အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ျခင္း

အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ျခင္း

ေဒါမနစ္ ေဖာ္လ္ဒါ

ဧၿပီ ၂၂၊ ၂၀၀၈

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေၾကာင့္ အျမဲကပ္ေဘးသင့္ေနရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လာမည့္ဆႏၵခံယူပြဲသည္ တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ျဖစ္ေပၚေစမည့္ အခြင့္အလမ္းေလာ၊ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဆုတ္ယုတ္နစ္နာေစမည္ေလာ၊ ေမးခြန္း ထုတ္ရန္ ရွိေနသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းတြင္ ၿဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္ (Sir Hubert Rance) ရန္ကုန္မွ ထြက္ခြာစဥ္က ကိုလိုနီ စနစ္၏ ေကာင္းကင္အနားသတ္မ်ဥ္းမွ ဤၿမိဳ႕ေတာ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည့္အေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး၍ မ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူး သည္။ သူ၏ မ်က္ရည္က်ရျခင္းမွာ ကိုလိုနီနယ္ေျမတခု ဆံုးရႈံးရျခင္းအတြက္ မဟုတ္ပါ။ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မည့္ အေၾကာင္းအခ်က္အမ်ားကို ေမွ်ာ္ေတြးပူပန္မိေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာလအတြက္ အလားအလာအေကာင္းဆံုး ထင္ရွားသည့္ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ ကက္ဘိနက္အဖြဲ႔၀င္၀န္ႀကီးမ်ားက လြတ္လပ္ေရးမရမီ ၆ လေစာ၍ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံခ့ဲရပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔က မခိုင္မမာ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ အားနည္းခ်က္ဆက္ထံုးမ်ားျပည့္ေနသည့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒတခု ခ်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ကာ ထႂကြလိုေနၾကသည့္ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ ၀ိ၀ါဒပြားစရာ အခ်က္မ်ားလည္း ဤဖြဲ႔စည္းပံုတြင္ ပါ၀င္ေနပါ သည္။ ဤတိုင္းရင္းသားမ်ားက တေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံက ခြဲထြက္ခြင့္ ေတာင္းလွ်င္လည္း ေတာင္းလာဖြယ္ ရွိေနပါသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္ ကာလမွစ၍ ၿဗိတိသွ်တပ္ဖြဲ႔မ်ားက သူခိုးဓားျပမ်ားကို ေျမလွန္ရွာေဖြေနခဲ့ပါသည္။ ဤသူခိုးဓားျပမ်ားက မည္သူ႔အေပၚ သစၥာခံၾကသည္၊ ႏိုင္ငံေရးအရ မည္သို႔မည္ပံု ေမွ်ာ္မွန္းထားခ်က္မ်ား ရွိေနသည္ကလည္း ေသခ်ာသိႏိုင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ျပႆနာကလာေတာ့မည္ဆိုသည္မွာ မည္သူမွ် သံသယမရွိဘဲ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကရင္တိုင္းရင္းသားမ်ားက အခ်ိန္တိုအတြင္းတြင္ပင္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့ၾကၿပီး ယေန႔ကာလတိုင္ ကမၻာ့ အရွည္ၾကာဆံုး ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံ မ်က္ရည္က်လွ်က္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည့္အေၾကာင္းကို သူ၏ဇနီးျဖစ္သူ ေလဒီ ရန္႔စ္ (Lady Rance) က စာေရးသူကို အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ဆာေရးနယ္ရွိ သူမအနားယူေနသည့္ အိမ္တြင္ ျပန္ေျပာျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္ျဖင့္ ဧည့္ခံရင္း သူမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို ႏွစ္လိုစြာ ေျပာပါသည္။ သူသာ ရွိေနေသးလွ်င္ မည္သို႔ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကိုလည္း ေျပာပါသည္။ သူမ ေျပာၾကားခဲ့သည့္ စကားကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ စာေရးသူ တဖန္ျပန္၍ အမွတ္ရမိပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္က ရန္ကုန္ရွိ လံုျခံဳေရးအစီအမံ အျပည့္အ၀ ခ်ထားသည့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန ရံုးခန္း၌ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္း ေပးရန္ ခြင့္ျပဳခဲ့ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ရက္သတၱပတ္ တခ်ဳိ႕ၾကာ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ (န၀တ) စစ္အစိုးရ၏ ပထမဦးဆံုး ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္က ေတြ႔ဆံုေျဖၾကားရန္ သေဘာတူညီခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္ အေျခစိုက္ အပတ္စဥ္ထုတ္သတင္းစာ ေအးရွား၀ိခ္ မွ တျခား သတင္းေထာက္တဦးတို႔ ေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့သည္။ လူေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ အသက္ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္-စက္တင္ဘာ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးအေပၚ သူ႔ဘက္မွ အျမင္ကို ၾကားၾကရ လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ၿဗိတိသွ်တို႔ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အေပၚ ခါးသီး စြာအျပစ္ဖို႔ ေဟာေျပာေနသည္ကိုသာ မိမိတို႔ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ၾကားခဲ့ရပါသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ ခ်န္ထားရစ္သည့္ ဤဖြဲ႔စည္းပံု ေၾကာင့္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း တိုင္းရင္းသား အနည္းဆံုး ၃ ခု ခြဲထြက္သြားဖြယ္ အေၾကာင္း ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟု သူက ဆိုသည္။ ဤျပႆနာသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းႏွင့္ ညီညြတ္ေရးကို ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ ထိခိုက္ေစရန္အေၾကာင္းျဖစ္ခဲ့ သည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္၏ အေျပာက မွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိတို႔လာသည္က ဤကိစၥကို ေမးျမန္းေဆြး ေႏြးရန္ မဟုတ္ပါ။ ထိုအခ်ိန္က သူ၏ ဒု ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ေဘးရွိ ကုလားထိုင္ေပၚမွ မည္သို႔မွ မခံစားရ သလို ၿငိမ္၍ထိုင္နားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။ စကားတလံုးမွ် ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံု ေဆြးေႏြး မည့္ ၃ နာရီၾကာ အင္တာဗ်ဴးကို မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ဤေခါင္းစဥ္ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ စာေရးသူက ဤဖြဲ႔စည္းပံု ၏ အားနည္းခ်က္မ်ားမွ မ်ားမၾကာေသးမီကာလ တိုးတက္မႈမ်ားကို ေျပာရန္ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းေပးခဲ့ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာေမာင္ အဖို႔ အေတာ္စိတ္သက္သာသြားဟန္ ျပပါသည္။

၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒက ယခင္ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ဖြဲ႔စည္းပံု အားနည္းခ်က္မ်ားကို ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ အခြင့္ အလမ္းရွိခဲ့သည္ကို သူက ထည့္မေျပာခဲ့ပါ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲခြင့္ရခဲ့သည့္ ဥပေဒ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒသည္လည္း က်ရႈံးခဲ့ရျပန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္က ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒကိုဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး သူ၏ (န၀တ) စစ္အစိုးရအဖြဲ႔၊ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႔ျဖင့္ အစားထိုးခဲ့ပါသည္။ ဤစစ္အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ (နအဖ) အျဖစ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အမည္ေျပာင္း အသက္သြင္း၍ ေလ်ာ့လ်ဲလ်ဲ ၀န္ႀကီးဖြဲ႔စည္းပံုမ်ားျဖင့္ ယခု တိုင္ ဆက္လက္လိမ္ညာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွ စစ္တပ္အရာရွိမ်ား ႀကီးစိုးေသာ တပါတီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို အသြင္ေျပာင္းခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒကို ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပ၍ အတည္ျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာတြင္လည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္မဲဆႏၵ ေပးခြင့္ မရခဲ့ၾကဘဲ အရပ္သား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ၿပီဟု ဆိုခဲ့ၾကပါသည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စတင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ဦးေဆာင္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီႏွင့္ ၎၏ ၾသဇာခံျဖစ္သည့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) တို႔က အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး "ႏိုင္ငံေတာ္ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ တည္ ေဆာက္ေရးအတြက္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ" ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရပါသည္။

မဆလ ပါတီ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ၁၉၆၂ ခု ဇူလိုင္လတြင္ အတည္ျပဳခဲ့ၿပီး ပါတီ၏ သေဘာတရားေရးရာ လမ္းညႊန္ ျဖစ္သည့္ "လူႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔၏ အညမည" စာအုပ္ႏွင့္ အတူ ပူးတြဲျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါသည္။

ဤသို႔ ထူးျခားသည့္၊ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးႏိုင္လွသည့္၊ ထိုးေဖာက္သိျမင္ရန္ မလြယ္လွသည့္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးလည္း မရႈမလွ ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ စစ္တပ္က လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ထားမႈႏွင့္ စီးပြားေရးအရ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္း ျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စ၍ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲသြားမႈဟူ၍ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသည္ မဆလ ပါတီ အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ တရြတ္ဆြဲလိုက္ပါရင္း ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏွစ္လည္ပိုင္းသို႔ တိုင္လာခဲ့ရပါသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ စီးပြားေရးအေျခအေနမွာ ေျမေပၚၿပိဳလဲ က်ဆင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဦးေန၀င္းက မဆလ ပါတီ ဥကၠ႒အျဖစ္မွ ေနာက္ဆံုးႏုတ္ထြက္ခဲ့ၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္က်သည့္ ကိစၥတခုကို ေျပာဆိုတိုက္ တြန္းခဲ့ပါေသးသည္။ သူက ပါတီစံု ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၿပီး ဆႏၵျပသူမ်ားကုိ စစ္တပ္က ပစ္သတ္ရ လိမ့္မည္ဟုလည္း ဆိုခဲ့ပါေသးသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း စစ္တပ္ကလည္း တာ၀န္ေက်က်ႁပြန္ႁပြန္ လုပ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါ သည္။ မၾကာေသးမီကာလ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလတိုင္ စစ္တပ္က ပစ္သတ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလတြင္ ပါတီစံု အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲတခုကို က်င္းပခဲ့ေသာ္လည္း စစ္တပ္က လံုး၀လ်စ္လ်ဴရႈထား ခဲ့ပါသည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲက အစဥ္ထာ၀ရ လႈပ္ႏိႈးၿခိမ္းေျခာက္ေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးဘ၀တြင္ စစ္တပ္က လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကိုလည္း အမွတ္ရေနေစလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) က အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ္လည္း ရလဒ္ကို ျခံဳပုတ္ထဲ လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရးႏွင့္ အင္အားစုမ်ား အားလံုး ပါ၀င္ႏိုင္မည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ ေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့ပါသည္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပခဲ့ျခင္း၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္သည္ လႊတ္ေတာ္အသစ္တရပ္ ေခၚယူရန္၊ အစိုးရဖြဲ႔စည္း ရန္ေလာ၊ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ ေရးဆြဲရန္အတြက္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ေလာဟု အျငင္းပြားေနၾကဆဲ ရွိပါ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုကိစၥမ်ားျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ မည္သည့္အတြက္မွ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလာပါသည္။ ပညာတတ္မ်ား ျငင္းခုန္ရန္ ကိစၥသက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

လာမည့္ ေမလတြင္ ျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပေတာ့မည့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို စစ္အစိုးရ စိတ္ႀကိဳက္ "လက္ ေရြးစင္ ေရြးထားသူမ်ား" ျဖင့္သာ စုရံုး ေရးဆြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စံတင္ေလာက္ဖြယ္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ယူ ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ဥပေဒလည္း ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ဤဥပေဒကို ထပ္မံ၍ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲရန္ လိုအပ္သည္ဆိုကာျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီး မတ္လတြင္မွ လူအမ်ားလက္ထဲ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။

ဤဥပေဒတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေခါင္းေဆာင္ အႀကီးအကဲတြင္ စစ္ေရးအေတြ႔အၾကံဳ ေနာက္ခံရွိရန္ လိုအပ္ သည္ဟု ဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္ေနရာမ်ားစြာႏွင့္ အဓိကက်သည့္ ၀န္ႀကီးဌာန ေနရာမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါ ေသးသည္။ ထိုမွ်မက စစ္တပ္က အစိုးရကို ယာယီရပ္ဆိုင္း၍ အာဏာကို ထိန္းသိမ္းပိုင္ခြင့္ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားလည္း ပါ၀င္ ေနပါေသးသည္။

စစ္အစိုးရ၏ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဆန္းက ဤဖြဲ႔စည္းပံုေရးဆြဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္အေပၚ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾက သူမ်ားကို တန္ျပန္၍ပင္ တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုခဲ့ပါေသးသည္။ သူက ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္မွ စတင္လွ်င္ ၁၈ ႀကိမ္ေျမာက္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအျဖစ္ မၾကာေသးမီက အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ေသာဖြဲ႔စည္းပံုမူၾကမ္းေရးဆြဲရာတြင္လည္း အတိုက္အခံမ်ား ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရွိဘဲ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ညႊန္းဆို ေထာက္ျပခဲ့ေသးသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အေရးပါသည့္ မတူကြဲျပားခ်က္မ်ား ရွိေနပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသစ္သည္ လူအမ်ား လြတ္လပ္စြာေရးဆြဲျပဌာန္းခဲ့ၾကသည့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပန္လည္မြမ္းမံျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုင္း လူထုက လွ်ဳိ႕၀ွက္မဲျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ရန္၊ ျငင္းပယ္ရန္ အခြင့္ ရွိပါသည္။ ဆႏၵမဲေပးပိုင္ခြင့္ရွိသူမ်ား၏ ၅၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက လာေရာက္ မဲေပး ခဲ့ၾကၿပီး ၆၀-၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အသာျဖင့္အတည္ျပဳခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ လက္ခံဖြယ္ရွိေသာ္လည္း ဤဖြဲ႔စည္းပံုကို ယခင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သက္ဆင္ ရွင္နာ၀ပ္၏ အမာခံေဒသျဖစ္သည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသေန ျပည္သူ (သံုးပံု ႏွစ္ပံု) က ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ တရား၀င္မႈ ရွိပါသည္။ မဲေပးမႈကို စနစ္တက်ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾက ၿပီး ထိုင္း လူမ်ဳိးမ်ားက သူတို႔ႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို အခ်ိန္ကာလ ေျပာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ႏိုင္မည္ကို လည္း သိေနၾကပါသည္။

ျမန္မာျပည္သူမ်ား အလားတူ အခြင့္အေရးမ်ဳိး ရမည္ မရမည္ဆိုသည္မွာ သံသယရွိဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ လူအမ်ားက ႀကိဳတင္ ေဟာကိန္းထုတ္ထားၾကသလို စစ္တပ္ကအာဏာသံုးအတင္းအက်ပ္ျပဳမႈမ်ား ပါ၀င္လာႏိုင္ပါသည္။ ထိုင္းလူမ်ဳိးမ်ားက စီစဥ္ ထားသည့္အတိုင္း ေရြးေကာက္ပြဲကို ၄ လ တာ အခ်ိန္တြင္ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာလူထုကမူ မည္သို႔ ဟူသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား ရွင္းျပျခင္းမရွိဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္ေစရန္ ေနာက္ထပ္ လ ၃၀ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရဦးမည္ ျဖစ္သည္။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေမလတြင္ က်င္းပမည့္ ဆႏၵခံယူပြဲတြင္ ဤဖြဲ႔စည္းပံုသစ္ကို အတည္ျပဳျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု ေလ့လာသူတခ်ဳိ႕ က သံသယရွိေနၾကပါသည္။ ေ၀ဖန္သူမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔က်က်ခ်ဥ္းကပ္သူမ်ားက ဤဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒတြင္ မည္မွ် ပင္ အားနည္းခ်က္မ်ားရွိေစ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ဒီမိုကေရစီရျခင္းပင္လွ်င္ လံုး၀မရွိသည္ထက္စာလွ်င္ ေတာ္ေသးဟု ဆိုေန ၾကပါ သည္။ ထိုသူမ်ားလည္း မွန္ေကာင္း မွန္ႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ကုလသမဂၢအဖို႔ဤလုပ္ငန္းစဥ္ကိုလက္ခံရန္ အခက္အခဲၾကံဳရေပလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမွာ ဤသို႔အတည္ျပဳ လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကုလသမဂၢ၏ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း (UDHR) ကို ခ်ဳိးေဖာက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာ စာခ်ဳပ္တခု မဟုတ္ေသာ္လည္း အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္းတြင္ က်င့္၀တ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ အခြင့္အာဏာရွိေနပါသည္။ ၎က " ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ လူတိုင္း ရရွိခံစားရမည့္ စံတန္ဖိုးမ်ားကို တေျပးညီ သတ္မွတ္ႏိုင္ေရး" ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ႂကြင္းက်န္ ခ်န္ထားရပါမည္နည္း။

ျမန္မာစစ္အစိုးရသည္ ပံုမွန္ဆိုသလို လူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း၏ ပုဒ္မမ်ားျဖစ္သည့္ ပုဒ္မ ၈၊ ၉၊ ၁၀၊ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁၊ ၂၃ ႏွင့္ ၂၆ တို႔ကို (အနည္းဆံုး) ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ေနပါသည္။

ဤဖြဲ႔စည္းပံု မူၾကမ္းတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လည္း ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ပထုတ္ထားရန္ ေရးဆြဲထားပါေသးသည္။ အေၾကာင္းမွာ တခ်ိန္က သူက ႏိုင္ငံျခားသားႏွင့္ လက္ထပ္ဖူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ခင္ပြန္းလည္း ဆံုးခဲ့ရၿပီျဖစ္ၿပီး ဘ၀သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္သာ ခံယူထားခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဤသို႔ပထုတ္ထားရန္ ေဆာင္ရြက္ ျခင္းသည္ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း၏ ပုဒ္မ ၂၁(၁) ႏွင့္ ၿငိစြန္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဤပုဒ္မက "လူတိုင္းသည္ ႏိုင္ငံ၏ အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္း၌ တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားသည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ တဆင့္ျဖစ္ေစ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရန္ အခြင့္အေရးရွိသည္" ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ား အကုန္ပိုင္း အဂၤလန္တြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေသလုေမ်ာပါး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနခ်ိန္ကပင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို စြန္႔ခြာ၍ မသြားခဲ့ပါ။ အကယ္၍ သြားခဲ့ပါကလည္း ျပန္လာခြင့္ျပဳမည္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာ ေသာေၾကာင့္ ေဒၚစုက ဤသို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္ကပင္ ပုဒ္မ ၁၃ (၂) ႏွင့္ ၿငိစြန္းေနေပၿပီ။ ဤ ပုဒ္မ တြင္ " လူတိုင္းသည္ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ မည္သည့္ႏိုင္ငံကို မဆို စြန္႔သြားရန္ အခြင့္အေရး ရွိသည္။ ျပန္ လာရန္ အခြင့္အေရးရွိသည္" ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ငိုယိုသင့္သည္မွာ ကာလၾကာရွည္ကပင္ ဆံုးပါးကြယ္လြန္သြားခဲ့ရေသာ ၿဗိတိသွ် ဘုရင္ခံ တဦး တည္းမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ပါေခ်။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းမွ Dominic Faulder ေရးသားသည့္ Framing the Future ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။

ဧရာဝတီမဂၢဇင္း(၂၀၀၈၊ ဧၿပီလ) အတြဲ ၁၆၊ အမွတ္ ၄။

Framing the Future

Framing the Future
By DOMINIC FAULDER

Burma has always been cursed by its constitutions. So, is the upcoming referendum a chance for progress or a step back for the people?

WHEN the last British governor in Burma, Maj-Gen Sir Hubert Rance, departed Rangoon in early 1948, he wept as he surveyed the city’s receding colonial skyline. His tears were not for a lost colony, but for what he feared was about to unfold.

Burma’s most prominent independence figure, Bogyoke Aung San, and half his Cabinet had been murdered six months earlier. The British were leaving behind a constitution with rickety and ambiguous provisions for restive minorities who might one day want to secede from the fledgling Union of Burma.

British forces had been running bandits to ground since the end of World War II. The loyalties and political motivations of these “dacoits” were uncertain, but nobody doubted that trouble was brewing. The ethnic Karen revolt ignited almost immediately and flickers on to this day as the world’s longest-running insurgency.

The tale of the tearful departing governor was recounted to me by his widow, Lady Rance, in early 1982 at her retirement home in Surrey, England. Over tea, she spoke fondly of Aung San and what might have been. I was reminded of her words in January 1989 by Snr-Gen Saw Maung as he launched into an unprecedented interview in the fortified Ministry of Defence compound in Rangoon.

After weeks of negotiation, Saw Maung, the first chairman of the new Burmese junta, the State Law and Order Restoration Council (SLORC), had agreed to talk. I and another journalist from Asiaweek, a Hong Kong-based newsweekly, were there to hear his side of the August-September 1988 uprising that had left at least 3,000 Burmese dead. To our dismay, the general proceeded to lecture us bitterly on a clause in the constitution bequeathed by the British that sanctioned possible secession to three minorities after a decade. Saw Maung argued that this had had a disastrous impact on Burmese history and unity down the years.

Saw Maung may well have been right, but that was not the topic we had come to discuss. His deputy chairman at the time, Gen Than Shwe, listened impassively from an armchair but said not one word. After 20 minutes in what would turn out to be a wide-raging three-hour interview, Saw Maung actually seemed relieved when I nudged the topic away from defective constitutions towards more recent developments.

He had not mentioned that in 1974 the Burmese had the chance to put the British constitutional deficiencies to rights with a fresh charter of their own. That too failed. With the 1974 constitution abrogated, Saw Maung replaced the Cabinet, known as the Council of Ministers, with the SLORC, a junta that continues to this day in its second incarnation as the State Peace and Development Council (SPDC) with a weak Cabinet playing second fiddle.

With its new 1974 constitution, Burma moved from rule by a junta to rule by a one-party state dominated by retired military officers. The 1974 constitution was adopted after a referendum in 1973, conducted without the benefit of a secret ballot, and allegedly paved the way for a return to civilian rule.

Since 1962, Burma had been ruled by strongman Gen Ne Win’s Revolutionary Council and his idiosyncratic Burma Socialist Program Party (BSPP) as the country underwent a “transitional period for its construction.”

The BSPP’s party constitution was adopted in July 1962 and published alongside the party’s philosophy: “The System of Correlation of Man and His Environment.”

This unique, convoluted and largely impenetrable treatise opened the way to Burma’s economic ruin. In terms of military dominance and economic ineptitude, nothing has really changed since 1962. Burma staggered on under the BSPP until mid-1988, by which time the economy had completely run aground.

Ne Win finally resigned as BSPP chairman—but with a typically contrarian flourish: He called for multi-party democracy whilst promising that the army would shoot demonstrators, which it has dutifully done, most recently last September.

In May 1990, a general election was held that, although completely ignored by the junta, will forever stand as a ringing rebuke to the military and its stranglehold on political life in Burma. The landslide victory of the National League for Democracy (NLD) was left to wither on the vine and a resounding mandate for peaceful and inclusive political reform was squandered.

An argument still rages as to whether the original purpose of the 1990 election was to form a new parliament/government or a constituent assembly to draft a new constitution. In the event, neither occurred, making this a genuinely academic debate.

The constitution that will be put to a referendum in May is instead the creation of a junta-appointed “representative” assembly that took a record-breaking 15 years to produce.

Even then, the document still needed redrafting and was only made public in March.

It includes a requirement that the head of state have a military background, that a significant proportion of seats in the assembly and key ministerial portfolios be held by the military, and even a clause that would allow the army to suspend the government and assume power.

Information Minister Kyaw Hsan has rebuked critics of this process for double standards, pointing out that the constitution passed in Thailand last year—the 18th since 1932—was drafted without opposition involvement.

There are actually a few key differences. Thailand’s new constitution is mostly a modification of its freely drafted 1997 constitution, and the Thai public had the opportunity to accept or reject it in a secret ballot. Indeed, although it was adopted by a convincing 60 to 40 percent margin by the 55 percent of eligible voters who turned out, it was rejected by almost two-thirds of voters in the northeast, a bastion of support for the ousted premier, Thaksin Shinawatra. Essentially, it was a legitimate, properly observed vote—and the Thais know they can always adjust and improve their constitution in changing times.

It is doubtful that the people of Burma will be similarly enfranchised, particularly as military vetoes have been incorporated as predicted. The Thais were also able to move ahead in good order to a general election in four months. The Burmese may have to wait up to 30 months for reasons not explained.

For all this, few observers doubt that May’s referendum in Burma will see the adoption of the new constitution. Cynics and pragmatists will argue that however flawed, 10-percent democracy is better than no democracy at all. They may be right.

However, the United Nations will have a hard time getting behind this process once it starts counting up the infractions of its own 1948 Universal Declaration of Human Rights (UDHR). Whilst not a treaty, the UDHR carries significant moral authority as “a common standard of achievement for all peoples and all nations.”

Why should the Burmese be excluded?

The Burmese regime routinely flouts UDHR articles 8, 9, 10, 12, 13, 19, 20, 21, 23 and 26 (at least).

The draft constitution excludes Aung San Suu Kyi, the secretary general of the NLD, from political life because she was once married to a foreigner. Suu Kyi is a widow and always retained her Burmese citizenship, so any such exclusion may contravene Article 21 (i): Everyone has the right to take part in the government of his country, directly or through freely chosen representatives.

In the late 1990s, she did not leave Burma to be with her dying husband in England because she was certain of not being allowed to return. Even so: Article 13 (ii) states: Everyone has the right to leave any country, including his own, and to return to his country.

Perhaps it is not only the long-dead governor who should be weeping.

Cover Story, Irrawaddy Magazine (Apr 2008, Vol 16, No. 4)

မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးပ်ံလြန္ေတာ္မူျခင္း

ဘားမားတူေဒးမီဒီယာမွ ေဖၚျပခ်က္

ဘားမားတူေဒးမီဒီယာမွ ေဖၚျပခ်က္(၂)

သာသနေမာဠိ နာယက မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီ

သာသနေမာဠိ နာယက မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီ
မိုးမခ အေထာက္ေတာ္ ၀၀၁
ဧျပီ ၂၉၊ ၂၀၀၈

သက္ေတာ္ ၈၁ ရွိျပီျဖစ္သည့္ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒ သည္ ယေန႔ ေန႔ခင္း၊ နယူးေယာက္စံေတာ္ခ်ိန္ ၁ နာရီ ၇ မိနစ္ခန္႔က ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ ယေန႔ နံနက္က ႏွလုံးေရာဂါ ေ၀ဒနာျဖင့္ ေဆးရုံသို႔ အျမန္တင္ပို႔ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထိုေနာက္ ေဆးရုံတြင္ ကုသမႈမ်ားေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ခႏၱာ၀န္ခ်ေတာ္မူသည္ဟု ဆရာေတာ္ၾကီး၏ ေ၀ယ်၀စၥအနီးကပ္ေဆာင္ရြက္ေပးသူ ဦးတင္မ်ဳိးေအာင္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။

ယမန္ေန႔က နယူးေယာက္ သာသနေမာဠိအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ခန္းမဖြင့္ အခမ္းအနားကိုလည္း ၾကြေရာက္ျပီး တရားခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ သက္ေတာ္ၾကီးရင့္ျပီး က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႔ယြင္းေနသည့္ၾကားက သာသနာ့ အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ရန္၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္အတြက္ အထူးလုံလျပဳေတာ္မူျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သာသနေမာဠိ - အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို မေနမနား ဦးေဆာင္မႈေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ သာသနေမာဠိအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဆရာေတာ္တပါးျဖစ္သူ ဦးပညာနႏၵက မိုးမခသို႔ ေျပာၾကားသည္။ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ အႏၱိမစ်ပန ကိစၥအ၀၀ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ သာသနေမာဠိ ဥကၠဌဆရာေတာ္ ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဦးပညာ၀ံသႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရတို႔သည္ ယခု နယူးေယာက္သို႔ လာေရာက္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၎က ဆိုသည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးေနာက္ဆုံး ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ေသာ သာသနေမာဠိအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ခန္းမဖြင့္ပြဲတြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက အခု သာသနေမာဠိခန္မၾကီးကို ရုံးခန္းအျဖစ္ မမွတ္ယူေစလိုေၾကာင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ား သာသနာ့အေရး ကာကြယ္ေရး စုေ၀းညီညာ ေဆာင္ရြက္ရာျဖစ္တဲ့အတြက္ "ညီမူရာ" ခန္းမ လို႔ အမည္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ မိမိတို႔သံဃာေတာ္ေတြက သာသနာ့အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ျမန္မာျပည္မွာ သာသနာထြန္းကားဖို႔ လုံလထုတ္ေဆာင္ရြက္ေနတာျဖစ္လို႔ အျခား လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔လည္း မေရာေထြးၾကေစလိုေၾကာင္း၊ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို အျခားတပါးသူမ်ားက ဂုဏ္ခ်င္း ယွဥ္ၾက၊ ျပိဳင္ၾကတာမ်ဳိးကိုလည္း လက္မခံၾကေစလိုေၾကာင္း၊ သံဃာသတ္တဲ့ စစ္အစုိးရခ်မွတ္ေပးေနတဲ့ အေျခဥပေဒမူၾကမ္းမကလို႔ ဘယ္လမ္း ဘယ္စခန္းကိုမွ ေနာက္က လိုက္ပါေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနစရာ မလိုဘဲ လုံး၀ပယ္ခ် ကန္႔ကြက္ျပီးျဖစ္တယ္လို႔ စိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ထား ဆုံးျဖတ္ထားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့သည္ဟု အခမ္းအနားတက္ေရာက္ခဲ့သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္က မိုးမခသို႔ ေျပာၾကားသည္။

ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ၁၉၉၀ ကစတင္ျပီး စစ္အစုိးရကို သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ခဲ့ေသာ ဦးေဆာင္ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ စစ္အစိုးရက ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္တကြ စာသင္သား၊ စာခ် ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္အမ်ားအျပားကို ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ေထာင္ထဲတြင္ ၂၂ လ တိုင္တိုင္ အက်ဥ္းစံခဲ့ရျပီး၊ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္လာျပီးေနာက္ မူလ မစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးတြင္ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ၾကီးအျဖစ္ စာသင္၊ စာခ် သာသနာ့ တာ၀န္မ်ားကို ျပန္လည္ ထမ္းရြက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ေငြၾကာရံ စာသင္တိုက္ (၂၀၀၇ စက္တင္ဘာတြင္ စစ္တပ္က အၾကမ္းဖက္စီးနင္းျပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးခဲ့သည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း) တြင္လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ စာခ်ေပးေတာ္မူျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ ျမန္မာျပည္ရွိ စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ေနတစင္း၊ လတစင္းသဖြယ္အျဖစ္ ပရိယတၳိနယ္ပယ္တြင္ ေက်းဇူးၾသဇာ ၾကီးမားသူျဖစ္သည္။

ထို႔အတြက္ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာတြင္ စစ္အစိုးရက သံဃာေတာ္မ်ားကို လက္နက္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ႏွိမ္ႏွင္းေသာအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးသည္ သာသနာႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္အတြက္ ဘုရားရွင္ခ်မွတ္ေတာ္မူေသာ သပိတ္ေမွာက္ ကံေဆာင္ျခင္းကို ေထာက္ခံေဆာင္ရြက္အားေပးေတာ္မူျပီး မိမိ ျခိဳးျခံေနထုိင္ တရားက်င့္ၾကံ ေဟာေျပာျခင္းမွ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ရုပ္ပစၥည္းႏွင့္ ၀တၳဳအစုစုတို႔ကို ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ သံဃာေတာ္ အေရးကိစၥတို႔အတြက္ စြန္႔လွဴျပီး ေဆာင္ရြက္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္သည္။

သာသနေမာဠိ - သံဃာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကီး ျဖစ္ေျမာက္လာေစေရးအတြက္ အထူး၀ါယမစိုက္ထုတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သျဖင့္ သက္ေတာ္ၾကီး ၀ါေတာ္ၾကီးသူ ဆရာေတာ္ၾကီးကို သံဃာေတာ္အမ်ားက နာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပီး ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္အေနာက္ျခမ္း ဆန္ဖရန္စစၥကိုတကၠသုိလ္က ျပည္တြင္းရွိ သံဃာအာဇာနည္မ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ႔ကိုလည္း က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႔ယြင္းသည့္ၾကားမွ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္စား ၾကြေရာက္ လက္ခံေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ၾကီးက ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရသည္အထိ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္ျခင္းကို ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္တပါးအေနျဖင့္ ျပည္တြင္းက တစိတ္တ၀မ္းတည္းျဖစ္ေသာ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္စား ဆုယူျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိအတြက္ ဆုခ်ီးျမွင့္ရန္မလိုေၾကာင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

ဆရာ၀န္မ်ား၊ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္သူ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ဆရာေတာ္ၾကီး၏ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႔ယြင္းေနမႈမ်ားေၾကာင့္ အနားယူရန္ အၾကိမ္ၾကိမ္ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကေသည္လည္း ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ယခု သာသနာ႔အႏၱရာယ္ကာကြယ္ရန္၊ ျမန္မာရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရန္ တာ၀န္ကို သာသနာ့အေရး၊ တို႔အေရးအျဖစ္ ခံယူျပီး ဦးလည္မသုံျဖင့္ မိမိ၏ အသက္ခႏၱာကိုပင္ မငဲ့ဘဲ သာသနာျပဳေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးျဖစ္သည္။

မိုးမခအြန္လိုင္းမီဒီယာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

ေမတစ္ဆယ္ေနာက္ကြယ္(၁)

ကြ်န္ေတာ္ ျမင္တာေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာ ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းတြင္ ျဖတ္ရေသာ သေဘၤာတစ္စီး ခုတ္ရတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္။ စဥ္းစားေပးပါဗ်ာ၊ အားလံုး အျပင္မွာ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခေရစီျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေဆြးေႏြးပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလး အေရးႀကီးေနလို႔ပါ။

အစ္ကိုေရ .....

တကယ္ကို စိတ္ကုန္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အေရးထဲ သူတို႔ ကန္႔ကြက္မဲထည့္ဖို႔ ကိစၥကို ပိတ္တယ္ဆိုၿပီး နအဖဘက္ကလိုလို၊ ဘာလိုလို လိုက္ ၿပီးေတာ့ကို အေျပာခံေနရေသးတယ္။ လန္ဒန္က အစည္းအေ၀းထဲမွာ ထထိုးတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကြ်န္မေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနလို႔ မေနႏိုင္လို႔ ၀င္ေျပာေနတာ။ မႀကိဳက္လဲ အေနသာႀကီးလို႔။ ခက္တာက သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေသတြင္းတူး ေနတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြပါ ဒုကၡမ်ားေတာ့မယ္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ဆႏၵျပရင္ နအဖလုပ္တာ မဟုတ္ဘူးပဲ အားလံုးက အသိ အမွတ္ျပဳမွာေလ။ ကန္႔ကြက္မဲေတြ ၀ိုင္းထည့္ၾကၿပီးမွ၊ နအဖကညစ္ၿပီး အႏိုင္ပိုင္းလိုက္ရင္ အဲဒါသမိုင္းတခုလံုးမွာ သြားၿပီ။ ျပည္ပကလဲ Political Liberalization စသြားၿပီလို႔ပဲ သတ္မွတ္ခံရေတာ့မွာ။ ဒီေလာက္ ခံထားရတာေတာင္ မမွတ္ၾကေသးဘူး။ လုပ္ရတာ တစတစ ခက္လာေနတယ္။ နအဖလုပ္တာ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္လူေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္လုပ္ေနတာ ခံေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဆႏၵျပပြဲမလုပ္ဖို႔ အ ေၾကာင္း အက်ိဳးတက္ရွင္းထားလိုက္တာမ်ား (ကန္႔ေတာ့ပါရဲ့အစ္ကိုရယ္) ပုဆိုးနဲ႔ထမီ လဲသာ၀တ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ လူေတြလဲ ေတြေ၀ကုန္ၾကၿပီ။ အားလံုးကလည္း ကန္႔ကြက္မဲထည့္တာနဲ႔ ႏိုင္မေယာင္ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒါဘာမွျဖစ္မလာရင္ လူထုရဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ထိုးက်ကုန္ေတာ့မွာ။ ဘယ္လိုမွ ေကာက္တင္လုိ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္း အင္အယ္ဒီက ကန္႔ကြက္မဲေပးဖို႔ လမ္းေၾကာင္းတင္လို႔ လိုက္ေနၾကတာတဲ့။ ဟိုထဲကလဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ ေကာင္းတယ္။ လူထုရဲ႕ အင္အားကို မဟုတ္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚ ဆြဲတင္လိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘာဆက္လုပ္ၾကရမလဲ အစ္ကို။

ကြ်န္မေတာ့ ဒီပြဲၿပီးရင္ ေဘးထြက္ထိုင္ေတာ့မယ္။ စိတ္ကုန္ေနၿပီ။

ညီမေလး

ျပည္ပကလဲ Political Liberalization စသြားၿပီလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္ၿပီ။ အဲဒါက မဟာဒုကၡေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခုကတည္းက ျပတ္ျပတ္ ေျပာၾကေတာ့၊ ဒီလိုင္းကို မသိမသာထက္၊ ရေအာင္တင္ေနၿပီလို႔ ျမင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ၊ ညီအစ္မေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအားလံုး၊ အေျခအေနမွန္ကို အားလံုး သိုင္း၀ိုင္းရမွာ ျဖစ္လို႔ပါဗ်ာ။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းရမယ္။ ေျပာလို႔မရတာ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကလူေတြက အကုန္လံုး ဆရာလုပ္ရမွ။ အားလံုးက ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ၾကေပးတယ္ဆိုတာ ေလးစားပါတယ္။ အခုကမရေတာ့ဘူး၊ အားလံုးက သိုင္းၿပီးေျပာမွ၊ ေတာင္းမွရေတာ့မွာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အားလံုးက ဘာမဟုတ္တာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္တာနဲ႔ နအဖ၊ စပိုင္၊ ဒလံ၊ ႏွစ္ဖက္ခြ်န္ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္မ်ဳိး၊ ပိုင္ရာဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မွဳေတြနဲ႔ ေခ်ာက္လွန္႔ျခင္းတဖံု လုပ္တတ္တာကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ေယာကၤ်ားေတြမွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ ဂန္ဒူးစိတ္ေတြေလ၊ ေသြးမစည္းခ်င္ၾကဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို ရပိုင္ခြင့္ေတြၾကည့္ၿပီး လုပ္ၾကတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ့လူေကာင္းေတြ၊ လုပ္ႏိုင္ေသာသူေတြ၊ စိတ္ေတြေလၿပီး တကယ့္လူေတြ ထြက္သြားၾက၊ ေဘးထြက္ထိုင္ၾကတာ အႏွစ္၂၀ အတြင္းမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသားဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီအေၾကာင္းေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြ ေျပာတာ၊လုပ္တာကို ၀ိုင္း လုပ္ေပးပါတယ္။ သ႔ိုေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမးရေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ဒါၿပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲဆိုေတာ ့တိက်ေသာ အေျဖ မရိွကိုမရိွဘူး၊ ဒီလိုေျပာလို႔ န၀တမွာေကာ ေမးရင္ န၀တလည္း မရိွဘူး၊ ေသခ်ာပါတယ္။ မရိွလို႔ သူတို႔ တိုးလိ႔ုတန္းလန္းေတ ြထားတာေပါ။့ ဥပမာဗ်ာ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥေတြ၊ ပါတီကိစၥေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားကိစၥေတြ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္ေပါ့၊ အားလံုး၀ါးတား တားသာ အေျဖေတြက ေရး ထားတာပါ၊

အခုေတာ့ အားလံုးကိုခ်ျပပါ၊ အႏွစ္၂၀ ရိွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဒီပြဲမွာ န၀တကို ျပတ္ျပတ္ေမးရမဲ့ အခ်ိန္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတာ၊ ဘာလို႔လဲဆို ေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ အတည္ျပဳရမွာလည္း ျပည္သူေတြဘဲ၊ သူတို႔လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္မရေအာင္ အတည္မျပဳေပးတာလည္း ျပည္သူဘဲ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူက ပါ၀ါ အျပည့္ရိွတယ္၊ န၀တကိုေကာ၊ ပါတီေကာေျပာရမွာ၊ အခုက VOTE NO ဆိုရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ၊ ဘာျဖစ္ေပးမယ္ဆိုတာလည္း မရိွဘူး၊ VOTE YES ဆိုၿပီး မတရားသြားရင္လည္း က်န္တာေတြထား၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ေတြကို မရွင္းႏိုင္ေသးလို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရိွလို႔က တစ္ေၾကာင္း၊ အျပင္ကလူေတြကလည္း ဆက္လက္ ဆန္႔က်င္ေနမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ Political Liberalization ျဖစ္ကို ျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။

ယခုလာမဲ့ ေမ(၁၀) ရက္ ေနာက္ပိုင္းက ၁၉၉၀ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို အႏိုင္ရၿပီး န၀တအစိုးရက အစိုးရဖြဲ႕ခြင့္ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ ေနာက္ပိုင္း အႏွစ္၂၀ လံုးလံုးမွာ ဗမာျပည္ကို Political Liberalization ျဖစ္ေအာင္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ အေျခအေနကို ဖန္တီးေပးလိုက္ႏိုင္ၿပီေလ၊ ဘာလိုလဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရယ္၊ ျဖစ္တည္ျခင္းရယ္၊ သေဘာထားအာလံုး သမတိုက္ဆိုင္ျခင္းႏွင့္ညိႇႏိုင္း၍ မရႏိုင္ျခင္းေတြက သက္ေသျဖစ္ေနလို႔ပါ။

ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားကလည္း အသိမွတ္ ျပဳေပးရေတာ့မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ၊ ဘာတစ္ခုမွ အက်ဳိးကိုမရိွလို႔ေမးရတာ၊ ဒါကိုဗ်ာ ေရဒီယိုမ်ား ကေနမေျပာဘူး၊ Vote NO ၿပီးသြားရင္ဘဲ မဟာေအာင္ပြဲ လုပ္ေန ေျပာေနၾကတယ္၊ အေျခခံဥပေဒက မရိွတာနဲ႔စာ ရိွတာက ေကာင္းသလား၊ မေကာင္းသလားဆိုတာေတြ ေမးေနၾကတာက လက္ေတြ႕သေဘာကို မေဆာင္ဘူးေလ၊ ေမးတဲ့သူေတြေကာ၊ အေမးခံရတဲ့သူေတြ ကေကာ အေျခခံဥပေဒရိွေသာ အေျခအေနေအာက္မွာ ဖင္ပူေအာင္ ေနလာခဲ့ရလို႔လား၊ ေမြးလာတုန္းကေကာ အေျခခံဥပေဒေအာက္မွာ ေမြးလာတဲ့သူေတြေကာ ဘယ္ေလာက္ရိွလို႔လဲဗ်ာ၊ ရွိရင္လည္း ရာႏွဳန္းက ဘာမွမရိွပါဘူး၊ ဒါကိုဘဲကိုယ္က အေျခခံဥပေဒေအာက္မွာ ေမြးလာ၊ ႀကီးလာ၊ ေနလာရသလို ေျပာတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ေစလာခဲ့တာဗ်ာ၊ ျပည္သူေတြကို တကယ့္ထိေရာက္ႏိုင္ေသာ အ ေၾကာင္း ျဖစ္ေသာ အခင္းအက်င္းၾကေတာ့ မခင္းက်င္းေပးၾကဘူး။ စိတ္ဓါတ္ ျမႇင့္တင္ေရးအေနနဲ႔ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဘယ္မွာလဲ လမ္းစ။ မရိွဘူး၊ ဒါေတြဟာ Political Liberalization ကို ခင္းက်င္းေသာ အခင္းအက်င္းေတြ။ အခုက ဒီလို Plan ကို ခ်ေနတာ ရွင္းရွင္း ႀကီးကို ျမင္ေနရတာ၊ ဒါကိုဘယ္သူမွ ေယာင္လို႔ ေရဒီယိုကေတာင္ လိုင္းမတင္ရဲ၊ မဖြင့္ေပးရဲေအာင္ ဘာေတြေၾကာင့္မ်ားလည္းဆိုတာ ကိုလည္းစဥ္းစားစရာပါ။

ကြ်န္ေတာ္မေလးက လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေကာ အေမရိကားက ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ေကာ၊ ဥေရာပက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြေကာ၊ ဘေလာက္ေတြေရးတဲ့ စာေပအသိုင္း၀ိုင္းက လူေတြေကာ၊ အႏုပညာသည္ ေတြကိုေကာ၊ တင္ျပ၊ ေျပာဆို အေျဖရွာကာ ေျပာဆိုဖူးပါတယ္။ အားလံုးကလည္း ျပန္လည္ေျပာဆို တင္ျပေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။

ဒီလိုျဖစ္ၿပီဆိုတာ၊ VOTE NO ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ န၀တက ဘာလုပ္ေပးမွာလဲ၊ ပါတီကေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ VOTE NO ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ န၀တက ဘာလုပ္ေပးမွာလဲ၊ ပါတီကေကာ ဘာလုပ္မွာလဲ၊အားလံုးက လက္ခံၾကေပမဲ့၊ လုပ္ခ်င္ ေျပာခ်င္ၾကေပမဲ့၊ တိုင္ပင္ညိႇႏိွဳင္းခ်င္ၾကေပမဲ့၊ အေျခအေနက ေျပာခြင့္မသာဘူး ဆိုတာရယ္၊ ေျပာရင္လည္း နားမ်ားပိတ္ထားသလို ထင္တယ္တဲ့၊ ေနာင္ တစ္ႀကိမ္ေတာင္ အေျပာမခံေအာင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာပါဘဲလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးက ျမင္လာၿပီး၊ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားလာၾကၿပီ ဆိုတာထက္၊ သိရ၊ ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရတာေတြက မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ရယ္၊ ရန္သူရဲ႕ကစားကြင္းထဲမွာ အေျဖမရိွေသာ ဂဏန္းပုစၧာကို တြက္ရေတာ့မဲ့အေနအထား၊ VOTE YES ျဖစ္ျဖစ္၊ VOTE NO ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အားေပးလိုက္သလိုကလည္း ျဖစ္ေတာ့မွာကိုျမင္ေနရၿပီမို႔ ရင္ေလးၾက ရပါတယ္။

ဘာဘဲေျပာေျပာ စိုးရိမ္သလို ျဖစ္လာသလို၊ ျဖစ္လာရင္လည္း၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီဘက္ကဆရာ၊ ဆရာႀကီးမ်ား အားလံုးကေတာ့ political liberalization လိုင္းကို တင္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္၊ လုပ္စားေတြ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လက္ညိႇးထိုးၿပီး လုပ္စားတာ ႏွစ္အုပ္စုဘဲရိွတယ္။ ပထမက န၀တ၊ ဒုတိယက ျပင္ပကႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးဆိုၿပီး လုပ္ေနတဲ့သူေတြ (တ ကယ္လုပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမပါ) ဒီအခ်ိန္ဟာ နာရီနဲ႔အမွ် ေနရာတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ဗမာေတြအိပ္မရဘူး၊ ႐ိုင္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ အဖြဲ႕စည္းအသီးသီးက ဒါကိုတင္ေတာ့မွာ၊ ေခ်ာင္းေနတာ။

အထဲက (NLD) လည္း ေရြးစရာလမ္းက မရိွဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လို႔ ဆိုကာ vote no လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေသေရာ ေပါ့၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေမးရမွာေတြ၊ ေျပာရမွာေတြကို မေျပာႏိုင္ရင္၊ ေျပာလို႔ရေအာင္ အခင္းအက်င္းကိုလုပ္ေလ၊ ဒီဘက္ကလည္း၀ိုင္း ၿပီးေတာ့ ခင္းက်င္းေလ။ ဒီလိုေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်ာ ..။

န၀တကလည္း ပါးလိုက္တာမွလွစ္လွစ္ေလး၊ ဒါေၾကာင့္အတင္းကို ရေအာင္ vote yes ဆိုတာျဖစ္ေအာင္ ဆိုက္၀ါးေတြလုပ္ျပတာ၊ န၀တ ကိုယ္တိုင္ကလည္း political liberalization ကို မင္းတို႔ သြားရဲရင္သြားေပါ့၊ ငါတို႔ကိုလာၿပီးေတာ့ မ႐ွဳပ္နဲ႔ေပါ့။ ဒါကိုခ်ဳိးေနတာ၊ ကမၻာမွာဗ်ာ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံသားေတြက သူတို႔ႏိုင္ငံတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဘာဘဲေျပာေျပာ၊ သူတို႔ႏုိင္ငံမွာ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္၊ ေနႏိုင္တယ္၊ ကိုယ္တို႔က ေနစရာ ေန ရာမရိွဘူး။ ဗမာေတြကၾကာရင္ ဂ်ဳးေတြအတိုင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ေနရာအႏ႔ွံမွာ၊ န၀တ ညစ္ပတ္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာဖြဲ႕ၿပီး ေျပာေနစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ ညစ္တာကိုစာဖြဲ႕တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရိွၿပီလဲ၊ ၂၀ ႏွစ္ရိွေနၿပီ၊ ဒီေတာ့ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီး၊ ေဆာ္ရမွာ၊ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ မစင္ ေၾကာက္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့၊ ျပတ္ျပတ္ကို ေျပာၿပီး အၾကပ္ကိုကိုင္ရမွာ၊ သူတို႔က ျပည္သူက ထိပ္တိုက္လုပ္မွာကို အေသေၾကာက္ တာ၊ ျပည္သူထိပ္တိုက္ေမးလာမွာ၊ ေျပာလာမွာ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးမွာ၊ ေတာင္းဆိုမွာကို ေၾကာက္တာရယ္၊ ဒါကိုေျပာေသာ ေဒၚစုကိုထိန္းတာ။ အေျဖကဒါဘဲ။ ေဒၚစုကလည္း န၀တကို ထိပ္တိုက္ေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး။ သို႔ေပမဲ့ သူလည္းသိတယ္၊ န၀တရဲ႕ ေသာက္က်င့္ရယ္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ရယ္ကို၊ ဒီလို ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုပြဲက်မွသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးထံုးစံက ႐ူးသလို ေပါသလိုနဲ႔ အ႐ွံဳးမေပးခ်င္ဘဲ ေပးသလိုနဲ႔ ဖုတ္ဖတ္ခါ ထသြားၾက၊ ဆင္းသြားၾကတာ။

(မဆလဆင္းသြားသလိုေပါ့၊ ဒါေတာင္ ေျခထိုးသြားတဲ့အျပင္၊ ေသႏိုင္ေလာက္ေသာ အခင္းအက်င္းကို ျပန္ခ်ေပးသြားတာကို ၾကည့္ရင္ နားလည္သင့္ပါတယ္)

ဒီေတာ့ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေအာင္ ဖန္တီးလို႔ရေသာ အေျခအေနရိွတယ္ကို ေျပာလို႔ရေသာ အေနအထားက သူ႕မွာရိွတယ္ေလ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူက ေဒၚစုကိုယံုတယ္။ ေထာင္ထဲကိုေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုယံုတယ္၊ အားလံုးက ျပည္ သူနဲ႔ တသားတည္းဆိုတာကို ေျပာလည္းေျပာ၊ လုပ္လည္း လုပ္ျပတာကို သိတယ္ေလ၊ တာ၀န္လည္း ယူရဲေသာစကားနဲ႔ အတူေျပာဆို ၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေဒၚစုက ဒီလိုဒီလိုဆိုတာကို ျပည္သူကိုသာခ်ျပ၊ တင္ျပ ေျပာဆိုရင္ ၈၈၈၈ ထက္ ဆိုးမယ္ဆိုတာကိုလည္းန၀တက သိပါတယ္။ ျပည္သူကိုခ်ျပၿပီး၊ န၀တကို ေပၚေပၚႀကီး ေျပာရင္ေတာ့၊ ျပည္သူလား ေနမွာ၊ ေအာ္ေတာ့မွာ၊ ေမးေတာ့မွာ၊ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ေျပာ ေတာ့မွာ။

ဒါေၾကာင့္ န၀တက ေခ်ာက္ျပေနတာ၊ တကယ္က သူတို႔ တကယ့္ကို ေၾကာက္ေနတာက ျပည္သူ၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ျပည္သူကို အမွန္ ရေနေသာ အခြင့္ေရး (အခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆို ပိုေတာင္ေၾကာက္ေသးတယ္)။ ဒါကိုသိသြားမွာစိုးလို႔ ဆိုက္ကိုေတြ အမ်ားႀကီး ထုတ္ျပေနတာ၊ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီအခြင့္ေရးကို ရေအာင္ကိုင္ၿပီး ေျပာရေတာ့မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္ေလ။

အေျဖထြက္ေသာပုစၧာကိုတြက္ရတယ္လို႔ေပါ့။

စိုင္းမြန္

ဘယ္လဲသူငယ္ခ်င္း

"ဘယ္လဲသူငယ္ခ်င္း"

ႏွစ္သစ္အတြက္ အားလံုးကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္ေနာ္။ ေယာဂီဝတ္ၿပီးတႏွစ္၊ ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္၊ မေလးရွားမွာ ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းမွာတႏွစ္၊ အေမရိကား ႏွစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သႀကၤန္နဲ႔ ရွင္ကြဲကြဲခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီႏွစ္သစ္အတာကို အက်ဥ္းစံ အက်ယ္ခ်ဳပ္မ်ားနည္းတူ အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းေပးေနမိတယ္။ ဒါမွလဲ ပိုမိုရင့္က်က္တဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈကို သတိျပဳႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ပူေလာင္တဲ့ ေႏြေနေရာင္ေအာက္က လွ်ပ္လွ်ပ္ထေနတဲ့ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေျမျပင္ကို သံတိုင္စကာေတြၾကားကတဆင့္ ေတြေဝေငးေမာစြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း လြတ္ရက္ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မသိႏိုင္ရွာသူတို႔ရဲ႕ ေပးဆပ္စြန္႔လႈေနရဆဲ ဘဝေတြဘက္က ဝင္ရပ္ၾကည့္မိေနရင္းေပါ့။

သူလဲလူ ကိုယ္လဲလူ၊ အဲဒီ လူခ်င္းတူတူမွာ ကြဲျပားျခားနားမႈ အတုအေယာင္ အဟန္ေဆာင္ေတြနဲ႔၊ တကယ္တမ္းမေတာ့ လြတ္ေျမာက္ေနသူေတြ ကိုယ္တိုင္က မလြတ္လပ္ႏိုင္ၾကပါဘူးဆိုတာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူတို႔သိခြင့္ရသြားေတာ့မွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ ေထာင္နံရံတံခါးေတြဟာ အတားအဆီးမရွိ ပြင့္လင္းလို႔၊ တိုင္းျပည္ႀကီးတခုလံုးဟာလဲ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလို႔၊ လြတ္လပ္မႈေတြ ကိုယ္၌က လြတ္လပ္လာေတာ့မယ့္တေန႔... ။

တားဆီးမရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ အလူးလူးနဲ႔ ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ဘႀကီးဦးေလးတို႔ အေမတို႔ အကိုအမတို႔ ညီေလးညီမေလးတို႔နဲ႔အတူ ေအာင္လံေတြ တလႊားလႊား၊ ဝင့္ၾကြားအားမာန္မ်ားအျပည့္နဲ႔။ သူတို႔ရဲ႕နေဘးမွာ ေသနတ္ေတြ စလြယ္ေက်ာပိုးထားတဲ့ ျပည္သူ႔ရင္ႏွစ္ သားခ်စ္ရတနာမ်ားက ၿပဳံးရႊင္က်ီစယ္စြာ ဝိုင္းပတ္ကခုန္ေနတဲ့ လူထုကို ေပြ႔ဖက္ပိုက္ေထြးလို႔။ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးရင္း ႀကည့္ေနေတာ္မူတဲ့ ဦးပဥ ၨင္းဘုရားမ်ားက ဝမ္းသာလႈိက္လွဲစြာ။ အဲဒါ ျမန္မာ...။ တကယ္တမ္းျဖစ္သင့္တာက ဒါ။

ေလွာင္အိမ္တြင္းမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့ ငွက္တေကာင္ကိုလႊတ္ေပးၾကည့္၊ ဖြင့္ဟေပးလာတဲ့ တံခါးဝက အငမ္းမရ တိုးထြက္လို႔ မိုးထက္ေဝဟင္ယံဆီ ပ်ံသန္းရင္း တံု႔ျပန္သီေၾကြးသြားတဲ့ ေတးသံဟာ ကမၻာမွာ အလွဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္။

မိဘျပည္သူမ်ားနဲ႔ စစ္ကိုပူဆာေနၾကတဲ့ လူေတြအၾကားမွာ ကေလးမ်ားဟာ ေခါင္းေမာ့လည္ေမာ့နဲ႔ ေသနတ္ေျပာင္းကို နားမလည္ႏိုင္စြာ စူးစမ္းၾကည့္ေနရွာတယ္။ အေမရိကားမွာ တကယ့္ေသနတ္အစစ္နဲ႔တူတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာင္ ကေလးေတြ အျမင္မခံပါဘူး။ ပိုၿပီးေတာ့နားလည္ရခက္ေစတာက ဘာသာလူမ်ဳိးမကြဲျပားပဲ တသားတည္းတူညီ တေျမထဲမွာ ရပ္တည္ေနထိုင္စားေသာက္လာခဲ့သူခ်င္း ရန္သူႀကီးေတြပမာ အျငိဳးတႀကီးနဲ႔ စစ္ခင္းေနၾကျခင္းပါ။

တကယ္ေတာ့ ျပည္သူဆိုတာ ယေန႔ယခု ေသနတ္တုတ္ဓါးေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စစ္သည္ရဲမက္မ်ားရဲ႕ တခ်ိန္က မိဘမ်ားပဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာေတြးၾကည့္မိရင္ သိႏိုင္လိမ့္မွာပါ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အတူတကြ လက္တဲြလို႔ လူတန္းေစ့ အၿမဲထာဝရ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္သြားရဖို႔ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို ညွာတာ ေစာင့္ေရွာက္ ေဖးမစာနာရမွာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕ အလုပ္။

ေသနတ္ခလုတ္ကို မနားတမ္းဆြဲညွစ၊္ အားမစိုက္ရပါဘူးဆိုေပမယ့္ အဲဒီက်ည္ဆံေတြ ဒရေဟာ ေျပးဝင္ ထိုးစိုက္သြားလိုက္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ခဏတာ ကိုယ္ဝင္ၾကည့္။ ၿပီးေတာ့ အဲသလိုမ်ိဳး ကိုယ္က ပစ္သတ္လိုက္လို႔ လက္ခ်ည္းဗလာ သက္သက္က ေသသြားရတဲ့ သူေတြဟာ ကိုယ္နည္းတူ ထမင္းကိုလက္နဲ႔စားၿပီး အိုးထဲကေရကို ဆီေဝ့တက္ေနတဲ့ ခြက္ႏြမ္းေလးနဲ႔ ခပ္ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲသားဗမာ။ တေျမထဲေန တေရထဲေသာက္ေနလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားအတူတူဟာ ေရွးအတီေတကေန စပ္မယ္ဆို ေဆြမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ။

မိဘနဲ႔တူတဲ့ အစိုးရဆိုတာဟာ သားသမီးခ်င္းကို အပ်င္းေျပသေဘာမ်ဳိးကေလးနဲ႔ေတာင္မွ ရန္တိုက္မေပးရဘူး။ ခ်စ္ခင္သင့္ျမတ္ နားလည္မႈရွိစြာနဲ႔ သာယာစိုေျပခ်မ္းေျမ့တဲ့ တိုင္းႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ အိမ္နီးခ်င္းေတြရဲ႕ အလယ္မွာ တင့္တယ္ဂုဏ္ယူစဘြယ္ျဖစ္လာေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ျမွင့္တင္ႏိုင္ရမယ္။ ကိုယ္တိုင္က ေသာက္စားမူးရူးရမ္းကားေနၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေဘးမွာ သားသမီးေတြ အငတ္ခံထားထားတယ္ဆိုရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါဟာျဖင့္ရင္ မိဘအစစ္လား၊ ပေထြးျဖစ္မလား။

တိုက္ပြဲတခုထဲ ကိုယ့္တူရူမွာ ရင္ဆိုင္ရပ္ၾကည့္ေနသူဟာ ငယ္ငယ္က ကစားေဖၚ ညီေလးညီမေလး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့မလား။ တနယ္ရပ္ေက်းမွာ ေရာက္ရွိေနလို႔ ကိုယ့္ေရွ႕က ရပ္ကာေနတဲ့ေကာင္ဟာ ငါ့အမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုရင္ တျခားတေနရာရာ အလားတူ ျမင္ကြင္းတခုထဲမွာပဲ ေရာက္ရွိေနႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ညီေလးညီမေလးမ်ား ေဆြမ်ဳိးဝမ္းကြဲမ်ားအတြက္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ အင္မတန္ကို လွပၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ ေလာကအဆင္တန္ဆာ တခုပါ။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားေစခ်င္ပါၿပီ။

၁၃၇၀ျပည့္ ႏွစ္ကူးအတာမွာ သႀကၤန္ကို အင္မတန္မွ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔တကြ အက်ဥ္းစံ သူရဲေကာင္းအေပါင္းရဲ႕ ဆံုးရႈံးနစ္နာခံ ေပးဆပ္ေနမႈေတြ...။

ခ်စ္ေသာသားတို႔ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ အေမစုနဲ႔ တို႔ အားလံုးရဲ႕ အေမေတြ...။

အလြမ္းတေဝေဝနဲ႔ ပန္းပိေတာက္တို႔ ေၾကြရာေျမဆီ သမင္လည္ျပန္ေငးၾကည့္မိရင္း...။ ဘယ္သူမွ အျမင္မခံဝံ့တဲ့ ရႈံးနိမ့္မ်က္ရည္မ်ားက အိမ္အျပန္ခက္ေနရွာသူတို႔ရဲ႕ ဘဝ သက္ျပင္းေမာမ်ားနဲ႔အတူေလ။

"မေမ့ရက္ၿပီ
ကမၻာတည္သေရြ႕၊ တေျမ့ေျမ့ကၽြမ္း
ျပန္လမ္းမသိ၊ ေျဖမရွိႏွင့္
ေဝဒနာအတိျဖင့္၊ ရင္တြင္းၿငိတြယ္
ႏြယ္တႏြယ္။

ယေန႔ထက္တည္
ခ်စ္မေျပမီ၊ စကားလွမ်ား
နားထဲၾကားေယာင္၊ အိပ္မက္ေအာင္ပင္
စြဲလမ္းစိတ္ဝယ္၊ သူဝင့္ထည္။

အေတြ႔ခက္သည္
ၾကာရွည္သမွ်၊ ဘဝအပူ
ခဏကူပါ၊ မွ်ယူမေပး
ေျဖေတြးမေပ်ာ္၊ အေဖၚမဲ့ကင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္၊ ေစာင့္ရင္းလြင့္ျပယ္
ႏွင္းပြင့္ငယ္။"

"ေကာင္းျမတ္သည့္ ႏွစ္သစ္မွာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအေပါင္း ေကာင္းက်ိဳးလိုရာ ဆႏၵမ်ားျဖင့္ မိဘႏွင့္တူေသာ အစိုးရမ်ဳိး ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကလွ်က္ ေဘးဒုကၡရန္အႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္တို႔မွ ေက်ာ္လႊားလြန္ေျမာက္ၾကၿပီးလွ်င္ ႀကီးပြားတိုးတက္ ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈသုခ အျဖာျဖာကို ဆြတ္ခူးရယူ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း အသက္တမွ် ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလိုက္ပါသည္။"

ေဇာ္မ်ိဳးလြင္

ခ်က္ခ်င္းလႊတ္

"ONLY ONE THING NECESSARY TO TRIUMPH OF THE EVIL IS GOOD MAN TO DO NOTHING"

(EDMOND BURKE)

ေျပာပါ

“အခက္အခဲေတာ့ရိွတာေပါ့။ ပို႔ေပးတဲ့ေငြရေတာ့ ခမ်ာမ်ား ေက်းဇူးတင္ရွာပါတယ္။ ေဆးဖို့းစုစုေပါင္းကေတာ့ ငါးသိန္းေက်ာ္ေလာက္ကုန္သြားတယ္။ အဆင္ေတာ့ေျပသြားတာေပါ့။ ပံုမွန္ေထာင္၀င္စာေတြ႔တဲ့အခါ လိုတာေတြကို စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ကိုေအာင္ထြန္းတို႔ကလဲ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ ရံုးေရွ႕ကိစၥနဲ႔ ခ်ိတ္ျပီးဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၂ေယာက္။ ေထာင္၀င္စာအတြက္ အားလံုးခက္ခဲၾကတယ္။ ဒီအထဲက ထြန္းလင္းေက်ာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ ေဆးရံုၾကီး တင္လိုက္ရတယ္။ ေသြးေတြအန္လို႔။ နဂိုက သူ့မွာ အဆုပ္ေရာဂါရိွတယ္။ ဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ ပိုဆိုးသြားပံုရပါတယ္။”

ကိုယ္တိုင္ ေသြးအန္ေနသလိုပဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။

သူတို႔ကို မျမင္မသိခဲ့ဖူးေပမယ့္ မေလးရွားေထာင္ထဲမွာ လူမ်ဳိးျခား ျမန္မာ(ဗမာလို႔ မသံုးတာက ခံလိုက္ရတိုင္း ညီအကိုတိုင္းရင္းသားေတြက အၿမဲပါေနက်မို႔ပါ)ေတြရဲ႕ အခ်ိဳးခံ အႏိွမ္ခံ အဖဲ့ခံ ဘဝေတြ ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္ ႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္ေလ။ အထူးသျဖင့္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္အဖြဲ႔(မေလးေထာင္ရဲေတြက သံရံုးေရွ႕ အမ်ိဳးသားညီလာခံဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကရင္း ဖမ္းခံရတဲ့သူေတြကို စုၾကည္ရဲ႕လူေတြလို႔ ေခၚတတ္ၾကၿပီး စုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဖမ္းခံထားရတာ မင္းတို႔ကဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲနဲ႔ ေလွာင္ေမးေမးေလ့ရွိပါတယ္)တိုင္းကို တျခား ေထာင္က် ျမန္မာမ်ားထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္ပါတယ္။ ေသြးထြက္ကြဲၿပဲ အားရေအာင္ ထိုးက်ိတ္ကန္ေက်ာက္ ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ၿပီးမွ တိုက္ပိတ္ေဆာင္ဘက္ ဆြဲထုတ္ခံသြားရတာမွာ ခံရတဲ့သူေတြဘက္က သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ တရားမဝင္ခိုးေနတဲ့ ကေလကေခ်ေတြဘဝမို႔ ခါးခါးသီးသီး အံႀကိတ္လို႔သာ ခံခဲ့ၾကရတာပါ။

ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အမိေျမနဲ႔ အဖႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကိုက်ေတာ့ တရားမဝင္သူေတြက ခပ္တည္တည္ တက္အုပ္ထားတာခံၿပီး တရားဝင္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္တဲ့ တိုင္းရင္းသားအေပါင္းက တပါးသူစိမ္းေတြရဲ႕ေျမမွာ တရားမဝင္ အျဖစ္ခံလို႔(တခ်ိဳ႔မ်ားဆို ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔၊ တခ်ဳိ႕ေတြလဲ ေသၾကေၾကၾကေပါ့ေလ)ေနရတဲ့ ပံုေတြေျပာပါတယ္။ ဒီစကားကို ဖိႏွိပ္မႈေတြခံမႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့အဆံုး ေထာင္ထဲ အစာငတ္ခံဆႏၵျပၾကစဥ္နဲ႔ တရားရံုးခ်ိန္းတခုမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ အျပစ္သားေတြမဟုတ္ေၾကာင္း ရင္ေကာ့ ေျပာခဲ့တုန္းက အဲဒီျမန္မာစကားမတတ္တဲ့ မေလး၊ တရုတ္၊ ကုလား ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက တေလးတစား စဥ္းစားနားလည္ေပးၾကတယ္။ အဲဒီရဲ႕ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မေလးေထာင္ဝန္ထမ္းေတြဘက္က မစရဲေတာ့ဘူး။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ကိုယ္၌က ေထာင္ပါအက်ခံၿပီး ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတဲ့ အဲဒီရႈတ္ရွက္ခတ္ေနတဲ့ ရုတ္မတ္ခုႏွစ္ခ်က္ရဲ႕ အႏၱရာယ္ႀကီးမားပံုကို မင္းတို႔ေနာက္ထပ္ ဗမာဘယ္ႏွစ္သန္းေလာက္ ထပ္ၿပီးလက္ခံႏိုင္ေသးလို႔လဲဆိုတဲ့ နိမိတ္ျပေမးခြန္းတခုထဲနဲ႔တင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိနားလည္သြားေစတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အစိုးရဌာနပိုင္ ဝန္ႀကီးအဆင့္ေတြကေန သက္ဆိုင္ရာ ေထာင္ပိုင္ ေထာင္ခ်ဳပ္ေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ေျပာဆိုလာရကုန္သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သိသိသာသာမဟုတ္ေပမယ့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ႀကီးေတာ့ အသလြတ္ ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ တိုက္ပိတ္တာေတြ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။

ဆိုလိုခ်င္တာက သူတို႔လူမ်ဳိး သူတို႔ႏိုင္ငံေတြက သူတို႔တိုင္းျပည္ ဒုကၡေရာက္မွာကို စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ၾကသေလာက္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးသား တႏိုင္ငံတည္းအတူတူမွာက်ေတာ့ အမေလးဟဲ့လို႔ပဲ အေမေတြကိုတၿပီး ေအာ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဗမာစကားကို ဗမာလိုေျပာတာ တျပည္ေထာင္တည္းသား ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း နားမလည္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား။

လုပ္ရက္ၾကပံုေတြေျပာပါတယ္။ သူရို႕ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘယ္ျပည္သူကမွ အဲဒီေလာက္ ဒုကၡအေရာက္ခံၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခုိင္းမထားပါဘူးေနာ္။ တရားဝင္ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ကိုင္ထားတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ အဲဒီျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားျခင္းကို ခံရတဲ့ အစိုးရလႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားက တရားမဝင္ ဖမ္းဆီးခံရ၊ သတ္ျဖတ္ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ခံရ၊ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြထဲ တရားမဝင္ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ ေနရစဥ္မွာ ဒီအာဏာရွင္ေစာက္ရူးေတြက အတည္ေပါက္နဲ႔ လူထုကိုတျပန္ ၿဖဲေဟာက္ေနေသးတယ္။ အရွက္မရွိတဲ့ အာဏာသူခိုးေတြပါ။ သူခုိးဆိုမွေတာ့လဲ အရွက္ကဘယ္ရွိခ်င္ေတာ့မလဲေလ၊ ေနာ့။ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူခိုးေတြ၊ သူခိုးသားမယားေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြ...။

တႏိုင္ငံလံုးမွာ က်န္ေနတဲ့ လူေကာင္းမ်ားက အခုလို ေထာင္ထဲေတြမွာ၊ ရိပ္သာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ တရားစခန္းေတြမွာ၊ လမ္းေတြေပၚမွာနဲ႔ ေရမလာ မီးမရတဲ့ ပိန္းပိန္းပိတ္ အေမွာင္ထုဖုံးလႊမ္းတဲ့ တိုက္ခန္းငယ္ေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ...။

တိုင္းျပည္ဟာ ကံၾကမၼာရဲ႕လက္ထဲ က်ေရာက္လို႔ေနပါၿပီ...။ ဥပေဒအကာအကြယ္မဲ့ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြခမ်ာ ဘယ္ေတာ့ လုယက္သတ္ျဖတ္ခံရမလဲ ဆိုတာပဲ ေတြးေၾကာက္ေနရွာရေတာ့မယ္။ လူထုဟာ လံုၿခဳံရာမဲ့ခံစားလာရခ်ိန္ ကံကိုသာလွ်င္ ပံုခ်ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာသမွ် ဘာမဆိုကိုလက္ခံသြားရေတာ့မွာလား။ ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား ေဟာၾကားခဲ့သလို ရတနာသံုးပါးဂိုဏ္းဝင္ ရဟန္းျမတ္သံဃာေတာ္ေတြကို ညင္းပမ္းႏွိပ္စက္ ေစာ္ကားသတ္ျဖတ္ ေမာင္းထုတ္ခဲ့မႈေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ဳိးဆက္ရလဒ္က တိုင္းျပည္ပ်က္သုန္းျခင္းပဲျဖစ္မလား။ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သဘာဝေဘးဒဏ္ေတြ က်ေရာက္လာမယ္။ သမိုင္းမွာ မျဖစ္စဖူး မိုးေခါင္ေရရွား ရာသီဥတုေတြ ေဖါက္ျပန္လို႔ စားနပ္ရိကၡာရွားပါးမႈေတြ ႀကံဳလာမယ္။ လူလူခ်င္း အႏိုင္က်င့္ညွင္းပမ္း ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တာေတြ ေပါလာမယ္။

ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံတခုမို႔ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္ရဖို႔ရွိမလားဆိုရင္ ဘာလို႔ ဒီ ရဟန္းသံဃာ ရွင္သာမေဏနဲ႔ သီလရွင္သူေတာ္စင္ေတြ ေသြးေျမက် ပ်ံလြန္ ညွင္းပမ္းႏိွပ္စက္မႈႀကီးေတြ ျပဳခဲ့ရတာလဲ၊ ျပဳခြင့္ကိုေပးခဲ့ၾကတာလဲ ဆိုတာက အေျဖပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ သာသနာမွာ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ၿပီး ဆႏၵမဲသြားထည့္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ရံုနဲ႔ ရလိမ့္မယ္လို႔ထင္ရင္ လုပ္ၾကည့္ေပါ့။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲေတြျဖစ္တဲ့ တိုင္းျပည္ဥေသွ်ာင္ပါတီ ကိုယ္စားျပဳ ဒီမိုကေရစီအမတ္မ်ားနဲ႔ သခင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး စစ္စစ္မ်ားကလဲပဲ သိကၡာနဲ႔ ရိကၡာကို မွ်တဆင္ျခင္ၾကည့္မေနပဲနဲ႔ တာဝန္ရွိတဲ႔အေလွ်ာက္ ဆင္းရဲသားေက်ာမြဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ ငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေထာက္လို႔ ေထာင္က်က် တန္းက်က် လိုအပ္သလို ျပက္ျပက္သားသား အေရးယူ ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္သင့္ပါၿပီ။

ဒီအတိုင္းသာသြား၊ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး တေန႔ေသလိမ့္မယ္ ဆိုရင္ ေျပာတဲ့သူကို ရန္ရွာခ်င္လိမ့္မယ္။ ေသရင္ၿပီးၿပီလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထင္ေနတဲ့ ဘာသာမဲ့ေတြအတြက္ ဘုန္းႀကီးတို႔ဘက္ကလဲ သရဏဂံုတင္ေပးဖို႔ မလိုပါဗ်ာ။ ေနာင္တခ်ိန္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေမတၱာစူးလို႔ ေလာကနဲ႔ ဓမၼက ဒဏ္ခတ္တဲ့အခါ ဒီလိုလူမဆန္သူေတြရဲ႕ အသုဘရႈဆြမ္းသြတ္မ်ိဳးေတာ့ ေဆာရီးပဲဒကာလို႔သာ ျငင္းလႊတ္ဖို႔ ျပည္သူ႔ဘုန္းဘုန္းမ်ားအားလည္း ဒီစာလက္ခံရရွိၾကသူမ်ားကေနတဆင့္ ၾကားျဖတ္ေလွ်ာက္ထားလိုပါတယ္ဘုရား။ ေနာက္ထပ္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြအတြက္ ေျပာစရာက မေသခင္ ထမင္းဝဝစားထားၾကဦးေပါ့လို႔ပဲ။ အသလြတ္ႀကီး က်ိန္းတယ္လို႔ စိတ္ေတာ့မခုၾကနဲ႔ေနာ္။ ဒီကတရားစကားနဲ႔ သံေဝဂယူႏိုင္ဖို႔ ေျပာတာပါ။

သူရဲေကာင္းဆိုတာ ေခတ္ကာလရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ သမိုင္းရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အရသာ ေပၚထြက္လာရစၿမဲပဲျဖစ္တယ္။ တိုင္းျပည္မွာ လြန္လြန္မင္းမင္း ေနာက္ထပ္လိုအပ္ေနေသးတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ ၈၈လြန္ ကာလေတြထဲက တံခြန္ထူခဲ့သူေတြက ဘယ္သူလဲ။ ကံမေကာင္းလွစြာပဲ ကိုယ္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ေပါက္ပါတယ္ေနာ္။ ေျမွာက္ေပးေနတာလဲမဟုတ္ဘူး။ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ သမိုင္းကေရြးခ်ယ္ေပးအပ္ထားတဲ့ တာဝန္အရနဲ႔ အဲဒီျပည္သူက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ပိုင္ခြင့္ေတြက ဘယ္သူ႔ဆီမွာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ ျပည္သူလူထုလက္ထဲ မလွိမ့္တပတ္နဲ႔ ျပန္ထိုးအပ္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ ကန္႔ကြက္လိုက္ပါ၊ ဒီဟာခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တာဝန္ေတြခ်ည္းပါပဲ လုပ္ေနရတာလဲ။ ျပည္သူလူထုသာ အခရာ အဓိကအက်ဆံုးလို႔ဆိုရင္ ဘံုရန္သူေတြနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ကိုယ့္ျပည္သူေတြအတြက္ အနည္းဆံုး ရင္းႏွီးေပးဆပ္မႈေလးတခုခုေတာ့ တိုင္းရင္းသား မိဘျပည္သူအသီးသီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ အားနာပါးနာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ျပသင့္ပါတယ္။ လုပ္ၾကဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔လဲ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္ကျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ ရွာေဖြေထာက္ပံ့ႏိုင္လို႔ ကိုယ့္တမိသား ခ်မ္းသာရာရၿပီး ကုသိုလ္ကံေတြေကာင္းမယ္လို႔ ထင္ထားရင္ အဲဒီစားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ေနတဲ့ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးတစုတို႔ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ သားမယားေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားလို မပြန္းမပဲ့ လံုျခဳံစိတ္ခ်စြာ ရွိေနမွာ ေသခ်ာလား။

ဇာေနယ်
(Ref: Hotel Rwanda)

ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ မဟာအတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပျခင္း

ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ မဟာအတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ က်င္းပျခင္း
ရက္စြဲ။ ။ ၁၃၊ ဧၿပီလ၊ ၂၀၀၈။

မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ကြာလာလမ္းပူၿမိဳ႕လယ္ ကုိတာရာယာအနီးရွိ SMကုန္တိုက္၆ထပ္တြင္ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၁၁နာရီ၃၀မိနစ္မွ ညေန ၅း၀၀နာရီအခ်ိန္ထိ NLD(LA)Malaysia ကႀကီးမႈးက်င္းပေသာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျမန္မာရုိးရာ အတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ကိုိ အဖမ္းအဆီး မ်ားၾကားထဲမွ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဤပြဲသုိ႔ လာေရာက္ၾကည့္ရႈ႕သူမ်ားမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ Over Stasy ျဖစ္ၾကၿပီး ျမန္မာအတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလြန္းသည့္အတြက္ စြန္႔စြန္႔စားစားျဖင့္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈ႕ အားေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အခမ္းအနားက်င္းပရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို (လြတ္ေၿမာက္နယ္ေၿမ)မေလးရွား ဌာနခြဲ ဥကၠဌ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မွ ေျပာၾကား၍ အခမ္းအနားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား အေလးၿပဳၿခင္း၊ ပါတီအလံေတာ္အား အေလးျပဳၿခင္း ႏွင့္ ပါတီ သစၥာအဓိဌာန္ (၄)ခ်က္ ရြတ္ဆိုၿပီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ္မွ ဖဲႀကိဳးၿဖတ္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ပါသည္။

အခမ္းအနား အစီအစဥ္မ်ားကို (န.အ.ဖ) လက္ထက္ ၿမန္မာ့ရိုးရာ အတာသႀကၤန္ပြဲေတာ္မ်ားတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ လုနီးပါး ၿဖစ္ေသာ သႀကၤန္ (သံႀကပ္)၊ သႀကၤန္ ယိမ္းအကမ်ား၊ ေတးသီခ်င္းေဖ်ာ္ေၿဖၿခင္း၊ တစ္ခန္းရပ္ၿပဇာတ္ႏွင့္ ေတးသရုပ္ေဖာ္ အစီအစဥ္တို႔ၿဖင့္ ေဖ်ာ္ေၿဖတင္ဆက္ခဲ့သည္။

ကိုမင္းမင္း သီဆိုေသာ “ႀကြႀကြ ငရဲၿပည္ကိုႀကြ” ေတးသီခ်င္းႏွင့္ အတူ NLD (LA) Malaysia ရဲေဘာ္မ်ား၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား စစ္အကၤ်ီႏွင့္ ထမီ၀တ္ၿပီး ကၿပေဖ်ာ္ေၿဖေသာ န.အ.ဖယိမ္းတြင္ လာေရာက္ႀကည့္ရႈေသာ ပရိသတ္မ်ား၏ လက္ခုပ္သံမ်ားက အခမ္းအနားက်င္းပေသာ ဇာတ္ရံုႀကီးတစ္ခုလံုး ဖုံးလႊမ္းသြားသည္အထိျဖစ္သည္။

တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ျဖစ္ေသာ “ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ၾက” ျပဇာတ္၌ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ားအား နအဖစစ္တပ္မွ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည့္ သရုပ္ေဖာ္ျပကြက္တြင္ ပရိသတ္မ်ား၏ နအဖ စစ္အာဏာရွင္အေပၚ ပုိမုိစက္ဆုပ္ရြံရွာမႈမ်ားႏွင့္အတူ ေဒါသေပါက္ကြဲသံမ်ားထြက္ေပၚလာအထိ ဇာတ္ရုံႀကီးတခုလုံး ဆူညံသြားခဲ့ပါသည္။

အခမ္းအနားကုိ ႏွစ္ပုိိင္းခြဲကာ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ခဲ့ၿပီး ပထမပုိင္းအစီအစဥ္ အျပီးတြင္ ပြဲကုိ ေခတၱရပ္နားကာ ျမန္မာရုိးရာ သႀကၤန္အစားအစာျဖစ္ေသာ မုန္႔လုံးေရေပၚ၊ ေရႊရင္ေအး၊ သာကူေက်ာက္ေၾကာတုိ႔ႏွင့္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ဆုံးအစီအစဥ္တြင္ “အေရးႀကီးၿပီ ညီေနာင္အေပါင္းတုိ႔”သီခ်င္းျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၿပီး အခမ္းအနားကုိ ေအာင္ျမင္စြာအဆုံးသတ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခမ္းအနားတြင္ မေလးရွားသုိ႔ေရာက္ရွိေနေသာ ေရႊျမန္မာမ်ားက အခက္အခဲမ်ိဳးစုံၾကားမွပင္ လူေပါင္း ၇၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္အားေပးခဲ့ပါသည္။

ခင္ေမာင္၀င္း
(ျပန္ၾကားေရးတာ၀န္ခံ)
အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) မေလးရွား ဌာနခြဲ
Mobile: +(60)17 6660 465

Office: (60)3 8062 5679
Email- khinwinnld.m@gmail.com

တိုက္ပြဲမွာ လိုက္ပြဲမလိုပါ

“တိုက္ပြဲဝင္မွာလား၊ လိုက္ပြဲျပင္မွာလား”

က်ေနာ္ျမင္ခဲ့တာ ေတြ႔ခဲ့တာေတြနဲ႔ မ်က္ျမင္ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ေနရသူေတြကတဆင့္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကားတာေၾကာင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေရးလို္က္တာပါ။ စကားေထာက္၊ စကားက်န္၊ စာက်န္ရင္ ျပင္ဖတ္ေပးဖို႔နဲ႔ မရည္ရြယ္ပဲ ထိခိုက္ေရးသားမိတာေတြ ပါရွိခဲ့ရင္ နားလည္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္၊ ျပည္တြင္းက တိုင္းရင္းသားျမန္မာလူမ်ဳိးအားလံုးကို ေမးရမွာျဖစ္သလို၊ ပို၍ထပ္ျပီးေမးသင့္သည္မွာ အားလံုးေသာ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ၊ ေလလႈိင္းေပၚမွာ မိုးတလံုးေလတလုံး ေျပာေနသူေတြ၊ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုသူေတြ၊ အရင္ကေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ဆိုျပီး အခုေတာ့ ရသမွ် ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေလးပဲဖဲ့ျပီး ေနရာ၀င္ယူခ်င္သူေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵအတိုင္းဆိုျပီး စကားလွလွေလးသံုးရင္း အနာမခံပဲ အသာခ်ည္းသက္သက္ စံခ်င္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကို ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ ့ျပတ္ျပတ္သားသား ေမးရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ကိုေရာက္ပါျပီ။

ဘာလို့လည္းဆိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္းေနထိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြက လြတ္လပ္ေရး၊ တရားမွ်တေရး၊ တန္းတူညီမွ်ေရး၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရးတို႔အေျခခံလို႔ ျပည္သူကတင္ေျမွာက္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအစိုးရေပၚေပါက္လာေစဘို႔ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္က မဲေပးေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ေပးထားျပီးပါျပီ။ ပထမဦးဆံုးေသာ ျပည္သူေတြလုပ္ေဆာင္ရန္ အပိုင္းတာ၀န္ကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကျပီးပါျပီ။ တာ၀န္ေၾကခဲ့ျပီးပါျပီ။

ဒီမိုကေရစီအစိုးရကို လိုခ်င္လြန္းလို႔ ယေန႔ထိ စစ္တပ္ရဲ႕ စံနစ္တက် ကၽြန္ျပဳဖိနွိပ္မႈေအာက္မွာ အႏွစ္ ၂၀တိုင္ေအာင္ အံၾကိတ္ခံလာေပးေနတာေတာင္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေလးစားအပ္တဲ့ အေရြးခ်ယ္ခံ ျပည္တြင္းျပည္ပက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျပတ္သားေသခ်ာတဲ့ တိုက္ပြဲအခင္းအက်င္းကို တညီတညြတ္တည္း ဘာလို႔မလုပ္နိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာအံ့ၾသစရာပါ။ ျပတ္ျပတ္သားသား ဘာျပီးရင္ဘာဆက္လုပ္မယ္၊ ဘာမျဖစ္ရင္ဘာလုပ္မယ္ စသျဖင့္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဦးေဆာင္သူမရွိတဲ့ေနာက္ ျပည္သူက ဘယ္သူ႔စကားကို ယံုၾကည္လို႔ ဘယ္သူကိုေခါင္းေဆာင္တင္ျပီး လိုက္လုပ္ရမွာလဲ။ ေျပာၾကပါအံုး။ ေနာက္ဆက္တြဲမရိွတဲ့ ပ်ာယီးပ်ာယာ ညႊန္ၾကားလႊာေတြ တပံုတပင္နဲ႔ ျပည္သူကကန္႔ကြက္မဲေပးျပီဆိုပါေတာ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲကျပီးသြားျပီလား။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဒီမိုကေရစီရမွာလဲ၊ ေျပာပါ။

ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ တကယ့္ရင္ထဲမွာ စစ္အစိုးရလုပ္တဲ့ ဆႏၵခံယူပြဲၾကီးကို လံုး၀မျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္သလို၊ အေျခခံဥပေဒၾကီးကိုလဲ လံုး၀သေဘာမတူဘူးဆိုတာ သိထားၿပီးၾကရက္နဲ႔ ဘာလို႔ဒီဆႏၵခံယူပြဲၾကီးကို အတင္းမဲထည့္ခိုင္းေနရတာလဲ။

ေအာင္ျမင္ျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အမ်ားျပည္သူ သေဘာမတူတဲ့ ဒီဆႏၵခံယူပြဲကို မျဖစ္မေနဆန္႔က်င္ၾက၊ ပြဲပ်က္ေအာင္ဖ်က္ၾက၊ ကန္႔ကြက္ၾက၊ ေတာ္လွန္ၾက၊ သပိတ္ေမွာက္ၾက၊ အခုေျပာတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး ခင္ဗ်ားတို႔ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ေဟာဒီမွာ က်ေနာ္က်မတို႔ အားလံုးရိွတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ ျပတ္ျပတ္သားသား တြန္းလွန္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး ေရွ႕လူေတြ လုပ္ျပသြားသလို ျပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပြဲကိုရပ္တံ့သြားေအာင္ ျပည္သူအမ်ားပါဝင္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲၾကီးတစ္ရပ္ မေခၚယူႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံက အႏွစ္၆၀ေက်ာ္ၾကာ ရွည္လ်ားဆိုး၀ါးလွတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မ်ားအလြန္၊ အၾကမ္းဖက္ဝါဒမ်ား ေခတ္စားလာေနတဲ့ ဒီကေန႔ကမၻာမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္က အၾကမ္းမဖက္ အႏုနည္းသက္သက္နဲ႔သာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆန္႔က်င္လာခဲ့တာပါ။

ဘယ္ႏွစ္ခါကမ်ား စစ္တပ္ကတိတည္တာရိွခဲ့ဘူးလဲ၊ ေယာက်ၤားႀကီးေတြတန္မယ့္ စစ္သားႀကီးေတြတန္မယ့္နဲ႔ ေျပာရင္ေျပာသလို ကတိက၀တ္ေက်တယ္ ဆိုတာဘယ္မွာရိွသလဲ။ အဲဒီေခြးမ်ားက ခ်ီးစားတာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီဖက္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတြလဲ ျပန္ၾကည့္ၾကပါဦး။

ေရရာေသခ်ာမႈ ဘာတခုမွမရွိတဲ့ျပင္ ဘယ္တုန္းကမွလဲ ရမလာဘူးတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြနဲ႔ တကယ္တမ္းျပည္သူကို တပတ္ရုိက္ေနတာက ဘယ္သူေတြလဲ။ အျပင္မွာျဖစ္လာေနတာေတြကတျခား လက္ေတြ႔မွာလုပ္ေဆာင္ေနၾကတာေတြကတလြဲ ျပည္သူကို မဟာနိုင္ငံေရး အဘိဓမၼာေတြခ်ခ်ျပျပီး၊ ဘာလို႔ မေသခ်ာတဲ့ဒုကၡ ခဏခဏေပးခ်င္ရတာလည္းဆိုတာကိုလည္း သတိျပဳၾကပါဦး။

ျပည္သူကတခဲနက္ ကန္႕ကြက္မဲေတြထည့္ၾကပါၿပီတဲ့။ ဘာဆက္လုပ္မလဲေျပာ။ ကန္႔ကြက္မဲေတြေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳမရတာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီလာခံျပန္စပါမယ္တဲ့။ ဘာဆက္လုပ္မလဲေျပာ။ တရားမဝင္အမ်ဳိးသားညီလာခံ အလိုမရွိ၊ အလိုမရွိလို႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ တခဲနက္ဆန္႔က်င္သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကၿပီး ဒီညီလာခံက ခ်ျပတဲ့ အေျခခံဥပေဒေတာ့ ဝိုင္းၿပီးကန္႔ကြက္လိုက္ရံုေပါ့က အငိုလြယ္ အရႈိက္ခက္ အားလံုးဒုကၡမ်ားမယ့္ အေရးမို႔ ဒီေလာက္ အမုန္းခံေရးေနရတာပါ။

ဆိုလိုခ်င္တာက ကန္႔ကြက္တာ ေထာက္ခံတာ အဓိကမဟုတ္၊ စစ္အစိုးရလွည့္ကြက္ ျပည္သူကိုတပတ္ရိုက္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ က်ဖို႔ ရက္သတၱသံုးပတ္သာလိုေတာ့တာမွာ စကတည္းက ဆန္႔က်င္ထားၿပီးသားဟာက ဘာမွ ေထာက္ခံ/ကန္႔ကြက္ စဥ္းစားစရာကို မလိုပါဗ်ာ။

အမ်ဳိးသားညီလာခံသပိတ္ေမွာက္ထားတဲ့ လက္ရွိအာဏာရပါတီ အင္အယ္ဒီကို လက္စတံုးမယ့္အၾကံနဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ဆြဲသြင္းေနတာႀကီးကို သိသိနဲ႔ မဝင္ၾကပါနဲ႔။

ဒီပြဲကိုရေအာင္ဖ်က္ပါ။ ဆႏၵခံယူပြဲကိုေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မ်ားက လိုအပ္ရင္ အင္အားသံုးျဖိဳခြဲပါ။ အဲဒါ ျပည္သူတရပ္လံုးက ေပးေနတဲ့ အမိန္႔ပါ။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြကလဲ ျပည္သူတရပ္လံုးထဲမွာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပါဝင္ေနတယ္ဆိုတာ အျမင္က်ယ္က်ယ္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ဘာသာလူမ်ဳိးမခြဲျခားပဲ သစၥာရွိစြာ အားနည္းတဲ့ဘက္က ရပ္တည္စာနာသင့္ပါတယ္။

ဒီလိုမွမျပတ္သားရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔မျပီးႏိုင္ေသာပန္းခ်ီကားၾကီးကို ဆက္ေရးသြားၾကရေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြၾကားထဲ ယခုထက္ပိုဆိုးဝါးတဲ့ အေထြေထြၾကပ္တည္းမႈေတြ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ အက်င့္ပ်က္ လုယက္တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းမႏိုင္ေအာင္ ဆက္လက္ၿပီး ရင္ဆိုင္သြားၾကရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခက္မလြဲပါဘူး။

ဒီလာမယ့္ဆႏၵမဲေပးပြဲဟာ ဘယ္လိုရလဒ္ေတြပဲထြက္ထြက္ အမ်ားျပည္သူအဆင့္ထိ ျပန္႔ႏွံ႔သြားၿပီျဖစ္တဲ့ တရားလက္လြတ္ ဓါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္မႈနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားမႈ အဓမၼစရိုက္ေတြက အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈေတြဆီ ဦးတည္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ မနင္းရင္ေတာ့ အနင္းခံရမွာပဲ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ အားထားလံုၿခဳံရာ ဥပေဒအေစာင့္အေရွာက္ကင္းမဲ့မႈေတြက ျပည္သူကို ေခ်ာင္ပိတ္ အရိုက္ခံေနရတဲ့ ေခြးေတြပမာ ခံစားလာေစရလိမ့္မွာျဖစ္သလို၊ ဘယ္ကမွ အကာအကြယ္မရႏိုင္ရွာတဲ့ အဲဒီျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝက စစ္အာဏာရွင္တစုနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြ ျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မယ့္အေျခကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဆိုက္ေရာက္သြားေတာ့မွာပါ။ လက္ရွိ အင္အယ္ဒီ အဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြကို အႏိုင္က်င့္ ရိုက္ႏွက္ျပၿပီးေတာ့ ေပးေနတဲ့ သတိကိုက ျပည္သူေတြ နင္းမွာလား အနင္းခံမွာလား ဆိုတာပါ။

တကယ္တမ္းေတာ့ အမ်ားျပည္သူမလိုလားတဲ့ နအဖဘက္က သူ႔ဖြဲ႔စည္းပံုအဆင့္ဆင့္နဲ႔ စနစ္တက် သူျဖစ္ခ်င္တာသူ လုပ္ယူဖန္တီးသြားေနခဲ့တာ အရာရာေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္လုၿပီျဖစ္ပါတယ္။ တရားတယ္ မတရားဘူးဆိုတာထက္ အႏိုင္အရႈံး အေျဖက ရလဒ္ကို ဦးေဆာင္သြားေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့တာဟာ အျမင္အားျဖင့္ကို ရႈံးေနပါၿပီ။

အဲဒီအေျဖထြက္တဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္မေနသင့္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းေတြ၊ သံုးသပ္ခ်က္အလွည့္အေျပာင္းေတြ၊ သံတမန္ေရးရာနည္းလမ္းေတြ၊ ေဒသတြင္းပါဝင္ပတ္သက္မႈေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာ စာနာမႈေတြ အားလံုးကို ေခတၱခဏေဘးဖယ္ထားၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ပါဝင္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ကန္႔ကြက္မဲဝင္ထည့္ျပန္ရင္လဲ နအဖရဲ႕လုပ္ရပ္ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးသားျဖစ္သြားမယ္။ မဲမေပးပဲေနမယ္ဆိုရင္လဲ ရသမွ်နဲ႔ အႏိုင္ပိုင္းသြားတာခံရမယ္။ ရႈံးရႈံးႏိုင္ႏိုင္ နအဖဘက္က အုပ္စုဗိုလ္အေနနဲ႔ အသာစီးက ဆက္ကစားလို႔ ရသြားေတာ့မယ့္ အေျခအေနမွာ၊ ဒီပြဲက ကန္႔ကြက္တာမဲမ်ားခဲ့ရင္ အေျခခံဥပေဒ အတည္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ႔အတြက္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ ျပန္လည္စတင္ က်င္းပသြားဦးမွာျဖစ္ၿပီး မဲဝိုင္းထည့္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈတို႔အရ အဲဒီညီလာခံကို သပိတ္ေမွာက္ထားတဲ့ အင္အယ္ဒီအေနနဲ႔ နအဖစိတ္ႀကိဳက္ ခင္းက်င္းထားတဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံအေျချပဳ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္မွာ လမ္းေဘးကို ေရာက္သြားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါက တခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ အင္အယ္ဒီကို ေျမာင္းထဲပို႔ေနတာပါ။

ကလိမ္ကက်စ္က်ၿပီး ေထာက္ခံမဲေတြအရ လမ္းညႊန္ေျမပံုခုႏွစ္ဆင့္အတိုင္း ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး ဝွဲခ်ီးက်င္းပခြင့္ ရသြားလိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္ထက္ကုကၠား နအဖမ်ားဘက္က လက္ခေမာင္းခတ္ၾကေတာ့ဖို႔ပါပဲ။

၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္က လံုးဝဥႆုံျပတ္ျပယ္ၿပီး ၾကံ့ဖြံ႔က နအဖလိုလားတဲ့ ဦးေဆာင္ပါတီႀကီးတခုအျဖစ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားညီလာခံကတဆင့္ အဲဒီအေျခခံဥပေဒလူလားေျမာက္ေအာင္ နအဖနဲ႔ အတူလက္တဲြ ဝိုင္းကူဆြဲေပးခဲ့တဲ့ တစည အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြ ျခံရံထြက္လာၿပီးေတာ့ တေၾကာ့ျပန္ လက္ရွိခ်န္ပီယံအင္အယ္ဒီနဲ႔ အားစမ္းပြဲလုပ္မလား။

အဲဒီ လမ္းညႊန္ေျမပံုခုႏွစ္ခ်က္အရပဲ ကုလသမဂၢအပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အခင္းအက်င္းက လွသြားလိုက္ေတာ့ ေရွ႔ဆက္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္က အင္ဒိုနီးရွားနဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယား အမႊာပူးကေလးျဖစ္လာမယ္။ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးအလုပ္သမေတြ အပါအဝင္ လူသားအရင္းအျမစ္ေတြ အေျမာက္အျမားထုတ္လုပ္ေပးလာမယ့္ ႏိုင္ငံတခုကို အိမ္နီခ်င္းႏိုင္ငံေတြက ဝမ္းသာအားရ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုေနၾကမွာပါ။

စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ဆိုးေအာက္က လြတ္ေျမာက္လိုသူတိုင္းနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေစလိုသူတိုင္း ငါလုပ္မွ၊ ငါေျပာမွ၊ ငါၾကံမွ ဟုတ္မွန္ေအာင္ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အေထြေထြအတၱႏြံေတြထဲက လြန္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၿပိဳင္တူတြန္းလွ်င္ ေရြ႕ႏိုင္ပါသည္ဆိုေပမယ့္ အျခားတဖက္မွာေတာ့ ဦးတည္ရာ ညႊန္ရပ္ေတြက တကြဲတျပားျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ဘယ္ကိုတြန္းမွာလဲ၊ ဘယ္အထိေရာက္ေအာင္တြန္းရမွာလဲဆိုတာ ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔မ်ဳိး မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရြ႕ခ်င္ေရြ႕ ေရြ႕ခ်င္မွလဲေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွလဲမေရြ႕ နဲ႔ပဲ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲအစား ပရိုပိုဆယ္လိုက္ပြဲကေလးနဲ႔ ေက်နပ္သြားၾကေတာ့မလား။

ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈမ်ားစြာေတြက ေဖၚက်ဴးစာဖြဲ႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အသိအမွတ္ျပဳခံလိုျခင္းဆိုတာ သာမန္လူသားတိုင္းရဲ႕ ကိုယ္စီအတၱလို႔ဆိုေပမယ့္ အမ်ားအက်ိဳးနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းရပ္ေတြမွာေတာ့ လူလားမေျမာက္ေသးတဲ့ ကေလးကလားဆန္ဆန္ ခံယူခ်က္မ်ဳိးလို႔လဲ စိတ္ပညာရႈေထာင့္က အဓိပၸယ္တမ်ိဳး ဖြင့္ဆိုျပန္တာမို႔ ဘုရားရွင္နဲ႔ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ားမွလြဲရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို အာဇာနည္မ်ဳိးေတြမွာသာ အဲဒီအတၱက ကင္းလြတ္ႏိုင္ၾကတာပါ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြဟာ ေခတ္သမိုင္းအဆက္ဆက္ ဘယ္ေတာ့မွလဲ သတ္၍မေသတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို ့တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ ယံုၾကည္တာကေတာ့ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေနေနရတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးနဲ ့ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ ဦး၀င္းတင္တို႔လို နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြသာလွ်င္ ျပည္သုူကို ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘာလုပ္ေတာ့ဆိုတာ ျပတ္သားေသာစကား ေျပာရဲလုပ္ရဲသူေတြျဖစ္ျပီး၊ ျပည္သူနဲ႔တသားတည္း ေရွ့တန္းကဦးေဆာင္သြားသူုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔သာလွ်င္ အေျပာနဲ႔အလုပ္ကို တထပ္တည္းက်ေအာင္လုပ္ခဲ့ေသာ၊ လုပ္သြားေသာ၊ လုပ္လဲလုပ္လိမ့္ဦးမယ့္သူေတြ ဆိုတာယံုၾကည္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္အစိုးရက သူတို႔ကို ထိန္းသိမ္းထားတာက ျပန္ကိုမလႊတ္ရဲတာပါ၊ စစ္အစိုးရဟာ သူတို႔ထက္ ျပတ္သားတဲ့၊ သူတို႔ထက္ေခါင္းမာတဲ့၊ သူတို႔လို ခိုင္းလို႔လုပ္တာမ်ဳိးမဟုတ္တဲ့ သတၱိရွင္ေတြကို တကယ္ေၾကာက္ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အထဲကိုေရာက္ေသာ၊ အထိန္းသိမ္းခံရေသာ၊ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံရေသာသူေတြ မသိခဲ့တဲ့တခ်က္က သူတို႔ေလာက္ေတာင္ က်န္သုူေတြက ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲ မျပတ္သားရဲၾကတာရယ္၊ ျပည္သူကို ဦးေဆာင္မႈမေပးနိုင္ဘူးဆိုတာရယ္၊ ျပည္သူရဲ႕ ယံုၾကည္လိုက္နာမႈကို မရႏိုင္ဘူးဆိုတာရယ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းစြာ ယခုေတြ႔ၾကရတာပါ။

ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ ျမင္ေတြခဲ့ရသမွ်က တိုက္ပြဲဝင္မည္ဟုေအာ္ရင္း လိုက္ပြဲမ်ား၀ိုင္းျပင္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

အာဇာနည္မ်ိဳး ေသရိုးမရွိလို႔ ဆိုပါတယ္။

တိုက္ပြဲကိုျပတ္ျပတ္သားသား ဝင္မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ လိုက္ပြဲေတြကို ၀ိုင္းျပီးေတာ့ ျပင္မွာလား။ ေမးပါ။

စိုင္းမြန္
ေခတၱ- ရန္ကုန္။
၉ရက္ ဧျပီလ ၂၀၀၈ခု။

“The less you bet, the more you lose, when you win.” (Bonetti Laws)

“အတုမရွိတဲ့ လူထုအတြက္ အမွတ္တရ”

Thanks to Ko Myoe

“ေၾကးမံုနဲ႔လူထု ျမန္မာျပည္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳၾကၿပီ”

ေလာကၾကီးမွာ

ရက္ပိုင္းမျခား..

ဆိုး၀ါးစြာ မုန္တိုင္းတုိုက္..

ေသာကေတြ ရင္လွဳိင္းရိုက္ခဲ့ေပါ့..၊

ေၾကးမုံနဲ့လူထု ျမန္မာျပည္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳၾကျပီ..။

Win Latt (7th Apr 2008, 21:22)

(ကို)ဇာဂနာ၏ စီေဘာက္ထဲမွ ေတြ႔ရွိကူးယူပါသည္။

An Honor to Ludu Daw Ah Mar

(Ludu Daw Ah Mar, 1915-2008)

"Mother of Mandalay"
A tribute poem to Ludu Daw Ah Mar on her 85th birthday by U Moe Hein(Son Journal Kyaw)

There...
In the capital
Of our golden days,
Is a lady, now 85,
But not so frail.

And her pen
Ever serves to produce,
Words dipped in love
Lines lit with truth.

Turning all heads
To our heritage,
Swelling all hearts
With due prestige,
She kindles a spirit
None can subdue.

She brings to memory
A nations glory.

A pen of honor
In that wrinkled hand,
Is but a strong beam
That lights our land.

And as a tribute
To her I pay,
This humble poem
For the mother of Mandalay.

U Moe Hein (Son Journal Kyaw)
2000 November 29th.

Apr 7, 2008 (DVB)– Ludu Daw Amar, one of Burma’s most celebrated writers and journalists, passed away in the cardiac ward of Mandalay general hospital this morning at the age of 93, her son Ko Nyein Chan said.
Born in 1915, Ludu Daw Amar was well known for her political activism, beginning with her involvement in the student movement against the British government.
She was co-publisher of the Ludu [People’s] daily newspaper, along with her husband Ludu U Hla, from its establishment in 1946 until its suspension in 1959.
The newspaper resumed publication but was permanently shut down in 1967 by Ne Win’s government, who also imprisoned Ludu U Hla.
Ludu Daw Amar was also known for her biographies of revolutionary leaders and famous artists, and published her first book while studying at Rangoon university.
She is survived by two sons, Ko Nyein Chan and Ko Pho Than Chaung, and two daughters, Dr Than Yin Mar and Daw Tin Win.
Nyein Chan is a well-known writer under the pen name Nyi Pu Lay, while Pho Than Chaung is a spokesperson for the communist party.
Ludu Daw Amar’s husband Ludu U Hla died in 1982 and her son Soe Win, a member of the communist armed movement, was killed in a clash in 1967.
Reporting by DVB (www.english.dvb.no)

ျပည္သူကိုဘယ္ေသာအခါမွ တပတ္မရုိက္ခဲ့

“လက္ကိုင္တုတ္ လုပ္ထားတဲ့ တပည့္ေတြနဲ႔ တိုင္းသူျပည္သား လူအမ်ားကို အၾကမ္းပတမ္း ဖိႏွိပ္ၿပီး အင္မတန္ က်ဥ္းေျမာင္း မွားယြင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေရးတရား လက္ကိုင္ထားတဲ့ ၀ါဒဟာ ဖက္ဆစ္၀ါဒပဲ။ အဲဒီေတာ့ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမ်ဳိးေရး တရားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ဳပ္တို႔ဟာ ဖက္ဆစ္အားေပး တရားေတြ မေပၚေအာင္ တိုင္းျပည္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒ လုပ္ကတည္းက စီမံထားရလိမ့္မယ္။”
(ဖဆပလ ပဏာမျပင္ဆင္မႈ ညီလာခံမိန္႔ခြန္းမွ …)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္းေကာက္ႏုတ္ခ်က္

(၁၉၄၇ မတ္လ ၇ ရက္ ည ၆ နာရီ ၃၈ မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကိုယ္စား ဗမာ့အသံမွ ဖတ္ၾကားအသံလႊင့္သည့္ “လူထုကို တပတ္မ႐ိုက္” မိန္႔ခြန္းမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)

က်ေနာ္သည္ တိုင္းျပည္ကို တခါဘူးမွ် တပတ္မ႐ိုက္ခဲ့သည္ကို လူထုေကာင္းေကာင္း သိပါသည္။ အထူးရွင္းျပ ေနစရာ မလိုပါ။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ လက္ထက္က အသက္စြန္႔ၿပီး လက္႐ံုးရည္ သံုးသင့္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တိုင္းျပည္ ကို တပတ္႐ိုက္ၿပီး ေခါင္းမေရွာင္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး ေတာ္လွန္ခဲ့သည္။ က်ေနာ့္အတြက္ မွာဆိုလွ်င္ လက္႐ံုးရည္ႏွင့္ ႏွလံုးရည္သည္ ဘာမွ် ထူးျခားျခင္း မရွိပါ။ လူထုလြတ္လပ္ေရး တခုတည္းကိုသာ ေရွ႕ရႈၿပီး သင့္သလို ၾကည့္သံုးသြားမည္။

လူထုလြတ္လပ္ေရးအတြက္ လက္႐ံုးရည္ကို အသံုးျပဳသင့္သည့္အခါမွာ က်ေနာ္၏အသက္ကို စြန္႔ရမွာ ေၾကာက္ၿပီး လူထုကို လမ္းလြဲမျပခဲ့သလို လူထုလြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏွလံုးရည္ကို အသံုးျပဳသင့္သည့္ အခါမွာ လည္း ပါးစပ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စကၠဴေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ဂမူးရႈးထိုးသမားမ်ား၏ ကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ် ျခင္းကို ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ၿပီး လူထုကို ေဂ်ာက္မတြန္းခဲ့ပါ။

လက္႐ံုးရည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွလံုးရည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း လူထုလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အတိအက် သံုးရန္ သင့္သည့္အခ်ိန္အခါတြင္ ဘာကိုမွ် မေထာက္ထားဘဲ၊ လူထုကို တပတ္႐ိုက္မေနဘဲ ေတာ္ေျဖာင့္မွန္ ကန္စြာ အသံုးျပဳသြားမည္ကို စိတ္ခ်ယံုၾကည္ၾကပါ။

(မိမိကိုယ္ကို ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေနၾကသူမ်ား ဆင္ျခင္ဖို႔နဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ပါ။ တိုင္းျပည္ က လိုအပ္ခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုက ေမွ်ာ္လင့္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုပါ။)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ကာလ ေရာက္ေတာ့မယ္

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့ကာလ ေရာက္ေတာ့မယ္

ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း

တုိင္းျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရွ႕မတုိးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ အေျခအေနမ်ဳိးႀကဳံလာရင္ ေဆးၿမီးတုိကအစ တေဘာင္ေပး၊ နတ္လမ္းၫႊန္ေပးတာေတြ၊ ေရႊငုံး မင္းအၿမီးေမွ်ာ္သလုိ ေမွ်ာ္ခုိင္းတာ စတာေတြ ဟုိကဒီက ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ပုံမွန္အေျခအေန မွာ ႏုိင္ငံေရးစကားေျပာေနသူ မဟုတ္သူေတြေတာင္ ဒီလုိအခါမွာ ခုန္ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါ မဆန္းပါဘူး။ တကမၻာလုံးမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသေဘာတရားေတြထုတ္လာသူေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ ေပး တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာစီစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေစတနာ ရွိသူေတြပါတက္သလို တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဒီတေကြ႔မွာျဖင့္ ငါ့အကြက္ေပၚၿပီလို႔ယူဆၿပီး ထြက္လာ တာပါ။ ငါ့အကြက္ဆိုတာမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးေလာကမွာဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔၊ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ အလိုေတာ္ရိေလာကမွာဆိုရင္ ငါမ်က္ႏွာရေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ရာထူးေနရာရဖို႔ စတာ မ်ဳိးေတြပါတတ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္တဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ သက္တမ္း႐ွည္ၾကာ လာ တာနဲ႔အမွ် ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း အယူအဆေတြ ေတြ႔လာရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အေနာက္ တိုင္းက စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါတာေတြကို ကုိယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနနဲ႔ သင့္ေတာ္သည္၊ မသင့္ေတာ္ သည္ကို မစဥ္းစားပဲ အတင္းဆြဲယူၿပီး သေဘာတရားဖန္တီးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖိနပ္မေတာ္ ရင္ ဖေႏွာင့္ျဖတ္မယ့္ သေဘာပါ။

ဗမာျပည္ရဲ႕လက္ရွိအေနအထားမ်ဳိးမွာ အာဏာရလူတန္းစားဟာ “ခြင္လံုးကၽြတ္ႏိုင္ခ်င္ ေနသမွ်” ဒါမွမဟုတ္ “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူဖို႔ပဲေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္ေနသမွ်” ဘယ္ေတာ့ ႏွစ္ ဖက္အႏိုင္ရရွိတဲ့ “WIN–WIN ေျဖရွင္းနည္း” ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္ပါဘူး။ “WIN-WIN ေျဖရွင္းနည္း”ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးသေဘာ႐ိုးနဲ႔ အေျဖေကာင္းရလိုတဲ့ ဆႏၵအစျပဳခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြး ၾကမွရ တာပါ။ အာဏာရလူတန္းစားက “သူ႔ဘက္က အႏိုင္ရတယ္”လို႔ထင္ေနသမွ်“ဂိမ္းသီ၀ရီ”ဆိုတာ အလုပ္မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ဗမာျပည္ျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ရန္သူဟာ ဘယ္လိုလူလဲ ဆိုတာကို အကဲျဖတ္တာမွာကိုပဲ ျပႆနာ႐ွိေနပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပန္းပန္၊ သနပ္ခါး လိမ္းေပးေနၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကို အိုးမဲသုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာေတြလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ဖက္က သူ႔ကို ၾကည့္ရင္ တမ်ဳိး၊ သူ႔ဖက္က ကိုယ္ကိုၾကည့္ရင္တမ်ဳိးဆိုတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဘက္မွာ ရပ္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာရမယ္။

ဒီေန႔ ဗမာျပည္ႀကံဳေတြ႔ေနတဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရ လူတန္းစားက အာဏာကိုျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းေပးဖို႔ မေျပာနဲ႔ တဖဲ့တစေတာင္ ခြဲမေပးခ်င္လို႔ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ႏိုင္ငံေရးပေရာ ဟိတ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆေနသူေတြ ေျပာသလို အတိုက္အခံေတြဘက္က၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိး သားဒီမိုကေရစီဘက္က အေလွ်ာ့မေပးလို႔၊ တင္းခံေနလို႔ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီၾကားထဲကပဲ “ကိုယ္က အေလွ်ာ့ေပးရင္ သူကလည္းေလွ်ာ့ေပးလာမယ္”ဆိုတဲ့ အံ့ၾသစရာ စဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြေတာင္ ၾကားရ၊ ဖတ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ နအဖကို ဖားခ်င္လြန္း တာလား၊ ႏံုအလြန္းတာလား၊ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီထက္ဒီသာ ဆက္ၿပီးအေလွ်ာ့ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခါးပါ ပါယံုမက “က်ားေရွ႕ခံတြင္းမွာ ကုိယ္ကိုလည္စင္းေပး” လိုက္တာပဲျဖစ္ ေတာ့မွာပါ။

ဒီအေတြးအေခၚနဲ႔ အဆက္တည္းတခ်ဳိ႕က ဗမာျပည္ရဲ႕ “ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဆြဲေရးေနတာေတြေပၚလာေနပါတယ္။ နအဖေပးထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီဟာ သူတို႔ရဲ႕ အဲဒီလိုေရးသားမႈေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္အံကိုက္ပါ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပည္လည္တည္ေထာင္ဖို႔ ဗကပက ၁၉၅၅ မွာ ကမ္းလွမ္းတုန္းက “စစ္အုပ္စု” ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းမွာပဲ ဘန္ကာတူး၊ အေျခစိုက္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ “မဆလဆိုရွယ္လစ္အေတြးအေခၚ”ဆိုတာကို စတင္ၿပီးေတာ့ ႀကံဆေနၾကတုန္းျဖစ္မွာပါ။ စစ္အုပ္စုအပိုင္စီးထားတဲ့“စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရးဌာန”ကိုအသံုးျပဳၿပီး“ေခတ္ေရး” စာေစာင္ကေလးေတြထုတ္ၿပီး တပ္ကိုတလက္ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားစည္း႐ံုးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။ (အဲဒီ “ေခတ္ေရး”စာေစာင္ကေလးေတြထုတ္ၿပီး ျပည္လည္ ေလ့လာၾကည့္႐ႈ႕ရင္ ရွင္းပါလိမ့္မယ္။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ႐ိုက္ထားၿပီး အလကားေ၀ခဲ့တာမို႔ အခု႐ွာရင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။)ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတုန္းကတည္းက “ဖဆပလ အစိုးရ”ရဲ႕ တရား၀င္ေပၚလစီနဲ႔ “စိတ္ဓါတ္စစ္ဆင္ေရး” ေပၚလစီဟာ အတိအလင္းကြဲျပားေနတာကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ စစ္တပ္ဟာ ဦးႏုကို မ်က္လံုးထဲေတာင္ မထားပါဘူး။

ဗကပထဲမွာလည္း အဲဒီတုန္းကတည္းက ကုိယ့္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္က လည္း ေလွ်ာ့ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚကိုစစ္တမ္းေတြ ပလူပ်ံေအာင္ေရးၿပီး ျဖန္႔ေ၀ေန ၾကပါ။ အလြယ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ “ခ်မ္းေအးစစ္တမ္း” ပါ။ ဒါက တခုျဖစ္တယ္။ တျခားစစ္ တမ္းေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ အေတြးအေခၚကေတာ့ တခုတည္း ပါ။ အဲဒါက “ကိုယ္ဘက္ကေလွ်ာ့ေပးမွ သူဘက္ကေလွ်ာ့လာမယ္”ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီအယူအဆရွင္ တခ်ဳိ႕က “ဆုတ္မဲ့ဆုတ္ ကတုတ္ထိေအာင္ဆုတ္ရမယ္”လို႔ေျပာၿပီး လက္နက္ခ်အညံ့ခံဖို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သူတို႔မစဥ္းစားမိတာက “ခြင္လံုးကၽြတ္အႏိုင္ယူခ်င္သူဟာ ေလွ်ာ့ေပးရင္ ကမ္းတက္တတ္တယ္” ဆိုတာပါပဲ။

“ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္နဲ႔လဲ” လို႔ မရခဲ့တာကိုေတာ့ “ျပည္သူရဲေဘာ္” ေတြ “အလံနီ” ေတြရဲ႕ျဖစ္ရပ္က သက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။

“ဒီမိုကေရစီကို 'မဲျပား' နဲ႔ ရေအာင္တိုက္ရင္ရမယ္။ “အၾကမ္းမဖက္ေရး” နဲ႔ လုပ္ရင္ရ မယ္ထင္တဲ့ “ထင္ေယာင္ထင္မွားမႈ” ကိုေတာ့ ပထစနဲ႔ ဒီခ်ဳပ္အေတြ႔အႀကံဳက ျပသြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္ ပါလား။ အခုေတာ့ “စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ေရး” မွာ ေအာက္သက္ေက်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက “တရား ခံအျဖစ္ခံၿပီး” အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲလိုက္ပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုး လက္သီးခ်က္သြင္းတဲ့ Coup de grace အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္အုပ္စုဟာ “စစ္တပ္နဲ႔ အာဏာသိမ္း” Coup data နဲ႔ စခဲ့ၿပီး Coup de grace နဲ႔ စစ္အုပ္စု မင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခ်င္ ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီထက္ေလွ်ာ့ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ျပားျပား၀ပ္တဲ့ ဘ၀ပဲေရာက္ မွာပါ။ အၫႊန္႔တုံးတဲ့ ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဒီ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္မလဲ။ အေကာင္းလား၊ အဆိုးလား ေတြ႔ရေတာ့မွာ ပါ။ ၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေတြေ၀ေနရင္ တသက္တာလံုးခံရပါမယ္။

ဖဆပလ- ပထစ- မဆလ တို႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မသိမ္းရ ေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ၿမီးဆြဲလုပ္တာ မဟုတ္ ဘူး။ သမိုင္းတေခတ္မွာ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကုိယ့္က်တဲ့အခန္းက ပါ၀င္တာျဖစ္ပါ တယ္။

တကယ္ေတာ့ဗမာျပည္ရဲ႕အျဖစ္ဟာ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာလို႔ ဖြတ္ေၾကာျပာစု ဘ၀ ေရာက္ရတာပါ။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက စစ္အုပ္စုဟာ အိမ္ေျမႇာင္အျဖစ္ကေန ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္ ႀကီးထြားလာတဲ့ “ဖြတ္ဘ၀” ပဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလကြဲ ေတာ့ တဆင့္တက္လာပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ “ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္” အျဖစ္ ယာယီျဖစ္လာပါ တယ္။ အာဏာရဲ႕အရသာကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ေနေသးသပၿခံဳထဲက၊ ခ်ဳိေသးသပ တျမျမ” လုပ္ေနပါတယ္။

ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ သူ႔တပ္မွဴးေတြဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ကို “အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့” ဦးႏု ရဲ႕ ပထစ အစိုးရကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သူတို႔အာဏာသိမ္းရင္ ပထစ ေတြ လြန္ဆန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ တြက္မိၿပီး တဆင့္တက္လိုက္တာပါပဲ။ အာဏာကို အၿပီး သိမ္းလိုက္တာပါ။ ကမၻာတည္ သေရြ႕အာဏာကို ဆုတ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ “မဆလအလံ” ကိုလည္း အတိအလင္း ထူျပလုိက္ပါတယ္။

၁၉၈၈ မွာ စစ္အုပ္စုဟာ မ်ဳိးဆက္သစ္ကုိ အာဏာအေမြလႊဲေပးပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး တိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းပန္းေပးသြားတာပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန အခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အထိ မွာေတာ့ အာဏာကိုလႊဲမေပး၊ စစ္တန္းလ်ားကိုလည္း မျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ေနျပည္ေတာ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီး အာဏာကိုရာသက္ပန္ သိမ္းထားမယ္ျဖစ္ ေနပါၿပီ။ အခုဗမာျပည္သူေတြ ရင္ဆုိင္ ေနရတာဟာ အာဏာကို တရား၀င္ရာသက္ပန္ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဥပေဒျပဳတာနဲ႔ စစ္အင္အားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀င္လာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနကလည္း တစတစေျပာင္း လာလုိက္တာ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ၾကားမွာ ကစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုလသမဂၢကိုေျပးတိုင္လိုက္၊ ကုလသမဂၢကို ရန္ေထာင္လိုက္နဲ႔ လူရီစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္ မယ္။ ျပည္ပမွာ သူမ်ားေတြက အမႈိက္လွည္းႀကီးလို႔ ထင္စရာျဖစ္လာေနခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာ က် ေတာ့ ဖြတ္ကမိေက်ာင္းျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမစ္ျပင္တခုလံုး မခ်မ္းသာ႐ုံမက ျမစ္ျပင္ တခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္မယ့္ အေျခအေနဆိုက္ေနပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးဘ၀မွာ ဇာတ္ဆရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ ကၾကရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းဟာ ပြဲၾကည့္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္တိုင္ ကျပေန ၾကတာပါ။ ဘာမွမလုပ္ပဲ ထိုင္ေနရင္ အဲဒါလည္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ ဖို႔ပါပဲ။

ရိုးမ၃ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။

အျငင္းႏွင့္အခုံ

လတ္တေလာ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး အျငင္းအခံုမ်ား
ေနေန

ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးသည္ ယခုအခါ အလြန္ အေရးအႀကီးဆံုး ဆံုခ်က္ေနရာသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးျငင္းခုန္မႈမ်ားလည္း ေရဆူမွတ္အေနအထားတြင္ ရွိေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္လာၾကေသာ အတိုက္အခံမ်ားအတြင္း လြန္ခဲ့ေသာ လပိုင္းက စတင္ခဲ့ေသာ နည္း ပရိယာယ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အျငင္းပြားမႈမ်ားသည္ ယခု အခ်ိန္ထိ လိပ္ခဲတည္းလည္း အေျခအေနတြင္ ဆက္ရွိေနသည္။ အလားတူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အပုိင္းအျခားအတြင္းက အသံ တိတ္ေနေသာ တခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထံမွလည္း အျငင္းပြားဖြယ္ အယူအဆမ်ား ပိုမိုက်ယ္ ေလာင္လာသည္။

လက္ရွိအျငင္းပြားမႈမ်ားတြင္ ေယဘုယ်အေနျဖင့္ (၁) စစ္အစိုးရႏွင့္ အေပးအယူလုပ္လိုေသာ အုပ္စု (ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္၊ ေက်ာ္၀င္း စသူတို႔)၊ (၂) မူလ မူ၀ါဒအေပၚ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ ထားလိုေသာအုပ္စု (CRPP ဦးေဆာင္ေသာ No Vote အုပ္စု) ႏွင့္ (၃) လက္ေတြ႔ထိေရာက္မည့္ နည္းလမ္းကိုေရြးခ်ယ္မည္ ဆိုေသာအုပ္စု (အန္စီယူဘီ ဦးေဆာင္ေသာ Vote No အုပ္စု) ဟူ၍ ေတြ႔ႏိုင္သည္။

၎တို႔အနက္ (၁) အုပ္စုသည္ သီးျခားအုပ္စုျဖစ္ၿပီး (၂) ႏွင့္ (၃) အုပ္စုသည္ အတိုက္အခံမ်ား အတြင္း အျပဳသေဘာျငင္းခုန္ေနၾကေသာ မဟာမိတ္အုပ္စုမ်ားျဖစ္သည္။ အုပ္စု (၁) ၏ အေျခ ခံ အယူအဆမွာ စစ္အစိုးရ၏ လမ္းျပ ေျမပံုႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို လက္ခံေရးႏွင့္ လက္ငင္း အၾကပ္ အတည္းကိုေျဖရွင္းကာ ေရရွည္ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖင့္ ဒီမုိကေရစီေအာင္ပြဲခံေရးဟုဆိုသည္။ အုပ္စု (၂) ၏ ရပ္တည္ခ်က္မွာ စစ္အစိုးရအေပၚ လံုး၀မယံုၾကည္ဘဲ လမ္းျပေျမပံုကိုဆန္႔က်င္၊ ဆႏၵခံ ယူပြဲကို လံုး၀သပိတ္ေမွာက္ၿပီးေနာက္ လူထုတိုက္ပြဲျဖင့္ ေအာင္ပြဲခံေရးျဖစ္သည္။ အုပ္စု (၃)၏ အယူအဆအရ လူထု လႈပ္ရွားမႈကဲ့သို႔ေသာ ေမလ မတိုင္ခင္တြင္ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေဖာ္ ေဆာင္ႏုိင္ဦးမည္မဟုတ္သျဖင့္ မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည့္ ေမလဆႏၵခံယူပြဲတြင္ကန္႔ကြက္မဲေပးသည့္နည္းျဖင့္ လူထုကိုထြက္ေပါက္ေပးေရးျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ဆင္ေျခမွာဆႏၵခံယူပြဲတြင္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုမ်ားက သပိတ္ေမွာက္လွ်င္ စစ္အစိုးရက ၎တို႔အဖြဲ႔မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို အတည္ျပဳသြားမည္ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ကုိယ္ပုိင္ အယူအဆ အေျခခံမ်ားအေပၚတြင္ မတူညီေသာ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ရွိေနေသာ အျငင္း အခံုမ်ားသည္ အုပ္စုတြင္းမွ လူထုထဲသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ သာမန္ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ေ၀၀ါးစရာ အေျခအေနအထိျဖစ္လာသည္။

ပထမဆံုးအျငင္းပြားမႈမွာ လာမည့္ေမလဆႏၵခံယူပြဲကို လံုး၀သပိတ္ေမွာက္ေရး (NoVote)ႏွင့္ ကန္႔ကြက္မဲေပးျခင္း (Vote No) ႏွစ္ခုအေပၚ အျငင္းပြားေနေသာကိစၥျဖစ္သည္။ ေမလတြင္ ဖြဲ႔ စည္းပံုမူၾကမ္း ေထာက္ခံပြဲလုပ္မည္ဟု ေၾကညာအၿပီးတြင္ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာေသာ အျငင္း ပြားမႈျဖစ္ၿပီး ယခုတုိင္တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဆက္ရွိေသာ ၀ိေရာဓိလည္းျဖစ္သည္။ မၾကာေသးခင္ ရက္သတၱပတ္မ်ားအတြင္းက နယ္စပ္တြင္အေျခစိုက္ေသာဒီမုိကေရစီအင္အားစုမ်ားၾကားတြင္ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးေရးအတြက္ တညီတညြတ္တည္း သေဘာတူခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆက္တြဲ ရလဒ္မ်ားအေပၚ စိုးရိမ္မႈမ်ားလည္း ဆက္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ တူညီေသာအခ်က္မွာ စစ္အစိုးရက လူထု ဆႏၵခံယူပြဲကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို အတင္းအဓမၼ အတည္ျပဳႏုိင္သလို၊ ဆန္႔က်င္မဲ ေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအတည္မျပဳႏုိင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ဖြဲ႔စည္းပံုတရပ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ဆြဲ မည္ဆိုေသာ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္သည္။ အျခားတဘက္တြင္လည္း အတုိက္အခံမ်ားအေနျဖင့္ စစ္အစိုးရ၏ လမ္းျပေျမပံု (၇)ရပ္ေနာက္သို႔ တရြတ္တိုက္လိုက္မိၿပီး (၁၉၉၀) ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ မူလမူ၀ါဒႏွင့္ ဝိေရာဓိျဖစ္သြားမည့္ မူ၀ါဒေရးရာ စဥ္းစားစရာ အခ်က္တခ်က္ျဖစ္ေနသည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသာမက ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္မ်ားၾကားတြင္လည္း အျငင္းပြားဖြယ္ရာ အျမင္ မ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ၎တို႔အနက္ အထင္ရွားဆံုးမွာ Living Color မူ၀ါဒေရးရာ ဒါ႐ုိက္ တာ၊ The Voice ဂ်ာနယ္၏ ထုတ္ေ၀သူ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္၏ အႀကံျပဳခ်က္ႏွင့္ လူငယ္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအၾကားတြင္ ၾသဇာႀကီးေသာ စာေရးဆရာေက်ာ္၀င္း၏ ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ ခ်က္စာတမ္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြမ်ားထံ အီးေမးႏွင့္ေပးပို႔ရာမွတဆင့္ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြားေသာ ေဒါက္တာေန၀င္းေမာင္၏အဆုိတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္)အေနျဖင့္ လမ္းျပေျမပံုကိုလက္ခံကာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္လည္း လႊတ္ ေတာ္ေနရာအားလံုး၏ တ၀က္ကိုသာ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းျဖင့္ သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပ သရမည္ဟုဆုိသည္။ အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ စစ္အစိုးရဘက္က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုး ကို ျပန္လႊတ္ေပးရမည္ဟုဆုိထားသည္။ ေက်ာ္၀င္းဆိုသူကလည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း (၂၀)အတြင္း ဒီမုိကေရစီအင္အားစုမ်ား၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ေ၀ဖန္ကာ ေလာေလာဆယ္အေျခ အေနတြင္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မႈမလုပ္ဘဲ လမ္းျပေျမပံုကိုေထာက္ခံကာ ၂၀၁၀ အလြန္တြင္မွ ပါလီ မန္အတြင္းမွ စစ္တပ္ကုိယ္စားလွယ္မ်ားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖယ္ရွားသြားရမည္ဟု အႀကံျပဳ ထားသည္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတရပ္ရွိျခင္းသည္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလံုး၀မရွိျခင္းထက္ ပိုေကာင္းသည္ဟူေသာ အေျခခံေပၚတြင္တင္ျပထားေသာအဆိုျပဳခ်က္ႏွစ္ရပ္စလံုးသည္ တက္ ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ားကိုေဒါသထြက္ေစၿပီး စစ္အစိုးရ၏လက္ရွိဖြဲ႔စည္းပံုအေပၚ မေက်လည္သူမ်ား အတြက္ ေမးခြန္းမ်ားစြာကိုဖန္တီးေပးလိုက္သည္။

ယခုလ (၈)ရက္ေန႔တြင္ ေနာက္ထပ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေစေသာ အႀကံျပဳခ်က္တခုမွာ ၀ါရင့္ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုစိန္၀င္း၏ လူထုတုိက္ပြဲေခၚသံႏႈိးေဆာ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ လူထုစိန္၀င္း က အာဏာရွင္ျဖဳတ္ခ်ေရးအတြက္ လူထုအင္အားကိုသာယံုၾကည္ၾကရန္ ႏႈိးေဆာ္ေသာမိန္႔ခြန္း သည္ မီဒီယာမ်ားမွ တဆင့္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ သတင္းစာေလာကတြင္ ၾသဇာႀကီးေသာ လူထု စိန္၀င္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ေမလကလည္း International Herald Tribute သတင္းစာႀကီးတြင္ ျမန္မာျပည္၌ လူထုလႈပ္ရွားမႈ ေပၚေပါက္လာေတာ့မည္ဟုႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူကအာဏာရွင္ျဖဳတ္ခ်ေရးတြင္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ ကုလသမဂၢတို႔ျဖင့္ စိတ္ကူး မယဥ္ဘဲ လူထု အင္အားကိုသာ ကိုးစားရမည္ဟု ဆုိသည္။ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ ျပည္တြင္း၌ တရား၀င္ အတိုက္အခံအျဖစ္ရပ္တည္ေနေသာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တြင္း၌လည္း လက္ရွိ အေျခအေနကို သည္းမခံႏိုင္ဘဲ လူထုလႈပ္ရွားမႈကို ေဖာ္ေဆာင္လိုေသာ အုပ္စုတစု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ယခုလ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ ထြက္ေပၚလာေသာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လူထုလႈပ္ရွားမႈေကာ္မတီ) ဖြဲ႔စည္းေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္တြင္ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္းမ်ား တြင္ လူထုတုိက္ပြဲမ်ား ေဖာ္ေဆာင္သြားမည္ဟု ပါရွိသည္။ အလားတူ ျပည္ပအေျခစိုက္ သံဃာ ဦးေသွ်ာင္အဖြဲ႔ကလည္း ေမလဆႏၵခံယူပြဲအထိမေစာင့္ေတာ့ဘဲ လာမည့္ ဧၿပီလ (၂၆) ရက္ေန႔ တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပတြင္သံဃာႏွင့္ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ားတၿပိဳင္တည္းလုပ္ေဆာင္ရန္ ေၾကညာ ထားသည္။

ျပည္တြင္းအမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ေမလဆႏၵခံယူပြဲႏွင့္ပတ္သက္၍သေဘာထားကို ယခုအခ်ိန္အထိ တရား၀င္ မသိရေသာ္လည္း ျပည္တြင္း၌ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားဖြဲ႔စည္း ထားေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားျပဳေကာ္မတီ၀င္မ်ား၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စား လွယ္မ်ား၊ ျပည္နယ္တုိင္း စည္း႐ုံးေရးအဖြဲ႔၀င္မ်ားက လာမည့္ဆႏၵခံယူပြဲကို လံုး၀လက္မခံႏုိင္ ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္တရပ္ကို ယခုလ (၁၇) ရက္ေန႔စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ထားၿပီျဖစ္သည္။ အေရး အႀကီးဆံုးအခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးအရဦးေဆာင္ရန္ တာ၀န္ရွိေသာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ထံမွ မူ၀ါဒေရးရာ ျပတ္ျပတ္သားသား မထုတ္ျပန္သည့္အေပၚ ေ၀ဖန္မႈမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ဗဟိုေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ အကဲဆတ္ေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚ သတိျဖင့္ေျပာဆိုေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အသက္သဖြယ္ကာကြယ္ေနရေသာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေန ျဖင့္ စစ္အစိုးရႏွင့္ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္သြားရႏုိင္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေရးတြင္ တံု႔ဆုိင္းေနေပ မည္။

ကုလသမဂၢ၏ ျမန္မာ့အေရး ၾကား၀င္လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားသည္လည္း ယခုအခါ အျငင္းပြားစရာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္၏ ႏိုင္ငံေရး အႀကံေပးျဖစ္သူ မစၥတာဂမ္ဘာရီက လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ရက္ခန္႔က လံုၿခံဳေရးေကာင္စီသို႔အစီရင္ ခံမႈျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္ေသာ ခရီးစဥ္အျဖစ္ အမ်ားကသတ္မွတ္ထားေသာ ခရီးစဥ္အေပၚ မစၥတာဂမ္ဘာရီက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသးသည္ဟု တင္ျပခဲ့သျဖင့္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုမ်ားက မေက်မနပ္ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီသို႔တင္ျပခ်က္မ်ားတြင္ မစၥတာဂမ္ဘာရီက ျမန္မာႏုိင္ငံေရးတြင္ အခ်ိန္မီေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ လိုအပ္သည္ဟု တင္ျပခဲ့သလို အင္အားစုမ်ား အားလံုးအေနျဖင့္ လက္ရွိေရာက္သည့္ေနရာမွ ျမန္မာျပည္၏ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ထဲ လုိက္ပါ ၾကရန္လိုသည္ဟုဆိုသည္။ အေရးႀကီးေသာအခ်က္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ကုလသမဂၢ ၏ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားအေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲျဖစ္သည္ဆုိေသာ မစၥတာဂမ္ဘာရီ၏ တင္ျပခ်က္ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဗဟိုေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ စစ္အစိုးရအၾကားတြင္ေနာက္ထပ္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးရန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရိွေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ထိေရာက္ၿပီး အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ရွိေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေရး အမွန္တကယ္ျဖစ္ေပၚလာေရးသည္ စစ္အစိုးရေပၚတြင္သာ မူတည္ေနသည္။

ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနတြင္ အေမရိကန္ႏွင့္ အီးယူ၏ ျမန္မာ့အေရးတြင္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း အားေပးမႈမ်ားမွလြဲ၍ ထိေရာက္ေသာ ျပင္ပဖိအားကို ေမွ်ာ္လင့္စရာမရွိေသာ အေျခအေန ျဖစ္ သည္။ ကုလသမဂၢအေထြေထြညီလာခံႏွင့္ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီကလည္း မစတာဂမ္ဘာရီကိုသာ ျမန္မာအေရးအတြက္ဆက္လက္တာ၀န္ေပးအပ္သြားမည္အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။ဤအေတာ အတြင္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက လံုၿခံဳေရးေကာင္စီသို႔ ျမန္မာျပည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မူၾကမ္းတရပ္ကို အဆိုျပဳဖြယ္ ရွိေနေသာ္လည္း ၎မူၾကမ္းတြင္ မျဖစ္မေန လုပ္ ေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ (Binding Resolution) ပါ၀င္မည္မဟုတ္ဟုလည္းသိရသည္။ အျခား တဘက္တြင္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံက တိဘက္တြင္ ရင္ဆုိင္ေနရေသာ သူ႔ႏုိင္ငံ၏ျပည္တြင္းေရးေၾကာင့္ စစ္ အစိုးရကို ပိုမိုစ ာနာနီးကပ္ေနဦးမည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ အာဆီယံ အတြင္း၌လည္း (၂၀၁၀) မလြန္ခင္အထိ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားေသာ ဖိအားေပးမႈမ်ဳိး ထြက္ေပၚလာႏုိင္စရာ မရွိ သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးျဖစ္သည္။

ေလာေလာဆယ္တြင္ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ေသာအုပ္စုမ်ားအတြင္း၌ နည္းပရိယာယ္ပုိင္းဆုိင္ ရာ အျငင္းအခံုမ်ား မည္သို႔ပင္ ရွိေနေသာ္လည္း လူထုလႈပ္ရွားမႈတခုကို ေမလမတိုင္ခင္ (သို႔ မဟုတ္) ေမလေနာက္ပုိင္းတြင္ဆက္လက္ေဖာ္ေဆာင္သြားမည္ဆုိေသာ အေျခခံသေဘာထား မွာ ဆက္ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ (၁၈)ရက္ေန႔က ျပည္တြင္း၌ လွ်ဳိ႕၀ွက္ဖြဲ႔စည္းလုိက္ေသာ အေထြေထြသပိတ္ ေကာ္မတီသည္ No Vote၊ Vote No ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး၊ ႏိုင္ငံ တကာ၊ ကုလသမဂၢတုိ႔၏ Alternative တခုျဖစ္သည္။

အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္မွာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံေနရေသာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ယခုေနာက္ဆံုး သေဘာထားျဖစ္သည္။ လူထုေခါင္းေဆာင္၏ ရပ္တည္ခ်က္သည္သာ အျငင္း ပြားေနေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ား၊ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနၾကေသာ လူအုပ္ ႀကီးအတြက္ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်က္ ျဖစ္ေပမည္။ စစ္အစုိးရ ဆန္႔က်င္ေသာ အင္အားစုမ်ား အၾကားတြင္ နည္းဗ်ဴဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲျပားေနစဥ္တြင္ပင္ စစ္အစိုးရက က်င္းပမည့္ ေမလဆႏၵ ခံယူပြဲသည္ တလစြန္းစြန္းသာက်န္ေတာ့သည္။ ဤအေတာအတြင္း ျပည္တြင္း၌ လွ်ဳိ႕၀ွက္ေပၚ ေပါက္လာေသာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လူထုလႈပ္ရွားမႈ ေကာ္မတီ) ကို အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၏ ဗဟုိေခါင္းေဆာင္မ်ားက စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖာက္သူမ်ားဟု ေ၀ဖန္ေသာ္ လည္း ၁၉၉၉ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ဘန္ေကာက္ရွိျမန္မာသံ႐ံုးကို စြမ္းအားျမင့္စစ္သည္ေတာ္မ်ား ၀င္ ေရာက္ စီးနင္းစဥ္အခါက “ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို က်မတို႔ စာနာ နားလည္ႏိုင္ပါ တယ္” ဟု မီဒီယာမ်ားအား လိမၼာပါးနပ္စြာ အေျဖေပးခဲ့ေသာ ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္သည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀ျဖင့္ မည္သို႔မည္ပံုေတြးေတာေနမည္မွာ စဥ္းစားစရာကိစၥျဖစ္သည္။ ။

ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာေစာင္မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။