔ အားထုတ္ၾကတယ္။
၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံေနာက္ပိုင္းမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ကို ျပည္သူေတြ ကို္ယ့္ေျခ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ျပန္လည္ ျပဳစုၾကရေတာ့တယ္။ အစိုးရဘက္ကေတာ့ ေရဒီယို၊ ရုပ္သံေ၀းလို႔ ေလာ္စပီကာနဲ႔ေတာင္ လွည့္ျပီး အားေပးဂရုျပဳမႈ မရွိၾကဘူး။ ဘာမွ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမရွိတဲ့အျပင္ မုန္တုိင္းတိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ ေၾကညာမႈ မရွိခဲ့ဘူး။
တခ်ိန္လုံး တိတ္ေနခဲ့တဲ့ အစိုးရဟာ မုန္တိုင္းတိုက္ျပီး ေနာက္ေန႔ ၃ ရက္ ညေန ၅ နာရီမွာ GSM တယ္လီဖုန္းေတြကို MPT (Myanmar Post & Telecomm) ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆက္သြယ္ေရးလိပ္စာနဲ႔ သတင္း မက္ေဆ့ခ်္ ေပးပို႔ခဲ့တယ္။ "မုန္တိုင္း ဒုတိယအၾကိမ္ ထပ္၀င္မယ္။ ျပင္းထန္မယ္ …" တဲ့။
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး တို္က္ခိုက္မႈၾကီးကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လူေတြဟာ ဒီသတင္းကို ၾကားေတာ့ ေသြးပ်က္သြားၾကတယ္။ အပ်က္အစီးေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔လုပ္ေနၾကတဲ့၊ လူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြအားလုံး ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ MPT ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆက္သြယ္ေရးက ေပးပို႔တဲ့ ဒီသတင္းဟာ အမွားပါ။ ဒီ ယူဆခ်က္အမွားကို ေနျပည္ေတာ္က ပုဂိၢဳလ္တခ်ဳိ႔ကလည္း သံေယာင္လိုက္ၾကတယ္။ ၃ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီနဲ႔ ၆ နာရီ အၾကားမွာ "နာဂစ္" ထပ္လာမယ္တဲ့။ နာဂစ္ ထပ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အစိုးရအေပၚ ယုံၾကည္မႈ အစြမ္းကုန္မဲ့ေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြအၾကားမွာ သူတို႔အေပၚ အထင္ေသးမႈနဲ႔ မုန္းတီးမႈဟာ အျပင္းထန္ဆုံး အဆင့္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဘာမွ ကူညီ အားေပး ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိတဲ့ အစိုးရဟာ GSM Message တခုေပးပို႔ျခင္းနဲ႔ လူထုကို သတင္းမွားေပးျပီး ေျခာက္ျခားမႈ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ေရေက်ာ္ထိပ္မွာ သစ္ပင္ပိေနတဲ့ ကားတစင္းရဲ႔ ပိုင္ရွင္ လူလတ္ပိုင္းတဦကေတာ့ အခုလို ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲခဲ့တယ္။ " လူေတြကို သတ္ဖုိ႔ လမ္းေပၚေရာက္လာတဲ့ အေကာင္ေတြ၊ အခုက်ေတာ့ တေကာင္ တျမီးမွ မေတြ႕ရဘူး …" တဲ့။
ပ်က္စီးေနတဲ့ အိမ္စုတ္ကေလးေရွ႔မွာ ရပ္ေနတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ဳိးသားတဦးကေတာ့ - " တာ၀န္မဲ့တဲ့အေကာင္ေတြ၊ ဒီတေခါက္ေတာ့ ေထာက္ခံမဲ လာေတာင္းရင္၊ x - ပဲ ရမယ္ …" လို႔ ေရရြတ္ေနတယ္။
ကယ္ဆယ္ေရး အစီအမံ မေျပာနဲ႔၊ ယူနီေဖာင္းေတာင္ မျမင္ရတဲ့ ရန္ကုန္မွာ လူေတြနဲ႔ မၾကဳံစဖူး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတယ္။ အဆိုး၀ါးဆုံးကေတာ့ "ေရ" ေပါ့ ေဟမန္။ ေရသန္႔ဗူးၾကီး တဗူး က်ပ္ ၁၀၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ ၀ယ္လုိ႔ မရေသးဘူး။ တေပါက္ခ်င္း က်ေနတဲ့ ေရပိုက္ကို တန္းစီေနတဲ့ လူေတြဟာ မ်က္စိတဆုးံပဲ။
လမ္းေပၚမွာ လူေတြအားလုံးဟာ ေရပုံးအလြတ္ေလးေတြကို ကိုင္ျပီး ေရရႏိုင္မယ့္ ေနရာကို ရွာေဖြေနၾကတယ္။ အစိုးရက လူထုကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ ေက်ာခိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ဒီတာ၀န္ကို ၾကား၀င္ထမ္းရြက္ေပးသူေတြကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြပဲ။ သူတို႔မွာ လက္က်န္ရွိတဲ့ ေရေတြကို ျပည္သူေတြကို ခြဲေ၀ေပးခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔ဗလီေတြလည္း လူထုကို ေရ ေထာက္ပံ့ၾကတယ္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ စားနပ္ရိကၡာျပသနာကလည္း သိပ္ၾကီးမားတယ္။ ဆိုက္ကားခက ဟိုနား ဒီနား က်ပ္ ၁၀၀၀။ ဘဲဥတလုံး ၃၀၀။ မုန္႔ဟင္းခါး တပြဲ ၅၀၀။ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူေတြဟာ တေန႔စာ စားဖုိ႔ေတာင္ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ထားရတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ရပ္ထားရတယ္။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စားရမယ့္ လက္လုပ္လက္စား ျပည္သူေတြအတြက္ ဒုကၡဟာ အရမ္းၾကီးမားသြားေတာ့တယ္။ ေစ်းေတြမွာ ေစ်းသည္ေတြဟာလည္း ေျခာက္ခ်ားေနၾကတယ္။ ၀င္ေငြေလးရဖို႔ကို ၾကိဳးစားဖြင့္ၾကေပမယ့္ လူတဦးစ ႏွစ္ဦးစ ကေတာ့ ပိုက္ဆံမေပးပဲ ပစၥည္းေတြကို ေကာက္ယူသြားတဲ့အခါမွာ ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းပိတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ ၂ ပင္ေလာက္ ပါတဲ့ အစည္းေလး တစည္းကို က်ပ္ ၂၂၀ ေပးျပီး ၀ယ္ရေတာ့တယ္။
ငါမိတ္ေဆြ တေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္ကို ငါ နင့္ကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူ႔ရဲ႔ ဆိုင္ေပၚမွာ သစ္ပင္ပိေနလို႔ သူက ရွင္းလင္းဖို႔လုပ္တဲ့အခါ စည္ပင္သာယာက လာေျပာတယ္။ ရွင္းခ်င္တိုင္း ရွင္းလို႔ မရဘူးတဲ့။ ဒီအပင္ဟာ ပ်ဥ္းကတိုး ျဖစ္ေနလို႔ သစ္ေတာက ခြင့္ျပဳခ်က္စာက်မွ ရွင္းပါတဲ့။ ေဟမန္ေရ … ရွိသမွ်သစ္ေတာအားလုံးကို ေျပာင္ေအာင္ ခုတ္ယူသြားတဲ့ ေတဇတေယာက္ ဒီစကားၾကားရင္ ဘာေျပာမလဲ ငါသိခ်င္တယ္။
ေဟမန္ …
ငါေျပာခဲ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သမိုင္း၀င္ သစ္ပင္ေတြ အားလုံးကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရျပီး အမိုးေတြ အုတ္ကၽြတ္ေတြနဲ႔ နံရံအခ်ဳိ႔ကို ဆုံးရႈံးလိုက္ရတဲ့ အတြင္း၀န္ရုံး (၀န္ၾကီးမ်ား ရုံး) ကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ စိမ္းမႈိင္းေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့လို႔ ရုပ္ပ်က္သြားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းကို နင္မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ ေခတ္မီဖြံျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ က်ီးကန္းေတာင္ နားစရာ 'ကိုင္း' မရွိပါဘူး ေဟမန္ ရယ္။
ဒီဒုကၡက ၾကီးေပမယ့္ ရန္ကုန္က လူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဘုိကေလး၊ ငပုေတာ၊ လပၸတၱာ၊ ဖ်ာပုံ၊ ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းေနရာေတြဟာ ဒို႔ထက္ ပိုဆိုးတယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာေတြဟာ သင္းခ်ဳိင္းေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါျပီ။
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ငါ့ဇနီးနဲ႔ သားကေလးကို သယ္သြားမယ့္ ဘတ္စကားေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းတေနရာက ျမိဳ႔ေလးတျမိဳ႔ကို သြားလိမ့္မယ္။ ငါကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာတလုံးနဲ႔ က်န္ခဲ့ဦးမယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္ယူမယ္။ ငါ သိသမွ် ကမာၻကို ေဖာ္ထုတ္မယ္။ နင့္ကို ပုံမွန္စာေရးမယ္။ ဒီစစ္ပြဲကို ငါ သတင္း ေပးပို႔မွ ျဖစ္မယ္။ ငါေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
ရန္ကုန္ဟာ စစ္မ်က္ႏွာ …။ ။
နင့္သူငယ္ခ်င္း
သူ
ရန္ကုန္
ေမ ၅၊ ၂၀၀၈
ည ၁၂ နာရီ
.jpg)
.jpg)
No comments:
Post a Comment